Προς φίλους παρατασακηδες (ξέρουμε ποιοι είστε 
)
Βάζετε τα πέντε δισκία στη φόρμα στο δεύτερο ποστ όπως ειπώθηκε από τον τίμιο γίγαντα @pantelis79 (παρατασακιας και αυτός, όπως και ο Αργύρης) μπαμ μπαμ, και παραδίδετε το κλινοσκέπασμα αύριο ή οπότε μπορείτε ώστε να το έχετε περιποιημένο και να το χαρούν τα μάτια μας
1. The Hellacopters - Grande Rock
Ο αγαπημένος μου και πιο πολυακουσμένος μου δίσκος από τους Σουηδάρες. Τον είχα μάθει από μια κριτική του Καραολίδη στο Ποπ + Ροκ, που με είχε κάνει να τον αγοράσω (άλλες εποχές τότε λέμε). Χύμα rock ‘n’ roll, σε Kiss φόρμες, με εκπληκτικές μελωδίες, φοβερό παίξιμο και τη μία τραγουδάρα να διαδέχεται την άλλη ασταμάτητα. Τρελό flow λέμε, με παρασύρει σε κάθε, μα κάθε άκουσμα. Επίσης, τρομερό άνοιγμα με Action De Grâce και ΑΚΟΜΑ ΚΑΛΥΤΕΡΟ με Renvoyer, ιδανικά και τα δύο για να σε καλωσορίσουν και για να σε αποχαιρετήσουν. Τιμήστε.
2. Red Hot Chili Peppers - Californication
Μακάρι η δεύτερη επιστροφή του Frusciante να ήταν έστω και κατά 20% σαν αυτήν εδώ. Μιλάμε ότι το κομμάτι του παζλ που έλειπε, ξαναμπήκε στη θέση του. Τρομερή δισκάρα, απίστευτα singles, απίστευτα δυνητικά singles, καλοκαιρινός δίσκος τον οποίο είχα λιώσει όταν βγήκε και εξακολουθώ να ακούω πάρα πάρα πολύ ευχάριστα.
3. Porcupine Tree - Stupid Dream
Στροφή σε πιο εμπορικό ήχο, αλλά όλοι εξακολουθούν να αδιαφορούν. Δεν πειράζει Steven-άρα μας, εμείς είμαστε εδώ. Τα prog στοιχεία εξακολουθούν να υπάρχουν όπως δείχνουν κομμάτια σαν το ΕΠΟΣ “Even Less” (αναζητούμε την πλήρη έκδοση στο “Recordings” του 2001 με τα …leftovers 
από “Stupid Dream” και “Lightbulb Sun”), το “Don’t Hate Me” και το “Stop Swimming”, ο Wilson γράφει κομματάρες όπως το “Piano Lessons”, το “Pure Narcotic” και το “Stranger By The Minute” που τα ακούει όμως μόνος του. Κρίμα, αδικημένη μπάντα, ο κόσμος έχασε τα καλύτερά της χρόνια.
4. Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory
Νομίζω ότι έχετε πει τα περισσότερα. Οι Dream Theater βγάζουν το τελευταίο τους αριστούργημα σε μια δεκαετία που είχε μόνο τέτοια γι’ αυτούς. Το αγόρασα όταν βγήκε και το έλιωσα όταν βγήκε. Ακόμα μεγαλειώδες το θεωρώ, ευτυχώς τους είχα δει κιόλας τότε, το είχαν παίξει και ολόκληρο (και κλείσιμο με Trooper στο encore 
).
5. Madrugada - Industrial Silence
Ήταν λίγο σοκ η πρώτη επαφή. Χαρακτηριστικότατη η αλάνθαστη φωνή του Hoyem οι κιθαριές του Buras φαίνονταν από τότε ότι γαμούσαν, κάτι πολύ ωραίο φάνηκε να γεννιέται εδώ. Μας συστηθήκανε με τη λυρική τους πλευρά στο προσκήνιο, αλλά στα επόμενα το γυρίσανε λιγάκι (εμένα μου αρέσανε και περισσότερο, μπορώ να πω).
Honorable mentions:
Moby - Play
Δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξέρετε τα μισά τραγούδια από εκεί μέσα.
Death in Vegas - The Contino Sessions
Συνεργασίες με Iggy, με Bobby από Primal Scream, με Jim από The Jesus & Mary Chain, και εμπνευσμένα κομμάτια ηλεκτρονικού rock.
dEUS - The Ideal Crash
Μια από τις καλύτερες rock μπάντες των '90s στον καλύτερό της, μάλλον, δίσκο. Έχει “Sister Dew”, έχει “Instant Street”, είναι πολύ ωραίος δίσκος ρε.
