1992
Η πρωτη Χρονια που έζησα ως ενεργός ακροατής, κ η συνέχεια των κοσμογονικων αλλαγών (μουσικών κ κ μη) που ξεκίνησαν το 91, κ που σημάδεψαν τα χρόνια που θα ακολουθούσαν.
All Around Honorable Mentions
Summary
Ministry - Psalm 69
Από την πρώτη στιγμή που ηχεί η εναρκτήρια λαμαρινοριφαρα του N.W.O. τίποτα δεν θα είναι το ίδιο στα overground χωραφια του σκληρου ήχου. Ο τρελαμένος Al εδώ αποκαλυπτεται σε όλο το πολιτικα καυστικό ανισορροπο μεγαλείο του, κ μας βομβαρδίζει με κάποιους από τους κορυφαίους industrial υμνους rock/metal υμνους μιας ολόκληρης γενιάς.
The Prodigy - Experience
Από τα πιο κρίσιμα, καίρια κ τιτανια ντεμπούτα της δεκαετίας, το Experience έγινε το φλαμπουρο μιας ολόκληρης σκηνής/εποχης, κ ακουγεται ακόμα τόσο σκληροπυρηνικο κ ξεσηκωτικό, όσο κι όταν κυκλοφορησε.
Προφανώς κ είναι αποτοκο του αναβρασμου που επικρατούσε στην underground rave σκηνή των 90s, κ φυσικά συνέβαλε τα μέγιστα στην επικράτηση του Big Beat
στα 90ς, αλλά επι της ουσίας, δεν έπαψε ποτε να λειτουργεί - σημειολογικα μιλώντας - κ ως ένα μνημείο του ηλεκτρονικου rock (αποδεικνύοντας πως, ναι, it’s a thing -κ το εκπροσωπουν άψογα!).
Rage against the Machine - Rage against the Machine
Συνήθως ως μεγαλυτερος καταλύτης για τα 90ς στον σκληρο ήχο, μνημονεύεται το Black Album κ το Nevermind, αλλά, το ντεμπούτο των Rage Against the Machine - η ένταση σε κάθε νοτα του, το μήνυμά του, κ το τόσο ανεπιτήδευτο rock/ punk/metal/ funk/hip hop/rap/crossover μείγμα του, εισβάλει θρασυτατα κ ξεκάθαρα σ εκείνη την ιδιαίτερη κατηγορία των 5-10 δίσκων που άλλαξαν τα παντα κ σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή.
Tool - Opiate
Το ξεκίνημα μιας πραγματικα μεγάλης μπάντας αρχιζει από δω, κ παρόλο που απέχω απειρα από το να με πει κανεις φανατικό οπαδο τους, δεν μπορώ να παραβλεψω ουτε το ειδικό τους βάρος, ουτε την ιδιότυπη αισθητική τους, ουτε τον υπερ-αναγνωρισιμο ήχο τους, ουτε τις κομματαρες τους (αρχής γενομένης με συνθέσεις όπως το Sweat,Part of Me κ το ομώνυμο).
Neurosis - Souls at Zero
Με κάθε σεβασμό, στα δυο πρωτα τους full-length, προσωπικά θεωρώ πως εδώ ξεκινούν οι Neurosis ως η μπάντα που γνωρίσαμε τα επόμενα χρόνια.
Φυσικά, θα υποστούν τεράστιες (ηχητικές, εκφραστικες κ μουσικες) αλλαγές στους επόμενους δίσκους, αλλά εδώ είναι που για πρώτη φορά αποκαλύπτεται το αφορητο, ανυπερβλητο, σχεδόν βιβλικό βάρος του μουσικου τους κόσμου, κ που θα οδηγήσει τους ακροατές σε κάποιες από τις πιο έντονες, υπερβατικες εμπειριες που μπορεί να προσφερει ενας δίσκος.
Body Count - Body Count
Το εμβληματικο ντεμπούτο των Body Count, με τους σκαλωματικους ρυθμους, τις ριφφαρες του Ernie C, τους αιχμηρους στίχους κ την εκρηκτικη ενέργεια, ειναι πολυ πιο κοντά στο rock/metal, απ’ ότι στο μουσικό παρελθον του Ice-T, αλλά με καίρια δάνεια από την oldschool gangsta rap κοσμοθέαση, κ με υμνους όπως το Body Count’s in the House, Bowels of the Devil, κ προφανώς το Cop Killer, καταλήγοντας να μνημονευεται ως ένας από τους πλεον κλασικούς δισκους των early 90s.
