Blink-182 - Enema Of The State
Η κορωνίδα του ποπάνκ. Ο δίσκος που ανοίγει με Dumpweed, κλείνει με Anthem και στο ενδιάμεσο έχει άλλες δέκα υπερχιτάρες. Που έβγαλε πρώτο σινγκλ το What’s My Age Again και δεύτερο το All The Small Things. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο κύριε δικαστά.
Slipknot - Slipknot
Ιούνιος 2011, Μαλακάσα. Η στολή το Gray κρεμασμένη. Ο Jordison βγαίνει στην πλάτη του Clown. Πού να ξέραμε γιατί. Μπάσιμο με σερί (sic), Eyeless και Wait And Bleed. Λένε μετά ότι το time travel είναι επιστημονική φαντασία.
Amorphis - Tuonela
Στα βιβλία μου, από τα δυνατότερα παραδείγματα του πώς μπορεί ένα σχήμα να εξελίξει το ύφος του χωρίς να το νερώσει. Ήχος, έμπνευση, παραγωγή, όλα εκεί πάνω. Σβήσιμο Summer’s End λίγο ψηλότερα.
Rage Against The Machine - The Battle Of Los Angeles
Η χρυσή τομή ανάμεσα στις γκρούβες, τις φωνές και τα χουκς. Για πλήρη εμπειρία moshing με λάπτοπ/τηλεοράσεις/καναπέδες/ντιβάνια/όλα, συνιστάται ανεπιφύλακτα πακέτο με το Battle Of Mexico City.
Sigur Ros - Ágætis Byrjun
Ξεχωριστό όσο και ιδιότροπο. Δημιουργικό όσο ελάχιστα. Ψηλά στη λίστα με τα άλμπουμ που πρώτη ακρόαση οριακά με έβγαλαν νοκ άουτ. Και όχι απαραίτητα με την τελείως καλή έννοια. Σημείο αναφοράς.
Μπόνους:
Anathema - Judgement All our times will come, certain oblivion, leaving nothing but the memories of all the things you give.
Korn - Issues
Ακόμα και σήμερα με ξεπερνάει κάπως ότι τραγούδια που ακούγονταν έτσι, τω καιρώ εκείνω έπαιζαν σε κυριολεκτικά pop επίπεδα.
Millencolin - Pennybridge Pioneers
Απλό, λιτό, απέριττο, τέλειο πανκρόκ. Γιατί τελικά ένα κουπλέ, ένα ρεφραίν κι ένα σκέιτ είναι αρκετά.
Nine Inch Nails - The Fragile
Τεράστιο. Επίσης, απαραίτητη αναφορά στο πέρασμα The Day The World Went Away από Person Of Interest.
Red Hot Chili Peppers - Californication
Αποδεκτός ορισμός για κλασικό ροκ. Τι, όχι;
1. Moby - Play
Στο #1 φέτος άλλος ένας δίσκος του οποίου τα “γνωστά” κομμάτια έχετε ακούσει όλοι…
… σε διάφορες μορφές…
Πέρα από αυτά όμως δε θεωρώ ότι υπάρχει πουθενά κοιλιά ή έστω αδύναμος κρίκος εδώ (πρώτη και τελευταία φορά σε όποιον Moby δίσκο έχω ακούσει), που για δίσκο που με 20 κομμάτια και τέτοια συναισθηματική εξέλιξη είναι μεγάλο κατόρθωμα
2. The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity
Θα ορκιζόμουν ότι αυτή η φράση ή κάποια παραλλαγή της έγινε το κλισέ που είναι στην κουβέντα για τεχνική μουσική εξαιτίας των DEP και κυρίως του συγκεκριμένου δίσκου. Όχι και άδικα βέβαια… έχεις κιθάρες ό,τι-να’ναι με τις απαραίτητες τζαζιές όπου χρειάζονται, έναν Pennie-σχολείο και έναν Μήτσο που μπορεί να μην ήταν άρτιο λαρύγγι παντός καιρού σαν τον Greg αλλά τον ακούς πως σκούζει στο Jim Fear π.χ. και λες “ναι ρε, αυτό χρειάζονταν αυτά τα κομμάτια!”. Φτου φτου, “spit on yourself”…
3. Blink-182 - Enema of the State
Ακόμα κι εμείς που δεν πήγαμε γυμνασιολύκεια παρά μερικά χρόνια αφότου βγήκαν στον αφρό οι Blink, νιώσαμε την επιρροή αυτού εδώ του δίσκου-soundtrack της χρυσής εποχής των teen movies, τα “καλά” τα χρόνια πριν το broadband ίντερνετ και τα σόσιαλς. Και για όποιον δεν πείθεται ότι η τριάδα δεν είναι μόνο οι κλόουν που βλέπει στο κλιπ του What’s My Age Again?, θα έρθει και το ίσως ακόμα καλύτερο, σίγουρα ωριμότερο ομώνυμο
4. Botch - We Are The Romans
Πρώτα να πω ότι το Until Your Heart Stops (που θεωρώ ότι επηρέασε εν μέρει τον ήχο τούτου ‘δω) το ξέχασα εκ παραδρομής. Να πεις ότι δεν τον ανέφεραν άλλοι; Τέλος πάντων. Φιλτράρεται κατάλληλα ο ήχος του “Nervoso” λοιπόν και φτάνουμε στο riffάτο, groovy metalcore (?) με τεχνικές πινελιές που ακούμε σχεδόν καρμπόν σε δίσκους σαν το O God The Aftermath μισή δεκαετία αργότερα. Ο δε Brian πολύ πριν πάει σε άλλη μια τεράστια μπάντα δείχνει τι παίκτης είναι συμβάλλοντας τα μέγιστα σε έναν ανά διαστήματα εντελώς γεμάτο, ογκώδη ήχο
5. Nine Inch Nails - The Fragile
Άλλη μια δισκάρα στο παλμαρέ του Reznor, κι αν το “Spiral” δεν ξεπερνιέται, αυτό δε μειώνει σε καμμία περίπτωση την αξία του. Έχει το συν του πιο “ευθέος” ροκ κατά τόπους και τα μείον 1. των προσδοκιών που δημιουργούν δίσκοι σαν τον προκάτοχό του και 2. της διάρκειας. Είναι απαιτητικός δίσκος που πρέπει να σε πετύχει στην κατάλληλη διάθεση για να σε “χτυπήσει”. Αλλά οι μεγάλοι παίκτες στα δύσκολα φαίνονται
+10:
Slipknot - Slipknot
Όποιος κι αν είναι o αγαπημένος Slipknot δίσκος του καθένανε (εμένα είναι το Vol. 3), το λιθάρι τους στη “μουσική ιστορία”, στην “εξέλιξη του ήχου”, είναι ο πατενταρισμένος ήχος του ομώνυμου. Είναι η ραχοκοκκαλιά του Iowa το οποίο γυρνάει τον διακόπτη σε ό,τι υπάρχει εδώ μέσα στο 11. Ακούγεται λες και μια παρέα σακατεμένων - απ’ όλες τις απόψεις - τύπων μαζεύτηκε σε μια υπόγα ένα βράδυ να βγάλει απωθημένα και γούστα, και το έκανε άψογα, με την καριέρα που ακολούθησε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα να είναι απλά bonus
Eminem - The Slim Shady LP
