Αντε, τελειωνετε, εχουμε αρχισει να τρωμε τα νυχια μας.
7 Likes
Ok, computer
3 Likes
Arcturus θα ψήφιζε, μου το είπε… 
8 Likes
Μπορω να ψηφισω εγω αντι του Curehead, 2/2 εχω σε late goal.
2 Likes
28η εβδομάδα - 1997
59 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Fates Warning - A Pleasant Shade Of Gray | 74 |
|---|---|
| Bruce Dickinson - Accident of Birth | 72 |
| Radiohead - OK Computer | 61 |
| Arcturus - La Masquerade Infernale | 52 |
| Paradise Lost - One Second | 42 |
| Dream Theater - Falling into Infinity | 36 |
| The Prodigy - Fat of the Land | 27 |
| Pain of Salvation - Entropia | 25 |
| Symphony X - The Divine Wings of Tragedy | 22 |
| The Gathering - Nightime Birds | 22 |
| Godspeed You! Black Emperor - F#A#∞ | 20 |
| Metallica - Reload | 19 |
| Offspring - Ixnay on The Hombre | 19 |
| Megadeth - Cryptic Writings | 16 |
| Rotting Christ - A Dead Poem | 14 |
| Scald – Will of Gods Is a Great Power | 13 |
| Deftones - Around The Fur | 12 |
| Strapping Young Lad - City | 12 |
| Emperor – Anthems To The Welkin At Dusk | 12 |
| In Flames - Whoracle | 11 |
| Machine Head - The More Things Change | 11 |
| Conception - Flow | 11 |
| Savatage - The Wake of Magellan | 11 |
| Stratovarious - Visions | 10 |
| Electric Wizard - Come My Fanatics | 9 |
| Depeche Mode - Ultra | 9 |
| Grip Inc. – Nemesis | 8 |
| Pennywise - Full Circle | 7 |
| Ulver - Nattens Madrigal – Aatte Hymne Til Ulven I Manden | 7 |
| Ενδελέχεια – Βουτιά από ψηλά | 6 |
| Τα Ξύλινα Σπαθιά – Μια ματιά σαν βροχή | 6 |
| Hammefall - Glory To The Brave | 6 |
| His Hero is Gone - Fifteen Counts of Arson | 6 |
| Gamma Ray - Somewhere out in Space | 6 |
| Foo Fighters - The Color And The Shape | 6 |
| Septic Flesh - Ophidian Wheel | 6 |
| Domine - Champion Eternal | 5 |
| Fu Manchu - The Action Is Go | 5 |
| Lake of Tears - A Crimson Cosmos | 5 |
| Lordian Guard - Sinners in the Hands of an Angry God | 5 |
| Nick Cave & the Bad Seeds - The Boatman’s Call | 5 |
| Tiamat - A Deeper Kind of Slumber | 5 |
| Jag Panzer – The Fourth Judgement | 5 |
| Misfits – Static Age | 5 |
| Artrosis - Ukryty Wymiar | 5 |
| Necrophobic - Darkside | 5 |
| Loreena Mckennit - The book of secrets | 5 |
| His Hero Is Gone - Monuments To Thieves | 5 |
| Mogwai - Young Team | 5 |
| Discipline - Unfolded Like Staircase | 5 |
| On Thorns I lay - Orama | 5 |
| Aerosmith - Nine Lives | 4 |
| Katatonia - Sounds of Decay | 4 |
| Portishead - Portishead | 4 |
| Savage Garden - Savage Garden | 4 |
| Whiskeytown - Strangers Almanac | 4 |
| Windir - Sóknardalr | 4 |
| Mayhem - Wolf’s Lair Abyss | 4 |
| Lagwagon – Double Plaidinum | 4 |
| Spiritualized - Ladies & Gentlemen We Are Floating in Space | 4 |
| Αντώνης Λιβιεράτος - Το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα | 3 |
