αυτό που γράφω τις ψήφους και μέχρι αύριο θα το έχω μετανιώσει, το παθαινετε κ εσείς?
3 Likes
Από μικρά παιδιά μας έλεγαν οι γονείς μας πως το Scald βγήκε το 97, δεν θα τα γυρίσετε εσείς τούμπα τώρα. Έχουμε κάνει πλάνα και σχέδια εδώ πέρα, κυρίες και κύριοι, άκου εκεί 1996!
6 Likes
1 Like
1996 - A tough year it was. I remember.
Disclaimer: οι θέσεις από ένα σημείο και μετά δεν έχουν και τόση σημασία.
Warning: Σεντόνι coming
Θέσεις #20 - #16
Summary
#20 Therion – Theli
Μεγαλώνοντας με το metal των ‘90s αυτός ήταν ένας δίσκος που διεύρυνε τον ορίζοντα των εκφάνσεων που μπορούσε να καλύψει αυτή η μουσική. Και ήταν μια συναρπαστική εμπειρία.
#19 Rush – Test For Echo
“I can learn to resist anything but temptation”. Το αδελφάκι του “Counteparts” είναι εξίσου αγαπημένο.
#18 Deep Purple - Purpendicular
Ο Steve Morse δίνει νέα πνοή στους γερόλυκους, που ξανανιώνουν και μας προσφέρουν και το υπέρτατο “Sometimes I Feel Like Screaming”.
#17 Sentenced – Down
Αγαπάω Jarva/Amok/Nepenthe κλπ, αλλά με την έλευση του Laihiala τους αγάπησα ακόμα περισσότερο. Και το “Down” ήταν η αρχή.
#16 Rage – End Of All Days
Με τους Ευθυμιάδηδες στο πλευρό του ο Peavy ρίχνει λίγο τις ταχύτητες και αυξάνει την μελωδία και μας προσφέρει ωραιότατο metal που εκτιμούσαμε περισσότερο τότε παρά τώρα, αλλά πάντα θα αγαπάμε.
Θέσεις #15 - #11
Summary
#15 – Motorhead – Overnight Sensation
Κάνω λάθος ή δεν το έχω δει σε σχεδόν καμία λίστα ως τώρα; Μα δεν είναι το καλύτερο άλμπουμ που έβγαλε ο Lemmy – μαζί με το “We Are Motorhead” από το 90 και μετά ή μόνο εγώ το πιστεύω αυτό;
#14 Porcupine Tree – Signify
Η πρώτη μου επαφή με τον μαγικό κόσμο του Steven Wilson και η κατ’ εμέ καλύτερη κυκλοφορία της προ “In Absentia” εποχής.
#13 – Zakk Wylde – Book Of Shadows
Από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές στη δισκογραφία του μεγάλου Zakk. Ακουστικό κατά βάση, εσωστρεφές και μελαγχολικό, με τη σχεδόν βραχνιασμένη φωνή να μυρίζει ουίσκι και να μοιράζει πόνο.
#12 Ugly Kid Joe – Motel California
Τρίτη σερί δισκάρα με τους UKJ να εκμοντερνίζουν και να σκληραίνουν λίγο τον ήχο τους, και φυσικά να μην παίρνουν ούτε τώρα σοβαρά τους εαυτούς τους. Το rhythm section των Crockett/Larkin έχει τρομερό ήχο (άκου το μπάσιμο του εναρκτήριου “It’s A Lie”), ο Crane είναι εγγύηση. Όλα καλά, εκτός από το ότι το άλμπουμ πήγε άκλαφτο σε πωλήσεις και η μπάντα διαλύθηκε μετά.
#11 Spock’s Beard – Beware Of Darkness
Συνεχίζοντας από εκεί που ξεκίνησε το “The Light” οι Spock’s Beard με τραγούδια σαν το “The Doorway”, το “Thoughts” και το “Waste Away” έχουν βάλει μπροστά να ξαναδώσουν ζωή στο regressive-progressive rock που είναι εκτός μουσικού χάρτη. Και τα καταφέρνουν.
Θέσεις #10 - #6
Summary
#10 Iced Earth – The Dark Saga
Δίσκος-σταθμός για τα 90s στην metal μουσική, για τη χώρα μας. Όποιος ήταν και το έζησε το γνωρίζει. Με ή χωρίς υπερβολή ήταν σημείο αναφοράς για παιδιά που ξεκίναγαν να ακούνε αυτή τη μουσική κάπου εκείνα τα χρόνια. Μπορεί πολλά να μας ξενέρωσαν στην πορεία, αλλά έχει ένα “A Question Of Heaven” και κάποια πράγματα ούτε αλλάζουν, ούτε ξεχνιούνται.
#9 Pearl Jam – No Code
Από εκείνα τα άλμπουμ που αγοράζεις χωρίς να έχεις ακούσει ούτε νότα, επειδή αγαπάς και εμπιστεύεσαι την μπάντα. Ο ήπιος κι εσωστρεφές χαρακτήρας του μπέρδεψε τον έφηβο που πήγαινε προς metal μονοπάτια και ήθελε γκάζια, αλλά δεν άργησε να τον κερδίσει 100%, με το “Off He Goes” να γίνεται το αγαπημένο του τραγούδι και μαζί με αυτό να υπάρχουν μια σειρά από τραγούδια που είναι ως και σήμερα υπέρ-πολύτιμα.
#8 Stratovarius – Episode
Ο Kotipelto βρίσκει τα πατήματά του κι ο Tolkki του γράφει τα καλύτερα τραγούδια. Και να σου ένα από τα καλύτερα power metal άλμπουμ όλων των εποχών, χωρίς «ναι μεν» ή «αλλά». Το καλύτερο άλμπουμ των Stratovarius στα βιβλία μου.
#7 Sepultura – Roots
Δίσκος game-changer, δίχως αμφιβολία. Έχει και λίγη πλάκα αν αναλογιστείς ποιους έθιξε (!) όταν κυκλοφόρησε. Με προσωπικό χαρακτήρα, με νέες τεχνοτροπίες, με αυθεντικότητα και για μια ακόμα φορά συσσωρευμένη οργή, τα αδέρφια Cavalera φτιάχνουν ένα άλμπουμ που μπορούν να ισχυριστούν ότι είναι μοναδικό και ρηξικέλευθος και που στέκει με την ίδια ή και μεγαλύτερη αξία ως και σήμερα.
#6 Helloween – The Time Of The Oath
Είναι τόσο καλά τα τραγούδια του δεύτερου άλμπουμ με τον Deris πίσω από το μικρόφωνο των Helloween που κάνουν ακόμα και την κάπως θολή παραγωγή να μοιάζει να του δίνει χαρακτήρα, παρά να αποτελεί ανασταλτικό παράγοντα. Τραγούδια σαν το “Power” και το “Forever And One” είναι προφανή classics, αλλά άκου και το “Mission Motherland” ή το “Wake Up The Mountain” (και πολλά ακόμα). Αιώνια λατρεία, όσα πράγματα κι αν αλλάξουν.