Λαμπάδα στο μπόι όποιου έδωσε το EP στον Γιατρό. Η περσόνα κάνει τη δουλειά της από το πρώτο “Hi”, τα πάντα αλλάζουν εν μία νυκτί, έχει κατακτηθεί ήδη ο κόσμος
Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment 2
Το καλύτερο απ’ τα 3 LTE για μένα, ίσως είναι λιγότερο συμπαγές απ’ τα άλλα 2 αλλά έχει ψηλότερες κορυφές. Και EP με το υπερ-έπος When The Water Breaks μόνο να ήταν (που λέει ο λόγος) πάλι 1ο θα το ‘χα μάλλον
Opeth - Still Life
(+εξώφυλλο, αν και του remastered ίσως μου αρέσει ακόμα περισσότερο)
Μπαίνουμε και επίσημα στην χρυσή εποχή τους με έναν δίσκο που έχω χαμηλότερα απ’ τους επόμενους με το καλό το lineup (πλην του Damnation), αλλά όχι κατά πολύ. Όπως και να ‘χει, ό,τι ψεγάδι είχε το MAYH (σε παραγωγή κυρίως) εδώ έχει φύγει και ο Μιχαλάκης αφήνει τις 70s prog rock επιρροές του να ανθίσουν με μπόοοολικες ακουστικές, που αν με κουράζει ένα πράγμα στον δίσκο (λίγο όμως, ε) είναι αυτό
Dream Theater - Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory
Δίσκος που έχει “κρυώσει” αρκετά για μένα σε σχέση με το παρελθόν, που σημαίνει ότι τον ακούω ευχάριστα αλλά δεν τον “ζητάω” κιόλας. Παρ’ όλ’ αυτά είναι επίτευγμα σε πολλά επίπεδα και πάνω απ’ όλα, με δεδομένα όσα προηγήθηκαν με το “Falling”, είναι κίνηση-ματ του δαιμόνιου Portnoy
Red Hot Chili Peppers - Californication
Singles που σχεδόν έχουμε βαρεθεί ν’ ακούμε (άντε πες ότι το Otherside όντως το 'χω βαρεθεί) + μπόλικα άλλα ωραιότατα κομμάτια στο 2ο μισό που ίσως να χάνονται κάπως μετά το υπερ-φορτωμένο 1ο. Προτιμώ το BSSM αλλά επίσης εδώ το επίτευγμα της μπάντας, να μπει δηλαδή μέχρι και στο τελευταίο σπίτι που δεν είχε μπει ήδη, είναι αδιαμφισβήτητο
Pennywise - Straight Ahead
Συνεχίζει τρένο η τετράδα, με δίσκο στη σκιά του Full Circle ο οποίος, αν κρίνω και απ’ τα κομμάτια που παίζονται συνήθως στα live, δυστυχώς μάλλον πέρασε στο ντούκου σχετικά. Κακώς λέω εγώ γιατί είναι τίγκα στη μελωδία
Millencolin - Pennybridge Pioneers
(θενκς για την ασίστ ρε @Ktn, το ‘χα για 2000 αυτό )
“Τίγκα στη μελωδία” λέμε και πάμε σε μια μπάντα στην οποία ταιριάζει κουτί αυτή η φράση ειδικά στις φωνητικές γραμμές. Πώς αλλιώς να γίνει όταν έχεις τέτοια φωνάρα; Εδώ βρίσκουν το στυλ που τους καθιερώνει, με την προσθήκη του Gurewitz στην παραγωγή να παίζει μάλλον σημαντικό ρόλο στο ν’ ανεβούν επίπεδο
Rakim - The Master
Πολύ υποτιμημένος δίσκος αυτός θα ‘λεγα, ίσως συμφωνήσω ότι θα μπορούσε να είναι και μικρότερος, πάντως έχει μπόλικα πιασάρικα ρεφρέν που θα περιμένατε σε αλλωνώνε τους δίσκους
Mobb Deep - Murda Muzik
Ωραία τα ‘πε ο @Lupin - να προσθέσω πως, όχι ότι δεν ήταν τρομερά τα beats και πριν αλλά εδώ o Havoc το παίρνει πάνω του, κουβαλώντας τον δίσκο. Κερδίζει το επιπέδου-Ocean’s 11 cast του Γιατρού στα σημεία στην κατηγορία
Τελευταία χρόνια των 90s (00-09 είναι η δεκαετία στο ημερολόγιο και της πρώτης όταν ήρθε ο μικρός Χριστούλης ήταν λειψή, μην τα ξανασυζητάμε) και αφήνουμε πίσω την μάλλον καλύτερη δεκαετία από πολλές απόψεις.
Ίσως φταίει το ότι η τηλεόραση και τα βίντεο ήταν διαθέσιμα προς όλους και μπορούμε να δούμε πως κύλησε η δεκαετία καλύτερα, ίσως φταίει ότι όντως έγιναν πολλά πράγματα, ή και να φταίει η νοσταλγία και η mainstream άποψη για τα 90s και τη generation x, όμως στο κεφάλι μου (και πολλών ακόμη φαντάζομαι) όλα έμπλεξαν μεταξύ τους σε αδιανόητο βαθμό και υπήρχαν τόσα πολλά πράγματα να δεις και κάνεις. Άπειρα είδη μουσικής όχι μόνο στη rock, μια αλτέρνατιβ κουλτούρα που ο καθένας την προσδιορίζει διαφορετικά, ο καθένας έκανε το κομμάτι του και είναι αλήθεια ωραίο να το βλέπεις αυτό για εμάς που δεν το ζήσαμε ζωντανά, πχ μέσα από τα βίντεοκλιπ τις μόδες και τις συμπεριφορές που πάνε χέρι χέρι με τη μουσική. Κλείνω με το κλισέ, “ήταν όλα πιο αθώα τότε” και δεν είχε έρθει η εμπορευματοποίηση στα πάντα, και ακόμη και ψέμα να είναι (κατά κάποιο βαθμό είναι, έχουμε καταλάβει πια πως η τηλεόραση και τα μέσα προπαγανδίζουν), η δεκαετία αυτή λογικά πάντα θα εξυμνείται ως η τελευταία πραγματικά καλή περίοδος πιστέυω.
1999 λοιπόν
Blink 182 - Enema of the State
Ασυζητητί νο1, με τους 3 καλύτερούς μου φίλους, γίναμε φίλοι σε διαφορετικές φάσεις και ηλικία, λόγω (και) αυτού του album αλλά και γενικότερα του attitude και χιούμορ των early 00s ταινιών, όπου το Εnema είναι ναυαρχίδα. Διάολε, πριν 10 μέρες που έκανα υπερατλαντικό ταξίδι, Harold & Kumar έβαλα να δω απ’ τις ταινίες του αεροπλάνου.
Limp Bizkit - Significant Other
Πολύ αγαπημένος μου δίσκος, αδιανόητα καλός δίσκος, πάντα μ’ αρέσουν οι ιστορίες ανθρώπων που ήρθαν, κάνανε το κομμάτι τους γιατί τους έκατσαν όλα άψογα, φτάσανε στην κορυφή, ναι οι Limp Bizkit για μια 3-4ετία ήταν κορυφαίο όνομα, και μετά χάθηκαν στη λήθη (ή καλύτερα “μέχρι εκεί ήταν”)
Red Hot Chili Peppers - Californication
Τα είπαν οι παραπάνω καλύτερα, αν και δε μ’ αρέσουν τόσο πολύ οι RHCP, αυτό το album είναι θρίαμβος της μουσικής.
