Επειδή όσο δύσκολη κι αν είναι η επιλογή, δεν κρατιέμαι να περιμένω μέχρι το Σαββατοκύριακο, here are the votes για το 1971 από την δική μου πλευρά:
The Who - Who’s Next: Ο αγαπημένος μου δίσκος από το συγκρότημα που εκτιμώ ίσως περισσότερο από κάθε άλλο, έχει την πρωτοκαθεδρία στην προτίμηση μου διαχρονικά, πολλώ δε μάλλον στην χρονιά που κυκλοφόρησε! Όχι κι άσχημα αν σκεφτείς ότι πρόκειται για κομμάτια που “επιβίωσαν” από το μεγαλεπήβολο Lifehouse project έμπνευσης του Townshend που εγκαταλείφθηκε.
Jethro Tull – Aqualung: “Good Heavens, now Ian Anderson wants us to think!” έγραφε στο πρωτοσέλιδο ένα μουσικό έντυπο της εποχής. Αυτό και πολλά περισσότερα ήταν το πολυθρύλητο Aqualung, για το οποίο ένα δείγμα της εκτίμησης μου είχα εκφράσει “με λίγα λόγια”, τέτοιες μέρες ένα έτος πριν!
Black Sabbath - Master of Reality: Επειδή είναι ένα από τα έξι πρώτα album των Sabs!
Van Der Graaf Generator – Pawn Hearts: Για πολλούς ότι καλύτερο δημιούργησαν οι συγκεκριμένοι, επίσης ένας δίσκος για τον οποίο έχω αφιερώσει “λίγα λόγια” από τα οποία δεν αφαιρώ τίποτα, μόνο προσθέτω εκφράσεις θαυμασμού αφού κάθε ακρόαση αποκαλύπτει περισσότερο το μεγαλείο του!
Genesis – Nursery Cryme: το ανεπανάληπτο blend μουσικών και προσωπικοτήτων που “ξεγέννησαν” μια σειρά από απαράμιλλης ποιότητας έργα σχηματοποιείται για πρώτη φορά εδώ με τον νέο drummer Phil Collins να ανεβάζει επίπεδο την μπάντα και τον καινούριο κιθαρίστα Steve Hackett να μαγεύει έχοντας αυτό το πανέμορφο, flowing ύφος αλλά και μια τάση να καταφεύγει σε “ηλεκτρικές εκκενώσεις” όταν οι συνθήκες το καλούν, σε αντίθεση με το πιο “βουκολικό” στυλ του προκατόχου του, Anthony Phillips.
Τα παραπάνω εκδηλώνονται σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια στο εναρκτήριο The Musical Box, που εκτός από διαχρονικό κλασικότερο των κλασικών είναι και μια δήλωση προθέσεων του συγκροτήματος, μια υπόσχεση για μια συνέχεια που προμηνύονταν και ήταν συναρπαστική πέραν πάσης προσδοκίας! (…αλλά αυτά θα τα πούμε αναλυτικότερα τις επόμενες εβδομάδες!)
Επειδή όμως έχω τύψεις συνειδήσεως να πω ότι με πολύ πόνο αναγκάστηκα να αφήσω εκτός πεντάδας:
Τους Caravan, το καμάρι του Kent και καύχημα του Canterbury, που με το In The Land Of Grey And Pink έβγαλαν ένα album ορόσημο για την εν λόγω σκηνή!
Tον Rory Gallagher που κυκλοφόρησε όχι μια, αλλά δύο μεγάλες δισκάρες το 1971! Κι αν το Deuce είναι “απλώς” καταπληκτικό, στο ομώνυμο ντεμπούτο του ο Ιρλανδός θεός της κιθάρας εμφανίζεται με ελαφρώς διαφορετικό πρόσωπο απ’ αυτό που έγινε γνωστός στη συνέχεια, αφού υπάρχει μια αίσθηση απελευθέρωσης και χαλαρότητας τόσο εκτελεστικά όσο και συνθετικά, με αρκετή ποικιλομορφία στο ύφος των τραγουδιών.
Τους Yes, το αρχετυπικό από κάθε άποψη progressive rock σχήμα, που πρόλαβε να κυκλοφόρησε δύο από τα κορυφαία του LPs εκείνο το έτος (The Yes Album και Fragile) αλλά και να αλλάξει πληκτρά στο ενδιάμεσο!
Τους Uriah Heep, που μετά το πολύ καλό πρώτο τους, χτύπησαν επίσης δύο φορές με δύο γοητευτικότατα album (Salisbury, Look At Yourself) όπου οι αρετές τους πλέον αναδεικνύονται σε όλη τους την μεγαλοπρέπεια!
Το απίστευτο Nantucket Sleighride των Mountain, το φοβερό ντεμπούτο των Dust, τους Traffic που συνέχισαν με κεκτημένη ταχύτητα με το The Low Spark of High Heeled Boys!
Αντίθετα, δεν νιώθω τύψεις που άφησα έξω το IV των Led Zeppelin (ογκόλιθος στην rock Ιστορία), το Fireball των Deep Purple (αν όχι το καλύτερο τους, σίγουρα το πιο ποικιλόμορφο) και το Meddle των Pink Floyd για το οποίο διαβάσαμε πολλά σε προηγούμενες αναρτήσεις (η αλήθεια βρίσκεται στη μέση… ή μήπως στα άκρα;), μιας και αυτά τα album θα βρούνε, όλως δικαίως, θέσεις σε πολλές λίστες…
… και σταματάω εδώ με αυτά τα “ολίγα”, αν και υπάρχει κι άλλο σπουδαίο, αν και όχι τόσο γνωστό, υλικό που χρονολογείται από τότε!
