Τίποτα αμφιλεγόμενο στο 1985, τα πράγματα είναι απλά, ο αυτοκράτορας επέστρεψε. Οπότε, επειδή έχουμε και βαλίτσες να ετοιμάσουμε (Roadburn awaits), ας μην υποκρινόμαστε για τις παντοτινές αγάπες, και έτσι δεν το κούρασα πολύ, αν και σε αντίθετη περίπτωση θα προέκυπτε πως αδίκησα 1-2 άλμπουμ.
Πάμε λοιπόν.
Τοπ 5:
Summary
1. Celtic Frost - “To Mega Therion”
Εξώφυλλο χρονιάς, αναμενόμενα. Όχι πως βγήκε ποτέ καλύτερο εξώφυλλο σε κάποιο δίσκο.
Ένας από τους 10 καλύτερους δίσκους που άκουσα στη ζωή μου, και ένα άλμπουμ στήριγμα σε μια πολύ σκληρή και σκοτεινή περίοδο. Αλλά ας προσπαθήσω να πω κάποια πράγματα πιο ψύχραιμα:
Αν το τρομερό “Morbid Tales” ηχούσε ως ο συνδετικός κρίκος με τους Hellhammer, εδώ οι Celtic Frost κυκλοφόρησαν ένα επιδραστικό, αλάνθαστο και ιστορικό αριστούργημα. Ο Reed St. Mark κάθεται ξανά πίσω από τα τύμπανα, ενώ αν και ο Martin Eric Ain δεν ήταν μέλος της μπάντας κατά την κυκλοφορία, με τον Steiner να ηχογραφεί το μπάσο στον δίσκο, είχε προλάβει να δράσει καταλυτικά στην διαμόρφωση των συνθέσεων. Ο αποκρυφισμός του, συναντά την «αρχαία ιστορία» και την φαντασία του Warrior διαμέσου στίχων και ατμόσφαιρας που παραπέμπουν, επικά και μεσαιωνικά, σε μια εσωτερική πνευματική αναζήτηση. Το αποτέλεσμα συγκλονίζει με την συμπαγή του ροή, την επιβλητική του ποιότητα, το απαράμιλλο riffing και κυρίως την μεγαλοπρεπή του ακρότητα, ειδικά στις φωνητικές ερμηνείες. Από το αξεπέραστο και κλασικό εξώφυλλο του “Satan I” του Giger μέχρι τον ζοφερό εφιάλτη του “Necromantical Screams”, ξεδιπλώνονται θεατές αλλά και αφανείς προεκτάσεις του ονείρου του Προφήτη. Grotesque Glory.
2. Amebix – “Arise!”
Το πρώτο full length των Amebix, έδωσε υπόσταση, εύρος και βάθος στο crust punk. Η mid-tempo, απόκοσμη αύρα του, τη δυσαρμονία των χορδών (έναρξη με το “The Moor” που φέρνει το νεοκλασικό – μέσω του Ligeti - στον ακραίο ήχο πριν το Πανδαιμόνιο), η διεύρυνση του d-beat (η εναλλαγή του “Axeman” ακόμη δημιουργεί μπάντες), οι Killing Joke on squatting steroids, η Sabbath-ίλα, μια χροιά ενός Βαρόνου που μπορεί να γκρέμισε οικτρά το μύθο του στο μέλλον, αλλά έδωσε υπόσταση στο σκοτεινό έπος όπως ένας Σουηδός μετέπειτα το βούτηξε στην αιώνια πυρά, μεταλαμπαδεύοντάς το. Οι Amebix με το “Arise!” (Max, τι λέει, πόσα τους χρωστάς;), κυκλοφόρησαν ένα από τα μαύρα άλογα του κιθαριστικού ήχου, έναν δίσκο τόσο επιδραστικό, ένα stench αποτύπωμα που μόλυνε πολλά περισσότερα εκτός του punk. Ειλικρινά, αν αναλυθούν μια προς μια οι συνθέσεις αυτού του άλμπουμ, με το “Largactyl” να κάνει πλάκα στο σύμπαν, τότε θα μπορούσα να γράψω ένα σεντόνι ολόκληρο, για το τι και πόσα ιδιαίτερα λαμβάνουν χώρα. Σε ένα πιο προσωπικό επίπεδο, θα πω πως η φαντασία και η παράνοια που εξέθρεψαν οι Amebix, η καταδίκη του “Drink And Be Merry”, η σκόνη του πολέμου του “Spoils Of Victory”, και τόσα άλλα, συνθέτουν ένα καταραμένο σκοτάδι μέσα από το οποίο αναδύεται η ελπίδα της ανατροπής.
