Ποιο απ’ όλα 
Το APSOG-ο λες, ε;
Όχι, το Anthems to the Welkin at Dusk.
Ναι βρε, το απσογκ.
1 Like
Γιατί βρε παπάρι όρθιο, τι έχει το Anthems to the Welkin at Dusk
Κάνε κάποτε ένα reconnect με τις μέταλ ρίζες σου διάολε!
4 Likes
No, I’m good.
5 Likes
Bleeding κορυφή, αδιαπραγμάτευτη. Από και και περα, many different favourites for many different moods, αυτά που είπες αλλά και house jack built, mama said νομίζω τα βάζω πάνω από τον fixxxxxxxer (που βαθμολογείται με άριστα, φυσικά).
1 Like
1997 → Τι την έκανε τη μπάλα ο Ποταμός!
11. – 6.
11. HATEBREED “Satisfaction Is the Death of Desire”
Μίνι έκπληξη (ακόμα και για μένα) στη λίστα μου το ντεμπούτο των HATEBREED, αλλά λίγο ότι με είχε ψήσει -έστω για μικρό χρονικό διάστημα- ο τότε πωρωμένος Χαρντκόρος, λίγο η ευθύτητα και η ωμή ενέργεια της παρέας του Jamey Jasta, λίγο εκείνο το λάηβ στο ΑΝ το 2002 που είχε πέσει το ξύλο της αρκούδας, στο τέλος ένιωσα ότι δεν είχα άλλη επιλογή.
10. JAG PANZER “The Fourth Judgement”
Ίσως να πέφτω έξω μιας και έχει λάμψει δια της απουσίας του (ευτυχώς, αφότου γράφτηκαν αυτές οι γραμμές, έγιναν δύο εξαιρετικές αναφορές), αλλά σε κάθε περίπτωση η επιστροφή των πάντσερς ήταν ένεση αδρεναλίνης στο metal των late 90s. “Shadow Thief” και τα μυαλά στα κάγκελα!
9. ULVER “Nattens Madrigal - Aatte Hymne til Ulven i Manden”
Λίγο πριν οι Garm & co αναχωρήσουν γι’ άλλες καλλιτεχνικές πολιτείες, θα δώσουν με στόμφο μια τελευταία μαυρομεταλλική παράσταση με τσίτα τα ηχητικά γκάζια κλείνοντας πανηγυρικά έναν κύκλο ακρότητας, εντός κι εκτός μουσικής (όχι για τους ίδιους, γενικά μιλώντας).
8. KAWIR “To Cavirs (Προς Κάβειρους)”
Το ξέρω ότι πολλοί γελάνε ίσως με την πάρτη τους (δε βλέπω βέβαια να γελάνε με κάτι στίχους στα νορβηγικά και κάτι viking αστειότητες), αλλά αυτό που έχω να πω εγώ είναι ότι η επική/(ψευδο-)μαυρομεταλλική πρόταση των KAWIR, με τα ωραία της τα φλάουτα, υπήρξε μια από τις σπάνιες και πολύ ενδιαφέρουσες διαφοροποιήσεις στην τότε εγχώρια σκήνη, σε σχέση με τους άφθονους ακόλουθους των RC, NECROMANTIA κτλ.
7. NAGELFAR “Hünengrab im Herbst”
Η γερμανική μπλακ σκηνή στα 90ς δε μπορώ να πω ότι με συγκίνησε ιδιαίτερα ως προς το originality της (οι MOONBLOOD είναι ένοχη απόλαυση βέβαια), ωστόσο υπήρξαν και περιπτώσεις όπως αυτή των NAGELFAR, οι οποίοι με την ατμοσφαιρική διάθεσή τους διηγούνταν με σαγηνευτικό τρόπο ιστορίες από την παγανιστική Βεστφαλία. Όχι τυχαία, από τις τάξεις τους ξεπήδησαν ο Alex von Meilenwald που στα 00s θα μας απασχολήσει ιδιαιτέρως με τους RUINS OF BEVERAST αλλά και ο Sveinn von Hackelnberg που οσονούπω θα στήσει την ποιοτικότατη Van Records.
6. LID “In the Mushroom”
Τι κάνουν ένας λιβερπούλιαν ατμομέταλ κι ένας ντουμάς απ’ το Σικάγο; Πολλά θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς αλλά ίσως όχι ότι θα έπαιζαν seattle-ικό alternative rock σχεδόν καλύτερα κι απ’ τις original μπάντες. Ένα one-off project απ’ το πουθενά ενώνει τις φοβερές κιθαριστικές εμπνεύσεις του Danny Cavanagh, μίλια μακριά από αυτά που επιχειρούσε μέχρι τότε με τους ANATHEMA, και την εκφραστικότατη φωνή του Eric Wagner σε μαστούρικους (αλλά όχι υπνηλιακούς) rock ύμνους σαν το “Mary Agnes” ή το “The Dream is Over”.
5.
MAYHEM “Wolf’s Lair Abyss”
Ο φοίνικας αναγεννιέται από τις στάχτες του με κρότο! Υπάρχουν MAYHEM χωρίς Euronymous; Υπάρχουν και (γιατί όχι; ) ίσως να είναι αυτοί οι αληθινοί, όπως διατείνονται άλλωστε. Επιστροφή Necrobutcher για το business κόμματι της υπόθεσης, ο πολυπράγμων Hellhammer είναι πάντα εδώ, στη φωνή θα έρθει ένας παλιόφιλος που κι αυτός δεν είναι πολύ καλά στα μυαλά του. Ναι αλλά στο δια ταύτα ποιος θα βάλει το τρένο στις καλλιτεχνικές ράγες; Ε μα ο τύπος που ήδη οδηγεί με κλινικό τρόπο το σιδηροδρομικό riffing στη νέα εποχή! 5 κομμάτια, 5 κορυφές, έτοιμοι για νέες κατακτήσεις.
