Σήμερα θα χαρεί και λίγο παραπάνω… Αν και η δικιά του κορυφή δεν έφτασε στο νούμερο 1 
Θες να μου πεις ότι δεν βγαίνει το Βίρτσουαλ;
ΣΣΣΣΣΣΣΣΟΚ
3 Likes
1. Fatboy Slim - You’ve Come A Long Way Baby
+εξώφυλλο - το ορθόδοξο έτσι; όχι το άλλο με τα βινύλια 
Ενας δίσκος του οποίου τα “μεγάλα” κομμάτια έχετε ακούσει παντού…
… παντού όμως…
… και όσα δεν έχετε ακούσει είναι το ίδιο χαλαρά και άνετα, σαν τον θεούλη στο εξώφυλλο. Αθάνατη 90s ανεμελιά διάολε
2. Boards of Canada - Music Has The Right To Children
Υπάρχει μια εσάνς από Ριχάρδο εδώ (όπως και σε σχεδόν ό,τι έχει βγάλει η Warp) αλλά προς το πιο αιθέριο και υπνωτικό. Έβγαλαν μερικές δισκάρες και αργότερα, αλλά καμμία πιο σημαντική από αυτή, πώς είναι ρε παιδί μου το Slaughter of the Soul για το metalcore των 00s, κάτι αντίστοιχο είναι αυτό για τα πάντα όλα σε downtempo IDM/electronica. Μέχρι και το bonus κομμάτι εδώ είναι διαμάντι
3. Massive Attack - Mezzanine
Ακριβώς την ίδια μέρα με το από πάνω (4/20 όλως τυχαίως ε) βγαίνει και τούτο που ανάλογα τη μέρα που θα με ρωτήσετε, μπορεί να είναι και το καλύτερό τους. Και μόνο ότι μπαίνει στην ίδια συζήτηση με το Blue Lines για μένα είναι αρκετό
4. OutKast - Aquemini
Λίγοι δίσκοι στο ευρύτερο hip hop είναι τόσο προοδευτικοί για τα δεδομένα του όσο αυτός εδώ. Παίζει μπάλα σχεδόν μόνος του
Μικρό μπόνους μιας και μπαίνουμε στο '99…
5. Lagwagon - Let’s Talk About Feelings
Ούτε μισή ώρα δε χρειάζονται για να διδάξουν πάλι μπαλίτσα. Να μιλήσουμε για τη ρεφρενάρα του Train; Να μιλήσουμε για το ότι κάθε φορά που ακούω το May 16 θέλω να πάω να αγοράσω skateboard; Την τελευταία θέση της 5άδας την κερδίζει το συναίσθημα
+10:
Monster Magnet - Powertrip
Τα γράψατε πολλοί υπέροχα, προσυπογράφω κάθε λέξη. Το μόνο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό όταν το ακούω αυτό είναι “ροκ ρε νιαμού”!
Refused - The Shape Of Punk To Come
Πριν καμμιά δεκαριά χρόνια θα τον είχα άνετα πεντάδα (και ψηλά), με αφορμή το παιχνίδι τον ξαναέβαλα προψές μπας και αναθεωρήσω αλλά ενώ τον ακούω όλονε ευχάριστα ακόμα, απλά δεν έχω την ίδια ζέση. Για τα υπόλοιπα - την επιρροή του, την prog νοοτροπία του κλπ. δεν χωράνε αμφισβητήσεις
Meshuggah - Chaosphere
Άλλο ένα σουηδικό “almost” αλλά θα έρθει η σειρά τους. Εδώ ακουμπάνε το τέλειο πριν το σφιχταγκαλιάσουν, με μπόνους ένα απ’ τα πιο επικά κλιπς έβερ, για ένα απ’ τα καλύτερα ΜΕΤΑΛ κομμάτια έβερ
Spiritual Beggars - Mantra III
Απ’ το πρώτο riff - ωδή στο Children of the Grave - κιόλας, μετράμε “κουταλιές της σούπας” και “μπράβο” στον Μιχαλάκη. Βγάζει και τέτοια η Σουηδία;
Strung Out - Twisted By Design
Το φλερτ του Bad Religionικού πανκ με τις μελωδίες του ΜΕΤΑΛ ευοδώνεται ίσως περισσότερο από ποτέ ως τώρα, γίνεται κανονικό ρομάντζο και παίρνουν τη θέση που τους αξίζει δίπλα στα μεγάλα ονόματα του χώρου, με τον ίσως καλύτερο δίσκο τους και λέω ίσως γιατί αγαπάω το “Agents” λίγο παραπάνω απ’ όσο ο περισσότερος κόσμος ίσως
