Ένα έξτρα μπράβο και για την αναφορά στους Madder Mortem. Συμφωνώ και επαυξάνω επίσης και για την Agnete: για μένα είναι η καλύτερη γυναικεία φωνή στο metal κι ακόμα δεν την έχει ξεπεράσει κάποια.
Το “Mercury” δεν με τρέλανε ποτέ πολύ, από το επόμενο τους άλμπουμ όμως, κάθε Madder Mortem δίσκος είτε μπαίνει λίστα είτε όχι, αποτελεί ένα εξαιρετικό, πανέμορφο δείγμα ποιοτικού metal.
Αν το αναφέρεις αυτό αντικειμενικά, δε νομίζω ότι ισχύει ιδιαίτερα, το 666 (όπως και τα υπόλοιπα πειραγμένα της Νορβηγίας) ήταν one-off άλμπουμ στο πλαίσιο της διαρκούς αμφισβήτησης/ριζοσπαστικοποίησης που χαρακτήριζε γενικότερα εκείνη την κάστα στα 90ς. Αλλά δεν δημιούργησε κάποια σχολή (και πώς να το κάνει τόσο στριφνό που ήταν) ούτε copycats όπως π.χ. οι DARKTHRONE ή ο BURZUM.
Αν απ’ την άλλη το αναφέρεις προσωπικά, ότι άλλαξε την δική σου αντίληψη πάνω στο είδος, τότε προφανώς το σέβομαι απόλυτα και μάλλον “συμπάσχω” σε μεγάλο βαθμό -αν και τα πειραγμένα τα άκουσα κατά βάση νωρίτερα από πολλά classics, blame Γιοβανίτης for this.
Γιγάντια αλήθεια.
Ναι σε όλα 
Αυτό εδώ να το διευρύνουμε λίγο;
Είναι ιδιαιτερα εμφανές στις ψηφοφορίες των 90s ότι η πλειοψηφία του φόρουμ είναι/είμαστε hammerized γενικώς. Φαινεται πόσο κακό μας έκανε το μονοπώλιο του Hammer εκείνη την εποχή. Μπάντες που δεν προώθησε το hammer τότε, δεν τις μάθαμε ποτέ ιδιαίτερα. Όσο ήταν αρχισυντάκτης ο Καραολίδης μάθαμε και 2-3 alternative ονόματα. Κι από την άλλη, έχουμε όλοι ακούσει Gravedigger, ξερω γω.
1.Dredg- Leitmotif
Η αρχή για ενα απο τα πιο υποτιμημενα συγκροτηματα εβερ…
Ηχητικα ελάχιστη σχέση (νεους tool τους αποκαλουσαν) με αυτα που θα παιξουν αργοτερα,αλλα ειναι ενας δισκος που σε απορροφα απο την αρχη μεχρι το τελος…
2.Dream Theater- Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory (+cover)
Τεραστιος δισκος.Μου αρεσουν τα παντα, το εξωφυλλο,οι στιχοι,οι μελωδιες…Σιγουρα τον έχω στο Top -5 τους αλλα σιγουρα πιο κάτω απο τα 3 προηγούμενα… Και δεν θυμαμαι ποιος το ειπε αλλα ο Sherinian δεν επρεπε ποτε να φυγει…
3.Paradise Lost - Host
.jpg)
Ακόμα θυμαμαι τον χαμο που εγινε οταν βγηκε αυτος ο δισκος…Χαιρομαι που αρκετα χρονια μετά έχει ανεβει στην εκτιμηση των περισσοτερων…Δισκος που θα μπορουσε να έχει βγει ακομα και σημερα…
Παντα ενα γκρουπ που δεν φοβαται να πειραματιστει κερδιζει τον σεβασμο μου…
4.Anathema - Judgement
Αλλος ενας εντονα συναισθηματικος δισκος των Anathema…Διαφοροποιουνται σχετικα απο το προηγουμενο αλλα αυτη η μαυριλα που προκαλουν ειναι απιστευτη…
5.On Thorns I lay - Crystal Tears
Αφηνουν πισω (για την ωρα) το ατμοσφαιρικo death metal και πανε σε πιο gothic μονοπατια,δημιουργωντας εναν απο τους καλυτερους δισκους τους…
Αδερφέ μου 
Κι εμένα είναι από τα λιγότερο αγαπημένα μου το Mercury: Γι’ αυτό είναι “best of the rest - tier a” και όχι πεντάδα 
Αυτό για το Χάμερ τώρα είναι μεγάαααλη κουβέντα
Εκείνη την εποχή βέβαια δεν ήταν μονοπώλιο (υπήρχε και το Invader - πχ οι Grave Digger πιο πολύ πέραση είχαν στο Invader που αν θυμάστε μοίραζε VHS με video clip και το Rebellion έκανε ψιλοπάταγο), αλλά και εύκολη πρόσβαση στον Αγγλικό (και όχι μόνο, αλλά λόγο γλώσσας κυρίως) τύπο. Το ότι 2 περιοδικά προέβαλλαν εν πολλοίς ίδιες μπάντες νομίζω περισσότερο έχει να κάνει με το τι ήθελε το κοινό (βγάζω το Horror του Φλωράκη από την εξίσωση που ήταν όαση αλλά με πολύ σύντομη διαδρομή).
