1985 → Η χρονιά του Μαύρου Μέταλλου
10. – 6.
10. THE POGUES “Rum, Sodomy and the Lash”
Από την Ιρλανδία -μέσω Λονδίνου- με αγάπη, το γρέζι του McGowan ντύνει υπέροχα τους ήχους αυτού του ιδιαίτερου τόπου, είτε πρόκειται για την καθημερινότητα (αγαπημένο “Dirty Old Town”), είτε για πάρτυ (“Sally MacLennane”), είτε για έρωτα (“A Pair of Brown Eyes”), είτε για πολέμο (“And the Band Played Waltzing Matilda”).
9. DESTRUCTION “Infernal Overkill”
Το “Sentence of Death” EP έδειξε τον δρόμο, το ντεμπούτο των Γερμανών ολοκληρώνει αυτή την πρώιμη, κάργα βλάσφημη εκδοχή τους, καθιστώντας τους οπωσδήποτε στις επιρροές των επερχόμενων ακόλουθων του Εωσφόρου, αλλά (κυρίως αυτό) κάνοντας όλους εμάς να ξεβιδώσουμε χωρίς οίκτο τον σβέρκο μας.
8. SLAYER “Hell Awaits”
Το άλμπουμ από την πρώτη πεντάδα των σφαγέων που μου αρέσει λιγότερο (δηλαδή του βάζω 9.8 στα 10 σε επίπεδο ικανοποίησης) αλλά μάλλον σέβομαι περισσότερο απ’ όλα τ’ άλλα. Η πρώτη πλευρά δεν με πιάνει και τόσο, η δεύτερη όμως με αποκορύφωμα το top of the tops “Crypts of Eternity” (πού είσαι Γιοβανίτη; ) καταβυθίζεται σε δυσθεώρητα βάθη.
7. WATCHTOWER “Energetic Disassembly”
Τι κάνει αυτή η τεχνικούρα στις λίστες μου θα αναρωτηθεί κανείς -και δικαίως, εδώ αναρωτιέμαι εγώ. Τα πάντα όμως έχουν τις εξαιρέσεις τους και στην περίπτωση του ντεμπούτου των WATCHTOWER, η παράνοια που αναδύεται από τις συνεχείς εναλλαγές (και την τρέλα του McMaster) αρκεί για να με κολλήσει στον τοίχο. Α, και κάποιοι από τους καλύτερους στίχους που εμφανίστηκαν μπροστά μας, αλλά δε θα τους συζητήσουμε ποτέ μιας και είναι σε US metal δίσκο και όχι σε τίποτα φωνακλάδικες φακ-δε-σύστεμ κυκλοφορίες. Ακούστε πανκ εσείς (όχι, που θα το άφηνα να πέσει κάτω).
6. CELTIC FROST “To Mega Therion”
Τα περισσότερα έχουν ειπωθεί, ίσως ιεροσυλία προς τη σχέση μου με τους CF το ότι μένει εκτός πεντάδας αλλά εδώ θα είμαστε, δε χανόμαστε. “Dawn of Megiddo” και “Necromantical Screams” (το πρώτο κομμάτι που άκουσα -κατεβασμένο από Napster- μιας και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον τίτλο) προφητικοί ήχοι μιας εποχής που αχνοφαίνεται. Μην ξεχνάμε και το “Emperor’s Return”, έτσι;
5.
EINSTURZENDE NEUBAUTEN “Halber Mensch”
Αυθεντική βερολινέζικη τρέλα οδηγεί στα άκρα τις διδαχές σχημάτων όπως οι KRAFTWERK και οι THROBBING GRISTLE. Απεκδυόμενοι κάθε κομφορμισμό, οι NEUBAUTEN προσφέρουν έναν ατελείωτο διονυσιασμό μέσα από τη δυσαρμονική industrial υπόστασή τους και μας καλούν πότε σε υποχθόνιους χορούς και πότε σε επίπονη ενδοσκόπηση.
4.
SISTERS OF MERCY, THE “First and Last and Always”
Επιτέλους οι πρωτο-γοτθο-μάστορες κάθονται, τα βάζουν κάτω και παραδίδουν ένα δημιούργημα με απίστευτη συνοχή, άφθονη ψυχή και σοκαριστικά τέλειες αναλογίες χιτακίωνε και deep-cuts (“A Rock and a Hard Place” / “Possession”). Όσο για το κλείσιμο της κάθε πλευράς, πόσο ταιριαστό -στην πρώτη έχει όνομα στη δεύτερη έχει ξεθωριάσει και αυτό, μόνο μια θαμπή ανάμνηση μένει. Ακόμα κι αυτή όμως αρκεί για ένα ταρακούνημα κι ένα τρεμόπαιγμα του βλεφάρου… Αφιερωμένα εξαιρετικά (και όχι μόνο σε μία).
3.