Amon Tobin - Permutation
Μετά τις τζαζίλες πάμε σε ένα άλμπουμ κατά κόρον DnB μπολιασμένου με τα γνωστά IDM-ικά στοιχεία της δεκαετίας, γενικά μια ωραία ατμόσφαιρα, ομορφιές
Gang Starr - Moment of Truth
Τους Gang Starr γενικά τους “έχω” πολύ λιγότερο από άλλα πολύ μεγάλα ονόματα και ίσως δίσκους σαν αυτόν τους έχω χαμηλότερα απ’ όσο θα τους άξιζε αλλά ok, έχουμε χρόνια μπροστά μας (ελπίζω). Ο Guru (RIP) εδώ ζωγραφίζει
Jurassic 5 - Jurassic 5
Όποιος κουράστηκε απ’ το “σοβαρό” hip hop, τους γκάνγκστας, τα μπιφς και αυτά όλα, εδώ να πάει. Μισή ώρα και κάτι περνάει ζαχαρίτσα, και οι 6 είναι υπέροχοι
Reel Big Fish - Why Do They Rock So Hard?
Έλα μου ντε; Κάτι που παρέλειψα στο προηγούμενό τους: τέτοια μπάσα θέλουμε. Κάτι που παραλείψαμε όλοι και πρέπει να αναφέρω με αφορμή αυτό: δεν γίνεται να έχει φύγει (πρακτικά) όλη η καριέρα των Sublime ήδη και να μην υπάρχει έστω μια αναφορά γι’ αυτούς σ’ όλο το τόπικ. Ντροπή μας
Propellerheads - Decksandrumsandrockandroll
Ανοίξαμε με big beat και θα κλείσουμε έτσι, με το μοναδικό album άλλου ενός ντουέτου, το οποίο ντουέτο όλοι “ξέρετε” αλλά δεν ξέρετε ότι “ξέρετε”
(όσοι θέλετε να τεστάρετε τον εαυτό σας πριν γκουγκλάρετε, βάζετε απ’ το 0:20 περίπου και προσπαθείτε να θυμηθείτε πού το έχετε ακούσει αυτό)
19 Likes
Ε όχι δα
1 Like
29η εβδομάδα - 1998
63 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Bruce Dickinson - The Chemical Wedding | 117 |
|---|---|
| Anathema - Alternative 4 | 80 |
| Blind Guardian - Nightfall in Middle Earth | 62 |
| Death - The Sound of Perseverance | 48 |
| System of a Down - System of a Down | 38 |
| Refused - The Shape of Punk to Come | 30 |
| Ulver - Themes From William Blake’s The Marriage Of Heaven And Hell | 30 |
| Monster Magnet - Powertrip | 26 |
| The Offspring - Americana | 25 |
| Massive Attack - Mezzanine | 24 |
| The Haunted - The Haunted | 24 |
| Solstice - New Dark Age | 20 |
| Katatonia - Discouraged Ones | 18 |
| Korn - Follow the Leader | 16 |
| Marilyn Manson - Mechanical Animals | 16 |
| Shadow Gallery - Tyranny | 15 |
| Therion - Vovin | 14 |
| Helloween - Better Than Raw | 13 |
| Iced Earth - Something Wicked this way Comes | 13 |
| Διάφανα Κρίνα - Κάτι Σαραβαλες Καρδιές | 12 |
| Gov’t Mule - Dose | 11 |
| The Gathering - How to measure a planet | 10 |
| Tori Amos - From the Choirgirl Hotel | 10 |
| Pain of Salvation - One Hour by the Concrete Lake | 9 |
| Pearl Jam - Yield | 9 |
| Ayreon - Into The Electric Castle | 8 |
| Cradle of Filth - Cruelty and the beast | 8 |
| Fatboy Slim - You’ve Come a Long Way, Baby | 8 |
| Primordial - A Journey’s End | 8 |
| The Smashing Pumpkins - Adore | 8 |
| Theatre of Tragedy - Aégis | 7 |
| Lagwagon - Let’s Talk About Feelings | 6 |
| Neutral Milk Hotel - In The Aeroplane Over The Sea | 6 |
| Pagan Altar - Vol1 | 6 |
