Δε θυμάμαι τα υπόλοιπα χρόνια, αλλά καθώς υπήρχε στο πίσω μέρος του μυαλού μου πως το 98 είναι καλή χρονιά, έχω σημειώσει τα Pulp, Sonic Youth, Calexico, Placebo, Madonna, Marilyn Manson, Fatboy Slim, Korn, Faithless, Smashing Pumpkins, Offspring, Massive Attack, SOAD, Outkast, Manu Chao, PJ Harvey, Jay-Z, Cake, QOTSA, Beck, ουφ!
Θα συμφωνήσω λοιπόν
Έχει Refused, τα άλλα δεν έχουν νόημα 
όχι, νταξ’ αλλά σκέψου τα είπα αυτά έχοντας ελάχιστα κοινά στις προτιμήσεις μου με όσα ανέφερες, οπότε σκέψου!
Μην λες ψέματα μπροστά σε όλο το φόρουμ. Υπάρχουν και αποδείξεις με screenshot ότι 15 άτομα εδώ μέσα, μεταξύ των οποίων κι εσύ, μαζευτηκαμε και φτιάξαμε private message group στο οποίο συνεννοηθήκαμε να ψηφίσουμε όλοι το MASTER εδώ και μήνες , και μάλιστα κάτσαμε να μετρήσουμε τους πόντους έναν έναν για να ρίξουμε και μερικές ψήφους συμπάθειας στο Somewhere In Time, και να το βγάλουμε δεύτερο αλλά με μικρή διαφορά. Απλά ο Αλεχάντρο ξεχάστηκε ποιος είχαμε κανονίσει να ψηφίσει τι, και έβαλε λάθος επιλογές στην φόρμα. Αν δεν είχε κάνει αυτό το μοιραίο λάθος, δε θα μας είχαν ανακαλύψει ποτέ, και θα βγάζαμε τρένο κάθε άλμπουμ των Μεταλλικα πρώτο με συνεννοημενες ψήφους και με μοίρασμα της πίτας εκεί που πρέπει. Όλα αυτά σίγουρα έγιναν , και έχουμε όλοι σίγουρα χρόνο και όρεξη να τα κάνουμε αυτά, και δεν είναι με τίποτα παρανοϊκές σκέψεις.
Νομίζω ένας βασικός λόγος που μαλώνουμε, είναι πως ο Quintom βρίσκεται σε διαφορετική ζώνη ώρας και ενώ έχει περάσει το όποιο climax (ή δεν υπήρξε καν), ξαναγυρνάμε πίσω
Εγώ δεν μαλώνω με κανέναν, μόνο λίγο ελαιόλαδο ρίχνω να δυναμώσει η φωτιά… You are a witch you must burn…
Τα είπε πρώτος ο Homme το 2005 και ο Thom to 2016, αλλά βλέπω πως ξεκίνησες νωρίτερα αυτό που είπαμε για το 72 seasons, δες στο τσατ
1987 λοιπον…
1.Big Black - Songs About Fucking
Τα έχουμε πει και παλιότερα… Κάποτε υπήρχε ένας περίεργος, ο Steve ο Albini και ότι έγραφε ήταν 30 χρόνια μπροστά. Εδώ θεμελιώνει το noise και το In Utero ταυτοχρόνως, ε τι άλλο;
2.Savatage - Hall of the Mountain King
Heavy Metal ύμνοι… Ο ένας μετά τον άλλο… Στη τομή δύο κόσμων, του Thrash και του NWOBHM θριαμβεύει το US Metal με τον μεγαλύτερο στολίδι του.
3.Sepultura - Schizophrenia
Μεχρι το έτος αυτό κανείς drummer δεν τόλμησε να παίξει έτσι. Ο μεγαλύτερος παίκτης στον χώρο του ακραίου ήχου (έως τότε) βάζει και λίγη γκρούβα στο παιχνίδι, έτσι για τα προσεχώς.
4.Τρύπες - Πάρτυ στον 13ο Οροφο
Το ομώνυμο είναι κλασικό. Αυτό είναι επικίνδυνο. Εχει και εδώ σχιζοφρενείς, δειλούς, ανάπηρους, άχαρες μέρες και κοντινές Αμερικές. Τα έχει όλα.
5.Dead Can Dance - Within the Realm of a Dying Sun
Ωραία τα ντεμπούτα, ακόμη καλύτερα τα δεύτερα, ο τρίτος είναι ο κρίσιμος δίσκος… Εδω η ανατριχίλα ξεκινά από το εξώφυλλο και σε καταπίνει έως το τέλος του δίσκου. Οριακή μάχη με το καλύτερο εξώφυλλο της χρονιάς αλλά…
Εξώφυλλο της Χρονιας
Candlemass - Nightfall
Τις τελευταίες εβδομάδες λέω πως “να, αυτή θα είναι μια εύκολη εβδομάδα” και τελικά διαψεύδομαι πανηγυρικά. Σε αυτό το πλαίσιο, και το '87 με δυσκόλεψε, αν και η 5αδα βγήκε σχετικά άνετα.
