Guys να σοβαρευτούμε όντως… We all know we’re not children anymore…
6 Likes
Who are you to wave your finger?
3 Likes
Βάλαμε σε μια χύτρα όλο το προγκρεσιβ και εργαλειοποιησαμε τους στίχους του…
Παραδεξου το. Περιμενες 10.000 μέρες για να κάνεις αυτό το post…
7 Likes
Well now I’ve got some
Advice for you, little buddy
Before you point the finger
You should know that I’m the man
I’m the man and you’re the man
And he’s the man as well
So you can point that fuckin’ finger up your ass
3 Likes
Αν μετρήσεις από αρχές 1970 μέχρι μέσα 1997 που είμαστε τώρα, ακριβώς τόσες περίμενα 
9 Likes
Πρώτα τα χρωστούμενα:
— 1995 —
1. Faith No More - King For A Day… Fool For A Lifetime (+ εξώφυλλο)
Με μικρή διαφορά απ’ το Angel Dust, ο κορυφαίος FNM δίσκος imo. Πχιότητα, ποικιλία, τα έχει όλα και συμφέρει με κερασάκι στην τούρτα μια απ’ τις καλύτερες παραγωγές για τα δικά μου γούστα. Τα πάντα ακούγονται πεντακάθαρα.
2. Mobb Deep - The Infamous
Αντιγράφω από παλιότερο ποστ:
Για λίγο σε κάνει να νιώθεις γκάνγκστα ακόμα κι αν τον ακούς πίνοντας Dom Perignon σε ρετιρέ στο κέντρο του Manhattan
3. 2Pac - Me Against The World
Lord knows, lord knows, lord knows…
4. At The Gates - Slaughter of the Soul
1η Λυκείου πρέπει να το άκουγα κάθε μέρα για τρεις-τέσσερις μήνες. Πλέον το ακούω πιο σπάνια αλλά το ευχαριστιέμαι το ίδιο. Άκομα ψάχνουμε metalcore μπάντα που να μην έχει αντιγράψει κάποιο riff από ‘δω μέσα, έστω και κατά λάθος 
5. Down - NOLA
“Μόνο από κάτι Λουιζιάνες βγαίνουν αυτά λέμε”, η συνέχεια. Το outro του Bury Me In Smoke ακόμα αντηχεί στο χωράφι
+10:
Rancid - …And Out Come The Wolves
Έξω για τρίχες. For my money ο καλύτερος punk μπασίστας
Meshuggah - Destroy Erase Improve
Αυτή η συμμορία όπως αποδείχθηκε και από την djent έκρηξη γύρω στο 2010, ήταν πάνω από δέκα χρόνια μπροστά. Το “Future Breed Machine” μάλλον στην ίδια τη μπάντα θα έπρεπε να αναφέρεται. Ζεσταθήκαμε…
Radiohead - The Bends
Κάτι παραπάνω από απλή “προειδοποιητική βολή” αλλά δεν έχει να λέει, η κορυφή του ’97 και των 90s γενικά ήταν δεδομένη από καιρό. Σίγουρα αν το άκουγα αυτό όταν έβγαινε θα έλεγα “ε πόσο καλύτερα γίνεται;”. Μωρέ γίνεται και παραγίνεται…
Summary
Aλκίνοε σε ψάχνουμε…
Lagwagon - Hoss
Για τρίτη σερί χρονιά κάνουν αυτό που ξέρουν, και το κάνουν πολύ καλά. Άλλες χρονιές το έβαζα πεντάδα για πλάκα
The Smashing Pumpkins - Mellon Collie and the Infinite Sadness
Siamese Dream δεν είναι αλλά ούτε και απλά “καλός δίσκος”. Το να φτιάξεις 2ωρο δίσκο που δεν κουράζει ούτε δευτερόλεπτο είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Λεπτομέρειες όμως…
King Crimson - THRAK
Η κολλεκτίβα και ο ίδιος ο Fripp δεν έχουν να αποδείξουν τίποτα αλλά ο μύθος συνεχίζεται με έναν ακόμα ποιοτικότατο δίσκο. Και ίσως το καλύτερο επιχείρημα για όσους ακούνε Crimson στους Tool
Aphex Twin - …I Care Because You Do
Το SAW Vol. 2 ομολογώ ότι δεν έχω καταφέρει ποτέ να το ακούσω ολόκληρο αλλά τέλος πάντων, εδώ ο Ριχάρδος επιστρέφει στα beats με αποτελέσματα τόσο εντυπωσιακά όσο και φρικιαστικά… στην συντριπτική πλειοψηφία με την καλή έννοια. Το λέω αυτό γιατί το Ventolin μόνο ως φάρσα μπορεί να εκληφθεί, αν ρωτάτε εμένα…
