Το Γερμανικό Metal πάντως έχει μείνει πίσω ρε γαμωτο, ενώ στην εποχή του power ήταν πρώτη δύναμη μετά δεεεν… Δεεεν
Edit : μην μου πείτε rammstein είναι μια μόνο μπάντα
Ε δεν πειράζει, ας μείνουν πίσω κάπου και οι γερμαναράδες
1 Like
Εντωμεταξυ το 1999 ειναι ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ, που ολοι αυτοι οι δισκοι στους οποιους δεν εδωσα ουτε εναν ποντο, τις περισσοτερες χρονιες που εχουν καλυφθει ως τωρα στο παιχνιδι θα εμπαιναν σιγουρα πενταδα, ενω καποιοι απο αυτους θα επαιρναν πρωτη θεση.
4 Likes
Μικρή αναφορά σε έναν δίσκο αγαπημένης μπάντας ο οποίος βγήκε το '99 αλλά παίχτηκε μαλακία με το σύστημα αναζήτησης / συγκέντρωσης δίσκων που έχω για το παιχνίδι και έμεινε απέξω. Εντάξει δεν θα έμπαινε πεντάδα οπότε δεν αλλάζει κάτι ως προς τις ψήφους μου, αλλά στενοχωρήθηκα που το παρέλειψα οπότε ας πούμε ότι για το '99 έδειξα appreciation για 30+1 δίσκους.
Είναι το Dragonlord - Tables of the Noble Steel των Domine. Δεν είναι το ίδιο πρόστυχα βαρβαροπολεμικό όσο το προηγηθέν Champion Eternal, έχει αρχίσει το φλερτ με europower καταστάσεις, αλλά κι αυτό μια χαρά επικό είναι, με τη φωνάρα του Morby, σε συνδυασμό με τις Πολυδουρικές μελωδίες του Enrico και τη Moorcock θεματολογία, να δημιουργεί ένα άλμπουμ που δεν βλέπω πώς μπορεί να μη συγκινήσει κάθε λάτρη του πατροπαράδοτου ατσάλινου ήχου. Thunderstorm, Last of the Dragonlords (αυτό το ρεφρέν…), Defenders, το ομότιτλο, Uriel - The Flame of God, διάολε όλα κομματάρες είναι.
Φρατέλια μου με συγχωρείτε που δεν ήμουν πιο προσεκτικός, υπόσχομαι να μη σας προσπεράσω ποτέ ξανά 
13 Likes
1999
- Μισή χρονιά πίεσης / Μισή χρονιά απόλυτης ελευθερίας
- Αδιανόητο κι αδιαπραγμάτευτο top three
- Καλό, αλλά όχι αντίστοιχα καλό με τις προηγούμενες χρονιές από εκεί και κάτω.
- Πάλι η σειρά από ένα σημείο και μετά είναι ενδεικτική
#25 -21
Summary
#25
Paradise Lost - Host
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι Depeche Mode. Κι αυτός ο δίσκος δεν μου έκατσε καλά όταν βγήκε. Εδώ και μερικά χρόνια, κυρίως λόγω του ότι αγαπώ την καθαρή του Holmes και της μελωδικής του προσέγγισης, μπορώ να πω ότι τον ευχαριστιέμαι με μια σχετική συνέπεια, χωρίς βέβαια να τον τοποθετώ καν κοντά στις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας τους.
#24
Dali’s Dilemma - Manifesto For Futurism
Ένα από τα κρυφά διαμάντια του progressive metal των ‘90s. Shameless self-promotion στο #46 εδώ.
#23
Septic Flesh – Revolution DNA
Η τολμηρή – για τα τότε δεδομένα – στροφή του ήχο των Septic Flesh στο “Revolution DNA” το καθιστά ως και σήμερα ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του ελληνικού metal των 90s (αν και δεν παίζει ρόλο αν ένα άλμπουμ είναι ελληνικό). Βγαίνοντας από το comfort zone τους, έδωσαν περισσότερο χώρο στον Βαγενά, έφεραν πιο μπροστά τις μελωδίες συνθέσεις, κι έγραψαν ενδιαφέροντα και κυρίως καλά τραγούδια. Μόνο το εξώφυλλο δεν ήταν και τόσο μεγάλη επιτυχία.
#22
Lake Of Tears - Forever Autumn
Φθινόπωρο, βροχές και μελαγχολία μας κάνουν Lake Of Tears και “Forever Autumn”. Ανεξαρτήτως εποχής.
#21
Creed - Human Clay
Δεύτερο άλμπουμ από τους Creed με τον Tremonti να επιβεβαιώνει ότι είναι από τους καλύτερους songwriters γράφοντας ακριβώς τα τραγούδια που επιζητούσαν οι rock ραδιοφωνικοί σταθμοί της από εκεί πλευράς του Ατλαντικού (κι οι ακροατές τους). Αλλά αν ακούσει κάποιος προσεκτικά δεν είναι μόνο αυτό. Από την άλλη, ο Scott Stapp σε σημεία μοιάζει να κάνει ό,τι μπορεί για να εκμεταλλευτεί το πόσο Eddie Vedder μπορεί να ακουστεί και κάπου το κουράζει. Αλλά τα καλά τραγούδια, είναι καλά τραγούδια κι αυτά μένουν στο τέλος.
#20-16
Summary
#20
H . I . M . – Razorblade Romance
Όμορφα, φλώρικα πράγματα. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά, εικοσικάτι χρόνια μετά, μια χαρά στέκονται τραγούδια σαν το “Join Me”, το “Right Here In My Arms” ή το “Poison Girl”. Και φυσικά το “Gone With The Sin” παραμένει τραγουδάρα. Not bad…
#19
Control Denied - The Fragile Art Of Existence
Το ένα και μοναδικό άλμπουμ των Control Denied απαντάει εν μέρει σε εκείνο το μεγάλο what if σχετικά με το τι θα γινόταν αν ο Chuck έφευγε λίγο από τα extreme όρια των Death, εστίαζε περισσότερο στο progressive στοιχείο και προσέθετε περισσότερες μελωδίες, κυρίως μέσω μιας άλλου είδους φωνής. Αν είχε συμφωνήσει ο Wally ίσως να μιλάγαμε σε άλλη βάση, αλλά κι ο Tim Aymar έκανε ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά. Εν τέλει το άλμπουμ είναι όσο καλό θα περίμενε κάποιος να είναι. Πολύ δηλαδή.
