Aspera Οικονομάκος (sorry συνεχίστε)
2 Likes
A OK, με τον συγκεκριμένο χώρο (των απρόσωπων comments) δεν έχω επαφή οπότε μπορεί να ναι κι έτσι, βέβαια εγώ ως “πιουρίστες” (με τη θετική έννοια του όρου κιόλας) είχα στο μυαλό μου άτομα που είτε ήταν μέρος της όλης φάσης τότε στα 90ς είτε είναι μεταγενέστεροι αλλά τέλος πάντων έχουν καλή εικόνα γύρω από τα τεκταινόμενα και όλοι αυτοί συμφωνούν ότι το mentality τότε ήταν το “ρηξικέλευθο” και όχι το κοπιάρισμα ενός συγκεκριμένου ήχου.
1 Like
Ίσως έπρεπε να χρησιμοποιήσω περιφραστικά “κάποιοι καμένοι που θεωρούν τους εαυτούς τους αυθεντίες” αντί για πιουρίστες . Άλλωστε πιο πολύ εκεί το πήγαινα.
Μήπως εννοούσες…
Summary
Τι Khan’ εδώ μέσα ρε παιδιά; 
Summary
Πνεύμα του Παργαλάτσου, βγες από μέσα μου.
15 Likes
Καλή προσπαθεία, συνέχισε έτσι μαν.
6 Likes
To κορυφαίο γεγονός του 1997 για τα μουσικά δρώμενα ήταν, μακράν του δευτέρου, η επανένωση της κλασικής σύνθεσης των Black Sabbath, για μια σειρά από συναυλίες με αυτονόητο αποκορύφωμα τις εμφανίσεις τους στο NEC στο Birmingham τον Δεκέμβριο που σκόρπισαν ρίγη συγκίνησης στους οπαδούς παγκοσμίως. Εκτός από αυτό, υπήρξαν και άλλα πολλά και σπουδαία εκείνη την χρονιά, ορισμένα εκ των οποίων προοιώνιζαν τις εξελίξεις σε συγκεκριμένα παρακλάδια.
1. Radiohead - OK Computer
Υπήρχε για κάποια περίοδο μια στήλη στο Hammer όπου ρωτούσαν συγκεκριμένες ερωτήσεις σε διάφορους metal μουσικούς, έναν κάθε μήνα. Μια από τις ερωτήσεις αυτές ήταν: “ποιον δίσκο θα ήθελες να είχες δημιουργήσει εσύ;” Όταν ήλθε η σειρά του Leif Edling να υποβληθεί στην… ανάκριση, δήλωσε ότι θα ήθελε να έχει ηχογραφήσει απλώς τον βήχα του στο OK Computer (ή να ήταν απλώς παρών στο studio όταν τον ηχογραφούσαν, κάτι τέτοιο τέλος πάντων).
Τέτοιες συστάσεις δείχνουν ανάγλυφα γιατί το OK Computer ήταν, και παραμένει, ένα σύγχρονο της εποχής του μνημείο (σε αντίθεση με τον πάντα δελεαστικό πειρασμό του αναχρονισμού όπου πολλοί υποκύπτουν, ειδικά στον ευρύτερο λεγόμενο prog ήχο όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται κάτι τέτοιο) από ένα συγκρότημα που πάντα έβλεπε μπροστά, όμως ειδικά εδώ άνοιξε ένα νέο φάσμα προοπτικών για την Τέχνη της μουσικής.
Πέρα από τις αναλύσεις όμως, ποιος μπορεί αλήθεια να μείνει ασυγκίνητος στην ακρόαση π.χ. του… συμπαντοθραυστικού Climbing Up the Walls;
Από όποια πλευρά κι αν το εξετάσεις, ότι μέτρα κι αν χρησιμοποιήσεις, δίσκος – τουλάχιστον - της χρονιάς!
2. Bruce Dickinson – Accident of Birth
Αφού ολοκλήρωσε το πέρασμα κι από άλλα μουσικά “χωράφια” για να του… φύγει το απωθημένο ο Μπρουσάκος αποφάσισε να ξαναγυρίσει στον ήχο όπου είχε θριαμβεύσει στο παρελθόν, ευτυχώς χωρίς αγκυλώσεις και με το βλέμμα στο μέλλον. Όπως ήταν αναμενόμενο, το AoB έγινε δεκτό με τεράστιο ενθουσιασμό, αφού εκτός από την αδιαμφισβήτητη, επίσης τεράστια αξία του, έφερνε ξανά στο ίδιο σχήμα τους Dickinson και Smith με την φωτογραφία των δύο τους στο booklet να προκαλεί ρίγη συγκίνησης!
