Εμένα πάντως ως πολύ Maidenα ( και θα αποδειχθεί από το 81 μέχρι το 88) απλά δεν μου αρέσει ολόκληρο ρε μαν και δεν έχω τίποτα από κακια, κόμπλεξ και σίγουρα έχω και γαμω τα γούστα 
. Βαριά 20δα το βάζω 80
2 Likes
Πέραν του ότι δεν έχει μισή κακή νότα, το πότε βγήκε σε σχέση με το πόσα πράγματα επηρέασε, το κάνει αξεπέραστο.
Από εκεί και πέρα, προφανώς, γούστα, και τα σχόλια που έκανα ήταν καθαρά στην πλάκα κι ελπίζω δεν παρεξήγησε κανείς.
Πάντως για μένα είναι το ένα από τα 2 καλύτερα άλμπουμ τους και μάλλον το μόνο που θα έβαζα σε 5αδα χρονιάς.
1 Like
Από τα 7 πρώτα μου αρέσει λιγότερο από όλα, αλλά λατρεύω απεριόριστα phantom of the opera, remember tomorrow και strange world. Προφανώς είναι πολύ σημαντικός δίσκος. Θεωρώ το killers ανώτερο σε όλα και πραγματικά έναν τέλειο δίσκο και μάλιστα ίσως ( λέω ίσως) είναι η πιο πετυχημένη παραγωγή των Maiden στα 80ς. Περισσότερα το 1981.
2 Likes
Το Killers εγώ πάλι από τα 7 πρώτα θα το έβαζα στην πέμπτη θέση. Μόνο το ομώνυμο τραγούδι δηλαδή θα έβαζα δίπλα σε οποιοδήποτε του πρώτου δίσκου.
1 Like
Εγω παλι μπορω να πω οτι οχι απλα υπαρχουν παρα πολλα πραγματα που ακουγα στην εφηβεια μου ή στα early 20s μου που πλεον δεν τα ακουω, αλλα οριακα ντρεπομαι και που τα ακουγα. Καποια τα κοροιδευω κιολας δηλαδη, δεν τα αντεχω καν πλεον…
Συμφωνω παρα πολυ γενικα με την οπτικη σου στο θεμα της παραγωγης. Ουτε εγω αντεχω τις κακες παραγωγες. Βασικα ειναι τεραστιο dealbreaker, και για μενα ο βασικος λογος που θεωρω γενικα τις μουσικες των 70ς ως επι το πλειστον βαρετες, ξεπερασμενες και παλιακες με την κακη εννοια. Δεν βρισκω τον λογο να ακουσω οτιδηποτε πλεον απο εκεινη την εποχη αν εχει εντελως ανευρο και μετριο ή κακο ηχο (για τα δικα μου τα αυτια εστω).
Παρολα αυτα, νομιζω κανεις λαθος για τους Diamond Head kai to Lightning To The Nations. Ο δισκος εχει μια χαρα καθαροτατη παραγωγη, με ισως λιγο λιγοτερο ογκο στις κιθαρες απο οτι θα ηθελα, αλλα χωρις ψεγαδια. Βασικα οι Diamond Head μεγαλουργουν στα τραγουδια τους που εχουν αυτες τις υπεροχες μελωδικες δισολιες ή αρμονιες, με το μπασο να δινει τον ρυθμο απο πισω οσο σολαρει o Tatler. Οποτε δεν εχω παρα να συμφωνησω 100% με αυτο:
Ακριβως ετσι ομως. Το Lightning To The Nations βγαζει μια ζεσταδα, μια θαλπωρη, ενα χαμογελο, με τον ηχο του. Ο μονος δισκος που μπορω να συγκρινω ηχητικα ειναι το Kill’Em All, στο οποιο δεν ειναι τυχαιο πως το αγαπημενο μου τραγουδι ειναι το Jump In The Fire, στο οποιο ταιριαζει απιστευτα αυτος ο ηχος.
