Πως ξέχασα το Eyehategod γτχμ, δίσκος 10άδας
4 Likes
Στην έστειλα; Δε θυμάμαι. Για τσέκαρε, σε παρακαλώ.
1 Like
Ακριβώς τόσες πιθανότητες έχουν να μπουν και σε δικιά μου 15άδα, οποιαδήποτε χρονιά!
3 Likes
3 Likes
Η αλήθεια είναι ότι πίστευα πως το Mellon Colie θα μπει 15αδα γιατί είναι φοβερό άλμπουμ. Και μετά θυμήθηκα πόσα έχουν βγει το 95…
1 Like
Καλά, το Siamese Dream είναι ο ορισμός του «ποιος να τους πει τι;» και ας ψηφίζετε εσείς κάτι Τρούλους και κάτι Καθεδρικούς! 
1 Like
Κι εγώ είχα πεταλάκι big muff, δεν έβγαλα όμως ολόκληρο δίσκο με το fuzz στο θεό.
1 Like
Κι εγώ Big Muff δουλεύω.
Μόνο 
1 Like
Άλλο είχα, άλλο Iha
2 Likes
Νο, αν την εχεις προχειρη ριξε!!
1 Like
Machina > all
Αλλά τα 90ς είναι τέτοια που και για μένα δύσκολα να μπουν σε οποιαδήποτε πεντάδα μου. Τώρα εσείς που βγάζετε 15αδες και 30αδες δεν ξέρω πως το κάνετε αλλά τι να πω. Μακάρι να είχα κι εγώ τόσο χρόνο!
3 Likes
Προχθές δεν έλεγες ρε μλκ ότι από 15 Ιούνιου μέχρι 7 Σεπτέμβρη αράζεις, ποιον κοροϊδεύεις?
2 Likes
Σε 4 ώρες πετάω για την πατρίδα.
Αυτό δε σημαίνει ότι θα κάθομαι να βγάζω 50αδες με δίσκους 
5 Likes
υπαρχει αιτια γιατι διαφοροποιειται τοσο ( οπως και το Disincarnate και μια χρονια πισω το Monstrosity). οι παραγωγές ειναι Jim Morris και οχι Scott Burns
1 Like
Πλησιάζει η μέρα και η ώρα, ε;
1 Like
Ετσι εξηγούνται όλα.
1 Like
Χρωστούσα μεγάλο αφιέρωμα 1991 και θα το κανω. Ειναι σίγουρα στις τοπ 3-4 αγαπημένες μου χρονιές στη μουσική.
Death Metal
-
Immolation - Dawn of Possession
ρε συ ημασταν ετοιμοι και εμεις να ανεβουμε στο Scott Burns τρένο, αλλά λίγο αργήσαμε να βρουμε δισκογραφικό συμβόλαιο και το κάνανε όλοι και με ήχο σχεδόν καρμπόν. εμεις όμως έχουμε προσωπικότητα και κάπως πρέπει να βγει αυτό ηχητικά. Ε έχουμε τη λύση. Γιατί να μην πάμε μια Γερμανία, να δούμε τη γηραιά Ήπειρο και να παίξουμε παραγωγή με τον παραγωγο των ηρώων μας ( Kreator , Sodom). Bingo… Ενα από τα πιο πνιγηρά σε ατμόσφαιρα ντεμπούτα στον ακραίο ήχο, κομματάρες σκοτεινές γεμάτες ριφφάρες, one of a kind ήχος. πρώτο βήμα μιας πολύ μεγάλης μπάντας για εμένα. και ναι μπορεί να ακουστώ ιερόσυλος αλλά η τριάδα Majesty and Decay, Atonement, Acts of God ανταγωνίζεται ανετότατα τα 4 πρώτα. θα τα πούμε αυτά εν καιρώ. Πολύ μεγάλη μπάντα -
Bolt Thrower - Warmaster
