ΕΡΧΟΜΑCΤΕ δεν έλεγες;
Ε, ήρθαμε.
5 Likes
Αν αλλάξουμε το slayer με το soundgarden , εύκολα θα μπορούσε να ειναι η 5αδα μου (θα μου λείπει το Youthanasia βέβαια).
@hopeto μάλλον συμφωνώ για Kyuss.
Το blues ισως το γουστάρω περισσότερο (το άκουσα πρώτο, δεν ειχε κυκλοφορήσει ακομη το Sky Valley), αλλα ναι το ειπε και ο @kbil . Το δεύτερο είναι πιο γυαλισμενο, ακούγεται πιο εύκολα.
Τέλος, κρίμα που το ομώνυμο των Motley Crue- το μοναδικο με το Corabi πίσω απο το μικρόφωνο, θα παει ακλαφτο.
Πολυ ωραίος δίσκος (φοβερή παραγωγή, they call me Bob Rock), κυκλοφόρησε απο λαθος μπάντα.
Οχι οτι θα συμφωνήσω και ποτέ με τον @QuintomScenario αλλα σε παλιότερη συζήτηση που είχαμε, ειχε σημειωσει οτι καμία μπάντα δεν εχει ακουστεί/παίξει οπως οι Metallica στα loads.
Δεν διαφωνώ αλλά αν παντρέψεις το Superunknown , το Motley Crue, τo Deliverance των C.O.C. και το Sky Valley , φτάνεις σε ενα πολυ κοντινο αποτελεσμα - χαζές σκέψεις, ετσι για την κουβέντα.
10 Likes
Mου κάνει εντύπωση που δεν αναφέρεις ανάμεσα σε αυτά και το Sleeps with Angels του '94. Προσωπικά το θεωρώ αριστούργημα, πολύ πιο πάνω από το Mirror Ball για παράδειγμα. Δεν μπαίνει στην πεντάδα μου γιατί πολύ απλά ο ανταγωνισμός είναι αμείλικτος αυτήν την χρονιά.
Σε άλλα θέματα, εξαιτίας σου έγινα φτωχότερος για 20 ευρώ. Πήρα το Wildflowers (& all the rest.) Πάντα μου άρεσε ο Tom Petty. Δεν είχα ακούσει ολόκληρο album του μέχρι τώρα αλλά το Greatest Hits του '93 είναι από τις αγαπημένες μου συλλογές. Οπότε thanks (or no thanks)!
5 Likes
Και το NOLA, ε.
1 Like
Το είχα βρει σε βινυλιο το all the rest και σε καλή τιμή αλλά δεν ήμουν σε οικονομική φάση καλή και το άφησα… χαίρομαι που το πήρες όμως και σόρυ (νοτ σόρυ).
Με Young είναι περίεργη η φάση. Καταρχάς κάποια άλμπουμ που τα είχα ακούσει παλιά, στο λύκειο, ακόμα κι αν δεν είναι τα απόλυτα αριστουργήματα, τα έχω ανάγει μέσα μου σε τέτοια (Mirrorball - Μουσικές Μπουρδολογίες - #93 by hopeto, ακόμα και το Broken Arrow που το έχω κι αυτό αργότερα στα όνοραμπλ).
Επίσης, κάποια όπως το Sleeps που αναφέρεις ή το Chrome Dreams, ίσως θα χωρούσαν να τα συμπεριλάβω παραπάνω. Αλλά σκέψου, μέσα σε 60 χρόνια ροκ, ο τύπος έχει καμια πενηνταριά στούντιο άλμπουμ. Eγώ είμαι 37. 
Όσο και να θέλω, δεν έχω ασχοληθεί με όλα το ίδιο, αδύνατον να το κάνω. Οπότε μένω σε αυτά που έχω καλύτερη άποψη.
4 Likes
Το 1994, ακριβώς δέκα χρόνια πριν την κατάκτηση του Euro, η Εθνική Ελλάδος στο ποδόσφαιρο συμμετείχε για πρώτη φορά στην τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου. Στα γήπεδα των ΗΠΑ, υπό την καθοδήγηση του manager- προπονητή, του συγχωρεμένου Αλκέτα Παναγούλια, εφάρμοσε με απόλυτη συνέπεια το σύστημα 4-4-2 μόνο όμως ως προς τον αριθμό των γκολ που δέχθηκε στις τρεις αναμετρήσεις!
