Έχω ακούσει κολλήματα και κολλήματα, αυτό πρώτη φορά
1 Like
^ όντως? μου φαίνεται σύνηθες
εκτός αν το λέει ο κρισπ για χρόνια και έχει περάσει στο μυαλό μου ως τέτοιο, χαχ
Τι θέλατε δηλαδή, άλλον έναν βαρετό τύπο που να ασχολείται με τα ντραμς του Λαρς;
2 Likes
Δε φταίμε εμείς ω μη βαρετέ τύπε, μας κακομάθανε ο Λομπάρντο και ο Χόγκλαν και ο Μπενάντε κ.ά.
3 Likes
Από 'δω, ε;
3 Likes
Άμα σου πω ότι δεν το θυμάμαι καθόλου αυτό
Λάθος μου
Πραγματικό εξώφυλλο είναι αυτό ή κάποιο meme 
Ρε παιδιά… τα βασικά! Κανονικότατο.
3 Likes
Βασικά ίσως το καλύτερο εξώφυλλο του 1985
6 Likes
Πού πετύχανε Τζόνι Βαβούρα τα θηρία;
11 Likes
Ο αληθινος Μακοη
1 Like
Είπα να χωθώ κι εγώ στο τζέρτζελο αυτή τη βδομάδα που βρήκα λίγο χρόνο. Με αγχώνουν αρκετά τα top ο,τιδήποτε. Βλέποντάς το όμως σαν μια ευκαιρία να επισκεφτώ παλιούς φίλους αλλά και να θυμηθώ μερικά όχι τόσο προφανή, αλλά αγαπημένα άλμπουμ, να 'μαι:
1985 top 5
-
Helloween – Walls of Jericho:
Βλέποντας ότι έχει βγει το ’85 νομίζω δεν τέθηκε καν σκέψη για άλλο δίσκο. Τσίτα τα γκάζια και το νεύρο, Kai στη φωνή και ρεσάλτο (μιας και οι Running Wild με το Branded εκείνη τη χρονιά δεν είχαν πιάσει ακόμα γεμάτα). No-nonsense αλλά και tongue-in-cheek σε σημεία, δείχνοντας τον δρόμο και για τα Keepers. Τεράστιος και επιδραστικότατος δίσκος. -
Sisters of Mercy – First and Last and Always: Αραιά ακόρντα αντηχούν. Δεν χρειάζεται να μπει καν το Black Planet για να αντιληφθείς τη μαυρίλα του δίσκου. Κομματάρες από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν η ποπ είναι έτσι, κύριε Eldritch, I want more!
-
A-Ha – Hunting High and Low:
Ναι, έχει το Take On Me. Έχει και το (ακόμα καλύτερο) The Sun Always Shines on TV. Έχει όμως και τόσα άλλα. Πέρα από τα κομμάτια καθαυτά, έχει μια από τις πιο πειστικές παιδικές και αθώες ματιές, και αυτό τον κάνει τόσο μοναδικό αυτόν τον δίσκο. Αν λοιπόν τα τοπ αυτά γίνονται για να θυμηθούμε πώς ήταν τα πράγματα κάποτε και να νιώσουμε μια νοσταλγία, να τη. Εδώ είναι η νοσταλγία και τα παιδικά χρόνια, ο νεαρός που προσπαθεί να γνωρίσει τον κόσμο γύρω του. Και φυσικά, έχει μια από τις μεγαλύτερες φωνές που ερμήνευσαν στην ποπ μουσική και κάποτε πρέπει να αποδοθούν αυτά τα εύσημα στον Morten Harket. Αν έχετε αμφιβολίες, ακούστε ξανά Hunting High and Low και Stand and Face the Rain. -
Omega – The Prophet:
Ημιξεχασμένος δίσκος του NWOBHM που είναι γνωστός κυρίως λόγω του τεράστιου The Child. Έχω όμως μια τεράστια αδυναμία σε αυτόν τον ζεστό, γεμάτο συναίσθημα και μελωδία proggy αλά Saracen ήχο και το The Prophet καλύπτει όλα αυτά τα κουτάκια. Άσε που έτσι γλιτώνω να βάλω και Marillion στη 5άδα μου μιας κι ο Rothery αν είχε αποφασίσει να παίξει μέταλ κάπως έτσι θα ακουγόταν. (Όχι; Άκου σόλο Shadows of the Past σπρκλπλ) -
Dead Can Dance – Spleen and Ideal:
Εδώ το αμάλγαμα ιδεών που έχτισαν ο Brendan και η Lisa ξεδιπλώθηκε επιτέλους, απελευθερώνοντας ένα θηρίο που σκορπά δέος στο άκουσμά του. Κάθε κομμάτι και άλλο ηχοτοπίο, το πλάσιμο των μελωδιών θεόσταλτο, είτε μιλάμε για την απόκοσμη ερμηνεία της Lisa είτε για τη μετρημένη συγκριτικά, γεμάτη σοφία όμως ερμηνεία του Brendan. Το όραμα αυτής της περιόδου ολοκληρώθηκε στον επόμενο δίσκο, που ίσως και προτιμώ, αλλά δύσκολη χρονιά το 1987, ας πάρω δόση από DCD εδώ!
