Σωστος, επρεπε να γινω πιο συγκεκριμενος οτι δεν καταφερε να μπει σε 5αδα… πραγματικα σπουδαιος δισκος γεμιζει το αυτι σου λιγο αρμονια 
Σε καποια στιγμη σκεφτηκα δε το αδιανόητο… να παρει τον δισκο ο chino moreno και να τον ξαναηχογραφησει 
Για άλλη μια φορά, μέχρι να κουραστούμε να το λέμε ή να κουραστεί ο ίδιος να το διαβάζει, πολλά μπράβο στον @anhydriis τόσο για την ιδέα, όσο και για την διαρκώς βελτιουμενη παρουσίαση!
Μεγάλη δυσκολία επιλογης προβλέπεται και για το 1972, μια χρονιά που η σύγχρονη μουσική αποτινασσει σιγά σιγά την…χρυσόσκονη των sixties, μουσικά ρεύματα γεννώνται, άλλα μορφοποιουνται και άλλα βιώνουν την κορυφωση τους!
Εννοείται ότι θα επανέλθω με ψήφους και εκτενή ανάλυση!
7 Likes
- Neil Young - Harvest
Ο αγαπημένος μου καλλιτέχνης στον πλέον κλασικό του δίσκο. Μάλλον όχι ο αγαπημένος μου (αν προλάβαινα το 1970, μάλλον θα το έριχνα After The Gold Rush), αλλά δεν υπάρχει ούτε περιττή νότα και εδώ. Βιωματικά δεν μπορώ να περιγράψω πόσα σημαίνει για εμένα. Εύκολη πρωτιά.
- Santana - Caravanserai
Ονειρικός, μυστηριώδης, πνευματικός δίσκος όσο λίγοι άλλοι. Οι latin πινελιές γίνονται πολύ πιο διακριτικές και το τελικό αποτέλεσμα πετυχαίνει ένα μοναδικό, αντιφατικό, κατόρθωμα. Ο Santana με έναν σχεδόν “cosmic” ήχο εδώ δεν στρέφει το βλέμμα στα άστρα αλλά απλώνει την ματιά του τόσο στην ανθρωπότητα συλλογικά, όσο και στον ίδιο τον άνθρωπο ατομικά, εσωτερικά. Ακούγεται με θρησκευτική ευλάβεια, υπερβατική μουσική.
- Khan - Space Shanty
Κόντρα στα συναισθήματα που εγείρει το Caravanserai, εδώ έχουμε σαφώς πιο περιπετειώδη διάθεση. Δίσκος-κόσμημα, με αψεγάδιαστη παραγωγή. Psych κιθάρες να τις πιεις στο ποτήρι, ανεπανάληπτο hammond από τον Dave Stewart, σπάνιος μουσικός πλούτος σε κάθε λεπτό του δίσκου. Δεν βαριέται ποτέ το αυτί, σε κάθε ακρόαση φανερώνονται νέοι θησαυροί. Κέντημα.
- Yes - Close To The Edge
Το αγαπημένο μου Yes. Εδώ νομίζω έχει αποκρυσταλλωθεί ολοκληρωτικά το όραμά τους και έχουν ξεδιπλώσει τις αρετές τους στον απόλυτο βαθμό. Δίσκος-ταξίδι που χάνεσαι μέσα του. Και μια υποσημείωση, αλλά μια από τις πιο nerdικες στιγμές μου σαν teenager ήταν όταν έβαλα το σημείο μετά τρίτο λεπτό (καταλαβαίνουν ποιο όσοι έχουν ακούσει) του Siberian Khatru σαν…ξυπνητήρι όταν ήμουν 15 χρονών.
- Hölderlin - Hölderlin’s Traum
Το prog folk στα καλύτερά του, δώσε μου φλάουτα και διονυσιασμούς και πάρε μου την ψυχή. Εδώ θα βρείτε 35 λεπτά μαγικής μουσικής, περισσότερο ακουστικής και χωρίς ηλεκτρικές εξάρσεις αλλά με χρήση πολλών οργάνων (βιολί, τσέλο, φλάουτο) που δεν αποτελούν εξαιρέσεις αλλά τον κανόνα μαζί με τις κιθάρες φυσικά. Η αγγελική της φωνή της Nanny DeRuig είναι ο καταλληλότερος αφηγητής σε αυτό το ταξίδι, η ποικιλία και η διαφορετικότητα κάθε κομματιού καθιστούν τον δίσκο εξαιρετικά ενδιαφέρον και δεν αφήνουν τον ακροατή να εφησυχαστεί, συνολικά έχουμε εδώ άψογο prog folk, με κάποιες medieval πινελιές και ένα Ρομαντικό feeling που διαπνέει τον δίσκο σε όλη την διάρκειά του.
