Έχει φάση γιατί κράζει τους Wolfmother ότι παίζουν ξεπερασμένο στυλ και πιο πριν απλά έλεγε για το πρότζεκτ που ετοιμάζει με μουσική ιταλική των 60’ς.
Τρέλα και κορδέλα.
Φταίω μετά να κλαίω που δεν πήγα Tom Petty???Γαμώ την τρέλα μου!
Oλη τη χρονια μαζευα σημειωνα τραγουδια και δισκους που ηθελα να ακουσω και τωρα δε μπορω/εχω ορεξη γουατεβερ να ακουσω τιποτα! Ειμαι βλαμμενος γιατρε μου?
^^ Mηπως κουρασμενος ή αφραγκος;
το νεο dawnbringer κοβει κωλους!
Οι μουσικές που αγαπάμε,είναι οι αναμνήσεις μας…?
Όταν ακούω το Mirrorball του Neil Young (δέκα χρόνια περάσανε σχεδόν από την πρώτη φορά), απολαμβάνω το παραμικρό δευτερόλεπτο.Έχοντας ασχοληθεί όμως με την μουσική εντατικά όλα αυτά τα χρόνια, έχω αναπτύξει ένα κάποιο αισθητικό κριτήριο, μια κάποια κριτική ικανότητα, μπορώ να ξεχωρίσω ένα άλμπουμ ανάμεσα σε υποδεέστερά του. Αν κάποιος με ρώταγε “να ακούσω το Mirrorball ή το Comes a Time” πχ. θα απαντούσα το δεύτερο. Το Mirrorball έχει αδυναμίες,το καταλαβαίνω,δεν είναι Harvest,ούτε Freedom καλά καλά.
Όταν το είχα ακούσει όμως δεν ήταν για μένα ένα αδύνατο άλμπουμ.Ήταν ο γαμάτος καλλιτέχνης που μου πρότεινε ο φίλος μου ο Γιώργος(όντας κολλημένος ο πατέρας του με την πάρτη του, το μετέδωσε και στον γιο του). Ήταν αυτός ο τύπος με την ακουστική και την φυσαρμόνικα (και ενίοτε την απίστευτη παραμόρφωσή του). Ήταν το πιασάρικο μπάσιμο του Song X, η αγαπημένη μελωδία του I’m the Ocean, το rock’n’roll του Downtown,η ρεφρενάρα του Peace and Love και τα απίστευτα πλήκτρα του.
Ακόμα περισσότερο όμως ήταν οι κοπάνες από το φροντιστήριο.
Ήταν τα τσιγάρα που ανάβαμε το ένα μετά το άλλο στο μπαλκόνι του (Assos Mild κυρίως, φθηνό τσιγάρο, που να βρίσκαμε λεφτά για ακριβότερα?).
Ήταν τα μαθήματα Άλγεβρας που μας έκανε η μητέρα του για τις Πανελλήνιες Β’ λυκείου (με αντάλλαγμα να μας βγάλει μετά για σουβλάκια,λες και μας έκανε χάρη :roll: ).
Ήταν οι ασταμάτητες μουσικές συζητήσεις (metal o ένας, rock o άλλος αλλά με ανοιχτά μυαλά και οι δύο).
Ήταν το κλάμα της αδερφής του όταν στα ψεύτικα παιδικά ντραμς της(δώρο του πατέρα της) έπαιζα την εισαγωγή του Dogs of War (και κλαίγαμε από τα γέλια).
Ήταν το διάβασμα για τις πανελλήνιες Γ’ λυκείου που πάντα γινόταν με συνοδεία μουσικής.
Ήταν το Highway to Hell αντεγραμμένο σε κασσέτα, επίσημος χορηγός 3ης λυκείου.
Ήταν το Monkey Island (ποτέ δεν το τερμάτισα).
Ήταν τα σάντουιτς, με πατάτες-μαγιονέζα μόνο, στην Γεροκωστοπούλου (1 ευρώ έκανε, τα άλλα πήγαιναν σε τσιγάρα σχεδόν πάντα).
Ήταν τα βράδια στην Αγίας Σοφίας, τα ούζα στον “Κουλό” ενώ την επόμενη είχαμε σχολείο, τα σκαλιά πολυκατοικιών που αράζαμε όταν ήμασταν ταπί και η υπόλοιπη παρέα πήγαινε για καφέ.
Ακόμα και τώρα που το ακούω τα ίδια πράγματα θυμάμαι. Όταν σκέφτομαι Mirrorball (για να μην πω Neil Young γενικότερα) θυμάμαι αυτά τα 2-3 χρόνια του λυκείου και τον φίλο μου τον Γιώργο που μπορεί τον βλέπω 2-3 φορές τον χρόνο πλέον αλλά που πάντα αναφέρομαι σε αυτόν σαν ο κολλητός μου.