Πάντως ειδικά στα τέλη των 90s κάτι Kerrang και κάτι Aγγλικά Hammer ήταν πανεύκολα προσβάσιμα και τουλάχιστον εγώ από εκεί έμαθα από Slipknot (οκ - είχε και ένα δισέλιδο το ελληνικό Hammer το 99) μέχρι Rob Zombie.
Ευτυχώς όχι τόσο, θα μας επιβεβαιώσει και η επίσημη 10δα αύριο αλλά από τις μέχρι τώρα αναφορές και ψήφους έχουν παίξει πολλά ονόματα που στο MH φοβόντουσαν να τα αναφέρουν μην τους χαλασει τη σερνικοτητα και τη μεταλλοσυνη.
1999:
Τρύπες - Μέσα στην Νύχτα των Άλλων
Κύκνειο άσμα και μάλλον ο προσωπικά αγαπημένος μου. Σίγουρα ο πιο πολυακουσμένος. Ακίνδυνο και ομώνυμο δίνουν το εκρηκτικό έναυσμα για να ακολουθήσει ένα σερί που κορυφώνει όταν φωνάζει ο Γιάννης 'Ξημερώνει…" στο Artistz και ολοκληρώνεται σαν γιορτή (see what i did here) στο υπέροχο ξεκίνημα του “Δρόμου” και το μουσικά ανυπέρβλητο κλείσιμο του. Δίσκος 5-άδας και καρδιάς, το παιχνίδι έχει σκληρούς κανόνες.
The Dillinger Escape Plan - Calculating Infinity
Ο 17-χρονος Tyler με εικόνισμα στους Dream Theater έψαχνε από δω και από κει να μάθει τι άλλα πράγματα παρόμοια να βρει για να ακούσει και κάπου σε κάποιο hammer, διαβάζοντας μία κριτική, θεώρησε ότι το παρόν είναι το επόμενο μυστικό που έπρεπε να ανακαλύψει. Rock City, αγορά, επιστροφή σπίτι, “Play” και…απόλυτη απογοήτευση. Τι είναι τούτο;;; Πως την πάτησα έτσι;;; Πως πέταξα ένα πεντοχίλιαρο στο καλάθι των αχρήστων. Κλασσική περίπτωση έτοιμα αυτάκια στην ώρα τους για να εκτιμήσω το μεγαλείο, την παράνοια και την συνθετική και εκτελεστική δεινότητα των DEP. Το εξώφυλλο δίνει το hint, από τις περιπτώσεις που η εικόνα σε προιδεάζει επικίνδυνα για το τι έρχεται. Από τότε κάθε ακρόαση του μου αφήνει εγκαύματα στο 43% της επιφάνειας του σώματός μου.
Slipknot - Slipknot
ΑΡΡΩΣΤΙΑ που έλεγε και ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης στις Βαρβαρότητες. Άρρωστο album, τα έχετε πει όλοι για την ιστορική του σημασία και το μπαμ που έκανε. Δεν το έζησα βέβαια αυτό το σοκ στον καιρό του αλλά who cares. Το riffing και τα drums / κρουστά είναι μαστερκλασσάτα, τα samples σκάνε όπου και όπως ακριβώς χρειάζονται για σκαλώνεις επικύνδυνα, οι ερμηνείες του Corey είναι φάσης “το έσκασα από τρελάδικο” και γενικά εδώ μέσα επικρατεί ένα χάος από στιγμές παράνοιας μέχρι ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ - ΧΙΤΑΡΕΣ. 3 απλές λέξεις: Liberate my madness.