Αλλαγή ύφους και για εμένα από τις πιο έξυπνα και στρατηγικά επιλεγμένα αλλαγές που έγιναν στον σκληρό ήχο . Εριξαν τις ταχύτητες, φαινομενικά ( όχι ουσιαστικά) έχασαν σε επιθετικότητα αλλά κέρδισαν και με το παραπάνω σε δύναμη , όγκο και ατμόσφαιρα. Μια από τις πολλές σεμιναριακές παραγωγές του Colin Richardson, για εμένα του καλύτερου Death Metal ( και όχι μονο) παραγωγού στα 90ς. Η μεγάλη μαγκιά σε σχέση με τον έταιρο μεγάλο του είδους Scott Burns ειναι ότι έδινε σε κάθε μπάντα τον ήχο της, σε αντίθεση με τον Scott που λίγο πολύ είχε μια συνταγή για όλους. Πραγματικά το Warmaster είναι οριακά σαν ένα best-of , είναι ακατέβατο 10/10 , τα έχει λίγο πολύ όλα. Τρομερες ρυθμικές κιθάρες και τύμπανα, καλό λαρύγγι για το είδος, επικο στίχο που πάει γάντι με το ύφος ενώ η συνάφεια που έχει με τον προηγούμενο δίσκο όσο και με τους επόμενους τον καθιστά μοναδικό στη δισκογραφία τους. σαν να μην έφτανε αυτό, έχει και εξωφυλλάρα. -
Suffocation - Effigy of the Forgotten + Human Waste
Διπλό δισκογραφικό χτύπημα από μια μπάντα που επέδρασε πολύ πάνω στο είδος. Η τεχνική σε όλα τα όργανα είναι πολύ πάνω του μέσου όρου, η ποιότητα στις συνθέσεις σπουδαία. Ok η φωνή cookie monster δεν μου κανει και πολύ αλλά δεν με χαλάει κιόλας . Αυτή την πλευρά του τεχνικού death metal.με εναλλαγες, ταχύτητες, μπρουταλιές και παντρεμα με hardcore και thrash μου κανει πολύ παραπάνω από αυτή των κυρίων που θα αναφέρω έπειτα. -
Atheist - Unquestionable Presence
κανονικά το πάντρεμα florida death metal Με Watchtowerισμους θα έπρεπε να με στέλνει αδιάβαστο αλλά κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει όσο και να έχω προσπαθήσει εδώ. Εν πάση περιπτώσει είναι αδιαμφισβήτητα ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους του είδους και δεν μπορεί παρα να συμπεριληφθεί σε μια τέτοια λίστα. απλά εμένα δεν… -
Death - Human
ειχε πάρει κάποτε το ματι μου πως υπήρχε Beef ανάμεσα σε Chuck και Atheist καθώς οι δεύτεροι λέγανε ότι φέρανε το Prog και την τεχνική στο death metal και οτι ο Chuck τους αντέγραψε , και ξέρετε όλοι πόσο καλά τα έπαιρνε ο Chuck όλα αυτά . Μπορεί βεβαια η κόντρα να ξεκίνησε και από αλλου , ποιος ξέρει. Τελοσπάντων, στις δικές μου προτιμήσεις η σύγκριση των δύο δίσκων της ίδιας χρονιάς ειναι οριακά αστεία. Και αυτό γιατί το Human το θεωρώ έναν από τους απόλυτους metal δίσκους ever ενώ το UP εναν απλά πολύ καλό tech metal δίσκο και τίποτα παραπάνω. Ναι ειναι πιο τεχνικός ( φαινομενικά). και ? Εδώ γίνεται το τέλειο πάντρεμα δύναμης, τεχνικής και φαντασίας , η ομάδα είναι all star , τα riffs ειναι ΌΛΑ στο πάνθεον του μεταλ. Σας προτείνω όλους όσους δεν το έχετε κάνει να επιδιώξετε να ακούσετε το remix/remaster που πρωτοβγήκε πριν 10-12 χρόνια. Ειναι δια χειρός Jim Morris ο οποιος είχε στο studio τα Master tapes, έβγαλε επιτέλους το μπάσο του Di Giorgio από την αφάνεια του αρχικού Mix, τα απίστευτα τύμπανα του Reinert αναπνέουν με τρόπο μοναδικό. Σε κάθε περίπτωση, οποια και απο τις δύο μιξεις και να προτιμά κανείς γνωμη μου είναι οτι αν αυτός δεν ειναι ο καλύτερος death metal δίσκος , πως ειναι σίγουρα από τους 4-5 κορυφαίους του είδους . Είναι τόσο καλός και τόσο επιδραστικός. -