Top 5
#5
Summary
Tool - Aenema
Όταν κυκλοφόρησε το “Aenema” οι περισσότεροι χρειαστήκαμε λίγο χρόνο (2-3 χρόνια) για να καταλάβουμε τι σηματοδοτούσε και πόσο μπορούσε να αλλάξει ως και το mindset με το οποίο προσεγγίζαμε τη μουσική. Τα όσα πρέσβευε και πρεσβεύει σε μουσικό, στιχουργικό, αισθητικό επίπεδο ήταν ίσως πάρα πολλά για να χωνευτούν άμεσα, αλλά όταν ξεκινήσει να μπαίνει κάτω από το πετσί σου, αντιλαμβάνεσαι τη σπουδαιότητά του. Και η επιρροή του δεν άργησε να φανεί, πρώτα από όλα στους μουσικούς κύκλους. Η αλήθεια είναι πως στη ροή του βρίσκω λίγο κουραστικά τα ιντερλούδια του, αλλά προφανώς είναι μικρό πταίσμα μπροστά στα όσα περιλαμβάνει και πρεσβεύει. Είναι ανεξήγητο το πως το ξεπέρασαν λίγα χρόνια μετά.
#4
Summary
Nevermore – The Politics Of Ecstasy
Το πρώτο σπουδαίο άλμπουμ μιας από τις τελευταίες πραγματικά σπουδαίες metal μπάντες. Θυμάμαι να αγοράζω το CD χωρίς να έχω ακούσει ούτε νότα και να διαβάζω αποσβολωμένος τους στίχους με τις τόσες άγνωστες λέξεις, να χαζεύω με τις ερμηνείες του Dane και να σκέφτομαι πόσο ξεχωριστός είναι αυτός ο τραγουδιστής. Ακόμα και σήμερα πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται στις ακροάσεις αυτού του άλμπουμ και να κάνει παύση για να αναλογιστεί τα λάθη του όταν παίζει το “Passenger”. Θα μπορούσε να είναι ως και #1 υπό συνθήκες.
#3
Summary
Soundgarden – Down On The Upside
Κάποιος ανέφερε ότι το “Down On The Upside” είναι ίδιο με το “Superunknown”. Διαφωνώ κάθετα, καθώς το θεωρώ ως τον ορισμό της εξέλιξης του ήχου των Soundgarden, κλείνοντας μια απολύτως τέλεια τριάδα δίσκων, όπου κάθε άλμπουμ είναι μια εξέλιξη του προηγούμενου. Με περισσότερες classic rock αναφορές (πχ τους Zeppelin στο riff του “Rhinosaur”), με ακόμα περισσότερη εσωστρέφεια, με μια διαφορετική αλλά εξίσου τέλεια προσέγγιση στον ήχο και την παραγωγή και με τραγουδάρες σαν το “Pretty Noose”, το “Blow Up The Outside World”, το “Tighter & Tighter” και κυρίως το γεμάτο αλήθειες “Zero Chance” και το “Burden In My Hand”, δεν βλέπω τίποτα πέρα από τελειότητα εδώ. Μας διέλυσες ρε Chris, μας διέλυσες…
#2
Summary
Metallica – Load
Η πορεία που επέλεξαν να ακολουθήσουν οι Metallica με το “Load” ήταν μια ιστορία που έπρεπε να είχε γραφτεί. Τα περί προδοσίας που διάβαζα στον τύπο της εποχής ήταν ακατανόητα στο μυαλό ενός παιδιού από την επαρχία που δεν θα μπορούσε να αντιληφθεί τι σκατά είναι το gatekeeping. Άσε που δεν υπήρχε ο όρος. Όπως του άρεσαν οι Guns και οι Aerosmith, οι Soundgarden και οι Pearl Jam, έτσι του άρεσαν οι Maiden και οι Metallica. Γιατί έπρεπε να του αρέσει το ένα ή το άλλο; Και ποιο ήταν το πρόβλημα που οι Metallica είχαν επηρεαστεί από Alice In Chains ακριβώς; Ευτυχώς ούτε καν τα σκεφτόμουν αυτά, κι απλά άφησα το “Load” να κάνει τη δουλειά του, να με στιγματίσει με τα riff του, την τρομερή παραγωγή του, τους υπέροχους στίχους και τις ερμηνείες του James, τα κατά συντριπτική πλειονότητα φοβερά τραγούδια που περιέχει. Ξεκινώντας με την αγορά των single του “Until It Sleeps” που αδημονούσα να πετύχω το videoclip στο MCM κι αγαπώντας το “Hero Of The Day” με την πρώτη ακρόαση, θεωρώντας ως και σήμερα το “Bleeding Me” από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν γράψει οι Metallica και έχοντας μεγάλη αδυναμία και σε τραγούδια όπως το “Thorn Within”, μπορώ να διαπραγματευτώ οτιδήποτε άλλο, όχι όμως τη μουσική του αξία.
#1
Summary
Angra – Holy Land
Το δεύτερο full length άλμπουμ των Angra είναι σε εκείνη την κατηγορία με το “Images And Words”, των 5-10 δίσκων που θα έπαιρνα μαζί μου, εκείνων που όχι μόνο διαμόρφωσαν την σχέση μου με την μουσική, αλλά έχουν την ίδια αξία ακόμα και σήμερα. Δεδομένου δε ότι η βάση του βρίσκεται σε ένα ιδίωμα που έχω αφήσει χρόνια χωρίς να το παρακολουθώ, είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό ή και τεκμήριο ότι ξεπερνάει τα όρια του όποιου ιδιώματος.
Τα πάντα ξεκινούν από τους ήχους της φύσης στο “Crossing” και την λυτρωτική βροχή που ξεσπάει να οδηγεί σε ένα από τα καλύτερα riff που έχω ακούσει σε αυτή τη ζωή, αυτό του “Nothing To Say”, και στο ρεφραίν του που μπορώ να τραγουδήσω μόνο με όλη μου την ψυχή και με την γροθιά υψωμένη. Τίποτα δεν είναι ίδιο. Οι ενορχηστρώσεις με τα τόσα layer πλήκτρων να δημιουργούν σε κάθε στιγμή μια πανδαισία ήχων και παρόλα αυτά να μην αφαιρούν ούτε ελάχιστη λάμψη από τις κιθάρες των Bittencourt/Loureiro.
Παρεμπιπτόντως, αυτό το κιθαριστικό δίδυμο, σε αυτόν εδώ τον δίσκο, είναι μάλλον το καλύτερο που έχω ακούσει ποτέ. Μα, ακούστε την καθαρότητα στο παίξιμό τους.
Τι να πω για την ενορχήστρωση και την ατμόσφαιρα του “Silence And Distance”, τι να πω για το 10λεπτο ταξίδι του “Carolina IV” και τι να πω για την τέλεια προσαρμογή των παραδοσιακών μελωδιών στο ομότιτλο τραγούδι. Κάθε τραγούδι μοιάζει να συνεχίζει το ταξίδι που ξεκίνησε το προηγούμενο, αποκαλύπτοντας νέους κόσμους κάθε φορά.
Η ιστορία του “Shaman” που οδηγεί στο “Make Believe” ένα τραγούδι βιωματικό που συχνά με κάνει να δακρύζω και ταυτόχρονα μου δίνει κουράγιο. Ρε Andre όταν τραγουδάς “for the future of my life bring to me something else than a broken heart” δεν σκέφτηκες ότι μπορεί να είναι κάπως επίπονο; Τραγούδι που μαζί με το “Another Day” (των Dream Theater) διαμόρφωναν την πυξίδα της αισθητικής μου χωρίς να το καταλαβαίνω.
