Έχω την αίσθηση πως, υπάρχουν μπάντες που άκουσα το ντεμπούτο τους όταν πρωτοβγήκε, γούσταρα φουλ, το δεύτερο αισθητά κατώτερο και αντί να επιμείνω να ακούσω τα επόμενα, με πολλές δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα ξανά. Και μάλλον πρέπει να επανορθώσω. 
Πολλές δουλειές μας βάζει το παιχνίδι.
Σας παραδέχομαι που εχετε χρόνο να τσεκάρετε νέες (αλλα ουσιαστικά παλιές) μουσικές.
Εμένα μου έχει συμβεί και το άλλο. Να γουστάρω μια μπάντα πολύ, πάρα πολύ όμως, όλους τους δίσκους τους, και ξαφνικά, άμα βγάλει έναν δίσκο με τον οποίο έχω απογοητευτεί, να μην ξανασχοληθώ ποτέ (!). Τελειώσανε για μένα, μόνο τα παλιά πια κ.λπ. Και το ξέρω ότι δεν είναι πολύ ορθολογικό (βλέπε: καθόλου), αλλά δεν μπορώ να συγκρατήσω αυτή την τάση. Σαν να θέλω με κάποιες μπάντες να είναι όλα τέλεια ρε παιδί μου, και όταν αποδεικνύεται ότι δεν γίνεται, “όλα τέλεια μέχρι το τάδε σημείο”.
Βασικά υπάρχει μια πολύ χαρακτηριστική τέτοια περίπτωση, αλλά δεν θα πω (ακόμα) ποιους λέω γιατί υποψιάζομαι ότι θα πέσει το μισό φόρουμ να με φάει 
pos
Δεν επιβεβαιώνω
Καλά αυτό είναι το πιο συχνό για μένα.
Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο Fred Durst ήθελε να κοροϊδέψει τους Smashing Pumpkins και το Mellon Collie and the Infinite Sadness με αυτόν τον τίτλο. Οι πραγματιστές ξέρουν ότι αυτό αποκλείεται να συνέβη , αφού ο Φρεντ Ντερστ έχει το μυαλό ενός αστέρια βουτηγμένου σε νερό με γεύση hot dog.
Εδώ έχουμε αρχίσει σοβαρές εξομολογήσεις,
σιγά το πράγμα ένα χοτεηκ για κάποια μπάντα!
Οποιος θέλει τη φωτο ας μου στείλει πμ ή εναλλακτικά αν περάσει τα 20 λαβς αυτό το ποστ θα τη βάλω στο οι φάτσες μας
Από τέτοια μάνα μου δεν έχω πολλά. Πιτσιρικάς θυμάμαι μόνο μια φορά να έχω ντυθεί πάουερ ρέιντζερ (και δυστυχώς ούτε καν ο μπλε) και άλλη μια καουμπόι (tragically predictable), και ως ενήλικας είχα κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια να ντυθώ Monty Python lumberjack - τι δηλαδή, ένα καρό πουκάμισο και ένα fake mustache.
Doesn’t make for a great story.
ΣΕΙΡΑ ΜΟΥ!
Σας τρέλανα στα φούμαρα με τα “από το 1999 ήταν που άρχισα να ασχολούμαι πιο ιδιαίτερα με τη ροκ” κλπ. Το ‘99 - ετών 10 θυμίζω - έτυχε να κολλήσω με το Californication γιατί ήταν ποπ του κερατά και έπαιζε παντού. Ήθελα ακόμα 4-5 χρονάκια να διαμορφώσω το δικό μου μουσικό γούστο και έτσι και αλλιώς το έτος 2000 είχα μόνο ένα πράγμα στο μυαλό μου:
ΤΙΣ ΓΚΟΜΕΝΕΣ
όχι, ντάξει
Με συνοδεία Athens Radio DeeJay λοιπόν και γκέημποη έβγαινε φάση. Νέα rawk μουσική έφτανε στα αυτιά μου από σχολικά πάρτυ συμμαθητών που είχαν πιο κουλ μεγαλύτερα αδέρφια και περιοριζόταν κυρίως σε Offspring και Lenny Kravitz (‽), αλλά και από τίμιο, αγνό και ορθόδοξο καπιταλισμό (aka διαφημίσεις), που μου έμαθαν τους Dandy Warhols (nerd alert, ο δίσκος τους βγήκε το 2000, αλλά η διαφήμιση το 2001 - οπότε οι συνάψεις είναι λίγο μπερδεμένες στο κεφάλι μου)
Οι επιλογές μου λοιπόν θα είναι μονάχα τύπου hindsight, γιατί δε μπορώ να βρω ούτε μία κυκλοφορία που πιστεύω ότι άκουσα in real time (ίσως Britney, αλλά δεν το είχα ποτέ στην κατοχή μου σαν το Five, οπότε δεν το μετράω)
Αγνή ποπ παρένθεση να πω πως και αν φτωχότερο από το ‘99 από αυτή την σκοπιά, κυκλοφόρησαν κάτι υπέρτατες διαμαντάρες, όπως το Light Years της Kylie Minogue το οποίο είναι μπόμπα. Για σκόρπια δείγματα πηγαίντε στην πλεηλιστ της χρονιας παρακάτω.