13 Likes
1972
-
David Bowie - The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spider From Mars
Δίσκος ορόσημο για το alter ego του Bowie και σημείο-αναφοράς για όλο το μεταγενέστερο rock, however defined. Rock ‘n’ roll suicide , η αυτοβιογραφία τόσων πολλών που προηγήθηκαν και (κυρίως) ακολούθησαν. -
Alice Cooper - School’s out
Το μεγάλο ka-boom της πρώιμης Αλίκης. Half-concept με την έννοια του χρόνου και της ενηλικίωσης, καθώς το ίδιο το γκρουπ γίνεται πιο ενήλικο και ετοίμαζεται για το ακόμα μεγαλύτερο βήμα που έρχεται. -
Wishbone Ash - Argus
Πριν από τους Dio και DeMaio, ο επικός ήχος βρήκε την μέθεξή του στο παραμυθένιο αυτό αριστούργημα. -
Lou Reed - Transformer
Όλη η σκοτεινή ομιχλώδης, drug-fueled, noise-rock, post-whatever θύελλα της επόμενης δεκαετίας (και βάλε) πάτησε πάνω σε κάποια monuments. Ένα ήταν και το Transformer, που σηματοδοτεί την άνοδο του New York underground σιγά σιγά στο mainstage, για να ακολουθήσουν και τόσοι ακόμα. -
Aphrodite’s Child - 666
Occult-conceptual-space age-psych-ethereal-medieval-what the fuck, η ιδιοφυία του γκρουπ εκρήγνυται προς πάσα κατεύθυνση. The Four Horsemen το απόλυτο καλπάζον έπος της Αποκάλυψης. Βοήθειά μας.
Θα ήθελα να είχα και μία alt-take 5αδα, καθώς έμειναν απέξω (ντροπή!) αριστουργήματα όπως
Scorpions-Lonesome crow
Black Sabbath - Vol. 4
Deep Purple - Machine Head
Roxy Music - Roxy Music
Nick Drake - Pink moon
15 Likes
Πω έκανα χαζομάρα και έριξα το ψηφοδέλτιο χωρίς να τα σημειώσω, αν δεν κάνω λάθος ψήφισα τα εξής:
Rolling Stones - Exile
Santana - Caravanserai
Neil Young - Harvest
Wishbone Ash - Argus
Black Sabbath - Vol4
11 Likes
Ακριβως αυτα βρηκα και εγω στην καλπη. επιβεβαιώνω.
Να βαλουμε και λιγα γραφικα ακομη εμβολιμα για το 1971 ε
Εδω βλεπουμε σε πρωτολειο διαγραμμα απο εξελακι την πορεια των δισκων κατα τη διαρκεια της εβδομαδας. Να σημειωθει:
-Στο 8ο ψηφοδελτιο βλεπουμε για τελευταια φορα το meddle στην πρωτη θεση, γνωστος ο πολεμος που ξεσπασε καπου εκει
-Στο 22ο ειχαμε διαφορα πρωτου δευτερου μονο 6 βαθμους
-mini καλπασμος για sticky, fireball και aqualung μετα την 20η περιπου ψηφο
14 Likes
Πάμε για 1972, δυσκολεύει όσο πάει όλο και περισσότερo:
David Bowie – The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders From Mars
Από άλλο πλανήτη γενικά, δεν έχω να πω τίποτα σχεδόν για έναν δίσκο που όρισε, τόσο την pop κουλτούρα του 20ου αιώνα σε κάθε της σχεδόν επίπεδο, όσο και τις γενικότερες μουσικές τάσεις… ξανά μέχρι και σήμερα.
50 χρόνια μετά και ακούγεται σαν να βγήκε χτές.
Neu! - Neu!
Μεγάλη επιρροή στο αμιγώς προσωπικό μου αγαπημένο μουσικό genre, αυτό του post punk και εν συνεχεία στο γενικότερο krautrock και την ambient. Όπως είπε και ο @Aldebaran παραπάνω, όποια μπάντα παίζει kraut-psych είναι καταδικασμένη να κοπιάρει τον ήχο των Neu! και δη σε αυτό εδώ το διαχρονικό, οριακά αναχρονιστικό ντεμπούτο τους, που διδάσκει σχεδόν τι θα πει ρυθμός -σχεδόν trance μουσική σε σημεία παιγμένη με παραδοσιακά όργανα.
Blue Öyster Cult - Blue Öyster Cult
Από εδώ και μετά που αρχίζει να μπαίνει στο παιχνίδι η μπάντα από τη Νέα Υόρκη, θα δυσκολευτώ πολύ να μην συμπεριλάβω μέχρι το 1981 κάποιον δίσκο τους στη 5άδα, καθώς είναι το soft spot μου στον ήχο αυτό, περισσότερο και από Sabbath ή Purple. Το πρώτο album έχει μόνο κομματάρες και τι να πρώτο-πιάσεις, το αρχικό εξωγήινο riff του Transmaniacon MC, τη ζεστή μελαγχολία του Then Came the Last Days of May, το space χάσιμο του Workshop of Telescopes ή απλά το γεγονός ότι ο ήχος τους με το καλημέρα, αποκτούσε αυτομάτως εκείνη την occult μυστικιστική χροιά που θα τους χαρακτήριζε εσαεί; Θα αρκούσε όμως μόνο το riff του Cities on Flame with Rock and Roll για να τους βάλει στην 5άδα της χρονιάς, μια σχολή από μόνο του.
