Thursday!!!
Δεν ξέρω αν το έγραψες εκ παραδρομής ή σκόπιμα! 
Πάντως το Ende έχει μερικά από τα καλύτερα jazz περάσματα / πασπαλίσματα που έχω ακούσει σε μη jazz δίσκο.
1 Like
Και με τους δυο τροπους σωστα το εγραψα 
Ειπα με την παρεα του, δηλαδη τους Eivind Fjøseide, Torstein Parelius, Rune Hoemsnes και Asgeir Hatlen , αλλιως θα εγραφα με τον σχολικο του φιλο που εκαναν παρεα στην Α’ και Β’ Λυκειου πριν βρουν αλλες παρεες , τον Σαργκατανας
Καθώς μίλησες εσύ για δαυτο, ένιωσα ελεύθερος να ρίξω φως και κάπου αλλού (οφφισιαλ πεντάδα δεν χωραγε με τίποτα)
1 Like
2003
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- John Arch - Twist of Fate (EP)
Η είδηση της επιστροφής του εμβληματικού παλιού τραγουδιστή των Fates Warning μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, και μάλιστα σε συνεργασία με τον ίδιο τον Jim Matheos, σκόρπισε ενθουσιασμό στους οπαδούς. Κι αν από κάποιους υπήρξε σκεπτικισμός για τα κίνητρα του project, για την κατάσταση της φωνής ή για οτιδήποτε άλλο, το τελικό αποτέλεσμα διέλυσε κάθε αμφιβολία. Εδώ δεν έχουμε καμία νοσταλγία, μόνο κλείσιμο ανοιχτών λογαριασμών μετά αγρίων διαθέσεων. Ο Τζον ακούγεται καλύτερος από ποτέ, ο Τζιμ πιο μέταλ από ποτέ (…ΟΚ ας πούμε εδώ και πολλά χρόνια τότε) και τα 29 φανταστικά λεπτά των Relentless και Cheyenne καθιστούν το A Twist of Fate ένα από τα καλύτερα EPs όλων των εποχών, καθώς επίσης - νομίζω πλέον μπορούμε να το πούμε, κι ας χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια ακόμα - το άτυπο ξεκίνημα της εποποιίας που στην αρχή και στο τέλος της επόμενης δεκαετίας θα αποδεικνυόταν ότι ήταν το προϊόν της συνεργασίας αυτών των δυο.
- Biomechanical - Eight Moons
- Clann Zú – Rua
Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται αυτούς τους Ιρλανδοαυστραλούς που διέγραψαν μια σύντομη πορεία στα early 00s, παίζοντας ένα ιδιότυπο μείγμα trip hop / folk / rock. Και τι δουλειά έχω εγώ με κάτι τέτοια, ίσως θα αναρωτηθείτε όσοι έχετε προσέξει τι βάζω συνήθως στις λίστες μου. Για την απάντηση σ’ αυτό αρκεί το εναρκτήριο Words for Snow, χωρίς υπερβολή ένα από τα κορυφαία κομμάτια της δεκαετίας, με ανατριχιαστικές κορυφώσεις. Τα επίπεδα της έντασής του δεν αναπαράγονται στο υπόλοιπο άλμπουμ (αν γινόταν θα μιλάγαμε για τον δίσκο της χρονιάς χωρίς αντίπαλο) αλλά και πάλι υπάρχουν άφθονες πανέμορφες στιγμές να σου κρατήσουν συντροφιά, μέχρι να ξαναπατήσεις play για να νιώσεις και πάλι αυτό το συγκλονιστικό feeling…
For Christ’s sake get me out of here! God of all sick things, get me the fuck out of here! Release meeeee!
- Dead Soul Tribe - A Murder of Crows
Δεν γίνεται να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου: Βρίσκω ότι το ομώνυμο ντεμπούτο του νέου δημιουργικού οχήματος του Buddy (…α ναι σόρι, του “Devon” - whatever) κακογέρασε. Έχει κάποιες εξαιρετικές στιγμές, ειδικά προς το τέλος, αλλά δεν αρκούν για να το καταστήσουν δισκάρα. Αυτό δηλαδή που είναι το A Murder of Crows, όπου, για πολλοστή φορά στο πλαίσιο της καθαυτό προγκμέταλ σκηνής, η αφομοίωση της Tool επιρροής κάνει θαύματα. Αισθαντικός, πικρός, οργισμένος, υπόκωφος, ακόμα και επικός όταν του καυλώνει, ο καραφλός δίνει ρεσιτάλ ερμηνειών και τραγουδοποιίας, στην μακράν της δεύτερης κορυφαία στιγμή των κατά τ’ άλλα αξιοπρεπών αλλά “έλα τώρα που θα τους συγκρίνεις και με Psychotic Waltz” DST.
- Edge of Sanity - Crimson II
Πώς τον λες κάποιον που τολμάει να βγάλει ένα άλμπουμ το οποίο αποτελείται από ένα και μοναδικό 40λεπτο κομμάτι; Τρελό για δέσιμο, σωστά; Και τότε πώς λες κάποιον που βγάζει και δεύτερο άλμπουμ το οποίο αποτελείται από ένα και μοναδικό 40λεπτο κομμάτι; Όσο το σκέφτεσαι, συνυπολόγισε και ότι αρχικά το εν λόγω κομμάτι σπάστηκε σε …44 ενότητες. Αναρωτιέσαι ακόμα αν έχουμε περάσει ή όχι την άκρη της λογικής; Πέρα από τις εξεζητημένες επιλογές του Dan, πάντως, το δεύτερο Crimson είναι άλλος ένας επικών διαστάσεων καλλιτεχνικός θρίαμβος, σίγουρα όχι στα επίπεδα του πρώτου (ήταν αδύνατον) αλλά κολοσσιαίο κι αυτό, συνδυάζοντας τέλεια μελωδικό death metal με prog rock τάσεις.
- Eleven - Howling Book
Το τελευταίο άλμπουμ αυτής της υπέροχης και τόσο άδικα παραγνωρισμένης prog/alt/grunge μπάντας είναι, ταιριαστά, και το πιο πικρό της. Ακούγοντας τις όπως πάντα - αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο αυτή τη φορά - μελαγχολικές μελωδίες των Eleven σε αυτό εδώ αμέσως μετά τα τρία προηγούμενα άλμπουμ τους, και ειδικά το αμέσως προηγούμενο, Avantgardedog, η αίσθηση είναι όπως όταν μόλις έχεις φάει μια μπάρα σοκολάτας γάλακτος και στα καπάκια τσακίζεις και μια μαύρη σοκολάτα (“υγείας” εν πάση περιπτώσει). Η μετάβαση σίγουρα δεν είναι και πολύ ομαλή, αλλά αν δεν έχεις ουρανίσκο ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ θα βιώσεις την ίδια απόλαυση, αν όχι ακόμα μεγαλύτερη. Goodbye and thanks for all the fish to you as well.
- Enslaved - Below the Lights
Και πολύ άργησαν να βρουν τη θέση τους σε λίστα μου οι Enslaved, θα έλεγε κανείς. Τουλάχιστον το Below the Lights είναι μια χαρά για σημείο μηδέν, καθότι τρόπον τινά ορόσημο στη δισκογραφία τους. Η μετάλλαξή τους έχει πια ολοκληρωθεί - από τις black metal καταβολές τους έχει μείνει μόνο το εξωτερικό bm περίβλημα και κάτω απ’ αυτό έχουμε ουσιαστικά μια progressive μπάντα, που αντλεί έμπνευση πιο πολύ από τους πρώιμους Pink Floyd και άλλα παλιά ψυχεδελικά συγκροτήματα, παρά από τους Bathory ή τους Mayhem. Α, ξέχασα, όχι μόνο από εκείνο τον χώρο. Εμπνέονται και από την παραδοσιακή μουσική της Σκανδιναβίας: Πόσο έπος αυτό το Havenless…
- Keelhaul - Subject to Change Without Notice
Άλλη μια συναρπαστική ανακάλυψη το 2003, εκείνη την εποχή των τολμηρών - για τα δεδομένα μου - μουσικών αναζητήσεων έξω από τη μεταλλική comfort zone μου, ήταν αυτή η φανταστική sludge/mathcore μπάντα από το Κλίβελαντ. Αυτό το τρελαμένο κουαρτέτο στο ξεκαθαρίζει σε όλους τους τόνους ότι αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι να “πουν” και πολλά πράγματα, αλλά απλά να παίξουν μουσική: Κατά βάση instrumental τα περισσότερα κομμάτια, ελάχιστοι στίχοι εδώ κι εκεί, έτσι για ξεκάρφωμα ίσως, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι τα απίθανα riffs τους, που μάλιστα δεν βιάζονται καθόλου να στα πετάξουν στη μούρη, αντ’ αυτού τα “απλώνουν” κατά μήκος πότε heavy-as-fuck, πότε chill τζαμαρισμάτων. Ιδιαίτεροι, στριφνοί, υπέροχοι.
- Killing Joke - S/T
Είναι σίγουρα λίγο αστείο, το ομολογώ, που το 2003, χωρίς να έχω ακούσει νότα από τα κλασικά άλμπουμ των Killing Joke και γενικά χωρίς να έχω επαφή με post punk (όχι πως τώρα έχω μεγάλη), απλά βασισμένος σε μια αποθεωτική κριτική του Καραολίδαρου στο Χάμερ, έσπευσα να αγοράσω το δεύτερο αυτό ομώνυμο άλμπουμ τους. Και αν όχι αστείο, τουλάχιστον διασκεδαστικό το ότι με τα απαίδευτα αυτιά μου το άκουγα και σκεφτόμουνα “ρε συ, μέταλ είναι αυτό - τι, δεν είναι;”. Με τα χρόνια, άλλωστε, άρχισα να μπορώ να διακρίνω σε μεγαλύτερο βαθμό τις “εναλλακτικές” καταβολές του Jaz Coleman και της παρέας του. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η πώρωση που μου προκαλεί αυτός ο βράζων από ιερή οργή δίσκος. Asterooooooid!