Η 5αδα λοιπόν.
R.E.M - Document - Το γεγονός πως δεν είμαι σίγουρος αν είναι ο κορυφαίος τους δίσκος, απλά αποκαλύπτει πόσους καλούς δίσκους έχουν οι R.E.M. Σίγουρα πάντως μέσα στους 3 καλυτερούς τους και αρκετά εύκολο #1 της χρονιάς.
Sonic Youth - Sister¨": Υπάρχουν μέρες που θεωρώ το “Sister” καλύτερο από το “Daydream Nation”. Εξαιρετική τραγουδοποιία και ενορχήστρωση, τρομαχτική κιθαριστική δουλειά (ανήκω σε αυτούς που ανοιχτά λένε πως οι Moore/ Ranaldo είναι το καλύτερο κιθαριστικό δίδυμο των '80s), μέχρι και σουξεδάκια έχει. Εδώ οι Sonic Youth ολοκληρώθηκαν ηχητικά.
Depeche Mode - Music For The Masses: Επιτέλους, οι Depeche Mode έβγαλαν τον δίσκο που ξέραμε πως είχαν μέσα τους αλλά όλο γυρνούσαν γύρω του. Φανταστικό άλμπουμ που πλέον τους καθιέρωσε ως “μεγάλο γκρουπ”.
Eric B & Rakim - Paid in Full: Άνετα μέσα στους κορυφαίους hip-hop δίσκους των '80s και από τους πιο επιδραστικούς. Αυτό που ξεκίνησαν οι Run DMC το 1986, κορυφώθηκε από τα δύο αλάνια από το Long Island προτού την επόμενη χρονιά, η φάση περάσει σε άλλο επίπεδο.
Celtic Frost – Into The Pandemonium: Και να μην ήταν αριστούργημα, πάλι θα το λάτρευα. Μεγάλη κουβέντα το ποια είναι η καλύτερη δουλειά τους. Αυτή ομως είναι αυτή που έχω ακούσει περισσότερο και αυτή που μου άνοιξε τις περισσότερες πόρτες προς άλλες σκηνές.
Κι άλλα 10.
Jesus and the Mary Chain - Darklands: Πάρα πολύ μου στοίχησε που βρέθηκε αυτό εκτός 5αδας. Δίσκος- λατρεία στον οποίο επιστρέφω συχνά. Λιγότερο θορυβώδες από το ντεμπούτο αλλά έχει άλλες αρετές και μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ.
Embrace - Embrace: Θα είναι σαν Fugazi αλλά δεν θα είναι Fugazi. Όχι εντάξει, πλάκα κάνω. Γνήσιο τέκνο του Revolution Summer, όταν η Dischord Records, ευτυχώς και ορθώς και μπράβο της, αποφάσισε να διαχωρίσει τη θέση της από την υπόλοιπη hardcore σκηνή της Ουάσινγκτον. Ο Ian MacKaye ενώνει τις δυνάμεις του με τα 3/4 των The Faith (μπάντα του αδερφού του Alec) και κυκλοφορεί έναν εκπληκτικό δίσκο που έδωσε νέα πνοή στον ήχο του post-hardcore. Με δεδομένο πως το γκρουπ έμεινε ενεργό κανά χρόνο, είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε αυτό το σπουδαίο ηχητικό ντοκουμέντο.
Bathory – Under The Sign Of The Black Mark: Τι να λέμε; Μόνος του πριν από όλους, λίγο πριν βγάλει το σπαθί του και ξεκινήσει το επόμενο ταξίδι του, παίζει καθαρό black που σπέρνει. Όταν μιλάμε για επιδραστικούς καλλιτέχνες, ο Quorthon είναι ο ορισμός του “it doesn’t get better than this”.
U2 - The Joshua Tree: Θα πω ψέματα αν πω πως μπορώ να το ακούσω με χαρά σήμερα. Δεν παύει όμως να αποτελεί μια εξαιρετική κυκλοφορία από τους U2 και αυτή που τους ανέβασε σε δυσθεώρητα ύψη.
Death - Scream Bloody Gore: Δεν ήταν μέσα στην αρχική λίστα μου αλλά δεν γινόταν να λέιπει. Δίσκος που όρισε το death metal καλλιτεχνικά κι αισθητικά κι ένα πραγματικά τσιτωμένο άλμπουμ, που δεν γίνεται απλά να αγνοήσεις.
Laibach - Opus Dei: To magnum opus τους (see what i did there) κι ένα από τα άλμπουμ που έθεσαν τον πήχη για το industrial για τα επόμενα 5 χρόνια (περίπου).
