Πολύ δύσκολη χρονιά γιατί από το 2 ως το 5 γινόταν μάχη και έπαιζαν 8 άλμπουμ για αυτές τις θέσεις. Αύριο η σειρά θα ήταν διαφορετική.
1) Iron Maiden - Somewhere in Time
To πρώτο άλμπουμ που αγόρασα. Μέχρι και σήμερα είναι το αγαπημένο μου Maiden album. Το έχω ακούσει όσο λίγα άλμπουμ στη ζωή μου. Θυμαμαι στην αρχή είχα κολλήσει με το Deja vu, πρέπει να έπαιζε στο repeat δεκάδες φορές κυριολεκτικά. Κ μετά το Caught και το Loneliness. Και το απίστευτα αδικημένο Heaven Can Wait. Αυτή τη μλκια των Maiden να μη γράφουν ματζορίλες, σχεδόν 30 χρόνια, δεν μπορώ να την καταλάβω. Όπως και να 'χει, είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω και να εκφράσω τα συναισθήματά μου για έναν δίσκο που αγαπώ ακόμα και είναι από τους βασικούς λόγους που ασχολήθηκα με τη μουσική και βρίσκομαι εδώ σήμερα να πω τις μαλακίες μου.
2) R.E.M. - Lifes Rich Pageant
“Ναι, γεια σας, είμαστε οι REM και σας κάνουμε πλάκα με 4η σερί δισκάρα.” Mε διαφορά ο πιο rock δίσκος τους ως τότε. Η μπάντα ακούγεται πιο έντονη, πάντα όμως στα πλαίσια του ήχου που έθεσαν με τα προηγούμενα τρία άλμπουμ τους. Οι κιθάρες ακούγονται πιο σκληρές και πολλά τραγούδια είναι up tempo. Underneath the Bunker το πετάω καθώς δεν κολλάει ηχητικά με τα υπόλοιπα, τα οποία όμως είναι όλα top class REM songs. Για μια ακόμα φορά αλλάζουν κάποια στοιχεία του ήχου τους αλλά είναι τόσο ξεκάθαρα REM που δεν χαλιέται κανείς. Ίσα ίσα…
3) Dwight Yoakam - Guitars, Cadillacs, Etc., Etc.
Θεϊκό ντεμπούτο από τον Dwight Yoakam. Δύο πράγματα με κάνουν να τον αγαπώ τόσο. Πρώτον, φοβερός storyteller, δεύτερον είχε αυτό το στυλ σύνθεσης παρόμοιο με τους country γίγαντες, Merle Haggard ή Waylon Jennings, που νιώθεις πως έχουν ακούσει το rock ‘n’ roll τους και βγαίνει αυτό στην μουσική. Και δώσ’ του κιθαριές φοβερές, και βιολιά και συναισθηματικά φορτισμένες κομματάρες σαν το South of Cincinnati ή το φοβερό ομώνυμο τραγούδι. Πιθανόν αν μου ζητούσε κάποιος ένα country album για τη δεκαετία, να του πρότεινα αυτό.
4) XTC - Skylarking
Όταν άκουσα το Skylarking, ένιωσα πως αυτός ήταν ο προορισμός των XTC (επιφυλάσσομαι φυσικά γιατί δεν έχω εικόνα της μετέπειτα δισκογραφίας τους). Ο ήχος τους είναι τόσο μεστός, οι ενορχηστρώσεις τόσο πλούσιες, οι εκτελέσεις φανταστικές, δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς pop δίσκους αντάξιούς του, στάζει ποιότητα. Όταν ακούω τον όρο art για τη μουσική σκέφτομαι κομμάτια σαν το 1000 Umbrellas, το Ballet for a Rainy Day, το Earn Enough For Us (θα έλεγα και το controversial Dear God αλλά ήταν και δεν ήταν μέρος του άλμπουμ…). 14 κομψοτεχνήματα pop μουσικής.
5) Megadeth - Peace Sells… but Who’s Buying?
Όποιος δεν κατάλαβε με το ντεμπούτο τι έρχεται, πρέπει να στάθηκε σαν χάνος ακούγοντας αυτό το τέρας. Πέρα από ομώνυμο και Wake Up Dead (τι γκρουβάρα είχαν οι Megadeth), κάτι Conjuring, Good Morning/ Black Friday, my Last Words ισοπεδώνουν το σύμπαν. Μιλάμε για διεστραμμένα riff, υπερτεχνικά, έκαναν πλάκα σε όλους. Συν την ομαδάρα που είχε μαζέψει ο Dave για το άλμπουμ, συν την ειρωνική ερμηνεία του, ένα ονειρώδες άλμπουμ.
