1999
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
-
Dropkick Murphys - The Gang’s All Here
Δεύτερος δίσκος από τα πρωτοπαλίκαρα της βοστονέζικης folk punk σκηνής και η απουσία του McColgan στο μικρόφωνο είναι αισθητή, καθώς ο νεοφερμένος Al Barr κάνει ό,τι μπορεί αλλά είναι πολύ πιο τυπικός hardcore/punk τραγουδιστής. Τα καλά νέα είναι ότι ο ηγέτης της μπάντας, Ken Casey, αρχίζει σιγά σιγά να συνειδητοποιεί το potential της δικής του φωνής και κάνει ένα - σχετικά δειλό ακόμα - step-up που τα επόμενα χρόνια θα κορυφωθεί και θα σφραγίσει το έργο των Murphys. Κατά τ’ άλλα το Irish folk στοιχείο, αν και ακόμα δεν έχει κυριαρχήσει όπως στη συνέχεια, ενισχύεται και παράγει την κορυφαία στιγμή του δίσκου, το καταπληκτικό Wheel of Misfortune, στα καπάκια κλαίμε με το The Only Road, φοβερή η διασκευή στο παραδοσιακό The Fighting 69th, κάποια μαλακία έχει παιχτεί με τα φωνητικά στο άλλο παραδοσιακό, το πασίγνωστο Amazing Grace (το ακούμε όπως πρέπει στο Live on St. Patrick’s Day), ενώ κάτι Devil’s Brigade και Curse of a Fallen Soul είναι για πολύ ξύλο. -
Emperor - IX Equilibrium
Έτσι πάει: Όταν κάτι είναι - επί της ουσίας - δική σου ευρεσιτεχνία το κάνεις ό,τι θέλεις, άμα σου γκαβλώσει το αποδομείς και το ξαναπαρουσιάζεις απ’ την αρχή, με την αυτοπεποίθηση ότι σε κάθε περίπτωση εσύ είσαι που θα καθοδηγήσεις τις εξελίξεις. Ο λόγος για το symphonic black metal, που οι Αυτοκράτορές του μετά από μόλις δύο (κλασικούς) δίσκους αισθάνθηκαν ότι ήταν ώρα να ανανεωθεί. Και το έπραξαν με τον γνωστό τους μεγαλειώδη τρόπο. Με κιθάρες, πλήκτρα και εναλλασσόμενα καθαρά/σκισμένα φωνητικά που όλα μαζί ως στοιχεία μοιάζουν να κοιτάνε αυστηρά προς το μέλλον και να περιφρονούν κάθε “trve” υπόνοια (άλλωστε συνολικά η ελίτ της νορβηγικής σκηνής είχε καταπιαστεί μ’ αυτό εκείνη την περίοδο, βλ. και παρακάτω). Τώρα εγώ μπορεί το IX Equilibrium να μην το έχω τόσο ψηλά όσο το In the Nightside Eclipse και ειδικά το Anthems to the Welkin at Dusk, αλλά δεν είναι εκεί η ουσία. Η ουσία είναι ότι οι Emperor μέτριο δίσκο δεν έβγαλαν ποτέ. -
Fleurety - Last-Minute Lies
Παραμένουμε στα φιόρδ αλλά περνάμε σε ακόμα πιο ρηξικέλευθες, ακόμα πιο avant-garde καταστάσεις. Οι εξελίξεις στους Fleurety καθυστέρησαν μετά το φοβερό και τρομερό Min Tid Skal Komme, λόγω εμπλοκής στα τεκταινόμενα στο στρατόπεδο των Mayhem, αφότου όμως ο Αλεξάντερ ξεμπέρδεψε μ’ αυτή την ιστορία κατέθεσε τούτο δω το EP, που το αποτελούν ίσως τα πιο γοητευτικά, παράξενα, στοιχειωτικά 20 λεπτά ηλεκτρισμένης μουσικής που έχω ακούσει ποτέ μου. Πλέον ακόμα και το progressive black metal ως μουσική βάση μοιάζει να μην επαρκεί για να εκφράσει τις ανησυχίες της μπάντας - μάλλον blackened jazz πρέπει να το πούμε αυτό το πράγμα που εκτυλίσσεται εδώ πέρα. Σχεδόν αποκλειστικά γυναικεία φωνητικά, αλλά πολύ μακριά από αιθέριες και σοπράνο λογικές, δυσαρμονικές κιθάρες, αλλόκοτες σαξοφωνικές μελωδίες, ένα εξαίσιο χάος που ανοίγει τον δρόμο για το ριζοσπαστικό μνημείο της επόμενης χρονιάς. -
In the Woods… - Strange in Stereo
Στο τρίτο αυτό άλμπουμ των In the Woods… ο ομφάλιος λώρος με το black metal έχει κοπεί πια (αν και το bm στοιχείο είχε ήδη περιοριστεί σε τέτοιο βαθμό που δεν είχαν απομείνει και πολλοί πιουρίστες να γκρινιάξουν) και έτσι γίνονται και με τη βούλα ένα συγκρότημα που παίζει εσωστρεφές / ενδοσκοπικό progressive rock, χωρίς να λείπουν πάντως και κάποιες ευρύτερα μεταλλικές παρεμβολές, for old times’ sake καταπώς φαίνεται. Τον πρώτο λόγο όμως έχουν οι Floyd (ως συνήθως), οι Dead Can Dance, οι King Crimson (minus the technical extravaganza), τέτοια πράγματα. Και το σταθερό μεγάλο όπλο των In the Woods…, η ικανότητά τους να εξυφαίνουν μοναδικά ζωντανές “εικόνες” σκοτεινών παθών και καταραμένης ποίησης. Από τα συγκροτήματα που βγαίνουν μια φορά τη δεκαετία και αν, και κανονικά θα έπρεπε να τα προσέχουμε σαν τα μάτια μας, αλλά συνήθως απλά τα παρακολουθούμε να λένε “τέρμα” και μετά κλαιγόμαστε. Τεσπά, αφού επανασυνδέθηκαν κι αυτοί, πάλι καλά. -