Mr. Bungle - California
Από τους καλύτερους δίσκους που έχει βγάλει ο Patton.
Foo Fighters - There Is Nothing Left to Lose
Πιο πεσμένα πράγματα εδώ μετά τις δύο πρώτες δισκάρες, αλλά έχει Learn To Fly, οπότε τέλος κουβέντας.
Nine Inch Nails - The Fragile
Ένα ακόμα έπος από τον Trent, το οποίο έκανα χρόνια να εκτιμήσω.
Creed - Human Clay
Ο Stapp εδώ δεν ακούγεται τόσο πολύ σαν τον Vedder, τα κομμάτια γίνονται λίγο πιο radio friendly στα δικά μου αυτιά, το αποτέλεσμα παραμένει πολύ καλό.
Rage Against the Machine - The Battle of Los Angeles
Για μένα, επιστροφή στη φόρμα μετά το στριφνό δεύτερο. “Testify”, “Guerilla Radio”, “Calm Like a Bomb” και “Sleep Now in the Fire” τραβάνε το μεγαλύτερο κουπί. Κορυφαίος τίτλος το “Voice of the Voiceless” .
Blur - 13
Η τελευταία δισκάρα μιας μεγάλης μπάντας. Νομίζω πιο κιθαριστικό και εσωστρεφές από τα προηγούμενα.
Muse - Showbiz
Η πρώτη δισκάρα μιας μεγάλης μπάντας μας προειδοποίησε από την αρχή ότι πάνε για μεγάλα πράγματα.
Εξαιρετικη λιστα, μπορω να πω οτι συμφωνω σχεδον με ολα σου τα σχολια, απλα ηθελα να προσθεσω και το Born Of A Broken Man εδω περα, ισως το πιο αρρωστο ριφφ που εχει γραψει ο Μορελλο. Θυμιζει παραδοξως Dream Theater
Πε μου καμάρι μου, να σε ξεμπερδέψω!
Mic Check ρε
30η εβδομάδα - 1999
63 συμμετέχοντες
Παρουσιολόγιο:
Κλείσαμε δεκαετία, 30ετία, χιλιετία ??? Μαγικα 90ς σας ευχαριστούμε, μας περιμένουν τα θολά 00ς…
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 86 |
|---|---|
| Nevermore - Dreaming Neon Black | 83 |
| Slipknot - Slipknot | 69 |
| Dødheimsgard - 666 International | 46 |
| Red Hot Chili Peppers - Californication | 45 |
| Anathema - Judgement | 35 |
| Amorphis - Tuonela | 30 |
| Opeth - Still Life | 30 |
| Blink 182 - Enema of the State | 28 |
| Paradise Lost - Host | 25 |
| Τρυπες - Μεσα στη Νύχτα των Άλλων | 20 |
| Rage Against the Machine - Battle of Los Angeles | 19 |
| Χάσμα - Τα χρώματα του μίσους | 18 |
| Testament - The Gathering | 17 |
| Dillinger Escape Plan – Calculating Infinity | 15 |
| In Flames - Colony | 14 |
| My Dying Bride - The Light at the End of the World | 14 |
| Neurosis - Times Of Grace | 13 |
| Control Denied - The Fragile Art Of Existence | 11 |
| Korn - Issues | 11 |
| Muse - Showbiz | 10 |
| Doomsword - Doomsword | 9 |
| Lake of Tears – Forever Autumn | 9 |
| Madrugada - Industrial Silence | 9 |
| Catharsis - Passion | 8 |
| Drive-By Truckers - Pizza Deliverance | 8 |
| Immortal - At the Heart of Winter | 8 |
| Machine Head - The Burning Red | 8 |
| Nine Inch Nails - The Fragile | 8 |
| Porcupine Tree - Stupid Dream | 8 |
| Rotting Christ - Sleep of the Angels | 8 |
| In The Woods… - Strange in Stereo | 7 |
| Katatonia - Tonight’s Decision | 7 |
| Kreator - Endorama | 7 |
| Agalloch - Pale Folklore | 6 |
| Dark Tranquillity - Projector | 6 |
| Moby - Play | 6 |
| Panx Romana - Κράτος Κλειστόν | 6 |
| The Hellacopters - Grande Rock | 6 |
| Behemoth - Satanica | 5 |
| Chris Cornell - Euphoria Morning | 5 |
| Crude - 1999 | 5 |
| Dredg- Leitmotif | 5 |
| Godspeed You! Black Emperor - Slow Riot for New Zero Kanada | 5 |
| Gustavo Cerati - Bocanada | 5 |
| Sigur Ros - Ágætis Byrjun | 5 |
| Wilco - Summerteeth | 5 |
| Β. Παπακωνσταντίνου/Θ. Μικρούτσικος - Θάλασσα στη Σκάλα | 4 |
| American Football - American Football | 4 |
| Botch - We Are The Romans | 4 |
| Coil - Musick To Play In The Dark | 4 |