- King Crimson - The Power to Believe
Δεν γινόταν να απουσιάζει το κύκνειο άσμα μίας από τις σπουδαιότερες progressive μπάντες όλων των εποχών, η οποία επηρέασε τους πάντες, από τους Metallica μέχρι τους Mastodon, τους Tool και άπειρους ακόμα. Ο μεγάλος Robert Fripp μαζί με τους συνεργάτες του ολοκληρώνει ένα σπάνιο επίτευγμα, κυκλοφορώντας τουλάχιστον μία δισκάρα για καθε δεκαετία από τις 5 που οι King Crimson ήταν δισκογραφικά ενεργοί - 60s, 70s, 80s, 90s, 00s! Και τι δισκάρα αυτό το “αντίο”. Απίστευτο εκτελεστικό επίπεδο (χωρίς όμως να το κάνει θέμα), heavy as fuck ξεσπάσματα εναλλάξ με γαληνευτικές μελωδικές στιγμές, ιδέες που δομούνται, αποδομούνται και αναδομούνται με απίθανα ευρηματικούς τρόπους, και μεταξύ όλων των υπόλοιπων ένα πελώριο Happy With What You Have To Be Happy With, με μερικούς από τους πιο διασκεδαστικούς και σαρδόνιους αντι-pop στίχους που γράφτηκαν ποτέ. Ναι διάολε, we’re gonna need to have a chorus!
- Melechesh - Sphynx
Σαν άλλος Λούκι Λουκ συνεχίζω στον μοναχικό μου δρόμο με φόντο το ηλιοβασίλεμα, όντας απ’ ό,τι φαίνεται ο μοναδικός σ’ αυτό το φόρουμ ο οποίος ακούει Melechesh. Και το θέμα είναι ότι δεν είναι ένας και δυο αλλά κάμποσοι οι φορουμίτες που έχουν εκφράσει κατά καιρούς την αδυναμία τους στις ανατολίτικες μελωδίες. Guys, δεν ξέρετε τι χάνετε. Αυτοί οι Ασσύριοι πραγματικά το 'χουν. Είτε με κολασμένα black metal ξεσπάσματα, είτε επιβραδύνοντας σε στοιχειωμένα doomy περάσματα, είτε στήνοντας groovy, σχεδόν χορευτικές καταστάσεις, διατηρούν πάντα αυτή την αίσθηση ότι όπου να 'ναι θα σκάσει μύτη κάνας τρελαμένος μαντιλοφόρος, DEATH TO THE WEST, BOOM! και τον ήπιες (δεν είναι Άραβες, αλλά αυτό είναι το λιγότερο). Τρομοκρατικό folk black metal; Ναι!
- Moonspell - The Antidote
Η πρώτη μου επαφή με Moonspell ήταν μέσα από το The Antidote τη χρονιά που βγήκε. Χώνει βίντεο στο TV War ο Χάκος και ψαρώνω άσχημα με τη μουσική, το όλο στήσιμο (μυρίζει ακρότητα αλλά με πολύ διαφορετική αίσθηση απ’ αυτή των βόρειων), την επιβλητική - βαμπιρίσια φιγούρα του ΦερνάντοΥ ΡιμπέιροΥ, τις κραυγές του, την εκφορά του, ΕΒΡΙΘΙΝ ΙΝΒΕΗΔΕΔ, τα πάντα. Και το άλμπουμ συνολικά είναι σ’ αυτά τα επίπεδα. Η καλύτερη απόδειξη ότι το γκόθικ, ακόμα και εν έτει 2003, δεν χρειάζεται να είναι ούτε φλώρικο, ούτε ψευτοεστέτ, ούτε ξεπλυμένο, αλλά αντίθετα αρχιδάτο, γνήσια σκοτεινό, αγέρωχα επιθετικό. Ναντούλη απόλαυσε αυτή τη δικαίωσή σου όσο προλαβαίνεις, γιατί το επόμενο καλοκαίρι κάτι Ρωμιοί θα σε κεράσουν φαρμάκι.
- Place of Skulls - With Vision
Όπως έγραφα λοιπόν την προηγούμενη βδομάδα, το εξαιρετικό Nailed ντεμπούτο των Place of Skulls δεν χώρεσε στην 30άδα μου, το επόμενο όμως, το With Vision, όντας άλλωστε ακόμα καλύτερο, μπαίνει με το σπαθί του. Κλασικό doom άνευ περαιτέρω προσδιορισμών, με τον μεγάλο Victor Griffin, ο οποίος συνέγραψε τα κλασικότερα άλμπουμ των Pentagram, να κερνάει γενναιόδωρα ριφάρες και σολάρες με τον τόσο χαρακτηριστικό του τόνο (Silver Cord Breaks, The Monster etc) και να αποδεικνύει ότι το ‘χει και πίσω από το μικρόφωνο! Όταν μάλιστα έχεις (μόνο γι’ αυτό το άλμπουμ δυστυχώς) και άλλον έναν Τιτάνα του doom, τον Wino, να συνεισφέρει συνθετικά και να ερμηνεύει με μοναδικό τρόπο κομματάρες όπως το Long Lost Grave ή το The Watchers, ε εκεί πια το 'χεις κερδίσει κατά κράτος το ματσάκι…
- Sir Hedgehog - S/T
Με τον έναν και μοναδικό δίσκο που έβγαλαν τούτοι δω οι ξεχασμένοι Καναδοί παίζει ένα επικών διαστάσεων μπουρδελομπέρδεμα για το πότε ακριβώς βγήκε, με διαφορετικές πηγές να τοποθετούν την κυκλοφορία του οπουδήποτε μεταξύ 2000 και 2003! Μια που το allmusic όμως λέει 2003, το βάζω κι εγώ εδώ για να 'μαι μέσα και προχωρώ στο παρασύνθημα: Τι γαμημένο heavy rock έπος είναι αυτό ρε! Ναι, heavy rock, όχι “stoner”, παρά τις όποιες “χασιματικές”/μαστούρικες στιγμές - και οι Σάμπαθ είχαν τέτοιες, μην το ξεχνάτε, και οι Sir Hedgehog εκφράζουν την ευλάβειά τους για τους Μπαμπάδες (και) με μια φοβερή διασκευή - medley στο Children of the Grave μπλεγμένο με το Call Me των Blondie! Όλο το ζουμί όμως είναι στα δικά τους και ειδικά σε κάτι φανταστικά Bitchlord, Mountain of Attention και πολλά άλλα. Μοναδική μπάντα, ποιος ξέρει γιατί το διαλύσανε τόσο πρόωρα.
- The Tossers - Purgatory
Έγραφα πριν λίγες βδομάδες για τους Tossers από το Σικάγο ότι παρά τις punk καταβολές τους δεν ηχούν σαν ένα punk συγκρότημα που προσπαθεί να παίξει ιρλανδική folk, αλλά το ακριβώς αντίστροφο. Αυτό λοιπόν γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο στο Purgatory, το οποίο εγκαινιάζει ένα σερί δίσκων που κατά βάση με έκαναν να τους έχω τόσο ψηλά στη συνείδησή μου. Τυπικά εντάσσονται σ’ αυτό που λέμε “celtic punk”, στην πραγματικότητα μιλάμε για 100% Irish folk - αλλά turbo charged Irish folk. Μαγικές μελωδίες, απίστευτο συναίσθημα και κομματάρες που με κάνουν να σκιρτάω και να λέω αχ πότε θα πάω επιτέλους στο Σμαραγδένιο Νησί - εκεί που βρίσκεται και η δική τους καρδιά άλλωστε. Και μια βόλτα στη Windy City βέβαια δεν θα με χάλαγε: Μπορεί να έχει “assholes everywhere”, αλλά έχει και τους Tossers.
- Twisted Tower Dire - Crest of the Martyrs
Ήταν καλή χρονιά το 2003 για τον συχωρεμένο Tony Taylor: Στη διάρκειά του συμμετείχε σε δύο δουλειές που χαίρουν άκρας εκτίμησης από τους λάτρεις του επικού ήχου - το μονάκριβο Mighty & Superior EP των Isen Torr, μαζί με τον μεγάλο Rich Walker των Solstice, και τούτο δω το τρίτο άλμπουμ της βασικής του μπάντας, των Twisted Tower Dire, το οποίο είναι που προκρίνεται για συμπερίληψη σ’ αυτή τη λίστα. Πιάνοντας το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει στο Isle of Hydra, δημιουργούν ένα ακόμα συγκινητικό άλμπουμ γεμάτο βαριές κιθάρες, ηρωικές μελωδίες, παθιασμένες ερμηνείες, από όποια πλευρά και να το δεις είναι 100% αγνό ατσάλι, βγαλμένο από άλλες εποχές.
Tier A
- Burnt by the Sun - The Perfect is the Enemy of the Good
ΣΟΚ-ΚΑΙ-ΔΕΟΣ. Το δεύτερο άλμπουμ των Burnt by the Sun δεν είναι “άλλο ένα” metalcore άλμπουμ (στην εποχή πριν το takeover των θου-Κύριε), ούτε καν το φλερτ με το mathcore δεν το καθορίζει. Είναι μια αληθινή ηφαιστειακή έκρηξη, που άλλο να στην περιγράφει κανείς και άλλο να τη βιώνουν τα αυτιά σου, το μυαλό σου, η ψυχή σου. Δεν έχω ακούσει πολλούς δίσκους στη ζωή μου οι οποίοι όλα όσα κάνουν τα κάνουν τόσο ολοκληρωτικά: Είτε μιλάμε για grindcore έντασης επιθέσεις, είτε για tech ασκήσεις, είτε για μεγαλοπρεπείς, 100% συγκινησιακές μελωδικές ανατάσεις, και πάντα με πύρινους στίχους αποδόμησης της Pax Americana. Από δε highlights άλλο τίποτα, αλλά δεν γίνεται να μη γίνει ξεχωριστή αναφορά σε τρία πραγματικά σπάνιας ποιότητας κομμάτια: 180 Proof, Forlani, Spinner Dun, με riffs και εν γένει εμπνεύσεις που ξεπερνάνε τα περιγραφικά όρια του “γαμάτου”, “τα σπάει” κ.ο.κ. και επιβάλλεται, πλέον, να χαρακτηριστούν υπερβατικά.
We’re escaping from ourselves…
- Cave In - Antenna
Πολύ αμφιλεγόμενο άλμπουμ το Antenna, στην εποχή του τουλάχιστον κατάφερε μια χαρά να διχάσει τους οπαδούς των Cave In, με τα σκουξίματα “ξεπούλημα!” να δίνουν και να παίρνουν. Ρε λες όντως να αποθρασύνθηκαν λίγο περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε οι Cave In, διαπιστώνοντας μέσω του Jupiter ότι “το 'χουν με τα μελωδικά”, και να πήγαν για το μεγάλο κόλπο; Να το ξανακούσουμε λίγο μπας και; ΟΚ… Παιδιά, αν είναι έτσι οι εμπορικοί δίσκοι, εγώ είμαι κοσμοναύτης (έτσι το λέμε εμείς). “Φωτεινές” μελωδίες έχει, ναι, αλλά τις θολώνει ξανά και ξανά μέσα από μια ας την πούμε “noise prog” νοοτροπία τραγουδοποιίας και παιξίματος, που πριν καν προλάβει οποιαδήποτε υπόνοια mainstream-ίλας να σηκώσει κεφάλι, ζντουπ - την ξαναβάζει στη θέση της. So worry not, my children. Οι Cave In παραμένουν - επί της ουσίας - ασυμβίβαστοι πειραματιστές και με ύμνους όπως Inspire, Joy Opposites, Beautiful Son, Breath of Water και, και, και, δεν δικαιούσαι να έχεις κανένα παράπονο.
