Ναι ρε Fates !!!
κι ας μην έφτασε στην 5αδα μου 
@anhydriis στα χονοραμπλ μενσιονς ανέφερα και το Widow’s Weeds των Tristania (άξιζαν 10άδα, αλλά τώρα δεν γαμιέ…), αν δεν τους θυμηθεί κάνας άλλος όμως, μην παραλείψεις να τους κανεις ειδική μνεία στα χονοραμπολ…
1 Like
1998
Anathema-“Alternative 4”
The Gathering-“How to Measure a Planet?”
Bruce Dickinson-“Chemical Wedding”
Blind Guardian-“Nightfall in Middle-Earth”
Iced Earth-“Something Wicked This Way Comes”
24 Likes
Τεράστιε @anhydriis που σου βγαίνει η πίστη κάθε Κυριακή βράδυ, στο νούμερο 1 νομίζω είναι ανάποδα τα νούμερα, 20 εμφανίσεις σε λίστα και 8 πρώτες θέσεις. 
4 Likes
Εξαιρετικά 
Αυτο ομολογω δεν το ειχα ξανακανει!!! 
Θα διορθωθεί… χιχιχι θενκς!!!
4 Likes
Καλα ποτε δεν ξερεις, μπορει να συμβει κιολας.
Εγω εβαλα το RELOAD ας πουμε στην 1η μου θεση, αλλα οχι στην λιστα μου!
3 Likes
Βαλε και αυτο το πινακακι με τα ποσοστα οποτε μπορεσεις!
1 Like
Αγορίνα μου, καλά τα λέμε όλοι, αλλά… πήγαινε πρώτα διακοπές 
Μετά από τόση δουλειά, εμείς θα πρεπε να στις πληρώσουμε. 
2 Likes
απιστευτο. καταφερα και εκανα απουσια
ηταν ομως μια πολυ δυσκολη εβδομαδα
(edit: και μια πολυ δυσκολη κυριακη με απειρες ωρες δουλειας και τα simulation software ζορικα και taking loads of time and resources)
it’s funny -
επεστρεψα με χρωστουμενο ημι-σινδονι του '88 και αμελησα το '97
poetic - i still live with a decade’s lag
η λίστα μου είναι (και οι ψήφοι μου θα ήταν)
TOP FIVE of the late Curehead (RIP)
- GRIP INC - Nemesis
- Septic Flesh - Orphidian Wheel
- On Thorns I lay - Orama
- Rotting Christ - a dead poem
- Bruce Dickinson - Accident of birth
αν κατάλαβα σωστά δε θα άλλαζε το αποτέλεσμα
σε κάθε περίπτωση σας ζητώ συγγνώμη για την απουσία
that was UNfabulous 
η 1η απουσια από όταν μπήκα στο παιχνίδι
(έχασα το 1970 μέχρι να ξυπνήσω)
my excuse? I ran low on glitter today
21 Likes
Μόλις συνειδητοποίησα ότι είμαι ο μόνος που ψήφισε Saxon
Ένα έχω να πω:
ΝΤΡΟΠΗ ΚΑΙ ΑΙΣΧΟΣ, ΦΟΡΟΥΜ!
9 Likes
Το 2004 Σάξονες
1998
Να ξεκινήσω με κάποιες mainstream δισκάρες της εποχής που αξίζουν μόνο αγάπη: Manu Chao, Calexico, Placebo, UNKLE, Air και όπως πάντα η σταθερή αξία της θεάς Tori Amos.
Πιο εναλλακτικοί μα σταθερά κορυφαίοι οι Fugazi. Δίσκος-καριέρας από Boris, οι Swans το γυρνάνε στο (επικό) drone ως The Body Lovers, οι εκπληκτικοί Melt-Banana εξελίσσονται σε κρίσιμη noise rock μπάντα. Οι Shellac τα σπάνε.
Στο prog, θαυμάσιο ντεμπούτο από Chroma Key, Devin Townsend σε άλλο ένα classic, καταπληκτική η εξέλιξη των Mansun, οι Motorpsycho σε ακόμα μια 90s κορυφή τους. Απολαυστικό το σούπερ γκρουπ των Liquid Tension Experiment, οι Threshold σε ανοδική τροχιά, η γκρουπάρα των Secret Chiefs 3 συνεχίζει την σημαντική της πορεία.