Monster Magnet - Dopes To Infinity
Το τσίρκο των Kyuss φεύγει, ο διαστημικός θίασος των MM έρχεται. Βουνό από ριφφάρες
No Doubt - Tragic Kingdom
Feel-good καταφύγιο, αιώνιο celebrity crush
Apollo 440 - Millennium Fever
Αν δεν είχα μπερδέψει τις χρονιές μάλλον KRS-One θα έβαζα για τελευταίο, τέλος πάντων, άι ακούστε το Rumble
— 1996 —
Ύπουλα εξαιρετική χρονιά, με μπόλικα μπασίματα
1. Tool - Ænima
Μόνο μ’ ένα Lateralus θα μπορούσε να ξεπεραστεί αυτό. Αν είχα προφτάσει να γράψω το ποστ για να μπει στα quotes, θα έλεγα “Το εξώφυλλο μάλλον δείχνει το παράθυρο στο μέλλον”
Α και αν δεν το βγάζαμε πρώτο, το φάντασμα του @awake θα στοίχειωνε τούτο το φόρουμ
2. Sepultura - Roots
Τα περί “διχασμού” κλπ. της εποχής μπορώ μόνο να τα φανταστώ. Εγώ με Sepultura ξεκίνησα απ’ αυτό και πήγα προς τα πίσω. Πραγματικά, πόσο στα παπάρια μας οι ταμπέλες…
3. DJ Shadow - Endtroducing……
Λίγο πριν το big beat υλοποιήσει τα σχέδια για παγκόσμια κυριαρχία*, κάποιος τυπάκος απ’ το ΣανΦράν βρίσκει τα ίχνη των σαμπλαδόρων της ανατολικής ακτής και ρίχνει μια προειδοποιητική κανονιά. Άλλη μια υπενθύμιση από μια εποχή όπου η τεχνολογία δεν ήταν αυτή που είναι σήμερα ότι πάντα αρκούσε ένας sampler, όρεξη και μαστοριά για να κάνεις τα πάντα
4. Makaveli - The Don Killuminati: The 7 Day Theory
Πενταδάτη - μετά θάνατον, τελικά - κυκλοφορία του μεγάλου Tupac, κοιτάει στα μάτια τον επίσης μεγάλο προκάτοχό της και σε μια τρομερή - απ’ όλες τις απόψεις - χρονιά για το είδος, μάλλον κερδίζει στα δικά μου αυτιά τον τίτλο της καλύτερης
Summary
Jayoncé σας ψάχνουμε…
5. Propagandhi - Less Talk, More Rock
Οι Propagandhi του ’96 δεν έχουν σχεδόν καμμία σχέση με αυτούς που πολλοί ξέρουν ίσως, αλλά είναι το ίδιο μπαντάρα. Λιγότερο τεχνικοί, περισσότερο punk, το ίδιο απολαυστικοί
+10:
OutKast - ATLiens
Ο “άλλος” Patton και ο “άλλος” Dre τραβάνε για λίγο τα φώτα απ’ τις δυο ακτές προς Ατλάντα μεριά. Παρά τρίχα ο hip hop δίσκος της χρονιάς για μένα, για άλλους μπορεί και να είναι
Mobb Deep - Hell on Earth
Το Infamous ήταν το μεγάλο statement αλλά αυτό και το επόμενο εδραιώνουν το ΛΕΓΚΑΣΥ της ομάδας
Nas - It Was Written
Εδραίωση του ΛΕΓΚΑΣΥ κι εδώ. Ο θρύλος λέει ότι τη μέρα που φάγανε τον Tupac, άκουγε αυτόν τον δίσκο. It is known
Τρύπες - Κεφάλι Γεμάτο Χρυσάφι
Η ωρίμανση σε όλα τα επίπεδα - γράψιμο, εκτέλεση, παραγωγή, artwork - ολοκληρώνεται φαντασμαγορικά. Live όσοι το “ζήσατε τώρα” μάλλον ξέρετε καλύτερα. Ζενίθ
*Fatboy Slim - Better Living Through Chemistry
Ο μπαμπάς σας τα ‘χει ήδη κουμπώσει και ετοιμάζεται να κάτσει στον θρόνο
The Future Sound of London - Dead Cities
Χειρότερο εξώφυλλο :P, το ίδιο καλή μουσική (και “μουσική”) με το Lifeforms. Ίσως πιο “εύκολο” για όσους δεν έχουν ακούσει ποτέ τέτοια πράματα και θέλουν να ξεκινήσουν από κάπου
Strung Out - Suburban Teenage Wasteland Blues
Τα διδάγματα των Lagwagon ήδη πιάνουν τόπο. Μισάωρο σφηνάκι πριν ανοίξουμε τη μπουκάλα σε 2 χρόνια
Soundgarden - Down On The Upside
