Εμένα το δύσκολο όσο περνά ο καιρός και μπαίνουμε στα 00s είναι πως τότε άρχισα να ψάχνω νέες κυκλοφορίες και πολλά πράγματα που ακούω τα τελευταία χρόνια ανήκουν επίσης στις ίδιες χρονιές, οπότε οι κατατάξεις είναι αρκετά δύσκολες. Βέβαια κάποια no. 1 είναι αστεία εύκολα πια.
2 Likes
-
Dream Theater - Falling Into Infinity: Ω τι έκπληξη, οι Dream Theater στην πρώτη θέση της λίστας, με τον καλύτερο τους δίσκο. Έχοντας λοιπόν φοβερή εξέλιξη μεταξύ των 3ων πρώτων δίσκων τους (για την ακρίβεια βέβαια μεταξύ των θεϊκών Images και Awake), όπου μεν διατήρησαν χαρακτήρα, αλλά μεταλλάχθηκαν και έχοντας ως προπομπό το καταπληκτικό Change of Seasons, οι Theater παίζουν σε δικό τους γήπεδο. Από το πιο σκοτεινό, πάνε στο πιο φωτεινό, ρίχνουν ρυθμούς, γίνονται πιο rock και σε αυτό τους βοηθάει ο φοβερός Sherinian. Συνθέσεις με νόημα, instrumental μέρη που έχουν λόγο ύπαρξης, μελωδικότητα φοβερή και καταπληκτικό ήχο, όλα μαζί συνθέτουν ένα μοναδικό δίσκο, που δεν θα μπορέσουν να επαναλάβουν. Για την ακρίβεια έπιασαν τα μεγαλεία του, αλλά σε πιο μέταλ φορμες, ακριβώς 2 χρόνια μετά. Αν κάτι μου έχει λείψει από αυτή την μπάντα, είναι ο πιο laid back rock ήχος που έχουν εδώ, που δημιουργεί μοναδικές στιγμές από την αρχή ως το τέλος. Αριστούργημα.
-
Symphony X - The Divine Wings of Tragedy: Αριστούργημα ν.2 για την λίστα. Όπως έχω πεί και αλλού, το Of Sins and Shadows έχει ένα από τα καλύτερα (opening και όχι μόνο) riff σε αυτή τη μουσική. Όχι ότι πάνε βέβαια πίσω όλα τα υπόλοιπα. Ο Romeo εδώ πραγματικά πλησιάζει τον Petrucci στο ότι τον ακούς και σε κάνει να πιάσεις κιθάρα. Ακόμα και τα solo έχουν νόημα εδώ, πράγμα πολύ δύσκολο, ειδικά αν αναλογιστούμε πόση πληροφορία έχει ο δίσκος. Ο Pinnella από την άλλη, δένει ιδανικά με τον Romeo και συμπληρώνει ο ένας τον άλλον, το rhythm section είναι από άλλο πλανήτη και υπάρχει ένας Allen καταπληκτικός. Γιατί εδώ χρησιμοποιεί πιο πολύ την μελωδική χροιά του, παρά τo “harsh” κομμάτι του και ο ανθρωπος ζωγραφίζει. Φυσικά να αναφέρουμε το φοβερό ομώνυμο 20λεπτο τραγούδι, που δεν έχει ούτε μισό περιττό λεπτό(πράγμα σπάνιο για τέτοια διάρκεια).
Τέλος πρέπει να γίνει έστω και μικρή αναφορά στην εξαιρετική παραγωγή η οποία μετά από 26 χρόνια, παραμένει σύγχρονη, με πολύ ισορροπημένο ήχο και είναι σημείο αναφοράς. -
Pain of Salvation – Entropia: Όπως οι περισσότεροι, τους γνώρισα αργότερα. Αλλά όταν έφτασα στο Entropia έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Το να παρουσιάζεται μια μπάντα με ΤΕΤΟΙΟ ντεπούτο, θα πρέπει να είναι one of a kind. Μοναδική ποικιλομορφία στις συνθέσεις, περίεργα μέτρα before it was cool, απίστευτες ιδέες και ένας ήχος ολοδικός τους. Το να έχεις όμως τέτοιες ερμηνείες από τον πρώτο δίσκο, είναι κάτι που σπάνια έχει ακουστεί. Δεν ξέρω τι έκανε live τότε ο Gildenlow, αλλά οι ιδέες που έχει και κυρίως η ευκολία που βγάζει το κάθε συναίσθημα που θέλει, αρκούν για να τον βάλουν στο πάνθεον των ερμηνευτών από τότε. Ακόμα και αν δεν είχαν ακουλουθήσει οι δίσκοι 3 και 4. Τα λέμε το 2000.
-
Savatage - The Wake of Magellan: Δεν θυμάμαι αν άκουσα πρώτα αυτό ή το Edge of Thorns, αλλά μικρή σημασία έχει. Το broadway metal τους, εδώ πιάνει κορυφές, με τον Stevens να μαγεύει. Ακόμα και το booklet του ήταν άψογο.
-
Grip Inc. – Nemesis: To post-thrash τους, εδώ γίνεται τερατώδες. Ουσιαστικές κιθάρες με χαρακτήρα, κάποιες Slayer-ικές απολήξεις για την γεύση, Lombardo εντελώς ουσιαστικός, ατμοσφαιρικά (!!) σημεία που δεν σε κάνουν να σκεφτείς για ποιόν λόγο τα βάλανε, αλλά σε αναγκάζουν να τα βάλεις στο repeat και ένα λαρύγγι μοναδικό. Πολύ κρίμα που δεν θα το ξανακουσουμε. Ο ιδανικός συνδυασμός πειραματικού thrash.
Τα Honorable mentions πραγματικά πολλά. Πρώτα θα ξεκινήσω με τους αγαπημένους μου Faith No More, που με το Album of the Year, δεν ξανα εφηύραν τον εαυτό τους, αλλά συνέχισαν σε ένα πιο ενδοσκοπικό King for a day, λίγο πιο εστιασμένο – από την άλλη αυτό του στερεί λίγους πόντους από τον προκάτοχο του, όμως παραμένει ένα καταπληκτικό album. Θα συνεχίσω με ένα Demo από τους Disharmony, to Harmony Realms, το οποίο έχει μέσα το Temple of Eternity, ένα κομμάτι που εχω αγαπήσει από τότε που το άκουσα στο cd συλλογή του Invader. Το ότι κάποια χρόνια αργότερα θα είχαν την εξελιξη που είχαν, δεν το περίμενα. Δεν χρειάζεται να πω κάτι το ιδιαίτερο για το Accident of Birth, όπως και για το Cryptic Writings το οποιο είναι ένας φοβερός rockίζον δίσκος. Φυσικά ήταν οι χρονιές του power, οπότε δεν θα μπορούσε να λείψει το Legendary Tales των Rhapsody, το οποίο αν και δεν περίμενα να αντέξει στον χρόνο (καθώς έχω απομακρυνθεί σχεδόν πλήρως από τον ήχο) και το ακούω πολύ ευχάριστα. Οι Paradise Lost στο One Second γίνονται ακόμα πιο ενδιαφέροντες, ενώ σε παρόμοια (συναισθηματικά) μονοπάτια είναι και οι Fates Warning με το ΑΨΟΓΚ. Οι Forbidden αν και δεν μνημονεύονται ιδιαίτερα για το Green, βγάζουν έναν εξαιρετικό post thrash δίσκο, ενώ οι Deicide βγάζουν το τελευταίο πολύ καλό τους δίσκο με το μοναδικό του εξώφυλλο. Οι Vader στο Black to the Blind, φτιαχνουν ένα εξαιρετικό Slayer-ικό death metal σφηνάκι, που σε πιάνει από τα μούτρα από την αρχή μέχρι το τέλος. Τελευταίο αφήνω το Τhe More Things Change, το οποίο έχασε την θέση του από τους Savatage. O δίσκος είναι η επιτομή του groove metal, δεν αφήνουν τίποτα όρθιο. Ο McClain φέρνει φοβερό Groove στην ομάδα, τους ανεβάζει επίπεδο και κάνει απολαυστικό κάθε δευτερόλεπτο. Φυσικά αν ο Φλυν δεν είχε όλα αυτά τα τραγούδια, αλλά και την ικανότητα να τραγουδάει και μελωδικά, τίποτα από αυτά δεν θα είχαμε. Μοναδικός δίσκος.