Λίγα power metal τραγούδια είναι όσο καλό είναι το “Z.I.T.O.” που έχει ακόμα αυτό το υπέροχο αίσθημα της εφηβικής ανακάλυψης μέσα του και το “Deep Blue” έχει τη δική του μοναδική αξία τόσο όταν κοιτάς την θάλασσα μπροστά σου, όσο και με την μοναδική ενορχήστρωσή του, πριν σε αφήσει σε εκείνη την ήρεμη, ερημική παραλία στην οποία θες να γυρνάς για τα βρεις λίγη ειρήνη μέσα σου, αυτή του “Lullaby For Lucifer”.
Νομίζω είναι προφανές πόσα περισσότερα θα μπορούσα να γράψω, αλλά θα σταματήσω κάπου εδώ. Ναι, Andre, δεν θα πω τίποτα ξεχωριστό για τις ερμηνείες σου. Δεν χρειάζεται.
Μετά το “Images And Words” και το “Holy Land” τίποτα δεν ήταν το ίδιο. Το metal δεν ήταν μόνο “sex and violence”. Ήταν επίσης “sax and violins”.
33 Likes
9 Likes
1996 → This one’s for daddy…
11. – 6.
11. TOOL “Ænima”
Ποτέ μου δεν κατάλαβα πώς μπήκαν κάτω από την ομπρέλα του metal οι TOOL, στα δικά μου αυτιά αυτό που έκαναν ήταν να τεντώσουν (κάποια από) τα όρια του ευρύτερου 90s alternative rock. Ξανακούγοντας το “Ænima” μετά από κάμποσα χρόνια με προβλημάτισε κάπως γιατί δεν ένιωσα (αρχικά) αυτό που νόμιζα, αλλά όσο περνούσε η ώρα με (ξανα)κέρδιζε όλο και περισσότερο, ακόμα κι αν ένας λόγος ίσως να είναι οι αναμνήσεις. “Lateralus” δεν θα γίνει ποτέ στην καρδιά μου, όμως το mention του το κερδίζει δικαιωματικά.
10. MYSTICUM “In the Streams of Inferno”
Το industrial έχει μπουκάρει με τα μπούνια στο blackmetal και οι MYSTICUM το χειρίζονται άψογα, διατηρώντας δηλαδή την νορβηγική riff-ολογία στο έπακρο και εισάγοντας καίριες δόσεις ηλεκτρονικών ήχων που ποντάρουν όχι τόσο στην παγωμένη/κλινική βιομηχανίλα, αλλά σε μια sci-fi ψυχεδέλεια.
9. FORGOTTEN WOODS “The Curse of Mankind”
Τα απότοκα του ildjarn-ικού escapism βήμα-βήμα έχουν φτάσει σε εκπληκτικά επίπεδα συνθέσεων και ορίζουν το mid-tempo ατμοσφαιρικό blackmetal, τολμώντας να βγάλουν δίσκο 70+ λεπτών με 5 κομμάτια (συν ένα instrumental) που ξεκινάνε από τα 11 και φτάνουν στα 18 λεπτά. Μπορεί σε επόμενες δεκαετίες κάτι τέτοιες απόπειρες να έγιναν αρκετά πιο συχνές, αλλά για τότε -αν εξαιρέσουμε ίσως το “Hvis…”- νομίζω πως ήταν lone wolfs.
Ο ίδιος ο ILDJARN παρεμπτιπτόντως, παραμένοντας αμετανόητα ξεροκέφαλος, θα βγάλει ένα σκασμό κυκλοφορίες το ’96, αν θέλετε να τολμήσετε, κάντε το με το SORT VOKTER όπου συμπράττει με τον Nidhogg (θα έσκαγα αν δεν έγραφα κάτι).
8. AURA NOIR “Black Thrash Attack”
Θέλετε να μαυρίσουμε το αρχέγονο θρας σας; Ή, μήπως θέλετε να τσιτώσουμε στο τέρμα το απόκρυφο μπλακ σας; Το σίγουρο είναι ότι, θέλετε δε θέλετε, θα σας κάνουμε να ξεβιδώσετε τους σβέρκους σας με έναν κλινικό κιθαρίστα, λίγο πριν κάνει revive κάτι που έμοιαζε buried by time and dust και άλλους δύο μανιασμένους τύπους να μοιράζονται όλα τα υπόλοιπα. Μεγάλε Czral, εκείνη η στιγμή στο AN Club που σηκώθηκες απ’ το stand σου, πήγες πίσω από τα τύμπανα κάνοντας τις πατερίτσες ανάποδο σταυρό και ξεκινήσατε το “Dethroned Emperor” ίσως είναι η κορυφαία που έχω ζήσει ποτέ σε συναυλία.
7. ABIGOR “Opus IV”
Η ισχυρότερη υποψηφιότητα για την πιο ξεροκέφαλη μπάντα του Γαλαξία, όχι σε μουσικό/καλλιτεχνικό (εκεί το ‘χουν τερματίσει περνώντας απ’ όλα τα παρακλάδια του bm) αλλά σε ιδεολογικό επίπεδο ανήκει στους Αυστριακούς TT (κυρίως) & PK. Αν και θα τα ξαναπούμε και σε άλλες χρονιές, στο “Opus IV” ξεφεύγουν απ’ την λυσσασμένη μεν, ελαφρώς άγουρη δε, προσέγγιση των πρώτων 3 δίσκων και αγκαλιάζουν majestic διαδρομές που ηχούν κατάμαυρες ακόμα κι όταν χρωματίζονται από φλάουτα.
6. THE NEFILIM “Zoon”
Για χρόνια (πολλά όμως) αρνιόμουν ν’ ακούσω ετούτο εδώ το ανοσιούργημα. Με αυτά που διάβαζα (κι όπως τα καταλάβαινα) έλεγα τι σκατά δουλειά έχει ο McCoy με το death metal που γράφουνε; Δηλαδή ωραίο το death metal, δε λέω, αλλά προσπαθούσα να καταλάβω πώς διάολο θα συνδυάζονταν οι Nephilim με κάτι τέτοιο. Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ, ήρθε εκείνο το live στο Gagarin, το '08 πρέπει να ήταν, όπου τα FotN κομμάτια παίχτηκαν φουλ επιμεταλλωμένα και λέω «Βρε λες; Ρε μπας και να του δώσουμε καμιά ευκαιρία;». Ε, και του δώσαμε και αποδείχτηκε το πιο εφιαλτικά πετυχημένο, απ’ το πουθενά, πείραμα όλων των εποχών μιλώντας πάντα για (ακραίο) metal που να ενστερνίζεται το industrial, το στριφνό thrash (coroner-ικό να το πω; ), ορισμένες στιγμές ακρότητας του death και φυσικά την χαμαιλεόντεια αυτή φωνή που μπορεί να στοιχειώσει, χωρίς υπερβολή ακόμα και το baby shark…
5.
