Ελα, tell us about it please. Δωσε μας τα φωτα σου (και τα 
που εφυγαν απο την τσεπη μου πλιζ).
1 Like
Manilla Road - Crystal Logic : Οι Manilla Road είναι από εκείνα τα ελάχιστα συγκροτήματα του επικού χώρου που έχουν την ηλικία και τις καταβολές ώστε να μην ομπρελιάζονται από τους Manowar ή τους Maiden. Ακούγοντας το προσεκτικά δε μου κάνει καθόλου εντύπωση που ο Fenriz τον παίζει με την πάρτυ τους εδώ και δεκαπέντε χρόνια, λίγο το πριμαριστό ξύσιμο στην κιθάρα, λίγο το σχεδόν Doom / Death του Dreams Of Eschaton(όπως πολύ σωστά επισήμανε ο Chrisp παραπάνω), λίγο τα ιδιόρυθμα φωνητικά του Shelton(λατρεία ακόμα και αν η μύτη του τραγουδάει περισσότερο και από αυτή του Mustaine) δεν το λες και το πιο Light πράγμα που κυκλοφορούσε εκεί έξω και καθόλου τυχαίο που και οι ίδιοι καφρέψαν τον ήχο τους μεταγενέστερα. Με εξαίρεση τη φιλεριά Feeling free again έχουμε 7 ύμνους αρχέγονου επικού metal ταξίδι στα σκοτεινά μπουντρούμια και της ερήμους του του Robert Howard με αποκορύφωμα το καρακλάσικ Necropolis, ομώνυμο, Veils Of Negative Existence και το έπος Dreams Of Eschaton.
Satan - Court In The Act : Το πόσο διαφορετικός γρήγορα μεταλλάσεται ο σκληρός ήχος από χρονιά σε χρονιά εκείνα τα χρόνια φαίνεται από δίσκους σαν αυτόν εδώ. Στη λίστα της προηγούμενης χρονιάς έγραψα ολόκληρο κατεβατό για το πως οι Raven προσπαθούν να γίνουν όσο πιο ακραίοι γίνεται με τον Old school τρόπο τσιτώνοντας όσο μπορούν τα hard rock υλικά τους και μια χρονιά μετά από εκείνο το δίσκο έχουμε αυτό. Δεν έχουμε αλλάξει καν το μουσικό Genre, δε μιλάμε για τα πρώτα ντεμπούτα του Thrash από Slayer ή metallica ή για πρωτο speed - thrash απόπειρες όπως αυτή των Exciter αλλά για ένα δίσκο κλασικού heavy metal και ήδη μιλάμε για άλλους κόσμους(όπως και σε άλλα παραδείγματα μέσα σε αυτή τη χρονιά όπως τα ντεμπόύτα Savatage και Queensryche) αφού από τον κόσμο των Priest και των Accept κοντεύουμε να φτάσουμε στον κόσμο των Testament και των Sanctuary.
Slayer - Show No Mercy : Θέμα χρόνου ήταν μέχρι να πάει παραπέρα αυτός ο ήχος και έγινε μέσα σε αυτή τη χρονιά. Από τη μια οι Metallica με το Kill Em All του δίνουν ένα αρχικό πουσάρισμα και από την άλλη οι Slayer του αλλάζουν τον αδόξαστο(Υπάρχουν και οι Hellhammer βέβαια οι οποίοι δεν ήταν μέσα στις εξελλίξεις αλλά μπροστά από αυτές και αντί για ένα ιδίωμα φρόντιζαν να φτιάξουν όλο τον ακραίο ήχο). H μελωδία των Maiden μέσα από Evil φίλτρο, το ξυράφι των Priest, η βρωμιά και η σατανίλα των Venom είναι τα βασικά υλικά του ντεμπούτου καθώς και η καθολική αφαίρεση της οποιαδήποτε υπόνοιας χαβαλέ. Όλα τα στοιχεία που τους έκαναν τιτάνες υπάρχουν εδώ, οι 500 λέξεις το λεπτό του Araya(και ας είναι καραάγουρη η φωνή του), οι ταχύτητες και το δίδυμο των Hanneman / King, ο βομβαρδισμός του Lombardo, τα αρχοντικά κοψίματα με την ατμόσφαιρα σαν να κατεβαίνει σιγά σιγά ο ουρανός για να σε πλακώσει και όλα αυτά με την ορμή και τον αυθορμητισμό της νιότης. Προσωπικά αγαπημένα Evil Has No Boundaries, The Antichrist, Tormentor και Black Magic
Manowar - Into Glory Ride : Σε αυτό το δίσκο και τον επόμενο οι Manowar κάναν ότι μπορούσαν για να είναι όσο πιο δυνατόν συνεπείς γίνεται, 7 τραγούδια είναι πόσο περιθώριο έχεις για να τα κάνεις μαντάρα; Επειδή Manowar αφού είπαν να απαντήσουν νωρίς νωρίς για να μην έχεις την αγωνία του πότε θα γίνει αλλά επειδή είναι και προβοκάτορες είπαν να σε δουλέψουν και λίγο με τον τίτλο με ένα καρμπινάτο Warlord για να φαντασιώνεσαι πεδία μάχης, σπαθιά και κόναν. Χωρίς να είναι και ότι χειρότερο έχει βγει ποτέ απλά σκιπάρουμε. Από εκεί και πέρα ο δίσκος είναι μια επική τελειότητα σε μια χρονιά που έβγαλε κάποιες από τις κορυφαίες δουλειές του επικού ήχου. Να βγάλω από στην άκρη ένα technicality, Τι τελειότητα είναι αυτός ο ήχος στα Drums και τι παίζει ο Colombus; Δεν είμαι το άτομο που θα απομνημονεύσει θέματα στα Drums(ποιο πολύ θα μου χτυπήσει στο αυτι αν αυτό που ακούσω είναι τόσο παράταιρο ή αδύναμο που να πηδάει το αποτέλεσμα) αλλά εδώ κάθε σκάσιμο χτυπάει μέσα μου σα σφυριά. Από τα κοψίματα στην κάθε ολοκλήρωση του Riff του Secret Of Steel, στα εμβατήρια του Gates Of Valhalla μέχρι τους καλπασμούς και τα γυρίσματα του Revelation καρφώνονται όλα σαν ταβανόπροκα στο μυαλό. Ο Adams τη στιγμή που θα τον ακούς είναι απλά ο καλύτερος τραγουδιστής του πλάνήτη(άμα περάσει κάνα μισάωρο ησυχίας ανοίγεις και σε εναλλακτικές προτάσεις), τις κραυγές που βγάζει στα Gates Of Valhall και hatred δε μπορεί να τις βγάλει κανείς άλλος. Όλος ο επικός μέταλ ήχος είναι μέσα σε αυτό το δίσκο, το είχαν κάνει ήδη εμφανές με τα 2 τελευταία τραγούδια του battle Hymns αλλά εδώ είπαν να το τονίσουν ακόμα περισσότερο. Ακόμα και το Gloves Of Metal που θεωρητικά είναι από τα αυτοαναφορικά τραγούδια τους εύκολα εντάσσεται στο επικό τους σύμπαν. προσωπικά αγαπημένα Gates Of Valhala και Revelation.