Η απαλλαγμένη από ρομαντισμούς πραγματικότητα όμως καταδείκνυε το πόσο γόνιμη ήταν η συνεργασία του Dickinson με τον Roy τον Z στις συνθέσεις, την παραγωγή κλπ, όπως αποδείχθηκε και αργότερα.
3. Scald – Will of Gods Is a Great Power
Οι Scald είχαν καταγωγή από την μητέρα της Επανάστασης και σχηματίστηκαν την επαύριο της διάλυσης της ΕΣΣΔ. Διακονούσαν το doom metal, όσο όμως κι αν υπήρχαν επιρροές ανιχνεύσιμες από καταξιωμένα σχήματα, κατάφερναν να έχουν έναν ιδιαίτερο, δικό τους ήχο, απόρροια τόσο της απομόνωσης της χώρας τους από τα παγκόσμια μουσικά δρώμενα (και των απαγορευμένων δυτικότροπων καλλιτεχνικών εκφράσεων), όσο και από την ιδιοπροσωπία του λαού τους με την έμφυτη μελαγχολία που τον διακρίνει. Επόμενο ήταν να διαπρέψουν στο συγκεκριμένο είδος, και ο εν λόγω δίσκος να χαίρει, δικαιολογημένα τεράστιας εκτίμησης.
Σαν τραγικό επιστέγασμα, όταν κυκλοφορούσε το Will of Gods Is a Great Power ο φύσει και θέσει ηγέτης τους Maxim “Agyl” Andrianov είχε φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο.
4. Domine - Champion Eternal
Το Champion Eternal έχει να επιδείξει μια μοναδική επική ατμόσφαιρα, απέχοντας παρασάγγας από το ακμαίο τότε euro power παρακλάδι με τα “ζαχαρένια” ρεφραίν και τα κυρίαρχα keyboards Περιφρονώντας τις εύκολες λύσεις για να διεγείρουν τα συγκινησιακά αντανακλαστικά των ακροατών του είδους, οι Domine επένδυσαν σε συνθέσεις που απλώνονται σε διάρκεια και διαθέτουν διακριτά μέρη με “δραματικές” ενίοτε αλλαγές, που ακολουθούν το ένα το άλλο δημιουργώντας μια εμπειρία αν όχι μοναδική, τότε σίγουρα σπάνια. Οι δε στίχοι που πραγματεύονται την “καταραμένη μοίρα” του Elric του Melnibone (ο οποίος δεσπόζει και στο εξώφυλλο!) επιτείνουν το όλο συναίσθημα!
Η αλήθεια είναι ότι ο εν λόγω δίσκος, όχι μόνο έχει ξεχωριστό χαρακτήρα, αλλά αποτελεί ένα “παράδοξο”, τόσο για την εποχή που κυκλοφόρησε όσο και μέσα στην δισκογραφία των Domine, ενώ υπήρξε και ο καταλύτης (ή έστω, ένας από αυτούς) για την άνθηση της ιταλικής σκηνής ειδικότερα, αλλά και του είδους γενικότερα.
5. Fates Warning - A Pleasant Shade Of Grey
Η Τρίτη εποχή των Fates Warning αρχίζει και βρίσκει την κορύφωση της στο A Pleasant Shade Of Grey, ένα βαθύτατα συναισθηματικό, ενδοσκοπικό έργο, ένα έργο βραδυφλεγές που κερδίζει αργά αλλά οριστικά τις εντυπώσεις. Όσο κι αν διαφοροποιήθηκαν από τον πρότερο εαυτό τους οι Fates, για άλλη μια φορά καταφέρνουν να δώσουν στον ακροατή την εντύπωση ότι αυτό που ακούει τον αγγίζει προσωπικά.
Το ενδιαφέρον δεν εξαντλείται (ευτυχώς) εδώ, έχει και honourable mentions!
Στο Flow λοιπόν για αρχή, που διαπνέεται από μια γνήσια προοδευτική νοοτροπία, βρίσκουμε τους Conception δραστικά αλλαγμένους, μα με την ιδιαίτερη ταυτότητα τους ανέγγιχτη! Δυστυχώς όμως δεν έτυχε καθόλου θερμής υποδοχής στη εποχή του και η μπάντα απογοητευμένη από την (μη) προώθηση της Noise διαλύθηκε, με τον Østby να αφοσιώνεται στους Ark, τον Khan να προσχωρεί στους Kamelot και τον Amlien να σχηματίζει τους Crest of Darkness. Πολύ αργότερα βέβαια, ο δίσκος κέρδισε την εκτίμηση των ακροατών και έφτασε να χαρακτηρίζεται το Rage for Order των 90s! Επίσης, αν οι Symphony X δικαιούνται να συγκαταλέγονται μεταξύ των επιφανέστερων εκπροσώπων του progressive ρεύματος, αυτό οφείλεται (και ) σε δίσκους όπως το The Divine Wings Of Tragedy.