Καταπληκτικό μελωδικό metal από Shadow Gallery, Edguy, Labyrinth και μεγάλη αδυναμία στο άγουρο αλλά ψυχωμένο ντεμπούτο των Evergrey. Άγριες ανατριχίλες από τους Primordial και Solstice. Οι Anathema πλησιάζουν το πλήρες τους δυναμικό, οι Therion και οι The Gathering μαγεύουν ξανά, οι Elend εξελίσσονται σε κορυφαία dark neoclassical μπάντα. Οι Falkenbach μας κάνουν να θέλουμε να καβαλήσουμε ένα drakkar. Και σε metalcore χωράφια, οι Botch κυκλοφορούν ένα απίστευτο ντεμπούτο…
Και στην jazz, προτείνω τους δίσκους των Erik Truffaz, Dave Holland, John Zorn και Jan Garbarek.
TOP 15
15. Amon Amarth - Once Sent From The Golden Hall
Δεν υπάρχουν πολλά να πει κανείς, ένα τέρμα ψυχωμένο και πυρακτωμένο metal ντεμπούτο που κερδίζει και τον πιο ελιτιστή.
14. System Of A Down - S/t
Παρόλο που απέχουν πολύ από αυτά που έπονται, το ντεμπούτο των System υπονοεί αυτό το “κάτι” που έχουν μόνο οι σπουδαίοι. Το songwriting βέβαια ήταν ήδη ξεχωριστό.
13. Dirty Three - Ocean Songs
Ο Nick Cave έλεγε ότι οι Dirty Three είναι η καλύτερη live μπάντα στον κόσμο. Στο “Ocean Songs” τα παροξυσμικά post τους τζαμαρίσματα τελειοποιούνται τόσο που κάθε ακρόαση μοιάζει με πριβέ συναυλία.
12. Blind Guardian - Nightfall In Middle Earth
Ο καλύτερος Tolkien metal δίσκος για το καλύτερο βιβλίο του Tolkien. Και ξαφνικά οι σκοπιές στον Πολιχνίτο Λέσβου έγιναν 100% έπος.
11. Thinking Plague - In Extremis
Έξαλλη progressive rock τέχνη, παίρνει το πάλαι ποτέ RIO και το φέρνει στη νέα χιλιετία. Τεράστιος δίσκος, αν και ιδιαίτερα απαιτητικός και στριφνός.
10. Death - The Sound Of Perseverance
Η κουρτίνα πέφτει με ένα ακόμα θαυμαστό έργο, κρατάμε δε την ανάμνηση εκείνης της συναυλίας στο ΡΟΔΟΝ ως προσωπικό θησαυρό μας.
09. Neutral Milk Hotel - In The Aeroplane Over The Sea
Λίγα άλμπουμ έχτισαν τέτοιο hype, λίγα το άξιζαν τόσο. Ένα έξοχο, πολυεπίπεδο δημιουργημα από ένα από τα μεγαλύτερα ψυχάκια που έβγαλε ποτέ το rock. Αν έβγαιναν περισσότεροι τέτοιοι indie δίσκοι, well, θα άκουγα πολύ περισσότερο indie. Αριστουργηματικό κι εντελώς out of the box.
08. Bruce Dickinson - Chemical Wedding
Κρατώντας τα πολλά εξαιρετικά στοιχεία του προκατόχου του, ο Bruce και η εξαιρετική ομάδα που τον περιβάλλει κάνουν τον ήχο τους πιο σκοτεινό και πιο συμπαγή, βουτάνε στον βρετανικό μυστικισμό και γεμάτοι έμπνευση κυκλοφορούν έναν δίσκο-θρίαμβο.
07. Tortoise -TNT
Όχι μόνο η κορυφή των Tortoise αλλά κι ένα από τα καλύτερα δείγματα πειραματικού post rock. Επίσης ακόμη μια απόδειξη ότι όταν το rock δανείζεται στοιχεία από την jazz βγαίνει, συνήθως, πολύ κερδισμένο.
06. Mayfair - Fastest Trip To Cyber-Town
Προσωπικό μου κόλλημα. Εντελώς αξεπέραστο και αμίμητο σε στυλ και ατμόσφαιρα, το άλμπουμ αυτό αποτελεί την χρυσή σφραγίδα ενός εκ των πιο παράξενων γκρουπ που έβγαλε ποτέ το metal - κι ας μην είναι πια metal εδώ. Ένα αιώνιο, θαμπό αίνιγμα, ένα trip που ποτέ δεν θα αποκωδικοποιηθεί πλήρως.
