Honourable mentions:
Rush - Fly by night
Kiss - Alive!
Bruce Springsteen - Born to run
Deep Purple - Come taste the band
Jethro Tull - Minstrel in the gallery
(Το οποίο βγήκε εκτός πεντάδας για να μπει…)
3 Likes
Λέτε αυτό να το ρωτάνε ακόμα και όταν φτάσουμε στο 2022;
3 Likes
Εδώ το ρωτάνε το 2023
Συγνώμη
8 Likes
Γελασα δυνατα.
2 Likes
Λοιπόν, χωρίς περαιτέρω γκρίνιες για τη δυσκολία της επιλογής, παραθέτω 5+7 αγαπημένα τέλεια album (ή τέλεια αγαπημένα, κι αυτό νόημα βγάζει!)
1. Jethro Tull - Minstrel in the Gallery
Πυκνότερο μουσικά από τις προγενέστερες κυκλοφορίες τους, το “Minstrel In The Gallery”έχει να επιδείξει μια λαϊκή ευαισθησία και ένα αριστοκρατικό μεγαλείο την ίδια στιγμή, με τον Ian Anderson να το έχει κοσμήσει με κάποιες αξεπέραστες μελωδίες. Πρόκειται για ένα ποικιλόμορφο σύνολο τραγουδιών που ελίσσονται ανάμεσα σε rock, ακουστικές και κλασικές φόρμες με απαράμιλλη φυσικότητα, όπου την μία στιγμή ένα σχεδόν δεκαεπτάλεπτο τραγούδι (“Baker Street Muse”) σε αποστομώνει και την αμέσως επόμενη, η γοητεία της απλότητας (“Grace”) μπορεί να χωρέσει τα πάντα σε μόλις μισό λεπτό!
Βαθιά ενδοσκοπικό, αντανακλά την κατάσταση που βρισκόταν ο Anderson εκείνη την περίοδο εξ αιτίας του διαζυγίου από την πρώτη σύζυγό του, και του “απολογισμού” που ακολουθεί σε τέτοιες περιπτώσεις.
Για μένα, εύκολα στα τρία καλύτερα των Tull!
2. Queen - A Night at the Opera
Το ΑΝΑΤΟ εκπληρώνει τις υποσχέσεις που είχαν δοθεί με τα προηγούμενα και αντιπροσωπεύει όλα όσα ήταν οι Queen στην τελειότερη μορφή τους. Οι οποίοι Queen ήταν τόσο πολυσχιδείς συλλογικά και ατομικά, που ενώ κάποιος ενεργός ακροατής τους ξεχωρίζει εύκολα ποιος έγραψε τι, εν τούτοις υπάρχει έντονη διαφοροποίηση μεταξύ των τραγουδιών που έχουν την ίδια υπογραφή! Ο Mercury π.χ. έγραψε και το ζόρικο hard rock/metal του “Death on Two Legs” αλλά και το νωχελικό “Seaside Rendezvous”, ενώ στον May πιστώνεται τόσο το “Good Company” όσο και το “Prophet’s Song” στο οποίο χρωστάει το μισό ευρωπαϊκό power metal! Πραγματικό κομψοτέχνημα!
3. Pink Floyd - Wish You Were Here
Μέχρι τώρα άφηνα τους Pink Floyd εκτός πεντάδας επιλογών μου με τη λογική ότι δεν… χρειάζονται και την δική μου ψήφο! Αυτό δεν γίνεται να συμβεί με το Wish You Were Here, αυτό το υπέρτατο αριστούργημα που έχει την ιδιομορφία να κυριαρχείται από ένα κομμάτι που έχει σπάσει σε δύο τμήματα, τα οποία χωρίζονται (ή μήπως ενώνονται;) από τρία μεμονωμένα τραγούδια μεταξύ των οποίων και το χιλιοπαιγμένο μεν, πανέμορφο δε, ομώνυμο!
Θεματικά το album, με αφορμή την αποχώρηση του Syd Barrett από τα εγκόσμια (γνωστή η ιστορία που τους επισκέφθηκε στο studio ενώ ηχογραφούσαν και δεν τον αναγνώρισαν), πραγματεύεται την έννοια της απουσίας, τόσο στιχουργικά όσο και με την απαράμιλλη αίσθηση νοσταλγίας που δημιουργεί η μουσική, ενώ γίνεται λόγος και για την μουσική βιομηχανία και τον τρόπο που λειτουργεί, με το εμβληματικό artwork (και όχι μόνο το εξώφυλλο) να κάνει το όλο πακέτο ακόμη πιο ελκυστικό!