White Zombie - La Sexorcisto: Devil Music Vol. 1
Άλλο ένα διαμαντάκι που έκανε αισθητή την παρουσία του στην mainstream πλευρά του σκληρου ήχου στις αρχές της δεκαετίας, κ μάλλον η κορυφαία δουλειά του Rob Zombie.
Ξεσηκωτικό, γκρουβατο (σχεδόν χορευτικό) κ ευμνημονευτο,
το τρίτο album των White Zombie έκανε το εκκολαπτόμενο groove metal της εποχής λιγο πιο διασκεδαστικό.
Megadeth - Countdown to Extinction
Πολυ πιο εμπορικό κ προσιτο απ’ ο,τιδήποτε είχε κάνει ο Mustaine μέχρι τότε, αλλά γεμάτο κομματαρες, με το καλυτερο line up της μπάντας επιτέλους σταθεροποιημενο, την φωνή του πιο επικά ειρωνικη/καυστική από ποτε, κ με μια παραγωγή που ταιριάζει απόλυτα με τα ηχοτοπία του δίσκου, το Countdown to Extinction ειναι η στιγμή που μετατρέπει τους Megadeth από ήρωες του ακραιφνους, τεχνικου speed/thrash των 80ς, σ ενα από τα μεγαθήρια του ευρύτερου σκληρου
ήχου των 90ς.
Dream Theater - Images & Words
Όσοι με γνωριζουν, ίσως κ να απορησουν για την παρουσία των Dream Theater σε δικο μου κείμενο, μιας που λίγα πραγματα με έχουν ενοχλησει ποτέ, στο συνολο των μουσικών ειδών με τα οποία έχω ασχοληθεί, περισσοτερο απο την σχολή του progressive metal που εκπροσωπει η συγκεκριμένη μπάντα (tbh, το υφος των Theater δεν μου φαινόταν ποτέ ουτε ιδιαίτερα progressive, ουτε πολυ metal- οπότε ψιλοδιαφωνω κ με την ταμπέλα- αλλά, οκ, that’s just me).
Όπως κ να χει, αφήνοντας στην άκρη την άποψη μου για τους Theater, την συνολικη τους πορεια, κ τη σχολή που δημιουργησαν, το Images & Words ειναι ενας δίσκος τόσο υπέροχα λυρικός, ευακουστος, ισορροπημένος, κ απολαυστικός από το πρωτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ώστε να θεωρησω πως του αξίζει αναφορά ακομα κ από εναν - σχεδόν - hater της μπάντας.
Iron Maiden - Fear of the Dark
Ο πρωτος δίσκος της μπάντας που προλαβα στον καιρό του, η τρίτη πιο αγαπημένη μου παραγωγη τους (σε ήχο, μόνο το Number of the Beast κ το Killers βάζω πιο πάνω), κ ο δίσκος που μου έμαθε να κρίνω το κάθε album από το ποσα (κ ποσο) καλά τραγούδια έχει, κ οχι από το αν έχει fillers (που ο συγκεκριμένος έχει, για μένα, 3-4).
Τo Be Quick or Be Dead ειναι από τα πιο δυναμικά openers που είχαν ποτε, τα Judas be my Guide, The Fugitive κ Childhood’s End αποτελουν κάποια από τα κορυφαία deep cuts των μεταγενέστερων Maiden, ενώ το Fear is the Key ειναι μια απο τις ιδιαίτερες, κ μάλλον παραγνωρισμενες στιγμές της μπάντας.
Όσο για τους τρεις κραχτες του δίσκου, το Wasting Love παίζει να είναι η πιο ξεδιάντροπα υπέροχη εμπορική μπαλάντα τους, το Afraid ήταν τοσο καθηλωτικό που κολλησε στο μυαλό του δημιουργου του για τα επόμενα δεκα- είκοσι χρόνια, κ το ομώνυμο, όσο κι αν έχει καεί από το overplay, παραμένει μια απίστευτα πετυχημένη μεταλαμπαδευση της Maiden μαγείας σε μια Νέα Εποχή.
Top 20
Θέσεις 20 - 11
Summary
20. Incantation - Onwards to Golgotha
19. Amorphis - The Karelian Isthmus
18. Pantera - Vulgar Display of Power
17. Fear Factory - Soul Factory
16. Napalm Death - Utopia Banished
15. Obituary - The End Complete
14. Immortal - Diabolical Fullmoon Mysticism
13. Hypocrisy - Penetralia
12. Solitude Aeternus - Beyond the Crimson Horizon
11. Psychotic Waltz - Into the Everflow
Κ πριν απο την δεκαδα μου, μια ειδική αναφορά που την χρωστάω στον 13χρονο εαυτό μου:
Manowar - The Triumph of Steel
Ο πρωτος τους δίσκος που άκουσα στον καιρό του, κ που με έκανε φανατικό οπαδο της επικής τους υπόστασης, ειναι ενα πολυ περιεργο (αλλά τελικά σπουδαιο) album εμπνευσμενου ιδιοτυπου Heavy Metal, που γεφυρώνει - υφολογικα/ηχητικά/ συνθετικά - την πρωτη, μυθικη εποχή της μπάντας (82-84), με την δεύτερη, σαφέστατα πιο εμπορική, περιοδο τους (87-88).