- DoomSword - Let Battle Commence
Take a look to the earth, my son / The whole of England is awaiting for the terror from the north…
…φτάσαμε λοιπόν στο “Bathory” album των DoomSword! Ήταν δυνατόν να μη σπάσει το επικόμετρο; Προφανώς και δεν ήταν δυνατόν. “Έτσι όπως πάμε, στο επόμενο θα έχουμε μόνο τύμπανα και κραυγές”, χαριτολογούσε τότε ο Deathmaster και αν έχω κάτι να προσάψω στους DoomSword …είναι ότι δεν το αποτόλμησαν! Στον πραγματικό κόσμο βέβαια το Let Battle Commence παραμένει ό,τι πιο πολεμικό υπάρχει. Και μόνο το εναρκτήριο Heathen Assault αρκεί, με το σύνθημα Burn England to the ground! να σε εισάγει σ’ αυτόν τον βίαιο μεσαιωνικό κόσμο καλύτερα από κάθε βραβευμένο TV show. Και οι εικόνες επέλασης των Βίκινγκς στην Αλβιώνα συνεχίζουν να ζωντανεύουν και στο υπόλοιπο άλμπουμ, με τους ήχους από το νορδικό κέρας, τους εμβατηριακούς ρυθμούς και όλες τις υπόλοιπες πινελιές να σε κάνουν να δυσπιστείς για το αν όντως η μπάντα που τους δημιούργησε κατάγεται από την Ιταλία…
Take a look to the sky, Halvdane / We shall fill the air with spears to turn black this Christian sun!
- Dropkick Murphys - Blackout
Τελικά αυτό το άλμπουμ έκανε περισσότερο καλό ή κακό; Έλα μου ντε. Από τη μία είναι γεμάτο τρομερά κομμάτια ιρλανδοπρεπούς punk, με ψιλοεμπορικές βλέψεις μεν αλλά και με πολλή ψυχή, ικανοποιώντας στο έπακρο τη δίψα μου για DKM μουσικές. Από την άλλη, τους οδήγησε τελεσίδικα (ποτέ μη λες ποτέ βέβαια, αλλά…) προς την κατεύθυνση την οποία ακολουθούν μέχρι και σήμερα, που σε μένα τουλάχιστον δεν θυμίζει σε τίποτα πια την μπάντα που κάποτε αγάπησα. Να κρατήσουμε κακία στο Blackout γι’ αυτό λοιπόν; Μπαααα, δεν μου πάει καρδιά… Και τώρα και πάντα λυγίζω μπροστά στη συγκλονιστική εκτέλεση του Fields of Athenry, την μακράν της δεύτερης κορυφαία στιγμή στη δισκογραφία τους, τα σπάω στο απίθανο ντουέτο του Dirty Glass, νιώθω να συγκεντρώνεται στη γροθιά μου όλη η οργή όλων της Γης των Κολασμένων στο Worker’s Song, δίνω όρκο ιερό στα κόκαλα του Woody Guthrie ότι Gonna Be A Blackout Tonight, χασκογελάω στο Kiss Me, I’m Shitfaced μέχρι που το χαμόγελο παγώνει, ρε τι αναπάντεχα σκοτεινή τροπή πήρε τούτο δω… All right then, Murphys. You get a pass (for now).
So come all you losers, you bastards and cheats / Vagrants and barflies down on the street / Follow this path to salvation, vindication awaits / We’re marching on East Broadway Str. tonight!
- Green Carnation - A Blessing in Disguise
Αν έφτιαχνα αυτή τη λίστα τότε, το τρίτο άλμπουμ των Green Carnation θα ήταν χαλαρά μέσα στην πεντάδα μου - τόσο το είχα λιώσει. Και παραμένει θαυμαστό το πόσο επιδέξια κατάφερε να αποφύγει τις κακοτοπιές που ελλόχευαν από τη δραματική αλλαγή προσέγγισης σε σχέση με το Light of Day, Day of Darkness, του οποίου αποτελεί το σχεδόν απόλυτο flipside: Από το ένα, επικών διαστάσεων 60λεπτο κομμάτι, σε φαινομενικά εύπεπτα τραγουδάκια με πιασάρικα ρεφρέν, απλούστατες δομές, φουλ ροκ λογική. Η δύναμη αυτού του δίσκου όμως βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Π.χ. στο slap bass και πιο μετά στα keyboard layers του A Lullaby in Winter. Ή στη νοσηρή ατμόσφαιρα που δεν χρειάζεται κανένα μεταλλικό ξέσπασμα στο The Boy in the Attic. Ή στη σχεδόν Debussy-ική αισθητική (!) του πιάνου στο Two Seconds in Life. And I could go on… Εν ολίγοις, ένας πανέμορφος, συγκινητικός δίσκος στο εντελώς δικό τους ατμοσφαιρικό 70s prog ύφος και με την εξαιρετική φωνή του Kjetil Nordhus, η οποία μου “μιλάει” σε ένα πολύ προσωπικό επίπεδο - θα τα ξαναπούμε γι’ αυτόν τον κύριο.
- Nevermore - Enemies of Reality
Αφού ξεμπερδέψαμε τσακ μπαμ με το ποια εκδοχή του Enemies of Reality ακούμε, πάμε να εμβαθύνουμε στο περιεχόμενό του. Το να πας να συγκρίνεις αυτόν τον δίσκο με τους προκατόχους του είναι μεν κατανοητό και αναπόφευκτο, αλλά ταυτόχρονα και άνευ νοήματος: Οι Nevermore εδώ ουσιαστικά δεν προσπάθησαν να ξεπεράσουν το Dead Heart… ή το Politics…, αλλά απλά να φύγουν από τη Century Media. Με τη μία λοιπόν λήγει άδοξα και άβολα η άτυπη “μάχη”. Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο: Τι γκρουπάρα πρέπει να είσαι για να φτιάχνεις “διεκπεραιωτικά” τέτοιον καταστροφικό δυναμίτη; Με την death metal λύσσα που εν μέρει τριγύρναγε και στα προηγούμενα, εδώ να κατακλύζει τα πάντα; Με την ψυχεδελική πλευρά του συγκροτήματος να θριαμβεύει σε καίριες στιγμές και τον Warrel, μέσα σε όλη την τσαντίλα του, να έχει τη διαύγεια να γράψει στιχάρες όπως When I am in the camera eye / Self-immolation can never purify; Ρητορικές ερωτήσεις, η απάντηση δεν απαιτεί περαιτέρω εξηγήσεις. Nevermore είσαι.
- Septic Flesh - Sumerian Daemons
Μεγαλύτερο από όσο μας είχαν συνηθίσει αυτό το κενό των τεσσάρων χρόνων από το Revolution DNA, αν όμως χρειάστηκε τόσο διάστημα για να προκύψει ένα έργο του επιπέδου του Sumerian Daemons, δέκα χιλιάδες φορές χαλάλι. Η τελευταία εξόρμηση των Septic Flesh που αγάπησα, των ατμοσφαιρικών, των αρχαιοπρεπών, των κατάμαυρων, είναι εδώ. Και όσο μου τριβελίζει το μυαλό η σκέψη “ρε μπας και είναι τελικά ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ;”, βυθίζομαι για άλλη μια φορά στην ηχητική τους άβυσσο, η οποία μάλιστα αυτή τη φορά συνοδεύεται από μια πολύ πιο επιθετική προσέγγιση, αγγίζοντας αν όχι ξεπερνώντας σε βιαιότητα ακόμα και τις πρώτες - πρώτες δουλειές τους. Πάνε τα “ενδιαφέροντα” καθαρά φωνητικά του Revolution DNA (δεν με χαλάει), πάνε και τα “light” gothic / ρομαντικά - εδώ έχει μόνο πόνο και έρεβος, όπως άλλωστε ξεκαθαρίζει με το “καλησπέρα σας” το Unbeliever. Φυσικά οι πιο μελωδικές στιγμές δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους, κολλάνε όμως τέλεια με τη διάθεση του δίσκου. Septic Flesh με δύο λέξεις στο όνομα, γυρίστε πίσω ή έστω τηλεφωνήστε.
