Καμια ελπιδα. No future for you.
3 Likes
love to all, χαβαλε κανουμεΝοήματα καραγκιόζη >>>>>> σούμα στίχων μάνογουορ.
(προετοιμασία για Κυριακή είναι, μην δίνετε σημασία)
7 Likes
Γελασα. Εννοειται οτι κανουμε χαβαλε.
Εκτος απο τον Αρχηγο, δεν γελασε καθολου αυτο το διημερο.
3 Likes
Βίντεο με μουσική υπόκρουση Manowar να συνοδεύεται από φωτογραφικό υλικό της περίφημης πορείας του “ανθού” = από τα πιο αλλοπρόσαλλα πράγματα που έχω συναντήσει στη ζωή μου.
2 Likes
Nah, not really 
In other news, κατέληξα στο top-50 (λολ), έρχεται παραληρηματικό post οσονούπω
Για την εκλογική μπαφλοτσοπεντάδα… still working on it… (όχι βέβαια για την 1η θέση)
1 Like
Μου ειχαν λειψει αυτα τα γραφικα…
Coming soon…
Ποια σκαρλετ και ποιος λεμπρον
δισκοι του 1984 που περιεχουν τραγουδια για φαραω
19 Likes
Έχω ρίξει φόρμα '83 εδώ, όχι ε;
Δεν βλέπω κατι… 
1 Like
1983
- Dio - Holy Diver
- Iron Maiden - Piece Of Mind
- Slayer - Show No Mercy
- Mercyful Fate - Melissa
- Metallica - Kill 'Em All (το κουβάλησε το ΕΠΟΣ 4 horseman)
Συνεχίζω με ΤΟΠ 15 (ψυχαναγκαστικά) :
- Accept - Balls To The Wall (Πολύ καλύτερο για μένα απο το Restless…)
- ZZ Top - Eliminator (Πρώτο μισο Ο ΣΑΤΑΝΑΣ , 2ο μισο απλά καλό)
- Savatage - Sirens (Το ίδιο με το απο πάνω)
- Mötley Crüe - Shout At The Devil
- IQ - Tales From The Lush Attic
- Violent Femmes - Violent Femmes
- Warlord - Deliver Us [EP]
- Pretty Maids - Pretty Maids [EP]
- Big Black - Bulldozer[Ep]
- V8 - Luchando Por El Metal (Αργεντινή μεριά)
14 Likes
Το 1983 με παιδεψε τελικα προς μεγαλης μου εκλπηξη… !
Οσο πιστευα οτι η λιστα εκλεισε και κλειδωσε, τοσο ανακαλυπτα τεραστιες κυκλοφοριες που μου ειχαν διαφυγει στη πρωτη ερευνα. Οπως ανεφερα και πρηγουμενως, απο δω και περα αρχιζει το παιχνιδι μιας και η δυσκολια ανεβαινει καθετα, και τα αλμπουμ ειναι πολλα (και καλα) ειδικα εαν οι μουσικοι οριζοντες απλωνονται σε πολλα μουσικα ειδη οποτε πολλαπλασιαζονται και οι επιλογες.
Η 5αδα ηταν δυσκολη, και αναγκαστικα ολα τα εξτρα να τα βαλω στο honorable mentions, αν κ σε πολλες περιπτωσεις οι διαφορες ηταν πολυ μικρες.
1. Swans – Filth
Πολλες φορες ξεχναμε ποσο διαφορετικοι ηταν οι Swans και ο πολυαγαπημενος μας Michael Gira πριν 40 χρονια. Καλο είναι να επανερχομαστε σε αυτά τα τιτανια αλμπουμς που την εποχη εκεινη μεχρι τη σημερον ημερα μας δειχνουν ποσο σκοτεινο, μισανθρωπικο, αγριο και βαρυ μπορει να γινει το ροκ. Ένα καθαρα noise rock δισκος, που και φετος να εβγαινε θα λεγαμε AOTY – ναι είναι τοσο relevant ακομα. Περα από το ότι διαμορφωσε ολο το noise rock κινημα με το τροπο του από τοτε, θα σας ερθουν στο μυαλο απειρες μπαντες που επηρεάστηκαν αμεσα όπως πχ Daugters.
Αλμπουμ λατρεια και προσκύνημα.
2. The Cramps - …Off the Bone
Παρολιγο να μου ξεφυγει ένα από τα αγαπημενα μου αλμπουμς των 80ς από μια από τις αγαπημενες μπαντες εβερ.
Μια κυκλοφορια compilation η οποια όμως καταφερε να φτασει legendary status, με κομματαρες όπως Human Fly, Surfin Bird, Garbageman, Goo Goo Much, New Kind of Kick … ναι ολο το αλμπουμ είναι τελειο απλα. Απειρα plays μεχρι τωρα, και αλλα τοσα στο μελλον.
3. Wipers - Over the edge
Δεν ειχα βαλει Wipers στις 2 προηγουμενες χρονιες, αλλα το Over The Edge είναι ένα τεραστιος δισκος που αξιζει αναμφιβολα να μπει στο τοπ 3 της χρονιας.
Ένα τρομερος, φρεσκος, μοντερνος punk rock δισκος, που θα α κουγεται για πολύ ακομα, και παντα θα παιζει στις τοπ 100 λιστες της δεκαετιας.
4. Violent Femmes - Violent Femmes
Τι να πουμε για αυτόν τον κλασσικο δισκο και αγαπημενο του Ελληνικου κοινου?
Ένα αλμπουμ ολο χιτς, που παιζει να εχει παιξει σε όλα τα ροκ μπαρς Ελλαδας και Κυπρου τα τελευταια 40 χρονια. Αντικομφορμιστικό, επαναστατικο, folk, punk, πιασαρικο – τι άλλο. Instant classic.
5. R.E.M. – Murmur
Το πρωτο και για καποιους το καλυτερο αλμπουμ, μιας από τις σημαντικοτερες μπαντες των 80ς κ 90ς. Από τα πρωτα δευτερολεπτα του Radio Free Europe, νιωθεις ότι η μπαντα δημιουργει κατι σημαντικο – έναν ηχο που θα εξελιξουν τα επομενα χρονια και θα καθιερωθουν στη κορυφη.
Τρομεροι μουσικοι, δημιουργικα ελευθεροι και όχι ντιβες, και το αποτελεσμα ένας τρομερος ροκ δισκος αμαλγαμα πολλων επιρροών που όμως φωναζουν REM.
Honorable Mentions ( που για λιγο δε μπηκαν )
Metallica - Kill 'Em All
Negative Approach - Tied Down
U2 – War
Minor Threat - Out of Step
New Order - Power, Corruption & Lies
Εξτρα
Ενα αλμπουμ μνημειο στην Ελληνικη μουσικη, απο τον Σταυρο Ξαρχακο και Νικο Γκατσο που συνοδευε την καταπληκτικη ταινια του Κωστα Φερρη βγηκε επισης το 1983.
Εχω δει τη ταινια απειρες φορες, και ολα τα τραγουδια θεωρω ειναι μερος της μουσικης μας κληρονομιάς.
23 Likes
4 δίσκοι μόνο από εμένα -πολύ συνοπτικά:
Wipers “ Over the edge”
Εδώ για εμένα οι Wipers άγγιξαν το τέλειο -παρ’ όλο που (για τα προσωπικά μου γούστα) υπάρχει μία αισθητή κοιλιά με τα “Messenger” και “Romeo” στη μέση του album. Η πρώτη τριάδα, όμως, my god (που λέει κι ο Curehead), ίσως είναι τα τρία καλύτερα κομμάτια στην ιστορία των Wipers και είναι όλα στη σειρά σ’ ένα album -μιλάμε για ένα από τα πιο τρομερά σερί κομματιών σε δίσκο. Κι ευτυχώς και στη 2η πλευρά τα πράγματα παραμένουν σ’ εξίσου υψηλά επίπεδα με κάτι “What is” και “The lonely one”, για να έρθει στο τέλος το “This time” να κλείσει τον δίσκο ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που άνοιξε, μιας και βρίσκω ανάμεσα σ’ αυτό το κομμάτι και το “Over the edge” αρκετά κοινά σημεία (στο στυλ εννοώ).
(Κι εδώ να χώσω ένα αιρετικό σχόλιο για Wipers συνολικά: είμαι της άποψης ότι οι διασκευές στα κομμάτια τους (καλά, δεν τις έχω ακούσει κι όλες, αλλά αναφέρομαι στα πιο γνωστά των Nirvana, Hole κλπ.) είναι κλάσης ανώτερα από τα original, και νομίζω ότι έχω ψιλιαστεί και το γιατί: έχω την εντύπωση ότι ο Greg Sage ποτέ δεν ενδιαφερόταν οι συνθέσεις του να είναι προσεγμένες με την έννοια που οι περισσότεροι συνθέτες θέλουν να βλέπουν τα κομμάτια τους ολοκληρωμένα (π.χ. το καλύτερο take, ο σωστός παραγωγός, να προβάρουμε τη σύνθεση μέχρι αηδίας για να δούμε αν το κάθε κομμάτι τα έχει «όλα» ή χωράει κι άλλο κλπ.), με αποτέλεσμα να είναι σχετικά «εύκολο» για μία (ΟΚ, καλή, όχι τυχάρπαστη) μπάντα ν’ ανεβάσει το κομμάτι διασκευάζοντάς το, δηλαδή έχει αρκετό «χώρο» να το γεμίσει κι άλλο. Ισχυρίζομαι, δηλαδή, ότι οι συνθέσεις των Wipers είναι σχετικά «γυμνές», με την έννοια ότι ενώ έχουν ΠΟΛΥ ουσία όσον αφορά το μελωδικό κομμάτι, τις φωνές κλπ., αυτό παρουσιάζεται σχετικά «αφτιασίδωτο», στην πολύ βασική του μορφή, χωρίς να εξελίσσεται ιδιαίτερα, ενώ θα μπορούσε. Μέρος της μαγείας τους, φυσικά, και της ιδιαίτερης οπτικής του Sage, αλλά γι’ αυτό μπορούσε να έρθει ένας Cobain μετά και να δείξει με απλό (; ) τρόπο ότι «κοίτα, φίλε, αυτήν τη μελωδική γραμμή τη μία φορά μπορείς να την πεις έτσι, αλλά μετά θα μπορούσες κι έτσι», κλπ. κλπ.).
Conflict “To a nation of animal lovers” EP
Κάποιος με περισσότερες γνώσεις (π.χ. ο Αποστόλης ή ο Αντώνης απ’ ό,τι έχω καταλάβει -να με σχωράτε αν κι άλλοι έχετε το κατέχετε το αντικείμενο) θα πρέπει κάποια στιγμή να κάνει ένα συνολικό αφιέρωμα στα 7” και τα single-άκια του punk ήχου που, κατά την άποψή μου, κατέχουν μία ιδιαίτερη θέση στις πορείες αυτών των συγκροτημάτων (σ’ αντίθεση, μάλλον, με ό,τι ισχύει στον metal ήχο) και πολλές φορές ξεπερνούν τα full-lenghts σε ποιότητα. Μία τέτοια, ιστορική κυκλοφορία είναι κι αυτό το 7” της πιο σκληροπυρηνικής anarcho-punk μπάντας της εποχής εκείνης: ένας δίσκος πολιτικός με όλη τη σημασία της λέξης, αφιερωμένος στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των ζώων (όλο το booklet περιέχει ανάλογες φωτογραφίες, κείμενα, διευθύνσεις οργανώσεων κλπ.) και καταγγελτικός ως προς την κρεατοφαγία, τα πειράματα για χάρη της επιστήμης, το κυνήγι κλπ. Τρία τραγούδια (μόνο τα 2 είναι καινούρια) που σε ισοπεδώνουν με την αμεσότητα και την καυστικότητα των στίχων τους, τα συναισθηματικά τους κρεσέντο (ναι, αμέ, και τέτοια έχουμε -εκτός κι αν εσείς μπορείτε να μείνετε απαθείς στις συντονισμένες κραυγές του “Liberate! Liberate! Liberaaaate!” στο “Whichever way you want it”), την έξυπνη riff-ολογία και, φυσικά, την παρουσία του τεράστιου (τότε) Steve Ignorant των Crass στα guest φωνητικά που συνδυάζονται ά-ψο-γα με το πιο οργίλο στυλ του Colin Jerwood και θα οδηγούσε σε νέες συνεργασίες στο μέλλον. Μουσική που αλλάζει ζωές λέμε (ή διατροφικές συνήθειες, έστω).
