Ακόμα επηρεασμένος από τα απόνερα της χθεσινής εμφάνισης των Helloween, να πω ότι σε εκείνο το ρημάδι το 1991 με τις τόσες σπουδαίες κυκλοφορίες, ξεχάστηκε αυτό εδώ:
Που είναι τεράστια αλμπουμάρα, και ουσιαστικά οδήγησε τον Andi στους Helloween. Συνεπώς, στον μικρόκοσμο κάποιων από εμάς έχει τεράστια αξία. Αλλά κι ανεξαρτήτως αυτού, μιλάμε για τρομερή δουλειά.
Τι έγραψα πάλι το τέρας;
Τπτ σπουδαιο αυτη τη φορα, αλλα οι λιστες σου απο το μελλον με μπερδεψαν λιγο 
Α, οκ! Γι’ αυτό αναγραφω τις ημερομηνίες προτού παραθέσω τις λίστες μου.
Savatage - Edge of Thorns
Η εποχή του Zach ξεκίνησε, και το έκανε με κρότο. Παράλληλα, το κύκνειο άσμα του Criss, μεγαλειώδες όσο και η καριέρα του. Αριστουργηματικός δίσκος.
Tool - Undertow
Ένας από τους δίσκους που είναι τόσο ετερόκλητος–βαρύς σαν μέταλ, τεχνικός και προοδευτικός, ελκυστικός σε alternative κοινό, με ένα vibe όχι και τόσο μακριά από το 70s hard rock–και τόσο διαφορετικός που ορίζει το πριν και το μετά της κυκλοφορίας του. Σύμφωνοι, οι Tool τον ξεπέρασαν με τις επόμενες κυκλοφορίες τους. Με το πρίσμα του 1993 όμως, αυτός ο δίσκος είναι τόσο τεράστιος, όσο το The Real Thing και το ομώνυμο των RATM.
Morbid Angel - Covenant
Προσπέρασαν Carcass, Dissection, Demilich, Death και λοιπές δυνάμεις για να προσγειωθούν στην τρίτη θέση της λίστας μου. Δίκαια το best-selling death άλμπουμ όλων των εποχών, δίκαια mainstream. In the rapture, I’m reborn!
Τρυπες - 9 Πληρωμένα Τραγούδια
Φόρος τιμής στην εφηβεία μας
Аспид [Aspid] - Кровоизлияние
O oρισμός του one hit wonder. Αυτοί εδώ οι Ρώσοι εμφανίστηκαν το 1988, κυκλοφόρησαν μόλις ένα δίσκο σε μερικές εκατοντάδες αντίτυπα από ένα Λετονικό label το οποίο είχε μόλις 2 κυκλοφορίες και εξαφανίστηκαν από προσώπου γης. Και όμως, είναι ένα διαμάντι τεχνικού θρας, από τα κορυφαία που ηχογραφήθηκαν ποτέ. Τιμής ένεκεν στην τελευταία θέση για να πάρει ένα πόντο και να υπάρχει έστω σαν honorable mention.
Τι άλλα είχαμε το 1993;
Death - Individual Through Patterns
Demilich - Nespithe
Darkthrone - Under a Funeral Moon
Dissection - The Somberlain
Carcass - Heartwork
Voivod - The Outer Limits
Conception - Parallel Minds
Sepultura - Chaos A.D.
Coroner – Grin
Cynic - Focus
Count Raven - High On Infinity
Αngra - Angels Cry
Paradise Lost - Icon
Εκτός μεταλ γινόταν λίγο χαμός
Wu-Tang Clan - Enter the Wu-Tang (36 Chambers)
A Tribe Called Quest - Midnight Marauders
De La Soul - Buhloone Mind State
Digable Planets - Reachin’ (A New Refutation of Time and Space)
Cypress Hill – Black Sunday
Guru – Jazzmatazz Volume 1 - σε αυτό θα γράψω δυο λόγια για να πω πως σε όποιον αρέσει το ραπ και η Jazz, αυτό είναι ένα ιδανικό fusion άκουσμα
Nirvana - In Utero - Κι εγώ στο camp που το θεωρώ ανώτερο του προκατόχου του.
Smashing Pumpkins - Siamese Dream
Fugazi - In on the Kill Taker
Primus – Pork Soda
Bikini Kill – Pussy Whipped
The Cranberries – Everybody Else Is Doing It, So Why Can’t We?
Pearl Jam – Vs.