#18
Opeth – Still Life
Η αρχή της ανοδικής πορείας των Opeth πέρασα κάπως απαρατήρητη όταν κυκλοφόρησε το “Still Life”, αλλά έλαβε ετεροχρονισμένα την αναγνώριση που της αξίζει στο σύνολο της δισκογραφίας της μπάντας. Το milestone ήρθε ένα βήμα μετά, αλλά εδώ είναι ξεκάθαρο τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
#17
Grip Inc . – Solidify
Άλμπουμ που ξεκινάει με ένα τραγούδι σαν το “Isolation” και κλείνει με ένα τραγούδι σαν το “Verrater” δεν μπορεί να μην είναι γαμάτο. Οκ, απλά όχι τόσο όσο τα δυο προηγούμενα.
#16
Korn – Issues
Οι Korn με το “Issues” πρώτα σε κάνουν να τεστάρεις το woofer του ηχοσυστήματός σου και μετά φροντίζουν να σου σκίσουν λίγο την ψυχούλα όταν ψάξεις λίγο περισσότερο με τι καταπιάνονται και με ποιο τρόπο το προσεγγίζουν, διαψεύδοντας πανηγυρικά όσους μειώνουν το nu metal ως πιο επιφανειακό είδος.
#15-11
Summary
#15
Edguy – Theater of Salvation
Καημένε Tobias ήδη την έχουν κάνει σχεδόν όλοι και έχουν αρχίσει να σε αφήνουν μόνο σου. Αλλά μην μασάς εσύ. Γράψε ένα “Land Of The Miracle” και παρόλο που λίγοι θα στο αναγνωρίσουν, είσαι ήδη μεταξύ των καλύτερων σε αυτό που κάνεις.
#14
Crimson Glory – Astronomica
Ασχολήθηκα ξανά με αυτό το άλμπουμ μετά από πολλά χρόνια και με εξέπληξε το πόσο το ευχαριστιέμαι ακόμα. Προφανώς όχι όσο τότε, αλλά μια χαρά στέκεται και δεν του το είχα. Ο Wade Black δεν θα μπορούσε να είναι Midnight αλλά τα κατάφερε εξαιρετικά.
#13
Dark Tranquillity – Projector
Τα έγραψα το ’98 ξανά. Γιατί αυτά παθαίνει κανείς ότι εμπιστεύεται τόσο πολύ τη μνήμη του μετά τα 40.
#12
Porcupine Tree - Stupid Dream
Αρχίζει να φαίνεται στον ορίζονται το πραγματικό μεγαλείο του Steven, καθώς αρχίζει να παίρνει μορφή η συνθετική ταυτότητα που σε λίγα χρόνια θα τον απογειώσει.
#11
Royal Hunt – Fear
Με βάση τη λογική, η φυγή του D.C. Cooper θα έπρεπε να είναι τεράστιο πλήγμα για τους Royal Hunt. Όμως, ο Andersen βρίσκει στη φωνή του John West τον ιδανικό αντικαταστάτη του και με φόρα από τα δυο προηγούμενα καταπληκτικά άλμπουμ, γράφει ένα ακόμα. Το “Fear” είναι πραγματικά υπέροχο, μελωδικό κι ολίγον proggy metal, γεμάτο μελωδίες, δυνατές ερμηνείες και πιασάρικα ρεφραιν. Ομορφιές δηλαδή.
#10 – 6
Summary
#10
Rage Against the Machine – The Battle of Los Angeles
Παρόλο που το “Evil Empire” δεν ήταν σε καμία περίπτωση μέτριο ή απογοητευτικό, στο τρίτο τους άλμπουμ οι RATM έμοιαζαν να εκπληρώνουν περισσότερο τις υποσχέσεις του πρώτου άλμπουμ, έχοντας πιο δυνατά τραγούδια ως σημεία αναφοράς, όπως το “Testify” ή το “Sleep Now In The Fire”.
#9
Foo Fighters - There Is Nothing Left To Lose
Ένα άλμπουμ φτιαγμένο σε ένα υπόγειο που διαμορφώθηκε σε στούντιο, φτιαγμένο μόνο από τον Dave Grohl και τους δυο νέους κολλητούς του, τον Nate Mendel και τον Taylor Hawkins. Στη πιο light και βασισμένη στις μελωδίες στιγμή της δισκογραφίας του, οι Foo μεγαλουργούν ξανά γράφοντας τραγούδια που θα μείνουν κλασσικά (“Learn To Fly”), τραγούδια που πάντα θα προκαλούν χαμούλη στις συναυλίες τους (“Breakout”) και γενικά ένα άλμπουμ που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο ομορφότερο μοιάζει. Το ότι κέρδισε το πρώτο τους grammy δεν λέει τίποτα.
#8
Testament - The Gathering
Όταν έχεις σκοπό να κάνεις δυναμικό comeback και παίρνεις παίκτες τύπου Dave Lombardo και Steve DiGiorgio να σε στηρίξουν, αυτά συμβαίνουν. Από το thrash ως το death και συνήθως κάπου ενδιάμεσα, με το “The Gathering” οι Chuck Billy και Eric Peterson ανέβασαν ξανά στην πρώτη εθνική τους Testament κι έκτοτε δεν άφησαν την ομάδα να πέσει ξανά κατηγορία.
#7
Anathema – Judgement
Πως διαδέχεσαι ένα άλμπουμ σαν το “Alternative 4”; Πως καλύπτεις το κενό του Duncan Patterson; Ακούγεται πολύ δύσκολο εγχείρημα, αλλά κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ σαν το “Judgement” σε διάστημα μικρότερο του ενάμιση χρόνου, ο Danny με τον Vincent δίνουν τις τέλειες απαντήσεις, μέσα από την ελαφρώς διαφοροποιημένη (με περισσότερη ακουστική κιθάρα) κατεύθυνση, τις υπέροχες συνθέσεις του πρώτου και τις φορτισμένες ερμηνείες του δεύτερου. Υπάρχουν πολλά πραγματικά καλά τραγούδια, αλλά και μόνο του το “One Last Goodbye” μπορεί να σε λυγίσει.