Στα μουσικά δρώμενα, το 1994 κατέστη πλέον σαφές ότι η νέα δεκαετία θα ήταν η δεκαετία των ιδιωμάτων. Ιδιωμάτων με διάθεση να ωθήσουν τα πράγματα στα άκρα (με όποια έννοια το καθένα) εντελώς διακριτών πια μεταξύ τους σε βαθμό αποξένωσης, τέτοιο που η κοινή καταγωγή έμοιαζε πια ξεθωριασμένη ανάμνηση. Και όπως συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, υπήρχαν τα συγκροτήματα που οδηγούσαν τις εξελίξεις και οι αντίστοιχοι δίσκοι που θα είχαν τον ρόλο του σημείου τομής στην πορεία των μουσικών πεπραγμένων.
Προσωπικά γούστα και βιώματα με οδήγησαν να αφήσω εκτός πεντάδας κάποιους εξ αυτών, χωρίς φυσικά να αρνούμαι την τεράστια σημαντικότητα που φέρουν για το εκάστοτε υποείδος, κάτι που σημειώνεται με όλη την έμφαση στις αντίστοιχες αναφορές.
1. Skyclad - Prince of the Poverty Line
Θα μπορούσα να ξεκινήσω λέγοντας ότι στο τέταρτο LP των Skyclad (και καλύτερο τους για μένα) αποκρυσταλλώνεται ο προσωπικός ήχος τους αυτός που στα επόμενα μπορεί να “παρεκτρεπόταν”, άλλοτε προς το metal κι άλλοτε προς το folk, όμως θα παρέμενε χαρακτηριστικός. Αν επιχειρούσα να στοιχειοθετήσω περαιτέρω την προτίμηση μου θα προσέθετα ότι η τραχύτητα τους πλέον αμβλύνεται, χωρίς να χάνουν σε επιθετικότητα. Επίσης, όσο κι αν ακούγεται σαν σχήμα οξύμωρο, εδώ επιχειρούν και πράγματα έξω από τα καθιερωμένα όπως οι “avant garde” πειραματισμοί στο κορυφαίο Land of the Rising Slum! Δεν θα παρέλειπα βέβαια να εκθειάσω την παρουσία του Martin Walkyier, ο οποίος έχοντας μετατρέψει τους περιορισμούς της φωνής του σε πλεονέκτημα και με σπάνια εκφραστικότητα, ακούγεται κατά περίπτωση οργισμένος, πικρόχολος αλλά και μελαγχολικός, οι δε στίχοι του είναι οι καλύτεροι στο metal στερέωμα. Πέραν των νοημάτων που φέρουν, είναι η λογοτεχνική αξία που τους κάνει τόσο απολαυστικούς, αφού ο άψογος στον χειρισμό της γλώσσας Martin, εξυφαίνει πανέξυπνα λογοπαίγνια, κάνει εύστοχες παραπομπές, γοητεύει με κάθε λέξη του και κάθε εκφορά αυτής.
Θα αρκούσε όμως απλώς να πω ότι και μόνο που πήρα τον δίσκο στα χέρια και αντίκρυσα το εξώφυλλο με κατέκλυσαν όλα τα συναισθήματα που μου προκάλεσε τότε, αλλά και αυτή η υπέροχη αίσθηση του να βρίσκεσαι με έναν παλιό καλό φίλο με τον οποίο μοιράζεσαι τόσα πολλά. Και μιας και αναφέρεστε σε αγαπημένες στιγμές στον δίσκο, να καταθέσω με τη σειρά μου ότι το σημείο όπου κάθε μέλος διαδοχικά απαγγέλλει τον στίχο “in the concrete mound of the rising slum” και από το βάθος έρχεται η εισαγωγή του One Piece Puzzle πάντα με συγκινεί βαθιά - μάλλον επειδή ξέρω ότι θα ακολουθήσει αυτός ο γνήσιος, ειλικρινής σπαραγμός, σαν το σκυλί του Παβλώφ ένα πράγμα!