Slowdive - Souvlaki
Aerosmith – Get a Grip
Afghan Whigs – Gentlemen
Björk - Debut
James – Laid
Liz Phair – Exile in Guyville
καποιος το ειχε βαλει και το 1992 αυτο
1993
Xerxes - Beyond My Imagination
χαλαρά ένας από τους λίγους δίσκους που θα έπαιρνα μαζί μου στο ερημονήσι στην περίφημη ερώτηση. Αυτοι εδώ οι Ελβετοί είναι μια απίστευτη περίπτωση ευρωπαϊκού prog metal. Δεν μοιάζουν με τίποτα αλλο πριν και μετά, εκτός ίσως ελάχιστα με τους Soul Cages του ντεμπούτου. Εφευρετικό drumming που θυμίζει τον Zonder στην φαντασία ( όχι στο παίξιμο καθαυτό), ωραίες μπασογραμμές, καταπληκτικές lead κιθάρες και πλήκτρα που παρότι δεν παίζουν ούτε ένα lead είναι όλα τα λεφτα και ιδιαίτερη φωνή που θυμίζει συνέχεια κάποιον μεσαιωνικό storyteller. Επικό, λυρικό, medieval progressive metal που έχει το βλέμμα στραμμένο στο Prog rock και ξαναλέω οτι δεν υπάρχει πουθενά ομοιο του. απίθανη περιπτωση δίσκου
Saviour Machine - I
αδιανόητος δίσκος. Δυστυχώς για πολύ κόσμο υπάρχει η αίσθηση πως ειναι μια θρησκευτική ωδή και το αποφεύγουν χωρίς καν ακρόαση, μόνο που εδώ τα πράγματα ειναι καπως διαφορετικά. Γίνεται σοβαρή κριτική στην οργανωμένη θρησκεία ( τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι εγω) και στην ανθρωπότητα γενικά , υπάρχει ένας χαρακτήρας κάπως εσχατολογικός και ο δίσκος είναι γεμάτος σκοτάδι. Η ατμόσφαιρα του δίσκου δεν έχει όμοια της, ουτε καν από τους ίδιους, οι ερμηνείες του Clayton ειναι απο αυτές που αν δεν βιωθούν δεν μπορούν να αποτυπωθουν πλήρως με λόγια, οι μελωδίες στα όργανα εκπληκτικές, η gothic αυρα more than welcome. Τρομερός δίσκος
Savatage - Edge of Thorns
Ο Jon φεύγει αλλά δεν φεύγει κιόλας, ο αντικαταστάτης ειναι διαφορετικός και σε όλο το δίσκαρο υπέροχος, και ο Criss… ε o Criss εδώ είναι στα καλύτερα του. Πόσες κομματάρες και πόσες σολάρες που είναι από μόνα τους Highlights. Miles Away, He carves his stone, Follow Me, ομώνυμο… 11/10
Angra - Angels Cry
μελαγχολία με πιάνει οποτε σκέφτομαι τους πρωιμους Angra Και τον Matos, για τις ευκαιρίες που χάθηκαν, για την φυσική απώλεια του Matos. Δίσκος που λειτουργεί καθαρτικά τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά, τα παιξίματα είναι θεϊκα, οι συνθέσεις μια και μια, οι ερμηνείες στο πάνθεον. Για εμένα αυτός εδώ ο δίσκος παίζει πολύ στα ίσα με το Images and Words, είναι εξίσου ευφάνταστος ενω το πάντρεμα τεχνικής και μελωδίας είναι εξίσου σεμιναριακό. το σκοτάδι με ελκύει στη μουσική κυρίως, αλλά εδώ το Φως παίρνει δικαιωματικά τη θέση του.
Oracle - As Darkness Reigns
αμερικάνικο Prog power, το σκληρό, το σχεδόν thrashy, το τεχνικό με τραγουδισταρά. Brent Smedley πριν γίνει μόνιμος drummer στους Iced Earth παίζει μαζί με τον αδερφό του στις κιθάρες παπάδες, το μπάσο είναι καταπληκτικό και ο τραγουδιστής τους από τους κορυφαίους του us metal. Αγαπημένο.
αυτά. Ισως επιστρέψω με αναπληρωματική πεντάδα φωτιά, ίσως και όχι, ανάλογα τις διαθέσεις.
Εχει κ τα πιο καυλωτικα φωνητικά του Andi στο signs of danger κ γενικα μιλαμε για 10αρι ακατεβατο. Αν εκανα 10αδες θα εμπαινε.
