Δίσκος με διασκευές αν θυμάμαι καλά μπαίνει ε…
Βασικά, μπαίνει δεν μπαίνει, θα μπει.
8 Likes
εννοειται, εχω βάλει slayer
1 Like
εγώ, περιμένοντας να αλλάξει η χιλιετία
7 Likes
Πωωω γαμάει αυτό
1 Like
Το 'ξερα ότι θα τους έβαζες! 
1 Like
Να αλλάξετε εμφάνιση κύριε αν θέτε να πάτε καλά στη νέα χιλιετία.
2 Likes
Ναι,εξαιρετικο ολο,αν θυμαμαι καλα πρεπει να παιζαμε καποια στιγμη διασκευη τον γνησιο ε,αυτον του 2000GR
1997 λοιπον, για να δούμε.
Πριν ξεκινήσω, ειδική μνεία σε μια σειρά “His Best” μεγάλων της μπλουζ σχολής που βγήκε το 1997 (Bo Diddley, Howlin’ Wolf, Sonny Boy Williamson I&II, Little Walter, κλπ) που για μένα έπαιξαν μεγάλο ρόλο για να εμβαθύνω στον ήχο και την ιστορία του, όταν τα βρήκα μπροστά μου.
Πεντάδα.
Summary
5.His Hero Is Gone – “Fifteen Counts Of Arson”
Αποθέωση HHIG μέρος δεύτερο. Υστερεί κάπου το “Fifteen Counts Of Arson” σε σχέση με το έτερο; Είναι γεγονός πως στα αυτιά μου μερικές ιδέες δεν έχουν δεθεί ικανοποιητικά μεταξύ τους για να αφήσουν βαθιές πληγές. Η μαύρη αίσθηση, η crust αποθέωση και τα σλατζ μαρσαρίσματα ηχούν πιο άτακτα, αλλά και πιο εμπρειστικά. Παρ’ όλα αυτά, δεν υπάρχει στιγμή που να βάλω αυτό το άλμπουμ να παίξει και να μην εστιάσω στη λεπτομέρεια κάθε κομματιού. Ειδικά αυτό το ρημάδι το “Anthem Of The Undesirables” είναι παρανοϊκό ρε γμτ. Και μετά σόλο μπάσου για την έναρξη του “Scalor”. Δεν ξέρω τι θεία έμπνευση και τι βαθιά οργή είχαν όταν έγραφαν αυτά τα κομμάτια οι HHIG, αλλά σίγουρα κέρδισαν τη μεγαλύτερη ευγνωμοσύνη που θα μπορούσαν. Θεωρώ πως είναι αδύνατο να ακούσεις αυτά τα άλμπουμ και να μην σκύψεις το κεφάλι να πεις σεβασμός. Ακόμα και στο χύμα ατελές πρωτόγονό του, το “Fifteen Counts Of Arson” είναι σεμιναριακό.
4.Borknagar – “The Olden Domain”+ εξώφυλλο χρονιάς
Μπαίνει ο δίσκος με το “The Eye Of Oden” και διαλύεται το σύμπαν. Η Φωνή, η σπορά που γέννησε στο intro τον Κολοσσό, τα μεθυστικά riffs, η ηχάρα (ω ναι), και η μαγεία του δίσκου ξετυλίγεται. Δυσκολεύτηκα πολύ για να αποδεχθώ πως αυτός ο δίσκος χωράει στην πεντάδα μου. Αλλά προσπαθώ να είμαι ειλικρινής. Και οι Borknagar ήταν το δεύτερο αγαπημένο μου σχήμα από τη Νορβηγία μετά τους DARKTHRONE (λείπετε το 1997 και δεν ήξερα τι να κάνω). Ε λοιπόν, το progressive black metal των Borknagar εδώ παραμένει υποτελές στην Viking (αλλά πνευματικά – ρούνικα κλπ) χροιά τους παραμένει όμως μια στιγμή μεγαλείου.
3.Emperor – “Anthems To The Welkin At Dusk”
Αντιλαμβάνομαι πως πολύς κόσμος θεωρεί ως το απόλυτο black metal άλμπουμ, ένα ατόφιο, άπιαστο και άφθαρτο 10/10. Προσωπικά θεωρώ πως οι κορυφές του ιδιώματος βγήκαν 15 χρόνια μετά και δεν αγγίζουν το “A Blaze…” αλλά η σοφιστικέ μαύρη τέχνη των Emperor εδώ, ξεφεύγει κατά πολύ από κάθε σύμβαση του ιδιώματος, όπως άρχισαν να κάνουν μετά το 1994 όλοι οι νορβηγοί ηγέτες. Για μένα το “Anthems…” είναι ένας δίσκος που κάθε νότα του αν αλλάξει απλά θα γίνει χειρότερος. Δεν παίρνει αναθεώρησης, δεν παίρνει βελτίωσης, δεν χρήζει ουδεμίας σχετικοποιημένης επεξεργασίας. Είναι το απόλυτο. Το άχρονο. Είναι δίσκος που τον απαξιείς μόνο αν δεν τον έχεις ακούσει.
2.His Hero is Gone – “Monuments To Thieves”
Πώς μπορεί ένας δίσκος να ξεκινάει με το “Like Weeds” και να μην κάνει κοιλιά; Θα θυμάμαι για πάντα την πρώτη φορά που άκουσα αυτό το άλμπουμ. Ήταν η μέρα που είπα, εδώ ανήκω. Και δεν το έχω μετανιώσει ούτε για στιγμή. Στιχουργικά, ηχητικά, αισθητικά, συναισθηματικά, οι HHIG είναι ένα κεφάλαιο στο μουσικό μου σύμπαν που όσο περνάνε τα χρόνια τείνει να παραμερίζει οτιδήποτε άλλο. Ναι, η μετέπειτα συνέχεια με τους Tragedy, χτυπάει πιο κοντά, αλλά αυτό το δύστροπο και δύσβατο του δίσκου, αλλά και των άλλων κυκλοφοριών τους, αυτός ο τρόπος που πήραν ότι ξεκίνησαν σχήματα όπως οι Black Krostandt, οι Dystopia, αλλά και φυσικά το αμερικάνικο crust στυλ Misery, και το μετέτρεψαν σε κάτι ΑΠΛΗΣΙΑΣΤΟ, είναι συγκλονιστικός. Δεν ξέρω πως μπορεί να ήταν οι ζωντανές τους συναυλίες, αλλά είμαι βέβαιος πως θα αποτελούσαν εμπειρία ζωής. Σχήμα που όρισε πολλά περισσότερα από ένα ολόκληρο ιδίωμα. Δίσκος που αν έβγαινε σήμερα θα ήταν και πάλι από τους πιο ανοιχτόμυαλους της χρονιάς του. Ζήτω το neo-crust. Ζήτω η καταραμένη αίσθηση μεγαλείου που αποπνέει η αστική καταδίκη, ζήτω το πείσμα ενάντια στον τροχό που συνθλίβει. Οι δικοί μας ήρωες δεν έφυγαν ποτέ, θα είναι στις καρδιές και στις επιλογές μας καθημερινά.