Αν ειχε κυκλοφορησει μετά τα Hail to England/Sign of the Hammer κ πριν από τα Fighting the World/Kings of Metal, τώρα θα μνημονευοταν ως ένα από τα πλέον κλασικά τους albums.
Ως δίσκος του 92, έμεινε στην ιστορία ως μάλλον αμφιλεγόμενος κ αδικημενος.
Όπως κ να χει, κάποιες απο τις τελευταίες τους πραγματικά μεγάλες στιγμές βρίσκονται εδώ.
Top 10
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Sinister - Cross the Styx
Το ντεμπούτο μιας από τις πλεον αγαπημένες μου μπαντες στο Ευρωπαϊκό Death Metal, ειναι σαρωτικο κ ολεθριο όσο ελάχιστες κυκλοφορίες της εποχής.
Ως κάποιου είδους απάντηση της δικής μας πλευρας του Ατλαντικού, στην λατρεμένη μου death metal σχολή των Malevolent Creation κ των Deicide, οι Ολλανδοί εδώ ηχουν πραγματικά ασταμάτητοι, με συνθέσεις όπως το ομώνυμο κ το Epoch of Denial να στέκουν μέχρι κ σημερα ως μεγάλες στιγμές αρχετυπικου Death Metal.
9. Darkthrone - A Blaze in the Northern Sky
Η πρωτη (κ αγαπημένη μου) μεγάλη Black Metal στιγμή των Νορβηγών, θεμελιώνει την Necro αντίληψη περι ήχου
(τουλάχιστον όσον αφορά την επίσημη studio δισκογραφια, γιατί κατά τ αλλα, καλο ειναι να θυμόμαστε ότι το Live in Leipzig είχε ήδη διανεμηθεί σε λίγους, συγκεκριμένους παραληπτες).
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ στην βαρυτητα κ τη επιδραστικότητα της συγκεκριμένης κυκλοφορίας.
Μετά απο αυτο το album ειναι που εκτινάχθηκε όλο το δευτερο κυμα του Black Metal, κ κάθε μια από τις εξι εμβληματικες συνθέσεις του δίσκου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σ αυτό.
8. Asphyx - Last One On Earth
Με βρωμικο, υπέρβαρο ήχο κ έναν τρομαχτικό Van Drunen στα φωνητικά, το δευτερο album των Asphyx ειναι κ αυτό που έχει μείνει ως το πλεον κλασικό της πρωτης τους εποχής (κ δικαίως).
7. Paradise Lost - Shades of God
Η μια από τις τρεις πιο αγαπημένες μου κυκλοφορίες του συγκροτήματος (μαζι με τα Icon κ Draconian Times).
Από την πρώτη εποχή της μπάντας οι περισσοτεροι συνηθίζουν να μνημονεύουν το Gothic ως την πιο σημαντική δουλειά της μπάντας, κι ενώ δεν έχουν άδικο, από αποψη ιστορικής αξίας κ επιδραστικοτητας, ωστόσο στο Shades of God είναι που η μπάντα ακουγεται πραγματικά ξεχωριστη απ ο,τιδήποτε άλλο, υφολογικα μιλώντας, κ εμπνευσμένη όσο δεν πάει, παρολο που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παραθέσει έναν δίσκο καθαρου βρετανικού Metal, σαμπαθικου κ υπέρβαρου, με τον Holmes να εντυπωσιάζει με το γρέζι κ τους ημι-βρυχηθμους του, κ τον Mackintosh να καταθέτει κάποιες από τις πιο ψυχωμενες του μελωδίες.
Κ ναι, κλισέ ή μη, προσωπικα τάσσομαι ξεκάθαρα με όσους θεωρουν το As I Die ως την κορυφαία στιγμή της μπάντας.
6. Skyclad - A Burnt Offering for the Bone Idol
Ο δευτερος δίσκος των Skyclad αποτελεί κ την δευτερη πιο αγαπημένη μου δουλειά τους.
