Ώπα, ναι, δεν έκανες εσύ λάθος.
Εγώ το έκανα. Για κάποιο λόγο σκεφτόμουνα τον άλλο, τον Κακοφωνίξ. Αλλά εκείνος ήταν στο πρώτο.
Sorry for the cockup 
Πάντως τα πρώτα Iced Earth δυνατά ρε φίλε αλλά με αποπροσανατολίζει η υπερβολική ομοιότητα με Metallica στις ρυθμικές. Που κατά τ’ άλλα βέβαια δεν τους άκουγε ποτέ ο μασκαράς Σέιφερ.
Αυτοι τον ακουγανε.
Εδω ζούσε οταν οι Metallica έπαιζαν θρας.
Παρασκευουλα ζαχαρη, Παρασκευουλα μελι
| 1 | Saviour Machine | Saviour Machine |
|---|---|---|
| 2 | Savatage | Edge Of Thorns |
| 3 | Rotting Christ | Thy Mighy Contract |
| 4 | Oracle | As Darkness Reigns |
| 5 | Metal Church | Hanging in the Balance |
Αυτή την εβδομαδα, λογω ΠΣΚΔ αλητειας εκτος Αθηνων, δε θα εχω τον χρονο να μιλησω περισσοτερο για τη λιστα μου, και ενώ αρχισα να ακουω τα αλμπουμς που διαλεξα από νωρις τελικα δυσκολευτηκα κλασσικά να τη κλεισω.
Το 1993 είναι η χρονια με πρωτη φορα hip hop δισκο στη 5αδα ( και παρολιγο Ελληνικο)… !
Κατά ταλλα είναι ενας χρονος γεματος ΛΑΣΠΗ και ΒΡΩΜΑ οπου διαμορφωθηκε ένα από τα αγαπημενα genre μου, το sludge.
1. Eyehategod - Take As Needed For Pain
Δισκος χαραγμενος μεσα μου.
Ένα ακατεργαστο και σαπιο ταξιδι στα πιο σκοτεινα μονοπατια αυτου του κοσμου και της ψυχης.
Οι EHG εφεραν τη πρωτοπορια χτιζοντας έναν ηχο doom, punk και hardcore και ανοιξαν τον δρομο σε τοσες πολλες άλλες μπαντες. Ο Mike IX βουτηγμενος στη ντρογκα, αποτυπωνει ολο αυτό το μηδενιστικο συναισθημα και τον παγωμενο θυμο με έναν τροπο καθαρτικο.
Highlight ζωης όταν ειχαμε αραξει με τη μπαντα, σε κατι στενα του Λονδινου μετα το λαιβ τους στο Underworld. @entername
2. Melvins – Houdini
Ακρογωνιαιος λιθος του sludge και του alternative metal.
Επιτομη της δημιουργικης καινοτιμιας αυτης της μπανταρας, με πολλα χαιλαιτς όπως αυτό της θρυλικης συνεργασιας με τον Cobain στο Sky Pup (πολλες φορες ειχε πει ποσο τους γουσταρει και τον επηρρεασαν).
Τι να πουμε … αναμενουμε τη πιο χαρακτηριστικη αφανα της μουσικης στη Τεχνοπολη
3. Nirvana - In Utero
«Ναι, καταλαβαμε σας αρεσε το Nevermind και εγινε mainstream. Ωραια παρτε ναχετε τωρα».
Αυτό θα μπορουσαν να ειχαν σκεφτει οι Nirvana, όταν φτιαχναν το In Utero.
Απομακρυνθηκαν από τις mainstream προσδοκιες και επεστρεψαν στον ηχο που γουσταρουν: ακαταργαστο, ωμο, βιαιο, επιθετικο. Με την αριστουργηματικη noise συμβολη του Steve Albini, ο δισκος μεταμορφωνεται σε κατι διαφορετικο: μια ενδοσκοπικη συλλογη από προσωπικα βιωματα και καταπιανεται με θεματα εσωτερικης αναταραχης, κοινωνικων πιεσεων μεσω αινιγματικων στιχων και σκοτεινων μελωδιων.