4.
PARADISE LOST “One Second”
Επιτέλους μια θέση στην πεντάδα για τους LOST της καρδιάς μου και πόσο ταιριαστό για τα πιο συναισθηματικά τραγούδια τους μέχρι τότε; Ναι αλλά απομακρύνθηκαν απ’ το μέταλ το ορθόδοξο! Ναι αλλά δε μας νοιάζει! Το γοτθικό ροκ που αγκαλιάζει pop ηλεκτρονικά στοιχεία είναι ένας μικρός θρίαμβος της απλότητας, του βρετανικού φλέγματος αλλά και του φωτογράφου Ross Halfin , ο οποίος θα απαθανατίσει την γλυκύτατη κυρία που για ένα δευτερόλεπτο ίσως αναλογίζεται μια περασμένη ψυχρή ζωή…
3.
DICKINSON, BRUCE “Accident of Birth”
Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να επιλέξουμε «το καλύτερο» μεταξύ αυτού και του επόμενου. Τι είδους υστερία είναι αυτή για κόντρα ντε και καλά; Το επίδικο είναι ότι ο Bruce βρήκε τον Roy Z (και ξαναβρήκε και τον Adrian) και όλοι μαζί δημιούργησαν ένα metal δίσκο που τικάρει όλα τα κουτιά -ορμή, συναίσθημα, φωνή, ρεφρενάρες, heaviness (τι πράμα είναι αυτό το “Welcome to the Pit”), power ballads και φυσικά στιχάρες που -εντός κλασικού χεβι μέταλ- μόνο ο Μπρούσαρος μπορούσε να γράψει, με αποκορύφωμα την ωδή στο Μέγα Θηρίο.
2.
ARCTURUS “La Masquerade Infernale”
Είπαμε, το νορβηγικό «δεύτερο κύμα» παραδίδει πλέον τη σκυτάλη του σε άλλες ατραπούς. Οι VBE έχουν δώσει την ονειρική διάσταση, οι MYSTICUM το βιομηχανικό ψύχος (που κάποιοι άλλοι είναι στη διαδικασία να το τελειοποιήσουν προσεχώς) και εδώ οι ARCTURUS ορίζουν τη θεατρικότητα, σχεδόν μη θυμίζοντας πια (εξωτερικά έστω) στο ελάχιστο τι ήταν αυτό το κακομούτσουνο ΑΝΧΟΟΥΛΥ ΜΠΛΑΚ ΜΕΤΑΛ που ευαγγελίζονταν οι DARKTHRONE μόλις 5 χρονάκια πριν. Έλα μου όμως που ήταν ακριβώς αυτό…
Η πρώτη μου επαφή με τους ARCTURUS χρονολογείται στο 2000 και συγκεκριμένα στο υπερκλασικό πλέον αφιέρωμα του ΜΗ για τα 90ς όπου ο (κατά τ’ άλλα traditional-to-the-bone) Νίκος Αναστόπουλος το εκθείαζε ως έναν δίσκο που «απέδειξε ότι το μπλακμέταλ δεν είναι απαραίτητα ένα ξύσιμο της κιθάρας» -ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων. Το λέει και ο στίχος άλλωστε εξαρχής “he appears to be your friend, but the Saint hides many Satans". Λίγο μετά ήρθε και η συλλογή της Music For Nations με το “Alone” και ανάθεμά τη στριφνάδα του, τότε μου είχε κάτσει βαρύ! Δεν το αντιπάθησα, κάθε άλλο, αλλά δεν το πολύ-αντιλαμβανόμουν κιόλας. Λίγο αργότερα μέσω “Sham Mirrors” έγινε το Initiation και σχεδόν άμεσα έπιασα και αυτό εδώ (και τα πιο πίσω). Η αποκάλυψη είχε γίνει…
Κάπου εδώ να πω ότι (όλες οι απόψεις δεκτές κτλ κτλ) ποτέ δεν αντιμετώπισα –όπως άλλοι- τις διάφορες διαδρομές του blackmetal (και του extreme γενικότερα αν θέλετε, αν και δε μου αρέσει ιδιαίτερα ο όρος) ως κάποιου τύπου εξέλιξη προς τα εμπρός, προς τα πάνω ή τέλος πάντων προς κάτι «καλύτερο» από πριν («α, κοίτα, έχουν πλήκτρα, α, δες, δεν είναι τόσο παραμορφωμένες οι κιθάρες, ω, έκαναν ανάμιξη με trip-hop, τι καλλιτέχνες»). Αντιθέτως τα θεωρώ όλα διαφορετικές και εξίσου μεστές (εφόσον γίνονται «σωστά») εκφάνσεις της αναζήτησης της Άλλης Πλευράς -αν κι εφόσον βέβαια οι καλλιτέχνες επιλέγουν να ασχοληθούν με αυτήν.
1.
