… επειδη τον κοροιδευαν για την φωνη του (!)
Σε μένα είχε μεταφέρει μεγάλος ξάδερφος από το Αγρίνιο ότι αυτοκτόνησε γιατί όταν άκουσε το Τζούλια κατάλαβε ότι όντως ακούγεται σα γυναίκα… Εγώ σα μαλακας μετέφερα την αποκλειστική πληροφορία του ξαδέρφου στον κύκλο μου στην Αθήνα και ακόμα με δουλεύουν γι’αυτό …
Χαχαχα τα ειχα ξεχασει ολα αυτα! οντως και σε μενα μου ειχαν μεταφερει τα ιδια!
“Ο Μέριλιν Μάνσον έχει αφαιρέσει 2 σπονδύλους από την σπονδυλική του στήλη για να παίρνει πίπα στον εαυτό του”
Νομιζω ο αστικος μυθος λεει πως εχει αφαιρεσει 2 πλευρα, οχι σπονδυλους
Όχι μουσικό αλλά το άλλο ήταν ότι ο πρωταγωνιστής του Ιησού από τη Ναζαρέτ πέθανε μετά τη σειρά, παραλλαγή έλεγε ότι όλοι όσοι παίζουν τον Ιησού πεθαίνουν…
Έχουν ακουστεί όλες οι εκδοχές
“Καποιος εχεσε στο ντους”
ULVER - Nattens Madrigal – Aatte Hymne Til Ulven I Manden
Bruce Dickinson - Accident of Birth
The Gathering - Nighttime Birds
Metallica - ReLoad
Loreena McKennitt - The Book of Secrets
Εξώφυλλο της χρονιάς:
“O Mustaine εχει γραψει ολο το killem all και το ride the lightning”.
Νομιζα εδω γραφουμε μονο πραγματα που ειναι ψεματα.
Mέγας μάλαξ.
Ξέχασα αυτό το υπέρτατο αριστούργημα από μέλη των Helmet, Quicksand και Cro- Mags.
Δεν αλλάζω ψήφους τώρα αλλά αξίζει να αναφερθεί (αν δεν έχει ήδη αναφερθεί). Είναι δισκάρα.
Καλα εδω εγω ξεχασα το Ixnay On The Hombre που θα ειχε μπει σιγουρα πενταδα.
Μικρο το κακο. Στα 90ς το παιχνιδι εχει γινει κατι σαν ρωσικη ρουλετα… για να δω, ποια 5 θελω να βαλω σημερα? Γιατι αυριο, μπορει να ειναι 5 διαφορετικα!
καλά δείτε λίγο τί έρχεται την επόμενη χρονιά…αντε βγάλτε 5άδα…να σας δω εδώ πόσες φορές θα το αλλάξετε…
Ποιος ξέρει τι λαδιές κάνατε εδώ μέσα… Μια χρονιά πριν γνωρίσω τον Μάικλ τον Τζόρνταν, στο σήμερα υπάρχει αυτή η πεντάδα:
1. Fates Warning - “A Pleasant Shade of Gray”: Πολύπρακτο και με βάθος απέραντο. Ακούγεται ολόκληρο, αλλά αυτή η αδυναμία στο “Part IX” δε θ’ αλλάξει ποτέ, μα ποτέ όμως. Ο καθένας που συνέβαλε με την παρουσία του σ’ αυτόν το δίσκο, ήταν αναγκαίος εκ των πεπραγμένων και δε θα γινόταν αλλιώς.
2. Symphony X - “The Divine Wings of Tragedy”: Αυτό κι αν πίνεται μονορούφι, αλλά ο πλούτος του είναι τέτοιος, που κάθε του τραγούδι σου τραβάει την προσοχή και μόλις μπαίνει το επόμενο, εσύ χάνεις τ’ αυγά και τα πασχάλια. Φυσικά, δεν είναι μόνο η επιρροή από Dream Theater και από Pantera. Είναι, επιπλέον, η συγκλονιστική έκφραση της riff-ολογικής φιλοσοφίας του “A Social Grace” και η αιχμηρότητα του Criss Oliva, που έκανε τον Romeo να πατήσει γερά και να πάρει θάρρος.
3. In Flames - “Whoracle”: Τα χρόνια συμπληρώνονται, μεγαλώνουμε και κάποια όμορφα πράματα βρίθουν άπειρης εκτίμησης. Σουηδικό μελωδικό death στα καλύτερα του. Μελωδιάρες, ρεφρενάρες, πάθος και χαρά.
4. Hammerfall - “Glory to the Brave”: Power στη Σουηδία σημαίνει σύλληψη της μελωδικής δύναμης πάνω σε 400 ίππους. Δεν είναι το ζήτημα για το europower, είναι η παρέα με τον Jesper, που γέννησε αυτές τις ιδέες και ο Cans στο μικρόφωνο. Come across to the promised land συνεχίζουμε και τραγούδαμε και πείτε μας ό,τι θέλετε…
5. Gamma Ray - “Somewhere out in Space”: Ο τελευταίος αξιέπαινος δίσκος των Rays και για κάποιους, ίσως, ο αγαπημένος τους. Εμπνευσμένος και αλύγιστος ο Kai, έχει δίπλα του άξιους μουσικούς και, φυσικά, τον Piet. Και μπορεί, να ξεδώσαν αμφότεροι μαζί με τον Θωμά σ’ ένα υπερδύναμο ντεμπούτο, αλλά εδώ μέσα κερδίζονται όλα.
Εξώφυλλο:
Δεν έχω παρατηρήσει ποτέ κάτι τέτοιο αλλά μπορεί και να ισχύει. Σίγουρα δεν ακούω σχεδόν καθόλου Yngwie που γράφεται εδώ γενικά, είναι πολύ διαφορετικοί παίχτες. Νομίζω ομως ότι ακούω πάρα πολύ Tony Macalpine
Με τις προσφατες σου πενταδες παντως, σιγουρα φτιαχνουμε λαδοτυρι αν συνεργαστουμε…
Δεν σε ειχα για παουερα, νομιζα ειχες καλο γουστο γενικα
Η πλήρης και επικρατέστερη εκδοχή του αστικού μύθου υποστήριζε ότι ήταν ένα βράδυ σε κάποιο μπαρ ο Surkamp και όταν σε κάποια φάση μπαίνει το Julia, ακούει από δίπλα του δύο θαμώνες να σχολιάζουν πόσο ωραία φωνή έχει αυτή η… τραγουδίστρια. Πιωμένος όπως ήταν, φεύγει από εκεί και αυτοκτονεί!
Εντάξει, αυτά προ Διαδικτύου γινόταν ευκολότερα πιστευτά, και μένα μου το είχαν μεταφέρει με όλη την σοβαρότητα που αρμόζει σε ένα τέτοιο θέμα!
Για τον Oliva δεν το είχα σκεφτεί και γω, ίσως να το καταλαβαίνω όμως, καθώς έγραφε “αιχμηρά” ριφφ, πράγμα που κάνει και ο Romeo.
Tώρα για τον Μalmsteen, σίγουρα ο Romeo έχει neoclassical στοιχεία, ειδικά στο Divine, οπότε εκεί είναι η επιρροή. Ύφος έχουν διαφορετικό σίγουρα, αλλά το neoclassical στοιχείο είναι φανερό.