Εμένα πάλι από τα τρία πρώτα, αυτό είναι το λιγότερο αγαπημένο μου, με το ΙΙ και το Curtains να κοντράρονται στην κορυφή και μόνο το ένα από αυτά να χωράει σε λίστα. Υπέροχος δίσκος όπως και να έχει βέβαια.
3 Likes
Πολύ κοντά έχω και το Curtains, που μάλλον πάει για πεντάδα το '97. Συμφωνώ πάντως ότι τα 3 πρώτα Τinderstics είναι ένα κι ένα.
3 Likes
1 Like
1993
#5+1
Smashing Pumpkins - Siamese Dream
Οι κολοκύθες αποτελούν μία πολύ ιδιαίτερη μπάντα στο μουσικό μου σύμπαν και είμαι πολύ δεμένος με αυτήν συναισθηματικά με ότι κάνανε στα 90’s (θα γίνω και πιο ξεκάθαρος λίγο μετά). Και για μένα είναι περίπτωση “Ερχόμαστε με τα όλα το 1995” αλλά το Siamese Dream αποτελεί την “με φόρα” εκκίνηση. Λατρεύω τις χροιές του Corgan, τις στριφνές, τα ουρλιαχτά αλλά και το πως χαιδέυει νοσταλγικά μελωδίες με την φωνή του. Για μένα είναι one of a kind! Και εδώ έχουμε τραγούδια - σφραγίδες στο ροκ των 90’s, από συνθέσεις δυναμίτες έως κομμάτια που ακουμπάνε στο pop rock που άνθισε κυρίως στα 00’s. Στα ακούσματα μου σήμερα, θα ήταν 5-αδα, έμεινε έξω γιατί κάποια πράγματα που έχουν γράψει δεν ξεγράφονται και γιατί ο Corgan είχε μαλλί 
#5
Cypress Hill - Black Sunday
Δύο αγορές συγκλόνισαν τον προέφηβο Tyler και τον 2 χρόνια μεγαλύτερο αδερφό του, κάπου στα μέσα των 90’s. Η πρώτη ήταν το Sega Mega Drive με το FIFA Internarional Soccer και η δεύτερη ήταν η αγορά των 3 πρώτων CD’s, σαφώς επηρεασμένοι από το MTV τότες. Το φυσικό καλάθι έγραψε: RATM - Evil Empire, Smashing Pumpkins - Mellon Collie & Cypress Hill - Black Sunday. Τα άκουγα και τα 3 κάθε μέρα. Ναι δεν είμαι ούτε περαστικός από το hip hop, ελάχιστα πράγματα μου αρέσουν βασικά αλλά το να βάζω το Insane in the brain και να τρίζουν όλα τα ασημικά της μάνας μου στο κόψιμο με το μπάσο και να φοβάται ότι θα πέσει το σπίτι, είναι πράγματα γραμμένα ανεξίτηλα. Α ρε γονείς τι έχετε τραβήξει και τι τραβάμε και θα τραβήξουμε και εμείς που έχουμε πια αυτόν τον ρόλο. Δεν θα αναφερθώ στο πόσες κομματάρες έχει ακόμα μέσα, μιλάμε για μεγάλο έπος. Μπίλι Κόργκαν σε φάγαμε στην γωνία αλλά σε 2 βδομάδες θα μας στα δείχνεις!
#4
Sepultura - Chaos A.D.
Νομίζω έχουν ειπωθεί πολλά, στην ιστορία των Seps το Chaos είναι σημείο καμπής μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος. Ηχητικά εμένα μου κάθεται εξαιρετικά, έχει όλα τα στοιχεία του thrash, του groove και μικρες tribal και βραζιλιάνικες αναφορές. Εντάξει προφανώς μιλάμε για κομμάτια ύμνους και έναν Max στα πολύ καλά του! Πέρα από το 1-2 σε γκραν πρι που κάνουν τα refuse & territory, δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στο Propaganda και στο break του που είναι εκ των κορυφαίων ever.
#3
Nirvana - In Utero
Κύκνειο άσμα, τουλάχιστον σε studio κυκλοφορίες και δεν έχουμε να κάνουμε με τίποτα λιγότερο από ότι είχαν δώσει οι Nirvana μέχρι εκείνη την στιγμή. Το In Utero περιέχει για μένα την καλύτερη Nirvana σύνθεση μαζί με το Love Buzz, το Milk it. Μας αφήνουν με μία παρακαταθήκη ιστορικών τραγουδιών που έχουν βρει και αυτά μαζί με τα προηγούμενα, μια θέση στο πάνθεον της ροκ μουσικής.
#2
Melvins - Houdini
Αξίζει στο King Buzzo μία πολύ υψηλή θέση για να πάρει ότι του αναλογεί για αυτά που έκανε με τους Melvins στα 90’s αλλά εκτιμώνται από λιγότερο κόσμο. Ο δίσκος είναι το βάζο με το μέλι, αν θες μια τζούρα ή να βουτήξεις το κεφάλι σου μέσα σε υπεργαμάτο ροκ που έχει sludge, grudge, punk, doom και την πιο cool και γαμηστερή αφάνα ever, εδώ είσαι και πάντα εδώ θα γυρνάς. 3 του Ιούλη θα είμαστε εκεί, all to hail king Buzzo.