#6
Amorphis – Tuonela
Από το “Tales” στο “Elegy” κι από εκεί στο “Tuonela” μέσα σε πέντε χρόνια! Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό! Κάθε άλμπουμ είναι κορυφαίο για αυτό που πρεσβεύει, αλλά το τέταρτο άλμπουμ των Φινλανδών είναι αυτό που με έκανε πιστό οπαδό τους όταν κυκλοφόρησε και παραμένω οπαδός τους ως και σήμερα. Η μελωδικότητά που έχει κάθε τραγούδι, χωρίς να θυσιάζονται οι δυνατές κιθάρες, τα τόσο όμορφα ρεφραίν, ακόμα και η ιδανική παραγωγή για να αναδειχθεί η φωνή του Koskinen, όλα συνθέτουν τον αγαπημένο μου ως σήμερα δίσκο των Amorphis. Ήταν απολύτως λογικό το να μην μπορέσουν να γράψουν ξανά παρόμοιό άλμπουμ με το “Tuonela”.
#5
Summary
Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment 2
Με ακόμα υψηλότερες κορυφές σε έμπνευση και απόδοση, το δεύτερο άλμπουμ των Liquid Tension Experiment συμπληρώνει την αγαπημένη μου δυάδα instrumental άλμπουμ όλων των εποχών. Και έραν των πολλών στιγμών τελειότητας που περιλαμβάνουν αμφότερα, είναι γνωστό ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις για να έχουμε και το ν.1 της εν λόγω χρονιάς. Κάθεσαι και αναλογίζεσαι τι μουσικές έγραψαν και κυκλοφόρησαν αθροιστικά οι Petrucci/Portnoy/Rudess το 1999 και αναρωτιέσαι «τι έκαναν οι άνθρωποι;».
#4
Summary
Chris Cornell – Euphoria Morning
“Euporia Morning” ή “Euphoria Mourning”; Και τα δυο. Ο Cornell ήθελε αρχικά να λέγεται “Mourning”, η εταιρεία αποφάσισε να το κάνει “Morning”, αλλά μετά από χρόνια ξαναβγήκε ως “Mourning”. Με τους Soundgarden διαλυμένους, αυτή είναι πρώτη προσωπική δουλειά του Chris, και η καλύτερη που έμελλε να κυκλοφορήσει ποτέ ως σόλο καλλιτέχνης. Πρόκειται για μια από τις πιο «στενάχωρες» δουλειές του, με πιο άμεσο songwriting σε σχέση με το εγκεφαλικό στοιχείο που είχαν οι Soundgarden, σε στίχους και μουσική. Με αρκετές ακουστικές κιθάρες, πιάνο και γενικά mid/slow tempo διάθεση, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τραγούδια για το τέλος του κόσμου και για την απώλεια του φίλου του, του Jeff Buckley, και ενδείκνυται (ή και όχι) για να πίνεις μόνος σου. Πάνω από όλα έχει ΑΥΤΗ τη φωνή που ενώ σου μιλάει για όλα τα παραπάνω, σχεδόν σε καθησυχάζει με κάποιο τρόπο.
#3
Summary
Slipknot – Slipknot
Ένα μουσικό σοκ που άλλαξε τον μουσικό χάρτη του σκληρού ήχου περισσότερο από όσο του πιστώνεται. Επηρεασμένος από τον ξένο τύπο που είχα ανακαλύψει και διάβαζα ανελλιπώς, αγόρασα το άλμπουμ όταν κυκλοφόρησε και μετά το πρώτο μπέρδεμα, το κύριο συναίσθημα που με διακατείχε ήταν ότι ακούω κάτι που μου αρέσει χωρίς να είμαι σίγουρος γιατί. Πολύ σύντομα ξεδιάλυνα τα πράγματα μέσα μου και τόσα χρόνια μετά δεν έχει γεράσει ούτε μια μέρα το γαμημένο. Η ορμή του, η έντασή του, η καινοτομία του είναι εκεί, σε κάθε ακρόαση. Η αλήθεια είναι ακόμα εκεί σε πολλούς από τους γαμάτους στίχους του Corey. Μπορεί να μην έχω μεγάλη σχέση με εκείνον τον πιτσιρικά, αλλά αυτό το άλμπουμ συνεχίζω να το γουστάρω σταθερά. Όπως, σταθερά επίκαιρο νιώθω το ερώτημα του “Where you’re gonna be in the next five years?”
#2
Summary
Nevermore - Dreaming Neon Black
Το “Dreaming Neon Black” σημάδεψε το πρώτο μισό του 1999 μου, όντας η πιο σταθερή παρέα μέσα στην πίεση των επερχόμενων πανελληνίων. Θα του όφειλα πολλά και μόνο για αυτό, αλλά συνέχισε να αποτελεί συντροφιά σε πολύ διαφορετικές καταστάσεις ανά τα χρόνια. Όσο για το μουσικό του περιεχόμενο; Είμαστε τυχεροί που υπήρξαν στο μουσικό σύμπαν μας καλλιτέχνες και ερμηνευτές σαν τον Warrel Dane που μέσα από το ταλέντο τους μορφοποιούν σε νότες και λέξεις κάποια συναισθήματα και σου δίνουν έτοιμη διέξοδο για αυτά. Και μουσικοί σαν τους υπόλοιπους Nevermore βεβαίως, που προσφέρουν την τέλεια μουσική για να εκφραστούν τόσο έντονα συναισθήματα. Αλλά εδώ επιτρέψτε μου να θεωρώ τα πράγματα λίγο πιο προσωπικά τόσο για τον Wally, όσο και για καθέναν από εμάς που βυθίστηκε σε αυτή τη σκοτεινή θάλασσα που λέγεται “Dreaming Neon Black”. Και που κολυμπώντας ίσως ανακάλυψε πράγματα για τον εαυτό του.