Οσον αφορα το ποια εκδοση προτιμαμε… για μενα η επαναηχογραφηση δεν υφισταται καν. Μπορω να δεχθω το οτι εχει καλυτερο ηχο στις κιθαρες και τα τυμπανα με περισσοτερο ογκο, αλλα χανει σε συναισθημα, καθως ακουγεται λιγο επιτηδευμενη και ψευτικη επανεκτελεση των τραγουδιων (που ειναι δηλαδη, για το παραδακι), και φυσικα το απολυτο dealbreaker, δηλαδη η απουσια του Sean Harris στα φωνητικα.
Παντως υπαρχει εκδοση αρκετα καλυτερη απο την αρχικη. Και αυτη ειναι η Remastered που ακουγεται πολυ καλυτερη απο την αρχικη οσον αφορα την ποιοτητα του ηχου, διατηρωντας ολο το συναισθημα και την φωνη του Harris φυσικα. Καπου εδω να πω οτι δε νοειται να ακουσει καποιος το Lightning To The Nations χωρις να βαλει να ακουσει και τα διαφορα b-sides (+το Diamond Lights EP), με καλυτερα τα Shoot Out The Lights και Streets Of Gold. Μιλαμε για φοβερη αλητεια.
7 Likes
Αιώνιο ντεζαβού (see what I did there) η “διασπορά απόψεων” σε ό,τι έχει να κάνει με τους Μέιντεν, δύο άτομα να λένε ακριβώς τα ίδια πολύ δύσκολα βρίσκεις.
3 Likes
Αναμένοντας τα αποτελέσματα…
να θυμίσω πως στο 1917 post είναι η ψηφοφορία για το spin off
και στο 1988 post για το ντέρμπι Diamond Head vs Angel Witch
9 Likes
Τελικά στο ψηφοδέλτιο θα μπουν
Wheels of Steel
Permanent Waves
Cultosaurus Erectus
Strong Arm of the Law
Chinatown
7 Likes
Για να σε επιβεβαιώσω:
Οι καλλιτεχνικά καλύτεροι, πιο “πεινασμένοι” Maiden: Somewhere In Time
Οι πιο καβλωμενοι, αλήτες Maiden: Killers
Οι Maiden που καψουρευτηκα όταν ήμουν νιος: α πλευρά του Piece Of Mind.
6 Likes
…και μόλις συμπλήρωσες το προσωπικό μου Maiden Top 3!
Άρα ουσιαστικά με διέψευσες! 
2 Likes
Ε ναι.
Piece - Somewhere - S/T με αυτή την σειρά το δικό μου τοπ 3, αρκετά κοντά είμαστε.
4 Likes
Κι εγώ πάντως, Piece of Mind - Iron Maiden - Somewhere in Time με αυτή τη σειρά θα έβαζα ως τοπ με το Powerslave να ακολουθεί οριακά.
4 Likes
Μας αρεσουν οι λιστες ε…?
Και μολις μπηκαμε στα 80s,ναι…?
Δε με νοιαζει ποια και ποσα ξεχασα,ας τα βαλουν αλλοι 
,οταν τελειωσει ολο αυτο το futureal ταξιδι που σκαρωσες μαστρο @anhydriis εγω θα αρχισω να ακουω νησιωτικα,και δεν εχω χειροτερο βασανιστηριο 
Ενταξει λοιπον ,1980 …απο καμια 100αρια κυκλοφοριες ,51 οι επιλεκτες ,5 αυτες που μετρανε,αλλα κατεβασα 20αδα.
Αυτο ακριβως τιποτα αλλο 
ααα ναι,εξωφυλλο…
15 Likes
Μολις διαβασα 150 ποστς πιαστηκε το χερι μου απτα λαηκς
αξιζω διπλοποστακικο δικαιωμα καθως ετοιμαζω λιστα
3 Likes
1980:
Darklands
1. Joy Division - Closer
Χορός από την άκρη του τάφου. Το “Atrocity Exhibition” είναι danse-macabre και από εκεί it only goes downwards για να φτάσει στο επιτύμβιο των Eternal & Decades. Προσωπικό αγαπημένο: Passover.