The Mob “Let the tribe increase”
Στεναχωρήθηκα λίγο που δεν το είδα ν’ αναφέρεται πουθενά (εκτός κι αν μου ξέφυγε), γιατί μιλάμε για μία όντως μισο-ξεχασμένη μπάντα που όμως όταν κάποιος την αναφέρει όλοι αναφωνούμε «πωωω, ναιιιι» κλπ. Στο μυαλό μου οι Mob πάνε κάπως ζευγαράκι με τους Zounds, μιας και είναι το ίδιο μελωδικοί και μελαγχολικοί (ίσως και περισσότερο), καταφέρνουν να γράφουν απλά μα πολύ αξιομνημόνευτα τραγούδια με χαρακτηριστικά εύκολη στιχουργική, έχουν μία «χορευτική»/post-punk εσάνς, ε και μπήκανε στο τρενάκι του anarcho-punk κι αυτοί κατά σύμπτωση μάλλον, παρά συνειδητά. Πολύ ιδιαίτερος δίσκος κι αυτός.
The Sisters of Mercy “Temple of love” single
Λατρεύω μέχρι αηδίας ότι κάνανε οι Sisters μέχρι και το ντεμπούτο -δυστυχώς μετά τίποτε δε βρήκα το ίδιο πλήρες, είτε όσον αφορά αυτούς, είτε τους Mission (καλά, από αυτούς δεν τα έχω ακούσει όλα, βέβαια). Αυτό το single-άκι, όμως, είναι που ξεχωρίζω απ’ όλη των πρώιμη περίοδό τους, αφού τα έχει όλα: την κλασικούρα που είναι το “Fear of the dark” πολλά χρόνια πριν το “Fear of the dark”, την πετυχημένη διασκευή και ΤΗΝ μελωδική κομματάρα που εντυπωσιάζει με τον τρόπο που αναπτύσσει και συνδέει το κάθε μουσικό θέμα.
Καλύτερο εξώφυλλο U2, αν και σκέφτηκα για μια στιγμή και το “Filth” των Swans.
16 Likes
1983 Τop 5
- Violent Femmes - Violent Femmes
- Cyndi Lauper - She’s So Unusual
- Kath Bloom & Loren Mazzacane - Restless Faithful Desperate
- U2 - War
- Dio - Holy Diver
εξώφυλλο: New Order - Power, Corruption & Lies
17 Likes
Yas!
Agree 100% - και για το reasoning.
Έχεις απόλυτο δίκιο. Οι The Mob είναι το πιο “πίστα rebound” version των Zounds (που επίσης ήταν πισταίικο band).
Και ναι, το 1983 ήταν η χρονιά των Sisters στον ήχο εκείνο. The year they made themselves. Θα επιλέξω κάτι άλλο από το έτος εκείνο, αλλά you drove the point home. This being said, μαρέσουν και τα Floodland, Vision thing (οι The Mission μέχρι το Carved in sand).
1983
πφφφ πλέον το θεωρώ οριακά δυσάρεστο το παιχνίδι , δεν γίνεται να αφήνω έξω τέτοιους δίσκους , πιέζομαι 
HONOURABLE MENTIONS
Η Αμερική δείχνει τα δόντια της , η Αγγλία σταθερή , η Ευρώπη έχει πολλά να πει. Το μπλουζ ζει
Με τη σειρά που τα τοποθετώ , ως countdown
- Tokyo Blade - Tokyo Blade
- Grim Reaper - See You in Hell
- Manilla Road - Crystal Logic
- David Bowie - Let’s Dance
- Warldord - Deliver Us
- Def Leppard - Pyromania
- Savatage - Sirens
- Accept - Balls to the Wall
- Ozzy Osbourne - Bark at the Moon
- Slayer - Show No Mercy
- Metallica - Kill 'Em All
- Stevie Ray Vaughan - Texas Flood
TOP 5
5. ZZ Top - Eliminator
ούτε μια αναφορά σε αυτό το εδώ το αριστούργημα ; Αλλαγή ήχου και ταύτιση με τις τάσεις της εποχής , ο τεράστιος Billy Gibbons ήξερε τη συνταγή για την εμπορική επιτυχία και για μένα το πέτυχε χωρίς ποιοτικές εκπτώσεις. 80ιλα . Κομματάρες
4. Manowar - Into Glory Ride
από εδώ και για τα 4 επόμενα δηλώνω πιστός στρατιώτης σαν άλλος Σερ Τάκης Λεμονής
Το επικό μεταλ στα καλύτερα του
Valhalla the gods await me
Open wide thy gates embrace me
3. Mercyful Fate - Melissa
Το μεταλ δεν ακούστηκε ποτέ στα αυτιά μου πιο καυλιάρικο από το Melissa και το Don’t Break the Oath . Κυρίως όσον αφορά την απίστευτη κιθαριστική δουλειά , κολασμένες κιθάρες. Πολύ αδικημένο δίδυμο στη συλλογική συνείδηση . Κολασμένο μεταλ γενικά , ριφφαρες τα πάντα όλα
εκ των απόλυτων μεταλ δίσκων
2. Iron Maiden - Piece of Mind
εκ των απόλυτων κλασικομεταλάδικων δίσκων
Where Eagles Dare
Revelations
Flight of Icarus
Die With Your Boots On
The Trooper
To Tame a Land
Τεράστια δισκάρα με ωραίο ήχο και παίξιμο που ξεχωρίζει από το σωρό και δείχνει γιατί η μπάντα έφτασε στη θέωση
1. Dio - Holy Diver
Dio στα 80’ς ( και με Sabbath ) είναι κάτι σαν blueprint του καλοπαιγμένου μεταλ . Ομοίως εκ των απόλυτων heavy metal δίσκων
εξώφυλλο ψήφισα το Eliminator . Πάντα μου άρεσε
22 Likes
Μια δυσκολία σκέτη το 1983.
Σίγουρα η πιο ζόρικη χρονιά για μένα στην τρέχουσα δεκαετία so far.
Άφησα αρκετά αγαπημένα απ’έξω από 15αδα ενώ η 5αδα αποτέλεσε έναν εφιάλτη με τα άλμπουμ να αλλάζουν θέση κάθε μέρα της εβδομάδας που πέρασε. Φώναξα όμως στον εαυτό μου:
“ΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΕΙΝΑΙ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΓΑΜΙΕΤΑΙ;” και πήγα κάλπη.
5 ψήφοι στα:
R.E.M. - Murmur: Δίσκος σταθμός. Τι να γράψω που ήδη δεν γράφτηκε; Είναι άπειρα τα συγκροτήματα τα οποία του χρωστάνε την υπαρξή τους ενώ, η ανανέωση που έφερε στην κιθαριστική μουσική σήμερα μπορούμε να πούμε πως συγκρίνεται με αυτή που έφεραν ελάχιστοι.
Minor Threat - Out of Step: Τι θα ήταν το punk χωρίς τον Ian; Ίσως όχι πολύ διαφορετικό αλλά σίγουρα πολύ λιγότερο ενδιαφέρον. Οι προοπτικές που έδωσαν στον ήχο οι Minor Threat τον βοήθησαν να είναι κάτι παραπάνω από μουσική για φασέους που βαράνε αγκωνιές ο ένας στον άλλο για διασκέδαση κι εκτόνωση. Και σε αντίθεση με πάρα πολλούς άλλους, ο Ian δεν πρόδωσε ποτέ τις προσδοκίες μας, κάνοντας όλους τους υπόλοιπους rock stars (εδώ γελάμε) να φαίνονται μπροστά του τόσο μα τόσο λίγοι.
New Order - Power, Corruption & Lies: Προάγγελος του τι έρχεται. Το Hacienda ανοίγει τις πόρτες του. Το Blue Monday ήδη παίζει στα ηχεία καθώς το Madchester ετοιμάζει να απογειωθεί. Οι New Order στο δρόμο του να γίνουν το μεγαλύτερο alternative συγκρότημα της δεκαετίας. Μουσικές που δεν γερνάνε. Εποχές που έγραψαν ιστορία. Ετοιμαστείτε για το party της ζωής σας. Νερό μην ξεχάσετε να πίνετε.
Violent Femmes- Violent Femmes: Για κάποιο περίεργο λόγο, όλες οι επιλογές της χρονιάς έχουν πολύ προσωπικό βίωμα. Σε φάση “δεν ήξερα πως το '83 είχε τέτοια επίδραση πάνω μου”. Όπως και να έχει, πέρα από τις σούπες των ροκ, και όχι μόνο, ξενυχτάδικων, που βέβαια να το λέμε πως δεν έχουν καν κουράσει ιδιαίτερα, μιλάμε για άλμπουμ χωρίς μισό filler ή περιττή νότα. Ψήφο γιια τα σουξέ, ψήφο για το πάντα ανατριχιαστικό “Confessions”, ψήφο για την αλητεία του “Promise”, ψήφο γιατί το “Good Feeling” μπορεί και να είναι το ομορφότερο τραγούδι που γράφτηκε ποτέ.
Τhe Mob- Let The Tribe Increase: Όχι απλά αναρχοπανκ. Τεράστιος δίσκος. Μάλλον ο αγαπημένος μου της σκηνής γενικότερα.
Και 10 ακόμη
Psychic TV - Dreams Less Sweet: Εν αρχή ήταν οι Throbbing Gristle. Παρέα όμως με τον Alex Fergusson τα 2/4 έφτιαξαν τους Psychic TV. Το δευτερο άλμπουμ τους για μένα είναι και το αριστουργημα τους χάρη στη συμμετοχή μεγάλων προσωπικοτήτων όπως ο John Balance, ο David Tibet και ο Monte Cazazza. Λυρισμός, αρρώστια, λυρισμός, θόρυβος, λυρισμός. Υπέροχο άλμπουμ που κάθε φορά που το ακούω ανακαλύπτω και κάτι καινούργιο.
Metallica - Kill 'Em All: Ναι, τι; Έχουμε κι αδυναμίες. Καλό ντεμπουτάκι. Ίσως να μας απασχολήσουν ξανά στο μέλλον. Ποιος ξέρει;
Chameleons - Script of the Bridge: Για μένα μέσα στις 10 καλύτερες post-punk κυκλοφορίες όλων των εποχών αλλά έπεσε σε κακή χρονιά και το έφαγαν τα κυκλώματα. Όπως και να έχει, δίσκος που αξίζει πολλές, πολλές, πολλές, ακροάσεις. Λίγα τραγούδια έχω νοιώσει στο πετσί μου τόσο κι έχω αγαπήσει όσο το “Monkeyland”.
Tom Waits - Swordfishtrombones: Μεγάλος θείος Tom διευρύνει τον ήχο του, ανακατασκευάζει τον εαυτό του και μπαίνει για πάντα στο πάνθεον. “There’s a world going on underground” λέμε.
Iron Maiden - Piece of Mind: Δεύτερη και τελευταία φορά σε λίστα μου. Οι Maiden που πραγματικά γουστάρω να ακούω.