| Καίτη Γαρμπή - Ευαισθησίες | 3 |
| Bjork - Homogenic | 3 |
| Hatebreed - Satisfaction Is the Death of Desire | 3 |
| In The Woods… - Omnio | 3 |
| October Tide - Rain Without End | 3 |
| Children of Bodom - Something Wild | 3 |
| Dimmu Borgir - Enthrone Darkness Triumphant | 3 |
| Vital Remains - Forever Underground | 3 |
| Ωχρά Σπειροχαίτη - Ωχρά Σπειροχαίτη | 2 |
| Buena Vista Social Club - Buena Vista Social Club | 2 |
| Hypocrisy - The Final Chapter | 2 |
| Martyr - Hopeless Hopes | 2 |
| No Use for a Name - Making Friends | 2 |
| Rammstein - Sehnsucht | 2 |
| Spazz - La Revancha | 2 |
| The Hellacopters - Payin’ the dues | 2 |
| Rhapsody – Legendary Tales | 2 |
| Verve - Urban Hymnes | 2 |
| Discordance Axis – Jouhou | 2 |
| Borknagar - The Olden Domain | 2 |
| The Tea Party - Transmission | 2 |
| Daft Punk - Homework | 1 |
| Lhasa de Sela - La Llorona | 1 |
| Lost Bodies - Ζωή | 1 |
| Mansun - Attack Of The Grey Lantern | 1 |
| Orange Goblin - Frequences from Planet Ten | 1 |
| Royal Hunt - Paradox | 1 |
| Skyclad - The Answer Machine | 1 |
| Steve Earle - El Corazón | 1 |
| Totalitar - Ni Maste Bort | 1 |
| Saxon - Unleash the Beast | 1 |
| Cauldron Born - Born of the Cauldron | 1 |
| Deceased – Fearless Undead Machines | 1 |
| Hecate Enthroned - The Slaughter Of Innocence, A Requiem For The Mighty | 1 |
| Vanden Plas - The God Thing | 1 |
| Alchemist - Spiritech | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
τίτλοι τέλους για το 1997
1998…
και εξελάκι
credits and love to all 
29 Likes
Mε τη ψυχή στο στόμα σήμερα.
Εν ταχει να πω ότι πρώτα απ’ όλα είναι μεγάλο σχολείο το παιχνίδι αυτό, καθώς κάθε εβδομάδα ανακαλύπτω κάτι νέο. Αυτοί την εβδομάδα ήταν οι Borknagar και οι Limbonic art που δεν είχα ακούσει και έπαθα λίγο.
Honourable mentions.
Αρχικά ότι κυκλοφόρησε υπό την ταμπέλα του melodic death ήταν από πολύ καλό έως εξαιρετικό.
In flames - Whoracle
Dark tranquility - Minds I
16 horsepower - Low estate. Δισκάρα που συνοδεύεται από ένα καλό ουίσκι. Ζεστό , πνιγηρό και αρκετά urban.
Faith no more - Album of the year . Ίσως το χειρότερο τους στη δεκαετία, άλμπουμ που πολλοί δεν θα καταφέρουν να κυκλοφορήσουν ποτέ.
Dream theater - Falling into infinity. Ποιοτικότερο . Λίγο υποτιμημένο στη δισκογραφία της μπάντας Μ
Kreator - Outcast. Μόνο το phobia να είχε αρκεί. Όμως έχει ακόμα πόσες κομματαρες,με οργή και δύναμη.
Hammerfall - Glory to the brave. Δεν τρελαίνομαι πια, ούτε παλαιότερα , αλλά είναι καλό δισκάκι.
In the woods - Omnio
Fu manchu. Το καλύτερο από μια σταθερά καλή και παραγωγική δισκογραφία. Stoner με λίγο παραπάνω punk rock προσέγγιση.
Summoning - Dol guldur
15 Jaq panzer - IV judgement. Πολύ καλό αν και τα επόμενα τρία τα θεωρώ ανώτερα καθαρά. Όπως και να έχει σημαντική επανεμφάνιση.
