Η αλήθεια είναι ότι έχω ακούσει transatlantic μόνο αυτό το δίσκο και μάλιστα τότε, ίσως να ήταν πολύ δύσκολο για μένα τότε ίσως να μην το είχα ακούσει σωστά, για αυτό λέω ότι θέλω να τους ξαναπροσπαθήσω αυτούς γιατί η λογική λέει ότι θα ταιριάζουν στα γούστα μου. Θα γίνει πάντως και βλέπουμε 
1 Like
2000
Nevermore-Dead Heart In A Dead World ποιος περίμενε ότι ένα χρόνο μετά θα κατάφερναν να κυκλοφορήσουν τέτοιο δίσκο; Μελωδία, όγκος, συναίσθημα και μια φοβερή διασκευή.
In Flames-Clayman ίδια περίπτωση κι εδώ πραγματικά οι In Flames τότε ήταν… On Fire
Helloween-The Dark Ride δεν ξέρω αν είναι ο καλύτερος τους δίσκος με τον Deris αλλά σίγουρα είναι αδικημένος από την ίδια τη μπάντα
Cradle Of Filth-Midian για μένα ο καλύτερος τους δίσκος, η μια κομματάρα μετά την άλλη, η τέλεια ισορροπία μεταξύ θρας βρωμοξυλου και ατμόσφαιρας… μόνο οι COF αυτά.
Disturbed- The Sickness μάλλον τότε θα έκραζα το nu metal, αλλά μεγάλωσα και “ωρίμασα”… εξαιρετικός δίσκος
εξώφυλλο
χειρότερο εξώφυλλο
31 Likes
Το παιχνίδι πρέπει να συνεχιστεί και τον Αύγουστο - δεν πρόλαβα να ψηφίσω - γιατί έγινε πλέον σταθερή ασχολία του καλοκαιριού.
2000
Ψήφισα ό,τι μου άφησε διαχρονικά ένα αποτύπωμα στην καθημερινότητά μου, σχεδόν ό,τι θα βάλω ν’ ακούσω κάθε πρωί όταν ξυπνάω, τις μέρες που έχω δουλειά.
1. Nevermore - Dead Heart in a Dead World
Ένα μεγάλο κομμάτι της σκέψης του Warrel Dane κρύβεται και σ’ αυτό το άλμπουμ. Μελωδικά κομμάτια, ντυμένα με το χρώμα της φωνής του Warrel - σεμινάριο φωνητικής. Το ακούω και το ξανακούω.
2. Isis-Celestial
Από τα άλμπουμ που άλλαξαν κάπως την ιστορία της μουσικής, χαρακτηριστικό post-metal αριστούργημα. Μελωδίες που περιγράφουν μια παρακμή. Σε καταπίνει, δεν χρειάζεται καμία προσπάθεια για ν’ αφεθείς στην ακρόασή του. Ο ήχος της κιθάρας απέκτησε άλλο νόημα σ’ αυτό το άλμπουμ.
3. Diary of dreams - One of 18 Angels
Άλμπουμ που ανακάλυψα αρκετά μεγάλη, έχει μείνει σταθερά τα τελευταία χρόνια στη ζωή μου. Όπως και σε όλα τα άλμπουμ των Diary of Dreams, το βασικό θέμα είναι το συναίσθημα και ο άνθρωπος, με όλες τις αδυναμίες του και στην ολότητά του. Γκοθ ψυχές από κουκούλια γίνονται πεταλούδες και χορεύουν - Butterfly! Dance.
4. Μαύρη Μαγιονέζα – Παραμόρφωση
Άλμπουμ που, αν το ακούσεις, δεν το ξεχνάς ποτέ. Εάν θέλεις ν’ ακούσεις κάτι από ελληνικό ροκ που δεν είναι ούτε τα κλασικά συγκροτήματα ούτε πανκ, έρχεσαι εδώ. Ακούς κάτι που δεν κατατάσσεται σε κατηγορία. Έχει ροκ, έχει samples από Nirvana, έχει hip-hop, έχει ιστορίες τρόμου, έχει εικόνες από το αστικό τοπίο, έχει βαριές φιλοσοφικές διαπιστώσεις. Οι στίχοι είναι τελείως ελεύθεροι, δεν υπάρχει καμία λογοκρισία, καμία υποκρισία. Το κομμάτι “Η εντροπία σου είναι πολύ πιο μεγάλη” είναι κορυφαία στιγμή του άλμπουμ, το hip-hop έδεσε με το ροκ και τη μελαγχολία και την οργή. Ακούστε το τουλάχιστον μία φορά.
