Roll the fire! Κομματάρα όπως και να το πεις. Έχω ακόμα κενό στην 5η θέση. Conception…χμμμ
3 Likes
Ναι autocorrect 
θενξ
1 Like
Afghan Whigs εχεις στην τετραδα;
1 Like
Εννοείται
1 Like
1993
-
(1)SCORPIONS – face the heat
-
(2)ΑΡΝΑΚΙΑ – στο στομα του λυκου
-
(3)HELLOWEEN – chameleon
-
(4)KINGDOM COME – bad image
-
(5)ΠΙΣΣΑ ΚΑΙ ΠΟΥΠΟΥΛΑ – s/t
-
DEEP PURPLE – the battle rages on (6)
-
SAVATAGE – edge of thorns (7)
-
ΤΡΥΠΕΣ – εννια πληρωμενα τραγουδια (8)
-
SEPULTURA – chaos A.D (9)
-
NIRVANA – in utero (10)
-
KINGSTON WALL – II (11)
-
RUSH – counterparts (12)
-
ANNIHILATOR – set the world on fire (13)
-
CONCEPTION – parallel minds (14)
-
DEF LEPPARD – retro active (15)
-
PARADISE LOST – icon (16)
-
KATATONIA – dance of december souls (17)
-
JAMES - laid (18)
-
NEW MODEL ARMY – the love of hopeless causes (19)
-
PANX ROMANA – σπασε τη γραμμη (20)
-
STEVE VAI – sex & religion (21)
-
COVERDALE/PAGE – s/t (22)
-
PORCUPINE TREE – up the downstair (23)
-
DEPECHE MODE – songs of faith and devotion (24)
-
TOOL – undertow (25)
-
SAVIOUR MACHINE – s/t (26)
-
OZRIC TENTACLES – jurassic shift (27)
-
WINGER - pull (28)
-
TALISMAN – genesis (29)
-
FIGHT – war of words (30)
-
MOTORHEAD – bastards (31)
-
AEROSMITH – get a grip (32)
-
VIRGIN STEELE – life among the ruins (33)
-
JIM MATHEOS – first impressions
-
TEA PARTY – splendor soils
-
GUNS N ’ ROSES – the spaghetti incident?
-
PINK CREAM 69 – games people play
-
BLIND GUARDIAN – tokyo tales (live)
-
ANGRA – angels cry
-
GAMMA RAY – insanity and genius
-
GRAVE DIGGER – the reaper
-
RAGE – the missing link
-
DEATH – individual thought patterns
-
SKYCLAD – Jonah’s ark
-
HAWKWIND – it is the business of the future to be dangerous
-
GREG HOWE - introspection
-
GUITAR SHORTY – topsy turvy
-
CADILLAC BLUES BAND – starting out
-
PJ HARVEY – rid of me
-
BJORK - debut
-
THE CRANBERRIES – everybody else is doing it,so why can’t we?
-
VERVE – a storm in heaven
-
RADIOHEAD – pablo honey
-
PEARL JAM – Vs.
-
AFGHAN WINGS - gentlemen
-
SMASHING PUMPKINS – siamese dream
-
PRIMUS – pork soda
-
RANCID – s/t
-
CLAWFINGER – deaf dumb blind
-
PENNYWISE – unknown road
-
DEUS X MACHINA – worlds apart
-
ΛΕΥΚΗ ΣΥΜΦΩΝΙΑ – s/t
23 Likes
ΩΠΑ ΩΠΑ.
Πες μου οτι δεν εχεις ακουσει The Tea Party…
6 Likes
Ω ρε φίλε
Επιτέλους λίστα generationx που διαβάζεται ως λίστα και όχι ως σουντόκου
12 Likes
@osfp7 παρε και λιωσε πριν ερθει η σειρα του 1995 μπας και αλλαξεις μερικες αποψεις…Εφτιαξα στα πολυ προχειρα μια λιστα με 25 απολυτως απαραιτητα τραγουδια των λατρεμενων Καναδων, για σενα, αλλα και για οποιον αλλον θελει να περασει 2 ωριτσες τελεια.
