Blues rock διασκευές με απόλυτο σκοπό ύπαρξης
Ain’t no love in the heart of the city
Help me through the day
1 Like
Σίγουρα. Μπορεί να θεωρώ τις περισσότερες προσπάθειες των Metallica πχ άστοχες αλλά ομολογουμένως έκαναν εξαιρετική δουλειά σε turn the page και breadfan
Με τους Dream Theater και ειδικά το change of seasons, θεωρώ πως σε όλες σχεδόν τις διασκευες εκεί τους λείπει και η τσαχπινιά και η φωνητική επάρκεια . Εξαίρεση θεωρώ το Love lies bleeding που τους πάει τρομερά
1 Like
Καλύτερη διασκευή από metal μπάντα ever:
Τα λέμε σε λίγες ώρες…
2 Likes
Αν μιλάμε για Tori, άκου From the Choir girl Hotel !
2 Likes
Πάμε στο 1995, κλασικά όλα τα είδη μουσικής οργιάζουν με εντυπωσιακά αποτελέσματα σε όλο τον πλανήτη (πλην του ατμομεταλ που σχωράτε με, ελάχιστες φορές μου είπε κάτι, αλλά ποιός χέστηκε), οπότε επιγραμματικά μερικά πράγματα, σε μια χρονιά με πολλά άλμπουμ που πάλεψαν για θέση στην 5δα και ανάλογα το αν ήμουν 16-18-25 μπορεί και να έμπαιναν, αλλά μεγαλώσαμε και βάλαμε μυαλό 
Τέλος πάντων. Το 1994 έκανα σεντόνι και ξέχασα το ντεμπούτο των θρύλων Misery ενώ το υπερσπλιτ το είχα βάλει το '92, αυτός είμαι. Ραντεβού το 2012 για το “Painkiller” (αναλογικά όμως καλύτερο των προκατόχων του) του crust.
Η πεντάδα:
Summary
1. Ved Buens Ende - “Written In Waters”
Έχουν γραφτεί (γραφικά) χιλιόμετρα για τον μοναδικό ολοκληρωμένο δίσκο ενός τόσο βραχύβιου project. Η σφαίρα στην οποία κινούταν το “Written In Waters” αλλά και οι δημιουργοί του, είναι κοσμική, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι το επίκεντρο κάποιας έρευνας σχετικά με την αποδοχή της. Βλέπετε, όταν κάτι είναι μπροστά από την εποχή του, είναι καταδικασμένο να μην αναζητεί συμμάχους και υποστηρικτές. Ο δρόμος του, ήταν μοναδικός. Οι Carl-Michael Eide και Vicotnik, δεν κοίταξαν μέσα από μια χαραμάδα στο μέλλον, αλλά έσκισαν το ίδιο το υφαντό της metal πραγματικότητας με αυτό το έργο τέχνης. Η νέα εποχή του ριζοσπαστικού, ακραίου, και όχι μόνο, metal, στη μορφή που εκ των υστέρων, είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε, ξεκίνησε από αυτές τις δυσαρμονικές νότες και τα μυστήρια πιατίνια, από αυτό το μπάσο και τους αινιγματικούς στίχους. Το όνειρο δε, που βιώσαμε τον Μάρτιο του 2020, δεν ήταν απλά μια υπενθύμιση τετελεσμένων γεγονότων, αλλά μια εμπειρία των αισθήσεων.
Εκ των υστέρων, να πω πως τέτοιοι δίσκοι με έκαναν να εκτιμήσω Slint, Husker Du, Mahavishnu Orchestra, Nation Of Ulysses, Naked City, Tortoise (αλλα οχι ολο το post-rock), πέραν των προφανών και χιλιοειπωμένων (και απο μενα) τα προηγούμενα χρόνια. Σε κάθε περίπτωση, όλα εδώ γυρνάνε, για όσα υποστηρίζω πεισμωμένα στον ακραίο ήχο στις ηλεκτρονικές σελίδες του σάιτ καθημερινά.
“Witches painted me / Like mysteries created me… / Like were the poets breathe, / I were woven into blasphemies.”
Έτσι είναι.
2. Darkthrone - “Panzerfaust”
- Εξώφυλλο Χρονιάς. Είμαι οπαδός της αποδόμησης που έφερε η φωτογραφία στην τέχνη βλέπετε, και της ριζικής αναθεώρησης της. Και αυτά τα βρίσκω σε ένα δίσκο που υπερασπίζεται το ρομαντισμό στη μουσική ως κίνημα. Οι Darkthrone αιχμαλώτισαν ιδανικά την κίνηση και το όργιο του υποσυνείδητου έναντι στο αδιάψευστο της οπτικής μαρτυρίας με τα εξώφυλλά τους.Έτσι, αντιφάσεις μόνο.
Αρχικά, δεν μιλάω εγώ μιλάνε τα τραγούδια. Το μόνο ουσιαστικό “ten thousand” του metal (κάτι έκανε και ο, υπερεκτιμημένος -όχι εδώ- στιχουργικά Varg), το βορβορώδες σκότος που δημιουργεί ήχους που χάνονται στις ανήλιαγες σκιές του δάσους, η κοινωνική απομόνωση, η απαγγελία κλασικής νορβηγικής ποίησης, ο αξεπέραστος, αλάνθαστος, πλούσιος και μεθυστικός ήχος του Necrohell. Η γραμμή που τράβηξε η μπάντα από την κυκλοφορία του πρώτου νορβηγικού black metal δίσκου μέχρι εδώ, είχε περισσότερες γωνίες από όσες της καταλογίζονται. Δεν είναι τέλος εποχής, αν και ένας κύκλος κλείνει. Οι Darkthrone μεγαλούργησαν δείχνοντας στους αποκαμωμένους, μιμητές και ασκητές ύφους, πως το μυστικό δεν είναι η ατμόσφαιρα, αλλά τα τραγούδια που τη γεννούν. Και εδώ έχει μυθικά τραγούδια που ρημάζουν το συναίσθημα και γδέρνουν τα δάκτυλα που προσπαθούν να τα μάθουν. Το 1995 ήταν η χρονιά του Fenriz. Εδώ υπάρχει η Πεμπτουσία του τι εστί, όχι ξεπατίκωμα όπως θα πουν οι καλοθελητές, αλλά του τι σημαίνει riff σε μια σκηνή που το αποδόμησε. Απροσπέλαστο.
3. Gamma Ray - “Land Of The Free”
Πραγματικά, δεν ξεπέρασα ποτέ το “Rebellion In Dreamland”. Είναι αυτή η ανάταση, που παίρνει τη σκοτεινή και οξεία χροιά του Νονού, και από το κράσπεδο όπου κοιτάει το χέρι σε ένα άβολο περπάτημα, το σφίγγει και το υψώνει ως γροθιά, από το σκοτάδι στο φως. Αυτός ο δίσκος για μένα, και ας έχει μέσα το “Afterlife”, είναι δίσκος ελπίδας. Και, όσο πικρόχολος, απαισιόδοξος ή ό,τι άλλο έχω υπάρξει και είμαι, το ήθελα. Δηλαδή, πήγαινα να δώσω πανελλαδικές με αυτό και Nevermore στα ακουστικά. Έτσι πήγα και την πρώτη μέρα, με κρίση άγχους στο πανεπιστήμιο. Αυτός ο δίσκος ήταν πάντα εκεί. Και θα είναι. Let our hearts cry out so our voices can be heard. Έτσι για το άτυπο, σβήνει τα Keepers στη μιση ακρόαση, σβήνει και όλο το power/heavy, σβήνει και εμένα που απλά λες και βγήκα από το Dragonball στο Man On A Mission γίνομαι πίθηκος και παθαίνω παροξυσμό. Μουσικότητα και πάθος. Πάθος.