Iron Savior - Unification
Δύσκολα θα βρεθεί άλλη ευκαιρία να μπει σε λίστα Iron Savior δίσκος, οπότε αξιοποιείται αυτή η βδομάδα για λίγο appreciation στον αφανή ήρωα της γερμανικής power σκηνής, τον Piet Sielck, ο οποίος μεταξύ άλλων έχει συμβάλει στη σύνθεση κλασικών κομματιών των Helloween, επίσης στην παραγωγή δίσκων των Gamma Ray και των Blind Guardian, ενώ έχει συμμετάσχει ως guest σε albums των παραπάνω κι άλλων τόσων! Όσο για την μπάντα που έφτιαξε με τον παλιόφιλό του τον Κάι, μπορεί να μην έχει βγάλει κάποιο αριστούργημα του διαμετρήματος των προαναφερθέντων συγκροτημάτων, αλλά ειδικά στο Unification ικανοποιεί και με το παραπάνω, με ένα τευτονικό power αισθητά πιο heavy από τον μέσο όρο, το οποίο δεν αντλεί μόνο από Maiden αλλά και από Priest, και έχει και το χαρακτηριστικό γρέζι του Sielck που όταν το πρωτάκουσα πάνω από 20 χρόνια πριν, στο Coming Home από μια συλλογή της Noise (η οποία για κάποιο λόγο περιεχόταν σε compilation album των Stratovarius), μου κότσαρε στη μούρη ένα πλατύ χαμόγελο που δεν έχει φύγει ακόμα. Αυτό που λέμε “τίγκα μέταλ”. -
Lefay - The Seventh Seal
Το '99 οι ανυποψίαστοι σίγουρα θα βίωσαν οδυνηρή έκπληξη πατώντας play στο καινούργιο άλμπουμ που έγραφε “Morgana Lefay” απέξω, περιμένοντας να ακούσουν το γνώριμο μερακλίδικο, αμερικάνικης κοπής heavy/power της μπάντας και τελικά τρώγοντας στη μάπα μια νερόβραστη “ροκ” μαλακία. Οι πιο ενημερωμένοι, αντίθετα, τσίμπησαν κατευθείαν το Seventh Seal των Lefay, όπου είχε μετακινηθεί η δημιουργική ισχύς των ML, δηλαδή οι Rytkonen / Ericsson, και βρήκαν την υγειά τους με άλλη μια δισκάρα γεμάτη κοφτερά, thrashy riffs, υμνικές ρεφρενάρες και την trademark γρεζάτη φωνάρα του Τσάρλι. Άλλο ένα άλμπουμ ειδικών συνθηκών την επόμενη χρονιά και μετά από λίγα χρόνια θα λυνόταν το μπέρδεμα με την Black Mark και θα αποκαθίστατο η τάξη με το ποιος είναι ποιος εν πάση περιπτώσει, να μην μπλεκόμαστε κι εμείς με ονοματολογικές μπούρδες. -
Manticora - Roots of Eternity
Άλλη μία ιδιαίτερη περίπτωση της ευρωπαϊκής power metal σκηνής, οι Δανοί Manticora το '99 ξεπετάχτηκαν θαρρείς από το πουθενά για να παρουσιάσουν ένα ξεχωριστό κράμα power που ισορροπεί σχεδόν απόλυτα μεταξύ ευρωπαϊκού και αμερικάνικου ήχου, δανειζόμενο τα καλύτερα στοιχεία και από τους δύο “κόσμους”. Οι Manticora δεν κωλώνουν να απλώσουν ένα ωραίο πληκτράτο χαλάκι πάνω από ένα επιθετικό ριφ, ούτε αντίστοιχα να σκοτεινιάσουν αισθητά το κλίμα εκεί που το άρωμα γερμανικού έμενταλ πάει να κατακλύσει τον χώρο, ενώ δείχνουν ήδη και τα πρώτα σημάδια progressive νοοτροπίας, καθότι γενικά την ψάχνουν τη δουλειά με τις ενορχηστρώσεις και ορισμένες συνθεσεις τούς βγαίνουν πολύ όμορφα περιπετειώδεις. Στις επόμενες δουλειές τους θα ραφινάριζαν αρκετά αυτό το στυλ, αλλά και το Roots of Eternity για ντεμπούτο είναι άψογο. -
Marshall Law - Warning from History
Για όσους δεν τους ξέρουν (σχεδόν όλους δηλαδή, πολύ φοβάμαι), οι Marshall Law είναι από τα ελάχιστα βρετανικά αμιγώς heavy metal συγκροτήματα της μετα-NWOBHM εποχής και στα late 80s, παρά τη γενική αδιαφορία, κατάφεραν να βγάλουν έναν φοβερό ομώνυμο δίσκο Priest-ικού μέταλ, με έναν τραγουδιστή που η χροιά του θύμιζε Freddie Mercury (μπέσα), τρομερές κιθάρες και αρκετά party διάθεση - αναμενόμενα, βάσει και της εποχής. Τα χρόνια πέρασαν, οι Marshall Law όπως και τόσοι άλλοι διαλύθηκαν και όταν κατάφεραν να επανακάμψουν, τα feel-good vibes είχαν δώσει τη θέση τους σε οργή και μια ακατανίκητη επιθυμία για pure fuckin’ metal ass-kicking. Οι Metal Gods παραμένουν η βασική επιρροή, αλλά ας πούμε απλά ότι ενώ το ντεμπούτο είναι φάση British Steel / Screaming, το Warning from History είναι περισσότερο Painkiller… Οπότε καταλαβαίνετε τι γίνεται εδώ πέρα. Απαραίτητο άλμπουμ για κάθε πιστό του ατσαλιού, κατά τη γνώμη μου. -