Whisbone Ash - Argus
Στο fade away φινάλε του Somethimes World, είναι η πρώτη φορά που θυμάμαι να νιώθω ότι κάτι σβήνει μέσα μου, αφήνοντάς μου όμως ένα όμορφο συναίσθημα ολοκλήρωσης και όχι λύπης -καθώς η μανιασμένη κιθαριστική “μάχη” των Powell και Turner σου δίνει την εντύπωση ότι ανανεώνει το ραντεβού της για άλλα μέρη και καιρούς. Μπορώ να σκεφτώ τέτοιες σκέψεις για πολλές μικρό-στιγμές κάθε κομματιού του Argus, ίσως του αγαπημένου μου αμιγώς κιθαριστικού rock δίσκου ever, το οποίο με έχει ταξιδέψει από πιτσιρικά σε μέρη όσο λίγα album έχουν καταφέρει, ενώ έχει πιθανότατα και ένα από τα καλύτερα εξώφυλλα όλων των εποχών -και το λέω αυτό όντας εντελώς διαφορετικής “σχολής”, τόσο μουσικά όσο και εικαστικά.
Can - Ege Bamyası
Σε δίσκο του 1972, ακούω από κλασσικό, πατροπαράδοτο krautrock και προοδευτικές φόρμες που άλλες prog μπάντες δεν μπορούν μέχρι και σήμερα να τις αντιληφθούν καν, μέχρι Massive Attack και Portishead. Σηκώνω τα χέρια ψηλά!
Honorable Mentions (άπειρα, αλλά ας πω 6-7)
Summary
Roxy Music
Pink Moon
Octopus
Zeit
Close To The Edge
The World Is a Ghetto
Transformer
Ο μεγάλος ερωτικός
17 Likes
Χαίρετε, καλή χρονιά. Μετά από αφόρητες πιέσεις (…) είπα να ΄ρθω κι εγώ να παίξω.
Ιδού μια πεντάδα για το 1972 που δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας / “ουάου πόσα ξέρεις θέλω να κάνω τα παιδιά σου”, ούτε και χρειάζεται άλλωστε.
Black Sabbath - Vol. 4
Genesis - Foxtrot
Deep Purple - Machine Head
Wishbone Ash - Argus
Dust - Hard Attack
13 Likes
Χρειαζεται.
Ουάου πόσα ξέρεις θέλω να κάνω τα παιδιά σου.
3 Likes
Σόρι φίλος δεν είχα εσένα στο μυαλό anyway
1 Like
Μπα μπα, από πότε οι νεράιδες βγαίνουν και χορεύουν στην στεριά;
5 Likes
Από τότε που * κάτι κάνουν δε θυμάμαι την ατάκα * άσχημα παλικάρια 
5 Likes
Παρ’ όλο που κομματικός γραφειοκράτης
4 Likes
7 Likes
Let’s not make this about me, lads…
3 Likes
Να θυμισω λιγο τη φορμα για να μην ψαχνουμε τις λιστες και χαθει καμια, κριμας ειναι
Ηδη εχουμε 20 διαφορετικα albums, της κολασεως θα γινει και φετος
Εχουμε κανεναν αραγε που να εχει γεννηθεί μισο αιωνα πριν?
1 Like
72’ ,μια χρονια που ακομα “πινανε και τρωγανε απο τα καλυτερα” ,επισης οι σκορπιοι κανανε ντεμπουταρα με ενα ανηλικο στις lead κιθαρες,με φρασεολογια φτασμενου κιθαριστα και μας παραδωσανε μαθηματα πως δεν πρεπει να ειναι τα βιντεοκλιπ επος-αγαπη μονο ε μα… 
6 Likes
Εχουμε ακομα λιγο μεχρι το '78…
3 Likes
για το 1971, η πενταδα μου ηταν αυτη που βγηκε τελικη (συνολικη), αν και με λιγο διαφορετικη σειρα 
.
Ενω για το 1971 την ‘ψηφο’ την εδωσα νωρις, για το 1972 λεω να το αφησω λιγο στην ακρη και να το κανω αργοτερα. πολλα τα album, αρκετα τα στυλ. εχω αλλαξει και το νο1 δυο τρεις φορες εως τωρα στο μυαλο μου.
2 Likes
Mια από τα ίδια κι εγώ.
Έχω καταφέρει να καταλήξω σε δέκα άλμπουμ αλλά προς το παρόν αρνούμαι να τα κάνω πέντε.
Για κατάταξη, δεν το συζητάω καν. Αν και το #1 μου έχει κλειδώσει.
3 Likes