| Bolt Thrower - Mercenary | 5 |
| Covenant - Nexus Polaris | 5 |
| D.S.B. - Wings Continue To Strive With Unchanged Mind | 5 |
| Edguy - Vain Glory Opera | 5 |
| Fear Factory – Obsolete | 5 |
| Iron Monkey - Our Problem | 5 |
| Jag Panzer – The Age of Mastery | 5 |
| Mansun - Six | 5 |
| Meshuggah - Chaosphere | 5 |
| Ofermod - Mystérion Tés Anomias | 5 |
| Placebo - Without You I’m Nothing | 5 |
| Slauter Xstroyes - Free The Beast | 5 |
| Angelcorpse - Exterminate | 5 |
| Υπόγεια ρεύματα - Τσαλακωμένες μέρες | 4 |
| Angel Dust- Border of reality | 4 |
| Boards of Canada - Music Has The Right To Children | 4 |
| Chroma Key - Dead Air For Radios | 4 |
| Craig Armstrong - The Spain Between Us | 4 |
| Detestation - Detestation | 4 |
| Dropkick Murphys - Do or Die | 4 |
| Labyrinth - Return to Heaven Denied | 4 |
| Opeth - My Arms, Your Hearse | 4 |
| Running Wild - The Rivalry | 4 |
| Dark Funeral - Vobiscum Satanas | 4 |
| Agnostic Front - Something’s Gotta Give | 3 |
| Angra - Fireworks | 3 |
| Aura Noir- Deep Tracks of Hell | 3 |
| Children of Bodom – Something Wild | 3 |
| Destiny’s End- Breath deep the dark | 3 |
| Gorguts - Obscura | 3 |
| Silver Jews - American Water | 3 |
| Ska-P - Eurosis | 3 |
| Spiritual Beggars - Mantra III | 3 |
| Turbonegro - Apocalypse Dudes | 3 |
| Yann Tiersen - Le Phare | 3 |
| Amon Amarth - Once Sent from the Golden Hall | 3 |
| Calexico - The Black Light | 2 |
| Diabolical Masquerade - Nightwork | 2 |
| Dødheimsgard - Satanic Art | 2 |
| Grave Digger - Knights of the Cross | 2 |
| Hole - Celebrity Skin | 2 |
| Moonspell - Sin/Pecado | 2 |
| Nasum - Inhale/Exhale | 2 |
| Nightwish - Oceanborn | 2 |
| Order from Chaos - An Ending in Fire | 2 |
| OutKast - Aquemini | 2 |
| Queens of the Stone Age - Queens of the Stone Age | 2 |
| Symphony X - Twilight in Olympus | 2 |
| ZN - Ο Πρώτος Τόμος | 2 |
| Artrosis - W Imię Nocy | 1 |
| At the Drive-In - In/Casino/Out | 1 |
| Beyond Dawn - Revelry | 1 |
| Deep Purple - Abandon | 1 |
| Drop Dead - Drop Dead | 1 |
| Garbage - Version 2.0 | 1 |
| Lauryn Hill - The Miseducation of Lauryn Hill | 1 |
| Lucinda Williams - Car Wheels On A Gravel Road | 1 |
| Manic Street Preachers - This Is My Truth Tell Me Yours | 1 |
| Mayfair - Fastest Trip To Cyber-Town | 1 |
| Metallica - Garage Inc. | 1 |
| Moe. - Tin Cans And Car Tires | 1 |
| PJ Harvey - Is This Desire? | 1 |
| Slayer – Diabolus in Musica | 1 |
| Sunny Day Real Estate - How It Feels To Be Something On | 1 |
| The Afghan Whigs - 1965 | 1 |
| The Cardigans - Gran Turismo | 1 |
| The Sins Of Thy Beloved - Lake Of Sorrow | 1 |
| Converge – When Forever Comes Crashing | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
τίτλοι τέλους για το 1998
1999…
και εξελάκι
credits and love to all 
29 Likes
Λίγο ακόμα ρε Solstice ήθελε. Ένα τσιγάρο δρόμος ήταν μέχρι την δεκάδα.