#1
Τρύπες - 9 Πληρωμένα Τραγούδια
Ε ναι. Αν ένα ελληνικό album έπαιρνε πρώτη θέση, θα ήταν αυτό. Δεν έχω εμβαθύνει στην ελληνική ροκ αλλά αυτό το album είναι ιστορικής σημασίας και καμπής για όποιον έζησε την εποχή εκείνη και το τι ήταν οι Τρύπες μετά από αυτό. Πέρα από τα προφανή τρέφω ιδιαίτερη αγάπη στα “Θυμάμαι ένα σπίτι” και στο “Από μια άδεια καρδιά”. Απεριόριστος σεβασμός, δυστυχώς πονάει να μην έχεις δει Τρύπες ζωντάνά.
26 Likes
*1 9 9 2*
ARIJAN KOMAZEC
ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ ΧΡΟΝΙΑ. Της άξιζε σεντόνι, γι΄ αυτό και καθυστέρησα να γράψω το κείμενο.
Ίσως η πιο “πλούσια” μουσικά χρονιά των 90s, με δίσκους που άκουσα πρώτη φορά τότε, πολύ αργότερα, ή ακόμα και πριν λίγες ημέρες!
ΔΙΧΩΣ ΑΞΙΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΡΑ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΕΝΤΑΔΑ:
Elton John - The One (το τελευταίο καλό άλμπουμ του μέχρι το 2006)
Peter Gabriel - Us (διαβάστε ποιοι παίζουν εδώ μέσα, θα χαζέψετε)
Brian May - Back to the Light (τον είδαμε κ λάιβ στη συναυλία των Guns n Roses, τον Μάιο του '93)
All About Eve - Ultraviolet (το φινάλε)
Black Sabbath - Dehumanizer (Dio μλκα γιατί ξαναέφυγες)
Megadeth - Countdown to Extinction (σταθερή και εγγυημένη ποιότητα)
Manowar - The Triumph of Steel (στον Αχιλλέα γίνονται απόκοσμα πράγματα)
Rage Against The Machine - Rage Against The Machine (είχε πολλή πόρωση)
Pantera - Vulgar Display of Power (μουσικά μπουκέτα)
Dream Theater - Images & Words (ο ένας εκ των δύο καλύτερών τους)
Black Crowes - Τhe southern Harmony & Musical Companion (ωραίες μουσικές από ένα είδος που γενικά το βαριέμαι όμως)
Screaming Trees - Sweet Oblivion (τούτους εδώ τους άκουσα μόλις φέτος)
Neil Young - Harvest Moon (η ευαισθησία ενός ώριμου ανδρός, έχω περίπου την ηλικία που είχε τότε ο Neil)
Alice In Chains - Dirt (επιτέλους κάθισα κι άκουσα ολόκληρο δίσκο τους, νομίζω ότι τα επόμενα, τα mega hits, δε θα μου αρέσουν τόσο)
Cure - Wish (τελευταία επαφή μου με το συγκροτημα)
Body Count - Βοdy Count (BC BC BC BC)
Gary Moore - After Hours (Κάπου το χάνει προσπαθώντας να ξαναγράψει το Still Got the Blues)
Nick Cave & The Bad Seeds - Henry’s Dream (τώρα κάθομαι κι ανακαλύπτω τον παλιό Nick, πολύ πριν μπλέξει με τα μονδέλα)
Faith No More - Angel Dust (με μια από τις κορυφαίες διασκευές όλων των εποχών)
Paradise Lost - Shades of God (τούτο δεν κάθισα να το ακούσω, αλλά σας εμπιστεύομαι!)
Bruce Springsteen - Human Touch (το πιο καλό)
Bruce Springsteen - Lucky Town (το λιγότερο καλό)
Madonna - Erotica (και με uncensored video, για να την παίζουμε ασύστολα)
ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΤΑ 5 ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΚΑΙ ΨΗΦΙΣΑ:
5 WASP - The Crimson Idol (αυτό και μόνο αρκεί για να πεις την παρέα του Blackie μεγάλο συγκρότημα. Και τα μεγάλα συγκροτήματα οφείλουν να έχουν ένα concept album στη δισκογραφία τους)
4 Iron Maiden - Fear of the Dark (με πολλές τραγουδάρες, το τελευταίο εμβληματικό Maiden album και το τέλος μιας εποχής για το συγκρότημα)
3 Tori Amos - Little Earthquakes (η έναρξη της ΜΥΘΙΚΗΣ καριέρας του κοριτσιού που μετουσίωσε προσωπικό πόνο και βιώματα σε μουσικές εξαίσιες. Κατηγορήθηκε για κλώνος της Kate Bush αλλά δε θα συμφωνήσω. Επηρέασε πολλές σύγχρονές της, πχ Alanis)
2 REM - Automatic for the People (το πρώτο της μαγικής REM τριάδας των 90s. Θυμάμαι το '93 στο Metropolis να συζητάνε δυο υπάλληλοι του μαγαζιού και ο ένας εξ αυτών να αποκαλεί το Drive που έπαιζε εκείνη τη στιγμή “μαλακία”. Μου ήρθε να τον φτύσω)
1 Stone Temple Pilots - Core (μεγαλειώδες άλμπουμ, μεγαλειώδης grunge μουσική, μεγαλειώδεις ερμηνείες από Scott Weiland. Και ΟΧΙ, δεν αντέγραψε ποτέ τον Vedder, ΜΑΛΑΚΕΣ)
ΕΙΔΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ:
Eric Clapton - Unplugged
Mother Love Bone - Μοther Love Bone
Vangelis - Conquest of Paradise
All About Eve - Winter words/Hits & Rareties
26 Likes
I can no longer remember if 1993 was a “good year”.