4. Kansas – Masque
Δεύτερος δίσκος στην ίδια χρονιά από τους λατρεμένους μου Kansas, το Masque έχει να επιδείξει κάποια από τα διαχρονικότερα έπη τους, όμως και τα μικρότερα, “γλυκόπιοτα” κομμάτια του είναι επίσης απολαυστικότατα και λειτουργούν προσθετικά στην όλη ακουστική εμπειρία – για την ακρίβεια είναι το βασικό στοιχείο που υπερτερεί αυτό το LP από το Song for America
5. Black Sabbath – Sabotage
Επειδή είναι ένα από τα έξι πρώτα album των Sabs!
…και τα καθιερωμένα honourable mentions,ή έστω κάποια από αυτά!
Camel – The Snow Goose: Οι Camel δεν συμπαθούσαν ποτέ τα πολλά λόγια εδώ όμως το τερμάτισαν παρουσιάζοντας ένα album εξολοκλήρου instrumental, προς μεγάλη απογοήτευση της εταιρείας τους που το θεώρησε κίνηση εμπορικής αυτοκτονίας (διαψεύστηκε πάντως!), αλλά προς μεγάλο ενθουσιασμό των fans μιας και από πολλούς θεωρείται η κορυφή της δισκογραφίας τους!
Ενδιαφέρον trivia: το LP βασίστηκε στην ομώνυμη νουβέλα του Paul Gallico ο οποίος όμως, όντας φανατικός αντικαπνιστής, αρνήθηκε να δώσει την συγκατάθεση του σε ένα συγκρότημα συνδεδεμένο με την καπνοβιομηχανία όπως πίστευε, γι’ αυτό και στον τίτλο αναγράφεται και το “Music inspired by…”!
Renaissance - Scheherazade and Other Stories: Και στο πέμπτο LP των Renaissance, η χρυσή σύνθεση που έδωσε τις κορυφές της δισκογραφίας τους συνεχίζει να μεγαλουργεί. Εδώ μάλιστα για πρώτη φορά δεν υπάρχει πλέον καμία συνθετική συνεισφορά από τα παλιά μέλη, όπως και καμιά μεταφορά αυτούσιου αποσπάσματος από κάποιο έργο κλασικού μουσουργού, μολονότι το “εκκρεμές” που ανέκαθεν ταλαντεύονταν μεταξύ της συμφωνικής και της folk πλευράς της μπάντας σε αυτό το album κλίνει εμφανώς προς την πρώτη!
Πολύς κόσμος αναγνωρίζει στο “Scheherazade and Other Stories” την ανώτερη δημιουργία των Renaissance, αυτό που δεν αμφισβητείται πάντως είναι ότι μετά από αυτό καθιερώθηκαν σαν ένα σχήμα που υπερέβη μουσικά είδη και στεγανά, έστω κι αν αυτό έγινε εις βάρος του, δυσδιάκριτου πλέον, rock συστατικού της μουσικής τους.
Steve Hackett - Voyage of the Acolyte : Ο πρώτος προσωπικός δίσκος του Steve Hackett κυκλοφόρησε ενώ ο κορυφαίος κιθαρίστας ήταν ακόμη μέλος των Genesis. Για την ακρίβεια, ηχογραφήθηκε μετά το πέρας της περιοδείας για το “Lamb…” και την αποχώρηση του Peter Gabriel που έθεσε εν αμφιβόλω το μέλλον του συγκροτήματος. Υπό εκείνες τις συνθήκες, ο Steve αποφάσισε να διοχετεύσει τη δημιουργικότητα του σε ένα άλλο project. Στο “Voyage of the Acolyte” λοιπόν, όπως και στη περίπτωση των solo δίσκων του Peter Gabriel, μας δίνεται η ευκαιρία να ξεδιαλύνουμε ποιος έφερνε ποιες ιδέες στα αριστουργηματικά LPs των Genesis, όπου τα credits μοιραζόντουσαν εξίσου.