Malevolent Creation - The Ten Commandments
Τρομακτικό ντεμπούτο, απίστευτες κομματάρες, ρυθμικές κιθάρες και τύμπανα για σεμινάριο και ίσως η κορυφαία death metal φωνή. Αυτά και άλλα πολλά είχε η ντεμπουτάρα αυτή, ένας από τους κορυφαίους δίσκους του είδους. Οι ευθείες επιρροές από Slayer, Dark Angel και Metallica, όλες στο death metal context πλέον το κάνουν έναν από τους πιο επιθετικούς και συνάμα catchy death metal δίσκους ever. και αυτή η γκρουβα… Μπορώ να μιλάω για ώρες για αυτόν τον δίσκο. α και μην το ξεχάσω . ο καλύτερος ήχος που έβγαλε ποτέ κονσόλα από τα χερια του Scott Burns. και η μπάντα σίγουρα επαιξε τεράστιο ρόλο σε αυτό. -
Morbid Angel - Blessed are the Sick
Δισκάρα αλλά σαφώς κατώτερο του ντεμπούτου για εμένα. Classic nevertheless -
Entombed - Clandestine
Για καποιο λογο παλιότερα δεν το είχα τοσο σε υπόληψη αλλα πριν μερικά χρονια το έβαλα να το ακουσω και μου έπεσε το σαγόνι. Παίξανε πολύ πιο τεχνικά από το ντεμπούτο χωρίς να χάσουν σε δύναμη και ατμόσφαιρα. Και η φωνή του Nicke σκίζει. εγώ το προτιμώ από το πρώτο παντως -
Ripping Corpse - Dreaming with the Dead
ξερω οτι οι λίγοι που έχουν ασχοληθεί με αυτην εδώ την δισκάρα είναι λόγω Erik Rutan αλλα ειναι μεγάλη αδικία καθώς εδώ ολοι οι υπόλοιποι είναι που ξεχωρίζουν . Τρομερό ρυθμικό δίδυμο που παραλληλίζεται εύκολα σε τσίτα και τεχνική με των θεών Sadus ( καταλαβαίνεται για τι σύγκριση μιλάμε όσοι γνωρίζετε , και ευσταθεί 100%) , ενας απίθανος όγκος στις ρυθμικές κιθάρες από Rutan και τον βασικό συνθέτη Shaune Kelley, ανατολίτικες κλίμακες στα σόλο και καταπληκτική για το είδος φωνή. Το πάντρεμα της thrash τσίτας μπαντών όπως οι early Kreator με το βάρος του death metal την γκρούβα του NY hardcore είναι για σεμινάριο. Μπάντα πολύ πολυ σημαντική για τη σκηνή της Νέας Υορκης και του New Jersey , οπου ήταν πολύ αξιοσέβαστοι στο underground και επηρέασαν πολύ κόσμο ( νομιζω αυτό το είχα διαβάσει ή ακουσει από τον John McEntee των Incantation). Δυστυχώς άργησαν να ντεμπουτάρουν ενώ αρκετό από το υλικό ήταν έτοιμο απο το 88-89 και μετά το τρένο χάθηκε. Μην ακουτε χαζαμάρες δεξιά και αριστερά πως μοιάζουν με Morbid Angel. Πολύ λίγη σχέση. Μπάντα με μεγάλη προσωπικότητα που είχε τα φόντα να γίνει πολύ μεγάλη στον ήχο αυτό. Ακούστε το όσοι δεν το έχετε κάνει και θα το δείτε.