4. GZA - “Liquid Swords”
When I was little my father was famous
He was the greatest samurai in the empire
And he was the Shogun’s decapitator
He cut off the heads of a hundred and thirty-one lords
It was a bad time for the empire
The Shogun just stayed inside his castle and he never came out
People said his brain was infected by devils
My father would come home, he would forget about the killings
He wasn’t scared of the Shogun, but the shogun was scared of him
Maybe that was the problem
Then, one night
The, the Shogun sent his ninja spies to our house
They were supposed to kill my father but they didn’t
That was the night everything changed
Και μπαίνει η κιθαρίτσα. The rest is history. Το ντεμπούτο του GZA είναι ο δεύτερος καλύτερος δίσκος της Wu-Tang οικογένειας. Πιθανώς, οι πιο εμπνευσμένοι στίχοι που άκουσα σε δίσκο hip hop, από άποψη ευρηματικότητας. Επίσης, Η άρθρωση. Λεπτομέρειες στα σύμφωνα ή τονισμοί σε φωνήεντα, παραγωγή RZA από το υπερπέραν, μια δυστοπία που εξαπλώνεται, και απλά κουκουλοφόροι πετάγονται και φερμάρουν τους ανταγωνιστές.
I don’t waste ink, nigga, I think
I drop megaton bombs more faster than you blink
'Cause rhyme thoughts travel at a tremendous speed
Through clouds of smoke of natural blends of weed
Ο GZA εδώ εδραιώθηκε ως ο MC με τον οποίο δεν μπλέκεις. Ο MC που αν έρθει και σου χαρίσει 4 μπάρες θα σου ανεβάσει το άλμπουμ 2 επίπεδα, ο γίγαντας που είπε πως, ως άλλος Sun-Tzu, η χαλάρωση προμηνύει βαθιές πληγές. Τέτοια laid back πετσοκόμματα, τέτοια χαρντκορίλα εν μέσω μέθης, μαστούρας, αραγματικής, δεν έχουν ξαναγίνει. Ο GZA σε αναγκάζει να τον ακούσεις, και να ανεβεις επίπεδο. Ghostface και Method Man κυρίως αλλά και οι υπόλοιποι killah bees μετατρέπονται στις δυσοίωνες φιγούρες των alter ego τους και σε στήνουν στη σκακιέρα.
You can see the weakness of a man right through his iris
Πλέον είσαι πιόνι των ορέξεών τους. Όλα όμως, στη φιλοσοφία του δρόμου, έχουν ένα στόχο, δεν χάνονται στις φαντασιακές διαδρομές της στιγμιαίας έμπνευσης. Αστική τέχνη στο μεγαλείο της.
Protons
Electrons
Always
Cause
Explosions
5. Bjork - “Post”
Η πρώτη μου επαφή με την Ισλανδή καλλιτέχνιδα ήταν μεθεπόμενοι δίσκοι, και φυσικά οι KUKL που και εκεί επικρατούσε παράνοια. Όταν αποφάσισα να ψάξω λίγο παραπανω, σε μια εποχή που όλος ο κόσμος καιγόταν youtube και εγώ αγνοούσα την ύπαρξη του, έπεσε το μάτι μου στο “Post”. Θεώρησα, ακόμη και σε τόσο νεαρή ηλικία, δίχως να έχω ακούσει ούτε post-rock τότε, πως ήταν ένας εντελώς θαρραλέος και προκλητικός. Πρακτικά η μόνη μου σχέση με το post, πέραν του να αντιγράφω κινήσεις Black Mamba, T-Mac και The Truth στα ανοικτά της γειτονιάς, ήταν ο Καστοριάδης (όχι πως καταλάβαινα πολλά τότε, αλλά περνούσα τα τεστ). Οπότε, είδα και την περιγραφή wikipedia (αυτή την ήξερα) και λέω, πω, ταιριάζει. Ε λοιπόν, για μένα τότε, αυτό ηχούσε ως παρθενογένεση. Μπορεί και να είναι. Μέχρι σήμερα, ακόμα εντυπωσιάζομαι με κάθε εναλλαγή, κάθε απρόκλητη μεταφορά σε διαφορετική εποχή/σεκάνς/σκηνή κάθε φορά που η Bjork, μετατρέπει το άβολο της συνύπαρξης σε θριαμβευτική εδραίωση (και όχι προσαρμογή) ξεπερνώντας κάθε καλλιτεχνικό και βιωματικό εμπόδιο που επί της ουσίας διαχωρίζει το “When The Levee Breaks” από τους Massive Attack. To “Post” είναι ο θρίαμβος του πραγματικού avant-garde που γελάει με τα κουτάκια και τις ευθείες και τα ρεύματα και τις φουρνιές και τις σκηνες.
Επιγραμματικά (ή και όχι, αλλά αποψάρες γαρ), το +25 για την πλήρη λίστα μου:
Summary
6. Ulver - “Bergtatt” - Καλημέρα blackgaze. Ο κορυφαίος Ulver δίσκος της άτυπης τριλογίας τους δείχνει πως ο Garm δεν ήταν σαν τους άλλους. Η πρώτη φορά που έκλαψα με '90s black metal δίσκο, όχι από λύτρωση, ούτε από εκτόνωση της οργής, αλλά επειδή ένιωσα πως ήρθε η ώρα να γυρίσω τον κόσμο έξω από το Παγκράτι με άλλο μάτι. Πρακτικά, ο δίσκος που με έκανε να ξεκινήσω πεζοπορίες τραβολογώντας τότε τον πατέρα μου. Και να εκτιμήσω τα solos στο black metal.
7. Down - “NOLA” - Ο δίσκος με τον οποίο μάλλον μπήκα στα (σκληρά) μπλουζ, και ο καλυτερος δίσκος του Ανσελμο. Εκπληκτικό βάθος και συνθετική αντίληψη, τρομερά ρυθμικά σημεία, αδιανόητος ήχος. Λασπουριά να ουμ. Επίσης, τοπ άκουσμα για να παίζεις μπιριμπα.
8. Necromantia - “Scarlet Evil Witching Black” - ο κορυφαίος δίσκος της μπαντας, το άλμπουμ που έδεσε όλα όσα ήθελαν να κάνουν φουλ αποτελεσματικα, μια χειμαρρώδης επίθεση μεγαλείου με σκουριασμένα μεσαιωνικά και μουχλιασμένα ξύλινα όπλα. Καθένα για τη χρήση του. Από τα άλμπουμ που δαμάζουν ένα ιδίωμα και το στροβιλίζουν μέχρι να ξεζουμιστεί και να μείνει σκελετός. Που χορεύει το spiritdance.
9. Fear Factory - “Demanufacture” - Επιδραστικό; τσεκ. Παραγωγάρα; Τσεκ. Ορίζει μια εποχή; Τσεκ. Καθορίζει την επόμενη; ΤΣΕΚ. Κλασικό; Τσεκ. Απαραίτητο; Τσεκ. Φωνάρα; Τσεκ. Δισκάρα; Τσεκ. Δεν είναι ο αγαπημένος μου, αλλά μιλάμε για υπέρτατο και τέλειο μεταλ άλμπουμ. Αν βγάλουμε τον ακραίο ήχο όπως τον αντιλαμβάνομαι, αυτό είναι ο μεταλ δίσκος του 1995, από αυτό για αυτό.