εδιτ: 98 kai 99 λίγο πρόχειρα που είδα, είναι ΣΟΚ και ΔΕΟΣ.
24 Likes
1997
Radiohead - OK Computer
Ο καλύτερος δίσκος των 90s για μένα (αρκετά κοντά με το Black) κι αυτό γιατί πιστεύω ότι βλέποντας τους, δε μου κάνουν την αίσθηση ότι μπόρεσαν να παράξουν αυτό το έργο. Δε μου πέφτουν τα αυτιά όταν το ακούω, είναι στριφνό, είναι περίεργο, είναι ολτερνατιβ, είναι γμμν δύσκολο να το παίξεις στην κιθάρα, και είναι και η απίστευτη φωνή του Thom. Από μόνο του τίποτα δε βγάζει νόημα, αλλά όλα μαζί είναι καταπληκτικά.
Και εννοείται ότι οι τύποι είναι αδιανόητα τελειομανεις, όπως όλες οι ιδιοφυΐες. Πχ, το παρακάτω βιδεο,που οκ, δεν είναι απ’ τον δίσκο, αλλά ήθελα να το ποστάρω, ακούς το τραγούδι και λες “τέλειο, οριακά είναι 1 προς 1 με ό,τι ακούς στον δίσκο”, αλλά όχι, ο Thom λέει “hmmm that was crap” 
Prodigy - The Fat of the Land
Ένας δίσκος που θα μείνει στην ιστορία, επειδή τους ένωσε όλους. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην του αρέσουν οι Prodigy, έχει θέση σε κάθε πάρτι από το 1997 μέχρι να τελειώσει ο χρόνος.
Depeche Mode - Ultra
Και μόνο που πήγαμε να χάσουμε τον Dave, αξίζει να είναι στην 5αδα. Πρώτος δίσκος μετά από πολλά χρόνια σαν τρίο με τη φυγή του Wilder, νομίζω και ο πιο μεγάλος δίσκος τους (κοντά στη 1 ώρα) έβερ. Χωρίς να πιάνει τις υψηλότατες κορυφές των προηγούμενων, είναι μάλλον ο τελευταίος μεγάλος μεγάλος τους δίσκος. Κάνει κάποιες κοιλίες για τα γούστα μου, αλλά είπαμε, αυτός ο δίσκος είναι για τον Dave που είναι ακόμη μαζί μας.
Metallica - Reload
Fuel, Memory, Devil’s Dance, Unforgiven II είναι μια εναρκτήρια 4αδα που πατάει δισκογραφίες ολόκληρες, γκάζια, ντίβες για συναυλιακό sing-along 2 λεπτών, riff πιο βαριά από τα αρχίδια του Lars και μια power μπαλάντα, που οποιαδήποτε grunge μπάντα την έγραφε, θα έμενε στην αιωνιότητα.
Daft Punk - Homework
Μόνο μπλιμπλίκια ρε μνπν.
Για κάτι NSYNC και Backstreet Boys που αναφέρθηκαν παραπάνω, έχω κάνει το χρέος μου να ψηφίσω pop πολλές χρονιές, plus αν ήταν να ψηφίσω boybands θα ψήφιζα Helloween ξέρω γω
20 Likes
Μάλλον εννοούσες κώλαση αν κρίνω από το summary σου.
3 Likes
-Έλα Curehead.
-Έλα Klaus.
-Χρωστάς σεντόνια.
-Ναι κοίτα έχω 250 unread στο καλεντάρι, είχα 40 πτυχιακές και γαμήσαμε και είναι υπέροχο και…
-Όλη σου η ζωή ένα unread ήταν. Don’t worry. The world is more than we know.
-Χμ. That was deep, Klaus.
-Έλα πάμε. Γράψε πια κάτι για το “Savage” γιατί αν μη τι άλλο επηρεάσαμε την στροφή του Βασίλη με το “Χορεύω”.
-Χμ! Σωστό. Μα ξέρεις στην “Αλίκη” μίλησε για τον φασισμό πάνω στο σώμα μίας κοπέλας πριν ο Kurt γράψει το “Frances Farmer…”
-Μη με μελαγχολείς τώρα… Το μέλλον θα αργήσει… Ζούμε ακόμα την ταξική προϊστορία των ανθρώπων… Και οι γυναίκες είναι μεγαλύτεροι στόχοι γιατί είναι καλύτερες από εμάς.
-Yes they are.
-Exactly, now go for it.
-Oh fuck you 
-Fuck you, bitch
1988
BLUE
1. Scorpions – Savage Amusement
-Τι θες. Ασε με.
Η φωτογραφία συνεχίζει να με κοιτάζει αμίλητη.
-ΤΙ ΘΕΣ. Στο Cinema απόψε κάναμε reunion καλό. Ναι, μου θύμισαν ότι back in the day ήμουν το πιο περιζήτητο piece of the action. Yeah I’m not into modesty. I was fabulous.
Η φωτογραφία συνεχίζει να με κοιτάζει αμίλητη.
Yeah I know I still am. Άσε με σου λέω. Τώρα διάγω την ωριμότητα.
Η φωτογραφία συνεχίζει να με κοιτάζει αμίλητη.
Ναι τι, επειδή μπαίνει η ριφάρα νομίζεις ότι ως μιλφάρα θα μείνω ατάραχος? Θα σπάσω τα κοντέρ του hairspray, bitch, and you will be the one to blame.
Ο Klaus συνεχίζει να με κοιτάζει θεληματικά.
Don’t stop at the top. Αέρινο. Πελώριο. Σεντονάτο. ΤΡΟΜΠΟΝΟΒΕΝΤΟΥΖΑΤΟ ΠΑΡΑΛΗΡΗΜΑ.
Τινάζεις το animal print σου σαν να μην τρέχει τίποτα. Zero fucks were given. Touch the sky before you drop. Oh I know I have, Queen. Και μπαίνει και το Rhythm of Love καπάκι, έτσι απλά, καθημερινά, να σου τινάζει το glitter ανέμελα, αθώα. Passion rules the game. Τζογαδόρος του έρωτος? Τυχοδιώκτης? Οπορτουνιστής της ανέμελης ηδονής? Worry not, έρχεται το Media Overkill από το μέλλον, τσαχπίνικα, να σε προετοιμάσει για τα τηλεοπτικά 90ς του Τέλους της Ιστορίας. Και το Walking on the Edge ανεμιστηράτο, καυλάτο, σαν σφηνάκι frangelico (you know you like it, BIATCH). Και η β’ πλευρά? Λίγο κατώτερη? Ντάξει δεν γαμιέται έχουμε “Every minute every day” να κοπανάει τις αισθήσεις σαν τον κομμωτή που μου είπε κάποτε στην Ίο “θεέ μου τι τεκνό που είσαι” (hairflip).
