@anhydriis Είμαι 50-50 αν τα πέρασα στην φόρμα… Τα είδες και τα πέρασες εσυ? Για πες ρε μάγκα να δω τι θα κάνω.
1 Like
κουκοβαγακο όλα κομπλε!!!
1 Like
2002
-
Audioslave - Audioslave
-
Queens of the Stone Age - Songs for the Deaf
-
Hatebreed - Perseverance
-
Chevelle - Wonder What’s Next
-
The Hellacopters - By the Grace of God
-
Coldplay - A Rush of Blood to the Head
-
Korn - Untouchables
-
Disturbed - Believe
-
Soulfly - 3
-
Black Laber Society - 1919 Eternal
-
Pearl Jam - Riot Act
-
System of a Down - Steal This Album!
-
Stone Sour - Stone Sour
-
Spiritual Beggars - On Fire
-
Papa Roach - lovehatetragedy
-
Mudvayne - The End of All Things to Come
-
In Flames - Reroute to Remain
-
Orange Goblin - Coup de Grace
-
Otep - Sevas Tra
-
Down - Down II
-
Shadown Fall - Art of Balance
-
Motorhead - Hammered
-
Theory of a Deadman - Theory of a Deadman
-
Foo Fighters - One by One
-
Jerry Cantrell - Degradation Trip Vol 1&2
Εξώφυλλο το νούμερο 1, γιατί βαριέμαι να ψάξω.
@anhydriis pls ποσταρε το και στη φόρμα . Σε ευχαριστώ πολυ.
Bonus : Paradise Lost - Symbol of Life , που το ξέχασα.
31 Likes
15λεπτο ακαδημαϊκού τυπου!!
4 Likes
33η εβδομάδα - 2002
60 συμμετέχοντες
109 δίσκοι!!!
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Audioslave - Audioslave | 67 |
|---|---|
| Isis - Oceanic | 58 |
| Pain Of Salvation - Remedy Lane | 53 |
| Arcturus - The Sham Mirrors | 40 |
| Queens Of The Stone Age - Songs for the Deaf | 37 |
| Dream Theater - Six Degrees Of Inner Turbulence | 34 |
| Agalloch - The Mantle | 32 |
| Porcupine Tree - In Absentia | 32 |
| Opeth - Deliverance | 29 |
| Paradise Lost - Symbol of Life | 28 |
| Bathory - Nordland I | 25 |
| Meshuggah - Nothing | 23 |
| System of a Down - Steal This Album! | 21 |
| Primordial - Storm Before Calm | 20 |
| Doomsword - Resound the Horn | 19 |
| Interpol - Turn on the Bright Lights | 16 |
| Red Hot Chili Peppers - By the Way | 15 |
| Tragedy - vengeance | 15 |
| In Flames - Reroute To Remain | 11 |
| Manowar - Warriors of the World | 11 |
| Reverend Bizarre - In the Rectory of the Bizarre Reverend | 11 |
| Down - II: A Bustle in your Hedgerow | 10 |
| Deadsoul Tribe - Deadsoul Tribe | 9 |
| Warlord - Rising Out Of The Ashes | 9 |
| Hatebreed - Perseverance | 8 |
| Nile - In Their Darkened Shrines | 8 |
| Sigur Ros - () | 8 |
| Chevelle - Wonder What’s Next | 7 |
| Lacuna Coil – Comalies | 7 |
| Mastodon - Rermission | 7 |
| Stone Sour - Stone Sour | 7 |
| W.A.S.P.-“Dying for the World” | 7 |
| Negură Bunget - 'N Crugu Bradului | 6 |
| Sum 41 - Does This Look Infected? | 6 |
| Eminem - The Eminem Show | 5 |
| Hate Eternal - King of All Kings | 5 |
| Hot Water Music - Caution | 5 |
| Madder Mortem - Deadlands | 5 |
| Rush - Vapor Trails | 5 |
| The Derek Trucks Band - Joyful Noise | 5 |
| Thievery Corporation - The Richest Man In Babylon | 5 |
| Avril Lavigne - Let Go | 4 |
| Dark Tranquillity - Damage Done | 4 |
| Enshadowed - Messengers of The Darkest Dawn | 4 |
| Flogging Molly - Drunken lullabies | 4 |
| Ironsword - Ironsword | 4 |
| Kaamos - Kaamos | 4 |
| Morcheeba - Charango | 4 |
| Norah Jones - Come Away with Me | 4 |
| Pearl Jam - Riot Act | 4 |
| Satyricon- Volcano | 4 |
| Suicide - American Supreme | 4 |
| Symphony X - Odyssey | 4 |
| Tear it up - nothing to nothing | 4 |
| Tom Waits - Blood Money | 4 |
| Ωχρά Σπειροχαίτη – Ωχρά Σπειροχαίτη II | 3 |
| Biffy Clyro - Blackened Sky | 3 |
| Blind Guardian – a night at the opera | 3 |
| David Bowie - Heathen | 3 |
| Dream Evil - Dragonslayer | 3 |
| Dredg - El Cielo | 3 |
| Empyrium - Weiland | 3 |
| Immolation - Unholy Cult | 3 |
| Insomnium - In the Halls of Awaiting | 3 |
