pos
1 Like
Δεν επιβεβαιώνω
2 Likes
Καλά αυτό είναι το πιο συχνό για μένα.
3 Likes
Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Fred Durst ήθελε να κοροϊδέψει τους Smashing Pumpkins και το Mellon Collie and the Infinite Sadness με αυτόν τον τίτλο. Οι πραγματιστές ξέρουν ότι αυτό αποκλείεται να συνέβη , αφού ο Φρεντ Ντερστ έχει το μυαλό ενός αστέρια βουτηγμένου σε νερό με γεύση hot dog.
3 Likes
Εδώ έχουμε αρχίσει σοβαρές εξομολογήσεις,
σιγά το πράγμα ένα χοτεηκ για κάποια μπάντα!
2 Likes
Οποιος θέλει τη φωτο ας μου στείλει πμ ή εναλλακτικά αν περάσει τα 20 λαβς αυτό το ποστ θα τη βάλω στο οι φάτσες μας
11 Likes
Από τέτοια μάνα μου δεν έχω πολλά. Πιτσιρικάς θυμάμαι μόνο μια φορά να έχω ντυθεί πάουερ ρέιντζερ (και δυστυχώς ούτε καν ο μπλε) και άλλη μια καουμπόι (tragically predictable), και ως ενήλικας είχα κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια να ντυθώ Monty Python lumberjack - τι δηλαδή, ένα καρό πουκάμισο και ένα fake mustache.
Doesn’t make for a great story.
1 Like
ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ!
Σας τρέλανα στα φούμαρα με τα “από το 1999 ήταν που άρχισα να ασχολούμαι πιο ιδιαίτερα με τη ροκ” κλπ. Το ‘99 - ετών 10 θυμίζω - έτυχε να κολλήσω με το Californication γιατί ήταν ποπ του κερατά και έπαιζε παντού. Ήθελα ακόμα 4-5 χρονάκια να διαμορφώσω το δικό μου μουσικό γούστο και έτσι και αλλιώς το έτος 2000 είχα μόνο ένα πράγμα στο μυαλό μου:
Summary
ΤΙΣ ΓΚΟΜΕΝΕΣ
όχι, ντάξει
Summary
Με συνοδεία Athens Radio DeeJay λοιπόν και γκέημποη έβγαινε φάση. Νέα rawk μουσική έφτανε στα αυτιά μου από σχολικά πάρτυ συμμαθητών που είχαν πιο κουλ μεγαλύτερα αδέρφια και περιοριζόταν κυρίως σε Offspring και Lenny Kravitz (‽), αλλά και από τίμιο, αγνό και ορθόδοξο καπιταλισμό (aka διαφημίσεις), που μου έμαθαν τους Dandy Warhols (nerd alert, ο δίσκος τους βγήκε το 2000, αλλά η διαφήμιση το 2001 - οπότε οι συνάψεις είναι λίγο μπερδεμένες στο κεφάλι μου)
Οι επιλογές μου λοιπόν θα είναι μονάχα τύπου hindsight, γιατί δε μπορώ να βρω ούτε μία κυκλοφορία που πιστεύω ότι άκουσα in real time (ίσως Britney, αλλά δεν το είχα ποτέ στην κατοχή μου σαν το Five, οπότε δεν το μετράω)
Αγνή ποπ παρένθεση να πω πως και αν φτωχότερο από το ‘99 από αυτή την σκοπιά, κυκλοφόρησαν κάτι υπέρτατες διαμαντάρες, όπως το Light Years της Kylie Minogue το οποίο είναι μπόμπα. Για σκόρπια δείγματα πηγαίντε στην πλεηλιστ της χρονιας παρακάτω.
βάστα καρδιά μου
Summary
Official Πεντάδα
Summary
5. Godspeed You! Black Emperor - Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
Κάπου το 2008/2009 (περισσότερα για αυτή την formative περίοδο για το είναι μου όταν πρέπει) γκούγκλαρα ποιος ειναι ο καλύτερος ποστροκ δίσκος όλων των εποχών - για να μάθω - και αυτό ήταν το αποτέλεσμα. Αλάνθαστος αλγόριθμος. Ο δίσκος έχει συνδυαστεί με πάμπολλες στιγμές της ζωής μου που ερμήνευα τότε ως “μοναξιά στην ξενιτιά” (αλλά πλέον είναι το σπίτι μου).