Σε άλλα, διόλου ευκαταφρόνητα νέα της εποχής, οι Paradise Lost αποδεικνύουν ξανά με το One Second γιατί ήταν από τα σχήματα που κυριάρχησαν στα nineties, οι The Gathering αφού μας έκαναν τις συστάσεις με την Anneke στο προηγούμενο τους, πλέον επενδύουν εμφανώς στην φωνή της με το πανέμορφο Nighttime Birds, ενώ το And Thou Shall Trust…The Seer των Haggard είναι θεατρικό, είναι ατμοσφαιρικό, έχει συμφωνικές τάσεις, μίξη brutal με αιθέρια φωνητικά, εν ολίγοις είναι καταπληκτικό και είναι απορίας άξιον γιατί δεν έχει αναφερθεί έως τώρα!
Συνεχίζουμε εκφραζόμενοι με ακράτητο ενθουσιασμό, αφού αυτό ακριβώς προκάλεσε τότε το Fourth Judgement που όχι μόνο σήμανε την επανένωση των Jag Panzer, αλλά τους έβρισκε σε μεγάλη φόρμα, με την εκθαμβωτική φωνή του Conklin και πάλι παρούσα, τον Tafolla να ρίχνει τις πενιές του εμπλουτίζοντας τα κομμάτια όπως μόνο αυτός μπορεί και κάποιες απαράμιλλης ποιότητας συνθέσεις του Briody (συν το αμφίβολης αισθητικής εξώφυλλο του ίδιου, αλλά δεν μπορείς να τα έχεις όλα υποθέτω!) . Και επειδή υπήρχε ακόμη κίνηση στο ένδοξο πεδίο του USPM εν έτει 1997, ήρθε και το σπουδαίο Born of the Cauldron των Cauldron Born για να ευφράνει τους ρέκτες του είδους!
Έγκλημα θα συνιστούσε η παράλειψη να εκθειάσουμε την σύμπραξη σπουδαίων μουσικών στους Arcturus που μας έδωσε στο La Masquerade Ιnfernale ένα καρπό σίγουρα θεατρικό, παρανοϊκό ενδεχομένως, πρωτοποριακό οπωσδήποτε, που ορίζει νέους τρόπους έκφρασης. Μιλώντας για τρόπους έκφρασης, μια καινούρια αισθητική κάνει την, όχι ακριβώς διακριτική, εμφάνιση της στο City των Strapping Young Lad , που αναπαράγει το χάος της σύγχρονης πόλης με τον Devin να βγάζει ειλικρινά τα σώψυχα του (άγνωστο αν ήταν και λυτρωτικό για τον ίδιο) και τον δίσκο να μην εκτιμάται ιδιαίτερα στην εποχή του.
Τέλος, οφείλει να ειπωθεί ότι οι Electric Wizard με την υπέρ-heavy ψυχεδέλεια τους δημιούργησαν με το Come my Fanatics ένα σύγχρονο τέρας!
Υγεία και μακροημέρευση!
31 Likes
Σκληρό team οι υπέρμαχοι του -e!!!
7 Likes
Είναι ωραίοι αλλά λάθος!
2 Likes
… αλλά όχι gray.
Παργαλάτσε, μας έχεις καταστρέψει, ρε!
4 Likes
Οι ωραίοι έχουν grey!
14 Likes
Συνεχιστε παιδια!Οτι πρεπει για τον καυσωνα! 
6 Likes
Make APSOG Gray again (διαβάζεται απσογκ γιατι είναι απσογκο!)