| Johnny Cash - American IV: The Man Comes Around | 3 |
| Lucero - Tennessee | 3 |
| Mudvayne - The End Of All Things To Come | 3 |
| Muga-Muga | 3 |
| Muse - Hullabaloo Soundtrack | 3 |
| Robbie Williams - Escapology | 3 |
| Sentenced - The Cold White Light | 3 |
| Spiritual Beggars - On Fire | 3 |
| The Flaming Lips - Yoshimi Battles The Pink Robots | 3 |
| The Hellacopters - By the Grace of God | 3 |
| Woods of Ypres - Against the Seasons: Cold Winter Songs from the Dead Summer Heat | 3 |
| And You Will Know Us By the Trail of Dead - Source Tags & Codes | 2 |
| Avantasia-the metal opera ii | 2 |
| Bad Religion – The Process Of Belief | 2 |
| Bloodbath - Resurrection Through Carnage | 2 |
| Bruce Springsteen - The Rising | 2 |
| Coldplay - A Rush of Blood to the Head | 2 |
| Counting Crows - Hard Candy | 2 |
| DJ Shadow - The Private Press | 2 |
| Foo Fighters - One by one | 2 |
| Halford – crucible | 2 |
| Justin Timberlake - Justified | 2 |
| KoЯn - Untouchables | 2 |
| Kylesa – Kylesa | 2 |
| Oxbow - An Evil Heat | 2 |
| Rotten Sound - Murderworks | 2 |
| Snapcase - End Transmission | 2 |
| Spock’s Beard - Snow | 2 |
| The Berzerker - Dissimulate | 2 |
| Thrice - The Illusion of Safety | 2 |
| 30 Seconds to Mars – 30 Seconds to Mars | 1 |
| Barry Adamson - The King of Nothing Hill | 1 |
| Bongzilla - Gateway | 1 |
| Breaking Benjamin - Saturate | 1 |
| Conjure One - Conjure One | 1 |
| Ekkaia – Manos Que Estrechan Planes De Muerte Y Sometimiento | 1 |
| Gluecifer- Basement apes | 1 |
| Horrified - Deus Diabolus Inversus | 1 |
| Lake Of Tears - The Neonai | 1 |
| Linkin Park - Reanimation | 1 |
| Manilla Road - Spiral Castle | 1 |
| No Use for a Name - Hard Rock Bottom | 1 |
| Strange Place for Snow - Esbjörn Svensson Trio | 1 |
| Thunder Rider Tales of Darkness & Light - Chapter II | 1 |
| Tom Waits - Alice | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
έφτασε 2002 για να ισοφαρίσουν οι ΗΠΑ τις πρωτιές των Άγγλων!!!
τίτλοι τέλους για το 2002
2003…
και εξελάκι
credits and love to all 
(συμπληρώνω σε λίγο το τι έγραψαν) 
37 Likes
Nordland 1 μπάντα με δίσκο Bathory;
5 Likes
Ασύλληπτη χρονιά. Λίγα honorable αλλά ενδεκάδα όλα υπεραγαπημένα άλμπουμ, με τουλάχιστον 3 που άξιζαν να είναι στην πεντάδα να μένουν τελικά εκτός και έχω αλλάξει ήδη κάμποσες φορές την κατάταξη (εκτός του νο.1).
1) Drive-By Truckers - Decoration Day
Μακράν το χειρότερο κείμενό μου.
Μου είναι δύσκολο να μιλήσω για κάποιους δίσκους. Δεν είναι εύκολο να εκφράζω τα συναισθήματα που νιώθω χωρίς να αισθάνομαι πως και πάλι τα αδικώ. Αλλά θα χρησιμοποιήσω το Decoration Day για να πως πράγματα που αγαπώ στους DBT γενικά.
To πώς πλέκουν οι 3 κιθάρες, ειδικά στην περίοδο Isbell, είναι για σεμινάριο. Σαν άλλοι Stones, Aerosmith ή και Skynyrd (3 κιθάρες κι αυτοί), και το εφαρμόζουν με την ίδια λογική ακόμα και σε country συνθέσεις. Διαφορετικά θέματα, άλλος παίζει ακόρντα, άλλος αρπίσματα, ακουστικές και ηλεκτρικές μαζί που δημιουργούν έναν φοβερό ενιαίο ήχο. Δεν είναι τα πάντα στην εντέλεια, έχουν κάτι εντελώς loose, sloppy, στα live μάλιστα θα το χαρακτήριζα έως και muddy, αλλά δουλεύει. Όπως στο αριστούργημα του Cooley, When the Pin Hits the Shell.
Αναφέροντας τον Cooley και τους Stones, οι DBT γενικά και κυρίως αυτός τους λατρεύουν (μαζί κι εγώ). Δεν εξηγείται αλλιώς πώς οι περισσότερες συνθέσεις του, από το προηγούμενο άλμπουμ ήδη, θυμίζουν είτε τα rockers τους (στο επικό Marry Me) είτε τις μπαλάντες τους (Loaded Gun in the Closet όπου ο τρόπος που τραγουδά παραπέμπει απευθείας στην εύθραυστη φωνή του τεράστιου Τζάγκερ). Ο δε Hood, τον σιγοντάρει σε αυτό το άλμπουμ με το “ανεβαστικό”, Do It Yourself (που μιλά για αυτοκτονία…).