Σίγουρα κατώτερο απ’ τα προηγούμενα δύο στα δικά μου αυτιά αλλά ήταν τόσο ψηλά ο πήχης που και πάλι μιλάμε για τρομερό δίσκο. Και η φάση τερματίστηκε - τυπικά προσωρινά, ουσιαστικά όμως…
Opeth - Morningrise (+εξώφυλλο - πρώτο άβαταρ στο φόρουμ τα παλιά τα χρόνια :P)
Φαίνεται ήδη η στόφα του Μιχαλιού και αν και είναι album που έχει “κρυώσει” αρκετά στο μυαλό, στην καρδιά έχει μεγάλη συναισθηματική αξία ακόμα
Reel Big Fish - Turn The Radio Off
Εδώ έχουμε απλά δροσιστικό ska από μια απ’ τις πιο διασκεδαστικές live μπάντες που έχω δει
Φρέσκα κουλούρια:
— 1997 —
1. Radiohead - OK Computer
Τα ‘χουμε, ξαναπεί, το album της δεκαετίας κλπ. Άκοπη κορυφή. Και είχα μήνες τώρα στο κεφάλι μου ότι θα γράψω ακριβώς αυτό: “για μένα για την εποχή του έχει καλλιτεχνική αξία αντίστοιχη ενός Dark Side of the Moon, όσο βαρύ κι αν ακούγεται αυτό”, άτιμε @Aldebaran με πρόλαβες
2. The Prodigy - The Fat of the Land
Απ’ τα κομμάτια που ξέρουν μέχρι και οι Βεδουίνοι μέχρι τα deep cuts, στο πάνθεον για πάντα
3. Pennywise - Full Circle
Κοτσάρουμε το εμβληματικό (πλέον) logo σε ένα μαύρο φόντο, πατάμε το γκάζι γράφοντας μόνο κομματάρες και επανεκτελώντας το Bro Hymn το οποίο γίνεται κυριολεκτικά ύμνος. Στο μυαλό μου μόνο με Against The Grain μπαίνει σε σύγκριση για τον καλύτερο punk δίσκο της δεκαετίας
4. Fu Manchu - The Action Is Go
Ο Bjork γίνεται μεταγραφή αεροδρομίου και η μπάντα απογειώνεται με έναν δίσκο που ζέχνει καλιφορνίλα και ακούγεται νεράκι. Ο μικρός Leviathan της 3ης γυμνασίου αυτό και το California Crossing τα είχε λιώσει. Απλά θέλω να βάλω το Evil Eye και να παίξω Tony Hawk, δε ζητάω πολλά
5. Fates Warning - A Pleasant Shade of Grey
Ο Τζιμάρας πατάει Έβερεστ επάξια γράφοντας τον καλύτερό του δίσκο και έχοντας για συνοδεία ίσως την καλύτερη σύνθεση με την οποία ηχογράφησε η κολλεκτίβα του. Ακούγεται μόνο ολόκληρο, μόνο με τη δέουσα προσοχή και ναι, είναι apsogo
+10:
Portishead - Portishead
Σε μια κάποιου τύπου αντιστοιχία με τους Soundgarden, μέσα στις 2 κατά γενική ομολογία κορυφές των Portishead υπάρχει και ο “3ος της παρέας” που ενώ είναι δίσκαρος έχει την ατυχία να πλαισιώνεται από δίσκους του 12/10
The Offspring - Ixnay on the Hombre
Στο ίδιο μοτίβο, μεταξύ των Smash και Americana υπάρχει το συνήθως ξεχασμένο απ’ τον πολύ τον κόζμο “Ixnay” που μνημονεύεται κυρίως για τα αγαπημένα στα live All I Want και Gone Away
Rakim - The 18th Letter
Όταν είσαι ο GOAT, και μόνος σου διαμάντια βγάζεις
Faith No More - Album of the Year
Καταδικασμένο στην κριτική πριν καν κυκλοφορήσει, αριστούργημα όπως τα προηγούμενα δύο δεν το λες αλλά ότι έχει πολύ περισσότερες αριστουργηματικές στιγμές από αδύναμες μπορείς να το πεις
Dark Tranquillity - The Mind’s I (+ εξώφυλλο)
Τα χρόνια έχουν περάσει κι έχουμε χαθεί με τους dt αλλά ή αυτό ή το Fiction θα ‘λεγα ως αγαπημένο μου
Daft Punk - Homework
Μεγάλο μπάσιμο για το ντουέτο, πριν βάλει τις ρομποτοστολές. Το Around The World παίζει να έχει ακουστεί περισσότερο κι απ’ των Peppers. Για σχεδόν εξ ολοκλήρου δίσκο “ορθόδοξου” house είναι ένα τσικ μεγαλύτερος απ’ όσο θα ήθελα αλλά μια χαρά σπέρνει κι έτσι