2. The Cure - Seventeen Seconds
Σε δική τους συμ-παραγωγή με τον Mike Hedges, τα νεαρόπαιδα βρίσκουν τον ήχο τους, αφαιρώντας κάθε τι περιττό, στο πρώτο τους αριστούργημα. “Όλοι όσοι γνωρίζω έχουν περάσει το συναισθηματικό τραύμα του δίσκου αυτού” (RS, 1981). “A measure of life”.
3. Bauhaus - In the flat field
Όταν το γκλαμ ροκ flips the coin on its darkside. Σαμπαθοριφ με νυχτερίδες και η φωνή του μουρλέγκω καλεί σε άλλη διάσταση. Nerves.
4. The Sound - Jeopardy
Περνώντας πέραν του ultrauberhit “I can’t escape myself” (ύμνος σαφώς), ξεδιπλώνονται διαμάντια που ρίχνουν φως (και σκότος) στον ψυχισμό του μακαρίτη Borland. “Hour of need”, “Missiles”, “Words fail me”, “Unwritten law”, διαδοχικές υπέροχες συνθέσεις. And they all hurt.
5. Echo and the bunnymen - Crocodiles
Ακούς τις πρώτες δισκάρες και λες τι διάολο πως ποπεψαν μετά (και αυτοί). Αινιγματικό, ψυχεδελικό, ποιητικό (!), εσωστρεφές και υπέροχο.
Glitter-Noire
1. Killing Joke - Killing joke
Που να το καταταξεις. μαλλον στα αριστουργηματα που αψηφουν genre και προφανως τον χρονο. Η καλυτερη και παντοτινη δουλεια τους. Βεντουζα.
2. Suicide- Rev/Vega (the second album)
Πιο γυαλισμένο από το ασύλληπτο ντεμπούτο, αλλά δεν υστερεί σε καυλάντα (Diamonds, Fur Coat, Champagne) και σκότος (Harlem). Όλοι λιώνουμε στο μεγάλο γκέτο above the125th street. “Kids ain’t laughing no more”.
3. David Bowie - Scary Monsters (and super creeps)
Για πρώτη και τελευταία φορά ο Τhin White Duke βαραίνει τον ήχο και ακουμπά το σκοτεινό post-punk που ο ίδιος “προφήτεψε” στα 70ς. Ashes to ashes με ανάδειξη του Steve Strange. “I’m stuck with a valuable friend”.
4. The Cramps - Songs the lord taught us
Μουρλοκομείον ο Lux Interior. Βάλε μέσα και την Poison Ivy με fuzz guitar and high heels. Trash on velvet. Γαμεί.
5. Roky Erickson and the aliens
Ήρθε ο μουρλός και την ακούσαμε αλλιώς. Blessed be!
Metalzone
1. Black Sabbath - Heaven and Hell
Όπως είπε και ο Joey κάποτε, το απόλυτο μεταλ αλμπουμ. 'Αφοβο, ατελείωτο, αιώνιο, υπέρτατο, “Lonely is the word” για κλείσιμο “κόντρα” επειδή μπορεί (και γαμεί), Κοντός Τεράστιος σβήνει τον άφωνο προκάτοχό του και το συγκρότημα επανιδρύεται στους αιώνας των αιώνων.
2. Iron Maiden - Iron Maiden
Ένα ντεμπούτο σαν κανένα άλλο. Ποτέ άλλοτε η συνέχεια δεν διαφοροποιήθηκε τόσο πολύ από τον ομιχλώδη και εγγενώς νοσταλγικό ιδιοφυή τόνο αυτών των τραγουδιών. Η “thin production” κατά κάποιο τρόπο ενισχύει αυτό το haze of mist and smoke. Κατευθύνσεις που δεν ξανα-ακούμπησαν (Remember tomorrow, Strange world), street attitude που χάθηκε στο μετέπειτα (Charlotte), και το επικό tone (Phantom) εδώ χωρίς μανιέρες και τρα-λαλο (χέσε μας Bruce ώρες ώρες).
3. Judas Priest - British Steel
Η επανίδρυση των Priest σε ατσάλι, leather και “μπλε στρείδι”. Η αρχή είχε γίνει με το “Killing machine”, εδώ αποκτά 80ς ήχο, attitude και a wardrobe to match. For now, it works and it rocks.