Οι μουσικές που αγαπάμε πραγματικά είναι σε μεγάλο βαθμό αυτές που συνδέονται με έντονες εμπειρίες συνήθως ή καταστάσεις, όσα ζούσαμε όταν πρωτομπήκαμε στον κόσμο τους, καλά ή άσχημα πολλές φορές. Μπορεί να συγκλονιστείς από άλμπουμ μέτρια αρκεί να βρέθηκαν την κατάλληλη στιγμή, στις κατάλληλες συνθήκες ακρόασης στο διάβα σου.
Τελειώνει το Fallen Angel με την μελωδία του I’m the Ocean την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.Ιδανικό σημείο να κλείσω αυτό το ποστ μου.
Συγγνώμη Tonight’s the Night. Θα έρχεσαι πάντα μετά το Mirrorball…:roll:
1 Like
πολυ ομορφο:thumbup:
θα πηγαινε καλυτερα βεβαια στο αγαπημενοι μας δισκοι πως και γιατι.παντως ναι η μουσικη ειναι βιωματικη σε μεγαλο βαθμο και πιστευω οτι ισχυει σε ολους.ολους τους αγαπημενους μου δισκους θυμαμαι με την παραμικρη λεπτομερεια ποτε τους ακουσα,τι αισθανομουν τοτε,αν με συνοδευσαν μετα απο ακυρο απο γκομενα η μετα απο ενα μεθυσι κτλ.
α και κατι αλλο
[SPOILER]απο πατρα εισαι ρε?:-s[/SPOILER]
Είναι περίεργο…Δεν θα το έβαζα στους αγαπημένους μου δίσκους ακριβώς…Αλλά σημαίνει πολλά για μένα. Έχω ιδιαίτερη σχέση μαζί του και με άλλα,δεν μπορώ να το περιγράψω.
Καταγωγή Ναύπακτο αλλά γεννήθηκα και μεγάλωσα Πάτρα.Στα 18 έφυγα από Πάτρα.
ε ναι αλλα το ιδιαιτερο δεσιμο με ενα δισκο δεν τον κανει και αγαπημενο?
πχ και εγω λατρευω παθολογικα το paradise lost,ξεροντας οτι αντικειμενικα ειναι στους χειροτερους τους,αλλα και παλι ηταν ο πρωτος που ακουσα απο αυτους.
ε μολις ειδα σαντουιτς γεροκωστοπουλου λεω πατρινος ειναι αυτος.:lol:
Είναι αγαπημένος δίσκος. Πραγματικά δεν μπορώ να το εξηγήσω ακριβώς.Αν σου έλεγα 10-20 αγαπημένους δίσκους,μπορεί και 30-40 δεν θα το έβαζα μέσα πιθανότατα.:?
Πολύ δυνατό όντως. Κάπου χάνει ακόμα για μένα, αλλά μέχρι στιγμής, I, III, VI, VIII σηκώνουν τους νεκρούς από τους τάφους.
Ωραιο ποστ ρε Χοπετε:)
Κοιτα να δεις που η Πατρα δεν βγαζει μονο κάγκουρες:p
ναι η καγκουρια ειναι σημα κατατεθεν μας δυστυχως.
Εγώ μια φορά γνώρισα άααααπειρα παιδιά που δεν ήταν κάγκουρες.
Πόσο δίκιο…Πολλές φορές ένα τέτοιο ερέθισμα είναι που μπορεί να διαμορφώσει όλη την πορεία της ζωής σου που συνδέεται με μουσική.Αν π.χ. η μάνα μου δεν είχε αγαπημένο της τραγούδι το “Soldier of fortune” να μου το τραγουδάει όταν ήμουν πιτσιρίκα παίζει να μην ήξερα καν ποιοι είναι οι Deep Purple (τρόπος του λέγειν κάτι τέτοιο δεν γίνεται απλά!)
Ασχετο αλλα όταν άκουγα φανατικά Μέιντεν και καμιά φορά έβαζα το Hey You ερχόταν η μανα στο δωμάτιο και μου έλεγε με υφάκι
“Μμμ τι έγινε;;Αυτά τα ακούγαμε εμείς πού είναι τα άλλα τα δικά σου;;”
Εμένα με ρωτούσε αν είναι σατανιστές \μ/
Χαχαχα,εμενα ο πατερας μου καμια φορα οταν ακουγα τιποτα Witchcraft μου ελεγε “αυτα τα ακουγαμε εμεις πριν 40 χρονια”
Τα απλά τραγούδια πολλές φορές νιώθεις πως έχουν πιο πολύ βάθος από άλλα με δέκα κιθάρες και πλήκτρα και μπιμπλίκια.
Ζητώ να μου χαρίσουν μισό κιλό χασίσι + το καινούργιο om και ένα μέρος για να αποσυρθώ για λίγο από τα εγκόσμια.
Κανείς? (το om το έχω κατεβάσει)