And I read your lipstick message
On the mirror of the truth
2. Magnum – Wings of heaven
Mid frequencies all over, and what an album. Days of no trust με βίντεο ανεμιστηράτο, αιχμηρό στίχο, μα είναι όταν μπαίνει το Wild Swan που νιώθεις το vastness να σε περικλείει με την φωνάρα του Catley να γεμίζει τις ριφάρες και στιχάρες του Tony και λες … “γίναμε”. Τρομπονάτο και λυρικό μερακλέ αριστούργημα! “Start talking love” τιτάνιο hit της εποχής, βάζεις λίγο eyeliner, για το καλό, και απολαμβάνεις τα υπέροχα anthems. “Pray for the day”. AORια με αγάπη και συναίσθημα για τους απόκληρους “έξω από τα τείχη”. “Remember at the border…”. για να στα σκάσει στο τέλος το “Don’t Wake the Lion”, βασισμένο στην σφαγή του πρώτου ιμπεριαλιστικου πολέμου, τότε που όλοι “προσευχόμενοι στον ίδιο Θεό” , ήθελαν την νίκη – για ποιον? Ο Οκτώβρης του '17 ευτυχώς έσπασε το αφήγημα της ταξικής ενότητας – που στην ακραία ιμπεριαλιστική της έκφραση ήθελε τα αδέλφια της γης να σφάζονται για μία χούφτα βιομήχανους και αφεντάδες (ναι έτσι είναι και άηντε γαμηθείτε ).
“We’ll be finished by Christmas, back home by the fire,
perish the distance, the bombs and the wire,
Don’t Wake the Lion…”
3. Winger - Winger
Yea Yeah τώρα τονξέρουμε σαν χρυσό λαρύγγι του hard rock, but back in the day, he was Alice’s bass player off “Raise Your Fist” trying to break through. And, dear Gawd, he did.
Ναι οκ το Madeleine δεν μάρεσε ποτέ … μα μετά… Hungry? Μερακλίδικο spank-άτο hair? Σαν ο Βάγκνερ να γούσταρε γκλαμάτο 80ς? το Seventeen δεν θα γραφόταν ποτέ σήμερα τσκ τσκ, ντροπή, time to surrender, αυστηρό, “ναι ρε μλκ τα πήρα και βγήκα έξω και καβάλησα την μηχανή” (ε, ότι έχει καθείς, καβαλάει). Without the night/ Headed for a heartbreak τρομπονομπαλάντες για όσους καυλώνουν με 80s production values (count me in, Gurl).
4. Craaft – Second Honeymoon
Δίσκος που αρχίζει με το αυστηρό έπος “Run away”, όπου ο δικαστής Klaus Luley δηλώνει:
I change my plan
I’m gonna wait for the night
I’ll catch the man, you bet I’ll fight
On every corner, I’ll be waiting for you
I change my name
I even change my game
I’ll hunt them down, I’m undercover
Watch out and warn your part-time lover
Λες ώπα. Aoria με άποψη, εκδίκηση και μαστίγωμα των αισθήσεων. Count me in. Pass me the keyboard chorus! τι να πεις από εκεί και πέρα. “Jane” με γυαλάτο βίδεο, “Running on love” με νεοκλασικαλ ποζερ, “Illusions” με αντιπολεμικό στίχο (πάρτα ρε), και έχεις το μοτίβο του δίσκαρου “Second Honeymoon”. Yas.
5. Survivor – Too hot to sleep
Δεν μπορεί να κοιμηθεί ο άνθρωπας. Τι θες τώρα? Ποιος? Ο Jim Peterik. Ή μπορεί και ο Frankie να είχε αϋπνίες. Και μάλλον κάπου παράωρα γράψανε αυτόν τον δίσκαρο. “Desperate dreams”, το ομώνυμο έπος αρκούν. Μα δυστυχώς αυτό ήταν το τελευταίο πόνημα της κλασικής σύνθεσης. Δικαστήρια και άσχημες κουβέντες ακολούθησαν. But hey, what ending is nice?
“I’m falling through the years
As each dreams it disappears
When the night is full of tears
I’ll be holdin’ on”
Bitch, this is '89. You have one more color to go.
“When I stand alone
I don’t stand on memories”
Pass me the paintbrush, Queen.
“It’s the strongest hearts they say
that always survive…”
21 Likes
Και έλεγα τι έχω ξεχάσει…
5 Likes
Κι έλεγα κανένας δεν θα το βάλει.
1 Like
1997
- Παρασκευή αυτή τη φορά λόγω ειδικών συνθηκών
- Όλο και μεγαλώνουν οι λίστες
- Όλο και περισσότερα γράφω
- Η σειρά πάντα ευμετάβλητη από ένα σημείο και μετά
#21 - #25
Summary
Honorable Mentioning γιατί το καθένα έχει την αξία του…
Domine – Champion Eternal
Rhapsody – Legendary Tales
Kreator – Outcast
Machine Head – The More Things Change
Hammerfall – Glory To The Brave
Strapping Young Lad - City
#20 - #16
Summary
#20
Eternity X – The Edge
Shameless self-promotion (στο α.α. #37)
#19
Arcturus – Le Masquerade Infernale
Ένα πανηγύρι των τρελών στο οποίο η metal μουσική αποτελεί το κατάλληλο μέσο για να αποδοθούν οι απαραίτητοι βαθμοί ελευθερίας που απαιτεί η εν λόγω καλλιτεχνική έκφραση/πρόταση.
#18
The Gathering – Nighttime Birds
Ανήκει στην κατηγορία των «δίσκων-συντροφιά». Ταξιδιάρικο, αιθέριο, με ένα από τα πιο υπέροχα τελειώματα δίσκου, πρώτα με το ομότιτλο τραγούδι να σε παρασέρνει κάπου αλλού και εν συνεχεία με το “Shrink” να σε επαναφέρει κάπου γαλήνια.
#17
Aerosmith – Nine Lives
Με τον Kevin Shirley στην παραγωγή, το “Nine Lives” ξεχωρίζει για τον εξαιρετικό του ήχο αφενός και αφετέρου γιατί έχει τραγούδια που παραμένουν πολύ καλά χωρίς να πλησιάσουν επ’ ουδενί τις προηγούμενες επιτυχίες της μπάντας. Κοινώς, έχει περισσότερη ουσία και λιγότερο εντυπωσιασμό, παραμένοντας απολαυστικό για τους οπαδούς της παρέας των Tyler, Perry & co.
# 16
Stratovarius - Visions
Οι Stratovarius είναι ακόμα στα καλύτερά τους, το ευρωπαϊκό power metal διανύει την καλύτερη περίοδό του σε επίπεδο απήχησης και γενικά είναι δύσκολο να το εξηγήσω τώρα σε σχέση με το πως το ζούσαμε τότε. Ήταν big thing το νέο άλμπουμ των Strats και όλοι όσοι ήξερα το γουστάραμε όταν βγήκε και ακόμα περνάω καλά (ως και συγκινούμαι) με τραγούδια όπως το “Black Diamond”, το “Kiss Of Judas” ή το “Paradise”. Μάλιστα είχε και τον νεωτερισμό του να περιλαμβάνεται το video του “Kiss Of Judas” αν έβαζες το CD σε PC.