Rotting Christ - Sleep of the Angels
Στο σβήσιμο της δεκαετίας οι εποχές δόξας του gothic metal σιγά σιγά παρέρχονται κι αυτές, αλλά ο Σάκης θέλει να πάρει μία τελευταία δόση σκοτεινού ρομαντισμού. Και πώς να μην τον αφήσεις, που το κάνει τόσο καλά. Έλα αρχηγέ μου, δώστου. Έτσι όπως ξέρεις, αμετανόητα κιθαριστικό dark metal, με τα χεβιμεταλλάδικα ριφ σου και τις χαρακτηριστικές σου μελωδίες, σαν Σειρήνες να καλούν τον Οδυσσέα να ξεχάσει την Ιθάκη και να αφεθεί στην ηδονιστική 90s παρακμή. Και νιώθω ότι σε κάποιο παράλληλο ομηρικό σύμπαν όντως το έκανε, με τα λόγια του Ποιητή να αντηχούν στο μυαλό του και να μονολογεί “…δεν ξέρω πια ποιος είναι ο προορισμός…”. Καλοί μας Rotting Christ, ωραία ήταν αυτή η περιπλάνηση στις σκοτεινές γοτθικές θάλασσες. Και το Sleep of the Angels ας λειτουργήσει ως χορταστικός επίλογος. Ώρα να πάμε Σπίτι. -
Satyricon - Rebel Extravaganza
Όπως έχω ξαναπεί, φανατικός των Satyricon δεν είμαι - τους παραδέχομαι όμως γι’ αυτό που κάνανε το ‘99 με το Rebel Extravaganza. Ενώ είχαν την επιλογή να συνεχίσουν στην κατεύθυνση του δημοφιλούς Nemesis Divina, δηλαδή λίγο κλασικό black metal, λίγο επικό/συμφωνικό, λίγο folk-οειδές κ.λπ., άντε και με κάποιες τροποποιήσεις εδώ κι εκεί, μην τους κατηγορήσουν και ότι επαναλαμβάνονται, και όλος ο κόσμος ευχαριστημένος, αυτοί κάνανε τη μεγάλη ανταρσία, και μάλιστα με υπερπαραγωγή, συμπλέοντας με το ρεύμα των black metal πρωτοπόρων της εποχής, βλ. βιομηχανικής αισθητικής ψυχωτικό bm που δεν κοιτάει πια προς το ρομαντικό χθες αλλά προς το δυστοπικό αύριο. Εννοείται ότι έχασαν (αρκετό) κόσμο τότε γι’ αυτή την τολμηρή τους κίνηση, αλλά κέρδισαν τελεσίδικα μια θέση στο κλαμπ των αναμορφωτών / οραματιστών του black metal. And mad respect for that. -
Septic Flesh - Revolution DNA
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι κάνω λάθος, αλλά ακούγοντας το Revolution DNA έχω την αίσθηση ότι οι Septic Flesh ήθελαν να φτιάξουν κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Να δημιουργήσουν κάτι όχι αποτρόπαια όμορφο, αλλά …σκέτο αποτρόπαιο. Έναν εσχατολογικό sci-fi εφιάλτη που θα κάνει τον ακροατή να νιώσει όσο πιο άβολα γίνεται. Πάνε τα Marble Smiling Face, Eldest Cosmonaut, Ophidian Wheel και λοιπά επικολυρικά - εδώ έχει μόνο θορυβώδη riffs, αινιγματικά synthesizers, εκούσια άσχημες μελωδίες, εναλλαγές ανάμεσα στα γνωστά brutal φωνητικά και σε “καθαρά” που γδέρνουν το αυτί (γιατί αυτό ήταν το ζητούμενο) και γενικότερα μια βαθιά κλειστοφοβική ατμόσφαιρα (ίσως πρόβα τζενεράλε για το side project των Chaostar, με βάση το ομώνυμο κομμάτι; Again, αυθαίρετη εικασία, από Chaostar μόνο κομμάτια έχω ακούσει) στη θέση της μέχρι τώρα “καβαφικής ελληνιστικής”, να το θέσω έτσι. Συνολικά, αυτός ο δίσκος είχε όλες τις προϋποθέσεις να μη μου αρέσει καθόλου, αλλά κάνει την ανατροπή χάρη στο μεγάλο του όπλο, την ένταση που ξεχειλίζει από κάθε πόρο του και αν είχε κι άλλη θα έσκαγε. Κι αυτό εγώ το εκτιμώ στο μέταλ μου. Πολύ. -
Sharatan - First Dawn
Α μωρή χεβιμεταλλάρα, τι έφτιαξες στα 1999; Εδώ έχουμε μια περίπτωση ακόμα πιο obscure απ’ ό,τι οι προαναφερθέντες Marshall Law, οπότε κανονικά θα έπρεπε να δώσω κάποιες πληροφορίες …έλα όμως που κι εγώ δεν έχω ιδέα! Το μόνο που ξέρω για τους Sharatan είναι ότι μας ήρθαν από Γερμανία και ότι το First Dawn demo είναι το μόνο πράγμα που κατάφεραν να ηχογραφήσουν πριν χαθούν στην αφάνεια. Ξέρω βέβαια και αυτό που έχει σημασία: ότι αυτό το ταπεινό ντεμάκι γαμάει ασύστολα. Κλασικό μέταλ με επική διάθεση, χωρίς όμως να μπορεί να χαρακτηριστεί full-on epic metal, μια πολύ χαρακτηριστική φωνή που βγάζει κάτι το ευγενές και καθάριο, και υπομονετικό χτίσιμο ατμόσφαιρας με πολύ όμορφες ακουστικές κιθάρες που κάνουν τα μετέπειτα μεταλλικά ξεσπάσματα να μετράνε ακόμα περισσότερο, π.χ. στο φανταστικό Fortress. Αν μπορείτε να φανταστείτε κάτι σε Longings Past αλλά χωρίς καθόλου επιτήδευση, έχετε μια ιδέα για το πώς ηχεί αυτό το κρυμμένο διαμάντι. -
