Θα με ενδιέφερε ένα τέτοιο τόπικ, δηλαδη τι εκφράζει η ροκ/μέταλ στην ψυχολογία / συμπεριφορά μας.
Και αν θέλουμε να στο δυσκολέψουμε ,τι εκφραζει μέσα μας το κάθε υποείδος της (στον διάολο το στειλα)
Εχω πολλές ιδέες πάνω στο θεμα.
Βλέπω διάφορα ροκ/μεταλ ντοκιμαντερ κατα καιρούς που κάπως το προσεγγίζουν αλλά ποτε δε με αφήνουν πλήρως ικανοποιημένο οι απαντήσεις.
1 Like
Πω, παράλειψη. Για κάποιο λόγο νόμιζα ήταν '96.
Πω, έβαλα τόσα άλμπουμ και ούτε αυτό. Δεν σκίζω πτυχία (sic), αλλά τέτοιες απουσίες κάνουν κατ(σ)ανοητή την οπτική μου.
καλά σου είπε, μην τα ξαναλέμε 
Ρε γμτ μου βλέπω με τόσες εβδομάδες παιχνίδι, και με αφορμή τη συζήτηση για τα Keepers, πως ποτέ δεν είχα τέτοιες δυσκολίες να επιλέξω, πάντα έπαιρνα θέση μονομιάς (μπορεί και αντιδραστικά - ή με το τι άκουσα πρώτα και δεν ξεκόλλησα). Από τα πράγματα που έχω κρατήσει σε προσωπικό επίπεδο από το παιχνίδι, οι αναθεωρήσεις και οι εσωτερικοί προβληματισμοί.
2 Likes
επιτέλους κάποιος τους ανέφερε
"I’m lying here in bed
Swear my skin is inside out
Just another Sunday morning"
Θέσεις #20 - #16
Summary
#20 Solitude Aeturnus – Through The Darkest Hour : Δεν με λες doomά γενικότερα, αλλά πάντα έβρισκα μια μαγεία στα πρώτα Candlemass και στους Solitude Aeturnus. Αυτό ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα. Το έψαχνα απεγνωσμένα αφότου είχα γράψει σε κασέτα από ραδιοφωνική εκπομπή* το “Falling” και είχα κολλήσει.
*Η ραδιοφωνική εκπομπή ήταν τα Μεταλλικά Κατάλοιπα στην Πάτρα, κάθε Σάββατο και Κυριακή 6-8. Να ‘ναι καλά το παλικάρι, ούτε το όνομά του θυμάμαι πλέον, αλλά έκανε εξαιρετική προσπάθεια τότε.
#19 Pink Floyd – Division Bell: Μπορεί ο Gilmour χωρίς τον Waters; Bitch, please!
#18 Marillion – Brave : Πολλοί θεωρούν το εν λόγω concept άλμπουμ από τους Θεούς Marillion ως έναν προπομπό για άλμπουμ όπως το “APSOG” ή το “HCE”. Και μόνο αυτό τα λέει όλα.
#17 Fates Warning – Inside Out : Και στα λιγότερο καλά της, σχεδόν ό,τι παράγει η παρέα του Matheos είναι πάντα αγαπημένο.
#16 Bruce Dickinson – Balls To Picasso : Πριν έρθει η επανασύνδεση με τον Adrian, κι όσο ακόμα θεωρούσαμε ότι με τους Maiden δεν θα υπάρξει ξανά μέλλον, ο Bruce με τον Roy Ζ έγραψαν αυτό το πανέμορφο αλμπουμάκι. Στη συνείδηση του πολύ κόσμου μπορεί να έχει μείνει ως «το “Tears Of The Dragon” και τα υπόλοιπα τραγούδια», έτσι όμως αδικούνται τα υπόλοιπα πολύ όμορφα τραγούδια που περιλαμβάνει αυτή η δουλειά.
Θέσεις #15 - #11
Summary
#15 Pantera – Far Beyond Driven : Για πολλά χρόνια το είχα στην κορυφή της δισκογραφίας των Pantera. Μπορεί να μην το έχω ακόμα, αλλά το πρώτο μισό συνεχίζει να παίρνει ζωές.
#14 Machine Head – Burn My Eyes : Προφανώς σπουδαίο άλμπουμ σε τόσους πολλούς τομείς (ήχου, επιρροής, νεύρου, riff). Tο κάνει να φαίνεται χαμηλά ο υψηλός ανταγωνισμός που παίζει το 1994.
#13 Threshold – Psychedelicatessen : Υπέροχο βρετανικό progressive metal, σε μια από τις καλύτερες δουλειές των Threshold ως και σήμερα.
#12 Savatage – Handful Of Rain: Γιατί τόσο χαμηλά; Δεν είμαι σίγουρος. Και μόνο για το “Chance” το έβαζα ν.1, αν χρειαζόταν.