#1
Summary
Dream Theater - Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory
Έχω την αίσθηση πως ό,τι κι αν γράψω θα υποτιμήσει την σημασία και τον αντίκτυπο που είχε η κυκλοφορία (και η εν γένει ύπαρξη) του “Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory” στην πορεία και την εξέλιξή μου ως μουσικόφιλο. Είναι από εκείνες τις μετρημένες στιγμές που η αγαπημένη σου μπάντα γράφει ιστορία και είσαι εκεί να το ζήσεις, που νιώθεις ότι ο χρόνος σταματάει για οποιαδήποτε άλλη ασχολία και υπάρχει μόνο αυτό το άλμπουμ να ακούς, ξανά και ξανά. Μέχρι να μάθεις κάθε στίχο, μέχρι να μελετήσεις κάθε μικρή του τεχνική λεπτομέρεια. Και κάθε φορά να ανακαλύπτεις κάτι νέο και να σε εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο. Μέχρι και νέους φίλους έκανα με αφορμή αυτό το άλμπουμ, καθώς στον τότε μικρόκοσμο που ζούσαμε (φοιτητικά χρόνια) αποτελούσε σημείο αναφοράς στις μουσικές συζητήσεις κι αυτό λέει πολλά από μόνο του. Αν υπάρχουν μόνο δυο benchmark άλμπουμ στον progressive metal χώρο και τα δυο ανήκουν στους Dream Theater. Αυτό εδώ είναι το δεύτερο και δεν το χαρακτηρίζει τίποτα λιγότερο από την τελειότητα, παραμένοντας ως και σήμερα αξεπέραστο τόσο από τους ίδιους όσο κι από τους τόσους πολλούς που εμπνευστήκαν από αυτό.
30 Likes
1999 → Αέρα γαμιέται η μάνα σου 
Για τους πικραμένους που χάρηκαν τότε:
Μάγε καλωσήλθες, Σέμο κρύψου για πάντα:
11. – 6.
11. TYPE O NEGATIVE “World Coming Down”
Από τα πιο στριφνά και αγχωτικά πράγματα που έχω ακούσει ποτέ το πέμπτο full-length μιας από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες που έβγαλε ποτέ η metal σκηνή. Kι όμως ασκεί μια ακαταμάχητη γοητεία, φάση «χτύπα κι άλλο, θα τ’ αντέξω» με απόλυτο παράδειγμα το ομώνυμο κομμάτι που απλά νιώθω ότι δεν τελειώνει ποτέ (κι όταν τελικά τελειώνει λέω «όχι ρε γαμώτο!»).
10. NEVERMORE “Dreaming Neon Black”
Αν και δεν συμμερίζομαι την αποθέωση στο 100% (μάλλον φταίει ότι με τα χρόνια έχω απομακρυνθεί κάπως από τους NEVERMORE), είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το “Dreaming…” αποτελεί cornerstone για το heavy metal των 90s κι ας έφαγε (όπως και η μπάντα γενικότερα) κράξιμο από τους μεταλλοπατέρες. Ειδικά σε κάτι “Poison Godmachine” είναι ν’ απορείς πώς χωράει τόση έμπνευση, ηχητικά και λεκτικά.
9. LIVE “The Distance to Here”
Το ’99 όπως και το ’00 ήταν χρονιές MTV για μένα. Όταν λέμε MTV, εννοούμε να παίζει όλη μέρα. Το τι Britney Spears και Melanie C (“I thought that we would just be friends, things will never be the same again…”) άκουσα εκείνα τα χρόνια δε λέγεται. Μέσα σ’ όλα παίζανε και 1-2 σινγκλάκια από το επερχόμενο άλμπουμ των LIVE που μου είχαν κεντρίσει κάπως το ενδιαφέρον αν και κατά βάση είχα κολλήσει με τα αντίστοιχα του “Enema of the State” (και του “Californication” ασφαλώς). Έλα όμως που όταν κάποια στιγμή πήγα στο δισκάδικο το “Enema” δεν υπήρχε οπότε λέω ας πάρω το “Distance to Here”. Και τελικά γνώρισα έναν ultra-feelgood δίσκο και με τα χιτάκια του και με ψαγμένα deep cuts (“Where Fishes Go”, “The Distance”, “We Walk in the Dream”), γεμάτο κατά βάση φανταστικές pop μελωδίες καμουφλαρισμένες με ένα ροκ μανδύα.
8. AMORPHIS “Tuonela”
Αν και ποτέ δεν υπήρξα μέγας φαν AMORPHIS (ούτε το “Tales…” ούτε το “Elegy” με είχαν κερδίσει στο βαθμό που το είχαν κάνει πολλές άλλες ατμοσφαιρικές μπάντες), το “Tuonela” τίκαρε εμφατικά όλα τα κουτάκια που είχα για κυκλοφορίες αυτού του είδους. Και ριφάρες και μελαγχολία και δυναμικές και ένα “Summer’s End” στο κλείσιμο να γίνεται συνώνυμο με το τέλος του καλοκαιριού, όντως δηλαδή για πολλά χρόνια μετά (για να μην πω μέχρι σήμερα) ο δίσκος έπαιζε κάθε χρόνο εκεί αρχές Σεπτέμβρη –“turn to copper and fade to gray” my friends…
7. TRIUMPHATOR “Wings of Antichrist”
Αρκετά φλωρέψαμε, ώρα να σ(α)τανιάρουμε κάπως. Αν αναρωτιέται κανείς για το «κενό» μεταξύ “Devilry” και “Salvation” μπορεί να το βρει σε αυτόν τον δίσκο όπου μεν ο Arioch αναλαμβάνει κιθάρες και φωνητικά, αλλά τον δίσκο τον γράφει το μυστήριο τρένο ονόματι Marcus Tena (ιδιοκτήτης Shadow Records). Μπορεί το στιχουργικό μέρος να είναι ακόμα αρκετά basic, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος ότι η non-stop επίθεση που συμβαίνει εδώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα επόμενα βήματα του Daniel.
6. ABIGOR “Channeling the Quintessence of Satan”
Ακάθεκτο (ή έτσι έδειχνε τέλος πάντων) το δίδυμο των PK & TT, με έκτο full-length σε έξι χρόνια και την ποιότητα να ξεχειλίζει κι ας έχει αποχωρήσει ο Silenius και τα φωνητικά τα έχει αναλάβει ο Thurisaz των AMESTIGON. Αμετανότητα στο δρόμο των νορβηγικών διδαχών και τεχνικοί όσο ποτέ άλλοτε οι Αυστριακοί πιθανότατα είναι από τους λίγους που διατηρούν την εποχή εκείνη την φλόγα των Euronymous & Dead, χωρίς απαραίτητα να είναι σε full underground επίπεδο. Διαφωνίες θα οδηγήσουν για ένα διάστημα εκτός μπάντας τον TT, κάτι που αποδείχτηκε μάλλον ευεργετικό μιας και όταν επιστρέψει θα πάνε για πολύ υψηλές κορυφές.
