Ποιο είναι πια το μέσο όρο ηλικίας δωμεσα και έχετε ζήσει όλοι σας αυτούς τους δίσκους από πρώτο χέρι μωρεεε 
Edit : εκτός αν είστε όλοι βαμπίρ από το only lovers left alive Και ψοφατε για μουσική και οχι για αίμα… Πόσιμπο
6 Likes
Άλλο ένα άψογο ποστ, η μεγάλη πλειοψηφία των δίσκων σ’ αυτό θα περιλαμβάνονται και στο δικό μου
3 Likes
Σε αυτό θα διαφωνίσω πλήρως, καθώς “δεν πιάνουν τον παλμό της εποχής”, αλλά δημιουργούν τον παλμό της εποχής και για την ακρίβεια το μισό σύγχρονο μεταλ.
5 Likes
Best Compliment Ever?
Έστειλα μήνυμα στον Αρχηγο και στο Crew στο Auburn.
Βάζουν λαδάκι και έρχονται για tan lines και ό,τι προκύψει.
5 Likes
Η νύχτα θα δείξει
1 Like
1.Savatage - Edge of Thorns (+cover)
Νεος τραγουδιστης με πιο straight forward φωνη αλλα με εξισου μεγαλες δυνατοτητες και ο τελευταιος δισκος του Κρις…Για μενα ελαχιστα πιο κατω απο τους 2 προηγουμενους αλλα αυτο δεν λεει τιποτα.ΜΕΓΑΛΟΣ δισκος για αλλη μια φορα…
2.Paradise Lost - Icon
Για αλλη μια φορα παρουσιάζουν εξελιξη και προετοιμαζουν το εδαφος για τον επομενο κλασικο δισκο τους…Embers Fire,Collosal rains,True belief και ποσες ακομα κομματαρες!
3.Deep Purple - The battle rages on
Τελευταιος δισκος με Blackmore και δεν υπηρχε περιπτωση να μην βγουνε κομματαρες.Το ομωνυμο,το Anya και το Solitaire ειναι απο τα καλυτερα που έβγαλαν μετα την επανασυνδεση του 1984.
4.Army of Lovers - The Gods of Earth and Heaven
Οι περισσοτεροι τους ξερουν απο τα 3-4-5 τεραστια hits που τους εκαναν ενα απο τα πιο γνωστα ονοματα των 90’s.Οσοι τους εψαξαν λιγακι παραπανω γνωριζουν οτι αυτα ηταν απλα η επιφανεια…Εχουν απιστευτα κομματια οπως το παρακατω, που αποδεικνυουν οτι ηταν πολλα περισσοτερα απο ενα πετυχημενο ποπ γκρουπ…
5.Anathema - Serenades
Μου αρεσει η 1η περιοδος των Anathema και ειδικα το Pentecost:III
Εντελως διαφορετικο συγκροτημα αλλα λατρευω αυτη την “μουντιλα” που βγαζει αυτος ο δισκος…
21 Likes
Μια από τις παρενέργειες που έχουν προκυψει από το γεγονός ότι τον τελευταίο μήνα τα σεντόνια μου στο αγαπημενο θρεντ εχουν μεινει πισω, ειναι πως, αναπόφευκτα, θα τυχει σε συμφορουμιτες, όπως οι φίλτατοι @Owl κ @Sevek ,
είτε να τους διαφεύγουν προγενεστερες πενταδες μου,
είτε να είναι αδυνατο να μαντέψουν το πιο προσφατο Top 5 μου:
(Παραλίγο να σποϊλαρεις το μισο μου Top 5 για το 92!)
Οποτε, εφόσον - επιτέλους- κατάφερα να ολοκληρώσω τα κείμενα γι αυτη την τόσο πλουσια κ κοσμογονικη τετραετία για τον σκληρό κ τον ακραίο ήχο (1988- 1992), συνεχίζω από κει που είχα μεινει μιαμιση εβδομάδα πριν, με το ποστ μου για το 88,
αφενός για να κλείσω κ γω με τα επικά 80ς, παραθέτοντας λιστες/σχολια για τις χρονιές 89 -90 (είμαι από αυτους που θεωρούν ότι το 90 ανήκει μουσικα περισσότερο στα όσα συνέβαιναν στα late 80ς, παρα στα 90ς),
αφετέρου για να σχολιάσω με τη σειρά μου το κρίσιμο 91, κ το αγαπημενο 92,
προτου χωθω κ γω στα του 93.
Ζητω προκαταβολικά κατανόηση για τα διπλοσεντονα στα οποια με ώθησαν οι ψυχαναγκασμοι μου, αλλά εφοσον το ειχα ξεκινήσει ετσι μεχρι τωρα,νομίζω πως θα παθαινα αυτανάφλεξη αν δεν το συνέχιζα, εστω κ με μια χρονοκαθυστέρηση
(ειναι αυτο που είναι, I guess)
So there you go:
1989
All Around Honorable Mentions
Summary
Black Sabbath - Headless Cross
To Headless Cross, όπως κ ο δίσκος που προηγηθηκε, αλλά κ (ακόμα περισσότερο) αυτός που έπεται,
ειναι ενα κομψοτέχνημα μελωδικου, κλασικου Hard Rock/Heavy Metal, με τον μεγαλο Iommi σε στιγμες ιδιαίτερης συνθετικης εμπνευσης, κ με την απίστευτη φωναρα του Martin να ξεχωρίζει.
Θα αξιζε να μνημονευεται, ακόμα κι αν δεν έγραφε Black Sabbath στο εξώφυλλο, κ χαίρομαι όταν βλεπω όλο κ περισσότερο κόσμο να του δίνει, έστω κ μεταχρονολογημενα, αγάπη.
Savatage - Gutter Ballet
Mε τον προηγουμενο δίσκο κερδισαν έναν ολοδικο τους θρόνο ανάμεσα στα Ιερά Τέρατα του Metal, περα κ πανω απο επί μέρους ταμπελες.
Με το Gutter Ballet κέρδισαν την θέση που έχουν σημερα στην συνείδηση των παντων:
Ως εκείνη η μπάντα με τα τόσο συναισθηματικα τραγουδια, που στον καθένα κ την καθεμία από μας είναι πλεον άρρηκτα δεμένα με κάποιες από τις πιο προσωπικες μας στιγμές, κ που θα μας συνοδευουν μέχρι να σταματήσει να παιζει η ορχήστρα…
Heir Apparent - One Small Voice
Όσα χρονια κι αν περασουν από την πρωτη ακρόαση, δε νομίζω πως θα σταματήσει ποτε να με συγκινει αυτός ο δίσκος.
Μελωδικο, υπερ-εμπνευσμένο US Power της εποχής του, βυθισμένο μέσα στον λυρισμό της συνθετικής έμπνευσης του Terry Gorle κ των φωνητικων ερμηνειών του Steve Benito.
Fates Warning - Perfect Symmetry
Λιγότερο Heavy, πολυ πιο λυρικοι, κ με εντονη διάθεση ενδοσκοπησης, παντα ομως συναισθηματικοι κ έμπνευσμενοι, εδώ οι Fates Warning, ενισχυμένοι από τον ερχομό του Zonder στα τυμπανα, καταθέτουν το πρωτο τους, μεχρι στιγμής, ψυχοβγαλτικο album, που υπερβαίνει τα ορια του metal, κ αγγίζει ακροατές διαφόρων μουσικών πεδιων.
The Cure - Disintegration
Ως αποκορυφωμα μιας μεγάλης δισκογραφικης πορειας,το Disintegration ειναι ενας δίσκος τόσο εμβληματικος, που δεν χρειάζεται ιδιαίτερες αναλύσεις.
Συνθέσεις που λαβωνουν ακόμα, με μελωδίες τόσο γαμημενα διαχρονικες, που είναι καταδικασμένες να αγγίξουν εως κ ανθρώπους που δεν έχουν γεννηθεί ακόμα.
The Stone Roses - The Stone Roses
Από τα πιο ιδιαίτερα κ ξεχωριστά ντεμπούτα του alternative rock της εποχής, με την δική του θέση στην ιστορία της σκηνής του Manchester, με αναγνωρίσιμη, εθιστική ατμόσφαιρα, κολλητικες, σχεδόν ευθραυστες μελωδίες, κ συνθέσεις που συγκινουν ακόμη κ σημερα.
New Model Army - Thunder And Consolation
Η συνεχεια του υπερκλασικου Ghost of Cain κ δευτερη κορυφαία στιγμή της μπανταρας, με όλο κ πιο εμπνευσμενα φολκ ανοίγματα να διανθιζουν το ουτως ή άλλως πολυπροσωπο post punk τους.
Ministry - Mind is a Terrible Thing to Taste
Οι λαμαρίνες έχουν ακονιστει για τα καλά κ οι Ministry ειναι εδω για να πετσοκόβουν, τόσο με τους διαολεμενους ρυθμους τους, όσο κ με τους στίχους τους.
Το magnum opus τους είναι πλεον θέμα χρόνου.
Nine Inch Nails - Pretty Hate Machine
Παρά πολυ δυνατό ντεμπούτο, από την άλλη μεγάλη μπάντα (μετα τους Ministry προφανώς), που έφερε την industrial αισθητική στο mainstream rock, κ που θα γράψει την δική της μεγάλη ιστορία, την επόμενη δεκαετία.
Godflesh - Streetcleaner
Το στίγμα είχε ήδη δοθεί με την πρωτη τους, ομότιτλη της μπαντας, κυκλοφορία του 88, αλλά εδώ το φαινόμενο Godflesh πραγματικά εκρήγνυται.
Αποκοσμη, εφιαλτική ατμόσφαιρα κ πρωτόγνωροι ήχοι στο τερατωδες full length ντεμπούτο της μπαντας του μεγάλου Justin Broderick, κι άλλη μια υπενθυμιση για την διαχρονικά κυρίαρχη θέση του Birmingham κ των West Midlands στον ακραίο ήχο.
K μια Δεκαδα
MONO_METAL Honorable Mentions:
Summary
Πέντε δίσκαροι τεχνικου, πολυσχιδούς, καραεμπνευσμενου
Power/Thrash/Progressive:
Helstar - Nosferatu
Annihilator - Alice in Hell
Metal Church Blessing In Disguise
Coroner - No More Color
Watchtower - Control and Resistance
K πέντε Extreme Metal ογκόλιθοι:
Carcass - Symphonies of Sickness
Terroriser - World Downfall
Autopsy - Severed Survival
Repulsion - Horrified
Tormentor - Anno Domini
(ναι, επίσημα είναι demo, αλλά επί της ουσίας ειναι απλα ένα ολοκληρωμένο occult album πρωιμου black metal, κ η πρωτη μεγαλη στιγμή του Attila Csihar.)