Skyclad - Vintage Whine
Καταρχάς κάποια στιγμή να κάνουμε και ένα τουρνουά για πιο έξυπνους τίτλους δίσκων / κομματιών, να βγάλουμε τους Skyclad πρωταθλητές μακράν του δεύτερου. Τι σκέφτηκε πάλι ο τρελός: “Παλιό κρασί” της γκρίνιας = το να καταριέσαι μια γυναίκα. Ε βέβαια, τι άλλο; Φυσικά, επειδή μιλάμε για τον Walkyier, δεν θα μπορούσε να ασχολείται με την πρώην του μέσα από κοινοτυπίες, αντίθετα ρίχνει στο χαρμάνι με τον νταλκά του φιλοσοφικές, λογοτεχνικές αναφορές, αλληγορίες, ό,τι μπορείς να φανταστείς, και για άλλη μια φορά μεγαλουργεί. Δεν θα κάνω ξεχωριστές νύξεις σε στίχους που θεωρώ ιδιοφυείς, γιατί θα πρέπει να πιάσω κάθε κομμάτι ουσιαστικά. Ας πούμε λίγο για τη μουσική: Συνεχίζει πρακτικά από κει που το είχαν αφήσει οι Skyclad, δηλαδή folk metal σαφώς πιο “φωτεινό” πια, κάτι που μπορεί να φαντάζει παράταιρο αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι - ξαναδείτε λίγο τι λέει το Something To Cling To. Skyclad με Martin = όχι απλά ολόκληρο κεφάλαιο, ολόκληρο βιβλίο. Και εννοείται όχι bestseller. Τι είμαστε, τίποτα Dan Brown ή Λένα Μαντά; -
Sodom - Code Red
Welcome back boys! Ναι ΟΚ, το ξέρω ότι κάποιοι εκτιμούν και το Til Death Do Us Unite, και την έχει την πλάκα του, αλλά έπρεπε να φτάσουμε στο Code Red για να ολοκληρωθεί η thrash επάνοδος των Sodom, χωρίς “groove metal” αποπροσανατολισμούς, punk χαβαλέ και λοιπά καμώματα. Εδώ έχουμε μόνο ξύλο, ό,τι ταχύτητα και να γράφει το κοντέρ - mid tempo, crazy fast, “Motorhead”, your doom is coming κ.λπ. Θέλει μαστοριά για να το πετύχεις, και οι παλιοσειρές την έχουνε τη σκρόφα. Τελικά δεν ήταν και άσχημη χρονιά για το είδος το ‘99! Ο μπαρμπα-Θωμάς μπορεί να είναι ο θείος που δηλώνει ότι θα κάτσει με τη (thrash) νεολαία, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση όχι μόνο δεν κριντζάρουμε αλλά κάνουμε χώρο χεσμένοι από τη χαρά μας, έλα θείο κάτσε και πες μας καμιά ιστορία από τα 80s. Δεν μπορώ να σκεφτώ πιο διασκεδαστικό τρόπο να περάσει η ώρα σ’ αυτό το πανηγύρι των μοδάτων. -
Swan Christy - Today Died Yesterday
Εντάξει, αυτοί δεν έχουν τον θεό τους. Μόλις έναν χρόνο πριν είχαν μαγέψει (όσους έδωσαν βάση τέλος πάντων…) με το One with the Swan, το οποίο περιέκλειε τέτοιον πλούτο ιδεών και συναισθημάτων που οι περισσότερες μπάντες δεν καταφέρνουν να έχουν σε ολόκληρη τη δισκογραφία τους. Και στα καπάκια πήγαν και το επανέλαβαν με το Today Died Yesterday. Ακόμα πιο θεατρικό, ακόμα πιο λυρικό, ακόμα πιο εκφραστικό. Όχι μόνο πλέον με ένα βιολί να συνοδεύει το εξαίσιο πιάνο του Ηρακλή Γιαλαντσίδη, αλλά με ολόκληρο ανσάμπλ μουσικής δωματίου να έχει στηθεί και να βάζει υπέροχες πινελιές στον μουσικό καμβά των Swan Christy. Οι δε κιθάρες φαινομενικά σε δεύτερο πλάνο, ώρες ώρες όμως να φτύνουν κάτι σολίδια που λες πάει, στα καλά καθούμενα έγινα εκείνος ο ήρωας του Σαραμάγκου (
). Αν έγραφε τέτοιες μουσικάρες συγκρότημα νορβηγικό, αγγλικό κ.ο.κ., μόνο πίπες δεν θα τους παίρναμε. Αυτούς όμως, που είναι δικοί μας, τους έχουμε στο κλάσιμο. -
Wolf - S/T
Σόρι αλλά θα το ξαναπώ: Μωρή χεβιμεταλλάρα, τι έφτιαξες στα 1999! Ε, τώρα, αν δεν ξέρετε ούτε τους Wolf, θα πάω να πηδηχτώ απ’ το παράθυρο. Από τα σημαντικότερα συγκροτήματα της αναβίωσης του κλασικού μέταλ στα 00s, ή NWOTHM ή NWOSTM ή όπως αλλιώς ονομάστηκε τέλος πάντων, που ΟΚ κάπου καταλαβαίνω την εμμονή στα ακρωνύμια γιατί η σημειολογία είναι εκεί: Όλη η αισθητική των Wolf μοσχοβολάει NWOBHM από χιλιόμετρα - τα ριφ είναι καρφί Priest, οι δισολίες είναι καρφί Maiden, η φωνή του Niklas “Viper” ίπταται πάνω από τη μεταλλογιορτή. Και το τελικό αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος που από τα πρώτα δευτερόλεπτα του In the Shadow of Steel σε γραπώνει απ’ τα μούτρα και δεν σ’ αφήνει μέχρι το σβήσιμο του In the Eyes of the Sun, κάπου σαράντα λεπτά αργότερα. Μέταλ μου σε αγαπώ, να ξενερώσω δεν μπορώ, θα το φωνάζω δυνατά… δικό σας.