10 Likes
Το λέω . Σας έχω δει να τους αναφέρετε και τους έβαλα στην λίστα μου αλλά δεν έκατσα ακόμα να ακούσω (Και με ταινίες το ίδιο παθαίνω και έχω μια λίστα με καμιά 200ρια 
)
Θα τσεκάρω και το Playlist και τον δίσκο τώρα μιας και τελείωσα το σεντόνι στο NBA και δεν έχω υποχρεώσεις αύριο πρωί
5 Likes
Ο πρωτος τους δισκος ειναι τιμιος για αυτο που ειναι, αλλα ξεκαθαρα ο λιγοτερο καλος τους, αφου μετα απο αυτον εβγαλαν αριστουργηματα. Και μην πιστεψεις κανεναν που θα διαφωνησει μαζι μου λογω παρελθοντολαγνειας Ολοι οι δισκοι που εβγαλαν απο το 1995 εως το 2004 ειναι απλα τελειοι 
7 Likes
Είμαι 3ο τραγούδι στο playlist και θέλω να κάνω ένα σχόλιο.
ΩΡΕ ΜΑΝΑ ΜΟΥ!
Καρδούλα μπήκε ήδη. Thanks guys 
8 Likes
Είναι μπαντάρα
7 Likes
Top 5 1993
- Sergey Kuryokhin - Sparrow Oratorium
- Τα Ξύλινα Σπαθιά - Ξεσσαλονίκη
- Nirvana - In Utero
- Μάνος Χατζιδάκις - Αντικατοπτρισμοί
- James - Laid
Το Sparrow Oratorium το μετρατε για 94 και δεν ειδα αναφορες;
18 Likes
Δε μπορεις να φανταστεις ποσο σε ζηλευω. Εχω λιωσει την δισκογραφια τους κυριολεκτικα εδω και 25 χρονια, κι εσυ εχεις μιση ντουζινα δισκων να λιωσεις τωρα.
Φανταζομαι οτι καπως ετσι με ζηλεψαν πριν 2 (ή ηταν 3?) καλοκαιρια οσοι διαβαζαν οτι μολις ανακαλυψα τους Gojira και τους λιωνω.
2 Likes
Και σκέψου έχω ενστάσεις για κάποιες ελλείψεις
3 Likes
Που ναι το Bazaar μαναμ’?
4 Likes
4 Likes
Τέκνικλυ ντεμπούτο είχαν βγάλει το 1991, ένα ομώνυμο, αλλά σε ελάχιστα αντίτυπα. Το 1993 έκαναν το Splendor Solis, το οποίο είχε και ορισμένα κομμάτια από αυτό το ντεμπούτο. Για δεκαετίες ήταν εξαιρετικά δυσεύρετο, το έκαναν επανέκδοση πριν λίγα χρόνια.
3 Likes
Ισχυει, απλα μερικα ντεμπουτα απο μπαντες τα ξεχναω κατ’επιλογην γιατι δεν αξιζει να γινεται πολυς λογος για αυτα… βλεπε When Dream and Day Unite, Killing Is My Business, Aeolia και πολλα αλλα… Τα καλυτερα του “The Tea Party” ειναι στο Splendor Solis ουτως ή αλλως.
Το 1993 το θυμάμαι με νοσταλγία, ήταν μια καλή χρονιά για μένα. Καλή χρονιά υπήρξε και για το metal το οποίο, μακριά πλέον από τους προβολείς του mainstream και στο ημίφως του underground όπου παραδοσιακά αισθάνεται ανετότερα, βίωσε μια άνθηση με τα όρια του να διαστέλλονται και δίσκους που αργότερα καθιερώθηκαν ως κλασικοί να κυκλοφορούν. Το 1993 ήταν βέβαια και το έτος που το metal βρέθηκε στο επίκεντρο της προσοχής για μη μουσικούς λόγους, με τα γνωστά γεγονότα στην Νορβηγία, τους εμπρησμούς, τους φόνους, τις δίκες, κλπ.