Iron Maiden - Piece of Mind : Το Piece Of Mind για πολύ καιρό ήταν ο αγαπημένος μου δίσκος των Maiden και ταυτόχρονα αυτός που μπορούσα να ακούσω λιγότερο εύκολα σε Casual επίπεδο. Μπορεί να φταίει η παραγωγή του που είναι σαφέστατα πιο θαμπή από του προκατόχου του αλλά και από του διαδόχου του ή τα τραγούδια που δεν είναι τόσο γηπεδικά όσο συνήθως ή η ατμόσφαιρα του που είναι πιο σκοτεινή και μυσταγωγική απότι είχαμε δει μέχρι τότε. Κλασικό δείγμα αυτής της ιδιαίτερης ταυτότητας του είναι το άνοιγμα με το Where Eagles Dare που σε αντίθεση με το μικρό, γρήγορο και επιθετικό τραγούδι που συνήθιζαν σαν Opener εδώ έχουμε ένα σύνθετο έπος με ατμοσφαιρικό break στη μέση του. Ναι υπάρχει και το Trooper που 40 χρόνια τώρα παραμένει το τραγούδι που δεν πρόκειται να βγεί από Setlist αλλά η ταυτότητα του δίσκου πιο πολύ αποτυπώνεται σε Revelations και Still Life παρά σε αυτό. Ακόμα και τα πιο Straight τραγούδια τους είναι πολύ πιο δυσκολοχώνευτα από το Run to the hills ή το Wrathchild πχ. Οι σπόροι του Seventh Son είναι ήδη μέσα σε αυτό το δίσκο. Η ταυτότητα του συγκροτήματος παραμένει η ίδια αλλά η φάση του είναι πολύ διαφορετική. Η αλητεία κάνει στην άκρη για να επέλθει η ωρίμανση και από τις αστικές αναζητήσεις η μπάντα πάει σε όπου την οδηγεί το φαντασιακό της και εδώ είναι που φαίνεται και 100% η μεταμόρφωση τους μέσα από τη συμβολή του Bruce Dickinson.
Honorable Mentions
Warlord - Deliver Us : Είχα περάσει πάνω από δεκαετία της μουσικής μου ζωής υποστηρίζοντας ότι αυτός ο δίσκος είναι υπερεκτιμημένος όπως και το ίδιο το συγκρότημα γενικότερα(λογικό καθώς μέχρι να τους ξαναβάλει μπρος μιλούσαμε για αυτό τον ένα δίσκο και 2-3 τραγούδια στο Cannons). Ο χρόνος με διέψευσε εκτιμώντας αναδρομικά τη μαγεία και τη μοναδικότητα της κιθάρας του Bill Tsamis. Επίσης αναδρομικά όταν έχεις δώσει το Riff του Dark Are The Veils Of Death δε μπορείς να μην είσαι παρά κορυφαίος.
Queensryche - Queensryche : Ακόμα και αυτό το EP να υπήρχε οι Queensryche θα ήταν σημαντικοί. Τα τελευταία πολλα χρόνια έχω αναθεωρήσει πολλά όσον αφορά την “έξυπνη” πλευρά των Queensryche(βοήθησε ο ίδιος ο Tate σε αυτό) με αποτέλεσμα να πέσει πολύ μέσα μου αλλά από την άλλη ανέβηκε πάρα πολύ η εκτίμηση μου στην πιο κλασσική τους πλευρά(η οποία είναι παραδόξως πολύ πιο έξυπνη από ότι της λογίζουν).
Mercyful Fate - Melissa : Ξέρω ότι θα είμαι ο περίεργος της παρέας αλλά ενώ σε King Diamond αγαπάω τα πάντα εκτός από τον ίδιο τον King Diamond. Ευτυχώς που σε Mercyful Fate δε συμβαίνει το ίδιο. Οι Venom δώσαν τη βρωμιά και τη σατανίλα, οι Slayer την επιθετικότητα, οι Hellhammer την ασχήμια και οι Mercyful Fate την Occultίλα.
Savatage - Sirens : Οι Savatage για μένα είναι το καλύτερο συγκρότημα του σύμπαντος και αν το δεύτερο μισό του δίσκου ήταν σαν το πρώτο τότε θα πήγαινε 5άδα. Αν On The Run, Twisted Little Sister και Out In The Streets είχαν στη θέση τους τις 3 κομματάρες του Dungeons Are Calling EP(Ομώνυμο, City Beneath The Surface και By the Grace Of The Witch) θα είχαμε καρφωτό δεκάρι.
Dio - Holy Diver : Μια από τις μεγαλύτερες πολυτέλειες της χρονιάς αυτής είναι και η δυνατότητα να έχω εκτός 5άδας αυτό το δίσκο. Προφανώς και δεν υπάρχει τίποτα στραβό σε αυτό το δίσκο, στα σίγουρα η καλύτερη σόλο δουλειά του με διαφορά και έχει επιρρεάσει πολλά αγαπημένα πράγματα μου(το μεγαλύτερο μέρος του US Power βασικά). Δε θα με κουράσει ποτέ και για κανένα λόγο και δεν υπάρχει περίπτωση να μην ανατριχιάσω όσες φορές και να ακούσω Don’t Talk to Strangers και ομώνυμο.
19 Likes
“Για το καλο” που λεει ο λογος. Πηρα 2 ωραια πραγματακια 15 ευρω. Αλλα σε βινυλιο γενικα ειδα να εχουν ξεφυγει. Ειδικα σε σφραγισμενα, οκ, κατι 30αρια τα πετανε για πλακα. Κ δεν εψαξα τα παντα, ισως να υπηρχαν και πιο νορμαλ πωλητες. Καπου εχει χαθει η μπαλα. Γενικα, 2nd hand κ αγιος ο θεος.