3. Manilla Road – “Open The Gates”
“Arise all ye faithful to the sword…” Από την μυθική αυτή έναρξη μέχρι το ανυπέρβλητο φινάλε του “Witches Brew”, όσα διαδραματίζονται δεν είναι απλά μέρος ενός ακόμη κλασικού δίσκου. Για σχεδόν μια ώρα, αυτή του δράκου, οι δέκα, αδιανόητες ποιοτικά, συνθέσεις του “Open The Gates” δεν αγγίζουν απλά το τέλειο, αλλά, για το ιδίωμα τους και όχι μόνο, το ορίζουν. Ο τρόπος που τα συναισθήματα εναλλάσσονται, αιώνια αιχμάλωτα της συνθετικής δυναμικής των Shelton, Foxe και Park, συναγωνίζεται μόνο τις εικόνες και την ανατριχίλα που σου προσφέρει ένα άριστο βιβλίο φαντασίας ή αυτή η πρώτη ματιά που κατακεραυνώνει την καρδιά σου με έρωτα. Η ηχητική κληρονομιά αυτού του δίσκου, είναι σχεδόν αδύνατο να μετρηθεί. Κάθε τραγούδι, εξέθρεψε γενιές οπαδών και τροφοδότησε με την πυκνή riff-ο-λογία του, αμέτρητες συνθέσεις των επιγόνων - μελετητών του μυστικού του ατσαλιού. Το “Open The Gates” δεν είναι απλά ο πρώτος δίσκος που πρέπει να ακούσεις για να μεταλάβεις το χρίσμα της εμβληματικής τους αισθητικής, δεν είναι απλά το magnum opus μιας εξαιρετικά ποιοτικής δισκογραφίας. Είναι από αυτούς τους δίσκους που στέκουν σε δυσθεώρητους θρόνους στο ουράνιο πάνθεον του heavy metal.
4. Bathory – “The Return……”
…”Revelation Of Doom (Intro)”…τι μου θυμίζει ο τίτλος… Και, έχοντας δώσει την ιδέα και τις βασικές φόρμες για το κλασικότροπο black metal (που πολύς κόσμος, τουριστικά, το ταυτίζει με την norsecore υπό-παραλλαγή του, προφανώς αδίκως), ο Quorthon λέει καλησπέρα black/thrash. Εδώ το rock ‘n’ roll είναι παρόν, ως το φλεγόμενο μοτόρι του Ghost Rider που λιώνει τις ασφάλτους και από την πύρινη γραμμή που αφήνει ξεπροβάλλουν οι δαίμονες, ενώ παίζει το “Born For Burning”, με κραυγές να σχίζουν τον αέρα. Υπάρχει σημαντική βελτίωση στο ύφος και τη διάθεση, το metal κατακλύζει τα πάντα, το “The Winds of Mayhem”, θα γίνει το ευαγγέλιο του Snorre και του Euronymous, to “The Rite Of Darkness” o Nocturno Culto θα το αγαπήσει πολύ, το “Bestial Lust” θα φτιάξει υποϊδίωμα. Οι Bathory στο δεύτερο δίσκο τους έδειξαν ποιος είναι το αφεντικό. It’s the return of Darkness and Evil, it’s the return of fire and flame, it’s the return of my master Satan, it’s the return of desire and pain… ”The Winds Of Mayhem (Outro)”…
5. Sacrilege – “Behind The Realms Of Madness”
Ακούστε Bolt Thrower εσείς. Ή κάποιο μέτριο death/thrash που επειδή έχει ένσημα το λέμε κλασικό. ΟΚ, τώρα που έχω την προσοχή σας, πάμε. Η “Tam” (Linda Simson) παραδίδει μια φωνητική ερμηνεία φάρο για αμέτρητες μπάντες που θέλησαν να παίξουν stench/crust με διπλά φωνητικά. Οι μελωδίες, τα αργά σημεία, οι εναλλαγές, οι doom επιρροές, όλα αγγίζουν την εντέλεια. Οι Sacrilege κυκλοφόρησαν ένα κλασικό άλμπουμ, που, μαζί με τους Amebix αυτή την χρονιά όρθωσαν όσα διαφαίνονταν στο πρόσφατο παρελθόν, σε ένα αυτόνομο κεφάλαιο. Οι επιρροές, και εδώ, είναι συναφείς και αναγνωρίσιμες. Οι διαδοχικές ακροάσεις όμως, που αποκαλύπτουν πως συνθέσεις όπως το “Shadow From Mordor”, ή η ισοπέδωση του “A Violation Of Something Sacred”, ή ακόμη και το “At Death’s Door”, του οποίο η επίθεση, που αψηφά τον θάνατο, δίνει μια αίσθηση παντοδυναμίας. Οι Sacrilege είχαν σε αυτό το δίσκο τόσο εμπνευσμένες κιθάρες, τόσο επικές crust/thrash/stench συνθέσεις, τόσο doom metal νοοτροπία, που απλώς παρέδωσαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών, δείχνοντας πως παίζεται το άθλημα. Απλά πράγματα.