Social Distortion - Mommy’s Little Monster: Αυτός ο δίσκος βρωμάει τόσο πολύ punk rock των 90s που είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως βγήκε το '83. Επιδραστικό κι εθιστικό όσο δεν πάει. Και σήμερα να έβγαινε, πάλι για καθαρό 10αρι θα μιλούσαμε.
Clock DVA - Advantage: Industrial με τρελή post- punk γκρούβα και προσβάσιμη σχεδόν pop ματιά παρά την μαύρη μαυρίλα που επικρατεί.
U2 - War: Θα το λέω πάντα. Παρόλο που δεν τρελαίνομαι με τους U2 είναι φοβερά μπανάλ κι εκνευριστικό να τους υποτιμά κανείς. Στο “War” τα κάνουν όλα άψογα.
Suicidal Tendencies - Suicidal Tendencies: Τα έχουν πει άλλοι καλύτερα από εμάς. Ο τέλειος crossover δίσκος.
Swans - Filth: Ηχητική ακρότητα που κάνει όλο το metal, το punk, και γενικά την, και καλά extreme, μουσική της εποχής να μοιάζει μια φλωριά και μισή.
Εξωφυλάρα δια χειρός του μάστορα Peter Saville που θα έμπανε #1 και σε top δεκαετίας άνετα.
18 Likes
1983
Α) Farewell to a Rock Legend
Summary
Αν άξιζε για μία μπάντα και έναν δίσκο να αφιερωθεί ξεχωριστό κομμάτι αυτού του ποστ… εδώ είμαστε. Τελευταίο άλμπουμ του κορυφαίου συγκροτήματος που έβγαλε ποτέ το Σμαραγδένιο Νησί και μια που είναι δισκάρα, δράττομαι της ευκαιρίας για το δέον Ύστατο Χαίρε σ’ αυτόν τον Rock Legend, όπως λέχθηκε το '79, “τώρα”, στα '83, τρία χρόνια πριν το Τέλος.
Εκείνη την εποχή πολλοί είχαν τους Thin Lizzy για ξοφλημένους, κυρίως λόγω της κατάστασης του Φιλ, με τις καταχρήσεις που είχαν αρχίσει να ξεφεύγουν, αλλά και της σύγχυσης/κούρασης από τις ατέλειωτες αλλαγές στη σύνθεση του γκρουπ. Για άλλη μια φορά, όμως, ο ψηλός τους διέψευσε όλους. Έφερε στο συγκρότημα τον παιχταρά John Sykes από τους Tygers of Pan Tang και, μαζί με τα αδέρφια του που δεν τον εγκατέλειψαν ποτέ, τους Scott Gorham και Brian Downey, και με τον Darren Wharton μόνιμο πια μέλος στα πλήκτρα, έγραψε τον πιο heavy δίσκο της καριέρας του.
Όχι ότι δεν έχουμε βέβαια το γνώριμο πια “ταξίδι” στο οποίο μας πάει η μουσική των Thin Lizzy, με ευφυώς μελετημένες εναλλαγές ύφους και διάθεσης. Αρχικά για κάμποσο, όσο χρειάζεται, it hits you like a hammer, God damn, μετά ρίχνει τους τόνους στο The Sun Goes Down (πρώτο σφίξιμο στο στομάχι…) που για πολλοστή φορά αποδεικνύει ότι ειδικά σ’ αυτό το σκέλος, των ας-πούμε-μπαλαντοειδών κομματιών με ψυχή, συναίσθημα, φινέτσα και ούτε ίχνος ξεκωλιάς/τυρίλας, οι Lizzy ήταν το κορυφαίο συγκρότημα στην ιστορία του hard rock, και για το κλείσιμο μίας από τις καλυτερες πρώτες πλευρές δίσκου έβερ μας πετάνε στη μούρη και το ά-ρ-ρ-ω-σ-τ-ο γκρουβ με τις απίθανες κιθάρες του The Holy War… Η δεύτερη πλευρά είναι ελάχιστα πιο light, ελάχιστα όμως ε, και πάλι οι τραγουδάρες διαδέχονται η μία την άλλη, με τον Sykes ειδικά να ξεσαλώνει, λίγα χρόνια πριν γίνει πρώτου μεγέθους αστέρας πλάι στον Coverdale. Κάπως έτσι φτάνουμε στο Heart Attack, που γράφει τον επίλογο στη μαγική πορεία του Phil Lynnot και των Thin Lizzy, και δίνοντας προσοχή στο τι λέει το κομμάτι σού έρχεται το δεύτερο, ακόμα μεγαλύτερο σφίξιμο στο στομάχι…
Έτσι αποχαιρέτησαν οι Thin Lizzy και ο μεγάλος Φιλ. Όχι με έναν λυγμό, αλλά με έναν πάταγο, για να παραφράσω τον γνωστό στίχο του Τ. Σ. Έλιοτ. Τρία χρόνια αργότερα η ταλαιπωρημένη αυτή ψυχή υπέκυψε στο αναπόφευκτο τίμημα του ξέφρενου τρόπου ζωής που είχε υιοθετήσει, πιθανολογώ σε μια προσπάθεια να ξορκίσει τους δαίμονες που τον κατάτρεχαν ήδη από τη σκληρή παιδική του ηλικία, τη γεμάτη απώλεια και πόνο. Τέτοιο αλάνι και τζέντλεμαν μαζί η ροκ μουσική δεν ξανάδε. Να 'ναι ελαφρύ το χώμα, Phillip Paris Lynnot.
Β) Bolivarian Metal Attack (part 2)
Summary
Συνεχίζουμε λοιπόν στα 1983 να παρακολουθούμε στενά τους Βενεζουελάνους metal ήρωες Resistencia και Arkangel, που δύο χρόνια πριν μας ξετίναξαν με τα φανταστικά ντεμπούτα τους. Βέβαια στο ενδιάμεσο “ξεκουράστηκαν” μόνο οι πρώτοι.
Οι δεύτεροι είχαν ήδη κυκλοφορήσει το '82 τον δεύτερο δίσκο τους:
Επειδή όμως παίχτηκε μια περίεργη κατάσταση, τύπου το μισό ήταν ηχογραφημένο κανονικά στο studio και το άλλο μισό live (!!!) και εμείς εδώ αυτά τα ανορθόδοξα δεν τα επιβραβεύουμε (πάντα), παρότι γαμάει και δέρνει όσο και το ομώνυμο, επέλεξα να μην το περιλάβω στις αναφορές μου για την προηγούμενη χρονιά. Μικρό το κακό, το '83 έβγαλαν και πάλι δίσκο και οι δύο μπάντες οπότε είμαι στην ευχάριστη θέση να συνεχίσω να ενημερώνω όσους ενδιαφέρονται για νέες περιπέτειες στο λατινοαμερικάνικο, ισπανόφωνο heavy metal.
Αρχικά να πω ότι οι υποψίες μου περί του πολιτικού προσανατολισμού αμφοτέρων γκρουπς εδώ επιβεβαιώνονται πανηγυρικά: Ο τίτλος και το εξώφυλλο του δίσκου των Arkangel τα λένε όλα, ακόμα δε περισσότερο φωνάζουν τίτλοι όπως Gusanos del Poder (=“Εξουσιαστικά Σκουλήκια”), Ni Plata Ni Religion, Desempleado (=“Άνεργος”) και, βέβαια, στο ίδιο κομμάτι, το πασίγνωστο σύνθημα - κραυγή “El Pueblo Unido Jamas Sera Vencido!”.
Α ρε παλιόπαιδα, με συγκινήσατε.
Βέβαια οι Arkangel δεν πουλάνε μόνο μπολιβαριανό αντιιμπεριαλισμό (με όλες του τις αντιφάσεις και
ανεπάρκειες), δεν υπάρχει τίποτα το βλοσυρό στη μουσική τους, ίσα ίσα που ενίοτε γίνεται απροκάλυπτο ροκενρόλ ξεφάντωμα (υπό μεταλλικό πρίσμα πάντα), α, μην ξεχάσω κάπου εδώ να αναφέρω ότι δεν πρέπει να έχει υπάρξει πιο γαμάτη/πωρωτική ροκ κραυγή στην Ιστορία απ’ αυτό το “A la carga, muchachos!”. Πίσω από το μικρόφωνο ο Paul Gillman (ο κύριος στην παραπάνω φωτό, μη ρωτήσετε ποιος από τους δύο, να χαρείτε), εμβληματική μορφή της λατινοαμερικάνικης μέταλ σκηνής και εμπνευστής του Rock Nacional προτάγματος (με κεντρική ιδέα ότι οι λατινοαμερικάνικες μπάντες δεν πρέπει απλά να πιθηκίζουν τους διάσημους Βρετανούς/Αμερικάνους ροκ/μέταλ συναδέλφους τους, αλλά να επιχειρούν να δημιουργήσουν δική τους σχολή και μουσικό χαρακτήρα - γαμάτο, αν με ρωτάτε), με υπεργκαβλωμένες ερμηνείες δίνει το σύνθημα να αρχίσει η δράση του μεταλλικού αντάρτικου πόλεων, ένας γνήσιος Ροκ Αρχάγγελος / Comandante της σκληρής μουσικής.
Από την πλευρά τους οι Resistencia στέκονται στο ύψος τους σε προοδευτικό/μαχητικό περιεχόμενο, με τίτλους όπως Los Pana Americanos και Hombres Libres del Mañana (=“Οι Ελεύθεροι του Αύριο” 
), συνολικά όμως είναι πολύ διαφορετική μπάντα από τους Arkangel - πιο υπαινικτικοί, πιο επικολυρικοί, πιο ποιητικοί. Ίσως με επηρεάζει σ’ αυτή την εκτίμηση το εντελώς διακριτό στυλ του Cesar Somoza, που πραγματικά δεν μπορώ να τονίσω αρκετά πόσο απίθανος τραγουδιστής είναι/ήταν. Στον δεύτερο αυτό τους δίσκο, κατά τ’ άλλα, οι Resistencia έχουν ήδη αφήσει πολύ πίσω τους τις μουσικές επιλογές του Hencho en Venezuela και εξορμούν στο μέλλον: Θυσιάζουν μεν ένα μέρος της πώρωσης που χαρακτήριζε το ντεμπούτο, αλλά δεν υπάρχει λόγος για γκρίνια καθώς παραμένουν πολύ heavy ενώ παράλληλα εγκαινιάζουν μια περίοδό τους που χαρακτηρίζεται από πολύ ενδιαφέροντες πειραματισμούς, ακόμα και με latin παρεμβολές (!) και άλλα περιπετειώδη τερτίπια, σχεδόν προφητεύοντας (και, εντυπωσιακά, απ’ ό,τι φαίνεται αυτόνομα από τους Αγγλοσάξονες) την - σε λίγα χρόνια - επικείμενη έλευση του progressive metal!
Στα επόμενα χρόνια λοιπόν συνεχίζεται το συναρπαστικό ταξίδι των Resistencia σε αχαρτογράφητα μέταλ νερά, δυστυχώς όμως διακόπτεται η αφήγηση για τους Arkangel, οι οποίοι δέχτηκαν συντριπτικό πλήγμα χάνοντας το ισχυρότερο χαρτί τους, τον Gillman. Πάντως η σοδειά κρίνεται κάτι παραπάνω από ικανοποιητική και για άλλη μια φορά προτρέπω όποιον έχει περιέργεια να ακούσει κάτι μέταλ, αλλά διαφορετικό, να δώσει σ’ αυτά τα δύο τρομερά συγκροτήματα την ευκαιρία που αξίζουν.