10. Raekwon – “Only Built 4 Cuban Linx” - Καλησπέρα gangsta rap. Τι εννοείς προϋπήρχες; Αφού εδώ το “Criminology” δικάζει τους φασαίους που έπαιζαν asthetics over substance στη σκηνή. Το ‘purple tape’ του Chef, μαζί με έναν αφιονισμένο, στα όρια του μυθικού, Ghostface Killah, είναι ένα από τα αρτιότερα hip hop άλμπουμ όλων των εποχών. Διαθέτει και το κρυμμένο Wu-Gambinos που είναι το Godfather της ραπ. Γενικά, ακόμη και το σήκουελ δικάζει αλλά αυτά τα λέμε το 2009. Ο Rae έπαιξε μεγάλη μπάλα και απέδειξε πως ήταν ο μόνος με τόση διάρκεια και ωμό λυρισμό στο σχήμα. Ο Ghost δε, έμενε να σώσει τη μπάντα και ολόκληρο το ιδίωμα λίγα χρόνια μετά. Εδώ, ηχούν ως το πιο αλήτικο ντουέτο του σύμπαντος.
11. Paradise Lost - “Draconian Times” - Ας δεχθούμε πως το να διασκευάζουν οι Sisters Of Mercy το “Mesmerized” είναι κάτι το συγκλονιστικό, και πως οι κιθάρες του Rick Agnew απλά χάθηκαν στα σοκάκια του ποστπανκ. Ας μιλήσουμε καθαρά και μόνο για το μετσολ. Ε, αυτό είναι μεγάλη του στιγμή. Αν ήμουν 16-17 χρονών μάλλον θα το είχα πεντάδα. Δηλαδή, τώρα πρόσφατα το έβαλα πάλι να παίζει και μερικά σημεία με γονάτισαν. Δίσκος σταθμός, καλή δραματουργία που δεν πλατειάζει, φοβερά τύμπανα. Επίσης, τραγουδάρες. Μου θυμίζει και μια κακή μου περίοδο, σκέφτομαι τον Παπασημακόπουλο να φωνάζει “οι δρακονιανοί” με βλαχοψεκ προφορά και χασκογελάω, όλα καλά. Επίσης, ακραίο εξώφυλλο. έχει τραγουδάρες, το είπαμε;
12. Disfear - “Soul Scars” - Από εδώ και πέρα ξεκινάει η σουηδική επέλαση της λίστας μου. Κάπως έτσι δηλαδή:
Η στιγμή που θα το αγοράσω σε φυσική μορφή θα σημειωθεί στο ημερολόγιο μου. Εδώ, κάποιοι σουηδοί, αιχμαλωτίζουν την τέλεια παραγωγή, το τέλειο σουηδικό χάρντκορ/κραστ, την τέλεια ενσωμάτωση της Anti-Cimex μελωδίας, το τέλειο μακελειό. Δεν είναι απλώς επιδραστικό, ειδικά σε μια εποχή που το σουηδικό μελοντεθ του Γκετεμποργκ κατακλέβει τη συγγενική σκηνή και τη βρίσκει στο μεήνστριμ, δεν είναι απλώς ο ένας από τους δίσκους που έμαθαν στον Kurt Ballou πως να φτιάχνει όγκο και ήχο. Τα πεταλάκια δίνουν και παίρνουν, οι συνθέσεις ισοπεδώνουν, θα μπορούσε να είχε βγει χθες και πάλι θα αποθεωνόταν.
13. Dodheimsgard - “Kronet Til Konge” - Λοιπόν, ΟΚ, το μπάσο του Vikernes στο “De Mysteriis” αποθεώνεται, το μπάσο του Fenriz εδώ πέρα το έχει μελετήσει κανείς ή μόνο ότι χαράζεται στην επιδερμίδα μας ενδιαφέρει; Ο πηχτός του ήχος θα επηρεάσει δυσανάλογα πολλές μπάντες στο μέλλον, μερικές συνθέσεις θα γεννήσουν σχολές εκεί στο 2002-2003, κάποια riffs θα μείνουν στην ιστορία όταν ακουστούν ελαφρώς παραλλαγμένα χρόνια μετά, επηρεάζοντας την τεχνοτροπία του Αρχιτέκτονα του Σκότους, αλλά εδώ έχουμε ένα άλμπουμ που παίζει το black metal 1994 στο 1995, δηλαδή ανανεωμένο μα κλασικό. Υπερδίσκος. Ο Aldrahn συστήνεται στον πολύ κόσμο και ως φωνή και ως μουσικός, σε μια χρονιά που έκανε αρκετά περάσματα στη σκηνή, αλλά το μυστικό του άλμπουμ είναι το rhythm section. Μόνο για μύστες.
14. Rancid - “…And Out Come The Wolves” - Ο καλύτερος πανκ ροκ δίσκος του 1994 βγήκε το 1995. Οι Rancid παίρνουν street punk και ska και τα πετάνε μέσα στο μελωδικό πανκροκ που άκμαζε στις αλάνες και τις συνοικίες του Αμέρικα, και κυκλοφορούν τον κορυφαίο τους δίσκο και ένα από τα πιο ανόθευτα και μοναδικά διαμάντια του ιδιώματος. Επίσης, παραχωρούν και ένα εγχειρίδιο του πως να κάνεις εμπορική επιτυχία μένοντας πιστός στις ρίζες σου (ωπ τι έκανα εδώ;) , δίχως να παραχωρήσεις σπιθαμή. Ο δεύτερος πιο αγαπημένος μου, τα άλλα στο μέλλον.
15. Extinction Of Mankind - “Baptised In Shit” - Προσωπικά, προτιμώ το αδιανόητο “Storm of Resentment” του 2017, ένα άλμπουμ σε μια εποχή που όλες οι παλιές καραβάνες επανέρχονταν οριακά καλύτερες του παρελθόντος. Ας μιλήσουμε όμως για αυτή την κλασική κυκλοφορία. Τέλειος ήχος, τέλειες ενορχηστρώσεις, φοβερά φωνητικά, σωστοί στίχοι, ξερά και εμπνευσμένα riffs, σκοτάδι, αλλά και μια αύρα που δεν σου επιτρέπει να πατήσεις pause. Δίσκος - πύλη για το ιδίωμα, και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας του.
16. Mütiilation – “Vampires Of Black Imperial Blood” - Χρονιά επίσημης εκκίνησης και του γαλλικού black metal εδώ. Πακέτο με κάτι ντέμος των Vlad Tepes εκείνη τη χρονιά, καθώς και το ντεμπούτο LP των βαρεμένων Black Funeral. Ο ΜΟΝΟΣ δίσκος που κατάλαβε τι έγινε στο “Transilvanian Hunger”. Έκτοτε, οι μιμητές, προσπαθούσαν να πιάσουν αυτό το έργο παρά τα όσα έκανε στον καναπέ του ο Fenriz. Οι μαύρες λεγεώνες έχουν βρει τα τελευταία χρόνια μια αναβίωση (με διαθέσεις ευαισθητοποιημένου reclaim), και επισκεπτόμενος ξανα το δίσκο, δεν γίνεται να μην αιχμαλωτιστώ στο Τρανσιλβάνιο μεγαλείο του, που με κάνει να δένομαι στο κατάρτι του “Δημητερ” αν και στην πραγματικοτητα μαλλον ο ήχος ειναι ισοδύναμος του να σε τρωνε τα ποντικια σε ενα σοκακι μες την υγρασια και τη μποχα.
17. Abigor - Nachthymnen (From the Twilight Kingdom) - Πιθανώς, ο κορυφαίος δίσκος των Αυστριακών. Η μεγαλύτερη στιγμή του Silenius το 1995. Πήραν το “Orkblut” της ίδιας χρονιάς και λένε καλο το επικό/ατμοσφαιρικό/μεσαιωνικό σου στοιχείο, ας το πάμε στον απόπατο της κόλασης του δάντη, μεσα από δυσαρμονικά μονοπάτια και υπερπολύπλοκα - ισοδύναμα του μάγματος στο riffing, μονοπάτια . Οι Abigor κέρασαν μεγάλη φάπα όσους τους έμαθαν τότε, και δημιούργησαν ένα δέσιμο που εμένα προσωπικα με κατέστησαν ταπεινό ακόλουθο ικανό να τους δώσει πολλές ευκαιρίες. Κλασικός δίσκος του avant-garde και επιβεβαίωση πως ο T.T., που ενίοτε πιάνει και μπάσο σε ανίερα άλμπουμ, είναι ένας από τους εντυπωσιακότερους κιθαρίστες του ιδιώματος.