- (The Lord Weird) Slough Feg - Traveller
Αν υπάρχει ένας δίσκος επ’ αφορμή του οποίου άκουσε Slough Feg ας πούμε λίγο περισσότερος κόσμος απ’ ό,τι συνήθως, είναι σίγουρα το Traveller. Και δεν είναι τυχαίο. Χωρίς - κατ’ εμέ - να είναι απαραίτητα ανώτερο άλμπουμ από άλλα τους που προηγήθηκαν ή που το διαδέχτηκαν, είναι εύκολα το πιο χαρακτηριστικό τους, ή, αν θέλετε, εκείνο στο οποίο μοιάζει να μπαίνει μια σχετική τάξη στο χάος που γεννούσε το μυαλό του Mike Scalzi, και όπου οι ιδέες φαντάζουν κάπως πιο ορθολογικά τοποθετημένες. Υποψιάζομαι ότι αυτό έχει να κάνει, τουλάχιστον σε έναν βαθμό, και με την παρουσία στην μπάντα, εκείνα τα χρόνια, του φοβερού και τρομερού κιθαρίστα John Cobett, ο οποίος ήταν εξίσου πληθωρικός αλλά πιο “δομημένος” από τον Scalzi. Αποτέλεσμα, άλλος ένας φανταστικός δίσκος επικού heavy metal με τη σφραγίδα ποιότητας / ιδιαιτερότητας “Slough Feg”, που βέβαια μένει εκτός πεντάδας γιατί οι βασικοί συντελεστές του είχαν ακόμα καλύτερο δίσκο μέσα στη χρονιά 
- Virus - Carheart
Το 2003 οι Voivod, το συγκρότημα που σημάδεψε και διαμόρφωσε όσο κανένα την πειραματική / “παράξενη” πλευρά της μέταλ μουσικής, επέστρεψαν με τον Snake στο μικρόφωνο και, με την προσθήκη του πρώην μπασίστα μιας ας πούμε γνωστής μπάντας, κυκλοφόρησαν έναν κάπως ροκ στις δομές του αλλά πολύ δυνατό ομώνυμο δίσκο. Σ’ αυτή τη λίστα όμως τους φάγανε τη θέση κάτι Νορβηγοί λάτρεις τους και συνάμα επιμελέστατοι μαθητές τους: Ο Carl-Michael Eide των Ved Buens Ende / Aura Noir και άλλων, ο Einar Sjursø των Lamented Souls / Beyond Dawn, ο Petter Berntsen των Audiopain - εν συντομία οι Virus, ένα από τα πιο εκκεντρικά συγκροτήματα μιας, έτσι κι αλλιώς, σκηνής - συλλογικού ζουρλομανδύα. Όσοι τους έχετε ακούσει ξέρετε πόσο “γεια σου” δίσκος είναι το Carheart, όσοι πάλι όχι, αλλά ψήνεστε, ετοιμαστείτε για ένα από τα πιο αλλόκοτα τριπάκια της ζωής σας, γεμάτο ανεστραμμένα / ατονικά riffs, γωνιώδη ρυθμικά patterns και έναν ωκεανό ανέλπιδης θλίψης. Και στο κάτω - κάτω, δίσκος με sample από το Stalker του Ταρκόφσκι δεν μένει απέξω για κανένα πούστη λόγο.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Ένα από τα πιο προκλητικά - συναρπαστικά σχήματα που ανέδειξε ποτέ το ευρύτερο ακραίο μέταλ, οι Νορβηγοί Solefald με το In Harmonia Universali μπαίνουν στο προσωπικό μου Πάνθεον, πηγαίνοντας την avant-garde metal Τέχνη τους σε τελείως άλλο επίπεδο. Δίπλα σε όλα τα θαυμαστά που είχαν παρουσιάσει μέχρι τότε, εδώ προσθέτουν κάποια κρίσιμα στοιχεία που απογειώνουν τη μουσική τους, πολλαπλασιάζοντας τον αντίκτυπό της: Σε τρία κομμάτια, ένα από τα πιο σαγηνευτικά, ερωτεύσιμα σαξόφωνα που έχουν ακουστεί ποτέ στο μέταλ. Ένα πανέξυπνο κόνσεπτ, με μια σειρά “αρετές” προσωποποιημένες μέσα από ιστορικές προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων (Μουνχ, Επίκτητος) και θεϊκές - μυθολογικές φιγούρες (Απόλλων, Σατανάς, Διόνυσος κ.ά.). Και, ίσως το “κλου” της υπόθεσης, το πλήρως ανεπτυγμένο πλέον, ιδιότυπο harsh vocal style του Cornelius, αυτός ο αγωνιώδης, πνιχτός θρήνος που το κατανοώ αν κάποιοι τον μισούν, αλλά εγώ βρίσκω ότι συνδυάζεται μοναδικά με το ύφος του συγκροτήματος. Ειδικά στο διονυσιακό-όνομα-και-πράγμα Dionysify this Night of Spring, το κορυφαίο κομμάτι των Solefald και όχι μόνο, με το ξέσπασμα μετά τη γέφυρα να αποτελεί ένα από τα πιο καθηλωτικά μέρη που έχω ακούσει από οποιαδήποτε ακραία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μπάντα.
NUMBER FOUR
.............
Ξεκινάς με ένα ξέφρενο instrumental, τόσο πυκνό σε riffs, lead μελωδίες και σολίδια που οι περισσότερες μπάντες θα λέγανε “ωραία, έτοιμος ο δίσκος”. Και ξαφνικά κάπου μέσα σε όλο αυτό το σφυροκόπημα ξεπροβάλλει ένα άρπισμα κλασικής κιθάρας, το οποίο μετά από λίγο επανεμφανίζεται, και ξανά, και ξανά, μέχρι που γίνεται άψογα η μετάβαση σε ένα καθαρά acoustic κομμάτι. Αισθαντικές γυναικείες φωνές, εκείνο το άρπισμα πάλι, πιανάκι, βιολάκια, βιολοντσελάκια και ένα στιχουργικό περιεχόμενο που σε υποψιάζει ότι παίζει και να μη λέει για σταγόνες βροχής τελικά… Τι φλέβα χρυσού πετύχαμε ωρέ; Οι Hammers of Misfortune στο The August Engine χτίζουν στα θεμέλια του ντεμπούτου τους και εκτοξεύονται σε ακόμα πιο επικίνδυνα ύψη, μέσα από ένα εθιστικό κράμα επικού μέταλ, progressive, power, ατμοσφαιρικών παρεμβολών, ό,τι θες γίνεται εδώ μέσα, με τον John Cobett να ξεσαλώνει στην κιθάρα και κάθε ντουέτο του Mike Scalzi και της Janis Tanaka ακόμα πιο τέλειο από το προηγούμενο. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή - εκεί προς το τέλος - που σκάει μύτη το Doomed Parade. Και τότε πια ο θαυμασμός μετατρέπεται σε δέος. Τι φτιάξανε ρε οι τρελοί. Τι γιγαντιαίο υπερέπος είναι αυτό. Πώς το κάνουνε γαμώ τον Δία. Πώς γίνεται να μην τους ξέρει η μάνα τους και να είναι τόσο θεοί.
NUMBER THREE
.............
Ένα από τα πιο άκυρα ερωτήματα / διλήμματα στο μέταλ είναι “ποιο Nordland των Bathory είναι καλύτερο;”. Νιώσε: Στην ουσία δεν είναι ξεχωριστά άλμπουμ. Είναι τα δύο μέρη ενός ενιαίου έργου, εκείνου που ολοκλήρωσε με τον πιο ταιριαστό τρόπο την επική - από όλες τις απόψεις - καλλιτεχνική διαδρομή του ενός και μοναδικού Quorthon, λίγο πριν κλείσει τα μάτια για πάντα. Εκ των υστέρων, βέβαια, η επίγνωση της απώλειας αυτής καθιστά δύσκολη την ακρόαση ετούτου δω του δεύτερου μέρους του Nordland saga. Σου ανεβαίνει ένας κόμπος στον λαιμό, σου κατακλύζει τις σκέψεις το μεγάλο “γιατί”. Γιατί ρε Όντιν, γιατί τον πήρες από κοντά μας τόσο νωρίς, πριν καν κλείσει τα 40 του και ενώ ολοφάνερα έμπαινε στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής του. Μήπως ήξερες κάτι που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν ξέραμε; Ίσως ότι λίγο ακόμα να ζούσε ο ψηλός, θα έφτανε τόσο μακριά τη μαστοριά του στον χειρισμό του Έπους, που θα έφτιαχνε κάτι που τη μεγαλοπρέπειά του δεν θα μπορούσε να την αντέξει πια κανείς; Η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας το τελευταίο έργο του, δεν μπορώ να το αποκλείσω ως ενδεχόμενο. Δεν μου το επιτρέπουν όλες αυτές οι - once again - θεϊκές μελωδίες, όπως (ενδεικτικά - όλα τέλεια είναι) στα Sea Wolf, The Land, The Wheel of Sun.
Καλά τσιμπούσια στη Μεγάλη Αίθουσα εκεί ψηλά, Παμμέγιστε.
NUMBER TWO
.............
Τις προάλλες ξανάκουγα το ντεμπούτο των A Perfect Circle και παρόλο που ως συνήθως γούσταρα μια χαρά, μου δημιουργήθηκε μια λίγο ενοχλητική σκέψη: Εντάξει, πολύ ωραίο είναι, “τσεκάρει όλα τα κουτάκια” κ.λπ., αλλά σαν σύνολο μήπως δεν είναι και ακριβώς αντάξιο του καλλιτεχνικού βεληνεκούς του κορυφαίου ερμηνευτή της γενιάς του; Ή είναι ιδέα μου; Χμμμμ. Κάτσε να βάλουμε μία και το Thirteenth Step, μήπως βοηθήσει. Χα. Εδώ είμαστε. Εδώ είναι που πραγματώνεται στην πληρότητά του το κοινό όραμα των Keenan/Howerdel για μια μουσική που θα περνάει ένα γύρο όλες τις εκφράσεις/εκφάνσεις της ροκ και εν γένει σκληρής μουσικής, συνάμα φιλοτεχνώντας μια πελώρια τοιχογραφία όπου θα απεικονίζονται υπό τη μορφή ήχων και σιωπών όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, όλα τα πάθη, όλοι οι φόβοι, όλοι οι πόνοι, όλες οι σκέψεις. Υπερβολικά φιλόδοξο πλάνο για να μπορεί να υλοποιηθεί; Αν κάποιος - δευτεροτρίτος, θα κακιάσω εγώ - επιχειρούσε να το κάνει με “προφανείς” μεθόδους, πιθανότατα έως βεβαιότατα. Οι APC όμως το κάνουν με τον μόνο τρόπο που μπορούσε να γίνει. Υπαινικτικά. Εσωτερικά. Σχεδόν ανεπαίσθητα. Με τον Maynard να συγκλονίζει ηχητικοποιώντας τον Εθισμό σε κάθε πιθανή μορφή του. Αν υπάρχει ένας δίσκος που του αξίζει να στέκει δίπλα στα αριστουργήματα των Tool (έστω και λίγο πιο χαμηλά, ΟΚ), είναι αυτός εδώ.
NUMBER ONE
.............