Υποχρεωτικό +5. Το νο.6 πόνεσε, αλλά πέρασα ορό αλήθειας, άκα, καφέ σκέτο.
Summary
6. Tom Waits – “Rain Dogs”
Έχοντας μόλις μετοικήσει στη Νέα Υόρκη από την Καλιφόρνια, ο Tom Waits αποφάσισε να συνθέσει τον ηχητικό διάδοχο του εκπληκτικού “Swordfishtrombones”. Το νέο αστικό περιβάλλον, έπαιξε καταλυτικό ρόλο ως προς τις θεματικές καθώς και τη γενικότερη αισθητική του “Rain Dogs”. Ηχογραφημένος ως επί το πλείστον σε ένα υπόγειο, ο πρώτος δίσκος του Waits με τον κιθαρίστα Marc Ribot, και δεύτερος μιας άτυπης τριλογίας, επεκτείνει τον χαρακτηριστικό πειραματισμό του, ενώ παραμένει εντυπωσιακά κλειστοφοβικός. Ο ένατος δίσκος του μουσικού, είναι ένα, παρά τις δεκαεννέα συνθέσεις, άλμπουμ συμπαγές και άκρως θεατρικό. Οι πολυσχιδείς ηχητικές ακροβασίες, ενώ διατηρούν ένα υποτονικό και καπνισμένο tempo, είναι βίαιες. Ο Waits χαρτογραφεί με το απαράμιλλο, ποιητικό του ύφος την ωμή καθημερινότητα περιθωριακών φιγούρων της αστικής μεγαλούπολης. Τα πλάνα αλλάζουν καθώς λέξεις και ήχοι στροβιλίζονται γύρω από την ιδιοφυία των μουσικών που συμμετείχαν σε αυτό το άλμπουμ. Το “Rain Dogs” ανοίγει μάτια και αυτιά, ικανό να μυήσει στον σουρεαλιστικό κόσμο ενός κολοσσιαίου δημιουργού.
7. Agent Steel – “Skeptics Apocalypse”
Η αλήθεια είναι πως το speed metal το προτιμώ από το θρας, εκτός αν το τελευταίο έχει τράγο. Στο ντεμπούτο τους, οι Agent Steel, αν και δεν είναι Exciter, παρέδωσαν τον αρχετυπικό δίσκο. Φωνητικά από άλλη διάσταση (που μάλλον ο τυπάς την πήρε λίγο κυριολεκτικά ο ψέκας), παραγωγάρα, λεπίδα και ουχί ατσάλι, riffs που μπλέκονται, διαχωρίζονται, ενώνονται, βροντοχτυπούν, σφύζουν ενέργειας, κονιορτοποιούν, δημιουργούν ένα μανιακό τυφώνα, παραδίδουν συνθέσεις μεγαλείου, που δεν αφήνουν πέτρα, ή σταυρό, στη θέση του, αναποδογυρίζοντας τα πάντα. Κάποιοι, μπορεί να ισχυριστούν πως η διαδοχή ήταν ανώτερη, αλλά, επιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Δεν ξέρω πόσες φορές θα μείνω υπέρμαχος του ανόθευτου σε αυτό το παιχνίδι, εδώ είναι μια από αυτές. Μισή ώρα ατίθασου, αλλά τόσο ιδιοφυούς, metal. Speed Metal για την ακρίβεια, τεχνικού, μεθυστικού.
8. Slayer – “Hell Awaits”
Όπως οι Metallica αποκόπηκαν από τον Venom-ικό ομφάλιο λώρο, καθώς και τις ανιαρές nwobhm επιρροές, έτσι έπραξαν και οι Slayer. Στο “Hell Awaits” οι χαρακτηριστικοί ρυθμοί, τα μαγκωμένα mid-tempo riffs, τα διαβολικά σόλο, τα τόσο ιδιαίτερα φωνητικά, η παραγωγάρα, η μανία με την οποία το thrash metal, της αμερικανικής κοπής τουλάχιστον, χτυπούσε με κυκλικές επαναλήψεις του βασικού riff, τα κοψίματα, όλα έγιναν τέλεια εδώ. Πλέον, η τάση του heavy metal να εξερευνήσει πιο βίαιες φόρμες και πιο πριμαριστά μέρη βρίσκει τον θρυλικότερο εκπρόσωπό της, με το “Kill Again” να είναι το σημείο αναφοράς ενός ολόκληρου ιδιώματος. Οι Slayer εδώ, κυκλοφόρησαν τον καλύτερο δίσκο τους. Καλά τα σφηνάκια-πυροτεχνήματα προς τις ανυποψίαστες μάζες, καλές οι ατμόσφαιρες και τα mid-tempo, αλλά εδώ έπαιξαν σαν τους 4 καβαλάρηδες της αποκάλυψης, που έκαναν τη νύχτα μέρα. Ως γνωστόν, “At Dawn They Sleep”.