18. Earth Crisis – “Destroy The Machines” - Ειπώθηκαν όλα για αυτό από τον Leper, οπότε ας αρκεστώ μόνο στο να πω ότι είναι από τους δίσκους που θεώρησα τόσο εμπνευσμένους ηχητικά και στιχουργικά, που με έχωσαν δειλά δειλά στο hardcore των '90s. Έμαθα μια τρομερή σκηνή, μέχρι σήμερα, όπως και σε περιπτώσεις των Envision, παθαίνω πλάκα με τα απόνερά του, τόσο σε φόρμα όσο και σε πνεύμα, και γενικά, για μένα οι Earth Crisis εδώ έγιναν ένα από τα μεγαλύτερα συγκροτήματα όλων των εποχών.
19. Dissection – “Storm Of The Light’s Bane” - Αρχικά να πω πως με εκνευρίζει το πάσο της μπάντας από την κοινότητα σε σχέση με τους Burzum πχ, καθώς και πως θεωρώ την πολιτισμική/στιχουργική επιρροή του μύστη (ειδικά προς το τέλος της πορείας του) από τα πιο προβληματικά πράγματα που έχω συναντήσει στον ακραίο ήχο. Αφού τα είπα αυτά, να πω πως θεωρώ πως το “Storm…” είναι από τους τοπ δισκους για να μπει κλασικομεταλας στη φαση, και προφανως οριζει το μελομπλακντεθ, και μερικα αλητήρια χεβι μετσολ δισκάκια, και προφανως επιδραστικό, και προφανώς όταν το πρωτάκουσα μου έμεινε, και σήμερα ακόμη καθαρά μουσικά με εντυπωσιάζει η King Diamond -ική του αύρα.
20. Autechre – “Tri-Repetae” - Αν θέλουμε να μιλήσουμε σοβαρά, στη σύγχρονη μουσική, ελάχιστοι δίσκοι έχουν υπάρξει πιο πρωτοποριακοί και επιδραστικοί. Για όλα όσα συμβαίνουν στον ηλεκτρονικό ήχο και τις contemporary σκηνές, ευθύνεται τούτο δω. Σε μια αδιανόητη δισκογραφία, τα glitch/ebm/electro ηχοτοπία του Autechre δεν χαρτογράφησαν απλώς κόσμους, αλλά τους διέρρηξαν. Πολύς κόσμος, όταν μελετάει τη στροφή τόσο του πειραματικού ροκ όσο και του ακραίου ήχου στο νήμα της χιλιετίας, αγνοεί το πως ο(ι) Autechre τους έχωσαν εδώ μια σφαλιάρα και τους μετακίνησαν τα μυαλά σε θέση να προσαρμοστούν. Από τους Radiohead μέχρι τους Thorns, όλα εδώ οφείλουν να επιστρέφουν. Όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό στον σύγχρονο, φουλ υπόγειο, πειραματικο κιθαριστικό ήχο, απλώς δαμάζουν μουσικά τον Autechre και τον Aphex Twin. Έτσι είναι. Αρκεί να το βλέπουμε.
21. In The Woods… - “Heart Of The Ages” - Θα το έλεγα οριακά Viking Metal (με την παγανιστική και πνευματική έννοια του όρου) αν δεν ήταν πολλά περισσότερα. Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, άλλο ένα μνημείο του progressive black metal και θεμέλιό του, διακατέχεται από τη νορβηγική ποστ/μελαγχολία που άρχισε να κατακλύζει τη σκηνή, αποδομώντας το προσωπείο της. Η καρδιά του δάσους όμως είναι άχρονη.
22. Sigh – “Infidel Art” - Δεν νοείται αναφορά στο avant-garde metal (συνολικά - και όχι μόνο black) χωρίς αυτό το άλμπουμ. Ο εξωτικός και αδυσώπητος πειραματισμός αυτού του έργου είναι άπιαστος, ξεπερνά ΠΟΛΛΟΥΣ νορβηγούς της εποχής του, και είναι αρκούντως δύστροπος για να μην παρέχει φθηνά κατασκευάσματα και απλοϊκές μελωδίες. Κοινώς, απαιτεί επιμονή και υπομονή. Οι Sigh μέχρι και σήμερα δίνουν αμέτρητα πράγματα στην εξέλιξη και την φαντασία του ιδιώματος, αλλά ήδη από το 1995 το είχαν αφήσει χιλιόμετρα πίσω. Μακάριοι όσοι ένιωσαν και επηρεάστηκαν από δαύτους. Αριστούργημα.
23. Swans – “The Great Annihilator” - Η πιο προσιτή στιγμή τους; Κουραφέξαλα. Οι ερμηνείες της Jarboe είναι μερικές από τις σπουδαιότερες της καριέρας της. O Gira αιχμαλωτίζει το american gothic ιδανικά, πριν το ξεχειλώσει στο μέλλον (συνήθως εντυπωσιακά) και παραδίδει ένα ασφυκτικό ροκ έργο, που αδικείται θαρρώ στη δισκογραφία τους. Παραμένει όμως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς του και γενικά της δεκαετίας. Ισοπέδωση.
24. At The Gates – “Slaughter Of The Soul” - ΟΚ, ο Lindberg είναι μέγας στιχουργός. ΟΚ, ο Lindberg έχει τραγουδήσει και σε καλύτερες μπάντες και δίσκους ( 
) αλλά εδώ, και ενώ έχουν ειπωθεί όλα για το legacy, οι At The Gates βαράνε κόκκινο και μηδενίζουν το κοντέρ. Ο ακραίος ήχος αλλάζει εξαιτίας τους, και μέχρι και εγώ νιώθω με αυτά τα τραγουδάκια, τα σόλος, τα κοψίματα, τα μετρήματα. Είναι κλασικό και έχει τόσο ευρεία απήχηση, που οφείλει να είναι από τα άλμπουμ που ορίζουν το metal των 90ς για ένα άτομο που μυείται σε αυτά. Αν δεν είναι, κρίμα. Αριστούργημα.
25. Mob Deep – “The Infamous…” - “Και όπως είπαν δύο τσάκαλοι πριν χρόνια στο Κουήνς, έξω μαίνεται πόλεμος κανείς μας ασφαλής…”
26. Έρεβος - “Αίμος” - Οι έξι συνθέσεις του “Αίμος” είναι από τις πιο ξεχωριστές και ιδιότυπες στιγμές του εγχώριου rock. Η μπάντα συνδύασε κλασικό rock με ψυχεδέλεια, με έναν τρόπο όμως, όπου η σκοτεινή, ηπειρωτική, σχεδόν παγανιστική, αύρα που συχνά υπόβοσκε σε άλλες περιπτώσεις, τοποθετήθηκε στην εμπροσθοφυλακή ως πρωτίστως ατμοσφαιρικό εργαλείο. Μην περιμένετε να συναντήσετε τη folk ανατολίτικη ταυτότητα που τον επόμενο αιώνα στιγμάτισε την εγχώρια σκηνή. Εδώ θα βρείτε ένα οριακό έργο τέχνης, του οποίου το βλέμμα είναι καταθλιπτικό και συνάμα ριψοκίνδυνο, μια φωνή η οποία προσδίδει μέγιστη δραματουργία στους εξαιρετικούς στίχους, κιθαριστικά riff που καθοδηγούν κομμάτια (“To Πάρτυ”, “To Σπίτι Με Τα Παράξενα”), πλήκτρα που συνθέτουν ένα σχεδόν γοτθικό κάδρο (“Τίποτα Χειρότερο”), και κυρίως το ανατριχιαστικό “Δεν Χρωστάμε Κανενός” που όσο διαρκεί σηκώνει ένα δυσβάσταχτο υπαρξιακό φορτίο.