Τρίτο συνεχόμενο υπερβολικά εύκολο #1 για τη δεκαετία που εξετάζουμε (στην πορεία μάλλον τα πράγματα θα γίνουν λιγότερο ξεκάθαρα - θα δούμε κιόλας βέβαια). Γιατί; Γιατί εκεί στις αρχές προς μέσα της δεκαετίας του 2000 οι Mars Volta ήταν - μαζί με τους Tool - οι μεγαλύτεροι μουσικοί μου ήρωες στο “τώρα” (στο “τότε”), και η χρονική διευκρίνιση δεν είναι καθόλου τυχαία: Ακούγοντας το De-Loused in the Comatorium ένιωθα μια παράξενη σύνδεσή (τους) με τους μεγαλύτερους μουσικούς μου ήρωες άνευ χρονικού προσδιορισμού - τους Led Zeppelin. Δεν ξέρω αν το έχει “ακούσει” κανείς άλλος αυτό, και προσέξτε, προφανώς και δεν εννοώ ότι οι Mars Volta ακούγονται εντελώς παρόμοιοι με τους Zeps, απλά είχα - και σε έναν βαθμό ακόμα έχω - την αίσθηση ότι αφότου λάβει κανείς υπόψη τις απαραίτητες νοερές προσαρμογές ελέω της χρονικής απόστασης των 3 δεκαετιών που τους χωρίζουν, οι παραλληλισμοί είναι εκεί. Οι ιλιγγιώδεις φωνητικές πτήσεις και η κρυστάλλινη χροιά του Cedric Bixler-Zavala δεν φέρνουν λίγο σε Plant; Οι κιθαριστικοί ηρωισμοί του Omar Rodriguez-Lopez δεν είναι λίγο σαν επικαιροποίηση/απόηχος/something-like-that εκείνων του Page; Αυτή η αίσθηση απόλυτης ελευθερίας στην τραγουδοποιία και στο παίξιμο δεν χρωστάει τα πάντα στις διδαχές και στο attitude των πρωτοπόρων του σκληρού ήχου; Πότε άλλωστε υπέκυψαν στον ζυγό της κατηγοριοποίησης οι Mars Volta; Αν τους θεωρήσεις punk (στην ψυχή), είναι το πιο περίτεχνο, φαντασμαγορικό, αντι-punk συγκρότημα όλων των εποχών. Αν τους θεωρήσεις progressive rock, είναι η πιο κολασμένα πωρωτική prog μπάντα όλων των εποχών. Γιατί να μην τους πούμε “Zeppelin του 21ου αιώνα” να καθαρίσουμε;
Αυτό που ακόμα δεν έχω αποφασίσει είναι αν το De-Loused είναι το καλύτερό τους άλμπουμ. Πάντως είναι ή αυτό ή το επόμενο.
34 Likes
Το… προ-ολυμπιακό έτος 2003 ήταν που μετακόμισα στο σπίτι όπου διαμένω μέχρι σήμερα. Την ίδια χρονιά προσλήφθηκα στην δουλειά όπου εργάζομαι έως τώρα. Παρόλο που στις δύο δεκαετίες που μεσολάβησαν συνέβησαν προφανώς κάποια σημαντικά γεγονότα γενικότερα αλλά και στον περίγυρό μου, τα δυο αυτά βασικά στοιχεία της καθημερινότητας παρέμειναν αμετάβλητα, δίνοντας μια διαστρεβλωμένη αίσθηση του χρόνου. Έτσι λοιπόν όταν κάθισα να γράψω λίγα λόγια για τις κυκλοφορίες του 2003, το ερώτημα που ανέκυψε δεν ήταν ποιοι ήταν οι κορυφαίοι δίσκοι τότε, αλλά πότε στο καλό πέρασαν 20 ολόκληρα χρόνια!
Ας είναι, πάμε τουλάχιστον να δούμε τι καλό βγήκε εκείνη την χρονιά:
1. The Mars Volta - De-Loused In the Comatorium
Έχοντας να επιδείξουν κοινή προϋπηρεσία στους At the Drive In, οι δύο λάτιν αφάνες και βασικοί πυλώνες των Mars Volta, Cedric Bixler-Zavala και Omar Rodriguez Lopez, δεν ήταν τα πρώτα ονόματα που θα ερχόταν στο μυαλό σαν… μεγάλες ελπίδες του progressive! Γιατί μόνο ως progressive μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η πανσπερμία ήχων και επιρροών σε ένα μίγμα που επιτυγχάνει σε τόσο σκανδαλώδη βαθμό που θα έπρεπε να… απαγορεύεται! Και έχει και εξώφυλλο από τον Storm τον Thorgerson!
2. Muse - Absolution
Τεράστια μπάντα οι Muse, δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί ότι σημάδεψαν την εποχή τους με τα Origin of Symmetry και Absolution. Οι εν λόγω διέθεταν, μεταξύ άλλων, και μια hard rock/metal φλέβα που την άφηναν ενίοτε να εκδηλωθεί, συν βέβαια τις prog τάσεις τους, τις επιρροές από τους Radiohead (πρωτίστως!), τους Queen, κλπ όλα ιδανικά συνταιριασμένα, όλα μέσα από το προσωπικό τους πρίσμα περασμένα, όπως συνηθίζεται στους πραγματικά σπουδαίους.
3. Opeth – Damnation
Έξι μήνες μετά το “Deliverance”, ήλθε το δίδυμο αδελφάκι του. Διζυγωτικό δίδυμο βέβαια, μιας κι εδώ περιέχονται εξ ολοκλήρου οι ήπιες, απογυμνωμένες από τον metal χαρακτήρα συνθέσεις (χαρακτηριστική η αντίθεση ανάμεσα στα δύο εξώφυλλα), αποτέλεσμα των ηχογραφήσεων του προηγούμενου έτους που υπήρξαν τόσο αγχωτική διαδικασία, ώστε ο Mikael Åkerfeldt να αδειάσει από αντοχές, έμπνευση και διάθεση να ξαναμπεί στο studio.
Εδώ η πληθώρα των 70’s επιρροών του Μεγάλου αναδύεται ξεκάθαρα, όμως η πιο light μουσική προσέγγιση και η βλοσυρή, μελαγχολική ατμόσφαιρα που επικρατεί δεν σημαίνει ότι το υλικό έχασε σε πολυπλοκότητα. Παρά την φαινομενικά ριζική αλλαγή, το ύφος του Damnation ούτε πρωτόγνωρο ήταν, ούτε ότι ήλθε απροειδοποίητα. Τα ακουστικά περάσματα και οι ήρεμες progressive rock μελωδίες υπήρχαν και σε παλιότερα κομμάτια τους. αλλά και οι progressive rock ρυθμοί ήταν ανέκαθεν παρόντες στους Opeth, μεταμφιεσμένοι κάτω από ανελέητο distortion και τους βρυχηθμούς του τραγουδιστή τους.
Τελικά το Damnation δεν είναι τόσο ο δίσκος όπου εκδηλώνεται ο “αναχωρητισμός” των Σουηδών, όσο ένα από τα αυθεντικότερα και συνεπέστερα δημιουργήματά τους.
4. Iron Maiden – Dance of Death
Το Dance of Death είχε τον δύσκολο ρόλο να καταστήσει σαφές πως η επανένωση της κλασικής σύνθεσης των Maiden δεν ήταν one off, αλλά είχε έρθει για να μείνει.
Η αλήθεια είναι ότι η αρχική εντύπωση δεν ήταν η καλύτερη βλέποντας το απαράδεκτο εξώφυλλο όμως, έχοντας να επιδείξει κάποιες άκρως εντυπωσιακές κορυφές (ομώνυμο, Paschendale, Journeyman κλπ) ο εν λόγω δίσκος συνέχισε και συνέβαλε στην τεράστια και συγκρίσιμη με τα “χρυσά” eighties επιτυχία και δημοφιλία των Irons μετά το 2000. Επίσης, είχε να καμαρώνει και για κάποιες πρωτιές (παρθενική συνθετική συνεισφορά του McBrain μετά από 20 χρόνια στην μπάντα, πρώτη αμιγώς ακουστική μπαλάντα), και γενικά δικαίωσε πέρα για πέρα τις υψηλότατες προσδοκίες , αφήνοντας την διάχυτη εντύπωση ότι η Maiden-ική συνθετική μανιέρα ήταν πρακτικά ανεξάντλητη!
5. Doomsword – Let Battle Commence
Στο τρίτο LP των Doomsword θα ακούσουμεmid tempo, επικό, παραδοσιακό metal με συντριπτικά riffs, υπέρβαρους heavy ρυθμούς, μεγαλειώδη leads, ακουστικές κιθάρες να “μιμούνται τον άνεμο”, και παθιασμένα φωνητικά από τον Deathmaster.Στη δημιουργία της υποβλητικής ατμόσφαιρας συνεισφέρουν και οι ήχοι από καλπασμούς αλόγων, κραυγές της μάχης, μια επικείμενη καταιγίδα, κάποιο Viking κέρας στο βάθος κλπ. Ο δίσκος είναι concept και αφηγείται την εισβολή των Δανών (Σκανδιναβών) στην Αγγλία το 866 μ.Χ., κατά κύριο λόγο από την σκοπιά ενός Βίκινγκ μαχητή Σε όλα αυτά συνήθως καραδοκεί ο κίνδυνος της γραφικότητας, όμως οι Doomsword διηγούνται τις ηρωικές ιστορίες τους με αφοσίωση και αυτοπεποίθηση που πείθουν και τον πιο δύσπιστο! Σε κάθε περίπτωση, εδώ έχουμε ένα εξαίσιο δείγμα του είδους του σε μια ιδιαίτερα αφιλόξενη προς αυτό εποχή!
Θα συνιστούσε τεράστια αδικία να μην αναφέραμε τουλάχιστον, ότι:
-
Ο Mike ο Scalzi πλαισιώνεται ξανά από τον ικανότατο John Cobbett και με το Traveller,οι The Lord Weird Slough Feg καταθέτουν ένα από τα καλύτερα album κλασικού metal της δεκαετίας, αυτού του επικού metal, του Maiden-ικού, με έμφαση στις κέλτικες/Thin Lizzy επιρροές! Σαν να μην έφτανε αυτό, όλα όσα ευαγγελίζονταν οι Hammers of Misfortune φτάνουν στην κορύφωση τους στο The August Engine, ξανά με την σύμπραξη των Cobbett και Scalzi που όμως είναι ανισοβαρής υπέρ του πρώτου σε αυτή την περίπτωση!
-
Μιλώντας για πολλά υποσχόμενες συμπράξεις, στους OSI οι Jim Matheos και Kevin Moore συνεργάζονται με τους Mike Portnoy, Sean Malone και τον Steven Wilson και το Office of Strategic Influence ενθουσιάζει έχοντας progressive νοοτροπία, με μια αφαιρετική αντίληψη όμως. Όπως ενθουσιάζει και το πολυσυλλεκτικό Thirteenth Step των A Perfect Circle – για την ακρίβεια συναγωνίζεται το πρώτο τους για τον τίτλο της κορωνίδας της σύντομης δισκογραφίας τους. Ομοίως, και το A Murder Of Crows των Dead Soul Tribe του Buddy Lackey (Devon Graves πια!) είναι ότι ανώτερο κυκλοφόρησαν οι εν λόγω, πριν ή έκτοτε!
-
Εκτός από το δεύτερο μέρος του διδύμου των Opeth, το 2003 κυκλοφόρησε και το Nordland II των Bathory, το οποίο δυστυχώς έμελλε να είναι το κύκνειο άσμα ενός πραγματικά σπουδαίου μουσικού. Παραμένοντας σε σκανδιναβικά εδάφη, οι Enslaved στο Below the Lights εναγκαλίζονται ακόμη περισσότερο το prog χωρίς να απεμπολούν την black metal καταγωγή τους, και μεγαλουργούν με τη συνέχεια να προμηνύεται συναρπαστική!
