Μπορει ομως να συμβαινει και το αντιθετο, πραγματα που δεν σου αρεσαν πολυ παλια, να τα εκτιμας πολυ περισσότερο τωρα,επειδή αιχμαλωτιζουν το feeling που πρεπει.
Δηλαδη οι Cirith Ungol μου αρεσαν οταν ημουν μικρος. Τωρα προσκυνω, αυτο ειναι κλασικ μεταλ ρε!
Ψάχνεσαι για να γινουν πουτανα ολα
Όχι, ψαχνω για κουτσομπολιό με δίσκους 
Το 'πε και εγένετο το poll των 12 ωρών…
0 voters
Copyright @Aldebaran
Ε σορυ για τους δυο που ειχαν ψηφισει… τυπογραφικο λαθος
Κράτα τις απαντήσεις τους μην αλλοιωθεί το αποτέλεσμα.
Ήμουν ο ένας από τους δύο, ξαναψήφισα.
Θα συνεχίσω την καφενειακή κουβέντα.
Νομίζω πως πολλές “παρεξηγήσεις” θα λύνονταν αν συνειδητοποιούσε περισσότερος κόσμος το ότι αυτά που μας αρέσουν δεν είναι είτε δισκάρες είτε φόλες. Το ότι προτιμώ το Χ από το Υ, δεν σημαίνει πως μειώνω ή υποτιμώ το Υ. Απλά πρέπει να καταλάβουμε πως δεν γίνεται να αρέσουν όλα το ίδιο, υπάρχουν βαθμίδες και δεν εξηγούνται με κανένα πιθανό τρόπο. Μπορεί να προσκυνώ το Powerslave αλλά προτιμώ το Screaming For Vengeance. Επίσης λέω πως Ride>Master. Γιατί; Γιατί έτσι μου κάθεται στο αυτί. Δεν είναι πως δεν τα σπάω με το Master ή δεν το θεωρώ τοπ, αλλά προτιμώ το άλλο. Μου αρέσει περισσότερο το Deluge από το Open The Gates. Δεν μπορώ να απαντήσω γιατί, it is what it is. Υπάρχει πολλή απολυτότητα στις μεταλλικές κουβέντες και για αυτό γίνονται και ένα σωρό disclaimers (και πολλοί ούτε με αυτά νιώθουν) από όσους θέλουν να κουβεντιάσουν σοβαρά.
Προφανώς το diss και το πατιρντί είναι άλλη υπόθεση, αυτά δεν θέλω να εκλείψουν ποτέ 
Οι παραπάνω σκέψεις είναι για πιο συγκροτημένες και “ψύχραιμες” συζητήσεις.
Έτσι μπράβο. Εν τω μεταξύ, θα παίξουν πολλά Αγγλικά ντέρμπι, πέραν των ετών που θα πέσουν “μπάτσες” στο Metallica Vs Iron Maiden.
Γενικά όλα είναι τόσο υποκειμενικά που είναι αστείο να προσπαθήσει κάποιος να παρουσιάσει αντικειμενική αλήθεια σε σχέση με μπάντες, δίσκους κτλ. Ειδικά όταν διαφωνεί μαζί σου. 
Μιας και τους αναφέρεις, βαριέμαι πλέον τους Manilla Road.
Mια που λεμε για το Lighting to the Nations…
Nα πω και γω την εμπειρία μου, για έναν μαλλον κοινώς αποδεκτό δίσκο.
Diamond Head, δεν είχα ακούσει ιδιαίτερα, ούτε παλιότερα, ούτε όταν έκαναν διασκευές οι ταλλικα.
Είχα ακούσει απλά κάποια στιγμή, ακουσα τα τζιτζίκια, τον μέτριο ήχο εποχής, ακουσα λίγο παραπάνω και γεια σας.
Να πω εδώ ότι παλιότερα (όχι πολύ όμως), ήμουν ελαφρώς κομπλεξικός με τον ήχο και ήθελα “καλή παραγωγή”. Εχω αλλάξει ελαφρώς σε αυτό, περισσότερο στο γεγονός ότι δέχομαι πολύ καλύτερα παλιότερα αλμπουμ, που δεν θα τα ανεχόμουν.
Κάπου στο 2020 που έβγαλαν την επανηχογράφηση του δίσκου, ακούω το βιντεο κλιπ που έβγαλαν και μένω κάπως έτσι 
Συμπέρασμα, ακουσα τον δίσκο του 2020 γούσταρα πολύ, μετά ακουσα του 1980 και τον εκτίμησα πολύ περισσότερο, αλλά μπορώ να πω πως εκτιμώ πολύ περισσότερο την επανηχογράφιση. Οκ,δεν εχει τον χαρακτήρα του παλιού, δεν έχει τον αρχικό τραγουδιάρη, αλλά ρε διάολε είναι λες και βγήκε χθες ο δίσκος παρόλο που το υλικό είναι του '80 και οι επανεκτελέσεις είναι πολύ πιστές. Αυτά.