| Edguy - Theater of Salvation | 4 |
| Limp Bizkit - Significant Other | 4 |
| Marduk - Panzer Division Marduk | 4 |
| Nagelfar - Srontgorrth | 4 |
| Pentagram - Review Your Choices | 4 |
| Satyricon - Rebel Extravaganza | 4 |
| Sleep – Jerusalem | 4 |
| Terror X Crew - Η Γεύση του Μένους | 4 |
| The Lord Weird Slough Feg - Twilight Of The Idols | 4 |
| Unida - Coping With The Urban Coyote | 4 |
| VNV Nation - Empires | 4 |
| Dr. Dre – 2001 | 3 |
| Eminem - The Slim Shady | 3 |
| Empyrium - Where at Night the Wood Grouse Plays | 3 |
| Necrophagist - Onset Of Putrefaction | 3 |
| Necrophobic - The Third Antichrist | 3 |
| Paintbox - Singing Shouting Crying | 3 |
| Robert Cray - Take Your Shoes Off | 3 |
| Septic Flesh – Revolution DNA | 3 |
| Spirit Caravan - Jug Fulla Sun | 3 |
| The White Stripes - The White Stripes | 3 |
| Tiamat - Skeleton Skeletron | 3 |
| Type o Negative - World Coming Down | 3 |
| Archive - Take my Head | 2 |
| Betray My Secrets - Betray My Secrets | 2 |
| Kamelot - The Fourth Legacy | 2 |
| Liquid Tension Experiment - Liquid Tension Experiment 2 | 2 |
| Mr Bungle - California | 2 |
| Rapture – Futile | 2 |
| Santana - Supernatural | 2 |
| Sodom - Code Red | 2 |
| Sonata Arctica - Ecliptica | 2 |
| Tindersticks - Simple Pleasure | 2 |
| Widespread Panic - 'Til the Medicine Takes | 2 |
| Windir - Arntor | 2 |
| Angel Dust - Bleed | 1 |
| Five - Invincible | 1 |
| Ghost Dog: The Way of the Samurai – O.S.T. | 1 |
| Incubus – Make yourself | 1 |
| Mobb Deep - Murda Muzik | 1 |
| On Thorns I lay - Crystal Tears | 1 |
| Piano Magic - Low Birth Weight | 1 |
| Poema Arcanus - Arcane XIII | 1 |
| Scorpions – Eye II Eye | 1 |
| Static X - Wisconsin Death Trip | 1 |
| Taake - Nattestid ser porten vid | 1 |
| Tom Petty and The Heartbreakers - Echo | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,21% |
τίτλοι τέλους για το 1999
2000…
και εξελάκι
credits and love to all 
Το έχεις πει πολλές φορές και το έχω ακούσει πολλές φορές από τότε αλλά πάντα το νιώθω (ελάχιστα) κάτω από τα 2 επόμενα.
Αυτή είναι η άποψη της ευρείας γνώμης για το άλμπουμ? Το δεύτερο δεν το έχω τιμήσει όσο πρέπει αλλά αυτό μου φαίνεται εξίσου καλό (και διαφορετικό) με το πρώτο.
Το πιο οδυνηρό #1 μέχρι τώρα. Τέτοια κλωτσιά σταχαμνά είχα να φάω πολλά χρόνια. Θα πονάει για καιρό η παράλειψη αυτή.
2000
(ψηφίζω τα πρώτα πέντε, αλλά ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην σπάσω για δεύτερη -και τελευταία- φορά τον προσωπικό μου κανόνα, δηλώνοντας τα πάντα εδώ, καθώς πρόκειται για την καλύτερη χρονιά -κατά την άποψή μου πάντα και για τις δικές μου προτιμήσεις- στην ιστορία του metal, ή ορθότερα για τη μία και μοναδική χρονιά που υπήρξα 15 χρονών, με ό,τι κι αν σημαίνει αυτό)
The Black League-“Ichor”
Iron Maiden-“Brave New World”
Nevermore-“Dead Heart in a Dead World”
Cradle of Filth-“Midian”
Helloween-“The Dark Ride”
Sentenced-“Crimson”
The Haunted-“Made Me Do It”
Fates Warning-“Disconnected”
The Gathering-“If_then_else”
Spiritual Beggars-“Ad Astra”
In Flames-“Clayman”
Demons & Wizards-“Demons & Wizards” - '99 γράφει το CD, αλλά 2000 βγήκε (τουλάχιστον εδώ)
Motörhead-“We Are Motörhead”
Primordial-“Spirit the Earth Aflame”
Dark Tranquillity-“Haven”
Halford-“Resurrection”
3 άλμπουμ για 2 θέσεις (4-6). Πφφφ… Επίπονο να αφήσω κάποιο εκτός πεντάδας αλλά αναγκαστικά. Γενικά, χρονιά απίστευτη.