TIAMAT “A Deeper Kind of Slumber”
Όταν οι TIAMAT κόβουν τον ομφάλιο λώρο με το metal, το κάνουν θριαμβευτικά. Απ’ όλα τα doom/deaths που στην πορεία κατέληξαν αλλού, το «αλλού» των Σουηδών είναι πραγματικά ΑΛΛΟΥ. Και gothic και 70s και space ψυχεδέλεια και ανατολίτικα και tribal και ό,τι άλλο μπορεί να συνέβαινε στο διαταραγμένο από τις ουσίες μυαλό του Edlund. To “Deeper Kind of Slumber” με τον απόλυτα ταιριαστό τίτλο είναι ένα πραγματικό ψυχογράφημα, ένας δίσκος με απόλυτη ροή αλλά χωρίς σαφές στίγμα κι αυτό είναι που τον κάνει σε σημεία έως και τρομακτικό άκουσμα. Η παραγωγάρα/μίξη των Siggi Bemm και Dirk Draeger, τα διακριτικά πνευστά και τα έγχορδα, όλα δοσμένα με έναν μαγικό τρόπο που οδηγεί στην ύπνωση και στην εξερεύνηση των κόσμων του υποσυνείδητου και του ασυνείδητου…
Το έχω πει και γράψει άπειρες φορές ότι ο ψυχρός, out-of-space/out-of-time τρόπος με τον οποίο παρουσιάζεται εδώ (ηχητικά και στιχουργικά) η εξάρτηση (από τις ουσίες αλλά και από οτιδήποτε), χωρίς να εξυμνείται σαν κάτι γαμάτο αλλά ούτε και να καταγγέλλεται με σαφήνεια, είναι μοναδικός στα χρονικά (τουλάχιστον που να έχω υπόψη εγώ). Εδώ είναι ο Άνθρωπος και η Ουσία, η προετοιμασία και η ένωση, οι χημικές αντιδράσεις και οι επιπτώσεις τους, τα σημάδια που αφήνουν πάνω μας. Δίσκος που υπάρχει στη ζωή μου 20+ έτη, αλλά δεν αγγίζεται από τη φθορά του χρόνου, πολύ απλά γιατί τον έχει υπερβεί.
Ειδικές Καταστάσεις
Ευτυχώς λιγοστεύουν οι επιλογές σιγά-σιγά, διότι κάπου με είχαν κουράσει και ίσως να είχα κουράσει και εγώ. Επιγραμματικά λοιπόν, οι FEAR FACTORY ολοκληρώνουν το όραμα του “Demanufacture” με ορισμένα πολύ δυνατά remix (όπως αυτό του “Cloning Technology (Replica)”), οι SATYRICON ξεκινάνε να με αφορούν περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια και οι SADISTIC INTENT παραμένουν σταθερά ξεροκέφαλοι στο να μην βγάζουν full-length αλλά να μας κοπανάνε θανατηφόρα EPs κατακέφαλα. Το “Ancient Black Earth” ίσως περιέχει τις κορυφαίες στιγμές τους…
Είπα για τη Γερμανία ότι πάσχει από originality ε; Το ίδιο μάλλον ισχύει για κάτι τύπους που ονομάζονται KATHARSIS και λατρεύουν (και αυτοί) τους DARKTHRONE. Αλλά μια φλόγα μοιάζει να σιγοκαίει μέσα τους (λείπει προ το παρόν και μια σημαντική μονάδα), κάποια στιγμή θα γίνει η έκρηξη. Εδώ στα μέρη μας η έκρηξη αυτή έχει γίνει, ήταν πυρηνική και έφερε τον αντίστοιχο χειμώνα. Σε άλλα μονοπάτια ακόμα, πριν συμβεί η μετάλλαξη στο τέρας της αβύσσου που γνωρίζουμε όλοι, αλλά το σημαντικό είναι ότι η αρχή έχει γίνει…
38 Likes
Ναι ρε, ναι, ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ!
1 Like
Άραγε σε 10 χρόνια πόσο να διαφέρουν οι λίστες μας; Αν υπάρχει το φόρουμ και ζω, σας υπόσχομαι να ανοίξω ένα παρόμοιο τοπικ (υπό την προϋπόθεση ότι άλλος/-η θα αναλάβει τα στατιστικά;p), ως τότε stay tuned. ;p
13 Likes
Σαράντα βαθμοί / λιώνει το κορμί / breathe with me 
1997
-
Radiohead - OK Computer
Οι συνθέσεις. Η παραγωγή. Οι ερμηνείες. Τα πιο κενά συναισθήματα. Δεν είναι δίσκος. Είναι καλλιτεχνικό επίτευγμα. -
Deftones - Around The Fur
Στη γραμμή που ενώνει τις σφαλιάρες του ντεμπούτου και το τα-πάντα-όλα του White Pony, η μέση βρίσκεται εδώ. Και τα σπάει. -
Mogwai - Young Team
Από τις περιπτώσεις που το σύνολο ακούγεται κάπως άγουρο, αλλά τόσο τέλειο. Fear Satan για πάντα. -
Stratovarius - Visions
- Πόση μελωδία θέλετε;
- Ναι. -
In Flames - Whoracle
Remember not to think too much and your trip will be numbingly pleasant.
35 Likes
στα γρηγορα
| Scald | Wil of Gods Is a Great Power |
|---|---|
| Bruce Dickinson | The Accident of Birth |
| Domine | Champion Eternal |
| Septic Flesh | Ophidian Wheel |
| Cauldron Born | Born of the Cauldron |
εξωφυλλο
25 Likes
Χωρίς σειρά για τώρα:
Judas priest : Jugulator
Omen: Reopening the gates
Queensryche: Hear in the Now Frontier
Metallica: Reload
Sodom: Masquerade in blood
21 Likes
Λογικά το OK Computer είναι ένα από αυτά που βρίσκονται πολύ ψηλά, Αρκτούρους ούτε καν
5 Likes
Πεντάδα:
Fates Warning “A pleasant shade of gray”
Τελικά μάλλον είμαστε αρκετοί αυτοί που το ακούσαμε πρώτη φορά στη live εκδοχή του απ’ το CD που έδινε το Hammer. Το προτιμώ ακόμα απ’ το studio.
Paradise Lost “One second”
Radiohead “OK computer”
Όπως έγραψε και κάποιος άλλος πιο πάνω, δεν είμαι ο φανατικότερος οπαδός της δισκογραφίας τους ή του είδους μουσικής που παίζουν, αλλά αυτό το album το ακούς και είσαι:
Arcturus “La masquerade infernale”
Γαμημένε Garm, σε 3 δίσκους τραγούδησες το ’97, και οι 3 δισκάρες είναι part 1.