Και κάπως έτσι, απ’οτι φαίνεται, ψωλαραμε ομαδικώς σήμερα το πρωί στην δουλειά.
ΨωλαραΤΕ. Κάποιοι δουλεύουμε.
Συνοπτικά. Απόλυτο μηδέν η επανηχογράφηση Diamond Head μπροστά στο original.
Angel Witch έχει ατμόσφαιρα που σκοτώνει, και είναι σούπερ επιδραστικος δίσκος για το underground 80s metal ( οποιος θέλει μπορεί να ψαξει online interviews από γκρουπ της εποχής και να δει πόσο συχνά αναφέρονται ως επιρροή).
Τρίτον, ο Clive Burr ειναι από τους τοπ ροκ/μεταλ ντράμερς, σούπερ εφευρετικος με γυρίσματα φοβερα και έναν ήχο στο ταμπούρο να τον πιεις στο ποτήρι.
Συνεχίστε ό,τι κάνατε 
Και εμεις αλλα ειμαστε καλοί στο multitasking
Sorry για το off topic, αλλά στα του 1980 ένα άλμπουμ που μάλλον δεν θα χωρέσει ούτε στην δικιά μου 5αδα, κι είναι κρίμα να μην έχει μια ειδική αναφορά είναι αυτό εδώ:
Τι ωραίο songwriting διάολε.
Kαι μόνο από το γεγονός ότι έκανε έστω και έναν (εμένα) να ασχοληθεί με την original ηχογράφηση, το βρίσκω πετυχημένο.
Γενικά θα μπορούσε να είναι και θέμα συζήτησης η επανηχογράφηση - αν είναι θεμιτή ή όχι, που πάντα είναι ανάλογα την περίπτωση. πχ το Clayman δεν έπρεπε να το αγγίξουν ήταν πέρα για πέρα ανούσιο. Ο ήχος ήταν μια χαρά όπως ήταν. Στο Nations από την άλλη, παρόλο το status του, είναι εμφανές πιστεύω ότι είχε θέματα με τον ήχο του, είτε αυτό λέγεται αδύναμες σχετικά κιθάρες (νταξει, δεν είναι και priest '70s), είτε μέτριος ήχος στα τύμπανα. Το αν το έχει συνδυάσει κάποιος με τον ήχο, την εποχή, τον ρομαντισμό, ακόμα και την ατμόσφαιρα (που είναι ταιριαστά), αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι ο ήχος του πάσχει - ασχέτως ξαναλέω αν κάποιος θεωρεί ότι του ταιριάζει.
Για τα τύμπανα μπορώ να το δεχτώ, αυτόν τον ήχο στην κιθάρα να ξέρεις ότι τον ψάχνουν άπειροι παίχτες όταν πάνε να παίξουν πιο “retro”, είναι ζεστός και οργανικός και καθόλου αποστειρωμενος, ακριβώς ότι είχαν οι Saxon και οι Motörhead και τόσοι άλλοι (edit : τόσοι άλλοι από τους τοπ της εποχής εννοώ) . Είναι ακριβώς αυτό που δεν θα σου βγάλει ποτέ κανένα pro tools, line 6, pod you name it.
Έχει μια βδομάδα που ακούω ξανά και ξανά το “Take It on the Run”. Και τι ήχος…!
Μετά την εξαιρετική αναφορά του @Outshined στους Reo Speedwagon, θα ήθελα να κάνω και εγώ μια ειδική αναφορά σε έναν πάρα πολύ δυνατό ροκ δίσκο που δεν πιστεύω πως θα έχει μεγάλη εκπροσώπηση:
Η Benatar στα ντουζένια της ήταν τεράστια απόλαυση. Φωνάρα, σούπερ songwriting, δίσκος με megahits αλλά και sleeper hits, μπάντα δεμένη, μουσική με ποπ προσανατολισμό αλλά hard rock riffs που γράφτηκαν για να κολλήσουν στο κεφάλι σου.
Δεν έχει νοημα να πω κι εγώ πόσο με δυσκόλεψε η χρονιά, πόσα πράγματα έμειναν απ’ έξω, και πως τελικά κατέληξα σε μια λίστα που κάπως μου τη σπάει γιατί δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερη. Eπίσης, αυτή ήταν η πρώτη χρονιά που οποιοδήποτε από τα 5 άλμπουμ θα μπορούσε να είναι #1.
Για πάμε λοιπόν.