Nevermore - Dreaming Neon Black
Ο πόνος, η οργή, η κριτική γίνονται σπαρακτικές ερμηνείες και φαρμακερές συνθέσεις από ένα σύνολο που παράγει ένα μοναδικό ηχητικό αποτέλεσμα όπως έκαναν οι Pantera στην αρχή της δεκαετίας. Προσοχή δεν συγκρίνω, ούτε ταυτίζω. Λέω απλά ότι αυτήν την κιθαριστική δουλειά, αυτό το riffing και το shredding σε συνδυασμό με αυτήν την φωνή που βγάζει ταυτόχρονα οργή και σπαραγμό δεν τα είχαμε ξανακούσει. Και εδώ μία απώλεια πυροδοτεί την καλλιτεχνική δημιουργία και την φτάνει στην κορύφωση. Ασταμάτητο, σε παίρνει, σε βουτάει και δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα. Παρασύρεσαι μαζί του μέχρι το Forever να σε αφήσει εκεί, άδειο και ταυτόχρονα γεμάτο από τόσα πολλά και διαφορετικά συναισθήματα. Το ότι πιάσανε ισάξια κορυφή μόλις ένα χρόνο μετά το αναφέρω για το τι περίσσευμα ποιότητας υπήρχε αλλά και γιατί υπάρχει σημαντική πιθανότητα να μην χωρέσει το Dead Heart στην λίστα του 2000.
Sigur Ros - Agaetis Byrjun
Γνωρίζω πως στο forum υπάρχουν σημαντικά συγκροτήματα του ευρύτερου χώρου με πιο περιορισμένο αριθμό πιστών ακροατών αλλά η αλήθεια είναι πως έχω λίγο απογοητευτεί από την αποδοχή των αγαπημένων μου Ισλανδών στις λίστες των συμφορουμιτών. Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα από τα 2 magnus opus τους, για μένα. Το Agaetis Byrjun, είναι το breakthrough album τους, συστήνονται και μεγαλώνουν απότομα με αυτό και δικαίως καθώς περιέχει μερικές από τις κορυφες και πιο αναγνωρίσιμες στιγμές τους. Η μαγεία με την οποία ο Jonsi πλάθει φθόγγους και τους ψέλνει με μία τρυφερότητα πρωτόγνωρη γίνεται το σήμα κατατεθέν τους, μαζί με την μητρική τους γλώσσα ως κύριο όχημα έκφρασης. Το αποτέλεσμα όλων αυτών αρκεί να το βιώσεις σε στιγμές μεγαλείου όπως τα
Svefn-g-englar, Staralfur, Ny Batteri, Olsen Olsen, το ομώνυμο κτλ. Θα ακολουθήσουν και άλλες απάτητες κορυφές, ευλογημένος που τους είδα στο Ηρώδειο φέτος για 4η φορά μετά από Βερόνα, Λισαβόνα και Release. Θα τα ξαναπούμε στην ώρα τους.
Dream Theater - Metropolis pt.2: Scenes from a Memory
Το 1997, το 1999 και το 2000 το 1-2 των λιστών μου αποτελείται από δίσκους ζωής που έχουν τα εξής κοινά χαρακτηριστικά. Κάθε χρονιά από την μία έχω ένα post rock magnus opus και από την άλλη τα 3 καλύτερα progressive metal concept albums (πλην operation) που μου έχουν σημαδέψει την ζωή. Το 1997 οι Fates έχασαν στο νήμα από τους GY!BE, το 1999 οι Theater αφήνουν από κάτω τους το Ισλανδικό παραμύθι των Sigur και σκαρφαλώνουν στο #1 με το πιο προσωπικά πιο πολυακουσμένο album ever. Εδώ είναι όλα 10άρια. Θέμα concept, στίχοι, συνοχή, ισορροπία, τεχνική, μελωδία, εκτελέσεις, συνθέσεις, εξώφυλλο ακόμα και οι ερμηνείες της Λαμπρής. Φανταστικό storytelling, ντυμένο κάθε φορά με τα κατάλληλα μουσικά θέματα, ταξίδι στον χρόνο, χαρακτήρες μπλεγμένοι σε ένα μυστήριο που δένει το νήμα του παρελθόντος με το σήμερα. Μουσικά έχουμε να κάνουμε για μένα με μερικές από τις καλύτερες και πρωτοπόρες στιγμές των Theater. Σχεδόν πάντα θα στοιχειώνει το τικ τακ του ρολογιού στο ξεκίνημα και το επικό τελείωμα του Finally Free που οδηγεί στην λύση (; ) - λύτρωση (;).