Γ) Κι άλλο EP μωρέ;
...ναι, αλλά είναι αυτό:
Για πολλά χρόνια ήταν η απάντησή μου στην ερώτηση “ποιο είναι κατά τη γνώμη σου το καλύτερο metal EP;”. Πλέον δεν είμαι και τόσο σίγουρος, αλλά σε κάθε περίπτωση το Full Moon’s Eyes είναι ψηλά, πολύ ψηλά. Αυτοί οι Βέλγοι που έπαιζαν μέταλ παγκόσμιας κλάσης αλλά κατέληξαν άλλη μια cult περίπτωση που αφορά μερικές εκατοντάδες βλαμμένους (κλασικά εικονογραφημένα…) ξεκίνησαν κάθε άλλο παρά αθόρυβα. Με 17 λεπτά Ατσαλιού εντυπωσιακού από κάθε άποψη, σε ένα υλικό μοιρασμένο “αλφαδιά” (…δεν την έχω δει…) μεταξύ οριακά power/speed καταστάσεων (Full Moon’s Eyes, Rock Fever) και πιο στιβαρού mid tempo κοπανήματος (Heroes’ Museum, Paaaaaaaris by Niiiiiight), πάντα όμως γενναιόδωρο σε μελωδικά θέματα και με την υπέροχα καθάρια φωνή του Marc “Red Star” de Brauwer να βάζει τη σφραγίδα της στα τεκταινόμενα. Ήταν μόνο η αρχή για λίγους μεν αλλά τρομερούς full-length δίσκους των Ostrogoth που ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια και ελπίζω να καταφέρω να χωρέσω σε λίστα τουλάχιστον έναν απ’ αυτούς.
Δ) Μια αναπληρωματική δεκάδα (+1) έτσι να βρίσκεται
Summary
Απόπειρα 1η για επανάληψη του μεταλλικού θριάμβου του Restless and Wild = Αχχχχχ close enough but not quite. Better luck next time.
Ας αφήσουμε τις πλάκες όμως. Το Restless ΔΕΝ αναπαράγεται. Κατά βάθος το ήξεραν και οι ίδιοι οι Wolf et al, και γι’ αυτό έπραξαν σοφά και δεν το προσπάθησαν καν. Φυσικά, όμως, επειδή το είχαν πιάσει το νόημα, δεν έκαναν και στροφή 180°. Μόνο στρατηγικές τροποποιήσεις στον core ήχο τους: Λίγο χαμηλότερες ταχύτητες, λίγο μεγαλύτερη εστίαση στα ρεφρέν και γενικά στα hooks, λίγο πιο καθαρή παραγωγή. Αποφεύγουμε λοιπόν και τον σκόπελο της απευθείας σύγκρισης με το ασύγκριτο, και αυτόν του ξενερώματος των οπαδών σε περίπτωση υπερβολικής απομάκρυνσης. Το λόγο τώρα έχουν οι συνθέσεις. Ξεκινάμε γαμιώντας με το ανθεμικό ομώνυμο και μετά η φάση είναι πάρε να ‘χεις, με προσωπικές αδυναμίες (για να μη βάλουμε πάλι όλο το δίσκο) τα Fight it Back, Head Over Heels, Losers and Winners και Guardian of the Night. Τα πάντα όλα όμως είναι διαποτισμένα απ’ αυτή την ακαταμάχητη αισθητική των Accept, αυτή την τόσο δική τους άποψη πάνω στο τι εστί Ατσάλι, αυτό που αργότερα είπαν τευτονικό αλλά στην τελική ποιος χέστηκε. Βασικά να πα να γαμηθεί ρε, ναι κι αυτό μεταλλικός θρίαμβος είναι.
Watch the Damned!
They’re gonna break their chains!
Δ̶ε̶ύ̶τ̶ε̶ρ̶ο̶ς̶- τρίτος δίσκος για τους πατέρες του ευρωπαϊκού επικού μέταλ, δεν υπήρχε κανένας λόγος για μεγάλες αλλαγές, δεν έγιναν και πάλι καλά. Ίδια συνταγή με το φανταστικό Death or Glory και τα ίδια αποθεωτικά αποτελέσματα: Οι ίδιες στακάτες κιθάρες, τα ίδια υμνικά ρεφρέν που δημιούργησαν σχολή (…ή θα έπρεπε εν πάση περιπτώσει), η ίδια παιχνιδιάρικη προσμονή “αυτό τώρα ποιος θα το πει; Ετούτος ή ο άλλος;”, και, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, κομματάρες από την αρχή μέχρι το τέλος. Πώς έγινε και αυτή η γκρουπάρα, εκεί που είχε πάρει φόρα και έλεγες πω ρε, να, τώρα θα τα γαμήσουν όλα, ξαφνικά εξαφανίστηκε από το μέταλ προσκήνιο, δεν το κατάλαβα ποτέ.
Mark, I don’t think we’re in Kansas anymore…
OK, αγνοήστε αυτόν τον περίεργο συνειρμό όπου το Κάνσας συμβολίζει τις “κλάιν-μάιν” προσεγγίσεις πάνω σε Rush, Hawkwind και δεν ξέρω κι εγώ τι σκατά άλλο όχι ιδιαίτερα επίκαιρο, και ας προχωρήσουμε στο παρασύνθημα. Στους (επιτέλους!) σωστούς Manilla, τους Επικούς, είμαι σταθερά διατεθειμένος να παραβλέψω τα πάντα. Και ερασιτεχνική αισθητική στο εξώφυλλο (όχι πάντα, εδώ όμως σίγουρα), και τα κρεατάκια στη μύτη του Μαρκ που απειλούν να ξεπηδήσουν από τα ηχεία και να σε πνίξουν, και τον ήχο περίπου σαν ντέμο, και την εκτός τόπου και χρόνου happy metal παρεμβολή όπως αυτή που ήδη αναφέρθηκε (εδώ τα παραβλέπουμε στους Manowar αυτά!). Γιατί αυτό που έχει σημασία είναι η κατάνυξη, η μυσταγωγία αυτού εδώ του, ομολογουμένως, δεύτερου πυλώνα του αμερικανικού επικού ήχου, για κάποιους δε και του μόνου σωστού/συνεπούς. Με το θεϊκό Crystal Logic οι Manilla εγκαινιάζουν έναν κύκλο / τετραλογία (τουλάχιστον) μεγαλείου η οποία όμως στην πορεία, κατ’ εμέ, είχε ακόμα πιο ψηλές κορυφές. Για (πραγματική) αρχή τους, όμως, καλύπτομαι - τι καλύπτομαι δηλαδή, τούμπες κάνω. Manilla fuckin’ Road ρε, πλάκα κάνουμε;
Είχαν προειδοποιήσει τον προηγούμενο χρόνο με εκείνο το θεόρατο EP, κάποιοι όμως δεν πρόσεχαν κι έτσι πολύ φυσικά έφαγαν πολύυυυυ ξύλο με το full-length ντεμπούτο των Mercyful Fate. Όλα όσα είχαν ήδη παρουσιαστεί στο EP αλλά περιορισμένα, εν είδει ορεκτικού, εδώ ξεδιπλώνονται σε όλο τους το σατανικό μεγαλείο. Οι Sherman / Denner γράφουν ανεξίτηλα τα ονόματά τους στην Ιστορία των αθάνατων κιθαριστικών διδύμων του heavy metal, ο Βασιλιάς με τις απονενοημένες κραυγές του αναπαριστά τον τρόμο, οι T. Hansen / Ruzz συνδιαμορφώνουν ένα από τα πιο πρωτότυπα και δυναμικά ρυθμικά σχήματα που είχε γνωρίσει το μέταλ μέχρι εκείνη τη στιγμή και όσο για τις συνθέσεις… τι να πει κανείς; Όλες έχουν αφήσει εποχή, αλλά αν έπρεπε ενδεικτικά και μόνο να επιλέξω κάποιες στιγμές στις οποίες έχω αδυναμία θα ονόμαζα ως τέτοιες το Evil, το Into the Coven, το Black Funeral (αυτό πάνω απ’ όλα βασικά) και, φυσικά, το όχι-σε-παρακαλώ-μην-τελειώσεις-ακόμα Satan’s Fall.
Με τη ρηξικέλευθη μουσική τους πρόταση οι Mercyful Fate θέλοντας και μη έμειναν στην Ιστορία ως εκ των πρωτοπόρων του black metal, μια εξέλιξη μάλλον άβολη/αποπροσανατολιστική αφού ειδικά οι πιο πιτσιρικάδες που έχουν ήδη γαλουχηθεί με Νορβηγούς, Γάλλους, Φινλανδούς, Κασκαδιανούς και λοιπούς γαμωσταυρέητορς και επιχειρούν να γνωριστούν με τους “προπάτορες” του είδους πολύ δύσκολα γίνεται να ψαρώσουν με την - επί της ουσίας - αμιγώς μεταλλική επίθεση των Δανών. Εδώ αυτό έχει παρατηρηθεί ότι συμβαίνει ακόμα και με τους Venom ξέρω γω… Πάντως οι Mercyful Fate αξίζουν να μπαίνουν σε ολόδική τους κατηγορία/κλάση και να μην τσουβαλιάζονται με άλλα πράγματα και λοιπούς πρωτοκυματικούς. Πώς το λέει το meme; ΘΑ ΣΕΒΕΣΤΕ.
Βρε καλώς τα μουνοπανάκια (part 1)
Τι έλεγα τις προάλλες για τους Kiss; Ότι δεν χρειάζεται να σέβεσαι/εκτιμάς ένα συγκρότημα για να μπορείς να απολαμβάνεις τη μουσική του;
Ακριβώς.
Γενικά θα εισπράξετε πολλή χολή εκ μέρους μου για τους superstars του μέταλ (έντιμη προειδοποίηση κι έτσι, ώστε να κανονίσει ο καθείς την πορεία του, αν είναι δηλαδή ας φάω και μπινελίκια, από μένα κανένα πρόβλημα, όπως ρίχνω, έτσι τρώω κιόλας). Παράλληλα όμως θα τους δείτε και σε κάμποσες λίστες μου. Γιατί;
Γιατί, αντικειμενικά, δεν γίνεται να λείπουν από τη λίστα ούτε του '83, ούτε του '84, ούτε του '86 (πιο πέρα δε βγαίνω μάνα μου - θα δούμε όμως κιόλας). Αφενός, πέρα από τα γνωστά και πανθομολογούμενα περί ιστορικής σημασίας κλπ, δίσκος που φέρει την υπογραφή του Μαστέιν δεν φοβάται τίποτα. Αφετέρου, φέρει και την υπογραφή (σε πρώιμο έστω στάδιο) του Κλιφ, οπότε σοβαρεύει το πράγμα. Περισσότερα δεν χρειάζεται να ειπωθούν. Παρότι κάνα δυο κομμάτια εδώ τα ψιλοβαριέμαι κι εγώ πλέον, συνολικά το Kill ‘em All είναι τεράστιος δίσκος και ένας απ’ αυτούς που θα υποδείκνυα αν μου ζήταγε κάποιος να του ονομάσω τρεις δίσκους να αρχίσει να ασχολείται με thrash metal. Για τους άλλους δύο θα τα πούμε τις επόμενες βδομάδες.
Επιστρέφοντας σε αγαπημένα συγκροτήματα, έχουμε την υποτιθέμενη πέτρα του σκανδάλου, τον δίσκο που με κάποιο τρόπο κατάφερε να διχάσει τον κόσμο των Motorhead επειδή λέει “μαλακώσανε” σ’ αυτό, επειδή δεν έχει άλλο ένα Ace of Spades, επειδή ο Brian Robertson δεν κόλλαγε λέει με την όλη φάση και άλλα τέτοια…
Προσωπικά, το πιο πετυχημένο για το Another Perfect Day το διάβασα σε μια κριτική στα μέταλ αρκάιβς: It’s the same beast - just more colourful.
