Η ουσια ειναι η εξης… τις ψηφους μου τις μετρησες?!?
Ειμαι σιγουρος οτι τα εβαλαα στην φορμα, και δεν βλεπω πουθενα Tears For Fears στην βαθμολογια. Αλλα βλεπω Sade και βλεπω και a-ha.
πωωωωω πως εγινε αυτο!!! πφφφφφ!!! καλά που το είδες… ανατροπή… κάτσε να κάνω τις απαραίτητες διορθώσεις!!
2 Likes
Πολύ δύσκολη χρονιά γιατί από το 2 ως το 5 γινόταν μάχη και έπαιζαν 8 άλμπουμ για αυτές τις θέσεις. Αύριο η σειρά θα ήταν διαφορετική.
1) Iron Maiden - Somewhere in Time
To πρώτο άλμπουμ που αγόρασα. Μέχρι και σήμερα είναι το αγαπημένο μου Maiden album. Το έχω ακούσει όσο λίγα άλμπουμ στη ζωή μου. Θυμαμαι στην αρχή είχα κολλήσει με το Deja vu, πρέπει να έπαιζε στο repeat δεκάδες φορές κυριολεκτικά. Κ μετά το Caught και το Loneliness. Και το απίστευτα αδικημένο Heaven Can Wait. Αυτή τη μλκια των Maiden να μη γράφουν ματζορίλες, σχεδόν 30 χρόνια, δεν μπορώ να την καταλάβω. Όπως και να 'χει, είναι πολύ δύσκολο να μιλήσω και να εκφράσω τα συναισθήματά μου για έναν δίσκο που αγαπώ ακόμα και είναι από τους βασικούς λόγους που ασχολήθηκα με τη μουσική και βρίσκομαι εδώ σήμερα να πω τις μαλακίες μου.
2) R.E.M. - Lifes Rich Pageant
“Ναι, γεια σας, είμαστε οι REM και σας κάνουμε πλάκα με 4η σερί δισκάρα.” Mε διαφορά ο πιο rock δίσκος τους ως τότε. Η μπάντα ακούγεται πιο έντονη, πάντα όμως στα πλαίσια του ήχου που έθεσαν με τα προηγούμενα τρία άλμπουμ τους. Οι κιθάρες ακούγονται πιο σκληρές και πολλά τραγούδια είναι up tempo. Underneath the Bunker το πετάω καθώς δεν κολλάει ηχητικά με τα υπόλοιπα, τα οποία όμως είναι όλα top class REM songs. Για μια ακόμα φορά αλλάζουν κάποια στοιχεία του ήχου τους αλλά είναι τόσο ξεκάθαρα REM που δεν χαλιέται κανείς. Ίσα ίσα…
3) Dwight Yoakam - Guitars, Cadillacs, Etc., Etc.
Θεϊκό ντεμπούτο από τον Dwight Yoakam. Δύο πράγματα με κάνουν να τον αγαπώ τόσο. Πρώτον, φοβερός storyteller, δεύτερον είχε αυτό το στυλ σύνθεσης παρόμοιο με τους country γίγαντες, Merle Haggard ή Waylon Jennings, που νιώθεις πως έχουν ακούσει το rock ‘n’ roll τους και βγαίνει αυτό στην μουσική. Και δώσ’ του κιθαριές φοβερές, και βιολιά και συναισθηματικά φορτισμένες κομματάρες σαν το South of Cincinnati ή το φοβερό ομώνυμο τραγούδι. Πιθανόν αν μου ζητούσε κάποιος ένα country album για τη δεκαετία, να του πρότεινα αυτό.
4) XTC - Skylarking
Όταν άκουσα το Skylarking, ένιωσα πως αυτός ήταν ο προορισμός των XTC (επιφυλάσσομαι φυσικά γιατί δεν έχω εικόνα της μετέπειτα δισκογραφίας τους). Ο ήχος τους είναι τόσο μεστός, οι ενορχηστρώσεις τόσο πλούσιες, οι εκτελέσεις φανταστικές, δεν μπορώ να φανταστώ πολλούς pop δίσκους αντάξιούς του, στάζει ποιότητα. Όταν ακούω τον όρο art για τη μουσική σκέφτομαι κομμάτια σαν το 1000 Umbrellas, το Ballet for a Rainy Day, το Earn Enough For Us (θα έλεγα και το controversial Dear God αλλά ήταν και δεν ήταν μέρος του άλμπουμ…). 14 κομψοτεχνήματα pop μουσικής.