Astral Projection - Dancing Galaxy
Ο γαλαξίας σνιφάρει spice και ξεβιδώνεται, oι λέξεις “ισραηλινό trance” είναι meme μόνο για τους άνιωθους
Juno Reactor - Bible of Dreams
Πάμε στο Brighton όπου γίνονται πραγματάκια γενικά αυτή την εποχή, κρατάμε μεν κάποια κλασσικά trance στοιχεία ανεβάζοντας δε τα ethnic κατά πολύ και περίπου έτσι ακούγεται αυτό που προκύπτει. Να το πούμε ethnic trance; Ό,τι κι αν είναι, είναι πολύ καλό. Αρκετά πριν τα μεγαλεία του Matrix όλα αυτά βέβαια
Spastic Ink - Ink Complete
Όταν είμαι σε νορμάλ διάθεση αυτός ο δίσκος ακούγεται ως και ενοχλητικός. Όταν θέλω πράγματα τέτοιου στυλ συγκεκριμένα όμως, είναι ίσως ό,τι καλύτερο υπάρχει
“It’s a game where you have a piece of time and you get to decorate it. And depending on how intuitive the rhythm section is that’s backing you up, you can do things that are literally impossible to imagine sitting here.” - Frank Zappa
Amon Tobin - Bricolage
“Όταν ο Aphex Twin συνάντησε την jazz”, κάπως έτσι ακούγεται αυτό. Τώρα γιατί είναι τόσο καλό χωρίς να βγάζει κανένα προφανές νόημα στο χαρτί αυτό το μείγμα ακόμα δεν έχω ιδέα, πάντως είμαι σίγουρος για το ότι ο Βραζιλιάνος είναι μεγαλοφυΐα όπως απέδειξε πολλάκις και αργότερα
26 Likes
1997
- Lordian Guard – Sinners in the Hands of an Angry God
- Arcturus – La Masquerade Infernale
- In the Woods… - Omnio
- Savatage – The Wake of Magellan
- Paradise Lost – One Second
Κενοτάφιον
- Domine – Champion Eternal
- English Cunt – Accident of Birth
- Scald – Will of Gods is a Great Power
- The Gathering – Nighttime Birds
- Ulver – Nattens Madrigal
- Gamma Ray – Somewhere out in Space
- Haggard – And Thou Shalt Trust… The Seer
- Summoning – Dol Guldur
- Rotting Christ – A Dead Poem
- Metallica – Reload
Χωνευτήριον
Summary
- Empyrium – Songs of Moors and Misty Fields
- Enslaved – Eld
- Lake of Tears – A Crimson Cosmos
- Rhapsody – Legendary Tales
- Lacrimosa – Stille
- In Flames – Whoracle
- Limbonic Art – In Abhorrence Dementia
- Dark Tranquillity – The Mind’s I
- HammerFall – Glory to the Brave
- Mekong Delta – Pictures at an Exhibition
- Nightwish – Angels Fall First
- Eldritch – Headquake
- Saviour Machine – Legend Part I
- Judas Priest – Jugulator
- Buena Vista Social Club – Buena Vista Social Club
- Symphony X – The Divine Wings of Tragedy
Cover Art:
22 Likes
Αμήν. Επιτελους καποιος τόλμησε 
9 Likes
Ένα 1997 γεμάτο ποιότητα. Έμειναν απ’ έξω αρκετά πραγματάκια, κυρίως λόγω του ότι δεν είναι τόσο αγαπημένα όσο άλλοι καλλιτέχνες ή άλλες κυκλοφορίες τους. Πρώτη χρονιά στα ‘90s χωρίς ούτε έναν δίσκο hip-hop στη λίστα μου. Η αλήθεια είναι πως η κατεύθυνση που παίρνει το hip-hop την επόμενη 15ετία δεν μου αρέσει και τόσο, αν και κάποιοι θα κάνουν παπάδες τα επόμενα χρόνια. Από την άλλη, στον πιο σκληρό ήχο, στα late ‘90s βγαίνουν κάποιες φοβερές δισκάρες. Επίσης, φέτος γίνεται το μεγάλο μπαμ στον σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο με δύο από τους πιο εμβληματικούς δίσκους των ‘90s. Πάμε να δούμε λοιπόν στο παρακάτω σεντονάκι.