#11 Kyuss – Welcome To Sky Valley : Εδώ και χρόνια τις περισσότερες φορές που λέω να βάλω να ακούσω Kyuss μου έρχονται αυτόματα στο νου όλες αυτές οι μπάντες που τους αντιγράφουν κι αυτό λειτουργεί με κάποιο τρόπο ως ανασταλτικός παράγοντας. Αλλά, όταν ξεκινάει να παίζει αυτό το άλμπουμ κυλάει νερό το άτιμο, κι ας είναι φουλ στην ξηρασία.
Θέσεις #10 - #6
Summary
#10 Stratovarius – Dreamspace : Σημαντικότατο άκουσμα (το πρώτο μου Stratovarius) όταν βγήκε, συνεχίζω να το αγαπάω πολύ παρά, έστω κι αν πλέον εντοπίζω πολύ πιο εύκολα κάποιες αδυναμίες του (και ίσως αναπόφευκτα στέκομαι λίγο σε αυτές). Αλλά, κανείς δεν θα μπορούσε να ερμηνεύσει καλύτερα από τον ίδιο τον Tolkki το ομότιτλο ή το “Tears Of Ice” όσο καλύτερη φωνή κι αν είχε.
#9 Helloween – Master Of The Rings : Θυμάμαι ακόμα τον φίλο που το αγόρασε σε κασέτα, η οποία αντιγράφτηκε με συνοπτικές διαδικασίες. Λατρεύω τον Deris και λατρεύω αυτό το άλμπουμ. Το άκουγα πρόσφατα λόγω του live και συνεχίζω να το θεωρώ σπουδαίο.
#8 Green Day – Dookie : Ο έφηβος εαυτός μου δεν αντέδρασε ιδιαίτερα όταν είδε σε ποια θέση έβαλα τους Helloween, αλλά εδώ με βρίζει και μου λέει ότι είμαι ηλίθιος και ότι ξεχνάω πόσες ώρες έχω περάσει με αυτόν τον δίσκο. Το ακούω ξανά τώρα και πιθανότατα έχει δίκιο. Αλλά, τι να κάνω;
#7 The Offspring – Smash : Εδώ τον έχουν πιάσει νευρικά γέλια και μου λέει ότι αν μπορούσε θα σταματούσε να μου μιλάει. Μου αφιερώνει το “What In The World Happened To You”. Οκ, πάλι δίκιο έχει.
#6 Pearl Jam – Vitalogy : Δεν ξέρω πως γίνεται το αγαπημένο μου άλμπουμ από Pearl Jam και ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ όλων των εποχών να το αφήνω εκτός 5αδας, αλλά να που γίνεται. Ένα άλμπουμ που νιώθω ότι αποτυπώνει ιδανικά το εσωστρεφές Seattle της δεκαετίας του 90. Ιδιαίτερη αδυναμία μου το “Tremor Christ”, το αγαπημένο μου μη-δημοφιλές τραγούδι των PJ.
Θέσεις #5 - #1
Summary
#5 Megadeth – Youthanasia : «Το έσωσες λίγο, μαλάκα» ακούω να λέει εκείνος ο πιτσιρικάς μέσα μου. Το πρώτο μου Megadeth και πιο προσωπικά αγαπημένο. Κάπου μεταξύ του “Addicted To Chaos” και του “I Thought I Knew It All” βρίσκω τον εαυτό μου. Το “A Tout Le Monde” είναι αυτό που είναι. Το riff του “Killing Road”, η μπασογραμμή του “Family Tree”, τα νεύρα το “Reckoning Day”. Η τέλεια παραγωγή του Max Norman. Ο ήχος του Menza στα drums. Τα σχεδόν τέλεια τα lead/solo και του Marty και του Dave. Ένα ακόμα τέλειο metal άλμπουμ από την καλύτερη σύνθεση και περίοδο των Deth.
#4 Queensryche – Promised Land : Για όλα εκείνα τα βράδια που υπήρξε η παρέα μου. Για το ότι ήταν εκ των καταλυτικών ακουσμάτων όταν η μουσική ξεκινούσε ουσιωδώς να μετατρέπεται σε κάτι πιο συνειδητά βιωματικό. Τι συνέβαινε πιο πριν; Δεν ξέρω. I see someone else, not me.
#3 Alice In Chains – Jar Of Flies : Αν και κάποιοι ίσως το αφήσουν εκτός λόγω του ότι είναι EP, δεν γίνεται να αγνοηθεί από πλευράς μου, λόγω του πόσο με έχει σημαδέψει και συντροφεύσει ανά τα χρόνια. Το “No Excuses” ανήκει σε μια κλειστή ομάδα πολύ αγαπημένων τραγουδιών, κάθε γαμημένη στιγμή είναι τέλεια και στο “Nutshell” τα λέει όλα ο Layne.
#2 Dream Theater – Awake : Δεδομένου πόσο αδιανόητα σπουδαίο και επιδραστικό ήταν το “Images” είναι ακόμα πιο αδιανόητο το γεγονός ότι το σύνολο της σπουδαιότητας και της επιρροής που είχε μαζί με το “Awake” είναι μεγαλύτερο του αθροίσματος των δυο επιμέρους άλμπουμ. Βασικά, προσπαθώ να σκεφτώ καμιά ευφάνταστη μαλακία, ενώ απλώς το θεωρώ σχεδόν ισάξιο με τον προκάτοχό του και θέλω να υπερτονίσω το πόσο αδιανόητη δισκάρα είναι. And I’ll smile and learn to pretend.