4. Cypress Hill - Black Sunday
Album της καρδιας και της φοιτητικής ζωης.
Τοσα πολλα χιτς μαζεμενα σε μια κυκλοφορια που εχουν παιξει απειρες φορες.
Ένα μοναδικο και πρωτοποριακο δειγμα west coast hip hop, με πολύ funk και υπνωτικους υμνους.
5. Crowbar – Crowbar
Άλλο ένα iconic αριστούργημα του sludge από τους βαλτους της Νεας Ορλεανης
Βαρυ, groovατο, ατμοσφαιρικο –μια ηχητικη αβυσσο απογνωσης και αγωνιας.
Επομενα δυσκολα 6
Τρύπες- Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια (πονεσε που δε μπηκε 5αδα)
PJ Harvey - Rid of Me
Slowdive - Souvlaki
The Smashing Pumpkins - Siamese Dream
Sepultura - Chaos A.D.
Type O Negative – Bloody Kisses
Και αλλα τοσα που αξιζουν να ακουστουν και αναφερθουν
Neurosis - Enemy of the Sun
Mazzy Star - So Tonight That I Might See
Entombed - Wolverine Blues
Darkthrone - Under a Funeral Moon
Earth - Earth 2
Tool - Undertow
Cover: μεταξυ Houdini και Rid of Me
5. Darkthrone - Under A Funeral Moon
Αιώνιο δίλημμα αν προτιμώ περισσότερο αυτό ή το Blaze. Τα τελευταία χρόνια καταλήγω εδώ. Ο απόλυτος ΒΜ ήχος, το πρότυπο, το παράδειγμα του πως θέλω να ακούω το παραδοσιακό, ψυχρό, ωμό BM. Αυτός ο ήχος, αυτή η φωνή. Βίωμα και στοίχειωμα.
4. My Dying Bride - Turn Loose The Swans
To death/doom στην τέλεια μορφή του. Νομίζω η πιο πένθιμη ατμόσφαιρα που έχω συναντήσει σε δίσκο, στην δημιουργία της οποίας συμβάλλουν, φυσικά, τα βασανισμένα φωνητικά του Aaron. Η μαγεία όμως του δίσκου (και εν πολλοίς των MDB εν γένει) είναι πως μέσα από την θλίψη και την απόγνωση κατορθώνουν και ξεδιπλώνουν παράλληλα ένα είδος αρχοντικής μεγαλοπρέπειας χωρίς όμως να γίνονται υπερφύαλοι και πομπώδεις. Και αυτός ο συνδυασμός είναι το κερασάκι στην τούρτα. Μουσικά τι να πούμε, τοπ, μεγάλα κομμάτια με ουσία, βιολιά, πιάνα, δεν του λείπει τίποτα. Ογκόλιθος.
3. Benediction - Transcend The Rubicon
Αν έπρεπε να εντοπίσω την ακριβή στιγμή που κάτι άλλαξε στα αυτιά μου και αποδέχτηκαν το death metal, θα ήταν τότε στα 15 (ή 16?) μου που άκουσα το Violation Domain και σκέφτηκα “κάτσε ρε, αυτό γαμάει, γιατί δεν τα άκουγα αυτά τόσο καιρό?”. Έχοντας αρχίσει να ακούω μουσική από τα 13-14 μου, στον σκληρό ήχο έπεσα με τα μούτρα περίπου στις αρχές Λυκείου. Μέχρι τότε, απέρριπτα οτιδήποτε death metal (καλά grind, black metal και λοιπές καφρίλες ούτε απέξω) απλά και μόνο λόγω ταμπέλας. Είχα ακούσει 2-3 πράγματα, απορούσα ποιος τα ακούει και είχα αποφασίσει πως όλο το ιδίωμα δεν ακούγεται. Αν εξαιρέσουμε μια χούφτα κομμάτια από συλλογές και limewire που είχα ακούσει τυχαία και μου άρεσαν (όλα όμως αρκετά προσβάσιμα για τα αυτιά μου, ένα Crystal Mountain, ένα Possessed, θυμάμαι και ένα Arch Enemy που ήταν μελωδικό), σε όλα τα άλλα άκυρο από τα αποδυτήρια, ενώ στο μέταλ έφτανα και γούσταρα ουσιαστικά μέχρι ακραίο θρας (Pleasure To Kill κτλ). Ε καλύτερη gateway μπάντα για το παραδοσιακό DM δεν θα μπορούσα να σκεφτώ (άντε και Bolt Thrower), οι Benediction μου έδειξαν το επόμενο λογικό βήμα από το θρας, μου έδειξαν πως υπάρχει και το fun και η γκρούβα ενίοτε και με ψάρωσαν για τα καλά. Εκεί άνοιξαν οι πύλες για εμένα, μετά ακολούθησε όλος ο σκληρός ήχος.