Emperor “Anthems to the welkin at dusk”
Με παιδεύει ακόμη το δίλημμα “Anthems…” ή “In the nightside eclipse”. Μιλάμε για δυσθεώρητες δισκάρες και τα δύο. Το συγκεκριμένο (σήμερα τουλάχιστον) κόβει το νήμα λίγο πιο νωρίς, κυρίως γι’ αυτό το φοβερό ΑΦ’ ΥΨΗΛΟΥ αίσθημα που σου βγάζει. «Αυτοκρατορικό» με όλη τη σημασία της λέξης, υπερβολικό, εντυπωσιακό, πομπώδες -προσθέστε ό,τι άλλο τέτοιο επίθετο θέλετε. Και τόσο λεπτεπίλεπτο, όμως, παντού με τρομερές ιδέες εδώ κι εκεί που δεν ακούγονται με τη μία σ’ αυτό επιφανειακό χάος (ευτυχώς αυτό το «χάος» διατηρεί την black metal βαρβαρότητά τους -συγκρίνετε π.χ. αυτό το ηχητικό αποτύπωμα με το αντίστοιχο του “Enthrone darkness triumphant” καλή ώρα). Τα καθαρά φωνητικά του Ihsahn είναι σαφώς ένα κομβικό σημείο διαφοροποίησης και εξέλιξης από τις προηγούμενες δουλειές τους, αλλά η κύρια μαγκιά τους είναι ότι κατάφεραν να χώσουν τόσες έντονες μελωδίες (χωρίς πλάκα κάποια περάσματα από πλήκτρα θα χωρούσαν σε power metal κυκλοφορίες) χωρίς να κάνουν ΚΑΜΙΑ έκπτωση στο black metal στυλ τους. Κλασική κυκλοφορία για το metal γενικά κατά τη γνώμη μου.
Από εκεί και πέρα, πρώτη φορά (νομίζω) αφήνω με τόσο ΠΟΝΟ ΚΑΡΔΙΑΣ εκτός πεντάδας τα παρακάτω (τα έβαζα, τα έβγαζα, τα ξανέβαζα, τα ξαναέβγαζα, άξιζαν και με το παραπάνω γαμώτο να βρίσκονται πεντάδα):
Summary
Deftones “Around the fur”
Καλό και το “Adrenaline”, αλλά αυτό που κατάφεραν στο “Around the fur” δεν μπορεί να μπει σε σύγκριση: 10 κομμάτια ΟΛΑ εν δυνάμει singles, 10 κομμάτια που κάνουν τόσο εύκολο να φαίνεται το να παίζεις alternative metal με εθιστικά groovy riffs και μία περίεργη φωνή από πάνω να κάνει αυτές τις μελιστάλαχτες ερμηνείες που μ’ ένα πρώτο άκουσμα φαίνονται σχεδόν παράδοξες με το heaviness της μουσικής. Ναι, για ‘μένα ο Chino κατάφερε να δημιουργήσει ένα 100% προσωπικό στυλ που ξεχωρίζει γιατί κοιτάει ΠΟΛΥ πιο πέρα από το τι παίζει η μουσική από πίσω (όπως έκανε ο Keenan με τους Tool π.χ.). Λατρεύω κάθε τραγούδι του συγκεκριμένου δίσκου.
In the Woods… “ Omnio”
Όποιος ισχυρίζεται ότι άκουγε το “Heart of the ages” και «έβλεπε» την εξέλιξη του “Omnio”, λέει ψέματα. Δε γινόταν να προβλέψεις κάτι τέτοιο. Πώς έγινε αυτή η αλλαγή; Πώς την είδανε ξαφνικά Pink Floyd; Από που ήρθε όλη αυτή η ψυχεδέλεια; Πώς δε φοβήθηκαν τις 10-λεπτες διάρκειες; O Transeth πώς «την άκουσε» και θεώρησε ότι αντί να ουρλιάζει ή να τραγουδάει με αυτό το επικό Bathor-ικό στυλ του ντεμπούτου, θα ερμηνεύει λες και αφηγείται σε θεατρική παράσταση; Εγώ δεν έχω απαντήσεις σε όλα αυτά τα ερωτήματα, ξέρω μόνο ότι όποτε ακούω το “Omnio”, χάνομαι, ταξιδεύω, ρε παιδιά, περνάω σε διαστημική διάσταση. ΔΕΝ το συγκαταλέγω με όλες τις άλλες ατμοσφαιρικές metal κυκλοφορίες/στροφές των υπόλοιπων συγκροτημάτων της εποχής -οι Νορβηγοί το έκαναν διαφορετικά απ’ όλους τους άλλους, αν και δεν ξέρω να το περιγράψω ακριβώς, αδυνατώ.
Prodigy “The fat of the land”
Punk/hardcore:
Lagwagon “Double plaidinum”
Οι Lagwagon συνεχίζουν να εξερευνούν τις πιο μελαγχολικές πλευρές που μας σύστησαν στο “Hoss”. Κι εντυπωσιάζουν ξανά. Το “Smile” είναι από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους.
No Use for a Name “Making friends”
Τους έκανε τέλεια διαφήμιση και ο anhydriis (μία διόρθωση μόνο: ο Tony Sly δεν ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας -ήρθε πιο μετά στο συγκρότημα). Κι εμένα αυτό είναι το αγαπημένο μου, αν και στο επόμενο (“More betterness!”) κατά τη γνώμη μου η μπάντα θα τελειοποιήσει αυτήν την ικανότητά της να σκαρώνει τόσο pop refrain (φτιάχνεται και η φωνή του Tony εμφανώς από δίσκο σε δίσκο). Σωστά ειπώθηκε πως το “On the outside” είναι από τα συγκλονιστικότερα και πιο ερωτιάρικα punk κομμάτια που μπορεί ν’ ακούσει κάποιος, και να φανταστεί κανείς ότι όλος ο δίσκος κινείται σε τόσο υψηλά επίπεδα. Και μην ξεχνάμε κι ένα απ’ τα καλύτερα samples-intro σε δίσκο, ε:
Catharsis “ Samsara”
Το ολοδικό τους κεφάλαιο στο hardcore και τη μουσική γενικότερα, ξεκινά να γράφεται κι επίσημα. Με ήχο-μπόμπα πλέον, με κάποια από τα καλύτερα τους κομμάτια μέχρι τότε ξαναηχογραφημένα, με πιάνα, γυναικείες φωνές και τεράστιες (για hardcore) διάρκειες να δείχνουν ότι αυτοί εδώ στροφάρουν λίγο διαφορετικά από τους περισσότερους συνοδοιπόρους τους, με κάποιους από τους καλύτερους πολιτικούς στίχους που μπορεί να διαβάσει κανείς (και τους οποίους μόνο οι ίδιοι θα ξεπεράσουν με το επόμενο “Passion”), οι Catharsis αποδεικνύονται ως το πολυτιμότερο «μυστικό» στην πολιτικοποιημένη hardcore σκηνή. Με το επόμενο θα γίνουν και το πλέον απαραίτητο.