1) North Mississippi Allstars - Shake Hands with Shorty
Talking about best debuts ever, αυτό πρέπει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Oι NMAS ήταν λες και βγήκαν από άλλο ανέκδοτο. Τίγκα σαουδερνικό country & Delta blues & blues rock. Ο Luther Dickinson θαμπώνει με τις κιθάρες του. Όταν παίζει slide ειδικά (είτε στραμμένος προς τα blues των R.L. Burnside και Fred McDowell που διασκευάζουν κυρίως εδώ έτσι κι αλλιώς, είτε προς τους σπουδαιότερους του southern rock), μαγεύει. Πώς γίνεται να κάνεις έναν τέτοιο ήχο να μην ακούγεται retro? Κι όμως γίνεται. Λίγο η λούπα στην ηλεκτρισμένη εισαγωγή του Shake ‘em on Down, λίγο μια άναρχη αίσθηση που προκύπτει από την live ατμόσφαιρα της ηχογράφησης, λίγο τα πολλές φορές διπλά φωνητικά που αν και πατάνε σε κλασσικές φόρμες, ακούγονται πιο μοντέρνα (κι όμως γίνεται) κι ένα groove που συνήθως δεν βρίσκεις σε τέτοιο βαθμό σε blues κυκλοφορίες. Τα highlights άπειρα. Από τα ηλεκτρισμένα blues των Drop Down Mama και Drinking Muddy Water στο Hendrix-ικό funky blues rock (και με ένα μπάσο να παίζει παπάδες) του Goin’ Down South κι από κει στα Skinny Woman και All Night Long όπου τιμούν τους θεούς Allman Brothers με jams για τα οποία θα ήταν περήφανοι αν ήταν δικά τους, ο δίσκος σπέρνει και φωνάζει πως “ήρθαμε και εις το επανιδείν”.
2) Gov’t Mule - Life Before Insanity
Στα 2 αγαπημένα μου άλμπουμ τους. Ποια 2 δηλαδή. Το αγαπημένο μου. Αριστούργημα.
Αξίωμα: τα εναρκτήρια τραγούδια των άλμπουμ των Mule είναι blues rock κομματάρες. Καμία έκπληξη που το Wandering child σκίζει, όπως και τα παρόμοιας λογικής Bad Little Doggie, Lay Your Burden Down, World Gone Wild. Μιλάμε για κάποια από τα καλύτερα riffs τους ever. Aλλά δεν μένουν εκεί.
Το ομότιτλο είναι moody και Zeppelin-ίζει επικίνδυνα, όταν οι ακουστικές μελωδίες του In My Life τελειώνουν, πάρε ένα εκρηκτικό If I Had Possession Over Judgement Day, το Tastes Like Wine, περισσότερο tastes like poison, ευτυχώς το ρεφρέν σε λυτρώνει. Οι Gov’t Mule έχουν απίστευτο συναίσθημα. Και πουθενά δεν γίνεται καλύτερα αντιληπτό από τα μελωδικότερα τραγούδια τους όπως το προαναφερθέν, Tastes Like Wine ή τα Fallen Down, Far away και Νο Need to Suffer. Καταπληκτικά ρεφρέν, μελωδίες απίστευτης ομορφιάς, solos και ερμηνείες που αγγίζουν τα μέσα σου. Fuuuuck… Μπορώ να βάλω 2 νo.1 κύριε θρεντστάρτερ?
H ενισχυμένη χρήση πλήκτρων γλυκαίνει και στρογγυλεύει τον ήχο. Τους προτιμώ έτσι.
Δυστυχώς το τελευταίο άλμπουμ του εκλιπόντα Allen Woody στο μπάσο. Ο Haynes ευτυχώς δεν άφησε το γκρουπ να διαλυθεί και συνέχισε, χαρίζοντας μας κι άλλες εξαιρετικές δουλειές… Εν καιρώ όμως.