Slipknot - Slipknot
Ξανά τα είπαν καλύτερα οι από πάνω, αλλά για μένα που άρχισα να καταλαβαίνω mid 00s και με αυτά που άκουγα/ακούω, οι Slipknot ήταν κάτι φυσιολογικό ως προς το πως ακούγονται.
Dr. Dre - 2001
Ο Dre έκανε αυτό που θέλουν όλοι οι (έξυπνοι) φέρελπις rappers, έβγαλε τις αλμπουμάρες του με τους NWA και είπε “χμμμμ γιατί να κάθομαι να παλεύω με τις μόδες και τις μλκιες, θα φτιάξω μια δισκογραφική και θα γίνω producer για να έχω πάντα δουλίτσα, τόσοι μλκες θέλουν να γίνουν αστέρια και θα τους αρμέγω”. Που και που χρειάζεται να αποδείξει ότι είναι καλύτερος από αυτούς τους μλκες και να τους δείξει πως γίνεται, οπότε βουαλά, το 2001. Αυτή είναι μια ιστορία βγαλμένη απ’ το μυαλό μου, αλλά γιατί να μην είναι και αληθινή?
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
Muse - Showbiz
Primus - Antipop
Santana - Supernatural
Chemical Brothers - Surrender
Paradise Lost - Host
Ο καλυτερος τους δισκος συνθετικα και μουσικα, δεν συνοδευτηκε απο την ιδια επιτυχια εμπορικα, και δεν μας πειραζει και καθολου. Αλλωστε συνεχισαν να βγαζουν εξαιρετικη μουσικη για μερικα αλμπουμ ακομα μετα το Host, και μας εδωσαν και το IX φετος, που ειναι αξιος διαδοχος.
Amorphis - Tuonela
Ο καλυτερος τους δισκος συνθετικα και μουσικα, με την καλυτερη ισορροπια απο κλασικες και πειραματικες φορμες, και με απολυτως πετυχημενη χρηση οργανων οπως φλαουτο, κλαρινο, σαξοφωνο, πληκτρα και σιταρ’. Δισκος με δεκα διαμαντια, τεσσερα εκ των οποιων μπαινουν στο δικο μου τοπ 10 της μπαντας διχως δευτερη σκεψη (The Way, Tuonela, Divinity, Summer’s End).
Dream Theater - Scenes From A Memory
Ο πιο αντιπροσωπευτικος τους δισκος οσον αφορα την ερωτηση “τι μουσικη παιζουν οι Dream Theater?”, και σιγουρα θετει και υποψηφιοτητα ως ο καλυτερος τους. Απο το 1999 εως το 2009 περιπου αν με ρωτουσε κανεις θα τον ελεγα τον καλυτερο τους, ενω την πρωτη χρονια που βγηκε πρεπει να τον ακουσα πανω απο 500 φορες. Πλεον για μενα υστερει σε εναν πολυ σημαντικο παραγοντα, δηλαδη τις πιο mellow στιγμες του. Εχω να ακουσω το Through Her Eyes (το οποιο παντοτε το θεωρουσα την πιο αδυναμη στιγμη του δισκου) σιγουρα πανω απο 10 χρονια, ενω το The Spirit Carries On πλεον με κριντζαρει σε τεραστιο βαθμο. Παραμενει τριτος τους καλυτερος δισκος, πισω απο Falling Into Infinity και Awake.
NIN - The Fragile
Ο καλυτερος τους δισκος συνθετικα και μουσικα, με καμια δεκαρια απο τα συνολικα 23 τραγουδια να χαρακτηριζουν ολη την δεκαετια και να χρησιμοποιουνται συχνα και σε ταινιες ή σειρες. Δε θα βαρεθω ποτε μα ποτε να ακουω Somewhat Damaged, The Day The World Went Away, We’re In This Together, Just Like You Imagined, La Mer, The Great Below, Into The Void, Starfuckers Inc. και Ripe With Decay.
VNV Nation - Empires
Για πολλους, ο καλυτερος τους δισκος συνθετικα και μουσικα. Καπου το 2006 ανακαλυψα τους Victory Not Vengeance Nation, και εκτος του οτι η φραση εγινε motto ζωης μεχρι και σημερα, με κολλησαν στον τοιχο με τις μουσικαρες τους. Ο συγκεκριμενος δισκος ειναι θεωρητικα ο τριτος τους, αλλα ακομα κι ο ιδιος ο Ronan Harris θεωρει το Advance and Follow του 1995 συλλογη απο demos κι οχι “το πρωτο του”. Οπως και να χει, η ποιοτητα ηχου και συνθεσεων ανεβηκε δραματικα στο Empires μετα το φλερτ με το EBM τα πρωτα χρονια, και ο δισκος αποτελει μια συλλογη απο 10 καταπληκτικες συνθεσεις, με κορυφες τα Kingdom, Standing, Legion και Darkangel, τραγουδι που μαλλον αποτελει και ενα απο τα σημαντικοτερα δεκα τραγουδια στην ιστορια του synth-pop & futurepop.
Porcupine Tree - Stupid Dream
Ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα, σε ισοπαλια με το επομενο. Ναι το ξερω οτι δεν παιρνει ποντο, αλλα τι να κανουμε. Επρεπε να μπει με συντομη περιγραφη. Ο δισκος που με εβαλε για τα καλα στην μουσικη των Porcupine Tree. Με τραγουδαρες οπως Even Less, Slave Called Shiver, Don’t Hate Me, Tinto Brass και Stop Swimming, ειναι ουσιαστικα ο πρωτος τους κανονικος δισκος ως μπαντα, κι ας λεει 5ος η Wikipedia και οποιοδηποτε αλλο site. Steven Wilson στα καλυτερα του.
Δισκοι που λατρευω, μερικοι εκ των οποιων θα εμπαιναν τοπ 5 ή και τοπ 3 καποτε:
Red Hot Chili Peppers - Californication (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα)
Anathema - Judgement (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα)
The Cranberries - Bury The Hatchet (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα)
Liquid Tension Experiment - LTE 2 (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα)
Rage Against The Machine - The Battle Of Los Angeles (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα)
Testament - The Gathering (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα, οχι ο αγαπημενος μου)
Τρυπες - Μεσα Στη Νυχτα Των Αλλων (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα)
Rotting Christ - Sleep Of The Angels (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα)
Kreator - Endorama (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα)
Madrugada - Industrial Silence (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα)
Ozric Tentacles - Waterfall Cities (ο καλυτερος τους συνθετικα και μουσικα)
Εντωμεταξυ το 1999 ειναι ΤΟΣΟ ΚΑΛΟ, που ολοι αυτοι οι δισκοι στους οποιους δεν εδωσα ουτε εναν ποντο, τις περισσοτερες χρονιες που εχουν καλυφθει ως τωρα στο παιχνιδι θα εμπαιναν σιγουρα πενταδα, ενω καποιοι απο αυτους θα επαιρναν πρωτη θεση.