Κ μια Συντομη Αναφορά
Σε Δυο Μνημειώδη Demos
του Ακραίου Ήχου
Rotting Christ - Satanas Tedeum
Blasphemy - Blood Upon The Altar
Το 90 κ το 91 αντίστοιχα, οι δυο αυτοί θρυλοι του underground θα ξεκινήσουν την επίσημη δισκογραφική τους πορεια, αλλά ήδη από αυτά τα μνημειώδη ντέμο δίνουν το στίγμα τους.
Οι Rotting Christ σε μια εντελώς αβυσσαλέα ιδιότυπη εκδοχή, αληθινά ακραίου black metal (ως abyssic death metal το περιεγραφαν σε flyers της εποχής), κι οι Blasphemy συστήνοντας στον κόσμο το χαοτικό τους Black/Death War Metal.
Στις αμέσως επόμενες χρονιες, που θα έχουν ολοκληρώσει, αμφότεροι, τα δείγματα γραφής αυτής της θρυλικής πρωιμης περιοδου του θα ακολουθήσουν κι από μένα οι αντιστοιχοι διθυραμβοι.
Τop 10
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Candlemass - Tales of Creation
Εχω την αίσθηση πως αυτός ο δίσκος μνημονεύεται, συνήθως, λιγότερο από τα τρία πρωτα albums της μπάντας. Αν αυτό ισχύει, πολυ κακώς, γιατί εδώ δεν μιλάμε για τίποτα λιγότερο από ένα βιβλικων διαστάσεων διαμαντάκι (μουσικά και θεματικα), με πραγματικά μαγική ατμόσφαιρα κ εντυπωσιακό concept.
Αλλιώς: το τελευταίο Δεκάρι της μπανταρας.
9. Kreator - Extreme Aggression
Μου φαίνεται αδιανόητο το ότι ένας τόσο αγαπημένος δίσκος δεν χώρεσε στην πενταδα μου - Part I.
Ο ένας από τους δυο υπερκλασικους δίσκους των πιο ώριμων Kreator, δεν είναι παρα μια αλμπουμαρα γεμάτη με ανθεμικους υμνους ασυμβίβαστου γερμανικου thrash.
Κ ναι, φυσικά κ το Betrayer παραμενει άφθαρτο από τον χρόνο, οσες φορές κι αν έχει ακουστεί.
8. Sodom - Agent Orange
Μου φαίνεται αδιανόητο το ότι ένας τόσο αγαπημένος δίσκος δεν χώρεσε στην πενταδα μου - Part II.
Από τις πλεον εμβληματικες δουλειες των Γερμανών, όπως κ στην περιπτωση των Kreator, εδώ έχουμε μια πιο ώριμη (συνθετικά κ ηχητικα)εκδοχή της μπάντας, που μπορεί να έχει απομακρυνθεί κάπως από το χάος κ την λυσσα του πρωιμου υλικού τους, αλλά μας χαρίζει κάποιες από τις πιο κλασικές στιγμές του Thrash, με κομμάτια σαν το ομώνυμο, το Magic Dragon κ το Remember the Fallen να πωρωνουν κ να συγκινουν μέχρι σήμερα.
7. Blind Guardian - Follow the Blind
Δευτερο album της επικής, αγαπημένης μπάντας, κ γινεται ήδη σαφές εδω, πως δεν μιλάμε απλά για άλλο ένα συγκρότημα τευτονικου power metal.
Οι επιρροές τους από το (τεχνικό) thrash του δευτερου κύματος (βλ Testament κ Paradox) σε συνδυασμό με την σκοτεινή, μυστηριακη ατμόσφαιρα που είναι διάχυτη σε υμνους οπως το Damned for All Time κ το Banished from Sanctuary τους διαφοροποιουν απο όλες τις συγχρονές τους μπαντες.
Όσο για την ξεχωριστή συνθετική έμπνευση που φανερώνεται σε έπη όπως το ομώνυμο κ το Valhalla, αποτελουν ξεκαθαρο προπομπό των όσων έπονται.
6. Sabbat - Dreamweaver
Μυσταγωγικη ατμόσφαιρα, θεοτρελο concept, αυθεντικα παγανιστικη κοσμοαντιληψη, φωνητικη λυσσα, κ κάποια από τα κορυφαία riffs του βρετανικού Thrash.
Η αλλιώς: το ένα από τα δυο πιο αγαπημένα μου album του Walkyier, κ σίγουρα το πιο αγαπημένο μου album του Sneap.
Κ η Τελική Πεντάδα
Summary
5. Sepultura - Beneath the Remains
Ένας τρόπος για να συνειδητοποιήσω άμεσα πως έχουμε μπει στις χρυσές εποχές του ακραίου ήχου, ειναι η διαπίστωση πως παλευω να διατηρησω, εστω κ οριακά, έναν δίσκο σαν το Beneath the Remains στο προσωπικο μου Top 5 της χρονιάς.
Η μεγάλη μου αδυναμία όσον αφορά τους Sepultura θα είναι παντα το ντεμπούτο τους, αλλά κ το λατρεμένο Arise.
Ωστόσο το Beneath the Remains, με τον εντυπωσιακό του ήχο, θα στέκει αιώνια ως η πρωτη στιγμή που η προσοχη όλου του υπολοιπου κόσμου (κ οχι μονο του σκληροπυρηνικου underground), στράφηκε στην Βραζιλία, για να παρατηρήσει κ να θαυμάσει την επιμονη μιας τετραδας τρελαμένων πιτσιρικαδων να κυριαρχησουν πανω στο χάος της έμπνευσής τους κ να γράψουν ιστορία με συνθέσεις όπως το ομώνυμο, το Stronger Than Hate, το Inner Self, κ το (προσωπικη αδυναμία) Primitive Future.
4. Pestilence - Consuming Impulse
Ο κορυφαίος δίσκος της μεγάλης ολλανδικής μπάντας ειναι ενα death metal διαμάντι που διατηρεί έντονα τις thrash καταβολες του (κ καλα κανει), αλλά κινείται σε ακόμα πιο ακραίες κατευθυνσεις απ ότι το ουτως η αλλως εντυπωσιακό ντεμπούτο, στοχεύοντας σε μια προσέγγιση ολομετωπης επίθεσης που αφήνει τον δεκτη εξουθενωμενο με το περας της ακρόασης.
Όσο για τον θηριωδη Martin Van Drunen στα φωνητικά, όσο πειστικος κι αν ήταν στον πρωτο δίσκο της μπάντας, εδώ είναι που πραγματικά τραβάει όλη την προσοχη πανω του, υποδεικνύοντας την Άνοδο μιας από τις πλεον χαρακτηριστικες Φωνές του χώρου, που στο μέλλον θα γράψει την δική της πορεια με τους αγαπημένους Asphyx.
3. Obituary - Slowly We Rot
Πόσο λατρεία αυτή η μπάντα!
Η διαφορά της από άλλα αγαπημένα συγκροτηματα του χώρου έγκειται στην αγνή, γηπεδική πωρωση που ξυπνάει η μουσικη τους.
Ακόμα κ αυτή την στιγμή, ενώ είχα την προθεση να αρχίσω να γράφω για την ιστορικη αξία του ντεμπούτου τους, για την τρομερή αξιοποίηση της Celtic Frost κληρονομιάς στον ήχο τους, για τις υπερβαρες ριφφαρες τους, τον χαρακτηριστικο τους Ήχο κ τις κλασικές τους κομματαρες, η αλήθεια είναι ότι με το που πατησα το play κ ακουστηκε η αποτρόπαια Φωνή του του Tardy να φτυνει τους στίχους του Internal Bleeding, ξαφνικά θέλω απλά να επιστρεψω σ εκείνο το αγαπημένο πρωτο λάιβ τους εδω, κ να τους ξαναδω να κατεδαφιζουν το Συμπαν (κ μεις μαζί τους)!
Τεράστια μπάντα,
μια από τις δυο-τρεις πιο εμβληματικες φωνές του Death Metal κ Αιώνιος Σεβασμός!
2. Morbid Angel - Altars of Madness
Άλλη μια τεράστια μπάντα του Extreme Metal της οποίας το σπουδαίο ντεμπούτο ειναι κ ο αγαπημένος μου δίσκος τους
(τλκ αυτό το thread, ανάμεσα σε άλλες διαπιστώσεις, με έκανε να συνειδητοποιήσω πως είμαι περισσοτερο πρωτοδισκακιας απ όσο νομιζα!).
Τα αυτονόητα για την επιδραστικοτητα (κ τον Τρόμο) που έσπειρε ο συγκεκριμένος δίσκος την εποχή της κυκλοφορίας του νομίζω πως περιττεύουν.
Οπότε, θα αρκεστώ απλά να σημειώσω πως ανήκω κ γω σε όλους εκείνους που πιστευουν ότι σ αυτό τον δίσκο το Death Metal ενηλικίωνεται κ προχωρα στο επόμενο στάδιο (δηλ στην Χρυσή Εποχή του).
Οι δυσαρμονικες επιθετικες ριφφαρες του Azagoth, ενισχυμένες από το δαιμονικο παιξιμο του Sandoval κ τα εφιαλτικα φωνητικά του Vincent, ενορχήστρωνονται στην δημιουργία μιας αληθινά αλλοκοσμης ατμόσφαιρας κ ενός από τους σπουδαιότερους Death Metal δίσκους όλων των εποχών.
1. Bolt Thrower - Realm of Chaos
Απο δω κ πέρα, κ για τις επόμενες τρεις κυκλοφορίες της μπάντας, ο τίτλος του κορυφαίου album τους μπορεί να δοθεί εξίσου ευκολα κ δικαιολογημένα σε οποιοδήποτε από αυτους τους τέσσερις δίσκους, μιας που μιλάμε για καθαρά δεκαρια κ για την Χρυσή Εποχή των Bolt Thrower.
Χαρακτηριστικό, άλλωστε, του ειδικου βάρους των συγκεκριμένων δίσκων, ειναι οτι κατάφεραν να ξεχωρίσουν ευκολα κ αβίαστα, μέσα σε μια χρονικη περίοδο που γινόταν χαμός από τιτανιες - για το είδος - κυκλοφορίες.
Οποτε δεν θα μπορεσω να απαντησω ποτέ με βεβαιότητα στο ερώτημα αν το Realm of Chaos ειναι ο κορυφαίος δίσκος των Bolt Thrower, πάντως είναι σίγουρα ο αγαπημένος μου από την μπάντα (κ περιεχει κ το αγαπημένο μου τραγούδι τους).
Εδω ειναι που το Death Metal τους θεριευει, διατηρώντας ωστόσο τα Grind στοιχεία του Ήχου τους, σε ένα τελικο αποτελεσμα τόσο σαρωτικό κ απόλυτο που εντυπωσιαζει με τον όγκο κ την επιθετικοτητα του ακόμα κ σημερα.