Bauhaus - In The Flat Field : Κι ύστερα ήρθαν οι νυχτερίδες. Σίγουρα βγήκαν και πιο επιδραστικά άλμπουμ για τη δεκαετία αλλά αυτό είναι μάλλον το πρώτο και το πιο επιδραστικό. Ο ήχος στις κιθάρες, η cult darkιλα, το μπάσο του David J. και το παίξιμο του Kevin Haskins, οι απόκοσμες κιθάρες που Daniel Ash, και ο Peter Murphy να συνδυάζει παράλληλα ττον David Bowie, τον Marc Bolan, τον Iggy Pop, τον Bryan Ferry και τόσους ακόμη με ένα προσωπικό στυλ που θα έφτιαχνε σχολή, οι Bauhaus είχαν όλα τα φόντα να είναι το απόλυτο συγκροτημα της δεκαετίας αλλά, από τη μία, τους έφαγε ο Τύπος που δεν καταλάβαινε τι άκουγε, και, από την άλλη, οι προσωπικές τους αδυναμίες, δείγμα των οποίων παρακολουθήσαμε και το καλοκαίρι στο Release Athens. Τεράστιος δίσκος όπως και να έχει.
Joy Division - Closer: Μέσα σε ένα χρόνο οι Joy Division έκαναν ηχητικά άλματα. Το “Closer” είναι ταυτόχρονα πιο δύσκολο και πιο εύκολο άλμπουμ αφού από τη μία είναι γεμάτο παράξενους πειραματισμούς και, από την άλλη, παρουσιάζει μια άλλη σκοπιά ενός συγκροτήματος που μπορεί να γράφει hits. Με μόλις δύο δίσκους, το συγκρότημα ξεπέρασε κάθε προσδοκία και πέτυχε όσα άλλοι δεν πετυχαίνουν σε δεκαετίες καριέρας. Ο τάφος στο εξώφυλο σηματοδοτεί και το τέλος μιας εποχής. Ζήτω η νέα τάξη πραγμάτων.
The Feelies - Crazy Rhythms: Ακόμη δεν έχω καταλάβει πως αυτός ο δίσκος δεν έχει πάρει ακόμη την αναγνώριση που τους αναλογεί. Αντιγράφω από εδώ γιατί τα λέω ωραία. “Καθώς λοιπόν, το underground ετοιμάζεται για την έκρηξη του hardcore και στη Georgia ο Peter Buck έχει μόλις γνωρίσει τον Michael Stipe, κάτι πιτσιρικάδες από το New Jersey, ηχογραφούν το ντεμπούτο τους και, χωρίς να σημειώσουν εμπορική επιτυχία, κυκλοφορούν ένα από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ της δεκαετίας. Με επιρροές από τους Beatles (δεν είναι τυχαία η διασκευή του “Everybody’s Got Something to Hide Except Me and My Monkey”) και τον Lou Reed, οι Feelies είχαν ήδη από το 1978 κερδίσει τον τίτλο του “Καλύτερου Underground Συγκροτήματος στη Νέα Υόρκη”. Κι εδώ αποδείκνύουν δισκογραφικά το γιατί. Punk χωρίς ηλεκτρισμό, post-punk χωρίς αυτοαναφορικές καλλιτεχνίλες, pop με avant-garde ανησυχίες, παλαβά κρουστά και κρυφές ματιές στους The Byrds, σε συνδυασμό με το αντί-rock star look τους και το απολύτως nerdy εξώφυλλο, καθιστούν σαφές γιατί η Stiff Records μίσησε το άλμπουμ με αποτέλεσμα να κάνει ελάχιστο promotion και γιατί, παρά τις θετικές κριτικές, αυτό δεν κατάφερε να αγγίξει τα πλήθη. Ευτυχώς όμως, άγγιξαν αυτούς που έπρεπε με αποτέλεσμα να πυροδοτήσουν την indie κι εναλλακτική σκηνή των Η.Π.Α.”.
Killing Joke - Killing Joke: Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε και μας πήρε τα μυαλά. Οι Killing Joke του πρώτου δίσκου είναι το πιο αγριεμένο και πιο ακραίο ηχητικά συγκρότημα εκεί έξω. Όταν μιλάμε για σκληρο ήχο, κάποιοι εννοούμε όντως σκληρό ήχο κι όχι κάτι φλώρους με κολάν που τραγουδάν για χαμένες αγάπες και ξωτικά ενώ παράλληλα επιδίδονται σε μελωδικά σολο. Πρωτογονο και συγχρόνως πρωτοποριακό, παραμένει ακόμη αξεπέραστο.
Wipers - Is This Real?: Πάρα πολύ ζορίστηκα όσον αφορά το τι θα ψηφίσω εδώ αλλά πήγα με το συναίσθημα. Απλά δεν μπορούσα να μην βάλω το “Is This Real?”. Οι Wipers του πρώτου δίσκου παίζουν το punk σαν να μην είχε υπάρξει κανένας πριν και μετά από αυτούς. Προσωπικά, δεν ξέρω πως θα είχε εξελιχθεί ο κιθαριστικός ήχος στις Η.Π.Α. αν δεν υπήρχε αυτός ο δίσκος αλλά νομίζω πως θα ήταν πολυυυυυ πιο βαρετός.