Εδώ βέβαια δεν θα βρούμε τον κιθαρίστα που εξαπέλυε “ηλεκτρικές εκκενώσεις” στο “Nursery Cryme”, αλλά τον πιο ώριμο των μετέπειτα ετών. Σε κάθε περίπτωση το εκπληκτικό “Voyage…” με τους τίτλους των τραγουδιών να προέρχονται από (ή να σχετίζονται με) τις κάρτες Tarot, έτυχε θερμής υποδοχής από κοινό και κριτικούς η οποία, σε συνδυασμό με την επιστροφή στις τάξεις των Genesis και τον συλλογικό έλεγχο πάνω στη μουσική, έφεραν νομοτελειακά την αποχώρηση του κιθαρίστα δύο χρόνια αργότερα προκειμένου να επικεντρωθεί στη solo καριέρα του.
Bob Dylan - Blood on the Tracks : Τα seventies δεν είχαν μέχρι τότε φερθεί καλά στον Dylan (ή βέβαια, μπορεί να συνέβαινε και το αντίστροφο!) όμως το “Blood on the Tracks” ήρθε για να δείξει ότι ο ωριμότερος πια Bob ήταν ικανός να επαναλάβει τους θριάμβους της προηγούμενης δεκαετίας!
Οι ρίζες αυτού του album βρίσκονται στη διάλυση του γάμου του με εκείνη που είχε κάποτε απαθανατίσει ως “Sad Eyed Lady of the Lowlands”. Η ερμηνεία του Dylan χρωματίζει κάθε γύρισμα της φωνής, κάθε νότα, κάθε τόνο με τα διάφορα αισθήματα που του προκαλούσε το γεγονός, με αποτέλεσμα να ακούγεται κατά περίπτωση, πληγωμένος, οργισμένος, μελαγχολικός, μετανιωμένος, στοχαστικός ή και συγχωρητικός. Εν ολίγοις, ένα από τα πιο εμπνευσμένα και συναισθηματικά εύγλωττα ηχογραφήματα
Manfred Mann ’ s Earth Band - Nightingales & Bombers : Οι Manfred Mann’s Earth Band αν έγιναν και παρέμειναν γνωστοί, το οφείλουν σε δύο χαρακτηριστικά τους. Πρώτον στο ότι η μουσική τους, παρ’ ότι ταγμένη και εντεταγμένη αναμφισβήτητα στο progressive rock, με τα instrumentals, τους αυτοσχεδιασμούς, την άψογη τεχνική των μελών κλπ, παρέμενε πάντα προσιτή, με μια καλώς εννοούμενη pop έννοια, στον μέσο ακροατή. Δεύτερον, στην ιδιότητα που είχαν να διακρίνουν στο υλικό των άλλων τις δυνατότητες του και να δομούν ολόκληρα albums τους πάνω σε διασκευές. Κι ενώ μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κυρίως τραγούδια του Bob Dylan που είχαν την τύχη να πέσουν στα ικανά χέρια τους, στη συγκεκριμένη περίπτωση το “Spirits in the Night” από το ντεμπούτο του ανερχόμενου ακόμη τότε Bruce Springsteen, μεταμορφώνεται σε ένα μεγαλειώδες prog έπος, τέτοιο που κι ο μεγαλύτερος οπαδός του Αφεντικού θα αναγνώριζε σαν ανώτερο της αυθεντικής εκτέλεσης.
Παρεμπιπτόντως, ο τίτλος του album προέρχεται από ένα περιστατικό που συνέβη κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ στο Surrey της Αγγλίας, όταν ένας ορνιθολόγος που ηχογραφούσε αηδόνια, κατέγραψε τυχαία στο μαγνητόφωνο του και τα διερχόμενα στον ουρανό βομβαρδιστικά!
Hawkwind - Warrior on the Edge of Time: Το “Warrior on the Edge of Time”, με το πανέμορφο σχεδιασμό και artwork του εξώφυλλου, δημιουργήθηκε πάνω σε ένα χαλαρό concept του Michael Moorcock, σχετικό με το θέμα του Eternal Champion που τον απασχολούσε εκείνη την περίοδο. Σε γενικές γραμμές ο δίσκος συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε ο προηγούμενος, και σε κάποιο βαθμό ανακεφαλαιώνει τα όσα είχαν δείξει οι Hawkwind έως τότε. Σημειωτέον ότι, στην τελευταία, όπως αποδείχθηκε, παρουσία του με τους Hawkwind, ο Lemmy δεν έχει συνθετικό credit μιας και το “Motörhead” περιορίστηκε στην β’ πλευρά του “Kings of Speed” single. Ακολούθησε το γνωστό επεισόδιο με τη σύλληψη του στα καναδέζικα σύνορα και κάπως έτσι η χρυσή εποχή των spacehawks έφθασε στο τέλος της…
Van Der Graaf Generator – Godbluff : Ίσως η διακοπή να ήταν αναπόφευκτη μετά από ένα τόσο μεγαλειώδες δημιούργημα όπως το Pawn Hearts, το γεγονός είναι ότι η θαυματουργή τετράδα μουσικών που μαζί δεν κάνανε και χώρια δεν μπορούσαν, ξαναβρέθηκαν υπό το όνομα των VdGG με το Godbluff να τους δικαιώνει! Ένα πειραματικό, ευρηματικό, σκοτεινά γοητευτικό LP που επιβεβαίωσε ξανά πόσο ξεχωριστό σχήμα ήταν οι εν λόγω.