5. Χάσμα – Αντεκδίκηση
Άλμπουμ με ξεκάθαρα πολιτικό στίχο. Όσο μεγαλώνεις, καταλαβαίνεις ότι ο άνθρωπος έχει διαφθείρει την πολιτική και το πολιτικό σύστημα έχει διαφθείρει τον άνθρωπο, οπότε αναγκαστικά κάμνεις τις αντίστοιχες σκέψεις ακούγοντάς το. Κοινωνική οργή, όπως λέει και το “Πώς”. Κράτησε παρέα σε δύσκολες στιγμές, αποτέλεσε το ξύπνημα σε μέρες που δεν ήθελα να σηκωθώ - “Ξυπνάω νωρίς”. Συνδυασμένο με πρωινά σε συγκοινωνίες, κυνήγι από ελεγκτές, τυχαίες συναντήσεις με συναδέλφους που από το πρωί είναι στις επάλξεις για να υπηρετήσουν το εκπαιδευτικό σύστημα και πάει λέγοντας.
Πάμε και σ’ αυτά που μένουν εκτός πεντάδας (με τον γνωστό πόνο ψυχής) αλλά αξίζει να αναφερθούν
6. The Gathering - If_then_else
Summary
Ήταν κανείς στο Gagarin to 2018 όταν τσιρίζαμε στο “Saturnine”; Αυτό τα λέει όλα για το πόσο αγαπάμε αυτό το άλμπουμ. Έχει κάποιες πραγματικά όμορφες στιγμές, όπως το “Amity” και το “Bad Movie Scene”.
-
A Perfect Circle - Mer De Noms
-
Linkin Park - Hybrid Theory
-
Godsmack - Awake
-
Helloween - The Dark Ride
Honorable mention από το doom/death
Daylight Dies – Idle
Οι πρώτοι πειραματισμοί της μπάντας από τη Βόρεια Καρολίνα των ΗΠΑ είναι αποτυπωμένοι σ’ αυτό το EP που ηχογραφήθηκε σε κάποιο πανεπιστημιακό studio. Το δισκογραφικό ντεμπούτο θα έρθει δύο χρόνια αργότερα. Το Unending Waves είναι η σύνθεση που ξεχωρίζει.
Ελληνικό ροκ:
Ξύλινα Σπαθιά – Ένας κύκλος στον αέρα
Διάφανα Κρίνα – Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές
Μιλάμε για δύο άλμπουμ δεκάρια, που το καθένα με τις συνθέσεις του ξεχωρίζει και μένει για να το ξανακούσεις όποτε θες.
Ιστορικό συμβάν στην εγχώρια σκηνή: Οι Yellow Devil Sauce (a.k.a. κουμάσια) κερδίζουν το Battle of the bands στο An Club. Κάπως έτσι σηματοδοτείται η αρχή μίας ανόδου του ελληνικού underground ροκ και μέταλ, θα αναφερθούμε σ’ αυτό τα επόμενα χρόνια.
35 Likes
2000
*Χωρίς σειρά προτίμησης.
1. Nevermore - Dead Heart In A Dead World
2. Linkin Park - Hybrid Theory
3. PJ Harvey - Stories from the City, Stories from the Sea
4. Sentenced - Crimson
5. A Perfect Circle - Mer de Noms
**Οριακά μένουν εκτός.
6. Fates Warning - Disconnected
7. Dark Tranquillity - Haven
8. The Crown - Deathrace King
9. The Gathering - If Then Else
10. Deftones - White Pony
***Για αντιπερισπασμό δε θα συμπεριλάβω Iron Maiden. ;p
30 Likes
Nevermore-άρα πάει για σαρωτική πρωτιά; 
7 Likes
Κατεβήκαμε από τα όρη, ανάμεσα από τη Νεράιδα και τη Μαρόσα, εισπνεύσαμε όλο το αστρικό στερέωμα και τώρα εδώ.
1. Fates Warning - “Disconnected”: Ό,τι προηγήθηκε έγινε και δεν επαναλαμβάνεται. Η σειρήνα στην είσοδο προειδοποιεί και δεν τρομοκρατεί. Στο τώρα η έμπνευση πάει παραπέρα, πίσω από τον ορίζοντα του χθες. Progy για συγκεκριμένους και ένα “One” για όλους, ασχέτως μουσικών προτιμήσεων.
