Nαι, το είπα ότι έχουν διαφορετικό ύφος
Το neoclassical στοιχείο ξαναλέω, είναι φανερό στο παίξιμο του.
Το γεγονός ότι η τεχνική και η φρασεολογία που χρησιμοποιεί είναι διαφορετικά από του Μαλμστιν, δεν αντιβαίνει με το γεγονός ότι έχει πάρει τέτοια στοιχεία στο παίξιμό του.
Υπονοείται ότι ο εφευρέτης του neoclassical παιξίματος στην κιθάρα είναι ο Yngwie δηλαδή και όποιος επαιξε neoclassical πήρε στοιχεία από αυτόν de facto ? Καθέτως διαφωνώ
Διαβάστε τι λέει ο ίδιος για να μην μαλώνετε
Εγώ δεν αντιλέγω για την επιρροή, αντιλέγω στο ποσο πολύ απομακρυνθηκε από αυτήν και παιχτικα και συνθετικά, είναι εντελώς διαφορετικοί παίχτες
Mα δεν είπε κανείς ότι είναι κόπια ο Romeo, απλά ότι είχε επιρροές.
Δηλαδή όποιος - τοτε - έβαζε τέτοια στοιχεία στην μουσική του, κατα πάσα πιθανότητα το έκανε επειδή άκουσε Μαλμστιν (ok, ο Blackmore το ξεκινησε, το Μαλμστιν το βαζω για τους μεταλλαδες), οπότε ναι, επηρεαζόταν από το άκουσμα. Τώρα το αν κάποιος το πήγε παραπέρα, ήταν κόπια ή στην μέση, ε το κρίνουμε με τον παίκτη.
Το '98 θα σου αφιερώσω την πεντάδα μου. Όλα τα καλά γούστα από κάπου ξεκινάνε.
Κοίτα, είναι ο τρόπος του, που με θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο έπαιζε ο Criss.
Τίποτα απο τα παραπάνω.
Εντωμεταξύ, επειδή είμαι στο “μέλλον”, το 2001 παίζει να είναι η πιο δύσκολη χρονιά του παιχνιδιού. Δυσκολοτερη κι από το 91 και το 97…
Εγω να πω ότι απο 97 και μετα γίνονται ολο και λιγότερες οι επιλογές μου , για 5αδα.
Γιατί δε βάζεις ρε συ στα polls να φαίνονται και οι ψήφοι, ο κανονισμός 13A.ii του επίσημου Καταστατικού του Φάμιλι λέει πως οποιοσδήποτε πει κακό λόγο για άλλο μέρος του φάμιλι ή δεν προβεί σε υποστήριξη των συμφερόντων του Φάμιλι και των Metallica όταν υπάρχει ανάγκη, τότε αυτομάτως μπαίνει σε probation για 1 μήνα και δεν πρέπει να παίρνει καρδούλες (optional)
Εγω παντως ψηφισα οτι θα το βαλω στην φορμα!
Και το '01 και το '03. Και το '00 και το '06 τωρα που τα ξαναβλεπω.
Εγώ το έκλεισα σχετικά εύκολα.
Το 2000 πάλι με ζόρισε πάρα πάρα πολύ. Kι ακόμη δηλαδή.
98 και 99 ελαφριά πτώση, 2000 ανεβαίνει, 2001 πουτανα όλα!
Το ‘99 έβγαλα την πιο εύκολη 5αδα που έχω βγάλει εδώ και καιρό. Και το 2001 βασικά απλώς με ζορίζει η κατάταξη.
Γενικά, η επόμενη δεκαετία έχει κι αυτή τα ζόρια της.
Ανυπομονώ να έρθουν τα ‘10s και να ποστάρουμε χαλαροί.
Tα 00’s μου φαίνονται πανδύσκολα, που να αρχίσουμε να χαζεύουμε τα 10’s
Και ναι το 2001 είναι Κόλαση
Jennifer Lopez - J.Lo
LeAnn Rimes - I Need You
Alizee - Gourmandises
Janet Jackson - All For You
Destiny’s Child - Survivor
Jessica Simpson - Irresistable
Sisqo - Return Of Dragon
NSYNC - Celebrity
Sophie Ellis - Bextor - Read My Lips
Mary J. Blige - No More Drama
Christina Milian - Christina Milian
Destiny’s Child - 8 Days of Christmass
Britney Spears - Britney
Shakira - Laundry Service
Pink - Missundaztood
Anastacia - Freak Of Nature
Εμένα το δύσκολο όσο περνά ο καιρός και μπαίνουμε στα 00s είναι πως τότε άρχισα να ψάχνω νέες κυκλοφορίες και πολλά πράγματα που ακούω τα τελευταία χρόνια ανήκουν επίσης στις ίδιες χρονιές, οπότε οι κατατάξεις είναι αρκετά δύσκολες. Βέβαια κάποια no. 1 είναι αστεία εύκολα πια.