στα MTV awards είδαμε άφωνοι, με τα παιδικα μας μάτια, το νο1 συγκρότημα στον κόσμο τότε να φωτογραφίζεται με μία πανήψυλη drag queen. Χρειάστηκαν (καμία δεκαριά) χρόνια για να “μάθω” την Ρουπόλα, μέσω του Party Monster, δηλαδή του αείμνηστου Μιχαλάκη (RIP και ας σε κράζαν…). Το beef της Courtney (είσαι θεά ρε) με τον βλάκακο Axl “cuckold” Rose και ένα σωρό άλλα. Στο Ελλάντα ο Mitsotakis I έπεφτε μεγαλειωδώς την ίδια εποχή και στο 2023 της Ελλάντα 2.0 η βδομάδα που πέρασε ήταν επίσης ζόρικη. But we endure, Bitch, and fuck you very much.
Still: Σημασία δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση.
Λιτά και δωρικά λοιπόν με επιφύλαξη παντός νομίμου δικαιώματος σεντονιάδων:
1993
Τοπ οβ δε νον-ποπς -5
- The Wake – Masked
- Saviour Machine – Saviour Machine
- Paradise Lost – Icon
- Nirvana – In Utero
- Nosferatu - Rise
Χονοραμπλε: Rotting Christ - Thy Mighty contract & Anathema - Serenades (πολύ οριακά εκτός πεντάδος)
(εδιτ: πολύ οριακά εκτός πεντάδος ο δίσκαρος των Darkthrone… truth be told!)
Εξώφυλλο της χρονιάς: Paradise Lost - Icon
Is that “image” melting? Is it the mask or the real face underneath?
24 Likes
Έπιασε το κόλπο σου. Αν και την ψυλλιάστηκα από το όνομα της μπάντας .Έβαλα να ακούσω. Καλοί…Τους Nosferatu τους γνώριζα ήδη. Τι παίζει τελικά με το '93; Είναι μήπως η χρονιά των κλώνων;
1 Like
Ίσως να το πούμε ως εξής: είναι η χρονιά που το second-wave στο goth και στο black έσκασε μύτη σε ένα ευρύτερο ακροατήριο, με τα ψήγματα των προηγούμενων ετών να “πιάνουν τόπο”. Και κατά τρίτον το doom/death άρχισε να κάνει merge σε αυτό που ονομάστηκε “gothic metal” στα 90ς.
Ως προς τους Wake, I know what you mean, αλλά , vocals-aside δεν τους θεωρώ κλώνους των you-know-who, αν και νομίζω πως το “Masked” ήταν ο διάδοχος του “First and Last and Always” που το δυνητικό “Left on Mission and Revenge” δεν υπήρξε (τελικά) ποτέ (αν και θα έπρεπε). So I think of it more as a “sequel” of sorts. Because the actual sequel sadly never happened.
On a personal note, τα παιδιά από τους Wake είναι απίστευτοι και συγκροτημένοι. Είχα την τύχη και για προσωπική γνωριμία, ένεκα συγκυριών αν και δεν “έκατσε” ποτέ (thus far, at least) να τους φέρουμε εδώ, όπως σκεφτόμασταν. For sure, το καλύτερο “κλείσιμο” συνέντευξης που έχω κάνει εβερ.
2 Likes
1993 → Μονάχα έχουν περάσει 30 χρόνια…
10. – 6.
10. DARKTHRONE “Under A Funeral Moon”
Σας σοκάραμε πέρσι αλλά όχι αρκετά, ε; Πάρτε να ‘χετε λοιπόν την επιτομή του necrohell ήχου, σας έχουμε και πακέτο για το σπίτι. Α, και θα ξεκινήσουμε με ερωτική νεκρομπαλάντα για να μη μας της λένε αυτοί οι μόρτηδες οι Αρκτούροι!
9. PARADISE LOST “Icon”
Επιτέλους, φτάσαμε στο σημείο εκείνο που ο Greg βρίσκει τον απόλυτο ήχο στα riffs του δημιουργώντας κάτι μοναδικό, ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα trademarks του 90s metal. Αν έχω ένα (μικρό) «πρόβλημα» με το “Icon” είναι ότι ίσως θα μπορούσαν να λείπουν 2-3 κομμάτια, όχι όμως κάποια συγκεκριμένα ντε και καλά, απλά βρίσκω τα 50 λεπτά μάλλον τραβηγμένα γι’ αυτό που παίξανε τότε. Παρολαυτά πρέπει να πω πως είναι τα λιγότερο «πιασάρικα» κομμάτια που με τραβάνε περισσότερο (“Joys of the Emptiness”, “Colossal Rains”, “Christendom”).