27. Skitsystem – Profithysteri - “Your prophet/profit hysteria makes me vomit”. Απλά πράγματα, τέλειο και ας είναι και σφηνάκι. Δίσκος τοτέμ για αρκετούς χούλιγκαν του ήχου, και μπάντα με τρομερά αδικημένη δισκογραφία. Συνίσταται για είσοδο στον ήχο του σουηδικού κραστ.
28. Satanic Surfers – “Hero Of Our Time” - Τελικά, οι Σουηδοί πανκροκερς το έκαναν καλύτερα από τους κραστάδες της περιοχής, αλλά και καλύτερα από τους αμερικανούς της προηγούμενης και της φετινής χρονιάς; Αν ακουσετε αυτό το άλμπουμ, το ναι φαντάζει ακραία λογικό. Τεχνική, ρυθμοί, τρομερές κιθάρες, μια χιτάρα, αλητεία, άποψη, διάρκεια, και ΜΑΚΑΡΙ να το είχα ακούσει νεότερος, όταν έμπαινα στον ήχο, έστω και τουριστικά, πριν από 20 χρόνια. Θα ήταν ψηλότερα.
29. Millencolin – “Life On A Plate”” ελικά, οι Σουηδοί πανκροκερς το έκαναν καλύτερα από τους κραστάδες της περιοχής, αλλά και καλύτερα από τους αμερικανούς της προηγούμενης και της φετινής χρονιάς; Μέρος 2ο. Δεν θα επαναληφθω, θα πω πως οι γλυκες του μελωδίες και το γηπεδικό αίσθημα είναι άφταστα και ακούγονται τόσο φρέσκα. Δηλαδή, μετά κατάλαβα πως έχουν πολύ πράγμα δισκογραφικά, αλλά τι ένοχη απόλαυση είναι οι άτιμοι.
30. Blind Guardian – “Imaginations From The Other Side” - BG χωρίς Hansen γίνεται ρε γμτ; Αντε, με πολύ βαριά καρδιά, γίνεται. Το 2ο καλύτερο τους για μένα, αλλά και ένα συντριπτικό έργο power (ναι ρε, μην ντρέπεστε) metal. Δεν το προτιμώ συχνά όταν τους επισκέπτομαι, αλλά ό,τι και να παίξει από εδώ αυτόματα με λυγίζει. Μεγάλη αδυναμία. Και το “Mordred’s Song” μέγας κράχτης. Για να προετοιμαζόμαστε…
Άλλες 20 ονομαστικές αναφορές για να κλείσει και αυτή η Κυριακή και να αφοσιωθούμε σε πιο σοβαρά πράγματα.
Summary
- Death - “Symbolic”
- Immortal - “Battles In The North”
- Isengard – “Høstmørke” (και Storm, Neptune Towers, Valhall - μόνο Φενριζ)
- Black Krostandt - “A World To Win”
- Varathron - “Walpurgisnacht”
- Dismember – “Massive Killing Capacity”
- Unanimated – “Ancient God Of Evil”
- Fleurety – “Min tid skal komme”
- Ildjarn – “Ildjarn”
- Lagwagon – “Hoss”
- No Fun At All – “Out Of Bounds”
- Driller Killer - “Total Fucking Hate”
- Blut Aus Nord - “Ultima Thulee”
- Summoning - “Minas Morgul”
- Green Day - “Insomniac”
- Tricky - “Maxinquaye”
- PJ Harvey – “To Bring You My Love”
- Nevermore – “Nevermore”
- Jawbreaker – “Dear You” (καλησπέρα; emo!)
- No Use For A Name – “!Leche Con Carne!”
25 Likes
1995 → Τρεις λέξεις όλη η χρονιά
Μουντιάλ δεν είχαμε, αλλά η ενδεκάδα μ’ άρεσε, θα την κρατήσω.
11. – 6.
11. PARADISE LOST “Draconian Times”
Τις πεντάδες μου για το συγκεκριμένο νήμα τις έχω φτιάξει πάνω-κάτω ήδη από τον Ιανουάριο και όταν έρχεται η κάθε εβδομάδα, κάνω τις προσαρμογές μου. Το “Draconian Times” περίπου αυτόματα το είχα χώσει κατευθείαν στο (2), εν τέλει βγήκε και εκτός δεκάδας. Λέει κάτι αυτό για τον δίσκο καθαυτό; Όχι βέβαια, το ότι οι φίλοι μας απ’ το Yorkshire πρακτικά όρισαν τεράστιο μέρος του 90ς μέταλ με αυτά το κομμάτια είναι αδιαμφισβήτητο, το ότι έχω περάσει άπειρες ώρες τραγουδώντας κάθε στίχο (μεγάλη αδυναμία στο “Shades of God”) είναι γεγονός. Απλά έτυχε αυτή τη χρονιά να έχουν βγει διάφορα άλλα πραγματάκια που, αυτή τη στιγμή που μιλάμε, μου κάνουν λίγο παραπάνω.
10. GEHENNA “Seen Through the Veils οf Darkness (The Second Spell)”
Αδικημένη περίπτωση από τη Νορβηγία οι GEHENNA, από την άποψη ότι βγήκαν ίσως λίγο αργότερα απ’ ότι έπρεπε. Σε κάθε περίπτωση, το πληκτράτο, μεσαιωνικό blackmetal τους είναι λίρα εκατό για όποιον σαγηνεύεται από ιστορίες τρόμου, μάγισσες και λοιπούς μύθους.
9. MONSTER MAGNET “Dopes to Infinity”
Γουατδεφάκ κύριε Dave (και κύριε Ed Mundell και λοιποί), τι αδιανότητη αλληλουχία κομματιών είναι αυτή που φτιάξατε εδώ; Τουλάχιστον μέχρι και το “Third Alternative” γιατί μετά νιώθω λίγο σαν η επήρεια του ναρκωτικού να αρχίζει να σβήνει. Παρολαυτά, τι σαμπαθίλα βαρβάτη το ομώνυμο, τι γαμάτο χιτάκι το “Negasonic…”, πόσο βάρος ασήκωτο το “Look to your Orb…” και σε τι επίπεδα παράνοιας πρέπει να έχουμε βουτηχτεί για να καταλήξουμε να ΜΙΛΑΜΕ ΜΕ ΠΛΑΝΗΤΕΣ ΜΩΡΟ ΜΟΥ 
8. FEAR FACTORY “Demanufacture”
Ωραίο (πολύ ωραίο) το metal στο industrial που μας έφεραν οι MINISTRY, NIN κτλ, αλλά τι γίνεται απ’ τη αντίστροφη, δηλαδή όταν χώνουμε λαμαρίνες μέσα στις μεταλλικές ριφάρες μας; Γίνεται “Demanufacture”, ή αλλιώς η κληρονομιά των μεσαίων SEPULTURA και της γενικότερης PANTER-ικής σχολής αποκτάει ένα παγωμένο αέρα από το μέλλον. Οι φοβερές κιθάρες του Dino Cazares δεν θα μπορούσαν να χρωματιστούν καλύτερα από τα διπολικά φωνητικά του χαρισματικού Burton C. Bell.