Dream Theater - Falling Into Infinity: Ω τι έκπληξη, οι Dream Theater στην πρώτη θέση της λίστας, με τον καλύτερο τους δίσκο. Έχοντας λοιπόν φοβερή εξέλιξη μεταξύ των 3ων πρώτων δίσκων τους (για την ακρίβεια βέβαια μεταξύ των θεϊκών Images και Awake), όπου μεν διατήρησαν χαρακτήρα, αλλά μεταλλάχθηκαν και έχοντας ως προπομπό το καταπληκτικό Change of Seasons, οι Theater παίζουν σε δικό τους γήπεδο. Από το πιο σκοτεινό, πάνε στο πιο φωτεινό, ρίχνουν ρυθμούς, γίνονται πιο rock και σε αυτό τους βοηθάει ο φοβερός Sherinian. Συνθέσεις με νόημα, instrumental μέρη που έχουν λόγο ύπαρξης, μελωδικότητα φοβερή και καταπληκτικό ήχο, όλα μαζί συνθέτουν ένα μοναδικό δίσκο, που δεν θα μπορέσουν να επαναλάβουν. Για την ακρίβεια έπιασαν τα μεγαλεία του, αλλά σε πιο μέταλ φορμες, ακριβώς 2 χρόνια μετά. Αν κάτι μου έχει λείψει από αυτή την μπάντα, είναι ο πιο laid back rock ήχος που έχουν εδώ, που δημιουργεί μοναδικές στιγμές από την αρχή ως το τέλος. Αριστούργημα.
Symphony X - The Divine Wings of Tragedy: Αριστούργημα ν.2 για την λίστα. Όπως έχω πεί και αλλού, το Of Sins and Shadows έχει ένα από τα καλύτερα (opening και όχι μόνο) riff σε αυτή τη μουσική. Όχι ότι πάνε βέβαια πίσω όλα τα υπόλοιπα. Ο Romeo εδώ πραγματικά πλησιάζει τον Petrucci στο ότι τον ακούς και σε κάνει να πιάσεις κιθάρα. Ακόμα και τα solo έχουν νόημα εδώ, πράγμα πολύ δύσκολο, ειδικά αν αναλογιστούμε πόση πληροφορία έχει ο δίσκος. Ο Pinnella από την άλλη, δένει ιδανικά με τον Romeo και συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, το rhythm section είναι από άλλο πλανήτη και υπάρχει ένας Allen καταπληκτικός. Γιατί εδώ χρησιμοποιεί πιο πολύ την μελωδική χροιά του, παρά τo “harsh” κομμάτι του και ο ανθρωπος ζωγραφίζει. Φυσικά να αναφέρουμε το φοβερό ομώνυμο 20λεπτο τραγούδι, που δεν έχει ούτε μισό περιττό λεπτό(πράγμα σπάνιο για τέτοια διάρκεια).
Τέλος πρέπει να γίνει έστω και μικρή αναφορά στην εξαιρετική παραγωγή η οποία μετά από 26 χρόνια, παραμένει σύγχρονη, με πολύ ισορροπημένο ήχο και είναι σημείο αναφοράς.
Pain of Salvation – Entropia: Όπως οι περισσότεροι, τους γνώρισα αργότερα. Αλλά όταν έφτασα στο Entropia έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Το να παρουσιάζεται μια μπάντα με ΤΕΤΟΙΟ ντεπούτο, θα πρέπει να είναι one of a kind. Μοναδική ποικιλομορφία στις συνθέσεις, περίεργα μέτρα before it was cool, απίστευτες ιδέες και ένας ήχος ολοδικός τους. Το να έχεις όμως τέτοιες ερμηνείες από τον πρώτο δίσκο, είναι κάτι που σπάνια έχει ακουστεί. Δεν ξέρω τι έκανε live τότε ο Gildenlow, αλλά οι ιδέες που έχει και κυρίως η ευκολία που βγάζει το κάθε συναίσθημα που θέλει, αρκούν για να τον βάλουν στο πάνθεον των ερμηνευτών από τότε. Ακόμα και αν δεν είχαν ακουλουθήσει οι δίσκοι 3 και 4. Τα λέμε το 2000.