Μικρή αναφορά σε έναν δίσκο αγαπημένης μπάντας ο οποίος βγήκε το '99 αλλά παίχτηκε μαλακία με το σύστημα αναζήτησης / συγκέντρωσης δίσκων που έχω για το παιχνίδι και έμεινε απέξω. Εντάξει δεν θα έμπαινε πεντάδα οπότε δεν αλλάζει κάτι ως προς τις ψήφους μου, αλλά στενοχωρήθηκα που το παρέλειψα οπότε ας πούμε ότι για το '99 έδειξα appreciation για 30+1 δίσκους.
Είναι το Dragonlord - Tables of the Noble Steel των Domine. Δεν είναι το ίδιο πρόστυχα βαρβαροπολεμικό όσο το προηγηθέν Champion Eternal, έχει αρχίσει το φλερτ με europower καταστάσεις, αλλά κι αυτό μια χαρά επικό είναι, με τη φωνάρα του Morby, σε συνδυασμό με τις Πολυδουρικές μελωδίες του Enrico και τη Moorcock θεματολογία, να δημιουργεί ένα άλμπουμ που δεν βλέπω πώς μπορεί να μη συγκινήσει κάθε λάτρη του πατροπαράδοτου ατσάλινου ήχου. Thunderstorm, Last of the Dragonlords (αυτό το ρεφρέν…), Defenders, το ομότιτλο, Uriel - The Flame of God, διάολε όλα κομματάρες είναι.
Φρατέλια μου με συγχωρείτε που δεν ήμουν πιο προσεκτικός, υπόσχομαι να μη σας προσπεράσω ποτέ ξανά
Μισή χρονιά πίεσης / Μισή χρονιά απόλυτης ελευθερίας
Αδιανόητο κι αδιαπραγμάτευτο top three
Καλό, αλλά όχι αντίστοιχα καλό με τις προηγούμενες χρονιές από εκεί και κάτω.
Πάλι η σειρά από ένα σημείο και μετά είναι ενδεικτική
#25 -21
Summary
#25
Paradise Lost - Host
Ποτέ δεν μου άρεσαν οι Depeche Mode. Κι αυτός ο δίσκος δεν μου έκατσε καλά όταν βγήκε. Εδώ και μερικά χρόνια, κυρίως λόγω του ότι αγαπώ την καθαρή του Holmes και της μελωδικής του προσέγγισης, μπορώ να πω ότι τον ευχαριστιέμαι με μια σχετική συνέπεια, χωρίς βέβαια να τον τοποθετώ καν κοντά στις καλύτερες στιγμές της δισκογραφίας τους.
#24
Dali’s Dilemma - Manifesto For Futurism
Ένα από τα κρυφά διαμάντια του progressive metal των ‘90s. Shameless self-promotion στο #46εδώ.
#23
SepticFlesh–RevolutionDNA
Η τολμηρή – για τα τότε δεδομένα – στροφή του ήχο των Septic Flesh στο “Revolution DNA” το καθιστά ως και σήμερα ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ του ελληνικού metal των 90s (αν και δεν παίζει ρόλο αν ένα άλμπουμ είναι ελληνικό). Βγαίνοντας από το comfort zone τους, έδωσαν περισσότερο χώρο στον Βαγενά, έφεραν πιο μπροστά τις μελωδίες συνθέσεις, κι έγραψαν ενδιαφέροντα και κυρίως καλά τραγούδια. Μόνο το εξώφυλλο δεν ήταν και τόσο μεγάλη επιτυχία.
#22
LakeOfTears-ForeverAutumn
Φθινόπωρο, βροχές και μελαγχολία μας κάνουν Lake Of Tears και “Forever Autumn”. Ανεξαρτήτως εποχής.
#21
Creed-HumanClay
Δεύτερο άλμπουμ από τους Creed με τον Tremonti να επιβεβαιώνει ότι είναι από τους καλύτερους songwriters γράφοντας ακριβώς τα τραγούδια που επιζητούσαν οι rock ραδιοφωνικοί σταθμοί της από εκεί πλευράς του Ατλαντικού (κι οι ακροατές τους). Αλλά αν ακούσει κάποιος προσεκτικά δεν είναι μόνο αυτό. Από την άλλη, ο Scott Stapp σε σημεία μοιάζει να κάνει ό,τι μπορεί για να εκμεταλλευτεί το πόσο Eddie Vedder μπορεί να ακουστεί και κάπου το κουράζει. Αλλά τα καλά τραγούδια, είναι καλά τραγούδια κι αυτά μένουν στο τέλος.
#20-16
Summary
#20
H.I.M. –RazorbladeRomance
Όμορφα, φλώρικα πράγματα. Δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά, εικοσικάτι χρόνια μετά, μια χαρά στέκονται τραγούδια σαν το “Join Me”, το “Right Here In My Arms” ή το “Poison Girl”. Και φυσικά το “Gone With The Sin” παραμένει τραγουδάρα. Not bad…
#19
Control Denied - The Fragile Art Of Existence
Το ένα και μοναδικό άλμπουμ των Control Denied απαντάει εν μέρει σε εκείνο το μεγάλο what if σχετικά με το τι θα γινόταν αν ο Chuck έφευγε λίγο από τα extreme όρια των Death, εστίαζε περισσότερο στο progressive στοιχείο και προσέθετε περισσότερες μελωδίες, κυρίως μέσω μιας άλλου είδους φωνής. Αν είχε συμφωνήσει ο Wally ίσως να μιλάγαμε σε άλλη βάση, αλλά κι ο Tim Aymar έκανε ομολογουμένως εξαιρετική δουλειά. Εν τέλει το άλμπουμ είναι όσο καλό θα περίμενε κάποιος να είναι. Πολύ δηλαδή.
#18
Opeth–StillLife
Η αρχή της ανοδικής πορείας των Opeth πέρασα κάπως απαρατήρητη όταν κυκλοφόρησε το “Still Life”, αλλά έλαβε ετεροχρονισμένα την αναγνώριση που της αξίζει στο σύνολο της δισκογραφίας της μπάντας. Το milestone ήρθε ένα βήμα μετά, αλλά εδώ είναι ξεκάθαρο τι επρόκειτο να ακολουθήσει.
#17
GripInc. –Solidify
Άλμπουμ που ξεκινάει με ένα τραγούδι σαν το “Isolation” και κλείνει με ένα τραγούδι σαν το “Verrater” δεν μπορεί να μην είναι γαμάτο. Οκ, απλά όχι τόσο όσο τα δυο προηγούμενα.
#16
Korn–Issues
Οι Korn με το “Issues” πρώτα σε κάνουν να τεστάρεις το woofer του ηχοσυστήματός σου και μετά φροντίζουν να σου σκίσουν λίγο την ψυχούλα όταν ψάξεις λίγο περισσότερο με τι καταπιάνονται και με ποιο τρόπο το προσεγγίζουν, διαψεύδοντας πανηγυρικά όσους μειώνουν το nu metal ως πιο επιφανειακό είδος.
#15-11
Summary
#15
Edguy–TheaterofSalvation
Καημένε Tobias ήδη την έχουν κάνει σχεδόν όλοι και έχουν αρχίσει να σε αφήνουν μόνο σου. Αλλά μην μασάς εσύ. Γράψε ένα “Land Of The Miracle” και παρόλο που λίγοι θα στο αναγνωρίσουν, είσαι ήδη μεταξύ των καλύτερων σε αυτό που κάνεις.
