1985
Είχα γράψει κ σε προηγουμενο ποστ ότι, για μένα, τα πιο κομβικα σημεία της δεκαετίας του 80, μουσικά μιλώντας, ήταν το 83, το 85 κ το 88.
Έχοντας φτάσει, λοιπόν στα μισα της δεκαετίας ο ακραίος ήχος είναι πλεον σε πληρη ανάπτυξη, με το thrash να είναι μια ανάσα πριν απο το αποκορύφωμά του (το οποίο κατά γενικη, νομίζω, ομολογία είναι το 86), ενώ τα ακόμα πιο ακραία ιδιώματα θα αρχίσουν κάπου εδώ να παρουσιαζουν τις πρωτες τους ολοκληρωμένες παρουσιες.
Επίσης, αυτό ειναι ενα καλο σημειο για να πω πως θα αρχίσουμε να βλέπουμε, όλο κ πιο συχνα,από δω κ περα, διαφορετικες απόψεις για τις αφετηρίες διαφορων παρακλαδιων του ακραίου (κ οχι μόνο) ήχου. Ήδη διαφωνήσαμε πριν από λίγες εβδομάδες για το αν το extreme metal ξεκινά με τους Venom ή όχι (είμαι από αυτους που πάντοτε θα τοποθετουν το πραγματικο Σημειο Μηδέν του Extreme Metal σ εκείνη την 45λεπτη κασετουλα των Hellhammer που βγήκε σε διανομή την τελευταία μέρα του 83).
Από δω κ περα, θεωρώ πολυ πιθανο να επεκταθουν οι διαφωνιες σε θέματα τυπου “πρωτος δίσκος στο Death, στο Black κλπ”.
Προσωπικά, αυτό όχι απλά δεν το θεωρώ κακό, αλλά αντιθέτως βρίσκω ενδιαφέρον στο να δουμε τα διαφορετικά takes/απόψεις πανω σ όλα αυτά.
Όσο παγιωμενες κι αν είναι οι θέσεις μας (κ οι δικές μου), παντα θεωρώ ότι έχει ζουμί η παρουσιαση διαφορετικων αποψεων σε τέτοιες συζητήσεις (κ οχι μονο προφανως).
Πολυ συντομα κ επιγραμματικά, κάποια εμβληματικα albums του 85,
πριν από το δικό μου Τοπ 10:
Summary
Εκτός Συναγωνισμού:
Iron Maiden - Live After Death
Το διαχρονικά αγαπημένο μου Maiden άλμπουμ, κ αυτό που τους αποτυπώνει στην πιο εμβληματική, μυθική στιγμή τους.
Είχα πει ότι δεν θα συμπεριλάβω ξανά Live Album (ουτε Maiden) στις πεντάδες μου, κ σκοπεύω να το τηρήσω, αλλά το να μη γίνει αναφορά ειναι απλα αδυνατο.
Πλαισιωμενο απο:
Δυο αγαπημένες Heavy Metal κυκλοφορίες της χρονιάς:
Exciter - Long live the Loud
Accept - Metal Heart
Ένα άνισο, ακραία υποτιμημένο, αλλά κ ακραία ποιοτικο (στις αληθινά καλές στιγμές του) album κλασικου αμερικάνικου επικου metal:
Virgin Steele - Noble Savage
Κ ενα διαμαντάκι επικου rock της εποχής από τους τιμιους κ σεβασμιους Magnum, στην πιο εμπορικά πετυχημενη τους στιγμή:
Magnum - On a Storyteller’s Night
Πέντε δίσκοι που αλλαξαν/σφράγισαν/επαναπροσδιορισαν το ευρύτερο rock
(ο καθένας από τον χώρο του) :
The Cure - The Head on the Door
The Sisters of Mercy - First and Last and Always
The Jesus and Mary Chain - Psychocandy
Kate Bush - Hounds of Love
The Cult - Love
Τρεις αγαπημένες κ ιδιαίτερες κυκλοφοριες του ευρύτερα ακραίου χώρου από την Βρετανία:
Onslaught - Power from Hell
Amebix - Arise!
