Καποιοι μπορει να σου πουνε οτι δεν ειναι καν το καλυτερο Apparition!
1 Like
Το Exodus είναι μάλλον, αλλά και το Apparition έπος είναι τι να λέμε τώρα
2 Likes
Γενικά δεύτερο και τρίτο fates έχουν πολλές σωστές απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση. Και φυσικά 10/10 ε. Σε αυτό το δύσκολο 1986 θα προσπαθήσω να χωρέσω αυτό τον κολοσσό πεντάδα, γιατί τέτοιος δισκαρος είναι για να ειναι εκεί ψηλά
2 Likes
Ναι αλλα το αλλο ειναι Papparition
1 Like
Φωτιααααα…μεσ’τα ματιαααα σουυυυ
1 Like
Marching Out
Walls of Jericho
Metal Heart
First & last & always
Hell Awaits
Με αυτη την σειρα
13 Likes
Δυσκολεύτηκα να ψηφίσω για το '85. Όπως έχω ξαναπεί στα 70’s - 80’s έχω μείνει στα πολύ κλασσικά πράγματα και μετά το 1990 πραγματικά ξεκινάει η πολύ μουσική σε όγκο, ποικιλία και ποιότητα για μένα.
Όμως το 1985 συναντάω τον πρώτο δίσκο που δεν ανήκει στα ιστορικά classics αλλά υπάρχει μαζί του ένα προσωπικό και συναισθηματικό δέσιμο. Γενικά έχω ακόμα την απορία πως θα ισορροπήσω τις ψήφους μου ανάμεσα σε πολύ προσωπικά αγαπημένα και σε ιστορικής σημασίας albums που προφανώς μου αρέσουν.
- Marillion - Misplaced Childhood
- Exodus - Bonded by Blood
- Anthrax - Spreading the Disease
- Watchtower - Energetic Disassembly
- Slayer - Hell Awaits
Ξανάκουγα λοιπόν το Misplaced Childhood χτες, πηγαίνοντας χάραμα στο αεροδρόμιο να πετάξω, με τον μικρό στο αμάξι. Οι μελωδίες και οι ερμηνείες του Fish στο album με έχουν στοιχειώσει αλλά ακούγοντας το καιρό μετά, με τον πρώτο ήλιο να φωτίζει τον μικρό και να είναι τόσο γαλήνιος, όσο η Fish εκληπαρεί “My childhood! Oh please give it back to meeeee!”, καταλαβαίνω πόσο μεγάλη κατάθεση ψυχής έγινε σε αυτό το album.
24 Likes
Διορθώνω
1985
Η πρώτη μεγάλη μουσική χρονιά της ζωής μου. Το 1985 ήμουν 7 χρονών μπόμπιρας, ξεκίνησα όμως να αγοράζω μουσική. Με κάποιο χαρτζιλίκι, πήγα στο Video Club-δισκάδικο της γειτονιάς και αγόρασα την πρώτη μου κασέτα: ήταν το (νομίζω) ντεμπούτο των Γερμανών Modern Talking που είχαν το τεράστιο hit της εποχής “You’re my heart, you’re my soul”. Είχα ακόμα 6 χρόνια μπροστά μου μέχρι να ανακαλύψω το heavy metal, η ζημιά όμως είχε ήδη γίνει.
10. Bathory - The Return
Προχωράμε σταθερά, μπροστά εσύ, ξωπίσω εμείς και μη σε μέλλει. Το 88 πλησιάζει.
09. Ry Cooder - Paris, Texas OST
Μια ακουστική, ένα slide, λίγες νότες και ιδού ένα από τα καλύτερα soundtrack για ανοιχτούς, άπειρους χώρους.
08. Possessed - Seven Churches
Τεράστια αλμπουμάρα κι όχι μόνο για ιστορικούς λόγους. Τόσα χρόνια μετά, ακόμα θερίζει τους άπιστους.
07. Killing Joke - Night Time
Λίγο πιο εμπορικοί αλλά ακόμα θεοί. Βασικά, το παιχνίδι με έχει κάνει να συνειδητοποιήσω ότι μάλλον πρέπει να υπολογίζω τους Killing Joke ψηλότερα στην λίστα με τις αγαπημένες μου μπάντες.
06. Marillion - Misplaced Childhood
Υπέρλαμπρο, μαγικό, αληθινό και μεγαλειώδες. Αα, και εμπορικά επιτυχημένο! Μια από τις ελάχιστες φορές που δικοί μας (prog) μπήκαν σε charts!
TOP 5
05. Slayer - Hell Awaits
Είχε φανεί από το ντεμπούτο αλλά πριν καν μπει το πρώτο riff το έχουμε ήδη καταλάβει: οι Slayer είναι βασιλιάδες και ξεκινούν ένα σερί δίσκων (που θα λήξει το 1991) που είναι, κατ εμέ, τουλάχιστον ισοδύναμο των Maiden/Metallica.
04. Dead Can Dance - Spleen And Ideal
Δεν χρειάζεσαι καν κιθάρες και παραμορφώσεις για να διαφεντέψεις το σκοτάδι, τον χρόνο, τις δυνάμεις της γης. Οι Dead Can Dance είναι πάρα πολλά πράγματα ταυτόχρονα για να τους βάλεις σε οποιοδήποτε κουτάκι. Κι αυτό είναι το πρώτο τους αριστούργημα.
03. Tom Waits - Rain Dogs
Ένας κολοσσιαίος Waits, μια μουσική περσόνα που ειναι αντιστοιχη σε μέγεθος με τον λογοτεχνικό Δον Κιχώτη, σε μία από τις πιο πλήρεις και ολοκληρωμένες στιγμές της. Το Rain Dogs γαληνεύει και μαστιγώνει ψυχή και φαντασία, ισόποσα, ταυτόχρονα.
02. Celtic Frost - To Megatherion
Ωραία, ας μιλήσω κι εγώ. Στο heavy metal, όπως και σε κάθε τέχνη ή μουσικό genre, υπάρχουν οι πρώτοι, οι δάσκαλοι και οι πιο εμπορικοί εκφραστές. Ας πούμε ότι συμφωνούμε ότι για το metal αυτοί είναι σίγουρα οι Sabbath, Priest, Maiden, Metallica. Υπάρχουν όμως και αυτοί που ενσαρκώνουν το Heavy Metal ως βαθύτερη αισθητική και ως αυτόφωτη τέχνη, αυτοί που αιχμαλωτίζουν την πεμπτουσία της “γλώσσας” του metal, αυτοί που αιώνια θα μεταφέρουν το βαθύτερο μηνυμα. Αυτοί κατα την γνώμη μου είναι οι Celtic Frost και οι Bathory. Οι πρώτοι παραδίδουν το πρώτο θεμελιώδες τους αριστούργημα εδώ. Θα ακολουθήσουν ακόμα δύο, τα οποία είναι ακόμα ανώτερα. Οι Celtic Frost είναι οι θεοί του metal. Ιερείς και φιλόσοφοι του.