Tier A
-
Ark - S/T
Τόρε - Ρόι σημειώσατε 1! Εντάξει, καλοί και οι Kamelot, αλλά από κει κάτι λείπει ώστε να αναπαραχθεί έστω ένα μέρος της μαγείας των διαλυθέντων Conception, και μαντέψτε πού το βρίσκουμε: Στο καινούργιο συγκρότημα του Νορβηγού μάγου της κιθάρας, τους Ark. Είναι αυτή η αίσθηση μόνιμης περιπέτειας και αναζήτησης, ότι όταν λέμε progressive metal εννοούμε 100% progressive και 100% metal, με νεύρο, ενέργεια, πηγαία μελωδικότητα, απρόβλεπτες αλλαγές και στροφές που σε στέλνουν για τσάι. Το μόνο ερωτηματικό ίσως ήταν ο τομέας των φωνητικών, καθότι ως γνωστόν δεύτερος Ρόι Καν δεν υπάρχει. Αλλά κι εκεί οι Ark μας βγάζουν ασπροπρόσωπους, επιστρατεύοντας την πληθωρική φωνάρα του Jorn Lande. Ό,τι χάνουμε λοιπόν σε εύθραυστη, εσωστρεφή συγκίνηση, το αναπληρώνουμε σε vintage χαρντροκάδικη αισθαντικότητα. Ομολογουμένως ιδιότυπος συνδυασμός μουσικής - φωνής, από τη στιγμή όμως που τον συνηθίζεις ζητάς συνέχεια “κι άλλο, κι άλλο”. -
Dream Theater - Metropolis Part 2: Scenes from a Memory
Ο πρώτος δίσκος που άκουσα από Theater παραδόξως δεν κατέληξε να είναι ο αγαπημένος μου, σε τελική ανάλυση βέβαια όχι και τόσο παραδόξως καθότι ακολούθησαν τα Images…, Awake, When Dream… με το στοιχείο - όλα τα λεφτά στην ιστορία της μπάντας, και κακά τα ψέματα, καλός ο Sherinian, καλός και ο Rudess, αλλά μετά την αποχώρηση του Kevin Moore κάτι χάθηκε στους Theater και δεν ξαναβρέθηκε ποτέ. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι δεν έβγαλαν κι άλλους δυνατούς δίσκους. Και ο καλύτερος απ’ αυτούς είναι μάλλον το Scenes from a Memory, ένα πραγματικά μεγαλόπνοο έργο, ίσως πιο μεγαλόπνοο απ’ ό,τι μπορούσε να υποστηριχθεί αλλά σε κάθε περίπτωση με μεγάλες κομματάρες, από τις οποίες για μένα ξεχωρίζει σαφέστατα το μεθυστικό Home, εμπνευσμένο από το κορυφαίο γκρουπ στον κόσμο, με την παραζάλη του να με συνταράζει στο διηνεκές. -
Grip Inc. - Solidify
Τι είναι ακόμα καλύτερο από τους Lombardo / Sorychta / Chambers να τα σπάνε όλα Slayer-ικώς αλλά και με ολίγη από πειραματισμό εδώ κι εκεί; Οι Lombardo / Sorychta / Chambers (+Carruthers στο μπάσο εδώ) να τα σπάνε όλα Slayer-ικώς αλλά με ακόμα περισσότερο πειραματισμό! Και αυτό είναι για μένα το στοιχείο - κλειδί με αυτό το φανταστικό συγκρότημα και που με κάνει να θεωρώ - σε αντίθεση μάλιστα με τη γνώμη της πλειοψηφίας, απ’ ό,τι έχω καταλάβει - ότι σε κάθε δίσκο γίνονταν ακόμα καλύτεροι, πιο πλούσιοι ηχητικά, πιο προκλητικοί. Και μάλιστα όχι μόνο χωρίς να χάνουν σε ένταση και επιθετικότητα αλλά σε σημεία πολλαπλασιάζοντάς τες κιόλας: Αρκεί να ακούσει κανείς τον καταιγισμό ενός Amped ή την έκρηξη ενέργειας ενός Verräter (Betrayer), με τον αείμνηστο Gus να ακούγεται τόσο πωρωτικός που σκέφτομαι καμιά φορά μήπως τελικά ήταν ο απόλυτος thrash metal τραγουδιστής. -
Madder Mortem - Mercury
Το ντεμπούτο ενός συγκροτήματος που βλέπω να γίνεται θαμώνας στις λίστες μου για το υπόλοιπο του 2023. Σ’ αυτόν τον πρώτο δίσκο βέβαια οι Νορβηγοί ακόμα δεν έχουν αναπτύξει πλήρως το καθαρά δικό τους ύφος για το οποίο τους λάτρεψα προσωπικά, θα έλεγα μάλιστα ότι το Mercury έχει μια μοναδικότητα σε σχέση με την υπόλοιπη δισκογραφία τους, όντας το πιο εμφανώς ατμοσφαιρικοντούμ άλμπουμ τους, ήδη όμως φέρει πολλά από τα στοιχεία που θα χαρακτήριζαν και τις επόμενες δουλειές τους, όπως αυτή η παρακμιακά σκοτεινή ατμόσφαιρα, η επιμονή σε δύσκολες / απαιτητικές / μη προφανείς δομές και, φυσικά, πάνω απ’ όλα η συγκλονιστική φωνή της Agnete M. Kirkevaag, μιας τραγουδίστριας που δεν έχει εισπράξει παρά ένα κλάσμα της αναγνώρισης άλλων γυναικών στον χώρο αλλά για μένα όχι μόνο δεν υστερεί, τουναντίον ώρες - ώρες τολμώ να πω ότι είναι η αγαπημένη μου σε όλο το μέταλ (!). -
My Dying Bride - The Light at the End of the World