81 δίσκοι έως τώρα… το λες και ντέρμπι μέχρι στιγμής… για δεκάδα ούτε λόγος… μόνο οι 5 πρώτοι είναι ασφαλείς…
έξι ωρίτσες μόνο… παράταση μισής ώρας μόνο με επίδειξη εισιτηρίου από release και γεωπονικό…
1993
1. Τρύπες – Εννιά Πληρωμένα Τραγούδια
Συμφωνώ απόλυτα και αυτό το quote είναι κάτι που τα λέει όλα συνοπτικά. Οι Τρύπες είναι τεράστιο συγκρότημα και η κλίσε πλέον φράση “δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από μπάντες του εξωτερικού” φαντάζει λίγη και περιττή. Άλλωστε, η ελληνική σκηνή ποτέ δεν είχε να ζηλέψει τίποτα από κανέναν.
2. The Smashing Pumpkins – Siamese Dream
Η κορυφαία στιγμή του συγκροτήματος και μια από τις κορυφές του εναλλακτικού ήχου.
3. Slowdive – Souvlaki
Ο δίσκος που πρέπει να λατρεύεται και να μνημονεύεται όπως το Loveless. Σπάνιας ομορφιάς αριστούργημα.
4. SNFU – Something Green and Leafy This Way Comes
Οι SNFU είναι από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες στο μελωδικό πανκ και ο Chi Pig από τις πιο χαρακτηριστικές φυσιογνωμίες. Και μόνο το συγκλονιστικό Painful Reminder να είχε αυτή η κυκλοφορία, πάλι για πεντάδα θα ήταν.
5. Bad Religion – Recipe For Hate
Δικαίως από τους πλέον αγαπητούς δίσκους τους, με κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει (Skyscraper!)
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Ευκολάκι το νο1 για μένα…
Το σοκ ήταν πολύ μεγάλο για κάποιον που στην ηλικία των 15 χρόνων, είχε παρά ελάχιστα ακούσματα από χέβυ μουσική. Όλα δένουν τέλεια εδώ. Τα ογκοδέστατα ριφφ με τα απίστευτα μελωδικά ληντς του Μάκιντος, τα υπέροχα΄, γεμάτα γρέζι, φωνητικά του Χολμς…δεν μπορώ να βρω ψεγάδι. Δίσκος που με σημάδεψε μουσικά κ όρισε κατά κάποιο τρόπο το μουσικό μου γούστο πέρα από το κλασικό χέβυ μέταλ.
Το πρώτο κομμάτι που άκουσα από τον συγκεκριμένο δίσκο ήταν το The snow in my hand, αν θυμάμαι καλά, σε κάποια ραδιοφωνική εκπομπή. Μαζί με το νο1, έγιναν σύντροφοι παντοτινοί στην ζωή μου. Δεν είχα ακούσει ποτέ βιολί να χτίζει μελωδίες με αυτόν τον τρόπο, όπως κ τα απόκοσμα μπρούταλ φωνητικά του Άαρον.
Δε λέω, καλά όλα τα μπρούταλ, κάβερνους ντεθ μέταλ που ακούμε αλλά εδ΄ψ έχουμε σεμινάριο από ριφφ κ σόλο. Παίζει να είναι το αγαπημένο μου Κάρκαςς άλμπουμ.
Doom metal με 70’ς επιρροές κ απίστευτο groove.
Μπορεί να μην τον ακούω πλέον τον δίσκο αλλά όταν τον πρωτοπήρα σε βινύλιο τον είχα λιώσει. Νομίζω στο Territory η βελόνα δεν κάθεται πλέον…
Καλύτερο εξώφυλλο θα μπορούσε να είναι το Cathdral αλλά το έφαγε στο νήμα το Icon.
Μλκες μλκες.
Πολύ πράγμα έχω μαζέψει και για “φέτο”…
2/2 plus υπερταλαιπα απογευματινη μεταμπιστιγματικη, οπότε θενκς, θα την χρησιμοποιήσουμε…
Μπορείς να περάσεις στην φόρμα τις επιλογές μου? Είμαι έξω και δεν μπορώ τώρα
1993
Έχουμε μπει πια στα βαθιά, σκοτεινα, αλλά κ τόσο αγαπημένα mid - 90s.
All Around Honorable Mentions
Saviour Machine - I
Η πιο ευθραυστη προσωπικη μου αδυναμία, απο το συνολο των ακουσματων μου, διαχρονικά, οι Saviour Machine ειναι η μπάντα για την οποία απλά αδυνατώ να μιλήσω κ να εκφράσω το παραμικρό για τα συναισθήματα που γεννάει η μουσικη τους, τα τραγουδια τους, οι στιχοι τους, κ αυτή η ΦΩΝΗ.