Κι ο Isbell, το νέο μέλος της μπάντας, ήταν τεράστιο ταλέντο που τους έδωσε έξτρα ώθηση. Πριν ξεπεράσει την δημοτικότητά τους με την σόλο καριέρα του, χάρισε εδώ, στο συνθετικό του ντεμπούτο, 2 από τα καλύτερα τραγούδια του(ς), το πανέμορφο Outfit και το πανέμορφο Decoration Day. Οι δε παλιοί, χωρίς ίχνος βεντετισμού κι αναγνωρίζοντας την αξία των συνθέσεών του, ονομάζουν τον δίσκο από δικό του τραγούδι.
Μουσικά καταγράφουν πολλά χιλιόμετρα. Από την country, στο Stones-like rock ‘n’ roll, στην singer/ songwriter tradition, στην alt country, στο hard rock, πάντα με ένα εντελώς ωμό πρόσωπο αλλά και μία πυκνή ενορχήστρωση όπου steel guitars, πλήκτρα, μπάντζα, όλα προσφέρουν στην ατμόσφαιρα του (εκάστοτε) δίσκου η οποία συχνά γίνεται μαύρη και μυρίζει παρακμή (όπως εδώ στο βαρύ Your Daddy Hates Me).
Και στιχουργικά όμως λατρεύω το Decoration Day. Λατρεύω τις ιστορίες τους. Όχι ο τρόπος που γράφουν μόνο (κάτι συγκεκριμένα lines όπως τό “My daddy didn’t pull out, but he never apologised” απλά με κάνουν να χασκογελώ), αλλά οι ίδιες οι ιστορίες. Είναι σαν μικρές ταινίες. Σαν τον Dylan και τους The Band, τον Prine παλιότερα ή και τον cinematic Bruce Springsteen. Ελάχιστες μπάντες έχουν καταφέρει να με ψυχαγωγήσουν και να με διασκεδάσουν τόσο με τους στίχους τους. Συνήθως βασισμένοι σε τραγικές φιγούρες, σε ανθρώπινες σχέσεις και καταστάσεις κατά βάση στενάχωρες, σκοτεινές ή και αστείες, σε χαρακτήρες φανταστικούς, καρικατούρες, βγαλμένους μέσα από μια southern μυθοπλασία, χαρακτήρες που συχνά δεν κρίνονται για τις πράξεις τους αλλά προσεγγίζονται σχεδόν με συμπάθεια. Όπως στο εναρκτήριο The Deeper Inn (που πιάνουν την αιμομικτική σχέση δύο αδερφών).
Στην διεστραμμένη άποψη περί country του Sink Hole, ο πρωταγωνιστής είναι έτοιμος να αγωνιστεί για να φυλάξει τη γη του από τα χέρια του τραπεζίτη με όποιον τρόπο και χωρίς την παραμικρή τύψη (“Bury his body in the old sink hole under cold November sky.
Then damned if I wouldn’t go to church on Sunday and look the preacher in the eye”).
Στο My Sweet Annette, κλασικά, ο τύπος παρατά την (soon to be married) σύντροφό του για την φίλη της. Ακόμα κι αν η εξιστόρηση κάπως έχει πλάκα, η ενορχήστρωση με βιολιά, κτλ, καθιστά τη σύνθεση απλά υπέροχη και επ ουδενί αστεία.
Και είναι τελικά στο μυαλό μου αυτό, ίσως ένα από τα αγαπημένα μου χαρακτηριστικά στους DBT. Oι αντιθέσεις τους. Μπορούν να παίξουν άγρια ή γλυκά, να θίξουν θέματα σοβαρά προσεγγίζοντάς τα με χιούμορ, ειλικρίνεια, ή και τα δύο, να ροκάρουν σε κομμάτια που τα θέματα δεν επιτρέπουν την διασκέδαση ούτε καν σαν ενδεχόμενο, κι όμως αυτοί τολμούν και τα καταφέρνουν.
Από τις μπάντες που η ενασχόληση μου μαζί τους ξεφεύγει από την τυπική εμπειρία ακρόασης δίσκων αλλά μελετάω, στίχους, λέξεις, συνεντεύξεις.
Είναι τόσο μεγάλο μέρος της ιστορίας τους το Decoration Day που θα μπορούσα να πω πολλά ακόμα αλλά θα σταματήσω γιατί δεν ξέρω καν από που ξεκίνησα.
Ξέρω μόνο πως εδώ έχουμε το αριστούργημα τους, νο. 2.