#1 Soundgarden – Superunknown : Ένας από τους ιερούς σκοπούς που έχει η μουσική – έτσι όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον - είναι ότι μπορεί με κάποιο τρόπο να παλεύει αυτή με τα δικά σου σκοτάδια, για λογαριασμό σου. Για κάποιο λόγο θεωρούσα ότι το έκανε και για τον Chris Cornell κι όταν αποδείχθηκε ότι δεν ήταν αρκετή, κάτι ταρακουνήθηκε πολύ έντονα μέσα μου. Το “Superunknown” με τα τραγούδια του, με τους στίχους του, με τις ερμηνείες του Chris, με μια από τις καλύτερες παραγωγές που έχει ακουστεί ποτέ σε rock δίσκο, με το να είναι challenging and enjoyable at the same time, με τόσους πολλούς τρόπους, έχει μια πραγματικά ξεχωριστή θέση στο μουσικό μου σύμπαν. Είναι μια κορυφή που ίσως και να προσεγγίστηκε, αλλά ποτέ δεν ξαναπιάστηκε ούτε από τον ίδιο τον Chris, ούτε από κάποιον άλλο.
29 Likes
Θα στίψω το μυαλό μου να θυμηθώ που ήταν ο συγκεκριμένος διάλογος, αν και θα έρθω σε αμηχανία διαβάζοντάς τον τότε Leper Jesus, αλλά αξίζει για την επιχειρηματολογία του άλλου user. Αν το βρω θα το post-άρω εδώ.
1 Like
Το βρήκα, ήταν με αφορμή το “Lords of chaos”:
Από εδώ και κάτω απαντάει ο χρήστης Noir Hiver και λέει ενδιαφέροντα πράγματα.
1 Like
Ο Ayloss είναι.
1 Like
Αϋλος; Και δεν ειναι ραπερ;
4 Likes
(Στον ChrisP πήγαινε)
Για ράπερ καλά τα λέει για το black metal. 
1 Like
Μλκ δεν υπηρχε περιπτωση να μην υπαρχει Ελληνας ραπερ με τετοιο ονομα-κελεπουρι 
1 Like
1994 → Χρονιά πίκρας (σε εισαγωγικά), απώλειας (χωρίς εισαγωγικά) και λύτρωσης
Τα περισσότερα κείμενα είναι γραμμένα εδώ και μέρες, χαίρομαι ιδιαίτερα που βλέπω και κάποιες ταυτίσεις, αλλά και κάποιες αποκλίσεις με απόψεις άλλων users και αναφορές σε δίσκους όπως των FORGOTTEN WOODS που εμένα δεν χώρεσαν δυστυχώς στις επιλογές (και δεν ξέρω κι αν χωρέσει έστω το “Curse of Mankind”…).
11. - 6.
11. UNHOLY “The Second Ring of Power”
Ναι, ναι, καμία ντροπή, μουντιάλ είχαμε άλλωστε, δεν πειράζει να κατεβάσω κατ’ εξαίρεση ενδεκάδα. Το αξίζουν άλλωστε οι UNHOLY από την Φινλανδία, μια από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις του doom/death, με βασικό χαρακτηριστικό το ότι αρνούνταν πεισματικά (εκ του αποτελέσματος δηλαδή) να γράψουν κάτι έστω κοντά σε εμπορικό. Στο δεύτερο full-length τους βρίσκουν τον κατάλληλο ήχο, κάπως πιο καθαρό, ώστε να ντύσουν τις ως επί το πλείστον αργόσυρτες συνθέσεις τους (αυτό το “Neverending Day”, όνομα και πράμα).
10. NINE INCH NAILS “The Downward Spiral”
Α ρε Trent ξεκινάς πυροβολώντας, τι “if there is a Hell, I’ll see you there”, τι “I wanna fuck you like an animal”, αλλά στο μέσον κάπου το χάνεις λίγο. Ή, πιο σωστά, μάλλον κάπου το χάνω εγώ. Το καλό είναι ότι το/σε ξαναβρίσκω 3-4 κομμάτια μετά και όταν φτάνουμε πια στο “Hurt” (απλά συμπαθητική η διασκευή του Cash, μέχρι εκεί) θα σε θυμάμαι πάντα κρεμασμένο απ’ το μικρόφωνο να κλείνεις εκείνο το απίστευτο live στο Βράχων, τότε που είχα πάει με συνολικό ύπνο 12 ωρών τις προηγούμενες 4 μέρες και στο τέλος του ήμουν σε κατάσταση να έχω φύγει απ’ το σώμα μου και να παρακολουθώ από ψηλά.