His Hero is Gone “ Fifteen counts of arson”
His Hero is Gone “Monuments to thieves”
Οι φοβεροί και τρομεροί His Hero is Gone χτυπάνε το ’97 με δύο δίσκους παρακαλώ. Οι τύποι είναι από άλλον πλανήτη: τα περισσότερα τραγούδια τους μόλις που ξεπερνάνε τα 1-2 λεπτά, αλλά αν περιμένει κανείς grind λογικές, ατύχησε. Ο ήχος τους (κατά βάση) είναι ένα κολασμένο sludge-ο-hardcore που λατρεύει να εναλλάσσει ρυθμούς και riffs μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, μπορεί να χώνει και blast-ιές ουκ ολίγες φορές, αλλά η μουσική τους θα πει περισσότερα σ’ έναν οπαδό του “Remission” των Mastodon π.χ., παρά των Phobia. H μουσική τους είναι βαθιά συναισθηματική κι έντονη (εύκολα κανείς αντιλαμβάνεται τις neo-crust μελωδίες που θα εισάγουν ολοκληρωτικά με τους Tragedy λίγα χρόνια μετά), και το κλίμα απόγνωσης και κλειστοφοβίας που δημιουργούν είναι κάτι το ανεπανάληπτο. Επιπλέον, μιλάμε για έναν από τους πιο τρομερούς ήχους που έχει πετύχει ποτέ μπάντα σε δίσκο: ζωντανός και φυσικός σαν να τους ακούς σε προβάδικο, και πολύ, πολύ, ΠΟΛΥ heavy.
Kickback “ Forever war”
Ο καλύτερος metalcore (όχι με το νόημα που έχει σήμερα αυτός ο όρος) δίσκος που κυκλοφόρησε ποτέ. Κι ο καλύτερος ήχος που έχω ακούσει σε τέτοιο δίσκο. Απεχθάνομαι το attitude τους, αλλά μ’ αυτό το πράγμα (κι όχι μόνο αυτό) οι τύποι άφησαν μία τεράστια στάμπα στο hardcore.
The Offspring “Ixnay on the hombre”
Αναρωτιέστε που δεν έβαλα το “Smash” και βάζω αυτό; Μα, θα σας αποδείξω αμέσως γιατί υπερτερεί το “Ixnay…”, μιας και τα δύο album είναι διδυμάκια, ακολουθούνε σχεδόν την ίδια ροή:
“Time to relax”-“Disclaimer”: Από τα intro, το δεύτερο έχει Jello, άρα σημειώσατε διπλό. “Smash”-“Ixnay”: 0-1.
“Nitro”-“The meaning of life”: με ευκολία και άνεση κερδίζει το δεύτερο εναρκτήριο κομμάτι, 0-2.
“Bad habit”-“Mota”: κερδίζει το “Smash” εδώ προφανώς, 1-2.
“Gotta get away”-“Me & my old lady”: τα «ανατολίτικα» κομμάτια. Δύσκολη απόφαση, είναι πολύ ωραία και τα δύο, δίνω και στα δύο από έναν βαθμό, οπότε 2-3.
“Genocide”-“Leave it behind”: τα δύο κομμάτια με τις ωραίες lead μελωδίες στην εισαγωγή. Προτιμώ το δεύτερο, οπότε άλλος ένας πόντος για το “Ixnay…”, το σκορ γίνεται 2-4.
“Something to believe in”-“Cool to hate”: αδιάφορα filler-άκια και τα δύο λίγο πριν πάνε στα singles. Ας πούμε ότι το “Cool to hate” μ’ αρέσει λίγο περισσότερο, 2-5.
“Come out and play”-“Gone away”: και τα δύο album κλείνουν την Α’ πλευρά με γνωστά singles. Sorry, είμαι συναισθηματικός τύπος, το “Ixnay…” κερδίζει ξανά κι αρχίσει ήδη να κοιτάει με τα κιάλια το “Smash”, 2-6.
“Self esteem”-“Amazed”: το δεύτερο δε βγήκε σε single, αλλά τα αντιστοιχώ γιατί έχουν και τα δύο ένα πιο alternative rock/grunge vibe (το δεύτερο θα μπορούσε να είχε «γεννήσει» τους Nickelback). Για να μη φανώ αιρετικός και ψηφίσω μόνο το “Amazed”, το δίνω ισοπαλία, από έναν πόντο καθένα, 3-7.
“It’ll be a long time”-“Way down the line”: τα punk filler-άκια της Β’ πλευράς. Αυτήν τη φορά ας το δώσουμε στο “Smash”, 4-7.
“Killboy powerhead”-“Intermission”: με μία δόση αυθαιρεσίας αντιστοιχώ τη διασκευή του “Smash” με το ιντερλούδιο του “Ixnay…”. Πόντος για το “Smash” προφανώς, 5-7.
“What happened to you?”-“Don’t pick up”: και οι δύο δίσκοι περιλαμβάνουν από ένα ska κομμάτι. Προτιμώ αυτό του “Smash”, 6-7 και το “Smash” πλησιάζει επικίνδυνα!