5.
PANX ROMANA “Κράτος Κλειστόν”
Μάρτιος ’01, αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, έχει κάτι μήνες που έχει ανοίξει, ίσως και ακόμα λιγότερο. Ένα τσούρμο Γ’ Λυκείου έτοιμο για πτήση προς Κύπρο, καθότι ώρα πενταήμερης (εξαήμερης για την ακρίβεια). Εντοπίζω κατάστημα Metropolis, υπάρχει λίγος χρόνος για ψαχούλεμα, κάπως καταλήγω με επιλογή αυτό εδώ. Το βάζω στο αεροπλάνο σε ένα αρχαίο discman, όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Σοκαριστικά to-the-point μέσα στην απλότητα του, και τι απίστευτο πράμα είναι αυτός ο κάτι-σαν-σειρήνα ήχος στην κιθάρα της “Νεκρόπολης”. Fast forward 11 χρόνια μετά, AN Club, live για τα 30 χρόνια, σχεδόν έχω αρπάξει το μικρόφωνο απ’ τον εκστασιασμένο Frank και ουρλιάζω τους στίχους… Δίσκος που δεν έχει χάσει το παραμικρό από την αίγλη που του απέδωσα 22 χρόνια πριν.
4.
MY DYING BRIDE “The Light at the End of the World”
Άνοιξη ’02, μερικές εβδομάδες πριν το live των MDB στο Ρόδον, δεν γίνεται λέω να λείπει απ’ τη δισκοθήκη αυτό εδώ (έλειπε και το “34.788% Complete” αλλά αυτό είχαμε μάθει ότι είναι «αμφιλεγόμενο» οπότε no prob). Αν θυμάμαι καλά, το είχα πάρει απ’ το Sleazy Rider του Παλαντζά, αλλά το βασικό είναι ότι εν τέλει σκαρφάλωσε (έχοντας να αντιμετωπίσει θεόρατα δημιουργήματα) στην κορυφή των προτιμήσεων (ισοπαλία ίσως με το “Dreadful” και εξαιρώντας το μοναδικό στα χρονικά “Symphonaire”). Αν υπάρχει ένα ψεγάδι εδώ -λέμε τώρα- είναι ότι ξεκινάει με τέτοιο έπος που πρακτικά κάνει όλα τα κομμάτια που ακολουθούν να συναγωνίζονται με ένα ογκόλιθο. Διότι το “She Is The Dark” είναι ίσως ένα από τα 5 κορυφαία κομμάτια που έχει γεννήσει το doom/death και μπορεί να λέω και πολλά. Ευτυχώς έχουμε κάτι υπνωτικά “Into the Lake of Ghosts” και κάτι καταιγίδες a-la “Fever Sea” να διατηρούν την κάβλα στον θεό.
3.
VNV NATION “Empires”
Εδώ πρέπει να ήταν η σεζόν ‘02/’03 όταν ο συμφοιτητής Νικόλας μου έκαψε ένα cd φουλ στα goth/darkwave/ebm κτλ, κατά βάση από τότε σύγχρονα σχήματα, όχι τίποτα 80ς classics. Μέσα σε όλα τα ενδιαφέροντα εκεί μέσα (από DIARY OF DREAMS μέχρι κάτι VELVET ACID CHRIST) υπήρχε και το “Legion” και μιλάμε για Instant hook. Σύντομα ήρθε και ολόκληρο το “Empires” με την γλυκιά και ταυτόχρονα σκοτεινή εσάνς του, με την εντελώς catchy χροιά του Ronan Harris (αν και πρέπει να πω ότι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι το instrumental “Saviour”) και το electro υπόστρωμα να δημιουργεί ένα κρύο παρόν αλλά να αφήνει κάμποσες νότες αισιοδοξίας για ένα πιο ζεστό μέλλον.
2.
DØDHEIMSGARD “666 International”
Η εποχή της DHG κολλεκτίβας είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που συνέβησαν ποτέ στον λεγόμενο ακραίο ήχο. Γιατί μπορεί στο “666 International” να γράφει «all music by Vicotnik» αλλά εγώ κόβω τα όλα μου ότι χωρίς Zweizz αποκλείεται να ακουγόταν έτσι, καλά χωρίς Aldrahn δεν το συζητάμε, αποκλείεται άλλος να σκεφτόταν τέτοιες φωνητικές γραμμές. Ή μήπως οι Czral, Apollyon δεν θα έβαλαν κι αυτοί το χεράκι τους; Άσε που πιστεύω ότι για μερικά από τα κόλπα εκεί μέσα υπεύθυνος είναι ο Bjorn Boge. Mέχρι και ο Fog τότε των MALIGN έχει γράψει τους στίχους του “Final Conquest”), τι να λέμε τώρα… Δισκος που σοκάρει ακόμα και στην 666η ακροασή του, δίσκος που ξεσηκώνει σε διονυσιασμό (βλ. μεσαίο μέρος “Regno Potiri”), δίσκος που όταν τον ακούω -για να παραφράσω λίγο @GRACCHUS _BABEUF – τίποτα δεν υπάρχει πριν και τίποτα μετά…
ΥΓ. Και δίσκος με το αγαπημένο μου εξώφυλλο εκ Νορβηγίας με ένα unparalleled βιομηχανικό setup που παραπέμπει στο καλύτερο φουτουριστικό horror movie που δεν είδαμε ποτέ.
1.
