Αν το αναφέρεις αυτό αντικειμενικά, δε νομίζω ότι ισχύει ιδιαίτερα, το 666 (όπως και τα υπόλοιπα πειραγμένα της Νορβηγίας) ήταν one-off άλμπουμ στο πλαίσιο της διαρκούς αμφισβήτησης/ριζοσπαστικοποίησης που χαρακτήριζε γενικότερα εκείνη την κάστα στα 90ς. Αλλά δεν δημιούργησε κάποια σχολή (και πώς να το κάνει τόσο στριφνό που ήταν) ούτε copycats όπως π.χ. οι DARKTHRONE ή ο BURZUM.
Αν απ’ την άλλη το αναφέρεις προσωπικά, ότι άλλαξε την δική σου αντίληψη πάνω στο είδος, τότε προφανώς το σέβομαι απόλυτα και μάλλον “συμπάσχω” σε μεγάλο βαθμό -αν και τα πειραγμένα τα άκουσα κατά βάση νωρίτερα από πολλά classics, blame Γιοβανίτης for this.
Είναι ιδιαιτερα εμφανές στις ψηφοφορίες των 90s ότι η πλειοψηφία του φόρουμ είναι/είμαστε hammerized γενικώς. Φαινεται πόσο κακό μας έκανε το μονοπώλιο του Hammer εκείνη την εποχή. Μπάντες που δεν προώθησε το hammer τότε, δεν τις μάθαμε ποτέ ιδιαίτερα. Όσο ήταν αρχισυντάκτης ο Καραολίδης μάθαμε και 2-3 alternative ονόματα. Κι από την άλλη, έχουμε όλοι ακούσει Gravedigger, ξερω γω.
Η αρχή για ενα απο τα πιο υποτιμημενα συγκροτηματα εβερ…
Ηχητικα ελάχιστη σχέση (νεους tool τους αποκαλουσαν) με αυτα που θα παιξουν αργοτερα,αλλα ειναι ενας δισκος που σε απορροφα απο την αρχη μεχρι το τελος…
2.Dream Theater- Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory (+cover)
Τεραστιος δισκος.Μου αρεσουν τα παντα, το εξωφυλλο,οι στιχοι,οι μελωδιες…Σιγουρα τον έχω στο Top -5 τους αλλα σιγουρα πιο κάτω απο τα 3 προηγούμενα… Και δεν θυμαμαι ποιος το ειπε αλλα ο Sherinian δεν επρεπε ποτε να φυγει…
3.Paradise Lost - Host
Ακόμα θυμαμαι τον χαμο που εγινε οταν βγηκε αυτος ο δισκος…Χαιρομαι που αρκετα χρονια μετά έχει ανεβει στην εκτιμηση των περισσοτερων…Δισκος που θα μπορουσε να έχει βγει ακομα και σημερα…
Παντα ενα γκρουπ που δεν φοβαται να πειραματιστει κερδιζει τον σεβασμο μου…
4.Anathema - Judgement
Αλλος ενας εντονα συναισθηματικος δισκος των Anathema…Διαφοροποιουνται σχετικα απο το προηγουμενο αλλα αυτη η μαυριλα που προκαλουν ειναι απιστευτη…
5.On Thorns I lay - Crystal Tears
Αφηνουν πισω (για την ωρα) το ατμοσφαιρικo death metal και πανε σε πιο gothic μονοπατια,δημιουργωντας εναν απο τους καλυτερους δισκους τους…
Εκείνη την εποχή βέβαια δεν ήταν μονοπώλιο (υπήρχε και το Invader - πχ οι Grave Digger πιο πολύ πέραση είχαν στο Invader που αν θυμάστε μοίραζε VHS με video clip και το Rebellion έκανε ψιλοπάταγο), αλλά και εύκολη πρόσβαση στον Αγγλικό (και όχι μόνο, αλλά λόγο γλώσσας κυρίως) τύπο. Το ότι 2 περιοδικά προέβαλλαν εν πολλοίς ίδιες μπάντες νομίζω περισσότερο έχει να κάνει με το τι ήθελε το κοινό (βγάζω το Horror του Φλωράκη από την εξίσωση που ήταν όαση αλλά με πολύ σύντομη διαδρομή).