“So alone”-“All I want”: τα δύο γρήγορα (κάτω των 2 λεπτών) punk κομμάτια. Κατά κράτος νικάει το δεύτερο που είναι απ’ τα καλύτερα κομμάτια του “Ixnay…” γενικά. Το σκορ γίνεται 6-8.
“Not the one”-“I choose”: ένα όχι-τόσο-γνωστό κομμάτι του “Smash” ξέμεινε να κονταροχτυπηθεί με single του “Ixnay…”, και το νικάει λόγω του τέλειου refrain του! To σκορ γίνεται 7-8.
“Smash”-“Change the world”: και οι δύο δίσκοι κλείνουν με «μεγάλα» (τρόπος του λέγειν) κομμάτια (και μοιράζονται και τη μελωδία του “Genocide”). Μακράν καλύτερο το ομώνυμο του “Smash”, οπότε… 8-8; 8-8;;; Κι εγώ που ξεκινώντας αυτό το post ήμουνα σίγουρος για την επικράτηση του “Ixnay…” 
. Άλλος ένας πόντος για το καλύτερο εξώφυλλο λοιπόν, άλλος ένας που γενικά είναι υποτιμημένο σε σχέση με “Smash” και “Americana”, και φτάνουμε στο δίκαιο και ρεαλιστικό 8-10. 
Metal:
Limbonic Art “In abhorrence dementia”
ΟΚ, το έχω δηλώσει ότι δεν είμαι αντικειμενικός με την πάρτη τους, αλλά πείτε μου εσείς γιατί αυτό το album (που κυκλοφόρησε ίδια χρονιά με “Anthems…”, ε) να βρίσκεται (σχετικά) στα αζήτητα κι από την άλλη να θεωρούμε «ιστορική» κυκλοφορία το “Enthrone darkness triumphant” (ΟΚ, δεν έχω κάτι παθολογικό με τους Borgir, γουστάρω και το “Stormblast” αρκετά, αλλά τον συγκεκριμένο δίσκο ποτέ δεν το χώνεψα και όποτε επιχειρώ να τον ακούσω δε θεωρώ ότι περιέχει στάλα αυτού που ονομάζουμε majestic/επικού συναισθήματος -αντίθετα βασίζεται σε generic heavy metal riffs πασπαλισμένα με μπόλικους πληκτράτους ήχους ώστε να κρυφτεί η μετριότητά τους). ΑΥΤΟΣ είναι προσωπικός ήχος, μακριά από μιμητισμούς οι Limbonic Art φτάνουν στα άκρα τη λογική του “Moon in the Scorpio” σκαρώνοντας διεστραμμένα βαλσάκια βασισμένοι ισόποσα σε κλασικές επιρροές αλλά και την αγνή black metal επιθετικότητα. Από τις κυκλοφορίες που θα μπορούσα να τις φανταστώ επανηχογραφημένες μ’ ένα τεράστιο budget και ορχήστρες, χορωδίες εκεί που σκάνε τα καθαρά φωνητικά των Daemon και Morfeus, αν και δε με χαλάει καθόλου ο σχεδόν cult χαρακτήρας των ήχων των πλήκτρων που έχουν επιλέξει. Παραγνωρισμένοι, το ξαναλέω.
Tiamat “A deeper kind of slumber”
Metallica “Reload”
Νομίζω τελικά το προτιμώ από το “Load” αν και μία ζωή πίστευα το αντίθετο.
Borknagar “The olden domain”
Γαμημένε Garm, σε 3 δίσκους τραγούδησες το ’97, και οι 3 δισκάρες είναι part 2. Εμμμ, κι εδώ είναι οι πιο αγαπημένες μου Garm ερμηνείες γενικά.
Megadeth “ Cryptic writings”
Ulver “Nattens madrigal-Aatte hymne til ulven i manden”
Γαμημένε Garm, σε 3 δίσκους τραγούδησες το ’97, και οι 3 δισκάρες είναι part 3. Λέτε όλοι για το “Transilvanian hunger”, εγώ λέω ότι το ψυχρό το black metal το ορθόδοξο βρίσκεται εδώ. Αιωνία τους η μνήμη, ταξίδεψαν γι’ άλλα λιμάνια μετά οι Ulver.
Faith No More “ Album of the year”
Λιγουλάκι άνισο στη Β’ πλευρά, αλλά η Α’ αποτελείται από ιστορικά τραγούδια.
Pain of Salvation “Entropia”
Τα είπατε όλα οι προηγούμενοι. Μάλλον στο top-10, μην πω και top-5 ντεμπούτων. Για άλλες μπάντες αυτή η ωριμότητα και ποιότητα θα ήτανε επιστέγασμα καριέρας. Κι αυτοί εδώ απλά ξεκινούσαν! Επίσης είμαι κι εγώ από αυτούς που γνώρισα την μπάντα με τη συλλογή του “The painful chronicles” του Hammer.
Άλλα:
Summary
Godspeed You! Black Emperor “F# A#”
Ανοίγεις το βινύλιο, βάζεις τον δίσκο, περιεργάζεσαι τα καλούδια που είπε και η Miss Machine και σιγά-σιγά δεν καταλαβαίνεις πώς το ένα κομμάτι οδηγεί στο άλλο. Κινηματογραφική αίσθηση του ρυθμού. Αφού τους «κλέψανε» οι Catharsis καλοί θα ήταν!
Depeche Mode “ Ultra”
Ο τελειότερος ήχος που πέτυχαν σε δίσκο τους. Κάποια απ’ τα πιο σκοτεινά τους τραγούδια. Και το “Sister of night”.