14 Cauldron born - Born of cauldron. Μεγάλοι μύστες οι τύποι. Και fantasy γουστάρουν και us power και τσίτα τα γκάζια. Εξαιρετικοί παίκτες. Δισκάρα από αυτές που λογικό ήταν να μην φανούν τότε αλλά was keeping the flame alive.
13 Deceased - Fearless undead machine. Thrash με φοβερά ριφ και λίγο death. Φοβερή μπάντα.
12 Saxon - unleash the beast. Έχουν έρθει για τα καλά κύριοι και κυρίες.
11 Hellacopters - Payin’ the dues. Το πιο feel good album της λίστας.
10 Scald - Eill of the gods … Δίσκος που πήρα χαμπάρι τα τελευταία δύο χρόνια μου άρεσει και ακόμα ανακαλύπτω. Μοναδικός ήχος.
9 Rotting christ - Dead poem
8 Megadeth - Cryptic writings . Τέλος εποχής με άλλο ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Έχει κομματαρες μέσα. Προσωπική αδύναμια.
7 Fates warning - APSOG Απογύμνωση και μόνο ουσία. Ανατριχιλες μετά.
6 Acrimony - Tumuli Shroomaroom. Stoner metal, βαρύ, μπαφιασμενο. Με ριφ και πολλή (-ες) ουσία(-ες).
5 Mogwai - Young team. Είχα ένα φίλο ο οποίος δεν άκουγε metal απλά μια μέρα μου λέει φίλε άκου αυτούς εδώ είναι ωραίοι μελωδικοι. Τους βάζω όταν διαβάζω και γουστάρω πολύ. Εν τω μεταξύ θα ερχόντουσαν σε ένα φεστιβάλ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Πλατεία Πρωτομαγιάς ( γέφυρα Πεδίον Άρεως), μαζί με Αγγελάκα. Άκουσα λιγο, μου άρεσαν αρκετά και πήγα στη συναυλία. Ήταν εμπειρία ζωής για τα απαίδευτα τότε αυτακια μου. Με μέτριο ήχο που πήγαινε όπου φυσούσε ο άνεμος βέβαια αλλά αυτό ήταν. Το young team κόλλησε στο cd player.
4 The gathering - Nighttime birds In Anneke we trust
3 Savatage - Wake of magellan. Το όραμα του Quin για τους Savatage σιγά σιγά εκπληρωνεται εδώ. Το πιο θεατρικό/musical άλμπουμ μέχρι τωρα. Το αγαπάω πολύ. Το άκουσα μετά από καιρό και στα τελευταία τρία λεπτά του ομώνυμου τραγουδούσα φωνάζοντας με δάκρυα στα μάτια και η γυναίκα μου να μου λέει πας καλά?
2 Radiohead - Ok computer . Είμαι και εγώ από αυτούς που δεν πολύ γουστάρουν μέχρι που ανακαλύπτω ότι γουστάρω πολύ γιατί μιλάμε για δισκάρα. Τέλειο από πολλές απόψεις.
1 Bruce Dickinson Accident of birth. Αν και τον ήχο του ο Bruce τον κατοχύρωσε πλήρως δύο επόμενο, εδώ έχουμε πολλές heavy metal κομματαρες, με φωνητικά Dickinson και ήχο απαράμιλλο. Το θυμόμουν λιγότερο καλό είναι η αλήθεια. Κόλλησα λίγο τώρα που το άκουσα μετά από καιρό.
30 Likes
Φοβερή χρονιά, κυρίως προετοιμασία για όσα έρχονταν.
1) Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Μαγικός δίσκος, εναλλάσσεται με το Accident κάθε μέρα και λεπτό για καλύτερο άλμπουμ του. Ό,τι ίσχυαν σε εκείνο για το πώς νιώθω όταν το ακούω, ισχύει και στο Chemical. Πιο heavy, πιο μοντέρνο, παράλληλα νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα μεσαιωνικό παραμύθι. Που κολλάει η folk και οι πολυφωνίες με τα υπέρβαρα κοφτά riff? Πώς το απόλυτα ανεβαστικό Trumpets of Jericho χωράει δίπλα σε ένα ψυχοφθόρο Alchemist όπου το τελείωμα με τη θεϊκή μελωδία του ομώνυμου με σκοτώνει? Κι όμως, όλα γίνονται στο Chemical Wedding.