5) Megadeth - Peace Sells… but Who’s Buying?
Όποιος δεν κατάλαβε με το ντεμπούτο τι έρχεται, πρέπει να στάθηκε σαν χάνος ακούγοντας αυτό το τέρας. Πέρα από ομώνυμο και Wake Up Dead (τι γκρουβάρα είχαν οι Megadeth), κάτι Conjuring, Good Morning/ Black Friday, my Last Words ισοπεδώνουν το σύμπαν. Μιλάμε για διεστραμμένα riff, υπερτεχνικά, έκαναν πλάκα σε όλους. Συν την ομαδάρα που είχε μαζέψει ο Dave για το άλμπουμ, συν την ειρωνική ερμηνεία του, ένα ονειρώδες άλμπουμ.
6) Robert Cray - Strong Persuader
Και ξαφνικά γεννιέται ο αστέρας Robert Cray. Ήδη καλλιτεχνικά είχε δώσει τα διαπιστευτήριά του, αλλά εδώ κατάφερε να στρέψει τα βλέμματα όλων πάνω του. H πιο soul δουλειά του μέχρι στιγμής, με μια πεντακάθαρη παραγωγή, εξαιρετικές εκτελέσεις και πολύ όμορφες μελωδίες, τόσο μουσικά όσο και φωνητικά. Πιθανόν εδώ να πέτυχε για πρώτη φορά την κατάλληλη αναλογία μεταξύ blues και soul και τα τραγούδια είναι πολύ πιασάρικα αναγκάζοντας και μη μυημένους να ασχοληθούν. Αριστούργημα. Απίστευτο πως το αφήνω 6ο…
7) Steve Earle - Guitar Town
Φοβερό ντεμπούτο από έναν καλλιτέχνη που ποτέ δεν κυκλοφόρησε μέτριο άλμπουμ, ως και τις μέρες μας. Στο ντεμπούτο του, ακούγεται σαν ο Springsteen να συνάντησε τον Gram Parsons των 70s. Που σημαίνει heartland rock (στην straightforward εκδοχή του) και φοβερές country συνθέσεις. Σε ανεβάζει στις μεν, σε συγκινεί στις δε, μια ιδανική εισαγωγή στην μουσική του κυρίου Earle. Και τα καλύτερα έπονται.
8) Tesla - Mechanical Resonance
Αυτό μάλιστα! Αυτό είναι hard rock! Χωρίς να γίνεται cheesy, με σοβαρά riff, με ρεφρενάρες, με ωραία solo, χωρίς ανούσιο shredding. Είναι απορίας άξιο πώς αυτή η μπάντα δεν έγινε τεράστια, έστω κ στη ζούλα (μαζί με τον βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα). Tesla debut > L.A. hair metal σκηνή, απλά και όμορφα.
9) Georgia Satellites - Georgia Satellites
Επιτέλους να ακούσουμε λίγο “σοβαρό” αμερικανικό rock ‘n’ roll στα 80s. Georgia Satellites λοιπόν. Μπορεί να με κοροϊδεύουν οι φίλοι μου για το όνομα της μπάντας αλλά αυτή σπέρνει κανονικά. Rock συγκροτηματάρα που σέβεται το παρελθόν (blues) αλλά και τις ρίζες της (south). Attitude, βρωμιά, ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα, κιθάρες που παίρνουν φωτιά, ένα ξέφρενο rock ‘n’ roll πάρτυ. Παράξενο για την εποχή αλλά προτιμάμε τις slide κιθάρες παρά τα επιμεταλλωμένα pop hooks, for sure. Πολλοί επηρεάστηκαν, πολλοί έπαιξαν παρόμοια, κυρίως από την επόμενη δεκαετία και δώθε.