9. MORTUARY DRAPE “All the Witches Dance”
Κρίμα που άργησε να βγάλει το full-length ο ιταλιάνος καραφλοχαίτης. Το πρωτόλειο χεβιμεταλλίζον black υλικό των MORTUARY DRAPE θα είχε κάνει πάταγο αν είχε κυκλοφορήσει μερικά χρόνια νωρίτερα. Ακόμα κι έτσι όμως, ακούγοντάς το είναι ν’ απορεί κανείς πόσο απλό είναι τελικά να δημιουργηθεί μια κυκλωτική σκοτεινή ατμόσφαιρα. “Solve et coagula…. Solve et coagula…. All the Witches dance!”.
8. ROTTING CHRIST “Non Serviam”
Να είναι άραγε το ότι το πρώτο κομμάτι που άκουσα ποτέ από πρώιμους RC είναι το “Fifth Illusion” (είχε προηγηθεί το “After Dark I Feel”) ο καταλύτης που το φέρνει πρώτο στις προτιμήσεις μου απ’ τη δισκογραφία τους; Περισσότερο μάλλον είναι το ότι εδώ τελειοποιούν τη προσέγγιση τους, η οποία συνίσταται στο ότι ενώ κοπανάνε αλύπητα και το βουητό απ’ τις κιθάρες ζαλίζει, έρχεται αυτή η φωνή-προφορά-τονισμός του Necromayhem (αλλά και τα ηπειρώτικα στοιχεία που αναφέρθηκαν) και δένουν το όλο γλυκό. Μόνο αυτόν τον τίτλο “Wolfera the Chakal” τι τον θέλανε, σα χαμένο επεισόδιο των θάντερκατς μοιάζει…
7. DARKTHRONE “Transilvanian Hunger”
Ασταμάτητο το ντουέτο (πλέον, μετά την αποχώρηση του Ζέφυρου), με τον Fenriz να αναλαμβάνει τα πάντα όλα πλην φωνητικών, παράγει τρίτη σερί κακοφωνία με αποκορύφωμα ένα από τα πιο ιδιαίτερα κομμάτια που έβγαλαν ποτέ. Αναφέρομαι ασφαλώς στο “As Flittermice As Satans Spys” που βέβαια -γιατί να το κρύψωμεν- παίρνει extra boost από τους στίχους του Grishnakh. Το μόνο του «αρνητικό» είναι ότι το ομώνυμο ας πούμε μπορεί να γαμάει ως κομμάτι, αλλά έφτιαξε και ορδές από ανέμπνευστους copycats, αλλά ΟΚ, μπορούμε να προσπεράσουμε, δε φταίνε οι ίδιοι οι DT γι’ αυτό….
6. SKYCLAD “Prince of the Poverty Line”
Στο νήμα, για να μην πω στο στρίψιμο του νομίσματος, μένει εκτός πεντάδας ο αγαπημένος μου δίσκος από τους Walkyier & co. To “Prince of the Poverty Line” τα έχει όλα τέλεια, οι κομματάρες διαδέχονται μία την άλλη (και με φοβερή ροή), οι στίχοι τσακίζουν κόκκαλα, κι όμως μέσα στην καταγγελτικότητά τους για την σύγχρονη σαπίλα, συνυπάρχει κι ένα σχεδόν μεσαιωνικό feeling (καθόλου τυχαία ίσως). “Cardboard City” γροθιά στην ψυχή, ιδίως όταν πρακτικά το είδα (στο περίπου έστω) με τα μάτια μου σε κάποιες περιοχές του Σαν Φρανσίσκο.
5.
THERAPY? “Troublegum”
Νιώθω ότι θέλω να γράψω τα ίδια με το SKYCLAD κι μην έχουν καμιά σχέση μουσικά. Δηλαδή ασταμάτητοι υπερκόμματοι, ροή, μια φοβερή χροιά πίσω απ’ το μικρόφωνο, στιχάρες που αναβλύζουν αγωνία. ΟΚ, κάποια στιγμή άκουσα το “Nowhere”, ωραίο αυτό λέω, ας πάρουμε το άλμπουμ και “τι σκατά δισκάρα είναι αυτό δικέ μου!”. “Screamager” (“I got nothing to do…”), το έπος “Die Laughing” (“lost in a world with no reality…”), highlight στο AlleyCat όποτε έπαιζε, διασκευάρα στους JOY DIVISION, γενικά ένα 10 στα 10 σε όλα.
4.
CRADLE OF FILTH “The Principle of Evil Made Flesh”
Τα έχω ξαναγράψει πρόσφατα, απλά, όμορφα και ωραία:
3.