Και του χρόνου με υγεία!
34 Likes
2003
Endless hangovers, misplaced eyeliners, displaced motivations and brilliant mistakes
1. Katatonia – Viva emptiness
Power on to zero hour. Years of escalation led to this masterpiece. Είναι όλα τέλεια, ο ήχος, massive guitars, ambience, lyrics, φωνητικά, ατμόσφαιρα αποπνιχτική που η δυνατή παραγωγή απελευθερώνει σε όλες τις διαστάσεις. Είχαμε και την τύχη εκείνο το φθινόπωρο στο ασύλληπτο λαηβ στο ΑΝ να τους δούμε in the flesh να τα διαλύουν όλα και εμάς μαζί. The rest is silence.
2. Killing Joke – Killing Joke
Reboot με δεύτερο ομότιτλο δίσκο, Andy Gill και Dave Grohl guests VIP να δίνουν πόντους και πόνους και έχουμε την μεγάλη επάνοδο. The Death and Resurrection Show indeed. Η τέταρτη και βαρύτερη περίοδος του γκρουπ είναι εδώ. Vet for the insane που έλεγε και μία άλλη ψυχή.
3. Anathema – Natural disaster
Implosion process launched. Στο τελευταίο (όπως έμελλε) άλμπουμ που με αφορά, οι Anathema παρουσιάζουν έναν ιδιότυπο, εσωστρεφή, σαφή, αποχαιρετισμό στα όπλα. Οι ρωγμές είχαν ανοίξει, but we could not see at this point. Βέβαια, μετά την καταστροφή, απομένει ένα σιωπηρό “why” μέσα στο post-apocalyptic landscape. Ποιος ξέρει.
4. Moonspell - Antidote
Προς στιγμήν, επάνοδος στο σκοτεινό μεγαλείο του Irreligious. Εδώ οι Πορτογάλοι παίζουν ακόμα ατμοσφαιρική μπάλα υψηλών προδιαγραφών. Διατηρώ επιφυλάξεις για το πώς εισέπραξα τον δίσκο τότε, καθώς δεν νομίζω ότι υπήρξα ούτε μισή ώρα sober when I was around that album. Τώρα στα γεροντάματα, μου φαίνεται δυνατό και αιχμηρό. Or have I mellowed? Go figure. In and above men για πάντα.
5. Placebo – Sleeping with ghosts
Ο μεγάλος Molko στο δικό του escalation process. Τρέμω στο πώς αυτό το τότε μνημείο του “happening now” indie realness αποτελεί πια classic monument. Time is a bitch. And if you’re sleeping with ghosts, you’ll wake up to the nightmare of the emptied hourglass. Pffff.
Χονοραβλε : Bathory – Nordland II
Quorthon bids farewell, sailing to the Undying Lands.
36 Likes
Ελεος με τους μονο μειντεν
1 Like
Θα ήθελα να ζητήσω μια ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τους Μέηντεν που είχα τόσα χρόνια το D O D του πεταματού!
2 Likes
Επιτέλους θα κοιμηθεί ήσυχος ο Στιβ.
17 Likes
Στα πεταχτά το 2003 επίσης γιατί
1. Unkle - Never Never Land
2. Yeah Yeah Yeahs - Fever to Tell
3. A Perfect Circle - Thirteenth Step
4. The Mars Volta - De-Loused in the Comatorium
5. Pelican - Australasia
Soundtrack
Δεν θέλω να βάζω compilation soundtracks αλλά λόγω έλλειψης χρόνου το δίνω στο παρακάτω που, αν μη τι άλλο, φυσάει
Cover
35 Likes
Για να φεύγει το 2003, γιατί ο χρόνος πιέζει λίγο αλλά το OCD δεν αφήνει περιθώριο για μισοδουλειές. Παραλίγο να ξεχάσω μερικά πολυ σημαντικά για μένα, τα ριφλεξιζ μιλησαν. Μπορει να ξεχναω και αλλα, αλλα τωρα έγινε
Πεντάδα:
Summary
1. Blut Aus Nord – The Work Which Transforms God
Είχα γράψει εδώ μεταξύ άλλων:
Η μπάντα του Vindsval, έχει αποκτήσει πάμπολλες μεταμορφώσεις. Στις αρχές του αιώνα, οι Blut Aus Nord, ενέδωσαν σε μια πνιγηρή, ψυχρή και στρυφνή. Η απομάκρυνση από τον τότε, ξεπεσμό του black metal ως ένα, συντηρητικό και υποκριτικό εν μέρει, προϊόν, δεν ήταν προνόμιο μόνο ορισμένων τρελών Νορβηγών, όπως αναφέρθηκαν προηγουμένως. Η βιομηχανική διάσταση, στην οποία το “The Work Which Transforms God” έχει εναποθέσει το παγωμένο κουφάρι του, ήταν αρκετή ώστε να εδραιωθεί, εν μέρει αποκλειστικά στην αισθητική του, μια από τις πιο διεστραμμένες σκηνές που έβγαλε ο ακραίος ήχος. Υπάρχουν φορές, που οι ακροάσεις αυτού του αποδομημένου ηχητικού ορυμαγδού, είναι εφιαλτικές. Αυτές, είναι οι ασφαλείς ακροάσεις. Αν η πρωτοπορία εμπεριέχει ρίσκα, τότε η πομπή των νεκρών κλόουν είναι ικανή να κάνει τα πάντα να σωπάσουν. Η επικρατούσα σιωπή, θα επιφέρει μια καταιγίδα επιφωνημάτων θαυμασμού. Δίσκος που δεν επαναλήφθηκε.
2. Doomsword – Let Battle Commence
Έχει τραγουδάρες, τι να κάνουμε τώρα. Έχει τόσο μεγάλα τραγούδια, που είναι το δεύτερο πιο επικο πραγμα που άκουσα σε αυτό τον αιώνα. Έχει και τρομακτικές ερμηνείες, και αδιανόητα ταιριαστή παραγωγή. Φυσικά, σεβεται φουλ το κονσεπτ του. Γελάει μα πάμπολλα κλασικα epic metal άλμπουμ. Η αλήθεια όμως είναι, πως πιάνει αυτή τη θέση επειδή το έχω συνδέσει με μια πολύ προσωπική εμπειρία από όταν πέθανε η γιαγιά μου.
3. From Ashes Rise – Nightmares (+ εξώφυλλο χρονιάς)
Είναι το “The Final Goodbye” το καλύτερο κραστ κομμάτι όλων των εποχών; Μπορεί και ναι. Είναι η εναρκτήρια μελωδία του “Reaction” το απόλυτο, επικό, προσκλητήριο στη μάχη; Είναι το συναίσθημα που αναβλύζει από το “On The Fray” τόσο επίπονα απελευθερωτικό; Είναι αυτό το μαυροκόκκινο χρώμα το εξώφυλλο τόσο ισχυρό που μετατρέπει τα πεδία μάχης των κομματιών, που είναι απλά τα καλύτερα της μπάντας, σε κάτι παραπάνω από ένα ιδανικό; Οι From Ashes Rise στον τρίτο τους δίσκο αφήνουν μια πελώρια παρακαταθήκη. Βρείτε το, ακούστε το. Ο συνδυασμος μελωδιών, τυμπάνων και κυρίως της οξύτητας των φωνητικών, ειδικά στο διαφοροποιημένο φινάλε του άλμπουμ με το “In A Free Land”, είναι κάτι το μοναδικό. Όχι από την άποψη της επανάληψης, αλλά από του τι σε κάνει να νιώθεις. Τι σε κάνει να αναζητάς στη μουσική.
4. Enslaved – Below The Lights
H τουριστική φασεΐλα του “Havenless” θεωρώ πως έχει κάνει ελαφρώς υπερεκτιμημένο αυτό το άλμπουμ, ειδικά ως προς τον κομβικό του ρόλο. Το “Monumension” είχε δείξει το δρόμο εμφατικά. Εδώ βέβαια, υπάρχει και το δίπολο των “Queen of Night” και “Ridicule Swarm”. Πραγματικά, ο τρόπος που το πλακ και το προκ μπλέκονται σε διαφορετικές δοσολογίες και διαφορετικά αποτελέσματα σε αυτές τις δύο συνθέσεις, έχει την απάντηση για το τι καθιστά τους Enslaved διαφορετικούς. Η μπάντα, στα δυο τελευταια αλμπουμ επαναπροσεγγίζει αυτή την περίοδο από τουδε και στο λιγο παραπερα, γιατί τα κοφτα και αιχμηρα riffs έχουν 70ς τεχνοτροπιες στην θεματική τους εξέλιξη. Γιατί, κακά τα ψέματα, το “Below The Lights” είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα επειδή ακριβώς καταφέρνει να κάνει τι εύκολο, απρόβλεπτο. Και γιατί ξεκινά με το “As Fire Swept Clean The Earth”.
5. Rancid – Inderstructible
Need For Speed Underground 2 made me do it. Είχε μέσα το ΥΠΕΡΧΙΤ “Fall Back Down” και το μανιακό “Out Of Control”. Ακόμα σκέφτομαι να οδηγάω τα κωλοφτιαγμένα αμάξια στο παιχνίδι με αυτό και απλά να παίρνω τις στροφές τόσο αλανιάρικα (στο μυαλό μου). Ο δίσκος που με μύησε στους Rancid. Ο αγαπημένος μου από δαύτους. Ο τρίτος καλύτερός τους. Το είπα. Γεμάτος τραγουδάρες. Τολμήστε να βάλετε το “Spirit of ‘87” σε παρτυ να δειτε κατι. Θεωρώ αδύνατο να νιώθει κάποιο έστω και λίγο και να μην λατρέψει αυτό το άλμπουμ αν το ακούσει. Τεράστιοι Rancid, σας άξιζε επιτέλους μια θέση στην πεντάδα.
Για τη 15δα:
Summary
6. Watain – Casvs Lvciferi
O E. σε συνέντευξή μας μου είχε πει πως μετά από αυτό το δίσκο όλοι άρχισαν να χρησιμοποιούν «ορθόδοξες» απεικονίσεις. Τρίγωνα, φίδια, σκεύη, κλπ. Νταξει, προσπερνώντας τον ελιτισμό, έχει ένα δίκιο, αλλά δεν ήταν μόνο του το άλμπουμ. Το σουηδικό black metal συναντά το εσωτερικό του καθεδρικού του Nidaros, και ο τρόπος που οι μελωδίες, το μπάσο, όλα μπαίνουν στη θέση τους εδώ δημιουργούν ένα γηπεδικό μεν, αλλά τόσο μοχθηρό και υπνωτικό, έργο. Το magnum opus των Watain είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος που έβγαλε η χώρα τους στο ιδίωμα. Είναι, το δισκοπότηρο με αίμα που μας έλουσε σε εκείνο το συγκλονιστικό λάιβ το 2014, είναι το παραδοσιακό black metal όπως έχει νόημα. Είναι αλάνθαστο. Puzzles Ov Flesh συνδέεται με Antaeus πολύτροπα. Στο ομότιτλο πέφτουν οι ταχύτητες, σκάνε κεραυνοί και βροντές και χτυπά μια καμπάνα. Το πνεύμα του απόκρυφου Πατέρα είναι παρόν.