Κάνανε το δικό τους μπαμ με το συγκεκριμένο άλμπουμ και κυρίως το hit “Κeep your Hands to Yourself” αλλά τα καλύτερα θα έρχονταν λίγα χρόνια πιο μετά.
10) Accept - Russian Roulette
Δεν ξέρω αν φταίει που ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που πήρα και δεν είχα καλή εικόνα τι παίζει με την δισκογραφία τους και υπάρχει ένα συναισθηματικό δέσιμο. Αλλά και τώρα που το βάζω να παίξει γουστάρω φουλ. Μπορεί να μην φτάνει την αγία τριάδα αλλά είναι πολύ καλό. Heavy, με υπεραγαπημένα τραγούδια σαν το TV War, Aiming High, It’s Hard to Find a Way (ΕΠΟΣ), Man Enough to Cry, το σκοτεινό Heaven is Hell. Ίσως μου φαίνεται λίγο πιο μελαγχολικό αλλά δεν χάνει τίποτα σε πόρωση. Και γενικά τι να λέμε, οι Accept είναι κάποια σκαλιά πάνω από τους περισσότερους, ακόμα και όταν δεν είναι στα καλύτερά τους. Δισκάρα.
26 Likes
Από τα λίγα πράγματα στα οποία το Sacramento κερδίζει το LA. Τρομερά παιχτρονια ( μεγάλη αδυναμία το κιθαριστικο δίδυμο)
3 Likes
1986
Iron Maiden-“Somewhere in Time”
Queensrÿche-“Rage for Order”
Ozzy Osbourne-“The Ultimate Sin”
Metallica-“Master of Puppets”
Bon Jovi-“Slippery When Wet”
22 Likes
και εξωφυλλάρα
2 Likes
Never knew what to think of it.
1 Like
1986, ωραια χρονια. η χρονια που αρχισα να ακουω και να ασχολουμε περισσοτερο με την μουσικη που ακουω μεχρι και σημερα.
| My Top5 1986 | ||
|---|---|---|
| 1 | Candlemass | Epicus Doomicus Metalicus |
| 2 | Crimson Glory | Crimson Glory |
| 3 | Iron Maiden | Somewhere In Time |
| 4 | Metallica | Master Of Puppets |
| 5 | Iron Cross | Iron Cross |
| honorable mentions | ||
| 6 | Bon Jovi | Slippery When Wet |
| 7 | Slayer | Reign In Blood |
| 8 | Queensryche | Rage for Order |
| 9 | Flotsam And Jetsam | Doomsday for the Deceiver |
| 10 | Motorhead | Orgasmatron |
| honorable mentions part 2 | ||
| 11 | Sword | Metalized |
| 12 | Black Fate | Commander Of Fate |
| 13 | Deaf Dealer | Keeper Of The Flame |
| 14 | Salem’s Wytch | Betrayer Of The Kings |
| 15 | Elixir | The Son of Odin |
εξωφυλλο της χρονιας
Iron Maiden - Somewhere in Time
22 Likes
Καλημερες. Ομορφα ξεκινησε η εβδομαδα, με πονοκεφαλο. Πρεπει να εχω 20 κυκλοφοριες μονο μετσαλ στη λιστα μου, για να βγαλω πενταδα. Καπου πρεπει να σταματησει ολο αυτο ομως, ενταξει;
Για αρχιστε παρακαλω να βαζετε μη-μετσαλ λιστες για να προλαβω να ακουσω, να φτασω τις 40 στη λιστα μου και στο τελος να βαλω μονο τις κλασικουρες.
13 Likes
1986:
Metallica-Master Of Puppets κρίμα για όλες τις άλλες μπάντες και τους υπέροχους δίσκους που κυκλοφόρησαν αλλά κανένας δεν μπορεί να τα βάλει με τον MASTER!