SAMAEL “Passage”
Πάντα εμπροσθοφυλακή στην πορεία της εξέλιξης του bm οι Ελβετοί, έχουν ήδη αντιληφθεί τις ευεργετικές επιδράσεις που θα μπορούσε να έχει στον ήχο μια ένεση από τους ηλεκτρονικούς ήχους και τα keyboards που δειλά-δειλά είχαν κάνει την εμφάνισή τους στον χώρο. Η φουτουριστική προσέγγιση του “Passage” έχει απόλυτη επιτυχία διότι το δίδυμο των Xytras & Vorphalack αντιλαμβάνεται (ακόμα τουλάχιστον) που σταματά η πρόοδος και πού ξεκινά ο εκφυλισμός, παραδίδοντας συμπαγή κομμάτια που ταξιδεύουν τόσο στον μικρόκοσμο όσο και στον μακρόκοσμο.
4.
THERION “Theli”
Υπό μία έννοια, οι THERION ίσως υπήρξαν οι καλύτεροι ακόλουθοι των CELTIC FROST τόσο καλλιτεχνικά όσο και φιλοσοφικά. Και μάλλον η μόνη (ή έστω απ’ τις ελάχιστες) περίπτωση metal μπάντας που μπορώ να απολαύσω χωρίς να βαριέμαι στο ελάχιστο την ένταξη του συμφωνικού μέρους, πιθανότατα γιατί ο Christofer Johnson είχε ένα συνολικότερο όραμα που δεν περιοριζόταν στο «να βάλουμε ορχήστρα και τενόρους για να γίνουμε αληθινοί μουσουργοί» αλλά είχε απώτερο σκοπό να εξερευνήσει τις διαδρομές του μεγάλου δράκοντα. Το εξώφυλλο βέβαια που μοιάζει με 3D γραφικά σε PC game της εποχής ποτέ δεν το κατάλαβα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…
3.
PANTERA “The Great Southern Trendkill”
Για μένα το αγαπημένο PANTERA άλμπουμ μακράν, ταυτόχρονα feel-good, αλλά και fuck-you, εσωστρεφές αλλά και καλοκαιρινό (δεν ξέρω γιατί, έτσι μου είχε κάτσει από το καλοκαίρι του ’01 που έλιωνα όλη την πεντάδα καθημερινά περιμένοντας εκείνο το λάηβ -που δεν ήρθε ποτέ, σαν την Βέρα). Απίστευτη ροή και ποικιλία, με τις bluesy/southern στιγμές (“10s”, “Suicide Note pt. 1”) να τσακίζουν κόκκαλα, το ομώνυμο opener να παίρνει σκαλπ και φυσικά το υπέρτατο κομμάτι της δισκογραφίας τους, το “Floods” να αγγίζει σχεδόν μεταφυσικά επίπεδα στο “extinguishing the sun” μέχρι να φτάσουμε στην καλύτερη outro μελωδία που συνέλαβε ποτέ ανθρώπινος νους…
2.
DØDHEIMSGARD “Monumental Possession”
Ένας από τους πιο αδικημένους δίσκους της συλλογής μου, μια και οι DHG ήταν, είναι και θα είναι συνυφασμένοι στο δικό μου μυαλό με την εποχή της κολλεκτίβας των “Satanic Art”/”666 International”. Και όμως όποτε αποφασίζω τελικά να το βάλω να παίξει, μένω άναυδος από τις συναρπαστικές διαδρομές που χαράζει, προχωρώντας πολλά βήματα παραπέρα απ’ το basic ύφος του ντεμπούτου με τα multi-layered σαλεμένα φωνητικά (που μοιράζονται από κοινού οι Aldrahn, Apollyon, Vicotnik) να δεσπόζουν και με τις συνθέσεις αλλά και την παραγωγή να μην πέφτουν στην παγίδα του να πλατειάζουν όπως -δυστυχώς για μένα- συνέβη με διάφορους συνοδοιπόρους τους.
1.
ΤΡΥΠΕΣ “Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι”
Ένα από τα πράγματα για τα οποία δεν θα αποφασίσω ποτέ στη ζωή μου είναι το ποιος δίσκος απ’ τις ΤΡΥΠΕΣ είναι ο αγαπημένος μου, αυτός ή ο επόμενος. Το σίγουρο είναι ότι όποτε θα τα βάζω να παίζουν, θα συγκινούμαι απ’ τους στίχους του Γιάννη, τις μελωδίες (“που γεννιούνται στα σπλάχνα σου”) της κιθάρας (μελαγχολικές, επιθετικές, ειρωνικές), το μπάσο που χτυπάει στο στέρνο, την πανσπερμία κρουστών, τις μίξεις/παραγωγάρες των Χαρμπίλα/Καργιωτάκη που είναι οριακά εγκληματικό να μην αναφέρονται. Η καλλιτεχνική απογείωση που συμβαίνει στο “Κεφάλι…” (και θα συνεχιστεί στο επόμενο) φτάνει σε τέτοια ύψη που κανονικά θα έπρεπε να ξεπεράσει τα όρια της Ελλάδας (με την υποσημείωση της γλώσσας). Για να το θέσω απλά, εξαιρετικοί δίσκοι με καθολική απήχηση τύπου “Antichrist Superstar” δεν φτάνουν ούτε στο μικρό δαχτυλάκι αυτού εδώ…
Ας έχει, μου αρκεί που υπάρχει αυτός ο δίσκος για «συζητάω» μαζί του για την απώλεια (“σε θάβω και κλαίω ξοδεμένη φωτιά”), να χάνομαι στα riffs του outro της “Υπέροχης Ευκαιρίας”, να καίω γέφυρες (“μα δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πιά”), να την αγαπάω γι’ αυτό που είναι κι όχι αυτό που θα ‘θελα να είναι (“την αλήθεια και το ψέμα σου”) και να ταξιδεύω από πόλη σε πόλη (το ringtone μου εδώ και 15 χρόνια) με μια πελώρια φωτιά μες στο κεφάλι χωρίς σκοπό -και χωρίς τέλος…
Σας αγαπάω ρε καρντάσηδες, “κι ας μην υπάρχετε πιά”…
Ειδικές Καταστάσεις
-
THE BLACKMETALS:
Εκκινώντας από Καναδά, η σπορά στο Ross Bay έχει παράγει άνθη του κακού, με όμορφα μυτερά αγκάθια. Ο λόγος για τους CONQUEROR των James Read και Ryan Forster, οι οποίοι τιμούν την παράδοση των BLASPHEMY αλλά και εισάγουν ορισμένες καλοδεχούμενες ενέσεις, όπως κάτι σαλεμένους ήχους σαν τριξίματα στις κιθάρες. Επιστροφή Νορβηγία, με την συλλογή “Rape of the Holy Trinity” της Hot Records του Shagrath. Αν την αναφέρω, είναι γι’ αυτό το ρημάδι το “Symptom” που δείχνει το εφιαλτικό μέλλον αλλά και την εκδοχή του “Tower of Limbs and Fevers” με τον Fenriz στα φωνητικά. Για τους όποιους λάτρεις (αν υπάρχουν) των πρώιμων IMPALED NAZARENE, o Kimo Luttinen, αδελφός του Mika, θα δημιουργήσει το one-man project ISANMAA το οποίο ακούγεται εντυπωσιακά σκισμένο στη μοναδική (έως τώρα τουλάχιστον) κυκλοφορία υπό αυτό το όνομα. Για την Σουηδία που σιγοβράζει τα είπαμε και την προηγούμενη χρονιά… Οι FUNERAL MIST (ήδη με δύο demo από το ’95) θα κάνουν έναν μικρό πάταγο με το “Havoc” καθώς η στιγμή της Αποκάλυψης από τη σκανδιναβική χώρα πλησιάζει…
-
THE SPINOFFS:
Πέραν του ότι το “Kveldssanger” είναι φανταστικό ως αυτόνομη οντότητα, οι ULVER τολμούν (μέσα στην anything-can-happen ριζοσπαστική νοοτροπία της εποχής) να εκθέσουν φόρα παρτίδα ορισμένες από τις μη προφανείς επιρροές του bm, οι οποίες εδράζονται στην λαϊκή παράδοση ενός τόπου (και αυτό δεν είναι μόνο νορβηγικό φαινόμενο προφανώς -έγιναν άλλωστε οι σχετικές αναφορές και για ROTTING CHRIST). Από την άλλη ο Attila, αφού οι TORMENTOR δεν έχουν φτουρήσει δισκογραφικά και παράλληλα με τις επαφές που έχει φτιάξει με το Inner Circle, ξεκαβλώνει με Industrial/ebm/darkwave/whatever escapades μέσω των PLASMA POOL. Τα περισσότερα κομμάτια είχαν κυκλοφορήσει σε κασέτα το ’93, εδώ είναι η ας το πούμε επίσημη κυκλοφορία σε CD.