Πάντως ειδικά στα τέλη των 90s κάτι Kerrang και κάτι Aγγλικά Hammer ήταν πανεύκολα προσβάσιμα και τουλάχιστον εγώ από εκεί έμαθα από Slipknot (οκ - είχε και ένα δισέλιδο το ελληνικό Hammer το 99) μέχρι Rob Zombie.
Ευτυχώς όχι τόσο, θα μας επιβεβαιώσει και η επίσημη 10δα αύριο αλλά από τις μέχρι τώρα αναφορές και ψήφους έχουν παίξει πολλά ονόματα που στο MH φοβόντουσαν να τα αναφέρουν μην τους χαλασει τη σερνικοτητα και τη μεταλλοσυνη.
Κύκνειο άσμα και μάλλον ο προσωπικά αγαπημένος μου. Σίγουρα ο πιο πολυακουσμένος. Ακίνδυνο και ομώνυμο δίνουν το εκρηκτικό έναυσμα για να ακολουθήσει ένα σερί που κορυφώνει όταν φωνάζει ο Γιάννης 'Ξημερώνει…" στο Artistz και ολοκληρώνεται σαν γιορτή (see what i did here) στο υπέροχο ξεκίνημα του “Δρόμου” και το μουσικά ανυπέρβλητο κλείσιμο του. Δίσκος 5-άδας και καρδιάς, το παιχνίδι έχει σκληρούς κανόνες.
#5
The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity
Ο 17-χρονος Tyler με εικόνισμα στους Dream Theater έψαχνε από δω και από κει να μάθει τι άλλα πράγματα παρόμοια να βρει για να ακούσει και κάπου σε κάποιο hammer, διαβάζοντας μία κριτική, θεώρησε ότι το παρόν είναι το επόμενο μυστικό που έπρεπε να ανακαλύψει. Rock City, αγορά, επιστροφή σπίτι, “Play” και…απόλυτη απογοήτευση. Τι είναι τούτο;;; Πως την πάτησα έτσι;;; Πως πέταξα ένα πεντοχίλιαρο στο καλάθι των αχρήστων. Κλασσική περίπτωση έτοιμα αυτάκια στην ώρα τους για να εκτιμήσω το μεγαλείο, την παράνοια και την συνθετική και εκτελεστική δεινότητα των DEP. Το εξώφυλλο δίνει το hint, από τις περιπτώσεις που η εικόνα σε προιδεάζει επικίνδυνα για το τι έρχεται. Από τότε κάθε ακρόαση του μου αφήνει εγκαύματα στο 43% της επιφάνειας του σώματός μου.
#4
Slipknot - Slipknot
ΑΡΡΩΣΤΙΑ που έλεγε και ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στις Βαρβαρότητες. Άρρωστο album, τα έχετε πει όλοι για την ιστορική του σημασία και το μπαμ που έκανε. Δεν το έζησα βέβαια αυτό το σοκ στον καιρό του αλλά who cares. Το riffing και τα drums / κρουστά είναι μαστερκλασσάτα, τα samples σκάνε όπου και όπως ακριβώς χρειάζονται για σκαλώνεις επικύνδυνα, οι ερμηνείες του Corey είναι φάσης “το έσκασα από τρελάδικο” και γενικά εδώ μέσα επικρατεί ένα χάος από στιγμές παράνοιας μέχρι ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ - ΧΙΤΑΡΕΣ. 3 απλές λέξεις: Liberate my madness.
#3
Nevermore - Dreaming Neon Black
Ο πόνος, η οργή, η κριτική γίνονται σπαρακτικές ερμηνείες και φαρμακερές συνθέσεις από ένα σύνολο που παράγει ένα μοναδικό ηχητικό αποτέλεσμα όπως έκαναν οι Pantera στην αρχή της δεκαετίας. Προσοχή δεν συγκρίνω, ούτε ταυτίζω. Λέω απλά ότι αυτήν την κιθαριστική δουλειά, αυτό το riffing και το shredding σε συνδυασμό με αυτήν την φωνή που βγάζει ταυτόχρονα οργή και σπαραγμό δεν τα είχαμε ξανακούσει. Και εδώ μία απώλεια πυροδοτεί την καλλιτεχνική δημιουργία και την φτάνει στην κορύφωση. Ασταμάτητο, σε παίρνει, σε βουτάει και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Παρασύρεσαι μαζί του μέχρι το Forever να σε αφήσει εκεί, άδειο και ταυτόχρονα γεμάτο από τόσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Το ότι πιάσανε ισάξια κορυφή μόλις ένα χρόνο μετά το αναφέρω για το τι περίσσευμα ποιότητας υπήρχε αλλά και γιατί υπάρχει σημαντική πιθανότητα να μην χωρέσει το Dead Heart στην λίστα του 2000.