1. The Pogues - Rum Sodomy & the Lash
Ο μόνος λόγος που βάζω τους Pogues πάνω από το Θηρίο το 1985, είναι διότι αυτό το άλμπουμ εκφράζει ένα βαθύ προσωπικό βίωμα. Μετανάστευσα στην Ιρλανδία το 2017 και αυτό ήταν το πρώτο εγχώριο άλμπουμ με το οποίο συνδέθηκα ως κάτοικος αυτής της υπέροχης χώρας. Γι αυτό και είναι ιδιαίτερα δύσκολο να πω γιατί το αγαπώ τόσο. Διότι μοιάζει με την ζωή μου.
Εξαιρετικά άλμπουμ ακόμα από τους: Pentagram, Present, The Cult, Watchtower, Helloween, A-ha, Red Hot Chili Peppers, Einsturzende Neubauten και Peter Gabriel (μόνο εγώ αγαπώ το soundtrack του Birdie;)
Εξώφυλλο της χρονιάς, χωρίς καμία αμφιβολία το Μεγάλο Θηρίο.
26 Likes
5. Anthrax – Spreading the Disease
Η αλλιώς στην απάντηση, πως θα ακούγονταν ένα μίγμα πανκ και μέταλ με Journey φωνητικά. Ήχος που κάνει τους Anthrax “τόσο-όσο” ξεχωρίστους από τους σύγχρονους τους. Ο Belladonna φέρνει τη μελωδία στο thrash, με τη φωνή του να μου φέρνει στο νου Steve Perry και Lou Gramm. Προσθέτουμε τον εξαιρετικό Frank Bello, ο οποίος θα λάμψει στα επόμενα άλμπουμ και έχουμε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, των Anthrax, του ιδιώματος.
4. Helloween - Walls of Jericho
Τσίτα τα γκάζια. Κιθάρες που ξυρίζουν, υπερηχητική πόρωση, φωνή ναι μεν αδούλευτη αλλά που στάζει καύλα. Τόσο πρωτόλειο που γίνεται γοητευτικό. Οι αγαπημένες κολοκύθες εδώ δεν αστειεύονται. Παίρνουν κεφάλια. Ναι, ακούς στοιχεία που θα αγαπήσεις μερικά χρόνια αργότερα. Βλέπεις τη μελωδία να πάει να κάνει την εμφάνιση της εδώ κι εκεί. Δεν είναι αυτή η ουσία του όμως. Δεν είναι ένα πρώιμο Keepers. Είναι ένα αριστούργημα in its own right. Τα ίδια ισχύουν και για το ομώνυμο ΕΡ της ίδιας χρονιάς
Happy, happy Helloween, Helloween, Helloween! Happy, happy Helloween, ωωωω!
3. Slayer - Hell Awaits
Από την τρομακτική εισαγωγή στις εκρήξεις του Hardening Of The Arteries, οι Slayer γίνονται πιο tight, με μεγαλύτερη ποικιλία στις συνθέσεις τους. Στίχοι που συνεχίζουν να είναι σκοτεινοί παρότι αρχίζουν να απομακρύνονται από τον Σατανά, killer riffs, εμβληματικό εξώφυλλο. Το double bass στο At Dawn They Sleep που έκανε μερικές χιλιάδες ντράμερ να σηκώνουν τα πόδια τους από το έδαφος προσπαθώντας να ακολουθήσουν. Επιθετικότητα και δυσαρμονία. Fuckin’ Slayer.
Α, να μην ξεχάσουμε και την απόπειρα τους να γράψουν ένα ερωτικό κομμάτι. Νομίζω το Necrophiliac έχει κερδίσει επάξια θέση στις playlist των πρώτων ραντεβού, δίπλα στα A Thousand Kisses Deep και (Everything I Do) I Do It For You.
2. Celtic Frost - To Mega Therion
Με το έργο τέχνης του H.R. Giger να δένει τόσο αρμονικά με το περιεχόμενο, το To Mega Therion είναι ένα άλμα για το extreme metal (θα αφήσω τους ορθόδοξους, αναθεωρητές και τις λοιπές φράξιες να βρουν την επιμέρους ταμπέλα) και μια σπουδαία στιγμή για τη μουσική. Πέρα από την ωμή δύναμη, συνώνυμο της ακραίας μουσικής, οι Celtic Frost αγκάλιασαν το χάος με στιγμές απόκοσμης ομορφιάς και έμπνευσης. Έκαναν τα πάντα να ακούγονται βαριά, δίνοντας νόημα στο έρεβος. Ένας ήχος που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον, μεγαλοπρεπές από την αρχή μέχρι το τέλος, μουσική που ακόμα και σήμερα σε κάνει να την ανακαλύπτεις.
1. Exodus - Bonded By Blood
Στο πιθανώς το πιο επιδραστικό thrash άλμπουμ, οι Exodus μας χαρίζουν 9 κομμάτια αχαλίνωτου χάους. Ο Τεράστιος Paul Baloff, μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του Bay Area, σκίζει τις φωνητικές του χορδές ενώ οι Gary Holt και Rick Hunolt ανταλλάσσουν licks σε δαιμονισμένες ταχύτητες. Tο Bonded By Blood είναι η μελωδία των αγρίων, ένα αριστούργημα του thrash που νίκησε το χρόνο. Προσωπικά θεωρώ πως οι Exodus έχουν μια θέση πλάι στους Metallica και τους Slayer στην Αγία Τριάδα του ιδιώματος και σίγουρα ήταν πολύ πιο επιδραστικοί από τους Megadeth και Anthrax στα πρώτα χρόνια της σκηνής τους. Φυσικά ο όρος Big-4 είναι καθαρά εμπορικός, αλλά το thrash γεννήθηκε στο πάρκινγκ του Ruthie’s Inn και οι Exodus, μαζί με τους Metallica, ήταν οι 2 πυλώνες του. Έτσι λοιπόν, η χρονομηχανή μου μετά από τη στάση στα Sweet Silence Studios της Κοπεγχάγης, θα με τηλεμετέφερε στο Berkeley της California για μια βραδιά σαν αυτή:
Το καθιερωμένο +5 για να στρογγυλέψει η λίστα
-
Possessed - Seven Churches
Σημαντικός όσο τα Black Metal, Apocalyptic Raids και Morbid Tales. Αυτά τα παιδιά 16-18 χρονών από το East Bay κατάφεραν να πάνε το extreme metal σε ένα άλλο επίπεδο. Τα είπατε οι περισσότεροι, δε θα πλατειάσω. -
Watchtower – Energetic Disassembly
Ο δίσκος που ευθύνεται για πολλούς από τους αγαπημένους μου δίσκους, από Death μέχρι Atheist, το τεχνικό θρας και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Ακούγεται σαν μεταλιζε Rush σε σημεία, πράγμα που μόνο κολακευτικό μπορεί να είναι. -
Megadeth - Killing Is My Business
Με το μισό μπάτζετ της παραγωγής να ξοδεύεται σε …extracurricular activities, η εκδίκηση του Mega Dave θα αργήσει αρκετά. Οι δαίμονες του τον καταδιώκουν, οι συγκρίσεις (λέγε με Mechanix) δεν είναι τόσο κολακευτικές (είπαμε, ο Dave ήθελε να παίξει πιο γρήγορα, όταν οι πρώην bandmates είχαν ήδη πάει ένα ( ; ) βήμα μπροστά), αλλά το Killing με όλες του τις αδυναμίες είναι ένας πολύ καλός δίσκος. Τον συμπεριλαμβάνω κυρίως γιατί οι Gar Samuelson και Chris Poland με το fusion background τους αξίζουν αναφορά γιατί έβαλαν αυτά τα jazzy περάσματα και ένα λιθαράκι στο songwritting του Mustaine που δε μνημονεύεται όσο πρέπει. -
Overkill – Feel The Fire
Tα έγραψε τόσο όμορφα ο @Chaos και δε θέλω να τον κοπιάρω. Μια από τις πιο συνεπείς μπάντες εκεί έξω. -
Armored Saint
Αμφιταλαντεύτηκα για το αν θα πρέπει να είναι στην πεντάδα. Εδώ οι Saint ξεπερνάνε τις NWOBHM επιρροές τους και καταφέρνουν να αναπτύξουν έναν δικό τους ήχο - πάντα μέσα στα όρια του παραδοσιακού heavy metal - με χαρακτηριστικά funky grooves, εξαιρετικές συνθεσεις και εξαιρετικές ερμηνείες από ένα πολύ ταλαντούχο τραγουδιστή.