2 Likes
το οτι εχουν ποσταριστει δυο τρια πανεμορφα εξωφυλλα και στο τελος θα βγει το War με ξεπερναει πραγματικα. Το γκουγκλαρα κιολας μηπως χανω καποιο στορυ απο πισω αλλα δεν.
Και σε αλλες χρονιες ενιωθα οτι για καποια που ψηφιστηκαν δεν θα ριχνατε δευτερη ματια αν δεν ειχαν βγει απο μπαντες κραχτες αλλα με τους U2 δεν το περιμενα
5 Likes
Για εμένα μια χαρά είναι το War αν βγει. Α μη τι άλλο είναι αρκετά iconic που υπερισχύει του όμορφου. Από βδομάδα προβλέπω επιστροφή σε Εddie καταστάσεις…
1 Like
1983
And So it Begins…
Μέσα από τα βάθη του Underground αρχίζει να κοχλάζει το καζάνι του αληθινά Ακραίου Ήχου…
Συγκεκριμένα το 1983 αποτελεί τόσο κάθετο Σημείο Τομής (όπως κ τα 85 κ 88), ώστε να μου έχει περασει απο το μυαλό, οταν ξεκίνησε όλο αυτό το εγχείρημα, να περιμενω το τοπικ να φτάσει ως εδώ προτού συμμετάσχω.
Φυσικά κ χαίρομαι που τελικά δεν το έκανα, γιατί θα εχανα την επανεξοικειωση με παλιες αγαπημένες μουσικές, οπως κ την ανακαλυψη σπουδαίων δίσκων, ωστόσο το point μου είναι ότι η Τομή που γίνεται εδώ είναι τοσο καθοριστική ώστε να φαντάζει ως Αφετηρία πολλων πραγμάτων.
Οι πενταδες μου από δω κ περα, δεν αφορουν απλώς αγαπημένους/ κορυφαίους δίσκους, αλλά κυκλοφοριες που αντιπροσωπεύουν τη μουσικη μου κοσμοθεαση ενεργά
(κοινως: ξεκινά το Extreme Metal),
ενω,ταυτόχρονα, κ σε πιο γενικό μουσικολογικο πλαίσιο, οι εξελίξεις παραγουν σχήματα κ δίσκους που στέκουν ως σημεία αναφοράς κ σε ακροατές με πολυ πιο σύγχρονα ακούσματα.
Από τη μια έχουμε την επίσημη εκκίνηση του Thrash, η οποία δεν αφορά φυσικά μόνο τον ακραίο ήχο κ την επιρροή που άσκησε σ αυτόν, αλλά σύσσωμο το Heavy Metal, καθώς επαναπροσδιορισε σε μεγάλο βαθμο το πως το αντιλαμβανόμαστε έκτοτε (ειδικά σε τομείς ηχου, παιξιματος, ταχυτήτων, φωνητικών κλπ.)
Απο την άλλη, έχουμε την αρχή της Μεγάλης Έκρηξης…
Το σκοτάδι βαθαίνει, οι Επικλήσεις σοβαρευουν κ το Δόγμα του θανάτου έρχεται, φέρνοντας μαζί του μια αληθινά ολοκληρωμένη Αντι-Μουσική Στάση κ Θέση.
Heavy Metal
Tο κλασικό, παραδοσιακο Heavy Metal κυριαρχεί κ αρχίζει να απλωνει/αναπτύσσει τις προεκτάσεις του συνεχίζοντας να παραγει κάποια κλασικά έργα του είδους, τα οποία θα δώσουν το πατημα ώστε να μιλάμε για χρυσή εποχή του είδους, όταν αναφερομαστε στα 80ς.
ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ
Iron Maiden - Piece of Mind
Είχα γράψει κ παλιότερα, κάπου στο φόρουμ, ότι αν το Number of the Beast ειναι το The New Hope του Heavy Metal, τότε το Piece of Mind ειναι το αντίστοιχο Empire Strikes Back.
Εδώ ολοκληρωνεται το κλασικό line up, επεκτείνεται το μουσικό όραμα του Harris, αρχίζει να ξεδιπλώνει τις συνθετικες κ στιχουργικες του αρετές ο Dickinson (πολυ ωραια τα είπαν οι συμφορουμιτες πιο πανω για την κρυπτικη ελεγεία του Revelations), κ η Maiden Αυτοκρατορία μόλις που εχει ξεκινησει την εφορμηση.
Dio - Holy Diver
Οχι η κορυφαία στιγμή της συνολικής καριέρας του Dio, αλλά ίσως η πιο αντιπροσωπευτικη.
Αγέραστες συνθέσεις, όπως κ η Φωνή που τις ανέδειξε.
Ozzy Osbourne - Bark At The Moon
Καταδικασμενο να βρίσκεται κάτω από την σκιά των δυο δίσκων με τον Randy, ωστόσο, για μένα στέκεται επάξια δίπλα τους.
(Ναι, τόσο καλό το θεωρώ).
Motorhead - Another Perfect Day
Από τους πιο ιδιαίτερους κ ευμνημονευτους δίσκους της μπανταρας.
Thin Lizzy - Thunder and Lightning
Ο τελευταίος δίσκος της θρυλικής αυτής μπάντας δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα διαμαντάκι εμπνευσμενου μελωδικου metal του καιρου του.
Στο ευρύτερο rock πεδίο, το 1983 πρωταγωνιστησαν, αναμεσα σε αλλες, πεντε κυκλοφορίες τόσο κλασικές κ αγαπημενες που κερδίζουν Honorable Mentions ακόμα κ από μένα τον ακραιομεταλλα:
New Order - Power, Corruption & Lies
U2 - War
R.E.M. - Murmur
Violent Femmes- Violent Femmes
The Police - Synchronicity
Για την πιο Hardcore/Punk/Crossover/noise/crust/indy πλευρά των πραγμάτων, ειπώθηκαν ήδη πολυ ενδιαφέροντα πραγματάκια από άλλους users, οπότε απλά θα μνημονευσω τρεις ιδιαίτερες, κρίσιμες, κ κυρίως αγαπημένες κυκλοφορίες του χώρου:
Swans - Filth
Η ηχητικη Κοσμογονία του Gira ειναι ηδη εδώ συμβάλλοντας καίρια στην διαμόρφωση της εννοιας “ακραίος ήχος”.
Minor Threat - Out of Step
Σεβασμό στον εμβληματικο γκουρου της αυθεντικα straight edge στάσης (κ ψυχάρα) Ian MacKaye.