Μετά τη μουντάδα του Like Gods of the Sun (worked) και τις λαμαρινιές του 34.788%… Complete (didn’t work that well), στο The Light at the End of the World οι MDB επιστρέφουν στο ελεγειακό ύφος των Turn Loose the Swans και The Angel and the Dark River, που τους έκανε γνωστούς, και δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο χαρούμενος γι’ αυτό. Ακόμα και η απουσία του βιολιού του Martin Powell, που σίγουρα πολλοί είχαν στοιχηματίσει ότι θα ήταν συντριπτικό πλήγμα, ξεπερνιέται πανηγυρικά, χάρη στα υπέροχα πλήκτρα του Jonny Maudling που αναπληρώνουν το κενό και συνδιαλέγονται πανέμορφα με τις κιθαριές του Andrew Craighan, συμβάλλοντας στη δημιουργία της μοναδικής ατμόσφαιρας του δίσκου. Όσο δε για τον Aaron (που εδώ επαναφέρει και τα brutal φωνητικά) τι να πει κανείς… Σίγουρα δεν θα μπει ποτέ σε λίστα με τις καλύτερες μέταλ φωνές, αλλά αν μου ζητούσαν να ονομάσω έναν τραγουδιστή που μου περνάει ότι εννοεί κάθε λέξη που τραγουδάει, αυτόν θα έλεγα. -
Opeth - Still Life
Ένα βήμα πριν τη μεγάλη τους καλλιτεχνική εκτόξευση (και λίγο ακόμα πριν την εμπορική καταξίωση), οι Opeth δημιουργούν άλλο ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ. Ο γόνιμος διάλογος ανάμεσα στο progressive rock και στο ατμοσφαιρικό death metal παράγει riffs και ακουστικές μελωδίες που εντυπωσιάζουν διαρκώς με την εφευρετικότητά τους και, το κυριότερο, καταφέρνουν να μην ακούγονται ποτέ παράταιρα μεταξύ τους. Σύγκρουση υπάρχει προφανώς, αλλά είναι από τις παραγωγικές, δημιουργικές συγκρούσεις, με τις αντίρροπες τάσεις να αλληλοεξυπηρετούνται διαλεκτικά και να ανεβάζουν η μία την άλλη. Μάλλον επειδή και τα 60+ λεπτά του Still Life διαπερνά σαν κλωστή μια ενιαία ατμόσφαιρα που συνενώνει τα αντιθετικά στοιχεία και σε τοποθετεί συναισθηματικά μέσα στη φύση. Σε κάποιο πυκνό δάσος που πότε σε γαληνεύει και πότε σε αναστατώνει με την αρχέγονη, αφιλόξενη, απρόβλεπτη μεγαλοπρέπειά του. Γλαφυρό άλμπουμ - ορίστε, αυτός είναι ο χαρακτηρισμός που ταιριάζει σ’ αυτόν τον δίσκο, όπως και στον διάδοχό του άλλωστε. -
(The Lord Weird) Slough Feg - Twilight of the Idols
Δεύτερος εντυπωσιακός δίσκος απ’ αυτή την one-of-a-kind μπάντα, που προσωπικά την κατατάσσω στο epic metal, περισσότερο για να συνεννοούμαστε βέβαια, να έχουμε έναν γενικό μπούσουλα, γιατί ό,τι κάνουν οι Slough Feg το κάνουν με τον δικό τους τρόπο. Η εισαγωγή με τις σκωτσέζικες γκάιντες σε βάζει σε ένα κλίμα αρχέγονου μυστικισμού και για τα υπόλοιπα σαραντακάτι λεπτά (btw, επιτέλους ένα late 90s άλμπουμ με τη σωστή διάρκεια) βομβαρδίζεσαι με ριφάρες Irish folk αισθητικής και κομματάρες για τις οποίες θα ήταν περήφανοι οι cult ήρωες του αληθινού μέταλ, Brocas Helm - γιατί όταν είσαι τόσο γαμάτη μορφάρα όπως ο Mike Scalzi, έχεις και τις καλύτερες επιρροές, και μαθαίνεις και μπαλίτσα τον κόσμο (Legend!). Τελευταίος δίσκος τους όπου λειτουργούν ως τρίο, την επόμενη χρονιά έχουμε μια προσθήκη που θα απογειώσει δημιουργικά την μπάντα ενώ παράλληλα θα μας προετοιμάσει για την επικείμενη εποποιία άλλου ενός φανταστικού συγκροτήματος. -
Testament - The Gathering
Αυτή κι αν είναι επιστροφή - επίδειξη δύναμης. Για το μεγαλύτερο μέρος των 90s οι Testament προσπαθούσαν να βρουν τον βηματισμό τους, και τα κατάφεραν στα χασομέρια της δεκαετίας. Διαισθανόμενοι τον thrash αναβρασμό γύρω τους, ανανεώνουν τις δυνάμεις τους, ενισχύονται με μεταγραφές - κράχτες και με νέα ορμή δείχνουν σε όλο τον ντουνιά πώς γίνεται. Το ξέρω ότι θα ακουστεί υπερβολή, αλλά για μένα το The Gathering κοιτάει στα μάτια τα κλασικά Testament albums των late 80s, για να μην πω ότι σε σημεία τα ξεπερνάει κιόλας. Μέγας Eric Peterson παίρνει ζωές με τα δολοφονικά ριφ του, θηριώδης Chuck Billy για άλλη μια φορά ο απόλυτος σκληρός καργιόλης του θρας - πόσο σκληρός; Πριν μπει στο στούντιο ήπιε ένα μπολ καρφιά …χωρίς γάλα - και για τον Lombardo πια τι να πει κανείς, διπλή επιβεβαίωση της κυριαρχίας του μέσα στο ‘99. Δίσκος - δυναμίτης like the good ol’ days. -