Dinosaur Jr. - You’re Living All Over Me: Είναι πραγματικά ακραία αυτά που κάνει εδώ ο J. Mascis. Ένα από τα λίγα άλμπουμ που, αν δεν υπήρχαν, όντως θα είχαν επηρεάσει την εξέλιξη του alternative ήχου. Κοινώς, χωρίς το You’re Living All Over Me, δεν ξέρω αν το shoegaze και το grunge θα ακουγόντουσαν το ίδιο.
Swans - Children of God: H πρώτη από τις αρκετές φορές που οι Swans θα άλλαζαν αισθητά τον ήχο τους και από τις σπουδαιότερες στιγμές της καριέρας τους.
Napalm Death - Scum: Μόνο ξύλο. Τέρμα γαμάτος δίσκος.
Pet Shop Boys - Actually: Εδώ πήγαν τον ήχο τους σε άλλο επίπεδο κυκλοφορόντας τον καλύτερο πιθανά synth-pop δίσκο όλων των εποχών. Γιατί δεν χορεύετε ρε;;;
Kαι κάποιες μικρές αναφορές.
Ήθελα να έχω οπωσδήποτε το New Wave Hot Dogs των Yo La Tengo στη 15αδα μου γιατί είναι ένα άλμπουμ που θεωρώ πραγματικά καταπληκτικό - και για μένα το καλυτερό τους - αλλά δεν χωρούσε με τίποτα παρά τις πολλές προσθαφαιρέσεις που έγιναν. Το ίδιο ισχύει και για το Earth, Sun, Moon των Love and Rockets, το οποίο είναι με διαφορά η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους. Αντίστοιχα, το Songs About Fucking όσο και αν το αγαπώ, δεν γινόταν να χωρέσει εδώ ενώ για τους Public Enemy που έβγαλαν το 1987 το ντεμπούτο τους, θα τα πούμε του χρόνου (δηλαδή σε μια εβδομάδα). Ειδικά μνεία να κάνω στα Keeper of the Seven Keys και Hall of the Mountain King τα οποία ξανάκουσα με αφορμή το παιχνίδι μετά από καιρό κι εντυπωσιάστηκα από το πόσο δεν έχουν κακογεράσει. ίσα- ίσα που στα αυτιά μου ακούγονται πιο badass σήμερα απ’ ότι πριν 20 (και κάτι ψιλά) χρόνια, όταν και τα άκουσα για πρώτη φορά. Και το λέω για τους Savatage κυρίως γιατί για τους Helloween το ψιλοήξερα. Το αντίθετο ακριβώς συνέβη με τους Guns n Roses, μιας και είπα να ακούσω για πρώτη φορά στη ζωή μου ολόκληρο το Appetite for Destruction και δεν την πάλεψα καθόλου. Τέλος, για τους Candlemass καταλαβαίνω τον ενθουσιασμό της ομάδας αλλά θεωρώ πως υπερβάλλετε (αρκετά κι όλας).
Όπως και να έχει, με αυτά και με αυτά, πλούσιο το 1987 και μακάρι να είχα κι άλλες ψήφους.
Εξώφυλλάκι:
Σας πηραμε πρεφα.
Νοθεια μολις ειδατε την σφαλιαρα να ερχεται
Εδω ψηφιζαν καποιοι καλυτερο εξωφυλλο το master…
Εδώ κάποιοι ψηφίζουν κάθε χρόνο τον Εντι με το καινούργιο του συνολάκι, το Μαστερ σας πείραξε;
Αυτο λεω και εγω, ντροπη…
Οι αναφορές στο underground
Vendetta - Go and Live … Stay and Die
Οι Vendetta είναι Γερμανοί και παίζουν thrash. Το thrash τους βέβαια είναι πιο κοντά στην Δυτική Ακτή των ΗΠΑ, παρά στους συμπατριώτες τους. Κυκλοφόρησαν συνολικά 5 δίσκους, εκ των οποίων οι δύο στα 80s που είναι και δισκάρες. Προσωπικά, το αγαπημένο μου έρχεται την επόμενη χρονιά, αλλά όποιος δεν τους έχει ακούσει, αξίζει να το κάνει. Δείγμα εδώ
vendetta on the road - YouTube
Sacrifice - Forward to Termination
Τι θρας δισκάρες έβγαλε ο Καναδάς το 1987; Δείγμα εδώ
Sacrifice - Re-Animation - YouTube
Infernäl Mäjesty - None Shall Defy
Τι θρας δισκάρες έβγαλε ο Καναδάς το 1987 part II.
Toxik - World Circus
Οι Toxik είναι άλλο ένα από αυτά τα συγκροτήματα της δεκαετίας του '80 που, για κάποιο ανεξήγητο (OK, τα φωνητικά είναι λίγο love or hate) λόγο, δεν έφτασαν στο επίπεδο επιτυχίας που άξιζαν.