BURZUM “Hvis Lyset Tar Oss”
Ηχογραφημένο κοντά 2 χρόνια πριν, και με τον Varg πλέον λεβέντη πίσω από τα σίδερα, το “Until/If the Light Takes Us” είναι χωρίς καμία υπερβολή η άπιαστη δική του κορυφή, άρα και μια από τις κορυφές του είδους γενικότερα. Η τελειοποίηση του ατμοσφαιρικού blackmetal, χωρίς εδώ απαραίτητα να θυσιάζει πράγματα στο βωμό της ασχήμιας (κάθε άλλο μάλλον, διαβάζοντας και τους -απλοϊκούς- στίχους), εξυψώνει αρχετυπικά συναισθήματα όπως η θλίψη, η μελαγχολία αλλά και το δέος μπροστά στο Ωραίο, έστω Αυτό Που Κάποτε Ήταν. Και παράλληλα γεννάει -μουσικές- ιδέες, πολλές από τις οποίες θα περάσουν τον Ατλαντικό και θα ποτίσουν μέρος του USBM. Όσο για το εξώφυλλο, για τον Theodor Kittelsen και τη σειρά του “Svartedauen”, θα κάνω μια εξαίρεση στο κανόνα που λέει ότι δεν βάζω προϋπάρχον cover artwork.
2.
THE OFFSRPING “Smash”
Σχεδόν τριάντα χρόνια πίσω, στο τότε walkman μου είχε σχεδόν βγάλει ρίζες η 90άρα κασέτα που στη μία πλευρά είχε επιλογές METALLICA (ξεκινούσε με το “Blackened”) και στην άλλη κομμάτια από το OST του Top Gun. Υπήρχε άραγε κάτι που θα την ξερίζωνε από εκεί για να πάρει τη θέση της; Κάπως, κάπου, κάποιος (να ήταν στα τέλη της πέμπτης, στις αρχές τις έκτης; ) μου λέει «ρε άκου δω κάτι!», το κάτι ήταν το “Bad Habit” και όπως καταλαβαίνετε τα μπινελίκια ήταν το κάτι άλλο για τον 11-12χρονο εαυτό μου. Έπρεπε να το βρω οπωσδήποτε αυτό το άλμπουμ με τo “stupid, dumb shit, goddamn, MOTHERFUCKER!”. Ευτυχώς κάποια στιγμή σύντομα κάπως το ‘φερε η κουβέντα με μεγαλύτερη ξαδέλφη, «θα στο γράψω εγώ μου λέει», μπίνγκο! Εγκατάσταθηκε στο walkman λοιπόν και τα υπόλοιπα είναι ιστορία.
Ο φίλτατος @hopeto έγραψε γι’ αγαπημένα άλμπουμς που αντέχουν, κι άλλα που «ξεφτίζουν» κάπως. Εγώ θα πω ότι συμφωνώ μαζί του σε γενικές γραμμές, όμως καμιά φορά δεν είναι κακό να επιστρέφουμε και στα δεύτερα. Γιατί ναι, αν το δω «αντικειμενικά», εν έτει 2023, το “Smash” μέσα μου έχει «ξεφτίσει» κάπως και ίσως θα έπρεπε κάποιοι να με πετροβολήσουν που αυτό είναι πεντάδα ενώ το “In the Nightside Eclipse” το έφαγε η μαρμάγκα. Όμως τελικά είναι μάλλον αναγκαίο να μη χαθεί εντελώς η σύνδεση με τον 12-13-14χρονο εαυτό μας. Δε μιλάω ακριβώς για νοσταλγία (σιγά μη νοσταλγούσα τα 12 μου άλλωστε) αλλά ένα υποσυνείδητο, σύντομο ταξίδι στον χωροχρόνο. Αυτό είναι για μένα το “Smash”…
PS. Το «έχει ξεφτίσει» δεν αφορά την οποία -τεράστια- αντικειμενική αξία του “Smash”, αφορά καθαρά τη σχέση μου μαζί του. Για να μην παρεξηγηθεί κανένας το λέω…
1.
MAYHEM “De Mysteriis Dom Sathanas”
Ήδη απ’ όταν πρωτομάθαινα τα περί νορβηγικού bm, υπήρχαν όλα τ’ άλλα, υπήρχε και το “De Mysteriis Dom Sathanas”. Το δέος με το οποίο περιβαλλόταν κάθε αναφορά σε αυτό άγγιζε τα όρια της εμμονής και του μεταφυσικού. Και αναρωτιόμουν (χωρίς να το έχω ακούσει ακόμα) γιατί αυτό και όχι κάποιο άλλο, αλλά όταν το άκουσα ένα αντίστοιχο δέος έπιασε και μένα. Τελικά κάποια στιγμή το κατάλαβα -ο δίσκος αυτός δεν είναι σημείο στον χρόνο, είναι το αποτύπωμα μιας διαδρομής χάους, παράνοιας, ένας θρίαμβος του Κακού.
Κομμάτια που δουλεύονταν για χρόνια από κόσμο και κοσμάκη. Ο κιθαρίστας (και εγκέφαλος του όλου πράγματος) που έχει τελειοποιήσει το “Bathory riff” (δείτε το σχετικό σημείο στο Until the Light Takes Us documentary) είναι πλέον σφαγμένος, ο δολοφόνος παίζει το μπάσο, ο «συνεργός» έχει μπλεχτεί με τα μπούνια στις συνθέσεις (με λίγα λόγια σχεδόν το μισό άλμπουμ ζέχνει THORNS). O αρχικός vocalist έχει αυτοκτονήσει, αλλά στη θέση του έχει έρθει ένας αντίστοιχα -αλλά διαφορετικά- παρανοϊκός τύπος από την Ουγγαρία που λαρυγγίζει περίεργα.