-
THE SLEEP I CAN’T GET:
Για να είμαι ειλικρινής, μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση που δεν έχω δει ως τώρα ούτε μία αναφορά για το “Reverence”. Θυμάμαι το “Insomnia” να παίζει σχεδόν παντού τότε. Θα μου πεις ροκ φόρουμ είμαστε, απλά επειδή κάτι ντιπές, πρόντιτζι και κάμποση ραπ έχουν κάνει την εμφάνισή τους στις λίστες θα περίμενα κι αυτό εδώ, που μπορεί να ανήκει σε έναν χώρο με τον οποίο ποτέ δεν είχα ιδιαίτερες σχέσεις αλλά το brainwashing του προαναφερθέντος “Insomnia” είχε πετύχει τον στόχο του μένοντας στο πίσω μέρος του μυαλού, μέχρι να πάρω κάποια στιγμή την (ευτυχέστατη) απόφαση να αγοράσω τον δίσκο.
35 Likes
1996
- Therion - Theli
- Angra - Holy Land
- Theatre of Tragedy - Velvet Darkness They Fear
- Διάφανα κρίνα - Έγινε η απώλεια συνήθεια μας
- Bathory - Blood on Ice
Κενοταφιον
- Metallica - Load
- Rotting Christ - Triarchy of the lost Lovers
- Psychotic Waltz - Bleeding
- Satyricon - Nemesis Divina
- Moonspell - Irreligious
- Amorphis - Elegy
- Grave Digger - Tunes of War
- Ulver - Kveldssanger
- Iced Earth - The Dark Saga
- Anathema - Eternity
- Arcturus - Aspera Hiems Symfonia
- Skyclad- Irrational Anthems
- Morgana Lefay - Maleficium
- Deviser - Unspeakable Cults
- Bal-Sagoth - Starfire Burning Upon the Ice-Veiled Throne of Ultima Thule
- Helloween - The Time of the Oath
Cover Art
28 Likes
Μετα από μια βδομαδα οπου κοιταω και ξανακοιταω τη λιστα, ηρθε η ωρα να αποφασισω για τη τελικη 5αδα γιατι αλλιως θα λολαθω.
1996 λοιπον, χρονια οπου οργιαζαν τα μουσικα ερεθισματα εκει στη γλυκια παιδικη ηλικια οπου εισαι μικρος/η αλλα αρχιζεις να σκαμπαζεις 1-2 πραγματακια και να διαμορφωνεις μια αποψη – ασχετα όμως αν αυτή αλλαξει αργοτερα, ετσι κ αλλιως αυτό δεν είναι το νοημα αυτου του κοινωνικομουσικου πειραματατος? Εεε… παιχνιδιου?
Όπως και για τους περισσοτερους κάθε αλμπουμ της 10αδας που δε τα καταφερε στη 5αδα είναι κ μια μαχαιρια, γιατι όταν ακους διαφορα μουσικα ειδη το να προσπαθησεις να τα χωρεσεις όλα σε 5 σλοτς είναι μαρτυρικο. Παρομοια και με τις άλλες χρονιες, πηγα λιγο με τη καρδια και τα βιωματα.
1. Neurosis - Through Silver in Blood
Μια από τις πιο ολοκληρωμενες και πρωτοποριακές μπαντες του σκληρου και πειραματικου ηχου, κυκλοφορουν ένα αλμπουμ οροσημο στο μουσικο στερεωμα…
Πυκνο, συντριπτικο, βαρυ, πειραματικο – ένα μουσικο βιωμα που καταπιανεται με τον υπαρξισμο, πνευματικοτητα και ενδοσκοπηση.
Πατεραδες του post metal, εθεσαν τα θεμελια για αμετρητες μπαντες που θα ακολουθησουν αυτό το μουσικο μονοπατι.
3ος δισκος μετα τα Soulds at Zero και Enemy of the Sun, οπου ηδη ακουγαμε τον ηχο τους να δημιουργείται κομματι κομματι, αν και κανενας από αυτους φτανει τη καταχνια του Through Silver in Blood.
Πως μπορω να ξεχασω τη πρωτη φορα που επαιξε το ομώνυμο κομματι η τη σφαλιαρα του Locust Star??
Μη ξεχναμε επισης και το ότι ηταν από τις πρωτα συγκροτηματα που στα λαιβ εκαναν προβολες video art με αποσπασματα από ταινιες, ντοκυμαντερ, πολεμικο αρχειο, αβαντ γκαρντ βιντεο, που σε συνδιασμο με τα φωτα δημιουργούσαν μια συγκλονιστικη ατμοσφαιρα.
2. Boris – Absolutego
Δε γινεται να μη μπει 5αδα το Absolutego και απορώ πως λειπει τοσο από τις λιστες.
Ένα ορόσημο στη σφαιρα του πειραματικου, μη συμβατικου και drone ηχου που σπρωχνει τα ορια της βαριας μουσικης.
Μονολιθικα ριφφς, βρωμικες κιθαρες, λασπη και θορυβος.
Χαιτλαιτ συναυλιακης καριερας όταν το ειδαμε performed στο Roadburn.
3. Converge - Petitioning the Empty Sky
Καποιοι θα ειχατε αναγνωρισει το αβαταρ μου από πριν, αλλα προφανως και όταν φαν των Converge, δε θα μπορουσα να παραληψω αυτή τη σημαντικη κυκλοφορια που αποτέλεσε σταθμος στην εξελιξη του metalcore και ακραιου ηχου.
Η μπανταρα μπαινει σε ένα πιο χαοτικο μονοπάτι απομακρύνοντας λιγο από το σκληροπυρηνικό πανκ.
Φαντασου τωρα 1996 να βαζεις το δισκακι, και να μπαινει το Saddest Day … αντε γεια.
Ασυλληπτες ριφφαρες, δαιμονικα τυμπανα, βροντερη μπασουρα, καθαρτικες κραυγες.