Honorable Mentions
Summary
S.O.D – Speak English Or Die
Trouble – The Skull
Pentagram – S/T
Yngwie J. Malmsteen’s Rising Force - Marching Out
Amebix - Arise!
Vicious Rumors - Soldiers of the Night
Sacrilege – Behind The Realms Of Madness
Attacker – Battle at Helms Deep
Manilla Road – Open The Gates
Fates Warning – The Spectre Within
Destruction – Infernal Overkill
Kreator – Endless Pain
Razor – Evil Invaders
Savage Grace – Master Of Disguise
5 non metal honorable mentions
Summary
The Sisters Of Mercy – First And Last And Always
Rush – Power Windows
Run DMC – King of Rock
Kate Bush – Hounds Of Love
Tom Waits – Rain Dogs
Edit: Ξέχασα το εξώφυλλο, αλλά είναι προφανές, σωστά;
28 Likes
1985
1)Τρύπες - Τρύπες
Αν ήταν να βάλω σε μια λίστα μου ελληνική κυκλοφορία αυτή θα ήταν σίγουρα οι τρύπες. Μεγάλη μου αδυναμία, απ τις πρώτες επαφές με τον σκληρό ήχο και σίγουρα η πρώτη εγχώρια. Επαναστατικό ροκ made in thessaloniki
2)Slayer - Hell Awaits
Ένα πρόβλημα μου με τους slayer είναι ότι δεν την παλεύω με την φωνή του (συμπαθέστατου) Araya. Κατά καιρούς και ιδίως εδώ το παραβλέπω γιατί ο δίσκος είναι όλο ριφάρες
3)Exodus - Bonded By Blood (και εξώφυλλο)
Κλασικό μνημείο του Thras metal. Τικάρει όλα τα κουτάκια. Γρήγορα και επιθετικά ριφ, άγρια φωνητικά κλπ. Gary Holt δίνει ρέστα
4)Helloween - Walls of Jericho
40 λεπτά επικού power. Αυτό τίποτα άλλο!
5)A-Ha - Hunting High and Low
Break από το μέταλ με έναν δίσκο γεμάτο χιτ
Honourable Mention
Megadeth - Killing Is My Business… and Business Is Good!
Δεν είχα χρόνο να αραδιάσω αυτή την βδομάδα οπότε ορίστε ο εξής ένας. Τίμια αρχή από μια αγαπηνένη μου μπάντα και τα καλύτερα έρχονται
22 Likes
1985
A) Bolivarian Metal Attack (part 3)
Welcome, Progressive Metal
Καταρχάς λίγη υπομονή σε σχέση με το clickbait στον “πλάγιο”, θα δοθούν εξηγήσεις και παρακάτω, στο top 5. Όσο εξωφρενικό hot take κι αν ακούγεται, όμως, θα επιμείνω ότι οι τιτάνιοι Βενεζουελάνοι μέταλ ήρωες Resistencia (παίζοντας μπάλα μόνοι τους πλέον στη γη του Σιμόν Μπολίβαρ, μετά το λυπηρό γεγονός της διάσπασης των Arkangel 
) με κάποιον τρόπο, δεν ξέρω πώς, κατάφεραν να παίξουν επί της ουσίας προοδευτικό μέταλ πάνω κάτω την ίδια εποχή που αυτό αποκρυσταλλωνόταν (σε εντελώς διαφορετική μορφή) μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα βορειοδυτικά.
Κάποια πρώτα δε ψήγματα είχαν διαφανεί από την προηγούμενη χρονιά, με το τρίτο τους άλμπουμ, Dacapo: (αν υποθέσουμε ότι δεν είχαν ήδη εμφανιστεί σε εμβρυακή μορφή από το 1983 και το δεύτερο άλμπουμ τους, Estrategia Contra El Movimiento, για το οποίο είχα γράψει ολίγα τινά)
Summary
Όπου η heaviness είχε υποχωρήσει ακόμα περισσότερο για να αφήσει χώρο να αναπτυχθούν μια σειρά περίεργοι πειραματισμοί: Ρυθμικής φύσης, εισχώρησης ακόμα περισσότερων latin στοιχείων, οικοδόμησης ακόμα πιο περίπλοκων ενορχηστρώσεων κλπ.
Την επόμενη χρονιά όμως, αυτή που διανύουμε τώρα στο παιχνίδι δηλαδή, η περιπετειώδης διάθεση των Resistencia επικράτησε ολοκληρωτικά και καρποφόρησε το τέταρτο και δυστυχώς τελευταίο* αριστούργημά τους: Το Zodíaco. Έναν δίσκο που δεν κατάφεραν ποτέ να κυκλοφορήσουν επίσημα, αλλά ευτυχώς μετά από αρκετά χρόνια, βοηθούντος και του internet, το πόσταραν σχεδόν ολόκληρο online ώστε να πάρουμε μια ματιά της εναλλακτικής Ιστορίας που έπρεπε να είχε γραφτεί.
Τι σκάρωσαν εδώ: Ένα κόνσεπτ βασισμένο στον ζωδιακό κύκλο, με το κάθε κομμάτι - αστερισμό να αντιπροσωπεύει και από έναν διαφορετικό χαρακτήρα / μετενσάρκωση του πρωταγωνιστή της ιστορίας, σε διαφορετική χρονική περίοδο κάθε φορά. Μουσικά, ξαναστρίβουν τον διακόπτη προς heavy καταστάσεις, προσθέτουν πλήθος ριφ και μελωδιών στα πρότυπα των Rush (χωρίς όμως να αντιγράφουν) και όλα αυτά τα διανθίζουν με άφθονα πλήκτρα σε dreamy αισθητική. Και την ίδια ώρα η θεϊκή φωνή του Cesar Somoza να βάζει τη σφραγίδα της σε όλο το δίσκο.