2) The Derek Trucks Band - Soul Serenade
Άπαιχτος Derek. Μερικές φορές αναρωτιέμαι αν αισθάνεται blues man, τζαζίστας ή κάτι άλλο. Θα πόνταρα πως θα δήλωνε κάτι τύπου “είμαι απλά ένας μουσικός που επηρεάζεται από οτιδήποτε ακούω” or something. Κι αν αυτά ακούγονται γενικότητες, κτλ., ακούς ένα Soul Serenade/ Rasta Man Chant, βλέπεις πόσο καλά μπορεί να υπηρετήσει όλους τους ρόλους, πόσο κοντά αισθητικά μπορούν να βρεθούν τα ηλεκτρικά blues και η soul με την world music και σε πείθει. Ή όταν μαγεύει σαν άλλος Kenny Burrell στις πιο ντελικάτες jazzy στιγμές, με το φλάουτο του εξαιρετικού Kofi Burbridge (RIP) να τον σιγοντάρει προσφέροντας απερίγραπτες συγκινήσεις (Bock to Bock, Afro Blue). Λατρεύω την τωρινή μπάντα του Trucks αλλά πραγματικά, μου λείπει αυτή η πειραματική πολυσυλλεκτική του περίοδος, προσέφεραν μεγαλειώδεις μουσικές στιγμές.
3) Widespread Panic - Ball
Θέλει ψυχή για να προχωρήσεις μετά τον χαμό ενός μέλους της μπάντας σου και φίλου, ειδικά όταν είναι ιδρυτικό μέλος και σημαντικό μέρος του ήχου σου (κιθάρα, Michael Houser - R.I.P). Οι Panic την είχαν. Αντικαθιστώντας τον με τον George McConnell, επιλέγουν να μην παρεκκλίνουν της πορείας τους αλλά ακούγονται ελαφρώς διαφορετικοί. Νομίζω εδώ οι συνθέσεις τους γίνονται πιο “πυκνές”, συμβαίνουν πολλά πράγματα σε κάθε τραγούδι και απαιτεί την προσοχή σου για να ανακαλύψεις κάθε χάρη που κρύβει μέσα του. Έχω διαβάσει διάφορες απόψεις γι’ αυτό. Δισκάρα, καλό, απλά ΟΚ, μέτριο. Προσωπικά στα 3-4 αγαπημένα μου, αυστηρά. Είναι αυτή η χαρακτηριστική lead κιθάρα στο Tortured Artist, το latin άρωμα του Meeting of the Waters, η καθηλωτική μελωδία του Fishing, το παιχνιδιάρικο funk στο Monstrosity που όμως θυμώνει και ροκάρει, η χορευτική διάθεση του Thin Air, η διάχυτη jam/ σαουδερνίλα στα υπόλοιπα που του δίνουν μια γοητεία φοβερή. Και είναι κι ο θεός John Bell που ό,τι κι αν τραγουδήσει, πάντα θα ακούγεται σαν WP. Δισκάρα μεγάλη.
4) The Allman Brothers Band - Hittin’ the Note
Κύκνειο άσμα για μια από τις καλύτερες μπάντες που πάτησε το πόδι της στον πλανήτη. Απίστευτο. Tα σπάνε με τον Dickey Betts, τον αντικαθιστούν με τον Derek Trucks και η συνύπαρξή του με τον Warren Haynes είναι τόσο καλή που δεν έχει πολλά να ζηλέψει από τις χρυσές μέρες όπου οι Duane και Dickey χάζευαν τον κόσμο. To Hittin’ the Note είναι ίσως καλύτερο κι από τα εξαιρετικά άλμπουμ των early 90’s. Τα τραγούδια του θα χωρούσαν στα καλύτερα άλμπουμ των 70s. Φλεγόμενα blues rockers (Maydell, Rockin’ Horse - των Gov’t Mule), τραγούδια που τιμούν την ιστορία τους (Firing Line, το α-πί-στευ-το Desdemona), μπαλάντες και blues τραγούδια που σου ραγίζουν ή σου γλυκαίνουν την καρδιά (High Cost of Low Living, Old Before My Time, Heart of Stone, Old Friend), τρελαμένα jazzy instrumental (Instrumental Illness), απίστευτες slide κιθάρες, ό,τι πρέσβευαν σε όλη τους την καριέρα, το τιμούν εδώ. Χωρίς παρελθοντολαγνεία, χωρίς να προσπαθούν να ακουστούν κάπως. Το ιδανικότερο άλμπουμ που θα μπορούσαν να έχουν κυκλοφορήσει ως επιστέγασμα μιας τεράστιας πορείας και μιας απίστευτης μουσικής κληρονομιάς. Προσκύνημα για μια τελευταία φορά…
5) Gillian Welch - Soul Journey
Η Welch αλλάζει ρότα μετά τα προηγούμενα ακουστικά άλμπουμ της και χρησιμοποιεί σχεδόν full band, κίνηση που κρίνεται ως σωστή καθώς η μουσική της γίνεται πιο “προσβάσιμη”, σε χτυπάει πιο άμεσα και δυνατά. Οι συνθέσεις ακούγονται περισσότερο country (rock). Ξέρω πως αυτό το genre είναι δέκτης πολλών αρνητικών σχολίων, αλλά δεν είναι όλοι οι μουσικοί rednecks της κακιάς ώρας, ούτε ο ήχος “βλάχικος”. Επομένως δεν μπορώ να καταλάβω πώς κάποιος μπορεί να μείνει ασυγκίνητος από την ευαισθησία και την ειλικρίνεια των τραγουδιών των Welch/ Rawlings. Φανταστικές και γνώριμες μελωδίες στα Look at Miss Ohio και Wayside/ Back in Time, το One Monkey με εγκλωβίζει στον ρυθμό του με την επαναληψιμότητα των θεμάτων του, η φυσαρμόνικα στο I Made a Lovers Prayer με χτυπά σαν χίλιες κιθάρες και στο κλείσιμο, το καλύτερο Wrecking Ball ever, μια σύνθεση τόσο υπέροχη κι αγαπημένη που με ανατριχιάζει κάθε φορά.