#2
Sigur Ros - Agaetis Byrjun
Γνωρίζω πως στο forum υπάρχουν σημαντικά συγκροτήματα του ευρύτερου χώρου με πιο περιορισμένο αριθμό πιστών ακροατών αλλά η αλήθεια είναι πως έχω λίγο απογοητευτεί από την αποδοχή των αγαπημένων μου Ισλανδών στις λίστες των συμφορουμιτών. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα 2 magnus opus τους, για μένα. Το Agaetis Byrjun, είναι το breakthrough album τους, συστήνονται και μεγαλώνουν απότομα με αυτό και δικαίως καθώς περιέχει μερικές από τις κορυφες και πιο αναγνωρίσιμες στιγμές τους. Η μαγεία με την οποία ο Jonsi πλάθει φθόγγους και τους ψέλνει με μία τρυφερότητα πρωτόγνωρη γίνεται το σήμα κατατεθέν τους, μαζί με την μητρική τους γλώσσα ως κύριο όχημα έκφρασης. Το αποτέλεσμα όλων αυτών αρκεί να το βιώσεις σε στιγμές μεγαλείου όπως τα
Svefn-g-englar, Staralfur, Ny Batteri, Olsen Olsen, το ομώνυμο κτλ. Θα ακολουθήσουν και άλλες απάτητες κορυφές, ευλογημένος που τους είδα στο Ηρώδειο φέτος για 4η φορά μετά από Βερόνα, Λισαβόνα και Release. Θα τα ξαναπούμε στην ώρα τους.
#1
Dream Theater - Metropolis pt.2: Scenes from a Memory
Το 1997, το 1999 και το 2000 το 1-2 των λιστών μου αποτελείται από δίσκους ζωής που έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά. Κάθε χρονιά από την μία έχω ένα post rock magnus opus και από την άλλη τα 3 καλύτερα progressive metal concept albums (πλην operation) που μου έχουν σημαδέψει την ζωή. Το 1997 οι Fates έχασαν στο νήμα από τους GY!BE, το 1999 οι Theater αφήνουν από κάτω τους το Ισλανδικό παραμύθι των Sigur και σκαρφαλώνουν στο #1 με το πιο προσωπικά πιο πολυακουσμένο album ever. Εδώ είναι όλα 10άρια. Θέμα concept, στίχοι, συνοχή, ισορροπία, τεχνική, μελωδία, εκτελέσεις, συνθέσεις, εξώφυλλο ακόμα και οι ερμηνείες της Λαμπρής. Φανταστικό storytelling, ντυμένο κάθε φορά με τα κατάλληλα μουσικά θέματα, ταξίδι στον χρόνο, χαρακτήρες μπλεγμένοι σε ένα μυστήριο που δένει το νήμα του παρελθόντος με το σήμερα. Μουσικά έχουμε να κάνουμε για μένα με μερικές από τις καλύτερες και πρωτοπόρες στιγμές των Theater. Σχεδόν πάντα θα στοιχειώνει το τικ τακ του ρολογιού στο ξεκίνημα και το επικό τελείωμα του Finally Free που οδηγεί στην λύση (; ) - λύτρωση (;).
Σχεδόν ίδιο σκηνικό μου συνέβη με την κυκλοφορία του επόμενου album τους - για την ακρίβεια μου το είχαν κάνει δώρο φίλοι μου. Το πρώτο άκουσμα συνοδεύτηκε από απογοήτευση. Δεν ήξερα ότι υπάρχει τέτοια μουσική, δεν την καταλάβαινα. Του έδωσα ακούσματα. Όπως έχω ξαναναφέρει, για 'μένα πιθανότατα είναι ο δίσκος της 100ετίας πλέον.