Ελληνόφωνα:
Summary
"Ωχρά Σπειροχαίτη “Πρώτος δίσκος”
«Ειδικές περιπτώσεις» που λέει κι ο ChrisP. Που να χωρέσουν, σε ποια κατάστιχα της μουσικής ιστορίας; Στο «έντεχνο»; Μα φτύνανε με τα λόγια και τις πράξεις τους τις καριέρες που κάποιοι χτίσανε πάνω σ’ αυτόν τον ήχο. Στο «D.I.Y.»; Μα κι από αυτόν τον όρο κρατούσαν αποστάσεις, κι επίσης αν αυτή η ταμπέλα (εκείνη την εποχή) είχε σχεδόν ταυτιστεί με το hardcore/punk, καταλαβαίνει κανείς ότι οι Ωχρά Σπειροχαίτη ήταν σαν τη μύγα μες στο γάλα… Οι καθαρές κιθάρες, τα μελοποιημένα ποιήματα, το ακορντεόν, οι εύθραστες ερμηνείες και η διάχυτη ευαισθησία περιπλέκονται με το ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα στίχων και κειμένων και σημαδεύουν μία ολόκληρη εποχή, δημιουργούν μία ολόκληρη πολιτική-δημιουργική τάση εντός του α/α χώρου που ήρθε σε σύγκρουση με τις λογικές του αντιτίμου, του εμπορεύματος και του θεάματος. Τόσα χρόνια μετά και είμαι σίγουρος ότι αν κανείς ακούσει για πρώτη φορά τον δίσκο, θ’ αντιληφθεί απευθείας τη μοναδική του φύση.
Όρεξη για Τίποτα “Μην φιλάτε τον βάτραχο”
Από τις όχι-και-πολύ-γνωστές D.I.Y. punk μπάντες των 90’s με μόλις δύο κυκλοφορίες στο ενεργητικό τους. Ψιλο-ερασιτεχνικός ήχος, αλλά άμεσα ερωτεύσιμος -ιδίως τα γυναικεία φωνητικά! Μιλάμε για αρκετές rock επιρροές, μελωδικό punk στυλ Χάσμα ή Bad Religion, οπότε αν κάτι απ’ όλα αυτά σας κάνει κλικ, τσεκάρετέ τους!
Terror X Crew “Η πόλις εάλω”
Ε, περάσαμε κι εμείς τη φάση μας που ακούγαμε ελληνικό hip-hop. Μαλάκες-ξεμαλάκες, είχαν ικανότητες οι άτιμοι που φάνηκαν και σ’ αυτό, αλλά και στο επόμενο (και στο μεθεπόμενο, θα έλεγα, αλλά που να τολμήσω…).
Live:
Summary
Pantera “Official live: 101 proof”
Εγώ μ’ αυτό γνώρισα τους Pantera. Τούμπανο live.
ΕPs:
Summary
Katatonia “Sounds of decay”
Ευτυχώς που μου το θύμισε η OwlKitty! Ίδιας κοπής τραγούδια με το “Brave murder day”-ίδιες ανατριχίλες.
Mayhem “ Wolf’ s lair abyss”
Λέμε όλοι για το μεγαλείο του “Grand declaration of war” και καμιά φορά ξεχνάμε αυτό εδώ το EP που μας χάρισε κλασικές ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ των νεότερων Mayhem. Λέμε όλοι για τη riff-ολογία του Snorre ή του Vicotnik και καμιά φορά ξεχνάμε τον αφανή ήρωα Blasphemer που κατάφερε ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΑΠΑΝΩ όχι απλά ν’ αντικαταστήσει τον Euronymous στο ίδιο του το δημιούργημα, αλλά να τολμήσει να μην το μιμηθεί και να εισάγει το δικό του όραμα στους Mayhem. Ναι, αν οι Mayhem της Blasphemer περιόδου είναι κάτι τόσο διαφορετικό και από τη βαρβαρότητα του “Deathcrush” EP και από την επιβλητικότητα του “De mysteriis dom Sathanas”, νομίζω ότι το χρωστάμε σ’ αυτόν τον κιθαρίστα που πολύ πριν την επιστροφή των Thorns ή τη βιτριολική εκδοχή των Satyricon στο “Rebel extravaganza”, είχε το θράσος να πειραματιστεί (χωρίς την «ασφάλεια», μα απεναντίας κάτω από το βάρος της κληρονομιάς του ονόματος των Mayhem) μ’ αυτές τις πολύπλοκες συγχορδίες και ρυθμούς παρουσιάζοντας ένα ΑΠΟΛΥΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ κιθαριστικό στυλ. Ναι, εγώ του Blasphemer του δίνω ατελείωτο respect για την όλη πορεία του στους Mayhem και μακάρι να ήμουν ενεργός ακροατής τότε γιατί έχω μεγάλη περιέργεια για το πώς «υποδέχθηκε» ο κόσμος την επιστροφή των Mayhem κι αυτήν τη σοκαριστική αλλαγή του ήχου τους.
Εξώφυλλο:
EDIT: Φτουυυ, ξέχασα Πυρηνικό Χειμώνα, καταραμένε ChrisP.
36 Likes
1997 λοιπον και άλλη μια χρονια με μουσικαρες που διαμορφωσαν μουσικα ειδη, πεπιοιθησεις και προσωπικοτητες.
Ευκολη η πρωτη τριαδα μου αλλα μετα δυσκολευτηκα λιγο να κλεισω τη 5αδα μιας και σε αυτή τη χρονια βγηκαν πολύ σημαντικα αλμπουμς του προσωπικου μου γουστου αλλα παραλληλα και σημαντικα της εφηβειας και του μουσικου οριζοντα.
Μια χρονια οπου το stoner doom μεστωνεται μαζι με το doom sludge
1. Electric Wizard - Come My Fanatics…
Ενα από τα αγαπημενα μου αλπουμς ολων τον εποχωνε.
Καταφερει να συνδυάσει ολη τη βρωμα, αλητεια, ψυχεδελεια και σατανιλα που γουσταρω.