Δεν είναι ενας δισκος για ολους, μιας και είναι αρκετα «τραχυς» και lo-fi ανα σημεια, αλλα αυτό το ακατεργαστο χαος είναι που μας πηρε και μας σηκωσε.
4. Cradle of Filth - Dusk… and Her Embrace
Το πιο αγαπημενο αλμπουμ από COF και σταθμος στο συμφωνικο black metal.
Δε γινοταν να μην εμπαινε, μιας και εχει τετραψηφιο αριθμο plays ανα τους αιωνες.
Χωρις να ειμουν παντα μεγαλος φαν του ορχηστρικου μεταλ, ο δισκος αυτος με το λυρισμο του, το «ρομαντισμο» και τη μακαβρια αισθητικη, καθως και με την εισαγωγή μιας θεατρικοτητας στο extreme metal, μου μιλησε. Τα μεγαλα τραγουδια με τις πολλαπλες αλλαγες τους αλλα και το concept του γενικοτερου αλμπουμ, το κανει για εμενα ακρως κολληματικο.
5. Διαφανα Κρινα- Εγινε η απωλεια συνήθεια μας
Με δυσκολεψε πολύ να κλεισω τη λιστα μου, ειδικα όταν ειχα να διαλεξω μεταξυ 2 Ελληνικων αλμπουμς που λατρεψα μεγαλωνοντας.
Τελικα αποφασισα να βαλω αυτόν το πολύ σημαντικο, για παρα πολύ κοσμο, δισκο που βρισκεται σε μια ξεχωριστη θεση στη καρδια και τα αυτια μου.
Μια πραγματικα σκοτεινη κυκλοφορια οπου η δραματικη φωνη του Θανου σε τσακίζει, ενώ ο ποιητικος λυρισμος του σε συνθλίβει. Σκοτεινα ελληνικα blues θα μπορουσε να χαρακτηριστει το «Εγινε η απωλεια συνήθεια μας» και δε θα ηταν λαθος – Ένα αλμπουμ αφιερωμενο στην αγαπη και την απωλεια. Μια πραγματικα ατμοσφαιρικη, ενδοσκοπικη και συναισθηματικα εντονη μουσικη εμπειρια, που ο πολλοι το εχουμε συνδεσει μια συγκεκριμενες καταστασεις και ατομα της ζωης μας.
Nick Cave & The Bad Seeds - Murder Ballads
Τι ωραια αλμπουμαρα … ευκολα θεση στη 5αδα αλλα εχω βαλει νομιζω τα 90% των αλμπουμ των Bad Seeds σε άλλες λιστες οποτε προσπαθησα να είμαι δικαιος.
Marduk - Heaven Shall Burn… When We Are Gathered
Τον ειχα λατρεψει αυτόν το δισκο πιτσιρικας. ΑΔΥΣΩΠΗΤΟ πλακ μεταλ. Glorification of the Black God ,Infernal Eternal, Black Tormentor of Satan … υμνοι.
Eyehategod – Dopesick
Άλλος δισκος πενταδας που αγγιζει ευαισθητες μηδενιστικες και sludge χορδες. Λατρεμενη μπαντα και αλμπουμ. Μηπως να του αλλαξω θεση παλι ? αααααα!
Τρυπες- Κεφαλι γεματο χρυσαφι
Ιστορικο αλμπουμ, και θυμαμαι ακριβως την ημερα που το ειχα αγορασει και χαζευα το βιβλιαρακι. Νομιζω ακομα ξερω απεξω όλα τα τραγουδια, και πονεσε που δε χωρεσε σε καποια θεση ψηλοτερα.
DJ Shadow - Endtroducing…
Κοιτα που φτασαμε που το Endtroducing μπαινει οριακα στη 10αδα …
Απλα μας βαζετε να κανουμε ! ΤΕΤΧΟΙΟΙ ΕΙΣΤΕ !
Αλμπυομ επανασταση απλα στο ορχηστρικο χιπ χοπ (?) κ τριπ χοπ ηχο – μια καθηλωτικη εμπειρια και ένα μουσικα μαγικο ταξιδι. Ποιος/α δε μαγεύτηκε με το Organ Donor ?
30 Likes
Το έχεις δει, το έβαλε κι άλλος στα mentions. Τεράστια δισκάρα και συμφωνώ ότι είναι το καλύτερο Motorhead μαζί με το “We Are Motorhead” από το '90 μέχρι το τέλος.
8 Likes
Για να είμαι ειλικρινής, εγώ περίμενα να το έχεις #1!
3 Likes
1. Tool - Ænima
Με πλήρη συναίσθηση των λεγομένων μου, ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας του '90. Ένας από τους πιο αγαπημένους δίσκους της ζωής μου, τον έχω λιώσει, τον έχω ευχαριστηθεί, με έχει κατακτήσει. Φαίνονταν από το ντεμπούτο ότι ήταν καλοί, αλλά αυτό που έκαναν στο συγκεκριμένο μουσικό έργο, ξεπέρασε κάθε προσδοκία: έβγαλαν έναν δίσκο όχι απλώς μπροστά από την εποχή του, αλλά που διαμόρφωσε το μέλλον. Βυθιστείτε άφοβα, ακόμα και 27 χρόνια μετά, το Ænima είναι επίκαιρο. Ακόμα μεγαλύτερο κατόρθωμα είναι η επανάληψη αυτού του θριάμβου 5 …βδομάδες αργότερα.
2. Screaming Trees - Dust
Ο δίσκος που η μπαντάρα από το Ellensburg ήταν καταδικασμένη να φτιάξει πριν διαλυθεί, ως παρακαταθήκη. Με την (πουτανο-)δισκογραφική τους να τους έχει απορρίψει τον δίσκο που είχαν γράψει 2 χρόνια πριν (δύο κομμάτια χώρεσαν σε ένα best of που είχαν βγάλει το 2005, γαμάνε), οι προβληματικοί από το Ellensburg κάθησαν και έγραψαν νέα κομμάτια. Φώναξαν και τον McCready για ένα solo στο Dying Days (απότοκο της συνεργασίας με Martin στους Mad Season την προηγούμενη χρονιά), πετάξανε και μερικές από τις πιο λυρικές και καλύτερες μελωδίες που είχαν φτιάξει ποτέ, έβαλαν και ψιλο-πομπώδη George Drakoulias στην παραγωγή και μας πετάξανε στη μάπα έναν ονειρεμένο δίσκο, το ιδανικό φινάλε για την απίστευτη δισκογραφία τους. Σημείωση, στην περιοδεία για την υποστήριξή του, είχαν δεύτερο κιθαρίστα κάποιον 23χρονο που η δικιά του μπάντα είχε μόλις διαλυθεί και ψαχνόταν να δει τι θα κάνει. Josh Homme το ονοματάκι του. Σημείωση 2, μετά από το Dust έγραψαν κι άλλα τραγούδια, δε βρέθηκε κάποιος να τα κυκλοφορήσει, τα έβαλαν σε ένα demo που δεν πολυ-είδε το φως της ημέρας (το είχα εντοπίσει, παρ’ όλα αυτά) και τελικά τα έβγαλε ο Martin το 2011 ως “Last Words”. Γαμάει.