(Να προσθέσω εδώ ότι είναι αυτό που άκουγα όσο έγραφα όλα τα παραπάνω, οπότε αν μου βγήκαν “κάπως”, να η εξήγηση!)
17 Likes
Αφού τα μέλη των Blue Öyster Cult υπήρξαν ανώνυμα για τους δύο πρώτους τους δίσκους, η μπάντα είχε κουραστεί από την μυστικοπάθεια αυτή. Πως κάνει κύκλους η ζωή, πόσα τα παραδείγματα συγκροτημάτων που τους μιμήθηκαν. Έτσι έπεισαν τον ιθύνων νου του εγχειρήματος, Sandy Pearlman και την παραγωγό εταιρεία να τους επιτρέψει να αποκαλύψουν την ταυτότητά τους.
Sandy Pearlman (1943 – July 26, 2016)
Η Columbia λοιπόν ανέθεσε τη δημιουργια του εξωφυλλου στον απόφοιτο του New York High School of Music and Art, Ron Lesser, μαθητή του Frank J. Reilly, γνωστό για πολλά εξώφυλλα μυθιστορημάτων αλλά και ταινιών (High Plains Drifter (1973), Pat Garrett and Billy the Kid (1973)).
High Plains Drifter (1973)
Με μια πρώτη ματιά, το έργο του Ron Lesser δεν χτυπάει στο μάτι όσο τα εξώφυλλα των δύο πρώτων δίσκων των Blue Öyster Cult.
Blue Öyster Cult - Blue Öyster Cult (1972)
Εχουμε ομως το πρωτο εξωφυλλο οπου απεικονιζονται τα μελη της μπαντας. Στο σχέδιο του Ron Lesser υπάρχει μία ελαφριά ονειρικότητα στις γραμμές, οι οποιες λιγο θολα απεικονιζουν τα μέλη του συγκροτήματος μπροστά από ένα μαχητικό αεροπλάνο. Το μαχητικό φέρει στην ουρά του το σταυρό σήμα κατατεθέν της μπάντας. Το μαχητικό φαίνεται να είναι παρκαρισμένο μπροστά από κάτι που μοιάζει με πάρκο ή πλατεία, μέσα στο πιλοτήριο εμφανίζεται ενας σκελετός ενώ ο Eric Bloom κρατά τέσσερις γερμανικούς ποιμενικούς. Το μαχητικό είναι ένα γερμανικό Messerschmitt ME 262, το πρώτο jet στην ιστορία της ανθρωπότητας, πρωτοεισαχθέν στα τελευταία χρόνια των μαχών του Β Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Bloom διαψεύδει τον όποιο πολιτικό υπαινιγμό πίσω από το εξώφυλλο. Περισσότερο η χρήση του μαχητικού τονίζει το πως η τεχνολογία αλλάζει τον κόσμο. Άλλωστε η εβραϊκή καταγωγή των Bloom, Metzner και Pearlman δεν θα μπορούσε παρά να αντικρούσει την όποια σύνδεση της μπάντας με ναζί. Πιο πιθανή είναι η αλληγορία με τα σύμβολα της The Process Church of the Final Judgment, ομάδας κοντά στον Charles Manson.
Άλλωστε ο Pearlman αρέσκοταν στο να κρύβει συμβολισμούς αυξάνοντας έτσι τον μυστικισμό γύρω από το συγκρότημα.