3) Steve Earle - Transcendental Blues
Fucking masterpiece. Ο Earle ροκάρει σε ένα alternative στυλ με country/ bluegrass στοιχείο, ασφαλώς, όπως και λίγο heartland rock/ pop, αλλά αισθάνομαι πως δίνεται πολύ μεγαλύτερη έμφαση στο alternative στοιχείο αυτή τη φορά. Μελωδίες καλοκαιρινές, εμπνευσμένες, ιδιαίτερες αλλά και γνώριμες. Αναρωτιέμαι αν μπαντάρες σαν τους Turnpike Troubadours είχαν ακούσει τέτοιες δουλειές του Earle. Σε σημεία, ο τρόπος που συνθέτουν και συνδυάζουν τις επιρροές τους, μου θυμίζουν Steve Earle φουλ. Αστείρευτος, 15 ακόμα συνθέσεις, χωρίς να κάνει πουθενά κοιλιά, με ποικιλία που δεν σε αφήνει να βαρεθείς ποτέ και κάνει την ακρόαση του δίσκου να κυλάει νεράκι. Σε μια δισκογραφία με πάρα πολλές κορυφές, είναι στους 2-3 δίσκους του που γυρνάω πιο συχνά.
4) Fu Manchu - King of the Road
“King of the road says you move too slow…”.
Εκείνα τα χρόνια οι Fu Manchu απλά έγραφαν κομματάρες, με γαμηστερά riff και attitude πεζοδρομίου. Hell On Wheels, King of the Road, Grasschopper, το υπεραγαπημένο μου Blue Tile Fever (τα σπάω στο chorus), Weird Beard (γελάω κάθε φορά με την εκφορά του), Drive, Hotdoggin’… ΜΙλάμε για best of. Ακόμα και η διασκευή σε Devo ακούγεται σαν original.
Γενικά λατρεύω Fu Manchu όταν παίζουν με τσίτα τα γκάζια κι εδώ το κάνουν πολύ συχνά. Πιθανόν το αγαπημένο μου και πιο consistent άλμπουμ τους.
5) Spiritual Beggars - Ad Astra
Sabbath, Purple, λίγο Hawkwind αστρόσκονη, λίγο Schenker στις κιθάρες και ορίστε οι Beggars που αγάπησα. Αριστούργημα. Μάλλον το πιο “εξωστρεφές” τους άλμπουμ ως τότε. Ένα κι ένα όλα τα τραγούδια, κανένα δεν υστερεί. Είναι τόσο καλογραμμένα όλα, έχουν τόσο χαρακτήρα, τόσο εμπνευσμένα riff που πραγματικά στεναχωριέμαι που δεν έγιναν ποτέ πιο μεγάλοι. Αμαρτία. Amott, Spice και Wiberg κυρίως από άλλο πλανήτη. Πώς γίνεται με τόση 70s επιρροή να μην ακούγεσαι παρωχημένος? Γίνεται αν το 'χεις. Αριστούργημα.
Μπορώ έστω να βάλω 2 νο. 5 κύριε θρεντστάρτερ? Πάλι όχι?
6) The Hellacopters - High Visibility
Το αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Και έμεινε εκτός πεντάδας. Συνεχίζουν στον δρόμο του Grande Rock, αλλά τα τραγούδια μου αρέσουν ακόμα περισσότερο. Δεν θα αρχίσω να απαριθμώ γιατί δεν θέλω να αδικήσω κανένα. Μου φαίνεται πως εδώ και στο επόμενο τελειοποίησαν την τέχνη του μικρού, δυναμικού ροκ κομματιού. Κατά τ’ άλλα τα ίδια. Ενέργεια, μελωδιάρες, rock ‘n’ roll. Η καλύτερη μπάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας και άλλα τέτοια γραφικά.
7) Beachwood Sparks - Beachwood Sparks
Κι άλλο άλμπουμ για τα καλοκαίρια που έρχονται (κι αυτά που φύγαν). Απίστευτο άλμπουμ. 60s-70s California scene, folk/ country rock, 60s psychedelic pop, αγγελικές μελωδίες, αιθέριες. Oι Byrds και οι Buffalo Springfield είναι ζωντανοί. Moυ φέρνουν λίγο και σε 60s Dylan, αυστηρά μέχρι Nashville Skyline. Αν κάποιος έχει έρθει σε επαφή με την καλειδοσκοπική ματιά των Chris Robinson Brotherhood, κοντά είναι κι αυτοί αλλά με μια πιο pop τραγουδοποιία (λιγότερο Grateful Dead) και χωρίς το jam στοιχείο.