1.Arcturus – “La Masquerade Infernale”
ΟΚ, έχουν ειπωθεί όλα. Και πάλι, οι λέξεις φαντάζουν λίγες. Θα πω κάτι ψιλοάσχετο. Πολλές φορές σε συζητήσεις βλέπω κόσμο να προτιμά το επόμενο, λόγω πιο tight songwriting. Ο Sverd το είχε πει κάπως σε φάση πως εδώ υπήρχαν πολλές Άλφα καλλιτεχνικές φωνές, ήταν ένα καζάνι που κόχλαζε με όλους να παίζουν «συνθετικό» ξύλο για το πώς θα διαμορφωθούν τα κομμάτια. Συνεπώς, ο δεύτερος δίσκος των Arcturus είναι ένα γέννημα του Χάους. Και εκεί ανήκει. Δεν θα μπορούσε να ηχεί αλλιώς αυτό το άλμπουμ, δεδομένης της στιγμής, των εμπλεκομένων, των συνθηκών. Για αυτό και δεν μπορεί να επαναληφθεί. Το καλαίσθητο κιτς και η αστρική μαγεία της μασκαράτας είναι ένα έργο τέλειο και αμίμητο, Ένα γοτθικό αριστούργημα που σε γονατίζει γιατί πρέπει να δηλώσεις, στα γόνατα, την πίστη σου σε αυτή την καλλιτεχνική άποψη. Στιγμή αποκάλυψης για τη μουσική.
Άλλα 10 για να κλείσει η λίστα:
Summary
6.Catharsis – “Samsara”
Πόση ψυχραιμία να αντέξει αυτό το ποστ για το ’97; ΟΚ, οι Catharsis ήδη από το “Samsara” απέδειξαν πως είναι κάτι το ξεχωριστό, το εντελώς μοναδικό, μια μαύρη τρύπα στον καλλιτεχνικό χωροχρόνο. Μπορεί το 1999 να κυκλοφόρησαν ένα δίσκο που φτιάχνει ζωές, αλλά ήδη εδώ, με τα πιο thrash-y riffs, με τις πιο κραστ στιγμές, με την Holy Terror αίσθηση, οι Catharsis ανέβασαν τον πήχη για το που μπορεί να φτάσει η κιθαριστική μουσική. Δεν είμαι άξιος να μιλώ για αυτούς.
7. Wu-Tang Clan – “Wu-Tang Forever”
To πενταετές πλάνο του RZA για τις καριέρες των μελών και το γλέντι στην μουσική βιομηχανία ήταν σε πλήρη εξέλιξη. Το 1997, και αφού δίκασαν τους πάντες με σόλο δίσκους, οι Wutang αποφάσισαν να μαζευτούν για το ακατόρθωτο sequel. Προφανώς πολυπλατινένιο από τη στιγμή της κυκλοφορίας του, αλλά κυρίως, απαιτητικότερο, πολυπλοκότερο, διπλό άλμπουμ, μεγαλομανές, διογκωμένο,φουσκωμένο σε περηφάνεια και εγωισμό. Απαιτεί πολλή αφοσίωση στο άλμπουμ για να σε κερδίσει, δεν είναι εύκολο. Αλλά είναι όντως θρίαμβος. Εδώ οι W έγιναν αιώνιοι γιατί απέδειξαν πως παίζουν σε άλλη κατηγορία. Φήμες λένε πως ακόμη και σήμερα δεν έχει γραφτεί καλύτερο verse από αυτό του Inspectah Deck για την έναρξη του “Triumph”. Ωρίστε:
Summary
I bomb atomically, Socrates’ philosophies and hypotheses
Can’t define how I be droppin’ these mockeries
Lyrically perform armed robbery
Flee with the lottery, possibly they spotted me
Battle-scarred Shogun, explosion when my pen hits tremendous
Ultra-violet shine blind forensics
I inspect view through the future see millennium
Killa Beez sold fifty gold, sixty platinum
Shackling the masses with drastic rap tactics
Graphic displays melt the steel like blacksmiths
Black Wu jackets, Queen Beez ease the guns in
Rumble with patrolmen, tear gas laced the function
Heads by the score take flight, incite a war
Chicks hit the floor, diehard fans demand more
Behold the bold soldier, control the globe slowly
Proceeds to blow, swingin’ swords like Shinobi
Stomp grounds and pound footprints in solid rock
Wu got it locked, performin’ live on your hottest block
8.Necrophobic – “Darkside”
Λοιπόν. Πάμε λίγο ψύχραιμα. Έτσι παίζεται το σουηδικό μελοντεθ. Έτσι παίζεται το black/death metal. Έτσι γενικά όλα. Οι λατρεμένοι Necrophobic παίρνουν το stockholm swedeath (HM2 sponsored) και του βάζουν μελωδικό κιτρινομπλε πλακ μετσολ. Ηχούν 666 φορές πιο ευφάνταστοι και σατανικοί από τους peers τους, γλεντούν το σύμπαν, κυκλοφορούν ένα extreme metal ΜΝΗΜΕΙΟ των 90s και ένα άλμπουμ που έκανε καλύτερα από ΟΛΟΥΣ το blackened death metal των ‘00s. Αν δεν το έχετε ακούσει χάνετε.
9.Bruce Dickinson – “Accident Of Birth”
Α, λέμε για το δίσκο με το “Darkside Of Aquarius” (με το riff Βασίλης Παπακωνσταντίνου πριν το “got to move” σημείο), το “Road To Hell” και το “Starchildren” ε; Προφανώς για μένα καλύτερο από τα δύο πρώτα μέηντεν αλλά και όλα μετά τον Έβδομο (όχι πως έβγαλαν και καμιά υπερδισκάρα αλλά ναι), και επίσης κατώτερο από το occult μεγαλείο της επόμενης χρονιάς. Σε κάθε περίπτωση, το θεωρώ ένα άλμπουμ ισοδύναμο των μπισκότων σοκολάτας. Είναι φτιαγμένο για να αρέσει στην μεταλλική μας πσυχούλα. Εύγε Βρασίδα, και κυρίως Roy Z, να σαι καλά και εσύ Adrian (με φωνή Sly).
10.Ulver – “Nattens Madrigal: Aatte Hymne Til ulven i manden”
Τώρα εάν ηχογραφήθηκε μέσα σε ένα δάσος δεν ξέρω, αλλά οι ακροάσεις σε σπήλαια με ακουστικά είναι τέρμα αποτελεσματικές, από εμπειρία. Η άλλη όψη του προκατόχου του, σαν να έσπασαν τα δύο συστατικά του ντεμπούτου τους και να έφυγαν στα άκρα. ΟΚ, εδώ να παραδεχθώ πως ποτέ δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση το εξώφυλλο σε αντίθεση με το logo, αλλά τα ξερά ηλεκτρισμένα riffs είναι πραγματικά φανταστικά, όπως και τα φωνητικά του Garm. Γενικά, το “Nattens Madrigal” έχει μια αίγλη που θα φανεί κατά τη γνώμη μου έπειτα από το σοκ των πρώτων ακροάσεων και τα βιαστικά σχόλια τύπου «πωπω necro, γαμάει, σαν το Transylvanian Hunger (spoiler: τεκαν), ωμό έτσι», κλπ, και αυτή είναι κάτι κρυφές riffαρες και οργισμένες κραυγές.