Slayer-Reign In Blood δίσκος-σφηνάκι ίσως το κορυφαίο thrash metal αλμπουμ ολων των εποχών
Iron Maiden-Somewere In Time εξαιρετικός ήχος, φοβερές κομματάρες, εξώφυλλο διαστημικό
Candlemass-Epicus Doomicus Metallicus …και εγένετο επικό ντουμ μεταλ!
Queensryche-Rage For Order το έχω και πρόσφατο στο κεφάλι μου από τη φοβερή συναυλία του Tate… δίσκος μπροστά από την εποχή του
εξώφυλλο
19 Likes
Καλημερα,
συγγνωμη ειχαμε ανατροπη στην πρωτιά?
δεν εχουμε καπελα και γυαλια στην 1η θεση?
3 Likes
Αρχιζει κ γινεται πολυ μεταλ το πραγμα σιγα σιγα βλεπω.
1 Like
-
Iron Maiden - Somewhere in Time. Κατ’ εμέ, ο καλύτερος maiden δίσκος. Την εποχή που οι μελωδίες τους έμοιαζαν θείας έμπνευσης, με ήχο παραμυθένιο. Ασταμάτητοι και φτιαγμένοι από χρυσάφι, δεν τους ανήκει τίποτα άλλο παρά η κορυφή (οκ, ο μεγαλέκος είναι κάπως βαρετός).
-
Slayer - Reign in Blood. Γράφτηκαν διθύραμβοι για τον προκάτοχό του (παντελώς λανθασμένα). Μπορεί να υπήρξε ωραίος δίσκος, αλλά η ίδια η πραγματικότητα είναι πλέον εδώ για να τον επαναπροσδιορίσει ως ήσσονος σημασίας. Εδώ, μιλάμε πλέον για statement και όχι απλώς για μια κυκλοφορία.
-
Nick Cave and the Bad Seeds - Your Funeral… My Trial. Συνεχίζω το πινγκ πονγκ με τον @eviL. Ακόμα πιο σκοτεινός, περισσότερο δυσοίωνος. Η πρώτη πλευρά του δίσκου βγαλμένη από έναν εφιάλτη τόσο σαγηνευτικό, που δε θες να ξυπνήσεις. Ο αγαπημένος μου δίσκος του συγκροτήματος, ο πρώτος του που άκουσα, αυτός που άλλαξε την οπτική μου για το τι σημαίνει μουσική. Μπορεί ο νεανίας kbil να είχε εκπαιδευτεί σε θρας ακούσματα ως τότε, αλλά πάντα κάτι του έλειπε. Τον απωθούσε σε μεγάλο βαθμό το τσιζινες και η ελαφρότητα που συχνά συμβαδίζει με το μεταλ (μέχρι να το αγκαλιάσει με μια πιο ώριμη οπτική). Η γένεση ενός νέου υπέροχου κόσμου μπροστά στα μάτια του είχε μόλις συντελεστεί. Ένα βήμα για την ενηλικίωση.
Υγ. Αν είχα μια χρονομηχανή, σαν αυτή που ονειρεύεται ο @Alejandro.m, σίγουρα πρώτη στάση μου θα ήταν το Βερολίνο των 80s, για να τρυπώσω σε μια γωνία αυτού του λαιβ.
-
Metallica - Master of puppets. Φλέρταρε εντόνως με θέση εκτός πεντάδας, αλλά οκ, ο έφηβος μέσα μου θα επαναστατούσε. Δίσκος που ζυμώθηκε με όνειρα και εμπειρίες μιας εποχής που για τους περισσότερους από εμάς μοιάζει σαν να βιώθηκε σε μια άλλη ζωή. Τραγούδια που παβλοφικά θυμίζουν πως είναι να πίνεις μπύρες με φίλους, να είσαι όσο ανώριμος σου επιτρέπει η ιδιοσυγκρασία και οι ορμόνες σου, να είσαι νέος. Ορμητικό, εφηβικό, περιπετειώδες. Στο μυαλό μου, σε ένα εναλλακτικό σύμπαν, θα μπορούσε να είναι το ost ενός γαμάτου σπαγγέτι γουέστερν. Από τον επόμενο κιόλας δίσκο, η μπάντα προσγειώθηκε απότομα σε έναν διαφορετικό, ενήλικο κόσμο. Δε θα υπήρχε ποτέ πια αυτός ο εαυτός, παρά ως μια θύμηση ενός παρόντος που κάποτε υπήρξε (;). Αλλά σάμπως, κάπως έτσι δεν συμβαίνει με όλους μας;
-
Depeche Mode - Black celebration. O δίσκος που ξεκίνησε το χρυσό σερί ή η κορυφή τους; Σε όποιο στρατόπεδο και αν ανήκεις, αγαπάς αυτά τα τραγούδια, ΑΥΤΑ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ. Η ενασχόληση με τα επίγεια είναι πλέον παρελθόν, στο επίκεντρο πλέον βρίσκεται το εσώτερο. Μινιμαλιστικοί ήχοι που προτείνουν έναν ασπρόμαυρο τρόπο θεώρησης του κόσμου συνδυάζονται με τόσο έντονους και δραματικούς στίχους.