Και όποτε πιάνουν την φυσαρμόνικα, είτε σφίγγεται η καρδιά, είτε γλυκαίνει και λιώνει.
Πανέμορφο κι αδικημένο άλμπουμ γιατί λίγοι δοκίμασαν.
8) Ryan Adams - Heartbreaker
Το “To Be Young” που ξεκινά τον δίσκο, είναι καρφί 60s Dylan, όταν ανακάλυπτε τον ηλεκτρισμό. Δεν είναι η μοναδική φορά που μου φέρνει σε αυτόν.
Και σπέρνει. Εντάξει, υποψιασμένοι ήμασταν, ο ιθύνων νους των φοβερών, Whiskeytown, δε θα μπορούσε να απογοητεύσει ιδιαίτερα Αλλά δεν ξέραμε τότε πόσα αποθέματα έμπνευσης έκρυβε μέσα του. Εδώ δοκιμάζει πράγματα που έκανε και με την μπάντα του (folk, country rock) αλλά και πιο ηλεκτρισμένες στιγμές όπως το σχεδόν Bo Diddley-ικό Shakedown on 9th Street. Κατά βάση όμως μιλάμε για ένα συχνά ήπιων τόνων άλμπουμ που ανακαλύπτεις συνέχεια μέσα τον εαυτό σου.
Είναι απίστευτο πόσο ευαίσθητος, γλυκός και ανθρώπινος ακούγεται (αληθινά ανθρώπινος, με τις αδυναμίες του). Ακόμα με ενοχλεί όμως ότι κάποιες από αυτές τις αδυναμίες ήταν η δεύτερη φύση του για καιρό, έστω και αν δεν ισχύει πια (?). Όπως και να 'χει, με συγκινεί η μουσική του όσο λίγες τα τελευταία χρόνια και δε θα μπορούσα να τον αφήσω εκτός.
9) Nevermore - Dead Heart in a Dead World
Το πρώτο άλμπουμ τους που αγόρασα, πρώτη μέρα που το έφερε το Musical στην Πάτρα. Χωρίς να έχω διαβάσει κριτικές, τίποτα. Και μου έπεσαν τα σαγόνια. Η εντύπωση που μου έκανε ο δίσκος, επιβεβαιώθηκε κι από τους κριτικούς της εποχής λίγο μετά. Πιο απλό μεν αλλά ντάξει, το απλό των Nevermore για άλλες μπάντες θα ήταν το πλέον πειραματικό, ρηξικέλευθο δημιούργημά τους. Λιγότερο death metal, περισσότερο χεβιμεταλλικό (γελάω), σολάρες συντριπτικές με τεχνική και ουσία, μελωδίες από άλλο πλανήτη, ρυθμοί θεϊκοί. Τα riffs για ακόμα μια φορά απίστευτα. Μόνος του ο Loomis του δίνει και καταλαβαίνει. Ακόμα και τα hits (Believe in Nothing, Heart Collector, Inside Four Fucking Walls!) τα προσκυνάω, τα πλέον πιασάρικα κομμάτια τους έως τότε. Είχαν αποψάρα για το τι είναι σύγχρονο metal και στην δίνανε σε κάθε άλμπουμ, λίγο διαφοροποιημένη αλλά πάντα Nevermore.
Ασύλληπτη δισκάρα.
10) Pearl Jam - Binaural
Εντελώς οπαδικά, πρώτα 6 Pearl Jam δεκάρια. Το φοβερό μαζί τους είναι πως, μετά τα 3 πρώτα, ανοίγουν πολύ τον ήχο τους, δοκιμάζουν διαφορετικά πράγματα, που προσωπικά με ξένιζαν στην αρχή, αλλά γρήγορα κολλούσα και τώρα με τραβάνε πιο συχνά. Ακούω το Thin Air τώρα και μπαίνει αυτή η φοβερή γέφυρα πριν το τελευταίο verse και πριν το τραγούδι αυξήσει την έντασή του και ανατριχιάζω. Insignificance και ανατριχιάζω στα καπάκια από την εισαγωγή ήδη. Μόνο σε μένα ακούγεται πιο μοντέρνο το riffing με αυτά τα κοψίματα στα drums? Μοντέρνο όμως με μια '00s έννοια, σε σύλληψη και ήχο. Αλλά μόλις μπει το chorus και η φωνάρα, βγαίνει όλη η τεράστια προσωπικότητα τους μπροστά.