3. Porcupine Tree - Signify
Συνέχεια στο σερί (έχει ξεκινήσει από το “Up The Downstair”), με κανονική πλέον μπάντα. Ο ήχος μετακινείται από την ψυχεδέλεια και το prog σε πιο straight rock μονοπάτια, αλλά ακόμα μόνο ελαφρώς. Η ομορφιά των “Sever” και “Every Home Is Wired” δε συναντιέται εύκολα. Το ίδιο και η ποιότητα του “Dark Matter”, ενός μεγαλειώδους prog έπους που κλείνει ιδανικά τον δίσκο. Kudos στα εκπληκτικά δεύτερα φωνητικά του drummer Chris Maitland, οι αρμονίες που δημιουργεί με τον Wilson είναι φοβερές. Απίστευτα υποτιμημένη μπάντα εκείνη την εποχή, θα μπορούσαν να είχαν γνωρίσει πραγματικά μεγάλη επιτυχία γιατί πάντα στους δίσκους από το Signify και μετά είχαν και πιασάρικα ή “ραδιοφωνικά” κομμάτια. Δεν πειράζει, ίσως το ότι δεν τη γνώρισαν τότε τελικά να τάϊζε το κίνητρο του μεγαλύτερου μουσικού των τελευταίων 30 ετών 
.
4. Pearl Jam - No Code
Είμαστε η πιο δημοφιλής νέα μπάντα στην Αμερική και στον κόσμο; Εμπορικό rock θέλετε; Δε χορτάσατε παραξενιά με το Vitalogy; Ρουφάτε τον πιο στριφνό μας και εσωστρεφή δίσκο. Μεταγραφάρα ο παράξενος Jack Irons στα μαγικά τύμπανα (άντεξε δύο δίσκους μόνο), οι υπερκόμματοι όπως “In My Tree” και “Present Tense” ανήκουν στα καλύτερά τους, το artwork (και όχι μόνο το εξώφυλλο) είναι φαντασμαγορικό. Οι Pearl Jam συνεχίζουν να χαράζουν τον δικό τους δρόμο, να παίζουν ό,τι γουστάρουν και όχι ό,τι “πρέπει”, να ηχογραφούν απίστευτες μουσικές και, ως αποτέλεσμα αυτών, να χαλυβδώνουν το fanbase τους. Και, πού είστε; Μας έχουν και καλύτερα 
.
5. Metallica - Load
Τρομερός ήχος που μου άρεσε από την πρώτη φορά που τον άκουσα και που μου αρέσει περίπου το ίδιο και σήμερα (οπότε δεν έχω να ζητήσω “συγγνώμη” για κάτι, δεν είναι ψήφος εξιλέωσης αυτή 
). Έχω πει πολλές φορές και επιμένω ότι αποτελεί την έναρξη της εμμονής των Metallica να γεμίζουν κάθε CD που κυκλοφορούν, αλλά από τη στιγμή που έχουν τον Hetfield να τραγουδάει κάτι Bleeding Me (αγαπημένο από τότε), Ain’t My Bitch-a, The Outlaw Torn, οι ενδοιασμοί πηγαίνουν περίπατο.
Honorable mentions:
Nightstalker - Use
Ένα ντεμπούτο με την ιδιότητα να έχει αποκλειστικά και μόνο ύμνους. Τρομερός δίσκος.
Soundgarden - Down on the Upside
Εδώ ο Shepherd έχει γράψει περισσότερο και επομένως βγαίνει μια πιο ψυχεδελική πλευρά της μπάντας, που μου αρέσει πολύ, αλλά και μια πιο punk.
Motörhead - Overnight Sensation
Ο αγαπημένος μου δίσκος Motörhead από το 1990 μέχρι το τέλος, έχει μέσα το υπέρτατο “Crazy Like A Fox”, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κομμάτια για το τι σημαίνει Motörhead για μένα.
Type O Negative - October Rust
Ο πιο ισορροπημένος δίσκος της (μόνιμης) παρέας του Pete Steele για τα δικά μου αυτιά. Τέλειος συνδυασμός σκοταδιού, χιούμορ, γκοθίλας.
Marilyn Manson - Antichrist Superstar
Ήρθε ο Reznor και τον έκανε άνθρωπο .
R.E.M. - New Adventures in Hi-Fi
Τελευταίος δίσκος της κλασσικής σύνθεσης (ο drummer Bill Berry αποχώρησε μετά για να γίνει αγρότης ), έχει τη σκληράδα του Monster, έχει και κομμάτι με τη θεά του Stipe την Patti Smith.
Nick Cave & The Bad Seeds - Murder Ballads
Concept δίσκος με θέμα serial killers, τι μπορεί να πάει στραβά;
Kula Shaker - Κ
Απίστευτο ντεμπούτο από τους διάτοντες αστέρες Βρετανούς (κάποιους ακόμα από τους πολλούς) που πρακτικά χάθηκαν και έσβησαν πολύ γρήγορα.
The Afghan Whigs - Black Love
Δεν έχω να προσθέσω ούτε κόμμα σε αυτά που έγραψε καταπληκτικά ο @stammargg_v2.
Manic Street Preachers - Everything Must Go
Εξαφανίστηκε ο Richey; Κανένα πρόβλημα, πάρτε τον καλύτερο δίσκο της καριέρας μας.
Rage Against the Machine - Evil Empire
Πολύ καλό follow-up ενός δυσθεώρητου ντεμπούτου.
Τρύπες - Κεφάλι γεμάτο χρυσάφι
Το magnum opus από τις Τρύπες, ένας δίσκος που σημάδεψε μια ολόκληρη εποχή για μένα.
Εξώφυλλο: Porcupine Tree - Signify
34 Likes
Από όλα που άφησα εκτός 5άδας ή δεν ανέφερα τεσπα, αυτό «πόνεσε» περισσότερο
1 Like
Δισκάρα σίγουρα, ξεχωριστός δίσκος οπωσδήποτε και μόνο από το γεγονός ότι στο εξώφυλλο απουσιάζει ο Snaggletooth και ο Lemmy εμφανίζεται… ξουρισμένος! Κακώς δεν το συμπεριέλαβα στις αναφορές μου.
Κορυφαίο τραγούδι εδώ για μένα το I Don’t Believe a Word.
4 Likes
Και το ομωνυμο ειναι τρομερο. Και το Civil War. Και το Listen To Your Heart. Ρε κορυφαιος δισκος λεμε, σοβαρα.
4 Likes
Είναι στο δρόμο προς τη κορυφή αλλά το 1996 ανοίκει δικαιωματικά στους Neurosis! Θα τα πούμε το 2001 (άλλη χρόνια παλούκι).
6 Likes
Καλά το 2001 οι Converge πεντάδα, δεν το συζητάμε καν.
5 Likes
1996
1. Converge – Petitioning the Empty Sky
Χωρίς υπερβολή, το live στο gagarin παίζει καθημερινά στο κεφάλι μου. Υπέθετα πως θα ήταν το live της ζωής μου, και δεν έκανα λάθος. Πρόκειται για υπεραγαπημένη μπάντα. Ο πρώτος μεγάλος δίσκος ανοίγει με το The Saddest Day. Έχουν ειπωθεί τόσα για αυτό το κομμάτι, τι να πω? Σοκ από τα λίγα. Τα λέει ωραία ο @eviL πιο πάνω (αλλά τρίτο ρε προδότη? 