4 Likes
1999
Nevermore-“Dreaming Neon Black”
Opeth-“Still Life”
Testament-“The Gathering”
Rotting Christ-“Sleep of the Angels”
Anathema-“Judgement”
23 Likes
Κακώς ανησύχησα τελικά 
Οι εξης δυο δισκοι ηρθαν ισοπαλοι με 4 βαθμους ο καθενας :
- Smashing Pumpkins - Adore
- The Smashing Pumpkins - Adore
8 Likes
Ναιιι, πρώτη κ τελευταία φορά που ταυτίζομαι νε το νο. 1. Αλλαξε η ζωή μου.
Ένα σχόλιο σε αυτό. Θεωρώ πως αυτή είναι μια συνηθισμένη άποψη από ανθρώπους που δεν είναι φαν του Seger. Αλλά οι οπαδοί του θεωρούν το ορίτζιναλ ύμνο και δικαίως. Κι έχει και σαξόφωνο… Anyway…
7 Likes
ποτέ μου δεν τους χώνεψα 
κακή τους ώρα… εμπρός καλή μου σβήστρααααααα…
ασε με μωρε μεσοβδόμαδα μου κόπηκε η χολή!!! ευτυχώς επανήλθε ισορροπία!!
5 Likes
Παλι καλα, εχω φιλο που εβαζε τα κλαματα δυο μηνες για το οτι “θα πατε να βγαλετε Blind Guardian ρε αυτοι ειστε”, αλλα ευτυχως ηρθαν οι καρδιες ολως μας στις θεσεις τους και αποφυγαμε τα ποταμια δακρυων!
2 Likes
πωπωπω 1999 τι γινεται ρε πούστη μ. άντε να βγάλω 3η 4η και 5η θέση…
οι 2 πρώτες βγήκαν στο δευτερόλεπτο…
2 Likes
Είχα από λάθος, Backyard Babies μέσα, είχα 2-3 classic metal που τελικά δε μου έκαναν τόσο κούκου να μπουν στα honorable, επομένως προσπέρασα γιατί τις επόμενες χρονιές γίνεται χαμός.
1) Wilco - Summerteeth
Αυτό το άλμπουμ ήταν που έκανε τους Wilco τεράστια μπάντα. Οι Tweedy, Bennett, αφήνουν την φαντασία τους να οργιάσει. Ο προορισμός τους ήταν αυτός, pop μουσική, ποιοτική, με στρώματα ήχου (πνευστά, έγχορδα, κρουστά, μακελειό), με έμφαση στα πλήκτρα που παίρνουν τον πρωταγωνιστικό ρόλο από τις κιθάρες, με μελωδίες που πιο πολύ μου φέρνουν στο μυαλό Βρετανικά τέρατα (Beatles, Pink Floyd). Κάποιες αρμονίες φωνητικών φυσικά θα τις ζήλευαν οι Beach Boys της pop περιόδου τους (κι αυτό είναι τεράστια δήλωση). Έχω διαβάσει μάλιστα πολλές φορές για Αμερικανούς Radiohead στο internet αλλά κανείς δε μου εξηγεί το γιατί. Δεν κατέχω, δεν νομίζω να ισχύει αλλά θα αναφέρω οτιδήποτε για να πουλήσω την πραμάτεια μου. Το alt country στοιχείο τους αποτελεί παρελθόν, τίποτα δεν το θυμίζει εδώ, σαν άλλη μπάντα. Οι συνθέσεις έτσι κι αλλιώς είναι συγκλονιστικές. Προσφέρουν τόσες μικρές μαγικές στιγμές, λεπτομέρειες, ώστε ανακαλύπτεις πράγματα που δεν είχες προσέξει πολύ καιρό μετά. She’s a Jar (αυτή η φυσαρμόνικα με τσακίζει), We’re Just Friends (“But I promise… We’re just friends” και η τελευταία μελωδία), Pieholden Suite (το πιάνο, το πιάνο!), Via Chicago (αυτή η Neil Young-ική lead είναι λύτρωση πριν από το noise/ ψυχεδελικό τελείωμα), Aλλά μιας και μιλάμε για pop, συνθέτουν και υπερπιασάρικα Shot in the Arm, I’m Always in Love, ELT, Nothing’severgonnastandinmyway, το ομώνυμο, να κουνηθείς και να τραγουδήσεις. Δεν ξέρω αν και οι ίδιοι κατάλαβαν τι δίσκο ηχογράφησαν. Διαμάντι, νιώθω πολύ μικρός μπροστά του.
