1. Moby - Play
Στο #1 φέτος άλλος ένας δίσκος του οποίου τα “γνωστά” κομμάτια έχετε ακούσει όλοι…
… σε διάφορες μορφές…
Πέρα από αυτά όμως δε θεωρώ ότι υπάρχει πουθενά κοιλιά ή έστω αδύναμος κρίκος εδώ (πρώτη και τελευταία φορά σε όποιον Moby δίσκο έχω ακούσει), που για δίσκο που με 20 κομμάτια και τέτοια συναισθηματική εξέλιξη είναι μεγάλο κατόρθωμα
2. The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity
Θα ορκιζόμουν ότι αυτή η φράση ή κάποια παραλλαγή της έγινε το κλισέ που είναι στην κουβέντα για τεχνική μουσική εξαιτίας των DEP και κυρίως του συγκεκριμένου δίσκου. Όχι και άδικα βέβαια… έχεις κιθάρες ό,τι-να’ναι με τις απαραίτητες τζαζιές όπου χρειάζονται, έναν Pennie-σχολείο και έναν Μήτσο που μπορεί να μην ήταν άρτιο λαρύγγι παντός καιρού σαν τον Greg αλλά τον ακούς πως σκούζει στο Jim Fear π.χ. και λες “ναι ρε, αυτό χρειάζονταν αυτά τα κομμάτια!”. Φτου φτου, “spit on yourself”…
3. Blink-182 - Enema of the State
Ακόμα κι εμείς που δεν πήγαμε γυμνασιολύκεια παρά μερικά χρόνια αφότου βγήκαν στον αφρό οι Blink, νιώσαμε την επιρροή αυτού εδώ του δίσκου-soundtrack της χρυσής εποχής των teen movies, τα “καλά” τα χρόνια πριν το broadband ίντερνετ και τα σόσιαλς. Και για όποιον δεν πείθεται ότι η τριάδα δεν είναι μόνο οι κλόουν που βλέπει στο κλιπ του What’s My Age Again?, θα έρθει και το ίσως ακόμα καλύτερο, σίγουρα ωριμότερο ομώνυμο
4. Botch - We Are The Romans
Πρώτα να πω ότι το Until Your Heart Stops (που θεωρώ ότι επηρέασε εν μέρει τον ήχο τούτου ‘δω) το ξέχασα εκ παραδρομής. Να πεις ότι δεν τον ανέφεραν άλλοι; Τέλος πάντων. Φιλτράρεται κατάλληλα ο ήχος του “Nervoso” λοιπόν και φτάνουμε στο riffάτο, groovy metalcore (?) με τεχνικές πινελιές που ακούμε σχεδόν καρμπόν σε δίσκους σαν το O God The Aftermath μισή δεκαετία αργότερα. Ο δε Brian πολύ πριν πάει σε άλλη μια τεράστια μπάντα δείχνει τι παίκτης είναι συμβάλλοντας τα μέγιστα σε έναν ανά διαστήματα εντελώς γεμάτο, ογκώδη ήχο
5. Nine Inch Nails - The Fragile
Άλλη μια δισκάρα στο παλμαρέ του Reznor, κι αν το “Spiral” δεν ξεπερνιέται, αυτό δε μειώνει σε καμμία περίπτωση την αξία του. Έχει το συν του πιο “ευθέος” ροκ κατά τόπους και τα μείον 1. των προσδοκιών που δημιουργούν δίσκοι σαν τον προκάτοχό του και 2. της διάρκειας. Είναι απαιτητικός δίσκος που πρέπει να σε πετύχει στην κατάλληλη διάθεση για να σε “χτυπήσει”. Αλλά οι μεγάλοι παίκτες στα δύσκολα φαίνονται
+10:
Slipknot - Slipknot
Όποιος κι αν είναι o αγαπημένος Slipknot δίσκος του καθένανε (εμένα είναι το Vol. 3), το λιθάρι τους στη “μουσική ιστορία”, στην “εξέλιξη του ήχου”, είναι ο πατενταρισμένος ήχος του ομώνυμου. Είναι η ραχοκοκκαλιά του Iowa το οποίο γυρνάει τον διακόπτη σε ό,τι υπάρχει εδώ μέσα στο 11. Ακούγεται λες και μια παρέα σακατεμένων - απ’ όλες τις απόψεις - τύπων μαζεύτηκε σε μια υπόγα ένα βράδυ να βγάλει απωθημένα και γούστα, και το έκανε άψογα, με την καριέρα που ακολούθησε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα να είναι απλά bonus