11.Strapping Young Lad – “City”
Ωραίος καλλιτέχνης ο Devin, κρίμα που έπιασε ποιοτικό peak τοσο νωρίς στην πορεία του. Πέρα από την πλάκα, το progressive/noise/industrial των SYL είχε απίστευτο ενδιαφέρον, αλλά το “City” είναι ο δίσκος που ήθελε να βγάλει όλη η σκηνή και απλά δεν μπορούσε. Μεταξύ μας, η οργή και η μαύρη πίσσα της κατάθλιψης και της τυφλής απαισιοδοξίας στον πυρήνα αυτού του δίσκου, τον καθιστούν άκρως επικίνδυνο και δεν θα συνιστούσα να τον προσεγγίσετε ελαφρά τη καρδία. Οργιώδης συνδυασμός τεχνικής και συναισθήματος. Πολύ χάρηκα που το θυμήθηκα.
12.Enslaved – “Eld”
“Hordalendingen” – “Alfablot” – “Kvasirs Blod”. Δεν εκτιμάς το επικό αν δεν πίνεις υδρόμελο στο όνομα αυτής της τριάδας. Εδώ οι Enslaved τερματίζουν την πρώτη τους περίοδο, με ένα θυελλώδες riffing που ορίζει ΚΑΙ μουσικά, το Viking metal. Εδώ είναι η εξελιγμένη φόρμα των Πάθορυ. Εδώ είναι οι φωτιές του Ragnarok, εδώ είναι οι προδοσίες και οι αποτυχίες του ανθρώπου. Μυθική μπάντα.
13.Radiohead – “OK Computer”
Υπό μια έννοια, πρόκειται για το απόλυτο rock άλμπουμ. Σίγουρα ρίχνει βαριά τη σκιά του στο 1997, αλλά εγώ εκτίμησα πολύ αργότερα για να δεθώ μαζί του(ς). Εδώ κάπως οι Radiohead αγνοούν κατάφορα την κληρονομιά της κιθαριστικής μουσικής και ταυτόχρονα δημιουργούν μια νέα, δική τους. Δίσκος πολύ πέρα από ιδιώματα και πρόσωπα, καθολικός. Στο επόμενο βέβαια τα είπαν καλύτερα.
14.Bjork – “Homogenic”
Η ισλανδή συνεχίζει το ολόδικό της μονοπάτι, σε σημείο που πλέον νιώθω, όταν βάζω αυτό το άλμπουμ να παίξει, πως της έχει γίνει comfort zone. Ο τρόπος που συμπυκνώνεται η πληροφορία σε μνημονικά κομμάτια είναι παραπλανητικός αλλά και εντυπωσιακός, και εδώ, αυτό το ομοιογενές μείγμα που χωράει από electro έως jazz και από post-punk μέχρι art pop, είναι μια στιγμή καλλιτεχνικού και εικαστικού θριάμβου.
15.Savatage – “The Wake Of Maggelan”
Λοιπόν, θα το πω. Για μένα αυτό είναι το καλύτερο Savatage. Μην με ρωτάτε τι και πως. Σίγουρα μέτρησε το κόνσεπτ και τα πιο μπάσα σημεία του και η παραγωγή του. Ειλικρινά δεν ξέρω πως γίνεται αλλά θεωρώ αξεπέραστο υπερ-άσμα το “Morning Sun”, σε σημείο που ανεβάζει όλο το δίσκο 1 επίπεδο. Αριστουργημα in my books, και το μόνο Savatage που θα βάλω να παίξει ολόκληρο πλέον.
Άλλα 15 που χωρούσαν άνετα:
Summary
16. Entombed - “DCLXVI - To Ride, Shoot Straight and Speak the Truth”
Παίζει να είναι ο δίσκος Entombed που έχω ακούσει πιο πολύ. Τρελό metal punk, death ‘n’ roll στο απόγειο, σε σημείο που δεν το έπιασαν ποτέ. Η εναρκτήρια τριάδα (prepare for cringe) “σβήνει δισκογραφίες”. Ο LG Petrov παραδίδει μυθικές ερμηνείες, και τα σολίδια υπό το άγιο HM2 αποτύπωμα είναι βρώμικη ονείρωξη.
17.Foo Fighters – “The Colour And The Shape”
Υπερδίσκος από τον Grohl και την παρέα του (sic), με τρία κομμάτια πολιορκητικούς κριούς. Ναι ρε, όταν παίζει το “Monkey Wrench” τραγουδάω με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά και τα μάτια κλειστά. Ναι, έχουμε περάσει καλοκαίρια στα φιλιατρά που τα βράδια, μαλακισμένα κωλόπαιδα με breezer-άκια, τραγουδούσαμε το “My Hero”, κομμάτι που πλέον τα σκάει αλλιώς. Ναι, το “Everlong” είναι tearbringer. Σεβασμός σε ένα δίσκο που άφησε αποτύπωμα στο αλτροκ και βγήκε 4 χρόνια μετά το κύκνειο άσμα των Nirvana. Ο Grohl έχει νικήσει πολλές φορές. Εδώ είναι μια θρυλική νίκη.
18. Autechre - Chiastic Side
Με αυτό το άλμπουμ ο(ι) Autechre διέλυσε/αν το σύμπαν. Ναι, εδώ το σχήμα αγγίζει μέγιστη κριτική και καλλιτεχνική καταξίωση. Ενστερνίζεται τον avant-garde χαρακτήρα του έργου του και ανοίγει δρόμους που η edm/electro/trip-hop δεν μπορούσε να φανταστεί. Μετέτρεψε το lo-fi cool beat σε μια ψυχοτρόπα εμπειρία, κλειστοφοβική όσο ελάχιστες άλλες. Δεν μπορώ να περιγράψω καλά αυτή τη στιγμή το πόσο επιδραστικό και καινοτόμο άλμπουμ είναι. Ας πούμε μόνο, πως κακοπαιγμένα δάνεια από αυτό, φαντάζουν ως μέγιστα avant σημεία για άλλους. Autechre, ευχαριστώ.
19.Hellacopters – “Payin’ The Dues”
Ραφινάρονται, ξαναγράφουν υπερκομματάρες, φέρνουν τα blues στο garage προσκήνιο, και κυρίως, έχουν μέσα το ΑΔΙΑΝΟΗΤΟ “The Devil Stole The Beat From The Lord” (edit: σοφή η μαλακία μου, δεν το έχουν εδώ, προχωράμε, παραμένει δισκάρα). Συγκλονιστικοί Hellacopters για ακόμη μια φορά, δείχνουν το δρόμο για όσα τεράστια θα έλθουν στο μέλλον.
20.Godspeed You Black Emperor! – “F♯A♯∞”
Θα είμαι ειλικρινής. Αν δεν υπήρχε το πολιτικό στίγμα, δεν ξέρω αν θα εκτιμούσα τόσο τους GY!BE. Είναι όμως, εντυπωσιακό το πώς αυτή η μπάντα, που λογίζει εαυτό ως συνέχεια (καλλιτεχνικά) του anarcho-punk, συνθέτει σε κάθε της κομμάτι στιγμές παρακμής και θριάμβου, αντίστασης και αποτυχίας, υπαναχώρησης και λυτρωτικών δακρύων χαράς. Προτιμώ πολύ περισσότερο μετέπειτα δουλειές τους, αλλά αυτή η ωμή προσέγγιση εδώ, κόβει την ανάσα.