Και, διάολε, ισχύει, όχι μόνο για το φανταστικό εξώφυλλο αλλά και για το περιεχόμενο του δίσκου. Το νιώθεις ειδικά σε κομμάτια όπως το Die You Bastard, που ξεκινάει με ένα εντελώς κλασικό μπασορίφ του Λέμι, αλλά εκεί που ο Φαστ Έντι απλά θα έμπαινε δυνατά με το δικό του ριφ ή με power chord, ο Ρόμπο σε αιφνιδιάζει με ένα lead guitar θέμα που προσθέτει τσαχπινιά πριν αρχίσει “κανονικά” η επίθεση στα αυτιά σου. Παρόμοια μοτίβα παρατηρούνται και σε μια σειρά άλλα κομμάτια του Another Perfect Day, γενικά ο Ρόμπο θυμίζει - σε όσους το είχαν ξεχάσει - γιατί θεωρείται τόσο εμβληματικό το κιθαριστικό δίδυμο των Thin Lizzy στα 70ς, με εμπνευσμένες και μόνο πινελιές σε όλο τον καμβά οι οποίες τον καθιστούν χωρίς δεύτερη κουβέντα τον star of the show - χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει ότι ο Λέμι και ο Φίλθι Άνιμαλ δεν ισοπεδώνουν, μην τρελαθούμε.
Το καλό μ’ αυτό το δίσκο είναι ότι μέσα στα χρόνια όχι απλώς δικαιώθηκε αλλά σε ορισμένους κύκλους εξυψώθηκε και στο Έβερεστ της δισκογραφίας των Motorhead! Υπερβολή; Δεν είμαι σίγουρος - αυτό και μόνο τα λέει όλα. Προσωπικά διστάζω να πω ότι το προτιμώ από το Ace of Spades ή το Overkill, αλλά κάτω από top 3 δεν πέφτει (πλέον) για κανένα πούστη λόγο. Το αυτό ισχύει για το πληθωρικό Shine, δεν πέφτει ποτέ από το top 5 μου Motorhead τραγουδιών και μάλιστα σε συγκεκριμένες μέρες και νύχτες είναι και το απόλυτο αγαπημένο μου, ναι, το είπα.
“Η πιο επικίνδυνη μπάντα στον κόσμο”, όπως βαφτίστηκαν κάποτε οι Motley, άρχισε την απογείωσή της κάπου εεεεεεδώ. Ναι, είχαν ήδη προκαλέσει θόρυβο με το Too Fast for Love ντεμπούτο τους, αλλά - επαναλαμβάνω - εκεί φαινόταν το πρωτόλειο της όλης προσπάθειας, η DIY (τι ειρωνεία) diamond-in-the-rough φάση. Κακά τα ψέματα, οι Motley “γεννήθηκαν” για να τους πάρει υπό την προστασία της η μουσική βιομηχανία, να τους ραφινάρει στο μέτρο του δυνατού και μετά να τους ξαμολήσει εκ νέου στο απροστάτευτο κοινό για να υποβληθεί σε face fucking από τα τρία εκείνα ρεμάλια (συν τον Mick). Και αυτό ακριβώς έγινε στο Shout at the Devil. Ο ήχος είναι πιο καθαρός και γεμάτος, οι συνθέσεις περισσότερο to-the-point, τα νιαουρίσματα του Vince αισθητά πιο απειλητικά, συνολικά το όλο πράγμα βρωμάει ότι εδώ έγινε μία από τις πιο απότομες ever μεταβάσεις από ερασιτεχνικό χυμαδιό σε μια φουλ επαγγελματική/ready-to-go μπάντα. Η συνέχεια γνωστή και κατά πολλούς - τους περισσότερους μάλλον - απεχθής. Πάντως, πείτε τους ποζέρια και ξεπουλητάρια όσο θέλετε, εγώ μια φορά δεν πωρώνομαι με πολλά κομμάτια σε hard rock/metal ύφος όσο με το Looks that Kill. ΝΑΙ, ΤΟ ΕΙΠΑ.
Στο εσωτερικό της επαναστατικής πτέρυγας του NWOBHM (…δηλαδή της σκηνής του Νιουκάστλ) έγινε σκληρή μάχη αυτή τη βδομάδα, μέχρι την ύστατη στιγμή, για το ποιο από τα δύο κλέφτικα ασκέρια θα έπαιρνε θέση σε τούτη τη λίστα: Οι Satan ή οι Raven. Στο νήμα όμως συνεκτιμήθηκαν αφενός το γεγονός ότι και τα δύο groups/albums σπέρνουν, αφετέρου ο ούτως ή άλλως αυθαίρετος χαρακτήρας της επιλογής του αριθμού των “honourable mentions”, και εν τέλει αντί της διάσπασης επελέγη η επαναστατική ενότητα. Συγχαρητήρια κύριοι, χωθήκατε αμφότεροι.
Οι πιο νουμπάδες Satan, οι οποίοι πάντως τα προηγούμενα χρόνια είχαν ήδη τρομοκρατήσει το βρετανικό underground με μια σειρά απίθανες κασέτες, με το Court in the Act ντεμπούτο τους έδωσαν τον πρώτο από τους πολλούς φανταστικούς δίσκους που θα έβαζαν στο ενεργητικό τους τις επόμενες δεκαετίες - και ιδίως την τελευταία. Κανονικά αρκεί απλά να παραπέμψω στο σχετικό κομμάτι στο τελευταίο ποστ του @Ian_Metalhead, έγραψε ό,τι ακριβώς σκόπευα κι εγώ. Αυτό που γίνεται σ’ αυτό το δίσκο μόνο ως μεταλλικό ολοκαύτωμα μπορεί να περιγραφεί. Αντί άλλου σχολίου απλά να σας μεταφέρω κάτι στο οποίο συμφωνήσαμε μια φορά κι έναν καιρό με τον @hopeto, ενώ τον παίζαμε από κοινού (αλλά ευτυχώς εξ αποστάσεως) ακούγοντας Satan: Πόσο γαμάτο είναι που κάποτε βγαίνανε συγκροτήματα με τέτοια ονόματα και έπαιζαν αυθεντικό heavy metal;
Για τους πιο παλαίουρες και ας πούμε ήδη καθιερωμένους Raven, πάλι, τι να λέμε. Είπα ήδη κάμποσα επ’ αφορμή του Wiped Out της προηγούμενης χρονιάς, οπότε για τον τρίτο απανωτό τους δυναμίτη, το All For One, αντί να επαναλαμβάνομαι για το πόσο ultra heavy ήταν για την εποχή, πόσο πωρωτικοί, πόσο επικίνδυνοι κλπ, ας περιοριστώ μόνο στο να σχολιάσω πόσο γαμάτα γυάλιζε το μάτι τους.
Να, κάπως έτσι.
Ή κάπως έτσι.
Και τώρα κάτι πραγματικά ιδιαίτερο. Ένα άλμπουμ και ένα συγκρότημα που μπήκε σ’ αυτή τη λίστα και γιατί το αξίζει, βεβαίως, αλλά κυρίως γιατί είναι μια καλή ευκαιρία να το μάθουν όσο γίνεται περισσότεροι, καθότι απ’ όσο ξέρω παραμένει μέχρι σήμερα από τις πολύ obscure περιπτώσεις. Και αν με ρωτάτε, καλά, τόσοι και τόσοι βγήκαν κι έπαιξαν μέταλ στα 80ς και σήμερα δεν τους θυμάται ούτε η μάνα τους, τι κάνει τούτους δω ξεχωριστούς;
Πρώτα απ' όλα, αυτό:
Ναι. Οι Sound Barrier είναι μια all-black, metal μπάντα (το κόμμα δεν ήταν ποτέ πιο απαραίτητο 
), κάτι σπάνιο ακόμα και σήμερα, πόσο μάλλον 40 χρόνια πριν. Και τι, αρκεί αυτό; Όχι βέβαια. Οι Sound Barrier ξεχωρίζουν και ηχητικά. Το αφροαμερικάνικο στίγμα είναι πανταχού παρόν, από τα φωνητικά που έχουν αυτό το ιδιαίτερο “μαύρο” άρωμα, μέχρι τη μουσική αυτή καθαυτή που είναι μεν κατά βάση κλασικό heavy metal (“οι μαύροι Priest”, έτσι τους έχει χαρακτηρίσει ο Tom Morello) αλλά σε πάρα πολλά σημεία εκτρέπεται και προς διαφορετικές κατευθύνσεις, κάνοντας το όλο άκουσμα ακόμα πιο ενδιαφέρον και ιντριγκαδόρικο. Υπάρχουν slap bass στιγμές, υπάρχουν τζαζίστικες γρατζουνιές στις κιθάρες, υπάρχουν ρυθμικές ακροβασίες εντελώς ασυνήθιστες για μέταλ συγκρότημα των 80ς, σε ένα φοβερά γκρούβι συνολικό πλαίσιο. Θα τολμούσα να πω ότι στο ντεμπούτο τους αυτό έπαιξαν (εδώ κι εκεί) funk metal, χρόνια πριν την εμφάνιση στο προσκήνιο συγκροτημάτων όπως οι Living Colour, King’s X, Extreme και Last Crack! Και μπορεί να γνώρισαν άδοξο τέλος στην εποχή τους, επειδή σύμφωνα με το αφήγημα οι ανίδεοι καρεκλοκένταυροι της τότε μουσικής βιομηχανίας δεν ήξεραν λέει πώς να τους πλασάρουν στο κοινό (ΕΛΕΟΣ), ποτέ δεν είναι αργά όμως για την ανακάλυψη ενός εξαιρετικού συγκροτήματος, όπως ήταν για μένα, και από τις πιο συναρπαστικές που έχω κάνει τα τελευταία χρόνια, τολμώ να πω. Ακούστε ενδεικτικά αυτό και αυτό.
Κλείσιμο της αναπληρωματικής λίστας με επιστροφή σε πιο γνώριμα πράγματα, με τον δεύτερο δίσκο των πιο λατρεμένα άσχημων cross-dressers στην Ιστορία του metal. Το You Can’t Stop Rock ‘n’ Roll είναι για πολλούς το κορυφαίο άλμπουμ των Twisted Sister, άποψη την οποία κατανοώ ακούγοντάς το αλλά δεν τη συμμερίζομαι, κυρίως επειδή μου λείπουν λίγο οι στιγμές που θυμίζουν horror b-movies, απ’ αυτές που είχαν αρκετές και τα δύο άλμπουμ που το περικυκλώνουν χρονικά, και το Under the Blade που προηγήθηκε και το Stay Hungry που ακολουθεί και θα τα πούμε γι’ αυτό την επόμενη βδομάδα. Με άλλα λόγια εδώ οι Sister εστιάζουν αποκλειστικά στην αμιγώς fun πλευρά τους, κάτι που βέβαια ουδόλως ενοχλεί όταν υπάρχουν κομματάρες όπως Like a Knife in the Back, We’re Gonna Make It κ.ο.κ. Αυτό το συγκρότημα ανέκαθεν ήταν περισσότερο song-oriented παρά riff-oriented, ενώ σε γενικές γραμμές οι στουντιακές ηχογραφήσεις τους αδυνατούν να αποτυπώσουν την ένταση που τους χαρακτήριζε στις ζωντανές εμφανίσεις τους (όπως έχει διαπιστώσει όποιος έχει ακούσει το Live at Hammersmith), στοιχεία και τα δύο που κανονικά θα με χάλαγαν αλλά δεν βγάζω κιχ γιατί όταν ακούω τον Dee Snider να τραγουδάει (για ό,τι σκατά θέλει) δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο - από τις πιο χαρακτηριστικές μέταλ φωνές έβερ.