Λυπάμαι γαμώτο που δεν μπορούμε να δούμε τέτοιους καλλιτέχνες στην Ελλάδα.
ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ**.**
6) The Jayhawks - Rainy Day Music
Διαχρονικά, όποτε διάβαζα για Jayhawks, όλοι αναφέρονταν κυρίως στα Hollywood Town Hall και Tomorrow the Green Grass. Μου είχε δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση πως, αρκεί να ακούσω αυτά μόνο και για καιρό όντως δεν ασχολήθηκα με τίποτα άλλο. Και μια φορά που χάζευα στο youtube, βγάζει στα related ένα live των Jayhawks και λέω να το βάλω να παίξει, ξεκινά νομίζω με το All the Right Reasons (ή το Stumbling Through the Dark, δεν είμαι σίγουρος αλλά και τα 2 σίγουρα ήταν στο σετ), φοβερές μελωδίες και αρμονίες μαγικές. Αρχίζω να δίνω προσοχή. Και καπάκια μπαίνει το τέλειο, Tailspin, με ένα verse που θα έκανε περήφανο τον Roger McGuinn των Byrds κι ένα chorus που θα τον έκανε να σκάσει από τη ζήλεια του για την υπέροχη μελωδία του. Και είμαι σε φάση, ok, I’m sold. Που είναι αυτά τα τραγούδια??? Γιατί δεν τα ξέρω??? Με ένα ψάξιμο καταλήγω στο παρόν άλμπουμ όπου εμπεριέχονται όλα αυτά. Και μένω κόκκαλο. Άνετα συγκρίσιμο με τα 2 άλμπουμ που αναφέρω πιο πάνω, είναι μια περίοδος φοβερής έμπνευσης για την μπάντα, που τους βρίσκει να μην πειραματίζονται ιδιαίτερα μεν, αλλά να είναι αρκετά ώριμοι ώστε να αντιλαμβάνονται τι τους κάνει καλούς με αποτέλεσμα να γράψουν κάποια από τα ομορφότερα τραγούδια τους. Εξαιρετικό άλμπουμ.
7) Songs: Ohia - Magnolia Electric Co.
Από τους δίσκους που πρέπει να σε πετύχουν σε κατάλληλο mood για να εκτιμήσεις. Έπεφτα πάνω του συνέχεια σε λίστες για τα καλύτερα americana/ alternative/ country rock albums ever, για χρόνια. Όταν όμως άκουσα τυχαία το Peoria Lunch Box Blues δεν ήμουν έτοιμος να βουτήξω στην μαυρίλα του. Σχετικά πρόσφατα, η μαγεία του I’ve Been Riding with the Ghost ήταν αυτή που με έκανε να αφεθώ και να με τυλίξει η μελαγχολία του δίσκου. Και το Hold on Magnolia που με τσάκισε στο κλείσιμο του δίσκου, ένα από τα πιο όμορφα, στενάχωρα, δραματικά πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου (συνυπολογίζοντας και το σύντομο τέλος του mainman, Molina), μια απίστευτη, πανέμορφη σύνθεση. Rock άλμπουμ, με έντονη, σκοτεινή americana διάθεση, που με κρατά σε απόσταση αλλά και με κάνει να το αποζητώ ταυτόχρονα. Με ένα υπνωτιστικό στοιχείο, σαν την αίσθηση από κάποια όνειρα που βλέπουμε, δεν είναι ακριβώς εφιάλτες αλλά μας κάνουν να νιώθουμε λίγο σαστισμένοι/ λυπημένοι όταν ξυπνάμε. Αυτό.
8) Lucero - That Much Further West
3ο άλμπουμ, έχουμε αποδεχτεί πλέον πως δύσκολα θα ακούσουμε κάτι χαρούμενο από τα παιδιά, πάμε παρακάτω.
Πάντου υπάρχει μελαγχολία αλλά ανεβάζουν τα tempo και την ενέργεια, αυτό το punk element που ήταν πολύ έντονο στις πρώτες μέρες της σκηνής, εδώ είναι εμφανές πάλι. Ευτυχώς γιατί το άλμπουμ έχει κάτι πιο αισιόδοξο (?) σαν feeling (στιχουργικά not so much), αντί να με βουτάει στον βούρκο, με κάνει να νιώθω πως δεν είμαι μόνος, λειτουργεί λίγο πιο καθαρτικά σε σχέση με τα προηγούμενα άλμπουμ.