#14
CrimsonGlory–Astronomica
Ασχολήθηκα ξανά με αυτό το άλμπουμ μετά από πολλά χρόνια και με εξέπληξε το πόσο το ευχαριστιέμαι ακόμα. Προφανώς όχι όσο τότε, αλλά μια χαρά στέκεται και δεν του το είχα. Ο Wade Black δεν θα μπορούσε να είναι Midnight αλλά τα κατάφερε εξαιρετικά.
#13
Dark Tranquillity – Projector
Τα έγραψα το ’98 ξανά. Γιατί αυτά παθαίνει κανείς ότι εμπιστεύεται τόσο πολύ τη μνήμη του μετά τα 40.
#12
PorcupineTree-StupidDream
Αρχίζει να φαίνεται στον ορίζονται το πραγματικό μεγαλείο του Steven, καθώς αρχίζει να παίρνει μορφή η συνθετική ταυτότητα που σε λίγα χρόνια θα τον απογειώσει.
#11
RoyalHunt–Fear
Με βάση τη λογική, η φυγή του D.C. Cooper θα έπρεπε να είναι τεράστιο πλήγμα για τους Royal Hunt. Όμως, ο Andersen βρίσκει στη φωνή του John West τον ιδανικό αντικαταστάτη του και με φόρα από τα δυο προηγούμενα καταπληκτικά άλμπουμ, γράφει ένα ακόμα. Το “Fear” είναι πραγματικά υπέροχο, μελωδικό κι ολίγον proggy metal, γεμάτο μελωδίες, δυνατές ερμηνείες και πιασάρικα ρεφραιν. Ομορφιές δηλαδή.
#10 – 6
Summary
#10
Rage Against the Machine – The Battle of Los Angeles
Παρόλο που το “Evil Empire” δεν ήταν σε καμία περίπτωση μέτριο ή απογοητευτικό, στο τρίτο τους άλμπουμ οι RATM έμοιαζαν να εκπληρώνουν περισσότερο τις υποσχέσεις του πρώτου άλμπουμ, έχοντας πιο δυνατά τραγούδια ως σημεία αναφοράς, όπως το “Testify” ή το “Sleep Now In The Fire”.
#9
Foo Fighters - There Is Nothing Left To Lose
Ένα άλμπουμ φτιαγμένο σε ένα υπόγειο που διαμορφώθηκε σε στούντιο, φτιαγμένο μόνο από τον Dave Grohl και τους δυο νέους κολλητούς του, τον Nate Mendel και τον Taylor Hawkins. Στη πιο light και βασισμένη στις μελωδίες στιγμή της δισκογραφίας του, οι Foo μεγαλουργούν ξανά γράφοντας τραγούδια που θα μείνουν κλασσικά (“Learn To Fly”), τραγούδια που πάντα θα προκαλούν χαμούλη στις συναυλίες τους (“Breakout”) και γενικά ένα άλμπουμ που όσο περνάνε τα χρόνια τόσο ομορφότερο μοιάζει. Το ότι κέρδισε το πρώτο τους grammy δεν λέει τίποτα.
#8
Testament - The Gathering
Όταν έχεις σκοπό να κάνεις δυναμικό comeback και παίρνεις παίκτες τύπου Dave Lombardo και Steve DiGiorgio να σε στηρίξουν, αυτά συμβαίνουν. Από το thrash ως το death και συνήθως κάπου ενδιάμεσα, με το “The Gathering” οι Chuck Billy και Eric Peterson ανέβασαν ξανά στην πρώτη εθνική τους Testament κι έκτοτε δεν άφησαν την ομάδα να πέσει ξανά κατηγορία.
#7
Anathema – Judgement
Πως διαδέχεσαι ένα άλμπουμ σαν το “Alternative 4”; Πως καλύπτεις το κενό του Duncan Patterson; Ακούγεται πολύ δύσκολο εγχείρημα, αλλά κυκλοφορώντας ένα άλμπουμ σαν το “Judgement” σε διάστημα μικρότερο του ενάμιση χρόνου, ο Danny με τον Vincent δίνουν τις τέλειες απαντήσεις, μέσα από την ελαφρώς διαφοροποιημένη (με περισσότερη ακουστική κιθάρα) κατεύθυνση, τις υπέροχες συνθέσεις του πρώτου και τις φορτισμένες ερμηνείες του δεύτερου. Υπάρχουν πολλά πραγματικά καλά τραγούδια, αλλά και μόνο του το “One Last Goodbye” μπορεί να σε λυγίσει.
#6
Amorphis – Tuonela
Από το “Tales” στο “Elegy” κι από εκεί στο “Tuonela” μέσα σε πέντε χρόνια! Αν μη τι άλλο εντυπωσιακό! Κάθε άλμπουμ είναι κορυφαίο για αυτό που πρεσβεύει, αλλά το τέταρτο άλμπουμ των Φινλανδών είναι αυτό που με έκανε πιστό οπαδό τους όταν κυκλοφόρησε και παραμένω οπαδός τους ως και σήμερα. Η μελωδικότητά που έχει κάθε τραγούδι, χωρίς να θυσιάζονται οι δυνατές κιθάρες, τα τόσο όμορφα ρεφραίν, ακόμα και η ιδανική παραγωγή για να αναδειχθεί η φωνή του Koskinen, όλα συνθέτουν τον αγαπημένο μου ως σήμερα δίσκο των Amorphis. Ήταν απολύτως λογικό το να μην μπορέσουν να γράψουν ξανά παρόμοιό άλμπουμ με το “Tuonela”.
Με ακόμα υψηλότερες κορυφές σε έμπνευση και απόδοση, το δεύτερο άλμπουμ των Liquid Tension Experiment συμπληρώνει την αγαπημένη μου δυάδα instrumental άλμπουμ όλων των εποχών. Και έραν των πολλών στιγμών τελειότητας που περιλαμβάνουν αμφότερα, είναι γνωστό ότι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις για να έχουμε και το ν.1 της εν λόγω χρονιάς. Κάθεσαι και αναλογίζεσαι τι μουσικές έγραψαν και κυκλοφόρησαν αθροιστικά οι Petrucci/Portnoy/Rudess το 1999 και αναρωτιέσαι «τι έκαναν οι άνθρωποι;».
#4
Summary
Chris Cornell – Euphoria Morning
“Euporia Morning” ή “Euphoria Mourning”; Και τα δυο. Ο Cornell ήθελε αρχικά να λέγεται “Mourning”, η εταιρεία αποφάσισε να το κάνει “Morning”, αλλά μετά από χρόνια ξαναβγήκε ως “Mourning”. Με τους Soundgarden διαλυμένους, αυτή είναι πρώτη προσωπική δουλειά του Chris, και η καλύτερη που έμελλε να κυκλοφορήσει ποτέ ως σόλο καλλιτέχνης. Πρόκειται για μια από τις πιο «στενάχωρες» δουλειές του, με πιο άμεσο songwriting σε σχέση με το εγκεφαλικό στοιχείο που είχαν οι Soundgarden, σε στίχους και μουσική. Με αρκετές ακουστικές κιθάρες, πιάνο και γενικά mid/slow tempo διάθεση, περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τραγούδια για το τέλος του κόσμου και για την απώλεια του φίλου του, του Jeff Buckley, και ενδείκνυται (ή και όχι) για να πίνεις μόνος σου. Πάνω από όλα έχει ΑΥΤΗ τη φωνή που ενώ σου μιλάει για όλα τα παραπάνω, σχεδόν σε καθησυχάζει με κάποιο τρόπο.