Τεράστιος Bruce, πλάκα έκανε στο σύμπαν.
2) Gov’t Mule - Dose
Σοβαρή υποψηφιότητα για καλύτερο άλμπουμ τους. Γουστάρω πώς συνδυάζουν το heavy blues rock τους (τι μπάσιμο το Blind Man in the Dark) με κομμάτια μεγάλου συναισθηματικού φορτίου (απίστευτη μελωδία στο Towering Fool), jazz (Thelonious Beck), gospel (John the Revelator), folk/ world music Zeppelin-ικά στο Raven Black Night. Και κερασάκι διασκευάρα Beatles (She Said, She Said). Αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής ο Haynes που γράφει κανονικά riff, μελετημένα, έξυπνα, δεν αρκείται να πετάξει τίποτα χιλιοακουσμένα δωδεκάμετρα. Ακολουθούν την τακτική 60-70ς rock group να αγνοούν ταμπέλες και ιδιώματα. Όλα χωράνε, αρκεί να σπέρνουν. Κι εδώ δεν υπάρχει περιττή στιγμή. Ι shall return λέει ο αρχηγός στο τέλος. Άντε, σε περιμένουμε.
3) Silver Jews - American Water
Ίσως θα έπρεπε να έχω αναφερθεί νωρίτερα σε αυτή την απίστευτη μπάντα και τον ιθύνοντα νου της, τον David Berman. Αν και όλα τα άλμπουμ τους μπορώ να τα προτείνω, 2 έχω ακούσει αρκετά και για καιρό για να αναφέρω, οπότε έτσι θα κάνω.q
American Water λοιπόν. Lo-fi indie/ country rock. Είμαι σίγουρος πως το “country” που αναφέρω πολύ συχνά, κάνει κάποιους να κοιτάνε αλλού. Αλλά δεν μιλάω αναγκαστικά για τελειωμένους rednecks (κάποιες φορές ναι :P), αναφέρομαι συνήθως σε μουσική επιρροή που κάποιες φορές απλά αχνοφαίνεται. Πραγματικά είναι κρίμα κάποιοι καλλιτέχνες να μην δοκιμάζονται πριν απορριφθούν.
Όπως και να έχει, εδώ μιλάμε για μελαγχολία. O Berman, καταθλιπτικός και ναρκομανής, τράβηξε πολλά ζόρια στην σύντομη ζωή του και βγαίνει αυτό στην μουσική τους.
Αφτιασίδωτος ήχος, χύμα, έξυπνα chord changes, όμορφες μελωδίες, λίγες “κακοφωνίες”, φουλ συναίσθημα. Ακόμα με ξεγελά το Night Society, μου δίνει μια ανάσα (instrumental, δυναμικό, υπέροχο). Αμέσως μετά όμως βυθίζομαι πάλι. “Not much water coming over the hill……”. Fuck! H μουσική τους είναι trip και όλα μοιάζουν κάπως μάταια όταν τους ακούω. Αλλά είναι και αυτό μια φάση, ένα συναίσθημα λίγο πολύ γνώριμο.