Καλύτερο εξώφυλλο της χρονιάς λοιπόν μετα τα αποτελέσματα της μίνι ψηφοφορίας :
Blue Öyster Cult - Secret Treaties (1974)
11 Likes
40 δίσκους χώρεσα τελικά σε μια πρόχειρη λίστα των αγαπημένων της χρονιάς 1975, 60 είχα βγάλει αρχικά αλλά προσπάθησα να τη μειώσω όσο το δυνατόν περισσότερο, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία -ελπίζω να μην έχω κανέναν διπλό παρακάτω αλλά anyway-
Summary
Patti Smith – Horses
Rainbow-“Ritchie Blackmore’s Rainbow”
The Dictators – Go Girl Crazy!
Peter Hammill – Nadir’s Big Chance
Pink Floyd - Wish you were here
David Bowie – Young Americans
Camel – The Snow Goose
Goblin - Profondo rosso
Chris Squire - Fish Out of Water
Renaissance - Scheherazade and Other Stories
Gentle Giant - Free Hand
Steve Hackett - Voyage Of The Acolyte
Van der Graaf Generator – Godbluff
Electric Light Orchestra - Face the Music
Soft Machine – Bundles
Jade Warrior – Waves
Born To Run - Bruce Springsteen
A Night At The Opera – Queen
Physical Graffiti - Led Zeppelin
Captain Fantastic & The Brown Dirt Cowboy - Elton John
Alive! – Kiss
Jethro Tull – Minstrel in the Gallery
Scorpions – In Trance
Fleetwood Mac - Fleetwood Mac
Ton Steine Scherben - Wenn die Nacht am tiefsten (ε ναι ρε @kbil , εξωφυλλάρα συν τοις άλλοις)
Εloy - Power and Passion
Siren - Roxy Music
Aerosmith - Toys in the Attic
UFO – Force It
Kansas - Masque
Kraftwerk - Radio-Activity
Black Sabbath - Sabotage
Thin Lizzy - Fighting
Peter Hammill - Nadir’s Big Chance
Curtis Mayfield - There’s No Place Like America Today
Alice Cooper - welcome to my nightmare
Aerosmith - toys in the attic
Lynyrd Skynyrd - Second Helping
Moxy - Moxy
Pavlov’s Dog - Pampered Menial
Nazareth- Hair Of The Dog
και εξ’ αυτών, μια πολύ δύσκολη 5άδα:
Patti Smith - Horses
Άκοπα και αβίαστα η πρώτη μου επιλογή, τι να πει κανείς για αυτή τη δισκάρα που δεν έχει ειπωθεί ξανά και ξανά! Όχι δίσκος της χρονιάς, αλλά από τους δίσκους της δεκαετίας!
Alive! – Kiss
Μέσα στο άτυπο τοπ5 live albums όλων των εποχών για εμένα, ο ορισμός του τι συμβαίνει όταν μια δεμένη μπάντα στο peak της, παίρνει κεφάλια στη σκηνή με iconic ένα προς ένα κομμάτια!
Κλασσικό όσο δε πάει, έχει και την καλύτερη εκτέλεση ενός από τους απόλυτους ύμνους της μπάντας -και όχι μόνο (Black Diamond)!
Εloy - Power and Passion
Στο νήμα έστειλα εκτός τοπ5 το Wish you Were Here για τον εν λόγω δίσκο, μιας και με τα 2 albums νιώθω ότι έχω συνδεθεί ανά τα χρόνια σε ένα άλλο επίπεδο που έχει ξεπεράσει προ πολλού το “απλά προσωπικό”. Οπότε in a flip of a coin, Power and Passion για όλα όσα έχουμε ζήσει από τα μέσα 00s μέχρι και σήμερα!
Siren - Roxy Music
Πρώτα ανοίγματα στη dance/disco πλευρά, χωρίς να χάνεται από την άλλη η πιο προοδευτική μουσική ταυτότητα της μπάντας -για να κορυφωθεί σταδιακά όλο αυτό με το Avalon του 1982.
Kraftwerk - Radio-Activity
Φιλιά από το μέλλον.-
20 Likes
1975 ή αλλιώς η χρονιά της επιστροφής των τριών μεγάλων… 44 δίσκοι ήδη… και είναι μόλις Τρίτη!!!
Προς το παρόν δύο ξεχωρίζουν… οι δε Deep Purple προς το παρόν αγνοούνται!!