βάστα καρδιά μου
Official Πεντάδα
5. Godspeed You! Black Emperor - Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas to Heaven
Κάπου το 2008/2009 (περισσότερα για αυτή την formative περίοδο για το είναι μου όταν πρέπει) γκούγκλαρα ποιος ειναι ο καλύτερος ποστροκ δίσκος όλων των εποχών - για να μάθω - και αυτό ήταν το αποτέλεσμα. Αλάνθαστος αλγόριθμος. Ο δίσκος έχει συνδυαστεί με πάμπολλες στιγμές της ζωής μου που ερμήνευα τότε ως “μοναξιά στην ξενιτιά” (αλλά πλέον είναι το σπίτι μου).
4. At The Drive In - Relationship of Command
Δύο τυπάδες που ανακάλυψα in real time ως φαφλατάδες (βλέπε Mars Volta), έμαθα εκ των υστέρων ότι ήταν συνυπεύθυνοι για ένα από τους πιο κλασικούς “πριν την εποχή τους” δίσκους. Δεν ξέρω τι αλχημείες γίνονται στη μίξη του δίσκου που το χάος και η ενέργειά να μεταφράζονται σε τόση πιασάρικη μουσική. Rolodex Propaganda για panda.
3. BoySetsFire - After The Eulogy
Ω μάνα μου. Ο απόλυτος συνδυασμός συναισθηματικού πανκ τσαντισμένου χάρντκορ και πολιτικά φορτισμένου εφήβου. Δεν ξέρω τι επιτυχία γνώρισε όταν βγήκε, αλλά είναι μία από εκείνες τις περιπτώσεις “αγαπημένη μπάντα της αγαπημένης σου μπάντας”, που η επιρροή τους ήταν φαεινότατη μέσα στα επόμενα χρόνια της δεκαετίας, όπου στα μέσα της υπήρχε το κύμα του punk-rock/emo με το οποίο είμαστε πιο εξοικειωμένοι.
2. Deftones - White Pony
Εξακολουθώ και πιστεύω ότι είναι ίσως η πιο υποτιμημένη μπάντα στον ευρύτερο σκληρό ήχο. Όσο/Όσοι και να πιστεύεις πως τους σέβονται, τους αξίζει/αξίζουν το τριπλάσιο. Σε ένα θρεντ υπερβολής όπως είναι αυτό, ας σταθούμε λίγο να δούμε ποιοί από τους ομόχρονούς τους είναι ακόμη άξιοι σεβασμού δισκογραφικά; Σιωπή, τζιτζίκια, πρόσωπα ΝΤΡΟΠΙΑΣΜΕΝΑ.
Now I’m on the next PAGE…Page…page
1. Linkin Park - Hybrid Theory
Όπως είπαν πολλοί για τους Slipknot πέρυσι, πολλά από τα ίδια ισχύουν και για τους Linkin Park. Ένας δίσκος χωρίς αδύναμη στιγμή, φρεσκότατος και με όση ορμή χρειάζεται για να χτίσει ένα από τα πιο ενοχλητικά fanbase στην ιστορία της μουσικής. Για τα αυτιά μου δεν είναι ο αγαπημένος μου της δισκογραφίας τους, αλλά μουσικά και εγκυκλοπαιδικά στέκεται πολύ περήφανα μεταξύ των μεγάλων ντεμπούτων της ιστορίας.
Punk-Rock/Emo/Post-Hardcore Διαμάντια Πεντάδα
(αποφάσισα να αλλάξω λίγο το φόρματ μου και να διαλέξω πέντε δίσκους που πολύ πιθανώς δε θα διαλέξει άλλος και δε θα φιγουράρουν και στην πεντάδα μου. Το αν ήταν big deal για τη σκηνή είναι μπόνους)
Cursive - Cursive’s Domestica
Λοιπόν, πέτα τα πέτσινα και έλα μαζί μου στη μπανιέρα της μανιέρας. Ανά τα χρόνια - στη σκηνή αυτή - το Domestica έχει γίνει ο go-to δίσκος για κακό χωρισμό. Εγώ τον ανακάλυψα σε καλή φάση της ζωής μου και δεν με αντάμειψε - και δεν είχα και καμία διάθεση να κάνω ενδοσκόπηση για να μου μιλήσει ο δίσκος. Αν λοιπόν κάνεις στην άκρη τη θεματολογία (που δε μπορείς - γιατί στιχουργικά είναι τόσο δραματικός) σου μένει ένας σχεδόν αβαντγκαρντ (για τον ήχο) δίσκος. Πολυσύνθετος, δύσπεπτος και - εκ πρώτης όψης - με κανένα redeeming στοιχείο. Έλα όμως που είναι earworm το γαμίδι. Είναι ευφυέστατος, αλλά θέλει το χρόνο του. Δεν το συνιστώ δηλαδή - αλλά είναι ψιλοσταθμός στον ήχο.