Με την παρουσία του βιολιού πιο έντονη απ ότι στο ντεμπούτο (αλλά, ακόμη, οχι πρωταγωνιστικη), τις κιθάρες να θερίζουν, κ τον Walkyier να δικάζει, εδώ παρουσιάζονται κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές της μπάντας, όπως το εναρκτήριο A Broken Promised Land, το καθηλωτικό Men of Straw, το προσωπικο αγαπημένο Karmageddon, κ φυσικά το
Alone in Death’s Shadow.
Κ η Τελική Πεντάδα
Summary
5. Bolt Thrower - The IV Crusade
Ο ένας από τους δυο δίσκους της μπάντας που αναφέρεται συνήθως ως απάντηση στην ερώτηση για το καλυτερο Bolt Thrower album (με το For Victory του 94 να είναι η άλλη εξίσου δημοφιλής απαντηση).
Κ παρολο που, σε καθαρά προσωπικο επίπεδο είναι, ίσως, ο λιγότερο αγαπημένος μου από τις πεντε πρώτες δισκαρες της μπάντας, αυτό δεν λέει κ πολλα, εφόσον πρακτικά σημαίνει απλώς ότι τον θεωρω δίσκο 11/10 ( αντί για 12 ας πουμε),
κ ανώτερο απο την συντριπτική πλειοψηφια δίσκων ακραίου ήχου που υπαρχουν εκεί έξω.
Απλα τυχαίνει να έχω μεγαλυτερη αδυναμία στην πιο ορμητικη/σαρωτικη πλευρα τους, ενώ το IV Crusade ειναι το album που θεμελιώνει οριστικά το πιο mid-tempo υφος τους, στοχεύοντας στην δημιουργία μιας τρομερά πειστικής, αποπνικτικής, πολεμικής ατμόσφαιρας κι ενός ήχου τόσο ισοπεδωτικου κ αναγνωρισιμου που μνημονεύεται (κ παραμενει αξεπέραστος) ακόμα κ σήμερα.
Κ φυσικά, τα έντονα ξεσπάσματα κ οι πιο σαρωτικοι ρυθμοί δεν λείπουν ουτε εδώ. Αντιθέτως, η παρουσια τους, αν κ λιγότερο συχνη, είναι εξίσου εντονη με του παρελθοντος, σε έπη όπως το Where Next to Conquer (με την τόσο χαρακτηριστικη Bolt Thrower ριφφαρα), ή στο τελείωμα του κορυφαίου This Time it’s War, ενώ το αγαπημένο Embers, συνεχίζει την παραδοση του επικου fade in/out με το Αιώνιο/Απόλυτο RIFF που πρωτακουσαμε στο μου-εχουν-τελειωσει-οι-περιγραφες World Eater απο το Realm of Chaos, κ έπειτα στο Cenotaph από το War Master.
Για την θεματική του δίσκου κ το αδίστακτο ξεγυμνωμα των αληθινων villains των τελευταίων πολλων αιώνων ανθρώπινης Ιστορίας
(spoiler alert: ειναι οι Κρατουντες του Δυτικού Κοσμου- ποιος θα το περιμενε;; ) δεν χρειάζεται να πω πολλα (άλλωστε τα είπε πολυ ωραια κ ο Γρακχος πιο πανω), οποτε θα τονίσω απλά το άψογο κ ιδιαίτερα ευστοχο timing της κυκλοφορίας του δίσκου, ενα μόλις χρόνο μετά τον Πόλεμο του Κόλπου (όπου, για άλλη μια φορά, οι Δυτικοι έσπευσαν να σκορπισουν ελευθερία κ δικαιοσυνη στη Μέση Ανατολή).
Tldr; Το τέταρτο συνεχόμενο αριστουργημα των Bolt Thrower.
4. Blind Guardian - Somewhere Far Beyond
Ο δευτερος κορυφαίος δίσκος των Φρουρών (για τον πρωτο θα τα πουμε σε δυο - τρεις εβδομάδες).
Δεν έχει σταματήσει εδώ κ 28 χρόνια να επενεργει πανω μου, κάθε φορά που το ακουω, με την ίδια δυναμικη απόδρασης κ εμβυθισης που μου είχε ασκήσει σε εκείνη την πρωτη ακροαση.
Όπως έχει ειπωθεί ήδη, εδώ είναι που εισαγουν τα πρωτα folk στοιχεία στη μουσική τους
(Hansi κ Andre ακουγαν φανατικά εκείνη την εποχή Subway to Sally, τα “δασενια” albums των Jethro Tull, αλλά κ τα πονηματα των μεγάλων Skyclad), κ ταυτόχρονα αναπτύσσουν σταδιακά τις συμφωνίκες τους επιρροές από Queen, με τα - ολο κ πιο επικα - πολυφωνικα ρεφρέν.