TOP 5
05. Pain Of Salvation - One Hour By The Concrete Lake
Καταλαβαίνω πως οι περισσότεροι θεωρούν ανώτερο το Entropia, όμως εγώ τους έμαθα και τους λάτρεψα με αυτό. Το οικολογικό του concept είναι άψογο, η ακαδημαϊκότητα της προσέγγισης τους είναι εντελώς παράταιρη για την metal πραγματικότητα της εποχής και το μοναδικό συνθετικό στυλ των PoS εξακολουθεί να σμιλεύεται με προσοχή. Inside, Big Machine, Black Hills και Pilgrim προφανώς θα χωρούσαν σε ένα best of… οι Pain Of Salvation είναι πια έτοιμοι για το αριστουργηματικό τους σερί.
04. Massive Attack - Mezzanine
Το αποκορύφωμα της τέχνης των θρυλικών Massive Attack είναι πιθανόν και η τελειοποίηση ενός ολόκληρου genre. Το Mezzanine στέκεται κάπως απομονωμένο και παρατηρεί από κάπου ψηλά τα τεκταινόμενα στον pop κόσμο, όντας ακόμα ένα βλοσυρό, ιδρωμένο, αστικό μα και πάνσοφο δεκάρι.
03. Gorguts - Obscura
Στο σήμερα, όταν ένα άλμπουμ διαθέτει ψήγματα της τεχνικότητας, της φαντασίας, της δυσαρμονίας του “Obscura” χαρακτηρίζεται νεωτεριστικός. Φαντάσου πόσο μπροστά ήταν αυτό το άλμπουμ πριν 25 χρόνια. Οι θεοί Gorguts δεν φαντάστηκαν το μέλλον της μουσικής: το έπλασαν μόνοι τους. Ένα από τα καλύτερα death metal άλμπουμ που βγήκαν ποτέ.
02. Ulver - Themes from William Blake’s Heaven and Hell
Αν θεωρήσουμε ότι, συνολικά, η νορβηγική σκηνή την περίοδο 95-99 έκανε πολλά πράγματα για να μας κάνει να καταλάβουμε τα όρια της μεταλλικής τέχνης αλλά και την ίδια την αντίληψη μας περί εξέλιξης, αυτό το άλμπουμ είναι ένας από τους θεμέλιους λίθους της. Αλλαγή, εξέλιξη, αιώνια μεταμόρφωση: Οι σημαντικότεροι καλλιτέχνες σε όλες τις εποχές αντιλαμβάνονταν ότι αυτές οι ιδέες είναι μονόδρομοι, ακόμα και μέσα στα πλαίσια της δημοφιλούς κουλτούρας. Από τον μεταλλικό κόσμο, ίσως κανείς άλλος δεν τις ενσωμάτωσε όπως οι Ulver. Θα μιλήσουμε πολλές φορές ακόμα για αυτούς σε επόμενες λίστες. Αυτή εδώ η αλμπουμάρα όμως είναι ίσως και το πιο σημαντικό έργο της καριέρας τους, ως καλλιτεχνική δήλωση. Ένα γαμημένο, ανορίοτο έπος.
1. Refused - The Shape Of Punk To Come
Κατ’ εμέ, ένα από τα σπουδαιότερα rock άλμπουμ που γράφτηκαν ποτέ. Είναι δείγμα εξωφρενικού ταλέντου το να μπορείς να αποδώσεις τόσο κρυστάλλινα ένα σύνθετο μουσικό και νοηματικό όραμα, από ότι φαίνεται όμως οι Refused τότε χτυπήθηκαν από κάποιο κεραυνό έμπνευσης. Κοφτερά riffs μπλέκονται με electronics, swing πιατίνια, τσέλα και οργισμένες λέξεις και το άλμπουμ αυτό, τέλειο σε κάθε του δευτερόλεπτο, κατακτάει την αθανασία επειδή απλώς θέλησε να αναμετρηθεί με την στασιμότητα. Όχι μόνο την διέλυσε, έδειξε και τον τρόπο πως γίνεται για όλους όσους θα ακολουθήσουν. Ένα από τα πιο progressive πράγματα που έβγαλε ποτέ, όχι μόνο το hardcore, αλλά το σκληρό rock γενικώς.
Best Cover: Falkenbach - …Magni blandinn ok megintiri…
38 Likes
Πριν πιάσουμε το 1998, λίγες σκέψεις σχετικά με τα αποτελέσματα του 1997.