#15- #11
Summary
#15
Conception – Flow
Η μετάβαση από το power/prog σε πιο ξεκάθαρα prog φόρμες γίνεται με σαφήνεια, με διαφοροποίηση, με περαιτέρω ανάπτυξη προσωπικού ήχου και χαρακτήρα, και με έναν σαγηνευτικό Roy Khan να μπαίνει και με τα δυο πόδια ανάμεσα στους κορυφαίους ερμηνευτές της metal μουσικής. Από εκείνα τα άλμπουμ που δεν επαναλαμβάνονται.
#14
Marillion – This Strange Engine
Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο ακράδαντα πιστεύω ότι η συνολική πορεία των Marillion με τον Hogarth είναι ανώτερη της πορείας με τον Fish. Ξέρω ότι δεν θα βρω πολλούς να συμφωνήσουν μαζί μου, αλλά όταν βάζω να ακούσω το “The Strange Engine”, από την απαράμιλλη ομορφιά του “Man Of A Thousand Faces” μέχρι το περιπετειώδες μεγαλείο του ομότιτλου (με ενδιάμεσο σταθμό την Εσθονία), η αλήθεια είναι ότι δεν μου χρειάζεται και τόσο η έξωθεν υποστήριξη ή επιβεβαίωση.
#13
Grip Inc . – Nemesis
Το καλοκαίρι του 1997 όταν πήγα στο εξοχικό για να περάσω ένα ακόμα ανέμελο καλοκαίρι (από αυτά που τότε δεν μπορείς να ξέρεις πόσο θα αναπολείς κάποια στιγμή στο μέλλον) είχα πάρει τρεις νέες κυκλοφορίες μαζί μου. Η μια ήταν η αντιγραμμένη κασέτα του “Nemesis”, το οποίο άκουγα κάθε μέρα ανελλιπώς. Ως και σήμερα θεωρώ το metal που παίζουν σε αυτό το άλμπουμ οι Grip Inc. πως είναι με κάποιο τρόπο μοναδικό και τελείως δικό τους. Φανταστική μπάντα, φανταστικός δίσκος.
#12
Symphony X – The Divine Wings of Tragedy
Η ουσιαστική αρχή των Symphony X, υπό την έννοια ότι με αυτό το άλμπουμ τους μάθαμε οι περισσότεροι. Αλμπουμάρα, έδωσε μια νέα πνοή την εποχή που κυκλοφόρησε και διατηρεί αναλλοίωτη την αξία του ακόμα και σήμερα, αν και προσωπικά δεν θα το τοποθετούσα στο τοπ-3 των αγαπημένων μου δουλειών της μπάντας, το οποίο βέβαια ήρθε με μεταγενέστερες δουλειές που είχαν όμως τη βάση τους εδώ.
#11
Royal Hunt - Paradox
Εδώ έχουμε μια μεγάλη αδυναμία. Η τριάδα που συνθέτει με τα “Moving Target” (που προηγήθηκε) και το “Fear” που ακολούθησε είναι φανταστική και αποτυπώνει λίγο-πολύ τους Royal Hunt στα καλύτερά τους. Το “Paradox” είναι η κορυφή αυτής της τριάδας, με την μελωδικότητά του και τις τρομερές ερμηνείες του DC Cooper.
#10 - #6
Summary
#10
Metallica - Reload
Ο καθένας ας το παίξει όσο υπεράνω θέλει, εγώ δεν βρίσκω κανένα λόγο να το κάνω. Πάντα γούσταρα και πάντα θα γουστάρω και το “Reload”. Μπορεί να το βρίσκω ένα σκαλί κάτω από το “Load” αλλά αυτό δεν λέει και τίποτα. Με “Fuel”, “The Memory Remains”, “Devil’s Dance”, “Fixxxer”, “Old Man’s Lyric” και αρκετά ακόμα, αφήστε με εμένα να τα λέω μόνος μου με τον James και συνεχίστε εσείς.
#9
Saviour Machine - Legend I
Τολμώ να πω ότι το “Legend I” είναι μέσα στα άλμπουμ που με έχουν στιγματίσει ιδιαίτερα ως ακροατή και οπαδό της μουσικής, ίσως επειδή ως τότε δεν είχα ανάλογα ακούσματα ή έστω δεν μου είχαν δώσει ανάλογα ερεθίσματα. Με έκανε να βουτήξω μέσα του και να μάθω κάτι από αυτό, ενώ συνεχίζω να το επιζητώ που και που, σαν μια μυσταγωγία που θέλω να ξαναζώ σε διάφορες στιγμές της ζωής μου.
#8
Megadeth - Cryptic Writings
Το δεύτερο άλμπουμ εκείνου του καλοκαιριού του ’97, μόνο που αυτό έσπευσα να το αγοράσω σε CD για να το ακούω στο ολοκαίνουργιο τότε hi-fi (διπλό κασετόφωνο και CD και eq να φτιάχνω μπάσα και πρίμα, μιλάμε για μαγικά πράγματα). Ακόμα και σήμερα μπορώ να τραγουδήσω κάθε μελωδία και κάθε στίχο του, το “Trust” είναι από τα πιο λατρεμένα μου κομμάτια (γενικά) το “She Wolf” ανήκει στα πιο πορωτικά metal τραγούδια και συμπληρώνει μια τετράδα τέλειων άλμπουμ για τους Megadeth στα 90s.
#7
Savatage – The Wake of Magellan
Θυμάμαι τη δυσκολία να ξαναμπει το booklet στη θήκη του CD! Και μόνο για αυτό το booklet η αγορά του CD θα άξιζε τα λεφτά της. Αλλά φυσικά είναι και η μουσική και η ιστορία και τα πάντα όλα που το καθιστούν κι αυτό ξεχωριστό. Ένα ακόμα 10αράκι άλμπουμ από τους (ύστερους) Savatage, απλά και σταράτα.
#6
Pain Of Salvation - Entropia
Έχουν γραφτεί τα περισσότερα ήδη για το ξεκίνημα του ταξιδιού του Daniel και της παρέας του στον μαγικό κόσμο της δισκογραφίας. Το οποίο οι περισσότεροι ανακαλύψαμε ετεροχρονισμένα (όταν η Inside Out αγόρασε τα δικαιώματα και το κυκλοφόρησε), αλλά αποτέλεσε αντικείμενο λατρείας από την πρώτη ακρόαση και συνεχίζει να αποτελεί milestone στο progressive metal ιδίωμα. Σημαντική η συνθετική συνεισφορά του Daniel Magdic, εξαιρετικά παιξίματα από Kristoffer, Johan και Fredrik αλλά εδώ έχει «γεννηθεί» ένας τύπος με πραγματικό άστρο και μια μπάντα που έμελλε να μας σημαδέψει.