Κάθε κομματι ξεχωριζει από μονο του, από το Wizard in Black στο Doom Mantia κ το Sun of Nothing στο Solarian ενώ τo Return Trip είναι από τα αγαπημενα μεταλ τραγουδια εβερ.
Ολος ο δισκος είναι ένα ηχητικο και αλλοκοτο ταξιδι στον αποκρυφισμο, μισανθρωπια και σκοτος.
Θα τα ξαναπουμε φυσικα και στο Dopethrone, αλλα για μενα απο τα πιο ολοκληρωμενα αλμπουμς.
2. Radiohead - OK Computer
Τι να πρωτοπούμε για ένα τα σημαντικοτερα μουσικα αλμπουμς της ιστοριας της μουσικης?
Ενας δισκος υπερβατικος με τρομερες μελωδιες, στιχουργικο βαθος και πειραματισμο που αφησε ένα ανεξίτηλο σημαδι στη μουσικη.
Είναι ένα μουσικο αριστουργημα ξεκαθαρα, και εδειξει τι ηταν δυνατο στη σφαιρα της συγχρονης ροκ μουσικης. Τρομερη παραγογη, ηχητικες εναλλαγές, περίπλοκες ενορχηστρώσεις = καθηλωτικό απλα.
3. Deftones - Around the Fur
Ένα επιθετικα σαγηνευτικό ταξιδι του εναλλακτικου μεταλ, που και αυτό με τη σειρα του στιγμάτισε παρα πολλες γενιες και επηρέασε τοσες πολλες μπαντες.
Σκοτεινο, μελωδικο αλλα και βαρυ κ επιθετικο ανα σημεια – ένα τελειο συνονθύλευμα.
Περα από τους τρομερους κ γνωστους υμνους– τι κομματαρα είναι και το Headup ? το ειχα ξεχασει.
4. The Prodigy - The Fat of the Land
Παναξια στη 5αδα αλλα μια τρομερα σημαντικη κ επιδραστικη κυκλοφορια, που ολοι μας εχουμε ακουσει/χορεψει/κουνηθει εστω.
Περα από τη πρωτοπορια που εφερε στο τοπιο της ηλεκτρονικης μουσικης, καταφερε να φερει κοντα πολλες μουσικες «φυλες» : μεταλλαδες, πανκηδες, ρειβαδες, ροκαδες.
Ενεργεια στο κοκκινο, ψυχεδελικος ρυθμος αλλα και σκοταδι. Η εισαγωγη του Breathe ακομα μου σηκωνει τη τριχα και την αδρεναλινη και το Narayan με ταξιδευει.
5. Dimmu Borgir - Enthrone Darkness Triumphant
«μα καλα ρε εβαλες Dimmu Borgir ενώ παιζουν αλλα ποσα σημαντικα αλμπουμς?»
Το νο5 μπηκε με βαση τη καρδια και τη νοσταλγια, μιας και είναι ένα πολύ αγαπημενος δισκος που ελιωσα παρα πολύ.
Μια περιοδο που το extreme metal και το black παιρναν διαφορες κατευθύνσεις, οι DB δημιουργήσαν ένα μεγαλοπρεπες δισκο συγχωνευοντας black metal με συμφωνικα στοιχεια κ blast beats, υπο την ομπρέλα του occult. Mourning Palace, Spellbound, Entrance κομματαρες.
5b. Iron Monkey - Iron Monkey
Προσωπικα θα το εβαζα 5ο, αλλα ειδα ότι το κανονικο release εγινε το 1996 και το 1997 εγινε το reissue.
Λατρεμενος δισκος, που εθεσε τα θεμελια του σωστου ΣΑΠΙΟΥ sludge. Ωμο, επιθετικο, αγριο, πρωτοποριακο. Θα τα ξαναπουμε το 1998 με το Our Problem…
ΑΛΜΠΟΥΜΑΡΕΣ ΠΟΥ ΛΑΤΡΕΥΩ
Coalesce – Give Them Rope
Breach - Its Me God
Godspeed You! Black Emperor - F#A#∞
Strapping Young Lad - City
Misfits - Static Age
Εξωφυλλο (και υπεραγαπημενο τρακ):
Aphex Twin - Come to Daddy
31 Likes
Lol, μαλάκα, τι creepy εξώφυλλο είναι αυτό.
By the way, δε συμφωνώ καθόλου με όσους λέγατε ότι το ‘98 είναι καλύτερο απ’ το 97, μια ματιά που έριξα δεν το αγγίζει καν. Για 'μένα το '97 ήταν ίσως η πιο ποιοτική χρονιά μέχρι τώρα (ενώ νόμιζα ήταν το '91).
4 Likes
Κάποιοι τα λέγαμε, αλλά δεν μας πιστευατε.
edit:
Ρε αλήτη @eviL φτιάχνω λίστα τώρα και είδα αυτό:
και απλά έχω να πω τεράστιο μπράβο. Πήγα να το παίξω πσαγμενος με τσιτατο “ωω πως και δεν το ανέφερε κανείς” και μου το χάλασες.
Θηριώδες παρανοικό post/hardcore/sludge άλμπουμ, για μενα απο τις κορυφες του ιδιώματος.
Και εξωφυλλάρα.
Όχι, μπράβο.
1 Like
Αν υποψιαστώ πως καρδουλώνεις χωρίς να διαβάζεις τις λίστες μου, ξέρω που θα σε βρω.
5 Likes
το ειχα στη λιστα μου, αλλα η καρδουλα μου προς το ποστ σου ηταν 100% για αυτο το αλμπουμ.
Ειστε 2-3 ατομα που διαβαζω μεχρι και τα κομματα απο αυτα που γραφετε!
3 Likes
Με τύφλωσαν κάποιες επιλογές σου είναι η αλήθεια.
Πω, θα αρχίσουν να εμφανίζονται και άλλοι που το έβαλαν, mea culpa a priori
3 Likes