ΤΡΥΠΕΣ “Μέσα Στην Νύχτα Των Άλλων”
Και θ’ ανατέλλω… μέσα στη νύχτα των άλλωνI Αν έπρεπε να αντιστοιχίσω τον όρο «γλυκόπικρος» σε νότες, θα ήταν 100% ο τελευταίος δίσκος αυτής της παρέας απ’ την Θεσσαλονίκη (εσείς ρε δεν λέγατε ότι «το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει;»). Κι αν δεν απαρνείται τα καυστική κοινωνικοπολιτική ειρωνεία (ομώνυμο, “Ακίνδυνο”, “Είμαι Ελαφρύς”) η “Νύχτα”, εν τέλει αυτό που κυριαρχεί είναι μια βαριά κι ασήκωτη χαρμολύπη με αποκορύφωμα την πιο-μελαγχολική-δεν-πάει μελωδία στο κλείσιμο της “Γιορτής”. Και -in retrospect- διαβάζοντας ανάμεσα από τις γραμμές ίσως τα μηνύματα της αναχώρησης (του Αγγελάκα) να ήταν ήδη εκεί. Θέση στο γιατί αποφάσισε να το διαλύσει πάνω στην εποχή που είχαν βρει τον απόλυτο προσωπικό τους ήχο δεν έχω καμιά διάθεση να πάρω, γενικώς έχω μάθει πλέον να σέβομαι τις καλλιτεχνικές αποφάσεις οπότε όλο και κάποιος λόγος θα υπήρχε. Μπορεί να ένιωθε ότι ήταν στο κατώφλι του να γίνουν κι εκείνοι “Artistz”, μπορεί απλά να ένιωθε ότι δεν είχε κάτι άλλο να πει και ήθελε να διαβεί νέα μονοπάτια. Αφού, όπως έχουμε πει, όλα είναι δρόμος αλλά και διαβάτη δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας. Κι ακόμα περπατάει εδώ που τα λέμε…
ΥΓ. Γιάνναρε, λογικά δεν θα είναι η τελευταία μας συνάντηση σ’ αυτό το νήμα.
Ειδικές Καταστάσεις
-
MOTHER NORTH (A NEW ERA): Επ, φίλε Blackthorn, καλώς όρισες ξανά! Επιτέλους ν’ ακούσουμε ανθρώπινα τα ρημάδια “Aerie Descend” και “Melas Khole” και να πάρουμε μια ιδέα τι μας επιφυλάσσει το μέλλον με το “Discipline of Earth”. Σοφή βέβαια η κίνηση που θα κάνεις να μοιράσεις το μικρόφωνο στην επόμενη κυκλοφορία αλλά αυτά έχουμε καιρό (δυο βδομαδούλες δηλαδή) να τα πούμε. Τα re-interpretations των EMPEROR η αλήθεια είναι ότι δεν με πολυψήνουν, αν θέλω ρεμιξάρες περνάω μια βόλτα απ’ το “Disguised Masters” των αρκούδων όπου κάτι “Throne of Tragedy” έχουν λάβει νέες διαστάσεις. Και τι είναι αυτό που ακούω στο “Master of Disguise”, ραπάρισμα είναι;;;!!!;;; ΟΥΟΥ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!!! Ή και όχι…
-
TRANS-EUROPE EXPRESS: Πάμε ηπειρωτικά τώρα, διότι η μαυρομεταλλομάνα Σουηδία έχει πάρει φωτιά και ξερνάει δαίμονες. Ένας τέτοιος ήταν ο κύριος Erik Danielsson (πριν του τη βαρέσει να κάνει τη μπάντα του την πιο-εμπορικά-κακιασμένη-όλων-των-εποχών) ο οποίος μέσω των WATAIN θα κάνει μια πρώτη δήλωση σκληροπυρηνικού χαρακτήρα (πάντα με τις μελωδίες του -σχεδόν αναπόφευκτο για Σουηδία) με το “Essence of Black Purity”. Στα βουνά της Ελβετίας τώρα, παράλειψη η μη-αναφορά μου στους PAYSAGE D’HIVER για το ’98 (έσωσε την κατάσταση ο @apostolisza8) αλλά και το ’99 η παρουσία τους ήταν εμφατική. Τρομερά μοναδική περίπτωση σχήματος, καθώς ο έρωτας του Wintherr με τα δάση, τα βουνά και τον χειμώνα είναι τόσο βαθύς που καταλήγει σε κάτι το απόκοσμο. Στην post-LLN Γαλλία μια άλλη φανατική σκηνή έχει αρχίσει να παίρνει μορφή. Ο ιεροκύρηκας της έχει πάρει το προσωνύμιο MkM και μέσω των ANTAEUS ετοιμάζεται να εξαπολύσει επίθεση δίχως προηγούμενο.
-
NEW WORLD RELOADED: Τα έχουμε ξαναπεί για τους IRREVERENT που πλέον έχουν αλλάξει δέρμα (και έχουν αποκτήσει τη σωστή power-trio σύνθεση) μεταλλασσόμενοι ως BLACK WITCHERY. Τα έχουμε ξαναπεί και για τους CONQUEROR των J.Read και Ryan Forster (οι οποίοι παρεμπιπτόντως κυκλοφόρησαν και full-length μέσα στη χρονιά, αλλά θα προτιμήσω να κάνω εκτενέστερη αναφορά ως REVENGE). Εδώ συμπράττουν σε split, οι πρώτοι με υπάρχον αλλά και νέο υλικό, οι δεύτεροι με το γνωστό demo τους. Το σημαντικό είναι ότι το κατσικαρέικο black/death εξάμβλωμα των BLASPHEMY είναι εδώ, ενωμένο δυνατό. Σε παρόμοιο ύφος, λίγο πιο militaire αλλά και φουτουριστικό/tech-thrash, εμφανίζονται και οι AXIS OF ADVANCE του Chris Ross.
-
THIS IS (NOT) THE END OF EVERYTHING: Έλα τώρα, πείτε μου δηλαδή ότι αν ήσασταν κι εσείς έφηβοι και με κλίση προς horror b-movies, ότι είδατε το (uncensored πάντα) videoclip του “From the Cradle to Enslave” και δεν σκίρτησε κάτι μέσα σας. Προσπαθώ να θυμηθώ αν το πέτυχα πρώτη φορά στο TV War ή στο Superrock του MTV, μικρή σημασία έχει, εδώ μιλάμε για εμβατήριο όπου γδέρνουμε το λαρύγγι μας, «τραγουδώντας» φθόγγο προς φθόγγο κάθε έναν από τους (φανταστικούς) στίχους που έγραψε ο Dani το αλάνι. Συμπαθητικές οι διασκευές, ψιλοάθλιο το remix. Fun fact, το Netflix πρόσφατα έφερε το Cradle of Fear, δείτε το, μιλάμε για πολύ γέλιο…
35 Likes
Άντε, πάρτη την καρδούλα σου, ευρωστερημένε λιμανίσιε, μπας και ξεχάσεις ποτέ
1 Like
Βαλε κι εσυ έναν Dejan Bodiroga!