Ε) Finally, the top 5
NUMBER FIVE
Summary
– Χα, σας προλάβανε λέει.
– Μας προλάβανε;
– Ναι γεια. Πρώτο άλμπουμ σ’ αυτό το νέο στυλ κι έτσι.
– Αααα… Κατάλαβα. Λες για τους άλλους, ε; Που την κάνανε για SF με ελαφρά; Επειδή δεν τους σήκωνε λέει το κλίμα στο LA; Τα χρυσούλια μου;
– Χαχα μην τους κοροϊδεύεις ρε, αν θέλετε να φανείτε πιο bad-ass, κάντε το με έργα.
– Έργα θες ε; Ε πάρτα τα έργα.
– Ωχ ωχ, ποιος έσβησε τα φώτα ρε;
– There can be only One 
– Ρε σεις; Τι ορυμαγδός είναι αυτός στο Evil Has No Boundaries; Τι απίστευτη ριφάρα είναι αυτή στο Antichrist; Τι λύσσα είναι αυτή στο Black Magic; Τι πώρωση είναι αυτή που βγάζετε στο Tormentor;
– Καλά αυτά δεν είναι τίποτα, από δω και πέρα να δεις τι σου 'χουμε.
– Εντάξει καλά τα 'λεγες τελικά. Ποιο Σαν Φρανσίσκο τώρα… Εσείς είστε το thrash metal.
NUMBER FOUR
Summary
– Καλώς. Θα προσπαθήσω να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Το Deliver Us είναι ό,τι πιο επικολυρικό έχει φτιαχτεί ποτέ στο μέταλ (και αμφιβάλλω και αν θα ξεπεραστεί ποτέ). Τα κιθαριστικά θέματα/riffs/solos είναι ο τέλειος συνδυασμός μελαγχολίας και υμνικού feeling. Τα πλήκτρα έχουν ενσωματωθεί στις ενορχηστρώσεις καλύτερα από κάθε άλλη φορά σ’ αυτή τη μουσική. Ο Damien King με την κρυστάλλινη φωνή του όχι απλά ταιριάζει, είναι σαν να γεννήθηκε για να τραγουδήσει σ’ αυτό το συγκρότημα. Ο ντράμερ (oh hi Mark) παίζει όπως δεν έπαιξε ποτέ κανείς. Οι δε συνθέσεις, όλες, μία προς μία, φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Μόνο ένα τοσοδά παράπονο έχω: Για πρώτο άλμπουμ είναι λίιιιιγο σύντομο. Ήθελα κάνα-δυο κομμάτια παραπάνω. Βασικά ένα, μην είμαστε πλεονέκτες.
– Όχι, έχεις παρεξηγήσει. Δεν είναι πρώτο άλμπουμ.
– Έλα μου;
– Τι δεν κατάλαβες. Δεν είναι άλμπουμ. Έχουμε πει να προωθηθεί ως EP.
– WTF? EP με 6 κομμάτια και 28 λεπτά; Γιατί να το κάνετε αυτό;
– Ε, full-length σε αυτή τη διάρκεια; Πώς το βλέπεις;
– Κάτσε ρε, κάτσε. Μη βάλετε τέτοιο αυτογκόλ. Άλλο ένα κομμάτι και είναι και με τη βούλα κανονικό άλμπουμ. Για το θεό δηλαδή. Τόσες κομματάρες έχετε, να άκουγα χτες τα ντέμο σας. Winds of Thor, Soliloquy, Rainbow, City Walls of Troy… Έλα ρε δε γίνεται, όλο και κάποιο θα σε ψήνει να μπει, να μη θεωρείται EP, αμαρτία είναι.
– Χμμμ… Βασικά έχουμε και ένα καινούργιο, που λέει για μια κα Βικτώρια… Για άκου και πες.
– Ω ΘΕΟΙ 
Ορίστε ρε, αυτό είναι. Τώρα έχουμε αγγίξει την τελειότητα! Άρα το κλείνουμε; 7 κομμάτια, 34 λεπτά, το πρώτο άλμπουμ των Warlord;
– Μμμμμ όχι δεν ψήνομαι. Θα το αφήσουμε έτσι, EP.
– Μα… Μα…
– Άλλωστε το πλάνο για το πρώτο κανονικό άλμπουμ είναι ήδη έτοιμο. Άκου, θα σ’ αρέσει: Θα φέρουμε άλλον Damien King, περίπου 20 φορές λιγότερο ξεχωριστό και χαρισματικό απ’ αυτόν που έχουμε τώρα. Θα βάλουμε 4 κομμάτια ίδια με το EP, γιατί αυτό είναι πάντα καλή ιδέα. Και δεν θα το ηχογραφήσουμε ως τυπικό studio album, αυτά είναι βαρετά πράγματα. Θα είναι live album, αλλά χωρίς κοινό. Και θα βγάλουμε και μια βιντεοκασέτα που θα μας δείχνει να παίζουμε τον δίσκο! Τέλειο;
– ΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ 
– Δεν ακούω τίποτα. Είναι ολόσωστες κινήσεις, όλες. Θα δεις.
NUMBER THREE
Summary
– Ρε συ, σόρι που επιμένω, αλλά πρέπει να είμαι ειλικρινής, ακόμα δεν έχω καταλάβει τι παίχτηκε και έφυγες από τους Σάμπαθ.
– Έλα τέλος αυτή η ιστορία, ψάχνανε αφορμή, τη βρήκανε, πάμε παρακάτω τώρα.
– Αφού το θες… Για το νέο εγχείρημα έχεις μαζέψει πολύ δυνατή ομάδα βλέπω. Έχεις τους παλιόφιλους, Τζίμι, Βίνι… Επίσης αξίζεις συγχαρητήρια που είχες τα κάκαλα να φωνάξεις γυναίκα κιθαρίστρια. Αυτή την εποχή λίγοι θα το τολμούσαν.
– Τι σκατά λες ρε. Άντρας είναι.
– Και τον λένε Βίβιαν;
– Καλά, γελάς τώρα, αν ακούσεις όμως τι παίζει θα σου κοπεί το γελάκι. Μαχαίρι!
NUMBER TWO
Summary
– Κι άλλη μεταγραφή ρε;
– Γιατί, δε σ’ αρέσει ο νέους; Άκουσες το πρώτο κομμάτι; Πώς συστήνεται;
– Είναι σίγουρα ιδανικό για πρώτο performance, και επίσης θα τους ξεγελάσει όλους και θα νομίζουν για δεκαετίες ότι είναι καλύτερος από τον Μπερ.
– Εντάξει φτάνει με τους πρώην όμως. Ας εστιάσουμε στη μουσική. Ένα άγχος είχα, μη θεωρήσει ο κόσμος ότι είναι υπερβολικά αισθητό το downgrade σε σχέση με το προηγούμενο.
– What are you talking about. Καλύτερο είναι!
– Αλήθεια;
– Άκου που σου λέω ρε. Μπορεί τώρα να μην είναι έτσι το κλίμα, αλλά ο κλασικός δίσκος ο σωστός φαίνεται κυρίως από τα deep cuts του. Κάποτε θα το συνειδητοποιήσει και ο κόσμος. Θα το ακούει και θα λέει “ρε συ; Αυτό δεν έχει μόνο Trooper, Icarus, Eagles. Το Revelations το άκουσες; To Tame a Land; Still Life / Quest for Fire / Sun and Steel, γαμώ την πουτάνα μου μέσα;!”.
– Άρα επιτέλους πρωτιά;
– Εεεεεε σόρι μέιτ, πάλι σας τη φέρανε. Βλέπεις φέτος έχει και αυτό:
NUMBER ONE
Summary
– Έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι μ’ αυτά τα παραπλανητικά σας ε.
– Τι πρόβλημα έχεις πάλι.
– Εναρκτήριο κομμάτι Warlord και είναι έτσι;
– Ναι, γιατί; Είναι γνήσιο ροκενρόλ από μια γνήσια ροκενρόλ μπάντα όπως είμαστε άλλωστε.
– Oh for fuck’s sake… 
– Πού διαφωνείς δηλαδή!
– Πρόσεξέ με λίγο. Ανοίγετε μ’ αυτό το χαρωπό, ωραία; Μετά όμως μας πάτε στη Μεταλλική Βαλχάλα. Μας αποκαλύπτετε το Μυστικό του Ατσαλιού. Πετάτε το Γάντι στους εχθρούς του Μέταλ. Στάζετε Μίσος. Κάνετε summon τους Καβαλάρηδες της Αποκάλυψης. Δίνετε σήμα να αρχίσει Επέλαση για Εκδίκηση. Με νιώθεις τι σου λέω;
– Όχι, πού θες να καταλήξεις;
– Πρέπει να στο ζωγραφίσω δηλαδή; Δεν-είστε-ροκενρόλ-μπάντα. Δεν είστε ρε, τι να κάνουμε τώρα; Έχετε δώσει στον κόσμο το Δώρο του Επικού Μέταλ. Αυτό είναι η κλίση σας. Αυτό είναι το στοιχείο σας. Πότε θα το πάρετε χαμπάρι, την τρέλα μου μέσα;
– Μαλακίες. Μέταλ = Ροκενρόλ. Τα κομμάτια για μάχες, Βίκινγκς κλπ είναι για να πωρώνεται ο άλλος και να έρχεται στο σωστό mood για πάρτι με αλκοόλ και γκόμενες. Κάνω κάπου λάθος;
– I give up with you guys…
21 Likes
1983 → Year of the GOAT
Γι’ αυτό #monometal και, για πρώτη φορά, χόνοραμπλ μένσιονς (#sxedonmonometal)
Δεν θα κάνουν κανέναν σοφότερο βέβαια.
10. – 6.
10. METALLICA “Kill 'em All”
Ας είμαι ειλικρινής, υπάρχουν κάποια κομμάτια εδώ που πλέον δεν τα πολυπαλεύω. Αλλά: 1) είναι το ντεμπούτο του συγκροτήματος που όρισε την εφηβεία μου και 2) η τριπλέτα “Four Horsemen”/”Motorbreath”/”Phantom Lord” παραμένει ηδονική.
9. WARLORD “Deliver Us”
Αν και τους συγκεκριμένους κυρίους τους γνώρισα σε αρκετά μεγαλύτερη ηλικία από αυτή που θα έπρεπε, το ντεμπούτο EP θα μπορούσε οριακά να χτυπήσει πεντάδα αν είχε μια πιο γεμάτη/δυνατή παραγωγή. Παρολαυτά, “One by one; to the swords! To the guns!”.
8. BAUHAUS “Burning from the Inside”
Απόλυτα ταιριαστός τίτλος, όπως και το fragmented εξώφυλλο (ψήφος) για μια short-fused μπαντάρα που έκανε τόσα πολλά σε τόσα λίγα χρόνια.
7. SATAN “Court in the Act”
Ισχύει εν μέρει το ίδιο με τους WARLORD, με το “Court…” ήρθα σε επαφή σε προχωρημένη μουσική ηλικία, αυτό όμως δε σημαίνει πως δε μιλάμε για 100% Χεβι Μέταλ, το Παλιό, το Ορθόδοξο.
6. DIO “Holy Diver”
Γαμώτο κοντέ μύστη, είναι η πρώτη φορά στα «14 χρόνια» αυτού του νήματος, που «πληγώνομαι» αφήνοντας δίσκο εκτός πεντάδας. Το “Holy Diver” εκτός από διαστημική δισκάρα, είναι και άρρηκτα συνδεδεμένο με συγκεκριμένη περίοδο και άτομο της ζωής μου. Ας έχει, θα ρεφάρουμε του χρόνου.
5.