5 ψήφοι
Radiohead – OK Computer: Ομολογώ πως είμαι από τη φύση μου ελαφρώς αντιδραστικός. Συνεπώς, πάντα αντιμετωπίζω με μια ελαφρά καχυποψία το hype γύρω από ένα δίσκο. Βέβαια, για να είμαι δίκαιος, τις περισσότερες φορές το hype δικαιολογείται. Και στην περίπτωση του Ok Computer, το hype είναι επιβεβλημένο. Μιλάμε τώρα για το δίσκο για τον οποίο όταν λέμε πως έχουν γραφτεί τα πάντα, κυριολεκτούμε. Άλμπουμ που έχει ψηφιστεί πολλάκις ως το καλύτερο όλων των εποχών και κοντράρει στη μάπα τα Σαιντ Πεπερ, Πετ Σαουντς και Νταρκ Σαιντ οφ δε Μουν. Τι είναι αυτό όμως που το κάνει τόσο σπουδαίο; Η αλήθεια είναι πως το timing παίζει τεράστιο ρόλο. Σε μια εποχή που τα alt μεγαθήρια (U2, R.E.M., Cure) είχαν αρχίσει πλέον να πέφτουν, η brit pop βρισκόταν σε στασιμότητα και το grunge αντιμετωπιζόταν ως μια μόδα που πέρασε, οι Radiohead το πήραν πάνω τους και κυκλοφόρησαν ένα δίσκο που έκανε σαφές ποιοι είναι οι επόμενοι μεσσίες του rock. Και σαν σωστοί μεσσίες που σέβονται τον εαυτό τους αυτοί επέλεξαν να μην επαναλάβουν τη συνταγή και να τραβήξουν το δικό τους δρόμο. Κι ακόμη και αν η κατεύθυνση που πήραν στην πορεία δεν ταιριάζει πολύ στα γούστα μου, πάντα θα έχουν τον σεβασμό μου.
Arcturus - La Masquerade Infernale: Από τις πρώτες νότες του “Master of Disguise” γίνεται σαφές πως κάτι παράξενο συμβαίνει εδώ. Κι όσο προχωράει ο δίσκος, τόσο απλώνεται η παράνοια. Είναι πολλά τα στοιχεία που έκαναν τον δεύτερο δίσκο των Νορβηγών να ακούγεται έτσι όμως, κατά τη γνώμη μου, το βασικό στοιχείο είναι ο τρόπος που ο Kristoffer Rygg προσέγγισε τις ερμηνείες του, όταν τελικά κι έγινε επιτέλους ο Garm που αγαπάμε μέχρι σήμερα. Φυσικά, ο Sverd ως βασικός ενορχηστρωτής και το δίδυμο των Skoll/ Hellhammer ως σταθερή ραχοκοκαλιά του περάσματος προς την κόλαση μας οδηγούν αργά και σταθερά σε μια Καφκικής προέλευσης απομόνωση όπου ο Ποε μας διηγείται τις ιστορίες του. Τεράστιο upgrade για τη μπάντα η μεταγραφή του Knut Magne Valle που αντικατέστησε τον Carl August Tidemann, ο οποίος περιορίζεται στο ρόλο του guest. Και μιας και μιλάμε για guests, ο ICS Vortex συμμετέχει σε τρία κομμάτια, δίνοντας μας μια ιδέα πως θα ακούγεται το συγκρότημα στο μέλλον. Το “The Satanist” όπως ήταν αρχικά να ονομαστεί ο δίσκος παραμένει μέχρι σήμερα αξεπέραστο από οποιοδήποτε συγκρότημα. Και αυτό γιατί από τη μία η προσέγγισή τους ήταν τόσο συμπεριληπτική ηχητικά που δεν επαναλαμβάνεται και, από την άλλη, γιατί η συγκυρία του να συνυπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι εκείνη τη χρονική στιγμή ως Arcturus αποτέλεσε ένα προϊόν τυχαιότητας που δεν ξέρω ποιοι πλανήτες πρέπει να ευθυγραμμιστούν για να ξαναεπιτευχθεί κάτι τέτοιο. Όπως και να έχει, μέσα στους 10-15 δίσκους που έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου κι ακόμη, τώρα που το ακούω, εκπλήσσομαι.