Το να μην βάζω τέτοιο άλμπουμ στην πεντάδα, δείχνει πως η χρονιά είναι καταπληκτική για μένα, όπως επίσης και συμπίπτει με τα χρόνια που άρχισα να είμαι πολύ ενεργός σαν ακροατής οπότε υπάρχουν μεγάλες αγάπες και αδυναμίες. Θα μπορούσε κάποια άλλη μέρα να είναι πεντάδα αλλά μπήκαν ήδη 5 φορές νομίζω. Καλά είναι. Καμία αμφιβολία πάντως πως πρόκειται για ακόμα ένα αριστούργημα.
Λίγα honorable…
The Haunted - Made Me Do It
Ποιος είναι αυτός ο Aro, άντε να δούμε. Καλύτερο intro στην ιστορία της μουσικής. Στιβαρό, ωραίο, δυσοίωνο. Bury Your Dead, ισοπέδωση, ευχαριστούμε για την αλλαγή σβέρκου. Οκ, ο Aro δεν είναι Dolving αλλά δουλεύει. Σαφώς μελωδικότερο (με την μελωδία την πικρή των At the Gates) αλλά μακελεύει κι αυτό δίχως αύριο, thrash-άρει ανελέητα (“Victim iiiiced…”), μεγάλη δισκάρα χωρίς περιττές στιγμές. Αν το βρείτε στην διπλή έκδοση με το live cd, τσιμπήστε το. Σπέρνει κι αυτό.
Nashville Pussy - High as Hell
Μεγάλη μπαντάρα. Ρίξανε ελαφρώς τις μεγάλες τσίτες (ελαφρώς) αλλά παραμένουν καυλωμένοι. Τονίζουν το southern στοιχείο λίγο περισσότερο (Skynyrd δλδ), κατά τ άλλα ίδιοι και απαράλλαχτοι. Μπαχαλάκηδες. Φτιαγμένοι για να προκαλούν (Struttin’ Cock, Blowjob From a Rattlesnake ), να ροκάρουν και να περνάνε καλά. Μαζί τους κι εγώ. Δεν ξέρω αν παίρνει κάποιος σοβαρά τέτοιες μπάντες, που απροκάλυπτα δεν τους νοιάζουν τα βαθιά νοήματα, η “τέχνη”, κτλ. αλλά κάποιες πείθουν και οι Nashville Pussy σίγουρα ανήκουν σε αυτές.
Halford - Resurrection
Φοβερή επιστροφή. Μάζεψε μια μπαντάρα και επέστρεψε με τιμές αρχηγού. Ακούγεται η συγγένεια με τις δουλειές του Dickinson, ελέω Roy Z, αλλά κι αυτοί οι συνειρμοί εκλαμβάνονται ως θετικοί. Kι αν έχει ένα-δύο filler, τα καλά κομμάτια είναι έπη, μεγάλα (Silent Screams) ή μικρά (Resurrection, Cyberworld, Made in Hell, Saviour). Συγκίνηση.
Armored Saint - Revelation
Άντε, αφού έγραψα για Halford, ας γράψω και για τους θεούς μου, τους Armored Saint, κι ας έχουν κι αυτοί 1-2 φίλερ. Pay Dirt, The Pillar, After Me, The Flood, Tension, Creepy Feelings, οκ, σερί που θα ζήλευαν πολλοί. Γκρουβ, μοντέρνοι και κλασικοί συνάμα, ο τρελός στη φωνή σε απίστευτη φόρμα, ρεφρέν θεϊκά. Χαλάει το σερί λίγο με Damaged αλλά πάρε Den of Thieves και καπάκια Control Issues, κομμάτια που περήφανα φέρουν το όνομά των Saint. Mια μικρή κοιλιά, και πάρε για κλείσιμο δολοφονικό What’s Your Pleasure (με credit Prichard) και moody Upon My Departure και άντε γεια. Συγκίνηση και πάλι.
Pain of Salvation - The Perfect Element, part I
Κορυφαίο άλμπουμ, πανέμορφο. Αλλά μακριά κι αγαπημένοι, έτσι?
To τέλος με το πιάνο του In the Flesh, μου θυμίζει Theater με Moore, άρα προσκυνώ. Aλλά γενικά δε μου θυμίζουν πολλά πράγματα. Απίστευτη μίξη ήχων και ιδιωμάτων. Πολλή pop (ειδικά σε ρεφρέν), ρυθμοί στριφνοί, κιθάρες πότε βαριές, πότε στρεντάρουν, πότε μπλουζίζουν, φωνητικά που μέχρι και soul τραγουδιστές θα ζήλευαν. Συναίσθημα, γυρίσματα…
Idioglossia απερίγραπτο. “Βαρύ” και ιδιοφυές. Her Voices ακόμα καλύτερο. Τα instrumental σημεία είναι απίστευτα, η ενορχήστρωση παρομοίως, η δε αλλαγή μετά το 6ο λεπτό με το βιολί, είναι απλά συγκλονιστική. Καλύτερη στιγμή στην ιστορία της μουσικής. King of Loss μετά…
Ουφ, δεν περιγράφω άλλο, το άλμπουμ είναι μια συνεχής συναισθηματική κορύφωση και δεν το αντέχω.