Ας θυμηθούμε κάποια από τα πολλά και σημαντικά που ήρθαν τότε για πρώτη φορά στο φως - ή το σκοτάδι, διαλέγετε και παίρνετε!
1. Coroner – Grin
Οι Coroner πλέον επενδύουν εμφανώς στην ατμόσφαιρα, το groove, συν κάποιες industrial νύξεις σε mid tempo ταχύτητες, με το thrash να μην αποτελεί πια παρά μόνο τον “καμβά”. Οι φρενήρεις ταχύτητες με τις αλλαγές στους ρυθμούς και τους χρονισμούς ανήκαν στο παρελθόν, έχοντας παραχωρήσει τη θέση τους σε πιο απλά, επαναλαμβανόμενα, “υπνωτιστικά” riffs. Στην πραγματικότητα βέβαια, το “Grin” ήταν απόλυτα συνεπές με τα όσα είχαν δείξει μέχρι τότε, αφού το “καινούριο” στυλ ήταν η - οπωσδήποτε προχωρημένη - εξέλιξη όσων είχαν παρουσιάσει στο “Mental Vortex”. Τα riffs εδώ μπορεί να είναι μονοδιάστατα και “απλοϊκά” χωρίς περιπετειώδεις εναλλαγές, όμως τα κομμάτια είναι πολυθεματικά και πολυεπίπεδα και απαιτούν ακούσματα για να εκτιμηθούν πλήρως.
Τελικά αυτό που έκαναν οι Coroner ήταν ότι επιχείρησαν για άλλη μια φορά να διευρύνουν τα όρια τους και ο δίσκος, όντας μπροστά από την εποχή του, ωρίμασε καλά στις συνειδήσεις των ακροατών. Για τον ίδιο λόγο βέβαια, έμελλε να είναι και το τελευταίο album αυτών των ιδιαίτερων Ελβετών…
2. Paradise Lost – Icon
Όντας κάποιος που ενηλικιωνόταν βιολογικά και διαμορφωνόταν σαν ακροατής στην Ελλάδα εκείνη την εποχή, νιώθω ότι η δεύτερη θέση είναι ήδη πολύ χαμηλή για το Icon, οπότε παραπάνω σχόλια περιττεύουν!
3. Death - Individual Thought Patterns
Η dream team περί τον Evil Chuck αυτή τη φορά περιελάμβανε, εκτός από το DiGiorgio, τον από κάθε άποψη τεράστιο Gene Hoglan όπως και τον Andy Larocque του οποίου η φήμη και τα solos λειτούργησαν σαν Δούρειος Ίππος για τις καρδιές των κλασικομεταλλάδων προκειμένου να ανακαλύψουν μια μουσική την οποία άλλωστε αυτός που την δημιούργησε την προσδιόριζε ως heavy metal και τίποτε περισσότερο (και επίσης ήταν, ως γνωστόν, σεσημασμένος οπαδός του King Diamond ο μακαρίτης ο Schuldiner)
Απίστευτος δίσκος που δεν έχει χάσει στο ελάχιστο την γοητεία του, τρεις δεκαετίες αργότερα.
4. Cathedral - The Ethereal Mirror
Όσο ξετυλίγεται το “Ethereal Mirror” μας αποκαλύπτεται σαφέστερα το νέο, πιο ποικιλόμορφο πρόσωπο των Cathedral που συνδυάζει ένα σαφώς πιο ρυθμικό αλλά και κολασμένα σκληρό tempo ανεβασμένων ταχυτήτων, έως και groovy στιγμές, αλλά και τις υπέρβαρες doom εκφάνσεις που μπορεί να έχουν πλέον απεκδυθεί τον extreme, πένθιμο χαρακτήρα του μονολιθικού ντεμπούτου και να εμφανίζονται με εναλλαγές μέσα στα κομμάτια, αλλά παραμένουν το κύριο χαρακτηριστικό του ύφους του συγκροτήματος ενώ η διάχυτη βρετανική «σεβεντίλα» δεν παραλείπει να εμποτίσει με γερές δόσεις ψυχεδέλειας τόσο το κορυφαίο “Fountain of Innocence” με τα τόσο όμορφα leads, όσο και το χαοτικό και κατάλληλα ονοματισμένο “Phantasmagoria”, και επιτρέπει το τέλος να είναι γλυκό (“Imprisoned in Flesh”), έχοντας επιδείξει στην πορεία μια πραγματικά προοδευτική διάθεση.