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Δε γινόταν αλλιώς.
25 Likes
Είδα ότι βγήκε πρώτο το “To mega therion”, διαβάζω τα posts μετά δεν καταλαβαίνω Χριστό, μετά συνειδητοποιώ ότι έπαιξε ανατροπή με λάθος καταμέτρηση ψήφων.
10 Likes
Παράγκα !!!
10 Likes
(Ντριν ντριν ντρι)
- Ναι, παρακαλώ… ποιος είναι;
- Master! Master! Where’s the dreams that I’ve been after?
- Α, εσύ είσαι… και τι θες;
- Master! Master! You promised only lies
- Άσε ρε πονηρέ!
(Γκλαπ)
“Ρε τον μπάμια, που μας ενοχλεί κιόλας”
(Ντριν ντριν ντριν)
- Λέγετε…
- Laughter! Laughter! All I hear and see is laughter
- Άντε, πες και το υπόλοιπο, μη μείνεις παραπονεμένος…
- Laughter! Laughter! Laughing at my cries
- Ωραία, άκου να σε πω τώρα. Αν με ξαναενοχλήσεις, θα φωνάξω τον Διαμαντή, θα του πω ότι ήσουν κακό παιδί και δε θα λάβεις δώρο για τα Χριστούγεννα. Τόσο απλά. Ναι;
(Γκλαπ από τη μεριά του - άφαντος από 'κει και μετά).
1. Iron Maiden - “Somewhere in Time”: Η μπάντα αυτή, πάνω στο αποκορύφωμά της έκανε ό,τι ήθελε. Και γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, δημιούργησε τον καλύτερό της δίσκο. Οι ψυχαναγκασμοί άφαντοι. Η έμπνευση έχει φτάσει σε άλλα επίπεδα. Η μουσική ελευθερία αποδεικνύεται στο ότι γράφεις αυτό που λέει η καρδιά σου. Ανθεμικά τραγούδια, AOR αντίληψη κι έτσι το heavy metal μπορεί να είναι πέρα για πέρα καλλιτεχνικό. Μελωδίες που δεν έχουν προηγούμενο και που επηρέασαν νύχτες, ημέρες, και δισκογραφίες. Soooooooooooo understaaaaaaaaaand…
2. Fates Warning - “Awaken the Guardian”: Ό,τι προηγήθηκε, εδώ τελειοποιήθηκε. Εξαιρετική παραγωγή, το μουσικό όραμα ανοίγεται και αυτή η απαράμιλλη εισαγωγή στο “Fata Morgana” με τον Arch να ανεβάζει ψυχολογίες (να μη βάλουμε στην κουβέντα και τη live απόδοση του Ray μόλις πήγε στην μπάντα). Και φυσικά, δε γίνεται να αφήσουμε εκτός κουβέντας την κιθαριστική πανδαισία ανωτάτου Us prog/power. Jim και Frank μοιάζουν ασυναγώνιστοι και αλλάζουν πάσες με κλειστά τα μάτια. Είναι η επικότητα αυτού του δίσκου, είναι το μεγαλείο του, είναι η εικαστική του ηχώ. Παραμυθένιο.