4. At The Drive In - Relationship of Command
Δύο τυπάδες που ανακάλυψα in real time ως φαφλατάδες (βλέπε Mars Volta), έμαθα εκ των υστέρων ότι ήταν συνυπεύθυνοι για ένα από τους πιο κλασικούς “πριν την εποχή τους” δίσκους. Δεν ξέρω τι αλχημείες γίνονται στη μίξη του δίσκου που το χάος και η ενέργειά να μεταφράζονται σε τόση πιασάρικη μουσική. Rolodex Propaganda για panda.
3. BoySetsFire - After The Eulogy
Ω μάνα μου. Ο απόλυτος συνδυασμός συναισθηματικού πανκ τσαντισμένου χάρντκορ και πολιτικά φορτισμένου εφήβου. Δεν ξέρω τι επιτυχία γνώρισε όταν βγήκε, αλλά είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις “αγαπημένη μπάντα της αγαπημένης σου μπάντας”, που η επιρροή τους ήταν φαεινότατη μέσα στα επόμενα χρόνια της δεκαετίας, όπου στα μέσα της υπήρχε το κύμα του punk-rock/emo με το οποίο είμαστε πιο εξοικειωμένοι.
2. Deftones - White Pony
Εξακολουθώ και πιστεύω ότι είναι ίσως η πιο υποτιμημένη μπάντα στον ευρύτερο σκληρό ήχο. Όσο/Όσοι και να πιστεύεις πως τους σέβονται, τους αξίζει/αξίζουν το τριπλάσιο. Σε ένα θρεντ υπερβολής όπως είναι αυτό, ας σταθούμε λίγο να δούμε ποιοί από τους ομόχρονούς τους είναι ακόμη άξιοι σεβασμού δισκογραφικά; Σιωπή, τζιτζίκια, πρόσωπα ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΑ.
Now I’m on the next PAGE…Page…page
1. Linkin Park - Hybrid Theory
Όπως είπαν πολλοί για τους Slipknot πέρυσι, πολλά από τα ίδια ισχύουν και για τους Linkin Park. Ένας δίσκος χωρίς αδύναμη στιγμή, φρεσκότατος και με όση ορμή χρειάζεται για να χτίσει ένα από τα πιο ενοχλητικά fanbase στην ιστορία της μουσικής. Για τα αυτιά μου δεν είναι ο αγαπημένος μου της δισκογραφίας τους, αλλά μουσικά και εγκυκλοπαιδικά στέκεται πολύ περήφανα μεταξύ των μεγάλων ντεμπούτων της ιστορίας.
Punk-Rock/Emo/Post-Hardcore Διαμάντια Πεντάδα
(αποφάσισα να αλλάξω λίγο το φόρματ μου και να διαλέξω πέντε δίσκους που πολύ πιθανώς δε θα διαλέξει άλλος και δε θα φιγουράρουν και στην πεντάδα μου. Το αν ήταν big deal για τη σκηνή είναι μπόνους)
Summary
Cursive - Cursive’s Domestica
Λοιπόν, πέτα τα πέτσινα και έλα μαζί μου στη μπανιέρα της μανιέρας. Ανά τα χρόνια - στη σκηνή αυτή - το Domestica έχει γίνει ο go-to δίσκος για κακό χωρισμό. Εγώ τον ανακάλυψα σε καλή φάση της ζωής μου και δεν με αντάμειψε - και δεν είχα και καμία διάθεση να κάνω ενδοσκόπηση για να μου μιλήσει ο δίσκος. Αν λοιπόν κάνεις στην άκρη τη θεματολογία (που δε μπορείς - γιατί στιχουργικά είναι τόσο δραματικός) σου μένει ένας σχεδόν αβαντγκαρντ (για τον ήχο) δίσκος. Πολυσύνθετος, δύσπεπτος και - εκ πρώτης όψης - με κανένα redeeming στοιχείο. Έλα όμως που είναι earworm το γαμίδι. Είναι ευφυέστατος, αλλά θέλει το χρόνο του. Δεν το συνιστώ δηλαδή - αλλά είναι ψιλοσταθμός στον ήχο.