#5
Summary
Foo Fighters - The Color And The Shape
Ο Dave προσπάθησε να φτιάξει μια κανονική μπάντα για το δεύτερο άλμπουμ των Foo Fighters, βρίσκοντας τους πρώτους ιδανικούς συνοδοιπόρους στα πρόσωπα των Pat Smear και Nate Mendel. Το drumming του William Goldsmith δεν τον έπεισε και πήρε την κατάσταση πάνω του. Εν τέλει, πάντως, κατάφεραν να γράψουν μερικά συμπαθητικά τραγούδια, αλλά το κοινό στα μέρη μας (εκείνης της εποχής κι όχι μόνο) είχε δίκιο που υποστήριζε δεν είχαν τίποτα το ιδιαίτερο. Ποιος θυμάται σήμερα άραγε το “Everlong” ή το “My Hero”; Τι κατάφερε δηλαδή να αποδείξει με αυτό το άλμπουμ ο Grohl;
#4
Summary
Dream Theater - Falling Into Infinity
Στην εξελικτική πορεία των Dream Theater δεν υπήρχαν (τόσοι) δισταγμοί. Με αφορμή τη νέα χιλιετία που προσέγγιζε, εξερευνούσαν νέους ορίζοντες και διαφορετικές εκφάνσεις, φέρνοντας στο προσκήνιο κομμάτια που πάντα αποτελούσαν μέρος του ήχου τους και δίνοντας δικαίως χώρο στον Derek Sherinian να επηρεάσει την τελική διαμόρφωση του ήχου τους. Στην πραγματικότητα, απλά συνέχισαν να αλλάζουν με οργανικό τρόπο και έτυχε να πετύχουν κάποιους από εμάς που αλλάζαμε (ή διαμορφωνόμασταν μουσικά) παράλληλα μαζί τους. Αν δεν είναι αυτή η ιδανική σύμπλευση ακροατή και μουσικού, τότε ποια είναι;
#3
Summary
Paradise Lost - One Second
Ως και το “Draconian Times” οι Paradise Lost έκαναν με κάθε άλμπουμ κι ένα βήμα μπροστά, ποιοτικά και εμπορικά. Ήταν έτοιμοι να βαφτιστούν οι νέοι ηγέτες του metal. Κι αυτοί έβγαλαν το “One Second”! Καταλαβαίνω το σοκ κάποιων, αλλά σε αυτό το τολμηρό τους βήμα οι Paradise Lost έκαναν ακριβώς αυτό που έπρεπε, αλλάζοντας άρδην και κυκλοφορώντας το μόνο άλμπουμ τους που θεωρώ ότι στέκεται δίπλα στον προκάτοχό του. Τέλειες φωνητικές ερμηνείες και υπέροχοι στίχοι από τον Holmes, πανδαισία από μελωδίες σε όλη την διάρκεια του δίσκου από τον Mackintosh και τραγούδια που καταφέρνουν να έχουν αντίκτυπο για μια ολόκληρη ζωή. They never needed foes, forever feeling low. But they broke them down with their poison mouth. Again .
#2
Summary
Bruce Dickinson - Accident Of Birth
Οι νέοι ήρωες του metal είχαν δώσει πνοή και είχαν επεκτείνει τα όρια του σε διαστάσεις που κανείς δεν είχε προβλέψει. Όμως, τα μεγάλα ονόματα, τα ιερά τέρατα των 80s που ήταν; Τα κουρέματα, τα “Load”, τα “Skunkworks”, τα “Two” (του Halford) και τα “Forbidden” (των Sabbath), ακόμα και το “X-Factor” όλα έμοιαζαν είτε να στρίβουν την πλάτη τους στη metal μουσική, είτε να έχουν στερέψει από οποιαδήποτε έμπνευση. Κάποιος έπρεπε να βάλει ένα τέλος σε όλο αυτό και να αποδείξει ότι η παλιά φρουρά είναι ακόμα εδώ. Το έκανε εμφατικά ο Bruce Dickinson, παρέα με τον Adrian Smith και με μεγάλη συνεισφορά από τον Roy Z. Το “Accident Of Birth” δεν είναι απλά ένας τέλειος heavy metal δίσκος, είναι ένα statement και ένα από τα σημαντικότερα turning point στη μουσική αυτή. Για δε κάτι 16χρονους σαν του λόγου μου ήταν όλος ο μουσικός κόσμος εκείνη τη χρονιά. Και είχε και συνέχεια.
#1
Summary
Fates Warning - A Pleasant Shade Of Gray
Στο - κατ’ εμέ - αριστούργημα της σπουδαίας μουσικής πορείας του, ο Jim Matheos προσφέρει ένα άλμπουμ που είναι τόσο ανθρώπινο που δεν γίνεται αν συνδεθείς μαζί του να μην το βιώσεις σαν ο δημιουργός να εκφράζει τις δικές σου σκέψεις και τα δικά σου συναισθήματα. Το μυαλό που δεν δύναται να ξεκουραστεί, η καρδιά που δεν δύναται να ξεχάσει, η συνειδητοποίηση των όσων φέρει η ενήλικη ζωή, η ματαιότητα αποτυπωμένη μέσα από ένα τίποτα που αιμορραγεί μέσα ένα άλλο τίποτα. Ένα απέραντο φάσμα διαφόρων γκρίζων αποχρώσεων, μέσα από το οποίο οφείλουμε να φιλτράρουμε όλα όσα νιώθουμε ή δεν νιώθουμε, όσα λέμε ή δεν λέμε, όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε. Κι όλα αυτά με επένδυση τις ιδανικότερες μελωδίες, τα τέλεια ρυθμικά μέρη του Zonder, τις απόλυτες ερμηνείες του Alder. Από όλες τις αποχρώσεις του γκρι, έστω κι αν φέρει μαζί της μια βέβαιη στεναχώρια, η συγκεκριμένη άξιζε να έχει το δικό της soundtrack.
29 Likes
Βλέπω τους Fates να βαράνε πρωτιά και γουστάρω.
5 Likes
1997
Ορισμένα απ’ αυτά έχω χρόνια να τα ακούσω, οπότε η σειρά κατάταξης είναι πλασματική, έγινε επί τη βάσει των αγαπημένων μου καλλιτεχνών.
1. Nick Cave & the Bad Seeds - The Boatman’s Call
2. Windir - Sóknardalr
3. Rotting Christ - A Dead Poem
4. Hypocrisy - The Final Chapter
5. The Gathering - Nighttime Birds
6. In Flames - Whoracle
7. Dimmu Borgir - Enthrone Darkness Triumphant
8. Megadeth - Cryptic Writings
9. Paradise Lost - One Second
10. Old Man’s Child - The Pagan Prosperity
Bonus:
Arcturus - La Masquerade Infernale
Within Temptation - Enter
Empyrium - Songs of Moors and Misty Fields
Metallica - Reload
Electric Wizard - Come My Fanatics…
31 Likes
Θα εισαι, ε; Αντε, ελα προς κεντρο, γραψανε 44 τα θερμομετρα το μεσημερι 
1997
Τα χρόνια περνούν, εγώ δυσκολεύομαι - ενώ ψάχνω να βρω ένα πιο σταθερό φορμάτ στα ποστ μου. η φετινή μου λίστα είναι εντελώς ανορθόδοξη μέσα στην πάλη μου να ισορροπήσω τα πολλά μουσικά είδη που αγαπώ, και κάπως κατέληξε πολύ πιο μακριά από τις λέξεις, από όσο περίμενα.
Πάμε με τα τοπ 5.