Και ας κλείσει μια πρόχειρη 20άδα στη συνέχεια, σε ψιλοτυχαία σειρά:
Summary
- Τρύπες – Τρύπες: Όλες οι παιδικές αναμνήσεις είναι εδώ, κι ας μη τα ζήσαμε ζωντανά τότε. Ανακυκλώνονται ακόμα όμως τριγύρω μας ακόμα, και θυμόμαστε στίχο-στίχο όσα έφτυνε ο Αγγελάκας από τότε. Οριακά εκτός 5άδας.
- Marillion – Misplaced Childhood: Και μόνο την αρχή του Blind Curve να είχε θα ήταν αριστούργημα. Μπαίνει το Pseudo Silk Kimono κι είμαστε σε φάση ΚΡΥΦΤΕ ΤΙΣ ΚΑΡΔΟΥΛΕΣ ΣΑΣ ΝΑΟΥΜΕ. Kayleigh ίσως στη 10δα αγαπημένων κομματιών 80s.
- Dokken – Under Lock and Key: Πολυαγαπημένοι, εδώ ίσως στον καλύτερό τους και πιο καλοδουλεμένο δίσκο. Χιτάρες η μία μετά την άλλη.
- Anthrax – Spreading the Disease: Belladonnaρος στη σκηνή και άσε να αναρωτιέται ο κόσμος αν παίζουν θρας.
- Manilla Road – Open the Gates: Αν κάποιος κάποτε θελήσει να μάθει τι σημαίνει απειλή στο μέταλ, βάλτε το ομώνυμο. Αν πάλι ρωτάει το χαζό τι είναι μαγεία στο μέταλ βάζετε Astronomica. Αυτά.
- Accept – Metal Heart: Κεντάνε πάλι εδώ οι Γερμανοί. Προτιμώ Balls οπότε τους κρατάω εδώ.
-
Gary Moore - Run for Cover: Πολύ ωραίος και πιασάρικος δίσκος από τον Moore που απλά ό,τι έκανε στα 80s ήταν χρυσός, αλλά έκανε και καλύτερα από εδώ. Kudos για όσα έκανε με Phil εδώ, νομίζω και κύκνειο άσμα του τελευταίου.
13 Tytan – Rough Justice: NWOBHM δισκάρα που ναι, έχει κι άλλα από το The Watcher. - Killing Joke – Night Time: Τεράστιος δίσκος, και από τα καλύτερα μπάσα που αντήχησαν στα 80s.
- Armored Saint – Delirious Nomad: Δισκάρα και από Saint, αλλά αν μιλήσουμε για έναν δίσκο ας είναι το Symbol.
- Savatage – Power of the Night: Υπεραγαπημένοι, αλλά παρά τους εδώ ύμνους ακολουθούν και καλύτερα οπότε ας είμαι φειδωλός.
- Magnum – On a Storyteller’s Night: Δισκάρα κι από τους Magnum (τι φωνή αυτός ο Catley ρε παιδί μου) αλλά σαν τα δύο προηγούμενα δεν είναι.
- Shy - Brave the Storm: Tony Mills ο,τι καλύτερο βγήκε από Tate στο AOR στρατόπεδο, κι εδώ τα κάνει όλα.
- Fates Warning – The Spectre Within: Αδιανόητος Arch αλλά ας μιλήσουμε για αυτό στο Awaken.
- Omen – Warning of Danger: Για πολλούς ο κορυφαίος δίσκος τους, εγώ προτιμώ Battle Cry αλλά αλίμονο αν παραγνωρίζαμε τέτοια δισκάρα.
24 Likes
20αδα που τελικά είναι 19αδα, ε;
3 Likes
Ξέχασα Omen…
4 Likes
Τούς έβαλες στη θέση 19. 
Τους tytan πρέπει να φτιάξεις στο κείμενό σου
1 Like
Ήταν δύσκολη η ώρα Το Sceptics Apocalypse ήταν να βάλω, αλλά μετά θυμήθηκα μια σοκολατόπιτα που είχα στο ψυγείο.