Δεν ξέρω τι λες, εγώ Grave Digger δεν άκουγα ποτέ!
Πέρα από την πλάκα, λόγω γενιάς και χαρακτήρα, πάντα με ενδιέφερε να βρίσκω συντάκτες σε κάθε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο που αυτά που προτείναν/ ή οι κριτικές τους γενικά πάνω στην επικαιρότητα, μου έλεγαν κάτι. Ε, η επιρροή του Γιοβανίτη πάνω μου ως εφηβο ήταν γιγάντια και οι προτάσεις του υπήρξαν καταλυτικές προκειμένου να αναπτύξω προσωπικό αισθητικό κριτήριο. Πάντα θα αισθάνομαι δηλαδή πως κάτι του χρωστάω.
Blink-182 - Enema Of The State
Η κορωνίδα του ποπάνκ. Ο δίσκος που ανοίγει με Dumpweed, κλείνει με Anthem και στο ενδιάμεσο έχει άλλες δέκα υπερχιτάρες. Που έβγαλε πρώτο σινγκλ το What’s My Age Again και δεύτερο το All The Small Things. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο κύριε δικαστά.
Slipknot - Slipknot
Ιούνιος 2011, Μαλακάσα. Η στολή το Gray κρεμασμένη. Ο Jordison βγαίνει στην πλάτη του Clown. Πού να ξέραμε γιατί. Μπάσιμο με σερί (sic), Eyeless και Wait And Bleed. Λένε μετά ότι το time travel είναι επιστημονική φαντασία.
Amorphis - Tuonela
Στα βιβλία μου, από τα δυνατότερα παραδείγματα του πώς μπορεί ένα σχήμα να εξελίξει το ύφος του χωρίς να το νερώσει. Ήχος, έμπνευση, παραγωγή, όλα εκεί πάνω. Σβήσιμο Summer’s End λίγο ψηλότερα.
Rage Against The Machine - The Battle Of Los Angeles
Η χρυσή τομή ανάμεσα στις γκρούβες, τις φωνές και τα χουκς. Για πλήρη εμπειρία moshing με λάπτοπ/τηλεοράσεις/καναπέδες/ντιβάνια/όλα, συνιστάται ανεπιφύλακτα πακέτο με το Battle Of Mexico City.
Sigur Ros - Ágætis Byrjun
Ξεχωριστό όσο και ιδιότροπο. Δημιουργικό όσο ελάχιστα. Ψηλά στη λίστα με τα άλμπουμ που πρώτη ακρόαση οριακά με έβγαλαν νοκ άουτ. Και όχι απαραίτητα με την τελείως καλή έννοια. Σημείο αναφοράς.
Μπόνους:
Anathema - Judgement All our times will come, certain oblivion, leaving nothing but the memories of all the things you give.
Korn - Issues
Ακόμα και σήμερα με ξεπερνάει κάπως ότι τραγούδια που ακούγονταν έτσι, τω καιρώ εκείνω έπαιζαν σε κυριολεκτικά pop επίπεδα.
Millencolin - Pennybridge Pioneers
Απλό, λιτό, απέριττο, τέλειο πανκρόκ. Γιατί τελικά ένα κουπλέ, ένα ρεφραίν κι ένα σκέιτ είναι αρκετά.
Nine Inch Nails - The Fragile
Τεράστιο. Επίσης, απαραίτητη αναφορά στο πέρασμα The Day The World Went Away από Person Of Interest.