3. Crimson Glory - “Crimson Glory”: 3 2 1… τέσσερα διαφορετικά κανάλια με αντίστοιχες ισάριθμες και διαφορετικές τσιρίδες για να αναφωνήσει στη συνέχεια “Mayday”. Αυτό το ντεμπούτο κι αν ήρθε από το πουθενά. Εδώ συστήθηκε η, σχεδόν, καθολική εικόνα του Us power. Κανονικότατος θησαυρός κι ένας Midnight, που φαινόταν πως ήταν σε άλλο φωνητικό στρώμα από τους Tate και Arch. Μπομπάτος και ευθύς δίσκος σε σχέση με τον προοδευτικότερο διάδοχο.
4. Candlemass - “Epicus Doomicus Metallicus”: Βρισκόμαστε σε μια χρονιά, όπου οι Sabbath παλεύουν με τη συνείδησή τους, οι Sain Vitus κυκλοφορούν το εξαιρετικό “Born too Late” διατηρώντας το βάρος τους, κι όμως… μία μαυρίλα έρχεται και κατακλύζει τα πάντα από τη Σουηδία. Το εξώφυλλο προκαλεί τρόμο. Το δε περιεχόμενο μοιάζει, παρά τον όγκο του, άκρως δελεαστικό, όπως και ο τύπος στο μικρόφωνο. Riffs από παντού, ιστορίες από συννεφιασμένες μορφές και το καλλιτεχνικότερο άσμα ολοκληρώνει την πρώτη πράξη αυτών των γιγάντων. Και το φινάλε (τι synths είναι αυτά ρε φίλε!) αυτού του ολοκληρώματος είναι πλέον του δέοντος. Artistic.
5. Queensryche - “Rage for Order”: Τι είστε εσείς; Και του λόγου σας τίποτις μεταλλάδες, γκράνκα γκρούνκα σαν τους άλλους; Να ρίξουμε μια πενιά και μας λες αν σου κάνουμε. Ναι; Για να σας δω. Όχι επίπεδο, αλλά επίπεδα εκτόξευσης από το ντεμπούτο. Οι ιδέες, οι σκέψεις, οι πράξεις, οι εκτελέσεις παραμένουν αψεγάδιαστες και απρόσβλητες ακόμα και από τις συμπεριφορές του παρελθόντος μεταξύ των υπευθύνων γι’ αυτό το δημιούργημα. Και για ακόμα έναν δίσκο στις επιλογές μου, αυτό το άσμα που ολοκληρώνει τα πάντα. Η απόλυτη υπογραφή του DeGarmo. Και η συγκεκριμένη μπάντα, ήξερε να το κάνει αυτό πολύ καλά. Μα πάρα πολύ καλά. Μέχρι και το '94, τότε που τέλειωσαν όλα.
Καλύτερο εξώφυλλο, μα φυσικά:
23 Likes
Χαχα, έριξες άκυρο στο Master…δεν θα είσαι ο μόνος! Δύσκολο το 1986 και δεν το βλέπω ούτε για δεκάδα στην λίστα μου αφού αποφάσισα να ψηφίζω βιωματικά…και πάλι βέβαια δύσκολα να χάσει την πρωτιά!
4 Likes
Φίλε @stammargg_v2 ανυπομονώ να δω τι θα ψηφίσεις το 86, το 1985 είχαμε μεγάλη ταύτιση!
Μου την δίνουν λίγο αυτές οι χρονιές (83 με 88), είναι πολύ μεταλλικές. Στο σήμερα, τα Master και Somewhere δεν μου μιλάνε πια πολύ, πως να μην τα ψηφίσεις όμως; Θα δούμε…
2 Likes
Μ κάνει εντύπωση μεχρι τωρα που το master δεν μπαινει πρωτο αφου εχω μεγαλωσει βλεποντας το σε πρωτιες με λιστες για τα καλυτερα μεταλ αλμπουμ εβερ.
Για να δουμε…
1 Like
Θα κάνουν ντου οι χουλς όπως το 1984
4 Likes