7. King Diamond – The Puppet Master
Μην τα ξαναλέω:
Το “The Puppet Master”, διαθέτει πλήρως όλα τα χαρακτηριστικά ενός trademark King Diamond δίσκου. Η ιστορία του αρχικά, είναι τόσο ενδιαφέρουσα, όσο και αποκρουστική, που μπορεί κάποιος να μείνει άναυδος απλά παρακολουθώντας τον King Diamond να τη διηγείται. Χριστούγεννα, στη Βουδαπέστη και ο King Diamond, ξανά πρωταγωνιστής, γνωρίζει και ερωτεύεται τη Victoria σε ένα show του Puppet Master. Βέβαια, ο κύριος αυτός, μαζί με τη γυναίκα του, έχουν άλλα πλάνα. Η τραγική κατάληξη του ζεύγους, μέσα από την εναλλαγή συναισθημάτων του πρωταγωνιστή, απλώνεται υπέροχα στα τραγούδια του δίσκου. Εμφανίζονται πάλι κιθάρες που δεν ξεχνιούνται μετά από τις πρώτες ακροάσεις, όπως και refrains που δεν είναι διαδικαστικού τύπου. Το ομότιτλο, καταιγιστικό, μπαίνει εύκολα στο πάνθεον των συνθέσεων της μπάντας, ενώ το “Magic” που ακολουθεί είναι από τις πιο φορτισμένες της συνθέσεις. Το “The Ritual” επιβλητικό, θα κατακλύσει το δωμάτιο του ακροατή με κλωστές, βελόνες και διάφορα σχετικά μαραφέτια, ενώ το σερί από το “Blood To Walk” μέχρι το “Christmas” δε φθείρεται με καμία ακρόαση. Το “The Puppet Master” είναι πολύ καλύτερο από όσο η χρονική του ιδιαιτερότητα του επιτρέπει.
8. Wolfbrigade – In Darkness You Feel No Regrets
O κοινωνικός μαρασμός και η αποξένωση όπως αποτυπώνονται στο καλύτερο άλμπουμ των Σουηδών lycanthro punks είναι κάτι το εθιστικό. Λέμε πολλά για τους Wolfbrigade, πόσο το έχουν κουράσει, ή πόσο μότορχεντ έχουν γίνει πλέον, ή πως άλλαξαν προς το μεταλ τα τελευταία χρόνια. Από την αναφορά στον τίτλο στους Antisect, και από εκεί στους Mob47 και τους Anti-Cimex, αλλά κυρίως στο πως πήραν την πρώτη ύλη των τρομερών Wolfpack και της έδωσαν ουσία στη συνέχισή της, οι Wolfbrigade κυκλοφόρησαν ένα αντερκραου κλασικ. Αν σε πιάσουν δε οι μελωδίες και οι d-beat καλπασμοί του, δεν θα σε αφήσουν ποτέ ήσυχο. Δίσκος - κόσμημα. Με εξωφυλλάρα.
9. Thursday – War All The Time
Και αναφωνώ ξανά, τι δισκάρα είναι αυτή γαμώ το σύμπαν; Τι φωνητικά είναι αυτά ρε Geoff Rickly, γιατί μας ρημάζεις με τη γλυκιά σου χροιά και τις μελαγχολικές σου γραμμές την πσυχούλα; Γιατί οι συνθέσεις είναι τόσο δουλεμένες που κρατάνε από το χαρντκορ αλλά το κανουν και ημο, και ποστ, και τα παντα όλα; Γιατί στο ομότιτλο κομμάτι τραγουδάω “War all of the time / In the shadow of the New York skyline / We grew up too fast falling apart / Like the ashes of American flags” ακόμη λες και είμαι 12χρονο; Γιατί, πολύ απλά, οι Thursday είναι ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα της εποχής τους, και με αυτό το άλμπουμ γέννησαν αυτή την μοντερνοχαρντκορ φουρνιά που πλέον έχει πάει τη σκηνή αλλού, όντας και πιασάρικη, και συναισθηματική, και τα πάντα όλα.
10. Cursed – One (“I”)
Το πρώτο άλμπουμ των metallic hardcore Καναδών τιτάνων, υπό την σκέπη της Deathwish του Bannon, δεν είναι το αγαπημένο μου από αυτούς (είμαι basic σε αυτά), αλλά έχει αυτή την crust/sludge ορμή που ενώνει τους Poison Idea με τους His Hero Is Gone. Αδιανόητος μηδενισμός, τρομακτική τεχνική, φωνητικά που ρημάζουν με τις πολυσχιδείς ερμηνείες, και η αφετηρία μιας επταετίας που άφησε ανεξίτηλο στίγμα. Εδώ, το “I”, με τις πσαγμένες αναφορές του, τα μανιακά του κοψίματα, την λάσπη, την απώλεια αίσθησης χρόνου αφού οι διάρκειες δεν έχουν καμιά σημασία, είναι πλέον ένα χαμένο μνημείο μιας άλλης εποχής. Βέβαια, παραμένει μοντέρνο και φρέσκο μέχρι σήμερα.
11. Darkthrone – Hate Them
Εντάξει. Δεν είναι από τα καλύτερα άλμπουμ τους. Αλλά ρε διάολε, μπαίνει το “Rust” και τσουτσουριάζω. Στο “Fucked Up And Ready To Die” βρίσκονται ψήγματα της μεταστροφής των επόμενων ετών, το “Divided We Stand” είναι έτοιμο για best-of τους, οι ορθοπεταλιές του “Striving For A Piece of Lucifer” ο ποιητικός νιχιλιστικος ρομαντισμος που λατρευω σε δαυτους. Τελικά, όχι και άσχημα, έτσι;
12. Neurosis & Jarboe – Neurosis & Jarboe
Για μένα, αποτελεί το άλμπουμ που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για όσα βιώνουμε στον σύγχρονο υπόγειο post ήχο τα τελευταία χρόνια. Η ιέρεια δίνει υπόσταση σε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά τραγούδια των Neurosis, και στιγμές όπως το “Taker” ηχούν μέχρι και σήμερα μπροστά από την εποχή τους. Παραγνωρισμένο αριστούργημα.
13.Χειμερία Νάρκη – Στη Σιωπή Της Αιώνιας Θλίψης
Η συνέχεια, τρόπον τινά, των Χαοτικό Τέλος, ήταν λίγο πιο λυρική θα έλεγα, και ατμοσφαιρική. Βασικά, ήταν το ιδανικό πέρασμα για το 90s εγχώριο crust στη νέα δεκαετία. Ασήκωτα και αρχοντικά mid-tempo μερη, πειστικές ερμηνείες, σαρωτικό άλμπουμ. Η συνέχεια, μπορεί να ήταν και καλύτερη, αλλά αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της σκηνής. Την εμφάνισή τους το άλλο σάββατο στο Punk Against Capitalism την περιμένω πως και πως.
14. Nevermore – Enemies Of Reality
Μαλάκα μου, το remaster ήταν τόσο καλό που μέχρι και το εξώφυλλο βγήκε σε καλύτερη ανάλυση. Μην τα ξαναλέω όμως για αυτή την επιλογή. Ξέρετε εσείς. Έχει το ομότιτλο και το “I, Voyager” μέσα, που αποτελεί ένα από τα απόλυτα μεταλ κομμάτια. Για ακόμη μια φορά, ο Dane ξεδιπλώνει την τιτάνια και περίτεχνη στιχουργία και ερμηνευτική του δεινότητα, όντας απλησίαστος από άλλους μεταλλαδες στιχουργους. Ναι, πιο thrash/death, πιο βίαιο, αλλά συναρπαστικό.
15. Bathory – Nordland II
Στην, ίσως μεγαλύτερη παράλειψή μου στο παιχνίδι, ξέχασα το 2001 να αναφέρω το “Atlantis Rising” των Manilla Road. Αυτός είμαι. Εκεί, στο πιο μεταλ κονσεπτ ολων των εποχων, σκαει το υπερ riff του “March of The Gods”, στην κάθοδο των Aesir για να τις παίξουν με τους Μεγάλιους Παλαιούς. Ο Quorthon, είπε να σεβαστεί τους έτερους μεγάλους του επικού ήχου, και να το αξιοποιήσει στο “Flash Of The Silverhammer”. Πιο χεβιμεταλλαδικος και επικος, δίχως όμως τις μεγάλες συνθέσεις του πρώτου μέρους, ο διάδοχος κλείνει το κεφάλαιο Bathory με αρκετά μερακλίδικο τρόπο. Για τελευταία φορά λοιπόν, “the winds of mayhem (outro)”.
20 άλμπουμ που θέλω να πολυλογήσω για αυτά γιατί τα εκτιμώ:
Summary
16. Anthrax – We’ve Come For You All
Ο πρώτος δίσκος των Anthrax που είχα ακούσει. Ή αλλιώς το άλμπουμ με το “Safe Home” μέσα. Νομίζω ο αγαπημένος μου δίσκος τους με Bush, ή και γενικά. Τρομερή χέβιμεταλ αντίληψη για αρχές 00ς, έδειξαν πως ανέκαθεν το θρας τους καταπίεζε. Τους πάει πολύ αυτό μωρέ.
17. 1349 – Liberation
Καλά, πήγα να το ξεχάσω αυτό, αλλά ευτυχώς. “Manifest”, το τρομακτικό “I Breathe Spears”, το οπαδικό “Riders Of The Apocalypse”. Κανείς δεν έπαιξε καλύτερο νορβηγικό black metal στα ‘00s από ότι οι 1349 στους τρείς πρώτους δίσκους τους. Επίσης, αυτό και το επόμενο, μάλλον είναι και τα άλμπουμ που τοποθετούν τον Frost ως ισάξιο, αν όχι ανώτερο, ναι το είπα, ντράμερ του Hellhammer. Τι υπερσυγκρότημα. Κρίμα για την πτώση την επόμενη δεκαετία.