#3
Summary
Slipknot – Slipknot
Ένα μουσικό σοκ που άλλαξε τον μουσικό χάρτη του σκληρού ήχου περισσότερο από όσο του πιστώνεται. Επηρεασμένος από τον ξένο τύπο που είχα ανακαλύψει και διάβαζα ανελλιπώς, αγόρασα το άλμπουμ όταν κυκλοφόρησε και μετά το πρώτο μπέρδεμα, το κύριο συναίσθημα που με διακατείχε ήταν ότι ακούω κάτι που μου αρέσει χωρίς να είμαι σίγουρος γιατί. Πολύ σύντομα ξεδιάλυνα τα πράγματα μέσα μου και τόσα χρόνια μετά δεν έχει γεράσει ούτε μια μέρα το γαμημένο. Η ορμή του, η έντασή του, η καινοτομία του είναι εκεί, σε κάθε ακρόαση. Η αλήθεια είναι ακόμα εκεί σε πολλούς από τους γαμάτους στίχους του Corey. Μπορεί να μην έχω μεγάλη σχέση με εκείνον τον πιτσιρικά, αλλά αυτό το άλμπουμ συνεχίζω να το γουστάρω σταθερά. Όπως, σταθερά επίκαιρο νιώθω το ερώτημα του “Where you’re gonna be in the next five years?”
#2
Summary
Nevermore - Dreaming Neon Black
Το “Dreaming Neon Black” σημάδεψε το πρώτο μισό του 1999 μου, όντας η πιο σταθερή παρέα μέσα στην πίεση των επερχόμενων πανελληνίων. Θα του όφειλα πολλά και μόνο για αυτό, αλλά συνέχισε να αποτελεί συντροφιά σε πολύ διαφορετικές καταστάσεις ανά τα χρόνια. Όσο για το μουσικό του περιεχόμενο; Είμαστε τυχεροί που υπήρξαν στο μουσικό σύμπαν μας καλλιτέχνες και ερμηνευτές σαν τον Warrel Dane που μέσα από το ταλέντο τους μορφοποιούν σε νότες και λέξεις κάποια συναισθήματα και σου δίνουν έτοιμη διέξοδο για αυτά. Και μουσικοί σαν τους υπόλοιπους Nevermore βεβαίως, που προσφέρουν την τέλεια μουσική για να εκφραστούν τόσο έντονα συναισθήματα. Αλλά εδώ επιτρέψτε μου να θεωρώ τα πράγματα λίγο πιο προσωπικά τόσο για τον Wally, όσο και για καθέναν από εμάς που βυθίστηκε σε αυτή τη σκοτεινή θάλασσα που λέγεται “Dreaming Neon Black”. Και που κολυμπώντας ίσως ανακάλυψε πράγματα για τον εαυτό του.
#1
Summary
Dream Theater - Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory
Έχω την αίσθηση πως ό,τι κι αν γράψω θα υποτιμήσει την σημασία και τον αντίκτυπο που είχε η κυκλοφορία (και η εν γένει ύπαρξη) του “Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory” στην πορεία και την εξέλιξή μου ως μουσικόφιλο. Είναι από εκείνες τις μετρημένες στιγμές που η αγαπημένη σου μπάντα γράφει ιστορία και είσαι εκεί να το ζήσεις, που νιώθεις ότι ο χρόνος σταματάει για οποιαδήποτε άλλη ασχολία και υπάρχει μόνο αυτό το άλμπουμ να ακούς, ξανά και ξανά. Μέχρι να μάθεις κάθε στίχο, μέχρι να μελετήσεις κάθε μικρή του τεχνική λεπτομέρεια. Και κάθε φορά να ανακαλύπτεις κάτι νέο και να σε εντυπωσιάζει ακόμα περισσότερο. Μέχρι και νέους φίλους έκανα με αφορμή αυτό το άλμπουμ, καθώς στον τότε μικρόκοσμο που ζούσαμε (φοιτητικά χρόνια) αποτελούσε σημείο αναφοράς στις μουσικές συζητήσεις κι αυτό λέει πολλά από μόνο του. Αν υπάρχουν μόνο δυο benchmark άλμπουμ στον progressive metal χώρο και τα δυο ανήκουν στους Dream Theater. Αυτό εδώ είναι το δεύτερο και δεν το χαρακτηρίζει τίποτα λιγότερο από την τελειότητα, παραμένοντας ως και σήμερα αξεπέραστο τόσο από τους ίδιους όσο κι από τους τόσους πολλούς που εμπνευστήκαν από αυτό.
11. TYPE O NEGATIVE “World Coming Down”
Από τα πιο στριφνά και αγχωτικά πράγματα που έχω ακούσει ποτέ το πέμπτο full-length μιας από τις πιο ιδιαίτερες μπάντες που έβγαλε ποτέ η metal σκηνή. Kι όμως ασκεί μια ακαταμάχητη γοητεία, φάση «χτύπα κι άλλο, θα τ’ αντέξω» με απόλυτο παράδειγμα το ομώνυμο κομμάτι που απλά νιώθω ότι δεν τελειώνει ποτέ (κι όταν τελικά τελειώνει λέω «όχι ρε γαμώτο!»).
10. NEVERMORE “Dreaming Neon Black”
Αν και δεν συμμερίζομαι την αποθέωση στο 100% (μάλλον φταίει ότι με τα χρόνια έχω απομακρυνθεί κάπως από τους NEVERMORE), είναι πέραν πάσης αμφιβολίας ότι το “Dreaming…” αποτελεί cornerstone για το heavy metal των 90s κι ας έφαγε (όπως και η μπάντα γενικότερα) κράξιμο από τους μεταλλοπατέρες. Ειδικά σε κάτι “Poison Godmachine” είναι ν’ απορείς πώς χωράει τόση έμπνευση, ηχητικά και λεκτικά.
9. LIVE “The Distance to Here”
Το ’99 όπως και το ’00 ήταν χρονιές MTV για μένα. Όταν λέμε MTV, εννοούμε να παίζει όλη μέρα. Το τι Britney Spears και Melanie C (“I thought that we would just be friends, things will never be the same again…”) άκουσα εκείνα τα χρόνια δε λέγεται. Μέσα σ’ όλα παίζανε και 1-2 σινγκλάκια από το επερχόμενο άλμπουμ των LIVE που μου είχαν κεντρίσει κάπως το ενδιαφέρον αν και κατά βάση είχα κολλήσει με τα αντίστοιχα του “Enema of the State” (και του “Californication” ασφαλώς). Έλα όμως που όταν κάποια στιγμή πήγα στο δισκάδικο το “Enema” δεν υπήρχε οπότε λέω ας πάρω το “Distance to Here”. Και τελικά γνώρισα έναν ultra-feelgood δίσκο και με τα χιτάκια του και με ψαγμένα deep cuts (“Where Fishes Go”, “The Distance”, “We Walk in the Dream”), γεμάτο κατά βάση φανταστικές pop μελωδίες καμουφλαρισμένες με ένα ροκ μανδύα.
