Ναι 'μαι και εγώ. Αν και πιο ταιριαστό θα ήταν να ξεκινούσα το 1980, την χρονιά που γεννήθηκα, κάλλιο αργά παρά ποτέ! Τα 70ς, όπου έχασα και τις ψηφοφορίες, έτσι κι αλλιώς δεν είναι το καλύτερο μου. Κάποιες προσωπικές αδυναμίες ( Thin Lizzy, Priest, Neil Young ) αλλά ομολογουμένως η συνεισφορά μου θα ήταν σχετικά ανεπαρκής.
Πάμε τώρα στο 1981. Στο μυαλό μου τα πρώτα χρόνια των 80ς είναι σκοτεινά , ρομαντικά και πολύ πολύ βρετανικά. Κοιτώντας αυτά που ψήφησα νομίζω έμεινα συνεπής σε αυτήν μου την πεποίθηση. Πού πήγε το Μέταλ θα μου πείτε. Ας πούμε πως δεν υπάρχει κάποιος από τους Μέταλ δίσκους της χρονιάς αυτής που να με συγκινεί ιδιαίτερα.
Η σειρά 2-5 είναι μάλλον τυχαία, όλα τα αγαπώ το ίδιο αλλά ας πάμε όπως τα ψήφισα- αν θυμάμαι καλά No5 είναι το Dare - The Human League
Πόσο κομματάρα είναι το Don’t you want me. Ρητορική ερώτηση. Το λάθος που αρχικά είχα κάνει είναι ότι υποτίμησα τις υπόλοιπες τραγουδάρες του δίσκου- ενός δίσκου που όχι τυχαία έπιασε την κορυφή στα βρετανικά charts. Ακούστε τουλάχιστον το εναρκτήριο The Things That Dreams Are Made Of και το Love Action (I Believe in Love), αν και αποκλείεται να μην σας κερδίσει όλο το Dare. Μούρλια 80s electronica!
Νο4 Ghost in the Machine - The Police
Είναι κρίμα πως ένας καλλιτέχνης σαν τον Sting κατέληξε (δικαιολογημένα) να θεωρείται ότι γράφει μουσική για νοικοκυρές σε απόγνωση. Στους δίσκους του ωστόσο με τους Police βρισκόταν σε δημιουργική έκρηξη. Αν και προτιμώ το Reggatta de Blanc του '79 λίγο παραπάνω, το Ghost είναι σχεδόν τέλειο από την αρχή του μέχρι το τέλος. Επίσης εδώ υπάρχει και το Invisible Sun το αγαπημένο μου κομμάτι από Police.
Νο3 Faith - The Cure
Δεν είμαι αντικειμενικός για το Faith. Kατα βάθος πιστεύω ότι δεν είναι και τόσο καλός δίσκος, σε αντίθεση με τον προηγούμενο 17 Seconds και το επόμενο Pornography. Κάπου είχα διαβάσει ότι οι πρώτοι δίσκοι των Cure είναι αντίστοιχοι με το είδος των ναρκωτικών που έκανε ο Robert Smith την ίδια περίοδο. Δεν ξέρω τι εννοούσε με το παραπάνω ο συντάκτης πάντως κάτι έλειπε στην “συνταγή” για την δημιουργία του Faith. Καλούτσικο το Primary αλλά όχι και για single, ωραίο και το Twin Peaks…ε, εννοώ The Funeral Party, το Doubt μας ξυπνάει λίγο αλλά οι υπνωτιστικοί ρυθμοί συνεχίζουν μέχρι το τέλος… and nothing’s left but faith. ΟΚ, το Faith καταβάθος μου αρέσει πολύ. Κι αν φαίνομαι κάπως αυστηρός με τους Cure είναι που είναι το αγάπημένο μου συγκρότημα.
Νο2 Juju - Siouxsie and the Banshees and John McGeoch
Βλέπετε τι έκανα στον τίτλο; Απλά πιστεύω πως ο John είναι ο λόγος που αυτός ο δίσκος ξεχωρίζει από τους επόμενους των Banshees. H κιθάρα του κυριαρχεί (Spellbound), όσο γίνεται πλάι στην φωνάρα της Siouxsie , χρωματίζει όμορφα κάποιες συνθέσεις (Into the Light), ενώ μέχρι και headbanging μπορείς να κάνεις στο Monitor. Το Juju είναι σχεδόν concept album, τέτοια φοβερή συνοχή έχουν τα κομμάτια με την Siouxsie σε μεγάλη φόρμα.
Νο1 From the Lions Mouth - The Sound
Tι αδικία αλήθεια. Δεν γνώρισαν ποτέ μεγάλη επιτυχία όσο κι αν το παλέψαν. Όλοι οι δίσκοι τους είναι αξιόλογοι, τούτος εδώ όμως είναι το αριστούργημα τους. Η ουσία του post punk είναι σε αυτούς εδώ τους ύμνους: Winning, Sense Of Purpose, Contact The Fact, Skeletons, Judgement, Fatal Flaw, Possession, The Fire, Silent Air, New Dark Age. Από την αρχική ατμόσφαιρα της ήττας μέχρι την τελευταία εφιαλτική προοπτική. Ο Adrian Borland, ψυχή του συγκροτήματος, ήταν χωρίς αμφιβολία σπουδαίος στιχουργός, απόδειξη η διαχρονικότητα των στίχων αυτών.
And it’s pressure from all sides
Coming down around our ears
Stuck in this room without a door
Scratched away at the walls for years
All we’ve got to show is the dust on the floor
And here it comes, a new dark age
Υ.Γ.
Εξώφυλλο της χρονιάς: Nightclubbing - Grace Jones γιατί δεν το ψήφισε κανείς και γιατί το βρίσκω πολύ κουλ είναι η αλήθεια
)