Strapping Young Lad – City: Όταν εγώ ξεκίνησα να ακούω metal, οι SYL ήταν το πιο “καυτό” όνομα της εποχής με την έννοια που απολάμβανε μια καθολική αποδοχή ως μια μπάντα που είναι ένα βήμα πιο μπροστά απ’ όλες τις υπόλοιπες. Το “City” θα είναι πάντα ο δίσκος με τον οποίο θα συγκρίνω όλες τις δουλειές του Devin Townsend, για τον οποίο φυσικά δεν είμαι ο κατάλληλος να μιλήσω καθώς η “too prog for me” κατεύθυνση που ακολούθησε τα επόμενα χρόνια με απομάκρυναν από αυτόν. Επιστρέφοντας όμως στον δεύτερο δίσκο των Καναδών είναι σαφές πως μιλάμε για τον πιο πλούσιο σε ιδέες metal δίσκο του 1997, από τον οποίο μέχρι σήμερα ξεπατικώνουν ιδέες οι πάντες προκειμένου να αποδείξουν πως είναι «μπροστά από την εποχή τους». Α, και φυσικά, Gene Hoglan ρε μλκες. Ποιος να συγκριθεί μαζί του; Όπως και να έχει, σε μια εποχή που το metal έψαχνε κατεύθυνση, ο Devin πρότεινε καμιά 10αρια εναλλακτικές οδούς σώζοντας μας από την ανία.
Deftones - Around The Fur: Αναρωτιέμαι αν η φήμη πως «το κάθε μέλος των Deftones είναι μουσική διάνοια και βιρτουόζος ακαδημαϊκού επιπέδου στο όργανο που παίζει πλην του Chino Moreno, o οποίος έχει πτυχία σε όλα τα όργανα» υπήρχε και σε άλλες πόλεις εκτός από το Βόλο, στον οποίο, εδώ που τα λέμε, ήμαστε επιρρεπείς σε τέτοιου είδους μούφες (κάπου στο 2002 νομίζω πως όλη η νεολαία της πόλης είχε πειστεί ότι πέθανε ο Eminem). Όπως και να έχει, οι Deftones, σε αντίθεση ακόμη και τους Nirvana ή τους Offspring που άκουγα κολλημένα μεγαλώνοντας, είναι ξεκάθαρα συγκρότημα της δικής μου γενιάς. Τους ακούγαμε όταν συμβαίναν και παρακολουθήσαμε (σχεδόν) από την αρχή όλη τους την πορεία. Μικρότερος, αν έπρεπε να διαλέξω μάλλον θα έλεγα πως προτιμώ τους Slipknot ή τους SOAD, όμως οι Deftones αποδείχθηκαν αυτοί με τη μεγαλύτερη διάρκεια αλλά και οι πιο επιδραστικοί και, σήμερα, τους αγαπώ περισσότερο απ’ ότι πριν 25 χρόνια. Δεν ξέρω σε ποιο είδος ανήκει, αλλά το “Around The Fur” συντάραξε τα late ‘90s όσο ελάχιστα πράγματα και μας χάρισε τους δικούς μας ήρωες, οι οποίοι ήταν και metal, ήταν και alternative, ήταν και nu, ήταν και post, και κάπως έτσι μας μάθανε να ακούμε μουσική χωρίς ταμπέλες. Κι ακόμη ήμασταν στην αρχή.
Emperor – Anthems To The Welkin At Dusk: Ακόμη δεν έχω χωνέψει αυτό που συνέβη με το “In the Nightside Eclipse” το 1994, αλλά η χρονιά ήταν εφιαλτική. Όπως και να έχει, το “Anthems To The Welkin At Dusk” είναι καλύτερος δίσκος και μπαίνει στην πέμπτη θέση που πάλι βέβαια αισθάνομαι πως το αδικώ αλλά μάλλον έχει να κάνει με το ότι είναι το πιο «δύσκολο» από τα 5. Είναι αστείο και συνάμα τρομαχτικό πόσο μικρά παιδιά ήταν οι Emperor όταν έφτιαχναν τον πιο πλήρη κατ’ εμέ black metal δίσκο όλων των εποχών. Από την άλλη βέβαια, μόνο μικρά παιδιά θα έγραφαν στο οπισθόφυλλο πως "Emperor performs Sophisticated Black Metal Art exclusively”! Στο δεύτερο δίσκο τους, κι αφού ο Samoth έκανε ένα πέρασμα από το νορβηγικό σωφρονιστικό σύστημα, το συγκρότημα αποδεικνύει πως όχι απλά δεν είναι ένα ακόμη black συγκρότημα αλλά πως μπορεί να διεκδικήσει τον θρόνο που άφησαν κενό οι Mayhem. Βασικά, τι να διεκδικήσει; Τα παλικάρια μπήκαν, τον πήραν, κάθισαν πάνω του, είδαν πως δεν τον χρειάζονται, μετά τον έκαψαν και χόρεψαν γυμνοί γύρω του, κάνοντας σαφές πως κανείς, ποτέ και πουθενά, δεν θα μπορέσει να τους ξεκουνήσει από την κορυφή. Όπως και να το κάνουμε, πάντα σε ό,τι απέμεινε από την παραδοσιακή black Νορβηγική σκηνή, οι Thorns θα είναι οι μεσσίες, οι Darkthrone οι πιο έμπειροι πολεμιστές, οι Satyricon οι πρίγκηπες του σκότους, και οι Emperor οι απόλυτοι αυτοκράτορες (πωπω, και μετά τους κορόιδευα για αυτά που έγραφαν στα 20 τους)….