7. FLEURETY “Min Tid Skal Komme”
Τους FLEURETY τους έμαθα πρώτη φορά όταν σ’ αυτό το hammer (το γνωστό, το παλιοχατζημεταλλάδικο περιοδικό ξέρετε) είχαν μπει στο top-20 των συντακτών με το “Department of Apocalyptic Affairs”, το οποίο και σημείωσα στα κιτάπια μου αν και τελικά δεν το άκουσα παρά μετά από πολλά-πολλά χρόνια και σίγουρα μετά από το “Min Tid…” που βρέθηκε αναπόφευκτα στον δρόμο μου όταν ξεψάχνιζα την 90ς Νορβηγία. Εκπληκτική περίπτωση μουσικού ο Zweizz, είδε μπροστά από τη εποχή του και παρήγαγε ένα θεότρελο (jazz-εμένο θα έλεγε κανείς) δημιούργημα που όμως πατούσε στέρεα πάνω στις πρωταρχικές δομές. Για τα φωνητικά που σχολίασε ο @GRACCHUS_BABEUF, να πω την αλήθεια ότι μου φαίνονται όπως πρέπει, ενώ τα σφυρίγματα του demo τα θεωρώ μάλλον ανώριμο gimmick ακρότητας, αλλά τεσπά δε νομίζω ότι είναι και το διακύβευμα.
6. PRIMORDIAL “Imrama”
Δεν είδα ούτε μια αναφορά στο ντεμπούτο των PRIMORDIAL και αυτό με κάνει να νιώθω λίγο παραπάνω ένοχος που το αφήνω 6ο και δεν θα πάρει αυτόν έστω συμβολικό έναν πόντο. Τρομερά παραγνωρισμένος δίσκος, έχει τη ατυχία κυριότερα να ακολουθείται από ιστορικές κυκλοφορίες σε διαφορετικά (και πιο ευρείας αποδοχής) μονοπάτια, με αποτέλεσμα το μεγαλύτερο μέρος του κοινού τους να μην έχει συνδεθεί όσο θα άξιζε με το εν λόγω, ενώ το κοινό που ενδεχομένως να ενδιαφερόταν περισσότερο, πιθανότατα το έχει προσπεράσει. Σε κάθε περίπτωση το μόνο που έχω να πω εγώ, είναι ότι το “Imrama” είναι μια φανταστική περίπτωση παγανιστικού, επικού σχεδόν blackmetal, που ενσωματώνει τόσο τον κέλτικο (λόγω προέλευσης) χαρακτήρα, όσο και τις επί μέρους επιρροές είτε αυτές είναι (ποιοι άλλοι) οι BATHORY είτε άλλες που έχουν προκύψει από το tape trading correspondence της εποχής εκείνης. Το κλείσιμο με το “Awaiting the Dawn” παραμένει μνημείο αναλλοίωτο στον χρόνο…
5.
GATHERING, THE “Mandylion”
Ή έναρξη της Anneke era έρχεται με έναν δίσκο από αυτούς που εγώ χαρακτηρίζω «ολοκληρωτικούς» -έχουν αρχή-μέση-τέλος, έχουν δυναμικές, δεν κάνουν κοιλιά σε κανένα σημείο, ισορροπούν τέλεια μεταξύ διαφορετικών στοιχείων και κάθε νότα, κάθε πέρασμα περιγράφει τον χωροχρόνο στον οποίο δημιουργήθηκαν. Στο “Mandylion” το doom/ατμοσφαιρικό (πραγματικά δεν ξέρω τι νόημα έχει ο όρος «ατμοσφαιρικό» αλλά επειδή χρησιμοποιήθηκε τότε, τον βάζω κι εγώ για λόγους συνεννόησης) metal είναι στιβαρό όσο λίγα πράγματα, οι κιθάρες είναι εκεί βαριές και ασήκωτες και όμως με κάποιον μαγικό τρόπο όλα κάνουν τον χώρο που απαιτείται για να αναπτυχθεί η πιο αισθαντική pop γυναικεία φωνή που ακούσαμε ποτέ, καθηλωτική μέσα στην απλότητά της, διηγούμενη ρομαντικές ιστορίες και μείς να κρεμόμαστε απ’ τα χείλη της.
4.
ANATHEMA “Pentecost III”
Εξίσου ολοκληρωτικό με το παραπάνω, το “Pentecost III” είναι από τις πιο ιδιαίτερες περιπτώσεις στο doom/death της εποχής, διότι βασικά απεκδύεται το death (κι ας περιέχει το “Memento Mori” από την demo εποχή), αλλά απ’ την άλλη ούτε πλησιάζει τα ατμοσφαιρικά μονοπάτια που χαράζουν οι βρετανοί συνοδοιπόροι (αυτό θα γίνει αργότερα μέσα στη χρονιά). Σχεδόν ritual/παγανιστικό μοιάζει αυτό που ακούμε εδώ πέρα, με τον Darren να προσομοιάζει σε εκδικητικό στοιχειό της φύσης, μια ανατριχιαστική ΟΡΓΗ ΘΕΩΝ στο σχετικό κομμάτι (“We, the Gods”), έτοιμη να κατασπαράξει τους καταπατητές -ίσως κάτι αντίστοιχο να έχω βιώσει μόνο στη σκηνή του Θανάση Βέγγου στο “Όλα Είναι Δρόμος”).
3.
SHADOWSEEDS “Dream of Lilith”
Απόλυτα biased επιλογή, δεν ξέρω καν πόσα από εδώ μπορεί να αφορά γιατί δεν μιλάμε για μια αποκλειστικά μουσική δημιουργία (αν και ενδεχομένως θα μπορούσε να θεωρηθεί και ως τέτοια), το “Dream of Lilith” είναι η σύμπραξη των Σουηδών, Thomas Karlsson και Tommie Errikson, ονόματα που τότε ήταν ίσως γνωστά μέσα από τις συμμετοχές τους στους δίσκους των THERION. Εδώ έχουμε ένα μαγικό μείγμα από doom/gothic riffs και πειραματικά, ηλεκτρονικά στοιχεία, αφιερωμένο στα δέκα Qliphoth. Στην εξαιρετική περίπτωση που ενδιαφέρει κανένα, θα έλεγα ακούστε πρώτα το “Hidden God” με τα φοβερά του ξεσπάσματα και αν σας κάνει, προχωράτε στα υπόλοιπα (μουσικά, ίσως και φιλοσοφικά).
2.
FAITH NO MORE “King for a Day, Fool for a Lifetime”
Συγγνώμη, διάβασα καλά, είπατε κάτι για άνισο; Παρακαλώ ανακαλέστε πάραυτα! Καλά, μην ανακαλείτε, όλες οι απόψεις δεκτές, δημοκρατία κλπ, κλπ. Η δική μου άποψη λοιπόν είναι ότι αν υπάρχει ένα άλμπουμ του 90s “alternative rock” που να προσεγγίζει διάρκεια ώρας και όχι απλά να το ανέχομαι ολόκληρο, αλλά να κρατάω την ανάσα μου σε κάθε του στιγμή, είναι αυτό εδώ. Το ότι έχει χάσει σε «μεταλλικό όγκο» για μένα είναι καλοδεχούμενο στοιχείο, η ροή είναι εκπληκτική, τα “Gentle Art…”, “Digging the Grave” είναι must για «χορούς» σε alleycats, κάτι “Evidence” και “Star AD” τα απολαμβάνουμε με κοκτεηλάρες σε lounge beach bars και τα “Take This Bottle”, “Just a Man” τα χορεύουμε «μπλουζ» με το έτερον ήμισυ. Άσε που, ξανακούγοντάς το, συνειδητοποίησα πόσο ευωδιάζει United States, σε σημείο που θα μπορούσε να είναι το soundtracks κάποια χαμένης ταινίας του Paul Thomas Anderson…
1.
VED BUENS ENDE “Written in Waters”
Εκεί τέλη 90ς/αρχές 00ς, όταν πρωτόπεφτε στην αντίληψή μου ο θαυμαστός κόσμος του bm (τότε σε καμία περίπτωση ως βασική ενασχόληση), οι VBE πρέπει να ήταν κάτι σαν «ιερό δισκοπότηρο» απ’ όπου επιβαλόταν να έχει κοινωνήσει κανείς για να μπεί στην κάστα των «ψαγμένων» του ήχου. Ναι ντάρκθρον, ναι ντεμυστέρις, αλλά «το “Written in Waters” το έχεις ακούσει φίλε; Όχι; Για άκου και τα ξαναλέμε».