Αυτά και άλλα πολλά συμβαίνουν στα 46 λεπτά του “De Mysteriis…” και ακούγοντάς το κανείς, πρακτικά ακούει μια ολόκληρη δεκαετία (’84-’94) ζυμώσεων, διαβολικής βίας, λυκοφιλίας και έχθρας. Γι’ αυτό στέκει μόνο του σα πυρσός που αναβλύζει μαύρο φως, γι’ αυτό και οι THE TRUE MAYHEM τελικά ίσως να είναι αυτοί που ακολούθησαν (με τον Blasphemer), διότι αυτό εδώ είναι κάτι άλλο που μάλλον δεν θα μπορέσουμε ποτέ να το συλλάβουμε στο 100%, ειδικά εφόσον δεν ήμασταν εκεί την ώρα που συνέβαινε.
Ειδικές Καταστάσεις
-
HELL-AS: Αντιλαμβάνομαι το ότι οι KAWIR σε πολλούς φαντάζουν γραφικοί λόγω των aesthetics τους, αλλά τέλος πάντων αν είναι να πιάσουμε τέτοια συζήτηση τότε θα μπορούσαμε να χλευάσουμε και πολύ κόσμο ακόμα. Στην τελική ποτέ δεν υπήρξαν πρήχτες και δεν ενόχλησαν κανέναν. Και τέλος πάντων ακόμα είμαστε στο ’94, έχουν μόλις εμφανιστεί με δύο εξαιρετικές κυκλοφορίες (το split με SIGH και το demo “Eumenides”), προς το παρόν έχουν αγγλικό στίχο και βάζουν μερικά ακόμα λιθάρια στο ντόπιο ακραίο metal.
-
THE NEW WORLD: Το σκανδιναβικό second wave έχει φτάσει πλέον και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και έχει δώσει σε μέρος του USBM τον πιο πριμαριστό ήχο του (σε αντίθεση ας πούμε με το «καρφώνω-ταβανόπροκες-στο-φέρετρο» των PROFANATICA) αλλά και ενίοτε και την αισθητική του. Κάπως έτσι οι DEMONCY συνεχίζουν ακάθεκτοι με το δεύτερο demo τους, ομοίως και OI GRAND BELIAL’S KEY (που δυστυχώς αισθητικά θα μείνουν εδώ μια και ο Kaiaphas θα αποχωρήσει και θα ξεμείνουν οι rednecks που τους μετέτρεψαν σε αντισημιτικό ανέκδοτο). Παράλληλα μια καρπάθιας προέλευσης οντότητα αναδύεται από τα βάθη -οι BLACK FUNERAL του Michael W. Ford θα φέρουν το μεσαιωνικό, βαμπιρικό στοιχείο, ξεκινώντας από το “Journey’s Into Horizons Lost” και θα συνεχίσουν με μια σειρά από -κατά κανόνα- εξαιρετικές κυκλοφορίες… Σε άλλα εντελώς νέα η επανεμφάνιση των SADISTIC INTENT με το “Resurrection” EP πιστοποιεί την ιδιαίτερη αξία του εντός του αμερικάνικου death metal, με ωραία κιθαριστικά riffs αλλά χωρίς οποιαδήποτε έκπτωση στην ακρότητα.
-
MOTHER NORTH: Το “De Mysteriis…” που λέγαμε λοιπόν επιστέγασε τα πεπραγμένα της Νορβηγίας. Από δω και πέρα υπάρχουν διάφορα μονοπάτια για τους ακόλουθους, κάποιοι πήραν εμπορικούς δρόμους, κάποιοι χάθηκαν στη ληθη, κάποιοι «είδαν παραπέρα» και χαρακτηρίστηκαν avantgarde. Τα “Those Who Caress the Pale” (μεγάλοι VOIVOD, όλα τελικά ξαναγυρνάν σε σας) και “Constellation” άνοιξαν με κάθε επισημότητα τη νέα εποχή. Από κοντά και οι FLEURETY του Zweizz με το “Darker Shade of Evil”… Ωστόσο, αξίζει αναφορά (και χαίρομαι που δεν θα είναι μόνη, @GRACCHUS_BABEUF) και στο demo των OLD MAN’S CHILD, το οποίο ναι, και εγώ από το hammer το τσίμπησα (ως split με DIMMU και ομολογώ ότι τότε ήμουν πιο εντυπωσιασμένος από αυτούς) και είναι ένα φίνο δείγμα ατμοσφαιρικού blackmetal (με γερή δόση viking), μέχρι να έρθει το φανταστικό ντεμπούτο.