21.Hellkrusher - “Doomsday Hour”
Βρετανικό crust punk που βαράει στα κόκκινα. Τέλεια riffs, άπιαστα leads, τρομερά και ολόσωστα φωνητικά, κομματάρες που στα πρώτα δευτερόλεπτα καθίστανται κλασικές. Στο μέλλον έβγαλαν πιο αγαπημένο άλμπουμ, αλλά τούτο δω το θεωρώ, πέρα από μια από τις πιο αγαπημένες κασέτες της συλλογής μου, και ένα από τα πλέον απαραίτητα και σημαντικά crust άλμπουμ όλων των εποχών. Διάολε, και τώρα να το βάλω να παίξει θα ανατριχιάσω.
22.Today Is The Day – “Temple Of The Morning Star”
Μας έμαθαν μπαλίτσα εδώ πέρα οι Today Is The Day και ότι και να πω είναι λίγο. Διαστροφικό χάος, δίσκος που στιγμάτισε σκηνές και καριέρες.
23.In The Woods… - “Omnio”
Η πιο progressive στροφή των In The Woods… είναι για μένα υποδεέστερη του προκατόχου της αλλά και του διαδόχου της. Παραμένει απάυγασμα της νορβηγικής αντίληψης περί ακραίας ατμόσφαιρας και αβανγκαρντίλας που είναι απλώς διεστραμένη πρόοδος. Σε κάθε περίπτωση, οι φορές που το έχω ακούσει δεν μπορούν να το ρίξουν χαμηλότερα. Κυρίως γιατί δεν σταμάτησε να με εντυπωσιάζει ακόμη και έτσι.
24.Blur – “Blur”
Ο υπερμύστης Albarn και η παρέα του τόλμησαν να συνθέσουν κομμάτι σαν το “Song 2”. Ας κάνω πως δεν το έμαθα από το FIFA . Ας παραδεχθώ πως άκουσα Blur πολύ αργότερα στη ζωή μου, και όταν το έκανα άκουσα πρώτα αυτό το άλμπουμ, για προφανείς λόγους. Και μετά το ξανάκουσα γιατί αρχικά απογοητεύτηκα. Από τους δίσκους που με έκαναν να καταλάβω τη μουσική αλλά και σε ένα αξιοσημείωτο βαθμό τους ανθρώπους γύρω μου.
25.Nick Cave & The Bad Seeds – “The Boatman’s Call”
Gothic Blues ενώ σε πάει βόλτα ο βαρκάρης, γιατί ωιμέ οι χωρισμοί και τα ερωτικά ζόρια είναι μεγάλα. Σε κάθε περίπτωση, εδώ ο Cave παρουσιάζει ένα καταθλιπτικό προσωπείο, αρκετά υποτονικό, με καίριες εναλλαγές και εξάρσεις. Πρωτού μας βγάλει την ψυχή σε αυτό το ύφος, και χωρίς τόσο έντονο αποτύπωμα από τα έγχορδα, το έκανε καλά. Δίσκος για ειδικές περιστάσεις.
26.Disgust – “A World Of No Beauty”
Με lead κιθάρες από τον Wurzel των Motorhead και με d-beat καλπασμους που αρκουν για εννέα ζωές οι Disgust εδώ, συνδύασαν Αμερική και Σουηδία για ένα αποτέλεσμα που μπορεί να μην μπαίνει στις κορυφαίες κυκλοφορίες του ιδιώματος έβα, αλλά που εγώ το αγαπώ. Περιέχει και drone αλητείες.
27. Bod Dylan – “Time Out Of My Mind”
Ο μεγάλος επιστρέφει πιάνοντας ηλεκτρικά folk/blues και με κάνει να νευριάζω με το πόσο αβίαστα γράφει all killer no filler κομματάρες. Προσωπικά, δεδομένης της όχι τόσο βαθιάς, ούτε και τουριστικής, σχέσης μου με αυτά τα χωράφια, θα τον θεωρούσα τρομερό point of entry και για αυτόν και για τον ήχο. Μύστης.
28.Dismember - “Death Metal”
Μιλάμε για το δίσκο που έχει μέσα το “Trendkiller”. Λοιπόν, αξίωμα: Οι Dismember δεν έβγαλαν ποτέ δίσκο κάτω του “πολύ καλού”. Εδώ, γίνονται αρκούντως μελωδικοί αλλά όχι νερόβραστοι σαν τους κοντοχωριανούς τους από το Γκέτεμποργκ, και για μένα, κυκλοφορούν ένα τέρμα αδικημένο άλμπουμ. Φανμπόης.
29. Dimmu Borgir - “Enthrone Darkness Triumphant”
O μόνος δίσκος των Dimmu hamBurgir που εκτιμώ. Βασικά, τον θεωρώ κλασική δισκάρα, τι να λέμε τώρα. Μεγαλειώδες, ατμοσφαιρικό black metal που μυρίζει θρίαμβο.
30.Millencolin - “For Monkeys”
Εδώ γίνονται πιο κλάψες και μελωδικοί, αλλά παραμένουν οι Σουηδοί που αγαπάμε. Μπάντα που όσο λιώνω τη δισκογραφία της περισσότερο τόσο με κάνει μεγαλύτερο οπαδό της. Θείο δώρο για το ιδίωμα, για τα πρωινά, για την ώρα του λύκου, για όλα. Δεν ξέρω αν είναι το πλέον ενδεικτικό, παραμένει όμως ακαταμάχητο.
Ακατάσχετο (για μένα απαραίτητο) namedrop χωρίς σειρά για να κλείσει η 55δα:
Summary
Sleater-Kinney – “Dig Me Out”
Solefald – “The Linear Scaffold”
Sacramentum – “The Coming Of Chaos”
Megadeth – “Cryptic Writings”
Blues Traveler – “Straight On Till Morning”
Immortal – “Blizzard Beasts”
Blink-182 – “Dude Ranch”
Breach – “It’s Me God”
Electric Wizard – “Come My Fanatics…”
Iron Monkey – “Iron Monkey”
Nerorgasmo – “Nerorgasmo”
Windir – “Sóknardalr”
Pennywise – “Full Circle”
Satanic Surfers – “666 Motor Inn”
Gloom – “Recommendation of Perdition”
Zao – “The Splinter Shards The Birth Of Separation”
Lagwagon – “Double Plaidinum”
The Offspring – “Ixnay On The Hombre”
Mayhem – “Wolf’s Lair Abyss”
Rotting Christ – “A Dead Poem”
Oxbow – “Serenade In Red”
Empyrium – “Songs Of Moor & Misty Fields”
Assück – “Misery Index”
Discordance Axis – “Jouhou”
Gamma Ray – “Somewhere Out In Space”
26 Likes
παμε για 15λεπτο με 30λεπτο για όσους/ες γυρνάνε με μπλουζάκι #μονοmaiden
@bostonflesh @intrance @nikatapi @Moonchild92 @Curehead (!!!) @MegadethaS @Tom7
4 Likes
ΧΑΧΑΧΑΧΑ
(σβήσε με, ψήφισα)
Εξαιρετική χρονιά, ευχαριστώ @anhydriis που με έκανε, για άλλη μια φορά, να γνωρίσω μουσικές που αγνοούσα.
Αναλυτική λίστα, αύριο.
4 Likes
1999 θες να πεις;
Στο “Grande rock” είναι αυτό, ρε μαλάκα.