Από μακριά κι αγαπημένοι.
Slobberbone - Everything You Thought Was Right Was Wrong Today
Επειδή η χρονιά είναι πολύ δύσκολη και μου ήταν ήδη αρκετά επίπονο το αυτομαστίγωμα επειδή ξέχασα το Barrel Chested το '97, θα βάλω αυτό σαν honorable, αν και θα έπρεπε να είναι σίγουρα μες στην δεκάδα. Οι Slobberbone είναι μια καταπληκτική μπάντα που από τραγούδι σε τραγούδι περνάνε από πανέμορφη country, σε folk, σε σκληρό hard rock και punk, με μια φοβερή ορμή και ενέργεια. Αλλά ό,τι κι αν αγγίζουν, τους βγαίνει. Μπορούν να ακουστούν άγριοι, ντελικάτοι, απίστευτα μελωδικοί και σε πείθουν όποια πλευρά του εαυτού τους κι αν σου παρουσιάζουν κάθε φορά. Θεϊκή μπάντα κυρίως στα 2 αυτά άλμπουμ, αλλά όλα καλά είναι. Πολύ καλά.
ξεκινήσαμε;
μου έδωσες ελπίδες ότι βρέθηκαν άλλοι 2 που ψήφισαν το American Football, αλλά επειδή είναι self titled, μάλλον μετρήθηκαν εις διπλούν
δεν πειράζει,άστο έτσι 
πω, καυλωμενοι μπήκατε κυριακάτικα
…που ξέχασες το Firebird;
Ξαναστέλνεις λίστα.
Αληθεια ειναι νομιζω, μπορεις να τα δεις και στην φορμα βεβαια (!)
Πολύ πιο δύσκολο το 2000 από το 1999 για μένα.
To 2000 είναι η χρονιά που ψηφίζουμε όσο το δυνατόν πιο νωρίς μεγάλες λίστες για να θυμίσουμε στημ ομήγυρη ότι δε βγήκε μόνο το Breave New World
Εεεεεεε, το ξέχασα. Και γενικά προβλέπεται στα 00-10s να ξεχάσω πολλά. Συνέχεια ακούω ή διαβάζω κάτι και αντιλαμβάνομαι πως έχω ξεχάσει να αναφέρω κάποιον δίσκο σε προηγούμενες χρονιές. Ας είναι.
Το συγκεκριμένο το είχα πάρει 3-4 ευρώ από τον @dude. Ο πρώτος χρήστης του φόρουμ που είχα γνωρίσει από κοντά νομίζω. Αυτό ήταν το άλμπουμ που είχε διπλή κριτική στο hammer? Ο ένας εκθείαζε, ο άλλος έκραζε για μιμητές. Γελάω. Λες και για να παίξεις bluesy hard rock πρέπει να ανακαλύψεις τον τροχό ξανά. Aπλά πρέπει να το λέει η καρδούλα σου.
Για μένα αυτός είναι ο Bill Steer που αγάπησα, κι ας ξέρω πως οι Carcass είναι το μεγάλο του δημιούργημα. Ριφάρες και σολάρες παντού, διασκευάρα σε Traffic, τι άλλο να ζητήσει κανείς?
There you go. Short and sweet.
Από τότε μαυραγορίτης ο μπαγάσας
Εγώ το έχω στο ίδιο επίπεδο πάνω-κάτω με “High Visibilty” και αυτά τα δύο τα θεωρώ τα καλύτερά τους. Το “By The Grace Of God” το έχω ελάχιστα πιο κάτω.
Αυτά πιστεύω πάνω-κάτω, το “There Is Nothing Left To Lose” το έχω κάπου στη μέση της δισκογραφίας τους. Έχει μερικά τρομερά singles. Δώσε ακούσματα στο δεύτερο, είναι τρομερή δισκάρα.
Επανόρθωσε άμεσα, μπορείς, η επόμενη δισκάρα δεν άργησε!
Fixxxed . Τεράστια δισκάρα το Binaural, δυστυχώς μετά έγινε το Roskilde και η μπάντα τελείωσε στο studio.