9. The Fall – “This Nation’s Saving Grace”
Στο μυαλό μου, το σχήμα του Mark E. Smith, όσο και αν λατρεύω το “Hex Enduction Hour” του ΄82, όπως κατέθεσα και πριν τρεις εβδομάδες στο νήμα, εδώ πιάνει την απόλυτη κορυφή του. Δαμάζει τις χαοτικές του φόρμες και τον κυκεώνα ιδεών, τις μετατρέπει σε μνημονικά κομμάτια πιο έντονα από τον έτερο πόλο στην προσωπική μου κατάταξη, και ενώ βαιμπ-άρω στο “Barmy” ή χάνομαι στο “Spoilt Victorian Child” συνειδητοποιώ, για ακόμη μια φορά, πως οι ιδέες που περιλαμβάνοναι σε ένα δίσκο των The Fall, πόσο μάλλον σε αυτό το άλμπουμ, μάλλον δεν έχουν ακουστεί όσο θα έπρεπε. Δεν είναι η κυνική, ιδιοφυής αντίληψη της σύνθεσης, ο μαξιμαλισμός σε μινιμαλιστικές φόρμες, οι στιχάρες. Είναι η αύρα και η διάθεση να χορέψεις με μουσικές τόσο εγκεφαλικές, που καθιστούν το post-punk ως ένα ιδίωμα με πολύ μεγαλύτερες προεκτάσεις και παραφυάδες από όσες του δίνεται credit. Και βασικός υπεύθυνος είναι οι The Fall. Και κορυφαία τους στιγμή, τούτω δω.
10. Helloween – “Walls of Jericho”
Unnecessary trivia: In the late 1980s, due to a manufacturing error, side one of several cassette copies of Walls of Jericho accidentally contained the music of Celtic Frost’s “To Mega Therion”, confusing many first-time Helloween listeners. (Source: Wikipedia)
Εντάξει, πήρε το βάπτισμα του πυρός στη συνείδηση του κόσμου, κρίμα που το αποτέλεσμα ήταν κατώτερο ποιοτικά. Κάποια στιγμή θα τα μειξάρω να δω τι βγαίνει, όπως ο Cobain έκανε με Pixies/Celtic Frost. Πάμε παρακάτω.
Kai Hansen enters the chat. Kai Hansen is sick of all these so-called godfathers and he decides to take it up for himself. Μπαίνει το “Starlight” και η δυσανεξία μου στη λακτόζη βρίσκει την κύρια πηγή της. Ε, δεν μπορώ να μην αποθεώνω όσα θρυλικά έκανε σε δέκα χρόνια τούτος ο φανταστιλός τύπος. Πιο αμερικανικό speed/power από όσο θέλουμε να παραδεχθούμε, αλλά με το ανατατικό συναίσθημα, στα όρια του brain fart, που φανερώνει, εξαιτίας και της χροιάς του Hansen, μια υποβόσκουσας μελαγχολίας, που ανέκαθεν θα συντρόφευε, ως αίσθηση ματαιότητας, αυτές τις υψηλές πτήσεις. Τρομακτικό ντεμπούτο. Το παρακάνει λίγο σε διάρκεια, αλλά είναι απολαυστικό και καθόλου πρωτόλειο. Η συνέχεια, χιλιοειπωμένη.
Μικρό namedrop αγάπης και εκτίμησης:
Summary
- Possessed – “Seven Churches” (Ο μεγάλος χαμένος της χρονιάς για μένα)
- English Dogs – “Forward Into Battle”
- Sodom – “In The Sign Of Evil”
- Watchtower – “Energetic Disassembly”
- Warfare – “Metal Anarchy”
- Exodus – “Bonded By Blood”
- Hüsker Dü – “New Day Rising”
- The Replacements – “Tim”
- Einstürzende Neubauten – “Halber Mensch”
- Sisters Of Mercy – “First And Last And Always”
- Sonic Youth – “Bad Moon Rising”
- Rites Of Spring – “Rites Of Spring”
- Destruction – “Infernal Overkill”
- S.O.D. – “Speak English Or Die”
- Nick Cave & The Bad Seeds - “The Firstborn Is Dead”
