Στις ανασκοπήσεις των τελευταίων ετών ανακαλώ πολλές και σημαντικές προσωπικές αναμνήσεις.
Αυτό είναι κάτι που φυσικά δεν οφείλεται σε εκείνα τα έτη αυτά καθεαυτά, αλλά στην ηλικία που ήμουν τότε και στην κατάσταση που βρισκόμουν, μια κατάσταση όπου η ζωή δεν είχε πάρει ακόμη την μορφή ρουτίνας – προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν υπάρχει τίποτε το κακό στη ρουτίνα, απλά κάνω την διάκριση!
Πάμε και στο έτος 2000 που κάποτε φάνταζε μυθικό σαν ορόσημο, μακρινό σαν χρονολογία και είχε γίνει αντικείμενο δυστοπικών προβλέψεων, μέχρι που τελικά έφτασε και η ζωή συνεχίστηκε όπως κυλούσε αμέσως πριν από αυτό!
Σε προσωπικό επίπεδο πάντως, ήταν μια ξεχωριστή χρονιά αφού ολοκλήρωσα την στρατιωτική μου θητεία και απολύθηκα των τάξεων του ΕΣ. Κατά σύμπτωση μάλιστα, η επέτειος της απόλυσης ήταν την προηγούμενη εβδομάδα, μια ημερομηνία που εννοείται πως την θυμάμαι ακόμη, αφού στην αρχή φάνταζε τόσο μακρινή που νόμιζες ότι αυτοί οι 18 μήνες δεν θα περάσουν ποτέ! Κι όμως πέρασαν, όπως και παρήλθαν έκτοτε χρόνια πολλά! Επίσης, το 2000 έπιασα την πρώτη μου δουλειά και απέκτησα οικονομική ανεξαρτησία – μια οπωσδήποτε κομβική στιγμή, πέρα από το απερίγραπτα ωραίο αίσθημα του επικείμενου ξεκινήματος!
Α, ναι, έχουμε να πούμε και για τους δίσκους εκείνης της χρονιάς. Πάμε λοιπόν!
1. Iron Maiden - Brave New World
Κάποιοι είπαν ότι ένας δαιμόνιος manager σαν τον Smallwood δεν ήταν δυνατόν να αφήσει επί μακρόν τους Maiden χωρίς τον Dickinson και τον Dickinson χωρίς τους Maiden. Άλλοι αμφισβήτησαν τα… αγαθά κίνητρα της επαναπροσέγγισης. Η πραγματικότητα είναι ότι η πολυπόθητη επιστροφή των Dickinson και Smith ξεσήκωσε αναμενόμενα θύελλα ενθουσιασμού. Τίποτε όμως δεν θα είχε ουσία αν δεν συνοδεύονταν από μια απτή απόδειξη ότι οι επανακάμψαντες Irons δεν επέστρεψαν ως ικέτες του ενδιαφέροντος μας επικαλούμενοι ένα ένδοξο παρελθόν, αλλά για να κατακτήσουν νέες κορυφές ανανεώνοντας την σχέση λατρείας με το κοινό τους, και δίνοντας νέες αφορμές για θριαμβολογίες!
Το Brave New World ήλθε για να πιστοποιήσει πόσο είχαν λείψει οι δύο “άσωτοι υιοί” τόσο σαν ερμηνευτές και συνθέτες όσο και σαν μέλη του συγκροτήματος! Ένα αποστομωτικά δυναμικό μπάσιμο στη νέα δεκαετία/αιώνα/χιλιετία, θεωρούμενο από πολλούς όχι μόνο σαν το ανώτερο reunion album, αλλά και ότι καλύτερο έβγαλαν οι Maiden μετά τα τιμημένα 80s, περιέχει ουκ ολίγες στιγμές μαγείας και μετά την παρέλευση ικανού χρόνου μπορεί να θεωρείται πλέον κλασικό – ήταν πάντως το δισκογραφικό γεγονός της χρονιάς που κυκλοφόρησε!
2. Radiohead – Kid A
Κάποια στιγμή είχε κυκλοφορήσει η φήμη ότι μόλις άκουσε το επερχόμενο τότε Kid A ένα μεγαλοστέλεχος της εταιρείας τους… ακύρωσε κατευθείαν όλα τα bonus των υπαλλήλων που είχαν εμπλακεί με το project! Δεν περιγράφω άλλο, νομίζω αυτό από μόνο του αρκεί!
3. Spiritual Beggars – Ad Astra
Εδώ οι Spiritual Beggars βιώνουν την κορυφή τους. Κάνουν σπονδές στα εικονίσματα των Μεγάλων Παλαιών, τους οποίους έχουν μελετήσει σε βάθος και σέβονται τόσο, ώστε να επηρεάζονται μεν αλλά να μην υποπίπτουν σε στείρο μιμητισμό! Ένα πραγματικό διαμάντι του είδους, που διαθέτει και το καταλληλότερο για την περίσταση εξώφυλλο!