8. ROTTING CHRIST “Thy Mighty Contract”
Μετά από ένα κάρο demo, splits, EPs και 7’’, οι ROTTING CHRIST ξέρουν ακριβώς πια τι θέλουν και πώς να το πετύχουν. Ο ήχος καθαρίζει τόσο όσο αλλά παραμένει αυτό το ζεστό, παχύ βουητό στις κιθάρες με τα καρφώνω-πρόκες-στο-φέρετρο τύμπανα, ο Magus είναι ακόμα εκεί για να δίνει μια έξτρα νοσηρότητα στα κομμάτια, η μπάντα υπογράφει στην Osmose (επίτευγμα για εκείνη την εποχή, credits και στη γαλλική εταιρεία πάντως), το μέλλον είναι όλο δικό τους. Για τα δικά μου γούστα βέβαια το μέλλον είναι το πολύ ένας-δυο δίσκοι ακόμα, παρολαυτά είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι οι RC δεν έχουν κυκλοφορήσει ούτε έναν κακό δίσκο (και ελάχιστους μέτριους).
7. IMPALED NAZARENE “Ugra Karma”
Στο δεύτερο full-length τους οι βλαμμένοι Φινλανδοί, σχηματοποιούν αυτά που έχουν στο μυαλό τους, καταλήγοντας να παίζουν κάτι σαν πρώιμο blackthrash, ποτισμένο από βλασφημία, χυδαιότητα αλλά και μαύρο χιούμορ. Από τις καλύτερες μπάντες εκεί έξω για να τεστάρει κανείς πόσες μπύρες προλαβαίνει να πιεί όσο διαρκεί ο δίσκος.
6. MONSTER MAGNET “Superjudge”
Το νιώθω για δίσκο πεντάδας, όμως λίγο οι δυο διασκευές, λίγο ότι τα δυο κομμάτια ανάμεσα στις διασκευές τα ψιλοβαριέμαι και λίγο το ότι πλησιάζει η 24η Ιουνίου κι έχω hype-άρει φουλ, βγήκε εκτός στο 90’. Στενοχωριέμαι κυρίως επειδή το ομώνυμο είναι από μεγαλύτερα μουσικά trips που έχουν υπάρξει ποτέ στην ιστορία…
5.
MYSTIFIER “Göetia”
Άκου δω ρε, blackmetal απ’ τη Βραζιλία! Και όχι τίποτα SARCOFAGO τραγίλες, αλλά blackmetal που κινείται πολύ περισσότερο παράλληλα -αν έχετε τον Διάβολό σας!- με την ελληνική σκηνή παρά με οτιδήποτε άλλο. Και μάλιστα με τουλάχιστον ενδιαφέρουσες παραπομπές σε τίτλους κομματιών και στίχους, όσο κι αν η -καταπώς φαίνεται- περιορισμένη γνώση αγγλικών δεν βοηθούσε για ένα πραγματικά ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Παρολαυτά, το κατά βάση θεοσκότεινο heavy metal των MYSTIFIER που κουβαλά μέσα του τις αρχέγονες καταβολές του περήφανου Αφρο-Βραζιλιάνου Beelzeebubth είναι μια ακόμα ιδιαίτερη και original έκφραση της Άλλης Πλευράς από τις πολλές που ξεπηδούσαν τις εποχές εκείνες…
4.
BURZUM “Det Som Engang Var”
Θα είμαι ειλικρινής, το ντεμπούτο του Grishnakh δεν το παλεύω με την καμία -πλην ελάχιστων εξαιρέσεων. Εδώ όμως σοβαρεύει το πράγμα, τα riffs και η φωνή δημιουργούν σχολή (την depressive/suicidal που βέβαια θα ξεράσει πολλή σαβούρα, θα παράξει όμως και ορισμένα διαμάντια) και οι ambient σφήνες δίνουν τις απαιτούμενες ανάσες σε έναν δίσκο που κυκλοφόρησε μία ημέρα μετά τη σύλληψη του Varg, ανοίγει με το gong του φρεσκοσφαγμένου Euronymous και (σχεδόν) κλείνει με ένα από τα πιο στοιχειωτικά κομμάτια (“Turn the Sign of the Microcosm”) που ξεπήδησαν από την ταραγμένη εκείνη περίοδο.
3.