Με το “Ethereal Mirror”, που σε γοητεύει από τη στιγμή που θα παρατηρήσεις το άρρωστα ψυχεδελικό artwork του Dave Patchett, οι Cathedral εγκαινίασαν την δεύτερη και παραγωγικότερη περίοδο τους, διαμορφώνοντας, όσο… βαρύ κι αν ακούγεται αυτό, νέους δρόμους έκφρασης στο doom πεδίο, σε μια εποχή έντονων μεταβολών του μουσικού χάρτη.
5. Carcass – Heartwork
Εδώ οι Carcass παρουσιάζουν ένα διαφορετικό πρόσωπο ειδικά αν συγκριθεί με τι πρώτες μέρες τους. Το death metal του Heartwork είναι τεχνικό και μελωδικό χωρίς να χάνει σε τραχύτητα, διαθέτει groove και “αμεσότητα” και, εν αγνοία του, δημιουργεί Σχολή με επίγονους που δεν θα αργούσαν να κάνουν την εμφάνιση τους! Αυτό και μόνο αρκεί για να το κατατάξει στα σημαντικότερα έργα.
Και ένα ακόμη, που έμεινε στις λεπτομέρειες εκτός:
Atheist – Elements: Η ειλημμένη απόφαση των Atheist να διαλύσουν μετά την περιοδεία για το “Unquestionable Presence” ανεστάλη προσωρινά λόγω της συμβατικής υποχρέωσης απέναντι στην εταιρεία για έναν ακόμη δίσκο. Υπό αυτές τις συνθήκες θα ήταν αναμενόμενη μια μάλλον “συγκαταβατική” τελευταία δισκογραφική απόπειρα για να απαλλαγούν από την δέσμευση, όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το αποτέλεσμα κατέληξε να είναι τόσο εντυπωσιακό που είναι απορίας άξιο μήπως οι αντιξοότητες απέβησαν τελικά ευεργετικές πυροδοτώντας την δημιουργικότητα των μουσικών!
Οι Atheist ανήκαν σε αυτό τον στενό κύκλο συγκροτημάτων, που αρέσκονταν να αναμιγνύουν το death metal τους με φαινομενικά αταίριαστα αλλότρια στοιχεία και στο ‘Elements” η φυσιογνωμία τους παραμένει αναλλοίωτη και άμεσα αναγνωρίσιμη, με τις γνωστές εναλλαγές ρυθμών και μερών, το τεχνικά εξεζητημένο παίξιμο και τις ιδέες που ξεπηδούν συνέχεια αιφνιδιάζοντας και αποκαλύπτοντας τον πλούτο τους σε κάθε μια από τις απαραίτητα πολλές ακροάσεις.
Αν συνυπολογίσει κανείς ότι δημιουργήθηκε υπό τις δεδομένες συγκυρίες εντός του συγκροτήματος, υπό περιορισμένο χρόνο και προϋπολογισμό, καταλαβαίνει πως οι συγκεκριμένοι δεν είχαν τον Θεό τους στην κυριολεξία!
Συνεχίζοντας σε extreme μονοπάτια, οι Morbid Angel στο Covenant επιβεβαιώνουν ξανά γιατί ήταν κορυφαίοι και ηγέτες στο είδος τους, στο Focus των Cynic δεν είναι σίγουρο αν έχουμε να κάνουμε με έναν death metal δίσκο με fusion υπόβαθρο ή το αντίστροφο - αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι το πόσο ρηξικέλευθο ήταν, όπως και το ότι η Florida δικαίως θεωρείτο το κέντρο της σκηνής παγκοσμίως.