Death Cab For Cutie - We Have The Facts And We Are Voting Yes
Το 2000 ήταν ακόμη το best kept secret της indie/emo σκηνής και σνομπάτοι 20somethings στις πιο κρύες πολιτείες της αμερικής κάναν χαηφαηβ ο ένας με τον άλλο για το πόσο γαμάτο γούστο έχουν στη μουσική. Μελωδικό και μελιστάλαχτο και ο Ben Gibbard στα πιο αγνά του, πριν τη δει σωτήρας της indie (και μεγαλουργήσει). Αισθητικά μου μιλάει πάρα πολυ ωραία 23 χρόνια μετά, ιδίως το εξώφυλλο.
Alkaline Trio - Maybe I’ll Catch Fire
Δε θα πω πολλά - οι διθύραμβοι έρχονται σε 2-3 χρονάκια, αλλά οι εκλάμψεις του τι θα κάνουν φαίνονται εδώ. Το “Radio” είναι ύμνος και προπομπός του χείμαρρου του μελωδικού πανκροκ που θα ξαμολήσουν στους ανυποψίαστους.
Dashboard Confessional - The Swiss Army Romance
Οκ - προκαλώ τον οποιονδήποτε από σας να το βάλει να παίξει και να αντέξετε πάνω από ένα τραγούδι (πόσο μάλλον 45 λεπτά). Η αλήθεια είναι πως και γω με το ζόρι αντέχω πλέον, αλλά ο δίσκος δε γράφτηκε για μένα στα 33 μου (και σένα στα 55 σου παλιοραμολί), αλλά είναι εξαιρετικό στιγμιότυπο της εποχής, της σκηνής και γενικώς μιας πιο ξεγνοιαστης (αμερικανικης) ζωής pre 9/11. Ακουστική κιθάρα, 45 λεπτά η (ενοχλητική;) φωνή του Chris Carabba, και ατελειώτα πορτραίτα νεανικής ελευθερίας.
Samiam - Ashtray
Ένα από τα πιο underrated ονόματα στο χώρο. Όσοι ψηφοφόροι έχουν παίξει μπάλα με αναφορές σε Millencolin, No Use For A Name, Hot Water Music και άλλα τέτοια όμορφα, μην προσπεράσετε. Γλυκό, γλυκό punk-rock.
Soundtrack
Εξώφυλλο
Playlist - Μόνο Επιτυχίες
29 Likes
πολύ πιθανό να εννοούσε κάτι άλλο με το " τόλμησες " πάντως .
Γύρω στα 16 τους άκουγα και τους θεωρούσα και καλούς . Τώρα με διαπέρασε ρίγος και μόνο που διάβασα το όνομα της μπάντας
2 Likes
σίγουρα κατάλαβε - αν μπορεί να κάνει το διαχωρισμό (δεν είναι για αυτο το τοπικ, μαγκιά του). Θα το κανω και γω μαλλον σε καποια στιγμη στις επομενες βδομαδες.
(νταξει - δεν μιλαμε για την ακραια περιπτωση του Watkins, αλλά ηθικα και μαυρα/ασπρα είναι το ιδιο διλημμα - θεωρητικα)
2 Likes
ναι, οκ σεβαστό . Δεν κρίνω
Ποτέ αυτό. Αν έχω μια σχέση μαζι τους δυνατή, απλά ελπίζω για την επιστροφή. Το περίεργο έιναι με μπάντες/ καλλιτέχνες που έχουν πχ 20 δουλειές, έχω ακούσει τις 10, γουστάρω και τις δέκα αλλά δεν πάω στις άλλες. Βέβαια είμαι από αυτούς που δεν θα πιεστώ να ακούσω πράγματα με το ζόρι.