Theory in Practice - Armageddon Theories
Απ’ ό,τι φαίνεται, και αυτή τη βδομάδα θα είμαι ο μοναδικός που τίμησε τους φοβερούς Σουηδούς tech-deathsters Theory in Practice. Δεν πειράζει ρε παίδες, τυχερά είναι αυτά. Στη δουλειά σας εσείς: Να παράγετε το πιο γαμηστερό / χορταστικό technical death metal που άκουσε ποτέ η Ευρώπη από δικό της συγκρότημα. Η συγκεκριμένη αναφορά δεν είναι καθόλου τυχαία - οι Theory in Practice έχουν καθαρά δικό τους ύφος που κρατάει αποστάσεις και από τις δύο βασικές τάσεις του (κυρίαρχου στο υποείδος) βορειοαμερικάνικου ήχου, δηλαδή και από τη σοφιστικέ / τζαζίστικη άποψη που ήταν ο κανόνας στις αρχές των 90s, και από τη ρομποτική / απάνθρωπη brutal νοοτροπία που (δυστυχώς) επικράτησε τις τελευταίες δεκαετίες: Τούτοι δω, αντίθετα, παίρνουν μεν την υπερτεχνική πλευρά του ήχου και ξεσαλώνουν, ως είθισται, παράλληλα όμως την μπολιάζουν με γενναίες δόσεις Γκέτεμποργκ μελωδικότητας, ακόμα και black metal νύξεις, και πάνε το όλο θέμα της ατμόσφαιρας πολλά επίπεδα παραπέρα. Πολύ ιδιαίτερος, πληθωρικός, οργιώδης δίσκος, ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Το 1999 λοιπόν ήταν το χρονικό σημείο μηδέν γι’ αυτό που ονομάστηκε mathcore (παρεμπιπτόντως δεν μου άρεσε ποτέ σαν όρος, πολύ καλύτερα να το λέγανε ξέρω γω progressive metalcore ή avantgardecore ή κάπως έτσι - αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια). Μετά τις τροχιοδεικτικές βολές των προηγούμενων ετών, “φέτος” έχουμε δύο από τα πιο μεγαλειώδη μνημεία του ήχου. Το ένα σίγουρα πολλοί έχουν μαντέψει ποιο λέω, το άλλο είναι το We Are The Romans των Botch.
Summary
Ένα άλμπουμ που πραγματικά προκαλεί ίλιγγο με τα ασταμάτητα, κυκλικά / ατονικά του riffs, τα noise ξεσαλώματα, τους jazz ρυθμούς του. Η υλοποίηση ενός καινοφανούς οράματος για τη σκληρή μουσική, ένα άλμα προς το μέλλον, που όσοι νιώσανε τους μετασεισμούς που προκάλεσε δεν ξανακοίταξαν ποτέ πίσω.
It’s your fault, fucking up the kids
NUMBER FOUR
.............
13 Μαΐου 1999. Τι μέρα. Τα 32α γενέθλια του Chuck. Η κυκλοφορία του μοναδικού άλμπουμ των Control Denied. Και η μοιραία διάγνωση, η αρχή του τέλους. Πόσα πράγματα σε μία μέρα μέσα.
Το Fragile Art of Existence είναι εκ των πραγμάτων αδικημένος δίσκος. Δύσκολο να τον ακούσεις χωρίς να σκέφτεσαι τι τράβηξε ο Chuck από τότε και για τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του. Βαριά η σκιά που πέφτει. Και πιο βασανιστική απ’ όλες η εξής σκέψη: Το είχε διαισθανθεί; Το έβλεπε να έρχεται;
Δεν έχω όρεξη για πολλές μουσικές περιγραφές. Και είμαι σίγουρος ότι όλοι όσοι νιώθουν πως το έργο του Chuck τούς έχει καθορίσει σε έναν βαθμό, καταλαβαίνουν πώς το λέω. Για ένα πράγμα να είμαστε ξηγημένοι: Το Fragile… είναι δίσκος των Death. Δεν έχει σημασία τι γράφει απέξω, δεν έχει σημασία ποιος τραγουδάει. Είναι Death δίσκος. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται, μουσικά, συναισθηματικά, ιστορικά.
Απλά, ρε Chuck, το ήξερες;
+ εξώφυλλο της χρονιάς
NUMBER THREE
.............
Πολλά πράγματα λέμε για τον θάνατο, στην προσπάθειά μας να εκλογικεύσουμε την πιο παράλογη, ακατανόητη πλευρά της ύπαρξής μας. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής. Είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο. Συμφιλιώσου με την ιδέα.
Ωραία ιστορία. Στον Warrel Dane πείτε την (ή να προλαβαίνατε να του τη λέγατε όσο ζούσε). Και στον καθέναν που δεν “έχασε” απλώς δικό του άνθρωπο. Του τον κλέψανε.
Και σ’ αυτόν εδώ τον δίσκο, που καλά τα έχετε πει για τη θαυμαστή ποικιλομορφία του, το βασικό είναι αυτό. Αυτό το γιγαντιαίο “γιατί”. Ο πόνος, η οργή, η άρνηση. Όχι, δεν γίνεται να συμβαίνει σε μένα αυτό το πράγμα.