MANOWAR “Into Glory Ride”
Αν υπάρχει ένας δίσκος των γουνάκηδων που βρίσκω αψεγάδιαστο είναι αυτός. Κι ας έχει ένα από τα χειρότερα εξώφυλλα στην ιστορία, κι ας ξεκινάει με το “Warlord” που ΟΚ, δεν το λες και αριστούργημα, αλλά τέλος πάντων opener είναι, μια χαρά. Αφού ξεκαβλώνουν (με τον σωστό τρόπο) στα πρώτα τρία κομμάτια, σα να σκάνε πύρινες γλώσσες από τον ουρανό και ξαφνικά μπαίνουν σε μια άλλη διάσταση, παράγοντας ένα από τα τελειότερα 30λεπτα (“Gates of Valhalla → “March for Revenge”) που γνώρισε ποτέ το ιδίωμα.
4.
MANILLA ROAD “Crystal Logic”
Τι έχουμε εδώ; Ένας τύπος με ένρινη φωνή (δεν τη λες φωνάρα, αλλά έλα που σκαλώνει) και ξυραφένια riffs, πότε εμβατηριακά πότε ελεγειακά, πετάει τον ένα ύμνο μετά τον άλλο; Γιατί οι MANILLA, ενώ έβγαλαν σερί δισκάρες στη δεκαετία, ήταν κρυφό διαμάντι σε σχέση ας πούμε με την από πάνω μπάντα; Γιατί αναρωτιέμαι όλα αυτά και δεν ξαναβάζω το δίπολο “Veils of Negative Existence”/”Dreams of Eschaton” να παίξει; Και μόνο εγώ ακούω proto-american death metal στο εναρκτήριο riff του τελευταίου;
3.
IRON MAIDEN “Piece of Mind”
Απλά τα πράγματα, εδώ υπάρχει το κορυφαίο IM κομμάτι. To “Revelations” είναι η επιτομή της δημιουργικότητας του Μπρούσαρου και της αγάπης του για το Μέγα Θηρίον. Τέτοιες εναλλαγές, τέτοια φωνητικά γυρίσματα, τέτοιες στιχάρες (“She came to me with a serpent’s kiss; as the eye of the sun rose on her lips, moonlight catches silver tears that I cry” –ποιος να συγκριθεί μαζί σου!) εντός metal δεν πρέπει να είχε όχι γράψει αλλά ούτε καν σκεφτεί κάποιος εκείνη την εποχή. Και τα υπόλοιπα κομματάκια καλά είναι μωρέ, τι καλά δηλαδή, τρίκαλα τα περισσότερα! Τα ξαναλέμε το ’88 (όταν μετέτρεψαν το “Revelations” σε ολόκληρο δίσκο δηλαδή).
2.
MERCYFUL FATE “Melissa”
‘Αιντε άνθρωποι μου (ή δαίμονες ή ό,τι είστε δηλαδή). Ωραίο το EP, αλλά not there yet που λένε και στα χωριά. Ευτυχώς δεν άργησαν πολύ, να ‘σου η Melissa φέρουσα το πνεύμα της Lilith, με φίνετσα αλλά χωρίς να χαρίζεται πουθενά. Με ένα από τα πιο σφιχτοδεμένα κιθαριστικά δίδυμα που γνωρίσαμε ποτέ και μια εκστατική φωνή, το Βασίλειο των Σκιών έκανε με θόρυβο γνωστή την παρουσία του εντός του παραδοσιακού χέβι μέταλ (οι VENOM ήταν κάτι άλλο) και άλλαζε μια για πάντα το αισθητικό του τοπίο.
1.
SLAYER “Show No Mercy”
Συνεχίζοντας (και κλείνοντας) σατανικά λοιπόν, κι ενώ οι VENOM (τα είπαμε τις προηγούμενες εβδομάδες) έφεραν την laugh-at-your-christian-values ακραία αυθάδειά τους, αυτή η partying νοοτροπία (αν και καθόλου ασήμαντη από μόνη της) είχε όπως και να το κάνουμε ένα ταβάνι ως προς αυτά που μπορούσε να προσφέρει. Τι έλειπε από το υπό διαμόρφωση τότε ακραίο metal; Η απειλή. Μπορεί να την υπονόησαν σε μεγάλο βαθμό οι προηγηθέντες MF, αυτοί που την όρισαν ηχητικά όμως ήταν η μπάντα από την Καλιφόρνια. Τι είναι αυτή η «απειλή» λοιπόν; Ε, είναι αυτό trademark riff του Hanneman κατά βάση, που μουσικός δεν είμαι για να κάνω τεχνική ανάλυση, αλλά σίγουρα καταλαβαίνετε τι εννοώ. Αν όχι, βάλτε άλλη μία επανάληψη το “Black Magic”, πώς κάνει fade-in, πώς επιτίθεται η κιθάρα και πώς ξεστομίζει (σε ξεκάθαρα possessed κατάσταση) ο Araya τους στίχους. Μπορεί οι επόμενοι δίσκοι να έχουν σαφώς πιο προσωπικό ύφος, μπορεί να όρισαν υποϊδιώματα, η αχαλινωσιά αυτού εδώ όμως δεν ματαεμφανίστηκε ποτέ ξανά.
Ειδικές Καταστάσεις
-
Γιατί ρε άνθρωποι (SISTERS εσάς λέω) δεν ενώνατε σε έναν κανονικό δίσκο, τα τρία EPs που βγάλατε μέσα στη χρονιά; Τώρα θα είχατε στο ενεργητικό σας δύο δισκάρες αντί για μία.
-
Θα είμαι ειλικρινής, το πρώτο demo (που το κυκλοφόρησαν δυο φορές κιόλας!) των HELLHAMMER δεν ακούγεται. Το “Satanic Rites” βέβαια ακούγεται και βιώνεται κανονικότατα. Σε κάθε περίπτωση, σκάβοντας κανείς τις συγκεκριμένες κυκλοφορίες, βρίσκει πολλά από τα θαυμαστά που ξεπήδησαν κάποια χρόνια αργότερα.
-
Μια ακόμα τζούρα VENOM ποτέ δεν χάλασε κανέναν. Πόσο μάλλον όταν η τζούρα αυτή λέγεται “Die Hard”, δηλαδή ένα από τα κορυφαία κομμάτια τους γενικότερα. Ah, the lost art of seven inches…
-
Για το τέλος άφησα ένα full-length που ανήκει σε ιδίωμα με το οποίο γενικά έχουμε υπάρξει μακριά κι αγαπημένοι, αλλά εδώ οι MARILLION με το ντεμπούτο τους αποτελούν μια συγκινητική εξαίρεση. Δεν έχω προσδιορίσει τι ακριβώς είναι αυτό που διαχωρίζει τον συγκεκριμένο δίσκο από δεκάδες άλλους που θεωρούνται ορόσημα στον χώρο, ωστόσο εδώ υπάρχουν 6 κομμάτια που όχι απλά δεν με κουράζουν αλλά σε στιγμές δεν θέλω και να τελειώσουν.
27 Likes
Καταραμένο 1983, γιατί να είσαι τα απόνερα του '82 (άρα αυτόματα τέλεια χρονιά) plus το peak αμέτρητων ιστορικών μπαντών;
Πανδύσκολα ξανά τα πράγματα, αλλά πάμε από καρδιάς, οπότε πάμε ένα μιξ από δίσκους που πολυαναφέρθηκαν (δικαίως) και άλλους που ελπίζω απλά να ξεχάστηκαν και όχι να αγνοήθηκαν:P
1. Mercyful Fate - “Melissa”
Είπαμε, ο Βασιλιάς ανέβηκε στο θρόνο του. Έρχεται πρώτος στην κηδεία μας και φεύγει τελευταίος. Γεννήθηκε σε νεκροταφείο υπό το φως του φεγγαριού (το οποίο φεγγάρι και η κηδεία θα επανέλθουν δέκα χρόνια αργότερα…). Θα γίνω κουραστικός, αλλά ναι. Ξυπνάω κάθε μέρα και κάνω την προσευχή μου για να μην αθετήσω τον όρκο. Αλλά εδώ, αυτή που το κρανίο της στο μέλλον εκλάπη, με συνέπεια τελετές και ιστορίες, η Μελίσσα, θα ξεκαθαρίσει πως οι Mercyful Fate είναι η αισθητική, η ουσία, το θεμέλιο, η διορατικότητα του ακραίου ήχου. Γιατί, καλά οι δισολίες, οι εναλλαγές, τα τεχνικά φωνητικά, αλλά η ευελιξία και η διεύρυνση του ήχου, η επεκτατικότητα, η απόκοσμη ατμόσφαιρα, η ακρότητα, είναι, έτσι, ουσιοκρατικά, το ζουμί. Προσωπικότητα. Μεγαλείο. Είπαμε, το σοβαρό heavy metal κατέφθασε. Υποκλιθείτε, αλλιώς η κατάρα των Φαραώ θα σας στείλει στο βασίλειο των σκιών (που και εκεί κυβερνούν οι MF, κάντε υπομονή μέχρι τα '90s).
2. The Mob - “Let The Tribe Increase”
O μοναδικός δίσκος των The Mob δεν είναι ένα ακόμη σημαντικό άλμπουμ. Δεν είναι μια ιστορική κυκλοφορία ανάμεσα στις πολλές. Δεν είναι ένα επιδραστικό λιθαράκι στο οικοδόμημα της σκηνής και του ευρύτερου ιδιώματος. Δεν είναι ένας δίσκος με μερικές μνημειώδεις στιγμές και singles. Αυτό που πέτυχε ο τεράστιος Mark Wilson και η παρέα του είναι να δημιουργήσουν ένα από τα πιο ενδοσκοπικά, αυτοκριτικά, σαγηνευτικά έργα της κιθαριστικής μουσικής. Το “Let The Tribe Increase”, στη χειρότερη μέρα του, είναι ένας από τους καλύτερους (post-punk) δίσκους όλων των εποχών. Στην καλύτερη όμως, αυτή όπου θα το μελετήσεις, θα το αφήσεις να σκηνοθετήσει τις αναζητήσεις του μπροστά από τις αισθήσεις του, θα σε μετατρέψει. Δεν πετούν περιστέρια εδώ. Εκεί που θα σε μεταφέρει όμως, θα νιώσεις ον δημιουργικό, ονειροπόλο, ελεύθερο. Οι The Mob έφεραν το σκοτάδι γιατί κατείχαν τα σκήπτρα του φωτός με αυτό το αιώνιο αριστούργημα να ηχεί απαραίτητο μέχρι το πραγματικό τέλος της ιστορίας.