2. Nevermore - “Dead Heart in A Dead World”: Ακονισμένοι, αλύγιστοι και ποιητικοί. Ασυμβίβαστοι με το μουσικό πνεύμα της εποχής, γυαλίζουν τα όπλα τους. Δεν πτοούνται από το βάρος του προκατόχου, συνθέτουν σα να μην υπάρχει αύριο, ο Warrel παραδίδει μεγαλειώδεις ερμηνείες και εντάσσει στη δισκογραφία τους τα δύο πιο “ερωτικά”.
3. Primordial - “Spirit the Earth Aflame”: Ανέκαθεν ήταν μία κατηγορία μόνοι τους. Αναρχικοί από κάθε άποψη. Συνεχίζουν το όραμά τους και ο αστερισμός των Bathory είναι το τιμόνι τους. “Glorius Dawn”, “The Cruel Sea” και “Children of the Harvest” η ηχηρή τριάδα, που αναδεικνύει το δίσκο. Μάλιστα, δεν αποκλείω και το (πιθανό) γεγονός ο Kvohst να έχει βρει εδώ μέσα πολλά από αυτά που θέλει να βγάλει προς τα έξω και ίσως μας έρχονται με το νέο Hexvessel.
4. Stratovarius - “Infinite”: Ο τελευταίος τους τεράστιος δίσκος. Η ύστατη στιγμή, που το ευρωπαϊκό power, αυτό δηλαδή που οι ίδιοι διαμόρφωσαν, δείχνει τη λάμψη του. Κι ενώ τα πάντα έχουν παιχτεί σ’ αυτό το ιδίωμα, εδώ οι Φιλανδοί κάνουν τα πάντα ν’ ακούγονται φρέσκα και, ίσως, να αποθηκεύουν στη βραχύχρονη μνήμη το “Hunting High and Low” ως το πιο ευκολομνημόνευτο άσμα τους.
5. Ulver - “Perdition City”: Οφείλουμε να συνετιστούμε και, πλέον, στις λίστες με τα καλύτερα progressive ονόματα να προσθέτουμε και τους Ulver, πολλώ δε μάλλον αυτόν το δίσκο. Πολύ πιο πέρα από κάθε άλλη μπάντα και μαζί με τον εαυτό τους αλλάζουν και το μουσικό πρόσωπο της Νορβηγίας. Δεν το παραποιούν, αλλά το ανατρέφουν και το ωριμάζουν. Δίσκος παγκόσμιας εμβέλειας και ας μην αγγίζεται στις λεγόμενες “κορυφές” μέσα στο ίντερνετ.
Εξώφυλλο:
31 Likes
4 Likes
Κάποιες κομματάρες έχει, τώρα δισκάρα…
2 Likes
Το elements pt1 για μένα έχει συνδεθεί με την αποδοχή του τέλους του power metal, ουσιαστικά το ότι οι stratovarius εξελιξανε τον ήχο τους, που καλά κάνανε και πολύ καλά το κάνανε για να είμαι ειλικρινής, σηματοδοτεί μια νέα εποχή όπου το είδος που αγάπησα περισσότερο σαν έφηβος και με μεγάλωσε δεν έχει πια θέση παρά μόνο σαν αναφορά στο παρελθόν ή ακόμα χειρότερα στο γραφικό παρόν που δεν έχει τίποτα να πει. Για αυτό το λόγο το elements δε θα το δω ποτέ ως δισκαρα, είναι ένας ωραίος δίσκος από κάποιους Φινλανδούς.
2 Likes
Fair enough, εγώ που είμαι πιο Prog-άς παρα power-άς, το θεωρω ίσως το αγαπημένο μου Stratovarius, οπότε είμαι σίγουρα biased. Μην κάνουμε derail όμως το thread, απλά ήθελα να πω κάποιες αλήθειες
2 Likes
Κι εγώ θεωρώ Elements pt.1 > Infinite πάντως.