Κι άλλα 10
Spiritualized – Ladies and Gentlemen We Are Floating in Space: Κάθε φορά που ξεκινάει να παίζει το άλμπουμ, με το ομώνυμο τραγούδι κατευθείαν ανατριχιάζω και σχεδόν βουρκώνω. Με δεδομένο πως αυτό μου συμβαίνει εδώ και καμιά 20ρια χρόνια, μάλλον οφείλω να αποδεχτώ πως έτσι θα είναι για πάντα. Το φοβερό είναι πως ο δίσκος σε πετάει από τη μια τραγουδάρα στην επόμενη, ενώ αλλάζουν γύρω σου τοπία και εικόνες και ήχοι καθώς όλοι μαζί αιωρούμαστε ψυχεδελικά μέσα στο μυαλό του Jason Pierce. Δίσκος για 5αδα κανονικά.
In The Woods… – Omnio: Άλλη περιπτωσάρα. Να’ σαι πιτσιρικάς μεταλλάς που ακούει Mayhem και Darkthrone και Burzum και Dissection και να πας να πάρεις από το δισκοπωλείο αυτούς τους in the Woods και να περιμένεις να ακούσεις όλο το ψύχος του νορβηγικού δάσους να επιτίθεται με μανία σε κάθε φωτεινό σημείο του ορίζοντα, για να καταλήξεις μ’ ένα επικο, prog, goth άλμπουμ που θα σου γμσει την εφηβική ψυχούλα σου. Σοκ. Αυτό και το “Into the Pandemonium” νομίζω πως μου άνοιξαν περισσότερους ορίζοντες απ’ ό,τι άλλο έχω ακούσει στη ζωή μου.
The Chemical Brothers – Dig Your Own Hole: Απλά και καθαρά, οι Chemical Brother έβγαλαν τον κορυφαίο ηλεκτρονικό δίσκο της δεκαετίας.
Elliott Smith – Either/ Or: Ήθελα να συμπεριλάβω οπωσδήποτε τον αδικοχαμένο Elliott Smith σε μια λίστα καθώς τον θεωρώ τον καλύτερο singer/ songwriter της γενιάς του. Φέτος λοιπόν είναι η χρονιά του. Κάθε νότα χτυπάει στην καρδιά, κάθε λέξη στην ψυχή. Όταν με ρωτάνε γιατί μισώ όλη σχεδόν την indie folk μετά το 2005, είναι γιατί έχω ακούσει τον Elliott να τα κάνει ΟΛΑ τόσο γμμνα καλύτερα και χωρίς τα φρουφρου κι αρώματα τεχνάσματα μιας γενιάς που μπερδεύει την απλότητα με την ηχητική φτώχια και τη μιζέρια. Ναι, μια κιθάρα φτάνει. Αρκεί να ξέρεις να την χρησιμοποιείς.
Breach - It’ s Me God: Στο ’97 έλεγα πως θα βάλω Super Furry Animals αλλά τελευταία στιγμή θυμήθηκα αυτή τη γαμωαλμπουμάρα που πατάει κάτω σχεδόν τα πάντα και οι φίλοι μας από το Cardiff πήγαν περίπατο. Φοβερά επιδραστικό σουηδικό post-hardcore με αρκετά metal και sludge στοιχεία και μια κυκλοφορία που, και φέτος να είχε βγει, πάλι θα έμπαινε στη λίστα μου με τα καλύτερα της χρονιάς.
