1983 → Year of the GOAT
Γι’ αυτό #monometal και, για πρώτη φορά, χόνοραμπλ μένσιονς (#sxedonmonometal)
Δεν θα κάνουν κανέναν σοφότερο βέβαια.
10. – 6.
10. METALLICA “Kill 'em All”
Ας είμαι ειλικρινής, υπάρχουν κάποια κομμάτια εδώ που πλέον δεν τα πολυπαλεύω. Αλλά: 1) είναι το ντεμπούτο του συγκροτήματος που όρισε την εφηβεία μου και 2) η τριπλέτα “Four Horsemen”/”Motorbreath”/”Phantom Lord” παραμένει ηδονική.
9. WARLORD “Deliver Us”
Αν και τους συγκεκριμένους κυρίους τους γνώρισα σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία από αυτή που θα έπρεπε, το ντεμπούτο EP θα μπορούσε οριακά να χτυπήσει πεντάδα αν είχε μια πιο γεμάτη/δυνατή παραγωγή. Παρολαυτά, “One by one; to the swords! To the guns!”.
8. BAUHAUS “Burning from the Inside”
Απόλυτα ταιριαστός τίτλος, όπως και το fragmented εξώφυλλο (ψήφος) για μια short-fused μπαντάρα που έκανε τόσα πολλά σε τόσα λίγα χρόνια.
7. SATAN “Court in the Act”
Ισχύει εν μέρει το ίδιο με τους WARLORD, με το “Court…” ήρθα σε επαφή σε προχωρημένη μουσική ηλικία, αυτό όμως δε σημαίνει πως δε μιλάμε για 100% Χεβι Μέταλ, το Παλιό, το Ορθόδοξο.
6. DIO “Holy Diver”
Γαμώτο κοντέ μύστη, είναι η πρώτη φορά στα «14 χρόνια» αυτού του νήματος, που «πληγώνομαι» αφήνοντας δίσκο εκτός πεντάδας. Το “Holy Diver” εκτός από διαστημική δισκάρα, είναι και άρρηκτα συνδεδεμένο με συγκεκριμένη περίοδο και άτομο της ζωής μου. Ας έχει, θα ρεφάρουμε του χρόνου.
5.
MANOWAR “Into Glory Ride”
Αν υπάρχει ένας δίσκος των γουνάκηδων που βρίσκω αψεγάδιαστο είναι αυτός. Κι ας έχει ένα από τα χειρότερα εξώφυλλα στην ιστορία, κι ας ξεκινάει με το “Warlord” που ΟΚ, δεν το λες και αριστούργημα, αλλά τέλος πάντων opener είναι, μια χαρά. Αφού ξεκαβλώνουν (με τον σωστό τρόπο) στα πρώτα τρία κομμάτια, σα να σκάνε πύρινες γλώσσες από τον ουρανό και ξαφνικά μπαίνουν σε μια άλλη διάσταση, παράγοντας ένα από τα τελειότερα 30λεπτα (“Gates of Valhalla → “March for Revenge”) που γνώρισε ποτέ το ιδίωμα.
4.
MANILLA ROAD “Crystal Logic”
Τι έχουμε εδώ; Ένας τύπος με ένρινη φωνή (δεν τη λες φωνάρα, αλλά έλα που σκαλώνει) και ξυραφένια riffs, πότε εμβατηριακά πότε ελεγειακά, πετάει τον ένα ύμνο μετά τον άλλο; Γιατί οι MANILLA, ενώ έβγαλαν σερί δισκάρες στη δεκαετία, ήταν κρυφό διαμάντι σε σχέση ας πούμε με την από πάνω μπάντα; Γιατί αναρωτιέμαι όλα αυτά και δεν ξαναβάζω το δίπολο “Veils of Negative Existence”/”Dreams of Eschaton” να παίξει; Και μόνο εγώ ακούω proto-american death metal στο εναρκτήριο riff του τελευταίου;
3.
IRON MAIDEN “Piece of Mind”
Απλά τα πράγματα, εδώ υπάρχει το κορυφαίο IM κομμάτι. To “Revelations” είναι η επιτομή της δημιουργικότητας του Μπρούσαρου και της αγάπης του για το Μέγα Θηρίον. Τέτοιες εναλλαγές, τέτοια φωνητικά γυρίσματα, τέτοιες στιχάρες (“She came to me with a serpent’s kiss; as the eye of the sun rose on her lips, moonlight catches silver tears that I cry” –ποιος να συγκριθεί μαζί σου!) εντός metal δεν πρέπει να είχε όχι γράψει αλλά ούτε καν σκεφτεί κάποιος εκείνη την εποχή. Και τα υπόλοιπα κομματάκια καλά είναι μωρέ, τι καλά δηλαδή, τρίκαλα τα περισσότερα! Τα ξαναλέμε το ’88 (όταν μετέτρεψαν το “Revelations” σε ολόκληρο δίσκο δηλαδή).