3 Likes
Αυτά είναι αρμοδιότητα του ARIAN 
1 Like
The Elysian Fields - We…The Enlightened
To 98’ ΞΕΧΑΣΑ αυτό το ΕΠΟΣ ,θα ήταν σίγουρα 5αδα μου. (δε πρόσεξα αν το χε κανένας αλλος)
Ας το αναφέρω τώρα λοιπόν … εστω και καθυστερημένα. 
2 Likes
1999 λοιπον και άλλη μια συγκλονιστική χρονια στο μουσικο στερέωμα με πρωτοποριακες και εμβληματικές κυκλοφοριες σε όλα τα ειδη.
Περα από τα αλμπουμς που θα αναφερω παρακατω και με διαμορφωσαν μεγαλωνοντας, δε γινεται να μην αναφερουμε το φαινομενο ποπ ντεμπουτο της Britney Spears Baby One More Time, το πολύ–βραβευμενο φανκοροκ Californication των RHCP αλλα και το Slim Shady του Eminem.
Τρομερα δυσκολη για ακομα μια φορα η δημιουργια της λιστας, μιας και οι δισκοι που ξεχωρισα είναι παρα πολλοι για να χωρεσουν σε μια 5αδα.
Ηταν παντως μια από τις πιο απολαυστικες εβδομαδες, μιας και ξανα-ακουσα πολυαγαπημενα αλμπουμς, τραγουδησα δυνατα, νοσταλγισα, ταξιδεψα. Η σειρα δεν εχει πολύ σημασια, και δε θελω να καω περισσοτερο οποτε τα βαζω όπως τα κατεγραψα.
1. Neurosis - Times of Grace
Ένα από τα αγαπημενα αλμπουμ, μιας από τις αγαπημενες μου μπαντες.
Λατρεμενος δισκος σε βαθμο μανιας, ένα ηχητικο ταξιδι που ξεπερναει μουσικα ειδη και κουτακια.
Oι πατεραδες του ατμοσφαιρικου και εναλλακτικου doom/post-metal, δημιουργησαν πραγματικα ένα υποβλητικο αριστουργημα / μουσικη οδυσσεια.
Με εχει συντροφεύσει σε πολλες φασεις της ζωης μου, και ακομα καταφερνει να μου προκαλει ανατριχίλες σε κάθε ακροαση. Εάν εσυ που διαβαζεις δε το εχεις ακουσει, σε ζηλευω.
2. Sleep – Jerusalem
Jerusalem / Dopesmoker πεστο όπως θες. Εγω θα το πω ένα από τα καλυτερα τραγουδια που εχουν γραφτει. Τι τραγουδι θα μου πεις, είναι 52 λεπτα αφου… Ε ΝΑΙ ! Ένα τραγουδι είναι κανονικα και η διαφορα στις μεταγενεστερες κυκλοφοριες είναι ότι εσπασε σε individual tracks για να είναι πιο προσβασιμο.
Αυτή η διαμαχη ηταν βασικα ο λογος που τα πηραν οι Sleep με τη δισκογραφικη τους το 1999, και τους οδηγησε στο να σταματησουν τη μπαντα (!!).
7 χρονια μετα το πολύ επιτυχημενο Holy Mountain, οι γιακαδες της Earache Records έτριβαν τα χερια τους και περιμεναν το επομενο χιτ από την μπανταρα.
Ε σκασαν οι Sleep μετα κλασμενοι με το Jerusalem – ενας δισκος υπερβατικος στα ορια της έκστασης. Ένα μουσικο ταξιδι ενός καραβανιου των Weedians που δισχιζουν μια μυθικη ερημο για να βρουν τη riff-filled land, μεσα από φανταστικα τοπια και αρχαιες τελετουργιες.
Η δισκογραφικη τελικα τους εσπασε το συμβολαιο και αλλαξαν εταιριες αλλα και παλι ειχαν τα ιδια θεματα… Λεγεται παντως ότι τα 50,000 που τους εδωσε η νεα εταιρια για να ολοκληρωσουν το αλμπουμ, χρησημοποιηθηκαν για φουντα 
Περα από τις αμετρητες ιστοριες και μυθους, ο δισκος είναι εκπληκτικος και κανει build up με ένα μοναδικο τροπο. Είναι μαστ λισεν πως το λεν.
3. Slipknot – Slipknot
1999, 14 χρονων, σχολειο.
Ένα σουσουρο ειχε επικρατησει στις ταξεις των αποκλήρων μεταλλαδων, και ένα αντιγραμμένο δισκακι εκανε την εμφανιση του από χερι σε χερι.
Ηταν το ντεμπουτο των Slipknot και κάθε φορα συνοδευόταν με το αναλογο λογύδριο οσον αφορα το ποσο αρρωστα βιαια είναι τα λαιβ τους και πως μαλιστα ενας φαν ειχε σπασει τη πλατη του.
Ηρθε και η σειρα μου να αποκτησω κ εγω ένα τετοιο bootleg και η πρωτη φορα που το εβαλα να παιζει ηταν από αυτά τα no-return μομαντς. Δεν εχω να πω κατι που δεν εχει υποθει για αυτό το αλμπουμ που αλλαξε τον ρου της μοντερνας μεταλ ιστοριας, και καταφερε να γινει χρονια αργοτερα μια από τις μεγαλυτερες μπαντες του πλανητη. Εχω πολλες ιστοριες με Slipknot, πως αργοτερα ετυχε να τους γνωρισω μετα το λαιβ του Λυκαβητου, η πως παρολιγο να βρεθω στο backstage για να γνωρισω τον Corey αλλα από μλκια δεν εγινε, οποτε ας μεινουμε ότι εχω αυτό το δισκο ριζομενο στη καρδια μου.
Ένα απωθημένο είναι να δω το Purity λαιβ – ένα από τα πιο αγαπημενα μου τρακς.
4. The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity
Ακομα θυμαμαι τον εαυτο μου τη πρωτη φορα που ακουσα DEP και που να ηξερα ότι θα γινει άλλη μια από τις τοπ μπαντες μου. Κάθε φορα που θα τους εβλεπα αργοτερα λαιβ, προσπαθουσα να το καταγραψω στο μυαλο μου οσο καλυτερα μπορω γιατι ενιωθα ότι παρακολουθω κατι ιστορικο.
Το Calculating Infinity είναι καπως ετσι – ιστορικο και πρωτοποριακο.