Οσο για τα φωνητικά του Karl Willets, σ αυτό τον δίσκο ηχουν πιο τρομαχτικα από ποτε.
Επίσης, σ αυτη την κυκλοφορία ειναι που αρχίζει να φανερώνεται η εντυπωσιακή αισθητική τους κ όσον αφορά το συνολο της καλλιτεχνικης τους τοποθέτησης, με το εξώφυλλο του δίσκου - ευθέως παρμενο από το Warhammer game της Games Workshop - να ψαρώνει πολυ κόσμο όταν πρωτοκυκλοφόρησε, εμπλουτίζοντας το extreme metal φαντασιακό της εποχής με την επική ρετροφουτουριστικη προσεγγιση που θα χαρακτηριζε έκτοτε την αισθητική της μπάντας σε πολλες στιγμές της.
Έχοντας αποκαλεσει ήδη την μπάντα, στο κείμενο μου για το 88, ως τους Black Sabbath του Extreme Metal, θα επεκτεινω την γραφική μου παρομοιωση υποστηριζοντας πως αυτό εδώ θα μπορουσε
σίγουρα να θεωρηθεί το Paranoid τους- ο δίσκος δηλ. στον οποίο ολοκληρώνουν την μουσική τους ταυτότητα (σαρωνοντας παράλληλα τα παντα στο περασμα τους με το Ultra Heaviness του Ήχου τους).
Κ για να τερματίσω τον εντελώς λοξο παραλληλισμο μου, όπως το Paranoid ειναι, ανάμεσα σε άλλα, ο δίσκος του Ironman, με αντίστοιχο τροπο το Realm of Chaos ειναι ο δίσκος του Αδιανοητου, Απόλυτα Κυριαρχικου Word Eater, με την πιο επιβλητικη εισαγωγή τραγουδιού στην Ιστορία του Extreme Metal (απ όπου θα ξεκινήσει κι η θρυλική παραδοση του Αιώνιου Αθανατου Riff που θα επιστρέφει, ξανά κ ξανά σε μελλοντικά τραγουδια της μπαντας με την πιο ευστοχη χρήση Fade in/Fade out που έχει γίνει ποτέ).
Κοινως: η Επέλαση έχει ξεκινήσει κι ο Αιώνιος Πόλεμος είναι εδώ.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Είπαμε ήδη - Eternal War
23 Likes
Κ ενα αναγκαιο double post για το 90, κ από αυριο, επιστρέφω για τα 91 - 92,
ώστε να συγχρονιστω επιτέλους, ξανά,
κ με το υπόλοιπο θρεντ
(έτσι, γι’ αλλαγή)
1990
All Around Honorable Mentions
Summary
Judas Priest - Painkiller
Προφανώς δεν υπάρχει κανένας εκθειασμος για το Painkiller που να μην έχει ήδη ειπωθεί άπειρες φορές.
Εγώ θα αφησω απλά εδώ αυτά που είχα γράψει, σχετικά πρόσφατα, για τον κορυφαίο δίσκο της κλασικής μπάντας:
Gamma Ray - Heading for Tomorrow
Από όλους εκείνους τους δίσκους για τους οποίους γράφτηκε ποτέ πως αποτελουν την πραγματικη συνεχεια των Keeper, ο μόνος που αληθινα πλησιασε, κατ εμε, οχι τόσο σε υφος, όσο σ εκείνο το τόσο χαρακτηριστικο συναίσθημα ελπιδας κ ανάτασης, ήταν αυτό εδώ το ντεμπούτο της νέας πορειας του Hansen. Άνισο κ ανομοιογενες, αλλά με κάποιες πραγματικά αγαπημένες στιγμές, κ με τη μεγαλειωδη ομώνυμη συνθεση να συγκινει, μέσα την υπερβολή της.
Black Sabbath - Tyr
Η τρίτη (κ κορυφαία) στιγμή του Martin με τον Iommi, ειναι ενας δίσκος ανατριχιαστικα επικου μελωδικου metal, που κ μόνο για τα Anno Mundi κ Valhalla, θα άξιζε να ακουγεται κ να μνημονεύεται δίπλα στις μεγαλυτερες στιγμές που μας χάρισε η μουσικη (ανευ περιττων διαχωρισμων) εκείνη την χρονια.
AC/DC - The Razor’s Edge
Όποιος ανθρώπος αγαπάει έστω κ λιγο αυτή την μπάντα, κ έτυχε να μεγαλώσει από τα 90ς κ περα, νομίζω πως θα δυσκολευτεί πολυ να μη συμπεριλάβει τραγούδια σαν το Thunderstruck κ το ομώνυμο στις αγαπημένες του AC/DC στιγμές.
Social Distortion - Social Distortion
Άλλη μια περιπτωση μεγάλης μπάντας που ο τρίτος της δίσκος είναι, αν όχι ο καλυτερος της, σίγουρα ο πιο κλασικός της.
Εδώ ο Mike Ness κ το ξεσηκωτικό του punk rock μας χαρίζουν κάποια από τα πιο αγαπημένα τραγούδια του χώρου.
So Far Away, Ball and Chain, κ φυσικά Story of My Life, κάνουν τον δίσκο να μοιάζει με best of της μπάντας.
The Mission - Carved In Sand
Κ εδώ εχουμε περιπτωση τρίτου δίσκου, κ τελευταίας πραγματικά μεγάλης στιγμης για την συγκεκριμένη μπάντα.
Ωστόσο, το αν είναι όντως κ η κορυφαία τους δουλειά είναι κάτι που δεν μπορώ με τίποτα να το απαντήσω αντικειμενικα.
Αυτό το album το ακουω κ το αγαπάω εδώ κ 27 χρόνια, κ τυχαίνει να είναι το πρωτο μη metal cd που αγόρασα ποτέ (μετά από πρήξιμο κλασικου μεγάλου ξαδερφου).
Πρόκειται για μια αγορά που δεν μετάνιωσα ποτέ.
Κ επειδή δεν έχει νόημα να φανμποΰσω ουτε για το συνθετικό ευρος, ουτε για την φωναρα του Hussey, ουτε για την απαράμιλλη ικανότητα του δίσκου να σε ταξιδέψει στα πιο θαμπα κ μαγικά μέρη του μυαλου σου, θα πω απλά σε οποιον δεν το έχει κάνει, να ακουσει τα Paradise, Hungry As the Hunter, κ κυρίως το Deliverance. Χθες.
Fields of the Nephilim - Elizium
Ο πάντα παραξενος κ πειραγμενος McCoy, στο τρίτο Fields of the Nephilim album ξεφευγει περισσότερο από ποτε (μεχρι τότε) κ καταθέτει την πιο αλλοπαρμενη, δυσπροσιτη κ συνάμα εθιστικη δουλειά της μπάντας.
Μεθυστικη ατμόσφαιρα που απαιτεί προσηλωση κ ανταμοιβει με εικόνες που καμπυλωνουν την πραγματικότητα.
The Sisters of Mercy - Vision Thing
Η πιο εμπορική, προσιτη κ εύπεπτη στιγμή των ιερών τεράτων του γοτθικού ροκ, εδώ πολυ περισσότερο ροκ, παρα γοτθικοι, κερνάνε χιταρες κ γεννάνε αγαπημένες αναμνήσεις σε οποιονδήποτε έχει βρεθεί σε ροκάδικο τα τελευταία τριάντα χρόνια.
Depeche Mode - Violator
Αλλος ένας δίσκος που είναι τόσο κλασικός κ χιλιοσυζητημενος, ώστε να μην είναι ευκολο να προσθεσω πολλα πράγματα. Οπότε, χωρίς καμία διάθεση διαφοροποίησης στην προκειμένη περιπτωση, θα πω απλά πως το συγκεκριμένο album προφανώς αποτελεί κ την δική μου aγαπημενη στιγμή των Depeche Mode, πως το Halo κ το Waiting for the Night ειναι απο τις πιο όμορφες συνθέσεις της μπαντας,κ πως όσες εκατομμύρια φορές κι αν έχουν παιχτει τα Personal Jesus κ Enjoy the Silence, στο δικό μου κεφάλι παραμένουν αφθαρτα.
Enigma - MXMXC a.D.
Δεν ξέρω αν είναι θέμα guilty pleasure, παλιμπαιδισμου, αναμνήσεων συνδεδεμένων με την κοπελιτσα που μου είχε δώσει το σιντι τους, πισω στην εφηβεία (δηλ αιώνες πριν), ή απλά αθεράπευτη νοσταλγία της εποχής που θυμίζουν οι ήχοι τους, παντως οι ψυχαναγκασμοι μου δεν μου επέτρεψαν να κλείσω κείμενο για τις μουσικές του 90 χωρίς αναφορά στο κλασικό/γραφικό new age/worldbeat pop διαμαντάκι.
Top 20
Θέσεις 20 - 11
Summary
20. Psychotic Waltz - A Social Grace
19. Vicious Rumors - Vicious Rumors
18. Annihilator - Never, Neverland
17. Forbidden - Twisted into Form
16. Exhorder - Slaughter in The Vatican
15. Slayer- Seasons in the Abyss
14. Sodom - Better Off Dead
13. Sanctuary - Into the Mirror Black
12. Bathory - Hammerheart
11. Napalm Death - Harmony Corruption
Κ μια αναφορά σε δυο ξεχωριστες περιπτωσεις πρωτων δίσκων US Metal:
Iced Earth - Iced Earth
Η Μεγαλη μουσική αγαπη της εφηβείας μου, αμέσως μετά το πρωτο μου πολιτισμικο σοκ με τους Manowar, κ πριν απο την ολική μου καταβύθιση στον Ακραίο Ήχο,
οι Iced Earth ήταν μια μπαντα που πολλα χρονια πριν την ταυτιση της με υπεράριθμες αρνητικές συνδηλωσεις, είχε προλάβει να γραψει την δική της ιστορία στον χώρο του underground του US Metal της εποχής.
Στο δισκογραφικο της ντεμπούτο καταθέτει επτά από τις κορυφαιες της συνθέσεις, επιθετικές, πολυδιαστατες κ σκοτεινές, που τις κρατάει πισω μόνο η Love/Hate υπερκαλτ φωνητικη ερμηνεία του Gene Adam.
Χρόνια αργότερα, τα ίδια τραγούδια θα γνωστοποιηθουν κ θα λατρευτουν από το ευρυ κοινο, μέσα από τις ερμηνείες της φωναρας του Barlow, στο Days of Purgatory κ (κυρίως) στο -παραπανω απο- εμβληματικο Alive In Athens, οποτε ισως να ακολουθήσουν κι άλλες αναφορές στο μέλλον.
Lethal - Programmed
Χωρίς να θέλω να αφαιρεσω τιποτα απο το αυθυπαρκτο της μουσικής τους υπόστασης, κ με κάθε σεβασμό στην φωναρα του Tom Mallicoat, προσωπικά ανήκω σ εκείνους που θεωρούν πως αυτή η μπαντα ειναι ο,τι πιο κοντινό βγήκε ποτε σε πρωιμους Queensryche.