2 Likes
Δεν είναι μόνο αυτό, είναι και ότι οι μεγάλες δισκογραφίες αποθαρρύνουν for a reason. Δυσανασχετεί ο κόσμος με το ογκώδες έργο, κάπου μπάστα ρε μεγάλε, έχουμε και δουλειές etc. Ή είναι και οι υποσυνείδητοι συνειρμοί περί ποσότητας # ποιότητας, τούτος δω για να μιλάει πολύ μάλλον λέει λίγα κ.λπ.
4 Likes
H Kylie έχει “αφυπνίσει” γενιές και γενιές πιτσιρικάδων. Εγώ την ερωτεύτηκα από το Especially For You (1988) και ζήλευα τον φλώρο που τραγουδάνε μαζί…και μετά στο Confide in me (1994) -που είναι και κομματάρα άλλωστε- είναι εκπληκτική… αλλά ναι στο Light Years (Spinning Around κλπ) ξεφεύγει!
8 Likes
Αναμενουμε! Υπηρχε και Αγορι Πεταλιδα στο παρεακι σας;
3 Likes
Έχω και το άλλο όμως τώρα. Πηγαίνω συχνά στα μεταβατικά άλμπουμ, που οι μπάντες ψάχνονται, πειραματίζονται κτλ. και μελετάω. Μιλάω για αγαπημένες μπάντες που έχουν λιωθεί οι κλασικές δουλειές τους.
1 Like
Όπως;
(εκτός από alt country etc, please
Κάτι που να νιώθω)
Kylie >>>> οτιδήποτε άλλο έχει μπει
3 Likes
Μου ήρθαν black crowes και wilco στο μυαλο… 
Ας πούμε… Technical Ecstacy.
2 Likes
Στις ανασκοπήσεις των τελευταίων ετών ανακαλώ πολλές και σημαντικές προσωπικές αναμνήσεις.
Αυτό είναι κάτι που φυσικά δεν οφείλεται σε εκείνα τα έτη αυτά καθεαυτά, αλλά στην ηλικία που ήμουν τότε και στην κατάσταση που βρισκόμουν, μια κατάσταση όπου η ζωή δεν είχε πάρει ακόμη την μορφή ρουτίνας – προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν υπάρχει τίποτε το κακό στη ρουτίνα, απλά κάνω την διάκριση!
Πάμε και στο έτος 2000 που κάποτε φάνταζε μυθικό σαν ορόσημο, μακρινό σαν χρονολογία και είχε γίνει αντικείμενο δυστοπικών προβλέψεων, μέχρι που τελικά έφτασε και η ζωή συνεχίστηκε όπως κυλούσε αμέσως πριν από αυτό!
Σε προσωπικό επίπεδο πάντως, ήταν μια ξεχωριστή χρονιά αφού ολοκλήρωσα την στρατιωτική μου θητεία και απολύθηκα των τάξεων του ΕΣ. Κατά σύμπτωση μάλιστα, η επέτειος της απόλυσης ήταν την προηγούμενη εβδομάδα, μια ημερομηνία που εννοείται πως την θυμάμαι ακόμη, αφού στην αρχή φάνταζε τόσο μακρινή που νόμιζες ότι αυτοί οι 18 μήνες δεν θα περάσουν ποτέ! Κι όμως πέρασαν, όπως και παρήλθαν έκτοτε χρόνια πολλά! Επίσης, το 2000 έπιασα την πρώτη μου δουλειά και απέκτησα οικονομική ανεξαρτησία – μια οπωσδήποτε κομβική στιγμή, πέρα από το απερίγραπτα ωραίο αίσθημα του επικείμενου ξεκινήματος!
Α, ναι, έχουμε να πούμε και για τους δίσκους εκείνης της χρονιάς. Πάμε λοιπόν!