“Instead of time there will be lateness, And let forever be delayed.” λέει ο ποιητής… Yeah man, sure…
4) Pearl Jam - Yield
Θυμάμαι νομίζω κάποιος στο χάμερ να κράζει Yield γιατί γίνανε punk έλεγε ή κάτι τέτοιο (ok φίλε, μάλλον έχασες και τα 4 προηγούμενα άλμπουμ τους). Τι δισκάρα είναι αυτή! Ίσως το πιο πολυπαιγμένο μετά το VS. Aρχικά με ξένισε αλλά με ώθησε να το ακούσω ξανά και ξανά. Brain of J, Faithful, Given to Fly, Do the Evolution, MFC, Low Light… Πόσες κομματάρες έχουν ακόμα στο μυαλό τους. Το άλμπουμ μου βγάζει κάτι πιο pop σαν συνολικη αίσθηση (στην λογική πως οι U2 είναι pop) και νιώθω μια διαρκής τάση για εξερεύνηση. Τους βγαίνει πάντως. Ακόμα κι όταν ακούω το (φαινομενικά) καλαμπούρι του Push Me, Pull Me, γουστάρω. Θεόρατο άλμπουμ, στα 2-3 κορυφαία τους μάλλον. Είχαν ακόμα λίγο να δώσουν.
5) Moe. - Tin Cans And Car Tires
Από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της jam σκηνής και μάλλον top-2 από Moe. Δουλεμένα τραγούδια. Όπως το Spaz Medicine με τις αλλαγές σε tempo, τα πνευστά, το θορυβώδες κιθαριστικό solo πάνω σε ένα σχεδόν μεξικάνικο ρυθμό. Ή ακόμα καλύτερα το Plane Crash. Η εισαγωγή με τα έγχορδα σε βρίσκει απροετοίμαστο. Ξεκινά αργά και βαριά με ένα tempo που θα ταίριαζε σε mid-90s Black Crowes, στο verse γίνεται παιχνιδιάρικο με μια funky-bluesy κιθάρα, το chorus ροκάρει, πάλι βαριές κιθάρες με έγχορδα ταυτόχρονα, φοβερό… Ή το It με τη riff-άρα και την ωραία αρμονία στο ρεφρέν. Περιέργως, αν και το εκρηκτικό funk στοιχείο που έβγαινε μπροστά στα προηγούμενα άλμπουμ σχεδόν απουσιάζει, δε μου λείπει από αυτό το άλμπουμ. Εδώ πήγανε για έναν πιο back to basics/ rootsy/ southern ήχο και τους βγήκε. Δισκάρα από τις λίγες.
6) Susan Tedeschi - Just Won’t Burn
Το ντεμπούτο της ήταν οκ, έδειχνε potential αλλά δεν ήταν κάτι αξιοσημείωτο. Εδώ κάνει άλματα, εκτελεστικά, ερμηνευτικά και κυρίως, συνθετικά. Αψεγάδιαστος δίσκος. Η χροιά της με πεθαίνει. Kαι στα blues τραγούδια και στα soul, όταν τραγουδά μελωδικά, δίνει την ψυχή της. Σίγουρα η αγαπημένη μου γυναικεία φωνή τα τελευταία πολλά χρόνια και μια από τις αγαπημένες μου έβερ. Εδώ βρίσκεται η φοβερή της διασκευή στο Angel from Montgomery του σπουδαίου John Prine που συχνά βρίσκεται και στο σετ των Tedeschi Trucks Band. Και κάποια original τραγούδια της σαν το Found Someone New με το ψυχεδελικό solo του θεού Sean Costello, είναι εξαιρετικά όμορφα. Θεότητα.
7) Billy Bragg & Wilco - Mermaid Avenue
Ζήτησε λέει η κόρη του θρύλου, Woody Guthrie, από τον Billy Bragg να μελοποιήσει κάποιους στίχους του πατέρα της που δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ. Κι αυτός πήρε σαν “backing band” τους Wilco οι οποίοι στην πραγματικότητα συνεισέφεραν και στην σύνθεση τραγουδιών. Και προέκυψε δισκάρα. Ένα μικρό διάλειμμα των Wilco στην πορεία για τα αστέρια και μια ευεργετική συνεργασία για τον Bragg. Ασφαλώς πιο folk/ country απ’ ότι θα περίμενε κανείς από τους συντελεστές (στην παρούσα φάση τους) αλλά χωρίς να απαρνιούνται τις πιο rock και pop καταβολές τους. Το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Κι εντάξει εγώ μπορεί να μην είμαι πολύ αντικειμενικός με τα πρώτα κάμποσα χρόνια των Wilco (κλάμα εδώ κάτι She Came Along to Me, At My Window Sad and Lonely, One by One), αλλά ο Bragg δεν πάει πίσω (Eisler on the Go, ζωντανεύει το φάντασμα των The Band στο Ι Guess I Planted, φανταστικό The Unwelcome Guest). Ακόμα και στα τραγούδια που είναι σχεδόν one man show τα πάει περίφημα. Εξαιρετικό.