Συνεχίζοντας από κει που είχαν μείνει με το πολυαγαπημενο Arrival demo τους, στο ντεμπούτο τους οι Lethal μας δίνουν έναν δίσκο που θα μπορουσε να αποτελεί τον χαμένο συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο Queen of the Reich κ στο The Warning.
Από τα πιο υπέροχα (κ δυστυχώς λιγότερο ακουσμένα) δείγματα λυρικου, ευφανταστου, μελωδικου US Power των 80s, κι ας κυκλοφορησε το 1990.
Η Τελική Δεκάδα
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Death - Spiritual Healing
Η μετάβαση των Death προς ένα πιο τεχνικό -κ πολυδιαστατο συνθετικα - μονοπάτι ξεκινά από αυτόν εδώ τον δίσκο, με την παραλληλη στιχουργικη μετατόπιση σε πιο κοινωνική θεματολογία. Πιο καθαρός κ διαυγής ήχος, πιο ευκρινη φωνητικά, μεγαλυτερος χωρoς σε μελωδικά leads, κ πιο φιλοδοξες συνθετικές δομές.
Με τραγουδια οπως το Living Monstrosity κ το επικό ομώνυμο, το Spiritual Healing ήταν εξαρχής καταδικασμένο να μείνει κλασικό.
9. Kreator - Coma of Souls
Ο τελευταίος πραγματικά σπουδαίος δίσκος της πρωτης Χρυσής Εποχής των Kreator ειναι αυτος που τους βρίσκει να έχουν τελειοποιήσει το πιο ώριμο, τεχνικό τους υφος, κ να παρουσιαζουν καποιες απο τις πιο απολαυστικες συνθετικές τους ιδέες (κ ορισμενα απο τα κορυφαια middle parts τραγουδιών που είχαν ποτε), χωρίς, ωστόσο, να στερουνται επιθετικοτητας, κοφτερων riffs κ των κλασικών λυσσασμενων φωνητικων του Mille.
Κάποιες από τις σπουδαίοτερες στιγμές τους βρίσκονται εδώ.
8. Blasphemy - Fallen Angel of Doom
Η αλήθεια είναι το πρωτο, θρυλικό LP των Blasphemy, στο κεφάλι μου το έχω ως ενα ενιαίο κολασμένο συνολο μαζί με τα τραγουδια του Blood Upon The Altar demo (το οποίο θεωρώ ακόμα πιο κτηνωδες σε σημεία).
Αλλά όπως κ να χει, η ουσία είναι ότι μέσα σ αυτη την διετία, οι Blasphemy διαρρηγνύουν κ τα υστατα όρια ηχητικης ακρότητας που είχαν απομείνει μέχρι τότε, κ κανιβαλιζουν το υπαρκτό Συμπαν με το πολεμικο, κ (προφανώς) βλάσφημο (αντι)μουσικό τους ανουσιουργημα.
7. Blind Guardian - Tales from the Twilight World
Ο τρίτος δίσκος των Guardian ειναι κ το πρωτο τους καθολικης αναγνώρισης αριστουργημα.
Ο ήχος καθαριζει, το επικό τους υφος γίνεται όλο κ πιο συναρπαστικό κ δαιδαλωδες, οι ταχυτητες παραμενουν υψηλοτατες, κ τα θρυλικα, υμνικα τους ρεφρέν είναι εδώ σ όλη τους την δόξα.
Τα Welcome to Dying, Traveler In Time κ Lost in The Twilight Hall παραμενουν από τις πιο αγαπημένες στιγμές της μπάντας, το Lord of the Rings ειναι η πρωτη τους μπαλάντα (κ από τις κορυφαίες τους μέχρι σήμερα), ενώ το Last Candle ειναι (πανευκολα) μια από τις πέντε σπουδαιότερες συνθέσεις που έγραψαν ποτε.
6. Megadeth - Rust in Peace
Ο καλυτερος δίσκος των Megadeth, το δικό τους Master of Puppets, ο δίσκος που παρουσιαζει ένα από τα πιο μαγικά line up που έχουν περασει ποτε από metal μπάντα, που περιεχει κάποια από τα πιο αγεραστα κ εκθαμβωτικα metal solos όλων των εποχών, κ που στο tracklist του έχει τραγούδια όπως το Tornado of Souls, το Hangar 18 κ φυσικά το κορυφαίο όλων Holy Wars. Καλά είναι, για έναν δίσκο, νομίζω.
Κι η Τελική Πεντάδα
Summary
5. Obituary - Cause of Death
Ο δευτερος (κ κορυφαίος) δίσκος των Obituary, συνεχίζει κ ολοκληρώνει το τερατωδες μουσικό οικοδόμημα που είχαν αρχίσει να χτίζουν στο σπουδαίο ντεμπούτο τους.
Ο εμβληματικος ήχος του Scott Burns κ των Morrisound Studios είναι ακόμα πιο ογκώδης εδώ, η φωναρα του Tardy πιο εφιαλτικη από ποτε, κι ο ερχομός του James Murphy στην lead κιθάρα, ολοκληρώνει το - ουτως ή άλλως- εκρηκτικό μείγμα.
4. Entombed - Left Hand Path
K κάπου εδώ, με το ντεμπούτο των Entombed, ξεκινάει για τα καλά κι η επέλαση του σουηδικού αρχεγονου Death Metal, το εκ Στοκχόλμης ερχόμενο, που συνθλίβει το Συμπαν κάτω από τα Boss HM-2 πεταλια τους, κ το θρυλικό buzzsaw guitar tone που αποκαλυφθηκε σε όλο του τον όγκο κ την βρωμια, σ αυτό τον σαρωτικό δίσκο,μέσα από την υπέρβαρη παραγωγη των Sunlight Studios.
3. Deicide - Deicide
Το ντεμπούτο της μπάντας του εντελώς καμενου Benton τυχαινει να είναι ένας από τους πιο συντριπτικους Death Metal δίσκους όλων των εποχών, με τα ουρλιαχτά κ τους βρυχηθμους του προαναφερθεντα Benton να δίνουν άλλη διάσταση στην έννοια των ακραίων φωνητικων, τον υπέρβαρο ήχο να οριοθετεί εκ νέου την αρχετυπη Death Metal παραγωγή, κ συνθέσεις όπως τα Dead by Dawn, Sacrificial Suicide κ Lunatic of God’s Creation να αποτελούν διαχρονικους υμνους της πλεον ανιερης πλευρας του Extreme Metal.
2. Nocturnus - The Key
Το να εξαντλείται η συζήτηση γυρω απο τους Nocturnus κ το the Key, σε αναφορές για την (εντυπωσιακη ομολογουμένως) χρήση πληκτρων, την απαράμιλλη τεχνική, τις πολυεπίπεδες ενορχηστρωσεις κ το συνολικό επίπεδο του δίσκου, ειναι από τις μεγαλύτερες αδικίες που έχουν συντελεστει στον ακραίο ήχο.
Οχι γιατι δεν ισχύουν όλα τα παραπανω, αλλά γιατί αυτό το ντεμπούτο ειναι πολλα περισσοτερα απο απλώς ένα αριστουργηματικο album τεχνικου death metal.
Η φουτουριστικη του επιθετικότητα, το συγκλονιστικό συνθετικό επίπεδο, η ζοφερή ατμόσφαιρα, κ η απόδοση του Mike Browning (σε φωνή κ τυμπανα), το καθιστούν ως έναν από τους πιο εντυπωσιακους κ ευφανταστους δίσκους στο ευρύτερο Extreme Metal.
1. Merciless - The Awakening
Deathlike Silence Productions ANTI-MOSS 001
Η πρώτη κυκλοφορία της θρυλικής δισκογραφικής του Euronymous έμελλε να είναι αυτο το Death/Thrash Καταιγιστικο, Χαοτικό Metal Τερατούργημα, με τα συντριπτικα, τιμωρητικα riffs του Wallin, τους μονολιθικους τυμπανισμους του Carlsson,και, φυσικά, τα κτηνώδη, εμβληματικα φωνητικά/κραυγές/πολεμικες ιαχές του μεγαλου Rogga Pettersson.
Σε μια εποχή που ο ακραίος ήχος ηδη θριαμβευει, η αποστομωτική ηχητικη επίθεση που λαμβάνει χώρα στη μισή ώρα που διαρκεί το ντεμπούτο των Merciless ειναι από τις πιο αναπαντεχα ισοπεδωτικες μουσικές εμπειρίες που κατέγραψε η Ιστορία από την εποχή του Reign In Blood κ του Pleasure to Kill κ του Seven Churches…
Aπλα, λακωνικά κ απόλυτα.
PURE HATE.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Το Αριστερό Μονοπάτι μαγικά σκιαγραφημενο από το χέρι του μεγάλου Dan Seagrave.
19 Likes
Μην κοιτάς εμένα, εγώ είμαι από αυτούς που… ανεβάζουν τον μέσο όρο ηλικίας!
Νομίζω μάλιστα ότι χτυπάω top5 μεγαλύτερων εδώ, δεν ξέρω πόσοι και ποιοι άλλοι είναι γεννημένοι στα mid seventies - για τα τέλη εκείνης της δεκαετίας υπάρχουν κάποιοι που δήλώσαν ότι τότε γεννήθηκαν, πάλι με αφορμή το παιχνίδι!
4 Likes
Δηλαδή ζούσες όταν οι Pantera έπαιζαν power metal
1 Like
fixxxed 
7 Likes
Αρκετοι. Καποιοι ειναι και στα βερι ερλι 70ς ή ακομη και στα λειτ 60ς.
1 Like
Tι δεν θα έδινες?
Έχεις?
2 Likes
Κ μετα απο το αποπανω ευχαριστο διαφημιστικό διάλειμμα (
), συνεχιζω με τον δευτερο κ τελευταίο (σα να λεμε -αχρείαστα να ναι) γυρο double posts,
με το δικο μου take για τις δυο χρονιές που θεωρώ οτι εθεσαν τις βασεις για τα υπόλοιπα 90ς.
1991
All Around Honorable Mentions
Summary
Metallica - The Black Album
Μερικες σκέψεις κι από μενα
(ανάμεσα στις αμέτρητες που έχουν καταγραφεί μέσα στα χρόνια):
- Ναι, ο ήχος του, αν κ εμπορικοτατης αντίληψης, παραμενει μεγαλοπρεπης κ αξεπέραστος μεχρι κ σημερα.
- Ναι, η συνολική αισθητική του δισκου συνέβαλε στην ενηλικίωση του ευρυτερου rock/metal ήχου, κ του αξίζουν εξίσου μεγάλα ευσημα με το grunge, όσον αφορά το ποιος έβαλε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο της γραφικότητας του Glam/Slease Ήχου
(κ καλα έκανε, σε ο,τι με αφορά).