1. Iron Maiden - Brave New World
Κάποιοι είπαν ότι ένας δαιμόνιος manager σαν τον Smallwood δεν ήταν δυνατόν να αφήσει επί μακρόν τους Maiden χωρίς τον Dickinson και τον Dickinson χωρίς τους Maiden. Άλλοι αμφισβήτησαν τα… αγαθά κίνητρα της επαναπροσέγγισης. Η πραγματικότητα είναι ότι η πολυπόθητη επιστροφή των Dickinson και Smith ξεσήκωσε αναμενόμενα θύελλα ενθουσιασμού. Τίποτε όμως δεν θα είχε ουσία αν δεν συνοδεύονταν από μια απτή απόδειξη ότι οι επανακάμψαντες Irons δεν επέστρεψαν ως ικέτες του ενδιαφέροντος μας επικαλούμενοι ένα ένδοξο παρελθόν, αλλά για να κατακτήσουν νέες κορυφές ανανεώνοντας την σχέση λατρείας με το κοινό τους, και δίνοντας νέες αφορμές για θριαμβολογίες!
Το Brave New World ήλθε για να πιστοποιήσει πόσο είχαν λείψει οι δύο “άσωτοι υιοί” τόσο σαν ερμηνευτές και συνθέτες όσο και σαν μέλη του συγκροτήματος! Ένα αποστομωτικά δυναμικό μπάσιμο στη νέα δεκαετία/αιώνα/χιλιετία, θεωρούμενο από πολλούς όχι μόνο σαν το ανώτερο reunion album, αλλά και ότι καλύτερο έβγαλαν οι Maiden μετά τα τιμημένα 80s, περιέχει ουκ ολίγες στιγμές μαγείας και μετά την παρέλευση ικανού χρόνου μπορεί να θεωρείται πλέον κλασικό – ήταν πάντως το δισκογραφικό γεγονός της χρονιάς που κυκλοφόρησε!
2. Radiohead – Kid A
Κάποια στιγμή είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι μόλις άκουσε το επερχόμενο τότε Kid A ένα μεγαλοστέλεχος της εταιρείας τους… ακύρωσε κατευθείαν όλα τα bonus των υπαλλήλων που είχαν εμπλακεί με το project! Δεν περιγράφω άλλο, νομίζω αυτό από μόνο του αρκεί!
3. Spiritual Beggars – Ad Astra
Εδώ οι Spiritual Beggars βιώνουν την κορυφή τους. Κάνουν σπονδές στα εικονίσματα των Μεγάλων Παλαιών, τους οποίους έχουν μελετήσει σε βάθος και σέβονται τόσο, ώστε να επηρεάζονται μεν αλλά να μην υποπίπτουν σε στείρο μιμητισμό! Ένα πραγματικό διαμάντι του είδους, που διαθέτει και το καταλληλότερο για την περίσταση εξώφυλλο!
4. Jacobs Dream - Jacobs Dream
Ο πρώτος δίσκος των Jacobs Dream από το Ohio συνιστά ένα “ιστορικό παράδοξο”! Όχι μόνο γιατί ακούγοντας τον δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει ότι δεν είδε το φως της δημοσιότητας κάπου στα late eighties αλλά και επειδή έκανε την εμφάνιση του την επαύριο της επέλασης του grunge, όντας εντελώς αταίριαστο με τις τάσεις της εποχής, απόλυτα συνεπές όμως με τις σταθερές του συγκεκριμένου USPM ήχου, δηλαδή μελωδικό χωρίς να καταντά μελιστάλαχτο, φιλικό μεν προς το progressive που όμως δεν θα διστάσει να γίνει επιθετικό όταν κριθεί σκόπιμο!
Αξίζει να αναφερθεί ότι, όπως υποδηλοί το όνομα τους, οι Jacobs Dream είχαν μια θρησκευτική προσέγγιση στους στίχους τους, κάτι όμως που παραμένει σε απόλυτα υγιές πλαίσιο – ειδικά αυτοί του Crusade είναι λες και γράφτηκαν για να αναιρέσουν από το metal το άγος των στίχων του Crusader των Saxon.