8) Derek Trucks Band - Out of the Madness
Επιβεβαίωση των όσων δήλωσε στο ντεμπούτο του. Blues rock κυρίως και jazz, με φανταστικούς guest να προσθέτουν πόντους στο τελικό αποτέλεσμα (Warren Haynes, Jimmy Herring, Larry McCray). Εδώ οι διασκευές είναι σε blues standards σε σχέση με τις πολλές jazz του ντεμπούτου και δίνουν μια μεγαλύτερη ομοιογένεια στο άλμπουμ. Κάτι που δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για τον Tucks, όπως φάνηκε και στη συνέχεια. Όπως και να’ χει, η εκτελεστική και συνθετική του δεινότητα βγάζει μάτια. Είτε σε fusion χωράφια, είτε σε ηλεκτρισμένα και ακουστικά blues, είτε σε κομμάτια που φέρνουν τα πρώτα αρώματα από Ινδική μουσική, βάζει τα γυαλιά σε πολλούς δημοφιλείς μουσικούς. Γίνεται στα 18 σου να είσαι φτασμένος μουσικός? Γίνεται…
9) The Haunted - The Haunted
Είναι φοβερό το πώς επέδρασαν οι Haunted στο μέταλ στα τέλη των 90s. Ξαφνικά ήταν πάλι κουλ να παίζεις thrash. Μιας και τους έζησα στα ντουζένια τους, έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί τους. Σε φάση να σκέφτομαι τότε “ποιοι Slayer τώρα” και τέτοια γραφικά. Αφού σαν Slayer παίζανε. Άντε και λίγο At the Gates. Αλλά ήταν αυτό το θηρίο ο Dolving που έκανε τα πάντα να μοιάζουν εντελώς στην τσίτα. Μόνο ριφάρες, πολλή οργή, φοβεροί στίχοι. Ιδανικό άλμπουμ όταν έχεις απίστευτα νεύρα και θες να ξεσπάσεις. Ευτυχώς μου συμβαίνει σπάνια. Ούτε μισή νότα για πέταμα.
10) Spiritual Beggars - Mantra III
Τι μπαντάρα ρε φίλε. Γουστάρω πως, αν και rock στην ουσία (έστω heavy rock), μπαίνει το Homage και είναι σαμπαθικό αλλά το heavy το σαμπαθικό, το καλό. Και μην ακούσω για stoner, εδώ όλα βρωμάνε 70ς (εκτός από το ασήκωτο βάρος της κιθάρας). Θεωρώ πως το επόμενο είναι ελαφρώς καλύτερο αλλά εδώ έχουν βρει ήδη τον ήχο τους. Απλά εκεί είχε “περισσότερα Euphoria” (περισσότερα κομμάτια με hit quality ας πούμε). Kατά τ’ άλλα, προσκύνημα.
Few honorable…
Son Volt - Wide Swing Tremolo
Γεια σας, ήρθε ο μπαμπάς σας.
Με συγκινεί όταν από καλλιτέχνες που αγαπώ, ανακαλύπτω πως album after album, they deliver. Λίγο πολύ ξέρεις τι να περιμένεις από τους Son Volt. Alt Country/ Rock του υψηλότερου επιπέδου. Ενίοτε με μερικές φρέσκιες ιδέες. Όπως όταν σκάει το ηλεκτρισμένο Straightface με την παραμορφωμένη φωνή. Το άλμπουμ ροκάρει αρκετά, σε σημεία μου δίνει μια αίσθηση REM, όπως και μελλοντικές alt country bands. Σε φάση, εγώ σας δείχνω κι εσείς μαθαίνετε. Φοβερός δίσκος νο.7.