2.
MERCYFUL FATE “Melissa”
‘Αιντε άνθρωποι μου (ή δαίμονες ή ό,τι είστε δηλαδή). Ωραίο το EP, αλλά not there yet που λένε και στα χωριά. Ευτυχώς δεν άργησαν πολύ, να ‘σου η Melissa φέρουσα το πνεύμα της Lilith, με φίνετσα αλλά χωρίς να χαρίζεται πουθενά. Με ένα από τα πιο σφιχτοδεμένα κιθαριστικά δίδυμα που γνωρίσαμε ποτέ και μια εκστατική φωνή, το Βασίλειο των Σκιών έκανε με θόρυβο γνωστή την παρουσία του εντός του παραδοσιακού χέβι μέταλ (οι VENOM ήταν κάτι άλλο) και άλλαζε μια για πάντα το αισθητικό του τοπίο.
1.
SLAYER “Show No Mercy”
Συνεχίζοντας (και κλείνοντας) σατανικά λοιπόν, κι ενώ οι VENOM (τα είπαμε τις προηγούμενες εβδομάδες) έφεραν την laugh-at-your-christian-values ακραία αυθάδειά τους, αυτή η partying νοοτροπία (αν και καθόλου ασήμαντη από μόνη της) είχε όπως και να το κάνουμε ένα ταβάνι ως προς αυτά που μπορούσε να προσφέρει. Τι έλειπε από το υπό διαμόρφωση τότε ακραίο metal; Η απειλή. Μπορεί να την υπονόησαν σε μεγάλο βαθμό οι προηγηθέντες MF, αυτοί που την όρισαν ηχητικά όμως ήταν η μπάντα από την Καλιφόρνια. Τι είναι αυτή η «απειλή» λοιπόν; Ε, είναι αυτό trademark riff του Hanneman κατά βάση, που μουσικός δεν είμαι για να κάνω τεχνική ανάλυση, αλλά σίγουρα καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αν όχι, βάλτε άλλη μία επανάληψη το “Black Magic”, πώς κάνει fade-in, πώς επιτίθεται η κιθάρα και πώς ξεστομίζει (σε ξεκάθαρα possessed κατάσταση) ο Araya τους στίχους. Μπορεί οι επόμενοι δίσκοι να έχουν σαφώς πιο προσωπικό ύφος, μπορεί να όρισαν υποϊδιώματα, η αχαλινωσιά αυτού εδώ όμως δεν ματαεμφανίστηκε ποτέ ξανά.
Ειδικές Καταστάσεις
-
Γιατί ρε άνθρωποι (SISTERS εσάς λέω) δεν ενώνατε σε έναν κανονικό δίσκο, τα τρία EPs που βγάλατε μέσα στη χρονιά; Τώρα θα είχατε στο ενεργητικό σας δύο δισκάρες αντί για μία.
-
Θα είμαι ειλικρινής, το πρώτο demo (που το κυκλοφόρησαν δυο φορές κιόλας!) των HELLHAMMER δεν ακούγεται. Το “Satanic Rites” βέβαια ακούγεται και βιώνεται κανονικότατα. Σε κάθε περίπτωση, σκάβοντας κανείς τις συγκεκριμένες κυκλοφορίες, βρίσκει πολλά από τα θαυμαστά που ξεπήδησαν κάποια χρόνια αργότερα.
-
Μια ακόμα τζούρα VENOM ποτέ δεν χάλασε κανέναν. Πόσο μάλλον όταν η τζούρα αυτή λέγεται “Die Hard”, δηλαδή ένα από τα κορυφαία κομμάτια τους γενικότερα. Ah, the lost art of seven inches…
-
Για το τέλος άφησα ένα full-length που ανήκει σε ιδίωμα με το οποίο γενικά έχουμε υπάρξει μακριά κι αγαπημένοι, αλλά εδώ οι MARILLION με το ντεμπούτο τους αποτελούν μια συγκινητική εξαίρεση. Δεν έχω προσδιορίσει τι ακριβώς είναι αυτό που διαχωρίζει τον συγκεκριμένο δίσκο από δεκάδες άλλους που θεωρούνται ορόσημα στον χώρο, ωστόσο εδώ υπάρχουν 6 κομμάτια που όχι απλά δεν με κουράζουν αλλά σε στιγμές δεν θέλω και να τελειώσουν.