Ελάτε τώρα εσείς και πείτε μου ότι όλα αυτά δεν είναι τίγκα progmetal.
https://www.youtube.com/watch?v=qmlK3QTFJsg
*Τελευταίο που υπάρχει κάπου να το ακούσουμε… Γιατί απ’ ό,τι φαίνεται υπάρχει και ένας πέμπτος δίσκος, ηχογραφημένος το '87, που επίσης δεν κυκλοφόρησε ποτέ. Η περιγραφή του από τον Marco Ciargo, έναν από τους δύο κιθαρίστες και βασικό συνθέτη των Resistencia, σε προ εικοσαετίας συνέντευξή του, μοιάζει βγαλμένη από υγρό όνειρο οπαδού του progressive metal:
The result was a mixture of ethnic music, jazz, hard, pop… There was a violin, a choir formed by twenty children, a piano, a sax, congas and other percussions played by a guest artist, and female backing vocalists. As ever and fortunately, we worked with a total creative freedom. The album was all ready to be mixed, but that was the year when we split up. The tape was lost in time, and we only have a copy that was hastily mixed, with voices and musical arrangements missing in some of the songs.
ΓΑΜΩ.ΤΗΝ.ΠΟΥΤΑΝΑ.ΜΟΥ.ΜΕΣΑ.
Β) #ΜόνοΔέκαΑυτήΤηΦορά
#ΓαμημένοΌριοΛέξεωνΝίκησες
Ας ξεκινήσουμε από το εξής: Παιδιά, όταν είναι να προβλέπετε δυστοπικά σενάρια για την ανθρωπότητα και τέτοια, τουλάχιστον κάντε την έξυπνη κίνηση και τοποθετήστε αυτό το δυστοπικό μέλλον το λιγότερο κάποιους αιώνες μπροστά. Όχι κάποιες δεκαετίες, πόσο μάλλον δεκατέσσερα σκάρτα χρονάκια, γιατί θα την πατήσετε όπως οι Accept που ήταν πεπεισμένοι ότι στο “μακρινό” 1999 θα είχε αρχίσει η αντικατάσταση της ανθρωπότητας από τις μηχανές. Καλά πήγε αυτό. Ευτυχώς η ξεκαρδιστική αυτή sci-fi απόπειρα είναι το μόνο που μπορεί να προσάψει κανείς στη Μεταλλική Καρδιά, η οποία στον έκτο αυτό παλμό των Accept σφύζει από υγεία και δεν θέλει ούτε μπαϊπάς ούτε τίποτα. Μόνο Τσαϊκόφσκι και Μπετόβεν, λίγη swing τσαχπινιά, λίγη Σκορπιονική τεχνογνωσία και από κει και πέρα ξέρει τι να κάνει. Πώς να χτυπήσει, μια στο καρφί (mid tempo grooves) και μια στο πέταλο (speed δυναμίτες), πώς να μας σηκώσει από καναπέδες/πολυθρόνες/ντιβάνια και με σφιγμένες γροθιές να γκαρίζουμε I’m living for tonite (what’s with the fake English though. Oh never mind).
Ο πάγος έσπασε, ο δρόμος χαράχτηκε. Το Μπολσεβίκικο Ατσάλι επιτέλους είναι γεγονός, αφομοιώνοντας δημιουργικά τα πλέον χρήσιμα / προοδευτικά διδάγματα της αστικής διανόησης (λέγε με Maiden) για να συνθέσει μια νέα διαλεκτική ενότητα, μια καινοφανή βαθμίδα μεταλλικού υλισμού, όπου η μορφή, βλ. οι εισαγόμενες ροκ μέθοδοι, υποτάσσεται στο περιεχόμενο, με μια αίσθηση μελωδίας και τραγουδοποιίας που δεν έχει καμία σχέση με Αμερικάνους, Άγγλους, Γερμανούς και λοιπούς ιμπεριαλιστές ή εκπροσώπους της μεταλλοεργατικής αριστοκρατίας. Η ανώτερου αισθητικού επιπέδου μεταλλική πρόταση των Ария απέτυχε να αγκαλιαστεί από τη Δύση, φευ, ας όψονται τα ορφανά του Τσόρτσιλ και του Τρούμαν που έπεισαν τον κοσμάκη κάθε που άκουγε σλαβική λαλιά να τρέμει Αυτοκρατορίες του Κακού και επίδοξους καταστροφείς του δυτικού πολιτισμού, τρομάρα του. Ο νέος μεταλλικός υλισμός όμως θα υπάρχει πάντα εκεί για να τον ανακαλύπτουν της Γης οι Κολασμένοι στις επόμενες εφόδους στον μεταλλικό ουρανό. Όλο το Ατσάλι στα Σοβιέτ, εμπρός για το Μέταλ Νέου Τύπου (μπορώ να το κάνω αυτό όλη μέρα όπως καταλαβαίνετε, οπότε σταματάω κάπου εδώ).
Μόλις έναν χρόνο μετά το γκαβλωμένο και φουλ τσαμπουκαλεμένο αλλά κατά βάση απροβλημάτιστο / πηγαίο March of the Saints ντεμπούτο τους, οι Άγιοι του US metal πρέπει να είχαν φάει τρελή φρίκη για το επικείμενο - όπως πίστευαν - Τέλος της Ανθρωπότητας, καθότι σε τούτο δω το δεύτερο άλμπουμ τους, Delirious Nomad, με κάθε ευκαιρία μεμψιμοιρούν για το αναπόφευκτο θάψιμο του είδους από την πυρηνική ταφόπλακα, όχι μόνο σε μια σειρά τραγούδια (Nervous Man, Aftermath, In the Hole) αλλά - όπως το ερμηνεύουν κάποιοι - ακόμα και στο τέρμα-άκυρο εξώφυλλο, όπου, χωρίς πλάκα, όλα-είναι-λάθος, μέχρι και η γραμματοσειρά του τίτλου for fuck’s sake. Ουδέν κακόν αμιγές καλού όμως, μιας και η υπαρξιακή αυτή αγωνία των Armored Saint παρήγαγε τον πιο σκοτεινό δίσκο τους (τουλάχιστον για τα επόμενα πολλά χρόνια και αν). Όλα είναι for the sake of heaviness, με τον αείμνηστο Ντέιβιντ Πρίτσαρντ όπως πάντα να οργιάζει (απέριττα όμως) στις κιθάρες και τον Τζον Μπους να αποδεικνύει ότι όταν είσαι ένας μικρός μέταλ θεός κολλάς με τα πάντα όλα, σε μια προοικονομία της μελλοντικής του μεταπήδησης σε παραδίπλα/πιο ακραία (ας πούμε) χωράφια. Συνολικά η φάση εδώ είναι τόσο yolo που στην κατακλείδα Released εισπράττουμε μέχρι και σόλο στο μπάσο, σου λέει τι δηλαδή, να πλακώσουν - να τώρα όπου να 'ναι σε λέω - ο Ιβάν και ο Σεργκέι και οι υπόλοιποι κακοί Ρώσοι να μας χύσουν στη μάπα το Μανιτάρι και να μην έχω προλάβει να ξηγηθώ εκεί ένα μπασοσολίδι, λέει; Δε λέει.