Άξιζαν μια πρωτιά οι Fates Warning. Ήταν μια μικρή έκπληξη που ήρθε με το APSoG, ενώ έχουν προηγηθεί κάτι Parallels, κάτι Awaken the Guardian, ή ακόμη, το Perfect Syymetry. Θα μου πεις το 1986 ή το 1991 ο ανταγωνισμός ήταν εξαιρετικά υψηλός, αλλά και πάλι, το 1997 ήταν η χρονιά που κυκλοφόρησε το OK Computer!
Ας πούμε εδώ, επειδή παραδόξως απουσιάζει από την όπως πάντα εξαιρετικά επιμελημένη (ειδικά στον αισθητικό τομέα, αυτά τα εισαγωγικά εξώφυλλα είναι φοβερά) παρουσίαση του φίλου @anhydriis , ότι το ποσοστό επί των διαθέσιμων ψήφων που συγκέντρωσε ο νικητής είναι μόλις 25,51%, το δεύτερο χαμηλότερο έως τώρα, ενδεικτικό της διασποράς των προτιμήσεων.
Επίσης, εκ παραδρομής αναφέρεται ότι το εν λόγω APSoG είχε “8 εμφανίσεις σε λίστα, και 20 πρώτες θέσεις”, κάτι αδύνατον ακόμη και για τους Fates Warning! Αν θέλουμε μάλιστα να είμαστε και ιστορικά ακριβείς, η φωτογραφία του συγκροτήματος που συνοδεύει το εξώφυλλο του album δεν απεικονίζει την σύνθεση που το ηχογράφησε μιας και είχαν αποχωρήσει οι Aresti και DiBiase! Κρίνοντας από τις παλιότερες λίστες του ο @anhydriis δεν πρέπει να είναι οπαδός των Fates – διαστροφή, αλλά εμείς τον αγαπάμε όπως και να ‘χει!
11 Likes
Αν ειχε συνολικα 8 εμφανίσεις και παρόλα αυτά καταφερε να εχει 20 πρωτιές ίσως πρέπει να τεθεί όρος νηφαλιότητας των καταμετρητών… 
5 Likes
1998, ή μια ακόμα καταπληκτική χρονια
1. Therion- Vovin
Ο αγαπημένος μου δίσκος από τους αγαπημένους Therion. Τα μεγαλοπρεπή the rise… και birth… το μυστηριώδες wine of aluqah, το έπος το clavicula nox, η επιστροφή σε λίγο πιο μεταλλικές φόρμες the wild hunt, το μεγαλειώδες eye of Shiva, το κυκλοθυμικό black sun και μετά τα δύο πρώτα κομμάτια της τριπλέτας μαζί με την εισαγωγή τους (opening -morning star, black diamonds) και το αριστουργηματικό κλείσιμο του δίσκου με το raven of dispersion συνθέτουν έναν από τους πολύ αγαπημένους μου δίσκους από τα 90s, που δεν έχει χάσει απολύτως τίποτα από την αίγλη του σήμερα, 25 χρόνια μετά.
2. Anathema- Alternative 4
Ξεκινώντας με το όμορφο shroud of false και τα κάπως uptempo-μουσικα και μόνο - θεϊκά fragile dreams και empty και μετά ξεκινάει το “ξύλο”. Και σαφώς δεν αναφέρομαι σε κοπανημα και blastbeats, αλλά σε ένα δισκο που, αγαπητοί συνφορουμιτες, αν βάλω να ακούσω σε στιγμή που δεν είμαι και στα καλύτερα μου είναι δεδομένο πως θα με τη γκαμησει τη μπουφάν. Απίστευτα βαρύς συναισθηματικά, στιχουργικά και ερμηνευτικά δίσκος, υπέροχη μουσική, ούτε ένα απλά καλο κομμάτι, όλα καταπληκτικα.
3. Offspring - Americana
Το τελευταίο της αγιας πεντάδας των offspring (όχι πως δίσκοι όπως τα επόμενα τρια δεν ήταν αξιόλογα, ή ακόμα περισσότερο το διαφορετικό και εξαιρετικό days go by και το αρκετά αξιόλογο προπερσινο τους. Έχω μεγάλη αδυναμία στους Offspring, γαμω την Παναγιά των Παρισίων). Έχει πασίγνωστες χιταρες (why don’t you get a job, the kids aren’t alright, pretty fly), λιγο λιγότερο πασίγνωστες χιταρες (have you ever, staring at the sun, walla walla, she’s got issues, feelings, americana), γαμάτα deep cuts (the end of the line, no brakes), και ένα κρυφο διαμαντι (pay the man) στο οποίο δηλώνουν για ακόμα μια φορά την αγάπη τους για τις ανατολίτικες κλίμακες. Λίγοι δίσκοι μου φτιάχνουν τη διάθεση όσο αυτός.