Deathrow - Raging Steel
Αυτοί θα με απασχολήσουν πιο εκτενώς σε 2 χρόνια - δισκάρα και μπαντάρα.
Τα 5 που δε χώρεσαν στην 5αδα (αλλά που ξες…)
Anthrax - Among the Living
Εδώ όλα τα κομμάτια του παζλ συμπληρώθηκαν. Ο Frank παίρνει τη θέση του πιο ψηλά στη μίξη, προσθέτοντας funk και groove μοναδικό μέχρι τότε στο thrash. Πιο γρήγορο, πιο επιθετικό, πιο βαρύ από ό,τι μας είχαν συνηθίσει μέχρι τότε, το Among the Living είναι το peak των Anthrax και επομένως, ένα τέλειο thrash άλμπουμ.
Coroner - R.I.P.
ο Tommy Vetterli παρέδωσε ένα guitar clinic τεχνικού θρας. Απίστευτος δίσκος.
Sepultura - Schizophrenia
Sepultura 80s > Sepultura 90s.
Sacred Reich - Ignorance
Δίσκος που λάμπει σε όλα του. Μουσική, στίχοι, άποψη, you name it.
Guns N’ Roses - Appetite for Destruction
Επικίνδυνοι ή δημιούργημα του Hollywood, το καλύτερο ντεμπούτο όλων των εποχών ή όχι, αρκεί ένα live και ένα στάδιο να χοροπηδάει στο Sweet Child Ο’ Mine για να μου υπενθυμίσει πόσο εμπνευσμένη, διαχρονική μουσική έβγαλαν αυτοί εδώ οι τύποι.
Τοπ-5
5. Testament - The Legacy
38 λεπτά ηχητικού ολοκαυτώματος. Over The Wall, Burnt Offerings, First Strike Is Deadly, Apocalyptic City, Alone In The Dark, ο ένας ύμνος διαδέχεται τον άλλο. Σε ένα δίκαιο κόσμο, θα μιλούσαμε για Big-5.
4. Helloween - Keeper of the Seven Keys
Πόσα άλμπουμ μπορούν να περηφανεύονται πως γέννησαν ένα ιδίωμα; Οι Helloween σήκωσαν (λίγο) το πόδι από το γκάζι και παρέδωσαν ένα masterclass σύνθεσεων. Ο Κίσκε φέρνει το απίστευτο εύρος του, οι υπέροχες αρμονίες γεμίζουν τα αυλάκια με catchy τραγουδάρες και μερικές από τις καλύτερες συνθέσεις της μπάντας - με αποκορύφωμα ίσως το ομώνυμο έπος. Ο τέλειος δίσκος, απόλυτα κομβικός στην εξέλιξη του metal.
3. King Diamond - Abigail
Αμπιγκέηλ, ντοντ γιου θινκ αϊ νόου γουοτ γιουβ νταν, Αμπιγκέηλ, α-αααα!
Ένας δίσκος που ΟΛΑ σπέρνουν. Φωνή, τύμπανα (Mikkey Dee στα καλύτερα του), και φυσικά, οι κιθάρες. Andy LaRocque και Michael Denner όργιαζουν. Βασικά, είναι τόσο καλές, που σου αρέσει ο δίσκος ακόμα κι αν σε ενοχλούν τα φαλσέτα του Βασιλιά. Τόσο καλές…
2. Savatage - Hall of the Mountain King
To πιο μνημειώδες, διαχρονικό παράδειγμα Αμερικάνικου heavy metal για μένα. Πόσο πάθος χωράει η φωνή του Jon, πόση έμπνευση γεννάει το κεφάλι του Criss… Ύμνοι, μόνο ύμνοι. Ότι έγραψε ο @stammargg_v2 . Ο καλύτερος δίσκος, μέχρι τον επόμενο. Και φυσικά δεν τίθεται ζήτημα χρονομηχανής για το 1987.
1. Celtic Frost - Into the Pandemonium
‘Η αλλιώς, μια διατριβή στο πώς να είσαι εντελώς πρωτότυπος. Το πιο twisted όραμα που ηχογράφησε ποτέ μεταλ μπάντα. Ετερόκλητα μουσικά είδη συνδυάζονται, αποδομούνται και εν τέλει μεταμορφώνονται σε κάτι εντελώς μοναδικό. Δεν υπάρχει άλλος δίσκος που να ακούγεται έτσι.
Κάθε κομμάτι απειλεί να αποξενώσει τους θαυμαστές του προηγούμενου, κάθε στροφή του βινυλίου ανοίγει την πόρτα σε νέους ήχους. Τόσο Ιδιοφυές, που και μόνο για τη διασκευή του Mexican Radio (που ανοίγει το δίσκο ε; - αυτό κι αν είναι statement) θα είχε θέση στην 5άδα.