Από εκεί και πέρα, οι Entombed αρχίζουν να κάνουν πράξη το death ‘n’ roll στο Wolverine Blues και συναρπάζουν ξανά, το Chaos A.D. γεφυρώνει με εντυπωσιακό τρόπο τις διαδοχικές περιόδους των Sepultura που πιάνουν τον παλμό της εποχής (εκτός από τον παλμό της καρδιάς ενός εμβρύου!) και οι My Dying Bride προσφέρουν με το Turn Loose the Swans έναν έμφορτο (βαρέων) συναισθημάτων έργο, τόσο συντριπτικών που καλόν είναι να μην σε βρει απροετοίμαστο!
Σε πιο παραδοσιακούς ήχους τώρα, αν το reunion των Mercyful Fate θεωρείται από τα ουσιαστικότερα όλων, είναι γιατί παρήγαγε δίσκους όπως το φοβερό In the Shadows, οι Conception αντλώντας στοιχεία από το neoclassical - συμφωνικό ύφος, κυρίως όμως από την μελωδική πτέρυγα του USPM συν κάποιες progressive επιρροές, κρατούσαν αποστάσεις από το πολύ μοδάτο τότε euro power και παρουσίαζαν ένα ιδιαίτερο όσο και προσιτό ύφος στο υπέροχο Parallel Minds, ενώ οι γείτονες τους Count Raven έβγαλαν το High On Infinity, ένα doom album δύσκολα προσβάσιμο σε “τουρίστες” όσο αριστουργηματικό κι αν ήταν, κάτι που εξηγεί το γιατί παρέμειναν σε cult επίπεδο, σε σχέση ακόμη και με αυτούς τους ομότεχνους τους - πιθανόν βέβαια και οι ίδιοι να ένιωθαν πιο άνετα έτσι!
Πάντως οι Skyclad συνεχίζουν το…βιολί τους στη καθιερωμένη ετήσια δισκογραφική εμφάνιση τους, με το Jonah’s Ark αυτή τη φορά!
Στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, στους Savatage ο Jon παραχωρεί τα ηνία στον Criss, δυστυχώς όμως το Edge of Thorns έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα αυτού του σπουδαίου μουσικού, οι Saviour Machine με τον ομώνυμο δίσκο, παρουσίασαν ένα σύνολο τραγουδιών με θαυμαστή ποικιλομορφία και ωριμότητα, εντυπωσιάζοντας όσους έγιναν κοινωνοί του μηνύματος τους, ενώ την στιγμή που οι παλιοσειρές του thrash πέρναγαν μια κάπως αμήχανη περίοδο, μεταγενέστερα σχήματα σαν τους Anacrusis, βίωναν την ακμή τους, όπως πρόδηλα αποτυπώνεται στο Screams and Whispers.
Μια κατηγορία μόνοι τους οι Tool που ντεμπουτάρουν επίσημα με το Undertow, που όσο καλό κι αν ήταν, τα καλύτερα δεν έιχαν έρθει ακόμη, όπως αποδείχθηκε!
Επειδή κατεβλήθη προσπάθεια να περιοριστούν στις είκοσι (5+15) τον αριθμό οι αναφορές θα κλείσουμε με τους αγαπημένους Voivod και το The Outer Limits που ολοκληρώνει την τριλογία που ξεκίνησε από το Nothingface και συνεχίστηκε με το Angel Rat, συνδυάζοντας την progressive νοοτροπία του πρώτου με τις “εμπορικές” τάσεις του δευτέρου, όντας όμως προσανατολισμένο περισσότερο στο hard rock, παρά στο punk. Αμεσότερο, στο μεγαλύτερο μέρος του τουλάχιστον, έχει επίσης να καυχιέται για μια εκ των κορωνίδων της Voivod δισκογραφίας, το Jack Luminous, το 17λεπτο έπος-φόρο τιμής στα prog seventies, που πραγματεύεται την ιστορία ενός εξωγήινου που φτάνει στη Γη για να προειδοποιήσει για έναν εισβολέα που έχει ήδη καταλάβει τον πλανήτη του!
Αυτά για το 1993, και εις άλλα με υγεία!
29 Likes