1999
- Μισή χρονιά πίεσης / Μισή χρονιά απόλυτης ελευθερίας
- Αδιανόητο κι αδιαπραγμάτευτο top three
- Καλό, αλλά όχι αντίστοιχα καλό με τις προηγούμενες χρονιές από εκεί και κάτω.
- Πάλι η σειρά από ένα σημείο και μετά είναι ενδεικτική
#25 -21
Summary
#25
Paradise Lost - Host
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι Depeche Mode. Κι αυτός ο δίσκος δεν μου έκατσε καλά όταν βγήκε. Εδώ και μερικά χρόνια, κυρίως λόγω του ότι αγαπώ την καθαρή του Holmes και της μελωδικής του προσέγγισης, μπορώ να πω ότι τον ευχαριστιέμαι με μια σχετική συνέπεια, χωρίς βέβαια να τον τοποθετώ καν κοντά στις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας τους.
#24
Dali’s Dilemma - Manifesto For Futurism
Ένα από τα κρυφά διαμάντια του progressive metal των ‘90s. Shameless self-promotion στο #46 εδώ.
#23
Septic Flesh – Revolution DNA
Η τολμηρή – για τα τότε δεδομένα – στροφή του ήχο των Septic Flesh στο “Revolution DNA” το καθιστά ως και σήμερα ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του ελληνικού metal των 90s (αν και δεν παίζει ρόλο αν ένα άλμπουμ είναι ελληνικό). Βγαίνοντας από το comfort zone τους, έδωσαν περισσότερο χώρο στον Βαγενά, έφεραν πιο μπροστά τις μελωδίες συνθέσεις, κι έγραψαν ενδιαφέροντα και κυρίως καλά τραγούδια. Μόνο το εξώφυλλο δεν ήταν και τόσο μεγάλη επιτυχία.
#22
Lake Of Tears - Forever Autumn
Φθινόπωρο, βροχές και μελαγχολία μας κάνουν Lake Of Tears και “Forever Autumn”. Ανεξαρτήτως εποχής.
#21
Creed - Human Clay
Δεύτερο άλμπουμ από τους Creed με τον Tremonti να επιβεβαιώνει ότι είναι από τους καλύτερους songwriters γράφοντας ακριβώς τα τραγούδια που επιζητούσαν οι rock ραδιοφωνικοί σταθμοί της από εκεί πλευράς του Ατλαντικού (κι οι ακροατές τους). Αλλά αν ακούσει κάποιος προσεκτικά δεν είναι μόνο αυτό. Από την άλλη, ο Scott Stapp σε σημεία μοιάζει να κάνει ό,τι μπορεί για να εκμεταλλευτεί το πόσο Eddie Vedder μπορεί να ακουστεί και κάπου το κουράζει. Αλλά τα καλά τραγούδια, είναι καλά τραγούδια κι αυτά μένουν στο τέλος.
#20-16
Summary
#20
H . I . M . – Razorblade Romance
Όμορφα, φλώρικα πράγματα. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά, εικοσικάτι χρόνια μετά, μια χαρά στέκονται τραγούδια σαν το “Join Me”, το “Right Here In My Arms” ή το “Poison Girl”. Και φυσικά το “Gone With The Sin” παραμένει τραγουδάρα. Not bad…
#19
Control Denied - The Fragile Art Of Existence
Το ένα και μοναδικό άλμπουμ των Control Denied απαντάει εν μέρει σε εκείνο το μεγάλο what if σχετικά με το τι θα γινόταν αν ο Chuck έφευγε λίγο από τα extreme όρια των Death, εστίαζε περισσότερο στο progressive στοιχείο και προσέθετε περισσότερες μελωδίες, κυρίως μέσω μιας άλλου είδους φωνής. Αν είχε συμφωνήσει ο Wally ίσως να μιλάγαμε σε άλλη βάση, αλλά κι ο Tim Aymar έκανε ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά. Εν τέλει το άλμπουμ είναι όσο καλό θα περίμενε κάποιος να είναι. Πολύ δηλαδή.
#18
Opeth – Still Life
Η αρχή της ανοδικής πορείας των Opeth πέρασα κάπως απαρατήρητη όταν κυκλοφόρησε το “Still Life”, αλλά έλαβε ετεροχρονισμένα την αναγνώριση που της αξίζει στο σύνολο της δισκογραφίας της μπάντας. Το milestone ήρθε ένα βήμα μετά, αλλά εδώ είναι ξεκάθαρο τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
#17
Grip Inc . – Solidify
Άλμπουμ που ξεκινάει με ένα τραγούδι σαν το “Isolation” και κλείνει με ένα τραγούδι σαν το “Verrater” δεν μπορεί να μην είναι γαμάτο. Οκ, απλά όχι τόσο όσο τα δυο προηγούμενα.