Είναι δύσκολο να εκτιμήσεις την επιρροή του, γιατί κανείς δεν τόλμησε να ακουστεί έτσι (εκτός αν μου διαφεύγει - τα φώτα σας). Πέρα όμως από την ηχητική επιρροή (ή μη), πιο σημαντική ήταν και παραμένει η έμπνευση που έδωσε σε όσους είχαν ανοιχτά αυτιά (και μυαλά): να τολμάς να είσαι / ακούγεσαι διαφορετικός.
Για εξώφυλλο προφανώς δεν τίθεται θέμα ε; Κοτζάμ Hieronymus Bosch
να φοράνε σπασουάρ όμως
έχω ξενερώσει απίστευτα με την τροπή που πήρε η φασούλα εδώ μέσα τις τελευταίες δυο μέρες
είχα μαζέψει κάπου στα 28 άλμπουμ , η πρώτη 3αδα μου ήταν δεδομένη αλλά έκοψα σχεδόν τα πάντα ακόμα κι απ’ την απλή αναφορά λόγω ξενέρας , δεν έχω διάθεση για namedroping
κατά τη στιγμή της ψηφοφορίας είχα το Bad 5o , έβαλα να ξανακούσω Celtic Frost πριν την υποβολή και προφανώς είμαι περήφανος και αδιόρθωτος χατζημεταλλάς οπότε ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ πήγε 6ος 
9. U2 - The Josua Tree
πολύ σπουδαία μπάντα
8. Bathory - Under the Sign of the Black Mark
crossover episode . Προτείνετε δίσκους από genre που δεν σας αρέσει . ΟΡΙΣΤΕ
And he wants me to follow
And to Enter the Eternal Fire…
7 . Candlemass - Nightfall
Η άλλη οπτική του επικού μεταλ
απίστευτα πράματα
Πως σκάει έτσι ο Μεσσίας στο well of souls !!! πως σκάει το ριφφ !!! That’s a way to introduce yourself
6. Michael Jackson - Bad
φτωχά τα λόγια
5. Celtic Frost - Into the Pandemonium
-πόσα είδη/στυλ μουσικής θέλετε στον δίσκο σας ;
-ΝΑΙ
και τι δεν ακούς εδώ μέσα
BIG BALLS ΜΕ ΠΡΟΦΟΡΑ ΑΛ ΠΑΤΣΙΝΟ ΤΟΝΥ ΜΟΝΤΑΝΑ
4. King Diamond - Abigail
κιθαριστικά , μουσικά και φωνητικά όργια
3. Savatage - Hall of The Mountain King
κιθαριστικά , μουσικά και φωνητικά όργια
2. Helloween - Keeper of The Seven Keys : Part 1
κιθαριστικά , μουσικά και φωνητικά όργια
1. Guns ‘n’ Roses - Appetite for Destruction
ο απόλυτος Hard Rock δίσκος ( για μένα και τα αυτιά μου )
disclaimer ή Poll : στη φόρμα ψήφισα α) τα ίδια β) Maiden γ) ό,τι πει το φάμιλυ
Χαχαχαχα
Nice
Μερικες φορες δε σας καταλαβαινω, ξενερωνετε με τα καλυτερα
Ακομα και ο
θα συμφωνουσε μαζι μου:
1987 λοιπόν.
Αρχικά να πω πως ξεκινώντας τη φάση εδώ δεν περίμενα ότι θα εκνευριστώ τόσο με τις χρονολογίες κυκλοφορίας. Μετά το Refuge Denied που μου προέκυψε 1987 (κάπως το είχα περάσει λάθος), ανακάλυψα πως και το Native Sons των Strangeways είναι του ’87. Οπότε θα προσθέσω το σχετικό disclaimer και θα το παραλείψω από τη παρούσα χρονιά. Είναι τόσο γεμάτη άλλωστε που άντε να ψάχνεσαι τι θα βγάλεις. (Μετά από μάλλον προσεκτικό checking discogs) here we go:
Αρχικά μια 10δούλα πριν το τοπ 10:
Anthrax – Among The Living:
Επών συνέχεια και για Anthrax. Τους ακούς και νιώθεις ότι χαλάρωσαν και θέλουν να σπάσουν πλάκα όσο και να σπάσουν πράγματα. Τα καταφέρνουν και τα δύο εξαιρετικά.
Voivod - Killing Technology:
WE ARE CONNECTED. Πρώτη εμπειρία με Voivod, τότε ήταν από τα καλύτερα πράγματα που έχω ακούσει στη ζωή μου. Ακόμα είναι. Νιώθεις τον κλοιό να σφίγγει ολοένα. Και θέλεις κι άλλο κατά περίεργο τρόπο.
Testament – The Legacy:
Ντεμπούτο και για Testament, και ξεπετάγεται ένας νέος κυκλώνας παιχτικότητας (ΤΙ; ). Επιθετικοί όσο και συγκρατημένα μελωδικοί, τεχνικοί όσο και λυσσασμένοι. Skolnick εμφανίζεται και παίζει μερικά από τα καλύτερα σόλο επί Γης. Αυτά.