Καλώς όρισες, Ευρωπαϊκό Power Metal. Ε, τώρα. “Καλώς”. Τουλάχιστον συζητήσιμο. Πάλι καλά που το ημερολόγιο δεν γράφει #insert mid-to-late 90s year# αλλά 1985, οπότε έχουμε ακόμα δρόμο μέχρι η γερμανική πατέντα τού πώς παίζεις σχεδόν σαν τρελαμένος θράσερ αλλά με το ένα πόδι καρφωμένο στο στέρεο έδαφος των κλασικών / πλέρια μελωδικών μέταλ διδαχών να εκφυλιστεί σε γιουροβίζιον με παραμορφωμένες κιθάρες - για την ακρίβεια ακόμα είναι με το ζόρι στις απαρχές της. Η γιουροπαουερομάνα πόλη του Αμβούργου, στις 80ς δόξες της (κοτζάμ Πρωταθλητριών είχε πανηγυριστεί λίγα χρόνια πριν στο ΟΑΚΑ - άστα Φέλιξ Μάγκατ μου, ποιος να το ‘λεγε ότι θα ‘ρχόταν τέτοια παρακμή, να μην μπορεί η ομάς να κάνει καλά μια κάποια Χαϊντενχάιμ, τεσπά), βλέπει επιτέλους τα πλέον εκλεκτά τέκνα της να παρουσιάζουν ολοκληρωμένα και θριαμβευτικά το έργο τους μετά από ένα ας πούμε σημαντικούλι EP, έστω και με τον “λάθος” τραγουδιστή (να με συμπαθάς αγαπητέ Κάι, σ’ αγαπώ / σ’ εκτιμώ αλλά στο μικρόφωνο ποτέ δεν μου έκανες κούκου). Στην τελική όμως τι να την κάνεις την τελειότητα όταν έχεις iconic μέταλ ύμνους όπως Ride the Sky, How Many Tears και / και / και. Το Χέβι Μέταλ είναι Νόμος, ναι διάολε και όποιος τον παραβεί τον πετάμε στα Ερπετά, να τονε στοιχειώσουν του Θανάτου τα Φαντάσματα. Send me a sign and I’ll leave it all behind γαμώ το ξεσταύρι μουυυυυυ.
Το αριστουργηματικό Crystal Logic τους είχε ήδη εκτοξεύσει σε δυσθεώρητα ύψη και μπορώ κάλλιστα να φανταστώ εκείνη την εποχή ενθουσιώδεις φανς του πλέον σκληροπυρηνικού κλάδου της metal μουσικής να είναι απαισιόδοξοι για το αν οι Manilla Road θα κατάφερναν όχι να το ξεπεράσουν, απλά να το πλησιάσουν. Για οποιαδήποτε μπάντα θα ήταν δύσκολο άλλωστε. Οι Manilla Road όμως δεν ήταν μια οποιαδήποτε μπάντα. Ήταν ίσως η ποιοτικότερη μπάντα στον επικό ήχο. Βλέπω λοιπόν τους απαισιόδοξους να βάζουν το δίσκο να παίζει και σιγά σιγά να σχηματίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη τους. “Παραμένουν σε φουλ φόρμα”. Η υποψία ότι το Open the Gates όχι απλά δεν είναι φτωχός συγγενής του Crystal Logic, αλλά απ’ ό,τι φαίνεται το ξεπερνάει κιόλας, γίνεται βεβαιότητα όταν έρχεται η ώρα του Ninth Wave. Ενός από τα κομμάτια που οφείλει κανείς να βάλει να ακούσει όποιος τον ρωτάει “τι σημαίνει τέλος πάντων αυτό που λες epic heavy metal”. Αυτό σημαίνει μικρέ. Ας αρχίσει η αποθέωση. Τα αριστουργήματα από τη φαρέτρα των Manilla Road δεν είχαν τελειώσει, αλλά τούτο δω είναι μάλλον το αποκορύφωμά τους.
Αν μπορούσα να μεταφερθώ πίσω στο ‘85, ένα από τα πρώτα πράγματα με τα οποία θα ασχολιόμουν θα ήταν να κόψω αντιδράσεις για το (απ’ όσο ξέρω) πολυαναμενόμενο τότε ντεμπούτο των Megadeth. Αν μη τι άλλο όλοι ήδη από τότε θα είχαν γίνει μάρτυρες της σαπουνόπερας / υπόθεσης εκπαραθύρωσης του Dave από τους Metallica. Όλοι, λοιπόν, θα κουτσομπόλευαν ασύστολα γύρω από το ποιος είναι πιο δύσκολος και πιο μαλάκας, ποιος έφταιγε για το πολύκροτο διαζύγιο, ποιος αδικήθηκε, αν αδικήθηκε κάποιος, και πάει λέγοντας. Όλοι θα είχαν σκανδαλιστεί από τις προκλητικές διακηρύξεις περί εκδίκησης και το λοιπό μελόδραμα. Και τελικά όλοι θα έμεναν με το στόμα ανοιχτό από την επίδειξη δύναμης (ταχύτητας, τεχνικής κλπ) που αποτέλεσε το Killing is my Business… Αναρωτιέμαι όμως πόσοι θα το εκλάμβαναν όπως το εξέλαβα εγώ έχοντας την πολυτέλεια της χρονικής απόστασης: Ως ένα απλό ορεκτικό, εν τέλει, πριν το σερβίρισμα, τα επόμενα χρόνια, του κυρίως πιάτου του ανεπανάληπτου metal masterclass των Megadeth. Και δεν το λέω βέβαια για να υποβιβάσω σε καμία περίπτωση το Killing, απλά για να το θέσω στις ιστορικές του διαστάσεις μέσα στο πλαίσιο της Megadeth δισκογραφίας. Άσε που κατέχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά και για άλλον ένα λόγο, το ότι εγκαινίασε την καλύτερη ιδέα παρουσίασης δίσκου στην Ιστορία του μέταλ, βλέπε τίτλος - βαρύγδουπη φράση | τελίτσες | κι άλλη βαρύγδουπη φράση. Fuck yeah my grumpy Dave.
Πάμε μωρή Ομενάρα, 2 στα 2, το 'χουμε; Όχι που δε θα το 'χαμε. Ποια ήταν η μοναδική κηλίδα στη US metal πανδαισία του Battle Cry; Α ναι, εκείνο το εξώφυλλο, yikes… Ε τώρα το διορθώσαμε κι αυτό! Εντάξει δε λέω ότι είναι το υπέρτατο έργο τέχνης έτσι; Αλλά τουλάχιστον είναι κάτι cool, κάτι bad-ass. Κάτσε, πώς το 'πα, bad-ass; Χμμμ για να ξαναδώ λίγο αυτή την κόμπρα… Για να τσεκάρουμε λίγο και χρονολογίες… 1984 η προηγούμενη χρονιά η άνευ κόμπρας ε; Το παζλ συμπληρώνεται σιγά σιγά λοιπόν. Put them in a body bag! Το 'πιασες το υπονοούμενο; Όχι; Ρε… Sweep the leg! Ε τώρα δεν μπορεί, το 'χεις… Εδώ όμως με κανονικό happy ending 
ήτοι με την αδαμάντινη φωνάρα του Κίμπαλ και το όλο vibe “Maiden goes to war” να βρίσκουν bull’s eye κάθε φορά, με αλάνθαστη ακρίβεια, ΝΑΙ.