), αν και γενικά θεωρώ πως είναι αρκετά προσβάσιμος δίσκος για αρχή. Τώρα, το τι ακολουθεί μετά…
2. Διάφανα Κρίνα – Έγινε η απώλεια συνήθεια μας
Χαίρομαι που πρόλαβα και είδα τον Ανεστόπουλο να παίζει μουσική λίγο πριν μας αφήσει για άλλα ταξίδια. Ο συγκεκριμένος δίσκος θεωρώ πως είναι μνημείο όχι μόνο για την ελληνική γοτθική (και γενικώς) σκηνή, αλλά παγκοσμίως. Αν είχε βγεί από Άγγλους, θα φιγουράριζε σε top λίστες, αλλά αυτές είναι δικές μου υποθέσεις, και δεν έχουν και κάποια σημασία. Σημασία έχει η ποιότητα της μουσικής, και εδώ έχουμε να κάνουμε με συγκλονιστικό δημιούργημα που δεν συναντάται συχνά.
3. Good Riddance – A Comprehensive Guide to Moderne Rebellion
Δίσκος που ανοίγει με το κορυφαίο, σαρωτικό Weight of the World, κεντρίζει το ενδιαφέρον άμεσα και αφήνει υποσχέσεις για εξαιρετική συνέχεια, οι οποίες και εκπληρώνονται. A Credit to His Gender, Up & Away, και πόσα ακόμη… Πραγματικά εκπληκτικός πανκ δίσκος, η κορυφή τους.
4. Avail – 4am Friday
Καλοκαίρι 2005, κλείσιμο σχολείων για διακοπές, πειρατικό Tony Hawk’s Pro Skater 4, μπαίνει το Simple Song καθώς αλώνιζα με την ψηφιακή σανίδα μου. Αγάπη με την 1η ακρόαση, όπως και με τα περισσότερα κομμάτια των soundtracks της αγαπημένης σειράς παιχνιδιών. Εξαιρετικός πανκ δίσκος με ιδιαίτερο χαρακτήρα.
5. SNFU – FYULABA
Οι παλαβοί ξαναχτυπάνε με πιασάρικο τσιτάτο πανκ, και εδω έχουν το You Make me Thick, ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, και γενικώς αυτού του πανκ ύφους.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
27 Likes
1996
-
Metallica - Load
WE DON’T GIVE A SHIT! - Ο ορισμός!
Οι Metallica ανέκαθεν έπαιρναν τις επιρροές τους και τον hard rock/metal ήχο της εκάστοτε εποχής και τον προσάρμοζαν στα δικά τους δεδομένα και standards!
Εδώ το πάντρεμα του heavy rock , του southern rock , του doom/stoner/desert/sludge/alternative/grunge/ξερωγωτιαλλησκαταταμπελαθελετεναβαλετε ( ; ) δημιούργησε ένα δίσκο μακρυά από το καθαρόαιμo heavy metal ήχο τους αλλά όχι μακρυά από τη δομή τους και τη νοοτροπία τους μέχρι τότε.
Όσοι ακούν μουσική με τα αυτιά θα απολαύσουν ένα δίσκο σύντροφο ζωής (οι στίχοι του Hetfield είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟΙ , τα layers άπειρα-rhythm guitars και από τον Kirk! ) .
Όσοι ακούν μουσική σύμφωνα με το μήκος των μαλλιών , χάνουν ένα ακόμα αριστούργημα .
The Outlaw Torn εύκολα το πιο ανατριχιαστικό κομμάτι των Metallica.
Θα μπορούσα να μιλάω αιώνια για αυτόν το δίσκο αλλά δεν χρειάζεται. Το κάνει η μουσική που εκπλήσσει ακόμη και τώρα , 27 χρόνια μετά.
Οι Metallica έσπασαν τα στεγανά του heavy metal ακόμη και αν κάποιοι σήμερα θεωρούν δεδομένο ότι δεν υπάρχουν. Τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς και οι four horsemen επαναπροσδιόρησαν ένα ολόκληρο μουσικό είδος.
Thrash/punk αντίληψη και αισθητική με hard rock ηχητικό περιτύλιγμα.
Όλοι οι υπόλοιποι απλά ακολούθησαν
(Θυμίζω το 95 παιζουν headliners στο Donington-για μενα μια απο τις καλύτερες και πιο καυλωτικες τους εμφανίσεις, διαλέγουν μονοι τους τις μπάντες που θα παίξουν στο φεστιβάλ-warrior soul, skid row, COC, white zombie, machine head, therapy, slash’s snakepit, slayer-Διογενη σε ψαχνουμε
με επικη μοϊκανοχαιτη Hetfield.
3 μερες πριν έχουν παίξει secret gig στο Λονδινο.
4 μηνες μετα παιζουν ως Lemmys για τα 50α γενέθλια του θειου Lemmy με περούκες, αφου είχαν κουρευτει και οι 4! ) -
Tool - Aenima
Κυκλοφόρησε τον Σεπτέμβριο του 1996. Είχα διαβάσει κριτικές αλλά τελικά κατάφερα να τον ακούσω 1 χρόνο μετά . Με εντυπωσιάζει μέχρι και σήμερα και καμία άλλη μπάντα δεν έχει ακουστεί όπως οι Tool. -
Corrosion of Conformity - Wiseblood.
Keenan σε τρελά κεφια ( στα κέφια πηγαίνει αγκαζέ με τον άλλον Keenan στο νούμερο 2). 3η σερί χρονιά με δισκαρα και εδω εχει και Jaymz (μεχρι και στην περιοδεία τους πήραν μαζι τους οι Metallica). Κατι ανάμεσα στο Deliverance και στο Blind. -
Soundgarden - Down on the Upside.
Ψυχεδέλεια, hard rock , classic rock και punk με μαντολίνο. Κλεινει την αγια τριαδα. -
Pantera - The Great Southern Trendkill.
Οι πιο ακραίοι Pantera που θα ακούσεις ποτέ.
Ακομη θυμάμαι να ακούω τον δίσκο στο στερεοφωνικό που είχαμε στο σαλόνι, να παταω pause αντι για stop ώστε να κανω παρεα στον πατέρα μου κατα τη διάρκεια του μεσημεριανου φαγητου και … να πέφτει για ενα δευτερόλεπτο το ρεύμα - να ξανά ξεκινά το CD απο την αρχη με τα ουρλιαχτά του Phil του Anselmo στο ομώνυμο και ο καημένος ο πατέρας μου να με κοιτάζει με απορία.
------‐---------------------------------------------------
- Screaming Trees - Dust
- Sepultura - Roots
- Korn - Life Is Peachy
- Rage Against the Machine - Evil Empire
- Ugly Kid Joe - Motel California
- Pearl Jam - No Code
- Bad Religion - The Grey Race
- Motorhead - Overnight Sensation
- Type O Negative - October Rust
- Nick Cave and the Bad Seeds - Murder Ballads
- Johnny Cash - American II: Unchained
- Marilyn Manson - Antichrist Superstar
- The Hellacopters - Supershitty to the Max!
- Cake - Fashion Nugget
- Moby - Animal Rights
- Cathedral - Supernatural Birth Machine
30 Likes
Λίγες ωρίτσες έμειναν…
Πραγματικά δύσκολη χρονιά το 96
6 Likes
Σιγα . Επειδή β(γ)αλαμε 2ο το σκατουλ ;
3 Likes