πφ, μου βγήκε πολύ μεγάλο και θα συνεχίσω με τα άλλα είδη κάποια άλλη φορά. Τεράστια χρονιά για αυτό το πολύ αγαπημένο είδος 
23 Likes
και φυσικά Necroticism. Ιδια ιστορία με Bolt Thrower, βρίσκουν τον ήχο που του πάει γάντι, βρίσκουν τον παραγωγό που τους ξεκλειδώνει ( α ρε τιτανα Richardson), εχουν τεχνική, μελωδία, γκρούβα, ήχο, συνθέσεις, τα πάντα! Και φυσικά το alter ego του Steer , ο Amott έρχεται στο προσκήνιο και κολλάει αμέσως . Τι δισκαρα 
4 Likes
Μπα, απλά με τα χρόνια ο ύπνος μοιάζει όλο και πιο υπερεκτιμημένος. 
2 Likes
1993
Άλλη μια χρονιά γεμάτη υπέροχους δίσκους. Τους περισσότερους τους έχετε ήδη αναφέρει. Επειδή δυστυχώς αυτήν την βδομάδα δεν έχω πολύ χρόνο θα αναφερθώ μόνο στους απολύτως αγαπημένους μου, στα καθαρά δεκάρια δηλαδή, χωρίς να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν τουλάχιστον καμιά εικοσαριά ακόμη δισκάρες που γράψαν την δικιά τους ιστορία.
special mentions
Οι CONCEPTION του απίστευτου Roy Chan και του άξιου συνοδοιπόρου του Tore Østby με το PARALLEL MINDS δημιουργούν ένα ορόσημο για το progressive metal των 90s, όπου το πάθος και η ουσία υπερισχύει του φτηνού εντυπωσιασμού. Water Confines, Roll the Fire, Parallel Minds, Silent Crying και φυσικά το συγκλονιστικό Soliloquy - ομορφιές!
Η πρώτη (και καλύτερη) κυκλοφορία των TINDERSTICKS καταφέρνει να μπάσει τον ανυποψίαστο ακροατή σε έναν κόσμο γεμάτο αλκοόλ, καπνό από τσιγάρα, μοναχικά ξενύχτια, μοιραίες γυναίκες, πικραμένους άνδρες και πολύ αλκοόλ… α, αυτό το έγραψα και παραπάνω, δεν πειράζει, καλύτερα για να το εμπεδώσουμε! Χορταστικότατο άλμπουμ (21 κομμάτια) με υπνωτιστικές μελωδίες, εκλεκτικά πνευστά, κιθαριστικά κρεσέντα, και την σήμα κατατεθέν φωνή του Stuart Staples.
Someday there’ll be a cure for pain/That’s the day I throw my drugs away . Kαθαρκτικό άλμπουμ για την ψυχή. Νεο-νουάρ καταστάσεις. Μπάσο, ντραμς, σαξόφωνο, φωνή, χρειάζεται τίποτα άλλο; MORPHINE - CURE FOR PAIN. Α, και εκατό τόνοι coolness!
Και μόνο για την γλυκιά μελωδία του Katy Song το δεύτερο (διπλό) άλμπουμ των RED HOUSE PAINTERS αξίζει μια αναφορά στα καλύτερα της χρονιάς. Πόσο μάλλον αν το σύνολο του είναι γεμάτο πανέμορφα, μελαγχολικά και ονειρικά ηχοτοπία. Ο ακροατής θα συναντήσει από ακουστικές συνθέσεις αλα Nick Drake & Jeff Buckley μέχρι shoegaze επιρροές και post rock στιγμές.