#16
Korn – Issues
Οι Korn με το “Issues” πρώτα σε κάνουν να τεστάρεις το woofer του ηχοσυστήματός σου και μετά φροντίζουν να σου σκίσουν λίγο την ψυχούλα όταν ψάξεις λίγο περισσότερο με τι καταπιάνονται και με ποιο τρόπο το προσεγγίζουν, διαψεύδοντας πανηγυρικά όσους μειώνουν το nu metal ως πιο επιφανειακό είδος.
#15-11
Summary
#15
Edguy – Theater of Salvation
Καημένε Tobias ήδη την έχουν κάνει σχεδόν όλοι και έχουν αρχίσει να σε αφήνουν μόνο σου. Αλλά μην μασάς εσύ. Γράψε ένα “Land Of The Miracle” και παρόλο που λίγοι θα στο αναγνωρίσουν, είσαι ήδη μεταξύ των καλύτερων σε αυτό που κάνεις.
#14
Crimson Glory – Astronomica
Ασχολήθηκα ξανά με αυτό το άλμπουμ μετά από πολλά χρόνια και με εξέπληξε το πόσο το ευχαριστιέμαι ακόμα. Προφανώς όχι όσο τότε, αλλά μια χαρά στέκεται και δεν του το είχα. Ο Wade Black δεν θα μπορούσε να είναι Midnight αλλά τα κατάφερε εξαιρετικά.
#13
Dark Tranquillity – Projector
Τα έγραψα το ’98 ξανά. Γιατί αυτά παθαίνει κανείς ότι εμπιστεύεται τόσο πολύ τη μνήμη του μετά τα 40.
#12
Porcupine Tree - Stupid Dream
Αρχίζει να φαίνεται στον ορίζονται το πραγματικό μεγαλείο του Steven, καθώς αρχίζει να παίρνει μορφή η συνθετική ταυτότητα που σε λίγα χρόνια θα τον απογειώσει.
#11
Royal Hunt – Fear
Με βάση τη λογική, η φυγή του D.C. Cooper θα έπρεπε να είναι τεράστιο πλήγμα για τους Royal Hunt. Όμως, ο Andersen βρίσκει στη φωνή του John West τον ιδανικό αντικαταστάτη του και με φόρα από τα δυο προηγούμενα καταπληκτικά άλμπουμ, γράφει ένα ακόμα. Το “Fear” είναι πραγματικά υπέροχο, μελωδικό κι ολίγον proggy metal, γεμάτο μελωδίες, δυνατές ερμηνείες και πιασάρικα ρεφραιν. Ομορφιές δηλαδή.
#10 – 6
Summary
#10
Rage Against the Machine – The Battle of Los Angeles
Παρόλο που το “Evil Empire” δεν ήταν σε καμία περίπτωση μέτριο ή απογοητευτικό, στο τρίτο τους άλμπουμ οι RATM έμοιαζαν να εκπληρώνουν περισσότερο τις υποσχέσεις του πρώτου άλμπουμ, έχοντας πιο δυνατά τραγούδια ως σημεία αναφοράς, όπως το “Testify” ή το “Sleep Now In The Fire”.
#9
Foo Fighters - There Is Nothing Left To Lose
Ένα άλμπουμ φτιαγμένο σε ένα υπόγειο που διαμορφώθηκε σε στούντιο, φτιαγμένο μόνο από τον Dave Grohl και τους δυο νέους κολλητούς του, τον Nate Mendel και τον Taylor Hawkins. Στη πιο light και βασισμένη στις μελωδίες στιγμή της δισκογραφίας του, οι Foo μεγαλουργούν ξανά γράφοντας τραγούδια που θα μείνουν κλασσικά (“Learn To Fly”), τραγούδια που πάντα θα προκαλούν χαμούλη στις συναυλίες τους (“Breakout”) και γενικά ένα άλμπουμ που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο ομορφότερο μοιάζει. Το ότι κέρδισε το πρώτο τους grammy δεν λέει τίποτα.