Μια χαοτικη ενεργεια avant-garde, mathcore, metalcore, τρομερα πειραματικης που ταρακουνησε για τα καλα τα θεμελια του ακραιου ηχου. Ειχα διαβασει πολύ σωστα καπου ότι όπως το Scum των Napalm Death αλλαξε τον ακραιο ηχο το 1987, ετσι και το Calculating Infinity το καταφερε ξανα το 1999. Σε μια χρονια που το nu metal, pop punk ηταν σε εξαρση, οι DEP ανεβηκαν στη σκηνη (που ειχαν ηδη στησει οι Converge, Botch, Coalesce…etc ) και ανεβασαν τον πηχη. Φαντασου δλδ να ακους για πρωτη φορα το 1999 το Sugar Coated Flour η το η το 43% Burnt.
5. Botch - We Are the Romans
Ένα λυσσασμένο αλμπουμ που ξεπερναει τα ορια του hardcore/metalcore.
Τεχνικο θαυμα? Μοντερνο περιπλοκο αριστουργημα? Ότι και να χαρακτηριστεί η διαρκης επιρροη του μεχρι τη σημερον ημερα είναι αδιαμφησβήτητη και προσωπικα το βαζω στα πιο επιδραστικους και καινοτομους δισκους του αιωνα.
Εάν οι φημες βγουν αληθινές και η Ελινα τους φερει Αθηνα, τοτε θα εχουμε λιποθυμίες.
Υπεραγαπημενα #1
Χάσμα - Τα Χρώματα Του Μίσους
2003 καλοκαιρι μολις ειχαμε τελειωσει τις πανελληνιες και ξεκινουσαμε τη νεα μας ζωη.
Η παρεα με τους κολλητους που μεγαλωσαμε μαζι αποφασιζει για πρωτη φορα να παμε Αμοργο, και μαζι για 3 βδομαδες μας συνοδεψαν οι Χασμα με τα Χρωματα του Μισους.
Πολλες από τις καλυτερες καλοκαιρινες μου αναμνησεις εχουν αυτό το soundtrack και θυμαμαι να το ουρλιαζουμε πανω στα μηχανακια.
Προσωπικα πιστευω ότι τα «Ακομα ένα βραδυ», «Στη γωνια μιας γωνιας», «στα χρωματα του μισους», αλλα και το εξαιρετικο κοβερ στα «παρασημα του παραδεισου» (που μου αρεσει περισσοτερο από το OG) είναι από τα αγαπημενα μου ελληνικα τραγουδια.
Korn – Issues
Το Issues ηταν το πρωτο αλμπουμ που αγορασα στα 14 από Κορν, και το ελιωσα οσο κανενα άλλο.
Δε καταλαβα ποτε το hate που εφαγε ανα τα χρονια, και ειλικρινα στα σημεια μου αρεσει περισσοτερο τελικα από το Follow The Leader που είναι πιο nu για τα γουστα μου.
Βαζοντας το να παιζει στο αυτοκινητο, συνειδοτοπιησα ότι ακομα ξερω το 90% των στοίχων, οποτε εάν ακουσες στο δρομο καποιον να το τραγουδαει στο αμαξι ειμουν εγω.
Dystopia - The Aftermath
Ποσο με ***ωνει αυτο αυτόλμπουμ γτχμ.
Ένα τρομερο παραδειγμα πολιτικα φορτισμενου crusto-sludge που σπαει κοκκαλα.
Δυστοπικο, ζοφερο με πολιτικες ανησυχιες που καταπιανεται και με θεματα περιβαλλοντικης καταστρογης και κοινωνικη αδικιας αξιζει να ακουστει και να αναδειχτει περισσοτερο.
Deus - The Ideal Crash
Θυμαμαι να φερνει τον δισκο η μεγαλυτερη αδερφη μου στο σπιτι και να τον κλεβω με τη μια.
Πως να μη σου κολλησει ένα αλμποουμ με τεαγουδια όπως το Instant Street η το Sister Dew?
Συνδυαζει τελεια εναλλακτικο ροκ με indie pop και για εμενα είναι χαρακτηριστικος ηχος που ακουγαμε στα απονερα του 20υ αιωνα.
Mr. Bungle – California
Ένα κλασσικος Mike Patton δισκος οπου ξεδιπλωνει αριστουργηματικα τη δημιουργικοτητα και ταλεντο του μεσα από την αναμειξη ροκ, μεταλ, φανκ, θεατρικοτητας και πειραματισμου. Ποσο μεγαλη κομματαρα είναι το Pink Cigarette?
Υπεραγαπημενα #2
Muse - Showbiz
Acid King - Busse Woods
Jucifer - Calling All Cars on the Vegas Strip
Machine Head - The Burning Red
HIM - Razorblade Romance
Best cover:
33 Likes
άσ’ το να πάει ρε μπας και γλιτώσουμε την άλλη βδομάδα 
Γιατί, τι έχει να βάλει την άλλη βδομάδα;
Την κούπα στην Πυλαία;
Ή μήπως κάνα μακροβούτι του Stelios ή του “και τον γιο μου θα κλέψω για να νικήσω;”
Ως προς τι η απορία; Πως γίνεται να μου αρέσει το “Host” ενώ δεν μου αρέσουν οι DM?
Αν είναι αυτό, όπως αναφέρω οφείλεται στην (καθαρή) φωνή του Holmes και σε κάποιες trademark μελωδίες του Greg που παρόλο που είναι μέσα από ένα DM φίλτρο είναι διακριτές νομίζω.
5 Likes
Νόμιζα πως ζουν rent free οι Depeche και το έγραψες κατά λάθος, αλλά my bad, δεν το έχω ακούσει ποτέ το αλμπουμ και δεν καταλαβαίνω τι λες
Νομιζω οτι η απορια του ειναι πως γινεται να μην αρεσουν σε καποιον οι Depeche Mode, και αν και εχω την ιδια απορια γενικα σε αυτον τον κοσμο, εχω σταματησει να την εκφραζω οταν η γυναικα μου ειπε “δεν μου αρεσει η φωνη τους”. Αβυσσος η ψυχη της
Απο κει και περα, το Host εχει ελαχιστη σχεση με την μουσικη των DM συνθετικα. Και πολυ μικρη ηχητικα.
That’s me
1 Like
στα μέρη μου όταν λέμε “την άλλη” βδομάδα εννοούμε όχι αυτήν που έρχεται τώρα, την επόμενη!