Αυτό που αδιαμφισβήτητα συνιστά καύχημα για τους εν λόγω είναι ότι κατάφεραν σε πείσμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας να προσθέσουν στο θησαυρό του USPM ένα ακόμη απαστράπτον διαμάντι, σε μια άγονη για το είδος εποχή! (και cheers στον @martian που τους θυμήθηκε)
5. Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Το Lightbulb Sun είναι ο πιο “προσιτός” δίσκος των Porcupine Tree σε πείσμα όσων υποστηρίζουν ότι οι progressive μπάντες είναι ανίκανες να γράψουν “αληθινά” τραγούδια…Ταυτόχρονα, έχει να επιδείξει σκανδαλωδώς μεγάλο πλούτο και μουσικό βάθος. Ακουστική και slide κιθάρα κάνουν την παρουσία τους, όπως και ενορχηστρώσεις με βιολιά, “στρώσεις” από keyboards ενώ, φυσικά, δεν λείπουν και οι πιο progressive, πειραματικές στιγμές. Η ζηλευτή ικανότητα να συνταιριάζουν μέσα από το εντελώς αναγνωρίσιμο προσωπικό τους πρίσμα όλα αυτά τα στοιχεία καταδεικνύει το πόσο πραγματικά σπουδαίοι είναι (ήταν) οι εν λόγω.
Και κάποια ακόμη που έφτασαν, λιγότερο ή περισσότερο κοντά, στα πρόθυρα της πεντάδας:
-
Μιλώντας για επανασυνδέσεις που σκόρπισαν ρίγη συγκίνησης, η σύνθεση των Kansas που ξεγέννησε όλα εκείνα τα αξεπέραστα μνημεία στα seventies βρίσκεται ξανά μαζί για το Somewhere to Elsewhere προς τέρψιν των απανταχού progsters! Από την άλλη, το The Perfect Element I απαθανατίζει τους Pain of Salvation σε εκείνο το ιδανικό χρονικό σημείο όπου είναι αρκετά έμπειροι, και ταυτόχρονα πάλλονται ακόμη από νεανικό ενθουσιασμό!
-
Είναι πραγματικά παράξενο το πώς αντιδρούν (-με) καμιά φορά οι fans. Δηλαδή, μια εποχή που οι Nevermore κυκλοφορούσαν δισκάρες σε μικρή χρονικά απόσταση μεταξύ τους, υπήρχε κόσμος που λεπτολογούσε κατά πόσον το Dead Heart In A Dead World είναι λιγότερο εσωστρεφές και περισσότερο ξεκάθαρο στις δομές του σε σχέση με τα προηγούμενα τους! Το συγκεκριμένο βέβαια δεν άργησε να καθιερωθεί στις συνειδήσεις των οπαδών ως άλλο ένα αριστούργημα.
-
Με κεκτημένη ταχύτητα από το APSoG και με μια progressive αντίληψη διαφορετική από το παρελθόν, οι Fates Warning καταφέρνουν και με το Disconnected να… συνδεθούν για άλλη μια φορά με τα μυαλά και τις καρδιές των φίλων τους!
-
Η δημιουργική παράνοια του Maynard James Keenan βρίσκει μια άλλη διέξοδο στο Mer De Noms των A Perfect Circle - με την τουλάχιστον ισότιμη συμβολή του Billy του Howerdel, οφείλουμε να τονίσουμε.
-
Το Thane to the Throne, η μελοποιημένη σε metal έκδοση ιστορία του Σεξπηρικού Macbeth, ήταν ένα εγχείρημα που χαρακτηρίζεται απόλυτα επιτυχημένο έως και μαγευτικό, διεκδικώντας με αξιώσεις τον τίτλο του δεύτερου καλυτέρου δίσκου των Jag Panzer (η πρωτιά ως γνωστόν είναι καπαρωμένη εις τους αιώνας των αιώνων!)
-
Τέλος, οι Electric Wizard δίνουν την δική τους, ελαφρώς… θολωμένη οπτική σχετικά με το doom στο Dopethrone, μια οπτική ομολογουμένως γοητευτικότατη!
Αυτά προς το παρόν, δεν μου μένει παρά να ευχηθώ να είναι ευτυχισμένη η νέα χιλιετία!
38 Likes