#8
Testament - The Gathering
Όταν έχεις σκοπό να κάνεις δυναμικό comeback και παίρνεις παίκτες τύπου Dave Lombardo και Steve DiGiorgio να σε στηρίξουν, αυτά συμβαίνουν. Από το thrash ως το death και συνήθως κάπου ενδιάμεσα, με το “The Gathering” οι Chuck Billy και Eric Peterson ανέβασαν ξανά στην πρώτη εθνική τους Testament κι έκτοτε δεν άφησαν την ομάδα να πέσει ξανά κατηγορία.
#7
Anathema – Judgement
Πως διαδέχεσαι ένα άλμπουμ σαν το “Alternative 4”; Πως καλύπτεις το κενό του Duncan Patterson; Ακούγεται πολύ δύσκολο εγχείρημα, αλλά κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ σαν το “Judgement” σε διάστημα μικρότερο του ενάμιση χρόνου, ο Danny με τον Vincent δίνουν τις τέλειες απαντήσεις, μέσα από την ελαφρώς διαφοροποιημένη (με περισσότερη ακουστική κιθάρα) κατεύθυνση, τις υπέροχες συνθέσεις του πρώτου και τις φορτισμένες ερμηνείες του δεύτερου. Υπάρχουν πολλά πραγματικά καλά τραγούδια, αλλά και μόνο του το “One Last Goodbye” μπορεί να σε λυγίσει.
#6
Amorphis – Tuonela
Από το “Tales” στο “Elegy” κι από εκεί στο “Tuonela” μέσα σε πέντε χρόνια! Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό! Κάθε άλμπουμ είναι κορυφαίο για αυτό που πρεσβεύει, αλλά το τέταρτο άλμπουμ των Φινλανδών είναι αυτό που με έκανε πιστό οπαδό τους όταν κυκλοφόρησε και παραμένω οπαδός τους ως και σήμερα. Η μελωδικότητά που έχει κάθε τραγούδι, χωρίς να θυσιάζονται οι δυνατές κιθάρες, τα τόσο όμορφα ρεφραίν, ακόμα και η ιδανική παραγωγή για να αναδειχθεί η φωνή του Koskinen, όλα συνθέτουν τον αγαπημένο μου ως σήμερα δίσκο των Amorphis. Ήταν απολύτως λογικό το να μην μπορέσουν να γράψουν ξανά παρόμοιό άλμπουμ με το “Tuonela”.
#5
Summary
Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment 2
Με ακόμα υψηλότερες κορυφές σε έμπνευση και απόδοση, το δεύτερο άλμπουμ των Liquid Tension Experiment συμπληρώνει την αγαπημένη μου δυάδα instrumental άλμπουμ όλων των εποχών. Και έραν των πολλών στιγμών τελειότητας που περιλαμβάνουν αμφότερα, είναι γνωστό ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις για να έχουμε και το ν.1 της εν λόγω χρονιάς. Κάθεσαι και αναλογίζεσαι τι μουσικές έγραψαν και κυκλοφόρησαν αθροιστικά οι Petrucci/Portnoy/Rudess το 1999 και αναρωτιέσαι «τι έκαναν οι άνθρωποι;».
#4
Summary
Chris Cornell – Euphoria Morning
“Euporia Morning” ή “Euphoria Mourning”; Και τα δυο. Ο Cornell ήθελε αρχικά να λέγεται “Mourning”, η εταιρεία αποφάσισε να το κάνει “Morning”, αλλά μετά από χρόνια ξαναβγήκε ως “Mourning”. Με τους Soundgarden διαλυμένους, αυτή είναι πρώτη προσωπική δουλειά του Chris, και η καλύτερη που έμελλε να κυκλοφορήσει ποτέ ως σόλο καλλιτέχνης. Πρόκειται για μια από τις πιο «στενάχωρες» δουλειές του, με πιο άμεσο songwriting σε σχέση με το εγκεφαλικό στοιχείο που είχαν οι Soundgarden, σε στίχους και μουσική. Με αρκετές ακουστικές κιθάρες, πιάνο και γενικά mid/slow tempo διάθεση, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τραγούδια για το τέλος του κόσμου και για την απώλεια του φίλου του, του Jeff Buckley, και ενδείκνυται (ή και όχι) για να πίνεις μόνος σου. Πάνω από όλα έχει ΑΥΤΗ τη φωνή που ενώ σου μιλάει για όλα τα παραπάνω, σχεδόν σε καθησυχάζει με κάποιο τρόπο.