2) Drive-By Truckers - Pizza Deliverance
Έχω πει με πάσα σοβαρότητα (ως προς την δήλωση, όχι τον τρόπο) πως για μένα οι DBT έχουν κυκλοφορήσει 6 αριστουργήματα. Δεν συμπεριλάμβανα το Pizza Deliverance σε αυτά. Kυρίως γιατί θεωρώ πως δεν είναι όλα τα κομμάτια κορυφαία, αν και με ψυχαγωγούν όλα. Αλλά έχει τουλάχιστον 7 τραγούδια που αγαπώ πάρα πολύ. Και τα 2 είναι από τα αγαπημένα μου όταν το αλκοόλ έχει γίνει πολύ.
Αλλά το πιο σημαντικό, οι DBT είναι για μένα από τις life changing μπάντες γιατί ήταν απίστευτα επιδραστικοί ως προς το άνοιγμά μου σε country/ alt country ακούσματα αλλά και alternative γενικά σε ένα βαθμό. Θυμάμαι να τους αναφέρουν παντού ως southern rock (ροκ από τον Νότο άρα southern… yeah… not quite…). Τα όποια λίγα κοινά στοιχεία, έχουν να κάνουν με τις κοινές αναφορές των δύο ιδιωμάτων κυρίως. Και φυσικά στο άρωμα βάλτου που υπάρχει στη μουσική τους, ένα southern gothic thing, ειδικά στα πρώτα 5-6 άλμπουμ.
Μίλησα για ψυχαγωγία. Οι Hood/ Cooley, κυρίως, είναι ΤΕΡΑΣΤΙΟΙ storytellers ήδη. Κάποιες φορές θέλουν να περάσουν μηνύματα, κάποιες for the sake of it. Και με άπειρο χιούμορ. Οι πρωταγωνιστές τους κυρίως κατεστραμμένοι χαρακτήρες, θα χωρούσαν σε κάποια σκοτεινή σειρά ή ταινία που διαδραματίζεται στον αμερικανικό νότο. Με κάποιο τρόπο και λίγη προσπάθεια στην αρχή, κόλλησα και έγινα οπαδός. Δεν ήταν οι αγγελικές φωνές τους (δεν έχουν), οι εντυπωσιακές παραγωγές τους (δεν έχουν), οι εκτελεστικές τους δυνατότητες (χμ…). Είναι αυτή η ειλικρίνεια που μου βγάζουν. Είναι αυτή η ανατριχίλα όποτε παίζουν τα πρώτα ακόρντα στο Nine Bullets. Ή το να φωνάζω “Sometimes I feel like shit” και να γελάνε και τα μουστάκια μου (δεν έχω).
Ίσως δεν είναι αριστούργημα λοιπόν αλλά το αγαπώ σίγουρα περισσότερο από πολλά αριστουργήματα.
3) Robert Cray - Take Your Shoes Off
Το γυρόφερνε κάτι χρόνια. Ορίστε ένας ακόμα τέλειος δίσκος. Στα 3-4 αγαπημένα μου. Παραγωγή φανταστική, ζεστή, τα πάντα καθαρά και ζωντανά. Παντρεύει μοναδικά τα blues με την soul, ενώ χώνει μέσα κάποια funky περάσματα στην κιθάρα, συχνά ανεπαίσθητα, αλλά δίνουν στα τραγούδια ένα μικρό boost που υποσυνείδητα σε καθηλώνει. Kαι γενικά δείχνει ορεξάτος. Φοβερά κομμάτια, ερμηνείες ψυχομένες. Ακόμα και οι λεπτομέρειες εδώ παίζουν ρόλο. Εκεί που συχνά τα blues, λόγω της αυτοσχεδιαστικής τους φύσης, έχουν κάτι το loose στις ενορχηστρώσεις, εδώ υπάρχουν εισαγωγές δουλεμένες, breaks, guitar lines που μοιάζουν συνειδητοποιημένα και μελετημένα περισσότερο παρά προϊόντα τζαμαρίσματος. Love Gone to Waste, ιδανικό μπάσιμο. That Wasn’t Me, υπέροχα μελωδικό με τον Cray να τραγουδά απίστευτα (“Could I have done something wrong…”. Ανατριχιάζω κάθε φορά.). 24/7 Man και Pardon ανεβαστικά και super catchy. Δεν υστερεί κανένα τραγούδι στην πραγματικότητα, η έμπνευση εδώ δεν σγερεύει ποτέ.
Σπουδαίος δίσκος.