3 Likes
Λολ, όντως τα διαβάζεις.
-
Ποτέ δεν αποδέχθηκα πως δεν βγήκε το 1998, το είχα κάνει λάθος και στο αφιέρωμα πριν το κάνουμε edit. Και σήμερα που έκανα λίστα '98 το έβαλα, να καταλάβεις. Δεν μου κάθεται καλά, ρε γαμώτο. Καπου το είχα δει εξαρχής να λέει '98 και μου έμεινε.
-
Ακαλα, κατηγορώ τις itunes playlists μου, παω να διορθώσω παράγραφο.
3 Likes
Αντε, τελειωνετε, εχουμε αρχισει να τρωμε τα νυχια μας.
7 Likes
Ok, computer
3 Likes
Arcturus θα ψήφιζε, μου το είπε… 
8 Likes
Μπορω να ψηφισω εγω αντι του Curehead, 2/2 εχω σε late goal.
2 Likes
28η εβδομάδα - 1997
59 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Fates Warning - A Pleasant Shade Of Gray | 74 |
|---|---|
| Bruce Dickinson - Accident of Birth | 72 |
| Radiohead - OK Computer | 61 |
| Arcturus - La Masquerade Infernale | 52 |
| Paradise Lost - One Second | 42 |
| Dream Theater - Falling into Infinity | 36 |
| The Prodigy - Fat of the Land | 27 |
| Pain of Salvation - Entropia | 25 |
| Symphony X - The Divine Wings of Tragedy | 22 |
| The Gathering - Nightime Birds | 22 |
| Godspeed You! Black Emperor - F#A#∞ | 20 |
| Metallica - Reload | 19 |
| Offspring - Ixnay on The Hombre | 19 |
| Megadeth - Cryptic Writings | 16 |
| Rotting Christ - A Dead Poem | 14 |
| Scald – Will of Gods Is a Great Power | 13 |
| Deftones - Around The Fur | 12 |
| Strapping Young Lad - City | 12 |
| Emperor – Anthems To The Welkin At Dusk | 12 |
| In Flames - Whoracle | 11 |
| Machine Head - The More Things Change | 11 |
| Conception - Flow | 11 |
| Savatage - The Wake of Magellan | 11 |
| Stratovarious - Visions | 10 |
| Electric Wizard - Come My Fanatics | 9 |
| Depeche Mode - Ultra | 9 |
| Grip Inc. – Nemesis | 8 |
| Pennywise - Full Circle | 7 |
| Ulver - Nattens Madrigal – Aatte Hymne Til Ulven I Manden | 7 |
| Ενδελέχεια – Βουτιά από ψηλά | 6 |
| Τα Ξύλινα Σπαθιά – Μια ματιά σαν βροχή | 6 |
| Hammefall - Glory To The Brave | 6 |
| His Hero is Gone - Fifteen Counts of Arson | 6 |
| Gamma Ray - Somewhere out in Space | 6 |
| Foo Fighters - The Color And The Shape | 6 |
| Septic Flesh - Ophidian Wheel | 6 |
| Domine - Champion Eternal | 5 |
| Fu Manchu - The Action Is Go | 5 |
| Lake of Tears - A Crimson Cosmos | 5 |
| Lordian Guard - Sinners in the Hands of an Angry God | 5 |
| Nick Cave & the Bad Seeds - The Boatman’s Call | 5 |
| Tiamat - A Deeper Kind of Slumber | 5 |
| Jag Panzer – The Fourth Judgement | 5 |
| Misfits – Static Age | 5 |
| Artrosis - Ukryty Wymiar | 5 |
| Necrophobic - Darkside | 5 |
| Loreena Mckennit - The book of secrets | 5 |
| His Hero Is Gone - Monuments To Thieves | 5 |
| Mogwai - Young Team | 5 |
| Discipline - Unfolded Like Staircase | 5 |
| On Thorns I lay - Orama | 5 |
| Aerosmith - Nine Lives | 4 |
| Katatonia - Sounds of Decay | 4 |
| Portishead - Portishead | 4 |
| Savage Garden - Savage Garden | 4 |
| Whiskeytown - Strangers Almanac | 4 |
| Windir - Sóknardalr | 4 |
| Mayhem - Wolf’s Lair Abyss | 4 |
| Lagwagon – Double Plaidinum | 4 |
| Spiritualized - Ladies & Gentlemen We Are Floating in Space | 4 |
| Αντώνης Λιβιεράτος - Το Τεράστιο Κίτρινο Πράγμα | 3 |
| Καίτη Γαρμπή - Ευαισθησίες | 3 |
| Bjork - Homogenic | 3 |
| Hatebreed - Satisfaction Is the Death of Desire | 3 |
| In The Woods… - Omnio | 3 |
| October Tide - Rain Without End | 3 |
| Children of Bodom - Something Wild | 3 |
| Dimmu Borgir - Enthrone Darkness Triumphant | 3 |
| Vital Remains - Forever Underground | 3 |
| Ωχρά Σπειροχαίτη - Ωχρά Σπειροχαίτη | 2 |
| Buena Vista Social Club - Buena Vista Social Club | 2 |
| Hypocrisy - The Final Chapter | 2 |
| Martyr - Hopeless Hopes | 2 |
| No Use for a Name - Making Friends | 2 |
| Rammstein - Sehnsucht | 2 |
| Spazz - La Revancha | 2 |
| The Hellacopters - Payin’ the dues | 2 |
| Rhapsody – Legendary Tales | 2 |
| Verve - Urban Hymnes | 2 |
| Discordance Axis – Jouhou | 2 |
| Borknagar - The Olden Domain | 2 |
| The Tea Party - Transmission | 2 |
| Daft Punk - Homework | 1 |
| Lhasa de Sela - La Llorona | 1 |
| Lost Bodies - Ζωή | 1 |
| Mansun - Attack Of The Grey Lantern | 1 |
| Orange Goblin - Frequences from Planet Ten | 1 |
| Royal Hunt - Paradox | 1 |
| Skyclad - The Answer Machine | 1 |
| Steve Earle - El Corazón | 1 |
| Totalitar - Ni Maste Bort | 1 |
| Saxon - Unleash the Beast | 1 |
| Cauldron Born - Born of the Cauldron | 1 |
| Deceased – Fearless Undead Machines | 1 |
| Hecate Enthroned - The Slaughter Of Innocence, A Requiem For The Mighty | 1 |
| Vanden Plas - The God Thing | 1 |
| Alchemist - Spiritech | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
τίτλοι τέλους για το 1997
1998…
και εξελάκι
credits and love to all 
29 Likes
Mε τη ψυχή στο στόμα σήμερα.
Εν ταχει να πω ότι πρώτα απ’ όλα είναι μεγάλο σχολείο το παιχνίδι αυτό, καθώς κάθε εβδομάδα ανακαλύπτω κάτι νέο. Αυτοί την εβδομάδα ήταν οι Borknagar και οι Limbonic art που δεν είχα ακούσει και έπαθα λίγο.
Honourable mentions.
Αρχικά ότι κυκλοφόρησε υπό την ταμπέλα του melodic death ήταν από πολύ καλό έως εξαιρετικό.