NECROMANTIA “Crossing the Fiery Path”
Δεν πρόκειται να διαφωνήσω για τη σημαντικότητα (και την πρωτοκαθεδρία) του “Thy Mighty Contract” εντός του εγχώριου metal, όμως αν βάλουμε τον όρο “black” μπροστά, τα σκήπτρα πάνε ασυζητητί στο ντεμπούτο των NECROMANTIA. Δυσκολοχώνευτο και μεγαλεπήβολο, με 13λεπτο εναρκτήριο κομμάτι, με εκτεταμένα ακουστικά περάσματα, με τον μελοποιημένο Baudelaire του και με ένα φανταστικό comic-άδικο μεν, απόλυτα καθηλωτικό δε, εξώφυλλο από τον Πάνο Σουνά, το ”Crossing the Fiery Path” στα δικά μου αυτιά είναι το “De Mysteriis…” του μη-σκανδιναβικού ήχου.
2.
BEHERIT “Drawing Down the Moon”
Από τα κατσαρόλια των EPs, ως τα σκοτάδια αυτού εδώ, οι BEHERIT διανύουν τεράστια απόσταση και κυκλοφορούν έναν δίσκο (τον τελευταίο για πολλά χρόνια ως κανονική μπάντα) που όμοιός του δεν υπάρχει -αυτό άλλωστε ήταν και το γενικότερο motto της εποχής, το κάθε σχήμα να δημιουργεί κάτι ριζοσπαστικό. Με φωνητικά στο όριο του δαιμονικού ψιθύρου, με τις ταχύτητες ενίοτε να πέφτουν πολύ χαμηλά (“Gate of Nanna” το απόλυτο μαυρομεταλλικό peak τους), περισσότερο απειλητικό παρά επιθετικό (αν και υπάρχουν και αυτές οι στιγμές) το “Drawing Down the Moon” καταλαμβάνει εύκολα στη συνείδησή μου μια από τις κορυφές τους ακραίου ήχου των 90s.
1.
ΤΡΥΠΕΣ “9 Πληρωμένα Τραγούδια”
Ό,τι ήταν το “Nevermind” για το αμερικάνικο alternative, είναι τα “9 Πληρωμένα…” για την ελληνική ροκ σκηνή. Υπάρχει το πριν και το μετά. Παρολαυτά εμένα ούτε που με νοιάζει, είτε είχε κάνει το μπαμ είτε όχι, εδώ είναι το σημείο μηδέν όπου βρίσκω τους ήχους και τις λέξεις, που να περιγράφουν βιώματα σύγχρονα με την εποχή που μεγάλωνα και άρχιζα (προσπαθούσα έστω) ν’ αντιλαμβάνομαι τον κόσμο. Δεν έχει σημασία που το άκουσα ολοκληρωμένο αρκετά αργότερα από την κυκλοφορία του, ήταν εκεί και με περίμενε. Και πολλά-πολλά χρόνια μετά, τότε που η απόκρυψη των προσώπων έγινε εμμονή, πόσο αβίαστα βγήκε από το υποσυνείδητο ο στίχος «φανέρωσε μου τη μάσκα που κρύβεις, κάτω απ’ τη μάσκα που φοράς»…
Υ.Γ.1) Γιάνναρε thanks για την διασκευή στο «Θυμάμαι Ένα Σπίτι» πέρσι τέτοιες μέρες…
Υ.Γ.2) Που κάνω εγγραφή στον σύλλογο «Κάπως-Κατάφερα-Να-Μην-Δω-Τρύπες-Live»;;
Ειδικές Καταστάσεις
-
HELL-AS: Κι ενώ οι CHRIST και NECROMANTIA έχουν ταράξει εγχώρια και διεθνή ύδατα με τα ντεμπούτα full-length τους, μία ακόμα σύμπραξη των Necromayhem και Magus παίρνει σάρκα και οστά. Με τον Gothmog των MORTIFY στα φωνητικά, γεννιούνται οι THOU ART LORD οι οποίοι στο πρώτο τους demo μοιάζουν πράγματι να έχουν πάρει λίγο από την τούπα-τούπα, μονολιθική προσέγγιση των πρώιμων RC και λίγο από την χεβιμεταλλική τρέλα των NM. O καιρός γαρ εγγύς… Οι ίδιοι οι CHRIST πάντως, θα χαρίσουν και ένα ακόμα εξαιρετικό 7άρι, με δύο classic κομμάτια που μάλλον ήταν κομμάτι «άξεστα» για να χωρέσουν στο “Mighty…”. Τέλος μια μικρή αναφορά στους CTHONIUM, το alter ego των OSCULUM INFAME (βλ. ’92) που και αυτοί υπήρξαν μια short-fused αποτύπωση του μαυρομεταλλικού ενεργειακού πεδίου που είχε κατακλύσει τα μέρη μας εκείνες τις εποχές.
-
THOUSAND LAKES: Μπορεί στο “Drawing…” να υπερίσχυσε η ατμόσφαιρα και το απόκρυφο, όμως οι BEHERIT φρόντισαν να μην φύγει το ’93 δίχως κακάσχημο θόρυβο. Το “Messe des Morts” EP χωρίς να απαρνείται πλήρως το μεταλλικό περίβλημα, αγκαλιάζει τα power electronics, οδηγώντας το σχήμα στην επόμενη φάση του… Το κενό που αφήνουν βέβαια έχει ήδη καλυφθεί από το παρθενικό EP των κατσικαραίων ARCHGOAT, μπάντα που αν θέλετε τη γνώμη μου εν τέλει απέκτησε πολύ μεγαλύτερο hype από αυτό που της άξιζε αλλά σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν χαλάστηκε από λίγο ακόμα καρα-blasphemy black/death metal… Κλείνουμε με δυο IMP NAZ σφηνάκια, τα “Sadogoat” και “Satanic Masowhore”, τα οποία πιο πολύ τα βάζω για τις σαλεμένες διασκευές στο “(Ghost) Riders in the Sky” του country artist STAN JONES (!!!) και το “Conned thru Life” των EXTREME NOISE TERROR.