4. Blind guardian- Nightfall in middle earth
Μέσα στο δικό τους κόσμο που έχουν ήδη μπει από το somewhere far beyond και μετά, οι βαρδοι παίζουν αυτο που μόνο αυτοί ξέρουν και το παίζουν τέλεια για ακόμα μια φορά. Λιγότερο “ντου από παντού” και περισσότερο μελωδικό από το έτερο αριστούργημα που προηγήθηκε, έχει μέσα κάτι κομμάταρες αδιανόητες. Ξεκίνησα να τα γράφω, αλλά θα πρέπει να τα γράψω όλα σχεδόν, εκτός από τα σύντομα περάσματα ανάμεσα στα κομμάτια που τρώνε skip εδώ και πολλά χρόνια. Μοναδικό.
5. Bolt thrower - Mercenary
Ω θεοί του τεθ μετσολ, δεν είχα βάλει ως τώρα Bolt Thrower σε πρώτη πεντάδα. Μια μπάντα που δεν έχει βγάλει ούτε κατά διάνοια μέτριο δίσκο, αλλά μόνο δισκαρες και ακόμα μεγαλύτερες δισκαρες.Το Mercenary είναι σίγουρα στους 3-4 αγαπημένους μου δίσκους τους, πάει πριονοκορδέλα από την αρχή μέχρι το τέλος, είναι υπέρβαρο, υπερπορωτικο, και διαολε έπρεπε να μπει πεντάδα, ότι άλλο καταπληκτικό και να έχει κυκλοφορήσει αυτή τη χρονιά
6. Bruce Dickinson - Chemical wedding
Σε μια σόλο καριέρα που πήγαινε από το καλό στο καλύτερο, ο Μπρους μετά από τον καλύτερο Maiden δίσκο που έβγαλε οποιοσδήποτε εκτός από το main franchise, αλλάζει το ύφος, το κάνει πολύ πιο σκοτεινό, πιο προοδευτικό, κρατάει τις καταπληκτικές ερμηνείες και παραδιδει άλλη μια μεγάλη δισκαρα
7. System of a down - S/T
Το πιο εμφατικό ΕΡΧΟΜΑCTE του 1998, μια σειρά από μεγάλες κομμάταρες, ένα ύφος που θα τελειοποιηθει σε δύο ίσως και τρεις- σχεδον σίγουρες- καταχωρήσεις πεντάδας τις επόμενες βδομάδες, το σαράκι που μας τρώει και ένα από τα μεγαλύτερα what if της γενιάς μας. Όσο κι αν κάποιος μπορεί να διακρίνει επιρροές σε αυτούς (FNM, σφαγείς, αρμενικη παράδοση κα), ποτέ κανείς δεν έπαιξε σαν τους system of a down. Κάντε κάτι ρε μλκς, αλήθεια τώρα 
8. Διάφανα Κρίνα - Κάτι σαραβαλες καρδιές
Όνομα και πράγμα. Απίστευτα βαρύ και μελαγχολικό, φεύγοντας σταδιακά από τις πιο σκληρές ροκ φόρμες μέρους του ντεμπούτου, συνεχίζουν τις μοναχικές περιπλανησεις τους. Μια μπάντα που δεν έβγαλε ποτέ μέτριο δίσκο, αλλά προσωπικά άργησα να εκτιμήσω το έργο τους από το τρίτο άλμπουμ και μετά. Το άλμπουμ βέβαια της συγκεκριμένης χρονιάς είχε εκτιμηθεί, χιλιοακουστει και αγαπηθεί από τότε, και δεν έχει χάσει τίποτα από τη μοναδικότητα του ακόμα και σημερα. Βάλτε να πιούμε.
9. Rob Zombie - Hellbilly Deluxe
Μεγάλη δισκαρα από τον άρχοντα του groove, του industrial rock/metal και της horror θεματολογίας. Ριφαρες, ρεφρεναρες και creepy ατμόσφαιρα από την αρχή μέχρι το τέλος.