2. Burzum - Det Som Engang Var
Εκεί λοιπόν γύρω στα 16-17, αφού έχω χωθεί για τα καλά στις εξτρημίλες, υπάρχουν μερικά πράγματα που δεν έχω χωνέψει ακόμα, όπως ο Burzum (κυρίως, αλλά όχι μόνο λόγω φωνητικών). Είχα ακούσει λίγο, δεν ψήθηκα για παραπάνω. Σε κάποια γενέθλια, κολλητός μου κάνει δώρο το συγκεκριμένο. Ένα Σ/Κ λείπουν οι γονείς, το βάζω στο μεγάλο στερεοφωνικό, κλείνω τα πάντα και ξαπλώνω στον καναπέ. ΜΠΟΥΜ! Δεν πρέπει να έχω ξανανιώσει υπνωτισμένος από δίσκο. Όποια ένσταση είχα πριν την ακρόαση πήγε περίπατο. Η μαύρη πύλη του εξωφύλλου, τα διαολεμένα πιασάρικα (μα τόσο ουσιώδη!) riffs, τα φωνητικά από την κόλαση που σηκώνουν την τρίχα κάγκελο, οι απίστευτες synths παρενθέσεις (με Han Som Reiste χάνω τον κόσμο γύρω μου), όλα κούμπωσαν τέλεια στο μυαλό. Νομίζω για 40 λεπτά σε εκείνη την πρώτη ακρόαση όχι απλά δεν κουνήθηκα, δεν πρέπει ούτε καν να βλεφάρισα.
1. Paradise Lost - Icon
Δεν έχω να πω πολλά εδώ, αυτό και το Draconian είναι τα καταφύγιά μου.
Saviour Machine κόπηκαν από το VAR για χιλιοστά. Savatage εννοείται ότι καλύτερο και το 93.
Το 'χουμε να το σηκώσουμε αυτή τη βδομάδα, τι λες;
Δισκος - λατρεία, κ ο καλυτερος τους!
Στην ιδια θέση θα είναι κ στην δικη μου πεντάδα!
Ποιο 1991; Ποιο 1991+1; 1991+2!!!
Η χρονιά που μένουν εκτός πεντάδας τρελές αγάπες λ.χ. Paradise Lost, Death, Coroner, Entombed, Crowbar… Punk δισκάρες όπως ο ομώνυμος των Rancid και το παρεξηγημένο ντεμπούτο των Propagandhi… Οι επικές hip-hop κυκλοφορίες των Cypress Hill και των Wu-Tang Clan…
Earth Crisis - Firestorm
Quicksand - Slip
Τρυπες - 9 Πληρωμένα Τραγούδια
Sepultura - Chaos A.D.
Nirvana - In Utero
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Αφηνω και φορμιτσα για να μην ψαχνόμαστε κυριακάτικα…
Μέχρι να την ξαναποστάρεις 2-3 φορές βασικά.