POSSESSED “Seven Churches”
Κι αφού τελειώσαμε με τα λοιπά, ήρθε πλέον η ώρα του ΚΑΚΟΥ. Θυμάμαι κάτι κόντρες κάποτε (μπορεί και εδώ στο φόρουμ) για το αν οι POSSESSED παίξαν πρώτοι death metal ή αν είναι το άκρο του θρας και τελικά ο Chuck ήταν ο πρώτος. Φυσικά αυτό το ερώτημα ουδόλως με απασχολεί, αφού, σύμφωνα με τις δικές μου θεωρίες και ορισμούς, αυτό το ανοσιούργημα της μισής ανάσας είναι μαύρο (black) από εδώ μέχρι τη Sitra Ahra και σίγουρα εικόνισμα για μετέπειτα κολοσσούς του USBM όπως οι PROFANATICA, VON κτλ. Το μόνο που με απασχολεί και δεν έχω καταλάβει ακόμα είναι τι σκατά έμπνευση είχε όποιος έβαλε τη γιαπωνέζικη γραμματοσειρά στο εξώφυλλο.
2.
SODOM “In the Sign of Evil”
Ναι τι, EP και κάτω από 20 λεπτά, πρόβλημα; Α, πρόβλημα ε; Ε, άντε γαμηθείτε! Οι πέντε υπερκόμματοι με την κιθάρα να γδέρνει, τα τύμπανα να καρφώνουν και την γαιδουροφωνάρα του Tom να ηχεί πιο ιδιαίτερη από ποτέ, στέκουν τοτέμ στον δρόμο για την πραγμάτωση μιας αντιμουσικής προσέγγισης, μιας αντιστροφής των αξιών. Ρωτήστε και τους Νορβηγούς, καλό το BATHORY riff, άψογες οι ρυθμικές εναλλαγές των CELTIC FROST, αλλά χρειάζεται και λίγο τευτονικό πνεύμα πολεμιστή για να δέσει το γλυκό.
“Shrill cries / Angel dies / Shrill cries / ΟUTBREAAAK OF EVIIIL!!!”
1.
BATHORY “The Return……”
Ας τριτώσει το ΚΑΚΟ λοιπόν. Όποιος έχει διαβάσει το «Δρ. Φάουστους» του Τόμας Μαν, θα καταλάβει τι θέλω να πω, όποιος δεν (κάντε τη χάρη στον εαυτό σας) ας πούμε περιληπτικά ότι ο fictional πρωταγωνιστής, μεγάλος μουσουργός των αρχών του 20ού αιώνα, φτάνει μέσω μιας σειράς οδυνηρών γεγονότων να δηλώσει ότι «θα αντιστρέψει τη Συμφωνία της Χαράς του Μπετόβεν». Ο Τόμας Μαν μπορεί να νιώθει περήφανος διότι το πνευματικό του δημιούργημα απέκτησε αληθινή υπόσταση μέσω του δεύτερου δίσκου των BATHORY, ενός δίσκου που (ναι, ξέρω, “Under the Sign…” κτλ -δεν αλλάζω γνώμη) ΕΙΝΑΙ το black metal. Προφανώς δεν είναι μόνο αυτός ο δίσκος το black metal, αλλά είναι ο πρώτος (και από τους λίγους γενικά) που μπορεί να το πει για τον εαυτό του.
Και ψήφος εξωφύλλου γιατί ποιος ξέρει τι φως είναι αυτό και τι κρύβεται στα μαύρα σύννεφα.
Ειδικές Καταστάσεις
-
Live albums είπαμε αποφεύγω, αλλά ας γίνει ένα double honorable mention στο “Live After Death” που άκουγα καθημερινά 2-3 φορές τη μέρα το καλοκαίρι του ’08 για προετοιμασία, όπως και στο “Eine Kleine Nachtmusik” της VENOM-άρας, το οποίο ήταν και η πρώτη επαφή μαζί τους μέσω του CD του Hammer.
-
Αν και μάλλον υπάρχει μικρό controversy σχετικά με το αν είναι του ’85 ή του ’86, θα πάω με το metal archives και θα κάνω «φέτος» την αναφορά στο πρώτο demo των Καναδών σπιντοθράσερς WITCHES HAMMER, οι οποίοι διέθεταν στις τάξεις τους ένα μελλοντικό μέλος των οδοστρωτήρων BLASPHEMY.
-
ΑΑΑΑΑΑΡΓΚ, ΚΟΓΚΟΥΜΕΛΟΟΟΟΟΟΟ, ΑΑΑΑΑΡΓΚ
-
Καὶ ἐστάθην ἐπὶ τὴν ἄμμον τῆς θαλάσσης· καὶ εἶδον ἐκ τῆς θαλάσσης θηρίον ἀναβαῖνον, ἔχον κέρατα δέκα καὶ κεφαλὰς ἑπτά, καὶ ἐπὶ τῶν κεράτων αὐτοῦ δέκα διαδήματα, καὶ ἐπὶ τὰς κεφαλὰς αὐτοῦ ὀνόματα βλασφημίας.
-
Τα ποστ λατρείας θα ξεκινήσουν όταν πια οι ΤΡΥΠΕΣ αρχίσουν να αποκτούν προσωπικό ήχο, αλλά μια αναφορά σε κάθε κυκλοφορία επιβάλλεται να υπάρχει.