Το Dreaming Neon Black μπορεί να μην είναι ο καλύτερος δίσκος των Nevermore. Ή μπορεί και να είναι. Δεν ξέρω. Δεν έχει σημασία. Είναι ο πιο συνταρακτικός. Ο πιο δύσκολος. Ο πιο ψυχοβγαλτικός. Τι 10 στα 10 μου λέτε. Άπειρο στα 10. Εκτός κι αν μπορεί να μετρηθεί το μέγεθος της ανθρώπινης ασημαντότητας μπροστά στη random τραγωδία.
NUMBER TWO
.............
…πού είχαμε μείνει λοιπόν;
Α ναι. Στις τελευταίες νότες του Satanic Art.
Α ρε Dødheimsgard, ποιες Γυμνοπαιδιές και ποιες Γνωσσιανές τώρα, Wrapped in Plastic λέμε, να μουρμουρίζεις “κάτι νιώθω τώρα μ’ αυτό το πιάνο, αλλά ανάθεμα κι αν μπορώ να το περιγράψω”. Κάτσε να βάλουμε τώρα στα καπάκια το 666 International.
Ώπα. Wrapped in Plastic - Revisited! Αυτό το Shiva-Interfere δέρνει άσχημα όμως, πωπωπωπωπώ. Αυτό κάνει το υπόλοιπο black metal να ακούγεται σαν μουσική του 17ου αιώνα ρε. Βικότνικ επισήμως ο ηγέτης της επαναστατικής πτέρυγας του bm. Και μετά Symptom. Μα τις χίλιες φάλαινες της Βόρειας Θάλασσας, τι λυσσασμένη επίθεση στις αισθήσεις είναι αυτή. Αλντράν αγόρι μου, θέλω να ηρεμήσεις λίγο αλλιώς ζουρλομανδύα. Ω, κι άλλος Erik Satie. Πόσο απίστευτη παίζει να είναι η ατμόσφαιρα αυτού του δίσκου.
Χωρίς πολλά πολλά, υπάρχει “black metal πριν το 666 International των DHG” και υπάρχει και “black metal μετά το 666 International των DHG”. Το επίπεδο της φαντασίας, της δημιουργικότητας, της δαιμονισμένης έμπνευσης, έχει πάει τόσο μακριά που οι άλλοι δεν το βλέπουν καν. Ξεχάστε τις Βιομηχανικές Επαναστάσεις κι αυτά. Η Μαυρομεταλλική Επανάσταση είναι εδώ. Εννοείται μέσα στους τρεις αγαπημένους μου bm δίσκους ever.
Are they not our superheroes?
NUMBER ONE
.............
Νάτους.
Έπειτα από δύο χρόνια εξάσκησης στα underground hardcore clubs του New Jersey, τρομοκρατώντας το άπαν σύμπαν με τις όχι απλά έντονες αλλά οριακά επικίνδυνες συναυλίες τους, συγκεντρώνοντας κάθε ικμάδα υπομονής ώστε να μη λένε συνεχώς “βούλωστο πια!” σε όλους τους μυστήριους που τους “εξηγούσαν” γιατί δεν πρέπει να τρώνε κρέας και γιατί μία μπιρίτσα είναι το Evil itself, και δύο καταστροφικά EPs μετά, που έκαναν όλη την ανατολική ακτή των ΗΠΑ να ψάχνεται, επιτέλους ήρθε η ώρα για το full-length ντεμπούτο των The Dillinger Escape Plan.
Calculating Infinty λοιπόν. Ο πιο δύσκολος δίσκος για τον οποίο έχω γράψει στο παιχνίδι. Ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές νιώθω μια αμηχανία. Τι στομπούτσο να πω, διάολε. Να κάνω μια γενική περιγραφή του δίσκου; Να κάνω συγκεκριμένες αναφορές σε κομμάτια; Να μιλήσω για την ιστορική σημασία του, ως ακρογωνιαίου λίθου του mathcore/metalcore;
Από τα παραπάνω άλλα είναι λίγο πολύ γνωστά, ενώ άλλα αποτελούν ασκήσεις στη ματαιότητα. Σίγουρα το ψυχανεμίζονταν και οι ίδιοι, και μάλλον γι’ αυτό διάλεξαν τον συγκεκριμένο τίτλο. Γιατί, όντως, το να προσπαθείς να αποτυπώσεις σε λέξεις το οργανωμένο χάος της μουσικής των DEP είναι ακριβώς σαν αυτό το πράγμα, να προσπαθείς να Υπολογίσεις το Άπειρο.
Ας τα παρατήσω καλύτερα, δεν γίνεται. Ας περιοριστώ στο να αναφέρω ότι άλλος δίσκος με την ένταση, σε σημείο πανζουρλισμού, του Calculating Infinity, απλά δεν υπάρχει. Κάποιοι μετέπειτα δίσκοι, μετρημένοι στα δάχτυλα, μερικοί εξ αυτών από τους ίδιους τους DEP, έφτασαν κοντά στο να αναπαράγουν αυτή την παράνοια, αλλά έχω την εντύπωση ότι κανένας δεν τα κατάφερε.
Στρογγυλοκάθεται εκεί στον θρόνο του, διασκεδάζει με τον όλεθρο που σπέρνει κάθε ακρόασή του, ειδικά στους ανυποψίαστους, χαμογελάει σαρδόνια με τις - φιλότιμες κατά τ’ άλλα - προσπάθειες να αποκρυπτογραφηθεί ο κώδικας που αποτελεί τη μουσική του βάση.
Ο πιο πουτάνα-όλα δίσκος που ηχογραφήθηκε ποτέ.-
.jpg)