Savatage - The Wake of Magellan: Δεν θυμάμαι αν άκουσα πρώτα αυτό ή το Edge of Thorns, αλλά μικρή σημασία έχει. Το broadway metal τους, εδώ πιάνει κορυφές, με τον Stevens να μαγεύει. Ακόμα και το booklet του ήταν άψογο.
Grip Inc. – Nemesis: To post-thrash τους, εδώ γίνεται τερατώδες. Ουσιαστικές κιθάρες με χαρακτήρα, κάποιες Slayer-ικές απολήξεις για την γεύση, Lombardo εντελώς ουσιαστικός, ατμοσφαιρικά (!!) σημεία που δεν σε κάνουν να σκεφτείς για ποιόν λόγο τα βάλανε, αλλά σε αναγκάζουν να τα βάλεις στο repeat και ένα λαρύγγι μοναδικό. Πολύ κρίμα που δεν θα το ξανακουσουμε. Ο ιδανικός συνδυασμός πειραματικού thrash.
Τα Honorable mentions πραγματικά πολλά. Πρώτα θα ξεκινήσω με τους αγαπημένους μου Faith No More, που με το Album of the Year, δεν ξανα εφηύραν τον εαυτό τους, αλλά συνέχισαν σε ένα πιο ενδοσκοπικό King for a day, λίγο πιο εστιασμένο – από την άλλη αυτό του στερεί λίγους πόντους από τον προκάτοχο του, όμως παραμένει ένα καταπληκτικό album. Θα συνεχίσω με ένα Demo από τους Disharmony, to Harmony Realms, το οποίο έχει μέσα το Temple of Eternity, ένα κομμάτι που εχω αγαπήσει από τότε που το άκουσα στο cd συλλογή του Invader. Το ότι κάποια χρόνια αργότερα θα είχαν την εξελιξη που είχαν, δεν το περίμενα. Δεν χρειάζεται να πω κάτι το ιδιαίτερο για το Accident of Birth, όπως και για το Cryptic Writings το οποιο είναι ένας φοβερός rockίζον δίσκος. Φυσικά ήταν οι χρονιές του power, οπότε δεν θα μπορούσε να λείψει το Legendary Tales των Rhapsody, το οποίο αν και δεν περίμενα να αντέξει στον χρόνο (καθώς έχω απομακρυνθεί σχεδόν πλήρως από τον ήχο) και το ακούω πολύ ευχάριστα. Οι Paradise Lost στο One Second γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντες, ενώ σε παρόμοια (συναισθηματικά) μονοπάτια είναι και οι Fates Warning με το ΑΨΟΓΚ. Οι Forbidden αν και δεν μνημονεύονται ιδιαίτερα για το Green, βγάζουν έναν εξαιρετικό post thrash δίσκο, ενώ οι Deicide βγάζουν το τελευταίο πολύ καλό τους δίσκο με το μοναδικό του εξώφυλλο. Οι Vader στο Black to the Blind, φτιαχνουν ένα εξαιρετικό Slayer-ικό death metal σφηνάκι, που σε πιάνει από τα μούτρα από την αρχή μέχρι το τέλος. Τελευταίο αφήνω το Τhe More Things Change, το οποίο έχασε την θέση του από τους Savatage. O δίσκος είναι η επιτομή του groove metal, δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Ο McClain φέρνει φοβερό Groove στην ομάδα, τους ανεβάζει επίπεδο και κάνει απολαυστικό κάθε δευτερόλεπτο. Φυσικά αν ο Φλυν δεν είχε όλα αυτά τα τραγούδια, αλλά και την ικανότητα να τραγουδάει και μελωδικά, τίποτα από αυτά δεν θα είχαμε. Μοναδικός δίσκος.
εδιτ: 98 kai 99 λίγο πρόχειρα που είδα, είναι ΣΟΚ και ΔΕΟΣ.