Death Cab For Cutie - We Have The Facts And We Are Voting Yes
Το 2000 ήταν ακόμη το best kept secret της indie/emo σκηνής και σνομπάτοι 20somethings στις πιο κρύες πολιτείες της αμερικής κάναν χαηφαηβ ο ένας με τον άλλο για το πόσο γαμάτο γούστο έχουν στη μουσική. Μελωδικό και μελιστάλαχτο και ο Ben Gibbard στα πιο αγνά του, πριν τη δει σωτήρας της indie (και μεγαλουργήσει). Αισθητικά μου μιλάει πάρα πολυ ωραία 23 χρόνια μετά, ιδίως το εξώφυλλο.
Alkaline Trio - Maybe I’ll Catch Fire
Δε θα πω πολλά - οι διθύραμβοι έρχονται σε 2-3 χρονάκια, αλλά οι εκλάμψεις του τι θα κάνουν φαίνονται εδώ. Το “Radio” είναι ύμνος και προπομπός του χείμαρρου του μελωδικού πανκροκ που θα ξαμολήσουν στους ανυποψίαστους.
Dashboard Confessional - The Swiss Army Romance
Οκ - προκαλώ τον οποιονδήποτε από σας να το βάλει να παίξει και να αντέξετε πάνω από ένα τραγούδι (πόσο μάλλον 45 λεπτά). Η αλήθεια είναι πως και γω με το ζόρι αντέχω πλέον, αλλά ο δίσκος δε γράφτηκε για μένα στα 33 μου (και σένα στα 55 σου παλιοραμολί), αλλά είναι εξαιρετικό στιγμιότυπο της εποχής, της σκηνής και γενικώς μιας πιο ξεγνοιαστης (αμερικανικης) ζωής pre 9/11. Ακουστική κιθάρα, 45 λεπτά η (ενοχλητική;) φωνή του Chris Carabba, και ατελειώτα πορτραίτα νεανικής ελευθερίας.
Samiam - Ashtray
Ένα από τα πιο underrated ονόματα στο χώρο. Όσοι ψηφοφόροι έχουν παίξει μπάλα με αναφορές σε Millencolin, No Use For A Name, Hot Water Music και άλλα τέτοια όμορφα, μην προσπεράσετε. Γλυκό, γλυκό punk-rock.
Soundtrack
Εξώφυλλο
Playlist - Μόνο Επιτυχίες
πολύ πιθανό να εννοούσε κάτι άλλο με το " τόλμησες " πάντως .
Γύρω στα 16 τους άκουγα και τους θεωρούσα και καλούς . Τώρα με διαπέρασε ρίγος και μόνο που διάβασα το όνομα της μπάντας
σίγουρα κατάλαβε - αν μπορεί να κάνει το διαχωρισμό (δεν είναι για αυτο το τοπικ, μαγκιά του). Θα το κανω και γω μαλλον σε καποια στιγμη στις επομενες βδομαδες.
(νταξει - δεν μιλαμε για την ακραια περιπτωση του Watkins, αλλά ηθικα και μαυρα/ασπρα είναι το ιδιο διλημμα - θεωρητικα)
ναι, οκ σεβαστό . Δεν κρίνω
Ποτέ αυτό. Αν έχω μια σχέση μαζι τους δυνατή, απλά ελπίζω για την επιστροφή. Το περίεργο έιναι με μπάντες/ καλλιτέχνες που έχουν πχ 20 δουλειές, έχω ακούσει τις 10, γουστάρω και τις δέκα αλλά δεν πάω στις άλλες. Βέβαια είμαι από αυτούς που δεν θα πιεστώ να ακούσω πράγματα με το ζόρι.
Δεν είναι μόνο αυτό, είναι και ότι οι μεγάλες δισκογραφίες αποθαρρύνουν for a reason. Δυσανασχετεί ο κόσμος με το ογκώδες έργο, κάπου μπάστα ρε μεγάλε, έχουμε και δουλειές etc. Ή είναι και οι υποσυνείδητοι συνειρμοί περί ποσότητας # ποιότητας, τούτος δω για να μιλάει πολύ μάλλον λέει λίγα κ.λπ.
H Kylie έχει “αφυπνίσει” γενιές και γενιές πιτσιρικάδων. Εγώ την ερωτεύτηκα από το Especially For You (1988) και ζήλευα τον φλώρο που τραγουδάνε μαζί…και μετά στο Confide in me (1994) -που είναι και κομματάρα άλλωστε- είναι εκπληκτική… αλλά ναι στο Light Years (Spinning Around κλπ) ξεφεύγει!
Αναμενουμε! Υπηρχε και Αγορι Πεταλιδα στο παρεακι σας;
Έχω και το άλλο όμως τώρα. Πηγαίνω συχνά στα μεταβατικά άλμπουμ, που οι μπάντες ψάχνονται, πειραματίζονται κτλ. και μελετάω. Μιλάω για αγαπημένες μπάντες που έχουν λιωθεί οι κλασικές δουλειές τους.
Όπως;
(εκτός από alt country etc, please
Κάτι που να νιώθω)