4. Jacobs Dream - Jacobs Dream
Ο πρώτος δίσκος των Jacobs Dream από το Ohio συνιστά ένα “ιστορικό παράδοξο”! Όχι μόνο γιατί ακούγοντας τον δυσκολεύεται κάποιος να πιστέψει ότι δεν είδε το φως της δημοσιότητας κάπου στα late eighties αλλά και επειδή έκανε την εμφάνιση του την επαύριο της επέλασης του grunge, όντας εντελώς αταίριαστο με τις τάσεις της εποχής, απόλυτα συνεπές όμως με τις σταθερές του συγκεκριμένου USPM ήχου, δηλαδή μελωδικό χωρίς να καταντά μελιστάλαχτο, φιλικό μεν προς το progressive που όμως δεν θα διστάσει να γίνει επιθετικό όταν κριθεί σκόπιμο!
Αξίζει να αναφερθεί ότι, όπως υποδηλοί το όνομα τους, οι Jacobs Dream είχαν μια θρησκευτική προσέγγιση στους στίχους τους, κάτι όμως που παραμένει σε απόλυτα υγιές πλαίσιο – ειδικά αυτοί του Crusade είναι λες και γράφτηκαν για να αναιρέσουν από το metal το άγος των στίχων του Crusader των Saxon.
Αυτό που αδιαμφισβήτητα συνιστά καύχημα για τους εν λόγω είναι ότι κατάφεραν σε πείσμα της περιρρέουσας ατμόσφαιρας να προσθέσουν στο θησαυρό του USPM ένα ακόμη απαστράπτον διαμάντι, σε μια άγονη για το είδος εποχή! (και cheers στον @martian που τους θυμήθηκε)
5. Porcupine Tree - Lightbulb Sun
Το Lightbulb Sun είναι ο πιο “προσιτός” δίσκος των Porcupine Tree σε πείσμα όσων υποστηρίζουν ότι οι progressive μπάντες είναι ανίκανες να γράψουν “αληθινά” τραγούδια…Ταυτόχρονα, έχει να επιδείξει σκανδαλωδώς μεγάλο πλούτο και μουσικό βάθος. Ακουστική και slide κιθάρα κάνουν την παρουσία τους, όπως και ενορχηστρώσεις με βιολιά, “στρώσεις” από keyboards ενώ, φυσικά, δεν λείπουν και οι πιο progressive, πειραματικές στιγμές. Η ζηλευτή ικανότητα να συνταιριάζουν μέσα από το εντελώς αναγνωρίσιμο προσωπικό τους πρίσμα όλα αυτά τα στοιχεία καταδεικνύει το πόσο πραγματικά σπουδαίοι είναι (ήταν) οι εν λόγω.
Και κάποια ακόμη που έφτασαν, λιγότερο ή περισσότερο κοντά, στα πρόθυρα της πεντάδας:
-
Μιλώντας για επανασυνδέσεις που σκόρπισαν ρίγη συγκίνησης, η σύνθεση των Kansas που ξεγέννησε όλα εκείνα τα αξεπέραστα μνημεία στα seventies βρίσκεται ξανά μαζί για το Somewhere to Elsewhere προς τέρψιν των απανταχού progsters! Από την άλλη, το The Perfect Element I απαθανατίζει τους Pain of Salvation σε εκείνο το ιδανικό χρονικό σημείο όπου είναι αρκετά έμπειροι, και ταυτόχρονα πάλλονται ακόμη από νεανικό ενθουσιασμό!
-
Είναι πραγματικά παράξενο το πώς αντιδρούν (-με) καμιά φορά οι fans. Δηλαδή, μια εποχή που οι Nevermore κυκλοφορούσαν δισκάρες σε μικρή χρονικά απόσταση μεταξύ τους, υπήρχε κόσμος που λεπτολογούσε κατά πόσον το Dead Heart In A Dead World είναι λιγότερο εσωστρεφές και περισσότερο ξεκάθαρο στις δομές του σε σχέση με τα προηγούμενα τους! Το συγκεκριμένο βέβαια δεν άργησε να καθιερωθεί στις συνειδήσεις των οπαδών ως άλλο ένα αριστούργημα.
-
Με κεκτημένη ταχύτητα από το APSoG και με μια progressive αντίληψη διαφορετική από το παρελθόν, οι Fates Warning καταφέρνουν και με το Disconnected να… συνδεθούν για άλλη μια φορά με τα μυαλά και τις καρδιές των φίλων τους!
-
Η δημιουργική παράνοια του Maynard James Keenan βρίσκει μια άλλη διέξοδο στο Mer De Noms των A Perfect Circle - με την τουλάχιστον ισότιμη συμβολή του Billy του Howerdel, οφείλουμε να τονίσουμε.
-
Το Thane to the Throne, η μελοποιημένη σε metal έκδοση ιστορία του Σεξπηρικού Macbeth, ήταν ένα εγχείρημα που χαρακτηρίζεται απόλυτα επιτυχημένο έως και μαγευτικό, διεκδικώντας με αξιώσεις τον τίτλο του δεύτερου καλυτέρου δίσκου των Jag Panzer (η πρωτιά ως γνωστόν είναι καπαρωμένη εις τους αιώνας των αιώνων!)
-
Τέλος, οι Electric Wizard δίνουν την δική τους, ελαφρώς… θολωμένη οπτική σχετικά με το doom στο Dopethrone, μια οπτική ομολογουμένως γοητευτικότατη!
Αυτά προς το παρόν, δεν μου μένει παρά να ευχηθώ να είναι ευτυχισμένη η νέα χιλιετία!