-
MOTHER NORTH: Θυμάστε που σας έλεγα για τον ILDJARN τις προάλλες ε; Στα χνάρια του λοιπόν, αυτά της escapist, μισανθρωπικής φυσιολατρείας, κινήθηκαν στα πρώτα βήματα τους οι FORGOTTEN WOODS, μία ίσως από τις -αδίκως- λιγότερο συζητημένες μπάντες της Νορβηγίας. Από τα δύο demos του ’93 μάλλον το δεύτερο είναι που θα έχει να πει κάποια πράγματα (και ειδικά το 10λεπτο “Into the Witches Cave”), αν και ακόμα είναι πολύ ακατέργαστο το όλο πράγμα… Σε άλλη εντελώς φάση, οι GEHENNA βάζουν μπροστά τη τις μηχανές μια προσέγγισης, η οποία -ειδικότερα στο προσεχές μέλλον- θα οφείλει αρκετά στα keyboards και θα ηχεί σχεδόν μελωδική, χωρίς να χάνει πουθενά σε σκότος.
-
EIRE/ALBION/GERMANIA: Στη γαελική γη κάτι σιγοβράζει στη χύτρα ενός δρυΐδη. Μέσα κοχλάζουν σκανδιναβικό bm, αρκετός CANDLEMASS θρήνος και κάμποσες τζούρες επικού feeling. Ο ήχος δεν βοηθά, αλλά το βασικό είναι ότι οι PRIMORDIAL είναι εδώ… Ωραίος δίσκος το “Turn Loose the Swans…” αλλά όπως έχω ξαναγράψει στους πρώιμους MDB, με συγκινούν περισσότερο τα EPs και το “Thrash of Naked Limbs” (τι τίτλος!) συνεχίζει επάξια τον δρόμο του “Symphonaire…”. Αφήνουμε τα νησιά και πάμε στην ηπειρωτική Ευρώπη. Η Γερμανία έχει αρχίσει να μπαίνει στον μαυρομεταλλικό χορό, όμως περισσότερο μιμείται παρά ξεχωρίζει. Τη μονοτονία σπάνε οι απίθανοι FULGOR με τα demo τους (εκ των οποίων το “To Be One With the Stars” με διάρκεια full-length) όπου χώνουν μέσα μπόλικες δόσεις ψυχεδέλειας και φτιάχνουν κάτι μοναδικό. Εδώ πραγματικά αξίζει ν’ ασχοληθεί κάποιος… Τέλος, νοτιότερα, χωρίς χαρακτήρα μεν -ακόμα- αλλά με φανατισμό να ξεχειλίζει, κάνουν τα τρανά πρώτα τους βήματα οι ABIGOR…
-
NEW WORLD: Για «φέτος» μόνο DEMONCY και “Faustian Dawn”, USBM που έχει κι αυτό σήμα κατατεθέν τη μονολιθική, επαναληπτική επίθεση (με τα απαραίτητα σημεία παύσης/σερνάμενων riffs) και τα σχεδόν ψιθυριστά a-la BEHERIT (μάλλον τυχαία όμως) λαρυγγίσματα για φωνητικά.
-
ONE MORE FOR THE ROAD (TO ARIZONA…): OST δεν βάζω στις αναφορές μου, ο λόγος είναι ότι σχεδόν πάντα οι μουσικές επενδύσεις στο μυαλό μου ενυπάρχουν μονάχα μέσα στον κόσμο της ταινίας, δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω ως αυθύπαρκτες. Υπάρχει μία εξαίρεση σε αυτόν τον προσωπικό κανόνα και αυτή είναι η μουσική του GORAN BREGOVIC για το “Arizona Dream”, μιας από τις αγαπημένες μου ταινίες γενικότερα. Δεν έχω προσδιορίσει ακόμα τι είναι αυτό που το διαχωρίζει σε μένα απ’ όλα τα υπόλοιπα OSTs, αυτό για το οποίο του βγάζω το καπέλο πάντως είναι ότι κατορθώνει (όπως και το ίδιο το φιλμ) να συγκεράσει υπέροχα την καλλιτεχνική ματιά ενός βέρου Βαλκάνιου με τις ερμηνείες ενός φο-βερού Αμερικάνου.
…
Υ.Γ.1 Για την ταινία και την ιπτάμενη μηχανή της Dunaway περιττό να πω ότι η δική μου άμεση σύνδεση ήταν το “hey Eugene this Henry McClean and I finished my beautiful flying machine…”
…
Υ.Γ.2 Κι ένα εξαιρετικό κείμενο σχετικά με τα themes.