4) Widespread Panic - 'Til the Medicine Takes
Έτσι όπως μπαίνει αυτό το cool groove του Surprise Valley με τα σόλο του Houser, λέω εδώ είμαστε. Οι Panic μέχρι ένα σημείο είναι ο ορισμός της σταθερότητας. Τα άλμπουμ τους είναι εξαιρετικά, με λεπτομέρειες να κάνουν τη διαφορά κάθε φορά. Τα κομμάτια του 'Til the Medicine Takes κινούνται σε διάφορα μονοπάτια αλλά το άλμπουμ έχει συνοχή. Και το πιο σημαντικό. Γράφουν ολοκληρωμένα τραγούδια, με μελωδίες που σου μένουν, δε χρειάζεται να ασχολείται ο άλλος με jam μπάντες για να γουστάρει. Η ανάπτυξη των θεμάτων στο You’ll Be Fine για παράδειγμα είναι “φαινομενική”, πανέμορφο τραγούδι και catchy. Μου φαίνεται το καλύτερο σετ τραγουδιών τους έβερ, η χημεία τους και η συνθετική τους ευφυία σε αυτή τη φάση παρήγαγε μόνο αριστουργήματα. Από τα καλύτερα starting points για να ασχοληθεί κάποιος με Panic, ίσως καλύτερο κι από το Everyday, τώρα που τα ξανακούω.
5) Tom Petty and The Heartbreakers - Echo
Από τα πιο υποτιμημένα άλμπουμ τόσο του Petty όσο και γενικά. Η συνήθης αισιόδοξη ματιά του εδώ δεν υπάρχει. Φυσικά μουσικά, υπάρχουν upbeat tracks, υπάρχει η Byrds επιρροή, ροκάρει σε σημεία, αλλά οι στίχοι, λόγω του χωρισμού του Petty, είναι οι πιο ενδοσκοπικοί και στενάχωροι που έγραψε ποτέ. Οπωσδήποτε τα hooks είναι φοβερά, πιασάρικα, μου δημιουργούν την επιθυμία να τα τραγουδήσω. Αλλά είναι μες στην μελαγχολία, δε συστήνεται για όλες τις ώρες.
*Ιδιαίτερη μνεία στον θεό κιθαρίστα των Heartbreakers, Mike Campbell. Αυτός ο τύπος ξέρει όσο λίγοι την αξία του μέτρου, που να χρωματίσει και πώς, πώς να προσθέσει συναίσθημα χωρίς να το παρακάνει ποτέ. Στο ομότιτλο πχ. κλέβει την παράσταση με την απόδοσή του. Πραγματικά υποτιμημένος.
6) The Hellacopters - Grande Rock
Έλα βρε Ace, που είσαι παιχταρά μου? Δεν είσαι ο Ace? O Nicke είσαι?
Πάει το πολύ punk, καλώς τους Kiss, καλώς τους, 3-0.
Αν έβγαινε στα 70s αυτό θα κυρίευε τον κόσμο. Μόνο κομματάρες για ακόμη μια φορά. Τα hooks είναι απίστευτα. Όλα τα κομμάτια εν δυνάμει singles. Όλα είναι άξια αναφοράς, θες για ένα σόλο, για μια μελωδία, για ένα έξυπνο μέρος της κιθάρας. Δεν υπάρχει, όχι μέτρια στιγμή, ούτε απλά καλή για 3η φορά σε 4 χρόνια. Και δεν τέλειωσαν εδώ, είχαν ακόμα.
7) Nevermore - Dreaming Neon Black
Ήμουν 14-15 λογικά (κάπως στο μυαλό μου τα έχω όλα χρονολογημένα, πιθανόν να μην ισχύουν). 120αρα κασσέτα. Η μία πλευρά είχε το Dark Saga. Η άλλη to Dreaming. Καμία έκπληξη πως άκουγα κυρίως την Iced Earth. Αλλά διάβαζα τους διθυράμβους για Dreaming και προσπάθησα να το καταλάβω, μέχρι που κάποια στιγμή μου αποκαλύφθηκε η μαγεία του άλμπουμ. Σε διάσπαρτα κομμάτια στην αρχή. Η μπουλντοζέ κιθάρα στα Beyond Within, The Death of Passion (σε όλα σχεδόν βασικά), η εισαγωγή του I Am the Dog, το ύπουλο Deconstruction, το main riff στο Fault of Flesh, το υπερέπος, Poison Godmachine, με το riff που μακελεύει όλα τα riffs (ναι, αυτό το γρήγορο), η υπερσολάρα του All Play Dead, το θεϊκό No More Will που ήταν το μόνο που μου άρεσε από την αρχή όλο. Στην ολότητά του μου αποκαλύφθηκε αργότερα. Eκεί εκτίμησα το βάρος του ομώνυμου, του Lotus Eaters, του Cenotaph, του Forever. Σκοτάδι, θλίψη, απώλεια. Με φοβερή παραγωγή Neil Kernon, “πηχτή”, ιδανική.