3. Manilla Road - “Crystal Logic”
Δίσκος χωρίς ούτε μια περιττή στιγμή. Άλμπουμ που καταφέρνει να πάρει αποτελεσματικά όσο τίποτα άλλο από όσα έχω ακούσει, τα '70s και να τα κάνει επικά, όχι με την έννοια της δόξας, της σφαγής, του αιματοκυλίσματος (αν θέλουμε τέτοια κάνουμε τελετές δεν σκοτώνουμε με δύναμη), αλλά από την άποψη της φαντασίας, του ονειρικού, της απόδρασης, της μεταφοράς, της σκόνης και της βίας της μάχης με έναν από τους καλύτερους κιθαριστικούς τόνους έβα, με φωνητικά που, μες την περιέργειά τους, δεν παραλείπουν να εκφράσουν την ατσαλοσύνη του fantasy literature των 60s-70s με τρόπο γλαφυρό, μαγευτικό, ανόθευτο. Μπαίνει το “Necropolis” και ανατριχιάζεις. Στην καταληκτική δυάδα τα παρατάς, αδυνατείς να συλλάβεις με το νου τι έκαναν. Οι MR εδώ πιάνουν τον θρόνο του επικού, μπορεί να κάθονται στη συνέχεια, αλλά τον κρατάνε σφιχτά για δεκαετίες (ναι). Θρόνο είπα; Χμ, όχι τυχαίο. Sold my soul to Manilla Road…
4. Rudimentary Peni - “Death Church”
Έπειτα από μια σειρά από επτάιντσα που τους ανέδειξαν σε ιδιάζουσα περίπτωση της σκηνής, οι λατρεμένοι Peni κυκλοφόρησαν το 1983 το κλασικό τους ντεμπούτο. Ο Blinko και η παρέα του αποστασιοποιήθηκαν ελαφρώς από τη συνομοταξία τους, χωρίς να αποταχθούν τις κοινές τους αξίες. Πάντρεψαν την ωμότητα και την ιδιοφυία της σκηνής με post-punk εσωστρέφεια και death rock σκοτάδι, ενώ ανά στιγμές έστρεφαν το φως του φεγγαριού τους πάνω σε αποκρυφιστικά avant-punk ηχοτοπία. Το “Death Church”, με το παρανοϊκό του εξώφυλλο, τους χορούς σκελετών που ήταν οι ρυθμικές δονήσεις των 21 συνθέσεων, τη στιχουργία που ήταν αδύνατο να αντιγραφεί παρά μόνο να επιδράσει, στέκει αυτόφωτο. Αποτελεί έως και σήμερα μια αραχνιασμένη δίοδο ετερόκλητου μουσικού κοινού σε μια ξεχωριστή αισθητική, όντας περίτρανο πειστήριο της υφολογικής και καλλιτεχνικής ένωσης διαφορών που είναι το anarcho-punk. Η συνέχεια, είχε τις δικές της ιδιαιτερότητες αλλά αυτά τα 33 λεπτά πιθανώς και να σου αλλάξουν την κοσμοθεωρία του τι εστί καλλιτεχνική ελευθερία.
- εξώφυλλο χρονιάς:
5. Antisect - “In Darkness There Is No Choice”
Το ντεμπούτο των Antisect αποτελεί τη διασταύρωση δύο κόσμων. Ξεπηδώντας μέσα από τις διδαχές των Crass και Conflict, εντάσσει στην ηχητική του παλέτα γενναίες δόσεις από πρώιμο metal, Discharge και Motorhead, συνδημιουργώντας αυτό που έμελλε να ονομασθεί ως crust punk. Ενώ οι Amebix βουτούσαν στις ατμόσφαιρες των Black Sabbath, των Killing Joke και του μυστικισμού, οι Λονδρέζοι έμειναν στρατευμένοι, ευθείς, χειμαρρώδεις και με μια ηχητική καταιγίδα έφτασαν και μέχρι το νο.4 των Indie Charts παρακαλώ. Ο συγκλονιστικός αυτός δίσκος, αποτελεί σημείο καμπής για ολόκληρη τη βρετανική σκηνή, παρατάσσει διπλά φωνητικά, ακανθώδη κιθαριστικά riffs με εμπρηστικό, συχνά ποιητικό στίχο, έντεχνα ιντερλούδια, ανεβάζοντας την αδρεναλίνη, φέρνοντας δάκρυα στα μάτια και παραδίδοντας μαθήματα σκεπτόμενης επαναστατικής, θορυβώδους μουσικής. Οι Antisect διαμαρτυρήθηκαν για το παρόν ενώ κοίταξαν το μέλλον του ιδιώματος στα μάτια, φέρνοντας το λίγο πιο κοντά. Οι Λονδρέζοι δεν ξεπέρασαν απλώς την εποχή τους αλλά συνέγραψαν τον πρόλογο της μετέπειτα ακραίας κιθαριστικής μουσικής με ένα διαχρονικό αριστούργημα. Αιώνιος μύθος και παράδοξο.
ψυχαναγκαστικό +5 που εύκολα ήταν το κανονικό τοπ5:
Summary
6. G.I.S.M. - “Detestation”
Ξεκινώντας την καταμέτρηση για το '83, το είχα σίγουρο πως οι G.I.S.M. θα έμπαιναν στην 5δα μου, αλλά με λύγισε το συναίσθημα για τους βρετανούς κάφρους, και έπαιξε θορυβώδης, ξυραφένια, κραστομάχη για το νο5. Με απογοητεύω. Αυτό που έκαναν εδώ οι Ιάπωνες άρχοντες της παράνοιας κάνει πλάκα σε όλο το metal/punk. Κιθάρες που έπαιξαν αδιανόητα πολυσυλλεκτικά, αρκεί να θες να σκάψεις, φωνητικά που δεν είχαν προηγούμενο με τον δύστροπο, διπολικό τους εφιάλτη, ηχητική άποψη που διαμόρφωσε μια ολόκληρη αισθητική και στάση. Το “Detestation” παραήταν μπροστά για την εποχή του, σπάζοντας μπουκάλια στα κεφάλια όσων θεωρούσαν το extreme metal ατσούμπαλο και πρωτόγονο τότε, βάζοντας με το ζόρι με μαύρα γράμματα το όνομά του στα θεμελιώδη κεφάλαια του ακραίου ήχου (και metal και punk). Κάθε αναδρομή σε αυτόν χωρίς σχόλιο για τους G.I.S.M., είναι παράλειψη. Πονάω που τους αφήνω εκτός.
7. Hellhammer - “Triumph Of Death”
Το προσέξατε το μηνυματάκι εκεί δίπλα από τη νεκροκεφαλή, στο δεξιό insert, έτσι; Αυτά που λέτε. Καλωσορίζουμε το Δυνάστη - Προφήτη, βάζουμε την κασέτα να παίξει πάλι στο κασετόφωνο ενώ γράφουμε αυτές τις σειρές, σκεφτόμαστε πως το “Triumph Of Death” είναι μια σύνθεση που μας χαρίστηκε ως ένδειξη λύπησης από τους θεούς της Αβύσσου, βλέπουμε κομμάτι “Reaper” και σκεφτόμαστε χμμμ, και ναι, το “Death Fiend” δεν ακούγεται αλλά είναι τέλειο, το “Satanic Rites” φαντάζει πιο ολοκληρωμένο αλλά έχουμε το '84 για να πούμε κάποια πράγματα, εδώ όμως, εδώ, εδώ. Οριακά έχω βουρκώσει, γιατί σκέφτομαι αυτό το ταξίδι, που θα με βρίσκει να τους καρφώνω σε λίστες μέχρι και το 2020, και αναρωτιέμαι, έκανε ποτέ μια μπάντα με τόσα λίγα, τόσα πολλά; Όχι. Αλλά, αυτό δεν έκαναν πάντοτε οι μετενσαρκώσεις αυτού του ανίερου, καταραμένου πνεύματος; Πολλά, με τόσα λίγα. Τόσα πολλά, που δεν είμαστε άξιοι.
8. Minor Threat - “Out Of Step”
Στο μοναδικό ολοκληρωμένο άλμπουμ της βραχύβιας πορείας των Minor Threat, κάθε τραγούδι του έμελλε να εντυπωθεί βαθιά στη συνείδηση όσων το βίωσαν. Οι ωριμότερες συνθέσεις ενός αυθάδους, μα ιδιαίτερα σκεπτόμενου σχήματος, συνθέτουν έναν δίσκο ευαγγέλιο για ολάκερο το hardcore. Οι στίχοι και οι ερμηνείες του Ian MacKaye, αν και κλέβουν την παράσταση, δεν επισκιάζουν τον ποικιλόμορφο κιθαριστικό χείμαρρο των Preslar και Baker. Η σκηνή της Ουάσινγκτον, το straight edge, η youth crew κουλτούρα, και η αισθητική του εναλλακτικού rock ήχου, δεν θα ήταν αυτά που αντιλαμβανόμαστε σήμερα δίχως το “Out Of Step”. Μαζί με το προ διετίας, ομώνυμο EP, οι Minor Threat άφησαν μια δυσθεώρητη κληρονομιά, της οποίας η πραγματική αξία, σε μια εποχή που τόσο ο ήχος όσο και η περιρρέουσα στάση και άποψή του σχήματος, εμπνέουν ακόμη εκατοντάδες απογόνους ετησίως, είναι ανυπολόγιστη. Που να αναφερθώ στους Fugazi και τα μετέπειτα πεπραγμένα του MacKaye, ε.
9. Subhumans - “The Day The Country Died”
Ξεκινά ο δίσκος με το “All Gone Dead” και ακούγονται οι πρώτοι στίχοι από το λαρύγγι του εμβληματικού Dick Lucas. Ανατριχιάζεις, γιατί ξέρεις πως αναμένεσαι για 36 λεπτά να βρεθείς αντιμέτωπος/η με ένα επαναστατικό, δυστοπικό ντελίριο. Οι Subhumans με τον κλασικό αυτό δίσκο δεν άφησαν περιθώρια. Συνδύασαν τη μουσικότητα του βρετανικού punk rock, με hardcore υπόνοιες, επέδειξαν πλήθος μνημονικών ρυθμικών ξεσπασμάτων και leads και σε δεκαέξι συνθέσεις παρέδωσαν ένα από τα πιο συνειδητοποιημένα μανιφέστα που έχει βγάλει το ιδίωμα. Οργή, στόχευση, οργουελλικοί στίχοι και πολύπλευρες θεματικές. Δεν υπάρχουν πολλοί punk δίσκοι οι οποίοι μπορούν να περηφανεύονται πως δεν υστερούν πουθενά. Πως είναι άρτιοι, πλήρεις νοήματος και ιδεών, έμπνευσης και εκτελεστικής δεινότητας, που μπορούν να σταθούν, ή και να αναδειχθούν νικητές, σε κάθε σύγκριση, σε κάθε συζήτηση. Οι Subhumans με το “The Day The Country Died” παρέδωσαν το απόλυτο anarcho-punk άλμπουμ, σκοτώνοντας και τον Mickey Mouse στην πορεία, γιατί ήξεραν.
10. Iron Maiden - “Piece Of Mind”
Στο μυαλό μου, ο δεύτερος καλύτερος δίσκος της μπάντας, και ο τρίτος πιο αγαπημένος μου. Θεωρώ πως μαζί με CF & Manilla Road circa 1985, το “Piece Of Mind” έχει τον καλύτερο κιθαριστικό τόνο που έχω ακούσει στο ιδίωμα. Έχει επίσης το “Revelations”. Όσα είπε ο @ChrisP με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο. Μπορείς να ακούσεις την προσωπική δισκογραφία του Dickinson χωρίς να σκέφτεσαι το κομμάτι αυτό; Έχει και trooper, το καταλάβαμε, έχει παίξει 666666 φορές μέχρι τώρα. Έχει όμως, εκεί στη δεύτερη πλευρά, στις σκιές της εντυπωσιακής και άφθαρτης πρώτης, τα μυστικά του αθλήματος, του επικού, του carpe diem, έχει κάτι διαφορετικό. Σε ένα παράλληλο σύμπαν, θα ήθελα τους IM να εξερευνούν αυτή την πορεία, πιστεύω θα τους έφτανε σε επικά και μεγαλοπρεπή σημεία δίχως προηγούμενο. Σε αυτό που ζούμε, αποφάσισαν να αφήσουν το θράσος και την αφέλειά τους να τους πάει όπου ήθελαν δίχως φόβο, να κατακτήσουν άγνωστα εδάφη. Το “Piece of Mind” είναι μνημειώδες.
αμένσιοτα: Dio, Conflict, Chaos U.K., Amebix, Omega Tribe, Wipers, Slayer, Metsolica, Satan, Bad Brains, Exciter, New Order, Bauhaus, Negative Approach, GBH, The Partisans, Varukers
27 Likes