Μαζί με τα δυο Eps που είχαν προηγηθει, στο Out of Step οι Minor Threat ολοκληρώνουν την δική τους προταση στο Hardcore Punk (που προσωπικα, ένιωθα παντα να με αφορά περισσότερο από την αντίστοιχη των άλλων δυο μεγάλων αμερικανικων σχηματων της εποχής- Bad Brains κ Black Flag), κ γράφουν ιστορία.
Suicidal Tendencies - Suicidal Tendencies
Τα εγκαίνια του crossover κ της φρεσκιας του προσέγγισης στη σκηνή της εποχής.
Προτού περάσω (επιτέλους) στην τελική μου δεκάδα, υπενθυμίζω πως για τα τραγούδια του Into Glory Ride κ την ολοκλήρωση του πρωτου συνθετικού κυκλου των Manowar κατέθεσα ήδη προσφατη σεντοναρα, οποτε δεν θα πω κάτι άλλο εδω.
Ουτε για Savatage, οι οποίοι το 83 ξεκίνησαν τον πρωτο δικο τους συνθετικό κυκλο, θα πω κάτι ακομα, περιμένοντας να ολοκληρωθεί την επόμενη χρονιά με το λατρεμένο τους EP.
Οποτε, there you go:
Top 10
10. Exciter - Heavy Metal Maniac
Το ντεμπούτο των Καναδών αποτελεί έναν από εκείνους τους κρίσιμους δίσκους όπου βλέπουμε (κ κυρίως ακούμε) την μετατροπή του κλασικού Heavy Metal σε κάτι πιο ακραίο κ ασυμβίβαστο, μέσα από τα πλέον αρχέγονα στοιχεία του ιδιώματος.
9. Misfits - Earth A.D./Wolfs Blood
Devilocks κ darlings που ψοφολογανε.
Θρυλικη μπαντα ουτως ή άλλως, αλλα, για μένα, το Horror Punk τους ποτέ άλλοτε δεν ακουστηκε τοσο απολαυστικό, όσο εδώ.
8. Amebix - No Sanctuary
Μαζί με τις δυο κομματαρες του Winter, νωρίτερα μέσα στη χρονιά, κ με το Who’s the Enemy του ακριβώς προηγουμενου έτους, στο No Sanctuary η σπουδαία (κ αγαπημένη) ιδιαίτερη αυτη μπανταρα, κλείνει τον πρωτο της συνθετικό κυκλο, κ το crust ξεκινά την επική του πορεία μέσα από τα εγκατα του underground (κ τις ομιχλωδεις post apocalyptic εμπνευσεις του Miller).
7. Warlord - Deliver us from Evil
Mια ιδιαίτερη κ σημαντική κυκλοφορια πρώιμου αμερικανικου metal με πραγματικα απίστευτη ατμόσφαιρα κ μελωδίες.
Έχουν ειπωθεί ηδη πολλα απο πολλους, οπότε δεν έχει νόημα να προσθεσω κάτι.
40 χρόνια μετά, παραμενει συγκινητικό κ αξεπέραστο.
6. Queensryche - Queen of the Ryche
Η μαγική, εμπνευσμενη αρχή όχι μόνο των Queensryche, αλλά κ του US Power Metal.
Αν κ EP, σημαντικότατο.
(το ειχα, παλια, σε μια συλλογουλα μαζί με το Arrival demo των Lethal, κ οποτε το άκουγα σκεφτόμουν πως αν γινόταν να κυκλοφορησουν όντως αυτές οι δυο δουλειες μαζί, θα μιλουσαμε για το κορυφαιο split του αμερικανικού power metal).
Και η Τελική Πεντάδα:
5. Metallica - Kill em All
Εδώ λοιπόν ξεκινά το φαινόμενο Metallica. Κ μαζί του όλος ο σύγχρονος σκληρος ήχος.
There I said it.
Αυτή θεωρώ ότι είναι η μεγαλύτερη δική τους συνεισφορά στον χώρο (μαζί με ένα τσουρμο παραπάνω-απο-ιστορικες κομματαρες).
Οι Maiden οδήγησαν το κλασικό, παραδοσιακο Heavy Metal στην ολοκλήρωσή του, χαρίζοντας στον κόσμο την κλασική Maiden μελωδία.
Οι Metallica, παίρνοντας (απόλυτα ενσυνειδητα, ακομα κι από κείνα τα πρωτα χρονια) την σκυτάλη, απο κείνο το σημείο κ περα, χτίζουν τον Metallica ηχο κ παίξιμο, οριοθετωντας το metal με τρόπους που παραμένουν επικαιροι μέχρι κ σημερα,
κ επιφέροντας μια τεράστια τομή στην σχεδόν γραμμική πορεια ενος μουσικου ρευματος που έως τότε φάνταζε ως συνέχεια κ εξέλιξη του κλασικού Hard Rock
(ναι, οι ρωγμές είχαν εμφανιστεί ηδη από τους Venom, αλλά η στόχευση των Metallica ήταν εξαρχής το overground, κ το όραμά τους ήταν, απο την αφετηρία του, απαλλαγμένο από σατανικές ή οποιουδήποτε άλλου είδους ακραίες συνδηλώσεις ρήξης).
Όσον αφορά στο ίδιο το Kill em All, βρίσκουμε εδώ, μέσα σε όλη του την νεανική, ανεξέλεγκτη ενέργεια κ έμπνευση, αυτόν τον περιβοητο Metallica Ήχο να κοχλαζει, σε πρωτολεια, ακόμα, μορφη. Αλλά είναι ήδη εδω. Το παιξιμο, η ενταση, τα RIFFS.
Ναι, οκ, δανεισμένα, άγουρα κ δεν ξέρω κ γω τι. Η αλήθεια είναι ότι την μεταδοτικοτητα των τραγουδιών του συγκεκριμένου ντεμπουτου δεν την συναντάμε κ τόσο συχνά.
Προσωπικά, δεν τον θεωρώ τόσο σπουδαίο ως thrash δίσκο (παρόλη την ιστορικη του αξία).
Για την ακρίβεια, δεν τον θεωρώ καν τον κορυφαίο thrash δίσκο της χρονιάς του.
Ωστόσο, τον θεωρώ έναν πολυ πολυ σπουδαίο δίσκο για το metal κ (θα το ξαναγραψω) ουσιαστικη απαρχή για τον συγχρονο σκληρό ήχο στο σύνολο του.