Σχεδόν ίδιο σκηνικό μου συνέβη με την κυκλοφορία του επόμενου album τους - για την ακρίβεια μου το είχαν κάνει δώρο φίλοι μου. Το πρώτο άκουσμα συνοδεύτηκε από απογοήτευση. Δεν ήξερα ότι υπάρχει τέτοια μουσική, δεν την καταλάβαινα. Του έδωσα ακούσματα. Όπως έχω ξαναναφέρει, για 'μένα πιθανότατα είναι ο δίσκος της 100ετίας πλέον.
Δεν ξέρω τι λες, εγώ Grave Digger δεν άκουγα ποτέ!
Πέρα από την πλάκα, λόγω γενιάς και χαρακτήρα, πάντα με ενδιέφερε να βρίσκω συντάκτες σε κάθε έντυπο ή ηλεκτρονικό μέσο που αυτά που προτείναν/ ή οι κριτικές τους γενικά πάνω στην επικαιρότητα, μου έλεγαν κάτι. Ε, η επιρροή του Γιοβανίτη πάνω μου ως εφηβο ήταν γιγάντια και οι προτάσεις του υπήρξαν καταλυτικές προκειμένου να αναπτύξω προσωπικό αισθητικό κριτήριο. Πάντα θα αισθάνομαι δηλαδή πως κάτι του χρωστάω.
^ Η Floor δεν είναι αυτή;
Καλή αλλά not even close
Shit
I should have made that joke
Magdalena “Medeah” Stupkiewicz-Dobosz
Τι γίνεται εδω μεσα? Μόνο εγώ είμαι κ@μενος με αυτη τη μπάντα? 
Who? 
Α ναι, νομίζω τους έχει αναφέρει ξανά ο Κουκουβάγιας
Ναι, μαν, είσαι ο μόνος καμένος μ’ αυτούς όπως φαίνεται
It’s-
9 teen 90 nine.
Baby.
Blink-182 - Enema Of The State
Η κορωνίδα του ποπάνκ. Ο δίσκος που ανοίγει με Dumpweed, κλείνει με Anthem και στο ενδιάμεσο έχει άλλες δέκα υπερχιτάρες. Που έβγαλε πρώτο σινγκλ το What’s My Age Again και δεύτερο το All The Small Things. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο κύριε δικαστά. 
Slipknot - Slipknot
Ιούνιος 2011, Μαλακάσα. Η στολή το Gray κρεμασμένη. Ο Jordison βγαίνει στην πλάτη του Clown. Πού να ξέραμε γιατί. Μπάσιμο με σερί (sic), Eyeless και Wait And Bleed. Λένε μετά ότι το time travel είναι επιστημονική φαντασία.
Amorphis - Tuonela
Στα βιβλία μου, από τα δυνατότερα παραδείγματα του πώς μπορεί ένα σχήμα να εξελίξει το ύφος του χωρίς να το νερώσει. Ήχος, έμπνευση, παραγωγή, όλα εκεί πάνω. Σβήσιμο Summer’s End λίγο ψηλότερα.
Rage Against The Machine - The Battle Of Los Angeles
Η χρυσή τομή ανάμεσα στις γκρούβες, τις φωνές και τα χουκς. Για πλήρη εμπειρία moshing με λάπτοπ/τηλεοράσεις/καναπέδες/ντιβάνια/όλα, συνιστάται ανεπιφύλακτα πακέτο με το Battle Of Mexico City.
Sigur Ros - Ágætis Byrjun
Ξεχωριστό όσο και ιδιότροπο. Δημιουργικό όσο ελάχιστα. Ψηλά στη λίστα με τα άλμπουμ που πρώτη ακρόαση οριακά με έβγαλαν νοκ άουτ. Και όχι απαραίτητα με την τελείως καλή έννοια. Σημείο αναφοράς.
Μπόνους:
Anathema - Judgement
All our times will come, certain oblivion, leaving nothing but the memories of all the things you give. 
Korn - Issues
Ακόμα και σήμερα με ξεπερνάει κάπως ότι τραγούδια που ακούγονταν έτσι, τω καιρώ εκείνω έπαιζαν σε κυριολεκτικά pop επίπεδα.
Millencolin - Pennybridge Pioneers
Απλό, λιτό, απέριττο, τέλειο πανκρόκ. Γιατί τελικά ένα κουπλέ, ένα ρεφραίν κι ένα σκέιτ είναι αρκετά.
Nine Inch Nails - The Fragile
Τεράστιο. Επίσης, απαραίτητη αναφορά στο πέρασμα The Day The World Went Away από Person Of Interest. 
Red Hot Chili Peppers - Californication
Αποδεκτός ορισμός για κλασικό ροκ. Τι, όχι;
Τιιι ζήσαμε τότε??? Τι live ήταν αυτό???