Δεύτερη χρονιά ύπαρξης του ανώνυμου ακόμα μεταλλικού παρακλαδιού που κανείς δεν είχε πάρει καν χαμπάρι ότι είχε γεννηθεί (επειδή κανένας ΑΡΔ δεν έγραψε σχετικό editorial με βαρύγδουπο / άχαρο / αχρείαστα μακροσκελή τίτλο), δεύτερη φοβερή και τρομερή (σε ποιότητα ωρέ) συγκομιδή και μάλιστα αυξημένη γι’ αυτή τη χρονιά, όχι με ένα αλλά με δύο μικρά (είν’ το μάτι σου) αριστουργήματα. Το ένα εξ αυτών είναι φυσικά το ντεμπούτο των Pentagram, πνευματικού τέκνου της γριάς μάγισσας του σαμπαθογενούς αποκρυφισμού και ήδη παλιάς καραβάνας του σκληρού US underground, aka Bobby Liebling. Βέβαια, για να τα λέμε όλα, ο Μπόμπι όπως λένε ήταν βασικά κολλημένος με τους Blue Cheer (ό,τι να ‘ναι) αλλά no worries, έσκασε μύτη η έτερη θρυλική μορφή της σκηνής, ο Βίκτωρας ο Γκρίφιν με τις τεράστιες ριφάρες του και γενικά εκείνο το τόσο ιδιαίτερο κιθαριστικό του στυλ, στο πλαίσιο του οποίου μία νότα καταφέρνει να περικλείει περισσότερο ειδικό βάρος, χαρακτήρα και συναίσθημα απ’ ό,τι άλλοι και καλά axemen πετύχαιναν σε ολόκληρους δίσκους που λέει ο λόγος. Η συνέχεια έμελλε να είναι ακόμα πιο θεϊκή, αλλά ήδη εδώ η Απόγνωση θριαμβεύει. You can never win | Pay for all your sins.
Ωχ, εδώ είναι η αρχή του ντιμπέιτ που δεν θα τελειώσει ποτέ ε; Θα μου πεις, όταν έχεις κοτζάμ τίτλο Death Metal… Τέλος πάντων, να σας πω την αλήθεια εμένα δεν με απασχολεί και πολύ αν το Seven Churches, γενικά οι Possessed είναι θρας ή ντεθ ή ακόμα και μπλακ (!) όπως υποστήριξε ο φίλος μου ο ΚρισΠ. Το μόνο που με νοιάζει είναι ότι όταν μπαίνουν στην αρχή τα Tubular Bells μου σηκώνεται η τρίχα (και κάτι άλλο), ότι λίγες στιγμές μετά όταν στρώνουν εκείνο τον αρρωστημένο ρυθμό (στα κουπλέ ντε) οι σφυγμοί μου χτυπάνε κόκκινο, και ότι σε όλο τον υπόλοιπο δίσκο κάθε φορά που παίζει πέφτω αιχμάλωτος της κολασμένης τους πώρωσης, με αυτά τα ριφ που μετέφρασαν τη διαστροφή / παράνοια του Κακού σε μέταλ και δη ακραίο μέταλ πλαίσιο τόσο αποτελεσματικά και ανάγλυφα όσο σχεδόν κανένας δεν το είχε καταφέρει μέχρι τότε και όσο ελάχιστοι τα κατάφεραν έκτοτε. Ναι ρε, η μουσική προχωράει και εξελίσσεται και τα λοιπά και τα ρέστα αλλά κάποια πράγματα δεν ξεπερνιούνται ποτέ ή τουλάχιστον δεν αναπαράγεται ποτέ αυτό το τόσης νεανικής ζωτικότητας και φρεσκάδας feeling τους. Ένα από αυτά είναι και το Seven Churches.
Δεύτερος στην ίδια χρονιά ογκόλιθος αυτού-του-παράξενου-βαρέος-πράγματος-τέλος-πάντων, τούτος δε από το κορυφαίο συγκρότημα που έπαιξε ποτέ τέτοια μουσική, άποψη που καταθέτω έχοντας πλήρη επίγνωση των προεκτάσεών της. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια είμαι επίσης της γνώμης ότι το The Skull δεν φτάνει το επίπεδο ούτε του προκατόχου ούτε των διαδόχων του. Συνθετικά that is, γιατί από όγκο, μαυρίλα, πένθος, άλλο τίποτα. Και σε τελική ανάλυση τι σημασία έχει αν ένας δίσκος δεν είναι Έβερεστ αλλά Κιλιμάντζαρο ξέρω γω. Το ύψος του (ή καλύτερα εδώ αντεστραμμένα, το βάθος του) σε ζαλίζει όπως και να 'χει. Ο συχωρεμένος Έρικ Βάγκνερ ως βιβλικός προφήτης του 20ού αιώνα κατακεραυνώνει τους αμαρτωλούς με Ιερή Οργή, την οποία οι υπόλοιποι πλαισιώνουν με βαρείς κι ασήκωτους μουσικούς εφιάλτες όπου η στωική εγκαρτέρηση του ψυχολογικού μαρτυρίου φέρνει ως ανταμοιβή τη Λύτρωση μέσα από καθαρτήριες μελωδιάρες, με αποκορύφωμα φυσικά το ακροτελεύτιο ομώνυμο Έπος. Και ο Κύριος είπε, ο λαός σας με απαρνήθηκε και γι’ αυτό θα τον τιμωρήσω στέλνοντάς του τους γιους μου τους Trouble, αλλά μέσα απ’ αυτούς θα σας οδηγήσω και στη Γη της Μεταλλικής Επαγγελίας. Λοιπόν δεν ξέρω τι λέτε εσείς αλλά για μένα ο Τζεχόβα μέσα σε όλη αυτή την παλαιοδιαθηκίσια γενοκτονική του λύσσα είναι και πολύ μέταλ ναούμ. Όχι βέβαια ως αντικείμενο θρησκευτικής λατρείας, αλλά ως επανοικειοποιημένη νοσηρή διασκέδαση. “White metal” σου λέει μετά, άντε ρε πουθενά Slagel, τράβα να παίξεις κάνα τένις με τον κοντό, που θα κολλήσεις ρετσινιά στους Trouble-αρους.
Βασικά ξέρεις κάτι; Άντε και γαμήσου ρε όριο λέξεων.