1 Like
Το ανέφερα εγώ, δεν γράφω καν τα σεντόνια που γράφουν οι περισσότεροι, δεν ήταν δύσκολο να το βρεις 
EDIT: Αγνόησε με δεν διάβασα καλά το ποστ σου, το κινητό μου τα έχει παίξει
εννοούσα, αφού του αρέσει το “V” των Spock’s Beard τόσο, πως δεν του αρέσει ανάλογα το “SMPTe” των Transatlantic…
από την άλλη βέβαια…
Summary
…δεν διαβάζω αυτούς που λένε ότι δεν διαβάζουν το site…
Summary
…just kiddin’
3 Likes
2000
Limp Bizkit - Chocolate Starfish and the Hot Dog Flavored Water
Δύσκολο νο1, γιατί λατρεύω το επόμενο, αλλά όπως νομίζω έχω ξαναπεί εδώ μέσα, όταν το βάζω πάντα με πιάνει και νιώθω γαμιάς, ή καλύτερα ένα mood που σε ανεβάζει 0–>100 με το που ακούσεις “Ladieees and gentlemeeeen, introduciiing, the Chocolate Starfishhh” και μπαίνει η riffάρα. Χιτάρες, μουσικάρες, όλο το album κυλάει νερό. Μπορώ να υπερηφανεύομαι (?) πως το 2001, β’ δημοτικού είχα ντυθεί Fred Durst, με σορτσάκι και μπλούζα αναγκαστικά του αδερφού μου (θυμάται κανείς τα FUBU εκεί στις αρχές του 2000?), κάλτσα λευκή από τις ακαδημίες των Σουρμένων για να ανεβαίνει μέχρι τη γάμπα και τα Reef μου, η καλύτερη μου στολή ever (μέχρι να ντυθώ γοργόνος από τον Μπομπ Σφουγγαράκη 10 χρόνια μετά που έδωσα ρέστα)
Placebo - Black Market Music
Συναισθηματικά, το Meds είναι το αγαπημένο μου album τους, αλλά το αγαπημένο μου album τους είναι αυτό. Λίγο πιο σκοτεινό, με περίεργους trademark ήχους των Placebo στο μέγιστο βαθμό, με απίστευτη υπερχιτάρα Special K (ήμουν πολύ μικρός για να καταλάβω τι εννοεί), το καλύτερό τους τραγούδι (σε ισοπαλία με το Pure Morning) Taste In Men, και την υπερκομματάρα Slave to the wage, που που σήμαινε την αρχή του ίσως αγαπημένου μου σερί σε συναυλία έβερ το 2017, δλδ Slave to the Wage, Special K, Song to say Goodbye, Bitter End, Nancy Boy, Infra Red. Δεύτερο σερί 10άρι, στο δρόμο για τα 5. Μεγάλη μπαντάρα.
Linkin Park - Hybrid Theory
Not my cup of tea, αλλά δεν υπήρχε πιτσιρίκι που να μην άκουγε Linkin Park σε πιο “σκληρό ήχο”. Μια τέλεια εισαγωγή για όποιον ήθελε να εμβαθύνει, είτε σε rock, είτε σε metal, είτε σε rap, είτε σε ηλεκτρονική μουσική, δηλαδή τι άλλο πρέπει να κάνει ένα album για να θεωρηθεί στα σημαντικότερα album όλων των εποχών?
Queens Of The Stone Age - Rated R
Ναι Τζόσουα, έχεις το ελεύθερο να κάνεις ό,τι θέλεις και θα σε ακολουθούμε πιστά. Auto Pilot στα καλύτερα τους τραγούδια για μένα και επειδή δεν το βλέπω να παίρνει πολύ αγάπη γενικά το αναφέρω, αλλά ο οδοστροτήρας του album είναι το εναρκτήριο κομμάτι, το οποίο πρέπει να παίζεται ως intro σε όλες τις συναυλίες από όλες τις μπάντες του κόσμου.
Calexico - Hot Rail
Δώστε μια ευκαιρία σε αυτή την μπάντα και δε θα χάσετε.
Summary
Κόπηκαν στο τσακ
HIM - Razorblade Romance
Ghostface Killah - Supreme Clientele
Bloodhound Gang - Hooray for Boobies
Eminem - The Marshall Mathers LP
White Stripes - De Stijl
Coldplay - Parachutes
AFI - The Art Of Drowning
Radiohead - Kid A
Outkast - Stankonia
Lostprophets - The Fake Sound of Progress
31 Likes
ωραίος τίτλος δοου
1 Like
Δε νομίζω ότι μπορούσαμε να περιμέναμε πολλά περισσότερα από άνθρωπο που έγραψε το στίχο “If I say fuck two more times, that’s 46 fucks in this fucked up rhyme” και σίγουρα θα έλεγε “μλκες πως τους γμσα, κοιτάχτε τι έγραψα”
4 Likes
τόλμησες ε;
το ουαλικο το σωστό έρχεται την άλλη βδομάδα όμως
6 Likes
Ότι δύο μέρες μετά δεν έχει μπει το μιμ για το χάλκινο των Slipknot το '99, τέλος πάντων. 