10. Opeth- My arms your hearse
Έχουν ήδη βγάλει ένα αρκετά αξιόλογο ντεμπούτο και μια δισκαρα σαν δεύτερο άλμπουμ, οι Σουηδοί εδώ είναι ένα μικρό κλικ πριν αρχίσουν να παραδίδουν αριστουργήματα (τόσο μικρό το κλικ που ήδη τη β πλευρά του MAYH ήδη την λες και αριστουργηματικη). Οι καταπληκτικές ιδέες υπάρχουν ήδη, τα περίφημα γυρίσματα τους, ο συνδυασμός της καταπληκτικης τόσο στα καθαρά φωνητικά όσο και στα growls φωνής του Μιχαλάκη με τις ριφαρες και τις πολύ ωραίες ακουστικές κιθάρες, τα απολύτως αξιομνημόνευτα μέρη, όλα είναι εδω. Τι λείπει? Ίσως ένα μικρό ραφιναρισμα των ιδεών, λίγο καλύτερη παραγωγή, λίγο καλύτερο editing και από το επόμενο και μετά θα παραδώσουν ένα σερί από αριστουργηματα. Αν δεν είχαν ακολουθήσει αυτά, θα μνημονεύαμε το MAYH σαν ένα κρυφό διαμαντι του ατμοσφαιρικού death των 90s.
Edit: +1 ξεχασα το Symphony of the Enchanted Lands, ω θεοι, δισκαρος και αυτο, και το αγαπημενο μου Rhapsody επισης. Εντεκαδα λοιπον γιατι δεν θελω να αφαιρεσω καποιο που εχω ηδη γραψει και δυο λογια.
Εξώφυλλο:
34 Likes
Το 1998 βγήκαν δύο ταινίες αριστουργήματα, το American history x και το The Truman show, ένα από τα αγαπημένα μου games, το Baldur’s Gate και ο Zidane πήρε το μουντιάλ. Πάμε και στη δεκάδα της χρονιάς που από το τρία μέχρι το πέντε προβληματίστηκα πολύ για τη σειρά τους αλλά καθόλου για τα δύο πρώτα.
1) Anathema - Alternative 4
Οι Anathema βγάζουν το αριστούργημα τους και ταυτόχρονα τον καλύτερο ατμοσφαιρικό δίσκο που κυκλοφόρησε ποτέ. Οι στίχοι που τραγουδάει η φοβερά συναισθηματική φωνή του Vincent Cavanagh είναι από τους καλύτερους που έχουν μπει σε μέταλ δίσκο.
Με το που ξεκινάει ο δίσκος βυθίζεσαι στη πανέμορφη μελωδία του πιάνου στο shroud of false και ο Vincent σου πετάει το φοβερό “we are just a moment in time, a blink of an eye, a dream for the blind”. Σε βάζει μετά στο βιολί και την κιθάρα που φέρνουν το πρώτο συναισθηματικό ξέσπασμα του δίσκου και εκεί αυτός να σου λέει “maybe I always knew, my fragile dreams would be broken for you”.
Τελειώνει, παίρνεις βαθιά ανάσα και μπαίνει το empty. Τραγούδι που πραγματικά σε αφήνει άδειο και σε κυριεύει ο πόνος της προδοσίας που αναπόφευκτα οδηγεί στο πιο οδυνηρό κομμάτι του δίσκου, lost control. Life has betrayed me once again, το πιάνο και τα τύμπανα είναι λες και ερμηνεύουν αυτούς τους στίχους για να φτάσουμε στο σημείο εκείνο… yes I am falling, how much longer till I hit the ground, I can’t tell you why I’m breaking down, do you wonder why I prefer to be alone, have I really lost control, η ακουστική κιθάρα και μετά το βιολί σε πετάνε στο τέλος.
Το Re-connect χτίζει μια κορύφωση και το δεύτερο ξέσπασμα του δίσκου για να σε οδηγήσει στο Inner Silence που βγάζει μια μοναδική αχτίδα αισιοδοξίας και τελειώνει με το χτύπο μιας εύθραυστης καρδιάς. Το ομώνυμο κομμάτι είναι το πιο βαρύ στο δίσκο, φροντίζει γι αυτό το μπάσο και τα επίπονα τύμπανα που μπαινοβγαίνουν στο δωμάτιο δίνοντας μια αίσθηση απόγνωσης.
Το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου είναι το Regret που περιγράφεται υπέροχα από ένα και μόνο στίχο του, echoes of silent cries.
Το Feel φέρνει μια ανακούφιση μέσα από τη συνειδητοποίηση του πεπερασμένου της ύπαρξης, I feel, I’m seeing so clear, I thought I was never going to die.
Ο δίσκος κλείνει με το Destiny όπου οι ίδιοι οι Anathema μας διηγούνται τι ακούσαμε.