- Οχι, δεν έφερε το metal στα σαλόνια.
Έφερε τους Metallica στα σαλόνια, κ μπράβο τους, εφόσον -ολοφάνερα- αυτό ήταν κάτι που ήθελαν απεγνωσμένα, From Day One.
Επιπλεον, άνοιξε τον δρόμο, για να μπουν στα σαλόνια μπάντες με αντιστοιχες βλέψεις κ ανησυχίες.
Κ επίσης μπράβο τους γι αυτό.
Ωστόσο, εκείνη την εποχη, το underground κ ο ακραίος ήχος βίωνε ήδη την δική του δημιουργικη επανάσταση, κ η έννοια του Metal είχε επαναπροσδιοριστει πληρως.
Για πολλους οπαδούς, το ιδίωμα είχε πλεον ταυτιστεί, σε μεγάλο βαθμό, με τις πιο ακραίες εκφάνσεις του, επιστρέφοντας, στο underground, από το οποίο ξεκίνησε (όπως κ το συνολο του ακραίου ήχου).
Κι αυτό, για μένα, κ την δική μου κοσμοθεαση, ειναι απείρως θετικότερο από το μπάσιμο στο οποιοδήποτε σαλόνι του mainstream.
Κ για να κλείσω το υποσεντονακι μου, με ένα, μάλλον, hot take, όσον αφορά το καθαρά μουσικό περιεχόμενο του δίσκου:
Οχι, το Black Album δεν εχει fillers.
Αυτό που θεωρώ ότι έχει είναι διττη υπόσταση.
Από τη μια υπάρχουν οι δυο εμπορικές χιταρες που ανοίγουν τον δίσκο, οι δυο - κλασικοτερες των κλασικών - μπαλαντες, κ το Don’t Tread on Me, με την γκρουβα του κ την Heavy Rock ψυχή του, που ενέπνευσε κ το εξώφυλλο του δίσκου.
Από την άλλη, στις υπόλοιπες επτά συνθέσεις, εγω διακρινω, έστω κ σε πιο προσιτη κ απλοποιημένη εκδοχή, την ίδια μπάντα που τρία χρόνια νωρίτερα είχε γράψει το Frayed Ends of Sanity (το οποίο βέβαια, αναμεσα στα συγκεκριμένα τραγούδια, θα εστεκε ως το έπος του δίσκου).
Οπως κ να χει, για μενα, μετά απο τοσα χρονια, αυτό που έχει μείνει ν απολαμβανω ακόμα απο τον δίσκο, εστω σε στιγμές, δεν ειναι οι χιταρες ή οι μπαλαντες, αλλα αυτα τα επτα τραγούδια (μαζί με καποιες φωνητικές ερμηνείες του Hetfield, κ συγκεκριμενους στίχους), οπότε μια αναφορά ήταν επιβεβλημένη, μεχρι κ στα δικά μου σεντόνια.
Savatage - Streets
Ο δίσκος που για όλους μας έχει μια ξεχωριστή θέση, κ μας έχει δεμένους με αναμνήσεις κ συναισθήματα που δεν μπορεί να τα νικήσει ο χρόνος.
Κ λογικό, εφόσον μιλάμε για τον δίσκο του Tonight He Grins Again, κ του Ghost On the Ruins.
Για τον δίσκο του Believe.
Κάτι τέτοια albums, ειναι καταδικασμενα να επενεργουν σε τόσο προσωπικο επίπεδο στον ακροατή, ώστε να γίνονται μέρος του.
Fates Warning - Parallels
Ο δίσκος που επαναπροσδιορισε την μπάντα κ τους μετέτρεψε σε ένα απίστευτα ευθραυστο, εσωτερικό ακουσμα, έντονα συναισθηματικο, κ λυρικο, το οποίο, για πολυ κόσμο μέσα στα χρόνια, έχει λειτουργησει θεραπευτικα.
Προσωπικά, δεν ανηκω σ εκεινους που το λατρευουν τοσο παθολογικα, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει από το να το εκτιμώ κ να το μνημονευω.
U2 - Achtung Baby
Ο τελευταίος πραγματικά σημαντικός δίσκος των U2, κ μάλλον η πιο ώριμη δουλειά τους.
Σε μια εποχή ευρυτερων αλλαγών, η μπάντα αφουγκράζεται τα σημεία των καιρων κ καταθέτει κάποια από τα κορυφαια της κομμάτια.
Ανάμεσα σ αυτά, προσωπικές αδυναμίες αποτελουν τα Until the End of the World, Acrobat κ φυσικά το Ultraviolet.
Nirvana - Nevermind
Pearl Jam - Ten
Soundgarden - Badmotorfinger
H εμβληματική αγια τριαδα του grunge ηχου.
Η αλήθεια είναι ότι, σε αντίθεση με τα στερεότυπα που θέλουν τους μεταλλαδες να είναι πιο κοντά στους Alice In Chains κ τους Soundgarden, πολυ λιγότερο στους Pearl Jam κ σχεδόν καθόλου στους Nirvana, σε μένα όλο αυτό λειτουργουσε πάντα εντελώς ανάποδα.
Οι Alice In Chains δεν μπόρεσαν να με συγκινησουν ποτέ.
Οι Soundgarden μου ηταν παντοτε συμπαθείς, κυριως στα δυο κλασικοτερα τους albums.
Αρκετά ωστε να τους μνημονευσω, αλλά όχι τόσο ώστε να δηλώσω οπαδός.
Το Ten το πρωτάκουσα πριν απο 30 χρόνια κ το εκτιμώ βαθιά από τότε.
Όσο για το Nevermind, παραμένει μια ατελειωτη δισκαρα, κ από τους πιο συναρπαστικους δίσκους που θα συναντήσει κανείς στην κατηγορία των πραγματικα ιστορικών albums.
Godflesh - Slavestate/Cold World/ My Own Light
Εδω δεν έχουμε ένα ολοκληρωμένο full-length, ωστόσο τα τραγούδια που κυκλοφορησε η μπάντα μέσα από τα EPs σπλιτακια, συλλογές, bootlegs μέσα στο 91(κ λιγο νωρίτερα), αποτελουν κάποιες από τις κορυφαιες κ πιο εμβληματικες της στιγμές.
My Bloody Valentine - Loveless
Το να γράψω oτι εδω μιλάμε για τον κλασικότερο δίσκο της shoegaze σκηνής δεν έχει ιδιαίτερο νόημα, αφενός γιατι ειναι γνωστό κ χιλιοειπωμενο, αφετέρου γιατι δεν αρκει για να περιγράψει την πρωτόγνωρη, εκκωφαντική αλλά ταυτόχρονα σχεδόν υδάτινη φυση της μουσικής που περικλειεται εδω μεσα. Δίσκος στοιχειωτικος, όσο λίγοι.
Massive Attack - Blue Lines
Το αγαπημένο μου εξωμεταλλικό ντεμπούτο της χρονιάς, κ δευτερο πιο αγαπημένο μου του συγκροτήματος, αποτελει την επίσημη έναρξη του trip hop, κ ακουγεται ακομα κ στις μέρες μας σα να βγήκε αυριο.
( Υπερ)Κλασικο, διαχρονικο, κ πολυαγαπημενο.
Top 20
Θέσεις 20 - 11
Summary
20. Massacre - From Beyond
19. Grave - Into the Grave
18. Solitude Aeternus - Into the Depths of Sorrow
17. Pestilence - Testimony of the Ancients
16. Suffocation - Effigy of the Forgotten
15. Paradise Lost - Gothic
14. Coroner - Mental Vortex
13. Dismember - Like An Ever flowing Stream
12. Entombed - Clandestine
11. Carcass -Necroticism-Descanting the Insalubrious
Κ μια ειδική αναφορά που την χρωστάω στον 15χρονο εαυτό μου:
Iced Earth - Night of the Stormrider
Στα 15 μου λοιπόν, λίγα χρόνια μετά από την κυκλοφορία του συγκεκριμένου album, αλλά προτού επιστρέψει το συγκρότημα στη δισκογραφια με το (λατρεμένο) Burnt Offerings, επεσα πάνω του, σε μια απο τις καθιερωμένες μου εβδομαδιαίες καταδρομικές για αγορά δισκων, κάπου στα βάθη του Rock City, εκεί που είχε διαφορους δισκους σε προσφορα με 500δρχ
(ναι, για τόσο προπολεμικα μιλαμε).
Μέχρι κ σήμερα, δεν έχω καταλάβει τι ήταν αυτό που με τράβηξε στην αγορά του συγκεκριμένου δίσκου, μιας που η μπάντα δεν ήταν ακόμα γνωστή παρά σε λιγους, κ γω δεν είχα ακουσει ουτε νοτα, αλλά οπως κ να χει, ο δίσκος παρθηκε, μπήκε στο στερεοφωνικο, κ από τις πρωτες νότες του Angel’s Holocaust έως το εξόδιο του Travel In Stygian, η εμπειρία εκείνων των πρωτων ακροασεων ήταν lifechanging.
Η ατμόσφαιρα, οι συνθέσεις, η εξέλιξη του θεοσκοτεινου concept
(το οποιο μιλάει για έναν τυπο που, νιώθοντας προδομενος από την υποκρισία της κοινωνίας, αποφασίζει να περασει στην Σκοτεινη Πλευρα - ναι, η Τραγικη Ειρωνεία για τα όσα θα φέρει το Μέλλον, όσον αφορά τον δημιουργο του concept, κάπου εδώ τερματίζει), κ φυσικά, τα Riffs, προκάλεσαν στο εφηβικο κεφάλι μου εκείνο το είδος του σκαλωματος που δεν ξεχνιέται, όσα χρονια κι αν περάσουν.
Το ποσο παραπάνω δεθηκα βιωματικά, σε βάθος χρόνου, με τις εκτελέσεις των συγκεκριμένων τραγουδιών, από το Days of Purgatory κ το Alive In Athens (ταυτίζοντάς τα, αναπόφευκτα, με την φωνή του Barlow, κι ας τα πρωτοεμαθα με τον Greely) δεν αλλοιωνει την ανάμνηση εκείνων των πρώτων ακροασεων, οπότε η αναφορά (και) εδώ ήταν επιβεβλημένη.
Top 10
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Asphyx - The Rack
Το επικό ντεμπουτο της μπάντας με την οποία έμελε να ταυτιστεί μια από τις πιο θρυλικες φωνές του Death Metal.
9. Morbid Angel - Blessed Are the Sick
Κανέναν δίσκο τους δεν λατρεύω όσο το Altars of Madness, αλλά ότι στερούνται εδω σε αμεσότητα κ επιθετικότητα, το αναπληρωνουν σε βάθος κ μια νεοφώτιστη συνθετική διαστροφή.