top five:
5)PEARL JAM - VS
Το μπάσιμο με τα Go και Animal μπορεί να άφησαν με απορία όποιον περίμενε τους PJ να ακούγονται όπως στο ΤΕΝ ή ακόμη και να εμπορευματοποιήσουν τον ήχο τους μετά την μεγάλη επιτυχία του ντεμπούτου. Ήταν η περίοδος που σταμάτησαν να γυρίζουν βίντεοκλιπς για τα σινγκλς τους. Κανείς δεν ήξερε τι να περιμένει, πάντως θυμάμαι η αναμονή για τον διάδοχο του ΤΕΝ ήταν τεράστια, που το VS έκανε ρεκόρ πωλήσεων την πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας του. Η πραγματική δύναμη του VS είναι η ποικιλία του, η διάθεση του συγκροτήματος να εξερευνήσει όσο περισσότερες πτυχές του ροκ ήχου χωρίς να ενδιαφέρονται να γράψουν ύμνους για τις αρένες. Αυτό δεν τους εμπόδισε να δημιουργήσουν ένα από τα καλύτερα κομμάτια τους , το αγαπημένο μου Rearviewmirror. Τέλος να ομολογήσω πως ποτέ δεν καταλάβαινα ακριβώς τι ήθελε να πει ο Veder στους στίχους του, χρόνια μετά, παρά τα ιντερνέτια κτλ όπου βρίσκεις τα πάντα, προτιμώ να διατηρώ αυτήν την αβεβαιότητα που είχα και μικρός για το τι θέλει να πει ο ποιητής! (πχ στο Rats!)
4) PARADISE LOST - ICON
Από το “iconic” εξώφυλλο (ψηφίστηκε) στην επιβλητική εισαγωγή του Embers Fire, στην ιδανική για το υλικό αυτό αγριοφωνάρα του Νick Holms, στα πύρινα ριφς και στα δαιδαλώδη σόλος του Greg Mackintosh, στους απίστευτους στίχους του Νick - πολύ πριν αρχίσει να επαναλαμβάνεται ασυστόλως, στα γυναικεία φωνητικά και στους πειραματισμούς του Christendom, στο ορόσημο του είδους που είναι το True Belief. Όλα είναι τέλεια! Τα νέα ότι μετά από 30 χρόνια οι LOST θα ξαναηχογραφήσουν το ΙCON με αφήνουν εντελώς αδιάφορο. Το album αυτό είναι απλώς άρτιο, πώς λοιπόν να πλησιάσουν το πάθος και την απόδοση που είχαν τότε; Να σέβεστε.
3) DEPECHE MODE - SONGS OF FAITH AND DEVOTION
Η εικόνα του μουσάτου, γεμάτου τατουάζ και το χειρότερο απ’ όλα σκελετωμένου Dave Gahan στο βίντεο κλιπ του I Feel You, του πρώτου single μέσα από το SONGS… έδειχνε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά εκείνη την εποχή. Λίγο αργότερα η καρδιά του Dave σταματά να χτυπά και είναι θαύμα το ότι επέστρεψε από τον άλλο κόσμο. Άλλα επακόλουθα, ο υπερπολύτιμος για τον ήχο της μπάντας Alan Wilder αποχωρεί. Το SONGS… ωστόσο σαν ολοκληρωμένη δουλειά δεν μαρτυρά τίποτα από όλα αυτά. Η ποιότητα είναι εκεί. Η μαγεία το ίδιο. Ο Martin L. Gore είναι εκεί και συνεχίζει να γράφει εκπληκτικά τραγούδια όπως το In Your Room, το Walking In My Shoes, το Rush και το Ηigher Love. Είναι εκεί για να προσφέρει οξυγόνο στον Dave που ασφυκτιούσε από τις καταχρήσεις. Οι ερμηνείες του Gahan μοναδικές και ανεπανάληπτες. Ο ίδιος ο Martin ερμηνεύει ιδανικά το πανέμορφο One Caress. H new wave electronica που τους γιγάντωσε ανήκει στο παρελθόν. Το SONGS … είναι στο πυρήνα του ένα alternative rock album με κιθάρες, ντραμς και φυσικό ήχο. Και είναι ένα από τα καλύτερα που κυκλοφόρησαν ποτέ.