Summary
1. Godspeed You! Black Emperor - F#A#∞: Κάπου στον Καναδά, κάποιο οργανοπαίχτες λίγο σκοτεινοί, έτοιμοι από κλάσική παιδεία αλλά πολύ εναλλακτικές και σκοτεινές φύσεις για να προσαρμοστούν στα στενά πλαίσια ενός ωδείου ή μιας ορχήστρας. Ευτυχώς η χώρα που τους μεγάλωσε έδινε πάντα ευκαιρίες για ανθρώπους με όραμα, κι έτσι είχαμε την τύχη να γεννηθεί η μαγική κολεκτίβα των Godspeed You Black Emperor. Η πρώτη τους δουλειά, είναι πλέον στην καρδιά μας ως ένας από αυτούς που γέννησαν το post rock και το σχημάτισαν στο σήμερα. Ο τίτλος του, ειδική μνεία στην μονταρισμένη λούπα του βινυλίου του, όπου πραγματικά παρατείνει τη διάρκεια του πρώτου δίσκου των GYBE, στο άπειρο. Η σκέψη του ο κόσμος να καταστρέφεται και κάπως τυχαία να γλιτώνει ένα γραμμόφωνο που εξίσου τυχαία παίζει πάνω του το …Infinity, με αποτέλεσμα αυτή η λούπα να είναι ο μόνος ήχος που θα ηχεί αέναα στον πλανήτη. με στοιχειώνει και ίσως να είναι για μένα το ιδανικό τέλος του κόσμου. Οι συνθέσεις ευαγγέλιο στο μινόρε, έγιναν ύμνος της μελαγχολίας χωρίς καθόλου λέξεις. Τέσσερα μακροσκελή σύνολα που χωρίζονται σε μικρότερα υποσύνολα, με μεγαλύτερο εξ αυτών το “The Sad Mafioso”, εξυμνούν τη μελαγχολία, τα πολύωρα οδηγικά ταξίδια σε ημιβιομηχανικές περιοχές που όλα είναι γκρίζα. Δεν ξέρω, αλλά ευλογώ την τύχη εάν υπάρχει που με έφερε στον ίδιο πλανήτη την ίδια στιγμή με τους Godspeed. Μπονουσάκι επερώτησης της ύπαρξης, το όλο πακετάκι της βινυλιοκοπής, με το κέρμα εντός που έχει πατηθεί απο τρένο. Δίσκος που με έχει σημαδέψει εντελώς κυριολεκτικά.
2. Radiohead - OK Computer: Θα πω μια κουβέντα αιρετική. Το “Ok Computer” είναι ο μεγαλύτερος δίσκος της ροκ μέχρι που ήρθε την επόμενη χρονιά ένας άλλος, πλήρως επηρρεασμένος από αυτόν και τον ξεπέρασε. Εντελώς προσωπική μου υπερβολή - πάμε στο προσκείμενο. Ο Thom York μέχρι και σήμερα καταφέρνει ενώ φτιάχνει τον καλύτερο δίσκο της μουσική με τους συνεργάτες του, στην επόμενη συνθετική του προσπάθεια, να τον ξεπερνά. Η μουσική δεν θα ήταν ίδια σήμερα χωρίς το Ok Computer. Οι nerds και τα καλά παιδιά δεν θα είχαν ποτέ υπόνοια ότι θα μπορούσαν από κάτω να είναι πολύ κουλ άτομα. Η χαραυγή της οικιακής χρήσης του διαδικτύου που θα άλλαζε δραματικά τα πάντα στις ζωές μας. Τίποτα δεν θα ήταν ποτέ το ίδιο, και κυρίως ο τρόπος που ακούμε μουσική. Και δεν θα είχε γραφτεί το ιδανικό κομμάτι για τους τίτλους τέλους του “Ergo Proxy”. Εκατομμύρια άνθρωποι μαζί κι εγώ χώρισαν υπό τους ήχους του Ok Computer, κόσμοι καταστράφηκαν και συνέχισαν στη ματαιότητα. Αυτός ο δίσκος άλλαξε τα πάντα και είναι πραγματικό σημάδι των καιρών και της δυτικής κουλτούρας.
3. Καίτη Γαρμπή - Ευαισθησίες: Και τώρα θα πω μια κουβέντα “Ιεροσυλία”. Τι δουλειά έχει σε έναν ροκ ιντερνετικό πολυχώρο - παρόλο που το παιχνίδι είδη δεν περιορίζει - ένας εξόφθαλμα ελαφρολαϊκός δίσκος; θα θυμάστε ότι είχα μιλήσει περί Alanis Morisette, ότι έβαλα στη λίστα μου το δίσκο της που αποτελεί τον έναν από τους δύο αγαπημένους μας με την κολλητή μου. Ο δεύτερος φυσικά ανήκει στην Καιτούλα, ένα είδωλο που μας δικαίωσε εντός της εγχώριας show biz. Ένα άτομο που ποτέ δεν έγινε τσίρκο και μεγαλώνοντας, αντί να ξεμωραθεί χρησιμοποιεί τη φήμη της για να παράγει κοινωνικό προβληματισμό και να σταθεί σε μειονότητες. Ήδη από τα νεότατα του χρόνια, σε συνεργασία με το Φοίβο γράφουν ένα δίσκο ερωτικό μα όχι καψούρικο, προβάλουν μια γυναίκα έτοιμη να θυσιάσει αλλά όχι να θυσιαστεί. Πολύ πριν έρθει οποιοσδήποτε φιλοσοφικός φεμινισμός ή οποιαδήποτε εναλλακτική μουσική και την τελευταία τη μαθαίναμε από τα πάρτι στο δημοτικό μέχρι να μπορέσουμε να δούμε μουσικές εκπομπές στην τηλεόραση χωρίς επιτήρηση, η Καίτη ήταν εκεί και υποδόρια σε μια πλήρως συνδεδεμένη με την επαρχία και την παράδοση κοινωνία, δίδασκε πως να είσαι δυναμική χωρίς να τρομάζεις τους δυσκοίλιους τριγύρω σου ενώ ταυτόχρονα δεν απαρνείσαι τη γυναικεία σου φύση. Ευχαριστώ ρε Καίτη που ήσουν κι έμεινες τρου σε ένα τέτοιο χώρο.
4. The Gathering - Nightime Birds: Δεύτερη φορά που δεν αντιστέκομαι στη μαγεία των Ολλανδών, δεύτερη φορά που βγάζουν ένα δίσκο πανέμορφο από την αρχή μέχρι το τέλος. Οι The Gathering μουσικογραφούν μια ομορφιά παραμυθένια, από αυτή που παρομοιάζεται με κρύσταλλο και η μυθολογική της ευαισθησία αποτελεί πάντα το σκοπό του παραμυθιού - η διατήρηση της ζωής της και η προστασία της από το κακό. Σαν κόκκινο τριαντάφυλλο μέσα στη νύχτα, στο ζοχάδα του σκοτεινού metal των 90s αυτό το ευαίσθητο διαμάντι με το εντελώς κόντρα, λευκό του εξώφυλλο, εμφανίζεται για να βγάλει ιστορία. Μετά από το λογύδριό μου σε προηγούμενη χρονιά για την Anneke, ναι φυσικά τη θεωρώ κουβαλητή του συγκροτήματος και στο Nightime Birds. Δεν είναι τυχαίο ότι το καλύτερο κομμάτι εντός του είναι με διαφορά το “Shrink”.