-
PARLEZ-VOUS FRANÇAIS: Ωραία και τώρα τι γίνεται, που ξαναβρίσκουμε το αρχικό σοκ της ηχητικής ακρότητας; Θα πρέπει να πάμε νοτιότερα, διότι η Γαλλία μπαίνει στον μαυρομεταλλικό χάρτη μέσω του κονκλαβίου που θα αυτό-ονομαστεί Les Legions Noires και θα περιλαμβάνει άπειρα demos, EPs, splits, άντε και μερικά κανονικά full-length. Με κατάλογο ονομάτων που σε πολλές περιπτώσεις θυμίζουν φαρμακείο (BRENORITVREZORKRE το αγαπημένο μου μακράν), οι Μαύρες Λεγεώνες θα συνδυάσουν τη Σκανδιναβία και τον βαμπιρισμό με καλοδεχούμενα φρικτό ήχο (necrohell φάτε τη σκόνη μας) αλλά και υφέρπουσες μελωδίες, που πηγάζουν ενίοτε και από την κέλτικη ιστορία του τόπου. Όπως για παράδειγμα το “Celtic Poetry” των VLAD TEPES που είναι η προφανής επιλογή μου της συνομοταξίας, μαζί με τους MÜTIILATION και BELKETRE.
-
ALBION & EUROPA: Ρε Γκρεγκ! Ρε Νικ! Ρε τρελοί είστε ρε;;;; Πάτε και χώνετε ένα από τοπ-10 (με επιείκεια) κομμάτια σας σε EP; Τι να πω, τέλος πάντων, I don’t hold it against you… Αμ οι άλλοι οι ANATHEMA στο απόγειο της doom/death περιόδου τους πάνε γράφουν στίχο “Believe in angels, they believe in you, Oh, spread your wings, there is more than this darkness” και είναι και φανταστικό τραγούδι δηλαδή… Στην ηπειρωτική Ευρώπη και πιο συγκεκριμένα στο νοτιοδυτικό άκρο της, πάμε για λίγο Lusitanian blackmetal (στο όριο του να το γυρίσουν βέβαια προς τις γνωστότερες και πιο ατμοσφαιρικές φόρμες τους) από τους MOONSPELL. Φυσικά, δεν γίνεται να κλείσω με κάτι άλλο εκτός από τη «φετινή» κυκλοφορία των FULGOR, τελευταία που να ακουμπάει στο metal (το “Eyequinox” EP που ακολούθησε είναι κατά βάση darkwave -εμένα μου αρέσει και αυτό). Η κασέτα “Our Ten Urphar Visions” τελειοποιεί το μπέρδεμα “blackmetal/ψυχεδέλεια/kraut/kraftwerk” και θα μπορούσε να είναι και στην πεντάδα μου, αλλά προτιμώ να τη βάλω εδώ πρώτον για να κερδίσω μια θέση (
) και δεύτερον για να κλείσω πανηγυρικά το κείμενο (για όποιο άντεξε να φτάσει μέχρι εδώ 
).
28 Likes
Επειδη εχει τρεξιμο σημερα κι επειδη θα ζηταω παραταση λογω συναυλιας, ας τα ριξω τωρα κι αν βρω χρονο θα γραψω κατι παραπανω.
- Skyclad – Prince of the Poverty Line
Επιθετικος οσο δεν παει, βιττριολικος οσο δεν γινεται, ποιητικος οσο κανεις. Ο Martin βγαζει το ειναι του με μελωδιες που ειναι αδυνατο να μην αναγνωρισεις αν εχεις ακουσει ελαχιστα αυτο το συγκροτημα. Ενας δισκος του 1994, που θα μπορουσε να βγει το 2023. - Helloween – Master of the Rings
Με παραξενεψε ο Deris τοτε που ειχε βγει ο δισκος, δεν μπορουσα να τον τοποθετησω στο συγκροτημα οταν η φωνη ηταν τοσο διαφορετικη. Φυσικα ειναι σπουδαιος δισκος και σπουδαιος τραγουδιστης, γι’ αυτο και παιρνει τη θεση που του αξιζει στη λιστα μου. - Soundgarden – Superunknown
Σνομπαρα το ειδος “τοτε”. Σουπερ δισκος, ας αποδεχθω ποσο λαθος εκανα (και) εδω. - Melvins – Stoner Witch
Δεν τους ειχα (παρ)ακολουθησει ως προσφατα. Την αλλη Κυριακη ελπιζω οτι θα ειμαι στην Τεχνοπολη. Απιστευτος δισκος, απιστευτος ηχος. - Kyuss – Welcome to Sky Valley
Θυμάμαι να μπαίνω στο Metropolis, ως πελατης, λιγο καιρο αφου ειχα σταματησει να δουλευω εκει. Βλεπω το εξωφυλλο, μου λεει ενας παλιος συναδελφος “θα σου αρεσει”. Ποσο πιο υποτιμητικες λεξεις να επελεγε για αυτη τη δουλεια; Σημειωση: δεν ειμαι φαν του ειδους.