Νιώθω πως το αδικώ αλλά κρίνοντας από το πόσο αγαπώ όλους αυτούς τους δίσκους τη συγκεκριμένη χρονιά, είναι πολύ τιμητική η θέση του. Πιστεύω πως αυτή η μπάντα με κάποια άλμπουμ σαν το That Much Further West, θα έκανε κλικ σε πολλούς κι ας μην αρέσκονται καθόλου σε “αμερικανιές”.
9) Blackberry Smoke - Bad Luck Ain’t No Crime
Καλώς τα παιδιά…
Μάλλον δεν έχει βγει άλλη μπάντα τα τελευταία 20 χρόνια που να αγαπώ περισσότερο από τους BBS. Θυμάμαι τους πρότεινε ο Ζαχαρόπουλος στο Hammer, βρήκα τα 2 πρώτα τους άλμπουμ τότε, τα άκουσα, μου άρεσαν αλλά δεν έδωσα και πολλή σημασία. Έπρεπε να φτάσουμε το ‘12 και να με πείσει ο Αντώνης ο Μουστάκας με την κριτική του να ασχοληθώ με το Whippoorwill, για να ξαναγυρίσω πίσω και να τους δώσω another chance. Ευτυχώς.
Η “ντελικάτη” μπάντα της τελευταίας δεκαετίας δεν υπήρχε στα early 00s. Το ντεμπούτο τους έχει ένα edge που διατηρήθηκε για ένα ακόμα άλμπουμ, έχει μια αρκετά πιο ωμή παραγωγή, πολλά κομμάτια είναι βαριά hard southern rock τραγούδια (Testify, Sanctified, Train Rollin’ - πως ρε γλέντια), έχει κάποια live κομμάτια μέσα που σπέρνουν (Scare The Devil, Muscadine, Freeborn Man), και αν και “χαλάνε” λίγο την αίσθηση του “studio debut”, καθιστούν σαφές πως η μπάντα δεν αστειεύεται. Κι αυτός ο άτιμος ο Charlie Starr λάμπει ήδη. Riff χαρακτηριστικά, hooks απίστευτα, solos εκπληκτικά. Μίλησα πριν για edge αλλά πάντα, οι BBS είχαν μια φοβερή αίσθηση της μελωδίας, μπορούσαν από τότε να γράψουν μια southern/ country μπαλάντα και να αγγίξουν τα μέσα μου με χαρακτηριστική άνεση. Normaltown, Sure Was Good, και κυρίως το θεϊκό Angeline, με τις φανταστικές μελωδίες στις lead κιθάρες. Ακόμα κι όταν αγγίζουν τον ύμνο, Another Chance, των Georgia Satellites, είναι τόσο καλό που περνάει για original αν δεν το ξέρεις (as was the case for me). Απίστευτο πόσο το αγαπάω και ας είναι στα 2-3 λιγότερο αγαπημένα μου άλμπουμ τους. Αλλά δεν έχουν κακό άλμπουμ, οπότε…
10) Nevermore - Enemies of Reality
Από τις πιο ενδιαφέρουσες πορείες μπάντας απ’ όταν άρχισα αυτό το παιχνίδι. Νομίζω πως ακολουθεί τις πιο απλές δομές του Dead Heart…(το άλμπουμ είναι και σχετικά σύντομο), αλλά αισθητά πιο heavy, με μπόλικο, φανταστικό death metal riffing. Φυσικά έχει και τις μπαλαντάρες του, έχει και το ψυχεδελικό έπος του, έχει και το καταστροφικό Seed Awakening σαν ιδανικό τελείωμα του δίσκου.
Θυμάμαι 2 πράγματα χαρακτηριστικά από τότε. Έναν “φίλο” από το σχολείο (τότε όποιος ήταν ροκομέταλλος ήταν “φίλος”) με το cd στα χέρια, πρώτη μέρα κυκλοφορίας, ένα χαμόγελο ως τα αυτιά, να λέει “πάω σπίτι και θα τα ξαναπούμε σε ένα δίμηνο”. Και θυμάμαι επίσης να βλέπω I, Voyager στο TV WΑR λογικά, να ακούω το riff, το θεϊκό σόλο του Loomis και να παραμιλάω. Αγορά με συνοπτικές και λιώσιμο δίχως αύριο. Φανταστικό άλμπουμ. Ακόμα και με σκατοπαραγωγή παίζαν σε άλλο επίπεδο.