In flames - Whoracle
Dark tranquility - Minds I
16 horsepower - Low estate. Δισκάρα που συνοδεύεται από ένα καλό ουίσκι. Ζεστό , πνιγηρό και αρκετά urban.
Faith no more - Album of the year . Ίσως το χειρότερο τους στη δεκαετία, άλμπουμ που πολλοί δεν θα καταφέρουν να κυκλοφορήσουν ποτέ.
Dream theater - Falling into infinity. Ποιοτικότερο . Λίγο υποτιμημένο στη δισκογραφία της μπάντας Μ
Kreator - Outcast. Μόνο το phobia να είχε αρκεί. Όμως έχει ακόμα πόσες κομματαρες,με οργή και δύναμη.
Hammerfall - Glory to the brave. Δεν τρελαίνομαι πια, ούτε παλαιότερα , αλλά είναι καλό δισκάκι.
In the woods - Omnio
Fu manchu. Το καλύτερο από μια σταθερά καλή και παραγωγική δισκογραφία. Stoner με λίγο παραπάνω punk rock προσέγγιση.
Summoning - Dol guldur
15 Jaq panzer - IV judgement. Πολύ καλό αν και τα επόμενα τρία τα θεωρώ ανώτερα καθαρά. Όπως και να έχει σημαντική επανεμφάνιση.
14 Cauldron born - Born of cauldron. Μεγάλοι μύστες οι τύποι. Και fantasy γουστάρουν και us power και τσίτα τα γκάζια. Εξαιρετικοί παίκτες. Δισκάρα από αυτές που λογικό ήταν να μην φανούν τότε αλλά was keeping the flame alive.
13 Deceased - Fearless undead machine. Thrash με φοβερά ριφ και λίγο death. Φοβερή μπάντα.
12 Saxon - unleash the beast. Έχουν έρθει για τα καλά κύριοι και κυρίες.
11 Hellacopters - Payin’ the dues. Το πιο feel good album της λίστας.
10 Scald - Eill of the gods … Δίσκος που πήρα χαμπάρι τα τελευταία δύο χρόνια μου άρεσει και ακόμα ανακαλύπτω. Μοναδικός ήχος.
9 Rotting christ - Dead poem
8 Megadeth - Cryptic writings . Τέλος εποχής με άλλο ένα εξαιρετικό άλμπουμ. Έχει κομματαρες μέσα. Προσωπική αδύναμια.
7 Fates warning - APSOG Απογύμνωση και μόνο ουσία. Ανατριχιλες μετά.
6 Acrimony - Tumuli Shroomaroom. Stoner metal, βαρύ, μπαφιασμενο. Με ριφ και πολλή (-ες) ουσία(-ες).
5 Mogwai - Young team. Είχα ένα φίλο ο οποίος δεν άκουγε metal απλά μια μέρα μου λέει φίλε άκου αυτούς εδώ είναι ωραίοι μελωδικοι. Τους βάζω όταν διαβάζω και γουστάρω πολύ. Εν τω μεταξύ θα ερχόντουσαν σε ένα φεστιβάλ της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Πλατεία Πρωτομαγιάς ( γέφυρα Πεδίον Άρεως), μαζί με Αγγελάκα. Άκουσα λιγο, μου άρεσαν αρκετά και πήγα στη συναυλία. Ήταν εμπειρία ζωής για τα απαίδευτα τότε αυτακια μου. Με μέτριο ήχο που πήγαινε όπου φυσούσε ο άνεμος βέβαια αλλά αυτό ήταν. Το young team κόλλησε στο cd player.
4 The gathering - Nighttime birds In Anneke we trust
3 Savatage - Wake of magellan. Το όραμα του Quin για τους Savatage σιγά σιγά εκπληρωνεται εδώ. Το πιο θεατρικό/musical άλμπουμ μέχρι τωρα. Το αγαπάω πολύ. Το άκουσα μετά από καιρό και στα τελευταία τρία λεπτά του ομώνυμου τραγουδούσα φωνάζοντας με δάκρυα στα μάτια και η γυναίκα μου να μου λέει πας καλά?
2 Radiohead - Ok computer . Είμαι και εγώ από αυτούς που δεν πολύ γουστάρουν μέχρι που ανακαλύπτω ότι γουστάρω πολύ γιατί μιλάμε για δισκάρα. Τέλειο από πολλές απόψεις.
1 Bruce Dickinson Accident of birth. Αν και τον ήχο του ο Bruce τον κατοχύρωσε πλήρως δύο επόμενο, εδώ έχουμε πολλές heavy metal κομματαρες, με φωνητικά Dickinson και ήχο απαράμιλλο. Το θυμόμουν λιγότερο καλό είναι η αλήθεια. Κόλλησα λίγο τώρα που το άκουσα μετά από καιρό.
30 Likes
Φοβερή χρονιά, κυρίως προετοιμασία για όσα έρχονταν.
1) Bruce Dickinson - The Chemical Wedding
Μαγικός δίσκος, εναλλάσσεται με το Accident κάθε μέρα και λεπτό για καλύτερο άλμπουμ του. Ό,τι ίσχυαν σε εκείνο για το πώς νιώθω όταν το ακούω, ισχύει και στο Chemical. Πιο heavy, πιο μοντέρνο, παράλληλα νιώθω πως βρίσκομαι σε ένα μεσαιωνικό παραμύθι. Που κολλάει η folk και οι πολυφωνίες με τα υπέρβαρα κοφτά riff? Πώς το απόλυτα ανεβαστικό Trumpets of Jericho χωράει δίπλα σε ένα ψυχοφθόρο Alchemist όπου το τελείωμα με τη θεϊκή μελωδία του ομώνυμου με σκοτώνει? Κι όμως, όλα γίνονται στο Chemical Wedding.
Τεράστιος Bruce, πλάκα έκανε στο σύμπαν.
2) Gov’t Mule - Dose
Σοβαρή υποψηφιότητα για καλύτερο άλμπουμ τους. Γουστάρω πώς συνδυάζουν το heavy blues rock τους (τι μπάσιμο το Blind Man in the Dark) με κομμάτια μεγάλου συναισθηματικού φορτίου (απίστευτη μελωδία στο Towering Fool), jazz (Thelonious Beck), gospel (John the Revelator), folk/ world music Zeppelin-ικά στο Raven Black Night. Και κερασάκι διασκευάρα Beatles (She Said, She Said). Αναμφισβήτητος πρωταγωνιστής ο Haynes που γράφει κανονικά riff, μελετημένα, έξυπνα, δεν αρκείται να πετάξει τίποτα χιλιοακουσμένα δωδεκάμετρα. Ακολουθούν την τακτική 60-70ς rock group να αγνοούν ταμπέλες και ιδιώματα. Όλα χωράνε, αρκεί να σπέρνουν. Κι εδώ δεν υπάρχει περιττή στιγμή. Ι shall return λέει ο αρχηγός στο τέλος. Άντε, σε περιμένουμε.