Y2K
-
Deftones - White Pony
Το ηχητικό από μόνο του είναι έτσι κι αλλιώς ό,τι καλύτερο, αλλά-
-
Sentenced - Crimson
Κάθε άλμπουμ τους παίζει σαν μία, λιγότερο ή περισσότερο, διαφορετική απεικόνιση του ‘eventually all roads lead to the cemetery’. Η συγκεκριμένη είναι μάλλον η αγαπημένη μου. -
Linkin Park - Hybrid Theory
Από τα μεγαλύτερα ντεμπούτα. Της χρονιάς. Της δεκαετίας. Του 21ου αιώνα. Στον σκληρό ήχο. Γενικότερα. Δίδυμο Shinoda-Bennington εκεί πάνω με τους θρύλους. Ψύχραιμα τα λέω. -
Radiohead - Kid A
Τι κάνεις αφού έχεις χτίσει μία τελειότητα; Κρατάς τα θεμέλια, γκρεμίζεις όλα τα υπόλοιπα και φτιάχνεις μία καινούργια, προφανώς! Συνοπτικά:
-
Within Temptation - Mother Earth
Μετά τη μαυρίλα των πρώτων ημερών, πριν το breakthrough. Από τα πιο ξεχωριστά παντρέματα μέταλ νοοτροπίας με συμφωνική αισθητική. Τρομερή ατμόσφαιρα. Πιο τρομερή Sharon. She rules.
+5:
-
The Cure - Bloodflowers
Στα βιβλία μου, ανάμεσα στις πλέον παραγνωρισμένες κυκλοφορίες από μεγάλες μπάντες. Σκοτάδια και φωνάρα απευθείας από τα παλιά. Όχι ότι άλλαξε ποτέ το τελευταίο. -
Godspeed You! Black Emperor - Lift Your Skinny Fists Like Antennas To The Sky
Τέσσερα τραγούδια, σχεδόν ενενήντα λεπτά, χιλιάδες συναισθήματα, μία και μοναδική ιδιοφυής στριφνάδα. -
Limp Bizkit - Chocolate Starfish And The Hotdog Flavored Water
Ξεδιάντροπο. Κλασικό πριν καν ολοκληρωθεί η πρώτη πλευρά. Γκρούβες και hooks στα τέρματα. Γλέντι χωρίς αύριο. Έπαιρνε ψαλίδι; Ναι, φιλάκια. -
In Flames - Clayman
Σημείο καμπής για το ύφος και όχι μόνο. Υπερβολικά πιασάρικο και καθαρό, αλλά με τη made in Gothenburg σφραγίδα να ξεχωρίζει από χιλιόμετρα. -
PJ Harvey - Stories From The City, Stories From The Sea
Από τους δίσκους που δεν ακούγονται όπως το εξώφυλλό τους. Ή και όχι. Σε κάθε περίπτωση.
Μπόνους:
-
Evanescence - Origin
Από το εισαγωγικό σερί που θα έφευγε καρφί για Fallen μέχρι τη γλύκα του Even In Death και το σβήσιμο σε μαύρο του Eternal, όλη η ουσία των Ev βρίσκεται εδώ, σε υπέροχα ακατέργαστη μορφή. Πιο early zeroes γκρίζο πεθαίνεις.
Εξώφυλλο:
34 Likes
Ευκολάκι, έχω να ακούσω χρόνια αλλά ακόμη μου έρχονται flashbacks από το Sony Ericsson με το πορτάκι και το ακουστικό μέσα απ’ το μανίκι, όταν ήταν cool να κάνεις ότι κοιμάσαι στα Κείμενα
Σε έχασα, από Ουαλούς μόνο αυτοί, Bullet και Funeral for a Friend μου έρχονται τώρα, αλλά μη μου πεις, θέλω να είναι έκπληξη όταν διαβάζω την 5αδα σου αν δεν το έχω βρει ως τότε αφού ψάξω τα κιτάπια μου
1 Like