Πολύ χαίρομαι που το “First and last and always” αναφέρεται τόσο συχνά (και μάλιστα μέσα σε metal λίστες) -δεν το περίμενα. Νομίζω θα βγει σε πολύ υψηλή θέση κι αυτό ίσως οφείλεται στην αδιαμφισβήτητα σκοτεινή αισθητική του που εύκολα μπορεί να «συνδεθεί» με πιο «σκληρές» προτιμήσεις.
Τρομερή και η επικράτηση του “To mega therion” στα εξώφυλλα (κι εγώ αυτό ψήφισα) -θέλω να δω αν θα έχουμε ρεκόρ στον συγκεκριμένο τομέα.
Κατά τ’ άλλα, η δική μου λίστα πάει κάπως έτσι:
Chumbawamba “Revolution” EP
The Sisters of Mercy “First and last and always”
New Model Army “No rest for the wicked”
Amebix “Arise!”
Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας “Ζεστά ποτά”
Για το Sisters of Mercy δεν έχω να πω κάτι, όπως ούτε και για το New Model Army που είναι μία μπάντα που θα βάζω και θα ξαναβάζω με επιμονή στις λίστες μου. Οι επόμενοι δίσκοι τους είναι οι πιο πετυχημένοι προφανώς, αλλά αν ακούσει κανείς και το “No rest for the wicked” θ’ αντιληφθεί άμεσα το μεγαλείο του και την ανυπαρξία fillers -απλά εδώ δεν υπάρχει κάποιο χαρακτηριστικό κομμάτι-κράχτης τύπου “The hunt” ή “Vengeance” ώστε να γίνει σαματάς. Κατά τ’ άλλα δίσκος με αδιάσπαστη ροή.
Οι Amebix (έχω την εντύπωση πως) δεν πολυφάνηκαν σε metal λίστες, και το αστείο είναι ότι και όσον αφορά τους πάνκηδες (όχι του forum -γενικά στην έξω ζωή) αποτελούνε «μαύρα πρόβατα» μιας και θεωρούνται (δικαίως) η κατεξοχήν μπάντα που εισήγαγε αυτό το βαρύ κι ασήκωτο crust στο punk, δηλαδή… το metal στο punk, αν θέλουμε να ‘μαστε δίκαιοι (και μη μου λέτε για Discharge, αυτοί punk ήτανε). Θα έλεγα ότι τελικά μιλάμε για μία μπάντα που βρίσκεται στην κυριολεξία στο μεταίχμιο: οι μεταλλάδες δεν της πολυδίνουνε σημασία μιας βρίσκεται έξω απ’ την κουλτούρα τους (άσχετα που αν κανείς ακούσει σερί τα “Arise!” και “To mega therion” καταλαβαίνει πόσα κοινά πράγματα, από διαφορετικές αφετηρίες παρ’ όλα αυτά, μοιράστηκαν αυτοί οι δύο extreme δίσκοι -δεν το συνειδητοποίησα μέχρι που το έκανα αυτήν ην εβδομάδα), και οι πάνκηδες θα τους κατηγορούνε μια ζωή ότι «μεταλοποίησαν» το punk, ότι εκεί βρίσκεται η ρίζα που φτάνει σήμερα μέχρι το neo-crust (κακά τα ψέματα, ένας ήχος που ένας μεταλλάς πολύ πιο εύκολα θα βρει οικείο, παρά ένας πάνκης που έμεινε στα early 80’s) κλπ. κλπ. Η πλάκα είναι, βεβαίως, ότι μετά και τα τελευταία ξεφτιλίκια του Βαρόνου (κι αν συνυπολογίσει κανείς και κάποιες παλιότερες δηλώσεις του), φαίνεται ότι και οι ίδιοι ποτέ δεν ένιωσαν άνετα στη θέση που μάλλον το κοινό τους τούς έβαλε, κι άρα αυτή η αμφισημία τελικά ήταν κάτι το αναπόφευκτο. Τέλος, να συμφωνήσουμε ότι τα μεγαλύτερα έπη τους είναι αυτά που κλείνουν πάντα τους δίσκους τους (ή την κάθε πλευρά anyway) και δεν τσιγγουνεύονται τις ατμόσφαιρες, τις καθαρές κιθάρες και φωνές, και τις «πλάτες» από πλήκτρα;
Τα “Ζεστά ποτά” επίσης κάπου τα πήρε το μάτι μου -για ‘μένα συγκαταλέγονται σ’ εκείνους τους ελληνόφωνους δίσκους (μαζί π.χ. με “Τα μπαράκια” ή την “Εκδίκηση της γυφτιάς” -δεν είναι τυχαίο ότι όλοι συνδέονται μεταξύ τους μέσω Σαββόπουλου ή/και Ρασούλη) που ανακάλυψα (κι εκτίμησα) σε μεγάλη ηλικία και δεν υπήρχε η περίπτωση ν’ ασχοληθώ μαζί τους όταν ήμουν έφηβος π.χ., θ’ άκουγα ποτέ αυτά που άκουγαν οι γονείς μου;;; Φυσικά τον μισό δίσκο ήδη τον ήξερα, αλλά το στοιχείο της αποκάλυψης για ‘μένα (σ’ όλα τα παραπάνω albums, όχι μόνο τα “Ζεστά ποτά”) βρισκόταν ακριβώς σε κομμάτια που δεν είχα ξανακούσει ή δεν είχα δώσει προσοχή, σε κομμάτια που «κρύφτηκαν» πίσω από τη λάμψη ενός “Ρίτα Ριτάκι” ή της “Μιας βραδιάς στο Λούκι”, κι εννοώ τον “Φάνη” και ΚΥΡΙΩΣ τα “Κορίτσια της συγγνώμης”, ένα τραγούδι που όσες φορές κι αν το ακούσω ακόμα με κάνει να κρατάω την ανάσα μου για όσο παίζει.