4. Def Leppard - On through the night
Μερακλίδικο, δυνατό, στη μάπα και ναι, μακάρι να συνέχιζαν (και) έτσι. Χεβιμεταλο ολόγιομο. WASTED.
5. Witchfynde - Stagefright
Μονάχο του, στην δική του τίμια και λίγο μελαγχολική εκπροσώπηση ενός αναδυόμενου “νέου κύματος”.
Rocktopia
1. Motorhead - Ace of spades
Χμμ οδοστρωτηρας κορυφης απο το απολυτο cowboy-desert-kick-ass-trio? the ultimate RAWK album? Η μέγιστη ροκιά αλητεία που τζογάρεις τα χάνεις όλα και γουστάρεις το hangover που αιώνια θα φέρνει?
2. ACDC - Back in Black
The king is dead, long live the king. Ο “μάστορας” Brian έρχεται και μας αλλάζει τα φώτα, με κατσαβίδια που τρυπούν τον εγκέφαλο. Ηχάρα, κόμματοι, “Hell’s bells” αιώνιο κάλεσμα σε headbanging ακόμα και για ημιθανείς ζοχάδες.
3. Scorpions - Animal magnetism
Θα μπορούσε να μπει στην μεταλ λιστα. Μόνο και μόνο για το αβυσσαλέο ομώνυμο έπος. Όχι όσο τιτάνιο όσο το Lovedrive, but it does kick ass, and yes it did.
4. Alice Cooper - Flush the fashion
Από τα έγκατα του αλκοολισμού, ένα υβρίδιο hi-tech rock/80s και διαταραχής προσωπικότητας. Συνυπογράφω και συμπάσχω.
Voting combo Top-Five (αχταρμάς/παρτόλα/genre-bang)
1. Black Sabbath - Heaven and hell
2. Joy Division - Closer
3. The Cure - Seventeen Seconds
4. Iron Maiden - Iron Maiden
5. Motorhead - Ace of Spades
25 Likes
Είδα πιο πάνω ότι έκλεισε το δημοψήφισμα για το “spin off 70s” παιχνίδι και πλειοψήφισε με μικρή διαφορά η άποψη να γίνει τώρα. Παρόλο που ήμουν υπέρ του να γίνει αργότερα, όταν θα έχει κλείσει αυτό εδώ, θα πρότείνα το spin off παιχνίδι να αφορά όλες τις δεκαετίες, με το που συμπληρώνονται. Δηλαδή να ανοίξει τώρα μια ψηφοφορία για τα 70s, και στο ίδιο thread σε 10 εβδομάδες για τα 80s κ.ο.κ. Επίσης, θεωρώ ότι 5 επιλογές είναι ιδανικές για δίσκο της χρονιάς, όμως για δίσκο της δεκαετίας είναι οπωσδήποτε απελπιστικά λίγες! Ίσως μια 15άδα να ήταν καλύτερη ιδέα! Θα μπορούσε, τέλος, στο ίδιο thread να μπει πρόσθετη κατηγορία “live album της δεκαετίας” που θα είχε μεγάλη επιτυχία, φρονώ!
Σε άλλα (όχι ακριβώς) νέα, σχετικά με το εξώφυλλο που αναδείχθηκε ως καλύτερο του 1979, πολλοί επαίνεσαν την ιδέα να μπει το συγκεκριμένο δυνατό στιγμιότυπο στο εξώφυλλο του London Calling, δεν είδα κανέναν όμως να επισημαίνει ότι η αναγραφή του τίτλου του δίσκου και τα χρώματα της γραμματοσειράς είναι φόρος τιμής στον πρώτο δίσκο του Βασιλιά του rock ‘n’ roll .
Για του λόγου το αληθές:
13 Likes
Οποιος θυμαται να μην εστειλε φορμα ας με πει να τον ψαξω λιγο στο θρεντ, γτ ηδη περασαν καμια 200αρια ποστ και θα χαθουμε την κυριακη
1 Like
Περίεργο, νόμιζα ότι δεν υπήρχε manual δουλειά όπως το παίζουμε το παιχνίδι