8. AMORPHIS “Tuonela”
Αν και ποτέ δεν υπήρξα μέγας φαν AMORPHIS (ούτε το “Tales…” ούτε το “Elegy” με είχαν κερδίσει στο βαθμό που το είχαν κάνει πολλές άλλες ατμοσφαιρικές μπάντες), το “Tuonela” τίκαρε εμφατικά όλα τα κουτάκια που είχα για κυκλοφορίες αυτού του είδους. Και ριφάρες και μελαγχολία και δυναμικές και ένα “Summer’s End” στο κλείσιμο να γίνεται συνώνυμο με το τέλος του καλοκαιριού, όντως δηλαδή για πολλά χρόνια μετά (για να μην πω μέχρι σήμερα) ο δίσκος έπαιζε κάθε χρόνο εκεί αρχές Σεπτέμβρη –“turn to copper and fade to gray” my friends…
7. TRIUMPHATOR “Wings of Antichrist”
Αρκετά φλωρέψαμε, ώρα να σ(α)τανιάρουμε κάπως. Αν αναρωτιέται κανείς για το «κενό» μεταξύ “Devilry” και “Salvation” μπορεί να το βρει σε αυτόν τον δίσκο όπου μεν ο Arioch αναλαμβάνει κιθάρες και φωνητικά, αλλά τον δίσκο τον γράφει το μυστήριο τρένο ονόματι Marcus Tena (ιδιοκτήτης Shadow Records). Μπορεί το στιχουργικό μέρος να είναι ακόμα αρκετά basic, αλλά είμαι σχεδόν βέβαιος ότι η non-stop επίθεση που συμβαίνει εδώ έπαιξε καθοριστικό ρόλο στα επόμενα βήματα του Daniel.
6. ABIGOR “Channeling the Quintessence of Satan”
Ακάθεκτο (ή έτσι έδειχνε τέλος πάντων) το δίδυμο των PK & TT, με έκτο full-length σε έξι χρόνια και την ποιότητα να ξεχειλίζει κι ας έχει αποχωρήσει ο Silenius και τα φωνητικά τα έχει αναλάβει ο Thurisaz των AMESTIGON. Αμετανότητα στο δρόμο των νορβηγικών διδαχών και τεχνικοί όσο ποτέ άλλοτε οι Αυστριακοί πιθανότατα είναι από τους λίγους που διατηρούν την εποχή εκείνη την φλόγα των Euronymous & Dead, χωρίς απαραίτητα να είναι σε full underground επίπεδο. Διαφωνίες θα οδηγήσουν για ένα διάστημα εκτός μπάντας τον TT, κάτι που αποδείχτηκε μάλλον ευεργετικό μιας και όταν επιστρέψει θα πάνε για πολύ υψηλές κορυφές.
Μάρτιος ’01, αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, έχει κάτι μήνες που έχει ανοίξει, ίσως και ακόμα λιγότερο. Ένα τσούρμο Γ’ Λυκείου έτοιμο για πτήση προς Κύπρο, καθότι ώρα πενταήμερης (εξαήμερης για την ακρίβεια). Εντοπίζω κατάστημα Metropolis, υπάρχει λίγος χρόνος για ψαχούλεμα, κάπως καταλήγω με επιλογή αυτό εδώ. Το βάζω στο αεροπλάνο σε ένα αρχαίο discman, όλα παίρνουν τον δρόμο τους. Σοκαριστικά to-the-point μέσα στην απλότητα του, και τι απίστευτο πράμα είναι αυτός ο κάτι-σαν-σειρήνα ήχος στην κιθάρα της “Νεκρόπολης”. Fast forward 11 χρόνια μετά, AN Club, live για τα 30 χρόνια, σχεδόν έχω αρπάξει το μικρόφωνο απ’ τον εκστασιασμένο Frank και ουρλιάζω τους στίχους… Δίσκος που δεν έχει χάσει το παραμικρό από την αίγλη που του απέδωσα 22 χρόνια πριν.
4.
MY DYING BRIDE “The Light at the End of the World”
Άνοιξη ’02, μερικές εβδομάδες πριν το live των MDB στο Ρόδον, δεν γίνεται λέω να λείπει απ’ τη δισκοθήκη αυτό εδώ (έλειπε και το “34.788% Complete” αλλά αυτό είχαμε μάθει ότι είναι «αμφιλεγόμενο» οπότε no prob). Αν θυμάμαι καλά, το είχα πάρει απ’ το Sleazy Rider του Παλαντζά, αλλά το βασικό είναι ότι εν τέλει σκαρφάλωσε (έχοντας να αντιμετωπίσει θεόρατα δημιουργήματα) στην κορυφή των προτιμήσεων (ισοπαλία ίσως με το “Dreadful” και εξαιρώντας το μοναδικό στα χρονικά “Symphonaire”). Αν υπάρχει ένα ψεγάδι εδώ -λέμε τώρα- είναι ότι ξεκινάει με τέτοιο έπος που πρακτικά κάνει όλα τα κομμάτια που ακολουθούν να συναγωνίζονται με ένα ογκόλιθο. Διότι το “She Is The Dark” είναι ίσως ένα από τα 5 κορυφαία κομμάτια που έχει γεννήσει το doom/death και μπορεί να λέω και πολλά. Ευτυχώς έχουμε κάτι υπνωτικά “Into the Lake of Ghosts” και κάτι καταιγίδες a-la “Fever Sea” να διατηρούν την κάβλα στον θεό.
Εδώ πρέπει να ήταν η σεζόν ‘02/’03 όταν ο συμφοιτητής Νικόλας μου έκαψε ένα cd φουλ στα goth/darkwave/ebm κτλ, κατά βάση από τότε σύγχρονα σχήματα, όχι τίποτα 80ς classics. Μέσα σε όλα τα ενδιαφέροντα εκεί μέσα (από DIARY OF DREAMS μέχρι κάτι VELVET ACID CHRIST) υπήρχε και το “Legion” και μιλάμε για Instant hook. Σύντομα ήρθε και ολόκληρο το “Empires” με την γλυκιά και ταυτόχρονα σκοτεινή εσάνς του, με την εντελώς catchy χροιά του Ronan Harris (αν και πρέπει να πω ότι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια είναι το instrumental “Saviour”) και το electro υπόστρωμα να δημιουργεί ένα κρύο παρόν αλλά να αφήνει κάμποσες νότες αισιοδοξίας για ένα πιο ζεστό μέλλον.
Η εποχή της DHG κολλεκτίβας είναι από τα πιο σημαντικά πράγματα που συνέβησαν ποτέ στον λεγόμενο ακραίο ήχο. Γιατί μπορεί στο “666 International” να γράφει «all music by Vicotnik» αλλά εγώ κόβω τα όλα μου ότι χωρίς Zweizz αποκλείεται να ακουγόταν έτσι, καλά χωρίς Aldrahn δεν το συζητάμε, αποκλείεται άλλος να σκεφτόταν τέτοιες φωνητικές γραμμές. Ή μήπως οι Czral, Apollyon δεν θα έβαλαν κι αυτοί το χεράκι τους; Άσε που πιστεύω ότι για μερικά από τα κόλπα εκεί μέσα υπεύθυνος είναι ο Bjorn Boge. Mέχρι και ο Fog τότε των MALIGN έχει γράψει τους στίχους του “Final Conquest”), τι να λέμε τώρα… Δισκος που σοκάρει ακόμα και στην 666η ακροασή του, δίσκος που ξεσηκώνει σε διονυσιασμό (βλ. μεσαίο μέρος “Regno Potiri”), δίσκος που όταν τον ακούω -για να παραφράσω λίγο @GRACCHUS _BABEUF – τίποτα δεν υπάρχει πριν και τίποτα μετά…
ΥΓ. Και δίσκος με το αγαπημένο μου εξώφυλλο εκ Νορβηγίας με ένα unparalleled βιομηχανικό setup που παραπέμπει στο καλύτερο φουτουριστικό horror movie που δεν είδαμε ποτέ.