Είναι ο αγαπημένος μου δίσκος? Δεν ξέρω, σίγουρα πάντως είναι στους δέκα αγαπημένους μου και από αυτούς που με έχουν σημαδέψει.
2) Blind Guardian - Nightfall In Middle Earth
Οι Guardian είναι οι αγαπημένοι του δεκαπεντάχρονου Meldinor και επιτέλους βγάζουν δίσκο. Ειναι εκείνες οι εποχές που αγοράζαμε το single δυο με τρεις μήνες πριν βγει ο δίσκος και έτσι είχα πάρει το mirror mirror. Είχε μέσα δυο live, μια διασκευάρα Judas Priest και αυτό το ομώνυμο υπερέπος. Περίμενα αυτό το δίσκο πως και πως και έτυχε να βγει πολύ κοντά στα γενέθλια μου, το τέλειο δώρο τότε.
Το πόσο δισκάρα είναι το Nightfall δε χρειάζεται ιδιαίτερη συζήτηση, ούτε να αναλύσω τα δομικά του χαρακτηριστικά που το κάνουν τόσο μεγάλο, νομίζω ότι το έχουν ακούσει αρκετά όλοι και είναι οικείο σε κάθε έναν από εμάς. Θα πω όμως ότι μου άρεσε τόσο πολύ που λίγες μέρες μετά πήγα και πήρα το Silmarillion και εκεί γαμήθηκε το σύμπαν μου… Πήρα μετά το Χόμπιτ, τα Lord of the rings, Le Guin, Salvatore, ξεκίνησα το DnD, τα καρτοπαίχνιδα και τελικά όλα αυτά διαμόρφωσαν σε πολύ μεγάλο βαθμό τον nerdουλα στον οποίο εξελίχθηκα. Θα έρχονταν όλα αυτά χωρίς το Nightfall? Μάλλον ναι αλλά αυτό δεν αλλάζει το ότι ήρθαν με εκκίνηση τον έκτο δίσκο των μαγευτικών βάρδων μας και γι’ αυτό συγκαταλέγεται στους δίσκους που έχουν πολύ σημαντική θέση στη ζωή μου.
3) System Of A Down - System Of A Down
Δεν καταλάβαμε χριστό, χριστό ρε λέμε. Ακόμα αναρωτιέμαι τι σκατά είχα στα αυτιά μου και ενώ άκουσα αυτό το δίσκο τότε δεν πήρα χαμπάρι τίποτα.
Μιλάμε για δίσκο που έχει μια από τις πιο ιδιαίτερες και καλλιτεχνικά εκφραστικές φωνές που έχουμε ακούσει, ιδέες που δεν μπορείς να τις κλειδώσεις στους αυστηρά οριοθετημένους χώρους που καταλαμβάνει κάθε είδος. Ανάλογα (ή και αντιστρόφως ανάλογα) τα ακούσματα που έχεις, τη διάθεση και το περιβάλλον σου ένα κομμάτι εδώ μπορεί να είναι metal, punk, rock, alternative, τσιφτετέλι ή τέλος πάντων οι ασυμβίβαστες μουσικές απόψεις μιας μεγαλοφυούς μπάντας που κοιτά την έκφρασή της με μια φρέσκια και αδιαπραγμάτευτη ματιά.
Τα Suite - Pee, Know, Sugar, Suggestions, War τα έχει ακούσει κάπου κάποτε οποιοσδήποτε ακούει μουσικη με ηλεκτρική κιθάρα, ο δίσκος όμως έχει δυο κομματάρες μοναδικής ομορφιάς, σπάνιας έμπνευσης και ερμηνείας, το Spiders και το Peephole…
Εκ των υστέρων ανακαλύψαμε ότι είχαμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα ντεμπούτα και μια από τις μεγαλύτερες μπάντες που βγήκαν ποτέ στη μουσική μας.
4) Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Δεν είναι εύκολο να βγάλεις δίσκο μετά το Accident of birth, πόσο μάλλον αμέσως μετά, την ακριβώς επόμενη χρονιά. Ο Bruce όμως δεν κόλλωσε, βοηθάει βέβαια αν γράφεις μουσική με τον κύριο Z. Ετσι βγαίνει το Chemical, δίσκος πιο σκοτεινός από τον προηγούμενο αλλά με πολλά γκρουβάτα riff που καταφέρνει να στέκεται ίσο, ή σχεδόν ίσο, με το μεγάλο Accident.