4. Manilla Road - Crystal Logic
Την ίδια χρονιά, λοιπόν, που οι Manowar ολοκληρώνουν την πρωτη τους εκστρατεία οριοθέτησης του Επικου Metal, μέσα από τα βάθη του underground ο Shelton με την ηρωική του μπάντα κ την τόσο μα τόσο ιδιαίτερη χροιά στα φωνητικά του, παραθέτει ένα από τα πιο συγκινητικα κρυφά διαμάντια που ανέδειξε αυτός ο ήχος, εμπνέοντας πολλα μεταγενέστερα σχήματα (παρολο που την δική τους μουσική ταυτότητα κ αντίληψη περι επικου ήχου δεν μπόρεσε να την μιμηθεί κ να την αναπαράγει ποτε κανείς).
Κ ναι, μέσα από όλη του την θαμπη μυσταγωγια, το Crystal Logic ειναι, στην ουσία του, πέρα από επικό, κ αυθεντικα ακραίο σε πολλα σημεία του (κ οχι μονο για τα δεδομένα της εποχής του).
Αλμπουμαρα αλώβητη από τον χρόνο, σαν κρυμμένη Νεκρόπολη…
3. Mercyful Fate - Melissa
Έχουν γραφτεί ήδη πολλα, κ για την ποιότητα του συγκεκριμένου δίσκου, κ για τα love/hate Εμβληματικα φωνητικά του Πρωταγωνιστη του, κ για την λάμψη ενός από το πιο σπουδαία (κ οχι τόσο αναγνωρισμενο όσο θα τους άρμοζε) κιθαριστικα δίδυμα του Metal στο σύνολό του.
Εγώ το μόνο που θα προσθεσω ειναι πως σ αυτο το ντεμπούτο, περισσότερο απ ότι σε οποιαδήποτε άλλη δισκαρα κι αν κυκλοφόρησαν (περισσοτερο ακόμα κι από το αμέσως επομενο εξίσου μνημειώδες album), έχουμε ένα εργο που, όσο παραδοσιακα Heavy Metal υλικά κι αν (μοιαζει να) χρησιμοποιει, στον πυρήνα του ειναι εκκολαπτόμενος ακραίος ήχος, στρατευμενα σατανικός κ αποκρυφιστικά δοσμενος.
Οι Venom ήθελαν να σοκάρουν.
Ο Petersen δεν ενδιαφέρεται εδω να ανατρέψει τις κυρίαρχες δομές. Περισσότερο φαινεται να θέλει να επαναφέρει παλαιότερες (αρχεγονες ίσως) λατρευτικές αξίες, υπηρετώντας το Βλασφημο με απόλυτη ευλάβεια.
2. Slayer - Show No Mercy
Πέρα από οποιαδήποτε ιστορική βαρυτητα, τα τελευταία (πολλα) χρόνια, το ντεμπούτο των Slayer ειναι μεσα στα δυο τρια πιο λατρεμένα μου έργα τους, πιανοντας τον εαυτό μου να το απολαμβάνει κ να το επισκέπτεται υπερβολικά περισσότερο από ο,τιδήποτε έχουν κάνει μετά το Reign In Blood.
Κάτι μέσα σε όλη αυτή την τρελαμένη, δαιμονικη, ακατάπαυστη επίθεση - που έχει αφομοιωσει με τον πιο περηφανο κ ανερυθρίαστο τρόπο τις πλέον αρχετυπικες Διδαχές του Ιουδα Ιερέα κ της Σιδηράς Παρθένου, καταλήγοντας να εξαπολύει ένα εντελώς αυτόφωτο νέο ηχητικό Τερας - πείθει ως κυριολεκτικά ΑΝΕΛΕΗΤΟ.
Από το εναρκτήριο, αδυσωπητο Evil Has No Boundaries, μέχρι το θηριωδες ομώνυμο, στεκει μεχρι κ σημερα ως ένα μνημείο ακραιου Metal, επιθετικό κ επικίνδυνο όσο ελάχιστα.
1. Hellhammer - Satanic Rites
K αυτό εδω ειναι το Σημείο Μηδέν
(τουλάχιστον στην προσωπικη μου Μetal Κοσμογονία).
Εδώ γεννιέται το καθαρο, ολοκληρώμενο Extreme Metal.
Ανεξέλεγκτο, κακάσχημο, αυθεντικά επικίνδυνο κ ανορίωτο.
Εδώ δεν έχει καλωσορίσματα.
Τίποτα δεν είναι καμωμένο με καλή ενέργεια ή πρόθεση, ούτε επιζητά το Καλό.
Δεν ξέρω πόσο βαθιά φτάνουν τα θέματα του Warrior, ούτε ξέρω τι είδους αποστροφή κ τρόμο ένιωθε πραγματικά κάθε φορά που βρισκόταν μέσα σε εκκλησία ( όπως χαρακτηριστικά είχε παραδεχτεί κι ο ίδιος), ούτε τι πυλες - μέσα στα σκοτάδια του ξεκάθαρα πειραγμένου ψυχισμού του - άνοιξαν διάπλατα εξαιτίας του δηλωμένου μίσους που έτρεφε για την μητέρα του.
Αυτό που μπορώ να γνωρίζω είναι ότι το σκοτάδι του κατάφερε να το μετουσιώσει, ήδη από τούτη εδώ την τρίτη κασετουλα των Hellhammer, με τον (επίσης μάλλον προβληματικο αλλά και) ταλαντούχο Ain να εχει μόλις εισχωρήσει στο σχημα, σε μια αυθεντικα καταμαυρη ηχητικη ισοπεδωση Αντιμουσικης Πολεμικης Διακήρυξης, την οποία, καλώς ή κακώς, ο δημιουργός της, την πίστευε τόσο βαθιά όσο απαιτείται για να δημιουργήθει (αντι)τέχνη, αλλά κ πραγματικη Ρήξη απεναντι σε οποία καθεστυκια ταξη είχε προηγηθεί.
Το αποτέλεσμα είναι, για μένα ο,τι πιο ολοκληρωμένο εχει κυκλοφορησει κάτω από το όνομα των Hellhammer.
Από δω κ περα, ο,τι επακολουθήσει θα είναι καταδικασμένο, άμεσα ή έμμεσα, να κινείται κάτω από την σκιά του συγκεκριμένου σαρανταπενταλεπτου ηχητικου Ολέθρου
(ακόμα κ το Δόγμα του Θανάτου των ιδιων των Celtic Frost, εδώ διατηρεί τα βαθια του θεμέλια, όσο ριζική Επανεκκίνηση κι αν επεδίωξε να προκαλεσει).
Κ αυτός είναι ο λόγος που, αν κ αρχικά κυκλοφορησε σαν μια απλή κασετουλα σε 200 κοπιες, την τελευταία μέρα του 1983, για μένα είναι (ξεκάθαρα κ κλειδωμένα εδώ κ χρόνια) οχι απλά ο κορυφαίος δίσκος της χρονιάς, αλλά κ η πραγματική έναρξη του Extreme Metal.