Leatherwolf – Leatherwolf (II):
Κάπου στο μεταίχμιο μεταξύ USPM και melodic hard rock, με 3 κιθάρες να αλυχτάνε, βρίσκονται οι Leatherwolf. Ύμνοι αμερικάνικου μέταλ (The Calling, Gypsies and Thieves), σπαρακτικές μπαλάντες (Share A Dream), απ’ όλα έχει ο μπαξές.
TNT – Tell No Tales:
Tony Harnell. Θα μπορούσα να το κόψω εδώ, αλλά οκ. Τελοσπάντων, μετά το επίσης φανταστικό Knights of the New Thunder οι TNT βάλθηκαν να κατακτήσουν την Αμερική. Και ξέρεις κάτι; Ξεκινάς ακρόαση, ακούς Everyone’s A Star και δεν χρειάζεται καν να τελειώσει για να πεις “Ε ναι γαμώτο, το αξίζουν 100%!”. Υ.Γ. Στο ομώνυμο κομμάτι του δίσκου ο Tony θέτει τη βάση για τα vocal challenges ανά τον κόσμο. Εξωπραγματικός.
The Sisters of Mercy – Floodland:
Μόνο το μπάσο να ακούσεις, γκρουβάρεις. Ο Eldritch ξανοίγεται σε διάφορες επιρροές και μας δίνει μια δισκάρα που νομίζω λήγει και τη χρυσή εποχή τους. Θα αδράξω τη στιγμή για να πω πως θέλαμε περισσότερη Patricia στη ζωή μας. Και φυσικά θα υμνήσω για μια ακόμη φορά τον μάγο Jim Steinman για τη χερούκλα που έβαλε στο να γίνει το Dominion και κυρίως το τεράστιο This Corrosion η υπερπαραγωγή που είναι.
Warlock – Triumph and Agony:
Η Doro κι η παρέα της γυαλίζουν αρκετά τον ήχο τους, αλλά παρ’ όλα αυτά η έμπνευση ξεχειλίζει, ίσως για τελευταία φορά. Αποτέλεσμα, ένας δίσκος με μπόλικες κομματάρες, ίσως κάπως έτσι να έπαιζαν οι Dokken αν ήταν Γερμανοί. Φωνητικά η Doro σταθερά τοπ, ακούς τσιρίδα στο Kiss of Death και στη ξεγυρισμένη σπιντιά Three Minute Warning και χαίρεται η ψυχή σου.
Pet Shop Boys - Actually:
Κάποιος μίλησε για τον ίσως τελειότερο synthpop δίσκο και δεν μπορώ να διαφωνήσω. Ε και φυσικά δεν θα μπορούσε να ξεφυτρώσει κάπου αλλού από Αγγλία. Ας μη τον μνημονεύουμε μόνο για το It’s a Sin. Διαμαρτύρομαι γιατί βουρκώνω όταν ακούω το χαλί του Rent, γιατί νιώθω το παράπονο στο What Have I Done to Deserve This, γιατί έχει μέσα το ισως καλύτερο κομμάτι των PSB (King’s Cross).
Vicious Rumors – Digital Dictator:
USPM από το πολύ πάνω ράφι. Ο ερχομός του αδικοχαμένου Carl Albert ανέβασε πολύ τη μπάντα, που πλέον δεν καταλαβαίνει από περιορισμούς. Διαμαντάκι ότι βρεις μέσα, ένα κι ένα.
Τρύπες - Πάρτυ στον 13ο Όροφο:
Ελληνική προσθήκη που δεν μπορούσα να μη βάλω. Αν δεν ήταν βόρειοι θα ορκιζόμουν πως ξεπήδησαν από κάποιο βούρκο κοντά στην Ομόνοια. Όποια ελπίδα αχνοφαινόταν στον πρώτο δίσκο φαίνεται να έχει εξανεμιστεί, είναι λες και κάποια παρέα έχει κρυφτεί σε ένα υπόγειο, με κραιπάλες και έχοντας αποτραβηχτεί από τα εγκόσμια, περιμένοντας το προδιαγεγραμμένο τέλος.
Πάμε για 10-6:
10. King Diamond – Abigail:
Πρώτη απόπειρα για concept σε όλο τον δίσκο, και μαλάκα μου τι έκανες εκεί. Εφιαλτικός King, σε συντροφεύει σε όλη τη πορεία της πλοκής. Οι κιθάρες των LaRocque και Denner επιτίθενται σαν κατάρες και υφαίνουν την μαύρη ιστορία της οικογένειας LaFey.