Θέλω να κάνω μια ξεχωριστή αναφορά σε έναν δίσκο που θα έπρεπε να ακούγεται πολύ περισσότερο και να μην έχει παραμείνει εγκλωβισμένος στους underground death metal κύκλους.
Πραγματικά αδυσώπητο και μανιασμένο death metal. Απίστευτο (trademark όσο δεν πάει) παίξιμο από όλους, ατμόσφαιρα από τον Άδη και κάθε νότα ξυπνάει εφιάλτες. Επίσης, από τα πορωτικότερα μπλαστίδια που έχουν ακουστεί σε αυτή την μουσική. Οι φανς θα το έχουν ακούσει σίγουρα, αλλά καλώ και όσους έχουν έστω περιστασιακό ενδιαφέρον για τον ήχο να το δοκιμάσουν. Προσωπικά είναι στο top 10 του Αμερικάνικου death metal για εμένα, ενώ παρά το ότι είναι από Florida διαφοροποιείται από τον τυπικό ήχο της περιοχής όσον αφορά την προσέγγισή του αλλά και την παραγωγή του.
Λιστούλα από εύκολο τελικά '93.
Το '94 ειναι ό,τι χειρότερο δυστυχώς και το '95 μια από τα ίδια.
Γενικά, καλά θα περνάμε από εδώ και πέρα φαίνεται.
Η 5αδα μου.
Smashing Pumpkins – Siamese Dream: Eύκολο #1. Ποιος να συγκριθεί μαζί τους; O Corgan (και οι υπόλοιποι φυσικά ακόμη κι αν ο ίδιος δεν το πιστεύει) εδώ τα κάνουν όλα σωστά. Μόνο παράπονο μου είναι πως οι Smashing Pumpkins, 30 χρόνια μετά, δυστυχώς, δεν ξεπέρασαν ποτέ αυτό το άλμπουμ.
Afghan Whigs – Gentlemen: Kαι πολύ άργησα. Δίσκος- σημείο αναφοράς για όλο το 90s αμερικάνικο rock. Ο Greg Dulli είναι καλλιτεχνάρα και τζεντλμαν.
Suede – Suede: Καλώς ήρθες brit pop (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, στο περίπου). Οι Suede είναι γιγάντια μπάντα, μουσικάρες, ταλεντάρες κι εδώ κατάφεραν να δέσουν τέλεια όλη τη δεκαετία του '80 με την εποχή τους, δημιουργώντας ένα δίσκο που, όχι μόνο είναι γεμάτος hits, αλλά, σε ποιοτικό επίπεδο, παραμένει σπουδαίο.
The Wu-Tang Clan – Enter The Wu-Tang (36 Chambers): O oρισμός του “μην πετάξεις τίποτα”. Μέσα στα 5-10 καλύτερα rap άλμπουμ όλων των εποχών. C.R.E.A.M. get the money, dollar dollar bill, y’all!
Paradise Lost - Icon: Πραγματικά δεν ξέρω αν είναι τόσο σπουδαίος δίσκος ή απλά εγώ το αγαπάω τόσο. Σίγουρα πάντως είναι το αγαπημένο Paradise Lost άλμπουμ και αυτό που, επιτέλους, τους έκανε το συγκρότημα που ήταν προορισμένοι να γίνουν.
Κι άλλα 10
Fugazi - In on the Kill Taker: Νταξ, τώρα άφησα το ίσως καλύτερο άλμπουμ των Fugazi εκτός 5αδας, μόνο και μόνο επειδή τους αναφέρω συνέχεια και θα συνεχίσω να το κάνω για όλη τη δεκαετία (και λίγο από την επόμενη). The original “The Only Band That Matters”.
Pearl Jam – Vs.: Καλύτερο από το ντεμπούτο. Πιθανά και καλύτερο τους γενικά. Ούτε μισό κακή νότα και ο λόγος που πιστεύω ακράδαντα πως οι Gossard/ McCready μπορεί και να είναι το κορυφαίο κιθαριστικό δίδυμο των ‘90s.