Δισκαρες που σημερα δεν μπηκαν στην πενταδα, αλλα χθες ή αυριο θα μπορουσαν να ειναι εκει ^^^^^. Χωρις σειρα:
Dream Theater – Awake
Savatage – Handful of Rain
Fates Warning – Inside Out
Bruce Dickinson – Balls to Picasso
Memento Mori – Life, Death, and Other Morbid Tales
Queensrÿche – Promised Land
Tiamat – Wildhoney
The Black Crowes – Amorica
Bon Jovi – Cross Road
Megadeth – Youthanasia
31 Likes
Πάρα πολλές doom καρδούλες
2 Likes
Άραγε έχουμε κάποιο ντοκουμέντο για την πραγματική συνεισφορά του Snorre στις συνθέσεις; Δε μιλάω για συμμετοχή (ξέρω ότι δεν παίζει), αλλά για το πόσο πολύ τελικά μπλέχτηκε ή όχι (θυμάμαι μόνο 1 ή 2 riff από το “Grymyrk” να είναι αυτούσια).
Επίσης ξέχασες ν’ αναφέρεις ότι και ο Dead “παραμένει” κομμάτι του album αφού οι στίχοι είναι δικοί του.
1 Like
Σωστό για Dead
Για Snorre -αν και δεν είμαι κανένας scholar- γενικά είναι συγκεχυμένα τα πράγματα ακόμα και για συμμετοχή, πχ η παρακάτω φώτο είναι από το αρχείο του Αττίλα από το '93 στις ηχογραφήσεις των φωνητικών του DMDS στο Grieghallen και ο Snorre είναι μαζί.
Εμένα η γνώμη μου είναι ότι ακόμα και αν δεν συμμετέχει άμεσα συνθετικά και εκτελεστικά, έστω έμμεσα η επιρροή του είναι εκεί.
8 Likes
Wow, ανεκτίμητη φωτογραφία, δεν την είχα ξαναδεί. Υπάρχει κάποιο site με παρόμοιες;
(Ποιοι είναι; Attila τέρμα αριστερά, αλλά μετά με μαντεψιές θα έλεγα Snorre, Hellhammer, Pytten, Euro;)
1 Like
1. Emperor - In the Nightside Eclipse
Προσωπικά θεωρώ πως η άτυπη τριλογιά που έχω σχηματίσει στο μυαλό μου και ξεκινάει με το In the Nightside Eclipse, συνεχίζεται με το Bergtatt και ολοκληρώνεται με το Aspera Hiems Symfonia είναι ότι πιο σημαντικό συνέβει στο black metal και την μετέπειτα πορεία του. Για ένα genre που παρουσιάσε την πιο πολυδιάστατη εξέλιξη (προς κάθε πιθανή κατεύθυνση), αυτός ο δίσκος είναι θεμελιώδης.
2. Τhe Offspring - Smash
Ψήφος που χρωστάω στον 12χρονο εαυτό μου. Ίσως ο δίσκος που έχω ακούσει πιο πολύ από κάθε άλλον (πλην του Justice) αφού έπαιζε στο repeat επί μια τριετία σε τριήμερες, ημερήσιες, πάρτι, σπίτια, walkman και ότι άλλο βάζει ο νους.
3. Mayhem - De Mysteriis dom Sathanas
Ο δίσκος-συνώνυμο της σκηνής. Προσπερνάει τους Darkthrone λόγο ιστορικής σημασίας. Και να δηλώσω επί της ευκαιρίας πως είμαι από τους περίεργους οι οποίοι θεωρούν το Deathcrush ως την καλύτερη κυκλοφορία των Mayhem.
4. Machine Head - Burn My Eyes
Ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών, ακρογονιαίος λίθος του 90s metal, κομβικός όσο λίγοι (Seps, Pantera, Fear Factory) στο γεφύρωμα του post-thrash με το metal των 00s.
5. Orphaned Land - Sahara
Τα είπαν καλύτερα οι προλαλήσαντες, το βάζω στην 5η θέση για να πάρει μια ψήφο και να υπάρχει σαν honorable mention στη βίβλο του anhydriis.
Ηοnorable Mentions:
Megadeth – Youthanasia
Kyuss – Welcome to Sky Valley
Skyclad – Prince of the Poverty Line
Corrosion of Conformity – Deliverance
Rotting Christ - Non Serviam
The Prodigy - Music for the Jilted Generation
Nail Bomb - Point Blank
Darkthrone - Transilvanian Hunger
Depressive Age - Lying in Wait
Dream Theater - Awake
27 Likes
Μου είχε την πετάξει στο feed του fb από αυτή εδώ τη σελίδα, δεν είμαι καν μέλος (δεν πολυασχολούμαι) αλλά λογικά κάπως θα έπαιξε ο αλγόριθμος.
Η σειρά στη φώτο αυτή που λες είναι.
2 Likes
Καταρχάς, kudos για το λογοπαίγνιο-σαρδάμ, κατά δεύτερον, για μια δισκογραφία με “De mysteriis…”, “Wolf’s lair abyss”, “Grand declaration…” και “Ordo ad chao”, κοιτούσα το post σου έτσι:
2 Likes