5. Mogwai - Young Team: Ας παραδεχτούμε κάτι. Οι Mogwai είναι ένα από τα ελάχιστα post rock συγκροτήματα με εντελώς δικό τους ήχο και μηδέν αδιάφορες δουλειές στη δισκογρφία τους. Εντάξει μέχρι εδώ. Όσο οι χρονιές αρχίζουν να ζορίζουν ίσως δυσκολευτούν για μια ευκαιρία στην πεντάδα αλλά εδώ σε μάχη σώμα με σώμα με του νούμερο έξι κέρδισαν επαναστατικά. Ίσως όχι ο πιο χιλιοακουσμένος δίσκος των Mogwai, το Young Team ωστόσο τους παρουσιάζει σκληρούς, ωμούς, αστικούς, μουσική λεωφόρων κι αυτοί αλλά με ένα twist πολυσύχναστο και ασφυκτικό. Οι Mogwai φοβούνται τον Σατανά, είναι στο έλεός του και παίζουν μουσική παραδομένη σε αυτόν. Πραγματικα αν σας τον μάθω ή αν σας τον θυμίσω χαρίστε αυτή τη μαγεία στο απόγευμά σας.
6-10: Τα πέντε που ανήκουν όλα στην πεντάδα και δεν το ξέρουν
Summary
6. Daft Punk - Homework: Το αγαπημένο μου ηλεκτρονικό act όλων των εποχών. Δύο κυριολεκτικοί εξωγήινοι, ευτυχώς ακόλουθοι του Κ.Ο.Κ, προσγειώνονται στη γη για να μας μάθουν να χορεύουμε καθώς είναι ολοφάνερο πως μέχρι να εμφανιστούν, δεν είχαμε ιδέα. Από τον πρώτο τους δίσκο οι Daft Punk γράφουν ιστορία με τα “Da Funk” και “Around The World” και ανάβουν ακόμη και πάρτυ που πάει να πεθάνει στο δευτερόλεπτο. Πλησιάζει σύντομα το magnum opus τους για το οποίο θέλω να πω πολλά και παρ’ όλα αυτά, φοβάμαι ότι θα πεταχτεί από πεντάδα.
7. Spastik Ink - Ink Complete: Οι οπαδοί του math του djent και οποιουδήποτε άλλο genre που χρησιμοποιεί κλίμακες ή κάτι, πρέπει να αναζητήσουν πίσω τα βηματά τους σε τούτο εδώ το διαμάντι. Οι Spastic Ink δε μακροημέρευσαν, χάρισαν όμως ένα cult αριστούργημα προγκρεσιβίλας (από αυτούς τους δίσκους που τους ανοίγεις και μυρίζουν καμμένο από τα δάχτυλα των μελών της μπάντας ρε παιδί μου).
8. His Hero Is Gone - Fifteen Counts Of Arson: Όταν ακούω το Fifteen Counts Of Arson, βρίσκω τη δύναμη να κάψω το κοινοβούλιο και να μην υπολογίσω καμία συνέπεια. Όταν ακούω το Professional Mindfuckers δε, μπορώ να ξεκινήσω (παρά)κράτος.
9. Pain Of Salvation - Entropia: Είμαι πολύ ευτυχισμένη που είδα το συγκεκριμένο σε τόσες λίστες. Η αγάπη μου για τη μουσική των Pain Of Salvation είναι κάτι πέραν καταννόησης, φτάνει βαθειά ψυχοσυνθετικά σε σημείο να έχω κάνει παραννοϊκές λογοτεχνικές αναλύσεις στους στίχους τους πιστεύοντας ότι βρίσκω το νόημα της ζωής μου. Long story short (για την ώρα), έχω καταφέρει να βρω λίγο από αυτό και το Entropia ήταν καταλυτικό άκουσμα για να βγάλουν όλα νόημα.
10. Bjork- Homogenic: Το καλύτερο Bjork για μένα ακόμη δεν έχει έρθει, αλλά δε σταματάει να βγάζει μουσικές τρομακτικά περίπλοκες για να παράγουν το ένα hit μετά το άλλο. Κάτι συμβαίνει σε αυτή τη χώρα, λογικά πετάνε νεράιδες και ευλογούν το έθνος τους με την ικανότητα να παράγουν μουσικές ιδέες που τους επισκέφθηκαν σε ένα όνειρο από άλλους πλανήτες και πολιτισμούς.
11-20: Η δεκάδα που με σημάδεψε:
Summary
11.NOFX - So Long And Thank You For All The Shoes: Το punk rock της νιότης μας. Ο Fat Mike γίνεται άλλη μια περσόνα που θα σημαδέψει για πάντα τις καρδιές μας και η βλακεία του ευτυχώς ποτέ δεν έγινε επικίνδυνη. Μας έδωσε μόνο, μια από τις αγαπημένες μας punk rock μπάντες και αυτό είναι η κορώνα της προσπάθειάς του.
12. Oxbow - Serenade In Red: Να διαβάσετε άμεσα την κριτική του @Aldebaran για το καινούριο τους. Οι Oxbow είναι μια μαγική και μαγικά υποτιμημένη μπάντα, στο Serenade In Red το αποτύπωσαν για πάντα στους χάρτες της μουσικής ιστορίας.
13. I Hate Myself - Ten Songs: Σε περίπτωση που λες ότι ακούς Midwest Emo και σου έχει διαφύγει αυτό το διαμάντι, αναθεώρησε άμεσα. Αγνό συναίσθημα κλάψας που επηρέασε όσα ήρθαν (και το ξεπέρασαν) δεκαετία και βάλε αργότερα. Cornerstone τους είδους, μυξόκλαμα, όλα τα καλά.
14. Spiritualised - Ladies And Gentlemen, We Are Floating In Space: Γεφύρωση του post και alt σε ένα πολύ πολύ ψηλό φράγμα που κόβεται το οξυγόνο από το ύψος και αρχίζεις να έχεις παραισθήσεις. Συμβαίνει όντως αυτό που ακούω;
15. HIM - Greatest Love Songs 666: Επηρεασμένη και από την πρόσφατη επαφή με τον πρώην κουκλεντέ της καρδιάς μας. δε γίνεται να λείπει φυσικά η πρώτη επαφή του κόσμου με τους HIM.
16. The Misfits - American Psycho: Χέλογουιν, λύκοι, το δεύτερο καλύτερο βιβλίο του Brest Easton Elis (το καλύτερο θα το ξαναβρούμε μπροστά μας στο εγγύς μέλον) και punk. Αν δεν ήταν και λίγο αχώνευτοι, η καλύτερη πανκ μπάντα του πλανήτη. Αλλά είναι, σε αντίθεση με το American Psycho.
17. Natalie Imbruglia - Left Of The Middle: Και θα ρωτάτε- ποια είναι αυτή; Τι είναι αυτό; Ο δίσκος που έχει μέσα το Torn. Εκείνο το iconic pop κομμάτι με την τύπισσα με το κοντό μαλλί κι ένα σπίτι που σιγά σιγά αδειάζεται για μετακόμιση μετά από χωρισμό. Αν δεν ξέρεις να το τραγουδήσεις από την αρχή μέχρι το τέλος χωρίς ανάσα, δεν είσαι φίλη μου.