Όποτε θα πω απλώς πως, στο δικο μου Συμπαν, στέκουν ολομοναχοι σε μια εντελώς δική τους κατηγορία, πως με αυτόν εδώ τον δίσκο, που αποτελει την δευτερη πιο αγαπημενη μου στιγμή τους, συστήνονται στο - όχι κ τοσο - ευρυ κοινο, κ πως μιλάμε για το album που περιεχει τα Carnival of Souls, Legion κ Son of the Rain.
K ναι, ειναι ο δίσκος που κλείνει με το Jesus Christ.
Conception - Parallel Minds
Ειναι απίστευτο το ποσο αγέραστο ηχεί αυτο το άλμπουμ, ακόμα κ τρεις δεκαετίες μετά την κυκλοφορία του.
Συναρπαστικες συνθέσεις κ φοβερα αναγνωρίσιμος ήχος κιθάρας από τον Østby, κ υπερεμπνευσμενες φωνητικές μελωδίες από τον Khan, που κάπου αναμεσα σ αυτον εδώ τον δίσκο, κ το Flow, δίνει τις κορυφαίες ερμηνείες του.
Savatage - Edge of Thorns
Μέσα στις δυο-τρεις πιο συναισθηματικες στιγμές της μεγάλης μπάντας, για ΟΛΟΥΣ τους οπαδούς της.
Η κακή στιγμή στέρησε τη ζωή ενός σπουδαίου κιθαρίστα, αλλά αυτός ο δίσκος επισφραγίσε την αθανασία του μέσα από τις απίστευτες μουσικάρες του.
Κ σε ένα δευτερο επιπεδο, καπου εδω συντελείται μια από τις πιο παράδοξα πετυχημενες αλλαγές τραγουδιστών στην ιστορία του χώρου, κ μεις προσθετουμε , δίπλα στον Mountain King, άλλη μια μνημονευση όταν μιλάμε για τις φωνές που μας συγκινησαν.
The Cranberries - Everybody Else is Doing It, SoWhy Can’t We?
Ένα ακόμα αγαπημένο ντεμπούτο, κ η στιγμή που θα μάθει το ευρυ κοινό την μαγική χροιά της φωναρας της Dolores O’Riordan, η οποία είναι, ίσως η αγαπημένη μου τραγουδίστρια στο ευρύτερο rock, κ σιγουρα από τις πιο αναγνωρίσιμες.
The Walkabouts - New West Motel
Η πρωτη πραγματικα μεγαλη στιγμή της αγαπημένης μπάντας από το Seattle (η πρωτη μη grunge μπάντα της Sub Pop, οπως έλεγαν τότε), με τις χαρακτηριστικες φωνές του Chris Eckman κ της Carla Torgerson να ντύνουν αψογα το πανεμορφο indie rock, alt-country (με γενναίες δόσεις americana) που υπηρετούν, χαρίζοντας μας κάποιες από τις πλεον κλασικές τους στιγμές όπως το Jack Candy κ το Grand Theft Auto.
Panx Romana - Σπάσε τη Γραμμή
Ο πρωτος τους δίσκος που πρόλαβα στον καιρό του παραμενει κι ο αγαπημένος μου από την ιστορικη αυτή μπάντα.
Κι οπως μου απέδειξε κι η περσινη τους συναυλιαρα στην Τεχνόπολη (μετά απο 25 χρόνια που είχα να τους δω), το Τραγουδι του Ποταμού παραμένει το μεγάλο τους έπος, κι αυτός ο γαμημενος ο Συναγερμος εξακολουθεί να σημαίνει ακόμα
(φως στα μέλλοντά σου)…
Stereo Nova - Discolata
Όσο ιστορικο κ άξιο λόγου κι αν είναι το ντεμπούτο της μπάντας, εγώ εδώ είναι που τους έμαθα, την εποχή που πρωτοκυκλοφόρησε αυτό το διαμαντακι της ελληνικής εναλλακτικης σκηνής.
Η ροή αφήγησης του Κωνσταντίνου Β. παραμενει από τα πιο οικεία μέσα εκφρασης μιας ολόκληρης γενιάς, κ εξυπηρετεί άψογα κάποιους από τους πιο γκρίζα-κ-απελπιστικά όμορφους στίχους που έχω ακουσει ποτε σε ελληνόφωνες (ή κ οχι μονο) συνθέσεις.
Όσο για τη μουσικη επενδυση, θα πω απλά πως μιλάμε για δίσκο που άνοιξε για πολλούς - μιλώντας για την Ελλάδα - τις μαγικες πυλες του κόσμου της trip hop, κ ακουγεται ακόμα κ στις μέρες μας, σα να βγήκε χθες.