Κάποτε έλεγα πως το Politics είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Ακούγοντας το Dreaming όμως (λογικά και όταν ακούσω κάποια από τα επόμενα), νιώθω αμφιβολίες.
8) The Black Crowes - By Your Side
Α, να που οι Crowes συμβιβάζονται με τα θέλω της εταιρείας τους. Επιστροφή στις μέρες του Shake Your Money Maker για να κάνουν πάλι επιτυχία (δεν έκαναν…). Και πώς είναι το άλμπουμ? Σπέρνει. To μπάσιμο με Go Faster και κυρίως με Kickin’ My Heart Around με ξεσηκώνει. Το άλμπουμ, αν και όντως θυμίζει το ντεμπούτο, έχει πιο έντονο soul στοιχείο, με τα πολλά γυναικεία backing vocals να δίνουν το απαραίτητο άρωμα. Ο Ford έφυγε (εκδιώχθηκε βασικά) κι ο Rich επωμίζεται το βάρος όλων των κιθάρων. Έτσι κι αλλιώς καταπληκτικός στην σύνθεση, παίρνει κεφάλια με τα riff του (Horsehead, baby!). Η κορυφή όμως είναι αυτό το Virtue and Vice που κλείνει το άλμπουμ, ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια τους. Ήταν οι μπαγάσηδες όταν είχαν έμπνευση… Φοβεροί στίχοι, groove, συναίσθημα, ανατριχίλες.
9) Steve Earle and the Del McCoury Band - The Mountain
Αφήνει ο Earle την country και πιάνει την bluegrass μαζί με την φανταστική μπάντα του Del McCoury. Που σημαίνει, ξεχνάμε τα drums, τις ροκ κιθάρες κτλ. Μαντολίνα, μπάντζα, βιολιά, ακουστική κιθάρα/ μπάσο. Όλα τα τραγούδια γραμμένα από τον ίδιο τον Earle που τιμά ακόμα μια φορά τις επιρροές του με τρόπο που λίγοι μπορούσαν. Υπάρχει κάτι ειλικρινές σε ό,τι κι αν επιχειρεί με τη μουσική του. Oι στίχοι του καταπιάνονται με αναμνήσεις από μια (φαινομενικά) πιο απλή εποχή, παιδική ηλικία, ραγισμένες καρδιές, πάθη, working class heroes. To overall feeling του άλμπουμ σε πάει 60 χρόνια πίσω και βάλε αλλά συγκινούν οι μουσικοί με το πάθος και το συναίσθημα που ερμηνεύουν τα τραγούδια. Αριστουργηματικός δίσκος για ακόμη μια φορά.
10) Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory
Παλιά είχα την αίσθηση πως όλοι το δέχονται αναντίρρητα σαν αριστούργημα. Τα τελευταία χρόνια έχω την εντύπωση πως κάποιοι το θεωρούν ποκύ καλό αλλά όχι όσο τα προηγούμενα. Εγώ σόρυ αλλά με το που σκάει η γνώριμη μελωδία με τα πλήκτρα στο Overture βάζω 10.