Sacrilege - Behind the Realms of Madness
Κ τέλος,μόλις εκτός της προσωπικης μου δεκάδας, αλλά μεγάλοι thrash δίσκοι, όπως κ να χει, τα:
Exodus - Bonded by Blood
Destruction - Infernal Overkill
Η αλήθεια είναι ότι όσο κ ν’ αγαπώ τους Destruction, καμιά μετέπειτα δουλειά τους δεν με συντάραξε όσο το θρυλικό, πρωτο τους EP (μην πω κ το demo κ τερματίσω τον δείκτη γραφικότητας). Για αυτό άλλωστε, το ειχα κ τόσο ψηλά στις αγαπημένες μου κυκλοφορίες του 84.
Ωστόσο, σεβασμός όπως κ να χει στο Infernal Overkill (κ στην ευρύτερη πορεια τους).
Όσο για Exodus, αιώνιος σεβασμός κ αγάπη για την εμβληματική αυτή δισκαρα, αν κ η καρδιά μου χτυπάει συνήθως περισσότερο για το πιο σκοτεινο/σατανιασμενο thrash της δώθε πλευρας του Ατλαντικού.
Top Ten
Θέσεις 10 - 6
Summary
10. Megadeth - Killing is my Business…
Λιγότερο σημαντικό, αλλά, για μενα, περισσοτερο αγαπημένο από το ντεμπούτο της πρωην μπάντας του, το πρωτο album του Mustaine με τους Megadeth συστήνει στον κόσμο τα ιδιότυπα love/hate φωνητικά του, με αυτη την τόσο χαρακτηριστικη ειρωνικη/καυστική χροιά, αποκαλύπτει το ξεχωριστο συνθετικό του υφος (για όποιον δεν είχε παρει ήδη το memo), κ μας χαρίζει κάποιους πρώτους υμνους, όπως τα Skull Beneath the Skin, Looking Down the Cross, κ το ομώνυμο (ναι, χωρίς να αναφερθώ καν στο The Four Horse…εε…Mechanix).
9. Helloween - Walls of Jericho
Κ εδώ ξεκιναει η μυθική πορεια της κορυφαιας μπάντας που έπαιξε ποτε (Ευρωπαϊκο) Power Metal (κ που το εφτιαξε κιόλας, εδώ που τα λεμε).
Εδώ βέβαια το ξαμολαει μεταμφιεσμένο πίσω από έναν από τους πιο εμβληματικους Speed Metal ήχους στην Ιστορία, κ με έναν συγκινητικο Hansen να σκουζει σα να μην υπάρχει αυριο.
Ωστόσο, οι μελωδιαρες, μέσα από έναν σκασμό υμνους, ΔΕΝ μπορουν να κρυφτούν. Οπως δεν μπορει να κρυφτεί η λάμψη του λατρεμένου κιθαριστικου διδυμου που φτιάχνει εδώ ο Χανσενακος μας με τον έτερο θεάρα Weikath (με το εξισου λατρεμένο rhythm section του Markus κ του Ingo να κερνάνε ανατριχιλες).
Κοινώς:
Η Ιεριχώ έχει μόλις πεσει κ ο Κλειδοκρατορας έρχεται.
8. Watchtower - Energetic Assembly
Οι απαρχές της παρανοιας, από την πιο ιδιαίτερη μπάντα του χώρου (μαζί με τους Voivod - για να μην ξεχνιόμαστε).
Πείτε το progressive, πείτε το υπερτεχνικο thrash, η ουσία είναι ότι η ενέργεια (όνομα κ πράγμα) που εγκλωβίζεται εδώ, ειναι αδιανόητη.
Αδυσωπητο, από την πρωτη μέχρι την τελευταία νότα.
7. Manilla Road - Open the Gates
(μιας που αρχικά το ειχα συμπεριλάβει, εκ παραδρομης, στα αγαπημένα του 84, μεταφέρω αυτουσια τα όσα είχα γράψει εκει)
Δευτερο συνεχόμενο classic από την μεγάλη αυτή μπαντα, κ η χρυσή της εποχή είναι ήδη εδώ.
Μεστός κατασταλαγμένος ήχος, αρχοντικος Shelton, μυσταγωγια, αρθουριανος κυκλος κ ενα Ninth Wave,να παραμενει έπος βγαλμένο από όνειρα κ εφιάλτες.