Deus X Machina - Worlds Apart
Το δευτερο κ κορυφαίο, μάλλον, album της ιστορικοτατης αγαπημένης μπάντας, κ μια πιο εμβληματικες στιγμές της ελληνικής punk rock σκηνής, το World Apart σημάδεψε την χρονια με τον δικό του τίμιο κ οργισμένο τρόπο.
Εννιά ψυχωμενες συνθέσεις στο γνωριμο πωρωτικο υφος της μπάντας,
και - μια κατηγορία μόνο του-
το - X Ecute (με όλο το ειδικό του βάρος κ την διαχρονικη λατρεία που εκδηλώνεται στο άκουσμα του).
Orbital - Orbital 2
Καθοριστικη μπάντα για την εξέλιξη της ηλεκτρονικης σκηνής στα 90ς, κ διασημοι για τα θρυλικά live που έδιναν τότε, οι Orbital στο συχνά αποκαλουμενο Brown Album τους κάνουν το μεγάλο breakthrough κ γράφουν ιστορία με ένα από τα λίγα techno full lengths που δεν είναι φτιαγμένα αποκλειστικα για τα dance floors κ τα rave parties της εποχης, αλλά αναδεικνύουν μια ολοκληρωμένη κ αυθυπαρκτη μουσική πρόταση.
Radiohead - Pablo Honey
Δεν ξέρω αν ειμαι ο μόνος εκεί εξω, που απολαμβάνει τόσο πολυ το ντεμπούτο των Radiohead, πάντως, χωρίς να εχω καμια ιδιαίτερη τρέλα με την μπάντα, κ με τους κλασικούς τους δίσκους, η αλήθεια είναι πως αυτό εδώ το ευφορικης διάθεσης δισκακι χαρακτηριστικου early 90s indie rock, μου είναι τόσο συμπαθες που θα ένιωθα τυψεις αν δεν το συμπεριλαμβανα στις αναφορές της χρονιάς.
90ς nostalgia;
Μπορεί, αλλά όπως κ να χει, η ατμόσφαιρά του, προσωπικα, με πείθει ακόμα.
Top 10
Θέσεις 10 - 6
10. Morbid Angel - Covenant
Η τρίτη κ τελευταία φορά που κάποιος δίσκος των Morbid Angel ειναι τοσο πρωταγωνιστικος στην σκηνή κ με τοσο μεγάλο ειδικό βάρος, ώστε να ρίχνει την σκιά του στο συνολο των κυκλοφοριων της χρονιάς.
Επιβλητικό, βαρυ κ σερναμενο riffing από τον Azagoth, θαμπωτικο drumming απο τον Sandoval, με τα φωνητικά του Vincent να παραμενουν αρκούντως απειλητικά, κ με συνθέσεις όπως το Rapture κ το επιλογή God of Emptiness, να αποτελουν Highlights του πρωτου μισου των 90ς για τον ακραίο ήχο.
9. Death - Individual Thought Patterns
Το δευτερο μέρος της άτυπης τριλογίας που ξεκίνησε με το Human.
Ο δίσκος που παρουσιάζει ένα από τα κορυφαία Dream Teams του Extreme Metal.
Ο δίσκος του Philosopher.
Δεν θεωρώ ότι είναι απειρες οι στιγμές που οι ισορροπίες ανάμεσα στην δημιουργία αληθινά ανοριοτης, βαθιά προοδευτικης μουσικης, κ στον αρχετυπικο metal προσανατολισμο κ αισθητικη, επιτυγχάνονται με πιο εντυπωσιακό τρόπο, απ ότι εδώ.
8. Carcass - Heartwork
To Heartwork δεν είναι μεγαλος δίσκος μόνο για τις πρώιμες melodeath καινοτομίες του, ουτε για τις κομματαρες του, ουτε για την μνημειώδη κιθαριστικη δουλειά του Steer κ του νεοαφιχθεντα Amott.
Πανω απ ολα, θεωρώ πως η μαγεία του συγκεκριμένου δίσκου έγκειται στο γεγονός ότι ανήκει σε εκείνη την ξεχωριστη κατηγορία δίσκων εκείνης της περιοδου, που υπερέβαιναν τις επιμέρους ταμπέλες κ τα υποϊδιωματα, προκρίνοντας την προσωπικη ταυτότητα της μπάντας, κ την δική της ξεχωριστή μουσική πρόταση.
7. Coroner - Grin
Από τις ελάχιστες περιπτωσεις συγκροτημάτων εκείνης της γενιάς, όπου ο πεμπτος, τελευταίος (μέχρι στιγμής τουλάχιστον), κ πιο δίσκος τους, καταλήγει να είναι κ η αγαπημένη μου στιγμή τους.