3) Silver Jews - American Water
Ίσως θα έπρεπε να έχω αναφερθεί νωρίτερα σε αυτή την απίστευτη μπάντα και τον ιθύνοντα νου της, τον David Berman. Αν και όλα τα άλμπουμ τους μπορώ να τα προτείνω, 2 έχω ακούσει αρκετά και για καιρό για να αναφέρω, οπότε έτσι θα κάνω.q
American Water λοιπόν. Lo-fi indie/ country rock. Είμαι σίγουρος πως το “country” που αναφέρω πολύ συχνά, κάνει κάποιους να κοιτάνε αλλού. Αλλά δεν μιλάω αναγκαστικά για τελειωμένους rednecks (κάποιες φορές ναι :P), αναφέρομαι συνήθως σε μουσική επιρροή που κάποιες φορές απλά αχνοφαίνεται. Πραγματικά είναι κρίμα κάποιοι καλλιτέχνες να μην δοκιμάζονται πριν απορριφθούν.
Όπως και να έχει, εδώ μιλάμε για μελαγχολία. O Berman, καταθλιπτικός και ναρκομανής, τράβηξε πολλά ζόρια στην σύντομη ζωή του και βγαίνει αυτό στην μουσική τους.
Αφτιασίδωτος ήχος, χύμα, έξυπνα chord changes, όμορφες μελωδίες, λίγες “κακοφωνίες”, φουλ συναίσθημα. Ακόμα με ξεγελά το Night Society, μου δίνει μια ανάσα (instrumental, δυναμικό, υπέροχο). Αμέσως μετά όμως βυθίζομαι πάλι. “Not much water coming over the hill……”. Fuck! H μουσική τους είναι trip και όλα μοιάζουν κάπως μάταια όταν τους ακούω. Αλλά είναι και αυτό μια φάση, ένα συναίσθημα λίγο πολύ γνώριμο.
“Instead of time there will be lateness, And let forever be delayed.” λέει ο ποιητής… Yeah man, sure…
4) Pearl Jam - Yield
Θυμάμαι νομίζω κάποιος στο χάμερ να κράζει Yield γιατί γίνανε punk έλεγε ή κάτι τέτοιο (ok φίλε, μάλλον έχασες και τα 4 προηγούμενα άλμπουμ τους). Τι δισκάρα είναι αυτή! Ίσως το πιο πολυπαιγμένο μετά το VS. Aρχικά με ξένισε αλλά με ώθησε να το ακούσω ξανά και ξανά. Brain of J, Faithful, Given to Fly, Do the Evolution, MFC, Low Light… Πόσες κομματάρες έχουν ακόμα στο μυαλό τους. Το άλμπουμ μου βγάζει κάτι πιο pop σαν συνολικη αίσθηση (στην λογική πως οι U2 είναι pop) και νιώθω μια διαρκής τάση για εξερεύνηση. Τους βγαίνει πάντως. Ακόμα κι όταν ακούω το (φαινομενικά) καλαμπούρι του Push Me, Pull Me, γουστάρω. Θεόρατο άλμπουμ, στα 2-3 κορυφαία τους μάλλον. Είχαν ακόμα λίγο να δώσουν.
5) Moe. - Tin Cans And Car Tires
Από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της jam σκηνής και μάλλον top-2 από Moe. Δουλεμένα τραγούδια. Όπως το Spaz Medicine με τις αλλαγές σε tempo, τα πνευστά, το θορυβώδες κιθαριστικό solo πάνω σε ένα σχεδόν μεξικάνικο ρυθμό. Ή ακόμα καλύτερα το Plane Crash. Η εισαγωγή με τα έγχορδα σε βρίσκει απροετοίμαστο. Ξεκινά αργά και βαριά με ένα tempo που θα ταίριαζε σε mid-90s Black Crowes, στο verse γίνεται παιχνιδιάρικο με μια funky-bluesy κιθάρα, το chorus ροκάρει, πάλι βαριές κιθάρες με έγχορδα ταυτόχρονα, φοβερό… Ή το It με τη riff-άρα και την ωραία αρμονία στο ρεφρέν. Περιέργως, αν και το εκρηκτικό funk στοιχείο που έβγαινε μπροστά στα προηγούμενα άλμπουμ σχεδόν απουσιάζει, δε μου λείπει από αυτό το άλμπουμ. Εδώ πήγανε για έναν πιο back to basics/ rootsy/ southern ήχο και τους βγήκε. Δισκάρα από τις λίγες.
6) Susan Tedeschi - Just Won’t Burn
Το ντεμπούτο της ήταν οκ, έδειχνε potential αλλά δεν ήταν κάτι αξιοσημείωτο. Εδώ κάνει άλματα, εκτελεστικά, ερμηνευτικά και κυρίως, συνθετικά. Αψεγάδιαστος δίσκος. Η χροιά της με πεθαίνει. Kαι στα blues τραγούδια και στα soul, όταν τραγουδά μελωδικά, δίνει την ψυχή της. Σίγουρα η αγαπημένη μου γυναικεία φωνή τα τελευταία πολλά χρόνια και μια από τις αγαπημένες μου έβερ. Εδώ βρίσκεται η φοβερή της διασκευή στο Angel from Montgomery του σπουδαίου John Prine που συχνά βρίσκεται και στο σετ των Tedeschi Trucks Band. Και κάποια original τραγούδια της σαν το Found Someone New με το ψυχεδελικό solo του θεού Sean Costello, είναι εξαιρετικά όμορφα. Θεότητα.
7) Billy Bragg & Wilco - Mermaid Avenue
Ζήτησε λέει η κόρη του θρύλου, Woody Guthrie, από τον Billy Bragg να μελοποιήσει κάποιους στίχους του πατέρα της που δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ. Κι αυτός πήρε σαν “backing band” τους Wilco οι οποίοι στην πραγματικότητα συνεισέφεραν και στην σύνθεση τραγουδιών. Και προέκυψε δισκάρα. Ένα μικρό διάλειμμα των Wilco στην πορεία για τα αστέρια και μια ευεργετική συνεργασία για τον Bragg. Ασφαλώς πιο folk/ country απ’ ότι θα περίμενε κανείς από τους συντελεστές (στην παρούσα φάση τους) αλλά χωρίς να απαρνιούνται τις πιο rock και pop καταβολές τους. Το αποτέλεσμα είναι υπέροχο. Κι εντάξει εγώ μπορεί να μην είμαι πολύ αντικειμενικός με τα πρώτα κάμποσα χρόνια των Wilco (κλάμα εδώ κάτι She Came Along to Me, At My Window Sad and Lonely, One by One), αλλά ο Bragg δεν πάει πίσω (Eisler on the Go, ζωντανεύει το φάντασμα των The Band στο Ι Guess I Planted, φανταστικό The Unwelcome Guest). Ακόμα και στα τραγούδια που είναι σχεδόν one man show τα πάει περίφημα. Εξαιρετικό.