…
Υ.Γ.3 Πάω να την (ξανα)δώ…
…
Εν κατακλείδι, και σε περίπτωση που βαρεθήκατε να διαβάσετε το παραπάνω, η περίληψη είναι «ακούστε FULGOR, δεν χωράνε πουθενά!».
30 Likes
1993
ΣΤΗΝ ΑΠΟΣΤΟΛΗ
Summary
Conception – Parallel Minds
Αγαπημένοι Conception στο 2ο καλύτερο άλμπουμ τους, που δέχομαι ότι μπορεί να είναι και το 1ο καλύτερο για κάποιους
Cynic – Focus
Είμεθα progsters. Γιατί να το κρύψομεν άλλωστε;
Def Leppard – Retro Active
B-sides καλύτερα από A-sides, διασκευάρες, ηχάρα.
SECOND UNIT
Summary
Sepultura - Chaos A.D.
Ένα άλμπουμ που άλλαξε πολλά και στο metal γενικότερα και στο πως αντιλαμβανόμουν την μουσική αυτή ενώ μεγάλωνα μαζί της. Control your thoughts, destroy them all .
Rush - Counterparts
Φτάσαμε στα 90s και οι Rush ακόμα εξελίσσονται και συναρπάζουν. Αγαπημένο άλμπουμ σε τόσους πολλούς τομείς. Everybody’s buying n obody’s hero.
Saviour Machine - Saviour Machine
Μια αξεπέραστη, σχεδόν θρησκευτική, μυσταγωγία. In a world that’s drowning in its lies, which persecute his brother for the color of his eyes
Annihilator - Set The World On Fire
Θα ήταν ψευδές (pun intended) αν δεν έλεγα ότι αυτός είναι αγαπημένος μου δίσκος του Jeff κι αυτός που έχω ακούσει περισσότερο από όλα τα άλμπουμ των Annihilator. Dream away don ’ t wait for the night .
Paradise Lost – Icon
Δεν θα το έβαζα στα αγαπημένα μου τρία άλμπουμ των Paradise Lost, αλλά είναι η αρχή του μεγαλείου που έρχεται. Don’t run away, from the pain
TOP 5
#5
Summary
Pearl Jam – VS
cause
I’ll swallow poison until I grow immune
#4
Summary
Nirvana – In Utero
cause
I’m not like them but I can pretend
#3
Summary
Aerosmith – Get A Grip
cause
There’s something wrong with the world today
#2
Summary
Angra – Angels Cry
cause
This time I want to know what life is, to live it again
#1
Summary
Savatage – Edge Of Thorns
Cause
The face puts on its best disguise, and all is well until the heart betrays
26 Likes
1993
- Death - Individual Thought Patterns
- Katatonia - Dance Of December Souls
- Tool - Undertow
- Anathema - Serenades
- Satyricon - Dark Medieval Times
ΠΑΡΑΠΟΛΥ κοντά στην 5αδα (με διαφορά δεκαδικών στην νοητή βαθμολόγιση )
- Rotting Christ - Thy Mighty Contract
- Sentenced - North From Here
- Varathron - His Majesty At The Swamp
Και δύο ακόμα για τον δρόμο.
- Savatage - Edge Of Thorns
- Neurosis - Enemy Of The Sun
Ειδική περίπτωση (cheat δηλαδή) "Gehenna - Black Seared Heart (demo) "
Εξώφυλλο της χρονιάς:
18 Likes
Amorphis η μόνη μπάντα που κατάφερε να ακούγεται πιο ωμή, σάπια και μπρούταλ στην δεύτερη κυκλοφορία της από την πρώτη. Φοβερό EP το Privilege, αν οι Bolt Thrower ήταν Φινλανδοί κάπως έτσι θα ακουγόντουσαν.
3 Likes
Ανασύνταξη και περισυλλογή, το ποστ που έκανα εδώ ήταν γτπ εντελώς.
7 Likes
Ειι, διαμαρτυρομαι, το Jonah’s Ark ΕΙΝΑΙ του 1993 - δεν το είδες εκεί στο νο2 της λίστας μου;
1 Like
ΜΛΚ ΠΟΣΟ ΔΙΚΙΟ ΕΧΕΙΣ; Το είδα σε σκρολάρισμα, αλλά δεν το wiki δεν έχει τον δίσκο και νόμιζα ότι θα τον είδα σε λίστα της @Silent_Winter από το μέλλον. Και δεν κάνω πλάκα, αλήθεια το λέω…
Να γμσ μεσημεριάτικα, @anhydriis σβήσε τη λίστα μου, έρχεται νέα!
5 Likes
ΓΙΑ ΤΟ 1993 ΘΕΛΩ ΝΑ ΨΗΦΙΣΩ ΠΕΝΤΕ ΦΟΡΕΣ ΤΟ ΚΗΠΕΡΣ ΔΥΟ
ναιειναιπροταση
12 Likes
Πρέπει να γράφω από την αρχή, επειδή άφησα έξω έναν δίσκο-σταθμό για εμένα, το Jonah’s Arc, που με έχει σημαδέψει από τότε.