Red Hot Chili Peppers - Californication
Αποδεκτός ορισμός για κλασικό ροκ. Τι, όχι;
1. Moby - Play
Στο #1 φέτος άλλος ένας δίσκος του οποίου τα “γνωστά” κομμάτια έχετε ακούσει όλοι…
… σε διάφορες μορφές…
Πέρα από αυτά όμως δε θεωρώ ότι υπάρχει πουθενά κοιλιά ή έστω αδύναμος κρίκος εδώ (πρώτη και τελευταία φορά σε όποιον Moby δίσκο έχω ακούσει), που για δίσκο που με 20 κομμάτια και τέτοια συναισθηματική εξέλιξη είναι μεγάλο κατόρθωμα
2. The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity
Θα ορκιζόμουν ότι αυτή η φράση ή κάποια παραλλαγή της έγινε το κλισέ που είναι στην κουβέντα για τεχνική μουσική εξαιτίας των DEP και κυρίως του συγκεκριμένου δίσκου. Όχι και άδικα βέβαια… έχεις κιθάρες ό,τι-να’ναι με τις απαραίτητες τζαζιές όπου χρειάζονται, έναν Pennie-σχολείο και έναν Μήτσο που μπορεί να μην ήταν άρτιο λαρύγγι παντός καιρού σαν τον Greg αλλά τον ακούς πως σκούζει στο Jim Fear π.χ. και λες “ναι ρε, αυτό χρειάζονταν αυτά τα κομμάτια!”. Φτου φτου, “spit on yourself”…
3. Blink-182 - Enema of the State
Ακόμα κι εμείς που δεν πήγαμε γυμνασιολύκεια παρά μερικά χρόνια αφότου βγήκαν στον αφρό οι Blink, νιώσαμε την επιρροή αυτού εδώ του δίσκου-soundtrack της χρυσής εποχής των teen movies, τα “καλά” τα χρόνια πριν το broadband ίντερνετ και τα σόσιαλς. Και για όποιον δεν πείθεται ότι η τριάδα δεν είναι μόνο οι κλόουν που βλέπει στο κλιπ του What’s My Age Again?, θα έρθει και το ίσως ακόμα καλύτερο, σίγουρα ωριμότερο ομώνυμο
4. Botch - We Are The Romans
Πρώτα να πω ότι το Until Your Heart Stops (που θεωρώ ότι επηρέασε εν μέρει τον ήχο τούτου ‘δω) το ξέχασα εκ παραδρομής. Να πεις ότι δεν τον ανέφεραν άλλοι; Τέλος πάντων. Φιλτράρεται κατάλληλα ο ήχος του “Nervoso” λοιπόν και φτάνουμε στο riffάτο, groovy metalcore (?) με τεχνικές πινελιές που ακούμε σχεδόν καρμπόν σε δίσκους σαν το O God The Aftermath μισή δεκαετία αργότερα. Ο δε Brian πολύ πριν πάει σε άλλη μια τεράστια μπάντα δείχνει τι παίκτης είναι συμβάλλοντας τα μέγιστα σε έναν ανά διαστήματα εντελώς γεμάτο, ογκώδη ήχο
5. Nine Inch Nails - The Fragile
Άλλη μια δισκάρα στο παλμαρέ του Reznor, κι αν το “Spiral” δεν ξεπερνιέται, αυτό δε μειώνει σε καμμία περίπτωση την αξία του. Έχει το συν του πιο “ευθέος” ροκ κατά τόπους και τα μείον 1. των προσδοκιών που δημιουργούν δίσκοι σαν τον προκάτοχό του και 2. της διάρκειας. Είναι απαιτητικός δίσκος που πρέπει να σε πετύχει στην κατάλληλη διάθεση για να σε “χτυπήσει”. Αλλά οι μεγάλοι παίκτες στα δύσκολα φαίνονται
+10:
Slipknot - Slipknot
Όποιος κι αν είναι o αγαπημένος Slipknot δίσκος του καθένανε (εμένα είναι το Vol. 3), το λιθάρι τους στη “μουσική ιστορία”, στην “εξέλιξη του ήχου”, είναι ο πατενταρισμένος ήχος του ομώνυμου. Είναι η ραχοκοκκαλιά του Iowa το οποίο γυρνάει τον διακόπτη σε ό,τι υπάρχει εδώ μέσα στο 11. Ακούγεται λες και μια παρέα σακατεμένων - απ’ όλες τις απόψεις - τύπων μαζεύτηκε σε μια υπόγα ένα βράδυ να βγάλει απωθημένα και γούστα, και το έκανε άψογα, με την καριέρα που ακολούθησε και συνεχίζεται μέχρι σήμερα να είναι απλά bonus