Disclaimer:
Summary
Το συμπεριέλαβα ως δίσκο θεωρώντας το μια πολυ ιδιάζουσα περίπτωση εξαίρεσης, που ναι μεν αρχικά κυκλοφορησε ως demo, αλλα μεγιστης ιστορικής κ καλλιτεχνικης βαρυτητας (τετοιας ώστε τελικά η Century Media να το κυκλοφορησει, προ δεκαπενταετιας, ως επίσημη δουλειά - αποτελώντας το πρωτο cd του Demon Entrails).
(Κ κάπου εδώ θυμίζω κ την προσφατη περιπτωση του ντεμπούτου των Pagan Altar, το οποίο αν κ αποτελεί άλμπουμ του 82, επι της ουσίας, θεωρούνταν demo, μέχρι την επίσημη κυκλοφορία του 98.
Ωστόσο, μνημονεύεται απ όλους - κ καλα κάνει - ως άλμπουμ του 82, κ συμπεριληφθηκε κ στην ψηφοφορία της περασμενης εβδομάδας.)
Αν ωστόσο, θεωρεις την συμπεριληψη του παράτυπη ή άκυρη, το σέβομαι.
Αλλά, επειδή όντως είναι, για μένα, το πλέον κορυφαιο κ αγαπημένο μουσικο εργο της χρονιάς, αν τελικά καταλήξεις να μην το προσμετρησεις, θα ήθελα να αφήσεις την πρωτη θέση κενή.
Όσο κ να λατρευω το ντεμπούτο των Slayer, η πρωτη θέση του 83 (κ της - κατ εμε- ιστορικής έναρξης της αγαπημένης μου μουσικης) ειναι κλειδωμένη, στις λίστες μου, εδώ κ χρόνια κ αυτο δεν αλλάζει!
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Ο Τράγος πάνοπλος
23 Likes
Ωχ ξέχασα εξώφυλλο πλάκα πλάκα
Χωρίς πολλή σκέψη ας πούμε αυτό
Δεν είναι κάτι τρομερό ή υπερκλασικό, γενικά άλλωστε υπάρχει μια πτώση στο καλλιτεχνικό σκέλος το 1983, απ’ αυτά που ξέρω εγώ τουλάχιστον δεν υπάρχει κάτι φουλ iconic όπως τα προηγούμενα χρόνια. Κλάιν μάιν, ας βγει το U2, who gives a fuck 
3 Likes
Η ψηφοφορία μπορεί να συμπεριλαμβάνει EP, demo, live album, οτιδήποτε!
Οι περισσότεροι νομίζω για να διευκολύνουμε τη ζωή μας δεν τα συμπεριλαμβάνουμε. Αλλά το Satanic Rites είναι σίγουρα όσα περιγράφεις (και για μένα είναι η αφετηρία του ακραίου μέταλ, μαζί με το πόνημα ενός νεαρού, ψηλού Σουηδού για τον οποίο θα τα πούμε από βδομάδα).
2 Likes
Λοιπόν ας ξεκινήσω για μια χρονιά που για μένα μπάντες που λατρευω έβγαλαν τα αγαπημένα μου άλμπουμ. Γάμησε τα.
Απλές αναφορές, δυστυχως, σε:
- Jaguar - Power games (φοβερη δισκάρα που ακουμπάει το speed metal)
- Savage - Loose n lethal ( όμοια με το από πάνω. Μου φαίνεται ότι και τα δύο αν είχαν βγει δύο χρόνια νωρίτερα θα ήταν πιο γνωστά)
- Grim reaper - See you in hell. See you in heeeell
- Gary moore- Victims of the future . Το καλύτερο του μέχρι τώρα και συνεχίζει…
- Tank - This means war . Εργάτες
Συνεχίζουμε με αυτά που δεν είναι για δεκάδα αλλά είναι εξαιρετικά άλμπουμ και έχω λιώσει, χωρίς σειρά προτίμησης:
- Saxon - Power and the glory. Κατώτερο από τα προηγούμενα με μέτριο ήχο αλλά με ποιότητα Saxon σε όλη τη διάρκεια του και όχι μόνο σε στιγμές.
- Savatage - Sirens Φοβερή ατμόσφαιρα, η μπάντα ήδη με ήχο ξεχωριστό. Ωραία τραγούδια. Πιστεύω θα μπουν στο μέλλον. Άλλοι με ένα τέτοιο δίσκο έπιαναν ταβάνι εδώ απλά η αρχή όμως
- Raven - All for one. Συνεχίζουν σταθερά. Αυτό το είχα πάρει και σε cd τότε που δεν υπήρχε downloading και το ευχαριστήθηκα πολύ. Τίμιοι
- Tokyo blade- Tokyo blade Το ξανακουσα επ ευκαιρίας και δεν βρίσκω κακό τραγούδι. Ωραίες μελωδίες. Breaking the chains , if heaven is hell, sunrise in Tokyo. Classic.
- Anvil - Forged in fire. Νομίζω από το Hammer το είχα πάρει. Το καλύτερο τους . Heavy/speed metal με έμπνευση και χαρακτήρα.
- Twisted Sister - You can’ t stop rock n roll . Heavy metal με τσαγανο και τόνους έμπνευσης. Άλλες χρονιές θα ήταν στο τοπ 5 μου.
- Thin lizzy - Thunder n lightning . Ένα από τα κέρδη που έχω αποκομίσει από αυτό το παιχνίδι είναι ότι άκουσα πολλούς δίσκους των Thin lizzy που δεν είχα ακούσει. Αυτό λόγω του ότι είναι το πιο metal το ακούω πάρα πολύ. Ίσως αν το άκουγα μια εβδομάδα ακόμα να έμπαινε στη δεκάδα μου. Κολλητικό.
- Motley crue - Shout at the devil Κορυφαία στιγμή. Νομίζω με άλμπουμ όπως αυτό και το άλλο που ακολουθεί το hard rock/ heavy metal απογειώθηκε εμπορικά στις USA. Καθόλου άδικα μιας και έχει εξαιρετικά τραγούδια. Toο young to fall in love, looks that kill, helter skelter, ten seconds to love και όλοι οι νεολαίοι παραμιλανε.