Εγραφα πριν λοιπόν ότι το 1993 είχε αξιόλογους δίσκους, αλλά όχι σπουδαίους για τα δικά μου ακούσματα. Ήταν ευκολότερο απ’ ό,τι νόμιζα, αφού οριακά 3-4 δίσκοι που δεν γνώριζα ως πρόσφατα κατάφεραν να με αγγίξουν. Είπα σε συζήτηση με εκλεκτό συμφορουμίτη* ότι θα βάλω τους Melvins μέσα στην πεντάδα μου, όπως συνήθως κάνω με κάτι “νέο” που μαθαίνω όλους αυτούς τους μήνες στο παιχνίδι, αλλά καθώς έχω ξεχωρίσει ουσιαστικά μόνο μία 13άδα, θα παίξω μπάλα “αλλιώς” αυτή τη φορά.
Πεντάδα νίκης:
1. Savatage – Edge of Thorns
Το αντίο του ηλικιακά μεγάλου μεγάλου, πριν το αντίο του ηλικιακά μικρού μεγάλου. Λυρισμός και απόλαυση.
2. Slyclad – Jonah’s Ark
Θα ήταν αδύνατο να λείπει από τη λίστα μου. Θα ήταν πρώτο αν ήταν ο καλύτερος έβερ δίσκος τους. Δεν είναι, αλλά είναι ο πιο συναισθηματικός για εμένα. Έλεγα στον εκλεκτό συμφορουμίτη* ότι ο Martin είναι ποιητής, δεν γράφει απλώς στίχους. Τον θεωρώ “Jim Morison του metal”, όχι επειδή έχω τόσο ψηλά τον Morison αλλά διότι θεωρείται εξαιρετικός στιχουργός. Ο Martin είναι ακόμη πιο πάνω στα δικά μου μάτια. Είπα στον συμφορουμίτη ότι “έφτιαξαν σχολή” και απάντησε “όχι, δεν έφτιαξαν”. Συμφώνησα σε δεύτερη σκέψη, κανείς δεν έπαιξε όπως οι Skyclad και μάλλον άνοιξαν δρόμους για τις επόμενες φουρνιές folkάδων. Στο Jonah’s Arc, το thrash έφυγε από το πρώτο πλάνο, το βιολί κυριάρχησε και αυτό το αριστούργημα έγινε για εμένα η έναρξη μίας μοναδικής μουσικής περιπλάνησης. Τα ξαναλέμε σε έναν χρόνο, για το magnus opus.
3. Gamma Ray – Insanity and Genius
Η έμπνευση βρίσκεται ακόμη εκεί.
4. Rush – Counterparts
Έχουμε και αδυναμίες ε;
5. Angra – Angels Cry
Η Ευρώπη στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
“Νέα” και όλα όσα δεν χώρεσαν:
Melvins – Houdini / Δεν τους είχα δώσει ποτέ σημασία, περιμένω το live τους σε λίγες μέρες. Ευχαριστώ @ thread
Nirvana - In Utero / Ακόμη καλύτερο από το προηγούμενο. Το είπα.
Pearl Jam – Vs. / Το αντίθετο από το απο πάνω, μου άρεσε λιγότερο από τον προηγούμενο. Αλλά η αξία του είναι αναμφισβήτητη.
Coroner - Grin / Not my cup of tea ως τώρα, αλλά αυτός ο δίσκος με συνεπήρε. Εύγε.
Tool – Undertow
Απόλαυση να παρακολουθείς το έργο τους. Έφαγαν υποβιβασμό από την αρχική μου πεντάδα επειδή τα καλύτερα έρχονται.
Monster Magnet – Superjudge / Τους λάτρεψα σε αυτόν τον δίσκο. Τους θαύμασα στη Ριζούπολη πριν 25 χρόνια. Τους άφησα αργότερα. Θα δούμε αν “επιστρέψουν” τις επόμενες εβδομάδες.
Conception – Parallel Minds / Το αγόρασα όταν βγήκε. Nough said.
Τρυπες - 9 πληρωμένα τραγούδια / Δεν το αγόρασα, δεν είναι του στιλ μου, αλλά τους είδα 3-4 φορές live εκείνα τα χρόνια διότι πραγματικά το άξιζαν όσο δεν πάει. Υπάρχουν ύμνοι σε αυτόν τον δίσκο, τα έχω τραγουδήσει όλα παρότι δεν ήμουν φαν τους.
Thanks @Aldebaran για τη διόρθωση.
26 Likes
Το αίτημά σας εξετάσθηκε από την αρμόδια επιτροπή και συναποφασήσθη, πως απορρίπτεται λόγω ετεροχρονισμένου παλιμπαιδισμού.
Θα σας παρακαλούσαμε να εξετάσετε το ψυχολογικό συναίσθημα που σας διέπει και φέρει την ιατρική ονομασία “The powers that be” και να το αφουγκρασθείτε εντόνως τις χρονιές '95 και '96 αντίστοιχα.
Σας ευχαριστούμε για το χρόνο σας.
1 Like
12 Likes