2. Dream Theater – Awake
Οι Dream Theater έχουν βρει πλέον την ιδανική σύνθεση, σκληραίνουν σε κάποιες περιπτώσεις τον ήχο τους (μέχρι και για επιρροές από το grunge έγινε λόγος τότε!) και το Awake είναι άλλο ένα αριστούργημα, άλλη μια δυσπρόσιτη κορυφή για όλους όσους (και ήταν πολλοί αυτοί) προσπάθησαν να τους μιμηθούν
3. Tiamat – Wildhoney
Σε μια εποχή που ξεκινούσε το flirt μεταξύ metal και gothic, ο Johan Edlund άφησε ελεύθερες να εκδηλωθούν τις Pink Floyd επιρροές του σε μια αδιανόητη (με βάση την death metal προέλευση του) σύμπραξη, με αποτέλεσμα αυτό το διαχρονικό έργο Τέχνης να μας συνταράξει τότε και τώρα και πάντα!
4. Queensrÿche – Promised Land
Μετά την φοβερή εμπορική επιτυχία του Empire οι Queensrÿche, αντί να επιχειρήσουν να την επαναλάβουν, επανήλθαν με κάτι τόσο ενδοσκοπικό και “δύσκολο” (και συνάμα καταπληκτικό) όπως το Promised Land.
Λίγοι, πολύ λίγοι, τολμούν να κάνουν κάτι τέτοιο όταν έχει μπει το νερό στο εμπορικό “αυλάκι”, δείγμα του πόσο άβολα ενδεχομένως να αισθάνθηκαν στο επίκεντρο του ευκαιριακού ενδιαφέροντος ενός περιστασιακού κοινού.
Πολλοί υποψήφιοι συνωστίζονται για την πέμπτη τιμητική θέση, επειδή όμως αξίζει να μπει στα συνολικά honourable mentions, θα προκρίνω το…
5. Vauxdvihl – To Dimension Logic
Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το πως καλύπτουν σχεδόν κάθε πτυχή του prog metal οι Vauxdvihl σε αυτό το obscure διαμάντι που είναι το “To Dimension Logic".
Γιατί τέτοια είναι η δυσθεώρητη αξία αυτού του δίσκου που συνδυάζει επιρροές από τα late 80s progressive σχήματα όπως οι Fates Warning (περιόδου “Perfect Symmetry”), Queensryche (εποχής “Rage For Order”) ή ακόμη, μια heavy εκδοχή των Pink Floyd, και κατορθώνει να ακούγεται πρωτότυπος μέσα στην φουτουριστική ατμόσφαιρα και το θελκτικό “ψύχος” που ανεπιτήδευτα δημιουργεί, όταν στη διάρκεια του αναπτύσσονται τόσες και τέτοιες ιδέες χωρίς ανάλωση σε βιρτουόζικες επιδειξιομανίες.
Δυστυχώς οι Vauxdvihl δεν κατάφεραν να κεφαλαιοποιήσουν, υπό οποιαδήποτε έννοια, τα οφέλη από μια τέτοια δημιουργία. αφού οι προστριβές μεταξύ των μελών ήλθαν στην επιφάνεια, οδηγώντας στη διάλυση αυτού του τόσο ταλαντούχου σχήματος, και καταδικάζοντας το εξαιρετικό “To Dimension Logic” στη μοίρα του “κρυμμένου θησαυρού”.
Εκτός από τα παραπάνω, σε μια πολύ καλή χρονιά για το progressive είχαμε και το Mosquito που με την πνιγηρή του ατμόσφαιρα μάς δείχνει ένα άλλο πρόσωπο των Psychotic Waltz, ενώ οι Fates Warning το παίρνουν πια απόφαση ότι δεν πρόκειται να γίνουν μεγαλύτεροι από πλευράς πωλήσεων και μεγαλουργούν ξανά με το Inside Out!
Μιλώντας για album που διαμόρφωσαν/κορύφωσαν σκηνές και τεχνοτροπίες, το De Mysteriιs Dom Sathanas των Mayhem είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του black metal (έστω, ο ένας εκ των δύο), με την υπογραφή της ηγετικής φυσιογνωμίας του Euronymous και του ιδιότυπου ιδεαλισμού που τον διακατείχε, ενώ με το αξεπέραστο In the Nightside Eclipse των Emperor μπορούμε πλέον να κάνουμε λόγο και για συμφωνικό black.