Τέλος, την πρώτη θέση τη φύλαξα για την πρώτη επίσημη εμφάνιση ενός συγκροτήματος που έχεις ακούσει κι ας μην ξέρεις ότι το έχεις ακούσει, για ένα EP που αποτελείται από 2 (ή μήπως 3; Ή μήπως είναι 1 και το αυτό;) άτιτλα κομμάτια που επιβεβαιώνουν στο έπακρο τον τίτλο “Revolution” του ΕΡ, όπως και όλες τις τολμηρές δηλώσεις που υπάρχουν στο booklet του δίσκου. Ναι, κάπως έτσι πρέπει ν’ ακούγονται τα τραγούδια που μιλάνε για επανάσταση, με τέτοια ένταση, πάθος και στιχουργική:
Even though we disagree
we share a common enemy
Our methods may not be the same
But together we can break the chain
Different aims, different means,
with common ground in between
Don’t sit back, it’s time to act
This life is ours, let’s snatch it back!
… μας λένε οι Chumbawamba, όπως και «thirty years of the same old shit/Of music, money, hit after hit/Smiles, lies, sales, walls/That’s thirty years of rock and roll », που για το cult της υπόθεσης, το συγκεκριμένο κομμάτι διασκευάστηκε κι απ’ τους συνοδοιπόρους τους (μέχρι ένα σημείο) The Ex, και μετά από χρόνια η ελληνική μετάφραση των στίχων τους κόσμησε αφίσα αναρχικής αθηναϊκής ομάδας που έδωσε το copyright… στους The Ex παρ’ όλα αυτά. Τέλος πάντων, μεγάλο συγκρότημα οι Chumbawamba (θα τα πούμε και σε λίγα χρόνια όταν κυκλοφορήσουν το απόλυτο πολιτικοποιημένο pop (agit-pop;) αριστούργημα τους), πολύ ψωμί και η συζήτηση για την πορεία τους εν γένει, αλλά το “Revolution” είναι η μοναδική κυκλοφορία τους που αισθητικά και μουσικά εντάσσεται στο κύμα του βρετανικού anarcho-punk που ήδη τότε βρισκόταν στην έκλειψή του, κι ευτυχώς καταφέρνει να «μεταδώσει» λίγη από αυτήν την κάψα που νιώθανε αυτοί οι τύποι τότε που νόμιζαν ότι με 2 ακόρντα θ’ αλλάζανε τον κόσμο. Για την ιστορία, το τραγούδι το διασκεύαζαν και οι From the Depths στα live τους.
Summary
Και δυστυχώς κάπως έτσι μείνανε απ’ έξω:
Ένα ακόμη παθιασμένο ΕP των Conflict με τίτλο “The battle continues” (κι αν θέλει κανείς να δει πώς ακουγότανε το “Seven nation army” στα 80’s, μπορεί να πατήσει εδώ), ο “Ήχος της ανασφάλειας” των Stress που παίζει να είναι και Ο ενδεικτικός ελληνικός punk δίσκος των 80’s (οι Γενιά του Χάους παίζανε μπάλα αλλού, οι Αδιέξοδο ήταν πολύ μηδενιστές/ακραίοι για να θεωρούνται ενδεικτικοί του ήχου και Panx Romana sorry, δεν την πάλεψα ποτέ με την πάρτη σας), η τριπλέτα “To mega therion”-“Hell awaits”-“Bonded by blood” για τα οποία ειπώθηκαν ήδη πολλά, το “The spectre within” των Fates Warning (το οποίο, παραδόξως, προτιμώ από το “Awaken the guardian”) και, τέλος, 2 κλασικά EP από έναν ήχο που αγαπώ πολύ, το γειτονικό, ιταλικό hardcore των 80’s: αναφέρομαι στο “Gabbie” EP των κλασικών Chain Reaction, και στο “Condannati a morte nel vostro quieto vivere” EP των (ακόμα πιο κλασικών) Negazione που αξίζει να τσεκαριστούν έστω και για ιστορικούς λόγους απ’ όσους αγνοούν τη συγκεκριμένη σκηνή, μιας και ίσως ανακαλύψουν κάτι στις τσίτες, τις τσιρίδες, τα μανιώδη ρυθμικά και τα αλλοπρόσαλλα κιθαριστικά θέματα που θα τους κάνει να κολλήσουν μ’ αυτόν τον ήχο. Μεγάλο και ξεχωριστό κεφάλαιο του hardcore η Ιταλία των 80’s -αδιανόητο το χάσμα ανάμεσα σ’ αυτούς και τα ελληνικά συγκροτήματα της εποχής π.χ., ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω πως «αμερικανοποιήθηκαν» τόσο γρήγορα αυτοί σε σχέση με τους δικούς μας.