Quicksand - Slip: Το ότι αυτός ο δίσκος που φανερώνει μια εντελώς ολοκληρωμένη μπάντα που παίζει αδιανότητα εθιστικό post- hardcore είναι το ντεμπούτο τους, το ανεβάζει αρκετά στην κατάταξη παρόλο που έτσι κι αλλιώς μιλάμε για αλμπουμάρα.
Depeche Mode – Songs of Faith and Devotion: Ο δίσκος που ακούγονται, παράλληλα, απολύτως φρέσκοι αλλά και ώριμοι. Όχι η καλύτερη αλλά πιθανά η πιο ολοκληρωμένη τους δουλειά. Ίσως και αυτή που έχει κερδίσει περισσότερο το στοίχημα του χρόνου.
A Tribe Called Quest - Midnight Marauders: Αν έπρεπε να διαλέξω ένα hip-hop γκρουπ που πρέπει να έχουν ακούσει όλοι, είναι αυτό. Συγκινητικά ευρηματικοί και πρωτοπόροι με όλη την έννοια της λέξης.
Melvins - Houdini: Eμβληματικό άλμπουμ με ακόμη πιο εμβληματικό εξώφυλλο που εμπεριέχει μερικές από τις κορυφαίες στιγμές της δισκογραφίας τους.
Morphine – Cure for Pain: Τι εννοείτε πως μπάσο, σαξόφωνο και 2 κρουστά δεν είναι ο ιδανικός τρόπος για να παίξεις rock; Ένα άλμπουμ που και φέτος να είχε βγει, πάλι θα ήταν λίγο μπροστά για τη σκηνή του.
Carcass - Heartwork: Ή πως ένα grind συγκρότημα από το UK μας έμαθε να ακούμε melodeath.
Eyehategod - Take As Needed For Pain: Koχονάτο άλμπουμ (όπως και το επόμενο) και ο βασικός λόγος που σε αυτά τα αλάνια από τη Νέα Ορλεάνη, μπορούμε να συγχωρήσουμε - σχεδόν- τα πάντα.
Cop Shoot Cop - Ask Questions Later: Πάλεψε με καμιά 10αριά άλμπουμ για αυτή τη θέση και τελικά επικράτησε. Ένα μείγμα 80s industrial και 90s noise rock που, σε αυτή τη δεκαετία που δεν έχουμε γεμίσει ακόμη με indie folk μυξότριχες, το βάζουμε περήφανα κάτω από τη μεγάλη alternative ομπρέλα. Fun fact: O Tod Ashley αμέσως μετά έφτιαξε τους Firewater, ένα μείγμα alternative, gypsy punk και ska, που, στο είδος του, κάνει κάτι gogol μπουρδέλα να μοιάζουν ακόμη πιο φτηνά απ’ ότι είναι. Το παράξενο είναι που δεν τους μυρίστηκε τότε γνωστός έλληνας διοργανωτής φεστιβάλ για να τους κάνει το μεγαλύτερο συγκρότημα που πέρασε ποτέ από τη χώρα. Τι εννοείται είμαι πάλι off topic; Kαλά, σταματάω.
Θέλω να δω πως θα το μαζέψεις σε 2 βδομάδες
Η αλήθεια είναι πως το Mellon Collie δεν είναι αυτή τη στιγμή στη 15αδα μου. Και, ακόμη κι αν μπει, σίγουρα το θεωρώ κατώτερο.
Σε 5 βδομαδες τοτε.
Για να μην σας κρατάω σε αγωνία, έχω κλείσει 30αδες μέχρι το ‘99 και οι πιθανότητες να ξαναμπούν οι Smashing Pumpkins σε οποιαδήποτε 5αδα είναι 0.
Πως ξέχασα το Eyehategod γτχμ, δίσκος 10άδας
Στην έστειλα; Δε θυμάμαι. Για τσέκαρε, σε παρακαλώ.