Σε εντελώς διαφορετικό στυλ οι Kyuss διηγούνται rock ‘n’ roll ιστορίες με το δικό τους προσωπικό ύφος στο Welcome to the Sky Valley και το κάνουν τόσο πετυχημένα, που θεμελίωσαν ένα ολόκληρο είδος (όποιος θέλει το αποκαλεί stoner, desert rock, διαλέγετε και παίρνετε) και γέννησαν μια στρατιά μιμητών που, κοντά τριάντα χρόνια μετά, συνεχίζει να διευρύνεται σε αριθμό! Τέλος, μπορεί το Far Beyond Driven των Pantera να πάσχει από την ύπαρξη fillers, όμως δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο επίτευγμα το ότι κατέκτησε την κορυφή του καταλόγου επιτυχιών στις ΗΠΑ, σε πείσμα όσων είχαν σπεύσει χαιρέκακα να ανακηρύξουν νεκρό το metal εκείνα τα χρόνια!
Στο ακμαίο grunge, με αφορμή το Superunknown ο Καραολίδης (αν θυμάμαι καλά) είχε γράψει τότε ότι στο μέλλον οι Soundgarden θα μνημονεύονται όπως οι Led Zeppelin – εντάξει, υπερβολή, αλλά δίνει μια εικόνα της εντύπωσης που είχε αφήσει ο δίσκος. Οι έτεροι μεγάλοι του είδους, Alice in Chains, τολμούν και εκτίθενται σε ακουστικές φόρμες στο Jar of Flies και δικαιώνονται πέρα για πέρα. Το κομβικό γεγονός της χρονιάς βέβαια για το είδος, ήταν η αυτοκτονία του Cobain.
Αναφορικά με τα καταξιωμένα από τα 80s ονόματα, οι Megadeth γίνονται ακόμη πιο φιλικοί στον μέσο ακροατή, χωρίς όμως εκπτώσεις στην ποιότητα (μόνο στις ταχύτητες!) και με το Youthanasia καταγράφουν άλλη μια επιτυχία στο ενεργητικό τους! Ο Bruce Dickinson από την άλλη, στην πρώτη του σοβαρή solo κυκλοφορία με το Balls to Picasso επιχειρεί ξεκάθαρα να αυτονομηθεί από το μέχρι πρότινος συγκρότημα του.
Θα ήταν εγκληματική παράλειψη να ξεχάσω το Burn My Eyes των Machine Head, ένα από τα εντυπωσιακότερα ντεμπούτα που εντελώς λογικά δημιούργησε αναστάτωση όταν έκανε την… καθόλου διακριτική εμφάνιση του!
Για τον επίλογο άφησα το λατρεμένο doom παρακλάδι, όπου η έντονη, κι ας ήταν εκτός μόδας, δραστηριότητα περιελάμβανε το συντριπτικά heavy αλλά συχνά την ίδια στιγμή μελωδικό, όπως βέβαια εκδηλωτικό βαθιάς συναισθηματικής φόρτισης, Through the Darkest Hour των Solitude Aeturnus, το καταπληκτικό Be Fornewarned από τους Pentagram που πάντα κινούνταν στον δικό τους χωροχρονο έτσι κι αλλιώς, το φοβερό Life, Death and Other Morbid Tales που επιβεβαίωσε πόσο επιτυχημένο ήταν το blend των Memento Mori, ενώ το 1994, μετά από μια πορεία που περιελάμβανε αρκετά demos που έκαναν αίσθηση, οι Βρετανοί Solstice υπό την ηγεσία της υπέρ-cult μορφής ονόματι Rich Walker, κυκλοφόρησαν το Lamentations, φέρνοντας στο φως της δημοσιότητας ένα σημαντικό μέρος του σκότους του underground, σε μια εποχή που ο mainstream metal Τύπος και το κοινό περί άλλα ετύρβαζαν!
Ωραία χρόνια, αλήθεια!
29 Likes
Το 1994 εξελίσσεται σε μια μάχη του έφηβου εαυτού μου με τον ενήλικα. Ευτυχώς, συνεχίζουν να συμφωνούν σε πολλά , αλλά στην κατάταξη νομίζω ότι έχουν έντονες διαφωνίες.