6 Likes
1.Pain of Salvation - Entropia (+cover)
Τους εμαθα απο ενα cd που ειχε βαλει το Χαμερ το 99.The Painful Chronicles…3 κομματια απο το Entropia και 3 απο το επομενο…Τους ειχα ακουστα μονο σαν ονομα.Δεν ειχα ιδεα τι επαιζαν περα απο οτι ηταν στον χωρο του prog metal.Την 1η φορα που εβαλα το cd αρχιζει να παιζει το ! μεχρι που μπαινουν τα φωνητικα…“Τι μλκια ειναι αυτη” σκεφτηκα και εβγαλα το cd οπως ηταν…
1 μηνα αργοτερα και εχοντας βαρεθει να ακουσω καποιο απο τα υπολοιπα cd που ειχα τοτε,το ματι μου πεφτει σε αυτο.Κατι με τραβηξε να του δωσω 1 ευκαιρια ακομα. Ανοιγω το 2φυλλο “booklet” που ειχε τους στιχους και το αφηνω να παιξει μεχρι το τελος.Πρεπει να επαιξε 10 φορες εκεινη την ημερα.Τα υπολοιπα ειναι ιστορια…
Αισθανομαι τυχερος που τους ακολουθω απο την αρχη της πορειας τους και τους ειδα ζωντανα μετα απο λιγα χρονια και με την κλασικη συνθεση τους…
Τωρα για το Entropia τι να πει κανεις; Εδειξαν απο την 1η στιγμη τις δυνατοτητες τους. Κομματια σαν το ! , το People Passing by, Nightmist κτλ θα ευχονταν πολλοι να έχουν γραψει…
2.Dream Theater - Falling into Infinity
Επισης αισθανομαι τυχερος που εμαθα σχετικα νωρις και τους DT.Τοτε το FII δεν μου καθοταν και τοσο καλα.Μου αρεσαν τα κομματια αλλα παντα προτιμουσα το I&W και το Awake.25+ χρονια μετά το θεωρω ακομα φρεσκο και δεν βαριεμαι να το ακουσω απο την αρχή μεχρι το τελος.
3.Paradise Lost - One Second
Οι PL ειναι απο τις περιπτωσεις που αργησαν να μου κανουν κλικ.Θυμαμαι να παιζει το Last time παντου αλλα δεν με συγκινουσε ιδιαιτερα και δεν ασχοληθηκα σχεδον καθολου. Αυτος ο δισκος ηταν που με εκανε να τους λατρεψω ειδικα me το Say just words ( και το επομενο με το So much is lost)
Μεγαλος δισκος,θα ελεγα οτι ειναι στην αγαπημενη μου 3αδα τους…
4.On Thorns I lay - Orama
Αλλος ενας δισκος που τον ακουσα με το που κυκλοφορησε.Ειχα εναν συμμαθητη στο Λυκειο που ακουγε τετοιο ειδος (οπως και Rotting Christ και ολα τα Ελληνικα σχηματα του τοτε ακραιου ηχου) και μου το εγραψε σε κασετα. Αν και μεχρι τοτε δεν την παλευα καθολου με τα death φωνητικα,εδω δεν με ενοχλησαν καθολου,και μαλιστα με ξετρελανε η αντιθεση με τα αιθερια γυναικεια…
Το Orama τον θεωρω τον καλυτερο δισκο απο Ελληνικη μεταλ μπαντα που έχω ακουσει.Αυτος ο απιστευτα μεγαχγολικος ήχος στις κιθαρες δεν υπάρχει…Απο τοτε τους παρακολουθω και μπορω να πω οτι εχουν βγαλει και αλλους πολυ καλους δισκους αλλα αυτος ειναι ο αγαπημενος μου.Τον εχω ακουσει κυριολεκτικα χιλιαδες φορες…
5.Fates Warning - A Pleasant Shade of Gray
Απο τους αγαπημενους δισκους των FW…Ο Kevin Moore ειναι τεραστια προσθηκη.Δισκος που σταματας τα παντα και αφοσιωνεσαι στην ακροαση του.
Δεν ξερω αν ειναι ενοχλει και καποιον αλλον, αλλα ποτε δεν χωνεψα οτι δεν υπηρχαν κανονικοι τιτλοι τραγουδιων. (ναι το ξερω οτι λογιζεται ως ενα αλλα και παλι…)
24 Likes
Θενξ Ιαν, τώρα πρέπει να βρω τι θα αντικαταστήσω με Domine. Είχα ξεχάσει πως το 97 βγήκε και αυτό.
2 Likes
Εγώ ένα ξέρω, ότι ο αγώνας σας ενάντια στους fates θα αποδειχθεί matheos
16 Likes
Μόλις ισοφάρισε σε 3-3 ο Storm!
3 Likes
Αν με λαδωσουν μπορει να παιξει edit 
Εγώ πάλι, κοιτάζοντας λίγο το εξώφυλλο μου ήρθε στο νου μια παραλλαγή, τύπου crossover episode, συνδυαστικά με αυτό.
Ζέστη έχει. Όλα καλά.
3 Likes
E ntropi a 
14 Likes