6. Agent Steel - Skeptics Apocalypse
Σχιζοφρενικό, καταιγιστικο κ γεμάτο υμνους, μια από τις κουρυφαιες στιγμές του US Metal, κ ο αγαπημένος μου (ok, μαζί με τον Midnight) vocalist του χώρου.
Και το Top 5:
Summary
5. Celtic Frost - To Mega Therion
Ακραίο στην ουσία του κ οχι μονο ηχητικα, για μένα εδώ ο Warrior ολοκληρώνει το αρχικο του όραμα, προτου προχωρησει σε πιο avant-garde αναζητήσεις κ μας χαρίζει ένα παντοτινο Τοτέμ για το Extreme Metal (κ για αμέτρητους εφιάλτες).
4. Slayer - Hell Awaits
Εδώ ενηλικίωνεται η - τόσο χαρακτηριστικη - Slayer (αντι)μελωδία κατοχυρωνοντας για παντα την ταυτότητα της μπάντας κ την ηγετικη της θεση, οχι μονο στο Thrash αλλά κ στον ευρυτερο ακραίο ήχο (εννοείται ότι το πρωτολειο death metal χρωστάει απειρα ΚΑΙ στην ατμόσφαιρα του συγκεκριμένου ηχητικου κτήνους).
Κ, ναι, φυσικά κ το ομώνυμο ειναι από τα κορυφαία Extreme Metal Έπη που γράφτηκαν ποτε.
3. Kreator - Endless Pain
Λυσσα, θειάφι κ πολεμος από μια από τις πιο αγαπημένες μου μπαντες όλων των εποχών, στο μανιασμενο ντεμπουτο της. Ατεχνο, χαοτικό κ με άγνοια κινδυνου, με αληθινά φωνητικά/κραυγές τρομου κ κάποια από τα πιο επιθετικα τραγουδια/υμνους του Αρχεγονου Extreme (κ όχι μόνο thrash) Metal.
2. Bathory - The Return
Αρχιζουμε, λοιπόν, τις οριοθετησεις - Part 1.
Ναι, για μένα εδώ αρχίζουν οι αληθινά τεράστιοι Bathory, κ εδώ αρχίζει το Black Metal.
Εδώ δεν υπάρχει τίποτα το ανάλαφρο. Το Σκοτάδι είναι αληθινο, απτο κ επικίνδυνο.
Κι αυτό αντανακλάται στον βαθυ, αφιλόξενο ηχο, στην πρωτη εξολοκλήρου Black Metal αποδοση των αποκοσμων φωνητικων που ντύνουν τις συνθέσεις, κ στην διακήρυξη του Ομώνυμου Ανοσιουργήματος.
The Hordes are marching…
1. Possessed - Seven Churches
Αρχιζουμε, λοιπόν, τις οριοθετησεις - Part 2.
Φυσικά, κ αυτός εδώ είναι ο πρώτος Death Metal δίσκος.
Οχι επειδή το έχει γράψει η Ιστορία.
Ουτε επειδή το έχει πει ο ίδιος ο Chuck.
Ουτε λογω του ποσο πιο εντονο κ ακραίο ηχουσε σε σχέση με τα περισσοτερα albums της εποχής του.
Ουτε λόγω του θηριωδους εναρκτήριου Εξορκισμου.
Ουτε καν λογω του Απόλυτου κ ισοπεδωτικου Death Metal που κλείνει αυτή την σαρανταλεπτη ηχητικη κτηνωδια.
Οχι.
Πάνω απ ολα, ειναι η ανελέητη Αίσθηση του Τελεσιδικου, που αφήνει ο δίσκος στον ακροατή με το περας της ακρόασης, το κριτήριο που επισφραγιζει το Seven Churches ως την πλεον κρίσιμη κυκλοφορία για την μεγάλη έκρηξη του Death Metal.
Αιώνια βλάσφημο, αθάνατα θανατερο.
So scream out in fright
Death Metal came in the wind
DEATH METAL
Eξωφυλλο της χρονιάς:
(Εντάξει, το συγκεκριμένο θα ήταν Εξώφυλλο της Χρονιάς, ακόμα κ αν δεν είχε δίσκο από πισω)