3 Likes
Alice Cooper - Welcome to my Nightmare
Kansas - Song for America
Pink Floyd - Wish you were here
Black Sabbath - Sabotage
Moxy - Moxy
15 Likes
Θα μπορούσα να το πω για τα μισά κομμάτια ξερωγω! Λαιβ δίσκος λατρεία, από τους αγαπημένους μου έβερ, από τους πρώτους μου έβερ, κομμάτια όπως C’mon and love me και Firehouse σχεδόν δεν μπορώ να τα ακούσω από αλλού κλπ. Έπος.
1 Like
…για να μπει το Fleetwood Mac, το οποίο δεν αναφέρεται από κανέναν μέχρι στιγμής και προσωπικά, το θεωρώ σχεδόν ισάξιο του Rumours (πέσετε να με φάτε). Rhiannon ΔΕ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ!
Τα πέντε που διάλεξα λοιπόν:
Physical Graffiti (Led Zeppelin)
Cpt fantastic and the brown dirt cowboy (Elton John - το πρώτο άλμπουμ στην ιστορία του Billboard που πήγε απευθείας στο νούμερο 1)
A night at the opera (Queen)
Fleetwood Mac (Fleetwood Mac)
Wish you were here (Pink Floyd)
(Ζήτω συγγνώμη από τον Ian που άφησα έξω το τελευταίο ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΟ άλμπουμ των Tull).
9 Likes
Πολυ μου αρεσε και το 1975. Τωρα ειμαι σε φαση που δεν θελω να ακουω αλλα απο φοβο μη μου αρεσουν. Ηδη ηταν αρκετα δυσκολο αλλα το τοπ 5 μου ειναι αυτο
- Tom Waits - Nighthawks at the Diner
Ο δευτερος αγαπημενος μου δισκος του. Ηχογραφημενος μπροστα σε κοινο για να παραπεμπει σε ατμοσφαιρα απο jazz club <3 <3 <3 - Queen - A Night at the Opera
- Triana - El patio
- Patti Smith - Horses
- Pavlov’s Dog - Pampered Menial
13 Likes
Έχεις ένα δίκιο… Ούτε τρίτο να το είχα!!!
6 Likes
εχει Rainbow το 1975 για αυτο!
2 Likes
Ε ναι αλλα και η μαμα εταιρεία εβγαλε προϊόν 
δεν τους πηγε καλα η αποχώρηση!!
Φετος (1975) δυσκολεύομαι οσο ποτε να μην βαλω ελληνικο δισκο… (Νεγρικα, πολιτικά τραγούδια)
2 Likes
Παντως γενικα δυσκολα θα τους ξαναδουμε τελικη πενταδα τους Purple. μονο το 1984 αν τα καταφερουν, το οποιο χλωμο το κοβω.
2 Likes
Αν μείνουμε στις πεντάδες, το 1984 οι διαθέσιμες θέσεις για τους Purple είναι τρεις. Οι δύο είναι ήδη πιασμένες 
1 Like
1984 χωρις σκεψη, Ride The Lightning, Powerslave, Defenders of The Faith, Dont break the Oath, Bathory, Morbid Tales…and the Cannons…
2 Likes
Αλλη μια φανταστική χρόνια το 1975
-
Queen- A night at the opera: τα παίζουν όλα, και τα παίζουν τέλεια. Επιδραστικοτατο αριστούργημα
-
Pink Floyd - Wish you were here: έμπνευση στο 100%, για εμένα ο δεύτερος ή τρίτος καλύτερος δίσκος τους.
-
Camel- Snowgoose: Όταν παίρνεις το μαγικό mirage, αφαιρεις λέξεις, προσθέτεις ψυχεδέλεια και ιδιαιτερότητα, και παράγεις ένα αριστούργημα, όχι καλύτερο απαραίτητα, ,αλλα ακόμα πιο 'αλλου" από τον προκάτοχό του.
-
Richie Blackmore’s rainbow: γέννηση ιδιώματων, κομμάταρες που ξέρουν και οι πέτρες, ιστορία που γράφτηκε
-
Eloy- Power and the passion: Ταξίδι στο χωροχρόνο. Τεράστιος δίσκος
Χονοραμπλ μενσιονς - δισκαρες όλα
Black Sabbath - Sabotage
Nazareth - Hair of the dog
Led Zeppelin - Physical Graffiti
Aerosmith - Toys in the attic
Scorpions - In trance
+1 Ε νταξει acdc, ερχομαcτε, αυστραλέζικη έκδοση οκ, του χρόνου επίσημα
18 Likes