8. Death - Human
Ο δίσκος που θα μπορουσε να είναι το ξεκίνημα μιας δεύτερης εντελώς νέας δισκογραφικης πορειας.
Παντα θα έχω μια ιδιαίτερη αγάπη κ προτιμηση στους δυο πρωτους δίσκους τους, ως Μνημεία του Death Metal.
Ωστόσο, αυτό δεν αλλαζει το γεγονός πως η άτυπη τριλογία που ξεκιναει απο αυτό εδώ το album παραμένει από τις πιο μεγάλες στιγμές που γνωρισε το Metal στα 90ς.
7. Bathory - Twilight of the Gods
Η πιο απογυμνωμενα επική στιγμή των Bathory, μου ακουγοταν παντα ως μια τόσο ειλικρινης κατάθεση ψυχής του Quorthon, που καταλήγει ανορίοτα συγκινητική.
6. Skyclad - The Wayward Sons of Mother Earth
Ο πρωτος - κ μεχρι σημερα αγαπημένος μου - δίσκος των πρωτοπορων του Folk Metal, ειναι στην ουσία του ένα ακατεργαστο διαμαντι, εμπνευσμένου, ιδιόμορφου Thrash Metal, με συναρπαστική συνοδευτικη χρήση του βιολίου, έναν καυστικοτατο Walkyier στα φωνητικά, κ μια ανεπανάληπτη, αυθεντικα παγανιστική ατμόσφαιρα, διάχυτη σε όλο τον δίσκο.
Κι η Τελική Πεντάδα
Summary
5. Sepultura - Arise
Δεκαοχτω, περιπου μήνες, μετά την κυκλοφορία του, ενα θαμπό βράδυ Σεπτεμβρίου, το Arise έμελε να είναι ο πρωτος Extreme Metal δίσκος που άκουσα ποτέ μου.
31 χρόνια (κ καποιες χιλιάδες albums αργότερα), παραμένει ένας από τους πιο αγαπημένους δίσκους όλων των εποχών, οχι μονο για την επίδραση που είχε στην ζωή μου, αλλά κ για το αγνό παθος του ομώνυμου κ του Desperate Cry, για την σχεδόν-Death-Metal ατμόσφαιρα που ντυνει κάποια από τα κορυφαια riffs του thrash, κ για τα χουλιγκανικα φωνητικά του Max κ τα πολεμικα τυμπανα του αδερφου του.
Μα- πανω απ ολα - για ΕΚΕΙΝΟ το γαμημενο σημείο στο Dead Embryonic Cells (η πρωτη κασέτα που χάλασα ποτέ- απο τις απειρες φορές που έκανα rewind για να ξανακουσω εκεινη την αλλαγή).
4. Rotting Christ - Passage to Arcturo
Η πρωτη κυκλοφορία της μπάντας που άκουσα ποτέ, λίγους μήνες πριν από την κυκλοφορία του Thy Mighty Contract (κ κατ επέκταση η πρωτη μου black metal κυκλοφορία).
Εδώ οι Rotting Christ ολοκληρωνουν τον συνθετικό κυκλο που είχαν ανοίξει δυο χρόνια νωρίτερα με το θρυλικο Satanas Tedeum Demo, κ θα πρεπει να πω πως παραμενουν, αμφότερα, από τις πιο λατρεμένες μου στιγμές του συγκροτήματος, κ οχι μονο για βιωματικους λόγους.
Η ιδιότυπη, βαθιά κ αυθεντικα σκοτεινή ατμόσφαιρα που εσωκλειεται στις συνθέσεις αυτου του EP εχει εκθειαστει πολλες φορες, μεσα στα χρόνια.
Το στοιχείο που ίσως επισημαίνεται λιγότερο συχνά, σε όσους θεωρουν το μεσογειακό Black Metal λιγότερο επιθετικό ή ακραίο από το νορβηγικό, ειναι η ωμή βορβορωδης δυναμη κ βία τραγουδιών όπως το Inside the Eye of Algond κ το αιώνια αγαπημένο μου Old Coffin Spirit (για να μην αναφερθώ στον όλεθρο του Hills of the Crucifixion κ του Restoration of the Infernal Kingdom από το Demo).
Η παγωμενη ατμόσφαιρα κ το κυκλωτικο riffing υψηλών ταχυτήτων της Νορβηγικής Σχολής, επι της ουσίας, δεν ξεπερνά ποτέ κ πουθενα την αρχεγονη δυναμική των πρώιμων Rotting Christ, με το ψυχωμενο,πολεμικο riffing κ τις χαοτικές κραυγές του Necromayhem.
Η αρχή έχει χαραχθεί,το Σημείο Μηδέν του ελληνικού Black Metal ειναι τετελεσμένο, κ η Συνέχεια θα είναι ακόμα πιο Ισχυρή (κ μνημειώδης).
3. Immolation - Dawn of Possession
Την κορυφαία, ίσως, χρόνια της Death Metal Κυριαρχίας, κυκλοφορεί κ ενα από τα κορυφαια ντεμπούτα του χώρου.
Ο πρωτος δίσκος των Immolation, ζοφερος, πνιγηρος κ φρενηρης - σε ταχυτήτες, riffs, drum fills κ συνθετικες ιδέες - με τους εμβληματικους,εφιαλτικους βρυχηθμους του Dolan, αποτελεί την κορυφαία, μάλλον, στιγμή τους σε μια, ουτως ή άλλως, εντυπωσιακή κ ασυμβίβαστη δισκογραφική πορεια.
Το σκοτάδι κι η επικινδυνοτητα που μπορεί να εκφράσει το Death Metαl ως είδος, εδώ αποκτουν νέα εκφραστικά μέσα.
Εδώ ειναι η απαρχη της Αιώνιας Φωτιάς, που παραμενει ασβεστη μέχρι σήμερα.
2. Malevolent Creation - The Ten Commandments
Η πιο αγαπημένη μου αμερικανική Death Metal μπάντα, στο θρυλικό της ντεμπούτο σχιζει το Συμπαν στα δυο με την - ξεκαθαρα Slayerαδικων καταβολών - ολομέτωπη επίθεση των συνθέσεων του riffmaster Fasciana, ενω ο κόσμος επιτέλους γνωρίζει μια από τις πιο εμβληματικες φωνές του είδους, αυτή του (αδικοχαμένου πια) Brett Hoffmann, μέσα σε όλο της το τρομαχτικό μεγαλειο κ τα πολεμικα, αποτρόπαια ουρλιαχτά.
Τα Sacrificial Annihilation, Thou Shall Kill κ Impaled Existence,αναμεσα σε αλλα, αποτελουν στιγμές θριάμβου, ενώ το ομώνυμο εξακολουθεί να στέκει ως ενα από τα πιο συντριπτικα κλεισίματα δίσκου που έχουν ακουστεί ποτε.
1. Bolt Thrower - War Master
Τρίτο δισκογραφικο Χτυπημα από τους Κορυφαίους Bolt Thrower, κ εδώ πλεον ηχουν πιο αρχοντικοι κ επιβλητικοι από ποτε.
Το εξώφυλλο δεν αφήνει κ πολλα περιθωρια να αμφισβητηθούν οι προθεσεις.
Αίμα κ ατσάλι, αναβαπτισμενα, μέσα από μια πιο ενήλικη αισθητική, κ υπο τους αυστηρους όρους του ολικου Extreme Metal των Βρετανών.
Εδώ συντελειται η συνδεση του σαρωτικου Death/Grind των δυο πρωτων τιτανιων δισκων τους με το αρχοντικό υπερεπικο (κ υπέρβαρο) mid-tempo υφος με το οποίο θα καθιερωθουν στους επόμενους δίσκους.
Κ για να συνεχίσω τις σαμπαθικές παρομοιωσεις που κάνω με την μπανταρα, ο τρίτος τους δίσκος είναι ξεκάθαρα το δικο τους Master of Reality, κυρίως λόγω του ποσο ευκολα κατορθώνει να θέτει υποψηφιότητα για τον τίτλο (οχι του πιο ακραίου, αλλά) του πιο UltraHeavy album των Bolt Thrower.
K αυτό δεν το λες λίγο, για μια μπάντα με τέτοια δισκογραφία.
Αν κ ο αγαπημένος μου δίσκος τους θα παραμενει στον αιώνα τον άπαντα το Realm of Chaos, από εδώ είναι που ξεκινάει η αρχή της Κυριαρχίας τους στον ακραίο ήχο (κ που θα ολοκληρωθεί με τα δυο επομενα albums).
Σίγουρα μια από τις κορυφαίες στιγμές, οχι μονο για τους ίδιους, αλλά κ για το Extreme Metal στο σύνολό του.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Νοσηρό κ βιβλικό όπως αρμόζει στους δημιουργους του συγκεκριμένου album
(κι ας μην είναι η πρωτη φορα που συνανταμε ως εξώφυλλο σε Metal δισκο τον πινακα Les trésors de Satan του Delville - βλ.Hexenhaus).
23 Likes
1992
Η πρωτη Χρονια που έζησα ως ενεργός ακροατής, κ η συνέχεια των κοσμογονικων αλλαγών (μουσικών κ κ μη) που ξεκίνησαν το 91, κ που σημάδεψαν τα χρόνια που θα ακολουθούσαν.
All Around Honorable Mentions
Summary
Ministry - Psalm 69
Από την πρώτη στιγμή που ηχεί η εναρκτήρια λαμαρινοριφαρα του N.W.O. τίποτα δεν θα είναι το ίδιο στα overground χωραφια του σκληρου ήχου. Ο τρελαμένος Al εδώ αποκαλυπτεται σε όλο το πολιτικα καυστικό ανισορροπο μεγαλείο του, κ μας βομβαρδίζει με κάποιους από τους κορυφαίους industrial υμνους rock/metal υμνους μιας ολόκληρης γενιάς.
The Prodigy - Experience
Από τα πιο κρίσιμα, καίρια κ τιτανια ντεμπούτα της δεκαετίας, το Experience έγινε το φλαμπουρο μιας ολόκληρης σκηνής/εποχης, κ ακουγεται ακόμα τόσο σκληροπυρηνικο κ ξεσηκωτικό, όσο κι όταν κυκλοφορησε.
Προφανώς κ είναι αποτοκο του αναβρασμου που επικρατούσε στην underground rave σκηνή των 90s, κ φυσικά συνέβαλε τα μέγιστα στην επικράτηση του Big Beat
στα 90ς, αλλά επι της ουσίας, δεν έπαψε ποτε να λειτουργεί - σημειολογικα μιλώντας - κ ως ένα μνημείο του ηλεκτρονικου rock (αποδεικνύοντας πως, ναι, it’s a thing -κ το εκπροσωπουν άψογα!).