10 Likes
Inspired from a clip from 1985
-Δεν μας έβαλες στο 1985 ε?
-Ρομπερτάκο μου να χαρείς. Μην με κράξεις όπως ο Dee με το Stay Hungry. Εντάξει το Head δεν είναι το καλύτερό μου από εσάς. Αλλά! Λατρεύω Sinking Και Kyoto song.
-Ζόρικα τραγούδια. Δεν μπορώ να τα τραγουδώ χωρίς τίμημα. Αλλά έπρεπε να πάμε λίγο προς το φως. Να ανασάνουμε. Δεν αλλάξαμε. Δεν πειράζει. Ωραίο παιχνίδι έχετε φτιάξει εκεί στο ροκιν πάντως. Ξέρεις πόσοι μπαίνουμε και σας διαβάζουμε? Εγώ βέβαια δεν ακούω μεταλ αν και το The Top αρχικά το είχαμε σχεδιάσει σε μεταλ-πανκ ύφος. Αλλά το έγραψες ήδη, το διάβασα.
-Ξέρεις ποτέ δεν σου είπα πόσο σημαντικός έχεις υπάρξει.
-Η σημασία που έχω για σένα είναι η προβολή μίας δικής σου αξίας, με τιμά αλλά είναι δικό σου δημιούργημα, εγώ απλώς έδωσα καταλύτη με όσα προσπάθησα να πω.
-Ήσουν ο ποιητής-φιλόσοφος της διαχρονικής εφήμερης επικαιρότητας, των μικρών και των μεγάλων. Ακόμα και στα χαζοποπ ρε σε γουστάρω, κ ας μονολογώ συνήθως για τα γκρίζα ή τα κοκκινόμαυρα έπη.
-Είναι όλα κομμάτια της ζωής μας. Απλώς τα πιο σημαντικά είναι ογκόλιθοι, και έτσι προσπάθησα να τα περιγράψω, για να καταλάβω τι μου γίνεται. Θυμάσαι τι είπα το καλοκαίρι του 83 μετά το λάηβ στην Κορνουάλη…είναι μέρες που οι The Cure δεν υπάρχουν. Είμαι μόνο εγώ και το θρόισμα από τα απλά πράγματα.
-Φυσικά, έχω εντυπώσει κάθε φωτογραφία, συνέντευξη, δεν ξέρω τι αναζητούσα να βρω.
-Μία αντίληψη του εαυτού σου, με προβολές πάνω σε κάτι που λίγο πριν κάποιος είπε ή σκέφτηκε, δεν είναι fanboyism, όσο και αν το έκανες τέχνη, πανάθεμά σε.
-Ξέρεις, χάλασα πολλές χτένες με το back combing αλλά δεν έβαλα ποτέ λακ.
-Πάντως είσαι πιο fit από ό,τι ήμουν εγώ στην ηλικία σου, κουφάλα, και παριστάνεις ότι έχεις γεράσει κιόλας. Just one more of your bullshit drama queen stories, eh?
-Όταν ήσουν στην ηλικία που είμαι εγώ τώρα, ανακάλυπτα τα σκοτάδια σας. Τότε βγάλατε το Bloodflowers.
- Δεν ήθελα ποτέ να μπει στον δίσκο το There is no if… είναι το πιο αβυσσαλέο τραγούδι μας. Δεν μπορούν να λέγονται όλες οι αλήθειες. Δεν αντέχεται…Anyway. Things go round and round, don’t they? Αλλά είναι σπιράλ στην ουσία, όχι κύκλος. Ανοίγει προς τα έξω.
-Και πού είναι αυτό το έξω? Πού μας πηγαίνει?
-Ανάθεμα και αν ξέρω… λέω εδώ και δέκα χρόνια για νέο δίσκο και ακόμα και αυτό δεν το έχω σίγουρο. Έμαθα παίζει η Σούζι σε κάνα δίμηνο Αθήνα, ε?
-Ναι, την τελευταία φορά βέβαια ήταν στουπί και στο Dark Sun δεν ήξερε που πάταγε. Εσύ βρε πότε θα μας ξανάρθεις?
-Θα δούμε. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την πρώτη φορά, αξία ανεκτίμηση Μελίνα μαζί με Νινα Χάγκεν στο Καλλιμάρμαρο. Να σου πω, βάλε κανά κλιπ από κείνο το λαηβ μην σε κράξουν για offtopic. Την τελευταία φορά μου ήρθες με Slayer tshirt και γυαλί ηλίου. Σ’ωραίος. Ακούει Slayer o Simon αλλά το ξέρεις ήδη… θυμάσαι σε εκείνο το after party που του είπαν να παίξει μουσική και έβαλε Angel of Death? Φρίκαρε ο κοσμάκης χαχα τέλειο.