Η επιθετικοτητα κ οι ταχυτητες των πρωτων δίσκων, αντικαθίστανται από μια τεχνοκρατική, θαμπη, κλειστοφοβικη ατμόσφαιρα που αναδεικνύει κάποιες απο τις κορυφαίες στιγμές της μπάντας, όπως το Infernal Conflicts, το Serpent Moves, κ προφανως το ομώνυμο.
Για μενα, δίσκοι σαν το Grin αποτελουν τον ορισμό του ουσιώδους progressive metal.
6. Sepultura - Chaos A.D.
Το album που συνέβαλε τα μέγιστα - δίπλα στους Pantera - για την ολοκλήρωση του λεγόμενου groove metal, ειναι από εκείνες τις περιπτώσεις δίσκων, όπου η εμπορικοτητα δεν εξοβελιζει το προσωπικό υφος, ουτε την αναγνωρίσιμη ταυτότητα του δίσκου.
Για υμνους όπως το Territory κ το Refuse/Resist, δεν χρειάζεται να ειπωθεί απολυτως τιποτα, ενώ το the Hunt ανταγωνίζεται πολυ πολυ σοβαρά με το Orgasmatron για τον τίτλο της κορυφαίας διασκευης που έχει κάνει το συγκρότημα.
Κι η Τελική Πεντάδα
5.Paradise Lost - Icon
Κάπου μέσα στον μακρινο, πλεον, Νοέμβριο του 93, ένα σαββατιάτικο γκρίζο πρωϊνο, σε μια από τις πρωτες μου εξορμήσεις στο αθηναϊκο κέντρο για αγορές δίσκων
(βσκ ουτε καν- δεν είχα πικαπ ακόμα. Κασσετουλες αγόραζα!), θυμάμαι να ανεβαινω στον ροκ όροφο του Happening, κ να με υποδεχεται ο κλασικός μεγάλος ξάδερφος (που εχω αναφερει κ σε παλιότερα κειμενακια, κ που τότε δουλευε στο συγκεκριμένο δισκαδικο) βάζοντας να παιζει κάτι καινουριο που πιστευε ότι θα μου άρεσε.
Κάπως έτσι λοιπόν, έσκασαν από τα μεγάλα ηχεία του Happening οι πρωτες νοτες του Embers Fire, κ εγώ έγινα οπαδός των Paradise Lost, for life
(όσο χαβαλε κι αν κάνω κατά καιρους για συγκεκριμένες επιλογές τους).
Tldr; ο πρωτος μεγάλος δίσκος συγκροτήματος της γενιάς μου που έζησα στον καιρό του.
4. Morgana LeFay - The Secret Doctrine
Μια μπάντα που αποτελεί προσωπικη αδυναμία εδώ κ τρεις δεκαετίες, κ που αποτελεί τον ορισμό της αδικημενης μπάντας.
Μιλάμε για ενα συγκρότημα που τους άξιζε να έχουν status τουλάχιστον αντιστοιχο των Nevermore.
Θεοσκοτεινο power/thrash από το Bollnäs της Σουηδίας, το οποίο, ωστόσο, περα απο την σκιά των μεγάλων Candlemass που έχει ποτισει τον ήχο της μπάντας, κατά τ αλλα δεν έχει τίποτα το σουηδικό.
Ξεκάθαρες οι επιρροες του αμερικανικού thrash στο υφος κ τις κιθάρες της μπάντας, (κ κυρίως Metallica δευτέρου, τρίτου κ τέταρτου δίσκου), οι οποίες συνδυασμένες με την απίστευτα ιδιαίτερη, αναγνωρισιμη φωναρα του Charles Rytkönen (ο μονος τραγουδιστής της σκηνής, του οποίου η χροιά πλησιαζει την ιδιόμορφη μαγεία της φωνής του μεγάλου Οliva) συνεπικουρουν στην δημιουργία μιας πραγματικά ξεχωριστης μουσικής προτασης.
Για μένα, δίπλα στους Blind Guardian κ τους Skyclad, οι Morgana LeFay στέκουν ως μια από τις πιο σπουδαίες ευρωπαικες προτασεις του Metal των 90ς.