11) Black Label Society - The Blessed Hellride
Fire and Water, Holy Diver, The Blessed Hellride… Τι κοινό έχουν αυτοί οι δίσκοι? Τίποτα πέρα από το ότι, Αύγουστο στο χωριό, κάποιες χρονιές που βάραγα 20-ήμερα πάνω με ελάχιστα cd που κουβαλούσα μαζί, κατέληγα να ακούω σχεδόν αποκλειστικά έναν δίσκο, πρωί-απόγευμα. Άγνωστο το γιατί. Όλοι αυτοί οι δίσκοι έγιναν αγαπημένοι μου ΚΑΙ γι’ αυτό το λόγο. Μου αρέσουν οι BLS πολύ, έστω οι πρώτοι 4-5 δίσκοι και ένας μεταγενέστερος. Στην πορεία τους έχασα. Γουστάρω όμως το heavy riffing τους, τα αργά, ογκώδη μέρη, την φωνή του Zakk, την southern αίσθηση που υπάρχει εδώ κι εκεί. Μ’ αρέσει που μπορεί να περνά από ultra heavy τραγούδια (Stoned and Drunk, Destruction Overdrive, Doomsday Jesus) σε ακουστικές στιγμές (ομώνυμο), σε heavy ballads (?) όπως το φανταστικό Blackened Waters ή το Dead Meadow. Και μπορεί να βρεις μελαγχολικές στιγμές τρυπωμένες ακόμα σε heavy τραγούδια όπως στο Final Solution, όπου δείχνει πως κάτω από τα μούσια, το αλκοόλ και το γενικότερο ουγκ mentality, κρυβόταν πολλή έμπνευση και άπειρο συναίσθημα. \m/
Λιτά honorable…
Beth Hart - Leave a Light On
Ηοt take: Θεωρώ πως η Beth χρησιμοποιεί το vibrato της πιο πολύ απ’ όσο θέλω. Μην παρεξηγηθώ, μου αρέσει πολύ η φωνή της, έκταση, δύναμη, χροιά, τα πάντα καλά. Αλλά προτιμώ να την ακούω/ “βλέπω live” γιατί εκτός από ερμηνεύτρια είναι και τρελή entertainer, μαγνητίζει το βλέμμα, σου ρίχνει στη μούρη ενέργεια και rock ‘n’ roll attitude και θεωρώ πως η φωνή της ταιριάζει περισσότερο στα rocking/ upbeat tracks. Γι’ αυτό προτιμώ άλμπουμ σαν το Leave a Light On που έχει ένα πιο ποικίλο στυλ, ένα πιο rock πρόσωπο, ένα έντονο pop στοιχείο όπως στο φοβερά catchy, World Without You, ή τα απόλυτα ενεργητικά Monkey Back, Broken and Ugly, κτλ. Έχω ακούσει τους πιο πολλούς δίσκους της φυσικά, είναι όλοι από καλοί ναι πάνω αλλά έχω μια κλίση προς αυτούς που ξεφεύγει από τα όρια της πάντα παρούσας blues/ soul μουσικής (θα φανεί λογικά και στην πορεία). Φυσικά είναι εξαιρετική και σε αυτά τα ιδιώματα. Στο If God Only Knew πχ. ή το σχεδόν gospel, Sky Full of Clover, είναι απίστευτη.
Φοβερό άλμπουμ που παλεύει μέσα μου για το αγαπημένο μου άλμπουμ της.
Reckless Kelly - Under The Table & Above The Sun
Dangerous territory. Country rock μεν, αλλά στο όριο να χαρακτηριστεί country pop (which we don’t really want to). Εντάξει, ροκάρουν τα παιδιά, έχουν και μια έντονη αίσθηση heartland (περισσότερο Petty παρά Springsteen) αλλά και όμορφες πινελιές με βιολί (και φέρνουν τότε στο μυαλό τους θεούς Turnpike Troubadours οι οποίοι μάλλον τελειοποίησαν αυτόν τον ήχο κάποια χρόνια μετά). Στο κάτω κάτω, ποιος λέει πως δεν μπορεί να βγει καλή pop με country/ rock εργαλεία? Έχουν βγάλει ένα σκασμό άλμπουμ, έχω ακούσει 4-5, είναι εξαιρετικά όλα, αλλά κάποια είναι εξαιρετικότερα. Σαν το Under the Table…
North Mississippi Allstars - Polaris
H απόδειξη πως δεν πρέπει να περιμένεις τίποτα συγκεκριμένο από αυτή την μπάντα. Πώς να το χαρακτηρίσω αυτό, alternative american(a) rock? Kάτι τέτοιο. Έχουν καλή αίσθηση της μελωδίας και, ότι υπολείπονται σε φωνές, το κερδίζουν σε στυλ και attitude. Είναι γαμάτη δουλειά αλλά ασφαλώς δεν απευθύνεται αναγκαστικά στους οπαδούς των προηγούμενων (ή και επόμενων) άλμπουμ τους. Πάντως το southern άρωμα υπάρχει παντού αναλλοίωτο.
Backyard Babies - Stockholm Syndrome
Τι είναι rock? Τι είναι pop? Υπάρχουν όρια και ποιος τα θέτει? Γιατί νιώθω πως οι Backyard Babies σε αυτό το άλμπουμ έχουν βρει τη μαγική συνταγή και τα κάνουν όλα ταυτόχρονα? Ακόμα κι όταν “ριφάρουν”, η αίσθηση που έχω είναι πως ακούω κάτι εντελώς mainstream κι ας ροκάρει αναμφισβήτητα πολύ. Και αν μη τι άλλο, θαρρώ πως θα έπρεπε αυτή η μπαντάρα να έχει περάσει στα σαλόνια του mainstream. Απίστευτα πιασάρικα, instantly memorable τραγούδια. Κρίμα που δεν ξαναέφτασαν σε αυτό το επίπεδο, πιστεύω. Αλλά μας άφησαν πολλές κομματάρες για ξέφρενα πάρτιζ και χορούς (πείτε μου που γίνονται αυτά τα πάρτυ).