2)SAVATAGE - EDGE OF THORNS
Έτος 1993 και ο πρώτος λοιπόν δίσκος με τον λατρεμένο Zachary Stevens είναι γεγονός. To ΕDGE OF THORNS είναι το πρώτo άλμπουμ των SAVATAGE που άκουσα και αμέσως το αγάπησα, καθώς με την πρώτη ακρόαση σε κερδίζει με αιχμή το δυνατό σύνολο των κομματιών του. Σίγουρα λείπει η επιβλητική παρουσία του Jon Oliva στα φωνητικά, ο αντικαταστάτης του ωστόσο έχει χωρίς αμφιβολία υπέροχη φωνή και κάνει πολύ καλή δουλειά χαρίζοντας από την μία δύναμη και απ΄ την άλλη ευαισθησία και μελαγχολία στις συνθέσεις. Σήμερα δεν θα μπορούσα να ακούσω το συγκλονιστικό Follow Me, το παρανοϊκό He Carves His Stone, το τρυφερό All That I Bleed, το ταξιδιάρικο Miles Away, το συγκινητικό Sleep και φυσικά τo μνημειώδες Edge Of Thorns από κάποιον άλλο. Κοινή τους συνιστώσα το Μεγάλο Ρεφραίν. Εκεί ο Ζαχαρίας δίνει ρέστα, ανεβάζει το πάθος και την ένταση στην φωνή του και προσφέρει στιγμές ανατριχίλας στον ακροατή. Παρόμοιες στιγμές προσφέρουν και τα μαγικά σόλος του Criss σε όλη την διάρκεια του δίσκου. Τεράστια πραγματικά απώλεια. Παρηγοριά η θαυμάσια μουσική του που μας συντροφεύει για πάντα.
1) THE AFGHAN WHIGS - GENTLEMEN
Ladies let me tell you about myself/ I got a dick for a brain / and my brain is gonna sell my ass to you
Δεν μπορώ να γνωρίζω τι βίωνε εκείνη την περίοδο ο Greg Dulli. Τα εξομολογείται πάντως όλα χαρτί και καλαμάρι στα πενήντα λεπτά του GENTLEMEN. Οι στίχοι του είναι ένα προσωπικό ημερολόγιο και απ’ ότι φαίνεται δεν υπήρχε όριο ή φρένο σε αυτά που ήθελε να βγάλει από την ψυχή του. Οι τοξικές του σχέσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Τα βαριά ναρκωτικά ήταν μέρος της εξίσωσης.
'Cause it don’t bleed and it don’t breathe/It’s locked its jaws and now it’s swallowing/It’s in our heart/It’s in our head/It’s in our love/Baby it’s in our bed
Έτσι λοιπόν ο Greg θα ζηλέψει, θα βγάλει δηλητήριο, οργή και θυμό, θα πει πολλές ίσως αλήθειες και πολλά ίσως ψέματα, θα καλοπιάσει, θα κατηγορήσει, θα δείξει εντυπωσιακή αυτοεπίγνωση, υποταγή στο άλλο του μισό, μέχρι και ολοκληρωτική παράδοση. Το πιο δύσκολο και βαρύ ψυχολογικά τραγούδι του δίσκου, το συγκλονιστικό My Curse, δεν θα καταφέρει καν να το πει ο ίδιος, αφήνοντας την Marcy Mays να βγάλει τα κάστανα από την φωτιά με μια ερμηνεία αντάξια της Beth Gibbons.
Η μουσική των AFGHAN WHIGS ακολουθεί πιστά το κείμενο, άλλοτε νευρώδης, άλλοτε κυκλοθυμική, άλλοτε σπαρακτική και άλλοτε λυτρωτική. Ο κιθαρίστας Rick McCollum είναι σημαντικό κομμάτι αυτού του ήχου και είναι κρίμα που δεν συμμετείχε στην επαναδραστηριοποίηση του συγκροτήματος από το 2012 και μετά, αλλά είχε (έχει) μάλλον κι αυτός τους δαίμονες του.
To GENTLEMEN είναι ένα άλμπουμ συντροφιά για τον ακροατή που όμως μπορεί κάποιες φορές να γίνει και καθρέφτης και αυτό είναι το δυνατό του σημείο …αλλά ταυτόχρονα και το πιο επικίνδυνο.
28 Likes