Lungfish – Indivisible: Ένα από τα πράγματα που έμαθα μέσα από αυτό το παιχνίδι είναι πως το να βρεις ποιο είναι το καλύτερο Lungfish είναι μια από τις πιο δύσκολες αποστολές του κόσμου. Σήμερα, λέω το “Indivisible”, αλλά αν με ρωτούσατε σε μια εβδομάδα μπορεί να έλεγα κάποιο άλλο. Αυτό βέβαια ισχύει για όλα τα συγκροτήματα που είναι και πολύ παραγωγικά και δεν αστοχούν ποτέ. Λιγότερο post-harcore, αρκετά πειραματικό, ίσως το πιο ολοκληρωμένο και προσβάσιμο άλμπουμ που έβγαλαν στα ‘90s.
Yo La Tengo- I Can Hear The Heart Beating As One: Από τις εκπλήξεις ακόμη και για μένα καθώς έφτιαχνα τη λίστα. Δεν ξέρω τι φταίει. Μάλλον το ότι μεγαλώνω αλλά εκεί που πριν 15 χρόνια θα σου έλεγα πως «δεν αντέχω αυτή την ψώρα που παίζει», σήμερα υποκλίνομαι στον δίσκο. Συνολικά, δεν θεωρώ τόσο σπουδαίους τους Yo La Tengo, αλλά, σε κάθε δεκαετία, έχουν κάποια άλμπουμ που δεν παίζονται. Το συγκεκριμένο παίζει να είναι και το καλύτερο τους γενικά.
The Prodigy – The Fat Of The Land: Ή αλλιώς “όλοι κατά βάθος φασαίοι είμαστε”. Στον αιώνα τον άπαντα, όπου και να είστε, θα μπαίνει το “Smack My Bitch Up” και θα χορεύετε. Δεν περνάει από το χέρι σας (ούτε από τον γοφό σας) να κάνετε το αντίθετο.
The Verve – Urban Hymns: Ίσως το καλύτερο άνοιγμα δίσκου των ‘90s με το τραγούδι που μας έμαθε πως οι Verve είναι γκρουπάρα και οι Rolling Stones άπληστοι μπάσταρδοι. Άπειρα hits, άπειρες καλές ιδέες, σίγουρα όχι το καλύτερο αλλά με βεβαιότητα το πρώτο άλμπουμ που θα έδινα σε κάποιον αν με ρωτούσε τι είναι brit pop.
Tindersticks – Curtains: Δεκάδες ακροάσεις μετά, ακόμη μου είναι αδύνατο να διαλέξω αν ο δεύτερος ή ο τρίτος δίσκος των Tindersticks είναι ο καλύτερος τους. Μάλλον όμως αυτό με τα πολλά βιολιά όπως λέγαμε κάποτε συνοψίζει καλύτερα όλη τους την καριέρα. Κι εντάξει δίσκος που ξεκινάει με το “Another Night In” δεν γίνεται να μην μπει στη λίστα. Eπίσης, ψήφος για το εξώφυλλο.
30 Likes
Δεν είναι δισκαρα ολόκληρο αλλά έχει κάποιες κομματαρες μέσα, bullet train, burn in hell, death row, blood stained πολύ δυνατά!!
1 Like
…ομωνυμο, cathedral spires επισης. Δεν μπηκε ουτε στη δικια μου δεκαδα με ολα τα τρομερα που βγηκαν το '97, ειναι πολυ δυνατος δισκος ομως.
3 Likes
Παρασκευή στο Νιάρχος ε
2 Likes
Έχω λιώσει… Όχι ευτυχώς Αθήνα δεν έπαιζε αυτό το story… Εμείς εδώ τα βασικά λέγαμε οτι ο 2pac ζει και τέτοια…
True true true!!!
2 Likes
Kαλά το 2pac ζει το λέμε ακόμη! 
6 Likes
Λογικά πίνουν τσάι μαζί με Elvis, Michael Jackson, Μακαρο και Βγενοπουλο
5 Likes
Αν και το καλύτερο είναι με τον θάνατο της Avril lavigne και την αντικαταστάτρια της!!!
3 Likes
Σαν τον Πολαρο τον Μακάρτνει και αυτή;
2 Likes
Δεν ξέρω για εσάς εγώ το πιστεύω!
1 Like
ΟΚ, παρένθεση για φήμες που πιστεύαμε μικροί λοιπόν:
1.Στο “Child in time” του “Made in Japan”, ο κρότος που ακούγεται στο 2ο couplet είναι από πυροβολισμό όπλου επειδή κάποιος από το κοινό αυτοκτόνησε (!).
2. Ο Tony Iommi ήταν/είναι παπάς.
3.Ο τραγουδιστής των Pavlov’s Dog αυτοκτόνησε αφού τραγούδησε το “Julia”.
Αυτά θυμάμαι τώρα.
7 Likes