- Mercyful fate- Melissa Έχω ξαναπεί ότι έχω θέμα με τον King Diamond . Δεν μπορώ τη φωνή του. Στα δύο πρώτα Mercyful fate όμως το προσπερνω και προσκυνώ. Ο τρόπος που δομουν τα τραγούδια τους οι κιθάρες είναι μοναδικος και η νοσηρή ατμόσφαιρα που χτίζουν σε τραβάει για play πάλι και πάλι. Υπερκλασσικο άλμπουμ που έχει επηρεάσει παρά μα πάρα πολλούς.
Η δεκάδα τώρα . Αν και κάποια από τα προηγούμενα θα έμπαιναν άλλη εποχή εδώ μέσα
10. Motorhead - Another oerfect day. Άλλη μια φοβερή δουλειά με Dancing on your grave ένα από τα αγαπημένα Motorhead τραγούδια .
9. Violent femmes-Violent femmes Εμένα μου βγάζει για κάποιο λόγο μπαροτσαρκα σε rock friendly μαγαζιά. Κολλητικά τραγούδια με αντίστοιχους στίχους. Το είχα πιάσει πρόσφατα και το άκουγα μάλιστα. No fillers. Δύο τρία τραγούδια τα είχα σε playlist για τρέξιμο προς το τέλος που πέφτω να δώσω λίγο.
8. Def leppard - Pyromania Ένα κι ένα τραγούδια. ΦΟΒΕΡΗ παραγωγή. Photograph, Too late έχουμε ερωτευτεί με αυτά τα τραγούδια. Ρεφρέν και μελωδιες που σου κολλάνε στο μυαλό. Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν το είχα τόσο ψηλά το άκουσα όμως στο ενδιάμεσο και άλλαξα άρδην άποψη. Το τελευταίο που αξίζει από αυτούς για μένα.
7. Accept - Balls to the wall Αφού είχα κολλήσει με το Restless and wild που μου είχαν αντιγράψει σε κασέτα, κατεβαίνω Metropolis και τσιμπάω αυτό χωρίς πολλά πολλά. Μεγάλη αγάπη και αυτό. Κλασσικό. Τώρα πια μου φαίνεται λίγο γυαλισμένο αλλά έχει αρκετή δύναμη και ορμή.
6. Metallica - Kill em all Δεν μπορώ να πω πολλά. Η ιστορία έχει γράψει. Τωρα πια είναι το 5 αγαπημένο μου από τη μπάντα αλλά μιλάμε για δισκάρα
- Slayer - Show no mercy Τώρα αν σας πω ότι τα τελευταία δύο - τρία χρόνια έχω καταλήξει ότι είναι το άλμπουμ που μου άρεσει περισσότερο από όλα από τους Σφαγείς? Δεν βρίσκω ούτε μισή νότα περιττή, ενώ η χύμα φάση με φτιάχνει ακόμα περισσότερο. Το ριφ στο τέλος του Crionics το σφυραω ασυναίσθητα .
- Iron maiden - Piece of mind Ομοίως το αγαπημένο μου από Iron maiden. Τα είπαν οι προηγούμενοι καλύτερα.
- Exciter - Heavy metal maniac Ίσως το άλμπουμ που έκρυψε περισσότερο από όλα το Kill em all. Speed/thrash που πατάει πολύ στους Priest με ένα μπουνταλαδικο τρόπο. Βγήκε ένα μήνα πριν το Kill em all και από ότι θυμάμαι οι Metallica είχαν πάει στον Καναδά προε το τέλος του 1982 και έμεναν στον τραγουδιστή/drummer/ηγέτη της μπάντας. Σούπερ αδικημένη ως μπάντα με άλλες δύο τουλάχιστο ισότιμες κυκλοφορίες. To ομώνυμο, Iron dogs με χαμηλές ταχύτητες, Cry of the banshee, black witch, under attack.κλπ ύμνοι. Πολλοί το θεωρούν το πρώτο thrash album και δεν τους αδικώ. Για μένα είναι ο ορισμός του speed metal αν αυτό υπάρχει.
- Manowar - Into glory ride Είχα αρχίσει με το Kings of metal. Γουσταρα φίλος πιο μυημένος μου δίνει αυτό και μου κλείνει το μάτι. Στις πρώτες δύο ακροάσεις είπα μάπα το καρπούζι. Κάτι που ήμουν στο χωριό, χωρίς πολλές επιλογές, κάτι που από την τρίτη ακρόαση έκανα απευθείας σκιπ το πρώτο τραγούδι, έπαθα πλάκα και η αλήθεια μου φανερώθηκε. Ο ΚΑΛΎΤΕΡΟΣ επικός μέταλ δίσκος . Τέλος. Ποτέ ξανά δεν ακούστηκαν έτσι. Ούτε αυτοί ούτε κανένας.
- Dio - Holy diver Ο 15χρονος 38aris που άκουγε ροκ και βρέθηκε με μια συλλογή κασέτα που είχε μέσα το Don’t talk to strangers δε με αφήνει να το βγάλω έξω από την κορυφή. Από τα πρώτα μου ακούσματα στο metal και παντοτινά. Αγαπώ DIO και το σερί του από αριστουργήματα είναι στη μέση σχεδόν.
Εξώφυλλο Motorhead Another perfect day.
Κούρασα . Τα πέντε είναι λίγα το έχω ξαναπεί.
Πάω να κάνω την κλήρωση
Edit : Χοντρή παράλειψη που ξέχασα το Queensryche. Κυκλοφορία τομή επίσης μαζί με το Sirens. Νιώθω άσχημα .
16 Likes
Το μόνο Melissa που αναγνωρίζω είναι η τραγουδάρα του Gregg 
“Mutt” Lange ρε, εγγύηση. Ο τύπος που ήταν παντρεμένος με τη Shania Twain, τη χώρισε για να παντρευτεί την καλύτερή της φίλη και μετά από λίγο αυτή (η Shania) παντρεύτηκε τον πρώην άντρα της πρώην καλύτερής της φίλης. Να πούμε και κάνα gossip
5 Likes
Είναι μια πανέμορφη και εμβληματική φωτογραφία, δεν χρειάζεται να αποκαλύπτει τα μισά μυστικά του σύμπαντος.
3 Likes
Να πω κι εγώ με τη σειρά μου ότι το τοπικ αυτό με έκανε να μάθω τους Satan και τους Demon
Τους ήξερα, γνωστά ονόματα αλλά δεν είχα ακούσει ποτέ
Πάντα τέτοια
11 Likes
Αντε να δω τι θα κανω τωρα.