18. Terror – Lowest Of The Low
Δηλαδή, σκέψου να συστήνεσαι έτσι. Ένα από τα πιο βίαια, σαρωτικά, πνιγηρά, ανελέητα hardcore σχήματα του αιώνα σε ένα EP συμπυκνώνει όλη του την ύπαρξη. Τότε, που με τον Todd Jones, πριν φτιάξει τους Nails (έρχεται το προσκύνημα) όριζαν τι εστί ήχος και riff σε ένα ιδίωμα που είχε ξεχάσει αυτή του την πτυχή. Δέος.
19. Killing Joke – Killing Joke
Και κάπου εδώ, με τη συνεισφορά του Dave Grohl, οι Killing Joke ανανεώνονται και συστήνονται εκ νέου. Μεταλλίζον industrial/post-punk, με πολύ μεγάλα τραγούδια και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους για μένα.
20. Anti-Flag – The Terror State
Turncoat! Killer! Liar! Και ναι, οι Anti-Flag διορθώνουν το μικρό παραπάτημα του “Mobilize” του 2002 και κυκλοφορούν άλλο ένα τέλειο πολιτικοποιημένο punk rock άλμπουμ, με τραγουδάρες, στιχάρες, μελωδιάρες, ηχάρα, όλα τσίτα. Έχει και το “You Can Kill A Protester, But You Can’t Kill A Protest” μέσα ε. Α ρε Anti-Flag…
21. Viktor Vaughn - Vaudeville Villain
Ο MF DOOM βρίσκει στην alter-ego περσόνα του τον ιδανικό τρόπο για να συνεχίσει να δικάζει ένα ολόκληρο ιδίωμα. Λίγο πριν γίνει μύθος του hip-hop, εδραιώνεται ως ο αντιήρωας που χρειάζεται το ιδίωμα. Παραγωγές και ατμόσφαιρα από αστυνομικό δράμα, ταχύτητες και flow συγκλονιστικά, και ένα ακόμη αλάνθαστο άλμπουμ για τον τιτάνα.
22. Turbonegro – Scandinavian Leather
Πιο glam/sleaze punk από ότι οι προκάτοχοι, ολοκληρώνει τον ιδιότυπο κύκλο των Νορβηγών με τρόπο εξίσου απολαυστικό. Μόνο αγάπη για αυτή την μπάντα.
23. Funeral Mist – Salvation
Τι είναι ορθόδοξο black metal κύριε; Τούτο δω τέκνο μου. Και παραλίγο να το ξεχάσω κιόλας, το είχα για 2004. ΟΚ, για μένα μετέπειτα το έκαναν καλύτερα, αλλά εδώ ήδη υπάρχουν δείγματα (λεγε με “Perdition’s Light”, “Bread To Stone”, “Sun of Hope”) για το πώς ο Arioch μπορει με τις φωνητικές και κιθαριστικές του ικανότητες να σε αφησει μαλάκα. Αν και είναι μεγαλύτερος. Οι Funeral Mist δικαίως βρέθηκαν στην ελιτ του ιδιώματος, και αποτέλεσαν το αντίπαλο δέος στην γαλλική επέλαση. Μέχρι και τώρα, συγκλονιστικά πράγματα.
24. Iggy Pop – Skull Ring
Stooges, Green Day, Sum 41, The Trolls, Peaches. O Iggy επιστρέφει στο δικό του πανκ με βοήθεια από σπουδαίους καλεσμένους. ΟΚ, άνισος δίσκος, αλλά τα καλά κομμάτια, δεν είναι απλώς σπουδαία, αλλά μέχρι και σήμερα ηχούν άψογα. Επίσης, παραγωγάρα. Δίσκος που έδειξε το δρόμο στο φετινό “The Loser”. Από τα άλμπουμ του που άκουσα όσο λίγα.
25. Windir – Likferd
Άθελά του, το κύκνειο άσμα των Windir κλείνει και ένα βαθιά συναισθηματικό κεφάλαιο του μελωδικού Viking black metal. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι των Windir είναι σεμιναριακοί, άψογοι. Συνθέσεις που όποτε και να παίξουν θα σου επιβάλλουν να τις προσέξεις. Μπαντάρα.
26. The Lord Weird Slough Feg – Traveller
Κάποτε είχα φάει μεγάλο κόλλημα με αυτό το Thin Lizzy-ικό επικό heavy metal. Οι τωρινές ακροάσεις το έριξαν ελαφρώς στην κατάταξη, αλλά για αυτό φταίνε μάλλον τα γούστα μου σήμερα. Μιλάμε για αδιανόητες τσίτες με ένα riffing που δεν σταματάει στιγμή και αυτό μέχρι και τώρα με εντυπωσιάζει.
27. Leviathan – The Tenth Sub Level Of Suicide
Έπειτα από 70 χιλιάδες ντέμο ο Wrest κυκλοφορεί το ντεμπούτο των αμερικανών Leviathan, και παρουσιάζει μια ψυχρή και σχεδόν μηχανιστική αντίληψη περί ατμόσφαιρας. Στο μέλλον θα κάνει πραγματάκια, αλλά ήδη εδώ βάζει ένα σημαντικό και παρανοϊκό θεμέλιο οικοδόμησης του USBM.
28. Cave In – Antenna
Ο δίσκος που έκανε μεγάλους και τρανούς τους Cave In και σε κοινό εκτός του –core. Ένα άλμπουμ πιο επιδραστικό και βαθύ από όσο του καταλογίζεται.
29. Revenge – Triumph.Genocide.Antichrist
Από τη στιγμή που μπαίνει το “Decimation Antichrist”, ό,τι έχτιζαν σε δύο σοβαρά EP, οι Καναδοί το τίναξαν στο πιο βαθί λαγούμι. Το Ross Bay Cult γίνεται ακόμη πιο βίαιο, και οι Revenge, αν και μάλλον μεγάλοι μαλάκες, μια από τις πιο εντυπωσιακές war black metal μπάντς έβα. Στο μέλλον, θα μεγαλουργήσουν περισσότερο.
30. AFI – Sing The Sorrow
Δεν είναι “Black Sails…” αλλά είναι κοντά. Είναι μια από τις πολλές μεταλλάξεις τους, μάλλον η πιο μαζικά θελτική. Είναι η απόδειξη πως μάλλον οι AFI δεν ανήκουν σε καμία σκηνή, αλλά μπορούν να φέρουν κοντά άτομα από διαφορετικές. Είναι το άλμπουμ που αν η παρεά νιώθει, θα απογειώσει τη βραδιά.
31. Strapping Young Lad – SYL
Δεν ξέρω ποια η γενικότερη γνώμη των οπαδών του Devin για τους SYL, αλλά τους θεωρώ πραγματικά εντυπωσιακό project, και όχι απλώς λόγω ακρότητας. Εδώ, στην πιο εύπεπτη στιγμή τους, παραμένουν ένα τέρμα ξεχωριστό και ενδιαφέρον σχήμα.
32. Every Time I Die – Hot Damn!
Φάπες στους επίδοξους ανταγωνιστές. Κάπως έτσι, οι Every Time I Die γίνονται ένα από τα μεγαλύτερα και πιο πολυσχιδή κτήνη του σκληρού ήχου για τον αιώνα. Συνθέσεις και ερμηνείες δίχως αύριο, mathcore που όμως το κάνουν ό,τι θέλουν, τεράστιοι, μυθικοί.
33. Armagedda – Only True Believers
Λίγο πριν γράψουν τη δική τους ιστορία στο black metal με χρυσά γράμματα, οι Σουηδοί κυκλοφορούν ένα άλμπουμ αυστηρά για μύστες και όχι μυστικιστές του ήχου. Με άλλα λόγια, ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ των ‘00s.
34. Blink-182 – s/t
Μάλλον ο δίσκος των blink που έχω ακούσει περισσότερο όσο κανέναν άλλον. Έχει και το “I Miss You” μέσα. Μάλλον θα φταίει πως το ζήσαμε όταν βγήκε ασουμε. Σε κάθε περίπτωση, οι blink έχουν καλύτερη συνολική δισκογραφία από ότι τους καταλογίζεται. Θα το πρότεινα ως πρώτη επαφή με την μπάντα.
35. Rise Against – Revolutions Per Minute
Το είχα υποτιμήσει αυτό το άλμπουμ, αλλά ξεκινάει ρε γαμώτο με το “Black Masks & Gasoline”. Τι ύμνος είναι αυτός; Από εδώ και του χρόνου, ξεκινάει η αφοσίωσή μου στο σχήμα. Τι καθαρά φωνητικά είναι αυτά ρε Tim. Πόσο βάθος έχετε ως σχήμα, πόσο σταθεροί. Συγκίνηση.
τα θυμήθηκα, ακόμα μου αρέσουν για διάφορους λόγους, άλλα 20 που τα κρατάω σε αυτή την αναδρομή.
Summary
- Khanate – Things Viral
- Machine Head – Through The Ashes Of Empires
- Entombed - Inferno
- Katharsis – Kruzifixxion
- Iron Maiden – Dance Of Death
- Poison The Well – You Come Before You
- Belphegor – Lucifer Incestus
- Dimmu Borgir – Death Cult Armageddon
- Kayo Dot – Choirs Of The Eye
- Mithras – Worlds Beyond The Veil
- S.V.E.S.T. – Urfaust
- Alkaline Trio – Good Mourning
- Dropkick Murphys – Blackout
- Against Me! – As The Eternal Cowboy
- Strike Anywhere – Exit English
- The Distillers – Coral Fang
- Thrice - The Artist in the Ambulance
- Voivod – Voivod
- Daughters – Canada Songs
- Agoraphobic Nosebleed – Altered States Of America
33 Likes
Ο μύστης ο σωστός!
2 Likes
Προσεχε μολις κατεβηκε θα γινει ακουσμα αυριο το πρωι 4μιση στο ποδηλατο. Ελπιζω να παιρνω τις στροφες ηρεμα.
4 Likes
Για να δούμε
1 Like
Dropkick Murphys - Blackout
Unkle - Never, Never, Land
Doomsword - Let Battle Commence
Edge of Sanity - Crimson
Muse - Absolution
31 Likes
Έλα ρε Μέρφαροι #1
2 Likes
συναισθηματική ψήφος, πρέπει να τον έχω ακούσει χιλιάδες φορές αυτόν τον δίσκο στη δεκαετία εκείνη.
1 Like
Εντάξει ήταν στα ντουζένια τους τότε, τι να λέμε, τα έγραψα και στο δικό μου.
Εν τω μεταξύ για μένα δεν είναι καν στα τοπ 3 των DKM!
edit
*παίζει να μην είναι καν στα τοπ 3
Μην είμαι και απόλυτος
2 Likes