Rage against the Machine - Rage against the Machine
Συνήθως ως μεγαλυτερος καταλύτης για τα 90ς στον σκληρο ήχο, μνημονεύεται το Black Album κ το Nevermind, αλλά, το ντεμπούτο των Rage Against the Machine - η ένταση σε κάθε νοτα του, το μήνυμά του, κ το τόσο ανεπιτήδευτο rock/ punk/metal/ funk/hip hop/rap/crossover μείγμα του, εισβάλει θρασυτατα κ ξεκάθαρα σ εκείνη την ιδιαίτερη κατηγορία των 5-10 δίσκων που άλλαξαν τα παντα κ σημάδεψαν μια ολόκληρη εποχή.
Tool - Opiate
Το ξεκίνημα μιας πραγματικα μεγάλης μπάντας αρχιζει από δω, κ παρόλο που απέχω απειρα από το να με πει κανεις φανατικό οπαδο τους, δεν μπορώ να παραβλεψω ουτε το ειδικό τους βάρος, ουτε την ιδιότυπη αισθητική τους, ουτε τον υπερ-αναγνωρισιμο ήχο τους, ουτε τις κομματαρες τους (αρχής γενομένης με συνθέσεις όπως το Sweat,Part of Me κ το ομώνυμο).
Neurosis - Souls at Zero
Με κάθε σεβασμό, στα δυο πρωτα τους full-length, προσωπικά θεωρώ πως εδώ ξεκινούν οι Neurosis ως η μπάντα που γνωρίσαμε τα επόμενα χρόνια.
Φυσικά, θα υποστούν τεράστιες (ηχητικές, εκφραστικες κ μουσικες) αλλαγές στους επόμενους δίσκους, αλλά εδώ είναι που για πρώτη φορά αποκαλύπτεται το αφορητο, ανυπερβλητο, σχεδόν βιβλικό βάρος του μουσικου τους κόσμου, κ που θα οδηγήσει τους ακροατές σε κάποιες από τις πιο έντονες, υπερβατικες εμπειριες που μπορεί να προσφερει ενας δίσκος.
Body Count - Body Count
Το εμβληματικο ντεμπούτο των Body Count, με τους σκαλωματικους ρυθμους, τις ριφφαρες του Ernie C, τους αιχμηρους στίχους κ την εκρηκτικη ενέργεια, ειναι πολυ πιο κοντά στο rock/metal, απ’ ότι στο μουσικό παρελθον του Ice-T, αλλά με καίρια δάνεια από την oldschool gangsta rap κοσμοθέαση, κ με υμνους όπως το Body Count’s in the House, Bowels of the Devil, κ προφανώς το Cop Killer, καταλήγοντας να μνημονευεται ως ένας από τους πλεον κλασικούς δισκους των early 90s.
White Zombie - La Sexorcisto: Devil Music Vol. 1
Άλλο ένα διαμαντάκι που έκανε αισθητή την παρουσία του στην mainstream πλευρά του σκληρου ήχου στις αρχές της δεκαετίας, κ μάλλον η κορυφαία δουλειά του Rob Zombie.
Ξεσηκωτικό, γκρουβατο (σχεδόν χορευτικό) κ ευμνημονευτο,
το τρίτο album των White Zombie έκανε το εκκολαπτόμενο groove metal της εποχής λιγο πιο διασκεδαστικό.
Megadeth - Countdown to Extinction
Πολυ πιο εμπορικό κ προσιτο απ’ ο,τιδήποτε είχε κάνει ο Mustaine μέχρι τότε, αλλά γεμάτο κομματαρες, με το καλυτερο line up της μπάντας επιτέλους σταθεροποιημενο, την φωνή του πιο επικά ειρωνικη/καυστική από ποτε, κ με μια παραγωγή που ταιριάζει απόλυτα με τα ηχοτοπία του δίσκου, το Countdown to Extinction ειναι η στιγμή που μετατρέπει τους Megadeth από ήρωες του ακραιφνους, τεχνικου speed/thrash των 80ς, σ ενα από τα μεγαθήρια του ευρύτερου σκληρου
ήχου των 90ς.
Dream Theater - Images & Words
Όσοι με γνωριζουν, ίσως κ να απορησουν για την παρουσία των Dream Theater σε δικο μου κείμενο, μιας που λίγα πραγματα με έχουν ενοχλησει ποτέ, στο συνολο των μουσικών ειδών με τα οποία έχω ασχοληθεί, περισσοτερο απο την σχολή του progressive metal που εκπροσωπει η συγκεκριμένη μπάντα (tbh, το υφος των Theater δεν μου φαινόταν ποτέ ουτε ιδιαίτερα progressive, ουτε πολυ metal- οπότε ψιλοδιαφωνω κ με την ταμπέλα- αλλά, οκ, that’s just me).
Όπως κ να χει, αφήνοντας στην άκρη την άποψη μου για τους Theater, την συνολικη τους πορεια, κ τη σχολή που δημιουργησαν, το Images & Words ειναι ενας δίσκος τόσο υπέροχα λυρικός, ευακουστος, ισορροπημένος, κ απολαυστικός από το πρωτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, ώστε να θεωρησω πως του αξίζει αναφορά ακομα κ από εναν - σχεδόν - hater της μπάντας.
Iron Maiden - Fear of the Dark
Ο πρωτος δίσκος της μπάντας που προλαβα στον καιρό του, η τρίτη πιο αγαπημένη μου παραγωγη τους (σε ήχο, μόνο το Number of the Beast κ το Killers βάζω πιο πάνω), κ ο δίσκος που μου έμαθε να κρίνω το κάθε album από το ποσα (κ ποσο) καλά τραγούδια έχει, κ οχι από το αν έχει fillers (που ο συγκεκριμένος έχει, για μένα, 3-4).
Τo Be Quick or Be Dead ειναι από τα πιο δυναμικά openers που είχαν ποτε, τα Judas be my Guide, The Fugitive κ Childhood’s End αποτελουν κάποια από τα κορυφαία deep cuts των μεταγενέστερων Maiden, ενώ το Fear is the Key ειναι μια απο τις ιδιαίτερες, κ μάλλον παραγνωρισμενες στιγμές της μπάντας.
Όσο για τους τρεις κραχτες του δίσκου, το Wasting Love παίζει να είναι η πιο ξεδιάντροπα υπέροχη εμπορική μπαλάντα τους, το Afraid ήταν τοσο καθηλωτικό που κολλησε στο μυαλό του δημιουργου του για τα επόμενα δεκα- είκοσι χρόνια, κ το ομώνυμο, όσο κι αν έχει καεί από το overplay, παραμένει μια απίστευτα πετυχημένη μεταλαμπαδευση της Maiden μαγείας σε μια Νέα Εποχή.
Top 20
Θέσεις 20 - 11
Summary
20. Incantation - Onwards to Golgotha
19. Amorphis - The Karelian Isthmus
18. Pantera - Vulgar Display of Power
17. Fear Factory - Soul Factory
16. Napalm Death - Utopia Banished
15. Obituary - The End Complete
14. Immortal - Diabolical Fullmoon Mysticism
13. Hypocrisy - Penetralia
12. Solitude Aeternus - Beyond the Crimson Horizon
11. Psychotic Waltz - Into the Everflow
Κ πριν απο την δεκαδα μου, μια ειδική αναφορά που την χρωστάω στον 13χρονο εαυτό μου:
Manowar - The Triumph of Steel
Ο πρωτος τους δίσκος που άκουσα στον καιρό του, κ που με έκανε φανατικό οπαδο της επικής τους υπόστασης, ειναι ενα πολυ περιεργο (αλλά τελικά σπουδαιο) album εμπνευσμενου ιδιοτυπου Heavy Metal, που γεφυρώνει - υφολογικα/ηχητικά/ συνθετικά - την πρωτη, μυθικη εποχή της μπάντας (82-84), με την δεύτερη, σαφέστατα πιο εμπορική, περιοδο τους (87-88).
Αν ειχε κυκλοφορησει μετά τα Hail to England/Sign of the Hammer κ πριν από τα Fighting the World/Kings of Metal, τώρα θα μνημονευοταν ως ένα από τα πλέον κλασικά τους albums.
Ως δίσκος του 92, έμεινε στην ιστορία ως μάλλον αμφιλεγόμενος κ αδικημενος.
Όπως κ να χει, κάποιες απο τις τελευταίες τους πραγματικά μεγάλες στιγμές βρίσκονται εδώ.
Top 10
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Sinister - Cross the Styx
Το ντεμπούτο μιας από τις πλεον αγαπημένες μου μπαντες στο Ευρωπαϊκό Death Metal, ειναι σαρωτικο κ ολεθριο όσο ελάχιστες κυκλοφορίες της εποχής.
Ως κάποιου είδους απάντηση της δικής μας πλευρας του Ατλαντικού, στην λατρεμένη μου death metal σχολή των Malevolent Creation κ των Deicide, οι Ολλανδοί εδώ ηχουν πραγματικά ασταμάτητοι, με συνθέσεις όπως το ομώνυμο κ το Epoch of Denial να στέκουν μέχρι κ σημερα ως μεγάλες στιγμές αρχετυπικου Death Metal.
9. Darkthrone - A Blaze in the Northern Sky
Η πρωτη (κ αγαπημένη μου) μεγάλη Black Metal στιγμή των Νορβηγών, θεμελιώνει την Necro αντίληψη περι ήχου
(τουλάχιστον όσον αφορά την επίσημη studio δισκογραφια, γιατί κατά τ αλλα, καλο ειναι να θυμόμαστε ότι το Live in Leipzig είχε ήδη διανεμηθεί σε λίγους, συγκεκριμένους παραληπτες).
Δεν έχει νόημα να αναφερθώ στην βαρυτητα κ τη επιδραστικότητα της συγκεκριμένης κυκλοφορίας.
Μετά απο αυτο το album ειναι που εκτινάχθηκε όλο το δευτερο κυμα του Black Metal, κ κάθε μια από τις εξι εμβληματικες συνθέσεις του δίσκου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σ αυτό.
8. Asphyx - Last One On Earth
Με βρωμικο, υπέρβαρο ήχο κ έναν τρομαχτικό Van Drunen στα φωνητικά, το δευτερο album των Asphyx ειναι κ αυτό που έχει μείνει ως το πλεον κλασικό της πρωτης τους εποχής (κ δικαίως).
7. Paradise Lost - Shades of God
Η μια από τις τρεις πιο αγαπημένες μου κυκλοφορίες του συγκροτήματος (μαζι με τα Icon κ Draconian Times).