Οπότε όπως καταλαβαίνετε μιας και το hype ήταν σε τρομακτικό βαθμό, θα έπρεπε ο δίσκος να είναι τέλειος (γι’ αυτό που ήθελε να πετύχει) σε εξίσου τρομακτικό βαθμό. Και ΓΤΧΚΤΠΜ ήταν ο καριόλης! Ήθελε (ακόμα θέλει) κόπο βέβαια, τι σκατά περίεργες κιθάρες είναι αυτές, τι (καθαρά μεν, απόκοσμα δε) φωνητικά… Και πάνω που συνήθιζα το εκάστοτε κομμάτι, κάπου στα μισά μεταμορφωνόταν στο πιο κακόηχο, μαυρομεταλλικό κοπάνημα. Ακολουθούσα όμως το νήμα που άφηνε ως οδηγό μέσα στον λαβύρινθο το μπάσο/μίτος του Skoll και έδενε το όλο πράγμα. Αφού κατάπινα τελικά το όλο ηχητικό κόνσεπτ, έρχονταν οι στίχοι. Μα είναι μπλακμέταλ αυτό, τι σκατά εννοούν τώρα; Όχι απλά ήταν, αλλά το αισθητικά μαγευτικό αποτύπωμα που άφηναν στην αρχή εν τέλει κατέληγε σε ένα ζοφερό σύμπαν, εκεί που το χαμόγελο δεν είναι ποτέ αυτό που φαίνεται:
"why so serious?"
Δεν ξέρω αν θα βγάλουν τελικά τον διάδοχο (η συνέντευξη του Vic στο rocking με κάνει πάντως να πιστεύω πως αν γίνει, θα είναι με τους σωστούς αισθητικούς όρους), αλλά το ότι αυτός ο δίσκος είναι εκεί κοντά 30 χρόνια τώρα, σαν όρθιος μονόλιθος, κόβοντας τη δεκαετία στη μέση, μου μοιάζει ιδανική συνθήκη για την ανάδειξη της σημασίας του.
PS. Για το τελειότερο εξώφυλλο στην ιστορία του υποείδους, σας είπα;
Ειδικές Καταστάσεις
-
THE NEW WORLD: Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μια σειρά από demos αβυσσαλέου death metal (κακόηχο προφανώς και με μάλλον άθλια φωνητικά στο μεγαλύτερο μέρος του) που καταλήγει στο «φετινό» “Flames of an Elite Age”, μας συστήνει στους CREMATION ένα underground κτήνος των τυμπάνων, τον James Read, ο οποίος (αφότου συμπράξει με τον Ryan Forster) θα μας απασχολήσει τα αμέσως επόμενα χρόνια με την Ross Bay Cult κληρονομιά που θα τιμήσει μέσω των CONQUEROR και REVENGE. Σε εντελώς διαφορετική φάση, ντεμπούτο ηχογράφηση και για το one man project FUNERARY CALL, το dark ambient με bm αισθητική όχημα του Harlow McFarlane. Το “Damnation’s Journey” EP ακούγεται κατά προτίμηση απ’ το σούρουπο ως την αυγή και είναι ακριβώς αυτό που υποδηλώνει ο τίτλος του. Τι λέτε τώρα για λίγο doom/death από το προάστιο Ballard του Seattle; Δεν ψηθήκατε ακόμα; Αν σας πω ότι είναι η πρώτη εμφάνιση του διδύμου O’Malley/Anderson, ούτε τώρα; Μήπως το ότι τραγουδάει ένα 19χρονο, ξανθό αγγελάκι από τη Νορβηγία που έτυχε να βρίσκεται εκεί γύρω λόγω προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών; Αν είστε ακόμα δύσπιστοι, μάθετε ότι και τα harsh vocals στην ηχογράφηση η ίδια τα κάνει! Αν συνεχίζετε να είστε άνιωθοι, στο καλό και να μας γράφετε, εμείς θα παραμείνουμε προσκυνητές στην εκκλησία της ιέρειας Runhild Gammelsæter.
-
SCANDINAVIA-LEFT:
Το νορβηγικό blackmetal απέθανε, ζήτω το νέο νορβηγικό blackmetal. Αν το αβάντ σας πέφτει δυσπρόσιτο δεν πειράζει, υπάρχει και η επιλογή της επιστροφής στο thrash -μπροστάρηδες οι AURA NOIR και το “Dreams Like Deserts” EP τους. Αν πάλι το θρας σας πέφτει μπανάλ, τι λέτε για λίγο industrial; Όχι; Fuck you and “Piss Off!!” όπως λένε και οι MYSTICUM! Να πάτε στα ξεχασμένα δάση λοιπόν να σας τραγουδάν οι λύκοι μελωδίες από το “Sjel av Natten” EP…
-
SCANDINAVIA-RIGHT:
Άντε να παίξουμε και λίγο Σουηδία… Μπορεί να φώτα του ‘95 να πέφτουν στους DISSECTION (δικαίως, άσχετα από το πόσο μπορεί να αρέσουν σε μένα), όμως έρχονται και άλλα σπουδαία. Προς το παρόν περισσότερο υπονοούνται μέσα από το “Behold the Hordes” demo των NEFANDUS, που μας συστήνει τον Belphagor (κατά κόσμον Mika Hakola) αλλά και το αντίστοιχο των MALIGN (κάτι για Paradigm λέγανε κάποτε οι DEATHSPELL OMEGA νομίζω; )…
29 Likes
Κατσούλας - Δημοτροκάλης - Μαργέτη;
3 Likes
Summary
Καλησπέρες
Summary
Δεν είσαι ο μόνος, παρότι ακόμα δεν έχω καταλάβει τον λόγο για αυτό. Ίσως να φταίνε και οι ορμόνες σου, κάπου το αναφέρει μέσα
Τρελή εβδομάδα η προηγούμενη, με αρκετή δουλειά αλλά και τρομερό συναυλιακό overdose. Έτσι δεν άκουσα σχεδόν τπτ από τις προτάσεις σας εδώ, αλλά έκανε εξαίρεση μόνο για έναν δίσκο. Ξεχωρίζει στη λίστα μου παρακάτω.
Ας πω λοιπόν ότι το 1995 ήταν πρώτη χρονιά στο επάγγελμα (
που υπηρέτησα ( για περίπου 25 χρόνια και τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται εύκολα. Δεν είναι ορθογραφικό (για να προλάβω εκείνους που τσεκάρουν για διπλά ή χαμένα γράμματα στις λέξεις μου), όσο περνάει ο καιρός από εδώ κι εμπρός “αρχίζω” να εργάζομαι περισσότερες ώρες και να βρίσκω λιγότερο χρόνο για μουσική.
Πεντάδα λοιπόν:
1. Gamma Ray – Land of the Free
Summary
Είναι ψέκας ο Kai; Κυνηγάει ουφο τα βράδια; Φοράει αλουμινόχαρτο πάνω από το κουνάβι; Αδιάφορο. Η μουσική ίσως είναι το magnus opus της μπάντας. Και οι στίχοι σε όλον τον δίσκο, εκπληκτικοί. Have no fear, rebellion is here, το κεντρικό ringtone στο κινητό μου.
2. Dream Theater – A Change of Seasons
Summary
Είχα πει “live, ελληνικά και ΕΡ όχι” στον εαυτό μου για αυτό το παιχνίδι. Αλλά δεν θεωρώ ότι αυτό είναι ΕΡ. Δεν έχω ετοιμάσει λίστες για τις επόμενες χρονιές, ούτε καν για το τι θα πάρω μαζί μου αύριο στο γραφείο, οπότε μπορεί να επανέλθω με κάποια άλλη επιλογή στο μέλλον. Μία “πλευρά”, ένα τραγούδι (και τι τραγούδι), 23 λεπτά. Φωνάζει “70s prog”.