Gillian Welch - All Among the Yearlings
Αν έπιασε τον κόσμο απροετοίμαστο στο πρώτο της άλμπουμ, εδώ απλά επιβεβαιώνει πως δεν ήταν πυροτέχνημα. Δεν εκπλήσσει τόσο όσο στο ντεμπούτο αλλά πάλι έχει εξαιρετικό storytelling, με ένα σχεδόν αποκλειστικά ακουστικό ήχο και υπέροχες folk μελωδίες που όμως αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Τα καλύτερα πάντως έρχονταν.
Cross Canadian Ragweed - Carney
Απλό και όμορφο ντεμπούτο. Southern/ Country rock, λιτές συνθέσεις με ωραίες εκτελέσεις και μελωδίες, πλήκτρα να δίνουν το απαραίτητο χρώμα και κιθάρες να κεντάνε. Ώρες ώρες, φαντάζομαι κάποιον μη εξοικειωμένο να με ρωτά για δισκάρες του '98, να του προτείνω αυτό και να μένει αδιάφορος. Δεν ακούς κάτι νέο, κάτι “εντυπωσιακό”. Αλλά τι παραπάνω χρειάζεται κάποιος στη ζωή του πέρα από όμορφα τραγούδια? Ειδικά όταν το κάνεις με συνέπεια, όπως αυτοί οι τύποι, δεν είναι και απλό. Ιδανικό άλμπουμ για να περνάω καλά, να μπαίνω στα συνήθως laid-back grooves και τα catchy hooks του και να χαλαρώνω τις ζεστές μέρες που έρχονται. Θα φορεθεί πολύ και φέτος το καλοκαίρι.
Molly Hatchet - Silent Reign of Heroes
Αν εξαιρέσεις την γλυκιά μπαλάντα, Just Remember, το άλμπουμ σπέρνει. Κομματάρες, Mississippi Moondog, Blue Thunder, Junk Yard Dawg… Επίσης, I’m a sucker για Hatchet epics, τύπου Free Bird, να ξεκινούν αργά και να γίνονται uptempo με διαγαλαξιακές σολάρες. Οπότε πέραν του ομώνυμου που ακολουθεί τη συνταγή, ορθώς βάζουν ένα ακόμα μετά, το φανταστικό Saddle Tramp, από τα καλύτερα κομμάτια τους ever. Το ακουστικό rendition του Fall of the Peacemakers δεν φτάνει το ορίτζιναλ με την καμία αλλά δεν μας χαλάει κιόλας. Δισκάρα.
Nashville Pussy - Let Them Eat Pussy
Δε μου συγχωρώ πως δεν τους έχω δει live. Rock ‘n’ roll όπως πρέπει. Punk, Motorhead, λίγο southern σαν αίσθηση κυρίως (σε αυτό το άλμπουμ). Καθόλου σοβαρό (δείτε εξώφυλλο), ενοχλητικό και με πολλές “στιχάρες”. Sex, drugs and rock ‘n’ roll. And attitude.
I’m a man
Real motherfucker
You ain’t shit
Just another sucker.
Monster Magnet - Powertrip
Aν με ρωτούσε κάποιος αν θα έκανα αναφορά σε ένα δίσκο των Monster Magnet, ποιος θα ήταν, μάλλον θα του απαντούσα το Dopes… Kαι να που είμαστε στο 1998 και μιλάω για το Powertrip.
Είναι πιο καβλερό γαμώτο, είναι πιο rock ‘n’ roll, τους πάει καλύτερα. Γεμάτο χιτ, με γαμάτα ριφ, σούπερ catchy και τόνους attitude. Μεγάλο πάρτυ. Ομολογώ πως έχω βαρεθεί λίγο το Space Lord αλλά κάτι 3rd Eye Landslide, Crop Circle, Tractor, το ομώνυμο είναι για πολλά ξενύχτια.