Αν και δεν είμαι συχνά υπέρ των μεγαλεπήβολων prog δίσκων, οι τύποι εδώ ήταν ακόμα καβάλα στο άλογο της τρελής έμπνευσης. Το concept με αφήνει σχετικά αδιάφορο ασχέτως που ένα μεγάλο ατού των Theater τα πρώτα αρκετά χρόνια ήταν οι εξαιρετικοί στίχοι τους. Αλλά τι να κάνεις, ας μην τα θέλουμε όλα δικά μας. Σημασία έχει πως μουσικά του βάζω 10. Καταρχάς ο Petrucci παραδίδει μαθήματα παραγωγής riff (θες το υπερανεβαστικό του Strange Deja vu, του Fatal Tragedy, το ισοπεδωτικό riff του Beyond this Life), μιλάμε για αποθέωση. Και ο Portnoy νομίζω εδώ δίνει μια από τις μεγαλύτερες παραστάσεις του. Οι μελωδίες τους συγκινούν γιατί, πέραν της απαραίτητης τεχνικής, έχουν άπειρο συναίσθημα ακόμα. Και το ρημάδι το Finally Free έχει ένα από τα πιο ανατριχιαστικά κλεισίματα έβερ, η ένταση του είναι απίστευτη και δεν μπορεί να περιγραφεί. Τελευταίο σούπερ απαραίτητο άλμπουμ τους αν και μου αρέσουν ακόμα κάποια που ακολούθησαν.
Δύο honorable…
Foo Fighters - There Is Nothing Left To Lose
Πριν κάποια χρόνια αν άκουγα Foo Fighters θα σκεφτόμουν “τι είναι αυτή η μλκια, βγάλτο”. Αν άκουγα πχ το Learn to Fly, το Generator, θα απορρίπτονταν με συνοπτικές, ήμουν πολύ παραδοσιακός. Αλλά αλλάζει ο άνθρωπος. Πρέπει να βρω τον χρόνο και την όρεξη να ασχοληθώ με περισσότερες δουλειές τους. Τα 2 άλμπουμ που έχω αγοράσει πάντως έχουν παιχτεί άπειρες φορές. Απίστευτα πιασάρικα τραγούδια, ρεφρέν που σου μένουν στο μυαλό στην 1η ακρόαση. Δίκαια η μπάντα αυτή έγινε τεράστια. Συνδυάζουν ποιότητα, συναίσθημα και εύπεπτη μουσική (με την καλή έννοια). Και ένα νεύρο που τους πάει πολύ. Μου αρκεί.
Old 97’s - Fight songs
Δεν υπάρχουν κανόνες στο τι/ πώς πρέπει να παίζεις, ασχέτως είδους. Δεν χρειάζεται να ακούς Willie Nelson για να παίξεις country, ΒΒ Κing για να παίξεις blues, Judas Priest για να παίξεις metal. Παρόλα αυτά, όταν ακούω τα πρώτα 2-3 άλμπουμ των Old 97’s, νιώθω πως έχουν μια επιδερμική σχέση με αυτό που προσπαθούν να κάνουν (μου θυμίζω Ζαχαρόπουλο σε κριτική για ντεμπούτο Wolfmother). Alt country? Simply just country? College country (:P) ? Τι σκατά είναι αυτό. Anyway, αν και μου αρέσουν πιο πολύ τώρα από τότε που τα πρωτοάκουσα, και γενικά έχουν το κοινό τους, κάτι δεν μου κάθεται καλά. Νιώθω πως έχουν ένα punk/ alternative rock υπόβαθρο και παίζουν country. Κι ενώ το κάνουν καλά (εκτελεστικά), μου βγάζουν κάτι ρηχό… Το ότι παίζεις τις νότες, δε σημαίνει πως έχεις και το συναίσθημα… Έτσι, το Flight Songs με κέρδισε, γιατί δε νομίζω πως προσπαθούν τόσο να ακουστούν κάπως. Ενισχύουν το pop/ rock στοιχείο και γράφουν κάποιες πιο ιδιαίτερες και όμορφες μελωδίες που σου μένουν. Kι αν δείχνει να έχει κάτι το “εφηβικό” ο ήχος, μια ανεμελιά, τι πειράζει? Πρώτη δισκάρα για Old 97’s.
34 Likes
Έχω να καταγγείλω στα αποτελέσματα πως αυτό το emoticon , που μπαίνει για να δηλώσει πόσοι από τους προηγούμενους συμμετέχοντες δεν ψήφισαν την τρέχουσα χρονιά, είναι σταθερά στο 3 εδώ και κάτι βδομάδες, ανεξαρτήτως από το πλήθος που δεν ψήφισαν και με ενοχλεί παρά πολύ
2 Likes
Θέλω να πιστεύω πως το πρώτο άλμπουμ το 1999 θα βγει με ρεκόρ διαφοράς…
3 Likes
Ποιο εννοεις ρε; Βασικα οποιο και να εννοεις, σιγουρα υπαρχει αντιλογος
1 Like
Let’s hope not (regarding the record points)
1 Like