9. Sanctuary – Refuge Denied:
Τα λέγαμε και το ‘86. Πρώτη γνωριμία με Wally, ο οποίος θρυλείται ότι από τις τσιρίδες σε αυτό τον δίσκο έχασε κάτι από τη φωνή του για πάντα. Το άφησε αιώνιο εδώ όμως. Ακούς Battle Angels και καταλαβαίνεις. ΔΕ ΜΠΛΕΚΕΙΣ. Ανατριχιαστική διασκευή στο White Rabbit. Ο Megadave, που κάπου μεταξύ των λευκών λόφων τους είδε και έκανε τη παραγωγή, αν θυμάμαι καλά τους είχε πείσει να βάλουν και το ομώνυμο κομμάτι μέσα, που σε κάποια μέλη δεν άρεσε. Καντηλάκι να του ανάψω να χαρεί, χίλια μπράβο.
8. Dead Can Dance – Within the Realm of a Dying Sun:
Μάλλον ο τελειότερος δίσκος των DCD. Αριστούργημα. Κάθε στίχος του Brendan μαχαιριά. Κάθε αλαλαγμός της Lisa και ξυπνάνε συναισθήματα μέσα σου αρχέγονα. Δεν έχει σημασία τι μουσική ακούτε, αυτός ο δίσκος αξίζει τον χρόνο σας.
7. Candlemass - Nightfall:
Θα μιλήσουμε για για μεταγραφές once-in-a-lifetime αργότερα, αλλά κοίτα που βρέθηκε και δεύτερη την ίδια χρονιά. Τεράστιος Messiah, wonderkid, βάζει τη σφραγίδα του στη νέα ταυτότητα των Candlemass. Και κατάφεραν να διαδεχθούν επιτυχώς το Epicus, το λες και γελάς με τη σκέψη.
I BIND UNTO MYSEEELF TODAY THE STRONG NAME OF THE TRINITYYYYYY!
6. Pretty Maids – Future World:
Δεύτερος δίσκος και ένα σαφές άνοιγμα προς μεγαλύτερο κοινό, διατηρώντας όμως κάτι από το μεταλλικό τους edge. Τα πάντα ντυμένα με πομπώδη πλήκτρα. Το γρέζι του Ronnie Atkins δεν έχει δαμαστεί ακόμα από τον χρόνο και νιώθεις κάθε φλέβα στο λαιμό του να πάλλεται όταν ορμάει στο μικρόφωνο. Μαλακώνει και σκληραίνει τη φωνή του κατά βούληση και σε παρασέρνει. Υψώνεις γροθιά στο We Came To Rock, χορεύεις (γιατί μπορείς) στο Love Games, το πιάσατε το νόημα. Και ας το θέσω κι ως εξής: μπορείς να γκαρίζεις αγκαλιασμένος με αγνώστους ξημερώματα έξω LIFE IS A ROOOODEO; Αν ναι, μάλλον θα γίνουμε καλοί φίλοι.
Και top 5, για όποιον ενδιαφέρει:
No. 5
5. Whitesnake – 1987:
Ο δίσκος που γιγάντωσε τη μπάντα. Δεν ξέρω αν έχει νόημα να συζητάμε αν προτιμάμε το παλιό, μπλούζικο στυλ ή τη πιο glam εποχή τους, ελπίζω τουλάχιστον να συμφωνούμε πως όλες οι διασκευές στον εαυτό τους είναι υποδεέστερες. Η αλλαγή που ξεκίνησε στο Slide it In ολοκληρώνεται με εμφατικό τρόπο. Σίγουρα το μεγαλύτερο μερίδιο αποδίδεται στον λεβέντη, τον τίμιο γίγαντα John Sykes, που παίζει τις κάλτσες του και δίνει σεμινάρια του πώς πρέπει να παίζεται το hard rock. Για Coverdale απλά ας πούμε ότι όπως και να τραγουδούσε τότε κάπως σου ακουμπούσε τη καρδούλα ο κιαρατάς.
No. 4
4. Joe Satriani – Surfing with the Alien:
Η απόδειξη πως βιρτουόζικο παίξιμο δεν σημαίνει απαραίτητα και βαρετό, ή μη προσβάσιμο. Μιλάμε για έναν δίσκο πάνω απ’ όλα FUN, χωρίς μπουρμπουλήθρες. Ο Satch μας δίνει απ’ όλα, και τα δίνει όλα σαν να διηγείται μικρές κιθαριστικές ιστορίες, με αρχή, μέση και τέλος. Και ενώ όσα παίζει στον δίσκο διδάσκονται σε clinics εκτοτε, τα νιώθεις να τα παίζει τόσο εύκολα όσο το να βάζει να πιει ένα ποτήρι νερό και το περνάς στο ντούκου. Και ως κατακλείδα: κάτι τόσο φαινομενικά απλό όσο το κατέβασμα στο δεύτερο ρεφρέν (προφανώς και υπάρχει) του Crushing Day μου έχει σηκώσει τρίχα ανά τα χρόνια σε βαθμό δεν το έχουν κάνει κιθάρες και κιθάρες.