6) Robert Cray - Strong Persuader
Και ξαφνικά γεννιέται ο αστέρας Robert Cray. Ήδη καλλιτεχνικά είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του, αλλά εδώ κατάφερε να στρέψει τα βλέμματα όλων πάνω του. H πιο soul δουλειά του μέχρι στιγμής, με μια πεντακάθαρη παραγωγή, εξαιρετικές εκτελέσεις και πολύ όμορφες μελωδίες, τόσο μουσικά όσο και φωνητικά. Πιθανόν εδώ να πέτυχε για πρώτη φορά την κατάλληλη αναλογία μεταξύ blues και soul και τα τραγούδια είναι πολύ πιασάρικα αναγκάζοντας και μη μυημένους να ασχοληθούν. Αριστούργημα. Απίστευτο πως το αφήνω 6ο…
7) Steve Earle - Guitar Town
Φοβερό ντεμπούτο από έναν καλλιτέχνη που ποτέ δεν κυκλοφόρησε μέτριο άλμπουμ, ως και τις μέρες μας. Στο ντεμπούτο του, ακούγεται σαν ο Springsteen να συνάντησε τον Gram Parsons των 70s. Που σημαίνει heartland rock (στην straightforward εκδοχή του) και φοβερές country συνθέσεις. Σε ανεβάζει στις μεν, σε συγκινεί στις δε, μια ιδανική εισαγωγή στην μουσική του κυρίου Earle. Και τα καλύτερα έπονται.
8) Tesla - Mechanical Resonance
Αυτό μάλιστα! Αυτό είναι hard rock! Χωρίς να γίνεται cheesy, με σοβαρά riff, με ρεφρενάρες, με ωραία solo, χωρίς ανούσιο shredding. Είναι απορίας άξιο πώς αυτή η μπάντα δεν έγινε τεράστια, έστω κ στη ζούλα (μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα). Tesla debut > L.A. hair metal σκηνή, απλά και όμορφα.
9) Georgia Satellites - Georgia Satellites
Επιτέλους να ακούσουμε λίγο “σοβαρό” αμερικανικό rock ‘n’ roll στα 80s. Georgia Satellites λοιπόν. Μπορεί να με κοροϊδεύουν οι φίλοι μου για το όνομα της μπάντας αλλά αυτή σπέρνει κανονικά. Rock συγκροτηματάρα που σέβεται το παρελθόν (blues) αλλά και τις ρίζες της (south). Attitude, βρωμιά, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, κιθάρες που παίρνουν φωτιά, ένα ξέφρενο rock ‘n’ roll πάρτυ. Παράξενο για την εποχή αλλά προτιμάμε τις slide κιθάρες παρά τα επιμεταλλωμένα pop hooks, for sure. Πολλοί επηρεάστηκαν, πολλοί έπαιξαν παρόμοια, κυρίως από την επόμενη δεκαετία και δώθε.
Κάνανε το δικό τους μπαμ με το συγκεκριμένο άλμπουμ και κυρίως το hit “Κeep your Hands to Yourself” αλλά τα καλύτερα θα έρχονταν λίγα χρόνια πιο μετά.
10) Accept - Russian Roulette
Δεν ξέρω αν φταίει που ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που πήρα και δεν είχα καλή εικόνα τι παίζει με την δισκογραφία τους και υπάρχει ένα συναισθηματικό δέσιμο. Αλλά και τώρα που το βάζω να παίξει γουστάρω φουλ. Μπορεί να μην φτάνει την αγία τριάδα αλλά είναι πολύ καλό. Heavy, με υπεραγαπημένα τραγούδια σαν το TV War, Aiming High, It’s Hard to Find a Way (ΕΠΟΣ), Man Enough to Cry, το σκοτεινό Heaven is Hell. Ίσως μου φαίνεται λίγο πιο μελαγχολικό αλλά δεν χάνει τίποτα σε πόρωση. Και γενικά τι να λέμε, οι Accept είναι κάποια σκαλιά πάνω από τους περισσότερους, ακόμα και όταν δεν είναι στα καλύτερά τους. Δισκάρα.