Από την πρώτη εποχή της μπάντας οι περισσοτεροι συνηθίζουν να μνημονεύουν το Gothic ως την πιο σημαντική δουλειά της μπάντας, κι ενώ δεν έχουν άδικο, από αποψη ιστορικής αξίας κ επιδραστικοτητας, ωστόσο στο Shades of God είναι που η μπάντα ακουγεται πραγματικά ξεχωριστη απ ο,τιδήποτε άλλο, υφολογικα μιλώντας, κ εμπνευσμένη όσο δεν πάει, παρολο που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να παραθέσει έναν δίσκο καθαρου βρετανικού Metal, σαμπαθικου κ υπέρβαρου, με τον Holmes να εντυπωσιάζει με το γρέζι κ τους ημι-βρυχηθμους του, κ τον Mackintosh να καταθέτει κάποιες από τις πιο ψυχωμενες του μελωδίες.
Κ ναι, κλισέ ή μη, προσωπικα τάσσομαι ξεκάθαρα με όσους θεωρουν το As I Die ως την κορυφαία στιγμή της μπάντας.
6. Skyclad - A Burnt Offering for the Bone Idol
Ο δευτερος δίσκος των Skyclad αποτελεί κ την δευτερη πιο αγαπημένη μου δουλειά τους.
Με την παρουσία του βιολιού πιο έντονη απ ότι στο ντεμπούτο (αλλά, ακόμη, οχι πρωταγωνιστικη), τις κιθάρες να θερίζουν, κ τον Walkyier να δικάζει, εδώ παρουσιάζονται κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές της μπάντας, όπως το εναρκτήριο A Broken Promised Land, το καθηλωτικό Men of Straw, το προσωπικο αγαπημένο Karmageddon, κ φυσικά το
Alone in Death’s Shadow.
Κ η Τελική Πεντάδα
Summary
5. Bolt Thrower - The IV Crusade
Ο ένας από τους δυο δίσκους της μπάντας που αναφέρεται συνήθως ως απάντηση στην ερώτηση για το καλυτερο Bolt Thrower album (με το For Victory του 94 να είναι η άλλη εξίσου δημοφιλής απαντηση).
Κ παρολο που, σε καθαρά προσωπικο επίπεδο είναι, ίσως, ο λιγότερο αγαπημένος μου από τις πεντε πρώτες δισκαρες της μπάντας, αυτό δεν λέει κ πολλα, εφόσον πρακτικά σημαίνει απλώς ότι τον θεωρω δίσκο 11/10 ( αντί για 12 ας πουμε),
κ ανώτερο απο την συντριπτική πλειοψηφια δίσκων ακραίου ήχου που υπαρχουν εκεί έξω.
Απλα τυχαίνει να έχω μεγαλυτερη αδυναμία στην πιο ορμητικη/σαρωτικη πλευρα τους, ενώ το IV Crusade ειναι το album που θεμελιώνει οριστικά το πιο mid-tempo υφος τους, στοχεύοντας στην δημιουργία μιας τρομερά πειστικής, αποπνικτικής, πολεμικής ατμόσφαιρας κι ενός ήχου τόσο ισοπεδωτικου κ αναγνωρισιμου που μνημονεύεται (κ παραμενει αξεπέραστος) ακόμα κ σήμερα.
Κ φυσικά, τα έντονα ξεσπάσματα κ οι πιο σαρωτικοι ρυθμοί δεν λείπουν ουτε εδώ. Αντιθέτως, η παρουσια τους, αν κ λιγότερο συχνη, είναι εξίσου εντονη με του παρελθοντος, σε έπη όπως το Where Next to Conquer (με την τόσο χαρακτηριστικη Bolt Thrower ριφφαρα), ή στο τελείωμα του κορυφαίου This Time it’s War, ενώ το αγαπημένο Embers, συνεχίζει την παραδοση του επικου fade in/out με το Αιώνιο/Απόλυτο RIFF που πρωτακουσαμε στο μου-εχουν-τελειωσει-οι-περιγραφες World Eater απο το Realm of Chaos, κ έπειτα στο Cenotaph από το War Master.
Για την θεματική του δίσκου κ το αδίστακτο ξεγυμνωμα των αληθινων villains των τελευταίων πολλων αιώνων ανθρώπινης Ιστορίας
(spoiler alert: ειναι οι Κρατουντες του Δυτικού Κοσμου- ποιος θα το περιμενε;; ) δεν χρειάζεται να πω πολλα (άλλωστε τα είπε πολυ ωραια κ ο Γρακχος πιο πανω), οποτε θα τονίσω απλά το άψογο κ ιδιαίτερα ευστοχο timing της κυκλοφορίας του δίσκου, ενα μόλις χρόνο μετά τον Πόλεμο του Κόλπου (όπου, για άλλη μια φορά, οι Δυτικοι έσπευσαν να σκορπισουν ελευθερία κ δικαιοσυνη στη Μέση Ανατολή).
Tldr; Το τέταρτο συνεχόμενο αριστουργημα των Bolt Thrower.
4. Blind Guardian - Somewhere Far Beyond
Ο δευτερος κορυφαίος δίσκος των Φρουρών (για τον πρωτο θα τα πουμε σε δυο - τρεις εβδομάδες).
Δεν έχει σταματήσει εδώ κ 28 χρόνια να επενεργει πανω μου, κάθε φορά που το ακουω, με την ίδια δυναμικη απόδρασης κ εμβυθισης που μου είχε ασκήσει σε εκείνη την πρωτη ακροαση.
Όπως έχει ειπωθεί ήδη, εδώ είναι που εισαγουν τα πρωτα folk στοιχεία στη μουσική τους
(Hansi κ Andre ακουγαν φανατικά εκείνη την εποχή Subway to Sally, τα “δασενια” albums των Jethro Tull, αλλά κ τα πονηματα των μεγάλων Skyclad), κ ταυτόχρονα αναπτύσσουν σταδιακά τις συμφωνίκες τους επιρροές από Queen, με τα - ολο κ πιο επικα - πολυφωνικα ρεφρέν.
Μιλάμε για τον δίσκο του Journey Through the Dark, του Quest for Tanelorn κ του Theater of Pain.
Προφανώς δεν χρειάζεται να ειπωθεί τιποτα απολυτως για το Bard’s Song, ενώ το ομώνυμο παραμενει στο πρόσωπικο μου Top 5 αγαπημένων Blind Guardian τραγουδιών.
3. Malevolent Creation - Retribution
Η δευτερη κορυφαία στιγμή των αμερικανων Τιτάνων του oldschool θρασατου, πολεμικου Death Metal, μετά από το ιστορικό τους ντεμπούτο.
O ογκώδης, υπέρβαρος ήχος του Scott Burns κάνει εμφατικη την παρουσια του (και) εδω, υπηρετώντας τις ξυραφενιες, ισοπεδωτικες ριφφαρες του Fasciana κ του Barrett (λιγο πριν παρει μεταγραφή για τους Cannibal Corpse), ενω τα φωνητικά του Hoffmann, απειλητικα κ θηριωδη, κυριαρχούν σε όλο τον δίσκο. Συνθέσεις οπως το Slaughter of Innocence κ το μεγαλειώδες Eve of Apocalypse, θα σημαδέψουν το Death Metal, αποτελώντας εμβληματικες κ κορυφαίες στιγμές του μεχρι κ σημερα.
2. Merciless - The Treasures Within
Σ έναν κόσμο όπου ο ακραίος ήχος εχει πλεον εκραγεί κ είναι παντου, οι Merciless παραμένουν το κορυφαιο Death/Thrash (με μια σχεδόν protoblack λυσσα στην προσέγγισή τους) συγκρότημα εκεί έξω, σε ο,τι αφορά την αγνη, ασυμβίβαστη επιθετικότητα.
Στην δευτερη δισκαρα τους, εμπλουτίζουν τις δυναμικες των καταιγιστικων τους συνθέσεων κ με καίρια υπερογκωδη mid-tempo μέρη, κ μεγαλυτερη φαντασία στα τυμπανα.
Ο Rogga εξακολουθεί να φτυνει τα μανιασμένα φωνητικά/κραυγές του, κ με τραγούδια όπως το Darkened Clouds, το ομώνυμο κ το έπος Branded by Sunlight, η θέση τους στους κορυφαίους του Extreme Metal ειναι κερδισμένη με το ματωμένο (έτσι,για την έξτρα γραφικότητα) σπαθι τους κ για το 92.
1. Deicide - Legion
Όσο γραφικοί κι αν φαντάζουν οι Deicide, όσο βλαμμένος κι αν είναι ο Benton, οι πρωτοι τους δίσκοι ειναι ογκόλιθοι του Extreme Metal, κ δεν είναι πολλα τα albums που μπορουν να συγκριθουν μαζί τους σε ακροτητα, βαρυτητα κ ωμότητα, ακόμα κ σημερα.
Το Legion ειναι,πολυ ξεκαθαρα, η κορυφαία τους στιγμή.
Η μπάντα εδώ είναι πραγματικα ανεξέλεγκτη, με την φωνή του Benton να ηχει πιο κτηνώδης κ μανιασμενη από ποτε, με τις χαρακτηριστικες απο-τα-βαθη-της-κολασης κραυγές του σε θέση απόλυτου πρωταγωνιστη, κ με τις ταχυτήτες σε κιθάρες κ τυμπανα να είναι τερματισμενες κ σαρωτικες, σε μια απο τις κορυφαίες κ πιο αντιπροσωπευτικες παραγωγες του Scott Burns κ του Death Metal της Florida.
Η απολυτοτητα στα σατανικά ουρλιαχτά του Behead the Prophet, η ισοπεδωση του Revocate the Agitator, κ φυσικά κάθε ένα τιμωρητικο δευτερόλεπτο του Satan Spawn, διατηρούν την αιχμηροτητα τους απεθαντη ακόμα κ 31 ολόκληρα χρόνια μετά.
Διαμάντι πραγματικά ακραίου Death Metal, αγαπημένο κ αξεπέραστο, όσο λίγα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Γραφική, κρυπτικη, οσο κ αρχετυπικη αποτυπωση του τίτλου του album, σ ενα εξώφυλλο που λατρεύω μέχρι κ σημερα, κι ας μην ξέρω να πω, με σιγουριά για ποιο λόγο…
Θνξ στο θρεντ για την υπομονή ε!
Τα λεμε, οπου να ναι, κ για το 93
27 Likes
Κάπου εδώ και ειδικά μετά τα παραπάνω 2 ποστ, να αναφέρουμε 2 πραγματα:
- πόσο πολύ είχε επιρρεάσει ο Chuck το death metal, όπου εκτός του ήχου, οι περισσότερες (τουλάχιστον Αμερικάνικες) μπάντες ακολουθούσαν the Chuck way στα φωνητικά, οπότε είχαμε ουσιαστικά διάφορες version του Chuck στις περισσότερες μπάντες. Ενδεχομένως και η αγαπημένη μου σχολή, καθώς είχαν καθαρή άρθρωση και αρκετή ένταση. Ο Suffocation φίλος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαφοροποίησης από την άλλη.
- το μισό και βάλε Αμερικάνικο deathrash, θα μπορούσε πολύ άνετα να αποκαλείται Scott Burns Death Metal.
4 Likes