Eminem - The Slim Shady LP
Λαμπάδα στο μπόι όποιου έδωσε το EP στον Γιατρό. Η περσόνα κάνει τη δουλειά της από το πρώτο “Hi”, τα πάντα αλλάζουν εν μία νυκτί, έχει κατακτηθεί ήδη ο κόσμος
Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment 2
Το καλύτερο απ’ τα 3 LTE για μένα, ίσως είναι λιγότερο συμπαγές απ’ τα άλλα 2 αλλά έχει ψηλότερες κορυφές. Και EP με το υπερ-έπος When The Water Breaks μόνο να ήταν (που λέει ο λόγος) πάλι 1ο θα το ‘χα μάλλον
Opeth - Still Life
(+εξώφυλλο, αν και του remastered ίσως μου αρέσει ακόμα περισσότερο)
Μπαίνουμε και επίσημα στην χρυσή εποχή τους με έναν δίσκο που έχω χαμηλότερα απ’ τους επόμενους με το καλό το lineup (πλην του Damnation), αλλά όχι κατά πολύ. Όπως και να ‘χει, ό,τι ψεγάδι είχε το MAYH (σε παραγωγή κυρίως) εδώ έχει φύγει και ο Μιχαλάκης αφήνει τις 70s prog rock επιρροές του να ανθίσουν με μπόοοολικες ακουστικές, που αν με κουράζει ένα πράγμα στον δίσκο (λίγο όμως, ε) είναι αυτό
Dream Theater - Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory
Δίσκος που έχει “κρυώσει” αρκετά για μένα σε σχέση με το παρελθόν, που σημαίνει ότι τον ακούω ευχάριστα αλλά δεν τον “ζητάω” κιόλας. Παρ’ όλ’ αυτά είναι επίτευγμα σε πολλά επίπεδα και πάνω απ’ όλα, με δεδομένα όσα προηγήθηκαν με το “Falling”, είναι κίνηση-ματ του δαιμόνιου Portnoy
Red Hot Chili Peppers - Californication
Singles που σχεδόν έχουμε βαρεθεί ν’ ακούμε (άντε πες ότι το Otherside όντως το 'χω βαρεθεί) + μπόλικα άλλα ωραιότατα κομμάτια στο 2ο μισό που ίσως να χάνονται κάπως μετά το υπερ-φορτωμένο 1ο. Προτιμώ το BSSM αλλά επίσης εδώ το επίτευγμα της μπάντας, να μπει δηλαδή μέχρι και στο τελευταίο σπίτι που δεν είχε μπει ήδη, είναι αδιαμφισβήτητο
Pennywise - Straight Ahead
Συνεχίζει τρένο η τετράδα, με δίσκο στη σκιά του Full Circle ο οποίος, αν κρίνω και απ’ τα κομμάτια που παίζονται συνήθως στα live, δυστυχώς μάλλον πέρασε στο ντούκου σχετικά. Κακώς λέω εγώ γιατί είναι τίγκα στη μελωδία
Millencolin - Pennybridge Pioneers
(θενκς για την ασίστ ρε @Ktn, το ‘χα για 2000 αυτό 
)
“Τίγκα στη μελωδία” λέμε και πάμε σε μια μπάντα στην οποία ταιριάζει κουτί αυτή η φράση ειδικά στις φωνητικές γραμμές. Πώς αλλιώς να γίνει όταν έχεις τέτοια φωνάρα; Εδώ βρίσκουν το στυλ που τους καθιερώνει, με την προσθήκη του Gurewitz στην παραγωγή να παίζει μάλλον σημαντικό ρόλο στο ν’ ανεβούν επίπεδο
Rakim - The Master
Πολύ υποτιμημένος δίσκος αυτός θα ‘λεγα, ίσως συμφωνήσω ότι θα μπορούσε να είναι και μικρότερος, πάντως έχει μπόλικα πιασάρικα ρεφρέν που θα περιμένατε σε αλλωνώνε τους δίσκους
Mobb Deep - Murda Muzik
Ωραία τα ‘πε ο @Lupin - να προσθέσω πως, όχι ότι δεν ήταν τρομερά τα beats και πριν αλλά εδώ o Havoc το παίρνει πάνω του, κουβαλώντας τον δίσκο. Κερδίζει το επιπέδου-Ocean’s 11 cast του Γιατρού στα σημεία στην κατηγορία