#3
Summary
Slipknot – Slipknot
Ένα μουσικό σοκ που άλλαξε τον μουσικό χάρτη του σκληρού ήχου περισσότερο από όσο του πιστώνεται. Επηρεασμένος από τον ξένο τύπο που είχα ανακαλύψει και διάβαζα ανελλιπώς, αγόρασα το άλμπουμ όταν κυκλοφόρησε και μετά το πρώτο μπέρδεμα, το κύριο συναίσθημα που με διακατείχε ήταν ότι ακούω κάτι που μου αρέσει χωρίς να είμαι σίγουρος γιατί. Πολύ σύντομα ξεδιάλυνα τα πράγματα μέσα μου και τόσα χρόνια μετά δεν έχει γεράσει ούτε μια μέρα το γαμημένο. Η ορμή του, η έντασή του, η καινοτομία του είναι εκεί, σε κάθε ακρόαση. Η αλήθεια είναι ακόμα εκεί σε πολλούς από τους γαμάτους στίχους του Corey. Μπορεί να μην έχω μεγάλη σχέση με εκείνον τον πιτσιρικά, αλλά αυτό το άλμπουμ συνεχίζω να το γουστάρω σταθερά. Όπως, σταθερά επίκαιρο νιώθω το ερώτημα του “Where you’re gonna be in the next five years?”
#2
Summary
Nevermore - Dreaming Neon Black
Το “Dreaming Neon Black” σημάδεψε το πρώτο μισό του 1999 μου, όντας η πιο σταθερή παρέα μέσα στην πίεση των επερχόμενων πανελληνίων. Θα του όφειλα πολλά και μόνο για αυτό, αλλά συνέχισε να αποτελεί συντροφιά σε πολύ διαφορετικές καταστάσεις ανά τα χρόνια. Όσο για το μουσικό του περιεχόμενο; Είμαστε τυχεροί που υπήρξαν στο μουσικό σύμπαν μας καλλιτέχνες και ερμηνευτές σαν τον Warrel Dane που μέσα από το ταλέντο τους μορφοποιούν σε νότες και λέξεις κάποια συναισθήματα και σου δίνουν έτοιμη διέξοδο για αυτά. Και μουσικοί σαν τους υπόλοιπους Nevermore βεβαίως, που προσφέρουν την τέλεια μουσική για να εκφραστούν τόσο έντονα συναισθήματα. Αλλά εδώ επιτρέψτε μου να θεωρώ τα πράγματα λίγο πιο προσωπικά τόσο για τον Wally, όσο και για καθέναν από εμάς που βυθίστηκε σε αυτή τη σκοτεινή θάλασσα που λέγεται “Dreaming Neon Black”. Και που κολυμπώντας ίσως ανακάλυψε πράγματα για τον εαυτό του.
#1
Summary
Dream Theater - Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory
Έχω την αίσθηση πως ό,τι κι αν γράψω θα υποτιμήσει την σημασία και τον αντίκτυπο που είχε η κυκλοφορία (και η εν γένει ύπαρξη) του “Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory” στην πορεία και την εξέλιξή μου ως μουσικόφιλο. Είναι από εκείνες τις μετρημένες στιγμές που η αγαπημένη σου μπάντα γράφει ιστορία και είσαι εκεί να το ζήσεις, που νιώθεις ότι ο χρόνος σταματάει για οποιαδήποτε άλλη ασχολία και υπάρχει μόνο αυτό το άλμπουμ να ακούς, ξανά και ξανά. Μέχρι να μάθεις κάθε στίχο, μέχρι να μελετήσεις κάθε μικρή του τεχνική λεπτομέρεια. Και κάθε φορά να ανακαλύπτεις κάτι νέο και να σε εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο. Μέχρι και νέους φίλους έκανα με αφορμή αυτό το άλμπουμ, καθώς στον τότε μικρόκοσμο που ζούσαμε (φοιτητικά χρόνια) αποτελούσε σημείο αναφοράς στις μουσικές συζητήσεις κι αυτό λέει πολλά από μόνο του. Αν υπάρχουν μόνο δυο benchmark άλμπουμ στον progressive metal χώρο και τα δυο ανήκουν στους Dream Theater. Αυτό εδώ είναι το δεύτερο και δεν το χαρακτηρίζει τίποτα λιγότερο από την τελειότητα, παραμένοντας ως και σήμερα αξεπέραστο τόσο από τους ίδιους όσο κι από τους τόσους πολλούς που εμπνευστήκαν από αυτό.