Έστω και με μια ανάσα θα μιλήσω και για τις άλλες δισκάρες μου διάολε. Θα πω για τους Amebix που με το Arise! ντεμπούτο τους δημιούργησαν την πιο πειστική α-λα Mad Max ατμόσφαιρα έβερ. Θα πω για τους Anthrax που αν και γενικά με συγκινούν πολύ λιγότερο από άλλα αμερικάνικα θρας συγκροτήματα, κάποιοι δίσκοι τους ανήκουν σε κάθε λίστα, με πρώτο χρονικά βεβαίως το Spreading the Disease. Θα πω για τους Bathory που με το ανίερο κατάμαυρο μέταλ τους στο The Return (πόσα αποσιωπητικά διάολε) εξακολουθούν αφενός να μη με πολυαφορούν, θεωρητικά, αφετέρου να με διαλύουν κάθε φορά, στην πράξη. Θα πω για τους Blind Fury, το συγκρότημα - φυσική συνέχεια των μεγάλων Satan (βασικά είναι όλοι οι υπόλοιποι πλην του Μπράιαν Ρος), που όταν ακούγανε για “κιθαριστικά ρεσιτάλ” βάζανε τα γέλια και μετά τους βάζανε τα γυαλιά με τη φοβερή και τρομερή δισκάρα ετεροχρονισμένου NWOBHM Out of Reach. Θα πω για το εκκωφαντικό ξεκίνημα του (των) Chastain με το Mystery of Illusion, όπου εκτός από το κιθαριστικό του masterclass έχουμε και την πρώτη εμφάνιση μίας από τις κορυφαίες γυναικείες φωνές έβερ, της μεγάλης Leather Leone. Θα πω για το τρελαμένο Infernal Overkill των Destruction, οι οποίοι κατ’ εμέ ξεχωρίζουν στην πρώτη χρονιά με τόσο έντονη παρουσία τευτονικού θρας (εννοείται ότι γουστάρω και το In the Sign of Evil, απλά τους Sodom τους προτιμώ όπως εξελίχθηκαν, λίγα χρόνια αργότερα). Θα πω για τον λατρεμένο Uli και το κύκνειο άσμα των Electric Sun, Beyond the Astral Skies, που με την ταξιδιάρικη γλύκα του σίγουρα αποζημίωσε τους λιγοστούς που είχαν απομείνει να ακούνε τέτοια το ‘85. Θα πω για τους απίστευτους Emerald από την Ολλανδία, ένα από τα πιο υποτιμημένα ευρωπαϊκά heavy/power σχήματα των 80ς, με το φανταστικό Down Town (ή Iron on Iron όπως επανακυκλοφόρησε κατοπινά, που πρέπει να πω ότι το προτιμώ άπειρα ως τίτλο). Θα πω για τους συμπατριώτες τους, Martyr, που επίσης έπαιξαν μεγάλη μπάλα με το For the Universe, έναν δίσκο μελωδικού early power με πολύ ξεχωριστή ατμόσφαιρα για την εποχή. Θα πω για τους Loudness, που εξακολουθούν να μεγαλουργούν στο Thunder in the East, δυστυχώς αυτή τη φορά αποκλειστικά με αγγλικό στίχο, υπέκυψαν κι αυτοί… Και θα κλείσω αυτή την παράγραφο με αναφορά σε μία από τις πιο χαρακτηριστικές κατ’ εμέ “born too late” περιπτώσεις, τους Trojan με το Chasing the Storm, που αν είχε κυκλοφορήσει το '80 ή το '81 σήμερα όλο το underground θα το αποθέωνε ως μνημείο του NWOBHM και θα παίζανε κάθε χρόνο εναλλάξ στο Keep it True και στο Up the Hammers, επειδή όμως κυκλοφόρησε στους χαλεπούς για το βρετανικό μέταλ καιρούς των μέσων της δεκαετίας πλέον δεν ασχολείται άνθρωπος… Κρίμα…
Γ) Finally, the top 5
NUMBER FIVE
.......
– Μαριγούλα μου, τι μου κάνεις; Χρόνια πολλά!
– Χρόνια πολλά Αγγελικούλα μου! Χριστός ανέστη!
– Αληθώς ο Κύριος! Είστε όλοι καλά;
– Μια χαρά καλή μου, εδώ στο χωριό. Πήγατε στην Ανάσταση; Ωραία ήταν;
– Αχ ναι πολύ ωραία ήταν, η λειτουργία ήταν θαυμάσια, ο πατήρ Αθανάσιος έβγαζε μια γαλήνη το πρόσωπό του…
– Μπράβο, μπράβο… Χαίρομαι κοπέλα μου, έτσι να ξεχαστώ λίγο από τις στεναχώριες μου…
– Γιατί καλέ, τι έγινε;
– Εδώ, το παλιόπαιδο πάλι.
– Ωχχχχ ακόμα στην ίδια φάση; Εξακολουθεί να ακούει εκείνους τους ιερόσυλους;
– Ναι, θα με σκάσει. Του 'λεγα προχθές, έλα βρε αγόρι μου στην εκκλησία να δεις λίγο κόσμο, τα ξαδέρφια σου, τις θείες σου… Τίποτα αυτός, με κοιτάει με ένα ύφος σαν δαιμονισμένος και μετά μου λέει κάτι ακαταλαβίστικα, κιλεκιλεγκέ ή κάτι τέτοιο, δεν καταλαβαίνω τι σημαίνει αυτό αγάπη μου του κάνω, και τότε μου ουρλιάζει ΣΛΕΗΑΑΑΑΑ, μου 'κοψε τη χολή σου λέω.
– Καλέ τα πράγματα είναι σοβαρά! Μήπως να φωνάξετε κάναν παπά να κάνει εκεί πέρα ένα ευχέλαιο, να φύγουν τα κακά πνεύματα;
– Αυτό σκεφτόμουν κι εγώ, πιο μετά που θα πάω να ξομολογηθώ θα το πω στον παπα-Γιώργη. Αχχχ αυτοί οι Σατανάδες θα μου το χαντακώσουν το παιδί.
NUMBER FOUR
.......
– Άντε ρε, το βγάλατε τελικά; Να σου πω, το επόμενο μην το βιαστείτε τόσο πολύ γιατί αγχώνεται ο κόσμος.
– Άσε ρε τις ειρωνείες. Το ξέρεις γιατί δεν το βγάλαμε νωρίτερα. Έπρεπε να αναδιοργανωθεί όλη η μπάντα με την Έξοδο του άλλου. (see what I did there?)
– Ισχύει πάντως το άλλο που έλεγες;
– Φυσικά. Έχεις την εντύπωση ότι αν έμενε ο άλλος υπήρχε περίπτωση να λέμε για φόνους στην πρώτη σειρά και αίματα πάνω στη σκηνή;
– Γκουντ πόιντ… Άρα δεν παίζει και να επιχειρήσει ποτέ ο Πολ να τραγουδήσει λίγο πιο μελωδικά, ε;
– Να τον φωνάξω λίγο να ρωτήσεις τον ίδιο; Θέλω να είμαι μπροστά για την αντίδρασή του, θα έχει πολλή πλάκα.
– ΟΧΙ ΟΧΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ. Τη θέλω τη ζωή μου.
– Στα λόγια μου έρχεσαι… Πιο πιθανό είναι να υποβάλει ο Πρόεδρος Ρέιγκαν επίσημο αίτημα εγγραφής στο ΚΚ ΗΠΑ, παρά ο Πολ να αρχίσει να τραγουδάει “συναισθηματικά” και τέτοια. Μια ζωή κάφρος θα είναι.