3. Benediction - Transcend the Rubicon
Από τους πιο αφανείς ήρωες του βρετανικού Death Metal Underground, αδέρφια κ συνοδοιπόροι των Bolt Thrower, κι από τις λίγες μπαντες που μπορουν να τους συναγωνιστουν σε όγκο κ βαρυτητα, οι Benediction εδώ, στον τρίτο κ καλυτερο τους δίσκο, αποστομωνουν κ σαρώνουν με την ωμή τους ορμητικοτητα κ αλητεία, κ με τους αρχοντικους/επιβλητικους/ τρομαχτικους βρυχηθμους του Dave Ingram, κ γράφουν την δική τους ιστορία με Death Metal classics όπως το Night fear, το I Bow to None, κ το καταιγιστικο Unfound Mortality, .
Από τα πιο αγαπημένα κρυμμένα διαμάντια της σκηνής.
2. Rotting Christ - Thy Mighty Contract
Κ, επιτέλους, μετά από το σπουδαίο Satanas Tedeum κ το επικό Passage to Arcturo, με αυτο εδώ το πρωτο τους ολοκληρωμένο Full Length οι Rotting Christ αγγίζουν κατευθείαν την δημιουργικη τους κορυφή.
Σκοτάδι από αλλου φερμενο, κ μια πολεμικη μανία που ξεχυνεται μεσα απο την πνιγηρη ατμόσφαιρα, κ κυριευει, σταδιακά, το παγκοσμιο underground.
Το δίδυμο The Sign of Evil Existence/Fgmenth, Thy Gift (κολλητα, όπως συνήθιζαν, για χρόνια, να τα παιζουν στα λάιβ τους),
οπως κ τα υπερπωρωτικα Dive the Deepest Abyss κ Coronation of the Serpent, υπενθυμίζουν την επιθετικότητα κ την ηχητικη βια του αρχεγονου ελληνικου black,
το Fourth Knight of Revelation παραμένει από τα πιο επικά κλεισίματα που είχε ποτε ένας black metal δίσκος,
ενώ το Exiled Archangels είναι μια από τις 3 (το πολυ) κορυφαίες στιγμές της μπάντας, τουλάχιστον στο δικό μου Συμπαν.
Όσα χρονια κι αν έχουν περασει, όσο διαφορετικοι κι αν ηχουν οι προσφατοι δίσκοι της μπάντας, ειναι τουλάχιστον συγκινητικος ο τρόπος που αναγνωρίζει ακόμα κ το ίδιο το μπαντα, κ υποστηρίζει συχνα στα λάιβ του, το μεγαλείο κ την βαρυτητα του συγκεκριμένου δίσκου.
Εδώ χτυπάει η καρδιά του ελληνικού Black Metal. Ακόμα.
1. Necrophobic - The Nocturnal Silence
Απο τις πιο αβιαστες πρωτιες σε λίστα μου, το ντεμπούτο κ μάλλον κορυφαίος δίσκος ενός από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα εκεί έξω (εχω δώσει αρκετό πονο κ εδώ μέσα για την παρτη τους, σε λίστες χρονιάς, σεντόνια για το πρόσφατο θηριωδες λάιβ τους κλπ).
Το Nocturnal Silence δεν ειναι τιποτα λιγότερο από ένα εκ των πρωτων κ απόλυτων μνημείων της Blackened Death εκφανσης στο Extreme Metal, με ισοπεδωτικα πανισχυρα RIFFS από τον (πλεον) εκλιποντα Blackmoon, εξοντωτικα, πολεμικα τυμπανα από τον ηγέτη της μπάντας Joakim Sterner κ με μεγάλο πρωταγωνιστη, φυσικά, τις λυσσασμένες, μανιωδεις, κυριαρχικες ιαχές του εμβληματικου Anders Strokirk.
Συνθέσεις όπως το ομώνυμο, το the Awakening κ το Sacrificial Rites αποτελούν κάποιες από τις πραγματικά σπουδαιες στιγμές του ακραίου metal των 90s κ εντυπωσιάζουν μέχρι κ σημερα.
Πραγματικά πειστικο, θεοσκοτεινό, επικό Death Metal με έντονη Black Ενέργεια, το ντεμπούτο των Σουηδών ηχεί εξίσου ακραίο κ εξοντωτικο, όσο κ όταν κυκλοφορησε.