Τα King in crimson, Killing floor, Book of thel, Trumpets of jericho έχουν κάτι κιθάρες τεράστιες, το Machine men είναι το πιο Maiden κομμάτι που έβγαλε ο Bruce από τότε που έφυγε, το Jerusalem ήταν, είναι και μάλλον θα είναι το αγαπημένο μου Dickinson κομμάτι (το ξέρω ότι είμαι φλώρος αλλά πλέον έχω σταματήσει να το πολεμάω).
Let it rain, let it rain… wash me clean again.
5) The Haunted - The Haunted
Ο θρύλος λέει ότι οι The haunted δημιουργήθηκαν την ίδια μέρα που διαλύθηκαν οι At the gates, ο δεύτερος θρύλος λέει ότι οι At the gates διαλύθηκαν γιατί είχαν κανει τόσο κακό συμβόλαιο με την Earache που δεν παίρνανε φράγκο και δεν έβγαιναν. Δεν ξέρω κατά πόσο είναι αλήθεια αυτά, λίγο χλωμό μου φαίνεται γιατί και οι haunted στην earache υπέγραψαν, αλλά στο μυαλό όλων τότε οι The haunted ήταν η συνέχεια των At the Gates.
Στην πράξη βέβαια δεν ήταν ακριβώς έτσι, το songwriting του Jensen είχε πιο thrash χαρακτήρα, οι κιθάρες του ήταν λιγότερο μελωδικές και πιο χύμα. Φυσικά οι Bjorler φέρανε μαζί τους πολλά από τα χαρακτηριστικά της πρώην μπάντας τους και υπάρχουν κομμάτια που το legacy τους φωνάζει, όπως το In Vein ή το Bullet Hole αλλά και διάφορα ριφ διάσπαρτα στο δίσκο. Το τραγούδι όμως που ορίζει το ομώνυμο ντεμπούτο τους είναι το Hate song. Εδώ έχουμε το καλύτερο opener thrash δίσκου από το 90 και μετά. Ο Dolving ουρλιάζει ένα “die, one hundred thousand times, one million ways to hate, hate, hate…” και πραγματικά νιώθεις το μίσος του…
Ο δίσκος παίρνει έξτρα πόντους γιατί στο τελευταίο κομμάτι, το περίπου instrumental forensick, έχουν φωλιάσει τα δύο πιο Justice λεπτά που δεν τα έχει γράψει ο Hetfield.
6) Death - The Sound Of Perseverance (Είναι μέρες που πιστεύω ότι αυτό είναι το καλύτερο death άλμπουμ.)
7) Shadow Gallery - Tyranny (Είναι progressive, είναι τεχνικό, εμπνευσμένο, μελωδικό, απλά γ@μ@ει.)
8) Rage - XIII (Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, πραγματικά τον έχω λιώσει. Αυτό το days of december τι κομματάρα που είναι, γενικά ο δίσκος έχει μια Metallica αύρα με υπέροχα ορχηστρικά, δυνατές μελωδίες και πολύ στόμφο. Μπράβο στους ελληνογερμανούς.)
9) Monster Magnet - Powertrip (Ενα πράγμα θα πω, I’m never gonna work another day in my life… Το έχω τραγουδήσει φωναχτά ή από μέσα μου αμέτρητες φορές.)
10) Cradle Of Filth - Cruelty And The Beast (Από όταν ήμουνα πιτσιρικάς ακόμα κυκλοφορούσε η άποψη ότι οι Filth χαλάσανε μετά το Dusk, εντάξει τα αυτιά των τότε μπλακμεταλάδων ήταν χαλασμένα. Το Cruelty όπως και το MIdian είναι δισκάρες που δικαίως έσπασαν εμπορικά το φράγμα του black metal και τότε ήταν οι πρώτοι που το κατάφεραν.)
Από EP θα βάλουμε το *Lacuna Coil" ενώ από live βγήκε το κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ό Meltdown των Priest με τον Owens στα φωνητικά.
Το ότι δεν μπήκε δεκάδα το how to measure a planet, το return to heaven denied, το fireworks το invictus, το something wicked, το legacy of kings και το symphony of enchanted lands… τι να πω…
Εξώφυλλο Opeth - My Arms, Your Hearse
33 Likes
Οι SOAD το 98
4 Likes
The scene has been set κωλογιδα, κοιταχτε να βγάλετε πρώτο το blind guardian να πουμε
8 Likes
Εύκολο 
4 Likes
Πωωω, κι εμένα αυτό είναι το αγαπημένο μου σημείο στο κομμάτι, όντως εκεί γυαλίζει το μάτι σου.
2 Likes