– Το άλλο στο είπα; Αν κάποιος μου έλεγε πρότεινέ μου τρεις δίσκους να αρχίσω να ασχολούμαι με…
– …με το θρας, ναι, ξέρω, το είχες αρχίσει αυτό. Και θα του πρότεινες πρώτα το Kill 'em All και μετά το Bonded by Blood να υποθέσω.
– Ναι! Πού το κατάλαβες;
– Ε λες να μην ξέρω τι έχουμε φτιάξει;
– Δε θες να σου πω το τρίτο;
– Έχω μια ιδέα ποιο θα είναι… Μην τους χαλάσουμε και την “έκπληξη”…
NUMBER THREE
.......
– Μέγα Θηρίο ε; Είμαστε και μετριόφρονες βλέπω.
– Δεν το λένε για τους εαυτούς τους μωρέ. Ξέρεις για Ποιον το λένε.
– Πήρα μια ιδέα από το εξώφυλλο… Btw για ξαναφέρτο λίγο να το χαζέψω.
– Το εξώφυλλο της χρονιάς, έτσι;
– Εύκολα και άκοπα. Το θέμα όμως είναι μέσα τι “ζωγραφιές” έχει.
– Δεν άκουσες τι είπε ο Μάρτιν; Τα είπε όλα.
– More to darkness than black… I like it! Κι αυτός ο κιθαριστικός τόνος ρε…
– Είπαμε, υποψηφιότητα - και πολύ ισχυρή - για heaviest of all time.
– Αυτό που είμαι περίεργος να δω είναι πόσοι θα φτιάξουν καριέρα πάνω σ’ αυτόν τον δίσκο. Και πάνω στο EP εκείνο που είχανε βγάλει το καλοκαίρι, πώς το είπαμε;
– Emperor’s Return.
– Γενικά πάνω σ’ αυτό το συγκρότημα.
– Γι’ αυτό μη σκας καθόλου. Θα αράξουμε, θα τους παρακολουθούμε και θα λέμε “ώπα κι άλλοι!”. Μόνο μη μου πεις να παίξουμε drinking game “όταν το ριφ είναι ξεσηκωμένο από Celtic Frost”.
– Γιατί ρε;
– Τι γιατί μωρέ; Εσύ δηλαδή θες να πεθάνεις πριν τα 40 από alcoholic poisoning;
– Χμμμ είμαι σίγουρος ότι ο Warrior θα έλεγε “ναι κάντο θα είναι μια εμφατική δικαίωση της Μόνης Αλήθειας που Διαφεντεύει Αυτόν τον Κόσμο”, εγώ όμως θα πω “όχι”.
NUMBER TWO
.......
– Καλώς όρισες λοιπόν, progressive metal!
– Έλα; Ποιος ήρθε;
– Α ναι, ακόμα δεν σημαίνει τίποτα… Ναι μην ασχολείσαι, κάτι δικά μου. Μα δε μου λες τώρα: Όντως λέει για αρκούδα;
– Ναι ρε. Αφού είναι τρελός.
– Ενώ οι υπόλοιποι πάτε πίσω… Τι πάτε και κάνετε εν έτει 1985; Παράξενα μέτρα, ασύμμετρες δομές, ριφ σαν να σολάρουν, μπασοντράμς να παίζουν τα δικά τους… Ποιος περιμένετε να καταλάβει τι γίνεται εδώ μέσα;
– Όλο και κάποιος θα νιώσει… Κι αν όχι τώρα, καλώς εχόντων των πραγμάτων, κάποτε…
– Λίγοι και καλοί θα είναι και στο μέλλον, trust me.
Οι Τολμηροί πάντα πρέπει να πληρώνουν και το Τίμημα. Speaking of…
NUMBER ONE
.......
– Και ξανά καλώς όρισες προγκρ… Ωχ ναι, ‘85 είπαμε. Μη δίνεις σημασία μαν, ξεχνιέμαι.
– Τι πήγες να πεις; Προγκρέσιβ μέταλ;
– 
Ρε εσείς είστε πολύ μπροστά!
– Τώρα το κατάλαβες; Νόμιζα ότι τον άκουσες το δίσκο.
– Αυτό να μου πεις… Και ξέρεις ε, κανονικά θα έκραζα που ακούγεται σαν να ηχογραφήθηκε σε σπηλιά, αλλά μου φαίνεται ότι με κάποιον τρόπο αυτό κάνει την όλη εμπειρία ακόμα πιο συναρπαστική!
– Καλά ναι, τα μέσα μας παραήταν πενιχρά για κάτι πιο ευκρινές… Το κρατήσαμε όμως γιατί έγινε κατορθωτό το βασικό που θέλαμε: Να νιώθει ο ακροατής από το πρώτο μέχρι το τελευταίο κομμάτι ότι έχει γίνει σάκος του μποξ.
– Πραγματικά όμως, τελειώνει ο δίσκος και ψάχνω αμυχές, δεν υπάρχουν; Τι διάολο ρε, ποιος μου έριχνε ξύλο τόση ώρα; Από πού προέρχεται όλη αυτή η τσίτα;
– Από καμία δευτερογενή δεξαμενή επιρροών, αν εννοείς αυτό. Μόνο από τη συνειδητή απόφαση συμβολής στην αναγκαία διαδικασία ενηλικίωσης της σκληρής μουσικής. Κάποιοι πιστεύουν ότι η μέθοδος γι’ αυτό είναι η σοφιστικέ εσωστρέφεια. Εμείς λέμε το αντίθετο! Να μην κοπάζει η επίθεση στις αισθήσεις ούτε δευτερόλεπτο. Πρώτα δίνεται σύνθημα για Βίαιη Αλλαγή και μετά σφυροκόπημα, μέχρι την τελική Κατάρρευση.
– Το θέμα είναι πώς το κάνεις αυτό αν δε σε λένε Watchtower… Και αν σε λένε, τι ναρκωτικά παίρνεις! Ειδικά για Τζέισον και Ρικ, και να το διαψεύσεις απλά δε θα σε πιστέψω.
– Δε θα το κάνω… Ούτε θα το επιβεβαιώσω όμως…
24 Likes
Τί στον πούτσο χρονιά είν’ αυτή; Δεν θυμάμαι καμία κυκλοφορία, οπότε θα ψηφίσω βάσει συμπάθειας.
Dead Can Dance - Spleen and Ideal (η μόνη πραγματική ψήφος)
Τρύπες
Megadeth
Celtic Frost
Slayer
Aς μνημονευθούν και τα Bathory, Nick Cave and the Bad Seeds, Dire Straits, Possessed, Exodus και Hüsker Dü*.
ps1 *ρισπέκτ λούπιν.
ps2 ούτε τίτλους θυμάμαι.
15 Likes
1 Like
Απλά το '85 οι Panzer έχουν μόνο κάτι ντέμο, αυτό
1 Like
Υποψιαστηκα ότι έγραψα μαλακία. Σόρι, διάβασα τις λίστες των παιδιών (καταλάθος, του '84) και το υιοθέτησα. 
1 Like
Σώπα μωρέ δεν πειράζει
1 Like