Καλά, για τους Bolt Thrower τα έχουμε πει από παλια
Κ θα αρχίσουμε να τα ξαναλέμε πολυ πολυ σύντομα
(Κοινώς: πλησιαζει το Ερχομαcτε που θα σβήσει όλα τα προηγουμενα)
Απο κει κ πέρα, αν δεν ακουγαμε Bolt Thrower, δεν θα ακουγαμε ουτε Sacrilege, μιας που η συντριπτική πλειοψηφία όσων αγαπάμε τους δεύτερους, τους μάθαμε από τον εκθειασμο που τους εριχναν οι πρώτοι, εδώ κ δεκαετίες
(κι αυτό γιατί οι Bolt Thrower, περα απο κορυφαία μπάντα του πλανητη, τυχαίνει να είναι κ τα καλυτερα παιδια, κ με αψογα μουσικά γουστα)
Εννοείται καλά κανεις κ ακους Memoriam!
Απ ολα τα σχήματα (underground κ μη) που συνεχίζουν την Bolt Thrower κληρονομιά, παραμενουν ο,τι πιο αυθεντικό, όχι μόνο λόγω του τεράστιου Willets στα φωνητικά, κ του αθανατου Birmingham πνευματος, αλλά, κυρίως, γιατί δεν αποτελούν άλλο ένα tribute στις παλιες μερες (όπως η συντριπτική πλειοψηφία των συγκροτημάτων που έχουν επηρεαστεί από την Μπανταρα), αλλά ό,τι πιο κοντινό θα μπορούσαμε να έχουμε στο πως θα ηχουσαν οι ίδιοι σημερα, αν συνεχίζαν να δισκογραφουν.
Κ όσο για τα πρώην μέλη των Sacrilege που είναι στους Memoriam, ε ναι!
Προφανώς κ είναι απόλυτα λογικό να τιμουν (κ αυτοί) την κληρονομιά της κορυφαίας μπάντας του ακραίου ήχου!
Εξώφυλλο, αν και το Mega Therion έχει τερματίσει τη φάση, θα το δώσω στο προσωπικό μου πολύ αγαπημένο Boys and Girls - το οποίο είχα σε αφίσα στα 12-13 μου και έδωσα αγώνα για να το κολλήσω και διατηρήσω στους τοίχους του δωματίου μου (γιατί “τσόντες” κτλ)
Μιας και αναφέρθηκε ο @drenie στον πολύ δυνατό δίσκο του Gary Moore, θέλω να επιμείνω λίγο σε αυτό εδώ το τραγούδι:
Ο δίσκος δεν νομίζω να μπει 5αδα για εμένα, αλλά αυτό εδώ είναι από τα αγαπημένα μου τραγούδια της δεκαετίας (ή και γενικά). Ένα χρόνο πριν χαιρετήσει τα εγκόσμια, ο Lynott κάνει ίσως ερμηνεία καριέρας σε ένα κομμάτι που συμπυκνώνει την ουσία του Gary Moore επιδεικνύοντας τόσο το επιθετικό, χειμαρρώδες hard rock παίξιμό του, όσο και την μοναδική ικανότητα που είχε να σολάρει με τόνους συναίσθημα. Είναι ένα αμάλγαμα των ποιοτικών χαρακτηριστικών του Moore και φυσικά πιστοποίηση του πόσο σπουδαίος ερμηνευτής ήταν ο Lynott, το ειλικρινές σπάσιμο της φωνής όσο χτίζεται το κομμάτι και η αγνή αγανάκτηση λυγίζουν και τσιμέντα.
Papa take a look at your boy Take a look at your boy Take a look at your boy He’s marching He’s a soldier
Oh mama, oh mama He’s on the street He’s marching to the backbeat
Εντάξει ο Gavin έχει πει σε συνέντευξη ότι δεν γούσταρε Death, οπότε δεν τα θεωρώ και τόσο άψογα τα ακούσματά του. Τοποθετείται στο “καλουλης” για αυτό του το ατόπημα
Η αληθεια ειναι οτι σε τέτοια θέματα, προσωπικα ειμαι απο αυτους που στέκονται σ αυτά που γουστάρει καποιος, κ οχι σ αυτά που δεν τον υπερενθουσιαζουν.
Με διαρκεις αναφορες σε Slayer, Candlemass, Discharge κ Sacrilege, μια χαρά άψογα τα λέω τα γουστα τους!
άνθρωπε μου. Πωπω θυμήθηκα και τον Ross από τους Immolation που έλεγε ότι δεν μπορεί να ακούσει τίποτα μετά το Leprosy γιατί δεν είναι old school anymore. Ρε δεν πα να γα μαζί με το Gavin να ούμε. ( λατρεία και οι δύο μπάντες εν τω μεταξύ).
Αισθάνομαι ήδη Στάθης Θεοχάρης του death metal. Θα τους δικασω κατά τα έργα τους.
Εγώ θα το παίξω διπλωμάτης και θα πω πως μάλλον καταλαβαίνω γιατί σε έναν αμιγώς death metal fan δεν λένε και πολλά οι δίσκοι από Human και πάνω. Αν δεν τα πάει καλά και με το προγκ (με την ευρύτερη έννοια έστω), τότε ακόμα πιο κατανοητό.
Ε δες το πιο σφαιρικά ρε συ. Κάποιος που ακούει death metal νέτα σκέτα και σου λέει πως δεν την παλεύει με τεχνικούρες και προσμίξεις, δεν είναι και τόσο παράλογο να μην γουστάρει ύστερους Death.
Συνήθως αυτοί είναι οι ιδιοι τύποι που λένε και ότι οι Slayer χάλασαν μετά το Hell Awaits. Η οι Coroner μετά το punishment. Η οι Carcass μετά τα δύο πρώτα. Κοκ.
Όταν διαβάζω τέτοιες απόψεις τους φαντάζομαι ντυμένους κάπως έτσι :
άνθρωπε μου. Πωπω θυμήθηκα και τον Ross από τους Immolation που έλεγε ότι δεν μπορεί να ακούσει τίποτα μετά το Leprosy γιατί δεν είναι old school anymore. Ρε δεν πα να γα μαζί με το Gavin να ούμε. ( λατρεία και οι δύο μπάντες εν τω μεταξύ).