Μιλάμε για τον δίσκο του Journey Through the Dark, του Quest for Tanelorn κ του Theater of Pain.
Προφανώς δεν χρειάζεται να ειπωθεί τιποτα απολυτως για το Bard’s Song, ενώ το ομώνυμο παραμενει στο πρόσωπικο μου Top 5 αγαπημένων Blind Guardian τραγουδιών.
3. Malevolent Creation - Retribution
Η δευτερη κορυφαία στιγμή των αμερικανων Τιτάνων του oldschool θρασατου, πολεμικου Death Metal, μετά από το ιστορικό τους ντεμπούτο.
O ογκώδης, υπέρβαρος ήχος του Scott Burns κάνει εμφατικη την παρουσια του (και) εδω, υπηρετώντας τις ξυραφενιες, ισοπεδωτικες ριφφαρες του Fasciana κ του Barrett (λιγο πριν παρει μεταγραφή για τους Cannibal Corpse), ενω τα φωνητικά του Hoffmann, απειλητικα κ θηριωδη, κυριαρχούν σε όλο τον δίσκο. Συνθέσεις οπως το Slaughter of Innocence κ το μεγαλειώδες Eve of Apocalypse, θα σημαδέψουν το Death Metal, αποτελώντας εμβληματικες κ κορυφαίες στιγμές του μεχρι κ σημερα.
2. Merciless - The Treasures Within
Σ έναν κόσμο όπου ο ακραίος ήχος εχει πλεον εκραγεί κ είναι παντου, οι Merciless παραμένουν το κορυφαιο Death/Thrash (με μια σχεδόν protoblack λυσσα στην προσέγγισή τους) συγκρότημα εκεί έξω, σε ο,τι αφορά την αγνη, ασυμβίβαστη επιθετικότητα.
Στην δευτερη δισκαρα τους, εμπλουτίζουν τις δυναμικες των καταιγιστικων τους συνθέσεων κ με καίρια υπερογκωδη mid-tempo μέρη, κ μεγαλυτερη φαντασία στα τυμπανα.
Ο Rogga εξακολουθεί να φτυνει τα μανιασμένα φωνητικά/κραυγές του, κ με τραγούδια όπως το Darkened Clouds, το ομώνυμο κ το έπος Branded by Sunlight, η θέση τους στους κορυφαίους του Extreme Metal ειναι κερδισμένη με το ματωμένο (έτσι,για την έξτρα γραφικότητα) σπαθι τους κ για το 92.
1. Deicide - Legion
Όσο γραφικοί κι αν φαντάζουν οι Deicide, όσο βλαμμένος κι αν είναι ο Benton, οι πρωτοι τους δίσκοι ειναι ογκόλιθοι του Extreme Metal, κ δεν είναι πολλα τα albums που μπορουν να συγκριθουν μαζί τους σε ακροτητα, βαρυτητα κ ωμότητα, ακόμα κ σημερα.
Το Legion ειναι,πολυ ξεκαθαρα, η κορυφαία τους στιγμή.
Η μπάντα εδώ είναι πραγματικα ανεξέλεγκτη, με την φωνή του Benton να ηχει πιο κτηνώδης κ μανιασμενη από ποτε, με τις χαρακτηριστικες απο-τα-βαθη-της-κολασης κραυγές του σε θέση απόλυτου πρωταγωνιστη, κ με τις ταχυτήτες σε κιθάρες κ τυμπανα να είναι τερματισμενες κ σαρωτικες, σε μια απο τις κορυφαίες κ πιο αντιπροσωπευτικες παραγωγες του Scott Burns κ του Death Metal της Florida.
Η απολυτοτητα στα σατανικά ουρλιαχτά του Behead the Prophet, η ισοπεδωση του Revocate the Agitator, κ φυσικά κάθε ένα τιμωρητικο δευτερόλεπτο του Satan Spawn, διατηρούν την αιχμηροτητα τους απεθαντη ακόμα κ 31 ολόκληρα χρόνια μετά.
Διαμάντι πραγματικά ακραίου Death Metal, αγαπημένο κ αξεπέραστο, όσο λίγα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Γραφική, κρυπτικη, οσο κ αρχετυπικη αποτυπωση του τίτλου του album, σ ενα εξώφυλλο που λατρεύω μέχρι κ σημερα, κι ας μην ξέρω να πω, με σιγουριά για ποιο λόγο…
Θνξ στο θρεντ για την υπομονή ε!
Τα λεμε, οπου να ναι, κ για το 93