18. Corrupted - Paso Inferior: Από απαλό pop για χαζοχωρισμους που κι αυτό το έχουμε ανάγκη, σε έναν από τους πιο απαίσιους δίσκους που γράφτηκε ποτέ. Οι Corrupted είναι τα πάντα και τίποτα, στην πρώτη τους εμφάνιση στη μουσική πετάνε μια αηδία σαρανταπέντε λεπτών που σε κάνει να θες να βγάλεις το δέρμα σου γιατί μόλις κολύμπησες μέσα σε χωματερή με 45 βαθμούς Κελσίου, όλα τέλεια, όλα σωστά. Συνεχίζουν έτσι μέχρι σήμερα.
19. Savatage - The Wake Of Magellan: Φυσικά και δε λείπουν Savatage από τη λίστα. Μπορεί το συγκεκριμένο να μην έχει τις τεράστιες αυτόνομες κομματάρες που έχουμε συνηθίσει, αλλά η ιστορία του συνοδεύει τις καρδιές μας σε κάθε στοιχειωμένη θάλασσα.
20. Sigh - Hail Horror, Hail: Χάος και Ιαπωνία, σημειώσατε διπλό. Από τα σκατά των Corrupted στο grandiose των Sigh, εκείνη τη χρονιά η χώρα της άπω ανατολής μας έβαλε τα γυαλιά στον ακραίο ήχο που νομίζαμε ότι είναι κάτι δικό μας και το κάνουμε καλύτερα.
21-30 Η δεκάδα που με σημάδεψε αλλά με τα χρόνια νικιέται:
Summary
21. Arcturus - La Masquerade Infernale: Μαζί με τους Sigh σηκώνουν γι τη χρονιά τον ακραίο ήχο όπως πρέπει. Φυσικά όταν πρωτοάκουσα Arcturus δεν είχα ιδέα για τους προηγούμενους αλλά τα χρόνια πέρασαν. Η Μασκαράδες έχουν κερδίσει αιώνια θέση στην καρδιά μας.
22. Fates Warning - A Pleasant Shade Of Grey: Ε να σας πω κάτι, ενώ αγαπώ το Pleasant Shade το αγαπάω αλλά δεν είναι το αγαπημένο μου Fates Warning. Μένει εδώ.
23. Backstreet Boys - Backstreet’s Back: Χωρίς σχόλια, αν δε σου αρέσει έστω και ένοχα αυτός ο δίσκος πρέπει να το συζητήσουμε και να βρεις κάπου να ανοίξεις την καρδιά σου, είναι απλά άδικο.
24. Blur - Blur: Ότι και για το πάνω απλά εδώ λόγω Albarn μουσικά υπάρχει λιγότερη ενοχή να το παραδεχτείς, όπως έχω παρατηρήσει
25. Devin Townsend - Ocean Machine: Ό,τι πιάνει ο καραφλός μένει στην ιστορία αιωνίως, είναι αποδεδειγμένο.
26. Conception - Flow: Πολυψηφισμένος, δικαίως, δίσκος, τον αγαπώ κι εγώ εξίσου.
27. Twiztid - Mostasteless: Η μπάντα που αγάπησα πολύ περισσότερο από τους επόμενους παρότι εκείνοι ξεκίνησαν το συγκεκριμένο ήχο, οι Twiztid μου άνοιξαν τα μάτια στο hip hop και ήρθα σε επαφή με το πόσο dark μπορεί να γίνει αυτή η μουσική. Bonus το ΧΑΛΙΑ ναηντιζ εξώφυλλο.
28. Insane Clown Posse - The Great Milenko: Χρειάζομαι τόμο για να αναλύσω πόσο εντυπωσιακό είναι πολιτισμικά αυτό που έχουν καταφέρει οι Insane Clown Posse. Και σφράγισαν την επιτυχία με ετούτο εδώ το δίσκο, ώστε να έχουν ολόκληρο κίνημα (με πάρα πολλές παθογένειες μεν) να τους ακολουθεί. Go Juggulo!
29. Paradise Lost - One Second: Επιτέλους έφτασε αυτή η ώρα που οι Paradise Lost αλλάζουν. Πολυαγαπημένη κυκλοφορία εξίσου πολυαγαπημένης μπάντας.
30. Fu Manchu - The Action Is Go: Skate stoner. Αυτό αρκεί.
31-55 - Το Name Drop
Summary
-
His Hero Is Gone - Monuments To Thieves
-
Green Day - Nimrod
-
Metallica - Reload
-
Boysetsfire - The Day The Sun Went Out
-
Oasis - Be Here Now
-
Built To Spill - Perfect From Now On
-
Nick Cave - The Boatman’s Call
-
Greg Graffin - American Lesion
-
AFI - Shut Your Mouth And Open Your Eyes
-
Dream Theater - Falling Into Infinity
-
Patti Smith - Peace And Noise
-
Melvins - Honky
-
Atari Teenage Riot - The Future Of War
-
Megadeth - Cryptic Writings
-
Millencolin - For Monkeys
-
Squarepusher - Hard Normal Daddy
-
Portishead - Portishead
-
Hatebreed - Satisfaction Is The Death Of Desire
-
Offspring - Ixnay on the Hombre
-
Hellacopters - Paying The Dues
-
Yo La Tengo - I Can Hear The Heart Beating As One
-
Pennywise - Full Circle
-
Autechre - Chastic Slide
-
Merzbow - Hybrid Noisebloom
-
Prodigy - The Fall Of The Laud
Eξώφυλλο Χρονιάς:
20 Likes
Δισκάρα-
Μαζί με το OK Computer, έμπαινε με τα μπούνια στη λίστα μου. Απολογούμαι, τα ξέχασα.
4 Likes
3 Likes
Δύο πράγματα: καταρχάς ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ OXBOW!! Γλυκιά μου, παραγνωρισμένη γκρουπάρα.
“Fame and fortune are capricious bitches”
Τάδε έφη Eugene Robinson στην συνεντευξάρα που μας έδωσαν, ραντεβου την αλλη βδομαδα.
Δευτερον, Καίτη Γαρμπή: απο το 2000 ως το 2003 δουλεψα σαν ηχοληπτης σε εμπορικο ραδιοφωνο που έπαιζε μονο ελληνικο “pop” (δηλαδή τα πάντα εκτος απο τα πολυ βαρια λαικα). Είχα λοιπον την ευκαιρια να γνωρισω και ενιοτε να δουλεψω λιγο με όλα τα τοτε μεγαλα ονοματα, ξερεις, Ρεμος, Βανδη, Γαρμπη, Πλουταρχος, ολους αυτους.(Μονο την Βισση δεν γνωρισα). Λοιπόν, η Γαρμπη ήταν με διαφορά το καλύτερο κοριτσι, σε τρόπους, συμπεριφορά, στα πάντα. Κυρία με τα όλα της και ατομο με πολυ καλη αυρα.
Φυσικα, ολοι ξερουμε οτι ο μονος θεος ειναι ο Μαζωνακης.
19 Likes
Ναί αλλά ο Πλούταρχος δεν είναι το καλύτερο παιδί;
3 Likes
Οχι, αλλά ήταν πολύ αγχωμένος να πείσει τους πάντες πως είναι.
6 Likes
Κάποιος το έπιασε :')
Πόση χαρά με γέμισες!
εννοείται όσο ζω…
3 Likes
Καιτάρα και τα μυαλά στα μπλέντερ.-
Γενικά, οι εντυπώσεις που αποκόμισες συνολικά;
1 Like
Τι, από την Καίτη ή από όλους αυτούς;
1 Like