-
Manowar - Into glory ride
Γραψατε ηδη τα παντα. Το Hatred ειναι απο αλλο ειδος μουσικης. Εψαχνα το βινυλιο για χρονια, ηταν πολυ σπανιο, οπως και το μεθεπομενο της λιστας μου. Οταν το βρηκα, συνεχισα να ακουω κασετα για να μην το βαλω να παιξει και χαλασει. -
Iron maiden - Piece of mind
Στη δευτερη θεση για ολα οσα αντιπροσωπευει. Απιστευτος δισκος, γεματος υμνους. Εχουν και καλυτερο. -
Warlord - Deliver Us
Ιστορια απο τα παλια: Καποτε ενας τυπος (που ίσως ηταν ο περιφημος Χάρης Πρασουλας, ισως κι οχι αφου δεν το επιβεβαιωσα ποτε), με ειχε πεισει οτι δεν θα βρω ποτε αυτον τον δισκο. Βρεθηκε, ενα μεσημερι Σαββατου, ενω ανεβαινα στο παταρακι του Happening (με τα μεταχειρισμενα) και τον ειδα εκει, απεναντι μου, στην τιμη των 1000 δρχ καπου στα μεσα των 90’ς. Τον αγκαλιασα, κατεβηκα τα σκαλια χωρις να τσεκαρω ο,τιδηποτε αλλο και πηγα σπιτι να τον ακουσω. Τι θελετε τωρα, αναλυση; -
Twisted Sister - You can’ t stop rock n roll
Δεν εχω αποφασισει αν ειναι ο καλυτερος ή ο δευτερος καλυτερος δισκος τους. Αλλα ισορροπει μεταξυ glam και metal, μεταξυ εμπορικου και underground ηχου. Το “Like a Knife in the Back” ειναι απο τα πιο σκοτεινα τραγουδια τους, οι στιχοι το κατι αλλο. Ιστορια απο τα παλια: ειμαστε με την μεταλλο-παρεα στα Goody’s Γαλατσιου, λιγο πρτιν ξεκινησουμε τη σαββατιατικη βολτα μας. Ενας φιλος εχει zippo που γραφει ride to live. (Καναμε οτι) παιζαμε μουσικη τοτε, του λεω “μλκ, θα κανουμε ωραιο τραγουδι με αυτο… για ακου μια ιδεα που μου ηρθε τωρα: “You got to ride to live, live to ride, feel the flame burn inside and all you know is ride to hide, is ride to live to ride””. Κοκκαλο ο αλλος, λεει “τι εβγαλες ρε μλκ”. Του ειπα καποια στιγμη αργοτερα οτι ηταν TS. -
Accept - Balls to the wall
Δισκος στον οποιο ενας κοντος, κοντοκουρεμενος τυπος, με παντελονι παραλλαγης τραγουδαει για μειονοτητες, pariahs, γκει και αλλους outcasts με φωνη κοκκορα που του εχουν μισοκοψει το λαρυγγι και προσπαθει να ξυπνησει το χωριο που κοιμαται. Τελικα τα καταφερε. Αγοραζω αυτο το concept σε καθε μορφη του.
Και μενουν εκτος λιστας (χωρις σειρα) καποια πραγματα που μονο σε παραλληλο συμπαν θα μπορουσε να συμβει:
Savatage - Sirens
Metallica - Kill em all
Dio - Holy diver
Queensryche - Same
Slayer - Show no mercy
Motorhead - Another Perfect Day
Mercyful Fate - Melissa
Ozzy Osbourne - Bark At The Moon
Minor Threat - Out of Step
Misfits - Earth A.D.
Satan - Court In The Act
Manilla Road - Crystal Logic
Wipers - Over the Edge
Bauhaus - Burning from the Inside
Social Distortion - Mommy’s Little Monster
Πολλα εβαλα, ασε που λειπουν όλα τα NWOBHM που θα ηθελα να βαλω.
17 Likes
- Kill’em All
- Deliver Us
- Piece of mind
- Shout at the devil
- Balls to the wall
Εξώφυλλο : Melissa
15 Likes
χααχχααχ… δεν θελω μαλαγανιες!!
Άλλωστε βλέπω κατάταξη, οπότε καταγράφω ιχιχιιχχι
1 Like
Ω ναι, το πήρα το προηγούμενο σ/κ από παζάρι εδώ στο Όσλο. Ωραίος.
1 Like
1 Like
Μια ωρίτσα έμεινε ε… @Sh_Wo_f @Curehead @ARIAN @pantelis79
εκτός και έαν μου διέφυγε καμία λίστα
2 Likes
2 Likes
Τα εκανα μανταρα
Δουλεια τρελη, σιμουλετσιο, αρ εφ μοδελινγκ, χανγκοβερ, ολα λαθος με εναν σωστο τροπο.
το παραληρηματικο λογυδριο μετατοπιζεται για του χρονου (δλδ το πρωι) οποτε αμολαω παρτουζοεκλογικη πενταδα και εξηγησεις αυριο ή του χρονου ή σε μια αλλη ζωη
ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΕΝΤΑΔΑ
1. Manowar - Into Glory Ride
Μπλα μπλα μπλα εισαγωγη ντραμς Secret of Steel
Ολακερο το Hatred.
Καληνύκτα σας.
2. Metallica - Kill Em All
Ανηλέες, αέναο, αιμοβόρο, και συνάμα αθώο (γουατ. γιες κουην!)
3. Sisters of Mercy - Reptile House
τσιμούχα ασάλιωτη, γυαλόχαρτo που σε κόβει σε slow motion. Εκκεντρικό μεγαλείο , one man’s show και ο Andrew κάνει το βήμα για να γίνει αιώνιος (απέθαντο τον έβγαλαν τα χλα-μήντια της εποχής και ο τύπος δεν το πήρε καλά… hating labels ever since).
4. The Chameleons - Script of the bridge
το δεύτερο μισό του closing track, “View from a hill”, το argument έναντι λογυδρίου που θα έβγαζα ή θα βγάλω το πρωί. Και εγένετω mystical ethereal darkwave χαμός.
5. Motley Crue - Shout at the devil
Η ώρα μηδέν του χαρντ rawk, πιο απειλητικό, “σκοτεινό”, τσαμπουκάδικο και μερακλίδικο καυλαντάδικο δεν θα μπορούσε να γίνει. Και δεν ξανάγινε ποτέ!
εδιτ:
Εξώφυλλο της χρονιάς?
INTO GLORY RIDE.
και εγένετω όλο το heavy metal visual aesthetic (οκ το μισό, το άλλο μισό από τους Priest της “μπλε στρείδι” εποχής 
)
haters gonna die by the sword
and they did!
18 Likes