Και θ’ ανατέλλω… μέσα στη νύχτα των άλλωνI Αν έπρεπε να αντιστοιχίσω τον όρο «γλυκόπικρος» σε νότες, θα ήταν 100% ο τελευταίος δίσκος αυτής της παρέας απ’ την Θεσσαλονίκη (εσείς ρε δεν λέγατε ότι «το ταξίδι ποτέ δεν τελειώνει;»). Κι αν δεν απαρνείται τα καυστική κοινωνικοπολιτική ειρωνεία (ομώνυμο, “Ακίνδυνο”, “Είμαι Ελαφρύς”) η “Νύχτα”, εν τέλει αυτό που κυριαρχεί είναι μια βαριά κι ασήκωτη χαρμολύπη με αποκορύφωμα την πιο-μελαγχολική-δεν-πάει μελωδία στο κλείσιμο της “Γιορτής”. Και -in retrospect- διαβάζοντας ανάμεσα από τις γραμμές ίσως τα μηνύματα της αναχώρησης (του Αγγελάκα) να ήταν ήδη εκεί. Θέση στο γιατί αποφάσισε να το διαλύσει πάνω στην εποχή που είχαν βρει τον απόλυτο προσωπικό τους ήχο δεν έχω καμιά διάθεση να πάρω, γενικώς έχω μάθει πλέον να σέβομαι τις καλλιτεχνικές αποφάσεις οπότε όλο και κάποιος λόγος θα υπήρχε. Μπορεί να ένιωθε ότι ήταν στο κατώφλι του να γίνουν κι εκείνοι “Artistz”, μπορεί απλά να ένιωθε ότι δεν είχε κάτι άλλο να πει και ήθελε να διαβεί νέα μονοπάτια. Αφού, όπως έχουμε πει, όλα είναι δρόμος αλλά και διαβάτη δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας. Κι ακόμα περπατάει εδώ που τα λέμε…
ΥΓ. Γιάνναρε, λογικά δεν θα είναι η τελευταία μας συνάντηση σ’ αυτό το νήμα.
Ειδικές Καταστάσεις
MOTHER NORTH (A NEW ERA): Επ, φίλε Blackthorn, καλώς όρισες ξανά! Επιτέλους ν’ ακούσουμε ανθρώπινα τα ρημάδια “Aerie Descend” και “Melas Khole” και να πάρουμε μια ιδέα τι μας επιφυλάσσει το μέλλον με το “Discipline of Earth”. Σοφή βέβαια η κίνηση που θα κάνεις να μοιράσεις το μικρόφωνο στην επόμενη κυκλοφορία αλλά αυτά έχουμε καιρό (δυο βδομαδούλες δηλαδή) να τα πούμε. Τα re-interpretations των EMPEROR η αλήθεια είναι ότι δεν με πολυψήνουν, αν θέλω ρεμιξάρες περνάω μια βόλτα απ’ το “Disguised Masters” των αρκούδων όπου κάτι “Throne of Tragedy” έχουν λάβει νέες διαστάσεις. Και τι είναι αυτό που ακούω στο “Master of Disguise”, ραπάρισμα είναι;;;!!!;;; ΟΥΟΥ ΠΡΟΔΟΣΙΑ!!! Ή και όχι…
TRANS-EUROPE EXPRESS: Πάμε ηπειρωτικά τώρα, διότι η μαυρομεταλλομάνα Σουηδία έχει πάρει φωτιά και ξερνάει δαίμονες. Ένας τέτοιος ήταν ο κύριος Erik Danielsson (πριν του τη βαρέσει να κάνει τη μπάντα του την πιο-εμπορικά-κακιασμένη-όλων-των-εποχών) ο οποίος μέσω των WATAIN θα κάνει μια πρώτη δήλωση σκληροπυρηνικού χαρακτήρα (πάντα με τις μελωδίες του -σχεδόν αναπόφευκτο για Σουηδία) με το “Essence of Black Purity”. Στα βουνά της Ελβετίας τώρα, παράλειψη η μη-αναφορά μου στους PAYSAGE D’HIVER για το ’98 (έσωσε την κατάσταση ο @apostolisza8) αλλά και το ’99 η παρουσία τους ήταν εμφατική. Τρομερά μοναδική περίπτωση σχήματος, καθώς ο έρωτας του Wintherr με τα δάση, τα βουνά και τον χειμώνα είναι τόσο βαθύς που καταλήγει σε κάτι το απόκοσμο. Στην post-LLN Γαλλία μια άλλη φανατική σκηνή έχει αρχίσει να παίρνει μορφή. Ο ιεροκύρηκας της έχει πάρει το προσωνύμιο MkM και μέσω των ANTAEUS ετοιμάζεται να εξαπολύσει επίθεση δίχως προηγούμενο.
NEW WORLD RELOADED: Τα έχουμε ξαναπεί για τους IRREVERENT που πλέον έχουν αλλάξει δέρμα (και έχουν αποκτήσει τη σωστή power-trio σύνθεση) μεταλλασσόμενοι ως BLACK WITCHERY. Τα έχουμε ξαναπεί και για τους CONQUEROR των J.Read και Ryan Forster (οι οποίοι παρεμπιπτόντως κυκλοφόρησαν και full-length μέσα στη χρονιά, αλλά θα προτιμήσω να κάνω εκτενέστερη αναφορά ως REVENGE). Εδώ συμπράττουν σε split, οι πρώτοι με υπάρχον αλλά και νέο υλικό, οι δεύτεροι με το γνωστό demo τους. Το σημαντικό είναι ότι το κατσικαρέικο black/death εξάμβλωμα των BLASPHEMY είναι εδώ, ενωμένο δυνατό. Σε παρόμοιο ύφος, λίγο πιο militaire αλλά και φουτουριστικό/tech-thrash, εμφανίζονται και οι AXIS OF ADVANCE του Chris Ross.
THIS IS (NOT) THE END OF EVERYTHING: Έλα τώρα, πείτε μου δηλαδή ότι αν ήσασταν κι εσείς έφηβοι και με κλίση προς horror b-movies, ότι είδατε το (uncensored πάντα) videoclip του “From the Cradle to Enslave” και δεν σκίρτησε κάτι μέσα σας. Προσπαθώ να θυμηθώ αν το πέτυχα πρώτη φορά στο TV War ή στο Superrock του MTV, μικρή σημασία έχει, εδώ μιλάμε για εμβατήριο όπου γδέρνουμε το λαρύγγι μας, «τραγουδώντας» φθόγγο προς φθόγγο κάθε έναν από τους (φανταστικούς) στίχους που έγραψε ο Dani το αλάνι. Συμπαθητικές οι διασκευές, ψιλοάθλιο το remix. Fun fact, το Netflix πρόσφατα έφερε το Cradle of Fear, δείτε το, μιλάμε για πολύ γέλιο…
)