Eminem - The Slim Shady LP
Λαμπάδα στο μπόι όποιου έδωσε το EP στον Γιατρό. Η περσόνα κάνει τη δουλειά της από το πρώτο “Hi”, τα πάντα αλλάζουν εν μία νυκτί, έχει κατακτηθεί ήδη ο κόσμος
Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment 2
Το καλύτερο απ’ τα 3 LTE για μένα, ίσως είναι λιγότερο συμπαγές απ’ τα άλλα 2 αλλά έχει ψηλότερες κορυφές. Και EP με το υπερ-έπος When The Water Breaks μόνο να ήταν (που λέει ο λόγος) πάλι 1ο θα το ‘χα μάλλον
Opeth - Still Life
(+εξώφυλλο, αν και του remastered ίσως μου αρέσει ακόμα περισσότερο)
Μπαίνουμε και επίσημα στην χρυσή εποχή τους με έναν δίσκο που έχω χαμηλότερα απ’ τους επόμενους με το καλό το lineup (πλην του Damnation), αλλά όχι κατά πολύ. Όπως και να ‘χει, ό,τι ψεγάδι είχε το MAYH (σε παραγωγή κυρίως) εδώ έχει φύγει και ο Μιχαλάκης αφήνει τις 70s prog rock επιρροές του να ανθίσουν με μπόοοολικες ακουστικές, που αν με κουράζει ένα πράγμα στον δίσκο (λίγο όμως, ε) είναι αυτό
Dream Theater - Metropolis Pt.2: Scenes From A Memory
Δίσκος που έχει “κρυώσει” αρκετά για μένα σε σχέση με το παρελθόν, που σημαίνει ότι τον ακούω ευχάριστα αλλά δεν τον “ζητάω” κιόλας. Παρ’ όλ’ αυτά είναι επίτευγμα σε πολλά επίπεδα και πάνω απ’ όλα, με δεδομένα όσα προηγήθηκαν με το “Falling”, είναι κίνηση-ματ του δαιμόνιου Portnoy
Red Hot Chili Peppers - Californication
Singles που σχεδόν έχουμε βαρεθεί ν’ ακούμε (άντε πες ότι το Otherside όντως το 'χω βαρεθεί) + μπόλικα άλλα ωραιότατα κομμάτια στο 2ο μισό που ίσως να χάνονται κάπως μετά το υπερ-φορτωμένο 1ο. Προτιμώ το BSSM αλλά επίσης εδώ το επίτευγμα της μπάντας, να μπει δηλαδή μέχρι και στο τελευταίο σπίτι που δεν είχε μπει ήδη, είναι αδιαμφισβήτητο
Pennywise - Straight Ahead
Συνεχίζει τρένο η τετράδα, με δίσκο στη σκιά του Full Circle ο οποίος, αν κρίνω και απ’ τα κομμάτια που παίζονται συνήθως στα live, δυστυχώς μάλλον πέρασε στο ντούκου σχετικά. Κακώς λέω εγώ γιατί είναι τίγκα στη μελωδία
Millencolin - Pennybridge Pioneers
(θενκς για την ασίστ ρε @Ktn, το ‘χα για 2000 αυτό )
“Τίγκα στη μελωδία” λέμε και πάμε σε μια μπάντα στην οποία ταιριάζει κουτί αυτή η φράση ειδικά στις φωνητικές γραμμές. Πώς αλλιώς να γίνει όταν έχεις τέτοια φωνάρα; Εδώ βρίσκουν το στυλ που τους καθιερώνει, με την προσθήκη του Gurewitz στην παραγωγή να παίζει μάλλον σημαντικό ρόλο στο ν’ ανεβούν επίπεδο
Rakim - The Master
Πολύ υποτιμημένος δίσκος αυτός θα ‘λεγα, ίσως συμφωνήσω ότι θα μπορούσε να είναι και μικρότερος, πάντως έχει μπόλικα πιασάρικα ρεφρέν που θα περιμένατε σε αλλωνώνε τους δίσκους
Mobb Deep - Murda Muzik
Ωραία τα ‘πε ο @Lupin - να προσθέσω πως, όχι ότι δεν ήταν τρομερά τα beats και πριν αλλά εδώ o Havoc το παίρνει πάνω του, κουβαλώντας τον δίσκο. Κερδίζει το επιπέδου-Ocean’s 11 cast του Γιατρού στα σημεία στην κατηγορία
.jpg)