No. 3
3. Helloween – Keeper of the Seven Keys, Part I:
Προσπαθώ ακόμα να καταλάβω πώς υπάρχουν άτομα που βρίσκουν πταίσμα στο I’m Alive. Μιλάμε ίσως για το ιδανικό φρενήρες μπάσιμο στη νέα εποχή των Κολοκυθών, με νέα Φωνή (τι εύρημα ήταν αυτό;;; Μόνο 6αρια εφερνε ο Kai στα stats του μικρού Μιχαλάκη;) Θα μπορούσε να είναι και best of της μπάντας, τόσο πλήρες είναι. Σπαρακτικές μπαλάντες στο Tale that Wasn’t Right, καταιγιστικό power σε κομμάτια όπως το Twilight και το ανθεμικό Future World, και φυσικά το υπερτεράστιο Halloween. Εδώ οι Helloween δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στο να φτιάξουν ένα epic και τα καταφέρνουν εξαίσια, βγάζοντας μια φανταστική spooky, υπερφυσική, αλλά και παιχνιδιάρικη αύρα. Κάποιοι θα πουν ότι το πείραμα αυτό τελειοποιήθηκε στον επόμενο δίσκο, εγώ πάλι όχι. Anyway, δισκάρα.
No. 2
2. Shy – Excess All Areas:
Ακουστε με λίγο εδώ. Glam/AOR δισκοι έχουν βγει κι αν έχουν βγει. Αλλά το shock factor του να ανακαλύπτεις τους Shy και δη το παρόν ερχόμενος από κυριως τον παραδοσιακό μέταλ χώρο είναι εντυπωσιακό. Το μυαλό των περισσότερων θα πάει στη παρουσια του τεράστιου Tony Mills πίσω από το μικρόφωνο και δικαίως. Μιλάμε για λαρύγγι επιπεδου Tate (δεν είναι τυχαίο πως οι Siam που έφτιαξε αργότερα θα μπορούσαν να αποτελούν συνέχεια στο Operation Mindcrime). Απλά ακούστε πώς διασκευάζουν το υπέροχο Devil Woman του Cliff Richard και το κάνουν 100% δικό τους. Εγώ όμως θέλω να κάνω ειδική μνεία στον υπέροχο και πρόωρα χαμένο κιθαρίστα τους Steve Harris (ΝΑΙΕΤΣΙΛΕΓΕΤΑΙ), τον οποίο ακούγοντάς τον πάντα παραλλήλιζα με τον Chris De Garmo για το πόσο tasteful και on point είναι τα σόλο και τα fills του σε κάθε τραγούδι, κρατώντας τα πράγματα ενδιαφέροντα αδιάλειπτα και κυρίως κάνοντας μετάβαση . Τρανό παράδειγμα το Under Fire που ουσιαστικά το κουβαλάει μόνος του. Σε κάθε περίπτωση, μιλαμε για AOR για αρχόντους που δεν πρέπει να προσπεράσει κανείς γιατι μπουχουχουhairmetalκλαψ. Διώξτε τις ενοχες σας, καλοκαίρι έρχεται, δροσιστείτε.
No. 1
1. Savatage – Hall of the Mountain King
Οι Savatage συναντούν τον Paul O’Neill και το όραμά του, και γίνεται της κακομοίρας. Μετά από το ατόπημα του Fight for the Rock, μεταμορφώνονται από ένα φοβερό heavy metal συγκρότημα σε έναν κολοσσό έμπνευσης. Ο Jon γίνεται πιο δραματικός και urgent από ποτέ, ο Criss γίνεται one man band και Doc με Middleton από πίσω βαράνε αλύπητα. Ειδικά για Criss τι να πεις ρε γαμώτο. Δεν έχω ξανακούσει κιθαρίστα να καλύπτει τόσο μόνος του τον ήχο μιας μπάντας, ίσως Randy Rhoads σε κάποιο βαθμό. Πετάει ριφ που θα μπορούσαν να αποτελέσουν το αριστούργημα άλλων συγκροτημάτων χαλαρά, στα κλεισίματα. Θα μπορούσε να είναι απλά ένας φανταστικός δίσκος, αλλά είναι οι λεπτομέρειες που το αναδεικνύουν. Το break στο κλείσιμο του 24 hrs ago. Οι δρακίσιες ανάσες του Jon στο Hall. Τα γεμισματα του Criss. Η αναφορά στον Edvard Grieg, που άρχισε να ξεχωρίζει τους 'Tage από τον σωρό και να προοικονομεί τη συνέχεια. Και στη τελικη το AAAAHH-HA-HA-HA του Jon στο μπάσιμο του Legions (το γμμν σόλο), γιατί κανείς δεν πρέπει να αμφισβητήσει ότι το Hall of the Mountain King είναι metal, και μάλιστα από τα καλύτερα ever.
1988 νομίζω