15 Likes
Νομίζω όποτε έχω διαφωνίες με τον εαυτό μου, συνήθως βλέπω τον έφηβο χοπέτο στα όνοραμπλ.
5 Likes
Θα σου έλεγα “γίνε κι εσύ αρνητής Awake, μπορείς!” αλλά ξέρω πως θα είναι μάταιο. Άσε που θα βγει σίγουρα πρώτο!
Όλες οι χρονιές για μένα έχουν την μάχη που περιγράφεις. Έχω καταφέρει μια αναλογία 50-50…
5 Likes
Υπάρχουν άλμπουμ που μου βγάζουν μια καλοδεχούμενη νοσταλγία και ακόμα και σήμερα τα γουστάρω τόσο πολύ να τα ακούω, αλλά προφανώς δεν μπορώ να ταυτιστώ μαζί τους όπως ο έφηβος εαυτός μου. Πχ το “Dookie” των Green Day που συνεχίζει να μου αρέσει περισσότερο από όσο θα περίμενα ίσως, όντας μεσήλικας.
Από την άλλη υπάρχουν άλμπουμ που μεγαλώνουν μαζί σου και τα αντιλαμβάνεσαι και τα αγαπάς το ίδιο ή και περισσότερο με τα χρόνια, πιθανότατα για διαφορετικούς λόγους ανά χρονικές περιόδους. Το “Awake” (και το “Promised Land”) είναι για μένα σε αυτή την κατηγορία, οπότε δεν θα μπορούσα ποτέ να το (τα) απαρνηθώ.
10 Likes
Με κανετε να νιωθω ασχημα που μου εκατσε το Awake στο album exchange και δε μπορω να το τελειωσω 
3 Likes
Έχει τελειώσει αυτό, dont worry 
Βρε μην τσιμπάτε, πλακα κάνουμε. Εντωμεταξύ καρασυμφωνω με αυτό που λες περί νοσταλγίας, τα σκάει διαφορετικά από άλμπουμ σε άλμπουμ. Παράδειγμα: ακούω τα power metal άλμπουμ που αγαπούσα μικρός και νοσταλγώ χωρίς να μου πολυαρεσουν πια. Και μετά βάζω το Holy Land και μου αρέσει ακομα περισσότερο από τότε!
13 Likes
Το ν.1 για το 1996 ήταν από αυτά που χρειάστηκαν την λιγότερη σκέψη.
Αλλά έχουμε 2 εβδομάδες ακόμα. Ας μείνουμε για λίγο ακόμα στο 1994, στην χρονιά που ο Kurt (απ)έδειξε δυστυχώς ότι ήταν πιο πραγματικός από ότι πολλοί θεωρούσαν και ο Chris με τον Layne έγραφαν σκοτεινές προφητείες που θα έβγαζαν ακόμα περισσότερο νόημα λίγα ή πολλά χρόνια μετά.
Ήταν η χρονιά που ο ήλιος εμφανίστηκε ως μαύρη τρύπα.
5 Likes
ή μήπως Melvins;;
5 Likes
Επειδή ο @Ian_Metalhead ανέφερε παραπάνω το “Balls To Picasso” - το οποίο συμπεριέλαβα κι εγώ στα honourable mentions - ήθελα να πω πως μάλλον πρόκειται για το πιο παραγνωρισμένο άλμπουμ που συμμετείχε ποτέ ο Bruce. Μιλάμε για δίσκο που περιέχει μερικά καταπληκτικά τραγούδια, τουλάχιστον τα μισά του δίσκου, κι όμως καταποντίζεται στις προτιμήσεις του κοινού.
9 Likes
Να κατηγορείς το Accident και το Chemical γι’ αυτό…
5 Likes
Το Chemical είναι αχτυπητο. Το Accident όμως (σε όρους ποιότητας όχι στυλ) δεν νομίζω πως ειναι και τόσο πολύ ανώτερο από το Balls. Εγω τα εχω για ισαξια.
3 Likes
Ανάποδα τα είπες. 
Το Chemical δεν παιζεται ρε. Ας μην το συγκρινω με Maiden άλμπουμ και φαω ανάθεμα…
6 Likes