The Haunted - One Kill Wonder
Το τελευταίο άλμπουμ που ασχολήθηκα μαζί τους. Κακώς ίσως γιατί πραγματικά κάνανε το 3 στα 3 για μένα. Θυμάμαι πολλοί δεν το γούσταραν όσο τα πρώτα. Δεν το καταλαβαίνω. Ο ήχος γίνεται πιο heavy, τα στυλ και οι διαθέσεις ποικίλουν, αλλά τα κομμάτια σπέρνουν. Καλά, ειδικά οι οδοστρωτήρες, Godpuppet, Everlasting κτλ, είναι για ξεβίδωμα. Πάλι αγγίζουν τα όσα ωραία έκαναν οι At the Gates, στο DOA γκρουβάρουν λίγο περισσότερο, γενικά μου φαίνεται μια ωραία, all around full metal επίθεση που πολύ γουστάρω.
Biomechanical - Eight Moons
Σύγχρονο metal, μια μείξη αμερικανικού power, heavy metal, κάποιες prog ιδέες (σε σημεία νιώθω λίγο σαν ο Gildenlöw να θέλει να δείρει κόσμο, πχ στο Distorted), πολύ Pantera, soundtrack-ικά σημεία, τίγκα στην πληροφορία. Απίστευτο πόσο πιασάρικο είναι. Aκόμα θυμάμαι τα πάντα. Ίσως φταίει το ότι το είχα λιώσει αλλά πραγματικά, οι μελωδικές γραμμές (ή καλύτερα οι φωνητικές γραμμές), είναι απίστευτες. Η δε φωνή, από τις καλύτερες που έχω ακούσει εδώ και πολλά χρόνια από metal μπάντα. Το υλικό έχει μια μεγάλη λύσσα (Τhe Awakening, In the Core of Darkness, Point of No Return) και έντονο συναίσθημα (ομώνυμο) ενώ κάποιες υποψίες hit (Do You Know Me, Save Me), δεν μετουσιώθηκαν ποτέ σε εμπορική επιτυχία. Σίγουρα η χαοτική παραγωγή δεν βοήθησε, αλλά χάρισε στο άλμπουμ ένα κλειστοφοβικό, εφιαλτικό συναίσθημα που του ταίριαξε γάντι με κάποιο τρόπο. Αριστουργηματικό metal.
34 Likes
Υπάρχει In Absentia - Porcupine tree στα honourable mentions με 2 βαθμούς, να υποθέσω ότι αυτό σημαίνει ότι ο wilson πήρε 32 και έφτασε το Mantle?
Πολύ χαίρομαι που βγάλαμε Audioslave πρώτο, είναι λίγο έκπληξη!! Μπράβο μας 
7 Likes
και παλι δεν καταλαβαινω τι ακριβως ξεχωριζετε στο Toxicity τοσο πολυ και το Steal This Album! δεν μπηκε ουτε δεκαδα αλλα κλαιν
2 σερι χρονιες που λατρευω το νουμερο 1, μια χαρα 
αραγε πώς μπορεί κανείς να παίξει air guitar στο σόλο του Bring 'Em Back Alive;
2 Likes
Top 5 2003
ήρθαμε, η εξωσκελετική διασταύρωση στον σιδηρόδρομο καθυστέρησε
- The Mars Volta - De-loused in the Comatorium
- Muse - Absolution
- Χάσμα - Κάθε Φορά Που Άλλος Γίνομαι
- Regina Spektor - Soviet Kitsch
- Αλκίνοος Ιωαννίδης - Οι Περιπέτειες Ενός Προσκυνητή
28 Likes
Και εγώ χαίρομαι, είναι λίγο εξιλέωση για τον Chris που δεν τα κατάφερε με τους Soundgarden. Kαι επίσης επιτέλους ένας ροκ δίσκος που πιάνει πρωτιά!
11 Likes
Απλώς κάποιος έγραψε ανάποδα Τίτλο δίσκου - όνομα συγκροτήματος και έτσι μέτρησε διαφορετικά η ψήφος.
2 Likes
παιζει και να το διόρθωσα 
3 Likes
ηθελε ένα σπρώξιμο ακόμη!!! τίμια 11ο
4 Likes
Βγήκε δεύτερο! Έγκλημα πολλών ισαξιων δίσκων με τους προκατόχους τους.
Για τον Chris ;
1 Like
Να υποθέσω πως και το Dirty South θα φιγουράρει κάπου εκεί ψηλά την επόμενη βδομάδα. Φαίνεται τελικά πρέπει να τσεκάρω τα άλμπουμς που βγάλανε πριν απ’ αυτό. Ίσως και τα πιο πρόσφατα.'Εχουν πολλά οι κερατάδες!
2 Likes