-Classic Simon. Ναι θυμάσαι που μου έπεσαν 12 μπύρες από το χαρτόκουτο? Τεσπα. Σου έκανα νοήματα όλη την ώρα, μέσα από ένα πλήθος που είχε εξαφανιστεί, και στο Last Dance…
-Μην το πεις. Ξέρω.
-Να σου πω… φοβάμαι ότι πρέπει να φύγω. Reality scratches at the door.
-Don’t worry. See you in the next dream.
-Γιατί τρέχει πάντα ο χρόνος?
-Ο χρόνος ποτέ δεν ήταν αρκετός, ούτε η ελπίδα… αυτό μας κάνει υπέροχα θνητούς…
-Έχεις δίκιο, πάντα έχεις… α, και κάτι τελευταίο. 21 Απριλίου. Χρόνια σου Πολλά λατρεμένε υπέροχα θνητέ θεέ.
13 Likes
καποια στιγμη που συζητουσα με τον αντρα της αδερφης μου για λαιβ γενικα,μου λεει για τοτε στο καλλιμαρμαρο…ειμασταν οπως ημασταν,ε ημουν γυρισμενος πλατη βγαινουν οι cure,και ρωταω το φιλο ,δισκο εβαλαν?..οχι ρε βγηκαν οι cure ,ξεκινησαν!
τοσο καλοι ηταν στον ηχο τους και εκτελεστικα παντα στα λαιβ (επισης ηταν και καλυτερα τα σταφ τοτε,i guess )
2 Likes
R E S P E C T
1 Like
σε ενα εναλλακτικο 1985, αυτη ειναι η δευτερη πεντάδα μου, που πιστέψτε με είναι εντελώς ισάξια με την πρώτη. ήταν σπαζοκεφαλιά η χρονιά για εμένα.
-
Fates Warning - The Spectre Within
Ένα αριστούργημα του us power metal, με φανερά progressive αυρα ήδη από τότε και με το καλύτερο τραγούδι της Arch περιόδου ( ναι , το Apparition ειναι αυτό, μην ψάχνουμε για κάτι άλλο). Το αδερφάκι του Awaken the Guardian είναι το πρώτο από μια σειρά αψεγάδιαστων δίσκων. Σκοτεινό, επικό, με θηριώδη riffs και έναν one of a kind τραγουδιστή. -
Overkill - Feel the Fire
O καλύτερος Blitz που ακούστηκε ποτέ σε δίσκο, ξερά αλλα τόσο effective riffs, ένας Rat Skates που πρέπει να λογίζεται στους πιο εφευρετικούς drummers του είδους , το τείχος του DD Verni. ενα μίγμα punk, heavy metal, power metal, speed και thrash, ενα neckbreaker μοναδικό στο είδος του, ένα ανελέητο ξυλίκι απο την αρχή μεχρι το τέλος -
Yngwie Malmsteen - Marching Out
Γεμάτο ανυπέρβλητες κομματάρες , με ενα track list που φαντάζει σαν best of και μια dream team δίπλα του, ο σχιζοφρενής υπερπαίχτης Σουηδός βγάζει έναν από τους καλύτερους heavy/power δίσκους ever και σίγουρα έναν από τους πολύ επιδραστικούς. Είναι τόσο δισκάρα που ακόμη και τα σολίδια του φλύαρου από τοτε Σουηδού είναι ένα και ένα, όλα αξιομνημόνευτα και να σου φύγει το σαγόνι. On the Run, Disciples of Hell, I am a Viking, I’ll see the Light …Tonight . Μεγάλη, πολύ μεγάλη κυκλοφορία. -
Slayer - Hell Awaits
Ο πιο περιπετειώδης και σκοτεινός δίσκος τους. Δεν ξανακούστηκαν ποτέ έτσι , από την επόμενη ήδη κυκλοφορία είναι μια άλλη ( εξίσου μεγάλη) μπάντα. Λιαν επιδραστική για τον σκληρό ήχο δισκάρα -
Trouble - The Skull
Πες μου μια μπάντα που είναι ακραία heavy χωρίς να είναι thrash/death/black. Σίγουρα θα σου πω αυτήν εδώ και αυτόν τον δίσκο. Οδοστρωτήρας που άργησα να εκτιμήσω προσωπικά, αλλά πλέον τον λατρεύω. σίγουρα ο πιο doomy δίσκος τους και ένα κλασικό underground αριστούργημα
18 Likes