8) Derek Trucks Band - Out of the Madness
Επιβεβαίωση των όσων δήλωσε στο ντεμπούτο του. Blues rock κυρίως και jazz, με φανταστικούς guest να προσθέτουν πόντους στο τελικό αποτέλεσμα (Warren Haynes, Jimmy Herring, Larry McCray). Εδώ οι διασκευές είναι σε blues standards σε σχέση με τις πολλές jazz του ντεμπούτου και δίνουν μια μεγαλύτερη ομοιογένεια στο άλμπουμ. Κάτι που δεν αποτέλεσε ποτέ πρόβλημα για τον Tucks, όπως φάνηκε και στη συνέχεια. Όπως και να’ χει, η εκτελεστική και συνθετική του δεινότητα βγάζει μάτια. Είτε σε fusion χωράφια, είτε σε ηλεκτρισμένα και ακουστικά blues, είτε σε κομμάτια που φέρνουν τα πρώτα αρώματα από Ινδική μουσική, βάζει τα γυαλιά σε πολλούς δημοφιλείς μουσικούς. Γίνεται στα 18 σου να είσαι φτασμένος μουσικός? Γίνεται…
9) The Haunted - The Haunted
Είναι φοβερό το πώς επέδρασαν οι Haunted στο μέταλ στα τέλη των 90s. Ξαφνικά ήταν πάλι κουλ να παίζεις thrash. Μιας και τους έζησα στα ντουζένια τους, έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί τους. Σε φάση να σκέφτομαι τότε “ποιοι Slayer τώρα” και τέτοια γραφικά. Αφού σαν Slayer παίζανε. Άντε και λίγο At the Gates. Αλλά ήταν αυτό το θηρίο ο Dolving που έκανε τα πάντα να μοιάζουν εντελώς στην τσίτα. Μόνο ριφάρες, πολλή οργή, φοβεροί στίχοι. Ιδανικό άλμπουμ όταν έχεις απίστευτα νεύρα και θες να ξεσπάσεις. Ευτυχώς μου συμβαίνει σπάνια. Ούτε μισή νότα για πέταμα.
10) Spiritual Beggars - Mantra III
Τι μπαντάρα ρε φίλε. Γουστάρω πως, αν και rock στην ουσία (έστω heavy rock), μπαίνει το Homage και είναι σαμπαθικό αλλά το heavy το σαμπαθικό, το καλό. Και μην ακούσω για stoner, εδώ όλα βρωμάνε 70ς (εκτός από το ασήκωτο βάρος της κιθάρας). Θεωρώ πως το επόμενο είναι ελαφρώς καλύτερο αλλά εδώ έχουν βρει ήδη τον ήχο τους. Απλά εκεί είχε “περισσότερα Euphoria” (περισσότερα κομμάτια με hit quality ας πούμε). Kατά τ’ άλλα, προσκύνημα.
Few honorable…
Son Volt - Wide Swing Tremolo
Γεια σας, ήρθε ο μπαμπάς σας.
Με συγκινεί όταν από καλλιτέχνες που αγαπώ, ανακαλύπτω πως album after album, they deliver. Λίγο πολύ ξέρεις τι να περιμένεις από τους Son Volt. Alt Country/ Rock του υψηλότερου επιπέδου. Ενίοτε με μερικές φρέσκιες ιδέες. Όπως όταν σκάει το ηλεκτρισμένο Straightface με την παραμορφωμένη φωνή. Το άλμπουμ ροκάρει αρκετά, σε σημεία μου δίνει μια αίσθηση REM, όπως και μελλοντικές alt country bands. Σε φάση, εγώ σας δείχνω κι εσείς μαθαίνετε. Φοβερός δίσκος νο.7.
Gillian Welch - All Among the Yearlings
Αν έπιασε τον κόσμο απροετοίμαστο στο πρώτο της άλμπουμ, εδώ απλά επιβεβαιώνει πως δεν ήταν πυροτέχνημα. Δεν εκπλήσσει τόσο όσο στο ντεμπούτο αλλά πάλι έχει εξαιρετικό storytelling, με ένα σχεδόν αποκλειστικά ακουστικό ήχο και υπέροχες folk μελωδίες που όμως αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Τα καλύτερα πάντως έρχονταν.
Cross Canadian Ragweed - Carney
Απλό και όμορφο ντεμπούτο. Southern/ Country rock, λιτές συνθέσεις με ωραίες εκτελέσεις και μελωδίες, πλήκτρα να δίνουν το απαραίτητο χρώμα και κιθάρες να κεντάνε. Ώρες ώρες, φαντάζομαι κάποιον μη εξοικειωμένο να με ρωτά για δισκάρες του '98, να του προτείνω αυτό και να μένει αδιάφορος. Δεν ακούς κάτι νέο, κάτι “εντυπωσιακό”. Αλλά τι παραπάνω χρειάζεται κάποιος στη ζωή του πέρα από όμορφα τραγούδια? Ειδικά όταν το κάνεις με συνέπεια, όπως αυτοί οι τύποι, δεν είναι και απλό. Ιδανικό άλμπουμ για να περνάω καλά, να μπαίνω στα συνήθως laid-back grooves και τα catchy hooks του και να χαλαρώνω τις ζεστές μέρες που έρχονται. Θα φορεθεί πολύ και φέτος το καλοκαίρι.
Molly Hatchet - Silent Reign of Heroes
Αν εξαιρέσεις την γλυκιά μπαλάντα, Just Remember, το άλμπουμ σπέρνει. Κομματάρες, Mississippi Moondog, Blue Thunder, Junk Yard Dawg… Επίσης, I’m a sucker για Hatchet epics, τύπου Free Bird, να ξεκινούν αργά και να γίνονται uptempo με διαγαλαξιακές σολάρες. Οπότε πέραν του ομώνυμου που ακολουθεί τη συνταγή, ορθώς βάζουν ένα ακόμα μετά, το φανταστικό Saddle Tramp, από τα καλύτερα κομμάτια τους ever. Το ακουστικό rendition του Fall of the Peacemakers δεν φτάνει το ορίτζιναλ με την καμία αλλά δεν μας χαλάει κιόλας. Δισκάρα.
Nashville Pussy - Let Them Eat Pussy
Δε μου συγχωρώ πως δεν τους έχω δει live. Rock ‘n’ roll όπως πρέπει. Punk, Motorhead, λίγο southern σαν αίσθηση κυρίως (σε αυτό το άλμπουμ). Καθόλου σοβαρό (δείτε εξώφυλλο), ενοχλητικό και με πολλές “στιχάρες”. Sex, drugs and rock ‘n’ roll. And attitude.
I’m a man
Real motherfucker
You ain’t shit
Just another sucker.
Monster Magnet - Powertrip
Aν με ρωτούσε κάποιος αν θα έκανα αναφορά σε ένα δίσκο των Monster Magnet, ποιος θα ήταν, μάλλον θα του απαντούσα το Dopes… Kαι να που είμαστε στο 1998 και μιλάω για το Powertrip.
Είναι πιο καβλερό γαμώτο, είναι πιο rock ‘n’ roll, τους πάει καλύτερα. Γεμάτο χιτ, με γαμάτα ριφ, σούπερ catchy και τόνους attitude. Μεγάλο πάρτυ. Ομολογώ πως έχω βαρεθεί λίγο το Space Lord αλλά κάτι 3rd Eye Landslide, Crop Circle, Tractor, το ομώνυμο είναι για πολλά ξενύχτια.
Running Wild - The Rivalry
Το τελευταίο φανταστικό άλμπουμ των Running Wild και μάλλον υποτιμημένο ακόμα κι από άτομα που τους γουστάρουν (?). Το ομώνυμο είναι ΕΠΟΣ. To Firebreather ΕΠΟΣ. To Return of the Dragon ΕΠΟΣ. EΠΗ ΕΠΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ. Τι κι αν όλα κάτι θυμίζουν? Δεν είναι πάντα εύκολο να κοπιάρεις τον εαυτό σου καλά. Ριφάρες και σολάρες δίχως αύριο. Rock ‘n’ Rolf! \m/
27 Likes