Running Wild - The Rivalry
Το τελευταίο φανταστικό άλμπουμ των Running Wild και μάλλον υποτιμημένο ακόμα κι από άτομα που τους γουστάρουν (?). Το ομώνυμο είναι ΕΠΟΣ. To Firebreather ΕΠΟΣ. To Return of the Dragon ΕΠΟΣ. EΠΗ ΕΠΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Τι κι αν όλα κάτι θυμίζουν? Δεν είναι πάντα εύκολο να κοπιάρεις τον εαυτό σου καλά. Ριφάρες και σολάρες δίχως αύριο. Rock ‘n’ Rolf! \m/
27 Likes
συμπληρωθηκε!! παμε για αλλα…
12 Likes
την γαμήσαμε!!!
4 Likes
Ναι ρε Fates !!!
κι ας μην έφτασε στην 5αδα μου 
@anhydriis στα χονοραμπλ μενσιονς ανέφερα και το Widow’s Weeds των Tristania (άξιζαν 10άδα, αλλά τώρα δεν γαμιέ…), αν δεν τους θυμηθεί κάνας άλλος όμως, μην παραλείψεις να τους κανεις ειδική μνεία στα χονοραμπολ…
1 Like
1998
Anathema-“Alternative 4”
The Gathering-“How to Measure a Planet?”
Bruce Dickinson-“Chemical Wedding”
Blind Guardian-“Nightfall in Middle-Earth”
Iced Earth-“Something Wicked This Way Comes”
24 Likes
Τεράστιε @anhydriis που σου βγαίνει η πίστη κάθε Κυριακή βράδυ, στο νούμερο 1 νομίζω είναι ανάποδα τα νούμερα, 20 εμφανίσεις σε λίστα και 8 πρώτες θέσεις. 
4 Likes
Εξαιρετικά 
Αυτο ομολογω δεν το ειχα ξανακανει!!! 
Θα διορθωθεί… χιχιχι θενκς!!!
4 Likes
Καλα ποτε δεν ξερεις, μπορει να συμβει κιολας.
Εγω εβαλα το RELOAD ας πουμε στην 1η μου θεση, αλλα οχι στην λιστα μου!
3 Likes
Βαλε και αυτο το πινακακι με τα ποσοστα οποτε μπορεσεις!
1 Like
Αγορίνα μου, καλά τα λέμε όλοι, αλλά… πήγαινε πρώτα διακοπές 
Μετά από τόση δουλειά, εμείς θα πρεπε να στις πληρώσουμε. 
2 Likes
απιστευτο. καταφερα και εκανα απουσια
ηταν ομως μια πολυ δυσκολη εβδομαδα
(edit: και μια πολυ δυσκολη κυριακη με απειρες ωρες δουλειας και τα simulation software ζορικα και taking loads of time and resources)
it’s funny -
επεστρεψα με χρωστουμενο ημι-σινδονι του '88 και αμελησα το '97
poetic - i still live with a decade’s lag
η λίστα μου είναι (και οι ψήφοι μου θα ήταν)
TOP FIVE of the late Curehead (RIP)
- GRIP INC - Nemesis
- Septic Flesh - Orphidian Wheel
- On Thorns I lay - Orama
- Rotting Christ - a dead poem
- Bruce Dickinson - Accident of birth
αν κατάλαβα σωστά δε θα άλλαζε το αποτέλεσμα
σε κάθε περίπτωση σας ζητώ συγγνώμη για την απουσία
that was UNfabulous 
η 1η απουσια από όταν μπήκα στο παιχνίδι
(έχασα το 1970 μέχρι να ξυπνήσω)
my excuse? I ran low on glitter today
21 Likes
Μόλις συνειδητοποίησα ότι είμαι ο μόνος που ψήφισε Saxon
Ένα έχω να πω:
ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ, ΦΟΡΟΥΜ!
9 Likes