Και 10 ακόμη για το καλό
Iron Maiden - Iron Maiden - Δεν υπήρξα ποτέ ούτε μεγάλος fan των Maiden, πόσο μάλλον της περιόδου με τον Paul Di’Anno αλλά μέχρι τελευταία στιγμή ήμουν έτοιμος να το βάλω 5αδα. Όταν μιλάμε για επιδραστικά άλμπουμ που όρισαν σκηνές, ο μόνος λόγος για να αποκλείσει κανείς το πρώτο άλμπουμ των Iron Maiden το οποίο είναι γεμάτο φανταστικές συνθέσεις είναι από κόμπλεξ, κακία, ή κακό γούστο. Τίποτα άλλο. 
Dead Kennedys - Fresh Fruit For Rotting Vegetables: Άλλο άλμπουμ που βρέθηκε τελευταία στιγμή εκτός 5αδας, το ντεμπούτο των Dead Kennedys είναι απλά μέσα στα 4-5 καλύτερα πανκ άλμπουμ όλων των εποχών.
David Bowie - Scary Monsters (and Super Creeps): Ο τελευταίος του πραγματικά σπουδαίος και πρωτότυπος δίσκος για πολλά πολλά χρόνια.
Black Sabbath - Heaven And Hell: Καθόλου δεν τον μπορώ τον κοντό γενικά αλλά εδώ έχουμε το μισό (καλό) heavy metal της δεκαετίας σε ένα άλμπουμ. Τα πράγματα που έκαναν εδώ τεχνικά, συνθετικά κι ενορχηστρωτικά τα 3/4 των Sabbath είναι αδιανόητα. Κι ο κοντός καλος είναι, εντάξει.
The Comsat Angels - Waiting for a Miracle: Σχολή ολόκληρη αυτός ο δίσκος. Αν θέλετε τη γνώμη μου, οι U2 τους κατακλεψαν για να γίνουν αυτοί που είναι.
XTC - Black Sea: Αυτή την περίοδο, ένα βήμα προς τα μπροστά για τους XTC, πάει μπροστά όλη την σύγχρονη μουσική της εποχής.
The Jam - Sound Affects: Αυτό είναι το τελευταίο πραγματικά σπουδαίο τους άλμπουμ και η τελευταία -νομίζω- φορά που κάτι από τους δημιουργούς του θα βρεθεί σε λίστα μου. Όσο εξάλλου αγαπώ τους The Jam, τόσο δεν μπορώ τον Paul Weller.
Echo and The Bunnymen - Crocodiles: Τελευταία στιγμή μπήκε στη λίστα και κατέληξε να μην είναι καν στον πάτο της. Δεν γινόταν κι αλλιώς. Το “Crocodiles” είναι ένα πάρα πάρα πολύ καλό άλμπουμ που, δικαίως, μετάτρεψε το συγκρότημα σε ένα από τα πιο hot ονόματα του πλανήτη.
The Cramps - Songs The Lord Taught Us: Ηχητική αλητεία στην οποία χρωστάμε 2-3 αγαπημένες σκηνές. Lux Interior will always be the Lord our protector.
The Beat - I Just Can’t Stop It: Στη γαλαρία όλων αυτών βέβαια, το 2-Tone και το Ska σταδιακά γίνονταν ό,τι πιο “συμβαίνει τώρα” συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο και με τραγούδια σαν αυτό, πως αλλιώς θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα;
Honourable mention:
Τhe Cure - Seventeen Seconds: Με θλίψη πρέπει να ομολογήσω πως το αγαπημένο μου άλμπουμ των The Cure δεν είναι ούτε το καλύτερο τους, ούτε χώρεσε στη λίστα με τα καλύτερα της χρονιάς.
Και αυτό γιατί είναι άνισο αφού το μισό άλμπουμ υστερει μπροστά στο άλλο μισό.
Όπως και να έχει, εγώ το λατρεύω και δεν θα ξεχάσω ποτέ το πως με έκανε να το αισθανθώ την πρώτη φορά που το άκουσα και πως με κάνει ακόμη να νοιώθω κάθε φορά που το ακούω.
Εξάλλου, έχει τρία τραγούδια που θα τα έβαζα σε κάθε best-of των Cure που θα έφταχνα. Όπως και να έχει, θα έρθει ο καιρός να μιλήσουμε εκτενώς για το πως οι Smith, Gallup και Tolhurst θα άλλαζαν για πάντα τη μουσική. Δυο χρονακια υπομονή.
Εdit: Εξώφυλλο - Βeat this if you can