Μέσα στους δέκα αγαπημένους μου Extreme Metal δίσκους όλων των εποχών.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Επικη αποτυπωση του Ρουβίκωνα ενός Άλλου Κόσμου, σε ακόμα μια κλασική δημιουργία του Dan Seagrave
1994 πρέπει να ειναι πραγματικά η πιο ΔΥΣΚΟΛΗ χρόνια που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε κάποιοι. Η λίστα με άλμπουμ δε σταματάει ρε, αγχώθηκα 
1993 τα αναπληρωματικα
Brutality - Screams of Anguish
οπως σωστα ειπε ο @martian απο τους πιο ιδιαιτερους δισκους στη σκηνη της Florida. σαρωτικος, αποκοσμος , αλλα ταυτοχρονα με αναπαντεχες δοσεις μελωδιας, είναι σίγουρα απο τους δίσκους που αξιζει να δωσει ιδιαιτερη προσοχη καποιος οταν αρχισει να ασχολειται σε βαθος με το ειδος
Disincarnate - Dreams of the Carrion Kind
Στο φτωχό μου το μυαλο απο τους τελειότερους Death Metal δισκους που φτιάχτηκαν ποτέ. Ο James Murphy πρωτη φορα σαν band leader και οχι σαν sideman ή hired gun δείχνει ποσο χαρισματικός ήταν σαν κιθαρίστας. Φυσικα τα solos ειναι να τα πιεις στο ποτήρι σε πλήρη αντιστοιχία με Spiritual Healing και Cause of Death ( μαλλον ειναι η καλυτερη του δουλεια συνολικά) αλλα εκεί που πραγματικά γίνεται σκοτωμός ειναι στις ρυθμικές κιθάρες που τα θέματα του μαζι με του ετερου κιθαρίστα Jason Carman είναι πλουσια και αδιανότα εμπνευσμένα. καποιες μερες πριν ειχα γράψει ότι η παραγωγή ειναι Jim Morris αλλα δεν ισχύει. Πίσω απο την κονσόλα και την τέλεια παραγωγή για το είδος ειναι ο τιτανας ο Colin Richardson. Οχι απλά κερασάκι στην τούρτα αλλα μεγάλο μέρος της τα εκπληκτικά τύμπανα του Tommy Viator. αριστούργημα
Cynic Focus
Από τους πιο ιδιαίτερους και μοναδικούς δίσκους στην ιστορία της μουσικής. Οι Cynic εδώ εχουν καει πλήρως με την jazz/fusion αλλα δεν αφήνουν και εντελώς τις death metal καταβολές τους με συνέπεια να βγει ένας δίσκος που δεν ανηκει ουτε στο ενα ειδος, ουτε στο αλλο και ποτε ειναι και τα δύο μαζι. Θα μπορουσε να είχε λίγο καλύτερη παραγωγή αλλα δεν του στερεί πόντους ποιότητας. Απιστευτα επιδραστικός για το είδος (ποιο ειδος? ) δισκος
Morgoth - Odium
Αλλη μια αδικοχαμένη μπαντάρα των 90ς που εσπασε τα στεγανα του death metal βαζοντας στο παιχνίδι industrial επιρροές , αρκετή Voivodιλα και Prog αυρα χωρίς να στερήσει ούτε στο ελάχιστο δύναμη και aggressiveness από τη μουσική της. Δισκαρος
Death - Individual Thought Patterns
πριν μερικά χρόνια αυτός ο δίσκος θα ήταν άνετα πρώτος στη χρονιά αλλα κάπως σαν να έχει εξασθενήσει ( πολυ ελαφρώς) μεσα μου. Τρομερός δίσκος παρ’ολα αυτα, με τα Laroque spices να ειναι υπέροχα και το δίδυμο Hoglan/DiGiorgio να ειναι εξωγήινο. Με καποιους στιχους οριακα cringeαρω. Αριστουργημα
Carcass - Heartwork
Η γκρουβα και η μελωδία τους πήγαν παρα πολύ. Πιο μικρό δεν μου έλεγε και πολλά ο δίσκος, το ακουσα πριν καποια χρονια και καταπια τη γλώσσα μου για το dis που εδινα. τρομερο, ΤΡΟΜΕΡΟ
Coroner -Grin
o Vetterli την ακουσε Satriani εδώ, οι σολαρες του ειναι τρομερες. Η μπαντα αφηνει αρκετα το thrash για χαρη του industrial, ομως η ποιοτητα ειναι υψηλότατη και το Grin για εμενα τοποθετείται πολύ ψηλά στη δισκογραφία τους. Κριμα που δεν συνέχισαν μετά
αν αναφερεσαι σε Emperor εψαξα και λεει οτι ειναι 1994 ( εγω στα κιταπια μου το ειχα γραμμενο 1993)
Για το '94 είναι η κουβέντα και “συμπάσχω” με ήβολ και φέηντς.
1993
The Smashing Pumpkins - Siamese Dream
Depeche Mode - Songs of Faith and Devotion
Primus - Pork Soda
Nirvana - In Utero
Radiohead - Pablo Honey