Δεύτερη “πλευρά”, εκπληκτικές διασκευές, με το Big Medley να σπέρνει. Ναι, πρόλαβα να διαβάσω παραπάνω τη συζήτηση για διασκευές. Έχω την άποψη ότι η διασκευή γίνεται για να τιμήσεις ένα αγαπημένο συγκρότημα (εκτός αν είναι κατά παραγγελία). Για εκείνες τις εποχές που σε live έπαιζες ένα δικό σου, άγνωστο τραγούδι και τρεις διασκευές για να μην χάσεις τον κόσμο. Για τότε που ξεκινούσες ζέσταμα στην υπόγα με το ευκολότερο ροκ χιτάκι που ήξερες. Βλέπετε ότι το πήγα ανάποδα…
Στο κάτω-κάτω, επειδή θεωρείς ότι αυτό είναι ήδη σπουδαίο τραγούδι και μπορείς να του βάλεις τη δική σου πινελιά, να το κάνεις “δικό” σου. Ίσως τελικά να είμαι ρομαντικός, διότι δεν είμαι μουσικός και όταν έπαιξα λίγη μουσική μάλλον δεν διέπρεψα. Αλλά, yeah right, αυτό δεν είναι ΕΡ για εμένα και οι διασκευές του μου αρέσουν.
3. Blind Guardian – Imaginations from the Other Side
Summary
Όλοι ξέρουμε την αξία αυτού του αριστουργήματος. Αν δεν την ξέρεις, πιθανότατα δεν σε νοιάζει η μπάντα, οπότε δεν έχει καμία σημασία να ασχοληθείς με αυτές τις γραμμές.
4. Faith No More – King for a Day… Fool for a Lifetime
Summary
Όλα όσα μπορούν να κάνουν οι FNM βρίσκονται εδώ μέσα. Το θέμα είναι ότι μπορούσαν να κάνουν κι άλλα. Το απέδειξαν.
5. Paradise Lost - Draconian Times
Summary
Έχω ήδη αναφέρει ότι δεν μου λένε πολλά (διακριτικός). Υπάρχει όμως αυτός ο ένας δίσκος που είχα ακούσει κάπου-κάποτε, αλλά δεν του είχα δώσει σημασία. Προφανώς επειδή εχμ… δεν μου έλεγαν πολλά οι προηγούμενοι (διακριτικός); Του έδωσα ξανά ευκαιρία αυτή την εβδομάδα, ήταν το μόνο που ήθελα να ξανακούσω. Άνθρωποι είμαστε, κάνουμε λάθη: είναι φανταστικός. Πέταξε έξω τους Monster Magnet… Δε νομίζω να με θέλετε κάτι άλλο ε;
Μία δεκάδα με αλφαβητική σειρά, επειδή απλώς έτυχε. Άλλες φορές ήταν άλλ’ αντ’ άλλων πεταμένα διότι ανεβοκατέβαζα δίσκους στη λίστα μου, αυτή τη φορά ήταν ευκολότερα τα πράγματα.
Summary
AC/DC – Ballbreaker
Bad Brains – God of Love
The Gathering – Mandylion
Iron Maiden – The X Factor
Monster Magnet – Dopes to Infinity
Ozzy Osbourne – Ozzmosis
Running Wild – Masquerade
Savatage – Dead Winter Dead
Skyclad – The Silent Whales of Lunar Sea
Stratovarius – Fourth Dimension
26 Likes
1993 ηταν αυτοι.
3 Likes
Τα δικαστήρια είχαν το θέαμα όμως.
2 Likes
Ανοίχτε το σπόιλερ ρε άμπιστοι 
1 Like
Το ανοίξαμε, απλά δεν έκανα την αναφορά στο σημείο των Necromantia (καταλαβαίνεις) και είπα να παράξω και εγώ λίγη φορουμικη υπεραξία. Τα λέμε στο γήπεδο.
3 Likes
Σίγουρα όχι, αλλά είναι πολύ καλή. Δεν ξέρω ποια είναι η καλύτερη μεταλ διασκευή εβερ.
Αλλά σίγουρα αν έκανα μια λίστα θα ήταν μέσα τα εξής
Voivod - Astronomy Domine
Coroner - I want you
Heir Apparent - The Sound of Silence
Queensryche - Scarborough Fair
Spiral Architect - Prelude to Ruin
Judas Priest - Better by you, better than me
Σε ευρύτερο τομέα διασκευών, τα περισσότερα led zeppelin
8 Likes
Coroner ναι!
Από Queensryche, Gonna Get Close To You.
Skyclad - Emerald
Nevermore - Double Dare Και Sanctuary - White rabbit
Αυτές μου έρχονται πρόχειρα.
4 Likes
Όσο φαντεζί, over the top, φανταχτερό και πολύχρωμο του αρμόζει να είναι:
ΥΓ. @Chaos Δεν είχα ιδέα πως οι Spiral Architect έχουν διασκευάσει Prelude To Ruin, ακούγεται απίθανο combo.
2 Likes
Είναι συγκλονιστικη διασκευή, και έχει και spices διαφορετικά από το original.
Το είχαν βάλει bonus στη γιαπωνέζικη έκδοση, μάντεψε κάποιον που χρυσοπλήρωσε για να το πάρει
4 Likes
Ωραίοι εκεί στους NYT. Να 'στε καλά ρε παιδιά! Αν δεν ήσασταν εσείς να μας ανοίξετε τα μάτια, ούτε που θα μας πέρναγε ποτέ από το μυαλό ότι τελικά δεν ακούμε λυπητερή μουσική για να λυπηθούμε 
Α ΜΑΛΙΣΤΑ
1 Like
Μια ανάμνηση που ανασύρθηκε απρόοπτα σχετικά με διασκευές, για να κλείσω το οφφ τόπικ εδώ και να πάω για φορουμομπάσκετ.
Διακοπές στο χωριό κάπου 13-14 χρονών, όταν είχα αρχίσει να ακούω μουσική. Δίσκοι ελάχιστοι, αλλά είχα μαζί μου αρκετά γραμμένα CD και συλλογές στο laptop με mix κομματιών.
Διάλογος με τον μπαμπά:
- Ρε συ Κωστή, που το θυμήθηκες αυτό, διασκευή δεν είναι;
- Διασκευή; Αποκλείεται, αφού αυτό είναι από τα πιο γνωστά τους τραγούδια, μπερδεύεσαι με κάτι άλλο.
- Δεν υπάρχει περίπτωση, δεν είναι έτσι το κομμάτι κανονικά.
- Δεν παίζει σου λέω, είναι πασίγνωστο heavy metal, ξέρω τι σου λέω!
Κάπου εκεί ψαχουλεύει τα δικά του κιτάπια και κάπου εκεί συνειδητοποιώ πως το Ride Like The Wind δεν είναι Saxon, αλλά Christopher Cross! Ήμουν και απόλυτα βέβαιος, ακόμα δεν είχα βγει από το αυγό μου 
10 Likes
Κλείνω κι εγώ το off topic με διασκευες, πως να διασκευάσει κανεις Judas Priest χωρίς να διασκευάσει Judas Priest, καθώς αυτή είναι η πρώτη επίσημη κυκλοφορια του κομματιού, και είναι ένα έπος σε όλα του
2 Likes
Φοβερή περίπτωση το συγκεκριμένο.
Δεν το χωράει το μυαλό μου ότι οι Priest είχαν τέτοιο κομμάτι και είπαν ελαφρά τη καρδία “ναι μωρέ, πάρτε το”.
Πολλά ναρκωτικά στα 80s, Ρομπ…
1 Like